Κυπριακές Εθνικιστικές εκδόσεις Reconquista

Κυκλοφορεί από τις Κυπριακές Εθνικιστικές εκδόσεις Reconquista, Το Μανιφέστο του Επαναστάτη Εθνικιστή που γράφτηκε το μακρινό 1976 από τον Φρανσουα Ντυπρα, έναν εκ των ιδρυτών του Εθνικού Μετώπου στην Γαλλία και μάρτυρα του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού. 

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από βιβλιοπωλεία του χώρου στην Αθήνα, καθώς και μέσω παραγγελίας στο τουιτερ στην σελίδα @ReconquistaCy

Κυκλοφορεί από τις Κυπριακές Εθνικιστικές εκδόσεις Reconquista η συγκλονιστική ομιλία του Δρ. Γιόζεφ Γκαίμπελς, Μπολσεβικισμός, θεωρία και πράξη, που έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου, 1936 στην Νυρεμβέργη, στο 8ο Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. 

Στην ομιλία αυτή, ο Γκαίμπελς αναλύει την παγκόσμια απειλή που θέτει ο μπολσεβικισμός σε σχέση με τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.  Παρόλο που έχουν περάσει 88 χρονιά από τότε, θίγονται ζητήματα που ακόμα και σήμερα δεν παύουν να είναι επίκαιρα, γεγονός που καταδεικνύει την διορατικότητα και την ορθότητα των απόψεων του ομιλητή. 

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από βιβλιοπωλεία του χώρου στην Αθήνα, καθώς και μέσω παραγγελίας στο τουιτερ στην σελίδα @ReconquistaCy

Το Εθνικοεπαναστατικό Μανιφέστο του François Duprat (Ο Σαμουράι της Δύσης)

 

«… Το 1976 ο Duprat δημοσίευσε στην Γαλλία, το «Le Manifeste Nationaliste - Rèvolutionnaire». Ένα μανιφέστο που αποτελεί εγχειρίδιο και οδηγό ιδεών και σκέψεων για τα εθνικοεπαναστατικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. 

Μελετώντας το παρακάτω κείμενο, βλέπουμε ότι γράφτηκε για την Γαλλία αλλά ταυτόχρονα εφαρμόζεται σε κάθε ευρωπαϊκό έθνος. Είναι κάτι σαν οδηγός λοιπόν. Με αυτό κλείνουμε το αφιέρωμα σε μια πολύ σημαντική προσωπικότητα του ευρωπαϊκού ριζοσπαστικού εθνικισμού, που άφησε μια μεγάλη πνευματική κληρονομιά:

Ο επαναστατικός εθνικισμός αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια ανάληψης ευθύνης της τρέχουσας κρίσης στην Ευρώπη, στο επίπεδο της ριζικής αμφισβήτησης των αξιών της σημερινής κοινωνίας. Θεωρεί ως τον κεντρικό πυρήνα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων την ιδέα του έθνους που συλλαμβάνεται ως η οργανική ομαδοποίηση στοιχείων, τα οποία χωρίς αυτήν θα αντιπροσώπευαν μόνο ένα σύνολο χωρίς συνέπεια που διατρέχεται από καταστροφικές εντάσεις. 

Το οργανωμένο έθνος μπορεί να είναι μόνο ένα έθνος στο οποίο οι ταξικές διαφορές έχουν πραγματικά εξαλειφθεί, αφού αυτές οι διαφορές αυτόματα προϋποθέτουν επιβλαβείς εντάσεις για την εθνική αρμονία. Αυτές οι εντάσεις πρέπει να εξαλειφθούν από το κράτος, που πρέπει να είναι το κράτος όλου του λαού. 

Λαός που μπορεί να περιλαμβάνει όλους όσους συμβάλλουν στην εθνική ανάπτυξη, χωρίς κερδοσκόπους, παράσιτα και εκπροσώπους ξένων συμφερόντων. Ο επαναστατικός εθνικισμός βλέπει τη Γαλλία ως ένα αποικισμένο έθνος που χρειάζεται επειγόντως να αποαποικιοποιηθεί. 

Οι Γάλλοι πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι ενώ είναι θύματα ξένων λόμπι που τους εκμεταλλεύονται χάρη στη συνενοχή ενός μέρους των κυρίαρχων τάξεων στους οποίους τα λόμπι ρίχνουν τα υπολείμματα του εκάστοτε κόμματος του οποίου ανήκουν …»

για την συνέχεια εδώ ...

