Μια απεργία όχι σε κάποιον δημόσιο τομέα, που κρύβεται κάτω από τον μανδύα της μονιμότητας, αλλά σε μια από τις πιο παραγωγικές βιομηχανίες της Ελλάδας την «Ελληνική Χαλυβουργική». Οι απεργοί κάνουν αγώνα για να μην προχωρήσουν οι απολύσεις των 34 εργατών στη Χαλυβουργία Ελλάδος και να μπει τέλος στην εργοδοτική τρομοκρατία.
Η εργοδοσία της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» ανησυχεί καθώς βλέπει τους εργαζόμενους να κλείνουν ένα μήνα αγώνα αλλά αντί να κουράζονται, να συνεχίζουν ακόμα πιο αποφασιστικά διαμηνύοντας ότι δεν πρόκειται να υποκύψουν.
Η πρώτη ελληνική βιομηχανία χάλυβα, που έφερε τον τίτλο «Ελληνική Χαλυβουργία», ιδρύθηκε από την οικογένεια Σταύρου Σαλαπάτα στην οδό Πειραιώς στην Αθήνα το 1937, ο οποίος προηγουμένως είχε ιδρύσει την εταιρεία «Ελληνικά Συρματουργεία» (1932).
Το 1951, το εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας μετακόμισε στον Ασπρόπυργο Αττικής, όπου λειτουργεί ακόμα ως μία από τις δύο μονάδες της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» με ετήσια παραγωγική δυναμικότητα 400.000 τόνους χάλυβα από ανάτηξη παλαιοσιδήρου.
Η δεύτερη ελληνική χαλυβουργία ήταν η «Χαλυβουργική» της οικογένειας Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Η εταιρεία αυτή ξεκίνησε ως βιομηχανία καρφιών το 1932 για να εξελιχθεί σε μικρό χαλυβουργείο επί της οδού Πειραιώς στην Αθήνα το 1938. Το 1953 η εταιρεία έθεσε σε λειτουργία νέες καμίνους ηλεκτρικού τόξου στην Ελευσίνα, που σύντομα μεταβλήθηκαν σε πλήρως καθετοποιημένη σιδηρουργία - χαλυβουργία.
Το 1962, η οικογένεια Στασινόπουλου ίδρυσε την εταιρεία «Σιδενόρ» για να παράγει προϊόντα χάλυβα, όπως χαλυβδοσωλήνες, λέβητες, κ.λπ. Το 1964, η Σιδενόρ ξεκίνησε την παραγωγή μπετόβεργας και άλλων επιμηκών προϊόντων στην Θεσσαλονίκη, στο εργοστάσιο που για πολλά χρόνια ήταν γνωστό στους Θεσσαλονικείς ως «εργοστάσιο Βιοχάλκο».
Το εργοστάσιο αυτό εξακολουθεί να βρίσκεται σε λειτουργία με ετήσια δυναμικότητα 600.000 τόνους χάλυβα από ανάτηξη παλαιοσιδήρου. Η «Χαλυβουργία Ελλάδος» συμμετέχει μαζί με τις άλλες δύο επιχειρήσεις στο καρτέλ σιδήρου, το οποίο ευθύνεται για την τεράστια αύξηση των τιμών του σιδήρου στη χώρα μας.
Χαρακτηριστικά, μόνο μέσα σε ένα επτάμηνο (10/12/09 ως 7/7/2010) η τιμή σιδήρου είχε αυξηθεί από 0,47 ευρώ σε 0,63 ευρώ το κιλό, δηλαδή κατά 34%, οδηγώντας σε ρεκόρ κερδοφορίας τις επιχειρήσεις - μέλη του καρτέλ!
Παρόλα αυτά, η διοίκηση της εν λόγω βιομηχανίας επικαλείται οικονομικές δυσκολίες για να δικαιολογήσει τις απολύσεις και την εκστρατεία τρομοκράτησης των εργαζομένων, τη στιγμή που θα έπρεπε να ελέγχεται από τις αρμόδιες υπηρεσίες και αρχές.
Συμπαράσταση στον αγώνα των απεργών. Οι Εθνικιστές Σοσιαλιστές πρέπει να είναι όλοι εκεί, στο δρόμο του αγώνα κοντά στους εργάτες. Ανθρώπινα δικαιώματα στους εργάτες.
Τιμή και δόξα στον απεργιακό αγώνα των εργατών της Χαλυβουργικής.
Εργατική Πρωτομαγιά ! Αφετηρία για Αγώνα και διεκδικήσεις.
Η εργατική τάξη σήμερα υποφέρει. Χαμηλοί και μεσαίοι καθημερινά βιώνουν το ψαλίδισμα των δικαιωμάτων και απολαβών τους, με την ανασφάλεια σε εργασιακό επίπεδο να κυριαρχεί και να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας.
Με την ανεργία να εκτινάσσεται σε άνω του 20% επίπεδα, τα εργασιακά προβλήματα να διογκώνονται (ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, πάγωμα μισθών και δώρων, αναδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων, εργοδοτικοί εκβιασμοί, ανασφαλείς συνθήκες εργασίας, εργατικά ατυχήματα) αλλά και από την άλλη τον συνδικαλιστικό θεσμό να περνά κρίση, σήμερα φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ η αποφασιστική αντιμετώπιση των νέων δεδομένων από την πλευρά του εργατικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να ξεφύγουν από τη δειλία που τους χαρακτηρίζει και να προχωρήσουν μεθοδικά μέσα από σωματεία, φορείς, συνδικάτα και οργανωμένες ομάδες που πραγματικά προασπίζουν τα συμφέροντά τους στην ανάδειξη των συμπεριφορών που τους πλήττουν καθημερινά.
Γυρνώντας την πλάτη στους επαγγελματίες εργατοπατέρες και συνδικαλιστές, με όπλο το δικαίωμα στη διεκδίκηση και την ανατροπή.
Η 1η του Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών. Είναι αφετηρία Αγώνα και διεκδικήσεων.
Εργάτης δίχως πατρίδα ... άνθος δίχως ρίζες μήτε ουρανό.
Απογυμνώνοντας την συνείδηση ενός εργάτη από την εθνική και φυλετική της υπόσταση και εισάγοντας σε αυτήν είτε πλασματικές ταξικές χροιές είτε την αναζήτηση του μεγίστου ατομικού κέρδους , γίνεται αυτομάτως εφικτή η μετατροπή των αγνότερων και ικανότατων προς κοινωνικές ανατροπές δυνάμεων σε ιδανική πρώτη ύλη για την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία.
Δίχως κάποιο ανώτερο ιδανικό να φωτίζει τον μόχθο, τις θυσίες, τις απώλειες και την παραγωγή έργου ενός εργάτη, το κέρδος καταλαμβάνει την περίοπτη θέση του μοναδικού προορισμού ενός ανθρώπου. Κατόπιν, η αναζήτηση του μεγίστου κέρδους οδηγεί στην εκμετάλλευση από την πλευρά των εργοδοτών και στην αντιδραστική υποβάθμιση της εργασίας εκ μέρους των εργατών.
Μόνος νικητής σε όλες αυτές τις συγκρούσεις είναι εκείνοι οι κύριοι που μπροστά από κάποια οθόνη παρακολουθούν τα νούμερα των οικονομικών τους μεγεθών να αυξομειώνονται. Στα πολυτελέστατα γραφεία τους θα υπάρχει κάποιο ράφι με χαρτιά όπου θα αναγράφονται οι νεκροί εργάτες, οι ασφαλίσεις, οι απολύσεις , οι προσλήψεις, οι μισθοδοσίες και οι εναλλακτικές λύσεις μείωσης του ανθρωπίνου δυναμικού προς περαιτέρω αύξηση των κερδών.
Δίχως ψυχή, δίχως αισθήματα, δίχως ύπαρξη, κάθε εργαζόμενος ή εργάτης αποτελεί μία σάρκα που οφείλει να επιτελέσει την εργασία που του αναθέτουν στον χρόνο που του παρέχουν. Είναι μαύρος; Είναι λευκός; Είναι ασιάτης; Έχει οικογένεια; Έχει παιδιά; Έχει προβλήματα υγείας; Είναι απλά μία ρομποτική εφεύρεση; Αδιάφορο.
Το μόνο που ενδιαφέρει τις υπολογιστικές μηχανές είναι τι μπορεί να παράγει ή ποια υπηρεσία μπορεί να προσφέρει. Από την πλευρά του ο εγκλωβισμένος στην μακαριότητα της δημοκρατίας και του κεφαλαιοκρατισμού εργάτης αναζητά διέξοδο.
Μόνα του όνειρα, η επιβίωση της οικογένειας του και οι μικρές καθημερινές απολαύσεις. Μερικά τσιγάρα, μερικές μπύρες, η ομάδα , οι φίλοι και η γειτονιά. Εκείνοι οι άνθρωποι που καθημερινώς ακροβατούν στο νήμα του κινδύνου, που η ίδια τους η εργασία αποτυπώνεται με τα χρόνια στο κορμί τους, εισπνέουν μονάχα προδοσίες και εκπνέουν υπομονή. Στέκονται πολλές φορές σκυμμένοι όχι λόγω της κούρασης, αλλά επειδή η «παιδεία» των «σοσιαλιστών» αποψίλωσε κάθε ίχνος της περηφάνιας τους.
Τα λερωμένα χέρια και τα βρώμικα ρούχα είναι ντροπή στην δημοκρατία. Αντιθέτως, οι βρώμικοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, εργατοπατέρες και δημόσιοι υπάλληλοι έγιναν το όνειρο κάθε γονιού για το παιδί του. Χιλιάδες συνδικάτα, χιλιάδες καλοπληρωμένοι συνδικαλιστές, χιλιάδες εισοδηματίες, χιλιάδες αιώνιοι φοιτητές και χιλιάδες αργόσχολοι διατυμπανίζουν την «αγωνιστικότητά» τους για την εργασία.
