Βιβλιοπαρουσίαση: Θάνατος επί πιστώσει - Louis-Ferdinand Céline

 

«Επιτέλους κάτι κινείται εκδοτικά από τους μεγάλους οίκους. Ένα αριστούργημα ήρθε. Ενός παρανόμου της λογοτεχνίας, όπως τον έχω ονομάσει στο βιβλίο για την ζωή του. "Θάνατος επί πιστώσει" είναι λοιπόν  το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία. 

Το δεύτερο μυθιστόρημα του μεγάλου Ferdinand Celine, μετά το "Ταξίδι στο τέλος της νύχτας": Πρόκειται για ένα μπαράζ λέξεων, εικόνων, ήχων που γεννιούνται από το μυαλό ενός ανθρώπου, που έχει δει πολλά και διάφορα και που προσθέτει το παραλήρημα της φαντασίας, στη βία της πραγματικότητας. 

Επιστρέφοντας στην παιδική ηλικία και την εφηβεία του Ferdinand Bardamu, το alter ego του συγγραφέα, βλέπουμε την επιστροφή στις συγκρούσεις με τους γονείς του, το ταξίδι του στην Αγγλία, τις άπειρες δυσκολίες του να βρει ένα κομμάτι δουλειάς στις αρχές της Γαλλίας του '900. 

Ήταν σαν να ζούσε μια νέα, συναρπαστική, αποκαλυπτική εμπειρία, την εμπειρία μιας πρώτης ανάγνωσης. Ή ίσως πολύ πιο απλά, ήταν η ξεκάθαρη απόδειξη ότι οι γεύσεις της ζωής αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου και αυτό που κάποτε φαινόταν πολύ μακριά από τα συναισθήματά του, μπορεί τώρα να φαίνεται παράξενα στον αναγνώστη. 

Ακόμα και οι παραισθήσεις ενός ιδιαίτερου  συγγραφέα, όπως ο Louis-Ferdinand Céline»

πηγή

'Ενα εγκώμιο του μήνα Δεκεμβρίου, από τον Ernst Jünger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Το κείμενο του Ernst Jünger, «Δεκέμβριος» που ακολουθεί, είναι από το διήγημα του «Το δέντρο. Τέσσερα πεζά». Μια όμορφη και ρομαντική περιγραφή του μήνα που μπαίνει…:

Ο Οκτώβρης έβαψε τα φύλλα, ο Νοέμβρης τα έκοψε, ο Δεκέμβρης τα σκεπάζει με το λινό του σεντόνι. Έτσι συμβαίνουν η ωρίμανση, ο θάνατος και η ταφή, το ένα μετά το άλλο. Ο Δεκέμβρης, «φεγγάρι της αυστηρότητας», «φεγγάρι του λύκου» για τους αρχαίους, αντιπροσώπευε πάντα έναν άκαμπτο άρχοντα. 

Μαζί του ξεκινάει ο χειμώνας ακόμα κι αν, όπως όλες οι εποχές, δεν ταιριάζει σύμφωνα με το ημερολόγιο. Φτάνει πριν ή μετά τις ημερομηνίες που καθόρισε ο Καίσαρας, εκτείνεται πάνω από ένα χρόνο και ακόμη και μετά. Πρέπει να τον αναζητήσουμε στο χώρο και όχι στο χρόνο. Κατηφορίζει από τα αιώνια χιόνια των ψηλών βουνών στα οποία, ακόμα και στις τροπικές περιοχές, κατοικεί καθώς κυριαρχεί και στις πολικές ερήμους.

Από εκεί προχωρά, με φώτα που σβήνουν, πάνω από τις χώρες των λύκων και των αρκούδων. Προηγούνται από αυτόν κατά την πτήση, τα πουλιά του Βορά! Φέρνει μαζί του, κάτω από τον μανδύα του, παγωνιά, νύχτα, θάνατο – και κάτι άλλο, όμως κάτι παραπάνω, για αυτόν που ξέρει να αναποδογυρίζει το ύφασμα του. 

Πρώτα απ’ όλα η κουβέρτα, το σάβανο που απλώνει ο Δεκέμβρης στη Γη και που, στις αναλογίες του, προσαρμόζεται στον μεγάλο και μικρό ρυθμό του – στην εναλλαγή ημέρας και νύχτας, των παγωμένων ανέμων και των ανέμων της τήξης, της εποχές των μύθων και εκείνες των παγετώνων. 

Η σχέση μεταξύ παγετού και θανάτου γίνεται τότε επίσης ορατή στο διάστημα, με τον τρόπο που κοιμάται σε δυσπρόσιτα ή παράδοξα μέρη, και ξεδιπλώνεται όταν το φως σβήνει μέχρι να εξαφανιστεί. Τότε τα σχήματα γίνονται πιο απλά και ξεκάθαρα και το σχέδιο επιβάλλεται στα χρώματα. Το δέντρο μπροστά από το παράθυρο μας μεταμορφώθηκε στο διάστημα μιας νύχτας και τώρα εκθέτει τον σκελετό του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Νέα κυκλοφορία: Ο Εθνικοσυνδικαλισμός του Ramiro Ledesma Ramos (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

Ο Ramiro Ledesma Ramos ήταν ο βαθύς και μάχιμος ακτιβιστής του ισπανικού εθνικοσυνδικαλισμού. Μπόρεσε να δει πέρα από τις συντεταγμένες της εποχής του και να δώσει φως σε μια πολιτική φιλοσοφία και έναν επαναστατικό μυστικισμό, σε αρμονία με τη γέννηση νέων ιδεών. 

Στην ταραγμένη περίοδο του αιώνα μας, μπόρεσε να σπάσει την εξουθενωτική μονοτονία της ακροδεξιάς και της μοναρχικής θανατηφόρας βλάστησης και άναψε μια σπίθα ελπίδας σε έναν ολόκληρο λαό, του εμφύσησε ιδανικά και έδωσε ελπίδες στις νεανικές καρδιές για την υπέρβαση της ιστορικής τους αποστολής. 

Η σκέψη του είναι η άρθρωση και ο άξονας, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλες οι επόμενες ριζοσπαστικές συνθέσεις. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να διαλύσουν το μεγαλείο του και όσα είχε θεμελιώσει, αλλά στέκεται, μαζί με τη λαμπρότητα της αυγής, στην πρώτη γραμμή της σκέψης και της δράσης.

για περισσότερα εδώ ...

Ενάντια στην νεωτερικότητα, με τον Moeller Van den Bruck (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Στο σημερινό άρθρο θα επιστρέψω σε μια από τις βασικές προσωπικότητες της «Συντηρητικής Επανάστασης» στην Γερμανία, τον Arthur Moeller van den Bruck, για τον οποίο άλλωστε έχω ξαναγράψει. 

Το σημαντικότερο βιβλίο του ήταν το “Τρίτο Ράιχ” και ήταν απλώς ο τίτλος ενός βιβλίου, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον εθνικοσοσιαλισμό. 

Δεν είναι ένα έργο πολιτικού καθεστώτος αυστηρά, αλλά η μορφή του “Τρίτου Ράιχ” του Moeller, χαρακτηρίζεται πολύ πιο εύκολα από αυτά που αρνείται (φιλελευθερισμός, πλουτοκρατική δημοκρατία, κοινοβουλευτικό καθεστώς) παρά από αυτά που θετικά βεβαιώνει. 

