Κυκλοφορεί η έκδοση της χρονιάς: Η Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία 1918-1932 (μετάφραση και επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

2103611590

info@logxi.com

www.logxi.com

 Τα περιεχόμενα του βιβλίου: 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ         

I  Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ :     ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ –  ΟΙ “ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ”  ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ –        ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ “ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ” ΜΕΤΑ ΤΟ 1933 –         ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ –            Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ “KONSERVATIVE REVOLUTION”  –    Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ “DEUTSCHE BEWEGUNG”    –                Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ “ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΣ”  –              Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΜΗ – ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ  –           Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ   –           Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΟΣ  –      

II ΤΟ ΘΕΜΑ: ΤΟ ΤΡΙΤΟ REICH ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ REICH –     Η “ΓΟΥΛΙΕΛΜΙΚΗ ΕΠΟΧΗ” –          O ΠΟΛΕΜΟΣ –         Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΙΜΑΡΗΣ –            Ο ΝΕΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ –          Η “SCHWARZE REICHSWEHR” ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ –      Ο ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ –      ΤΟ “ΤΡΙΤΟ ΜΕΤΩΠΟ”  –        Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ –        Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ΕΝΤΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ –      

III ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ: Η “ΛΟΓΙΚΗ ΜΟΝΟΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”  –          ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΑ –            Ο NIETZSCHE  ΚΑΙ Η ΜΕΣΟΒΑΣΙΛΕΙΑ –        Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ –              Η “ΑΝΑΤΡΟΠΗ”  –               ΤΟ “ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ”  –           ΟΙ “ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ”  –               Η “ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ” ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ –               ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ –        ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ –           ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΑΣΗ –       Ο “ΗΡΩΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ”   –       Ο ΠΑΡΑΔΟΞΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ  ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ     

IV ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΟΜΑΔΕΣ: Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΜΦΙΛΙΩΤΟΥ; –  ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ:  ΟΙ “VÒLKISCHEN” -ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “JUNGKONSERVATIVEN” –  ΤΡΙΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “ΕΘΝΙΚΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ” –   Η ΑΝΑΤΟΛΗ  –   ΑΠΟ ΤΟΝ  “VOLK” ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ –   ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “BÙNDISCHEN”  –   ΠΕΜΠΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΤΟ “LANDVOLKBEWEGUNG”        

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Το βιβλίο αυτό, είναι το θεμελιώδες κείμενο για τη γνώση και την κατανόηση της κίνησης των ιδεών, που άλλαξε τα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής κουλτούρας μεταξύ των δύο πολέμων και που παράγει ακόμα και σήμερα προτάσεις, συζητήσεις και παθιασμένες επανερμηνείες.

 Χωρισμένο σε τέσσερις ενότητες (η προβληματική, το θέμα, οι εικόνες καθοδηγητές, οι πέντε ομάδες), αναλύει όλα τα θεμελιώδη ζητήματα της “Συντηρητικής Επανάστασης”:

 οι σχέσεις με τον εθνικοσοσιαλισμό και τους «τροτσκιστές» του, οι έννοιες του γερμανικού κινήματος και της Κοσμοθεωρίας του, ο εθνικομπολσεβικισμός, η γέννηση ενός νέου τύπου επαναστάτη στην περίοδο της Βαϊμάρης, η πνευματική επιρροή του Nietzsche, η σφαιρική αντίληψη του χρόνου, η αντίθεση στον μηδενισμό, η πολεμική κατά του Χριστιανισμού, ο «ηρωικός ρεαλισμός», η συμφιλίωση των αντιθέσεων, οι διαφορές στην ευαισθησία και τα έργα μεταξύ των πιο σημαντικών συνιστωσών του κινήματος των ιδεών (Volkischen, Nationalrevolutionàre, Biindischen, Landvolkbewegung).

Μια αποφασιστική συμβολή για την εκτίμηση των αυθεντικών χαρακτηριστικών της πιο αδίστακτης και θαρραλέας προσπάθειας, η οποία ήθελε να αποτυπώσει στην εποχή της τεχνολογίας και στην ταραχώδη διαδικασία εκσυγχρονισμού που αναστάτωσε την ευρωπαϊκή κοινωνία του εικοστού αιώνα, ένα διαφορετικό σημάδι από αυτό της «έρημου των αξιών» και της διάλυσης των οργανικών δεσμών στον συγκρουσιακό και εγωιστικό ατομικισμό, που σηματοδοτεί την εποχή της εκκοσμίκευσης.

Ένας ουσιαστικός οδηγός για την ανάγνωση συγγραφέων που είχαν αποκλειστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα από την Ακαδημία και αργότερα επανήλθαν δυναμικά «στη μόδα», μετά από μη κομφορμιστικές και εγκάρσιες αναγνώσεις σε σχέση με παλιές ιδεολογίες: 

Ο Ernst Junger, ο Cari Schmitt, ο Oswald Spengler, ο Arthur Moeller van den Bruck, ο Thomas Mann (του “οι Θεωρήσεις ενός απολίτικου) και πολλοί άλλοι, που γύρω τους εμψύχωσαν κύκλους πρωτόγνωρης πνευματικής ζωτικότητας. Και όλοι στην μαζί ενάντια στην παρακμή του επερχόμενου σύγχρονου κόσμου! 

O Έρνστ Ρέμ και ο Λαϊκός Στρατός

 

Γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Ο Έρνστ Ρέμ, είχε σωστά διακριβώσει ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μία ιμπεριαλιστική σύγκρουση η οποία διακύβευε την μοιρασιά του κόσμου, των αποικιών και των αγορών μεταξύ των δύο κύριων ιμπεριαλιστικών μπλόκ της εποχής: την Αντάντ και την Γερμανική Αυτοκρατορία! 

Είχε πολύ σωστά κατηγορήσει τους αστούς πολιτικούς και την πλουτοκρατία ότι έμπλεξαν τον Γερμανό στρατιώτη σε μία μακροχρόνια θανατηφόρα περιπέτεια για χάρη των υψηλών καπιταλιστικών συμφερόντων. Ο άνθρωπος που τσάκισε τους κομμουνιστές στους δρόμους είχε πολύ σωστά διαγνώσει την ιμπεριαλιστική φύση των καπιταλιστικών πολέμων και το ποιος είναι ο ρόλος των λαϊκών μαζών σε ένα μοιραίο παιχνίδι που σκαρώνουν άλλοι για αυτούς. 

Μέσα στο έωλο αντικαπιταλιστικό του δράμα οραματίστηκε μία στρατιωτικοποιημένη κοινωνία στην οποία - όντας ο καθένας υπεύθυνος και χωρίς μία άκαπνη αστική τάξη να διατάζει -  οι πολιτικές θα υπαγορεύονται από τους στρατιώτες και έτσι και έτσι θα αποφεύγονται τα χειρότερα: (Για όλα αυτά ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ)

«Ο στρατιώτης ο οποίος θα πολεμήσει και θα πεθάνει για μία πολιτική πρέπει να έχει λόγο στην απόφαση αυτής της πολιτικής. Αν οι πολιτικές υπαγορεύονταν από τους στρατιώτες, οι οποίοι θα γνώριζαν ότι αν η πολιτική ήταν λανθασμένη τότε οι πρώτοι οι οποίοι θα βίωναν τα αποτελέσματα της θα ήταν οι ίδιοι, η ανθρωπότητα θα γλίτωνε από τρομερές δυστυχίες και θα διοικούνταν με μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης».

Όταν ο Ρέμ ήταν αρχηγός του σώματος των SA εκπλήρωνε τον λαϊκό πόθο των μαζών: το όνειρο του ήταν η κατάργηση της ανίκανης Ράιχσβερ - ενός στρατιωτικού σώματος υπαγορευμένου από την δουλική συνθήκη των Βερσαλλιών - και η αντικατάσταση της με έναν Λαϊκό Στρατό, αποτελούμενο από τις εξοπλισμένες πλατιές μάζες που θα αναλάμβαναν να υπερασπιστούν την Νέα Σοσιαλιστική Πατρίδα. 

Το όνειρο του Ρέμ προϋπόθετε την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάργηση της προνομιούχας κάστας των Γερμανών στρατιωτικών (σχεδόν όλοι προερχόμενοι από γαιοκτημονικές οικογένειες Πρώσων Γιούνκερς) που μόνο αμέτοχοι δεν ήταν για την σαπίλα και την παρακμή της Γερμανικής κοινωνίας αλλά και την ιμπεριαλιστική σφαγή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Οι Γιούνκερς αξιωματικοί αποτελούσαν μία κλίκα, ξεκομμένων από τον Λαό, "ευγενών" που κοιτούσαν αφ΄υψηλού τις στρατευμένες μάζες και δεν είχαν ουσιαστικό σημείο επαφής και επικοινωνίας μαζί τους. Δεν υπήρχε οργανική σχέση ηγεσίας - πλήθους αλλά κάθετη ιεραρχία με στοιχεία καταπίεσης.

Ο Ρέμ οραματιζόταν να είναι ο Στρατάρχης αυτού του Μεγάλου Λαϊκού Γερμανικού Στρατού που φυσικά θα έσβηνε για πάντα τα αστικά κατάλοιπα και την μοναρχοδεξιά αντίδραση. Δυστυχώς τα σχέδια του προσέκρουσαν πάνω στην ακροδεξιά κλίκα του Χιτλερισμού με αποτέλεσμα την γνωστή «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών».

Τα όνειρα του Ρέμ για την μελλοντική στρατιωτική οργάνωση της Γερμανίας ταυτίζονταν με αυτά των κομμουνιστών - που ως Αρχηγός των SA κυνηγούσε - οι οποίοι ζητούσαν έναν «Γερμανικό Κόκκινο Στρατό» επί της ίδιας βάσης: εξοπλισμό των πλατιών μαζών και εκπαίδευση τους για τον σχηματισμό μίας τεράστιας Λαϊκής Πολιτοφυλακής! 

Έτσι λοιπόν και για εμάς, στο Εθνικό - Λαϊκό Κράτος, θα καταργηθεί ο νατοϊκός "Εθνικός Στρατός" και θα αντικατασταθεί με τον Λαϊκό Στρατό, δηλαδή τις εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες πλατιές μάζες οι οποίες θα είναι έτοιμες να υπερασπιστούν την Πατρίδα και τον Σοσιαλισμό ανά πάσα στιγμή. 

Η νεολαία, οι γυναίκες, οι άνδρες, όλοι θα εκπαιδεύονται στα όπλα και την εργασία. Οι αξιωματικοί δεν θα επιλέγονται με τα κριτήρια της σημερινής σαπίλας (ποιος θα σκύψει περισσότερο μπροστά στην κεφαλαιοκρατία και το αστικό κατεστημένο) αλλά με βάση τον ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ τους και την ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΑΦΟΣΙΩΣΗ στην Σοσιαλιστική Πολιτεία!

