Συνέντευξη της κοινότητας «Littoria el Baluarte» από την Αργεντινή

Συνέντευξη της κοινότητας «Littoria el Baluarte» από την Αργεντινή

Μετάφραση από τα Ισπανικά για τον «Μαύρο Κρίνο»: Κώστας Μανιάτης

Αυτόνομοι συναγωνιστές βρέθηκαν στην Αργεντινή. Τους ευχαριστούμε για την συνέντευξη.

Γεια σας Αργεντινοί σύντροφοι, πρώτα από όλα δώστε μας μερικές μικρές πληροφορίες για την πολιτική σας ομάδα που ονομάζεται Littoria el Baluarte, γιατί επιλέξατε αυτό το όνομα; Πότε δημιουργηθήκατε και ποιος είναι ο πολιτικός σας προσανατολισμός; Συχνά κάνετε πολιτικές ενέργειες όπως μνημόσυνα, ομιλίες, έκδοση έντυπου υλικού, κοινωνικές συγκεντρώσεις κ.λπ.

Προσπαθώντας να είμαι σύντομος, η Littoria είναι μια κοινότητα και το El Baluarte είναι το όνομα του πολιτιστικού μας συλλόγου, για τον οποίο εργαζόμαστε πολιτικά και πολιτιστικά, αλλά αυτό δεν προέκυψε ξαφνικά, αλλά μετά από πολλά χρόνια μαχητικότητας, δουλειάς, προσπάθειας και συντροφικότητας. Είναι αποτέλεσμα αρκετών προηγούμενων έργων, τα οποία, αν και παρέμειναν στο παρελθόν, διαμόρφωσαν το ποιοι είμαστε και τον τρόπο εργασίας μας. Η κοινότητα αυτή καθαυτή είναι 10 ετών, αλλά πολλά από τα μέλη της είναι ενεργά για μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ 15 και 30 ετών. 

Γι' αυτό κάνουμε τη διαφορά μεταξύ κοινότητας και οργάνωσης, αφού όχι μόνο μοιραζόμαστε την κοσμοθεωρία μας και τον πολιτικό και πολιτιστικό αγώνα μας, αλλά μοιραζόμαστε  και την ζωή μας πριν από πολύ καιρό από τότε που ήμασταν νέοι αγωνιστές, σήμερα είναι φυσιολογικό για τις γυναίκες και τα παιδιά μας να  συμμετέχουν σε δραστηριότητες του συλλόγου. Η Littoria είναι για εμάς, η ιδέα να είμαστε το σπίτι των lictors, των φορέων του fascio, ένα σύμβολο της ενότητας, της δικαιοσύνης και σαφώς του φασισμού, ο προμαχώνας όπως ορίζει η ίδια η λέξη είναι η οχύρωση από την οποία προστατεύουμε αυτές τις ιδέες. Δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ανοιχτά ως Αργεντινοί φασίστες. Αυτό σημαίνει ότι η άποψη μας για τον εθνικισμό έχει μερικές φορές πιο ριζοσπαστικές θέσεις από εκείνες άλλων εθνικιστικών ή πατριωτικών ομάδων.

Σε συνομιλίες με Έλληνες συντρόφους που επισκέφτηκαν τα γραφεία σας στο Μπουένος Άιρες  μας μετέφεραν ότι υποστηρίζετε την κυβέρνηση της πρώτης περιόδου του Χουάν Περόν το 1946 και όχι τη δεύτερη του 1973! Μπορείτε να μας δώσετε λεπτομέρειες για την κοινωνική του πολιτική εκείνη την περίοδο;

Ο Περονισμός είναι ένα πολύ ευρύ θέμα και θα πρέπει να αφιερώσουμε πολύ χρόνο συζητώντας το. Πρώτον, ας ξεκαθαρίσουμε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΟΝΙΣΤΕΣ ούτε υιοθετούμε τον Περονισμό, καταρχάς, οι κυβερνήσεις του Περόν ήταν 3, χωρισμένες σε δύο περιόδους από το ‘46 έως το ‘55 και η επιστροφή στη δεκαετία του '70, μπορεί να ειπωθεί ότι η πρώτη του κυβέρνηση ήταν εξαιρετικά επηρεασμένη από εθνικιστικές ομάδες, στρατιωτικοί και πολίτες που συνδέονται με τον φασισμό, δημιούργησαν μεγάλες κοινωνικές αλλαγές εμπνευσμένες πλήρως από τον ιταλικό φασισμό, αλλά αυτό μειώθηκε με την πάροδο του χρόνου και τροποποιήθηκε μέχρι να γίνει η πολιτική δύναμη κενή περιεχομένου. Η  διείσδυση  έγινε τόσο από φιλελεύθερα όσο και από αριστερά ιδεολογικά ρεύματα. Γι' αυτό η πρώτη κυβέρνηση είναι πολύ διαφορετική από τις επόμενες, η κριτική τώρα γιατί δεν δικαιώνουμε τον Περονισμό θα μας οδηγούσε να γράψουμε ένα βιβλίο, γι' αυτό και δεν έχουμε αρκετό χώρο σε αυτό το σημείωμα.

Ποιες είναι οι βασικές ιδεολογικές σας αρχές ως πολιτική ομάδα; Πώς μπορεί να αναπτυχθεί ξανά αυτή η πλούσια σε πόρους χώρα αλλά με τόσους φτωχούς  πολίτες; Eίστε μια ανοιχτά εθνικιστική ομάδα στην Αργεντινή, πόσο δύσκολο είναι να επιβιώνετε και πόσο ισχυρή είναι η καταπίεση από το κράτος; Ο Μarcelo Scalera ήταν ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό αυτού το 1996 ...

Η Αργεντινή έχει μακρά ιστορία ομάδων και κινημάτων από το 1930, ο Αργεντίνικος εθνικισμός και ο φασισμός είχαν πάντα στενούς δεσμούς στη χώρα μας. Όσον αφορά το πώς θα αναπτυχθεί μια πλούσια χώρα με φτωχό λαό, πρέπει να ανακτηθούν οι κυρίαρχες πολιτικές που έχουν χαθεί εδώ και πολύ καιρό, η οικονομία μας έχει υποταχθεί σε ξένα συμφέροντα σε συνενοχή με τους πολιτικούς μας εκπροσώπους για αιώνες, νομίζω ότι είναι μια κατάσταση, που η Ελλάδα κατανοεί ξεκάθαρα, αλλά δεν νομίζω ότι στο άμεσο μέλλον θα δούμε αλλαγές σε αυτή την κατάσταση. Δεν υπάρχει δίωξη εθνικιστικών ομάδων εφόσον δεν κάνουν ριζοσπαστικές ενέργειες ή ομιλίες ή ο αριθμός τους δεν είναι σημαντικός, πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο Marcelo  Scalera ήταν ένας από εμάς, αριστερές ομάδες δεν επιτέθηκαν ποτέ ούτε δολοφόνησαν εθνικιστές τα τελευταία χρόνια. 

Το κράτος διώκει μόνο ριζοσπαστικές ομάδες, ελέγχουν τον λόγο και τις δραστηριότητες μας και εφαρμόζουν όλη τους τη δύναμη για να μας κρατήσουν σιωπηλούς. Κάνω αυτή τη διευκρίνιση, γιατί το να είσαι μόνο Εθνικιστής στην Αργεντινή δεν σημαίνει ότι κουβαλάς κοσμοθεωρία ή πολιτική γραμμή, υπάρχουν φιλελεύθεροι εθνικιστές από τα αριστερά, από τα δεξιά και όλων των χρωμάτων. Άλλοι Περονιστές και άλλοι αντιπερονιστές. Γνωρίζουμε ότι από αυτή την άποψη η Ευρώπη είναι καλά καθορισμένη μεταξύ δεξιού - αριστερού και αντίθετου εθνικισμού, αυτό δεν είναι ξεκάθαρο εδώ, μερικές φορές βλέπουμε πολλούς Ευρωπαίους να ισχυρίζονται ότι αριστεροί πολιτικοί ή ομάδες είναι εθνικιστικές και είναι πολύ σοβαρό λάθος ,γιατί αυτές οι ομάδες και οι άνθρωποι είναι εθνικοαριστεροί.

Η ομάδα σας θεωρεί τα μέλη της ως «Ευρωπαίους» που ζουν στην Αργεντινή ή έχετε αναπτύξει  μια ισχυρή ξεχωριστή ταυτότητα ως Αργεντίνικο έθνος;

Είναι ένα ερώτημα που διχάζει το να είσαι Αργεντίνος ο ίδιος, και όχι μόνο το πολιτικό περιβάλλον, η Αργεντινή είναι μια χώρα που ως επί το πλείστον κατάγεται από μετανάστες, μερικοί από εμάς ούτε πάνω από 2 γενιές, αυτό σημαίνει ότι αν οι γονείς ή οι παππούδες σου είναι Ευρωπαίοι, η οικογένεια σας, σας έχει μεγαλώσει ως τέτοια, επομένως ο ίδιος ο λαός της Αργεντινής δεν έχει καθορισμένη ταυτότητα, στην ίδια ερώτηση μπορείτε να βρείτε χίλιες διαφορετικές απαντήσεις ανάλογα με το άτομο που την απαντά, τώρα υπάρχουν δύο σημαντικά οράματα, αυτοί που αποδέχονται ότι είναι απόγονοι Ευρωπαίων και προσπαθούν επί δεκαετίες, που διατήρησαν τα έθιμά τους και την ιδέα τους για την κοινωνία και αυτοί που αρνούνται την Ευρώπη και την βλέπουν ως καταπιεστική δύναμη και ξένη, αυτοί οι δύο Αργεντινοί συνυπάρχουν καθημερινά, όσοι από εμάς κατάγονται από Ευρωπαίους είμαστε περήφανοι για αυτό, αλλά εμείς επίσης ζούμε με έναν Αργεντινό που δεν είναι Ευρωπαίος, που προέρχεται από αυτόχθονες ή μη ευρωπαίους μετανάστες και αυτούς που έχουν ανακατευτεί. 

Αυτό το δίλημμα μεταφέρεται και στο πολιτικό πεδίο και διχάζει τον εθνικισμό. Ο εθνικιστής στις μεγάλες πόλεις είναι συνήθως ευρωπαϊκής καταγωγής, αλλά σε μια επαρχία της βόρειας Αργεντινής είναι πιθανώς γιος ιθαγενών ή μιγάς ,το όραμα του για τον κόσμο είναι ριζικά διαφορετικό. Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικές ομάδες εντός του εθνικισμού δεν βρίσκουν ενότητα ή κοινά σχέδια. Βρισκόμαστε σίγουρα σε μια ευρωπαϊκή θέση, η οποία δεν γίνεται αποδεκτή από την πλειοψηφία των εθνικιστικών ομάδων που συνδέονται περισσότερο με τον Περονισμό και την ιθαγενή παραδοσιοκρατία. Στον 20^ο αιώνα αυτό ήταν πολύ διαφορετικό, όλοι οι εθνικιστές ήταν Ευρωπαίοι ή παιδιά Ευρωπαίων, δεν υπήρχε ομάδα αργεντίνικου εθνικισμού που να ήταν αντιευρωπαϊκή ή να διεκδικούσε τις αξίες της καταγωγής τους ως ιδανικό για να ακολουθήσει.