Μία εργασία την οποία παρέδωσαν στα μεταναστευτικά κύματα που δίχως κανέναν έλεγχο ή προσπάθεια ανακοπής εισέβαλλαν στον ελλαδικό χώρο. Ανθέλληνες εκ φύσεως, γνώριζαν πως ο κατακερματισμός του εργατικού δυναμικού ενός έθνους, το καθιστά αδύναμο να «χτίσει» τα δικά του υλικά και άυλα οικοδομήματα. Απολάμβαναν «αριστεροί» και «δεξιοί» την κατάντια του νεοέλληνα, που εκμεταλλευόμενος τις σάρκες που απλόχερα ο καπιταλισμός τους πρόσφερε , δολοφονούσε το μέλλον των παιδιών του.
Διότι ενώ ο κατατρεγμένος μετανάστης γινόταν αγρότης, οικοδόμος, ψαράς, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, εκείνος σκορπούσε το «κέρδος» του στην «μόρφωση» και στην καλοπέραση των τέκνων του. Μόρφωση που οδηγεί στην ανεργία και καλοπέραση που θεμελίωσε βαθειά στην νέα γενιά την αδράνεια, την υποταγή και την αναζήτηση εκτονωτικών διεξόδων.
Εχθρεύονται και μάχονται μανιωδώς τον εθνικό σοσιαλισμό διότι βίωσαν και γνώρισαν πως η πατρίδα για έναν εργάτη, για έναν αγρότη, για έναν επιστήμονα, για έναν καλλιτέχνη, για έναν στρατιώτη είναι εκείνος ο Ήλιος που φωτίζει και τρέφει με απροσδιόριστα ποσά ενέργειας την αυγή του καθημερινού αγώνα του. Είναι εκείνος ο προορισμός που μετατρέπει το στιγμιαίο κτύπο μίας σφύρας, την στιγμιαία συγκόλληση ή την στιγμιαία αναζήτηση λύσης ενός τεχνικού προβλήματος σε λίθο προς το αιώνιο οικοδόμημα της Ελλάδος, της Φυλής, του Γένους .
Το κέρδος όλων , εργοδοτών και εργατών, γονατίζει μπροστά στον συλλογικό σκοπό και εκείνος ο οποίος θυσιάζει είναι και εκείνος που τιμάται. Ποιος καπιταλιστικός κρατικός μηχανισμός θα μπορούσε να συγκρατήσει την εθνική συνείδηση της εργατικής δυνάμεως; Ποιος δημοκράτης πολιτικάντης μπορεί να σταθεί απέναντι σε έναν οργισμένο εργάτη;
Ποιο γρανάζι θα μπορεί να λειτουργήσει όταν η άμμος της συλλογικής αντιδραστικότητας εισρεύσει στις οδοντώσεις του; Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην λαϊκή θέληση, όταν εκείνη αποτινάξει τα δεσμά που την σέρνουν στα βάραθρα της παρακμής. Μα επίσης, γνήσια λαϊκή θέληση, δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την μεταφυσική του αίματος, την μελέτη , την διατήρηση και την μετεξέλιξη της κοινής προγονικής κληρονομιάς και των κοινών πολιτισμικών και εθνικών ονείρων.
Η απαίτηση μεγάλων έργων, γεννάει γενναίους και τολμηρούς εργάτες, μεταμορφώνει τα παιδιά σε Άνδρες, οξύνει την σκέψη, πειθαρχεί το σώμα και διαπλατύνει τα όρια των αντοχών. Τέλος, καρποφορεί τα άνθη εκείνα που στο λυκαυγές θα είναι «χαλαστές», μα πριν το λυκόφως θα χουν γίνει «χτίστες» ...
Εθνικοσυνδικαλισμός.
Με αφορμή την ημέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς δημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο σε σχέση με τον Εθνικοσυνδικαλισμό.
Η τοκογλυφία είναι ο καρκίνος του κόσμου !
Ο Εθνικοσυνδικαλισμός αποτελεί μια άγνωστη στους περισσότερους έκφραση του συνδικαλισμού και έχει τις ρίζες του στο πατριωτικό εργατικό κίνημα της Ιταλίας και στην ιδεολογία του Φασισμού.
Αντίθετα με τους αναρχικούς και τους μαρξιστές οι εθνικοσυνδικαλιστές υποστήριξαν με θέρμη την είσοδο της Ιταλίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πίστεψαν στο όραμα για μια δυνατή και ενωμένη Ιταλία.
Κεντρική ιδέα και θεώρηση του εν λόγω κινήματος είναι η καταστροφή του αστικού δημοκρατικού κράτους με μια μαζική γενική απεργία και η μετατροπή της εθνικής οικονομίας σε ένα κορπορατιστικό μοντέλο οργάνωσης.
Οι εθνικοσυνδικαλιστές από την αρχή γεννήσεως του κινήματος τους διακήρυξαν την έντονη αντίθεση τους και την πολεμική τους στην μπουρζουαζία και υποστήριξαν την ιδέα ενός δυνατού προλεταριακού έθνους το οποίο θα έχει ως στόχο της ενδυνάμωση και αυτογνωσία της εθνικολαϊκής κοινότητας.
Πλήρης η διαφωνία με τις θεωρίες του Κομμουνισμού και του Καπιταλισμού και με κάθε άλλη πολιτική κίνηση που θέτει σε αμφισβήτηση την ενότητα του έθνους.
Σημαντικές μορφές του Εθνικοσυνδικαλισμού είναι ο Ιταλός Alceste De Ambris ο οποίος υπήρξε συνεργάτης του D’ Annunzio, και ο Sergio Panunzio μέλος του Φασιστικού Κόμματος.
Ο εθνικοσυνδικαλισμός στην Ισπανία εκφράστηκε με σημαντικές διαφορές από την περίπτωση του Ιταλικού Φασιστικού κορπορατισμού , και βρήκε τον κύριο εκφραστή του στο πρόσωπο του Ledesma Ramos.
Οι απόψεις του Ledesma Ramos προκάλεσαν το ενδιαφέρον των Εθνικιστών σε ολόκληρη την Ευρώπη ενώ δεν έλειψαν και αναφορές Ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών σε συνέδριο της CNT.
Στην Πορτογαλία κύριος φορέας των εν λόγω ιδεών υπήρξε το «Εθνικοσυνδικαλιστικό Κίνημα» με υπεύθυνο τον Francisco Rolao Preto παλαιότερο συνεργάτη του Jose Antonio Primo de Rivera.
Η ισπανική θεώρηση του Εθνικοσυνδικαλισμού επηρέασε Φασιστικές ομάδες και κινήματα στην Ευρώπη , την Μέση Ανατολή και την Νότια Αμερική όπου και δραστηριοποιούνται μέχρι σήμερα.
Όχι στο ξεπούλημα των λιμανιών ! Αλληλεγγύη στους λιμενεργάτες !
Στις 25 Νοέμβρη 2008 , η κυβέρνηση της ΝΔ , συνεχίζοντας μια πολιτική που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ , υπέγραψε παρουσία του προέδρου της Κίνας την παράδοση μιας από τις μεγαλύτερες εμπορικές πύλες της Ευρώπης , του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων ( ΣΕΜΠΟ ) του Πειραιά Ο.Λ.Π. και μαζί με αυτό τον έλεγχο του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου της χώρας μας , στην Κινέζικη πολυεθνική COSCO.
· Τεράστια απώλεια για τα έσοδα του δημοσίου που θα την πληρώσει ο Ελληνικός λαός. Ο ΟΛΠ μόνο το 2007 είχε έσοδα 17 εκατομμύρια ευρώ.
· Χτύπημα των όποιων Ελληνικών μικρών παραγωγικών μονάδων και επιχειρήσεων απέμειναν, από την αθρόα εισροή Κινέζικων προϊόντων και τη δημιουργία μικρών China-towns σε κάθε ελληνικό λιμάνι.
· Παράδοση περιοχών μεγάλης στρατηγικής σημασίας για τη χώρα στο ξένο κεφάλαιο.
· Σημαντική επιβάρυνση του περιβάλλοντος μέσω των έργων που θα γίνουν από τους κινέζους, και υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων των περιοχών.
· Απώλεια θέσεων εργασίας για τους Έλληνες λιμενεργάτες, ριζικό χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων τους , και εργασία πλέον με όρους και κανόνες που θα θυμίζουν ... Κίνα. Αυτό θα παρασύρει αντίστοιχες εξελίξεις και σε άλλους εργασιακούς κλάδους.
· Πολιτιστική καταστροφή και απώλεια κάθε εναπομείναντος στοιχείου Ελληνικότητας και Κινεζοποίηση περιοχών με ιδιαίτερη πολιτιστική και ιστορική παράδοση και όπως τα λιμάνια του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης.
Οι απεργίες και η αντίσταση των εργαζομένων, βρήκε αντιμέτωπες την «Ελληνική» «δικαιοσύνη» που τις έβγαλε παράνομες και καταχρηστικές , και την Ελληνική κυβέρνηση που χέρι-χέρι με τη διοίκηση του ΟΛΠ άσκησαν ψυχολογική βία στους εργαζόμενους και εξάντλησαν κάθε τρόπο καταστολής των κινητοποιήσεών τους.
- ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ , ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ , ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ , ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΜΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ.
- ΛΙΜΑΝΙΑ , ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ , ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ , ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΠΑΙΔΕΙΑ , ΥΓΕΙΑ , ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ , ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ , ΠΟΥ ΘΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ , ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ , ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ.
- Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ - ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΡΓΑΤΗ !
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ
Παρέμβαση Αυτόνομων Συντρόφων στο Πέραμα.
Ο χώρος του τραγικού ατυχήματος που έχασαν την ζωή τους 8 εργάτες ...
Σύνθημα του Μαύρου Κρίνου στην Λεωφόρο Δημοκρατίας ( είσοδος και έξοδος στην περιοχή του Περάματος )
Η Αυτόνομη Δράση συνεχίζεται και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Τα Εργατικά Ατυχήματα είναι Φόνοι των Καπιταλιστών !
Το Αίμα των Εργατών θα Πνίξει τους Καπιταλιστές !
Γιώργος Ζαρέντης.
Ένα μελαχρινό παλικάρι από το Αγρίνιο. Ετών 31. Ανθυποπλοίαρχος ήταν ο Γιώργος μα η ανεργία τον είχε στείλει ναύτη σε ποστάλι Πειραιά - Κρήτη. Μόλις το προηγούμενο απόγευμα δουλεύαμε στα γραφεία της οργάνωσης. Στη Ναυτεργατική. Ναυτικός κι εγώ τότε. Και με το Γιώργο είχαμε αναλάβει να διπλώσουμε τις εφημερίδες και να τις στείλουμε στους μπαρκαρισμένους συναδέλφους. Περάσαμε ώρες με το Γιώργο. Δουλεύοντας και κουβεντιάζοντας για τα μεγάλα όνειρα της μικρής ζωής μας.Ήταν χαρούμενος εκείνο το απόγευμα ο Γιώργης. Είχε δώσει παραίτηση και την άλλη μέρα περίμενε να ξεμπαρκάρει. Έκανε σχέδια. Να πάει στο χωριό, να δει το γέροντα πατέρα του.
Να δει τους φίλους των παιδικών χρόνων. Και γέλαγε ο Γιώργος. Όλο γέλαγε.Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό. Την επόμενη μέρα, 18 Μάρτη του 83, κατέβασαν το Γιώργο με σκαλωσιά να βάψει τη μάσκα του βαποριού. Το εξωτερικό μέρος της πλώρης δηλαδή. Έβαψε κι αν έβαψε. Χαρούμενος σαν......το κοτσύφι. Χοροπηδούσαν μπροστά του οι ώρες της ελευθερίας. Που θα έπαιρνε το φυλλάδιο στην κωλότσεπη και θα έριχνε μαύρη πέτρα πίσω του.Κι έφτασε επιτέλους η στιγμή. Μάζεψε τα πινέλα και τα μπότα της μπογιάς. Δίπλα του η ανεμόσκαλα.
Άπλωσε το χέρι και άπλωνε πες φτερά στα όνειρά του. Δεν πρόλαβε. Δεν τα κατάφερε.
Η σκάλα από εγκληματική αμέλεια δεν είχε δεθεί στα ρέλια. Και οι ζώνες ασφαλείας; Άγνωστο είδος στην ελληνική ναυτιλία...
Κι έφυγε το σώμα του στο κενό. Δεν πρόλαβε ούτε να φωνάξει. Πνιχτός ακούστηκε ο γδούπος του κορμιού του στην κόχη του ντόκου. Από τα 15 μέτρα ύψος. Κι έπειτα τινάχτηκε και βούλιαξε ανάμεσα στην προβλήτα και στο βαπόρι. Το οχηματαγωγό Μίνως. Μινώταυρος πες καλύτερα. Και χάθηκε κάτω από τα θολά νερά του λιμανιού.Έτρεξε κόσμος. Εργάτες του λιμανιού, ναυτικοί από τα γύρω καράβια. Μερικοί έπεσαν στο νερό. Να τον προλάβουν. Δε φαινόταν τίποτα. Άφαντος.
Ώρες πέρασαν και καμιά βοήθεια δε φαινόταν. Ούτε δύτες ούτε καν ασθενοφόρο. Φτηνό το «κρέας» του ναυτεργάτη. Και η ζωή του ένα τίποτα για τα αφεντικά και την εξουσία. Του ΠΑΣΟΚ τότε. Φρέσκου ακόμη στη διακυβέρνηση αλλά με τις ίδιες παλιές συνήθειες απέναντι στην εργατιά.Κάποτε εδέησαν να τον βγάλουν. Κάποιος ιδιώτης δύτης. Τραύμα δε φαινόταν. Κι αν είχε αίματα, τα είχε πλύνει η θάλασσα. Το χρώμα του θανάτου όμως είχε κιόλας απλώσει τις μαύρες φτερούγες του. Μόνο τα μάτια του έμεναν ανοιχτά να φωνάζουν "Γιατί;"Μανούλα να τον κλάψει δεν είχε ο Γιώργης.
Κι ο γέροντας πατέρας του ήταν μακριά κι ακόμα δεν τον είχε βρει το πικρό χαμπέρι. Ήταν εκεί όμως όλοι εκείνοι που τους έλεγε αδέρφια. Ο Γεράσιμος ο Δεστούνης, ο Στέλιος ο Σεβαστάκης και τα άλλα παιδιά. Οι σύντροφοί του.Το ασθενοφόρο, τέσσερις ώρες μετά το ατύχημα, δεν είχε φανεί ακόμα. Ούτε αυτό δεν έστειλαν για να μεταφερθεί η σορός του στο νεκροτομείο. Ο πόνος και η οργή ξεχείλισαν. Με ένα πρόχειρο φορείο ανέβασαν το Γιώργη στην καρότσα ενός τρίκυκλου και κίνησαν για το υπουργείο. Υπουργός ο Κατσιφάρας. Εκεί πήγαν και απόθεσαν το σώμα του.
Στο γραφείο του υπουργού. Να λάβουν απάντηση για το νέο έγκλημα. Για την αδιαφορία που σκοτώνει και όταν σκοτώσει παρατά αβοήθητο το θύμα της.Εκεί, με τα μάτια ανοιχτά ακόμη, είδα ξανά το Γιώργη. Και πάγωσα. Δεν ήξερα τι είναι ο θάνατος. Δε με είχε αγγίξει ως τότε η ανάσα του. Κι εγώ δεν τον είχα καθόλου σκεφτεί. Τώρα ήταν μπροστά μου με όλη τη φρίκη του απλωμένη στο γνώριμο κι αγαπημένο πρόσωπο του φίλου. Στα ακίνητα μάτια του. Στο μισάνοιχτο στόμα του που έτρεχε ακόμη νερό. Και στα μελανιασμένα χείλη του".
Αναδημοσίευση από το :
Στις κινητοποιήσεις συμμετείχαν Αυτόνομοι Σύντροφοι.
Οι Καπιταλιστές Δολοφόνοι Ξαναχτυπούν στο Πέραμα.
του Αλεξόπουλου Στέλιου.
Σήμερα αργά το απόγευμα έκανα το λάθος και άνοιξα αυτό το κουτί που το λένε τηλεόραση. Είχα ξεχάσει ποιοι γιορτάζουν σήμερα ... Βλέπω τσολιάδες να χαιρετάνε , αστραφτερά χαμόγελα , «κυρίες» με ακριβές τουαλέτες και «κύριοι» με ακριβά κουστούμια , ποτά , φώτα … η δημοκρατία τους γιορτάζει … η γιορτή της δημοκρατίας … γρύλιζε ο δημοσιογράφος.
Στην οθόνη μου ξαφνικά από τα αριστερά ο Δράκουλας της Κρήτης , ο πολλά βαρύς «πατριώτης» του ΛΑΟΣ , ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με το αστραφτερό χαμόγελο - για αυτούς οι μετανάστες είναι σαν τα αξεσουάρ που τα έχουν κάποιοι για να εντυπωσιάσουν για αυτό και είχε μαζί του την μετανάστρια - όλοι εκεί για να γιορτάσουν , για να περάσουν όμορφα και καλά …
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με περισπούδαστο ύφος «συγκινημένος» θα ξοδέψει ελάχιστα δευτερόλεπτα για να μας πει πόσο «λυπάται» για τους αδικοχαμένους (δολοφονημένους για εμάς) εργάτες στο Πέραμα.
Αυτά τα λόγια θα κρατήσουν ελάχιστα δευτερόλεπτα , άλλωστε μετά έχει μάσα ποιος μπορεί να δοκιμάσει σολομό αν ο πρόεδρος «χαλάσει» το κέφι ;;
‘’Γραμμένους τους έχουμε τους εργάτες , αγρότες , φοιτητές’’ σκέφτονται από μέσα τους ο Καραμανλής , ο Τσίπρας , ο Καρατζαφέρης , ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας , ο εκπρόσωπος του Στρατού , όλοι μα όλοι. Και σε αυτό είναι σίγουρα αληθινοί ..
Τι έχουν να φοβηθούν άλλωστε .. ;;
Θα δοκιμάσουν πανάκριβα πιάτα , θα πιουν γαλλικό κρασί , θα γευτούν την σπεσιαλιτέ του σεφ από το εξωτερικό … και μετά θα ονειρευτούν τις διακοπές που θα πάνε στην Ίμπιζα , την Μύκονο και την Πάρο.
Κανένας Λάκης και λαλάκης και δήθεν «αριστερός» δεν θα θυμηθεί σήμερα τους 7 νεκρούς του Περάματος.
Κανένας «εθνικόφρονας» δεν θα νοιαστεί για τις οικογένειες τους άλλωστε έχει να ασχοληθεί για άλλη μια φορά με τις μεγαλειώδεις «αποκαλύψεις» του νο2 της 21ης Απριλίου …
Κανένας εργατοπατέρας δεν θα νοιαστεί για τις 7 χαμένες ψυχές. Άλλωστε όπως μας πληροφόρησαν πρόσφατα τα life style περιοδικά οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ είναι εδώ και χρόνια φανατικοί θαμώνες του de cappo στο Κολωνάκι.