Μια άγνωστη συνέντευξη

 

Σε συνέντευξη του στη  κυπριακή περιοδική  έκδοση “ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ” (Φεβρουάριος 1989), ο   έμπιστος  σύμβουλος  και  γραμματέας  του Μακαρίου, τ. Γενικός  Γραμματέας της  ΣΕΚ  Μιχαλάκης  Πίσσας, αναφέρει:  

“Επιθυμία   του Μακαρίου ήταν να  οργανωθεί μεγαλοπρεπής επιστροφή. Προπομπός εστάλη τότε στη Κύπρο, ο Κιτίου Άνθιμος (20-2-1959) ... με προοπτική όπως  η επιστροφή Μακαρίου γίνει σε 5-6  μέρες.  

Στις  21 όμως  του μηνός, ο Άνθιμος  έστειλε τηλεγράφημα  προς  τον Μακάριο, στο οποίο  ανέφερε: “Αναβάλατε επιστροφή  σας. Διγενής εξοργίσθη και μποϋκοτάρει υποδοχή  σας”

“... Και  τότε  αναγκάστηκε ο Μακάριος να μου πεί: “ Κατ ανάγκην  θα πάεις στην Κύπρο. Να  πας οπωσδήποτε  να κατατοπίσεις προσωπικά  τον Διγενή για το πως  βρεθήκαμε στην αδήριτη  αυτή ανάγκη  να υπογράψουμε  τη  συμφωνία  και  τουλάχιστον να εξασφαλίσεις την  μη συμμετοχήν του μεν στην υποδοχή μου, αλλά όχι την αντίδραση του”

Με  έστειλε ολονυχτίς μέσω  Φρανκφούρτης Βυρηττού, στη Λευκωσία ... Για  τρεις  συνεχείς  ώρες  άκουα  κατσάδα  από τον Γρίβα  όσο δεν φαντάζεται κανείς, για το χατίρι του Μακαρίου. Φώναζε ότι πουλήθηκε η ένωση, ότι εγκαταλείψαμε τον  αγώνα και ρωτούσε συνέχεια  που είναι οι όρκοι, που είναι οι θυσίες, που είναι τα παιδιά που κρεμάστηκαν, τα παιδιά που σκοτώθηκαν, που βασανίστηκαν, που βρίσκονται στις  φυλακές κ.λ.π.”

Ο Μιχ. Πίσσας με  τη ρητορική  του,  επικαλούμενος  ότι συμφώνησε και η Ελλάδα  και η Αγγλία και η Τουρκία και οι κύπριοι αντιπρόσωποι,  εξασφάλισε ότι η ΕΟΚΑ δεν θα αντιδρούσε.  Έτσι εξεδόθη, μετά  από διαπραγμάτευση  η Διαταγή λήξης του αγώνα ... 

Μετά ταύτα  ο Μακάριος επέστρεψε την 1^η Μαρτίου 1959 και έγινε πανηγυρικά αποδεκτός από τον κυπριακό λαό. Μετά από λίγες  μέρες, (17 Μαρτίου 1959)  διευθετήθηκε η  αναχώρηση  του Διγενή για  την  Αθήνα. 

Ο  Μιχ. Πισσάς, αναφέρει στην ως άνω  συνέντευξη του: “ Ούτε ο Μακάριος, ούτε οι γύρω  του συμπεριφέρθηκαν παλληκαρίσια απέναντι στο Διγενή, για  τη  θυσία  που έκανε. Γιατί  μπορούσαν και ο Μακάριος και οι περί αυτόν, να πουν στους  Άγγλους, ... να  επιτρέψετε κατά τον ίδιο τρόπο  στον Αρχηγό της  ΕΟΚΑ   να βγει επίσημα  στο προσκήνιο, να χαιρετίσει και να  ευχαριστήσει τον  λαό του  που του  συμπαραστάθηκε, να προσκυνήσει στα μνήματα των παλληκαριών του, τα οποία αγωνίστηκαν υπό τις διαταγές του και έπεσαν, προτού επιστρέψει στην Ελλάδα. 

Ήταν τεράστια αδυναμία που δεν θα μας το συγχωρέσει η ιστορία, που δεχθήκαμε να εκδιωχθεί να φυγαδευτεί κρυφά, χωρίς συνοδείαν από τον λαό, ο  Διγενής ... Η  φυγάδευση του Διγενή  ήταν το αποτέλεσμα διευθετήσεων που συμφωνήθηκαν από το Μακάριο, μετά  που επέστρεψε”

πηγή

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Πώς είδαν οι Κομμουνιστές την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»;

Εισαγωγικό σημείωμα: Α.Π.

Παρακάτω μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά και παρουσιάζεται ένα σύντομο άρθρο που εμφανίζεται στο τεύχος Ιουλίου 1934 του "The Communist", το οποίο ήταν το θεωρητικό περιοδικό του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ εκείνη την εποχή. 

Το ίδιο το άρθρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην "International Press Correspondence", κάτι που καθιστά πολύ πιθανό να ήταν ο συγγραφέας μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (KPD). 

Η μετάφραση είναι κατά καιρούς πρόχειρη, αλλά δεδομένου του πόσο θεμελιώδους σημασίας ήταν η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών - η λεγόμενη «υπόθεση Ερνστ Ρεμ» - για την εγκαθίδρυση του Χιτλερισμού ως τέτοιου, είναι ένα ενδιαφέρον ιστορικό τεκμήριο.

Συμμερίζομαι την άποψη πολλών ιστορικών ότι η 30^η Ιουνίου 1934 ήταν το σημείο στο οποίο η κυβέρνηση του NSDAP του Χίτλερ πήρε τη μορφή της δικτατορίας σε συμμαχία με το γερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, και ότι πριν από την εκκαθάριση του Ρεμ και των S.A., τίποτα για το μέλλον του Χίτλερ και της εξουσίας του δεν ήταν σίγουρο. 

Μάλιστα, έμοιαζε προορισμένος να καταλήξει όπως κατέληξαν οι φον Πάπεν και οι Μπρύνινγκ πριν από αυτόν. Η καταστολή εναντίον του KPD και των συνδικάτων σίγουρα είχε κάνει τον Χίτλερ συμπαθή στο μεγάλο κεφάλαιο, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό, αλλά μόνο στις 29 -30 Ιουνίου 1934, η άρχουσα τάξη συμφιλιώθηκε πλήρως με τον Χίτλερ, μόνο τότε αυτή αποφάσισε ότι τον προτιμά από όλα τα άλλα δεξιόστροφα κόμματα.

Το αδύναμο σημείο του άρθρου είναι ότι αυτό προβλέπει πως σύντομα, μετά τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, το γερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο θα ξεφορτωνόταν και τον Χίτλερ. 

Η ιστορία έδειξε πως κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά αντίθετα οι μεγάλοι καπιταλιστές και γαιοκτήμονες της Γερμανίας στάθηκαν στο πλευρό του Χιτλερισμού ως το τέλος του πολέμου και αρνήθηκαν να τον ανατρέψουν ακόμα και τον Ιούλιο του 1944, ακόμα δηλαδή κι όταν ο πόλεμος είχε εμφανώς χαθεί και ορισμένοι αξιωματικοί όπως οι Ρόμελ, Μπεκ και Στάουφενμπεργκ έκαναν απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Χίτλερ, ακόμα κι εκεί ο γερμανικός καπιταλισμός αρνήθηκε να τους παράσχει κάποια βοήθεια και πήγε με τον Χίτλερ ως το τέλος. 

Κατά τη μελέτη του σύγχρονου Γερμανού ιστορικού Kurt Gossweiler, το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι οι Γερμανοί καπιταλιστές φοβόντουσαν περισσότερο μια λαϊκή επανάσταση παρά την ήττα σε έναν πόλεμο: άλλωστε ο ηττημένος του πολέμου μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια του με τη βοήθεια ενός Σχεδίου Μάρσαλ και να ξαναχτίσει τις επιχειρήσεις του με τη βοήθεια των νικητών Αμερικανών, ενώ ο ηττημένος μιας επανάστασης θα έχει την τύχη που είχαν οι καπιταλιστές και οι γαιοκτήμονες στη Ρωσία του 1917. 

Ο Χίτλερ είχε δείξει στους κεφαλαιοκράτες και τους Γιούνκερ ότι εξακολουθούσε να αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για την αποτροπή μιας επανάστασης, καθώς, σε αντίθεση με άλλες δικτατορίες του Μεσοπολέμου, το δικό του σύστημα είχε την ιδιαιτερότητα να "μιλάει με τις μάζες" και να τις παίρνει με το μέρος του μέσω της προπαγάνδας, απομακρύνοντας τες από τη σκέψη μιας επανάστασης, και όχι μόνο να τις χτυπά με το βούρδουλα της αστυνομίας όπως έκαναν οι διάφοροι Μεταξάδες και Φράνκο.

Με αυτή την τελευταία διαπίστωση σχετίζεται και η παρατήρηση ενός άλλου αδύναμου σημείου του άρθρου: η πίστη του συγγραφέα ότι το (παράνομο) Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας σύντομα θα έπαιρνε με το μέρος του τις - απηυδισμένες από τη συνεχιζόμενη οικονομική στενωπό - μικροαστικές μάζες, τους αγρότες και τους εργάτες, που θα ανέτρεπαν τον Χίτλερ (αν δεν τον είχε ανατρέψει πρώτα το κεφάλαιο, όπως προβλέπεται αλλού μέσα στο άρθρο). 

Κάτι τέτοιο επίσης δεν συνέβη, γιατί μετά τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και την καταστολή των αντικαπιταλιστικών φωνών μέσα στην κοινωνία από τον Χίτλερ, ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός έβαλε μπρος τις μηχανές, πέτυχε τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και κατόρθωσε να επιτύχει έναν ορισμένο βαθμό οικονομικής ανάπτυξης η οποία χάρισε μια - επίπλαστη φυσικά και προσωρινή, που αμέσως εξανεμίστηκε με την αρχή του πολέμου - ευημερία στους μικροαστούς, αγρότες και εργάτες, και έτσι το καθεστώς σταθεροποιήθηκε και μπόρεσε να ξεπεράσει τους όποιους τριγμούς είχε προκαλέσει η κρίση της 30^ης Ιουνίου 1934.

Σε γενικές γραμμές, το άρθρο αναγνωρίζει ότι στα S.A. οργανώνονταν πλατιές μάζες με αντικαπιταλιστικά φρονήματα που είχαν εξαπατηθεί από τον Χίτλερ, και ότι η 30^η Ιουνίου ήταν η κατάπνιξη της "Δεύτερης Επανάστασης", όσων δηλαδή ήθελαν να συνεχιστεί η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση του 1933 προς μια πιο σοσιαλοεπαναστατική κατεύθυνση. 

Η εφημερίδα του NSDAP, Voelkischer Beobachter, άλλωστε, είχε προειδοποιήσει από τον Ιούλιο του 1933 ότι "όσοι μιλούν για συνέχιση της επανάστασης ή για δεύτερη επανάσταση είναι εχθροί του εθνικοσοσιαλισμού" (δηλαδή, στην πραγματικότητα, εχθροί του συμβιβασμού Χίτλερ - μονοπωλίων - γαιοκτημόνων - στρατιωτικής ηγεσίας, που ήδη λάμβανε χώρα). 

