Αυτή είναι η δημοκρατία.

του Αιτωλού.

Είναι πια τόσο καταιγιστική η ροή των γεγονότων στην ελληνική επικράτεια που πας να γράψεις κάτι και σου προκύπτουν ένα σωρό άλλα που θέλεις να σχολιάσεις. Έχει συζητηθεί πολλές φορές από αυτό εδώ το βήμα το θέμα της αστικής δημοκρατίας. Είτε αυτούσιο είτε ως κύρια αρνητική αναφορά στην ιδεολογικό μας ας πούμε μανιφέστο.



Όπως όμως προανέφερα υπάρχουν τόσο σημαντικές και ταχείες εξελίξεις στα εθνικά και τα κοινωνικά ζητήματα που αξίζει νομίζω να πούμε μια επιπλέον κουβέντα.

Τους τελευταίους μήνες λοιπόν έχουμε μια κλιμάκωση της αποδόμησης του Έθνους με στοιχεία όπως :



· Νόμος που καταργεί την ιθαγένεια των Ελλήνων.
· Σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας η οποία έχει βάλει σκοπό της ζωής της το κυνήγι κάθε τι εθνικού.
· Συνακόλουθα κυνηγητό των Πομάκων , απομάκρυνση της κ. Νικοπούλου.
· Αποδοχή της κυριαρχίας του τουρκικού προξενείου στη Θράκη.
· Κατάργηση εθνόσημου.
· Φυλακίσεις εθνικιστών για τα πολιτικά τους φρονήματα.
· Παράδοση του Αιγαίου στους Τούρκους και όλων των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών στους διεθνείς τοκογλύφους.



Και πολλά άλλα που δεν είναι πια δυνατόν να θυμάται ή να προλάβει να παρακολουθήσει κανείς. Επίσης έχουμε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα εισοδήματα των μικρών και μεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας σε συνδυασμό με την κατατρομοκράτηση τους σε σχέση με την οικονομική κατάσταση της χώρας:



· Μη ανανέωση εργατικών συμβάσεων.
· Μείωση μισθών και συντάξεων.
· Αύξηση των φόρων σε σημείο που ούτε ο Πρίγκιπας Ιωάννης, σφετεριστής του θρόνου στο «Ρομπέν των Δασών» δεν τους είχε ανεβάσει.
· Κατάργηση δικαιωμάτων εργαζομένων.
· Ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων σε ιδιώτες.
· Και τέλος παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ.

Το αποκρουστικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας. Μόνη λύση: η ανυπακοή !



Μέχρι εδώ καλά. Δηλαδή πέρα από τον ανθελληνικό οίστρο της συγκεκριμένης ηγεσίας του «ελληνικού» κράτους η οποία (ηγεσία) δεν έχει σχέση με κανένα επίπεδο ελληνικότητας , τι πιο φυσικό από ένα αστικό κόμμα να ποδοπατάει κάθε τι εθνικό, προκειμένου κάποιοι να συνεχίσουν την κονόμα, κάποιοι άλλοι να μη χάσουν τις ειδήσεις των 8 και τον καναπέ τους, και πάει λέγοντας.



Όμως αυτό που κινεί το ενδιαφέρον - αρχικά σε σχέση με το διαδίκτυο - είναι ότι σε πολλά Blogs όλο και πιο συχνά θα βρούμε αναρτημένα και θα διαβάσουμε μοιρολόγια και σπαραξικάρδιους επικήδειους για την καημένη τη Δημοκρατία που χάθηκε σε σχέση με όλα τα παραπάνω που συμβαίνουν.



Τι για παρανομίες μας μιλάνε, τι για αντισυνταγματικότητες, τι για απαράδεκτες γνωματεύσεις, τι για μη ανεξάρτητη δικαιοσύνη, τι για αδυναμία όρθωσης αναστήματος απέναντι σε οικονομικά ισχυρούς κτλ.

Δηλαδή τι μας λένε οι Δημοκράτες ; Ότι είναι η έλλειψη δημοκρατίας ή αν θέλετε ο νοθευμένος τρόπος εφαρμογής της, που προκαλεί τη σταδιακή εξάλειψη του Έθνους ή ότι εν πάση περιπτώσει δεν φταίει η δημοκρατία που συμβαίνουν τα παραπάνω διότι ουσιαστικά δεν έχουμε δημοκρατία. Βεβαίως να πούμε ότι συνηγορούντες υπέρ αυτής της άποψης είναι και οι συνηθισμένοι ακροδεξιούληδες καθώς και πατριώτες αριστεροί δημοκράτες με εκπομπές σε μικρής εμβέλειας τηλεοπτικούς σταθμούς.



Κι όμως. Είναι ακριβώς η δημοκρατία ή αστική δημοκρατία ή κοινοβουλευτισμός ή κυνοβουλευτισμός που ευθύνεται για την μείωση του έθνους. Όπως είναι ακριβώς η δημοκρατία που ευθύνεται για τη κατάργηση του ίδιου του εαυτού της. Το ζήτημα είναι απλό συναγωνιστές.



Όταν τα πράγματα πάνε σχετικά καλά για ένα δημοκρατικό κράτος τότε όλοι οι «παίκτες» στο δημοκρατικό παιχνίδι είναι ευγενείς, γαλαντόμοι, αποφεύγουν τις ζαβολιές, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, παίζουν σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού και σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους.



