Λόγια της Evita Peron ...
''Η βία στα χέρια του λαού δεν είναι βία
αλλά δικαιοσύνη''
αλλά δικαιοσύνη''
Εβίτα Περόν 1919 - 1952
Λόγια του μεγάλου Φασίστα ποιητή Ezra Pound ...
''Σκλάβος είναι αυτός που ελπίζει
ότι θα έρθουν να τον ελευθερώσουν''
ότι θα έρθουν να τον ελευθερώσουν''
Έζρα Πάουντ 1885 - 1972
Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα (Κώστας Καρυωτάκης)
Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα
Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι.
Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλείνει προτού δακρύσει.
Ο κόσμος τω δεντρώνε ρέβει ορθός.
Κλαίει παρακάτου η βρύση.
Από τα σπίτια που είναι σα βουβά,
κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου,
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά
τ' ασημοδάχτυλά του.
Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
κι εμείς θαν το γλεντήσουμε το βράδυ,
όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό
και μέσα μας τον άδη.
Οι μπάγκοι μας προσμένουν. Κι όταν βγει
το πρώτο ρόδο στ' ουρανού την άκρη,
όταν θα σκύψει απάνου μας η αυγή
στο μαύρο μας το δάκρυ
θα καθρεφτίσει τ' απαλό της φως.
Γιομάτοι δέος ορθοί θα σηκωθούμε,
τον πόνο του θα ειπεί καθε αδερφός
κι όλοι σκυφτοί θ' ακούμε
Κι ως θα σας λέω για κάτι ωραίο κι αβρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι,
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω
που ακόμα δεν ειπώθη.
Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι.
Ο Robert Brasillach για την δημοκρατία ...
''Και θα καταλήξουμε με τις οσμές αρωματισμένης σαπίλας που ακόμα αποπνέει η ψυχορραγούσα παλιά πουτάνα, η βλογιοκομμένη παλιοβρώμα, που μυρίζει το πατσουλί και την κολπίτιδα, η δημοκρατία πάντα όρθια στο πεζοδρόμιό της.
Είναι πάντα εκεί, η κακοασπρισμένη, πάντα εκεί, η ραγισμένη, η σπασμένη, στο κατώφλι της, περιτριγυρισμένη απ'τους πελάτες και τους πρωτάρηδές της, εξίσου λυσασμένους με τους γέρους.
Μετά τόση εξυπηρέτηση που τους έκανε, μετά από τόσα λαχεία που τους έφερε μέσα στις ζαντιέρες της, με τί καρδιά να την αφήσουν παρά τις βλεννοραγίες και τη σύφιλη; Είναι κι αυτοί έτσι σάπιοι μέχρι το κόκκαλο.''
Η δημοκρατία φέρνει τον θάνατο και την δυστυχία !
Άλλος ένας Έλληνας νεκρός από τις ομάδες αλλοδαπών που για μια κάμερα και ελάχιστα ευρώ δεν διστάζουν να επιτεθούν πισώπλατα και να σφάξουν με μαχαίρια έναν άοπλο. Ένα άνανδρο χτύπημα και μια «πούστικη» τακτική πραγματικά.
Περισσότεροι από 800 οι νεκροί τα τελευταία 20 χρόνια. Νέοι σφαγμένοι και γέροι στραγγαλισμένοι οι περισσότεροι την ώρα που κοιμούνται ή παλεύουν για το μεροκάματο νεκροί για 5 ή 50 ευρώ.
Άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους δεν πείραξαν ποτέ κανέναν. Ούτε εκμεταλλεύτηκαν ξένους σε δουλειές ούτε προκάλεσαν έριδες με σκοπό το προσωπικό τους κέρδος.
Οδηγοί σε ταξί, αγρότες, κτηνοτρόφοι, κοπέλες που μόνες γύριζαν το βράδυ στο σπίτι τους. Όλοι και όλες ένιωσαν και βίωσαν έναν οδυνηρό θάνατο.
Πολλά τα περιστατικά που δημοσιεύτηκαν ακόμα περισσότερα αυτά που κρύβουν οι αρχές. Συνένοχος ο «λαός».
Με την δική του ψήφο ο Αντωνάκης Σαμαράς πρώτος αυτός για όσους το ξεχνούν άνοιξε τα σύνορα αγνοώντας τους πάντες, ο τεχνοκράτης Σημίτης - πάλι με την ψήφο του λαού - τους νομιμοποίησε για τα ψηφαλάκια.
Και σήμερα ο Γιωργάκης επίτηδες αφήνει την χώρα να παραδοθεί τόσο στο ΔΝΤ όσο και στις ορέξεις όλων αυτών που επιδιώκουν ο Έλληνας να είναι ραγιάς στην γειτονιά του.
ΜΚΟ «αναρχικοί» και αντιρατσιστές στο πλευρό ομάδων και «εθνοτήτων» που απλά επιζητούν να ζήσουν το καπιταλιστικό όνειρο με κάθε τρόπο. Κλείνουν όλοι επιδεικτικά τα μάτια μπροστά σε φαινόμενα όπως το εμπόριο πρέζας και η πορνεία που έχουν να κάνουν τόσο με την λογική του καπιταλισμού όσο και με το δόγμα των «ανοιχτών συνόρων».
Ουρλιάζουν όπου και αν βρεθούν «πατρίδα μας όλη η γη» «πακιστανοί αδέρφια μας» και όμως η πλειοψηφία των μεταναστών (κυρίως αυτοί από την Αφρική και την Ασία) τους έχει γράψει στα αρχίδια τους μια και καλή.
Ελάχιστοι ασχολούνται με τον συνδικαλισμό, λίγοι τους ψηφίζουν και ακόμα λιγότεροι νοιάζονται για τις ιδέες των «αναρχικών» «αριστεριστών» και των αντιρατσιστών.
ΠΑΣΟΚ ΡΕ ΜΟΥΤΡΑ αυτό τους νοιάζει αυτό ζητούν και αυτό απολαμβάνουν. Δορυφορική τηλεόραση, ξύδια, πρέζα που να φέρει και την κονόμα αφού ο Έλληνας την καρφώνει στο μπράτσο - εξάλλου μόλις 2 ευρώ το φιξάκι της κόκας ρε παιδιά - τζαμί για τους πιο φανατικούς και θρήσκους και αυτό είναι το δικό τους μέλλον και «άσε τους μαλάκες να το παίζουν αλληλέγγυοι».