Αναγνωρίζει επίσης ότι ο Χίτλερ εκείνη τη Νύχτα έδρασε για λογαριασμό του Κρουπ, όπως πιστοποιεί αργότερα ο βιογράφος του Κρουπ, William Manchester (βιβλίο "The Arms of Krupp 1587-1968"), που πήρε συνέντευξη από τον Κρουπ μεταπολεμικά όπου ο τελευταίος του είπε ότι πράγματι ο τελευταίος άνθρωπος τον οποίο είδε ο Χίτλερ πριν πάρει την απόφαση για την εξάλειψη των S.A. ήταν ο μεγιστάνας του χάλυβα. 

Αλλά δυστυχώς το άρθρο παραμένει κοντόφθαλμο όταν παραβλέπει τα αποθέματα ισχύος της Χιτλερικής δικτατορίας, η οποία μπόρεσε να βγει ισχυρότερη από αυτή την κρίση, αντί να αποδυναμωθεί. Δεν νομίζω ότι αυτό το άρθρο αποτυπώνει όλη την ουσία της υπόθεσης. 

Για την καλύτερη περιγραφή της Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών, μια πολύ εκτενής γερμανόγλωσση μελέτη είναι το βιβλίο του Kurt Gossweiler, Die Roehm Affaere (Η Υπόθεση Ρεμ) το οποίο όμως κυκλοφορεί μόνο στα γερμανικά.

Η Αιματοβαμμένη Τριακοστή Ιουνίου

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ πραγμάτωσε τη «Λαϊκή Κοινότητα» του. Προκάλεσε την εκτέλεση των στενότερων συντρόφων και βετεράνων του. Στις 30 Ιουνίου εξαπέλυσε έναν μικρό εμφύλιο πόλεμο με τον πιο βάναυσο, κτηνώδη και προδοτικό τρόπο ενάντια στις δικές του μαζικές οργανώσεις. Έδωσε επίσης ένα παράδειγμα εθνικοσοσιαλιστικής «συντροφικότητας» αφήνοντας ελεύθερο ένα τμήμα του κόμματος του να συντρίψει και να σφάξει το άλλο. Έφερε την εθνικοσοσιαλιστική αρχή της «πίστης για πίστη» στο λογικό της τέλος στο πνεύμα του πραγματικού «πατριωτισμού της πρώτης γραμμής» προκαλώντας τη δολοφονία των Rohm, Heines, Ernst και των άλλων ηγετών των Φαιοχιτώνων (S.A.). από τους δικούς του μελανοχίτωνες Ειδικούς Φρουρούς (S.S.). 

Αυτή τη μέρα υλοποιήθηκε επίσης η «αρχή του Ηγέτη». Οι υφιστάμενοι ηγέτες ήθελαν να ανατρέψουν τον «Ηγέτη» τους και ο «Ηγέτης» λοιδορούσε και κατακρεουργούσε ακόμη και τα πτώματα των παλιών συντρόφων και αγωνιστών του, των ίδιων ανδρών που είχαν προταθεί ως λαμπρό παράδειγμα στη νεολαία ως βετεράνοι μαχητές και νιτσεϊκοί «υπεράνθρωποι». 

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ απέδειξε την πραγματική ουσία των εθνικοσοσιαλιστικών φυλετικών θεωριών. Πράγματι, μόνο μεταξύ των «υπερανθρώπων», μόνο μεταξύ των εκπροσώπων της υψηλότερης «νορδικής-άριας φυλής» θα μπορούσαν να έχουν συμβεί τέτοιες σκηνές Σοδόμων και Γομόρρων, τέτοια όργια, τέτοια λαιμαργία, τέτοια διαστροφή, τέτοια ληστεία και τέτοια υπεξαίρεση του κοινού κεφαλαίου. 

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ επέδειξε επίσης στο έπακρο την εθνικοσοσιαλιστική ιδέα της «τιμής». Χρησιμοποίησε προβοκάτσιες, ψέματα και απάτες εναντίον των δικών του συντρόφων και φίλων και τους παρέδωσε στα εκτελεστικά αποσπάσματα για να τους σφάξουν σαν σκυλιά. Η «Λαϊκή Κοινότητα», η τιμή, η πίστη, η συντροφικότητα, ο πατριωτισμός της πρώτης γραμμής, ο ηρωισμός, οι υπεράνθρωποι, η καθαρότητα της δημόσιας ζωής, το οικογενειακό αίσθημα όλα αυτά τα ιδανικά του φασισμού αποκαλύφθηκαν με τα αληθινά τους χρώματα. 

Και μετά από ένα όργιο προδοσίας, κακίας, ψεύδους, κτηνωδίας και διεστραμμένου σαδισμού παρουσιάστηκε ως ο «Σωτήρας του Έθνους», λαμβάνοντας δηλώσεις πίστης, υποκλίσεις από τους επισκόπους, επαίνους από τους στρατηγούς, συγχαρητήρια από τους ηγέτες της βιομηχανίας, και όρκους υπακοής και υποταγής από εκείνους τους ηγέτες των S.A. που δεν είχε εκτελέσει.

Μόνο μια τάξη καταδικασμένη σε θάνατο, μόνο μια κοινωνική τάξη καταδικασμένη σε καταστροφή μπορεί να έχει τέτοιους εκπροσώπους, τέτοιους «ήρωες», τέτοιους ηγέτες. Εκφυλισμένοι και σάπιοι όπως ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός, εκφυλισμένοι και σάπιοι όπως η φασιστική δικτατορία, βυθίζονται στο αίμα και τη λάσπη όπως η άρχουσα τάξη της Γερμανίας αυτοί είναι οι αντιπροσωπευτικοί παράγοντες αυτού του «συστήματος». 

Η 30^η Ιουνίου αποκάλυψε το βάθος της κρίσης από την οποία υποφέρει η φασιστική δικτατορία και η 30^η Ιουνίου είναι η αρχή του τέλους για τη φασιστική δικτατορία στην εθνικοσοσιαλιστική της μορφή. Οι οικονομικές, κοινωνικές, εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές δυσκολίες έφθασαν στο προσκήνιο στις 30 Ιουνίου, αλλά ταυτόχρονα η 30^η Ιουνίου αντιπροσωπεύει μια απεγνωσμένη προσπάθεια εκ μέρους του γερμανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού να σώσει τη φασιστική του δικτατορία και να τη μεταρρυθμίσει σε ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία σε νέα βάση.

Το κράτος αποτελείται από αποσπάσματα ενόπλων με τέτοια χαρακτηριστικά όπως οι τρόφιμοι των φυλακών, μας δίδαξε ο Ένγκελς. Στις 30 Ιουνίου το Κράτος του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ εμφανίστηκε στη σκηνή με όλη του τη γυμνή βαρβαρότητα. Ο στρατός, η αστυνομία και τα επιλεγμένα σώματα των S.S. εξαπολύθηκαν κατά των S.A. Οι ηγέτες των S.A. εκτελέστηκαν, άλλοι ρίχτηκαν στη φυλακή, το αρχηγείο των S.A. καταλήφθηκε, τα μέλη των S.A. στάλθηκαν «σε διακοπές», τους απαγορεύτηκε να φορούν τις στολές τους και - αν και ακούγεται σαν ένα αιματηρό και γκροτέσκο αστείο - απαγορεύεται να φορούν τους «δείκτες τιμής» τους μέχρι νεοτέρας. 

Τα S.A. πρέπει να καθαριστούν και δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες «παλαιοί και νέοι μαχητές για τον εθνικοσοσιαλισμό» πρέπει να πεταχτούν έξω. Η βασική δύναμη του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ συκοφαντείται τώρα με λάσπη, αλλά έτσι η αντίφαση εντός του Τρίτου Ράιχ, της φασιστικής δικτατορίας όχι μόνο δεν λύθηκε, αλλά αναπαρήχθη σε μια ανώτερη σκηνή. Η αντίφαση ήταν ότι ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός είχε σφυρηλατήσει για τον εαυτό του ένα όπλο για την ανέγερση της φασιστικής δικτατορίας, με τη μορφή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που μέσω αυτού του κόμματος ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός απευθύνθηκε στις πλατιές μάζες της μικροαστικής τάξης, τους αγρότες, τα πληβεία και τα λούμπεν προλεταριακά στοιχεία για να στήσει τη δική της τρομοκρατική δικτατορία ενάντια στο προλεταριάτο. 

Η αντίφαση ήταν ότι ο φασισμός στη Γερμανία πέτυχε όσο σε καμία άλλη χώρα να δημιουργήσει για τον εαυτό του μια ευρεία μικροαστική, αγροτική, πληβειακή, λούμπεν προλεταριακή βάση για να πραγματοποιήσει, όταν βρεθεί στην εξουσία, την ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, πιο σοβινιστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Τα μικροαστικά στοιχεία στις αγροτικές περιοχές και στις πόλεις, και ιδιαίτερα τα πιο ενεργά στοιχεία στα στρατεύματα των S.A. και στις φασιστικές οργανώσεις εργοστασίων, θα εξελιχθούν τώρα σε μια αντιφασιστική δύναμη, χάρη στη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση τους μια δύναμη στην οποία εμείς, οι κομμουνιστές, μπορούμε να απευθυνθούμε και να την πάρουμε με το μέρος μας.

Μόλις ανέβηκε στην εξουσία, η κυβέρνηση του Χίτλερ εφάρμοσε τη δικτατορία του μονοπωλιακού καπιταλισμού, και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, αναπόφευκτα ήρθε σε σύγκρουση με τη δική της μαζική βάση. Αυτό ήταν ακόμη πιο αναπόφευκτο γιατί η φασιστική δικτατορία δεν πέτυχε και δεν μπορούσε να καταφέρει να διεισδύσει στον πυρήνα της γερμανικής εργατικής τάξης. Η περήφανη και ηρωική μας γερμανική εργατική τάξη, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό της Κόμμα, στάθηκε σαν βράχος από γρανίτη ανάμεσα στις καταιγίδες της φασιστικής δικτατορίας. 

Όλες οι επιθέσεις του φασισμού έσπασαν τα μούτρα τους χωρίς αποτέλεσμα εναντίον αυτού του βράχου από γρανίτη. Και επειδή η φασιστική διακυβέρνηση ενέτεινε ακόμη περισσότερο την κρίση του γερμανικού καπιταλισμού, επιδείνωσε όχι μόνο την κατάσταση του προλεταριάτου, αλλά και όλων των άλλων τμημάτων των εργαζομένων μαζών, γιατί: βυθίζοντας τη χώρα σε κοινωνική, εσωτερική και εξωτερική πολιτική ατροφία, χάνει επίσης σταθερά την αγροτική και μικροαστική μαζική βάση του. 