Ποια είναι η γνώμη σας ως λευκοί για τις αυτόχθονες φυλές που ζουν στις Άνδεις και στην Παταγονία; Επίσης ένας mestizo μπορεί να είναι περήφανος Αργεντινός πατριώτης; Πιστεύετε σε χωριστές χώρες για λευκούς στην Αργεντινή, τη Νότια Βραζιλία και την Ουρουγουάη;

Είναι μια ακόμη διαρκής αντίφαση στη χώρα μας, την οποία ορίζουμε ως πατρίδα. Η πατρίδα είναι η γη των πατέρων, για κάποιες ομάδες είναι η Ισπανία ή η Ευρώπη, για άλλες μόνο η Αργεντινή, αλλά μπορεί κανείς να είναι Ευρωπαίος και Αργεντινός πατριώτης, αφού τα μεγάλα έργα της Αργεντινής έχουν γίνει από Ευρωπαίους, αλλά αν πάρουμε τον πόλεμο των Μαλβίνας ως παράδειγμα υπήρξαν μεγάλα  ευρωπαϊκά λάθη, αν μιλάμε για το παρελθόν για μερικούς Αργεντινούς η ιστορία τους είναι αυτή της Ευρώπης για άλλους είναι αυτή της προϊσπανικής Αμερικής, για εμάς η αυτοκρατορία των Ίνκας δεν είναι το παρελθόν μας, για άλλους Αργεντινούς είναι, δεν μπορεί να υπάρξει κοινή θέση, και οι δύο κοσμοθεωρίες συνυπάρχουν μέχρι να εξαφανιστεί κάποιος, βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα και είναι σχεδόν αδύνατο να μιλάμε για δημιουργία νέων εθνών ή να σκεφτόμαστε ένα απαρτχάιντ, είναι αλήθεια ότι για έναν Ευρωπαίο ένας σύντροφος από την νότια Βραζιλία είναι περισσότερο αδερφός του παρά ο εθνικιστής από το Τσάκο απόγονος ιθαγενών.

Η χώρα σας πριν από το Β’ ΠΠ ήταν στις 5 κορυφαίες πλούσιες χώρες στον κόσμο και μετά από αυτή την περίοδο είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα ασταθής, έχει ακόμη όμως τεράστιους φυσικούς πόρους, γιατί συμβαίνει αυτό;

Η Αργεντινή, ως ουδέτερη και στους δύο πολέμους, συσσώρευσε περιουσία προμηθεύοντας πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Στο τέλος του δεύτερου πολέμου, πολλοί μαχητές από την πλευρά των ηττημένων αναζήτησαν καταφύγιο στη χώρα μας. Πολλές εταιρείες από χώρες του Άξονα είχαν επίσης μεγάλα περιουσιακά στοιχεία στη χώρα μας. Μετά το τέλος του πολέμου, πολλές από τις οικονομικές δράσεις της χώρας μπλοκαρίστηκαν, ένας μεγάλος αριθμός εταιρειών μπήκε στη μαύρη λίστα και πολλές από αυτές τις εξαγωγές δεν πληρώθηκαν, εκείνη την εποχή που ο Περονισμός ήταν ακόμα πολύ κοντά στις φασιστικές θέσεις που αργότερα εγκαταλείφθηκε, ο ίδιος ο Τσόρτσιλ δήλωσε ότι η Αργεντινή, που ήταν ένα φασιστικό προπύργιο στη Νότια Αμερική, έπρεπε να συντριβεί, ένας οικονομικός πόλεμος. 

Ένας φιλελεύθερος στρατιωτικός τομέας που υποστηρίχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες ανέτρεψε τον Περόν και επέτρεψε τη συνεχή λεηλασία κεφαλαίων και πόρων, ειδικά από Η.Π.Α. και το Ηνωμένο Βασίλειο, στη συνέχεια η μαρξιστική διείσδυση μέσω ανταρτών που εισήλθαν στη χώρα υπό Περονιστικές σημαίες με την επικύρωση του ίδιου του Περόν που μετέπειτα  εμφανίστηκε ευθυγραμμισμένος με τις αριστερές επαναστατικές ομάδες στην πρόθεση του να επιστρέψει από την εξορία, δημιουργώντας εσωτερικό χάος, νικημένος από τις ένοπλες δυνάμεις μας. Ο πόλεμος των Μαλβίνας, η τελευταία περήφανη πρόκληση της Αργεντινής στη νέα τάξη πραγμάτων που προέκυψε από τον πόλεμο, η καταστροφή επισφραγίστηκε οριστικά. Το έθνος δέχτηκε επίθεση από διαφορετικά μέτωπα, με το αντάρτικο εσωτερικά και με την οικονομία από έξω, οι νικηφόρες ένοπλες δυνάμεις στον αντιανατρεπτικό πόλεμο ηττήθηκαν αργότερα από το ΝΑΤΟ και την Αγγλία, αφήνοντας το έθνος εντελώς ανυπεράσπιστο.

Ποια είναι η άποψή σας για τις ευρωπαϊκές πολιτιστικές ομάδες όπως  Casa Pound, Hogar Social, Identitaire κ.λπ.; Τι γνωρίζετε για την Ελληνική πολιτική σκηνή;

Πιστεύω ότι όλες οι ομάδες, ανεξάρτητα από ποιο τμήμα προέρχονται, είναι σημαντικές, και η καθεμία έχει την ταυτότητα της ανάλογα με την κατάσταση που βιώνει κάθε χώρα και το δικό της όραμα ή τη φόρμουλα της να ακουστεί, αλλά πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν θέσεις που δεν πρέπει ποτέ να διαπραγματευτούν, και επίσης ότι πρέπει να έχουμε μια ορισμένη συνοχή με αυτά που μεταδίδουμε πολιτικά, μερικές φορές κάνουμε το λάθος να προσπαθούμε να φανούμε σύγχρονοι ή να ευχαριστούμε άλλους με αντιφατικές ιδέες, σύμβολα ή χαρακτήρες, προσπαθώντας να ευθυγραμμιστούν με τις ιδέες μας, αυτό είναι μπερδεμένο και το βλέπω λάθος, είναι επίσης κατανοητό ότι εάν η ομάδα έχει αποφασίσει να συμμετάσχει στην πολιτική του κόμματος πρέπει να δεχτεί ορισμένες θέσεις, εάν κάποιος «πρέπει να πάει στο γουρούνι» προφανώς δεν θα βγει εντελώς καθαρός. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις και τα δύο, αν πρόκειται να έχεις μια ομάδα που λειτουργεί από μια ριζοσπαστική ιδέα είναι δύσκολο να κάνεις κομματική πολιτική. 

Επιπλέον, το ίδιο πολιτικό σύστημα στη Δύση δημιουργείται ως παγίδα όπου θα σε αναγκάσουν να αποδεχτείς ή να δηλώσεις πράγματα που δεν μοιράζεσαι. Αλλά πιστεύω ότι όλες οι ομάδες προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό, το σημαντικό είναι να μείνουμε όρθιοι και να ψάχνουμε πάντα έναν τρόπο να ακουστούμε, κάποιες θα έχουν προσωρινές επιτυχίες, άλλες θα διαρκέσουν περισσότερο, αλλά κάποια στιγμή, κάποιος πατριώτης θα βρει την σωστή ιδέα να κάνει. Ο χώρος της εξουσίας της, νομίζω ότι πέρα ​​από τα λάθη που μπορεί να έκανε αν είχε, η «Χρυσή Αυγή» ήταν το πιο επιτυχημένο παράδειγμα αυτού του αιώνα, πολύ πιο δυνατό, σημαντικό και πιο ξεκάθαρο από άλλες ομάδες, η Ελλάδα έδειξε ότι μπορεί να γίνει κάτι σπουδαίο που πραγματικά συγκινεί τον λαό μας, νομίζω ότι πρέπει να είναι περήφανοι για τη δύναμη, την ικανότητα και το θάρρος που έχουν οι αγωνιστές τους, είναι πραγματικά οι μόνοι που έχουν τρομάξει τη δύναμη της νέας τάξης στο τελευταίο διάστημα εδώ και 80 χρόνια, και αυτό είναι ξεκάθαρο, όταν δεν το κάνουν. Δεν έχουν διστάσει να χρησιμοποιήσουν τη φυλακή, ακόμη και τον φόνο, για να τους σταματήσουν. Είστε το λίκνο της δύσης. Και ναι παρακολουθούμε συνεχώς τι συμβαίνει στην Ελλάδα.

Η Αργεντινή και η Ελλάδα, έχουν ένα κοινό πρόβλημα, την βρετανική αυτοκρατορία που καταλαμβάνει τα νησιά Μαλβίνας στον Νότιο Ατλαντικό και στην Κύπρο  σε ορισμένες περιοχές στο νότιο τμήμα, πείτε μας την άποψη σας για τον πόλεμο και πώς θα ξανά διεκδικήσει η Αργεντινή τα νησιά; Ο Κριστίνο Νικολαΐδης ήταν Έλληνας Αργεντίνος επικεφαλής της στρατιωτικής χούντας που συμμετείχε ενεργά στον πόλεμο.

Πρώτα πρέπει να επισημάνουμε κάτι που είναι πραγματικό, το πρόβλημα δεν είναι με τον αγγλικό λαό, αλλά με το βρετανικό στέμμα ή τον στρατιωτικό-εμπορικό του μηχανισμό, πρέπει να καταλάβουμε ότι το στέμμα, δεν είναι ούτε βασιλιάδες, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακριβό στολίδι για τον λαό του, αλλά αυτό που ορίζεται ως το στέμμα είναι ένα σύστημα στρατιωτικών οικονομικών συμφερόντων, μιας ομάδας βρετανικών και εβραϊκών ελίτ, που λειτουργούν εδώ και 5 αιώνες. Ένα περίεργο γεγονός είναι ότι στον όρκο των Βρετανών ο στρατός έχει ορκιστεί να προστατεύει τα οικονομικά του συμφέροντα σε όλο τον κόσμο. Η Αργεντινή από το στάδιο της ισπανικής αντιβασιλείας, αντιμετώπισε μάχες και βρετανικές εισβολές, οι Μαλβίνες είναι η τελευταία, αλλά για περισσότερο από δύο αιώνες είχαμε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις μαζί τους, το Μπουένος Άιρες εισέβαλε και ανακατακτήθηκε σε δύο περιπτώσεις, την ημέρα της κυριαρχίας μας στις 20 Νοεμβρίου  για παράδειγμα, είναι μια ναυμαχία του αγγλο-γαλλικού στόλου και των εθνικών στρατευμάτων. 

Η Αγγλία έχει εμπλακεί στις υποθέσεις της Αργεντινής από την ανεξαρτησία της από την Ισπανία, συμμετέχοντας σε αυτό, αυτή η οικονομική-στρατιωτική ομάδα έχει ως έργο της την συνεχή κυριαρχία επί των πρώτων υλών του έθνους μας, που αντιστέκεται συνεχώς υπό διάφορους πατριώτες στην ιστορία μας τους τελευταίους δύο αιώνες. Για εμάς, οι Μαλβίνες είναι ένα ηρωικό κατόρθωμα, με τα λάθη μας, αλλά ήταν η τελευταία εξέγερση του λαού μας ενάντια σε μια νέα τάξη πραγμάτων που δημιουργήθηκε μετά τον δεύτερο πόλεμο, η οποία φαίνεται να υπαγορεύει ότι όλα τα έθνη πρέπει να υπηρετούν μια ομάδα ισχυρών ανθρώπων . Για την Αργεντινή οι Μαλβίνες  είναι μια ανοιχτή πληγή και η 2^α Απριλίου είναι η πιο σημαντική εθνική ημέρα του έθνους μας, είναι η μέρα που ως ενωμένος λαός ανακτούμε την επικράτεια μας και αμφισβητήσαμε την Αγγλία και τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ. Μετά την ήττα, οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις ξεκίνησαν τη διαδικασία απομαλβινοποίησης, υπεράσπισης της υπόθεσης και των πρωταγωνιστών της, που χρηματοδοτήθηκαν από βρετανικές ΜΚΟ, πολλοί ήρωες της Μαλβίνας καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, επειδή πολέμησαν. Όλα ακολουθούν ένα μεθοδικό σχέδιο συνεχούς διάλυσης. Αυτό που πολλοί στον κόσμο δεν γνωρίζουν είναι ότι εξακολουθούμε να έχουμε οικονομικούς και στρατιωτικούς υλικούς περιορισμούς 40 χρόνια μετά, για τους Άγγλους και το ΝΑΤΟ, η Αργεντινή δεν είναι ένα αξιόπιστο έθνος. 