Εξαιρέσεις σε πρόσωπα και καταστάσεις μπορεί να υπάρχουν όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία για να συνεχίσει η κατάσταση αυτή η οποία είναι κανονική ΚΑΤΟΧΗ.
Είναι απλό. Ζούμε σε συνθήκες πολέμου, όπως περιγράφει ο συγγραφέας στα ημερολόγια Turner. Θα έρθει η ώρα που οι Ασιάτες θα πολεμούν ενάντια στους Λευκούς και οι Αφρικανοί ενάντια σε όλους και βασικά όλοι εναντίον όλων. Και το πεδίο μάχης θα είναι και η Αθήνα. RAHOWA.
Το θέμα δεν είναι αν θα ξεσπάσει η καταιγίδα. Αυτό ήδη συμβαίνει. Το θέμα είναι θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε.
Και επίσης αυτή την φορά θα πρέπει να πληρώσουν επιτέλους οι καπιταλιστές και οι εβραίοι εξουσιαστές που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι (πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί , σύμβουλοι κ.α) οι πρεζέμποροι, οι νταβατζήδες, οι καναλάρχες, οι δημοσιογράφοι, οι πλουτοκράτες, οι πολιτικοί, οι μπάτσοι, οι πράκτορες, οι ηγέτες των ΜΚΟ, οι ηγεσίες των «αντιρατσιστών» τα τσογλάνια που βγάζουν μαχαίρια και λεπίδια για δέκα ευρώ όλοι αυτοί που είναι συνυπεύθυνοι για το ποτάμι αίματος.
Δεν πρέπει να τους αφήσουμε για άλλη μια φορά να χαμογελούν από ικανοποίηση.
Όλοι στους δρόμους ενάντια στις ντόπιες και ξένες μαφίες και συμμορίες που βιάζουν σκοτώνουν και ξυλοκοπούν.
Στόχος μας και οι δυνάμεις του καθεστώτος που προστατεύουν το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα.
Πλήρης αποκλεισμός της γνωστής ακροδεξιάς κλίκας που βγήκε όπως τα κοράκια μετά την σφαγή, ας μην ξεχνάμε ότι θα προσπαθήσουν να εξαργυρώσουν το αίμα με ψήφους. Καμιά συμπαράταξη μαζί τους δρούμε μόνοι μας αυτόνομα και δυναμικά.
Στόχος όλοι αυτοί που καλύπτουν το όργιο βίας όπως και αν λέγονται ότι ταμπέλα και αν φορούν. Αποκαλύπτονται καθημερινά όσο και αν προσπαθούν να το παίξουν «επαναστάτες».
Δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε ποτέ «αγανακτισμένοι πολίτες» πάντα υπήρξαμε σαλπιγκτές εκδίκησης και ελευθερίας.
Το παραμύθι των εκλογών.
Έλληνα της Κύπρου, Στις 22 του τρέχοντος μηνός καλείσαι στις κάλπες για να ψηφίσεις τους αντιπροσώπους που θα στείλεις στην βουλή. Καλείσαι με την ψήφο σου να επιλέξεις αυτούς που θα σε εκπροσωπήσουν για την επόμενη πενταετία στην Κυπριακή βουλή.
Μια μελέτη της ιστορίας των εκλογικών διαδικασιών για την Κυπριακή βουλή καθώς και η βιωματική γνώση του γεγονότος μας οδηγεί χωρίς δεύτερη σκέψη στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η ψήφος ισοδυναμεί με την συνενοχή σε ένα κατασκεύασμα που δίνει άλλοθι στους πολιτικούς που μας κυβερνούν και διαχειρίζονται την εξουσία.
Η πελατειακή σχέση του πολιτικού με τον πολίτη είναι δεδομένη. «Η ψήφος σου είναι η δύναμη σου», «έχεις την δύναμη να αλλάξεις το πολιτικό σκηνικό», «έχεις την επιλογή να ψηφίσεις τους πιο άξιους» είναι οι κλασσικές ατάκες που εκστομίζουν οι υποψήφιοι πανηγυριστές παραμονές εκλογών.
Αλήθεια πόση δύναμη έχεις όταν στην εκλογική διαδικασία συμμετέχεις κάθε πέντε χρόνια (δηλαδή μια φορά κάθε 1825 ή 1826 ημέρες);
Μια διαδικασία που λειτουργεί σαν μέσο νάρκωσης της ανθρώπινης σκέψης και δραστηριότητας, αφού δεν έχει τίποτα κοινό, με τη λαϊκή κυριαρχία, μια διαδικασία που ξεφτελίζει την ανθρώπινη ύπαρξη με την υποταγή και το γλείψιμο προς τον «δικό σου» βουλευτή.
Εμείς οι Αυτόνομοι Εθνικιστές της Κύπρου πιστεύουμε ότι με την ψήφο δεν λύνουμε τα προβλήματα μας αφού στην δημοκρατία τα μηδενικά ψάχνουν για νούμερα, ούτως ώστε να αυξήσουν τα ποσοστά και τις ψήφους τους, να εδραιώσουν τις θέσεις και τους μισθούς όλων αυτών που ευθύνονται για τις υποχωρήσεις στο Κυπριακό και για την εξαθλίωση που οδηγούμαστε σαν λαός και σαν κοινωνία.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Η βιομηχανία της λαθρομετανάστευσης.
Πέρα από τις όποιες πολιτικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις του καθενός, η ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής από το νεοελληνικό κράτος και η αθρόα και ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, ως συνέπεια της πρώτης, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας.
Ένα πρόβλημα του οποίου οι συνέπειες είναι πλέον ορατές και στον πιο δύσπιστο, με την γκετοποίηση μεγάλων περιοχών στα αστικά κέντρα και την σταδιακή αυτοοργανωμένη αντίδραση των Ελλήνων κατοίκων σε περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας Αθηνών, η Πάτρα και η Ηγουμενίτσα.
Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι η ανάλυση των συνεπειών της λαθρομετανάστευσης, όπως η εθνοφυλετική αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδας, η τεράστια αύξηση της εγκληματικότητας και η άνοδος του ποσοστού των ανέργων.
Οι αριθμοί και, κυρίως, η καθημερινότητα του Έλληνα, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες του προβλήματος, το οποίο έχουν αποτύχει να θέσουν στη σωστή βάση και να δώσουν μία λύση, ή έστω κάποια σοβαρή πρόταση, οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων, από την αριστερά μέχρι τη νεοφιλελεύθερη δεξιά.