Ψάχνω να βρω πληροφορίες για το ατύχημα στο Πέραμα.
Τίποτα ελάχιστες αναφορές… Αλλάζω κανάλι και περιμένω να αρχίσει η κρατική τηλεόραση τις ειδήσεις στις εννιά.
Πρώτη αναφορά η γιορτή της δημοκρατίας.
Δεύτερη αναφορά με συνολική διάρκεια 2 με 3 λεπτά ( μαζί με την ζωντανή σύνδεση ) το ατύχημα στο Πέραμα…
Δεν πρέπει να χαλάσει το κλίμα.
Σήμερα γιορτάζει η δημοκρατία τους ...
Άλλωστε οι πολιτικοί , οι στρατηγοί , οι ιερείς , οι εισαγγελείς περίμεναν ώρες για να πιουν το ακριβό ουίσκι τους , να γευτούν τα πιάτα του παλατιού του Καραμανλή …
Δεν θα αφήσουν κανέναν να τους χαλάσει την Ιερή γιορτή τους …
Δεν πρέπει κανείς να ακούσει τι έγινε στο Πέραμα …
Λίγα λόγια , λίγες αναφορές και άλλα 7 ονόματα στα ψιλά της Ελευθεροτυπίας , της Απογευματινής …
Το σημερινό γεγονός δεν είναι «ατύχημα» αλλά δολοφονία των Καπιταλιστών που μπροστά στην λύσσα τους για κέρδη πιέζουν τους εργάτες για πιο γρήγορη παράδοση των πλοίων. Αποτέλεσμα νέοι άνθρωποι να χάνονται καθημερινά σε δολοφονίες που οι Καπιταλιστές , οι εργολάβοι και το κράτος βαφτίζουν «ατύχημα».
Η Αυτόνομη Κίνηση Μαύρος Κρίνος καλεί οποιονδήποτε πληροφορηθεί στο επόμενο χρονικό διάστημα πως μπορούμε να βοηθήσουμε και με ποιον ουσιαστικό τρόπο τις οικογένειες των 7 εργατών να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του τηλεφώνου που υπάρχει στο ιστολόγιο μας ή μέσω της ηλεκτρονικής μας διεύθυνσης.
Εκ μέρους των Αυτόνομων Συντρόφων του Μαύρου Κρίνου εκφράζουμε στις οικογένειες των εργατών τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Καλούμε τους Συντρόφους και τις Συντρόφισσες να δείξουν άμεσα την αλληλεγγύη τους στους εργάτες στην περιοχή του Περάματος με κάθε μέσο.
Τα εργατικά ατυχήματα είναι δολοφονίες των Καπιταλιστών !
Εργάτη Πολέμα Σου Πίνουνε το Αίμα !
Εργατική Πρωτομαγιά. Από το Σικάγο του 1886 στην Ελλάδα του 2008.
Σικάγο 1836 : Οι αγώνες , το 8άωρο και η πρώτη Εργατική Πρωτομαγιά.
Τα εργατικά συνδικάτα της ΗΠΑ και του Καναδά , το 1886 , σε μια εποχή που η καθορισμένη ημερήσια διάρκεια εργασίας ήτανε οι 12 έως 14 ώρες την ημέρα , αποφασίζουν μονομερώς ότι από 1η Μάη 1886 και έπειτα οι εργάτες θα δουλεύουν 8άωρο. Καλούν σε γενική απεργία για την 1η Μάη, μέρα στην οποία περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες βγαίνουν στο δρόμο , σε πολλές πόλεις και κωμοπόλεις της Αμερικής και διεκδικούν το δικαίωμά τους σε μια πιο ανθρώπινη ζωή.
Η μεγαλύτερη συγκέντρωση έγινε στο Σικάγο, μια πόλη που τότε αποτελούσε το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Οι 1350 εθνοφρουροί με πλήρη οπλισμό περίμεναν να δράσουν. «Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί , δύο ακαμάτηδες δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Parsons , ο άλλος Spies...» «Θυμηθείτε τα ονόματα τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!» έγραφε εκείνη τη μέρα η εφημερίδα Mail.
Όμως η διαδήλωση ήταν παρότι μαζική ήταν απόλυτα ειρηνική. Οι απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες. Στις 3 Μάη 1886, στο Σικάγο η αστυνομία παίρνει εντολή να πυροβολήσει εν ψυχρώ , τραυματίζει δεκάδες εργάτες ενώ δολοφονεί τέσσερις. Οι εργάτες του Σικάγο καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Haymarket.
H προκήρυξη που μοίραζαν οι οργανωτές καλώντας στην πλατεία Haymarket :
Η συγκέντρωση ξεκινά και είναι μαζική και ειρηνική , απέναντί της η αστυνομία παρατάσσεται εξοπλισμένη ακόμα και με οπλοπολυβόλα. Η αστυνομία διατάζει να διαλυθεί αμέσως η συγκέντρωση. O κόσμος άρχισε να τρέχει. Εκείνη τη στιγμή προβοκάτορας της αστυνομίας δίνει την αφορμή για την επίθεση με έκρηξη βόμβας, από την οποία τραυματίζονται αστυνομικοί και η αστυνομία ανοίγει πυρ. Δεκάδες τραυματίες , νεκροί εργάτες αλλά και αστυνομικοί από πυρά συναδέλφων τους που πυροβολούσαν παντού μέσα στο πλήθος.
Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες έγραφαν : ''... ο όχλος έμοιαζε να έχει χάσει τα λογικά του, διψούσε για αίμα. Μένοντας σταθερά στη θέση , έριξε καταιγισμούς πυρών στους αστυνομικούς». "Αίμα τώρα!" , "Κρεμάστε τους πρώτα και ύστερα δικάστε τους". Οι διαδηλώσεις και απεργίες συνεχίζονται ολοένα και πιο μαζικές. 185.000 εργάτες ξεκινούν να δουλεύουν 8άωρο και τουλάχιστον 200.000 άλλοι μειώνουν τις ώρες εργασίας τους σε 9 ή 10 ώρες. Η πλουτοκρατία των ΗΠΑ αρχίζει τις συλλήψεις. Συλλαμβάνονται οκτώ από τους οργανωτές τις συγκέντρωσης, κατηγορούμενοι για την έκρηξη της βόμβας και για δολοφονία αστυνομικών, με τα οποία καμιά σχέση δεν είχαν.
Ήταν οι August Spies, Adolph Fischer, George Engel, Louis Lingg, Michael Schwab, Samuel Fielden , Albert Parsons και Oscar Neebe. Από αυτούς οι πέντε πρώτοι ήταν Γερμανοί μετανάστες. Οι Parsons , Spies , Fischer και Engel καταδικάζονται σε θάνατο και απαγχονίζονται στις 11 Νοέμβρη 1887, ο Lingg βρίσκεται νεκρός στο κελί του και οι υπόλοιποι καταδικάζονται σε πολλά χρόνια καταναγκαστικά έργα.
Τέσσερα χρόνια μετά, η Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας , προκηρύσσει γενική απεργία την 1η Μάη 1990, και η Δεύτερη Εργατική Διεθνής καλεί σε γενική απεργία σε όλες τις χώρες του κόσμου την ίδια μέρα, με κύριο αίτημα την καθιέρωση του 8αώρου. Μέσα από μαζικούς εργατικούς αγώνες το 8άωρο , ξεκινώντας από τις ΗΠΑ το 1886, καταφέρνει να κατακτηθεί από τους εργάτες σε μια σειρά από χώρες.
Οι πρώτες συγκεντρώσεις της Ελληνικής εργατικής πρωτομαγιάς.
Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα γιορτάστηκε το 1893 , με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη , που ιδρύθηκε από τον τελευταίο στις 20 Ιούλη του 1890 και εξέδιδε την εφημερίδα Σοσιαλιστής. Ο «Σοσιαλιστής» του δευτέρου 15ήμερου του Μάη 1893 κάνει λόγο για πάνω από 2 χιλιάδες συγκεντρωμένους. Γράφει συγκεκριμένα :
«Εις τας δύο Μαΐου ώρα 5 μ.μ. παρά το αρχαίον Στάδιον , τα μέλη του "Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου" και μέγα πλήθος εκ των πασχουσών εργατικών τάξεων των ευρισκομένων υπό τον ζυγόν του μισθού, ακολουθούντες τον διεθνή των πασχουσών τάξεων αγώνα, συνηθροίσθησαν προς διαμαρτύρησιν εναντίον του σημερινού αθλίου συστήματος, όπου δυστυχούν οι πολλοί κοπιωδώς εργαζόμενοι και ευτυχούν οι ολίγοι οκνηροί, πλούσιοι , μη εργαζόμενοι και απολαμβάνοντες τον ιδρώτα των πολλών εργαζομένων... συνήλθον πλέον των 2 χιλιάδων ατόμων...»
Η επόμενη συγκέντρωση γίνεται το 1894 Στη συγκέντρωση μίλησε ο Πλάτων Δρακούλης πάνω στο ιστορικό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Στ. Καλλέργης , του οποίου η ομιλία ήταν σε πολεμικό τόνο και γεμάτη «μίσος κατά της πλουτοκρατίας» και , τέλος , το λόγο έλαβαν ο φοιτητής νομικής Ευάγγελος Μαρκαντωνάτος και ο Δ. Γραμματικός.