Ο αρχικός ενθουσιασμός αυτών των τμημάτων γρήγορα μετατράπηκε σε στάση κριτικής αναμονής και αυτό με τη σειρά του εξελίσσεται τώρα σε πικρή αγανάκτηση. Η κρίση που κορυφώθηκε στις 30 Ιουνίου ήταν μόνο το αναπόσπαστο μέρος της προόδου της επαναστατικής εργατικής τάξης που ήταν πια έτοιμη να αρχίσει να τραβά στο πλευρό της τις αγανακτισμένες μάζες της μικροαστικής τάξης και τις αγροτικές μάζες στις αγροτικές περιοχές. Τα S.A. ήταν ένας πραιτοριανός στρατός του μεγάλου κεφαλαίου. 

Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, εκατοντάδες χιλιάδες νεοσύλλεκτοι εντάχθηκαν σε αυτά τα στρατεύματα, τα οποία σύντομα αριθμούσαν από 2.500.000 έως 3.000.000 άνδρες. Στον εμφύλιό της πόλεμο ενάντια στο προλεταριάτο και στις προετοιμασίες του για ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η αστική τάξη αναγκάστηκε να απευθυνθεί στις ευρύτερες δυνατές μάζες. Μαζί με αυτά τα εκατομμύρια, όμως, πήγαν και η απογοήτευση, η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση και η εξέγερση των μικροαστικών μαζών, των πληβείων και ακόμη και ορισμένων καθυστερημένων στοιχείων του προλεταριάτου στις τάξεις των S.A.. 

Ο Rohm, ο Ernst, ο Heines και οι άλλοι ηγέτες των S.A. ονειρεύονταν την ανατροπή του Χίτλερ και την ανέγερση ενός κράτους υπό τα S.A. Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τη δυσαρέσκεια των μαζών -σε παραμορφωμένη μορφή- για τους δικούς τους σκοπούς. Φυσικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι στην περίοδο του μονοπωλιακού καπιταλισμού τα μικροαστικά, πληβεία και λούμπεν προλεταριακά στοιχεία βρίσκονται ανάμεσα στις σιδερένιες μυλόπετρες της σύγχρονης κοινωνίας, μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου, και είναι επομένως εντελώς ανίκανοι να παίξουν έναν ανεξάρτητο ρόλο.

Η μονοπωλιακή αστική τάξη συνέτριψε την εξέγερση των μικροαστικών τμημάτων στο βαθμό που εκφράζονταν μέσα από τα S.A. Συνέτριψε την εξέγερση με αίμα και σίδερο με τη βοήθεια του στρατού, της αστυνομίας και των S.S., και μπόρεσε να το κάνει επειδή το προλεταριάτο δεν είχε ακόμη καταφέρει με τη μαζική πάλη του να κερδίσει την ηγεσία αυτών των τμημάτων. Σε αυτή την επιχείρηση ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ και ο Γκέμπελς ήταν μόνο οι λακέδες του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ήταν ο μανδύας που έκρυβε τα γυμνά αιματηρά και αντεπαναστατικά χαρακτηριστικά του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των μεγάλων γαιοκτημόνων Γιούνκερ. 

Ο Χίτλερ βρισκόταν στο Neudeck και έλαβε ταπεινά τις εντολές του Όλντενμπουργκ, φον Γιανουσχάου και των Γιούνκερ της Ανατολικής Ελβίας. Από το Neudeck πήγε να συναντήσει τον Κρουπ στο Έσσεν και έλαβε από αυτόν εξίσου ταπεινά τις παραγγελίες της βαριάς βιομηχανίας και του Εθνικού Επιμελητηρίου της Γερμανικής Βιομηχανίας. Από το Neudeck και το Essen πήγε στο Μόναχο. Οι παραγγελίες που ελήφθησαν στο Neudeck και στο Essen εκτελέστηκαν αμέσως στο Βερολίνο και το Μόναχο. Η 30^η Ιουνίου στη Γερμανία σημαίνει ότι η φασιστική δικτατορία του μονοπωλιακού καπιταλισμού έχει απωθήσει οπωσδήποτε τη μικροαστική μαζική βάση της, ή μάλλον τα απομεινάρια αυτής της μαζικής βάσης, επειδή δεν ήταν πλέον δυνατό να τη διατηρήσει. 

Η βιομηχανία μεγάλης κλίμακας, οι Γιούνκερ, οι στρατηγοί, οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι κ.λπ., άφησαν αυτή τη βρώμικη δουλειά στον Χίτλερ, τον Γκέμπελς, τον Γκέρινγκ και τον Χίμλερ. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και οι Γιούνκερ είναι αρκετά κυνικοί ώστε να «επιτρέψουν» στους λακέδες τους να πραγματοποιήσουν αυτό το βρώμικο και αιματηρό έργο σαν να πραγματοποιήθηκε τόσο ενάντια σε μια «δεύτερη επανάσταση» και ενάντια στην «αντίδραση» ταυτόχρονα. Επέτρεψαν στον Γκέμπελς και στον Γκέρινγκ να οργανώσουν μια νέα προβοκάτσια ανάλογη της πυρκαγιάς του Ράιχσταγκ, να μιλήσουν για μια συνωμοσία μεταξύ του Ρεμ και του στρατηγού φον Σλάιχερ και να κάνουν μυστηριώδεις υπαινιγμούς για «συνωμοσία με μια ξένη δύναμη». 

Ως ιπποτικοί κύριοι επέτρεψαν στους δολοφόνους να σφάξουν και τον φον Σλάιχερ και τη γυναίκα του και να θέσουν τον φον Πάπεν υπό αστυνομική επιτήρηση. Όλα αυτά ανήκουν στην απάτη Χίτλερ - Γκέμπελς, όπως και η αποκάλυψη όλης της σαπίλας της φασιστικής ηγεσίας από τον ίδιο τον Χίτλερ. Στο μέλλον οι μεγαλοβιομήχανοι, οι Γιούνκερ και οι στρατηγοί και ανώτατοι αξιωματούχοι πιθανότατα θα επιτρέψουν στον Χίτλερ να συνεχίσει τη βρώμικη και αιματηρή δουλειά του για μερικές εβδομάδες ή μήνες ακόμη, να διαλύσει τα S.A., να ξεκινήσει ξανά την καπιταλιστική επίθεση με ανανεωμένη ενέργεια, να βάλει τη χρεοκοπία του Κράτους με όλες τις συνέπειές της- στους ώμους του εθνικοσοσιαλισμού και ίσως ακόμη και να επωμιστεί τον πληθωρισμό. Αλλά τότε θα ξεφορτωθούν τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και τον Γκέρινγκ και θα παρουσιαστούν ως «Σωτήρες του Έθνους».

Υπό αυτή την έννοια, η 30^η Ιουνίου αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια εκ μέρους της μονοπωλιακής αστικής τάξης και των Γιούνκερ να αναδιοργανώσουν τη φασιστική τους δικτατορία σε μια νέα αν και στενότερη βάση, αυτό είναι το σχέδιο του γερμανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Με τη βοήθεια του στρατηγού φον Μπλόμπεργκ, ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ, ο Γκέμπελς και ο Χίμλερ θα εξαπολύσουν ένα νέο κύμα τρόμου ενάντια στις εργαζόμενες μάζες, γιατί γνωρίζουν καλά ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει αυτό το σχέδιο αναδιοργάνωσης της φασιστικής δικτατορίας είναι η ανεξάρτητη ταξική δράση του προλεταριάτου, που σήμερα έχει πιο ευνοϊκές συνθήκες από ποτέ για να πάρει μαζί του τις μάζες της εργατικής μικροαστικής τάξης ως συμμάχους στον αντιφασιστικό αγώνα της. 

Παρά το νέο αυτό κύμα τρόμου, το γερμανικό προλεταριάτο, υπό την ηγεσία του ηρωικού Κομμουνιστικού Κόμματος, θα αναπτύξει τη μαζική του δράση και τον αντιφασιστικό αγώνα του και θα συντρίψει το σχέδιο της γερμανικής φασιστικής αστικής τάξης. Το γερμανικό προλεταριάτο βρίσκεται αντιμέτωπο με έναν μεγάλο και σοβαρό κίνδυνο σε αυτόν τον αγώνα. Η σοσιαλδημοκρατία αισθάνεται ότι η ευκαιρία της έρχεται ξανά. Η Deutsche Freiheit (σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα) ανακοινώνει ήδη ότι μια στρατιωτική δικτατορία θα αντιπροσώπευε ένα προοδευτικό βήμα σε σύγκριση με τη Χιτλερική δικτατορία. 

Στο θεωρητικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στην Πράγα, Zeitschrift fuer Sozialismus, ο Victor Schiff υπερασπίζεται ανοιχτά τον ρεφορμισμό και την πολιτική συνασπισμού. Γράφει: «Υποτίθεται ότι ήμασταν πολύ ασυνεπείς μαρξιστές; Μήπως δεν ήμασταν πολύ μαρξιστές; Μήπως δεν ασχολούμασταν υπερβολικά μόνο με τους εργάτες της βιομηχανίας αποκλείοντας άλλα τμήματα του πληθυσμού, και η παραδοχή της ταξικής πάλης, μια ιδέα που μπορεί να απευθύνεται μόνο στο προλεταριάτο των πόλεων, δεν μας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό;» 

Και συνεχίζει: «Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απομακρύνουμε πιθανούς συμμάχους στον αγώνα μας, συμμάχους που ίσως είναι αυτοί που μας προετοιμάζουν το δρόμο και που αυτή τη στιγμή έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα δράσης από εμάς. Θα ήταν λάθος να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες αυτή τη στιγμή». Αυτό είναι το πρόγραμμα της νέας πολιτικής συνασπισμού, δηλαδή το πρόγραμμα του λακέ των στρατηγών της Ράιχσβερ, των S.S. και των Επισκόπων. Και αυτή η χρεωκοπημένη Κεντρική Επιτροπή της Πράγας, οι άνδρες που ψήφισαν υπέρ του Χίντενμπουργκ, οι άνδρες που γονάτισαν μπροστά στον Χίτλερ και τον φον Πάπεν, τολμούν τώρα να υπαινιχθούν ότι η λάσπη και το αίμα, η ντροπή και η διαφθορά που επικρατούν σήμερα στη Γερμανία. είναι συγκρίσιμες με τον μπολσεβικισμό και μάλιστα ότι αποτελούν "το άλλο του άκρο" (!).

Για άλλη μια φορά αυτοί οι χρεωκοπημένοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες προσφέρουν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη γερμανική εργατική τάξη ως το ιδανικό τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης που πρόσφερε τη βάση για την ανάπτυξη του φασισμού. Για να αποτρέψουμε τη νέα ταξική τους προδοσία, πρέπει να σφυρηλατήσουμε την ενότητα δράσης του μαχόμενου προλεταριάτου για την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας, ανεξάρτητα από τη μορφή με την οποία αυτή μπορεί να εμφανιστεί, και να κρατήσουμε αυτόν τον στόχο μπροστά μας σε όλους τους αντιφασιστικούς αγώνες μας, σε όλες τις απεργίες, στην προετοιμασία της πολιτικής. 