Όπως αναγνώρισε η ίδια η βρετανική στρατιωτική διοίκηση, βρισκόμασταν λίγες μέρες μακριά από τη νίκη στη σύγκρουση, αλλά δεν θα ήταν κάτι μόνιμο αφού είχαν πυρηνικά όπλα και την άνευ όρων υποστήριξη του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η Αγγλία δέχτηκε το ισχυρότερο πλήγμα στο ναυτικό της από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αναγκάστηκε να βυθίσει το νοσοκομειακό  πλοίο Belgrano εκτός της ζώνης αποκλεισμού που καθορίστηκε και από τις δύο πλευρές, για να αυξήσει τον αριθμό των θυμάτων της Αργεντινής. Αναφορικά με τον Κριστίνο Νικολαΐδη, ήταν Έλληνας στρατηγός της Αργεντινής που συμμετείχε  σε  μάχες με αντάρτες αριστερούς αλλά και στις  Μαλβίνες αλλά ήταν και αυτός  που έπρεπε να αναλάβει μετά την ήττα για να  διευκολύνει  την επιστροφή των δημοκρατικών δυνάμεων στην εξουσία. Για κάποιους, ήταν ήρωας για τη μάχη με τους μαρξιστές αντάρτες πριν από τον πόλεμο, αλλά η ίδια δημοκρατία που διευκόλυνε την επιστροφή της στην εξουσία τον έκρινε ως ένοχο.

Στις 10 Νοεμβρίου του 2023 έγιναν εθνικές εκλογές και ο Χαβιέ Μιλέι είναι ο νέος πρόεδρος της χώρας, θεωρείται  ως «αντιπερονιστής» «αναρχοκαπιταλιστής» «ελευθεριακός», υποστηρίζει  ότι θα αντικαταστήσει το πέσο με το δολάριο, θα μειώσει τους φόρους, θα κλείσει την εθνική τράπεζα σας, πώς βλέπεις την παρουσία του στην κεντρική πολιτική;

Ποιοι  πιστεύετε ότι βρίσκονται  πίσω από τον Μιλέι επειδή σε λίγα μόλις χρόνια χωρίς πολιτικές οικογενειακές ρίζες ήρθε στην εξουσία! Τα δυτικά ΜΜΕ τον κατηγορούν ήδη ως δεξιό πολιτικό, όπως είναι ο Μπολσονάρο, ο Τραμπ κ.α. Είναι σαφές ότι είναι κατά των αμβλώσεων και του καθολικού Πάπα αλλά υποστηρίζει και τον γάμο των κίναιδων, γιατί τον ψήφισαν μαζικά οι μεσαίες και οι κατώτερες τάξεις;

Η Αργεντινή διέρχεται ξανά οικονομική κρίση υπό τις σημαίες του Περονισμού, η σύγχυση πολλών Ευρωπαίων είναι να πιστεύουν ότι το αργεντίνικο peronismo των τελευταίων 40 ετών είναι μια κυρίαρχη ή εθνικιστική δύναμη, όμως φέρει μόνο σύμβολα κενά περιεχομένου, o Argentine Peronιsm είναι μια μαφία προοδευτικών ιδεών, εντελώς αντίθετη με αυτές της αρχικής περονιστικής ιδεολογίας, οι ηγέτες της είναι πρώην αγωνιστές μαρξιστικών και φιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατικών ομάδων που καταλήγουν στον πιο εγκληματικό προοδευτισμό στην ιστορία της Αργεντινής, κάνει τον λαό να πιστεύει ότι είναι η πιο εθνικιστική επιλογή, αφού και οι ισχυρότερες εθνικιστικές ομάδες υψώνουν τη σημαία του Περόν, κάτι άχρηστο αφού ο ίδιος ο Περόν επικύρωσε και τις δύο αριστερές και δεξιές ιδεολογίες στις τάξεις του, επομένως κανένας από τους δύο δεν είναι δεξιός και οι δύο έχουν δίκιο. 

Tα σύμβολα του, μετά από αυτή την περίοδο 4 δεκαετιών, ο λαός συνέδεσε κάθε κυρίαρχη ιδέα με τη διαφθορά, την απάτη, την κλοπή και το άδειασμα της χώρας και ρίχτηκαν στην αγκαλιά του Javier Milei, που φέρνει όλες τις φιλελεύθερες ιδέες των μεγάλων προδοτών και στις υπηρεσίες των Βρετανών στην ιστορία της Αργεντινής, χέρι-χέρι με τον πιο άγριο καπιταλισμό, ο πιο ριζοσπαστικός σιωνισμός και η πίστη στις δυνάμεις του άξονα Ισραήλ, Αγγλία, Η.Π.Α. έχει πάρει την ίδια θέση με την Ουκρανία χωρίς πόλεμο. 

Αυτός ο χαρακτήρας, που δημιουργήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από μεγάλους διεθνείς οικονομικούς ομίλους, δεν έχει καμία ομοιότητα με τον Μπολσονάρο ή τον Τραμπ, που είναι από μια πιο παραδοσιακή δεξιά και λίγο πιο κυρίαρχη. Το έργο του είναι να παραδώσει όλους τους εθνικούς πόρους και τις εταιρείες σε ξένα κεφάλαια για να μειώσει τα διεθνή  χρέη και με αυτόν τον τρόπο να καθαρίσει την οικονομία, κάτι που μπορεί να γίνει αλλά μετά δεν θα  έχει καμία υποστήριξη με την πάροδο του χρόνου. Εφόσον δίνει τον απόλυτο έλεγχο των περιουσιακών μας στοιχείων στο μέλλον, θα ήταν σαν ένας αγρότης να πληρώνει τα χρέη του πουλώντας τα χωράφια του, τότε δεν θα έχει με τίποτα να ζήσει και τα χρήματα από τα κέρδη του δεν θα είναι αρκετά για να αγοράσει νέα χωράφια και να ανταγωνιστούν τους ξένους ιδιοκτήτες των πρώην χωραφιών τους. 

Είναι μια βασική εξήγηση αλλά συνοψίζει τι συμβαίνει, με το θέμα της δολαριοποίησης και του κλεισίματος της κεντρικής τράπεζας, δεν νομίζω ότι είναι κάτι που ξεπερνά τις προεκλογικές υποσχέσεις μιας και οι οικονομικές δυνάμεις έχουν ήδη κλείσει τις πόρτες για να το κάνουν.  Θα ήταν επίσης ένα συνολικό λάθος και θα άφηνε το έθνος μας 100% υπό την εξουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, δεδομένου ότι στην αρχή του χρόνου το πρώτο βήμα ενός έθνους ή κυρίαρχου βασιλείου ήταν να κόψει το δικό του νόμισμα, δηλαδή να δηλώσει ότι ένα έθνος είναι ο ιδιοκτήτης του πώς να διαχειριστεί την οικονομία της, η Ελλάδα μπορεί να δει πώς το να αφήσει τους ισχυρούς της Ευρώπης να διαχειρίζονται την οικονομία της την έχει βλάψει από τότε που υιοθέτησαν το ευρώ, αυτό θα ήταν ακόμα σοβαρό, αλλά επειδή δεν θα υιοθετούσαμε ένα κοινό νόμισμα για πολλές χώρες, αλλά μάλλον θα δεχόμασταν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εκδίδουν, ελέγχουν και διαχειρίζονται το νόμισμα μας επειδή είναι δικό τους, δίνοντας ένα απλό παράδειγμα, ότι δεν υπάρχουν φυσικά χρήματα σε δολάρια για την παροχή ενός ολόκληρου έθνους, που σημαίνει ότι πολλά από αυτά τα χρήματα θα ήταν εικονικά θα εμπιστευόσασταν όλα τα χρήματα του έθνους σας να τα διαχειρίζονται το ομοσπονδιακό αποθεματικό μιας άλλης χώρας, η οποία είναι επίσης αφιερωμένη στην εκμετάλλευση όλου του κόσμου;

Όσον αφορά τις θέσεις του LLA, της πολιτικής δύναμης του Milei, είναι μια ποικίλη ομάδα υπερκαπιταλιστικών ιδεών, από τις παγκόσμιες ελίτ, και μασονικές ομάδες, επιπλέον, ο ίδιος ο επικεφαλής του Τεκτονισμού ανακοίνωσε στην Αργεντινή ότι είχαν τα «αδέρφια» τους σε όλες τις θέσεις και είχαν παρουσιάσει το κυβερνητικό τους πρόγραμμα στον υποψήφιο. Είναι προφανώς εχθροί των ιδεών μας για τον Χριστιανισμό και όλων των δυτικών αξιών, ο θεός τους είναι τα χρήματα, δεν επιτίθενται στον Πάπα επειδή είναι ο χειρότερος Πάπας στην ιστορία ή για τις αριστερές του θέσεις, του επιτίθενται ως επικεφαλή της  εκκλησίας αν και είναι ήδη εκφυλισμένη. Η αντι αριστερή του στάση δεν είναι ιδεολογική, είναι πρακτική, κάθε εθνικιστής ξέρει ότι αριστερά και δεξιά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η Αργεντινή είναι καταδικασμένη σε μια ακόμη χειρότερη κρίση.