Ο Πλάτων Δρακούλης
Στο τέλος η συγκέντρωση κατέληξε στο παρακάτω ψήφισμα:
« Συνελθόντες σήμερον την 1η Μαΐου του 1894 έτους, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. πάντες οι διεθνείς Σοσιαλισταί και εν γένει πάντες οι υπό μισθόν ευρισκόμενοι και πάσχοντες εργάται Αθηνών - Πειραιώς, αποφασίζομεν και ψηφίζομεν τα εξής:
α) Την Κυριακήν να κλείωνται τα καταστήματα καθ' όλην την ημέραν και οι εργάται ν' αναπαύωνται.
β) Οι εργάται να εργάζωνται επί 8 ώρας την ημέραν και ν' απαγορευθή η εργασία εις τους ανηλίκους.
γ) Να απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανίκανους προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
δ) Να καταργηθώσιν αι θανατικαί εκτελέσεις.
ε) Ανατίθεται εις τους διευθυντάς των σοσιαλιστικών εφημερίδων η επίδοσις του παρόντος ψηφίσματος εις την κυβέρνησιν, επί τη βάσει του οποίου παρακαλείται αύτη να συντάξη νομοσχέδιο και υποβάλη τούτο εις την Βουλήν προς ψήφισιν κατά την αμέσως συγκληθησομένην αυτής σύνοδον.
Αθήναι, 1η Μαΐου 1894».
Η Θεσσαλονίκη του 1936 , το 8άωρο και η κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα.
Στις 14 Μάρτη 1936 ορκίζεται η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δερμετζή , με αντιπρόεδρο τον Ιωάννη Μεταξά , που είχε διοριστεί ως υπουργός στρατιωτικών από τις 9 Μαρτίου , από τον βασιλιά Γεώργιο Β’. Ένα μήνα αργότερα ο Δερμετζής πεθαίνει και ο Μεταξάς λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή και διορίζεται από το βασιλιά ως πρωθυπουργός. Επρόκειτο για μια περίοδο γεμάτη εργατικούς αγώνες με εκατοντάδες συλλήψεις και πολλές δολοφονίες εργατών. Μέσα στα αιτήματα , ήταν μεταξύ άλλων οι αυξήσεις των μισθών , η κατοχύρωση της κοινωνικής ασφάλισης (το ΙΚΑ είχε ήδη ιδρυθεί με νόμο 6.298 «περί κοινωνικών ασφαλίσεων» του 1934 αλλά η ασφάλιση δεν είχε κατοχυρωθεί) και η θεσμοθέτηση της 8ωρης εργασίας.
29 Απρίλη 1936. Δώδεκα χιλιάδες καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης - εκ των οποίων περίπου το 70% γυναίκες - αυτή τη μέρα δεν πιάνουν δουλειά , αλλά κατεβαίνουν σε απεργία , ύστερα από απόφαση του συνδικαλιστικού τους φορέα, της Πανελλήνιας Καπνεργατικής Ομοσπονδίας. Πολύ γρήγορα, η απεργία επεκτείνεται και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Την Πέμπτη 30 Απρίλη στην απεργία κατεβαίνουν τα Σωματεία καπνεργατών στην Καβάλα και στη Δράμα. Υπό την πίεση αυτών των γεγονότων, στις 30 Απρίλη, η Βουλή δίνει με ψήφισμά της απόλυτη ελευθερία δράσης στο Μεταξά. Την Πρωτομαγιά ακολουθεί στη Θεσσαλονίκη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση.
Τμήμα από τη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της Θεσσαλονίκη.
Το Σάββατο 2 Μάη στην απεργία θα προστεθούν τα Σωματεία Αγρινίου, Κομοτηνής, Σάμου, Σιδηροκάστρου, Προσοτσάνης , Νιγρίτας , Ξάνθης, Λαγκαδά , Σιάτιστας , Καρδίτσας , Πειραιά κ.ά. Την Τρίτη 5 Μάη - 7η μέρα της απεργίας , κατεβαίνουν σε συμπαράσταση στη Θεσσαλονίκη οι κλωστοϋφαντουργοί , οι χαρτεργάτες , οι τσαγκαράδες και οι λαστιχάδες. Στις 6 Μάη το μεσημέρι μέλη ακροδεξιών οργανώσεων τους οποίους χρησιμοποιεί το κράτος πυροβολούν και τραυματίζουν τον καπνεργάτη Κώστα Σαμιώτη 20 χρονών.
Την επομένη, 7 Μάη, το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης καλεί την εργατική τάξη σε επιφυλακή για 24ωρη απεργία συμπαράστασης. Εν τω μεταξύ , η εργατική τάξη της Ελλάδας συμπαραστέκεται στους απεργούς. Οι πιο μαζικές ομοσπονδίες του Ηλεκτρισμού , Δέρματος , Οικοδόμων, Επισιτισμού , Ιματισμού , Κουρέων , Αρτεργατών , Φυματικών , το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Αθήνας, με τηλεγραφήματά τους προς τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας τονίζουν ότι αν δε λυθούν τα δίκαια αιτήματα των Καπνεργατών , των τσαγκαράδων και υφαντουργών και σε περίπτωση που εφαρμοστούν τα τρομοκρατικά μέτρα που εξαγγέλθηκαν , η εργατιά όλης της χώρας θα κατέβει σε πανελλαδική απεργία.
Αυτή τη μέρα φτάνει στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφοντας από το Βελιγράδι , ο πρωθυπουργός της χώρας και μετέπειτα δικτάτορας Ι. Μεταξάς, ο οποίος σε κοινή σύσκεψη που είχε με τον Γενικό Διευθυντή και τον Σωματάρχη του Γ΄ Σώματος Στρατού δίνει το «πράσινο φως» για την καταστολή της απεργίας.
Στις 8 Μάη , λίγο πριν το μεσημέρι , εφτά χιλιάδες απεργοί της Θεσσαλονίκης κατευθύνθηκαν προς τη γενική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος , για να απαιτήσουν την άμεση επίλυση των αιτημάτων τους. Δυνάμεις έφιππης και πεζής χωροφυλακής προσπάθησαν να τους σταματήσουν, χωρίς όμως να το πετύχουν. Τότε άρχισαν να πυροβολούν κατά του άοπλου πλήθους , που ύστερα από το πρώτο σοκ ανασύνταξε τις δυνάμεις του κι άρχισε να στήνει οδοφράγματα. Την ίδια ώρα , άλλη διαδήλωση από τρεις χιλιάδες περίπου εργάτες, που κατευθυνόταν επίσης προς το διοικητήριο , δέχτηκε κι αυτή επίθεση από τους χωροφύλακες. Οι εργάτες κατάφεραν να σπάσουν τις ζώνες των χωροφυλάκων και να ενωθούν με τους συναδέλφους τους στα οδοφράγματα.
Στη φωτογραφία οι εργάτες της Θεσσαλονίκης που στήνουν οδοφράγματα.
Μέσα σε λίγη ώρα τα νέα είχαν φτάσει σε κάθε σημείο της πόλης κι ο κόσμος κατέβαινε από τις συνοικίες προς το κέντρο για να βοηθήσει τους αγωνιζόμενους εργάτες. Οι αρχές τρομοκρατήθηκαν. Ο Διοικητής της φρουράς Θεσσαλονίκης έδωσε διαταγή στο στρατό να χτυπήσει τους διαδηλωτές αλλά οι φαντάροι δεν υπάκουσαν. Τρεισήμισι ώρες κράτησαν οι οδομαχίες και τελικά οι διαδηλωτές υποχώρησαν. Πολλοί εργάτες είχαν τραυματιστεί αλλά η αγανάκτηση το λαού ήταν στο κατακόρυφο. Το βράδυ , πολλά σωματεία της Θεσσαλονίκης (αυτοκινητιστές , λιμενεργάτες , οικοδόμοι , τροχιοδρομικοί κ.ά.) κήρυξαν απεργία. Μαζί με τους εργάτες κατέβηκαν σε απεργία διαμαρτυρίας και οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες και οι φοιτητές.
Οι χωροφύλακες από νωρίς το πρωί άρχισαν τις επιθέσεις εναντίον εργατικών συγκεντρώσεων. Η πρώτη σοβαρή σύγκρουση έγινε μεταξύ χωροφυλακής και απεργών αυτοκινητιστών στην οδό Εγνατίας. Οι χωροφύλακες χτύπησαν στον ψαχνό και σε λίγο έπεσε ο πρώτος νεκρός απεργός : ήταν ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Το πλακόστρωτο και οι γύρω δρόμοι βάφονται με αίμα. Παντού ακούγονται αγκομαχητά των πληγωμένων και οι κατάρες του πλήθους ενάντια στους φονιάδες.
Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής οι νεκροί ήταν περίπου 30. Κάποια από τα ονόματα που έγιναν γνωστά είναι τα :
Αναστασία Καρανικόλα , καπνεργάτρια , 23 χρόνων ,
Ιντο Σρέντορ , 22 χρόνων ,
Δημήτρης Αγλαμίδης , 25 χρόνων ,
Σαλβατόρ Ματαράσο , 20 χρόνων ,
Σταύρος Διαμαντόπουλος , 23 χρόνων,
Μανόλης Ζαχαρίου , 26 χρόνων ,
Ευάγγελος Χολής , 32 χρόνων , καπνεργάτης
Oι καμπάνες των εκκλησιών σε όλες τις συνοικίες κτυπάν συναγερμό , ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους και κατηφορίζει προς το Κέντρο.
Οι μαζικές δολοφονίες διαδηλωτών αντί να κάμψουν τη λαϊκή αντίσταση , τη θεριεύουν προκαλώντας νέα κύματα οργής και αγανάκτησης. Όλη η πόλη έχει ξεσηκωθεί ενώ οι στρατιώτες παραβαίνουν τις διαταγές , αρνούνται να σηκώσουν όπλο κατά του λαού και συγκρούονται με τους χωροφύλακες.