Στη διεξαγωγή αντιφασιστικών μαζικών δράσεων και αγώνα για να πάρουμε με το μέρος μας τα εξαπατημένα και προδομένα μέλη των S.A., των εθνικοσοσιαλιστών προλετάριων, των σοσιαλδημοκρατών, των χριστιανών και των συνδικαλιστών εργαζομένων. Η 30^η Ιουνίου στη Γερμανία ανοίγει ένα νέο στάδιο του αγώνα για τον σοσιαλισμό, για τη σοσιαλιστική εξουσία, για μια σοσιαλιστική Γερμανία!

Nicola Bombacci

 

«Νιώθω στο πνεύμα μου μια ανεξέλεγκτη εξέγερση ενάντια σε αυτές τις μακάβριες μάσκες της σοσιαλδημοκρατικής, μασονικής και φιλελεύθερης δημοκρατικής πλουτοκρατίας, που κάτω από τον μανδύα της ανθρώπινης αδελφοσύνης κρύβουν το μαχαίρι με το οποίο θα μαχαιρώσουν πισώπλατα την ανθρωπότητα»

Nicola Bombacci

«Καταιγίδα από ατσάλι», του Ernst Junger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

«Εγκαταλείψαμε αμφιθέατρα, τις αίθουσες διαλέξεων, σχολικές τάξεις και πάγκους εργοστασίων και μετά από εκπαίδευση λίγων εβδομάδων, γίναμε όλοι ένα μεγάλο και ενθουσιώδες σώμα. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή ασφάλειας αλλά λαχταρούσαμε τον κίνδυνο και το απροσδόκητο. Ο πόλεμος μας είχε συνεπάρει. Πορευτήκαμε σε μία βροχή από λουλούδια μεθυσμένοι από τριαντάφυλλα και αίμα. Τότε, μας μάγεψε ο πόλεμος όπως το μεθύσι. Ο πόλεμος ήταν το όνειρό μας για μεγαλείο, δύναμη και δόξα. Μας φάνηκε ως μια πράξη ανδροπρέπειας, μία μάχη σε λιβάδια εμποτισμένα με αίμα. Δεν υπήρχε πιο όμορφος Θάνατος στον κόσμο… Ω! αρκεί μονάχα να μην παραμείνουμε στο σπίτι, φθάνει μόνο να μπορέσουμε να συμμετέχουμε»

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Το βιβλίο του Ernst Jünger για τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο , “Η καταιγίδα από ατσάλι”, είναι αναμφισβήτητα για μένα το καλύτερο πολεμικό βιβλίο που έχω διαβάσει και με επηρέασε βαθιά. Ένα βιβλίο με καλή πίστη, αληθοφάνεια, ειλικρίνεια. 

Είναι ίσως  το καλύτερο πολεμικό βιβλίο του εικοστού αιώνα. Μια γυμνή αναπαράσταση της σκληρής ζωής στα χαρακώματα και της φρίκης του αίματος, του εξαναγκασμού στον ηρωισμό, της απόγνωσης της ευφυΐας. 

Είναι γενικά ένα μυθιστόρημα που είναι περισσότερο εντυπωσιακό παρά συναρπαστικό. Το γνωστό “Κανένα νεώτερο από το Δυτικό μέτωπο” του Remarque ήταν και παραμένει κάτι πολύ καλό, αλλά δεν φτάνει σε περιγραφή την ωμότητα και τον ρεαλισμό αλλά και την φιλοσοφία του πολέμου. 

Ίσως γιατί ο συγγραφέας του είναι πολιτικά ορθός!

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Κυκλοφορεί: νέο τεύχος Ανάκτηση #10

 

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Μπορεί ένας πίνακας να κρύβει πίσω του τρεις ιστορίες από τον πόλεμο, την ιατρική, την πολιτική και βέβαια την τέχνη; 

Στο εξώφυλλο της νέας ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ που αισίως συμπλήρωσε 10 τεύχη βρίσκεται η απάντηση. Και το νέο τεύχος έχει ακόμη περισσότερα και ενδιαφέροντα θέματα χωρισμένα σε ενότητες για την πολιτική και την ιδεολογία ειδικά μετά τις Ευρωεκλογές, την ελληνική και παγκόσμιο ιστορία, την μουσική, τον κινηματογράφο το ποδόσφαιρο και βέβαια τα βιβλία που δίνουμε πάντα μεγάλο βάρος σε αυτό τον ιδιότυπο πόλεμο της Μάχης των Ιδεών.

Το ριζοσπαστικό περιοδικό που αντιμάχεται την πολιτική ορθότητα!

Δείτε τα περιεχόμενα:

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΜΑΣ

Άγγελος Δημητρίου

GR ALERT ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟ

Ευριπίδης Ρηγόπουλος

YOUTH RESISTANCE

Η νεολαία που αντιστέκεται, Τάσος Σοφούλης

KULTURKAMPF

Νέα βιβλία, νέες ιδέες στους μοντέρνους καιρούς που έμελλε να γεννηθούμε

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024: ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ

Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του Γιάννη Κολοβού

ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ο Γιώργος Δημητρούλιας γράφει για την προοπτική των πατριωτών

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Συνέντευξη από τους Ισπανούς εθνικιστές φαλλαγίτες από το κίνημα Falange Autentica

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ

Ιστορική ανάλυση του Γιώργου Μάστορα

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο κατοχικός πρωθυπουργός και γιατί λησμονήθηκε από όλους, γράφει ο Νίκος Παπαγεωργίου

ΡΟΥΑΝΤΑ 1994, 500.000 ΜΑΤΣΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΦΑΓΗ

ένας εμφύλιος πόλεμος που γέννησε η προπαγάνδα, γράφει ο Μιχάλης Γεωργιλάς

Ο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΩΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Εναλλακτική προσέγγιση της αριστερής κοσμοθεωρίας, από τον Ιωάννη Δικταίο 

ΟΙ ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ….

50 χρόνια από τον Αττίλα, γράφει ο Γιώργος Κουρκούτας

ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ R.A.C!

Αλμπέρτος Λιανός

ORGULLO NACIONAL, ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΝΤΕΓΙΝ ΜΕ Oi!

Εθνικιστική ροκ μουσική μέσα από μια συνέντευξη στον Κώστα Μανιάτη 

ΜETROPOLIS, ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΦΙΛΜ 

FCK YOU, I AM A MILLWALL!

Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Διαβάζουμε και αντιστεκόμαστε! Κάντε τις παραγγελίες σας και στο 2103611590

ΛΟΚ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΡΚΩΝ: Η Επική μάχη της 31 ΜΚ στο Κοτζά Καγιά | 1974

 

Το μυθιστόρημα του Αλκιβιάδη Ζουρνατζή "ΛΥΚΑΥΓΕΣ" (εκδόσεις Τσόγκα)

 

Σε μια Δυστοπική Ελλάδα των μέσων του 21ου Αιώνα, ένα βήμα πριν την πλήρη εθνική και πρωτίστως φυλετική εξάχνωση, κάποιοι απεγνωσμένοι  και αηδιασμένοι από την αδιαφορία του ευνουχισμένου νεοέλληνα αποφασίζουν έστω κι αργά, έστω και χωρίς καμιά ελπίδα ν’ αντιδράσουν με τον μοναδικό τρόπο που τους απομένει. 

Μια Οργουελική κοινωνία αντιμετωπίζει αναπάντεχα την Ασκητική του Καζαντζάκη σε μια επική σύγκρουση, καθώς ο Ελληνισμός δίνει την τελευταία του μάχη απέναντι σε ένα πανίσχυρο σύστημα, έχοντας ως σύμμαχό του την ιστορία του και μόνο. 

Μια Λυσσαλέα Ανελέητη Μάχη, στην οποία βυθίζονται ο Οδυσσέας και οι συναγωνιστές του, αιθεροβάμονες και ονειροπόλοι αλλά αποφασισμένοι αυτή τη φορά να μην πέσουν ηρωικά δίνοντας το κύκνειο άσμα του έθνους, αλλά αντίθετα και ενάντια σε όλες τις προγνώσεις, να αγωνιστούν και να νικήσουν το παγκοσμιοποιημένο καθεστώς. 

Στόχος τους να οδηγήσουν αυτό το αρχαίο έθνος στο λυκαυγές μιας νέας εποχής για την πατρίδα, για έθνος και φυλή, στόχος που τους οδηγεί σε δρόμους αδιανόητους και αποφάσεις οριακές και αντισυμβατικές, καθώς κινούνται μεταξύ λήθης και αναγέννησης.

Καθώς ο αναγνώστης θα χάνεται στις σελίδες αυτού του συναρπαστικού μυθιστορήματος, θα αναρωτιέται αν παρανομεί και μόνο που το διαβάζει. Δυστυχώς για όλους, η ανησυχία του σύντομα θα είναι δικαιολογημένη.

Κυκλοφορεί προσεχώς: H Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία, 1918-1932, του Armin Mohler (μετάφραση και επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

«Οι οπαδοί της Συντηρητικής Επανάστασης θα μπορούσαν να οριστούν εκείνη την εποχή ως οι τροτσκιστές του εθνικοσοσιαλισμού. Όπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού, βρίσκουμε αφενός ένα μεγάλο μαζικό κόμμα με ομοιόμορφη βαρύτητα και από την άλλη, μια μυριάδα μικρών κύκλων που χαρακτηρίζονται από μια έντονη πνευματική ζωή, που άσκησαν μόνο μια αδύναμη επιρροή στις μάζες και που, από τη σκοπιά του σχηματισμού κομμάτων, πέτυχαν το πολύ να προκαλέσουν οριακές διασπάσεις μέσα στο μεγάλο κόμμα. Αυτά αφιερώθηκαν πάνω απ' όλα στην οργάνωση εκρηκτικών αιρέσεων και μικρών πολύ ασυνεπών ελίτ ομάδων. Όταν το μεγάλο κόμμα αποτυγχάνει, τότε χτυπά η ώρα των τροτσκιστικών αιρέσεων» 

Armin Mohler - Η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία 

 Η “Συντηρητική Επανάσταση”, Konservative Revolution, ήταν μια δεξαμενή ιδεών, ένα εργαστήριο, στο οποίο εμποτίστηκαν όλα εκείνα τα ιδανικά που από τη μια απέρριπταν τον προοδευτικό διαφωτισμό της Δύσης, ενώ από την άλλη υποστήριζαν τον δυναμισμό μιας επανάστασης με μεγάλο στυλ και ύφος, αλλά με την έννοια της επιστροφής στην εθνική παράδοση, στην τάξη των φυσικών αξιών, στον ηρωισμό, στην κοινότητα των ανθρώπων, στην η ιδέα ότι η ζωή είναι τραγική αλλά και ένας μεγαλειώδης αγώνας. Πάμε όμως λίγο από την αρχή … για να μπει και ο αναγνώστης του νέου αυτού βιβλίου (από τις εκδόσεις Λόγχη) στο πνεύμα …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ένα κείμενο απλό, αληθινό αλλά που χρειάζεται σκέψη. Από τον Gabriele Adinolfi. Mετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

 

Ας διδαχθούμε από το μάθημα των γαλλικών! Αντί να αφήνουμε τον εαυτό μας να κουνιέται σαν τα κλαδάκια, πρέπει να ενισχύσουμε αυτό  που έχουμε και είναι ήδη ουσιαστικό και σημαντικό. Πρέπει να το απορρίψουμε πολιτικά και να μην το εμπιστευόμαστε σε άχρηστες προσδοκίες και όλες αυτές μόνο βασισμένες στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» που συγχωρείται για όλες τις κωλοτούμπες και όλες τις προδοσίες του. Και θα πρέπει να κάνουμε εμείς κάτι για αυτό, γιατί η επανάσταση θα είναι ίσως σαν τον άνεμο, αλλά ο άνεμος δεν είναι  επανάσταση.