Στο έργο του αυτό ο Arthur Moeller (που έγινε Moeller van den Bruck μετά την προσθήκη του επωνύμου της μητέρας του) εκφράζει πλήρως το όραμα του για τη «Συντηρητική Επανάσταση», μια κατηγορία του πολιτικού που εισήγαγε ο ιστοριογράφος Armin Mohler (στο διάσημο έργο του) για να χαρακτηρίσει τον γαλαξία της γερμανικής πολιτικής κουλτούρας που σημάδεψε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, εκείνα τα ταραγμένα χρόνια.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μαρξισμός, Ισλάμ, Παναραβισμός: Ένα απόσπασμα από το “Η φιλοσοφία της Επανάστασης” του Nasser

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Όσον αφορά τη συμβολή που παρείχαν η μαρξιστική σκέψη και το κομμουνιστικό ιδεώδες στη διαμόρφωση του “Νασερισμού”, είναι σκόπιμο να διαβάσουμε τι έγραψε ο ίδιος ο Gamal Abdel - Nasser το 1955 στο έργο του “Η φιλοσοφία της Επανάστασης” .

«Η λέξη κομμουνισμός έχει γίνει μια τρέχουσα χρήση: χρησιμοποιείται χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι κομμουνισμός και από τι αποτελείται η κομμουνιστική θεωρία. Όταν ο κομμουνισμός ήρθε στην εξουσία, μεταμορφώθηκε με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ήλπιζαν οι θεωρητικοί του: πόσες απατηλές θεωρίες υπάρχουν! Οι κομμουνιστές, χάρη στον κομμουνισμό τους, έχουν γίνει μηχανές στον μηχανισμό της συλλογικής παραγωγής. Έχουν αρνηθεί τη θρησκεία, γιατί η θρησκεία για τον κομμουνισμό, είναι μυθολογία. Έχουν αρνηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν υπάρχει στη θρησκεία του κομμουνισμού. Εμείς οι Αιγύπτιοι, οι Άραβες, οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί σε αυτό το μέρος του κόσμου, έχουμε πίστη στον Θεό, στους αγγέλους του, στα βιβλία του, στους προφήτες του και στην ανάσταση. Αυτό που μας χωρίζει από τον κομμουνισμό, τόσο στη θεωρία της διακυβέρνησης όσο και στους κανόνες της ζωής, είναι ότι ο κομμουνισμός είναι θρησκεία και έχουμε ήδη τη θρησκεία μας. Δεν θα αφήσουμε ποτέ τη θρησκεία μας για να αγκαλιάσουμε τον κομμουνισμό!».

Το Αιγυπτιακό Κομμουνιστικό Κόμμα διαλύθηκε και σχεδόν όλοι οι ηγέτες του καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές φυλάκισης. Για να καταλάβουμε τι ήταν το αιγυπτιακό κομμουνιστικό κόμμα, αρκεί να αναλογιστούμε τις πολύ ιδιαίτερες καταβολές των ιδρυτών του: Joseph Rosenthal, Henri Curiel, Renato Mieli (Εβραίοι της Ευρώπης). Η Αίγυπτος δεν αποτελούσε εξαίρεση: στον αραβικό κόσμο οι ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων των διαφόρων χωρών, είχαν επιλεγεί προκαταρκτικά μεταξύ των τοπικών εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Και όχι μόνο ντόπιοι: στην Παλαιστίνη οι Εβραίοι που ηγήθηκαν του κομμουνιστικού κόμματος, ήταν τόσο ξένοι στο αραβικό περιβάλλον, όσο και οι μη κομμουνιστές Σιωνιστές, καθώς προέρχονταν από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. 

Ο εχθρός των «αραβικών» κομμουνιστικών κομμάτων, δεν ήταν τόσο η αγγλική και η γαλλική αποικιοκρατία, αλλά η ανεξάρτητη αραβική δύναμη: γι' αυτό τα κομμουνιστικά κόμματα αντιτάχθηκαν όχι μόνο στον Νασερισμό, αλλά και στο Baath.  Ένας πρώην αγωνιστής του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ιράκ, ο N. Jamal ad-Din, έγραψε στη «Le Monde» στις 15 Μαρτίου 1979: 

«Ποτέ δεν θέλαμε να λάβουμε υπόψη την ιδιαίτερη φύση του Ισλάμ, του μουσουλμάνου ανθρώπου, για τον οποίο παραμένει το ιερό ακόμη κι όταν απορρίπτεται λογικά, η βάση και το θεμέλιο της ύπαρξής του ... Ο μαρξισμός τείνει προς τον ολοκληρωτικό του εκσυγχρονισμό, την αναγκαστική εκκοσμίκευση του, που στην πραγματικότητα θα σήμαινε την οντολογική του καταστροφή, τη μετατροπή του σε ένα άλλο ον - ανώνυμο διεθνισμό - διαβρωμένο και νοθευμένο ον, ένας σωσίας του δυτικού καταναλωτή, ένα δουλοπρεπές αντίγραφό του, συμβατό με τις ανάγκες του σημερινού κόσμου της μηχανικής σκλαβιάς».

Στις 5 Ιουλίου 1956 o Nasser ξεκίνησε μια πρόταση για ομοσπονδία με τη Συρία. Στις 2 Φεβρουαρίου του προηγούμενου έτους, απορρίπτοντας το “Σύμφωνο της Βαγδάτης” (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ), το οποίο είχε ως στόχο να δεσμεύσει τις χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής με τους Αγγλοαμερικανούς, ο Abdel -Nasser είχε δηλώσει ότι η Αίγυπτος θα εργαστεί για  την ενότητα και ανεξαρτησία ολόκληρου του Αραβικού Έθνους. 

Η πρόταση για ομοσπονδία με τη Συρία, προήλθε από την αρχή του παναραβισμού, που διατυπώθηκε από τον Nasser, από το 1953 στο βιβλίο “Η Φιλοσοφία της Επανάστασης”: «Εμείς ζούμε σε ένα αραβικό, αφρικανικό και ισλαμικό περιβάλλον και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτές τις συνθήκες της κατάστασής μας». Πρόκειται για τρεις «σφαίρες», μεταξύ των οποίων η αραβική αντιπροσωπεύει, για την Αίγυπτο, την πλησιέστερη και την πιο άμεση και συνέχισε γράφοντας ότι:

«Αυτό ανακατεύτηκε μαζί μας και για τη θρησκεία. Τα κέντρα θρησκευτικής ακτινοβολίας έχουν μετακινηθεί στις πρωτεύουσες της από τη Mecca  στο Kufah ... και μετά στο Cairo. Η εγγύτητα έχει δημιουργήσει έναν δεσμό ιστορικών, υλικών και πνευματικών παραγόντων. Εμείς οι άνθρωποι της αραβικής ζώνης πρέπει να οργανώσουμε έναν κοινό αγώνα, για να πραγματοποιήσουμε τις κοινές μας φιλοδοξίες. 

Μπορούμε να βασιστούμε σε τρεις κύριες δυνάμεις: 1) η εγγύτητα και η κοινότητα των χαρακτηριστικών και των πολιτισμών σε μια περιοχή που ήταν η έδρα των τριών θρησκειών. 2) η γεωγραφική κατάσταση στη συνάντηση των παγκόσμιων μονοπατιών. 3) το πετρέλαιο, βασικό στοιχείο του σημερινού υλικού πολιτισμού, το οποίο βρίσκεται σε αφθονία στα αραβικά εδάφη (το ήμισυ της παγκόσμιας διαθεσιμότητας) υπό συνθήκες εξόρυξης και εκμετάλλευσης πολύ πιο ευνοϊκές από οποιαδήποτε άλλη χώρα».