Κι αν στη δεξιά υπάρχει πολυγλωσσία για το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης, από νεοφιλελεύθερες απόψεις μέχρι πατριωτικές (εντός και εκτός εισαγωγικών) φωνές, η αριστερά έχει αποτύχει ακόμα και να εντοπίσει το πρόβλημα, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της παίζει έναν ύποπτο ρόλο έχοντας αναλάβει εργολαβικά την «υπεράσπιση» και την «ευημερία» των λαθρομεταναστών, πολλές φορές αυτόκλητα και αρκετές φορές παράτυπα, παράνομα και εις βάρος των Ελλήνων.
Η πρόσφατη υπόθεση των «απεργών πείνας» του κτιρίου Υπατία αποτελεί το πιο τρανταχτό παράδειγμα πολιτικής ανευθυνότητας, αν όχι ανθελληνικής και αντικοινωνικής πρακτικής, από τη μεριά των υποκινητών «αλληλέγγυων».
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Τα ψέματα, η υποκρισία και η αντίφαση των εν Αθήναις "επωνύμων" Κυπρίων ...
Όπως προσφάτως ενημερώσαμε μέσα από την ιστοσελίδα μας δυναμική και αιφνιδιαστική συνάμα, παρέμβαση πραγματοποίησαν Αυτόνομοι Εθνικιστές στις 4 Μαΐου στο σπίτι της Κύπρου (το ποιο ανήκει στην κυπριακή πρεσβεία) στην οδό Ηρακλείτου στο Κολωνάκι της Αθήνας, στην πιο αστυνομοκρατούμενη περιοχή των Αθηνών, στην οποία πραγματοποιήθηκε εκδήλωση της κυπριακής πρεσβείας προς τιμήν του προσφάτως αποθανόντος Τούρκου ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ, ο οποίος ας σημειωθεί ότι διέμενε στην κατεχομένη Αμμόχωστο μας.
Επιπλέον αφορμή, εκτός του θέματος της εκδήλωσης. ήταν η παρουσία ως κεντρικού ομιλητή του Τούρκου καθηγητή τουρκικών και μεσανατολικών σπουδών στο πανεπιστήμιο Κύπρου Νιαγιάζι Κιζιλγιουρέκ.
Ο Κιζιλγιουρεκ είναι γνωστός υβριστής της Ελλάδος και σφοδρός κατήγορος των αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Προσπαθεί να μας πείσει μαζί με τους ελληνόφωνους ομοϊδεάτες του ΑΚΕΛ και τους νυν αξιωματούχους του διεφθαρμένου κυπριακού κολοβού κράτος ότι δεν έχουμε ελληνική ταυτότητα και ότι η Κύπρος δεν είναι ελληνική !
Πασχίζει στην ουσία εν λόγω "κύριος" για να καταστεί η πατρίδας μας ξένο προτεκτοράτο, να εξισωθεί το 82% της ελληνικής πλειοψηφίας της νήσου, με το 18% της τουρκικής μειονότητας και για να αφελληνιστεί η Κύπρος.
Οι Αυτόνομοι Εθνικιστές στέκονταν έξω από την πόρτα στο σπίτι της Κύπρου και έκαναν διαφώτιση μοιράζοντας φυλλάδια τόσο στους περαστικούς όσο και στους προσερχόμενους στην εκδήλωση οι οποίοι τα δέχθηκαν, ενώ ορισμένοι μόλις τα διάβασαν αποχώρησαν από το χώρο.
Η παρουσία μας ενόχλησε εμφανώς και πανικόβαλε τους υπεύθυνους της εκδηλώσεως οι οποίοι κάλεσαν την αστυνομία. Λίγα λεπτά πριν, κατέβηκε ο Μορφωτικός ακόλουθος Κώστας Λυμπουρής πανικόβλητος, αλλά ευγενικά μας είπε ότι σέβεται άποψή μας και μας παρακάλεσε να αποχωρήσουμε από το πεζοδρόμιο (κάτι που δεν εμπίπτει βέβαια στις αρμοδιότητές του), κάτι το οποίο φυσικά και δεν πράξαμε.
για περισσότερες πληροφορίες και άκρως ενδιαφέρουσες φωτογραφίες στον σύνδεσμο εδώ ...
05.05.1981 Σαν σήμερα μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας ...
... Εάν δεν μπορέσουν να συντρίψουν αυτόν τον πόθο για ελευθερία, δεν θα μπορέσουν και να σε διαλύσουν.
Δεν θα με διαλύσουν, δεν θα υποκύψω, γιατί ο πόθος μου για ελευθερία, όπως και η ελευθερία του ιρλανδικού λαού, είναι βαθειά μες στην καρδιά μου.
Θα ξημερώσει κάποια μέρα πο ολόκληρος ο ιρλανδικός λαός θα φανερώσει αυτόν τον πόθο για ελευθερία.
Και τότε θα δούμε την σελήνη να ανατέλλει ...
Η τελευταία καταγραφή από το ημερολόγιο του Bobby Sands.
Και τότε θα δούμε την σελήνη να ανατέλλει ...
Η τελευταία καταγραφή από το ημερολόγιο του Bobby Sands.
Δυναμική παρέμβαση Αυτόνομων Εθνικιστών στο "Σπίτι της Κύπρου" στην Αθήνα ...
Σε δυναμική παρέμβαση, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε στο Σπίτι της Κύπρου στο Κολωνάκι, προέβησαν Αυτόνομοι Εθνικιστές της Κύπρου, που φοιτούν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα των Αθηνών, σε συνεργασία με Συναγωνιστές μας από την Αθήνα.
Το πανηγυράκι ελληνοτουρκικής "φιλίας" ήταν αφιερωμένο στον Τούρκο ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ και ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος, επίσης Τούρκος, υβριστής του Ελληνισμού, Νιγιάζι Κιζιλγιουρέκ - καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου - διορισμένος επί προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη !
Ο εν λόγω "κύριος" ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων που θέλουν να εξισώσουν το 82% της ελληνικής πλειοψηφίας της νήσου, με το 18% της τουρκικής μεινότητας και βεβαίως από τους υπερμάχους του σχεδίου Ανάν σε και σε ό,τι αυτό προνοεί.