Η φωτογραφία είναι από τη λαϊκή διαδήλωση διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη για την άγρια δολοφονία των εργατών
Το μεσημέρι ο διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού διατάσσει τους χωροφύλακες να κλειστούν στα αστυνομικά τμήματα , δίνει εντολή σε αξιωματικούς του στρατού να αναλάβουν τη Διοίκηση των αστυνομικών τμημάτων, και βγάζει ανακοίνωση που απαγορεύει κάθε συγκέντρωση ακόμα και λίγων ατόμων σε κλειστό ή ανοιχτό χώρο , ενώ κλείνει και τα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Το γεγονός αυτό οξύνει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα. Στις 5 μ.μ. πραγματοποιείται νέα λαϊκή συγκέντρωση στη διασταύρωση των οδών Εγνατίας και Βενιζέλου. Οι συγκεντρωμένοι εκδίδουν ψήφισμα που ζητά μεταξύ άλλων παραίτηση της κυβέρνησης Μεταξά και την αγανάκτηση και αποτροπιασμό του για τις μαζικές δολοφονίες εργατών.
Στη φωτογραφία η μητέρα του Τάσου Τούση , βρίσκει το γιό της δολοφονημένο μέσα στο δρόμο και τον θρηνεί. Είναι η φωτογραφία που ενέπνευσε το Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο». Η κυβέρνηση Μεταξά κατάσχει τα αντίτυπα και τα καίει στις στήλες του Ολυμπίου Διός.
Το βράδυ της 9ης Μάη του 1936 ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς δίνει διαταγή ένα σύνταγμα στρατού από τη Λάρισα να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και μοίρα του στόλου να καταπλεύσει στο λιμάνι της πόλης προς αντιμετώπιση των εργατών που βρίσκονταν σε απεργία. Εκδίδει επίσης διάταγμα επιστράτευσης των τροχιοδρομικών και σιδηροδρομικών.
Τα γεγονότα αυτά ξεσηκώνουν το λαό σε όλη την Ελλάδα.
Μαζικό κύμα απεργιών εκδηλώνεται παντού. Μέσα σε αυτό το κλίμα και με κύριο σκοπό να σταματήσει τις εργατικές κινητοποιήσεις ο Μεταξάς προχωρά στην Δικτατορία της 4ης Αυγούστου και αναγκάζεται να υποχωρήσει σε κάποια από τα εργατικά αιτήματα. Εγκαινιάζει το ΙΚΑ που είχε ιδρυθεί από το 1934, αφού όμως προχωρά σε υποχρεωτικό δανεισμό όλων των αποθεματικών του στο κράτος και αποδέχεται τη θεσμοθέτηση της κοινωνικής ασφάλισης, βάζοντας όμως τις εισφορές σε εργοδοσία και εργαζόμενους , αντί για εργοδοσία και κράτος όπως ήτανε το λαϊκό αίτημα. Κάτω από την πίεση των μαζικών γενικών απεργιών η αστική τάξη υποχωρεί και εφαρμόζεται για πρώτη φορά το οκτάωρο στην Ελλάδα.
Ο τρόπος που οι εργάτες της Ελλάδας κέρδισαν το οκτάωρο, και οι κινήσεις καταστολής της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της κυβέρνησης Μεταξά , μοιάζουν σε πολλά σημεία, με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα οι δολοφονημένοι εργάτες και το αίμα που χύθηκε ήταν πολύ περισσότερο, και ότι χρειάστηκε να περάσουν 50 ολόκληρα χρόνια από τη νίκη των εργατών του Σικάγο για να γίνει η ίδια νίκη και στην Ελλάδα.
Η κομμουνιστική αριστερά για λόγους εύκολης προπαγάνδας , αποκάλεσε και αποκαλεί κάθε κυβέρνηση που έχει επιβάλλει ιδιαίτερα βίαιη καταστολή ενάντια στο εργατικό κίνημα ως φασιστική , συμπεριλαμβάνοντας μέσα όλες τις ακροδεξιές χούντες του πλανήτη. Η νεοταξική αριστερά μαζί με τα αστικά κόμματα από την άλλη πλευρά αποκαλούν ως φασιστικό κάθε καθεστώς διαφορετικό από αυτό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων και κομμουνιστικών καθεστώτων, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν γενικεύσει την έννοια αποκαλώντας ως φασιστική γενικά κάθε άποψη που είναι ενάντια στην ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων.
Η πραγματικότητα όμως δείχνει ότι το ιστορικό κοινωνικό κα πολιτικό περιεχόμενο της γέννησης και ανάπτυξης του φασισμού καμιά σχέση δεν είχε με την κυβέρνηση Μεταξά. Η κυβέρνηση Μεταξά δεν ήταν φασιστική , αλλά ήταν απλά μια Αγγλόδουλη αστική βασιλική και άκρως αντιλαϊκή και αντεργατική δικτατορία.
Κάποια από τα πολλά στοιχεία που το δείχνουν ξεκάθαρα αυτό είναι :
- Ο φασισμός σε κάθε χώρα που εμφανίστηκε , ξεκίνησε με κοινωνικά ρεύματα που συγκροτήθηκαν πατώντας στην εργατική τάξη, τους ανέργους αλλά και μικροέμπορους που έχαναν τη δουλειά τους από τον καπιταλισμό. Η κυβέρνηση Μεταξά ξεκίνησε με διορισμό από την αστική βουλή και το βασιλιά Γεώργιο Β’ και δεν είχε καμιά αφετηρία ή σχέση με τέτοια κοινωνικά στρώματα.
- Τα φασιστικά ρεύματα πριν πάρουν την εξουσία , συμμετείχαν στις εργατικές απεργίες και έβαζαν αιτήματα για γη σε άκληρους αγρότες και μέτρα για το χτύπημα της ανεργίας. Η άνοδός τους στην εξουσία πάτησε στην απόχτηση της αποδοχής τους από μεγάλη έως συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία και λαϊκή αποδοχή. Αντίθετα η κυβέρνηση Μεταξά δολοφονούσε διαρκώς και έστελνε σε φυλακές εξορίες και βασανιστήρια απεργούς εργάτες και ήταν μισητή σε όλη την εργατική τάξη και την μεγάλη πλειοψηφία του λαού την οποία χτυπούσε με βίαιη καταστολή για να εμποδίσει την διεκδίκηση από αυτούς των εργασιακών δικαιωμάτων τους και της μείωσης του τεράστιου βαθμού εκμετάλλευσής τους από την πλουτοκρατία.
- Τα φασιστικά ρεύματα εκτός από τις κοινωνικές αναφορές είχαν ως βάση τους τον εθνικισμό, αντίθετα η κυβέρνηση Μεταξά είχε την υποτέλεια στους Άγγλους. Στα ημερολόγια του γράφει ότι τα συμφέροντα της χώρας είναι στο πλευρό των θαλασσίων δυνάμεων (Αγγλία , Γαλλία) και σημειώνει ότι : ‘’όποιος Έλληνας είναι εθνικοσοσιαλιστής η Φασίστας είναι προδότης’’. Μάλιστα άσκησε διώξεις και έβγαλε εκτός νόμου φασιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις της Ελλάδας, ενώ στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο πήρε το μέρος της Αγγλίας ενάντια στους Ιταλούς.
- Τα φασιστικά ρεύματα είχαν έντονη αντίθεση στο Σιωνισμό. Αντίθετα ο Μεταξάς ήταν υπήρξε σεβάσμιος της τεκτονικής στοάς «Ησίοδος» ενώ ο Γεώργιος Β’ που τον ανέδειξε ήταν τέκτονας 33oυ βαθμού στη στοά Wallwood.
- Τα φασιστικά ρεύματα βασίζονταν στον πλήρη έλεγχο , σχεδιασμό και συντονισμό ιδιωτικής και δημόσιας παραγωγικής διαδικασίας από το κράτος. Αντίθετα επί κυβέρνησης Μεταξά η οικονομία συνέχισε να λειτουργεί με όρους πλήρους ελεύθερης αγοράς , ενώ το κράτος είχε αναλάβει απλά τον τομέα της καταστολής (φυσικής και ιδεολογικής).
Οι όποιες «χαιρετούρες» καρικατούρα του Ιταλικού φασισμού, δεν είναι βέβαια αυτό που μπορεί να ταυτίσει το καθεστώς Μεταξά με τα φασιστικά καθεστώτα , εφόσον η πολιτική που εφάρμοσε και όλα τα στοιχεία του ήταν τελείως διαφορετικά και ξένα με τα καθεστώτα αυτά. Ούτε βέβαια η ΕΟΝ, η οποία δεν ήταν παρά η σχεδόν υποχρεωτική ενσωμάτωση χιλιάδων μαθητών μέσω των σχολείων τους , σε στρατιωτικούς σχηματισμούς και διαδικασίες μέσα στις οποίες μάθαιναν μεταξύ άλλων την τυφλή πίστη στον αγγλόδουλο βασιλέα , στον διάδοχο , στον κυβερνήτη και στον Γενικό Επιθεωρητή. Η ΕΟΝ δεν είχε καμιά σχέση με τον τρόπο που οργανώθηκαν και λειτούργησαν οι φασιστικές νεολαίες στο εξωτερικό ούτε με το ιδεολογικό τους περιεχόμενο.