Το κρύο ντους της γαλλικής εκλογικής ήττας, μετά από τόση θριαμβολογία, είναι τελικά μια καλή είδηση. Δεν είμαι από αυτούς που αποκλείουν την αξία της ψήφου ή που απορρίπτουν την προοπτική πολιτικών προόδου και εξυγίανσης, επειδή είναι «για όλα ή τίποτα». Ωστόσο, έχω βαρεθεί με αυτές τις μεσσιανικές προσδοκίες για εκλογικές νίκες που υποτίθεται ότι θα αλλάξουν τον κόσμο, αντί να υποστηρίζουν τις πραγματικές και αληθινές μηχανές πολέμου για την πολιτική.

Είμαι αηδιασμένος από τον δημοκρατικό φονταμενταλισμό και το αντιελιτιστικό τρόπο σκέψης, που εδώ και χρόνια μολύνει ένα περιβάλλον σαν πραγματική πανδημία.

Με αηδιάζει η σπασμωδική φρενίτιδα της άτακτης ανατροπής από λαούς που δεν έχουν καμιά αυτογνωσία.

Μου προκαλεί ναυτία αυτό το βιάγκρα της αντικατάστασης της στύσης, που έχει βρώμικα πρόσωπα σαν του Πούτιν, του Τραμπ, του Νετανιάχου.

Με τρομάζει ο καριερισμός των άχρηστων, μέτριων, ηλίθιων και λακέδων και η υποστήριξη κάποιων σοβαρών ανδρών σε αυτούς.

Με αηδιάζει η δουλοπρέπεια των βασικών εκπροσώπων του «χώρου», προς τη Μόσχα και το Τελ Αβίβ (που είναι διαφορετικοί τρόποι να ενεργούν ως οι μονομάχοι του Αμερικανού κυρίου).

Το κρύο ντους είναι θετικό.

Όχι γιατί όσο χειρότερο τόσο το καλύτερο, αλλά γιατί πρέπει να μας ωθήσει να αναδιοργανωθούμε εκ νέου. Σε έλλειψη (γιατί θα ήταν άδικο να μιλάμε για απουσία) ριζωμένων πολιτικών μοντέλων, υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα να κάνουμε, από το hangover της εκλογικής θριαμβολογίας. Οι θριαμβολογίες για την επίτευξη μιας ουτοπικής πλειοψηφίας, είναι άχρηστες, δεδομένου ότι ούτε προετοίμασε το έδαφος ούτε σχεδίασε ένα ρεαλιστικό και εφικτό πρόγραμμα.

Το να μπορούμε να ενώσουμε πολλά, με μια βαθιά ριζωμένη πολιτική ικανότητα, είναι η μεγάλη μας πρόκληση για το μέλλον. Αλλά δεν είναι αρκετό. Αν είναι αλήθεια και είναι, ότι υπάρχει έλλειψη προγραμμάτων και ριζοσπαστική πολιτική νοοτροπία, αυτό που λείπει περισσότερο είναι τα παραδείγματα, είναι οι άνθρωποι.

Συνηθισμένοι να ξεγλιστράμε πάνω από τις λέξεις, να μην σκανδαλίζουμε, να μην λέμε τίποτα ανάρμοστο και μη πολιτικά ορθό, εκτός κι αν μπερδευτούμε με τέτοια σατανικά και ανόητα συνθήματα που δεν λείπουν, πετάμε τα μπαλάκια στον αέρα .…

Και ακριβώς με το να πετάξουμε τα μπαλάκια στον αέρα, ακολουθούμε το τσίρκο των λαϊκιστών ακροβατών και την επιτυχία τους μέσω αδράνειας, που μετατρέπεται αμέσως σε αποτυχία λόγω πολεμικής, βιομηχανικής και επιχειρηματικής αδυναμίας.

Οι εντυπωσιακοί αριθμοί αυτού του πολιτικού, που έχει καρπωθεί τους καρπούς του Ζαν-Μαρί Λεπέν και πιστεύει ότι είναι ακριβώς η αξία αυτών που πέτυχε και ότι δεν φταίει που σπαταλά συνεχώς το αποτέλεσμα …, κάνουν αυτούς που δεν είναι στην παράσταση και στη σφαίρα της αδιαφοροποίητης ποσότητας, οπαδούς του πρώτου. 

Τελικά πρόκειται για ταπεινότητα, αλλά είναι λάθος. Είναι, όπως έγραψα ήδη πριν από είκοσι πέντε χρόνια, μια αντιστροφή της ιεραρχίας των ινδοευρωπαϊκών συναρτήσεων και πρέπει να την αντιστρέψουμε με τη σειρά μας. 

Θα έλεγα ότι ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε και αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας. Το κρύο ντους της γαλλικής εκλογικής ήττας, μετά από τόσο θριαμβολογία, είναι τελικά μια καλή είδηση. Μας καλεί να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, αλλά πάνω απ' όλα ότι πρέπει είμαστε και να στραφούμε στο να είμαστε αυτοί.

Peste Noire: Rance Black Metal de France

 

Οι αναμνήσεις ενός Ιρανού στρατηγού από τον πόλεμο στη Βοσνία

 

Αποσπάσματα συνέντευξης του Ιρανού υποστράτηγου των Φρουρών της Επανάστασης, Σαΐντ Γκασεμί, στις 13 Μαΐου 2019 (η αγγλική μετάφραση βρίσκεται στο Memri Tv)

του Α.Π.

Μετά το ψήφισμα 598 του ΟΗΕ [τερματισμός του πολέμου Ιράν-Ιράκ, τον Ιούλιο του 1988], οι δυνάμεις του ΟΗΕ ήρθαν στο ιρανικό έδαφος σαν ειρηνευτική αποστολή. Εμείς και τα παιδιά [από τους Φρουρούς της Επανάστασης] πήγαμε τότε στο ξενοδοχείο Azadi για να λειτουργήσουμε ως σύνδεσμοι με τους άνδρες του ΟΗΕ.

Είδα ότι οι άνδρες του ΟΗΕ φορούσαν στρατιωτικές στολές. Ήμουν έτοιμος να ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ όταν είδα έναν Αμερικανό, ύψους 2,10, με δυτικά ρούχα: ένα δερμάτινο γιλέκο, παπούτσια με σπιρούνια και μια δερμάτινη ζώνη με πόρπη, έτσι... Το μόνο πράγμα που δεν είχε ήταν περίστροφο. Όταν άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ, έπεσα πάνω στο στήθος του. Έπρεπε να κοιτάξω ψηλά για να δω το πρόσωπό του. Έφεραν στρατιώτες τέτοιου τύπου για να μας επιτηρούν - καουμπόικα ρούχα, αμερικανικό στυλ... Ότι βλέπετε στις ταινίες. Φορούσε ένα δυτικό καπέλο. Μου έδωσε ένα χαστούκι στην πλάτη και είπε: «Γεια σου, φίλε μου!».

Την επόμενη μέρα, είδα τους στρατιώτες του ΟΗΕ να πηγαίνουν στη διασταύρωση Park Vey, να παίρνουν κορίτσια από το Ιράν, να τα φέρνουν στο λόμπι του ξενοδοχείου και να τα πηγαίνουν στα δωμάτιά τους. Με συγχωρείτε, αλλά είμαστε φρουροί του στρατού του Ισλάμ! Πολεμήσαμε οχτώ χρόνια! Γιατί πολεμήσαμε; Για να μας εκπορνεύουν τα κορίτσια οι ξένοι; Την επόμενη μέρα, μας είπαν να τους πάμε στην πρώτη γραμμή κοντά στο Fakkeh, όπου βρισκόταν ακόμα το νεκρό σώμα ενός από τους πολεμιστές μας. Έπιναν αλκοόλ και πέταξαν τα μπουκάλια στο χαντάκι. Εκείνη τη στιγμή είπα: «Αυτό ήταν. Φεύγω. Αντίο σε όλους». 

Για αρκετά χρόνια μετά από αυτό, δεν εκφώνησα καμία ομιλία. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Διανοητικά, ήμουν ένα ερείπιο. Ακόμα και τώρα, όταν λέω την ιστορία, με βασανίζει. Το ίδιο ισχύει σήμερα. Αν οι πολιτικοί κυβερνώντες του Ιράν αποδεχτούν τη συμφωνία με τη Δύση για τα πυρηνικά, θα έρθουν – οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Αμερικανοί με τη μορφή του ΟΗΕ – και θα κάνουν ότι έκαναν στην Ιαπωνία και την Οκινάβα – βιασμούς. Επίσημους βιασμούς. Έρχονται και παίρνουν [τα κορίτσια] μπροστά στα μάτια σου, και εσύ, ως φρουρός στο στρατό του Ισλάμ, θα κάθεσαι εκεί και θα βλέπεις την τιμή σου να λεηλατείται, και θα είσαι αυτός που φυλάει [τους βιαστές]. Είπα: «Αντίο σε όλους σας!»

Το 1993, λοιπόν, ο [τότε ανώτερος αξιωματούχος των Φρουρών της Επανάστασης] Hossein Allahkaram ήρθε στο σπίτι μου και μου είπε για τη Βοσνία.

Είπα: «Βοσνία;» και είπε: «Ναι». Καθώς έφευγε, η γυναίκα μου είπε: «Τι συμβαίνει; Ο πρεσβευτής του θανάτου ήρθε ξανά;» Είπα: «Όχι». Μου είπε: «Πού πας;». Απάντησα: «Θέλουμε να πάμε στη Βοσνία». Είπε: «Βοσνία;» Εκείνη την εποχή, γινόταν λόγος για σφαγή μουσουλμάνων [εκεί]. Είπα: «Μη φοβάσαι. Θα πάμε ως διπλωμάτες». Η γυναίκα μου ξέσπασε σε γέλια. Είπε: «Διπλωμάτης; Ο Σαΐντ Γκασεμί θέλει να γίνει διπλωμάτης;».