Όταν τα πράγματα πάνε άσχημα αφήνουν κατά μέρος τις ευγένειες και το ευ αγωνίζεσθε και κουρελιάζουν όποιον θεσμό βρίσκουν μπροστά τους. Και φυσικά το πρώτο θύμα είναι η εθνική φυσιογνωμία του κράτους τους , με την έννοια ότι η διατήρηση της αποτελεί πάντοτε (και είναι αλήθεια αυτό) ένα μεγάλο βάρος για την εκάστοτε διοίκηση μιας χώρας αλλά φυσικά και για την κυρίαρχη αστική της τάξη. Συνεπώς αυτή η συμπεριφορά δεν είναι μια μετάλλαξη της δημοκρατίας. Είναι η ίδια η φύση της δημοκρατίας.



Βεβαίως θα πούνε κάποιοι ότι το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για ένα εθνικό - επαναστατικό καθεστώς δηλαδή στα εύκολα να είναι άμεμπτο στα δύσκολα να διαβρώνεται. Σωστό. Με τη διαφορά όμως ότι ένα τέτοιο καθεστώς ακόμα κι αν ευρισκόμενο σε δύσκολη θέση αναγκαζόταν να κάνει εκπτώσεις στην πρακτική του ή ακόμα και στο ίδιο το ιδεολογικοπολιτικό του υπόβαθρο, δεν θα μπορούσε ποτέ να βάλλει κατά του πυρήνα της ιδέας του Έθνους που για εμάς τουλάχιστον που το πιστεύουμε αποτελεί κεντρικό σημείο αναφοράς για τη συγκρότηση κοινωνιών τα τελευταία 2500 χρόνια.



Οι δημοκράτες πάλι, έστω οι καθεστωτικοί προκειμένου να διαιωνίσουν την εξουσία τους σε δύσκολους καιρούς, όχι μόνο αμφισβητούν την κοινή καταγωγή ως συστατικό στοιχείο ενός έθνους, όχι μόνο αμφισβητούν την ύπαρξη του Έθνους, αμφισβητούν ακόμη και την ανάγκη ύπαρξης αυτής της κοινωνικής συγκρότησης ακόμη και σε φαντασιακό επίπεδο! Δηλαδή αναθεωρούν πράγματα που και φοιτητές πρώτου έτους κοινωνιολογίας θεωρούν "λυμένα" ζητήματα. Ο λόγος αυτής της διαφορετικής συμπεριφοράς της δημοκρατίας από αυτήν μιας εθνικό - επαναστατικής διοίκησης είναι απλός: τι προτάσσει η κάθε μία.



Διότι όταν προτάσσεις την αρχή της πλειοψηφίας (η οποία αρχή της πλειοψηφίας δεν είναι κατ’ ανάγκην κάτι κακό) είναι βέβαιο ότι ακόμη και για λόγους απλής στατιστικής η πλειοψηφία κάποια στιγμή θα λάβει αποφάσεις εκφυλιστικές για το Έθνος.



Όταν προτάσσεις την ελευθερία του λόγου ιδιαίτερα σε μια καπιταλιστική δημοκρατία όπου κάποιοι έχουν περισσότερη ελευθερία του λόγου από άλλους, είναι βέβαιο ότι αυτοί με την περισσότερη και ισχυρότερη ελευθερία λόγου που τυγχάνει να είναι οι βολεμένοι μεγαλοαστοί, θα επιβάλουν τη δική τους μειωτική για το Έθνος ελευθερία του λόγου.

Όταν προτάσσεις την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή αυτήν θα επικαλεστεί και ο δικαστής ή ο συνταγματολόγος που αποφαίνεται για έναν νόμο ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού εν προκειμένω λαού. Τέλος όταν προτάσσεις τα ατομικά δικαιώματα έναντι των συλλογικών, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή αν ας πούμε θελήσεις να περιορίσεις την προβοκατόρικη δράση διαπλεκόμενων, δημοσιογράφων, ΜΚΟ και άλλων, η επίκληση αυτών των δικαιωμάτων θα σου δέσει τα χέρια.



Μα, θα πουν κάποιοι, δεν θα μπορούσαμε να διαμορφώσουμε ένα πολίτευμα δημοκρατικό που όμως να έχει θεσμούς που να διασφαλίζουν κατά απόλυτο τρόπο το Έθνος ως ιδέα και βίωμα ; Βεβαίως. Μόνο που δεν θα μιλάμε πια για αστική δημοκρατία. Ένα πολύ ωραίο παράδειγμα είναι η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν όπου ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας και μάλιστα ο λαός έχει ενίοτε ψηφίσει ενάντιων συντηρητικών κληρικών. Δεν σας αρέσει επειδή είναι ενδεχομένως θεοκρατικό ;



Άλλο παράδειγμα: Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας. Όμως ρωτώ εσάς πατριώτες δημοκράτες: πόσοι από εσάς θα αισθανόσασταν άνετα σε ένα τέτοιο πολίτευμα, σε ένα τέτοιο καθεστώς ; Νοιώθω ότι οι αστικές σας συνήθειες έχουν ήδη αρχίσει να κυριαρχούν στη σκέψη σας και να δημιουργούν μια αρνητική προδιάθεση.



Λοιπόν εν κατακλείδι: οι δημοκράτες πατριώτες λένε ναι στη δημοκρατία , ναι στην αποδόμηση του Έθνους. Το σύνθημα των εθνικό - επαναστατών θα μπορούσε να είναι:



Όχι στην αποδόμηση του Έθνους , Ναι στην αποδόμηση της δημοκρατίας !