Για περισσότερα σχετικά με το θέμα της ουσιώδης διαφοράς της αγγλόδουλης βασιλοχουντικής αστικής αντιλαϊκής δικτατορίας του Μεταξά με το ιστορικό , κοινωνικό πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο του φασισμού, μπορείτε να διαβάσετε στους παρακάτω συνδέσμους :
http://faiokokkinometwpo.blogspot.com/2007/10/blog-post_28.html
http://faiokokkinometwpo.blogspot.com/2007/09/4.html
Η διάλυση και χειραγώγηση του εργατικού κινήματος και η κατάργηση του οκταώρου, της ασφάλισης και των εργασιακών δικαιωμάτων.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 80 , μέχρι και σήμερα, η συνεχής επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και η διαμόρφωση της «νέας τάξης πραγμάτων» οδήγησαν σε σχεδόν πλήρη πλέον κατάργηση όλων των εργατικών κεκτημένων. Σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας δουλεύει ανασφάλιστη , με ελάχιστους να έχουν ελπίδες να συμπληρώσουν έστω και στα 70 τους χρόνια τα απαραίτητα ένσημα για μια σύνταξη πείνας. Ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας ενός ατόμου έχει αυξηθεί κατά εκατοντάδες φορές από ότι ήταν το 1886 λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας , το οκτάωρο διαλύθηκε , όπως και κάθε έννοια του ωραρίου και έχει αρχίσει να προωθείται η ιδέα της εργασίας ακόμα και τις Κυριακές.
Σε ετήσια βάση το μέσο κέρδος των επιχειρήσεων πολλαπλασιάζεται συνεχώς , και αντί να υπάρχει αντίστοιχη αύξηση στους μισθούς, αντίθετα η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώνεται συνεχώς , με τεράστια ποσοστά εργαζομένων να ζουν πλέον στις ανεπτυγμένες χώρες κάτω από το όριο της φτώχειας. Εκτός από τη μείωση της αγοραστικής αξίας των μισθών , το κόστος ζωής επίσης ανεβαίνει συνέχεια, με τη συνεχή εμπορευματοποίηση στους τομείς της υγείας , της παιδείας , των μεταφορών και την συνεχή κατάργηση κοινωνικών πολιτικών.
Για να οδηγηθούμε σε αυτή την κατάσταση , με μοναδικό σκοπό να έχει η πλουτοκρατία μυθικά υπερκέρδη σε βάρος των εργαζομένων , απαραίτητη ήταν η ενσωμάτωση και διάλυση του εργατικού κινήματος. Αυτή τη δουλειά ανέλαβε να εκτελέσει η νεοταξική αριστερά. Οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες , που οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν δουλέψει ούτε μια εργάσιμη μέρα όλα τα τελευταία χρόνια και που απολαμβάνουν πλήρεις και τεράστιους μισθούς είτε από μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες είτε από αστικά κόμματα όπου είναι στελέχη, είτε από το Ελληνικό δημόσιο, πήγαιναν και υπέγραφαν κάθε χρόνο συλλογικές συμβάσεις πολύ κάτω του πραγματικού πληθωρισμού , ενώ συναίνεσαν σε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές.
Παράδειγμα η πρόσφατη συλλογική σύμβαση εργασίας που υπέγραψε η ΓΣΕΕ για τα επόμενα χρόνια , που εμφανίζεται να είναι ελάχιστα πάνω ενός εικονικού πληθωρισμού της τάξης του 4.4% , ενώ τιμές βασικών ειδών διατροφής έχουν αυξηθεί μέχρι και 50% τον τελευταίο χρόνο. Στο ίδιο μήκος κύματος ήτανε και όλες οι προηγούμενες συλλογικές συμβάσεις. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας , ξεκίνησαν και θεσμοθετήθηκαν κάποτε ως εργατικό αίτημα , μέσα από αγώνες , με το σκεπτικό να μπορούν οι εργάτες να αναγκάζουν τους καπιταλιστές να δεσμεύονται σε συγκεκριμένες αυξήσεις μισθών , διασφαλίζοντας έτσι τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα , είναι ακριβώς το αντίθετο.
Οι καπιταλιστές , χρησιμοποιούν τις συλλογικές συμβάσεις , για να αναγκάζουν τους εργάτες να υπογράφουν συγκεκριμένες μειώσεις μισθών για τα επόμενα χρόνια και έτσι να είναι σίγουροι ότι δε θα έχουν κανένα πλέον δικαίωμα να βγουν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω, εφόσον έχουν υπογράψει τη μείωση. Εκ μέρους «των εργατών», τις συλλογικές συμβάσεις υπογράφουν οι επαγγελματίες «συνδικαλιστές» , άνθρωποι που πληρώνονται από το αστικό σύστημα για να προωθούν τις θέσεις της εργοδοσίας εμφανίζοντάς τες ως θέσεις εργαζομένων. Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα με το ρόλο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και διάφορων καπελωμένων συνδικάτων όσον αφορά την καταψήφιση και παρεμπόδιση απεργιών, τον απεργοσπαστικό ρόλο, την συνεχή παραχώρηση εργατικών δικαιωμάτων στο μεγάλο κεφάλαιο.
Την παρεμπόδιση κάθε δράσης και κινητοποίησης του εργατικού κινήματος και την μετατροπή του σε ακροατήριο στους εργατοπατέρες, ανέλαβε να διεκπεραιώσει και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό η Νεοταξική αριστερά. Εμπόδισαν με όποιο τρόπο μπορούσαν κάθε είδους εργατική κινητοποίηση και μορφή αγώνα, με την αιτιολογία ότι διαφωνούσαν μαζί τους οι εργατοπατέρες κυρίως των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ (μεγαλοστελέχη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Εφόσον υπήρχαν κάποιοι που διαφωνούσαν, η κινητοποίηση έπρεπε λέει να μη γίνει , διότι «διασπούσε την ενότητα των εργαζομένων». Στην πραγματικότητα διασπούσε αυτό που θα διασπούσε θα ήταν την ενότητα των εργαζομένων με τα ελάχιστα άτομα που έχουν ως επάγγελμα την καταστολή , την χειραγώγηση , το σαμποτάζ ενάντια στο εργατικό κίνημα και την νομιμοποίηση όλων των αντιλαϊκών πολιτικών.
Παράλληλα η νεοταξική αριστερά απέρριψε μαζί με τους φίλους της των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ κάθε εργατική διεκδίκηση με οποιοδήποτε αντίκρισμα, στο όνομα του «να μην θιγεί η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας» εννοώντας στην ουσία να μη θιγούν τα κέρδη ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών από τη μείωση του βαθμού εκμετάλλευσης της Ελληνικής εργατικής τάξης.
Μέσα από αυτές τις καταστάσεις, τα συνδικάτα απαξιώθηκαν πλήρως και μειώθηκε εντυπωσιακά ο αριθμός των συνδικαλιζόμενων εργαζομένων. Εκτός από την αιτία της απαξίωσης, άλλες αιτίες για το φαινόμενο αυτό είναι η θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης, της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας και της εργασίας εκατοντάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών, που προφανώς δε συνδικαλίζονται.
Πέρα από τις ξεπουλημένες αντιεργατικές ηγεσίες των συνδικάτων , βασικό χαρτί στα χέρια των καπιταλιστών για τη μείωση των μισθών και την ανασφάλιστη εργασία ήταν η χρήση των παράνομων μεταναστών. Δέχονταν να εργάζονται για ελάχιστα χρήματα και φυσικά ανασφάλιστοι καθότι παράνομοι, ρίχνοντας έτσι τον μισθό σε κάθε επάγγελμα που έκαναν κατά πολύ και βοηθώντας να γεννηθεί η λεγόμενη «γενιά των 700 Ευρώ».
Οι μετανάστες επίσης χρησιμοποιήθηκαν από το κεφάλαιο για την παρεμπόδιση γενικών απεργιών σε πολλούς κλάδους. Το όπλο της γενικής απεργίας σε κάποιο κλάδο ήταν να σταματήσει την παραγωγή και να αναγκάσει τους εργοδότες να υποχωρήσουν σε κάποια αιτήματα των εργαζομένων. Σήμερα σε προσπάθειες γενικής απεργίας, οι καπιταλιστές επιστρατεύουν μετανάστες που είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν την παραγωγική διαδικασία ως εφεδρείες.
Και ενώ κάθε εργασιακό δικαίωμα πλέον τείνει να διαλυθεί, η νεοταξική αριστερά αντί να πιέσει πάνω σε αυτά τα ζητήματα , βάζει ως κεντρικό πρόβλημα την αντιμετώπιση του «ρατσισμού» εννοώντας ως ρατσισμό κάθε άποψη που αντιτίθεται στη χρήση των μεταναστών από το κεφάλαιο για τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και τη διάλυση των κοινωνικών ιστών και άρα των κοινωνικών αντιστάσεων. Παράλληλα βάζει ως βασικό αίτημα τα «σύνορα ανοιχτά» «για όλους τους εργάτες». Η πραγματικότητα λέει ότι δε θα χρειάζονταν «σύνορα ανοιχτά» αλλά θα αρκούσε μια απλή αύξηση του αριθμού των μεταναστών στην Ελλάδα κατά 50% για να κατεβάσει τους μισθούς από τα 700 στα 500 Ευρώ και να έχουμε πλέον εργάτες που δουλεύουν σε πλήρη απασχόληση (Έλληνες και μετανάστες) να πεθαίνουν από υποσιτισμό , μετατρέποντας τη χώρα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης εργασίας μέχρι θανάτου και σε μαζικά φαινόμενα εγκληματικότητας με μοναδικό σκοπό την απόκτηση τροφής και την επιβίωση.
Στον αντίποδα της νεοταξικής αριστεράς βρίσκεται το δίδυμο αδερφάκι της , η νεοταξική ακροδεξιά. Ευτυχώς, για τους εργαζόμενους , απουσιάζει σχεδόν πλήρως από τα συνδικάτα και το συνδικαλιστικό κίνημα και έτσι δε συμβάλλει στο σαμποτάζ εκ των έσω, κάτι που θα έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη από ότι είναι τώρα. Αυτό που κάνει όμως είναι ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να συμβάλλει στο σαμποτάζ και την καταστολή του εργατικού κινήματος από έξω.