Αλλά και η Αίγυπτος είναι μέρος της δεύτερης σφαίρας, αυτής της αφρικανικής ηπείρου: «Είμαστε στην Αφρική. Ίσως συμβεί να κοιτάξουν οι λαοί της ηπείρου σε εμάς που φυλάμε τη βόρεια πύλη και αποτελούμε το μέτωπο προς ολόκληρο τον έξω κόσμο. Ο Νείλος, η αρτηρία της ζωής του λαού μας, έχει τις πηγές του στην καρδιά της ηπείρου». Τέλος, η τρίτη σφαίρα, η ισλαμική, εμπλέκει την Αίγυπτο σε ένα μέτωπο αλληλεγγύης που εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό. 

«Όταν σκέφτομαι τα 80 εκατομμύρια μουσουλμάνους στην Ινδονησία, τα 50 εκατομμύρια στην Κίνα, τα πολλά εκατομμύρια στη Μαλαισία, το Σιάμ και τη Βιρμανία, τα περίπου 100 εκατομμύρια στο Πακιστάν, τα περισσότερα από 100 εκατομμύρια στη Μέση Ανατολή, τα 40 εκατομμύρια συμπεριλαμβανομένων στην Σοβιετική Ένωση και τα άλλα εκατομμύρια που ενώνονται με μια ενιαία πεποίθηση, αισθάνομαι έντονα τις μεγαλειώδεις δυνατότητες που μπορεί να πραγματοποιηθούν με τη συνεργασία όλων αυτών των μουσουλμάνων, συνεργασία που χωρίς να εγκαταλείψουν την προσκόλληση τους στις μεμονωμένες πατρίδες τους, θα εξασφάλιζε σε αυτούς και στους πιστούς αδελφούς τους απεριόριστη δύναμη».

Το παναραβικό σχέδιο βρήκε την αρχική του εφαρμογή το 1958, με τη γέννηση της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας, αλλά απέτυχε σύντομα, το 1961, αφού δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια Δημοκρατία στην οποία να συνενώνονταν τρεις χώρες χωρίς εδαφική συνέχεια και χαρακτηριζόμενες από διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.

Αμερικανισμός, ο νέος Λεβιάθαν (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος - Πολιτικός Επιστήμονας Συγγραφέας 

Η εποχή του Μετανθρώπου έφτασε και διαδέχεται αυτήν του Μαζανθρώπου. Σήμερα ο καπιταλισμός, ως νέος Λεβιάθαν με την νέα του επιθετική υπερτεχνολογική μορφή, παρασύρει τα πάντα. Διέλυσε τον δίδυμο αδερφό του τον κομμουνισμό, μάλλον τον απορρόφησε,  δηλητηρίασε τον κάθε πατριώτη και εθνικιστή με τα ψηφιακά του όνειρα και οράματα, ενώ εξοντώνει με σκληρό τρόπο κάθε αντίσταση. 

Μόλυνε το ευρωπαϊκό πνεύμα, τον μεγάλο εχθρό του Αμερικανισμού, αποβλάκωσε την νεολαία και όχι μόνο με την τεχνολογία και την είσοδο σε έναν εντελώς εντυπωσιακό αλλά ψεύτικο κόσμο, με ψεύτικες ηδονές, έρωτα, αγάπη αλλά και ζωή! Διασχίζουμε μια έρημο, αυτή του μηδενισμού, άρα χρειάζονται από τις άτολμες και άβουλες μάζες νέοι προφήτες και σωτήρες που θα αναγγείλουν  την νέα γη της Επαγγελίας. 

Και μάλλον τον βρήκαν αυτόν τον νέο θεό, που αντιπροσωπεύει ακριβώς την νέα λατρεία του Μετανθρώπου! Το νέο παγκόσμιο Κράτος, όπως έγραψε ο Junger, είναι πλέον εδώ, αλλά με την πιο φρικιαστική μορφή του: την ανεξέλεγκτη Τεχνολογία. Δυστυχώς οι ελπίδες κάποιων, των τελευταίων αισιόδοξων διανοούμενων του 1900, πέθαναν και αυτές, μαζί με την Ευρώπη. 

Η απόλυτη νίκη της τεχνολογίας παρασέρνει και τους πιο πιστούς ρομαντικούς ενός άλλου κόσμου … που μοιάζει ως κάτι απελπιστικά πολύ παλιό. Τα προφητικά και δυστοπικά λόγια του Ernst Junger, απλά θα μπορούσαν να μπουν σαν μια επιγραφή στην ταφόπλακα του νέου κόσμου: 

«Η τεχνική δεν παρέχει καμία βαθιά χαρά, κανένα συναίσθημα πληρότητας ή πραγματοποίησης, αλλά επιδεινώνει μόνο τον φθόνο, την απληστία και την αγανάκτηση. Aντί να έχει ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του ανθρώπου, η βασιλεία της τεχνολογίας προκαλεί τη σκλαβιά, καθώς και την καταστροφή της πνευματικής ζωής». 

Το παρακάτω, είναι ένα ρεαλιστικό άρθρο του Gabriele Adinolfi. Η αναφορά του για τον αρχαιοφουτουρισμό, αφορά την θεωρία του Γάλλου εθνικιστή φιλόσοφου  Guillaume Faye, που δυστυχώς τα στοιχεία της σκέψης αυτής θα εφαρμοστούν μάλλον από τον αιώνιο εχθρό, εναντίον μας

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Leon Degrelle: Οι ψυχές που καίνε

 

ΣΑΜΟΥΡΑΪ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ #3 Μνήμη Χοσέ Αντόνιο, με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Louis - Ferdinand Céline (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

«O Celine στο έργο του “Το ταξίδι στο τέλος της νύχτας”, η διαμαρτυρία ενάντια στο βασίλειο του χρυσού έχει πολύ κοινωνικό, για να μην πω σοσιαλιστικό ύφος. Είναι ειδικά οι εργάτες, οι φτωχοί που υποφέρουν από τον υλισμό των πλουσίων. Όπως και οι άλλοι χαρακτήρες του μυθιστορήματος, ο Bardamu το γνωρίζει αυτό: «Δεν είχα μάθει ακόμη ότι υπάρχουν δύο πολύ διαφορετικές ανθρωπιστικές επιστήμες, αυτή των πλουσίων και αυτή των φτωχών. Μου πήρε, όπως και πολλοί άλλοι, είκοσι χρόνια και ο πόλεμος, για να μάθω να κρατώ τον εαυτό μου στην κατηγορία μου, να ρωτάω την τιμή των πραγμάτων και των όντων πριν τα αγγίξω και πάνω απ' όλα πριν τα κρατήσω». Μερικές φορές ο συγγραφέας εκνευρίζεται από τον τρόπο με τον οποίο κακοποιούνται οι φτωχοί. Οι πλούσιοι είναι οι πραγματικοί υλιστές. Ακόμη και στον τον Bardamu κυριαρχεί το υλιστικό ένστικτο, γιατί ανήκει στον σύγχρονο κόσμο»

Dominique Venner, Επαναστατημένες Σελίδες, τόμος 1ος

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

«Είμαστε γοητευμένοι από το πρόσωπο του Jose Antonio που δολοφονήθηκε σε ηλικία 33 ετών στη φυλακή του Αlicante. Μας ελκύει ο προφασισμός (ή ο προμπολσεβικισμός), άντε τα Freikorps και οι Squadristi, από την πρώτη Falange, αλλά καθόλου από τους θριαμβευτές και αστικούς φασισμούς. 

Από την επομένη της πορείας στη Ρώμη, ο Μουσολίνι δεν μας ενδιαφέρει πλέον και το ίδιο ισχύει και για τον Hitler μέχρι λίγο μετά το πραξικόπημα του Μονάχου. Από την άλλη ο Χίτλερ με τη γοητεία του δεν μας ενδιάφερε πολύ για τον λιωμένο δημαγωγικό του τρόπο, ενώ ο Τρότσκι του πραξικοπήματος της Πετρούπολης και του εμφυλίου, με τους σωματοφύλακες του με μαύρα δερμάτινα μπουφάν, τα πιστόλια Mauser και τις αιματηρές ομιλίες του, δεν μας δυσαρεστεί καθόλου. 