Στη Βοσνία, ο ρόλος μας ήταν συμβουλευτικός. Εκπαιδεύαμε μαχητές. Όχι μόνο ντόπιους μουσουλμάνους. Τρεις ανώτεροι στρατιωτικοί ήμασταν, που είχαμε τον βαθμό του υποστράτηγου, αυτοί που είχαμε πάει στη Βοσνία. Ο Ρεζά (Ναγκντί), ο Κασέμ (Σολεϊμανί) και εγώ. Και κάπου 5.000 προσωπικό, όλοι από τους Φρουρούς. Τώρα μπορώ να σας πω ποιος ήταν ο ρόλος μας. Όλοι γνωρίζουν τώρα. Πήγαμε ως μέλη της Ερυθράς Ημισελήνου για να παρέχουμε στρατιωτική εκπαίδευση στις δυνάμεις των μουτζαχεντίν. Έτσι, η Ερυθρά Ημισέληνος ήταν μια κάλυψη και λειτουργούσαμε ως στρατιωτικοί σύμβουλοι.

Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί έχουν προ πολλού γράψει ήδη γι' αυτό στα βιβλία τους, δεν είναι πια μυστικό. Αρκετά βιβλία έχουν εκδοθεί μέχρι στιγμής. Αυτή η κυρία. Η «συμπατριώτισσά» μας. Η δημοσιογράφος που είχε έρθει εδώ και έκανε ανταποκρίσεις κατά τη διάρκεια των ταραχών του 2009, αυτή η Κριστιάν [Αμανπούρ]. Σε όλους τους πολιτικούς μας αρέσει να δίνουν συνέντευξη σε αυτήν. Στον κ. Αχμαντινετζάντ αρέσει να μιλάει μαζί της, και στον κ. Ρουχανί, για παράδειγμα... Είναι μάλλον σαν νονά για τους πολιτικούς μας. Μια από τους ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για την αποκάλυψη αυτών των πληροφοριών [ότι δηλαδή εμείς χρησιμοποιούσαμε την Ερυθρά Ημισέληνο ως κάλυμμα για να μπαίνουμε στη Βοσνία] ήταν αυτή η άτιμη κατάσκοπος του CNN και του BBC, αυτή η Κριστιάν.

Η τελευταία φορά που ήρθε στο Ιράν ήταν κατά τη διάρκεια της αναταραχής του 2009. Η τελευταία της ανταπόκριση ήταν απευθείας από την Πλατεία της Επανάστασης (την κεντρική πλατεία της Τεχεράνης). Είπε: «Αυτό είναι το τέλος του δρόμου της επανάστασης» – δηλαδή, «αυτό το ρεπορτάζ που κάνω είναι ο τελευταίος σταθμός της επανάστασης». Ήθελε να περάσει το μήνυμα ότι η ισλαμική επανάσταση, που ξεκίνησε το 1979, τέλειωνε το 2009.

Η αλήθεια είναι ότι στη Βοσνία – στην καρδιά της Ευρώπης – συνέβησαν πράγματα που έγιναν αφορμή να γεννηθούν νέα ισλαμικά κινήματα. Η Αλ Κάιντα ήρθε τότε στη Βοσνία. Υπήρξε μια εποχή που ήμασταν στη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη μαζί με μέλη της Αλ Κάιντα. Αντέγραψαν το στυλ μας, από τον κεφαλόδεσμο και τις σημαίες... Ονόμασαν τα συντάγματα τους με ισλαμικά ονόματα. Όταν έκαναν την επιχείρησή τους κατά των αμερικανικών συμφερόντων στην Ανατολική Αφρική το 1998, αν θυμάστε, ανέλαβαν την ευθύνη με την ονομασία «Ισλαμικός Στρατός για την Απελευθέρωση των Αγίων Τόπων», και μάλιστα με δύο τάγματα «Καάμπα και «Αλ Άκσα». Αυτά τα ονόματα δεν τα είχαν όταν πολεμούσαν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Αυτά ήταν ονόματα που δίναμε εμείς στις μεραρχίες μας στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, και στη Βοσνία τα έμαθαν αυτοί [η Αλ Κάιντα] και τα πήραν από εμάς.

Κάτι νέο συνέβη εκεί στη Βοσνία – η ίδρυση μουσουλμανικών διεθνών μονάδων. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια στη Συρία συνέβη τη δεκαετία του 1990 στη Βοσνία. Τούρκοι πιστοί στο καθεστώς και μαθητές του Ιμάμη Χομεϊνί ήρθαν από την Τουρκία. Ήρθαν και άλλοι μουτζαχεντίν από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Τυνησία. Ήταν ένα θαυμάσιο γεγονός. Ήταν οι Διεθνείς Ταξιαρχίες του μουσουλμανικού κόσμου – ήταν το όνειρο του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι πρώτοι σπόροι της αντίστασης σχηματίστηκαν εκεί. Είχε στείλει μαχητές και η Χεζμπολάχ, με προσωπική ευθύνη του Νασράλα. Τι να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο; Είναι ο πραγματικός σημαιοφόρος του επαναστατικού κινήματος του Ισλάμ και ο αληθινός γιος του Αγιατολάχ Χομεϊνί.

Τώρα, αν φτάσουμε να πούμε τι είναι και πώς δημιουργήθηκε το ISIS, η Χίλαρι Κλίντον είπε: «Εγώ το δημιούργησα. Είμαι η μητέρα των μελών του ISIS». Και μετά ο Τραμπ της απάντησε, λέγοντας: «Εσύ το δημιούργησες, τώρα πήγαινε να καθαρίσεις το χάος σου». Ο Νετανιάχου είπε στη Χίλαρι: «Ηλίθια, δεν είχαμε ποτέ Ιρανούς στα σύνορα μας! Τι είναι αυτό το ανεξέλεγκτο πράγμα που έχετε δημιουργήσει;» Η ήττα του ISIS ήταν μια μεγάλη νίκη του ισλαμικού Ιράν και του άξονα της αντίστασης εναντίον της ηγεσίας της αίρεσης. Διότι αυτοί δημιούργησαν το ISIS για να βάλουν φωτιά στα σύνορα του Ιράν, αλλά τελικά αυτό που έγινε ήταν να φτάσουμε εμείς - πολεμώντας το δημιούργημά τους - ως τα δικά τους σύνορα, ως το Γκολάν και τον Νότιο Λίβανο. 

Να πω εδώ ότι οι πολιτικοί καθόλου δεν βοήθησαν σε αυτή τη νίκη. Αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να λιβανίζουν την ανόητη και αποτυχημένη συμφωνία με τους δυτικούς για τα πυρηνικά, αλλά δεν λένε τίποτα για τη μεγάλη νίκη του στρατού του Ισλάμ στην απελευθέρωση της Συρίας. Ο Ρουχανί δεν είναι ακόμα έτοιμος να ταξιδέψει στη Συρία, ούτε μία φορά - αλλά πάει σε χώρες ασήμαντες όπως η Ταϊλάνδη. Αυτοί όλοι λοιπόν οι πολιτικάντηδες αρέσκονται να φωτογραφίζονται δίπλα στον Κασέμ [Σολεϊμανί] όταν αυτός επιστρέφει στο Ιράν από τα πεδία των μαχών, γιατί ξέρουν ότι ο λαός αυτόν αγαπάει, και θέλουν να καρπωθούν κατιτίς από τις νίκες του, δεν είναι άξιοι όμως ούτε μια τρίχα του να ακουμπήσουν.

Reconquista.cy: εκδόσεις

Τα εξαιρετικά έργα στα άκρα είναι του Δανού Povl Heinrich Riis-Knudsen (1984 & 1987) τα οποία είχαν εκδοθεί στα ελληνικά από την "Χρυσή Αυγή" ενώ προσφάτως ο ίδιος είχε φιλοξενηθεί στην Ελλάδα από τον Στέφανο Γκέκα ενώ αυτό στο κέντρο του Αμερικανού David Lane της γνωστής ένοπλης οργάνωσης The Order.

Κυκλοφορούν μόνο στην Μεγαλόνησο. 

 

Πολεμώντας τους τζιχαντιστές σε Συρία και Ιράκ

 

γράφει ο Α.Π.

Μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη Συρία το 2011, έγινε προφανές ότι όλες οι σουνιτικές δυνάμεις της περιοχής, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, είχαν ταχθεί αναφανδόν στο πλευρό των αντιπάλων του Άσαντ και ότι η CIA, με την επιχείρηση Timber Sycamore - της οποίας ο εμπνευστής δεν ήταν άλλος από τον Ντέιβιντ Πετρέους - βαρύς οπλισμός έφτανε από όλες τις μεριές της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής στους σουνίτες τζιχαντιστές της Συρίας (ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζέικ Σάλιβαν, σύμφωνα με τα Wikileaks έστειλε το 2013 email στη Χίλαρι Κλίντον λέγοντας ότι η Αλ Κάιντα είναι με το μέρος των ΗΠΑ στη Συρία), οι οποίοι προέλαυναν και έκαναν τις ημέρες του Άσαντ να μοιάζουν μετρημένες. 

Ο Σολεϊμανί, που έκανε τόσα για να μην χάσει το Ιράκ από τους Αμερικανούς, δεν ήταν διατεθειμένος να χάσει τη Συρία, και αντιλήφθηκε ότι, αφού οι σουνίτες μαχητές με τη βοήθεια Τούρκων, Σαουδαράβων και Αμερικανών είχαν μετατραπεί σε έναν διεθνή μισθοφορικό στρατό κατά του Άσαντ,  μόνο ένας άλλος διεθνής στρατός, ένας σιιτικός διεθνής στρατός από όλες τις μεριές της Μέσης Ανατολής θα ήταν ικανός να τους σταματήσει. Ο Σολεϊμανί διέταξε ορισμένες από τις ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές να εισέλθουν στη Συρία για να υπερασπιστούν τον Άσαντ. Για τον ίδιο σκοπό, δημιούργησε επίσης πρόσθετες σιιτικές μαχητικές ομάδες. Αυτές περιελάμβαναν μια ομάδα Αφγανών που κατοικούσαν στο Ιράν, τη Μεραρχία Fatemiyoun και μια πακιστανική, την Ταξιαρχία Zainebiyoun. 

Τα ίδια τα ονόματα αυτών των ομάδων δείχνουν τις θρησκευτικές προθέσεις του Ιράν: για τους σιίτες μουσουλμάνους η Φατιμά, η κόρη του Προφήτη, κατέχει θέση συγκρίσιμη με εκείνη της Παναγίας για τους καθολικούς και τους ορθόδοξους χριστιανούς. ενώ η Ζαϊνάμπ, κόρη της Φατιμά, ήταν αδελφή του Χουσεΐν, του οποίου ο θάνατος στη μάχη της Καρμπάλα αποτέλεσε κομβική στιγμή στο σχίσμα σουνιτών-σιιτών. Οι δυνάμεις υπό τη διοίκηση του Σολεϊμανί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε πολλές μεγάλες μάχες του συριακού πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της ανακατάληψης του Κουσέιρ. Πιστός στο δόγμα, ο Σολεϊμανί προσπάθησε να συνδυάσει  και εδώ την κρατική και την επαναστατική εξουσία όσο το δυνατόν πιο στενά. Το προσωπικό στο μυστικό αρχηγείο του στη Δαμασκό φέρεται να περιλάμβανε Λιβανέζους και Ιρακινούς οπλαρχηγούς πολιτοφυλακών που εργάζονται μαζί με στρατηγούς τόσο από το Ιράν όσο και από τη Συρία.