François Duprat. Για έναν ευρωπαϊκό εθνικοεπαναστατικό και λαϊκό εθνικισμό. Μέρος Β’

Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στο προσωπικό ιστολόγιο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου: 

Περνώντας τώρα στον εθνικοσοσιαλισμό, ο Duprat συνοψίζει τις βάσεις του στην αρχή του ηγέτη και σε αυτήν της ενότητας: «Ένας λαός, ένα έθνος, ένας ηγέτης». Ο αντικομουνισμός των Ναζί ήταν ακόμη πιο επιθετικός από αυτόν των Ιταλών φασιστών. 

Επιπλέον τονίζει ότι:  «Στην αρχή  το κόμμα ήταν βίαια αντικαπιταλιστικό. Η πίεση των εξωτερικών γεγονότων το ανάγκασε να μετριάσει αυτή τη θέση, ειδικά ενόψει ενός πολέμου, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χίτλερ δεν είχε καμία συμπάθεια προς τους καπιταλιστές. Η επιθυμία του θα ήταν  μόλις τελείωνε η σύγκρουση, να βάλει τέλος στις δραστηριότητές τους κατευθύνοντας το Ράιχ προς ένα πιο σοσιαλιστικό μονοπάτι». 

Υπενθυμίζεται εδώ ότι η «εθνικοσοσιαλιστική αριστερά» (ειδικά οι αδερφοί Strasser), παραμένει ελάχιστα γνωστή σε ορισμένους ιταλικούς εθνικοεπαναστατικούς κύκλους της εποχής, ακόμη και όταν αυτοί δηλώνουν ότι αναφέρονται σε αυτήν. 

Ωστόσο όπως λέει: «Δεν προσχωρεί κανείς στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα ως σαν ένα χυδαίο αστικό κόμμα. Δεν είναι απλώς μια αμοιβή που πρέπει να πληρώσει κάποιος. Είναι μια συνολική και αποτελεσματική ένταξη στην οποία η μαχητικότητα παίζει μεγάλο ρόλο».

για την συνέχεια του άρθρου εδώ ...

François Duprat. Για έναν ευρωπαϊκό εθνικοεπαναστατικό και λαϊκό εθνικισμό. Μέρος A’

François Duprat. Για έναν ευρωπαϊκό εθνικοεπαναστατικό και λαϊκό εθνικισμό. 

Μέρος A’

Η Γαλλία έχει προσφέρει ιδέες αλλά και βασικές αρχές ιδεολογικές, όσον αφορά κινήματα και ανθρώπους που ανήκουν στον εθνικισμό και ιδιαίτερα στον ριζοσπαστικό εθνικισμό, τόσο σε ακτιβιστικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Θα  ασχοληθούμε λοιπόν με έναν πολύ ενδιαφέροντα, αμφιλεγόμενο και δυναμικό  πρωταγωνιστή του γαλλικού νεοφασισμού, τον François Duprat, τον οποίο ίσως κάποιοι από τους  αναγνώστες μπορεί να γνωρίζουν από τα βιβλία του αφιερωμένα στα Waffen SS. Λόγω μεγάλου όγκου, το άρθρο θα χωριστεί σε τρία μέρη. 

Καλή ανάγνωση.

Στον Duprat, (που δυστυχώς έγινε διάσημος από το τραγικό τέλος που εξακολουθεί να καλύπτεται από μυστήριο σήμερα), έχει αφιερωθεί τα τελευταία χρόνια ένα βιβλίο μεγάλου ενδιαφέροντος από συγγραφείς που δεν σχετίζονται με τον πολιτικό τομέα στον οποίο ανήκε ο ίδιος. Είναι ο Nicolas Lebourg και ο Joseph Beauregard με το “François Duprat L’homme qui inventi le Front National” (François Duprat ο άνθρωπος που εφηύρε το Εθνικό Μέτωπο), που δημοσιεύτηκε στο Παρίσι το 2012. 

Ο Leoburg είναι επίσης συγγραφέας ενός άλλου πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου, το  “Le Monde vu da la plus Extreme Droite - Du Fascisme au nationalisme révolutionnaire” (Ο κόσμος πιο πέρα από την ακροδεξιά - Από τον φασισμό στον επαναστατικό εθνικισμό), όπου διαβάζουμε για τον Duprat ότι συμμετείχε πρωταγωνιστικά στην δημιουργία εθνικοεπαναστατικών κινημάτων στην Γαλλία αλλά και στην ίδρυση δεκάδων περιοδικών και εφημερίδων.