Είμαστε παθιασμένοι αναγνώστες του έργου "Η Τεχνική του Πραξικοπήματος" του Malaparte  και του "Οι Απαγορευμένοι", του Von Salomon, των δύο πιο συναρπαστικών μαχητικών βιβλίων για να καταπιούμε . 

Είναι οι συμμορίες των τυχοδιωκτών των εποχών της αναταραχής, ειδικά της δεκαετίας του 1920, που ψιθυριστά στη φαντασία μας δημιούργησαν κάτι μεγάλο μέσα μας και όχι οι οργανωμένες και δαμασμένες μαζικές κινητοποιήσεις «ολοκληρωτικών» καθεστώτων. 

Ακόμα κι αν τραγουδάμε το Horst Wessel για να σκανδαλίσει τους παλιούς παρτιζάνους. Άλλωστε κάποιοι από αυτούς κατέληξαν να το τραγουδούν, σε ρεφρέν μαζί μας ... σήμερα!»

Casa Pound: για τον Γιώργο και τον Μανώλη

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Μαθήματα συντροφικότητας και ηθικής, κάτι που λείπει στην Ελλάδα από πολλούς.

 "Σήμερα το πρωί αντιπροσωπεία του Casa Pound Italia έγινε δεκτή στη Ρώμη από τη γραμματεία της Ελληνικής Πρεσβείας. Παραδώσαμε μια επιστολή και ένα μπουκέτο λουλούδια στη μνήμη του Μανώλη Καπελώνη και του Γιώργου Φουντούλη, των δύο νέων του Εθνικιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής, που δολοφονήθηκαν την 1η Νοεμβρίου 2013 μπροστά στα γραφεία του κόμματος σε συνοικία της Αθήνας. Πέρυσι 21 αγωνιστές μας, που σκόπευαν να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις μνήμης στην Ελλάδα, συνελήφθησαν εκ των προτέρων στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Καμία καταστολή δεν θα μπορέσει να μας εμποδίσει να θυμηθούμε αυτούς τους δύο νέους ανθρώπους που σκοτώθηκαν βάρβαρα και έμειναν ακόμη χωρίς δικαιοσύνη." 

«Είναι ο Fidel Castro φασίστας;» του Maurice Bardèche (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 Λίγοι ξέρουν ότι κατά την διάρκεια της Κουβανικής Επανάστασης 1955-1959, ο Φιντέλ Κάστρο κουβαλούσε παντού μαζί του τα "Άπαντα" του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, αρχηγού της Ισπανικής Φάλαγγας 

Ο Κάστρο μελέτησε τον Χίτλερ σε βάθος. Ο Ισπανός Ιησουίτης ιερέας Armando Llorente, δάσκαλος, μέντορας και φίλος του Φιντέλ στο Colegio de Belén, είπε πριν από χρόνια ότι ο Κάστρο ζήτησε από τη βιβλιοθήκη του σχολείου το βιβλίο «Mein Kampf» του Χίτλερ και «τον εντυπωσίασε πολύ». 

Ο Φιντέλ Κάστρο εισέβαλε στους στρατώνες της Μονκάδα, απέτυχε, τράπηκε σε φυγή, ανακαλύφθηκε και συνελήφθη. Στη δίκη είπε στο δικαστήριο: «Η σημερινή σιωπή δεν έχει σημασία. Η ιστορία σίγουρα θα τα πει όλα». 

Αυτό δημοσιεύθηκε από τη δημοσιογράφο Marta Rojas (η οποία κάλυψε τη δίκη) στο περιοδικό Bohemia, στις 27 Δεκεμβρίου 1953 στο τμήμα "Στην Κούβα". 

Ο δημοσιογράφος δεν έγραψε «Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η ιστορία θα με απαλλάξει», γιατί δεν ήταν αυτό που είπε ο κατηγορούμενος στη δίκη. 

Αργότερα, ήδη φυλακισμένος (22 μήνες), μετά από πρόταση του συγγραφέα και φίλου Jorge Mañach, ο caudillo έδωσε ένα μικρότερο και πιο λυρικό τέλος στην έκκληση του (πιθανώς για να δυσκολέψει την ανακάλυψη της λογοκλοπής της φράσης του Χίτλερ), το μόνο πολιτικό πρόγραμμα που έκανε σε ολόκληρη τη ζωή του και το ονόμασε "Η ιστορία θα με απαλλάξει".

link: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

Σήμερα σας παραθέτω σε μετάφραση, μια επιλογή μου από το βιβλίο «qu’est-ce que le fascisme» (Τι είναι ο φασισμός), του 1961 από τον διανοούμενο Maurice Bardèche. 

Ο Bardèche ήταν Γάλλος δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και κριτικός τέχνης, ήταν επίσης κουνιάδος του Robert Brasillach, που εκτελέστηκε μετά την απελευθέρωση. 

Δυναμικός, με πνεύμα και λόγο, έγραψε βιβλία που προκάλεσαν τους πολιτικά ορθούς. 

Άρθρο για τον διανοούμενο αυτόν, θα βρείτε στο ιστολόγιο. 

Σας αφήνω λοιπόν να διαβάσετε το ενδιαφέρον κεφάλαιο από το βιβλίο του:

«Είναι ο Fidel Castro φασίστας;»

Γιατί οι φασίστες που αναγνωρίζουν, γενικά και χωρίς πολλές επιφυλάξεις, τον φασισμό του Nasser, να είναι απείρως πιο επιφυλακτικοί απέναντι στο καθεστώς του Fidel Castro και μάλιστα πολύ συχνά να είναι αποφασιστικά εχθρικοί προς το νέο Καθεστώς της Κούβας; 

Παρόλα αυτά, η προέλευση των δύο κινημάτων είναι παρόμοια. Και στις δύο περιπτώσεις είναι μια εθνικιστική επανάσταση, που έχει ως αντικείμενο την απελευθέρωση της χώρας από την ξένη κυριαρχία. Και στις δύο περιπτώσεις τα όργανα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ήταν μια τοπική δικτατορία, ένα καθεστώς σύγχυσης και μοχθηρίας, μια πραιτοριανή φρουρά, ένα σύστημα τρόμου. 

Και στις δύο περιπτώσεις είναι οι εκφραστές της κατώτερης μεσαίας τάξης που ηγούνται του απελευθερωτικού κινήματος, ο λαός τους υποστηρίζει, τους καταξιώνει τη στιγμή της νίκης, χωρίς όμως να έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στον αγώνα.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Μέρος Β', Ramiro Ledesma Ramos, μεταξύ μύθου και εθνικοεπανάστασεως (https://samuraithsdyshs.wordpress.com)

 

Σήμερα σας παραθέτω το δεύτερο και τελευταίο μέρος της εξαιρετικής και ενδιαφέρουσας ανάλυσης, αυτής της τεράστιας προσωπικότητας. 