Πρόσφατα υπήρξε ένα νέο κύμα λευκής μετανάστευσης στην Αργεντινή από Ρώσους και άλλους Ευρωπαίους, υποστηρίζετε αυτό το γεγονός; Ποια είναι η τρέχουσα φυλετική σύνθεση της χώρας, ποσοστό των Ευρωπαίων, mestizo;

Η πραγματικότητα είναι ότι η Αργεντινή δεν δέχεται πραγματικά ευρωπαϊκή μετανάστευση, για περισσότερες από 6 δεκαετίες, τις τελευταίες τέσσερις δεχόμαστε φτωχούς και πρόσφυγες από όλες τις χώρες της Νότιας Αμερικής, κυρίως αυτόχθονες και μείγματα Αφρικανών και αυτόχθονων πληθυσμών από τη Βενεζουέλα και την Κολομβία. Η ρωσική μετανάστευση δεν είναι όπως πιστεύεται παγκοσμίως, είναι μάλλον μια επιχείρηση μαφίας, φτάνουν έγκυες γυναίκες 7 και έως 9 μηνών που πληρώνουν για να τις φέρουν και να κάνουν παιδιά στην Αργεντινή. Με αυτόν τον τρόπο παίρνουν τα χαρτιά τους πιο εύκολα και χρησιμοποιούν τις υπηκοότητες μας για να πληρούν τις προϋποθέσεις για είσοδο στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, με βίζα Αργεντινής. Πολύ λίγοι μένουν ή σχεδιάζουν να μείνουν στο μέλλον. Η Αργεντινή στις διάφορες μεταναστευτικές της διαδικασίες έφτασε στις αρχές του περασμένου αιώνα να έχει σχεδόν 80% Ευρωπαίους, αυτό ποικίλλει με την πάροδο του χρόνου και τις μεταναστεύσεις από τις γειτονικές χώρες, και υπολογίζω ότι αυτή τη στιγμή θα είναι 60%, 30% μιγάδες  και μόνο 20% ή λιγότερο αμιγώς αυτόχθονες

Αληθεύει ότι υπάρχουν σχέδια Εβραίων και καπιταλιστών να αγοράσουν μεγάλες εκτάσεις χωραφιών στην Παταγονία για να κάνουν εκμεταλλεύσεις και να εγκαταστήσουν ανθρώπους στην περιοχή;

Aυτά τα σχέδια υπάρχουν αλλά δεν είναι τόσο ακριβή όσο θα θέλαμε να γνωρίζουμε, από τα τέλη του 1870 ένας από τους δημιουργούς του Σιωνισμού, ο βαρόνος Mauricio Hirsch, πρότεινε τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ στην Αργεντινή, προωθώντας έτσι τα ταξίδια των εποίκων σε μεγάλους αριθμούς στη χώρα μας, τότε όταν άλλαξε ξανά στην ιδέα της Παλαιστίνης το 1948, πολύ λίγοι επέλεξαν να πάνε στο Ισραήλ, και διάφορες ομάδες Σιωνιστών συνέχισαν να αναζητούν τον έλεγχο της Αργεντινής Παταγονίας, επί του παρόντος αρκετοί Εβραίοι επιχειρηματίες ή οικονομικές ομάδες εμφανίζονται εκεί, συνεχίζουν να αγοράζουν  γη σε κρυφές διαπραγματεύσεις με πολιτικούς τόσο στην Αργεντινή όσο και στη Χιλιανή Παταγονία, αυτό ονομάζεται σχέδιο ANDINIA, λόγω ενός εγγράφου που έφεραν στο φως τη δεκαετία του '70 ομάδες των στρατιωτικών πληροφοριών της Αργεντινής.

Το Μπουένος Άιρες είναι μια υπέροχη πόλη για να επισκεφθείτε και να περάσετε όμορφες στιγμές με διάσημα κρέατα και ποτά, μουσεία, πολιτιστικές εκδηλώσεις, είναι μια ευρωπαϊκή πόλη στη Νότια Αμερική και όχι μια τυπική λατινική περιοχή!

Eίναι γεγονός ότι το Μπουένος Άιρες είναι μια σπουδαία ευρωπαϊκή πόλη, που βρίσκεται στη Νότια Αμερική, ειδικά λόγω της μετανάστευσης, η οποία προσπαθεί να αντανακλά τον παλιό κόσμο στην άλλη άκρη του ωκεανού, αλλά και αυτή είναι καθ' οδόν προς την εξαφάνιση, ο αριθμός των μεταναστών από τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής φέρνει τα αφροιθαγενή έθιμα τους και στους δρόμους αρχίζεις να βλέπεις αυτό το στυλ ομιλίας, ντυσίματος και δράσης των μελών συμμοριών της Κεντρικής Αμερικής, κάτι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν  απίστευτο τώρα ενθαρρύνεται παντού, είναι επίσης αυτό το δίλημμα που είδαμε προηγουμένως, ποια είναι η ταυτότητα μας; Θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε αυτή η αντανάκλαση της Ευρώπης στην Αμερική! Για εμάς τους Ευρωπαίους είναι ξεκάθαρο. Αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε για όλους.

Το αργεντίνικο ποδόσφαιρο είναι σαν θρησκεία για τους ανθρώπους εκεί, πώς εξηγείς αυτόν τον φανατισμό; Παρατηρούμε πολλά πατριωτικά πανό για τις Mαλβίνες και σημαίες της Αργεντινής στα γήπεδα!! (σ.μ: γιατί η προπαγάνδα των Ελλήνων αθλητικών δημοσιογράφων λέει ότι οι Αργεντινοί είναι γενικά αριστερός λαός!)

Το ποδόσφαιρο είναι μια από τις πιο δυνατές δημοφιλείς εκφράσεις στο έθνος μας. Πιστεύω ότι τόσες πολλές οικονομικές κρίσεις το έχουν μετατρέψει σε πάθος και απόδραση, μια ασφάλεια ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλά ή κακά, αλλά το ποδόσφαιρο δεν απογοητεύει, αλλά ο εθνικισμός που επικεντρώνεται σχετικά με το ποδόσφαιρο είναι απλώς φολκλορικός, δεν είναι κάτι αληθινό όπως στην Ευρώπη όπου πολλοί ultras είναι επίσης μαχητές, στερείται εντελώς πολιτικών ιδεών, στη δεκαετία του '90 προσπαθήσαμε να αναλάβουμε μερικά κλαμπς για να ενθαρρύνουμε τους ultras που θα κουβαλούσαν ιδέες, αλλά είναι ένα εντελώς οριακό περιβάλλον όπου το χρήμα κυριαρχεί και τα ναρκωτικά, με τον καιρό όλοι οι σύντροφοι επέλεξαν να είναι ερασιτέχνες φίλαθλοι χωρίς οργανώσεις. 

Η Αργεντινή είναι μια χώρα όπου οι ριζοσπαστικές ιδέες δεν γίνονται αποδεκτές, οι ακροαριστερές ομάδες είναι τόσο μικροσκοπικές όσο και οι ριζοσπαστικές φασιστικές ομάδες, αλλά τις τελευταίες δύο δεκαετίες οι κυβερνώντες πολιτικές δυνάμεις έχουν δώσει πολιτιστικούς χώρους και μεγάλη δημοσιότητα στις αθλητικές ομάδες, τόσο πολιτιστικά όσο και κοινωνικά. Πολιτικά, καθώς τα ΜΜΕ ελέγχονται από την πολιτική εξουσία, αυτή η εικόνα μιας αριστερής και προοδευτικής χώρας έχει πουληθεί στον κόσμο, κάτι που συμβαίνει και στην Ισπανία και στην Ιταλία, ο κόσμος  εδώ γενικά αποστρέφεται την ιδέα του «σοσιαλισμού». Έχουν επηρεάσει πολλούς μόνο με το πρόσχημα του Περονισμού, αλλά είναι κάτι που έχει φθαρεί με τον καιρό, αυτές οι εκλογές έδειξαν ότι μια ψεύτικη δεξιά τους κέρδισε ευρέως!

Ποια είναι η άποψή σας για την Ουρουγουάη; Είναι σαν μια "μικρή" Αργεντινή; Θα έπρεπε να ενωθεί με την Αργεντινή ή όχι για ιστορικούς λόγους;

Το πιο συνηθισμένο αστείο στην Αργεντινή είναι να λέμε ότι η Ουρουγουάη είναι η επαρχία μας ή είναι η επαρχία των επαναστατών, λόγω  ιστορικών γεγονότων, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι είναι ήδη ένα έθνος που σχηματίστηκε πριν από 200 χρόνια και κανείς δεν έχει την πρόθεση της επανεισόδου της στην Αργεντινή, Αν μιλούσαμε για έναν ειδυλλιακό κόσμο όπου θα θριάμβευαν οι ιδέες μας, πιστεύω ότι μια φυσική διαδικασία θα έδινε χώρο στην Ουρουγουάη και στο νότο της Βραζιλίας να αποφασίσουν να σχηματίσουν ένα μεγάλο έθνος μαζί μας. Αλλά αυτή τη στιγμή είναι εντελώς ουτοπικό.

Τι πιστεύουν οι Αργεντινοί για τον Ελληνικό λαό και τον αρχαίο πολιτισμό μας, επειδή  γνωρίζουμε ότι πολίτες  από την κοινωνία σας μελετούν φανατικά ελληνική ιστορία.

Η Αργεντινή μέχρι πολύ πρόσφατα μελετούσε μεγάλο μέρος της κλασικής εκπαίδευσης της Ελλάδας και της Ρώμης στα σχολεία της και κυρίως φιλοσοφικά, η αρχαία ελληνική σκέψη είναι η πνευματική βάση της Δύσης, δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς Ελλάδα, ούτε η συνέχεια της στη Ρώμη, νομίζω είναι αδύνατο να κατανοήσουμε την κοσμοθεωρία του φασισμού χωρίς τους Έλληνες κλασικούς και τη λατινική τους συνέχεια, όπως πιστεύω απόλυτα ότι για να διαμορφωθεί η κοινωνική και πνευματική ηθική σήμερα χρειάζεται μόνο να διαβάσετε τους Έλληνες στοχαστές για να κατανοήσετε το όραμα μας στον κόσμο. Στις τάξεις του συλλόγου μας γίνονται συνεχώς αναφορές στους μεγάλους στοχαστές της Ελλάδας. Θυμάμαι ότι ο Degrelle, ο επικεφαλής του Rexism, σχολίασε στη βιογραφία του ότι όταν ρώτησε τον A.H. πώς έβλεπε τον εαυτό του, απάντησε, σαν Έλληνας. Ίσως δεν είναι οι ακριβείς λέξεις αλλά συνοψίζουν την απάντηση.

Τα τελευταία λόγια είναι δικά σας, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για αυτή την ωραία συνέντευξη για τα ελληνικά εθνικιστικά μέσα ενημέρωσης, Siemre Camaradas!

Εκτιμούμε αυτήν την ευκαιρία, για να μπορούμε να αφηγηθούμε ίσως με μια μικρή περίληψη τι είναι ο αγώνας μας στο νοτιότερο έθνος του κόσμου, ο καθένας από τον τόπο του πρέπει να συνεισφέρει όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε οι ιδέες μας να παραμείνουν ζωντανές ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε από την νέα νεωτερικότητα, η ταυτότητα, οι κυρίαρχες αρχές, η κοσμοθεωρία μας πρέπει να αγωνιστούν για να επιβιώσουν. Χαιρετίσματα εκ των προτέρων στους συντρόφους και φίλους της Ελλάδας, περιμένουμε την επιστροφή σας!

Η συνέντευξη του Gabriele Adinolfi που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Αποστάτης» (Νοέμβριος 2022)

 

Αγαπητέ συναγωνιστή, σε ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πες μας λίγα λόγια για σένα για όσους δεν σε γνωρίζουν. Που και πότε γεννήθηκες και πότε εντάχθηκες στο Ιταλικό κίνημα. Από όσο γνωρίζουμε είσαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Terza Posizione. Πες μας λίγα λόγια για εκείνη την εποχή και τις συνθήκες που επικρατούσαν καθώς και την συνεισφορά αυτής της οργάνωσης.

Γεννήθηκα στη Ρώμη πριν από 67 χρόνια. Ξεκίνησα να κάνω ακτιβισμό το 1968, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Πήγα πρώτα στην τοπική οργάνωση του MSI της γειτονιάς μου για λίγο καιρό και μετά σε φοιτητικές οργανώσεις. Συμμετείχα και σε αρκετές εξωκοινοβουλευτικές (Fronte Studentesco, Avanguardia Nazionale, Lotta di Popolo). Το 1976 ήμουν ένας από τους ιδρυτές της Lotta Studentesca που ενάμιση χρόνο αργότερα θα γίνει  η  Terza Posizione (τρίτη θέση). Εν τω μεταξύ, είχαμε αποκτήσει  εμπειρίες στον κόσμο των αγροτών και της εργατικής τάξης.