Οι Συναγωνιστές έριξαν φέιγ βολάν με αντιτουρκικό και αντιομοσπονδιακό περιέχομενο και μοίρασαν φυλλάδια σχετικά με το θέμα της παρέμβασης και το ρόλο που επιτελεί το ανθελληνικό φερέφωνο, εν ονόματι Νιγιάζι Κιζιλγιουρέκ.
Το πανηγυράκι ελληνοτουρκικής "φιλίας" ήταν αφιερωμένο στον Τούρκο ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ και ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος, επίσης Τούρκος, υβριστής του Ελληνισμού, Νιγιάζι Κιζιλγιουρέκ - καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου - διορισμένος επί προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη !
Ο εν λόγω "κύριος" ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων που θέλουν να εξισώσουν το 82% της ελληνικής πλειοψηφίας της νήσου, με το 18% της τουρκικής μεινότητας και βεβαίως από τους υπερμάχους του σχεδίου Ανάν σε και σε ό,τι αυτό προνοεί.
Οι Συναγωνιστές έριξαν φέιγ βολάν με αντιτουρκικό και αντιομοσπονδιακό περιέχομενο και μοίρασαν φυλλάδια σχετικά με το θέμα της παρέμβασης και το ρόλο που επιτελεί το ανθελληνικό φερέφωνο, εν ονόματι Νιγιάζι Κιζιλγιουρέκ.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Μπάαθ (Baath): Η δύναμη της ιδεολογίας ενός κινήματος που φοβήθηκαν οι ηγεσίες του.
του Έσπερου.
Το Μπάαθ είναι το μαζικότερο και μακροβιότερο εθνικιστικό σοσιαλιστικό κίνημα που έκανε την εμφάνισή του στον Αραβικό κόσμο. Κατέκτησε την εξουσία σε δύο Αραβικά κράτη, στη Συρία από το 1963 και στο Ιράκ από το 1968 και η πολιτική του δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του Ισραήλ, των δυτικών Ευρωπαίων και των ΗΠΑ.
Όμως και στα δύο αυτά κράτη οι ηγέτες που επικράτησαν τελικά έχασαν τον αρχικό ιδεολογικό προσανατολισμό τους. Δεν θέλησαν να κρατήσουν «ζωντανό» το εθνικιστικό σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά το «υποβάθμισαν» σε ένα συστημικό καθεστωτικό κόμμα, που συνδύαζε την προσωπολατρία και τον νεποτισμό, χωρίς κανένα ριζοσπαστικό στοιχείο και εντελώς ακίνδυνο για τον καπιταλισμό.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να απομονωθεί από τις γνήσιες επαναστατικές λαϊκές δυνάμεις και στο Ιράκ να μην καταφέρει να αντιμετωπίσει την Αμερικάνικη καπιταλιστική εισβολή, ενώ στη Συρία να αργοπεθαίνει, μην έχοντας κανένα κοινωνικό έρεισμα για να ενώσει τον λαό, με τα καθοδηγητικά του όργανα να υπολειτουργούν και με μοναδικό ρόλο τα τελευταία χρόνια να επικροτούν τις αποφάσεις της ηγεσίας.
Βέβαια για τη σημερινή ιδεολογική «παρακμή» του Μπάαθ στη Συρία μεγάλο ρόλο έχει παίξει ο Χάφεζ αλ Άσαντ, ο πατέρας του σημερινού προέδρου, που θέλησε να δημιουργήσει ένα προσωποπαγές καθεστώς, χωρίς να έχει το δυναμισμό ενός γνήσια επαναστατικού εθνικοκοινωνικού ριζοσπαστικού κινήματος.
Όμως όταν ξεκίνησαν όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Το 1943 δώδεκα νέοι όλοι αγροτικής καταγωγής ίδρυσαν στη Δαμασκό το κόμμα Μπάαθ (που σημαίνει Αναγέννηση). Πρωτεργάτες της ίδρυσης του κινήματος ήταν ο ελληνορθόδοξος Μισέλ Αφλάκ και ο μουσουλμάνος Σαλάχ αν Ντιν αλ Μπιτάρ.
Άρα βλέπουμε από την πολιτική του γέννηση να προσανατολίζεται σε ένα κλίμα ανεξιθρησκίας. Ο Αφλάκ ήταν ο «ιδεολόγος» του Μπάαθ, ενδιαφερόταν περισσότερο για τη θεωρητική ανάλυση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων παρά για την πολιτική δράση και τα δημόσια αξιώματα. Ο Μπιτάρ ήταν ο «οργανωτής» του κινήματος.
Μετά το μπααθικό πραξικόπημα του 1963 στη Συρία, εντάχθηκε στο Εθνικό Επαναστατικό Συμβούλιο και διορίστηκε Πρωθυπουργός. Όμως η πολιτική που εφάρμοσε ήταν «μετριοπαθής» και δεν ικανοποίησε την ισχυρή τότε ριζοσπαστική πτέρυγα του κόμματος, που το 1966 κατέλαβε την εξουσία και τον ανάγκασε να φύγει στο Λίβανο.
Ιδρυτικό συνέδριο και αρχές.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του Μπάαθ, που έγινε 4 - 7 Απριλίου του 1947, παρευρέθηκαν 247 Άραβες αντιπρόσωποι από διάφορα αραβικά κράτη. Οι γενικές αρχές του κινήματος προσδιορίζονταν στον παναραβισμό, σοσιαλισμό, λαϊκό και επαναστατικό.
Στα βασικά άρθρα του περιλαμβάνονταν οι αρχές της δίκαιης κατανομής του εισοδήματος, της εθνικής ιδιοκτησίας των μέσων μεταφοράς, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, του φυσικού πλούτου, των μεγάλων βιομηχανιών, η κατάργηση των προνομίων των ξένων επιχειρήσεων, η συμμετοχή των εργατών στη διοίκηση των εργοστασίων και στα κέρδη τους, η προστασία του θεσμού της οικογένειας, η εξασφάλιση εργασίας, η δημιουργία εργατικών και αγροτικών ενώσεων, η κατάργηση της ταξικής κοινωνίας, του φεουδαρχικού νομαδισμού και η δημόσια δωρεάν παιδεία.