Στο παρακάτω κείμενο θα καταλάβετε την αξία αυτού του Ισπανού εθνικοεπαναστάτη, αλλά και τον συνήθη προδοτικό ρόλο της Δεξιάς και των πατριωτικών κινημάτων, στην προσπάθεια για την εγκατάσταση μιας αληθινής εθνικιστικής κυβέρνησης στα ταραγμένα εκείνα χρόνια …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Μέρος Α΄, Ramiro Ledesma Ramos, μεταξύ μύθου και εθνικοεπανάστασεως (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Στο σημερινό άρθρο, θα ταξιδέψουμε λίγο πίσω στον χρόνο, μακριά από φιλοσοφικά κείμενα. Θα γνωρίσουμε μια εξαιρετική φιγούρα, τον επαναστάτη και ιδρυτή του «Εθνικοσυνδικαλισμού», τον Ισπανό Ramiro Ledesma Ramos ο οποίος διάβαζε έργα του Μπακούνιν, του Μαρξ και του Σορέλ, καθώς σύχναζε και σε μέρη αναρχικών, συνδικαλιστών και ριζοσπαστών στην Καταλονία. 

Δυστυχώς η Ισπανία τις προηγούμενες δεκαετίες, ήταν γνωστή μόνο για τη ιδιόμορφη δικτατορία του στρατηγού Franco, εγκλωβισμένου ανάμεσα στην αστική κοινωνία, τον μιλιταρισμό, την εκκλησία και την μόνιμα παρούσα και ζημιογόνα ακροδεξιά. 

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό. Με την βοήθεια λοιπόν, του Ισπανού ιστορικού και μελετητή, Ferran Gallego, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε κάποια πράγματα, βγαλμένα από το μεγάλο ιστορικό του έργο. 

Φυσικά ο συγγραφέας δεν ανήκει στον φασιστικό χώρο και η μελέτη του αναφέρει τα γεγονότα με πηγές. Το άρθρο λόγω όγκου, το χωρίζω σε 2 μέρη για να μην σας κουράσω …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αφιέρωμα στους Boiling Blood με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

 

Το κακό πνεύμα των ΗΠΑ και οι «Kosher εθνικιστές».

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Η πολιτικά ορθή διανόηση που καταγγέλλει τον «φασισμό» στην Αμερική, δεν γνωρίζει περισσότερο την αμερικανική πραγματικότητα από αυτούς τους κλασικούς κυνηγούς μαγισσών, οι οποίοι κατήγγειλαν εκεί κάποτε, τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Ο κλασικός μαρξισμός δεν μεταμοσχεύθηκε ποτέ περισσότερο από κάποιο περιθωριακό βαθμό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι επειδή οι Αμερικανοί ανακάλυψαν τα δογματικά του λάθη, δεν ήταν φυσικά ικανοί να το κάνουν, αλλά ακριβώς λόγω της αδυναμίας τους να αφομοιώσουν οποιοδήποτε δόγμα. Και ότι λειτουργεί προς τη μία κατεύθυνση, λειτουργεί εξίσου και προς την άλλη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να δεις την Αμερική μια μέρα να γίνεται «φασιστική», από το να τη δεις να γίνεται «κομμουνιστική». Η «αμερικανική» Αμερική θα έλεγα, ίσως είναι ήδη αρκετή για να δικαιολογήσει αρκετούς φόβους προς το εξωτερικό.

Για πολλούς Αμερικανούς, ο φασισμός και ο κομμουνισμός προέρχονται από την ίδια «ιδεολογική» έμπνευση. Η δεξιά από την μία, όταν δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση του καπιταλισμού ή του αντικρατικού συντηρητισμού, τις περισσότερες φορές εμπίπτει σε μικροπολιτικές, γραφικότητες και λαϊκισμούς, ενώ δεν λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα των επιλεκτικών πιέσεων στις ανθρώπινες κοινωνίες και κυρίως τείνει να δικαιολογήσει την εξάλειψη από αυτούς τους οποίους, δεν παίζουν το «καλό αμερικάνικο παιχνίδι».

Η αριστερά από την άλλη, όταν στρέφεται προς τον σοσιαλισμό, εκτιμά ιδιαίτερα τις ουτοπικές του ποικιλίες, με επίκεντρο τον κοινωνικό ευαγγελισμό. Στην άκρα δεξιά όπως και στην άκρα αριστερά, οι ιδέες λάμπουν δια της απουσίας τους με κωμικοτραγικό τρόπο. Αντικαθίστανται από πρωτόγονα πάθη, δημιουργώντας κρίσεις χωρίς αύριο, αφενός οι μεν με τον τυφλό πατριωτισμό και σωβινισμό αλλά και την αόριστη ξενοφοβία - με κενότητα και χωρίς δόγμα και πρόγραμμα -  με ένα φόντο πουριτανικού φανατισμού και αφετέρου οι άλλοι, με έναν υπερ-ισοτισμό και ψευδοανθρωπισμό, με ένα φόντο ανόητης οικουμενικότητας.

Επιπρόσθετα στην απόρριψη της εξουσίας, η απέχθεια προς τις ιδεολογίες οδηγεί φυσικά στην ανικανότητα των οργανώσεων σε εθνική κλίμακα. Χιλιάδες σύλλογοι, ομάδες, ομαδούλες και κόμματα, βλέπουν το φως και εξαφανίζονται σε διάστημα λίγων μηνών. Κάποια από αυτά που έχουν επιβιώσει με τα χρόνια (μικρές κομμουνιστικές ομάδες, τροτσκιστές, ψευτοφασιστοειδή γκρουπ κ.λπ.) δεν έχουν καμία πραγματική σημασία, δεν έχουν καν ένα λογικό περιεχόμενο. Αυτή είναι η «τραγωδία» της πολιτικής ζωής στην Αμερική. Επιπλέον δεν μπορεί να αποκλειστεί, ότι οι πολιτικές δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονιών, που ήταν και είναι πάντα συχνές στις Ηνωμένες Πολιτείες, πηγάζουν εν μέρει από το γεγονός ότι τα αληθινά επαναστατικά στοιχεία, που αντιμετωπίζουν την αδυναμία να διατυπώσουν τις ιδέες τους στις μάζες, δεν βλέπουν άλλη διέξοδο, παρά μια απελπισμένη ατομική χειρονομία. 

Μέσα σε όλα αυτά στις ΗΠΑ, υπήρξε και η  ίδρυση της “New Left”, της  νέας αριστεράς που γεννήθηκε κάπου μεταξύ των Πανεπιστημίων Columbia και Berkeley. Οι hippies, οι «κομμούνες», ο οικολογικός καταστροφισμός, η «αντιεξουσιαστική» παιδεία, ο νεοφεμινισμός, η  θεωρία του «Behaviorism» (συμπεριφορισμός) «δημιουργήθηκαν με μια λεπτομερής ανάλυση των συναισθημάτων και των αντιδράσεων των εργαζομένων και των εργατών, μέσα σε εργασιακές καταστάσεις, με ακριβή στόχο τον προσδιορισμό ταυτόχρονα των καλύτερων τεχνικών για την υπέρβαση όλων των παραγόντων που μπορούν να εμποδίσουν τη μέγιστη παραγωγικότητα» μας λέει ο Evola στο άρθρο του “O Άνθρωπος στην Αμερική”, (βλέπε ιστολόγιο “Σαμουράι της Δύσης”).

Μιλάμε για όλο το οπλοστάσιο της λεγόμενης «διαμαρτυρίας» του‘68 “made in USA”. Η πρωτεύουσα του κομμουνισμού ήταν κάποτε η Μόσχα, ενώ τώρα η πρωτεύουσα του νεομαρξισμού με τις radical chic οδηγίες (Coca-Cola Marxism) βρίσκεται σήμερα στην Washington. Πρέπει να εκπλαγούμε; Μάλλον όχι … Τo βλέπουμε άλλωστε, το ζούμε στο πετσί μας καθημερινά: Η ουτοπία που αναγεννιέται διαρκώς, η άνθιση ενός παρασιτισμού που πάντα κατηγορείται από την κοινωνία, την οποία καταγγέλλει, η έκρηξη της «αντικοινωνίας» σε μυριάδες μικρές ομάδες, η συγκρότηση μιας «διανοούμενης τάξης» υπεύθυνης για τη διατήρηση της κακής συνείδησης των «αστών», τα νέα ναρκωτικά, η διάλυση της γλώσσας, οι ελεύθερες αυταπάτες, ο πολλαπλασιασμός των αιρέσεων: όλη αυτή η «χλιδή» δεν θα μπορούσε παρά να αποπλανήσει εκείνους που τελικά, πάνω απ' όλα, ονειρεύονται μια αβίαστη επανάσταση.