Όταν ιδρύσαμε αυτό το κίνημα , ήμουν 22 χρονών και ο παλαιότερος. Εκείνες τις μέρες ο δρόμος ανήκε περισσότερο στην αριστερά που γινόταν όλο  και πιο βίαιη και προστατεύονταν από το δικαστικό σώμα και τον τύπο. Ήταν η στιγμή που ειπώθηκε το μακάβριο: "η δολοφονία ενός φασίστα δεν είναι έγκλημα". Και στην πραγματικότητα, σχεδόν κανένας δεν πλήρωσε για τις περισσότερες από τριάντα δολοφονίες  συντρόφων. Κάποιοι λίγοι που έχουν καταδικαστεί έχουν υποστεί γελοίες κυρώσεις. Και μιλάμε για άγριες δολοφονίες, με ανθρώπους έμειναν  περισσότερο από ένα μήνα στην εντατική πριν πεθάνουν. Ή ακόμα και παιδιά έκαψαν ζωντανά στα σπίτια τους οι αριστεροί, όπως τα αδέρφια Mattei (22 και 8 ετών!) των οποίων ο δολοφόνος, ο Achille Lollo, φυγάς στη Βραζιλία που περιμένει την απόφαση μετά από τόσα χρόνια,  μιας ελαφριάς ποινής και έγινε ακόμη και μέρος της κυβέρνησης  του προέδρου Lula.

Όλοι όμως κρατήσαμε τον δρόμο ούτως ή άλλως, αντιμετωπίσαμε χτυπήματα και ανταποδώσαμε επίσης και, καταφέραμε να προχωρήσουμε πολιτικά στα σχολεία, στις γειτονιές της εργατικής τάξης. Αναγεννήσαμε τον πολιτικό λόγο της εποχής και βλέπω ότι αφήσαμε το σημάδι μας στον εθνικό-επαναστατικό κόσμο σχεδόν παντού στον κόσμο. Στη συνέχεια, ήρθε η τελική καταστολή και πολλοί από εμάς περάσαμε πολλά χρόνια στη φυλακή ή καταφέραμε να δραπετεύσουμε και, όπως στην περίπτωση μου, να κρυβόμαστε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήμουν για είκοσι χρόνια στο κυνήγι, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ την πολιτική, την  πνευματική, οργανωτική και μαχητική μου δέσμευση στον ακτιβισμό.

Θεωρείσαι από τους εμπνευστές και καθοδηγητές της Casa Pound. Πως βλέπεις την σημερινή πορεία της και ποια η πρόταση σου για όσους θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο οργάνωσης σκέψης και δράσης;

Δεν είναι ακριβώς σωστό. Αυτή η εντύπωση προέρχεται από την αρχική μου ισχυρή υποστήριξη για εκείνο το κίνημα  που ήταν οι πρώτοι νεαροί  που είχαν σηκώσει το γάντι  της πρόκλησης και έσπευσαν να παλέψουν με μεγάλη ικανοποίηση και χαρά για το μέλλον. Ένα υψηλού επιπέδου υπαρξιακό και πολιτιστικό εργαστήριο γεννήθηκε.

Αλλά μετά πήραν ένα μονοπάτι που με πολλούς τρόπους δεν είναι δικό μου. Μετατράπηκαν σε ένα είδος κόμματος που μπήκε στα σχήματα και πατήματα  της κλασικής δεξιάς. Κατά τη γνώμη μου, κατέβασαν πολύ τον πήχη των ικανοτήτων τους και διέκοψαν αυτή τη δυναμική ακτιβισμού  για την οποία θαυμάζονταν από όλους.

Πότε ιδρύθηκε το ινστιτούτο Polaris και ποια η αφορμή για αυτή την κίνηση; Ποια είναι τα βιβλία που έχεις εκδώσει, ποια η θεματολογία τους και πως μπορεί κάποιος να τα προμηθευτεί;

Το Polaris ως κέντρο μελέτης γεννήθηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια,  το περιοδικό πριν από έντεκα χρόνια. Ήδη κρυμμένος στο Παρίσι, είχα δημιουργήσει ένα κέντρο μελέτης, Orientementi & Ricerca, το οποίο είχε ζήσει για περίπου δέκα χρόνια. Ο λόγος για την πρωτοβουλία μου αυτή  βασίζεται στην ιδέα μου για την πολυαπασχόληση σε όλα τα θέματα θα μπορούσα να πω. Εννοώ ότι διάφορα εργαλεία πρέπει να είναι κινούμενα ώστε κάθε ένα να επιδιώκει έναν διαφορετικό στόχο, αλλά όλα κοινά.

Το κέντρο μελέτης πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αναλύσεων και των προτάσεων. Και είναι ακριβώς  στο σημείο ότι στο τεύχος 1, πριν από έντεκα χρόνια, εξετάστηκε η υπόθεση των μεγάλων επιδημιών και ορίστηκε ότι το ενδιαφέρον των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών θα μπορούσε να συνεπέσει με αυτό των ολιγαρχιών. Όπως και έγινε.

Αντιμετωπίσαμε κοινωνιολογικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, οικολογικά ζητήματα. Το τελευταίο τεύχος, ακριβώς έξω, αφορά το Grand Reset. Για αυτό το κέντρο μελέτης έχουμε συγκεντρώσει εμπειρογνώμονες και ακαδημαϊκούς υψηλού επιπέδου. Με αυτόν τον τρόπο μπορέσαμε να ξεκινήσουμε διάλογο με τοπικές διοικήσεις, πανεπιστήμια, πρεσβείες, επιχειρηματικές οργανώσεις, συνδικάτα. Έχουμε κινήσει συζητήσεις που οδήγησαν σε πολιτικούς από τη δεξιά και την αριστερά, ακόμη και από τον ΟΗΕ, να μιλήσουν μαζί μας.

Ο στόχος είναι η σπορά και η δημιουργία νέων δικτύων σχέσεων. Μπορούμε να το ονομάσουμε τακτική Gramsci. Αλλά θα ήταν αυτοσκοπός αν δεν υπήρχαν πολλά άλλα θέματα που ασχολούνται με άλλους στόχους. Όπως πολιτικές πληροφορίες, εσωτερική εκπαίδευση, πολιτικές σχέσεις, σχηματισμός στελεχών και ακόμη και διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Το Polaris είναι ένα αστέρι ενός γαλαξία όπου βρίσκουμε τα Landsknechts της Ευρώπης (μια ευρωπαϊκή συνεργασία Ιδεών), το EurHope (στις Βρυξέλλες) και άλλες δημιουργίες όπως το kulturaeruopa.eu, το Accademia Europa online και άλλα. Η δέσμευση είναι σε διάφορα επίπεδα και δεν περιορίζεται στην Ιταλία.

Όσο για μένα, προσπαθούμε επίσης να κάνουμε χρήση της φιγούρας μου και να ασκήσουμε πολιτικές και πολιτιστικές επιρροές. Αυτό συμβαίνει με τις διαλέξεις μου, τις συνεντεύξεις μου, τα blogs μου και τα βιβλία μου. Αυτά είναι πολλά. Ορισμένα έχουν μεταφραστεί, στα γαλλικά και στα ισπανικά. Έχουν να κάνουν επίσης με τα «χρόνια του μολυβιού», με εμπειρίες από την περίοδο της ζωής ως φυγάδες, με ιδεολογικά οράματα όπως ο Μύθος της Ευρώπης ή η Τορτούγκα. Η λίστα είναι μεγάλη και μπορεί να βρεθεί στη wikιpedia στην καταχώρισή μου. Ορισμένα βιβλία μπορούν να αγοραστούν διαδικτυακά στο gabrieleadinolfi.eu στην ενότητα "αγορά online". Αλλά είναι στα ιταλικά.

Οι συνεντεύξεις σου στην «Ελεύθερη Τηλεόραση» αλλά και σε έντυπες εκδόσεις τα τελευταία χρόνια προκάλεσαν θετικότητα σχόλια ανάμεσα στους Έλληνες συναγωνιστές. Ποια η άποψη σου για τον Ελληνισμό και τους Έλληνες αλλά και για τους συναγωνιστές μας.

Χαίρομαι που έλαβα  κάποια θετικά σχόλια από τους Έλληνες συντρόφους. Η Ελλάδα είναι η μητέρα όλων μας. Εν τω μεταξύ, η οικογένειά μου προέρχεται από μια πόλη της Magna Graecia, την Νάπολη. Τα ελληνικά είναι η αληθινή παγκόσμια γλώσσα, η αληθινή παγκόσμια σκέψη, αυτή του Λόγου.

Παγκόσμια στην ανάδειξη των ταυτοτήτων, όπως και σε οποιαδήποτε αυτοκρατορική λογική, η οποία μπορεί να μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον και να αμφισβητήσουμε τον παγκοσμιοποίηση χωρίς συνθηκολόγηση, όπως συμβαίνει με την τύχη των αντιδραστικών και, συνεπώς, των κλειστών στον εαυτό τους ατόμων που υπάρχουν στις τάξεις μας κατά κάποιο τρόπο. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της φιλοσοφίας. Φιλοσοφίας που δεν είχε καμία σχέση με τις ορθολογικές αφαιρέσεις των σύγχρονων, αλλά ήταν τρόπος ζωής.

"Kαι Ίων ειμί!" Θα έμπαινα  στον πειρασμό να πω επίσης, αναγνωρίζοντας τον εαυτό μου, όπως αναγνώρισα τον εαυτό μου στους Δελφούς. Ωστόσο, δεν μπορώ να δώσω μια ακριβή αξιολόγηση των Ελλήνων συντρόφων, γιατί δεν έχω ζήσει ποτέ στην Ελλάδα. Μπορώ να εκφράσω μόνο τις εντυπώσεις μου. Φαίνονται παθιασμένοι και μαχητικοί, λίγο ρομαντικοί και λίγο στωικοί. Πιθανότατα έχουν τα ίδια ελαττώματα με τους μεσογειακούς συντρόφους: την τάση να κατακερματιστούν, να είναι ατομικιστές και να διαφωνούν με άλλους συντρόφους. Ελαττώματα που μπορούν να διορθωθούν εάν η υπερηφάνεια δεν συνδέεται με τον εαυτό του αλλά με κάτι υψηλότερο.

Μέσα από ποιες διαδικτυακές επάλξεις προωθείς τις ιδέες σου;

Facebook, twitter, telegram, η πλατφόρμα web της Accademia, και τα blogs.

Δεν μπορούμε να μην σε ρωτήσουμε για τον μάρτυρα Μίκη Μάντακα. Τι νιώθεις ως Ιταλός όταν ακούς αυτό το όνομα;

Ακόμα κι αν πέρασαν  σαράντα έξι χρόνια, θυμάμαι εκείνη την ημέρα σαν να ήταν σήμερα. Ο θάνατος του Μάντακα με χτύπησε για τα σύμβολα που τον συνοδεύουν. Εκείνη την εποχή στην Ιταλία πίστευαν ότι όλοι οι Έλληνες ήταν αριστεροί, και αντ 'αυτού ο μόνος μάρτυρας ήταν στο πλευρό μας. Ήταν τότε ο Έλληνας που έπεσε στη Ρώμη, σαν να σφράγισε τις ελληνορωμαϊκές ρίζες της Ευρώπης και του πολιτισμού.