Το Ιράν είχε αρκετούς ξεκάθαρους λόγους να υποστηρίξει τον Άσαντ, πέρα από την ανταπόδοση της βοήθειας που είχε παράσχει ο πατέρας του, Χαφέζ, στην Τεχεράνη κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ, όταν είχε κλείσει έναν σημαντικό αγωγό που μετέφερε εξαγωγές πετρελαίου από το Ιράκ. Πρώτον, υπάρχει ο θρησκευτικός δεσμός μεταξύ των Αλαουιτών και των Σιιτών. Το Ιράν, το πιο ισχυρό σιιτικό κράτος στον κόσμο, θεωρεί εαυτόν ως προστάτη των Σιιτών και ένας από τους κύριους στόχους εξωτερικής πολιτικής του είναι να δημιουργήσει μια μεγάλη συμμαχία χωρών που διοικούνται από Σιίτες μια κατηγορία χωρών που, χάρη στην απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν από τους Αμερικανούς το 2003, περιλαμβάνει τώρα το Ιράκ μαζί με τη Συρία και τον Λίβανο. Δεύτερον, το Ιράν έχει οικονομικούς λόγους για να διατηρεί τη Συρία και το Ιράκ ως συμμάχους, κυρίως το γεγονός ότι θα χρειαστεί τη συνεργασία τους εάν θελήσει να κατασκευάσει ποτέ έναν προγραμματισμένο χερσαίο αγωγό προς τη Μεσόγειο από το γιγάντιο κοίτασμα φυσικού αερίου South Pars–North Dome στον Περσικό Κόλπος. Μια σιιτική ημισέληνος από το Ιράν έως τον Λίβανο, που συγκρατείται με πίστη και υποστηρίζεται από πετρέλαιο, θα ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη. 

Ωστόσο, η μεγαλύτερη ανησυχία του Ιράν είναι να διατηρήσει τον διάδρομο ανεφοδιασμού της καλύτερα οργανωμένης σιιτικής ένοπλης οργάνωσης στη Μέση Ανατολή, της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, που ταυτόχρονα, λόγω της γεωγραφικής εγγύτητάς της με την Παλαιστίνη, είναι η οργάνωση που δίνει στο Ιράν ένα δυνατό πάτημα στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Οι αποστολές εξοπλισμού απευθείας στον Λίβανο δεν αποτελούν επιλογή λόγω των ναυτικών και αεροπορικών περιπολιών του Ισραήλ στην περιοχή. Όμως, χάρη στη συμμαχία τους με τον Άσαντ, τα ιρανικά αεροπλάνα εφοδιασμού μπορούν ανενόχλητα να προσγειωθούν στον διάδρομο του Διεθνούς Αεροδρομίου της Δαμασκού, όπου τα όπλα και οι ρουκέτες φορτώνονται σε φορτηγά για μεταφόρτωση στα βουνά και τις σήραγγες του Λιβάνου. Εάν η συριακή κυβέρνηση έπεφτε στα χέρια σουνιτών - πόσο μάλλον εξτρεμιστών με ακραία εχθρότητα προς το Ιράν, όπως το ISIS - αυτά τα αεροπλάνα θα γύριζαν πίσω και η Χεζμπολάχ, όπως και η Χαμάς στη Γάζα, θα έμεναν πρακτικά χωρίς το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού τους. 

Επιπλέον, η Χεζμπολάχ είναι η οργάνωση που έχει αποδείξει επανειλημμένα στο παρελθόν ότι μπορεί να νικήσει το Ισραήλ και να αποτρέψει μια νέα ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο, αλλά και να αλλάξει την πορεία οποιουδήποτε πολέμου διαδραματιστεί ποτέ μέσα στο έδαφος της Συρίας. Με ιρανικά κεφάλαια, εκπαίδευση και όπλα, η Χεζμπολάχ διαθέτει ικανότητα τακτικής και πληροφοριών που άλλες οργανώσεις μπορούν μόνο να ονειρευτούν. Στις αρχές της άνοιξης του 2014, για παράδειγμα, έχοντας εντοπίσει τους κατασκευαστές βομβών που ευθύνονται για επιθέσεις αυτοκτονίας σε περιοχές του Λιβάνου υπό τον έλεγχό της, η Χεζμπολάχ έστειλε ένα μυστικό απόσπασμα κομάντο βαθιά στη Συρία, στο κομμάτι που έλεγχαν οι τζιχαντιστές, για να βρει το σπίτι όπου διέμεναν αρκετοί ύποπτοι, και το μετέτρεψε σε ερείπια με τους στόχους μέσα. Τέτοιες επιχειρήσεις αποκαλύπτουν μια πολυπλοκότητα στον σχεδιασμό και την εκτέλεση που δεν υπολείπεται σε τίποτα από τους Αμερικανούς SEALS και του Ρώσους Σπετσνάζ. Η Χεζμπολάχ έχει αναμφίβολα αλλάξει την ισορροπία της συριακής σύγκρουσης. Αλλά η Χεζμπολάχ δεν ήταν η μόνη οργάνωση που συνεργάστηκε με τον Σολεϊμανί στην περιοχή. 

Στα μέσα του 2015, υποστηριζόμενες από το Ιράν σιίτες πολιτοφυλακές από το Ιράκ (Hashd al-Shaabi), το Αφγανιστάν (Liwa Fatemiyoun) και το Πακιστάν (Liwa Zainebiyoun), μεταξύ άλλων χωρών, πολεμούσαν σχεδόν μόνες τους σουνίτες εξτρεμιστές για τον έλεγχο της μεγαλύτερης πόλης της Συρίας, του Χαλεπίου, χωρίς ουσιαστικά καμία ανάμειξη από τις δυνάμεις του Άσαντ. Αλλά και οι ίδιοι οι Φρουροί της Επανάστασης είχαν και έχουν ενεργή παρουσία στη Συρία. Οι ιρανικές τακτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις που διοικούσε ο Σολείμανί συμμετείχαν άμεσα στη μάχη κατά του ISIS και της Αλ Νούσρα (Αλ Κάιντα) μέσα στο συριακό έδαφος από το 2012 ως το 2017, βοηθώντας στη στήριξη των συριακών μονάδων που, στην αρχή του πολέμου, μαστίζονταν από αυτομολήσεις. Οι Ιρανοί δεν διοικούσαν απλά, αλλά πολεμούσαν και πέθαιναν στην πρώτη γραμμή. Ίσως έως και διακόσια από τα δύο χιλιάδες άτομα που είχαν αναπτυχθεί στο συριακό έδαφος σκοτώθηκαν στις μάχες, ανεβάζοντας το ποσοστό θνησιμότητας γύρω στο τριπλάσιο από αυτό που υπέστησαν οι πεζοναύτες των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ. 

Μεταξύ των νεκρών ήταν αρκετοί υψηλόβαθμοι διοικητές, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον δύο στρατηγοί των Φρουρών της Επανάστασης. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τη διατήρηση της οδικής αρτηρίας Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος, της "οδού Σολεϊμανί" που είναι για το Ιράν το αντίστοιχο της "οδού Χο Τσι Μινχ" (Βόρειο Βιετνάμ-Καμπότζη-Λάος-Νότιο Βιετνάμ) των Βορειοβιετναμέζων, ήταν απαραίτητη. Για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η επιβίωση του Άσαντ ήταν και είναι ζήτημα στρατηγικό.

Με τα χρόνια, ο ίδιος ο Σολεϊμανί είχε αναπτύξει έναν ιδιαίτερα στενό δεσμό με τον Ιμάντ Μουγκνίγια, τον στρατιωτικό αρχηγό της Χεζμπολάχ, τον οποίο δυτικοί και ισραηλινοί αξιωματούχοι κατηγορούσαν ως τον εγκέφαλο πίσω από τη βομβιστική επίθεση στον στρατώνα των πεζοναυτών των ΗΠΑ στη Βηρυτό το 1983, τις επιθέσεις στις πρεσβείες των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα του Λιβάνου και στην πόλη του Κουβέιτ, επίσης το 1983, την αεροπειρατεία του 1985 στην πτήση 847 της TWA, κατά την οποία ένας δύτης του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ ξυλοκοπήθηκε και δολοφονήθηκε. και τις βομβιστικές επιθέσεις κατά της ισραηλινής πρεσβείας και ενός εβραϊκού κοινοτικού κέντρου στο Μπουένος Άιρες το 1992 και το 1994, αντίστοιχα. Ο Σολεϊμανί σε πολλές δημόσιες συνεντεύξεις ονόμαζε τον Μουγκνίγια "αδερφό του από άλλη μητέρα". Πράγματι, τα παιδιά του Σολεϊμανί μεγάλωσαν μαζί με τα παιδιά του Μουγκνίγια και έχουν άπειρες φωτογραφίες μαζί. 

Ο Μουγκνίγια δολοφονήθηκε το 2008 στη Δαμασκό σε κοινή επιχείρηση της CIA και της Μοσάντ. Τον Φεβρουάριο του 2008, η Μοσάντ φέρεται να είχε την ευκαιρία να δολοφονήσει τον Μουγκνίγια, αλλά κάτι τέτοιο αποφεύχθηκε επειδή την κρίσιμη στιγμή ο Μουγκνίγια αγκάλιασε έναν μακροχρόνιο φίλο, τον οποίο η υπηρεσία δεν ήταν νομικά εξουσιοδοτημένη να σκοτώσει – τον Κασέμ Σολεϊμανί. Ο Μουγκνίγια σκοτώθηκε σε μια δεύτερη προσπάθεια αργότερα εκείνη την ημέρα. Όμως, υπό τη στενή καθοδήγηση του Σολεϊμανί, η Χεζμπολάχ συνέχισε να λειτουργεί μια εξαιρετικά αποτελεσματική παραστρατιωτική πτέρυγα.

Ο Σολεϊμανί δεν άργησε να δείξει την ευγνωμοσύνη του για τη θυσία της Χεζμπολάχ στον πόλεμο της Συρίας. Φρόντιζε πάντα να επισκέπτεται τους τάφους και τις οικογένειες των πεσόντων, αντιμετωπίζοντάς τους με την ίδια σιωπηλή ευλάβεια που δείχνει προς τους Ιρανούς νεκρούς. Τον Ιανουάριο του 2015, φωτογραφήθηκε να διαβάζει το Κοράνι μόνος του πάνω από τους γεμάτους με λουλούδια τάφους μαχητών της Χεζμπολάχ, συμπεριλαμβανομένου του Τζιχάντ Μουγκνίγια, του νεαρού γιου του Ιμάντ.