Ας δούμε σε αυτό το σημείο, τι γράφει για τον αμερικανικό «φασισμό» ο F. Duprat και ο A. Renault, στο “Les fascismes américains’’, (Ο Αμερικανικός φασισμός) 1924-41: «Η εξέταση των δυνάμεων στο πεδίο, καταδεικνύει ότι ο αμερικανικός φασισμός, ένα φαινόμενο εξίσου περιθωριακό με τον αμερικανικό κομμουνισμό, εν στενή έννοια, δεν είχε τίποτα περισσότερο να κάνει με τον φασισμό, εκτός από τον λεκτικό εξτρεμισμό και την προτίμηση για τα χρωματιστά πουκάμισα. Οι κύριοι εμψυχωτές του ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, βιομήχανοι, όπως ο Henry Ford (του οποίου τα εμπορικά συμφέροντα κατέληξαν να υπερισχύσουν των πεποιθήσεων του: η πολιτική του δραστηριότητα δεν κράτησε ούτε καν δύο χρόνια, από τον Μάιο του 1920 έως τον Ιανουάριο του 1922). 

Επίσης κάποιοι θρησκευόμενοι, όπως ο Abbot Coughlin, ο ραδιοφωνικός ιερέας της “Εθνικής Ένωσης για την Κοινωνική Δικαιοσύνη”, ο αιδεσιμότατος Gerald L. K. Smith, της “Χριστιανικής Εθνικιστικής Σταυροφορίας” (Ο Σταυρός και η Σημαία), ο αιδεσιμότατος Winrod (“Υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης”), ο αιδεσιμότατος Terminiello (“Ένωση Χριστιανών Σταυροφόρων”), ο αιδεσιμότατος James B. Cox (“Μπλε πουκάμισα”) και οι άλλοι διάφοροι “Εθνικοί Σταυροφόροι του εύκολου κέρδους”.  Αξιοσημείωτη είναι και η δύναμη της Βίβλου, που δεν έπαψε να εμπνέει το «κυνήγι μαγισσών» και τον πιο ανάδρομο φονταμενταλισμό. Ακόμη και στον αμερικανικό αντισημιτισμό (επίσης περιθωριακό φαινόμενο, αλλά με κάποια συνέχεια) δεν λείπουν αυτοί που αναζητούν τις ιδεολογικές τους βάσεις στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι βλέπουμε τους συγγραφείς της παραληρηματικής λογοτεχνίας, να αγωνίζονται να αποδείξουν ότι οι μη Εβραίοι είναι «ο αληθινός λαός του Ισραήλ», ενώ οι Εβραίοι είναι «σφετεριστές».

Και μέσα σε αυτό το παρακμιακό κάδρο, δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι πολιτικοί παλιάτσοι, τύπου Trump (ως δήθεν το αντίπαλον δέος στην προοδευτική τάση της Woke culture), με βαθιές ιουδαϊκές επιρροές και δόγματα - γνωστή η ιστορία της κόρης του -  ποτισμένα με ότι πιο ωμό και βίαιο οικονομικά έχει να διδάξει το “Μεγάλο Κεφάλαιο”. Άνθρωποι βασισμένοι στον αιώνιο ρομαντικό μύθο του «αυτοδημιούργητου», που γίνεται πολυεκατομμυριούχος. Όλοι βγαλμένοι από επικίνδυνες θρησκευτικές αιρέσεις και δόγματα, οδηγούμενα  από τις γνωστές Στοές και φυσικά με στόχο την οποιαδήποτε παγκόσμια κυριαρχία, αλλά κυρίως την καταστροφή της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη. Έτσι με την γνωστή καραμέλα του επιλεκτικού κινδύνου της μετανάστευσης, μπόρεσαν να σαγηνεύσουν κάποιους Ευρωπαίους, ώστε να προωθήσουν την επικίνδυνη πολιτική τους σκηνή, μέσα στο σπίτι μας, λες και δεν έχουμε ήδη την δικιά μας ακροδεξιά να υμνεί τα τέκνα του Ισραήλ.

Άνθρωποι που απέκτησαν κάποια εφήμερη οικονομική δύναμη και ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, για να φανούν πολιτικά αλλά και κοινωνικά, πρόδωσαν οι ίδιοι την τεράστια, χιλιάδων χρόνων, ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης μας. Ποδοπατώντας κάθε εθνικιστικό δόγμα, έννοια και ιδέα, υμνούν με την σειρά τους την «εκλεκτή φυλή», η οποία με τρομοκρατικό τρόπο εξαφανίζει από τους ανθρώπους, όχι μόνο το δικαίωμα να έχουν ένα κομμάτι γης, αλλά και την ίδια την ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα διαλύουν την Ευρώπη με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που αυτοί δημιουργούν, με δεκάδες βίαιους αλλά και «ειρηνικούς» τρόπους.

Δεν έχουμε ανάγκη να πάρουμε τίποτε από αυτούς, ούτε να θαυμάσουμε κάποιους απίθανους τύπους που έχουν διδάξει τις αρχές της παρακμής, της καταστροφής και του υλισμού, ακολουθώντας πιστά τον Αιώνιο Αφέντη. Κατάφεραν να περάσουν όμως τον καρκίνο τους στην ήπειρο μας, με την δημιουργία αντίστοιχων θλιβερών κομμάτων. Όλα αυτά τα πολιτικά κινήματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ως «πατριώτες κατά της παγκοσμιοποίησης», έχουν την σύνδεση με το Ισραήλ ως θεμελιώδες μέρος της ερμηνείας τους για τον κόσμο. Εμείς όμως έχουμε τα όπλα του πνεύματος για να σώσουμε, έστω και τώρα που είναι αργά, ότι μπορέσουμε, μέσα από τα χαλάσματα. Και τι  ιδέες και παραδείγματα να πάρουμε άλλωστε από κάποιους που δεν αποτελούν Έθνος, αλλά ένα συνονθύλευμα φυλών και θρησκειών, ταγμένα στον Χρυσό και εχθροί στο Αίμα. 

Χαρακτηριστικά τα λόγια του μεγάλου Γάλλου μελετητή και ιστορικού Ernest Renan (1823-1892), στο “Τι είναι ένα έθνος;”:

«Ένα έθνος είναι μια ψυχή, μια πνευματική αρχή. Δύο πράγματα, που στην πραγματικότητα είναι ένα, συνθέτουν αυτήν την ψυχή και αυτήν την πνευματική αρχή. Το ένα είναι στο παρελθόν, το άλλο στο παρόν. Το ένα είναι η κατοχή μιας πλούσιας κληρονομιάς αναμνήσεων, το άλλο είναι η τρέχουσα συναίνεση, η επιθυμία για συμβίωση, η βούληση να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την κληρονομιά που έλαβε αδιαίρετη. Ο άνθρωπος, κύριοι, δεν αυτοσχεδιάζει. Το έθνος, όπως και το άτομο, είναι το αποκορύφωμα ενός μακρού παρελθόντος προσπαθειών, θυσιών και αφοσίωσης. Η λατρεία των προγόνων είναι η πιο νόμιμη από όλες. Οι πρόγονοί μας, μας έκαναν αυτό που είμαστε:

Το έθνος είναι λοιπόν μια μεγάλη αλληλεγγύη, που αποτελείται από το συναίσθημα των θυσιών που έγιναν και εκείνων που είμαστε ακόμη διατεθειμένοι να κάνουμε μαζί. Προϋποθέτει ένα παρελθόν, αλλά συνοψίζεται στο παρόν μέσα από ένα απτό γεγονός: την συναίνεση, την ξεκάθαρα εκφρασμένη επιθυμία για συνέχιση της συμβίωσης. Η ύπαρξη ενός έθνους είναι (συγχωρέστε τη μεταφορά) ένα καθημερινό δημοψήφισμα, όπως η ύπαρξη του ατόμου, είναι μια αέναη επιβεβαίωση της ζωής».