Κεντρικό σύνθημα του Μπάαθ ήταν το τρίπτυχο «ουάχντα, χουρίγια, ισταρακίγια» που σημαίνει «ενότητα, ελευθερία, σοσιαλισμός». Η «ενότητα» αποσκοπούσε να ενώσει τη φυλή των Αράβων σε ένα κράτος επειδή υποστήριζε ότι η ίδρυση των «τεχνητών» κρατών εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Με την ενότητα θα μπορούσε το αραβικό έθνος να εκπληρώσει την αιώνια αποστολή του στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η «ελευθερία» αφορούσε την απελευθέρωση των Αράβων από το δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο «σοσιαλισμός» θα συντελούσε στην επίτευξη της αραβικής ενότητας, στην αποτίναξη του καπιταλισμού και στην κυριαρχία του εθνικισμού σοσιαλισμού.
Όμως όταν ξεκίνησαν όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Το 1943 δώδεκα νέοι όλοι αγροτικής καταγωγής ίδρυσαν στη Δαμασκό το κόμμα Μπάαθ (που σημαίνει Αναγέννηση). Πρωτεργάτες της ίδρυσης του κινήματος ήταν ο ελληνορθόδοξος Μισέλ Αφλάκ και ο μουσουλμάνος Σαλάχ αν Ντιν αλ Μπιτάρ.
Άρα βλέπουμε από την πολιτική του γέννηση να προσανατολίζεται σε ένα κλίμα ανεξιθρησκίας. Ο Αφλάκ ήταν ο «ιδεολόγος» του Μπάαθ, ενδιαφερόταν περισσότερο για τη θεωρητική ανάλυση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων παρά για την πολιτική δράση και τα δημόσια αξιώματα. Ο Μπιτάρ ήταν ο «οργανωτής» του κινήματος.
Μετά το μπααθικό πραξικόπημα του 1963 στη Συρία, εντάχθηκε στο Εθνικό Επαναστατικό Συμβούλιο και διορίστηκε Πρωθυπουργός. Όμως η πολιτική που εφάρμοσε ήταν «μετριοπαθής» και δεν ικανοποίησε την ισχυρή τότε ριζοσπαστική πτέρυγα του κόμματος, που το 1966 κατέλαβε την εξουσία και τον ανάγκασε να φύγει στο Λίβανο.
Ιδρυτικό συνέδριο και αρχές.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του Μπάαθ, που έγινε 4 - 7 Απριλίου του 1947, παρευρέθηκαν 247 Άραβες αντιπρόσωποι από διάφορα αραβικά κράτη. Οι γενικές αρχές του κινήματος προσδιορίζονταν στον παναραβισμό, σοσιαλισμό, λαϊκό και επαναστατικό.
Στα βασικά άρθρα του περιλαμβάνονταν οι αρχές της δίκαιης κατανομής του εισοδήματος, της εθνικής ιδιοκτησίας των μέσων μεταφοράς, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, του φυσικού πλούτου, των μεγάλων βιομηχανιών, η κατάργηση των προνομίων των ξένων επιχειρήσεων, η συμμετοχή των εργατών στη διοίκηση των εργοστασίων και στα κέρδη τους, η προστασία του θεσμού της οικογένειας, η εξασφάλιση εργασίας, η δημιουργία εργατικών και αγροτικών ενώσεων, η κατάργηση της ταξικής κοινωνίας, του φεουδαρχικού νομαδισμού και η δημόσια δωρεάν παιδεία.
Κεντρικό σύνθημα του Μπάαθ ήταν το τρίπτυχο «ουάχντα, χουρίγια, ισταρακίγια» που σημαίνει «ενότητα, ελευθερία, σοσιαλισμός». Η «ενότητα» αποσκοπούσε να ενώσει τη φυλή των Αράβων σε ένα κράτος επειδή υποστήριζε ότι η ίδρυση των «τεχνητών» κρατών εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Με την ενότητα θα μπορούσε το αραβικό έθνος να εκπληρώσει την αιώνια αποστολή του στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η «ελευθερία» αφορούσε την απελευθέρωση των Αράβων από το δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο «σοσιαλισμός» θα συντελούσε στην επίτευξη της αραβικής ενότητας, στην αποτίναξη του καπιταλισμού και στην κυριαρχία του εθνικισμού σοσιαλισμού.
Ο μπααθικός σοσιαλισμός υποτάσσεται στις ανάγκες του εθνικισμού. Θέλει να αποτινάξει την οικονομική κυριαρχία των καπιταλιστών αποικιοκρατών της δύσης. Απορρίπτει τον φιλελευθερισμό, γιατί οδηγεί στον ατομισμό και στον άκρατο ανταγωνισμό αλλά και τον μαρξισμό επειδή είναι υλιστικός, διεθνιστικός, ντετερμινιστικός και αθεϊστικός. Το κίνημα είχε σαν βασικό στόχο να υποστηρίξει την αγροτική τάξη.
Πριν αναλάβει την εξουσία το κίνημα για να επιβιώσει μέσα σε ένα αυταρχικό περιβάλλον, που υπήρχε τότε στη Συρία, υποχρεώθηκε να διαμορφώσει μια κάθετη οργανωτική δομή. Βάση του είχε τους «πυρήνες» που χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες: την «περιοχή», την «εργασία» και των «φίλων» του κινήματος. Κάθε επτά πυρήνες σχημάτιζαν μια οργάνωση βάσης. Όλες αυτές οι οργανώσεις ανήκαν στην Περιφερειακή Διοίκηση.
Περιφερειακές Διοικήσεις είχε στη Συρία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στην Ιορδανία, στην Σαουδική Αραβία, στο Σουδάν και στην Υεμένη. Στην Αίγυπτο ποτέ δεν είχε καταφέρει να έχει πολιτική επιρροή γιατί τα εθνικιστικά κηρύγματα εκφράζονταν μέσα από το νασσερισμό.
Όλες οι Περιφερειακές Διοικήσεις υπάγονταν στην Εθνική Παναραβική Διοίκηση, που ήταν το ανώτατο όργανο του κόμματος. Από το 1966 γίνεται η ουσιαστική διάσπαση σε συριακό και ιρακινό Μπάαθ και υπάρχουν δύο Εθνικές Παναραβικές Διοικήσεις, με έδρες τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη αντίστοιχα. Έτσι χάνεται ουσιαστικά το όραμα της Ένωσης του Αραβικού Έθνους.
Κατάληψη της εξουσίας στη Συρία.