Ήταν πάνω απ 'όλα ένας πεσμένος σύντροφος και για εμάς ο σύντροφος σήμαινε πολύ περισσότερα από το να είσαι  Ιταλός  ή  Έλληνας  γιατί εκείνα τα χρόνια  λέγαμε  ότι «η πατρίδα μου είναι όπου παλεύω για τις ιδέες μου». Σύντροφος , στον πόλεμο, είναι πέρα ​​από κάθε διάκριση. Φυσικά για εμάς το έθνος ήταν θεμελιώδες, αλλά ψηλότερα υπήρχε κάτι που το ξεπέρασε. Η θυσία του Μίκη σε μια ξένη χώρα τον ηρωοποιούσε  με ακραίο τρόπο.

Όταν ο σύντροφός μου Walter Spedicato πέθανε στην εξορία στο Παρίσι, η ιερή επιγραφή στη μνήμη του έφερε αυτή τη γερμανική φράση που επέλεξε ο Alain de Benoist. «Όποιος πέφτει για τις ιδέες του βρίσκεται στο σπίτι του ακόμη και σε μια ξένη χώρα». Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει ξένη γη για εμάς στην Ευρώπη.

Πως βλέπεις την σημερινή κατάσταση με την υγειονομική τρομοκρατία των κυβερνήσεων;

Σε αυτό αφιέρωσα ένα πολιτικό έγγραφο, με τίτλο Αντισώματα, το οποίο δημοσίευσα τον περασμένο Νοέμβριο. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις γραμμικές εξηγήσεις, τη λογική της δυαδικής γλώσσας και τους απλοϊκούς τρόπους έκφρασης. Ότι προκάλεσε ο Covid, σήμερα, εμείς το βιώνουμε σαν  μια ανθρωπολογική και διανοητική επανάσταση.

Η φαντασία του περασμένου αιώνα δεν αντιστοιχεί πλέον στην εξέλιξη της τεχνολογίας και σε αυτό που προκάλεσε. Από τη μετάλλαξη των σχέσεων μεταξύ χώρου και χρόνου στην ίδια φυσική κατάσταση. Αυτό που ονομάζεται Grand Reset είναι απλώς μια προσπάθεια να συνδυάσει το φανταστικό με την πραγματικότητα. Αυτό που πολλοί φοβούνται  και απαιτούν να ξορκίσουν προς αποτροπή δεν θα συμβεί αύριο, έχει ήδη συμβεί για πάνω από είκοσι χρόνια. Είναι το αποτέλεσμα της τεχνολογικής έκρηξης και της απορρύθμισης.

Για εκείνους που γνωρίζουν ότι ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός είναι πάντα ενωμένος και διχασμένος ταυτόχρονα, αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Οι γεωπολιτικές και γεωοικονομικές διαφορές αντικατοπτρίζονται επίσης στην πρόκληση των εμβολίων και των οικονομιών στο Covid. Μπορούμε να μιλήσουμε για τη γεωπανδημία.

Δεν έχει κανένα νόημα να αντιταχθούμε σε όλα αυτά προσπαθώντας να υπερασπιστούμε τα συντρίμμια του αστικού μοντέλου, αντίθετα πρέπει να «οδηγήσουμε την τίγρη» και να αντιταχθούμε σε άλλα οργανωτικά, οικονομικά, φιλοσοφικά και πολιτικά μοντέλα που πρέπει να δημιουργήσουμε αυτόνομα και τα οποία, όπως ένας ιός, πρέπει να εξαπολύσει μια πανδημία αναγέννησης.

Tι πιστεύεις για την σημερινή κατάσταση στην Ιταλία

Στην Ιταλία, όπως και αλλού, είμαστε μάρτυρες της εποχικής αποτυχίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δυστυχώς, αυτό μετατρέπεται σε κατάσχεση εξουσίας από τεχνικούς και πολιτικούς επιτρόπους. Στην πράξη, ο κομμουνισμός διαχειρίζεται το κεφάλαιο και μετατρέπει την κοινωνία σε κομμουνιστική ακριβώς μέσω του κεφαλαίου.

Στην Ιταλία, όπως παντού, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για μια θεσμική πολιτική απάντηση: μπορεί να βρεθεί μόνο στην αυτόνομη οργάνωση των οργανικών πραγματικοτήτων που συνδέονται τόσο με την επικράτεια όσο και με τα συμφέροντα της κατηγορίας της. Όταν το κράτος παραιτείται από το ρόλο του επειδή δεν είναι πλέον σε θέση να το αναλάβει, και γίνεται φορολογικός συλλέκτης, φύλακας φυλακών και πωλητής καπνού, είναι απαραίτητο να καλυφθούν τα κενά που αφήνει πίσω και έτσι να σχηματιστούν οι εξουσίες των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει επίσης τη διαμόρφωση των ανθρώπων. Επειδή στον καπιταλισμό, τη δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό, τον υλισμό, υπάρχουν μόνο μάζες και άτομα, δεν υπάρχουν πλέον λαοί.

Όποιος σήμερα ονειρεύεται λαϊκές εξεγέρσεις είναι παραληρηματικός. Όπως και στον Ζαρατούστρα, σκεφτόμενος  να ταλαιωρήσει τον λαό, θα φύγει και θα κρατήσει ένα πτώμα στα χέρια του.

Πιστεύεις ότι ο Φασισμός είναι αυτό που έλεγε ο Mussolini «η εκκλησία των χιλίων αιρέσεων»; Ποια η θέση του Φασισμού στον 21ο αιώνα; Από τον Ιταλικό Φασισμό εκτός τον Mussolini ποια άλλα πρόσωπα θεωρείς κορυφαία στην ιδεολογική και οργανωτική συνεισφορά του κινήματος σας;

Ο Μουσολίνι ήταν η ιδιοφυΐα που κατάφερε να προτείνει στη σύγχρονη εποχή έναν τρόπο συλλογισμού και διαβίωσης που είναι αυτός των ιστορικών και φιλοσοφικών μας ριζών. Ο φασισμός για αυτόν δεν ήταν ποτέ σημείο άφιξης, αλλά παράμετρος για τη συνεχή σχεδίαση νέων συνθέσεων για το μέλλον.

Το 2021 πολλά από τα επιτεύγματα του φασισμού μπορεί να φαίνονται ξεπερασμένα επειδή η κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά. Κοιτώντας πιο προσεκτικά, ωστόσο, μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει χωρίς υπερβολική προσπάθεια ότι οι συντεχνιακές απαντήσεις  που προέρχονταν από τον φασισμό θα ήταν επί του παρόντος η μόνη μη κομμουνιστική απάντηση, η μη ολιγαρχική και η  μη τρομοκρατική μέσα στη μετα-δημοκρατία και θα εγγυόταν τη συμμετοχή όλων, τα δικά τους πεπρωμένα.

Όχι μόνο αυτό: ο corporatism θα εξακολουθούσε να αποδεικνύεται ότι είναι η μόνη επαναστατική εναλλακτική λύση στον φιλελεύθερο καπιταλισμό σήμερα, όπως χθες. Εκτός από αυτό, ωστόσο, το πνεύμα του φασισμού είναι θεμελιώδες, το οποίο είναι ένα κλασικό, ανδρικό και κοινωνικό πνεύμα. Που είναι πνευματικό, αισθητικό και υλικό. Και είναι τόσο «αιρετικά» ανοιχτό που πάντα αναζητά τη σύνθεση.

Θα έλεγα ότι, αν υπάρχει κάτι μέχρι και σήμερα, σήμερα το βρίσκουμε ακριβώς στον φασισμό. Όσο για τις ιδεολογικές συνεισφορές στο κίνημα μου, δεν περιορίζονταν μόνο στον ιταλικό φασισμό. Τους βρήκαμε και στη Ρουμανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αργεντινή και στην πολιτιστική και πολιτική δέσμευση των νεοφασιστών πρωτοπόρων της δεκαετίας του '50 και της δεκαετίας του '60 στην Ιταλία, αλλά και στη Γαλλία με την ομάδα GRECE  καθώς και στο Βέλγιο του Jean Thiriart με αυτή την ονειρική προσπάθεια κατά της πρωτοπορίας που ήταν η Jeune Europe .

Και οφείλουμε επίσης κάτι  μικρό σε άλλες αιρέσεις, που δεν συμφωνούν ακριβώς με την Ιδέα μας για τον Κόσμο, όπως ένα μικρό μέρος του Γκωλικού ρεύματος ... Μερικοί συγγραφείς ή καλλιτέχνες, όχι φυσικά τόσο στο ύψος του φασίστα Pirandello, άλλα μας βοήθησαν να ανακαλύψουμε  τη δημοκρατική κωμωδία στα μάτια μας: όπως είναι ο διανοούμενος σαν τον Débord, ζωγράφος όπως ο Magritte ή σόουμαν όπως ο Gaber. Ο Julius Evola ήταν και είναι ιδιαίτερα σημαντικός.

Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί η σφαγή στα βουνά της Ηπείρου το 1940 και ποιες οι ευθύνες τόσο της ελληνικής όσο και της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με την δική σου ανάγνωση της ιστορίας;

Όχι μόνο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί απολύτως. Κάθε πόλεμος μεταξύ των Ευρωπαίων είναι εμφύλιος πόλεμος, ακόμη περισσότερο μεταξύ Ιταλών και Ελλήνων, που είναι οι πατέρες του πολιτισμού, και επιπλέον μεταξύ κυβερνήσεων που προσανατολίζονται με τον ίδιο τρόπο! Δυστυχώς, η ιταλική επέκταση στις θάλασσες, που τόσο μισούσε η Αγγλία, έπληξε επίσης την Ελλάδα. Φοβάμαι ότι η αντιπαράθεση ήταν τότε αναπόφευκτα τραγική. Η Ιταλία την αντιμετώπισε με υπερηφάνεια και απροσεξία και μπλοκαρίστηκε από τους Έλληνες που έδειξαν αξιοθαύμαστη υπερηφάνεια και μαχητικότητα. Στη συνέχεια, με την ιταλική και πάνω απ 'όλα γερμανική κατοχή, αυτή η υπερηφάνεια έγινε κομματική (μοναρχική ή κομμουνιστική) και αυτό απορρόφησε μεγάλη ενέργεια από την αιτία που θα έπρεπε να ήταν κοινή. Αλλά ποτέ δεν κλαίνε για το χυμένο γάλα. Προσπαθούμε να αντλήσουμε μαθήματα για το μέλλον.

Ποια η κληρονομιά της R.S.I. και πως αναγεννήθηκε το κίνημα μετά τον πόλεμο;

Ας συνοψίσουμε για τους αναγνώστες γιατί μιλάμε. Αφού οι σύμμαχοι προσγειώθηκαν στη Σικελία στις 25 Ιουλίου 1943, πραγματοποιήθηκε το Μεγάλο Συμβούλιο του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος. Ο Μουσολίνι βρέθηκε  σε μειονεκτική θέση και στάλθηκε μήνυμα  στον Βασιλιά Βιτόριο Εμμανουέλ ΙΙΙ για τη συνολική διαχείριση του πολέμου.

Την επόμενη μέρα ο βασιλιάς είχε συλλάβει τον Μουσολίνι και ανακοίνωσε ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί. Ζήτησε από τον Χίτλερ να στείλει γερμανικά στρατεύματα για να υπερασπιστεί την ιταλική επικράτεια και δεσμεύτηκε να πληρώσει όλα τα έξοδα για τα προς το ζην. Ήταν μια παγίδα επειδή οι Ιταλοί θα έπρεπε να γυρίσουν τα όπλα τους εναντίον των συμμάχων τους. Στις 8 Σεπτεμβρίου, ο βασιλιάς υπέγραψε την προδοσία και έφυγε με τον πρωθυπουργό Badoglio πέρα ​​από τις γραμμές  του εχθρού. Οι ένοπλες δυνάμεις αφέθηκαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ο ιταλικός στόλος, ο οποίος δεν είχε λάβει συγκεκριμένες διαταγές, βομβαρδίστηκε τέσσερις φορές την ίδια ημέρα από γερμανικά, βρετανικά και αμερικανικά αεροπλάνα.