Με την παρουσία του σε συλλόγους εμπόρων, το ΛΑΟΣ ζήτησε την απαγόρευση των εργατικών διαδηλώσεων σε ώρες που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά , με τον ισχυρισμό ότι δήθεν μειώνεται η πελατεία τους λόγω των κινητοποιήσεων. Οι ίδιοι μπορεί να ισχυρίζονται ότι δεν ανήκουν στην ακροδεξιά , όμως στο πρόγραμμά τους παρατηρούμε το χτύπημα του εργατικού κινήματος , κάτι που είναι χαρακτηριστικό κάθε ακροδεξιού πολιτικού φορέα στην ιστορία. Μιλάνε ουσιαστικά για διάλυση του εργατικού συνδικαλισμού και αντικατάστασή του με τη «σωματειακή βουλή» όπου «θα εκπροσωπούνται όλες οι παραγωγικές και κοινωνικές τάξεις» (π.χ. μεγαλοβιομήχανοι , τραπεζίτες , μεγαλέμποροι αντιπρόσωποι ή μέτοχοι πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, εργαζόμενοι κλπ).
Η λειτουργία αυτού του οργάνου θα γίνεται όπως γράφει το πρόγραμμα του ΛΑ.Ο.Σ. «με τρόπο που θα εμποδίζει την εκδήλωση των προβλημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος» (μήπως στα προβλήματα συγκαταλέγει και τις εργατικές απεργίες και κινητοποιήσεις;) και θα είναι σε πλήρη συνεργασία με το καπιταλιστικό αστικό κράτος αφού «οι αποφάσεις της θα υποβάλλονται στην κυβέρνηση προκειμένου να γίνουν νόμοι του Κράτους» όπως γράφει ξανά το πρόγραμμα του ΛΑΟΣ.
Εργατική Πρωτομαγιά 2008. Συμμετέχουμε στην Απεργία.
Γνωρίζουμε καλά ότι εργατική πολιτική είναι αυτή που στέκεται στο πλευρό των εργαζομένων , από τα ναυπηγεία της Ελευσίνας και του Σκαραμαγκά μέχρι τους εργάτες της Καισαριανής , τις φτωχογειτονιές της Αθήνας , τις βιομηχανικές ζώνες όλης της Ελλάδας , το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης. Γνωρίζουμε λοιπόν ότι αυτοί που είχαν τη δυνατότητα και τον κόσμο αλλά ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν επισκεφτεί κανένα εργατικό χώρο , και σήμερα βγάζουν διακηρύξεις υποστήριξης δήθεν της εργατικής τάξης , απλά μας κοροϊδεύουν.
Οι Αυτόνομες Ομάδες του Μαύρου Κρίνου , συμμετέχουν και στηρίζουν την απεργία της Εργατικής Πρωτομαγιάς όπως και όλους τους εργατικούς ταξικούς αγώνες.
Για την Πρωτομαγιά του 2008 στηρίζουμε τα αιτήματα του ταξικού εργατικού κινήματος και διεκδικούμε :
- Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους, με μείωση των ωρών εργασίας και αύξηση των αποδοχών στα 1400 Ευρώ κατώτατο μισθό , όσο δηλαδή είναι οι βασικές ανάγκες ενός ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία.
- Σύνταξη στο 80% του βασικού μισθού ανεξαρτήτως ηλικίας στα 30 χρόνια εργασίας, ή στα 55 για τις γυναίκες και 60 για τους άνδρες , 55 επίσης για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
- Δημόσια υποχρεωτική ασφάλιση για όλους και άμεση επιστροφή των κλεμμένων χρημάτων στα ασφαλιστικά ταμεία. Κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος.
- Πλήρη απαγόρευση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στους τομείς της παιδείας της υγείας και της πρόνοιας και δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες για όλους σε αυτούς τους τομείς.
- Σταμάτημα της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων στους εθνικής και κοινωνικής σημασίας τομείς των Τηλεπικοινωνιών, της Ενέργειας και των Μεταφορών.
- Επίδομα ανεργίας στα 80% του βασικού μισθού και προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια. Η εργασία είναι αυτονόητη ανάγκη στον άνθρωπο για να ζήσει , και άρα ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που το ίδιο τον εμποδίζει να εργαστεί ( αφού του στερεί την πρόσβαση στα μέσα παραγωγής που τα κατέχει μια μικρή μειοψηφία ) οφείλει τουλάχιστον να του παρέχει τα βασικά για να επιβιώσει.
Παράλληλα στηρίζουμε κάθε άλλο δίκαιο εργατικό αίτημα. Δεν περιμένουμε την επανάσταση για να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση βασικών εργατικών και λαϊκών αναγκών , παράλληλα όμως δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι το σύστημα είναι δυνατόν να μας παραχωρήσει τίποτα από τα παραπάνω χωρίς μακροχρόνιους πραγματικούς εργατικούς ταξικούς αγώνες , αγώνες που για να αναπτυχθούν χρειάζεται να αλλάξουν ριζικά πολλά πράγματα στο εργατικό κίνημα στην Ελλάδα.
Πρέπει η διεκδίκηση και πάλη των εργατικών αιτημάτων να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και όχι να ανατίθεται σε εκπροσώπους και γραφειοκρατίες ή στον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Πρέπει οι εργαζόμενοι να διεκδικούν αυτά που πραγματικά τους αναλογούν σε ότι παράγουν έξω από τις λογικές του δήθεν «ρεαλισμού» της «κατάστασης της οικονομίας» που δεν είναι τίποτε άλλο από τον «ρεαλισμό» του να μη θιγούν τα τεράστια υπερκέρδη των πολυεθνικών.
Και πρέπει οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι οι όποιες εργατικές κατακτήσεις επιτευχθούν, δεν πρόκειται ποτέ να κατοχυρωθούν ουσιαστικά αν δεν ανατραπεί το σύστημα της καπιταλιστικής νεοταξικής βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης της εργασίας των πολλών από τους λίγους.
Για την Εργατική Τάξη.
Κοιμήσου αγρότη ήσυχος , και εσύ εργάτη ξεκούρασε το κουρασμένο σου κορμί , και αναπαυτικά κάθισε να παρακολουθήσεις τα τυρρανοκατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε. Εκλογές έρχονται εκλογές φεύγουν , εσύ εκεί κολλημένος σε δήθεν δημοκρατικά κόμματα και παρατάξεις. Τι κι αν δεν υπάρχει πρόγραμμα , εσύ θα πρέπει να ψηφίσεις εκεί που έχεις ορκιστεί !
Τι άλλο άλλωστε να κάνεις , σου έχουνε κατασχέσει το σπίτι , και τα χρέη σου είναι τόσα πολλά.. Πήγαινε ευκαιρία να λαδώσεις κανένα βουλευτίσκο..
Εσύ εργάτη , θα πρέπει να κάνεις και δεύτερη δουλειά , τα παιδιά σου σπουδάζουν, χρειάζονται την οικονομική σου βοήθεια. Αναρωτιέσαι που είναι το Κράτος ; Τόσα χρόνια τρέφεις και ταΐζεις όλους αυτούς τους άρχοντες αυτού του ρημαγμένου πλέον τόπου , τώρα αντιλήφθηκες πως δεν λειτουργεί τίποτα τώρα αντιλήφθηκες ότι όλα λειτουργούν κάτω από τις εντολές της γνωστής-άγνωστης δύναμης ; Τι να σου κάνουν οι όποιοι πρωθυπουργοί και υπουργοί , πιόνια είναι και αυτοί σκλάβοι και δουλοπάροικοι που επιβιώνουν μόνο και μόνο επειδή ξεπουλήθηκαν.
Αυτό που υπάρχει είναι μόνο το Καπιταλιστικό θηρίο που στην πορεία του εξαφανίζει ότι βρει μπροστά του. Άκουσε τους συνδικαλιστές , κατέβα στις δήθεν «πορείες διαμαρτυρίας» , φάε το ξύλο της αρκούδας και πηγαίνοντας στο σπίτι ξέσπασε στα παιδιά σου.
Αρχίζεις να βλέπεις με δυσφορία και με υποψία τον ρόλο κάποιων συνδικάτων και συνδικαλιστών ; Πάλι καλά που κατάλαβες πως κάποιοι εξαυτών είναι τσιράκια της όποιας κυβερνητικής αρχής. Εσύ αν και άργησες το κατάλαβες. Αλήθεια οι όποιοι συνάνθρωποί σου πόσο ηλίθιοι και τυφλοί μπορεί να είναι ώστε να μην βλέπουν τι ύπουλο παιχνίδι παίζεται γύρω από τις πλάτες τους ;;;
Πως ονομάζεται αυτό ; ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ , που δεν έχει ούτε σύνορα , ούτε χώρες , είναι παντού ο ίδιος , ο ένας , Ο Παγκόσμιος Νέος Θεός ... Το ΧΡΗΜΑ !!!
Τι έπαθες πάλι και είσαι τόσο θλιμμένος ; Aντιλήφθηκες ότι κι εσύ - και όλοι - ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση , και πως αυτή η κατάσταση είναι η καταδίκη των παιδιών σου ;
Είσαι θλιμμένος επειδή με όλα αυτά αισθάνεσαι ηλίθιος που δεν αντιστάθηκες ακόμη ;
Αυτή την κοινωνία θέλεις να παραδώσεις στα παιδιά σου ;
Εμείς ΟΧΙ !!!
-wzor.jpg)