Ως την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Συρίας (1946) το Μπάαθ ήταν κατά της παρουσίας των Γάλλων και το 1943 είχε συνεργαστεί με την εθνικιστική κυβέρνηση του Κουβάτλι. Τα μέλη του κινήματος διεκδίκησαν και την επιστροφή της Αλεξανδρέττας στη Συρία, την οποία οι Γάλλοι είχαν παραχωρήσει στην Τουρκία. Παράλληλα υποστήριξαν το δικαίωμα του εκλέγειν και για τις γυναίκες, καταδίκασαν την ίδρυση του καπιταλιστικού Αραβικού Συνδέσμου, εναντιώθηκαν στην ίδρυση του Ισραήλ και αντιτάχθηκαν στο δόγμα Τρούμαν, με το οποίο οι Αμερικάνοι μπορούσαν να επέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών.
Το 1953 ενώθηκε με το Μπαάθ ο Χαουράνι με το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ο Χαουράνι αντιλήφθηκε σύντομα το αγροτικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Συρία. Απεγκλώβισε το κίνημα από τους διανοούμενους της Δαμασκού και βοήθησε τον αγροτικό κόσμο της υπαίθρου να προσεγγίσει το κίνημα. Το 1956 το Μπάαθ έλαβε μέρος σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με δύο υπουργούς (Μπιτάρ και Κάλλας) και πρόεδρο της Βουλής τον Χαουράνι. Στις 27 Φεβρουαρίου υπόγραψε αυτή η κυβέρνηση την ένωση της Συρίας με την Αίγυπτο.
Οι μπααθικοί επιθυμούσαν αυτή την ένωση για να αντιμετωπίσουν τις εσωτερικές απειλές αλλά κει τις εξωτερικές (από το Ισραήλ και τους κομμουνιστές της Σοβιετικής Ένωσης). Στις 28 Σεπτεμβρίου 1961 μια ομάδα Σύρων συντηρητικών αξιωματικών, υποστηριζόμενοι από την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, έκανε πραξικόπημα και απέσυρε τη Συρία από την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία.
Το φθινόπωρο του 1963 και ένα μήνα μετά την άνοδο στην εξουσία του ιρακινού Μπάαθ, στη Συρία επαναστάτησαν τα στελέχη του και ανέτρεψαν τη συντηρητική κυβέρνηση. Αρχηγοί της επανάστασης ήταν οι Σαλάχ Τζαντίν, Χαφέζ αλ Άσαντ και Μουχάμαντ Ούμραν. Τον πρώτο χρόνο που ανέλαβαν την εξουσία εφάρμοσαν ένα επαναστατικό πρόγραμμα, που περιλάμβανε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, διανομή γαιών σε άπορους αγρότες, μέτρα κοινωνικής πρόνοιας κ.α.
Πριν αναλάβει την εξουσία το κίνημα για να επιβιώσει μέσα σε ένα αυταρχικό περιβάλλον, που υπήρχε τότε στη Συρία, υποχρεώθηκε να διαμορφώσει μια κάθετη οργανωτική δομή. Βάση του είχε τους «πυρήνες» που χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες: την «περιοχή», την «εργασία» και των «φίλων» του κινήματος. Κάθε επτά πυρήνες σχημάτιζαν μια οργάνωση βάσης. Όλες αυτές οι οργανώσεις ανήκαν στην Περιφερειακή Διοίκηση.
Περιφερειακές Διοικήσεις είχε στη Συρία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στην Ιορδανία, στην Σαουδική Αραβία, στο Σουδάν και στην Υεμένη. Στην Αίγυπτο ποτέ δεν είχε καταφέρει να έχει πολιτική επιρροή γιατί τα εθνικιστικά κηρύγματα εκφράζονταν μέσα από το νασσερισμό.
Όλες οι Περιφερειακές Διοικήσεις υπάγονταν στην Εθνική Παναραβική Διοίκηση, που ήταν το ανώτατο όργανο του κόμματος. Από το 1966 γίνεται η ουσιαστική διάσπαση σε συριακό και ιρακινό Μπάαθ και υπάρχουν δύο Εθνικές Παναραβικές Διοικήσεις, με έδρες τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη αντίστοιχα. Έτσι χάνεται ουσιαστικά το όραμα της Ένωσης του Αραβικού Έθνους.
Κατάληψη της εξουσίας στη Συρία.
Ως την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Συρίας (1946) το Μπάαθ ήταν κατά της παρουσίας των Γάλλων και το 1943 είχε συνεργαστεί με την εθνικιστική κυβέρνηση του Κουβάτλι. Τα μέλη του κινήματος διεκδίκησαν και την επιστροφή της Αλεξανδρέττας στη Συρία, την οποία οι Γάλλοι είχαν παραχωρήσει στην Τουρκία. Παράλληλα υποστήριξαν το δικαίωμα του εκλέγειν και για τις γυναίκες, καταδίκασαν την ίδρυση του καπιταλιστικού Αραβικού Συνδέσμου, εναντιώθηκαν στην ίδρυση του Ισραήλ και αντιτάχθηκαν στο δόγμα Τρούμαν, με το οποίο οι Αμερικάνοι μπορούσαν να επέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών.
Το 1953 ενώθηκε με το Μπαάθ ο Χαουράνι με το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ο Χαουράνι αντιλήφθηκε σύντομα το αγροτικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Συρία. Απεγκλώβισε το κίνημα από τους διανοούμενους της Δαμασκού και βοήθησε τον αγροτικό κόσμο της υπαίθρου να προσεγγίσει το κίνημα. Το 1956 το Μπάαθ έλαβε μέρος σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με δύο υπουργούς (Μπιτάρ και Κάλλας) και πρόεδρο της Βουλής τον Χαουράνι. Στις 27 Φεβρουαρίου υπόγραψε αυτή η κυβέρνηση την ένωση της Συρίας με την Αίγυπτο.
Οι μπααθικοί επιθυμούσαν αυτή την ένωση για να αντιμετωπίσουν τις εσωτερικές απειλές αλλά κει τις εξωτερικές (από το Ισραήλ και τους κομμουνιστές της Σοβιετικής Ένωσης). Στις 28 Σεπτεμβρίου 1961 μια ομάδα Σύρων συντηρητικών αξιωματικών, υποστηριζόμενοι από την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, έκανε πραξικόπημα και απέσυρε τη Συρία από την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία.