Στις 12 Σεπτεμβρίου ο Μουσολίνι απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία του στο Gran Sasso. Στις 23 Σεπτεμβρίου γέννησε την Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία η οποία εξασφάλισε την υπεράσπιση της ιταλικής επικράτειας και εφάρμοσε ριζικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης των επιχειρήσεων. Το 1945, μετά την απώλεια του πολέμου, η RSI παρέδωσε τον ισολογισμό σε πλεόνασμα παρά την πολεμική οικονομία και τα έξοδα για τη συντήρηση των Ιταλών και Γερμανών στρατιωτών. Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι προσχώρησαν στο RSI, συμπεριλαμβανομένου ενός από τους ιδρυτές του κομμουνιστικού κόμματος, τον Nicola Bombacci, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους αντιστασιακούς την ίδια ημέρα με τον Mussolini, στις 28 Απριλίου 1945.

Για αυτό μιλάμε. Δεν συμμερίζομαι μια από τις κοινές πεποιθήσεις ότι η RSI  θα σήμαινε επιστροφή στην επαναστατική προέλευση μετά από έναν μακρύ κυβερνητικό συμβιβασμό. Πολιτικά αντιπροσωπεύει τη συνέχιση μιας σταδιακής αλλά συνεχούς επανάστασης που είχε πραγματοποιήσει ο Μουσολίνι για είκοσι χρόνια.  Οι μόνες διαφορές συνίστανται στο γεγονός ότι ο «αντιδικός»  του, ο αντιδραστικός, δεν ήταν πλέον παρών στα θεσμικά όργανα επειδή είχε φύγει προς τα νότια στα χέρια των εισβολέων και ότι ήταν επομένως ευκολότερο να επιταχυνθεί από τους ριζοσπαστικούς νόμους που, ωστόσο, υπέστησαν τις δυσκολίες μιας διχασμένης Ιταλίας, σε δύο και έναν πόλεμο που χάθηκε.

Η RSI όμως σήμαινε και κάτι άλλο. Ήταν η απόδειξη μπροστά σε όλον τον κόσμο  και κυρίως στον εχθρό, που την θαύμαζε, ότι οι Ιταλοί δεν ήταν τελικά δειλοί όπως έδειξε η προδοσία του βασιλιά και είχαν ακόμη την αίσθηση της τιμής.

Ακολούθησε η λεγόμενη «εκκαθάριση» με δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες, μερικές τρομερές, και με την δαιμονοποίηση των Βετεράνων. Αυτό σηματοδότησε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο. Από τη θετική πλευρά, επειδή το να είσαι φασίστας μετά το 1945 σήμαινε να προχωράς με το κεφάλι ψηλά και να πληρώνεις ένα υψηλό τίμημα, εναντίον όλων. Αρνητικά επειδή η ιδέα της ήττας παρέμεινε στο DNA και επειδή η δυσπιστία για όλα και όλοι δεν μπορούσαν να διευκολύνουν την πολιτική δράση.

Έπειτα από κάποιες προσπάθειες δημιουργίας ενός πολιτικού φορέα και μετά τις προπαγανδιστικές και στρατιωτικές πράξεις του κινήματος FAR, δημιουργήθηκε το MSI το οποίο  ήταν ο πρωταγωνιστής αυτής της μνήμης προς το μέλλον. Ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει διανοητικά την ήττα και το κλείσιμο στον κόσμο, οπότε όταν, δύο γενιές αργότερα, οι ιστορικές συνθήκες του επέτρεψαν να εισέλθει στον κυβερνητικό χώρο, οι εκφραστές του δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να διώξουν από πάνω τους αυτό που τους παρέλυε.

Αυτό που σχεδόν ποτέ δεν έχει λυθεί στον ιταλικό νεοφασισμό είναι το κόμπλεξ. Ένα κόμπλεξ ενοχής, ένα κόμπλεξ δίωξης, ένα κόμπλεξ κατωτερότητας. Πράγματα που οι φασίστες δεν θα είχαν δοκιμάσει ποτέ και για τα οποία θα αισθανόταν αηδιασμένοι.

Κρίμα, γιατί η υπερηφάνεια και η επιμονή των χρόνων αγώνα και θυσίας, μετά από αιώνες και αιώνες φυλακών και δεκάδες και δεκάδες θανάτους, θα άξιζαν καλύτερα από τους αστούς και τους γονείς που ήθελαν μόνο να γίνουν αποδεκτοί

Τι προτείνεις για το μέλλον στους νεολαίους συναγωνιστές της χώρας μας που δηλώνουν Εθνικιστές, Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες;

«Δύο άνθρωποι κοιτάζουν μέσα από τα ίδια κάγκελα, το ένα βλέπει τη λάσπη, το άλλο τα αστέρια». Αυτά τα λόγια του Λάνγκρι, ενός Θιβετιανού κληρικού του 11ου αιώνα, είναι θεμελιώδη, ανεξάρτητα από το μοντέλο που έχετε επιλέξει. Επειδή το μοντέλο πρέπει να λειτουργεί για να σας κάνει να γίνετε καλύτεροι και δυνατοί. Μόνο του δεν είναι αρκετό. Το να σας δηλώσω κάτι δεν σημαίνει ότι είστε κιόλας κάτι. Και ακόμη λιγότερο μπορείς πραγματικά να είσαι κάτι αν είσαι πολύπλοκος.

Ίσως είναι απαραίτητη η αναφορά σε ένα πολιτικό αρχέτυπο που αντιπροσωπεύει μια Ιδέα του κόσμου ριζικά διαφορετική από την κυρίαρχη. Κανείς  περισσότερο από τους Έλληνες  θα έπρεπε να το καταλάβει αυτό. Η παρακμή της νεωτερικότητας, η οποία είναι προοδευτική και μεσσιανική, βασίζεται στην Ουτοπία, δηλαδή σε ένα μοντέλο που θα εφευρεθεί, το οποίο δεν έχει κανόνες και το οποίο δεν επιτρέπει σε κάποιον να ενεργήσει πάνω του. Αντ 'αυτού, ο Μύθος κάνει ακριβώς το αντίθετο: σας διδάσκει ένα μοντέλο να το επαναλάβετε, να το ανανεώνετε, το οποίο ενεργεί πάνω σας και αντικατοπτρίζει όλα όσα ενεργείτε, θέτοντας το χώρο σε τάξη. Ο Κόσμος που λυγίζει το Χάος και εξάγει τη μορφή από την ύλη. Είναι ένα αιώνιο μοντέλο, το οποίο υπάρχει ήδη, και ως εκ τούτου μπορεί και πρέπει να πάντα να  μιμείται, και θα είναι πάντα έτσι.

Οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν ένα γραμματικό χρόνο που για εμάς τους μοντέρνους δεν είναι ποτέ μεταφράσιμος: τον αόριστο. Αυτός ο αόριστος, που είναι ένα παρελθόν χωρίς να είναι εντελώς παρελθόν, αναφέρεται στη σύλληψη του Όντος, την οποία οι Έλληνες, ας αναφέρουμε τον Παρμενίδη, είχαν αντιληφθεί και που αντιτίθεται στην παρακμή του Να γίνει, όπως ο Κόσμος ενεργεί στο Χάος και όπως ο Μύθος νικά την Ουτοπία.

Από όλους τους ινδοευρωπαϊκούς λαούς, ο ελληνικός μπόρεσε να εκφράσει τη σοφία μέσω μυθολογίας όπως κανένας άλλος. Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν όλες οι απαντήσεις σε οποιαδήποτε κατάσταση και είναι σαφέστατος ο δρόμος που πρέπει να πάρετε, πως θα βαδίσετε με ποιο τρόπο και κόστος και με ποια μεταμόρφωση. Ωστόσο, κάποιος πρέπει να είναι ισχυρά παρών και να αποκτήσει μια φωτεινή Ολυμπιακή γαλήνη. Προσέξτε να μην το αφήσετε αυτό όταν πρόκειται  αναλαμβάνετε πολιτικές αναφορές "καταραμένες", γιατί αν τις ερμηνεύσετε με σύγχυση, με θυμό, με σκοτεινό τρόπο, όλα θα καταστραφούν.

Τα τελευταία λόγια δικά σου προς τους αναγνώστες του περιοδικού μας.

Σου λέω τρία πράγματα. Πρώτα. Η Ευρώπη και ο Πολιτισμός χρειάζονται την  Ελλάδα και η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Ευρώπη (την οποία ίδρυσε στις Θερμοπύλες και τις  Πλαταιές) και χωρίς Πολιτισμό. Αφιερώνω τον εαυτό μου στη δημιουργία σχέσεων μεταξύ ποιοτικών ανθρώπων από όλη την Ευρώπη, ειδικά μέσω του Lanzichenecchi, το οποίο λαμβάνει τη μορφή συναντήσεων μεταξύ Ευρωπαίων, δύο εκ των οποίων, στην Ιταλία και τη Γαλλία, είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Υπάρχουν επίσης αναφορές στο διαδίκτυο. Σε αντίθεση με τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους Άγγλους, οι Έλληνες μιλούν συχνά άλλες γλώσσες και η συμβολή τους είναι ιδιαίτερα πολύτιμη.

Δεύτερο. Είναι άχρηστο να αισθάνεσαι αγωνία, άγχος ή ελπίδα σε μαζικές αντιδράσεις, σε βιαστικές πολιτικές λύσεις ή στις νίκες ενός λαϊκισμού που δεν έχει στρατηγική, ηγεσία, σχέδια και που παραμένει στο έλος της ιδέας ενός υλιστή και φιλελεύθερου κόσμου. Είναι οι συνειδητοί avant-gardes, οργανωμένοι και με ξεκάθαρες ιδέες, οι μόνοι που μπορούν πραγματικά να παίξουν στις πολιτικές και πολιτιστικές προκλήσεις. Και είναι να εκπαιδεύσουμε αυτούς τους πρωτοπόρους που πρέπει να ανησυχούμε, όχι πολιτικές λύσεις που στο χάος μπορούν να είναι φευγαλέες και εμφανείς.

Τρίτο. Ο καθένας πρέπει να καταλάβει ότι η ζωή ενός λαού δεν συμπίπτει με τη δική του, ότι τα πεπρωμένα των γενεών δεν μετριούνται από αυτό που ζει, ότι ο χρόνος δεν τελειώνει αύριο. Ακόμα κι αν η κατάσταση μπορεί να φαίνεται απελπισμένη, ακόμη και αν δεν βλέπουμε λύσεις που να προσφέρουν ελπίδα για το άμεσο μέλλον, πρέπει να είναι γνωστό ότι δεν θα είναι μερικές γενιές ηλιθίων, γεμάτες Ubris, που μπορούν να σκοτώσουν το πνεύμα της Ελλάδας, που ούτε καν αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας κατάφεραν να πνίξουν. Πρέπει να είμαστε σταθεροί, θαρραλέοι και πάνω απ όλα χαρούμενοι και αδάμαστοι και να κάνουμε ό, τι πρέπει να γίνει. Μπορεί να μην το δούμε, αλλά σε κάθε περίπτωση ξέρουμε ότι αυτό που είχε προβλεφθεί θα συμβεί μια μέρα: ο Απόλλωνας θα επιστρέψει και θα είναι για πάντα.