Οι Kosher εθνικιστές ζουν και βασιλεύουν ανάμεσα μας, ερωτευμένοι με την θλιβερή αστική ζωή τους, καταλαμβάνοντας θέσεις και πολιτική δύναμη μέσα στο σύστημα και φυσικά εκτελώντας πιστά τις εντολές των αφεντάδων τους. Είναι τα νέα κορόιδα του καθεστώτος, τα νέα πρόβατα προς σφαγή και μάλιστα στην χειρότερη μορφή τους: ανήθικοι, άβουλοι, μίζεροι και προσκυνημένοι. Ανατρέποντας κάθε αντικαπιταλιστική  θεωρία, στηριζόμενοι μόνο σε έναν τυφλό και ξερό αντιμαρξισμό, στηρίζουν το ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ Κεφάλαιο, αγνοώντας φυσικά τα μεγάλα μυαλά του παρελθόντος, που είχαν αποβάλει τον Μαρξ από τον σοσιαλισμό, για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη διαβίωση.

Αυτό φυσικά τονίστηκε και από τους μεγάλους στοχαστές του 1900 ιδιαίτερα με τους συγγραφείς της “Συντηρητικής Επανάστασης”, που αναπτύχθηκε στη Γερμανία μεταξύ 1918 και 1932, όπως οι Oswald Spengler, Arthur Moeller van den Bruck, Carl Schmitt, Werner Sombart, οι αδελφοί Jünger ... Και για να μην μιλήσουμε για τους εκπροσώπους της Παράδοσης όπως ο Evola, Guenon. Πέρα από τη διαφορετικότητα τους, οι «συντηρητικοί επαναστάτες» καταγγέλλουν τη νεωτερικότητα, αλλά δεν είναι απλοί αντιδραστικοί. Γι’  αυτούς είναι ζήτημα διάσωσης των παραδοσιακών αξιών, όχι με μια υποθετική διάσωση διαβρωμένων ή εξαφανισμένων θεσμών, αλλά με την οικοδόμηση μιας νέας τάξης (μια «Τρίτη Αυτοκρατορία», όπως ισχυρίζεται ο Moeller van den Bruck). 

Όπως και να έχει, κάποιοι πάντα λίγοι, παραμένουμε σε αυτόν τον δρόμοι των ηττημένων αλλά σταθεροί στον δρόμο για να βρεθεί «το πέρασμα στο δάσος», σύμφωνα με τον Junger, που θα αποτελέσει και το μέρος της ελπίδας ... 

Εξάλλου ο καθένας κάνει τις επιλογές του, διαλέγει την πορεία του αλλά μακριά μας πλέον, από αυτό το μέρος, έδαφος που έχει μια Ιστορία και μια Παράδοση … Όχι δεν είναι κανένας τέτοιος «Δικός μας» επειδή ίσως να νομίζει ότι έχει ένα κοινό σημείο. Μας χωρίζει μια  άβυσσος ... και όπως εύστοχα λέει ο λέει και ο Guenon:  

«Σε τελική ανάλυση, ο καθένας θα επιλέξει από αυτές τις μάσκες … εκείνη που αντιπροσωπεύει  τις τάσεις του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μάσκα, κάνει αντίθετα αυτό που πραγματικά κουβαλάει μέσα του, αλλά που πρέπει συνήθως να κρύβει από τους άλλους».

ΣΑΜΟΥΡΑΪ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ #1 Η Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία 1918 -1932 με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

 

Drieu la Rochelle, “Μυστικά διηγήματα, ημερολόγιο 1944-1945” (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ ...

Δεν είναι πιστός στην ζωή ο Drieu, άβολος, ενοχλημένος, αηδιασμένος, απογοητευμένος από τη μικρότητα του μέτριου, από τη ματαιοδοξία των πραγμάτων που τον πιάνει από το λαιμό και τον κάνει να λαχανιάζει, αφού ακόμη και στο πρώτο από αυτά τα κείμενα λέει την αληθινή του εμμονή που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, αυτή της αυτοκτονίας. 

Στο σημερινό άρθρο, σας παραθέτω σε μετάφραση μου, αποσπάσματα από το βιβλίο “Μυστικά διηγήματα, ημερολόγιο 1944-1945”, που αποτελεί κάτι σαν συμπλήρωμα στο “Ημερολόγιο” του συγγραφέα. 

Γράφτηκε λίγο πριν αυτοκτονήσει, έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα λεπτομέρειες. Επίσης με αυτό το βιβλίο, κάποιος μπορεί να γνωρίσει καλύτερα το Drieu, μέσα από τον πόλεμο στην Ευρώπη και το αποτέλεσμα που φαινόταν ήδη να έρχεται … 

Κάποια από τα αποσπάσματα τα έχω περιλάβει στο δικό μου βιβλίο “Drieu la Rochelle, Ιδέες για μια Επανάσταση των Ευρωπαίων”, από τις εκδόσεις Λόγχη.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Alain Delon: η μη πολιτικά ορθή ζωή του, πίσω από τα φώτα της οθόνης! (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ήταν αδύνατον να μη αναφέρω κάτι για τον Άνδρα αυτόν. Έφυγε ένας μεγάλος, ένα σύμβολο με πολλές όψεις … και πέρα από τα τεράστια ίχνη που άφησε στο σινεμά και την τηλεόραση, υπάρχουν και τα λεγόμενα μη πολιτικά ορθά, αυτά που η νεωτερικότητα πολεμά και εξαφανίζει από τον καθένα μας. Κάποια αποσπάσματα από τα παρασκήνια λοιπόν, βασισμένα σε άρθρα και αναφορές …

Ο Alain Delon, τη δεκαετία του εξήντα, ζούσε στο Παρίσι με τη Dalida, στη Rue d’Orchampt, στη Μονμάρτρη. Εκεί ζούσε πριν ο Ferdinad Céline, από το 1941 έως το 1944. Λίγο μετά τη γέννηση του Alain, οι γονείς του χώρισαν και ο πατέρας του Fabien ξαναπαντρεύτηκε.

 Η νέα σύζυγος είχε ήδη μια κόρη με το όνομα Dauphine, η οποία σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, παρακολούθησε μαθήματα χορού στο Meudon στην σχολή της Lucette Almanzor, της συζύγου του Céline. Η μητέρα και η και η κόρη συνέχιζαν να συχνάζουν στο σπίτι του Ferdinand Celine επιμελώς και να παρακολουθούν τα γεγονότα και τη ζωή του μεγάλου συγγραφέα, σχεδόν καθημερινά για περίπου επτά χρόνια.