Το φθινόπωρο του 1963 και ένα μήνα μετά την άνοδο στην εξουσία του ιρακινού Μπάαθ, στη Συρία επαναστάτησαν τα στελέχη του και ανέτρεψαν τη συντηρητική κυβέρνηση. Αρχηγοί της επανάστασης ήταν οι Σαλάχ Τζαντίν, Χαφέζ αλ Άσαντ και Μουχάμαντ Ούμραν. Τον πρώτο χρόνο που ανέλαβαν την εξουσία εφάρμοσαν ένα επαναστατικό πρόγραμμα, που περιλάμβανε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, διανομή γαιών σε άπορους αγρότες, μέτρα κοινωνικής πρόνοιας κ.α.
Η αντίδραση των αστών όμως ήταν μεγάλη και ανάγκασε τον Μπιτάρ, τον έναν εκ των ιδρυτών του Μπαάθ, να επαναπροσδιορίσει τους ιδεολογικούς του στόχους και να ζητήσει τη συνεργασία με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτή ης στροφή του Μπάαθ προς συντηρητικότερους στόχους προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις των ριζοσπαστών μελών, που σωστά έκριναν ότι θα έχαναν την επαναστατικότητα του κινήματος. Οι αντιδράσεις ήταν τόσο σκληρές που οδήγησαν το κόμμα στα πρόθυρα της διάλυσης.
Όμως οι ριζοσπάστες είχαν ακόμη πολιτική δύναμη και δεν είχαν πει τον τελευταίο λόγο τους. Στις 23 Φεβρουάριου του 1966 ριζοσπάστες της «αριστερής» πτέρυγας του Μπάαθ, υπό την ηγεσία του Τζαντίν, ανέτρεψαν με αιματηρή επανάσταση τον «μετριοπαθή» μπααθικό πρόεδρο Αμίν αλ Χάφεζ και την Εθνική Παναραβική Διοίκηση και συγκάλεσαν έκτακτο συνέδριο του κόμματος, στο οποίο καταδίκασαν την προηγούμενη ηγεσία του σαν «δεξιά φιλοκαπιταλιστική με καθεστωτική νοοτροπία». Ο Τζαντίν ανέλαβε την αντιπροεδρία επηρεάζοντας το πολιτικό τμήμα του κινήματος και ο Άσαντ το υπουργείο Άμυνας από το οποίο ασκούσε επιρροή στο στρατιωτικό τμήμα.
Η νέα ηγεσία ήταν η πιο ριζοσπαστική που είχε γνωρίσει ποτέ η Συρία. Προώθησε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας, σχεδίασε και υλοποίησε μεγάλα έργα υποδομών, καταπολέμησε τη διαφθορά, υιοθέτησε άκρως εχθρική στάση εναντίων των ΗΠΑ και πρόσφερε κάθε δυνατή βοήθεια στο Παλαιστινιακό κίνημα. Οι δύο ηγέτες συνεργάζονταν αρμονικά.
Τότε οι καπιταλιστές της Δύσης αποφάσισαν να ενισχύσουν με κάθε μέσο τον Εβραϊκό στρατό, με αποτέλεσμα να έρθει η βαριά στρατιωτική ήττα του πολέμου του 1967, που κλόνισε την ηγεσία του Μπαάθ. Από τότε ο Άσαντ, αν και σαν υπουργός Άμυνας έφερε μεγαλύτερες ευθύνες για την ήττα του πολέμου, άρχιζε να διαφωνεί ανοικτά με τις επιλογές της κυβέρνησης Τζαντίν, κυρίως για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, την υποστήριξη προς τους Παλαιστινίους και την άρνηση του να έρθει σε οποιαδήποτε συμφωνία με το Ισραήλ.
Ο Άσαντ στην εξουσία.
Ο Άσαντ για να μειώσει την επιρροή του αντιπάλου του στον στρατό, φρόντισε να αποκόψει το πολιτικό τμήμα του Μπάαθ από το στρατιωτικό, που το είχε υπό την πλήρη επιρροή του. Μετά την εξουδετέρωση του αλ Τζούντι, υπεύθυνου Εθνικής Ασφαλείας του Μπάαθ και «προστάτη» της κυβέρνησης ο δρόμος για τον Άσαντ για να αναλάβει πραξικοπηματικά την ηγεσία της χώρας ήταν ανοικτός. Τα συντηρητικά ακροδεξιά στοιχεία με τη βοήθειά του είχαν ισχυροποιηθεί.
Η ευκαιρία για να καταλάβει την εξουσία παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1970, όταν συριακές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ιορδανία, προκειμένου να ενισχύσουν τους Παλαιστινίους αντάρτες οι οποίοι καταδιώκονταν από τον φιλοαμερικανό βασιλιά της χώρας και μεγαλύτερο σύμμαχο των Εβραίων Χουσεΐν. Η ήττα της Συρίας προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην ηγεσία του Μπάαθ. Ο Άσαντ κατηγορήθηκε ανοικτά για «ηττοπάθεια και υποταγή στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό».
Όμως είχε τη στρατιωτική δύναμη πια ολοκληρωτικά στα χέρια του. Οι κατηγορίες εναντίον του ήταν η αφορμή για να οργανώσει πραξικόπημα τον Φεβρουάριο του 1971 και με τη βοήθεια των αστών να καταλάβει την εξουσία. Το μοντέλο εξουσία που επέβαλλε από τότε ήταν καθαρά προσωπολατρικό και έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με αυτό του Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ.
Το Μπάαθ περιορίστηκε σε ρόλο κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, που επικροτούσε τις αποφάσεις του προέδρου της χώρας. Κάτι σαν τη φάλαγγα όταν στην ηγεσία της Ισπανίας ήταν ο Φράνκο.
Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι από το 1985 μέχρι σήμερα δεν έχει συγκληθεί κανένα συνέδριο της Περιφερειακής Διοίκησης του κόμματος. Πρόεδρος του Μπάαθ και της Συρίας από το 2000 είναι ο Μπασάρ αλ Άσαντ, γιος του Χαφέζ αλ Άσαντ, φανερώνοντας έτσι το νεποτισμό που κυριαρχεί όλα αυτά τα χρόνια στο κόμμα.