Νεοπτόλεμος Λεφτής

 

Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον Δημήτρη Ζαφειρόπουλο

 

Χαίρε, ευχαριστούμε για τον χρόνο. Για όσους δεν σε γνωρίζουν καλά πες μας λίγα λόγια για το πότε εντάχθηκες στο εθνικιστικό κίνημα και την πορεία σου μέσα σε αυτό.

Βιογραφικό έχουν τα στελέχη των επιχειρήσεων. Για μένα ο Εθνικισμός είναι προσωπικό βίωμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα αυτές τις απόψεις. Από τα 13 μου, το 1986 άρχισα να ψάχνομαι πηγαίνοντας στα γραφεία της ΕΠΕΝ και στα εθνικιστικά βιβλιοπωλεία «Ελεύθερη Σκέψη», «Νέα Θέση», «Γιακούμος» κλπ . Το 1990 εντάχθηκα στη Χρυσή Αυγή όπου έφτασα να είμαι μέλος του Πολιτικού συμβουλίου της, μέχρι το 2007. Στο ενδιάμεσο, έκδοση του περιοδικού "Αντεπίθεση", της εφημερίδας "Ελεύθερος Κόσμος ", η Πατριωτική Συμμαχία,  η υποψηφιότητα ως Δημάρχου στο Δήμο Αθηναίων.

Ακολούθησαν οι μηνύσεις από το ΚΙΣ, τον Δημητρά και άλλους για την έκδοση του ΕΚ. Το κόψιμο από τον Καρατζαφέρη, ως "νεοναζί" το 2009. Από το 2012 συμμετέχω στην επαναλειτουργία του Εθνικού Μετώπου. Και συνεχίζουμε τα τελευταία χρόνια με την ενίσχυση κάθε δράσης της νεολαίας, με κορυφαία το σταμάτημα της Αμάλ το 2021 .

Τις τελευταίες ημέρες έλαβες μέρος σε μια διακαναλική συζήτηση με δημοσιογράφους. Πώς πήγε αυτή η κίνηση;

Στη διακαναλική και σε κάθε άλλη, δημόσια, εμφάνιση του Εθνικού Μετώπου, νομίζουμε ότι ακούστηκε ένας ευθύς εθνικιστικός λόγος. Καθαρός, σοβαρός με θέσεις και προτάσεις. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική και αυτός είναι ένας λόγος που μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε έτσι. Απλά, εθνικιστικά.

Πολλοί ρωτούν τι έγινε τελικά με την συνεργασία σας με τους Έλληνες ΓΤΠ. Τελικά ποιος ο λόγος που δώσατε τέλος στην συνεργασία σας;

Τα έχουμε πει αυτά. Μετά την 2^η τροπολογία δεν δέχθηκαν καμία, από τις πολλές προτάσεις μας για πολιτική λύση. Αποδεσμευτήκαμε και είδαμε τις κινήσεις που προτιμήθηκαν. Το ΕΑΝ, το κόψιμο από τον Άρειο Πάγο, η ψήφος στην αριστερά και τελευταία οι Σπαρτιάτες. Ο καθένας κρίνεται από τις επιλογές του. Το Εθνικό Μέτωπο, κράτησε μια ενωτική στάση μέχρι και το Μάιο αλλά δεν μπορούμε να συναινούμε σε κάθε λάθος απόφαση, σε κάθε επιλογή που δεν έχει σχέση με Εθνικισμό  .

Σε δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο κάνεις λόγο για πιέσεις εκ μέρους των Ελλήνων ΓΤΠ να μην ενοχλείται μέσω των δράσεων σας η ΝΔ. Αν θες πες μας περισσότερα για αυτή την σημαντική καταγγελία

Γενικά οι "Έλληνες" είχαν μια αλλεργία στον πολιτικό ακτιβισμό. Προτιμούσαν τα  social media. Η πολιτική δράση, η νόμιμη πολιτική δράση όμως και η παρουσία στην κοινωνία είναι συνυφασμένη με τον Εθνικισμό. Αλλιώτικα καταντάς αστικό κόμμα, εκτός βέβαια αν αυτός είναι ο σκοπός σου. Στη συγκεκριμένη δράση, όντως τα στελέχη των "Ελλήνων" γκρίνιαξαν. Το γιατί δεν το κατάλαβα πότε, ούτε μου εξηγήθηκε ποτέ γιατί δεν πρέπει να αντιδρούν στο δρόμο, ενάντια στην  παράδοση της ιθαγένειας στους αλλοδαπούς οι Εθνικιστές. 

Τι στόχο έχει το Εθνικό Μέτωπο σε αυτές τις εκλογές και τι πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξει την επόμενη ημέρα;

Ο στόχος του Εθνικού Μετώπου ήταν να υπάρξει ένα αμιγώς Εθνικιστικό ψηφοδέλτιο στις εκλογές. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς ιδεολογικούς συμβιβασμούς. Ο δεύτερος στόχος ήταν η συσπείρωση ατόμων στο Εθνικό Μέτωπο με άλλη πολιτική προέλευση αλλά κοινό παρανομαστή τον Εθνικισμό. Και τους 2 αυτούς στόχους τους πετύχαμε. Από τις 26 Ιουνίου προχωρούμε στην ενδυνάμωση αυτής της συσπείρωσης με πολιτικές πρωτοβουλίες και δράσεις. Για τις εκλογές τις αυτοδιοίκησης, για τις Ευρωεκλογές σε 1 έτος, αλλά κυρίως για μια δημιουργία εναλλακτικής πρότασης για την κοινωνία. Ενάντια στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, την αντικατάσταση πληθυσμού, το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας, τη φτώχεια και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Πώς βλέπεις σήμερα τον εθνικιστικό χώρο και τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει;

Πολλές οι ελλείψεις. Πολλές οι παθογένειες. Έλλειψη προτάσεων, αρχηγισμός, προσωπολατρεία, ιδεολογική αγκυλώσεις στο παρελθόν και ναι, ο πολιτικαντισμός. Αυτά που, υποτίθεται κατηγορούμε, τα κάνουν χειρότερα κάποιοι και από το πιο αστικό κόμμα εξουσίας. Κλίκες, αυλές,  κόλακες και ναρκισσιστές. Αυτά όμως είναι αποτέλεσμα της έλλειψης εθνικιστικής παιδείας. Της λαγνείας προς μια θεσούλα στη Βουλή και τα μισθωτά παρελκόμενα της. Ναι, η Βουλή είναι όπλο, όχι αυτοσκοπός. Και το λέει αυτό κάποιος που πάντα ήταν υπέρ των πολιτικών λύσεων. Αλλά αυτή η λαγνεία προς την όποια θεσούλα, χωρίς κάποια προοπτική, είναι συνώνυμο με καταστροφή.

Ποιες οι προσωπικές σχέσεις με τον Ηλία Κασιδιάρη μετά την αποχώρηση σας από τον κοινό συνδυασμό;

Με τον Κασιδιάρη τελευταία φορά μίλησα τον Μάρτιο, όταν οι antifa προκάλεσαν ζημιές στο μαγαζί μου. Από τότε δεν είχα κάποια επικοινωνία και δεν νομίζω ότι θα είχαμε και κάτι ουσίας να πούμε. Αυτός έκανε τις επιλογές του, το Εθνικό Μέτωπο τις δικές του και όλοι κρινόμαστε από αυτές.

Πώς κρίνεις την κίνηση του να επιλέξει τον αντιεισαγγελέα να ηγηθεί του κόμματος που ο ίδιος ίδρυσε;

Σας είπα και πριν, ότι είχαμε προτείνει στους "Έλληνες", πολλές πολιτικές λύσεις. Προτίμησαν τη λύση ενός συνταξιούχου Εισαγγελέα και τα αποτελέσματα τα είδαμε. Μπάχαλο και ιδρώτας μέχρι να εξηγήσουν στον κόσμο τους ότι το "διαμάντι της Δικαιοσύνης" ήταν τελικά ένας πύργος στην άμμο.

Πολλά δημοσιεύματα σε τοίχους του διαδικτύου στρέφονται ενάντια στα σημαίνοντα στελέχη του Εθνικού Μετώπου με ύβρεις και βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Τι απαντάς στους ανώνυμους υβριστές;

Δεν μπορώ να στερήσω από κάποιους το να βγάζουν τα ψυχολογικά τους στο διαδίκτυο. Θα μου πεις, οι ψυχολόγοι κλέφτες θα γίνουν; Όχι, αλλά ζούμε και μια οικονομική κρίση και οφείλουμε να σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Επί της ουσίας: οποίος έχει στοιχεία για κάτι ας τα φέρει στη δημοσιότητα. Αλλιώτικα, πάγια θέση μου είναι ότι η λάσπη γυρνάει σε αυτόν που τη ρίχνει.

Τελικά οι όποιες προεκλογικές κινήσεις των εθνικιστικών κομμάτων σχεδιάστηκαν με προχειρότητα λόγω των τροπολογιών του Βορίδη;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε δείξει από την αρχή τις προθέσεις της. Η πρώτη τροπολογία υπήρχε από το 2021. Η προχειρότητα υπήρξε στο να βλέπεις το παγόβουνο και να κάνεις ότι δεν υπάρχει. Αυτό είναι και προχειρότητα και στρουθοκαμηλισμός. Αλλά ξέχασα, πάντα υπάρχουν λύσεις, από τον Λεβέντη σήμερα, τον Νικολόπουλο και τον Κανελλόπουλο τον Μάιο. Μέχρι και τις επόμενες εκλογές, κάτι άλλο θα έχει βρεθεί.  

Ποιοι οι στόχοι του κόμματος σας μετά τις εκλογές;

Τα είπαμε και πριν. Συσπείρωση με σοβαρούς συναγωνιστές που έχουν όρεξη για αγώνα και πολιτική δουλειά. Μακριά από ψώνια, wannabe σωτήρες, τοξικούς και λίγους ηθικά. Η ένταξη αυτή γίνεται ήδη και θα συνεχιστεί με συνέδριο, ομάδες μελέτης και κυρίως ... δράσεις.

Πώς πιστεύεις ότι θα βρει η 26^η Ιουνίου τον εθνικιστικό χώρο; Κατακερματισμός, απογοήτευση ή έναρξη για κάτι καλύτερο;

Η διάρκεια είναι που ξεχωρίζει τον Εθνικιστή από τον όποιο γυρολόγο που ψάχνει να τρυπώσει σε μια θέση. Στις 26 Ιουνίου θα δούμε ποιος θα είναι στις επάλξεις και ποιος θα μαζεύει τα συντρίμμια των φιλοδοξιών του ή των φιλοδοξιών που κάποιοι του έμαθαν να έχει.

Πώς βλέπεις την κίνηση του Εμφετζιόγλου και των λοιπών προσώπων που κατεβαίνουν σε κοινό συνδυασμό;

Με ανόμοια υλικά, φτιάχνεις σαλάτα, όχι πολιτική παράταξη. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η προσπάθεια ποτέ δεν είχε ιδεολογικό χαρακτήρα, εξαρχής ήταν μια κίνηση του στυλ "όλοι οι καλοί χωράνε". 

Τέλος ένα μήνυμα σου για τους φίλους αλλά και για τους εχθρούς της κίνησης σας.

Ας κλείσουμε λαϊκά, με Νότη: "όσο υπάρχουν λύκοι, θα υπάρχουν πρόβατα". Ας διαλέξει ο καθένας τον ρόλο του.