Ο François Duprat  λοιπόν, γεννήθηκε στο Ajaccio στην Κορσική, στις 26 Οκτωβρίου 1940. Η οικογένεια του ήταν πολιτικά προσανατολισμένη προς την άκρα αριστερά, (ο πατέρας του συμμετείχε στην αντίσταση) τόσο πολύ που έφηβος ακόμη σύχναζε σε κύκλους τροτσκιστών από τους οποίους αποσπάστηκε προς την τέλος της δεκαετίας του 1950 για να ενταχθεί στα πιο ριζοσπαστικά ρεύματα του γαλλικού εθνικισμού και που του προκάλεσε ένα είδος αφορισμού από την οικογένεια. 

Μπορούμε να θυμηθούμε ότι από πολύ μικρός ο Duprat έδειχνε  εξυπνάδα, υπέροχη μνήμη και πραγματική όρεξη για ανάγνωση και μάθηση. Σε όλη του τη ζωή, ίσως και λόγω της πολιτικής καταγωγής του, έδειχνε πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για τις πιο ριζοσπαστικές ομάδες της άκρας αριστεράς και ήταν από τους πρώτους που κατάλαβαν τις δυνατότητες τους και ιδιαίτερα με τις ταραχές του περίφημου Μάη του 1968.

για την συνέχεια του άρθρου εδώ ...

Η δολοφονία του Francois Duprat

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Στις 18 Μαρτίου 1978, δολοφονήθηκε ο Francois Duprat, ιστορικός, πολιτόλογος και πολιτικός της εθνικοεπαναστατικής γαλλικής δεξιάς. Το αυτοκίνητό του μεταμορφώθηκε σε μια άμορφη μάζα, από την έκρηξη, έξω από το σπίτι του, που προκάλεσε μια βόμβα την οποία είχαν τοποθετήσει άγνωστοι. Ήταν ο άνθρωπος που με κάποιες έρευνες που είχε κάνει, είχε ανακινήσει κάποια γενικά ύποπτα περιστατικά που από πίσω κρυβόταν η γαλλική κυβέρνηση. Το πιο σημαντικό από αυτά ήταν την σχέση που είχε η Mossad, με την εξέγερση του περίφημου Μάη του 68 στο Παρίσι. Μια είδηση που είχε δημιουργήσει πολύ θόρυβο εκείνη την εποχή κσι ειδικότερα στις κυβερνήσεις της Γαλλίας, Γερμανίας και ΗΠΑ. 

Η δολοφονία του Duprat ήταν έργο των μυστικών υπηρεσιών ή κάποιων που προστατευόταν από αυτούς και επρόκειτο για μια ενέργεια άψογα εκτελεσμένη αν θεωρήσουμε ότι αφορούσε έναν πολιτικό ακτιβιστή αρκετά νέο, 37 χρονών. Στην Γαλλία εκείνη την εποχή υπήρχαν οι Sac (ένα είδος μυστικής αστυνομίας με απεριόριστη εξουσία), οι οποίοι χτυπούσαν σε πολλαπλές κατευθύνσεις: σε όποιον ενοχλεί την γκωλική πλειοψηφία αλλά και πιο ειδικά μετά το περάσμα από τον De Gaulle στον Pompidou, τους αντιπάλους της τράπεζας Rothschild και της Γαλλικής gladio (σε αυτήν την οργάνωση υπήρχαν πολλοί αριστεροί που σύμφωνα με τον Duprat είχαν σχέση με την Mossad). 

Περίπου ενάμιση χρόνο πριν είχε δολοφονηθεί ο Γερμανός συνταγματάρχης Joachim Peiper, ο οποίος κάηκε ζωντανός στο εξοχικό του σπίτι του στην Γαλλία. Είμαστε πλέον στα χρόνια της ένοπλης τρομοκρατίας που προστατευόταν από τα Γαλλικά κέντρα ισχύος. Είναι μια δολοφονία που έγινε 2 μέρες πιο μετά από την απαγωγή Aldo Moro στην Ιταλία, μια ενέργεια εκτελεσμένη από την σούπερ οργάνωση Hyperion του Παρισίου, μια οργάνωση που αποτελούνταν από ισχυρά πρόσωπα της εποχής ... 

πηγή