Σε ηλικία μόλις 17 ετών, ο Alain κατατάχθηκε στο γαλλικό ναυτικό ως πεζοναύτης. Θέλησε να αφήσει τα πάντα πίσω του: το μικρό χωριό στον Haute Seine, την ανάμνηση μιας παιδικής ηλικίας που περιπλέκεται από το διαζύγιο των γονιών του, την τοποθέτηση του σε μια θετή οικογένεια, την ασφυκτική εμπειρία του θρησκευτικού κολεγίου, όπου είχε καλλιεργήσει μια επαναστατική και μισαλλόδοξη εφηβεία. 

Χωρίς σπουδές, θα είχε μέλλον πιθανόν σαν εργάτης. Σε ηλικία μόλις δέκα ετών (ο πατριός του ήταν δεσμοφύλακας στο Fresnes, την περιοχή όπου ήταν οι γνωστές φυλακές, που είχαν εκτελεστεί από την Δημοκρατία διανοούμενοι Γάλλοι) είδε γοητευμένος, τον πυροβολισμό του Pierre Laval, που καταδικάστηκε για συνεργασία με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία την διάρκεια του πολέμου και έπεσε φωνάζοντας το τελετουργικό «Vive la France!». 

Μόλις στρατολογήθηκε, ήταν το 1953, το τμήμα του ανατέθηκε στο εκστρατευτικό σώμα για τον πόλεμο της Ινδοκίνας. Θα επιστρέψει στη Γαλλία μόνο τρία χρόνια αργότερα, σημαδεμένος από την εμπειρία της μάχης και της ήττας, από την έγκαιρη εξέγερση του ενάντια στους στρατιωτικούς κανόνες και από την ανεξίτηλη φιλία του με τους συντρόφους του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ernst von Salomon, το αριστοκρατικό μέλος των Freikorps: ο εξόριστος, ο απαγορευμένος καταστροφέας των πάντων, o εχθρός του σύγχρονου πολιτισμού (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ο Ernst von Salomon ήταν ο παρίας, αυτός ο εξόριστος, καταστροφέας των πάντων, αφοσιωμένος στην περιθωριοποίηση που περπάτησε στα ερείπια από μάχη σε μάχη και πρόθυμος να καταστρέψει ακόμη και τον εαυτό του για να λιθοβολήσει τον σύγχρονο πολιτισμό. 

Κρεμασμένος στους κόλπους μιας παράλογης, καταστροφικής, αρρενωπής, αισθητικής, ηρωικής Kultur, ο von Salomon χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την «Zivilisation», με την παρακμή της  ορθολογικής και εγωιστικής αστικής τάξης, με επίκεντρο το συμφέρον του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία που παρακμάζει.  

Ο Ernst von Salomon γεννήθηκε στο Κίελο της Γερμανίας το 1902, από μια οικογένεια μακρινής γαλλο-γερμανικής αριστοκρατικής καταγωγής. Μετά από αρκετές σχολικές αποτυχίες, ο πατέρας του τον μύησε σε μια στρατιωτική καριέρα. Ο νεαρός Ernst κοίταξε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με έκπληξη, για να ενταχθεί στα Freikorps το 1919. 

Όπως ο Junger, έτσι και αυτός ερμήνευσε τη φιγούρα της σύγχρονης εποχής ενάντια στην νεωτερικότητα του εικοστού αιώνα. Ενάντια στην  δημοκρατία των συμφερόντων, αυτή της Βαϊμάρης, ενάντια στα σύμφωνα των Βερσαλλιών και τις αξίες της αστικής Gestalt (αστική ασφάλεια, κοινωνικός έλεγχος, εμπορικό πνεύμα, οπορτουνισμός), η ζωή του von Salomon σημαδεύτηκε εξ ολοκλήρου από μια ιεραρχική-στρατιωτική αντίληψη, πάντα πολιτικοποιημένη, με στόχο την αντιπαράθεση και σε σύγκρουση εναντίον του οικοδεσπότη, εκείνου που αρνείται την ταυτότητα του άλλου. 

Στα Freikorps ο  von Salomon υπέστη τη γοητεία της βίας, που έγινε κατανοητή ως μια ερωτική και αισθητική παρόρμηση και σε αυτές τις παραστρατιωτικές και παράτυπες πολιτοφυλακές αναζητούσε τη λύτρωση του, την εκδίκηση του γερμανικού πνεύματος ενάντια στην «προδότρια» δημοκρατία.

Το 1922 καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση για τη δολοφονία του τότε υπουργού Εξωτερικών Walter Rathenau, αλλά εξέτισε μόνο λίγους μήνες από την ποινή του. Η εμπειρία του στα Freikorps, δημοσιεύτηκε στο περίφημο έργο του “Die Geächteten” (τα Απαγορευμένα), ένα ιστορικό και υπαρξιακό έπος των «στρατιωτών της τύχης» που οφείλουν  την αγριότητα τους στον εμφύλιο πόλεμο που σημάδεψε την αρχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, πρωταγωνιστές πρώτα της σκληρής καταστολής κατά την οποία δολοφονήθηκαν η Rosa Luxemburg και ο Karl Liebknecht και τέλος της μακροχρόνιας τρομοκρατικής υπόθεσης που κορυφώνεται με τη δολοφονία του υπουργού Rathenau. 

Είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο για την κατανόηση της ευρωπαϊκής ιστορίας που προετοίμασε τον εθνικοσοσιαλισμό και ταυτόχρονα, ένα μυθιστόρημα τρομακτικά επίκαιρο, αυτής της αισθητικής της βίας που είναι η βάση κάθε επανάστασης. Από τα “Απαγορευμένα” λοιπόν, προκύπτει σε ένα αυτοβιογραφικό κλειδί, το τρομερά βίαιο όραμα της πολιτικής και του πολέμου. 

Αυτές φαίνεται να είναι οι μόνες περιπτώσεις ικανές να απομακρύνουν τον σύγχρονο άνθρωπο από την αστική τάξη, να τον θέσουν πριν από την ακραία πράξη, την ολοκληρωτική αυτοθυσία, που αποκαλύπτει μια ιεράρχηση της κοινωνίας με βάση ένα αριστοκρατικό κριτήριο, ανώτερη από την αστική οικονομική αναλογία που διατάσσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τη νομισματική αρχή. 

Το έργο αυτό περιφρονεί τον αστό, τη μικρότητα του, τη μικροπρέπεια του, την οικονομική του αξία ως ομογενοποιητική δύναμη ικανή να εντάξει όλη την πραγματικότητα στη μορφή της. Στο βιβλίο “Überlegungen eines Unpolitischen” του Thomas Mann προτείνεται η ίδια δυναμική της σύγκρουσης στην οποία συμμετέχει ο δικός μας αιρετικός: «βαθιά κουλτούρα ενάντια στον επιφανειακό πολιτισμό, οργανική κοινότητα έναντι της μηχανικής κοινωνίας, ήρωες εναντίον εμπόρων, αίσθημα ενάντια στον συναισθηματισμό, αρετή έναντι του λογαριασμού». 

Εν ολίγοις, ο von Salomon  κατάλαβε ότι ο πόλεμος που διεξήγαγαν τα Freikorps (συχνά εκμεταλλευόμενα για δημοκρατικούς σκοπούς) και οι συγκρούσεις μεταξύ εθνικιστών και κομμουνιστών, αποδείχθηκαν λειτουργικές για την αποκρυστάλλωση της αστικής τάξης, που τώρα κυριαρχεί. 

Αποστασιοποιήθηκε επίσης από την άνοδο του Χίτλερ στην καγκελαρία το 1933 και από τον εθνικοσοσιαλισμό, τον οποίο στο βιβλίο του θεωρεί ως συμβιβαστική εκπόρευση της αστικής ιδεολογίας. Ο Von Salomon κατέληξε στους καταλόγους των επαναστατών που αντιτάχθηκαν στο Τρίτο Ράιχ.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...