Όμως οι ριζοσπάστες είχαν ακόμη πολιτική δύναμη και δεν είχαν πει τον τελευταίο λόγο τους. Στις 23 Φεβρουάριου του 1966 ριζοσπάστες της «αριστερής» πτέρυγας του Μπάαθ, υπό την ηγεσία του Τζαντίν, ανέτρεψαν με αιματηρή επανάσταση τον «μετριοπαθή» μπααθικό πρόεδρο Αμίν αλ Χάφεζ και την Εθνική Παναραβική Διοίκηση και συγκάλεσαν έκτακτο συνέδριο του κόμματος, στο οποίο καταδίκασαν την προηγούμενη ηγεσία του σαν «δεξιά φιλοκαπιταλιστική με καθεστωτική νοοτροπία». Ο Τζαντίν ανέλαβε την αντιπροεδρία επηρεάζοντας το πολιτικό τμήμα του κινήματος και ο Άσαντ το υπουργείο Άμυνας από το οποίο ασκούσε επιρροή στο στρατιωτικό τμήμα.
Η νέα ηγεσία ήταν η πιο ριζοσπαστική που είχε γνωρίσει ποτέ η Συρία. Προώθησε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας, σχεδίασε και υλοποίησε μεγάλα έργα υποδομών, καταπολέμησε τη διαφθορά, υιοθέτησε άκρως εχθρική στάση εναντίων των ΗΠΑ και πρόσφερε κάθε δυνατή βοήθεια στο Παλαιστινιακό κίνημα. Οι δύο ηγέτες συνεργάζονταν αρμονικά.
Τότε οι καπιταλιστές της Δύσης αποφάσισαν να ενισχύσουν με κάθε μέσο τον Εβραϊκό στρατό, με αποτέλεσμα να έρθει η βαριά στρατιωτική ήττα του πολέμου του 1967, που κλόνισε την ηγεσία του Μπαάθ. Από τότε ο Άσαντ, αν και σαν υπουργός Άμυνας έφερε μεγαλύτερες ευθύνες για την ήττα του πολέμου, άρχιζε να διαφωνεί ανοικτά με τις επιλογές της κυβέρνησης Τζαντίν, κυρίως για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, την υποστήριξη προς τους Παλαιστινίους και την άρνηση του να έρθει σε οποιαδήποτε συμφωνία με το Ισραήλ.
Ο Άσαντ στην εξουσία.
Ο Άσαντ για να μειώσει την επιρροή του αντιπάλου του στον στρατό, φρόντισε να αποκόψει το πολιτικό τμήμα του Μπάαθ από το στρατιωτικό, που το είχε υπό την πλήρη επιρροή του. Μετά την εξουδετέρωση του αλ Τζούντι, υπεύθυνου Εθνικής Ασφαλείας του Μπάαθ και «προστάτη» της κυβέρνησης ο δρόμος για τον Άσαντ για να αναλάβει πραξικοπηματικά την ηγεσία της χώρας ήταν ανοικτός. Τα συντηρητικά ακροδεξιά στοιχεία με τη βοήθειά του είχαν ισχυροποιηθεί.
Η ευκαιρία για να καταλάβει την εξουσία παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1970, όταν συριακές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ιορδανία, προκειμένου να ενισχύσουν τους Παλαιστινίους αντάρτες οι οποίοι καταδιώκονταν από τον φιλοαμερικανό βασιλιά της χώρας και μεγαλύτερο σύμμαχο των Εβραίων Χουσεΐν. Η ήττα της Συρίας προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην ηγεσία του Μπάαθ. Ο Άσαντ κατηγορήθηκε ανοικτά για «ηττοπάθεια και υποταγή στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό».
Όμως είχε τη στρατιωτική δύναμη πια ολοκληρωτικά στα χέρια του. Οι κατηγορίες εναντίον του ήταν η αφορμή για να οργανώσει πραξικόπημα τον Φεβρουάριο του 1971 και με τη βοήθεια των αστών να καταλάβει την εξουσία. Το μοντέλο εξουσία που επέβαλλε από τότε ήταν καθαρά προσωπολατρικό και έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με αυτό του Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ.
Το Μπάαθ περιορίστηκε σε ρόλο κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, που επικροτούσε τις αποφάσεις του προέδρου της χώρας. Κάτι σαν τη φάλαγγα όταν στην ηγεσία της Ισπανίας ήταν ο Φράνκο.
Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι από το 1985 μέχρι σήμερα δεν έχει συγκληθεί κανένα συνέδριο της Περιφερειακής Διοίκησης του κόμματος. Πρόεδρος του Μπάαθ και της Συρίας από το 2000 είναι ο Μπασάρ αλ Άσαντ, γιος του Χαφέζ αλ Άσαντ, φανερώνοντας έτσι το νεποτισμό που κυριαρχεί όλα αυτά τα χρόνια στο κόμμα.
Invictus: William Ernest Henley (1849 - 1903)
Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.
Πέρα από την νύχτα που με σκεπάζει,
κατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη
ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και νάναι
για την ακατανίκητη ψυχή μου.
Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων
ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.
Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης
το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.
Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων
κι απ' τη βαριά του σκιά
ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου
είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.
Δεν με ενοχλεί που είναι τόσο στενή η πύλη
ούτε η γεμάτη με καταδίκες περγαμήνη
εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου
εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου.
κατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη
ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και νάναι
για την ακατανίκητη ψυχή μου.
Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων
ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.
Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης
το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.
Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων
κι απ' τη βαριά του σκιά
ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου
είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.
Δεν με ενοχλεί που είναι τόσο στενή η πύλη
ούτε η γεμάτη με καταδίκες περγαμήνη
εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου
εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου.
Aντικαπιταλιστικές παρεμβάσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά - Μαύρες Ταξιαρχίες Κύπρος
Σε παρεμβάσεις με κεντρικό άξονα τον αντικαπιταλισμό προχώρησαν Αυτόνομοι Εθνικιστές, που δραστηριοποιούνται σε διάφορες περιοχές του νησιού μας.
Οι ενημερωτικές δράσεις είναι ένα βήμα αντίδρασης κατά του συστήματος, που μπορεί να αποκαλύψει σε πολλούς συμπατριώτες μας το πρόσωπο του κυριότερου εχθρού που θέλει να αφελληνίσει τους εργάτες, ώστε να τους έχει υποχείριο του.
Οι αληθινοί Εθνικιστές Σοσιαλιστές απέχουν από κάθε πανηγύρι του συστήματος. Είτε πρόκειται για τους "εορτασμούς" της Πρωτομαγιάς, είτε πρόκεται για το εκλογικό πανηγύρι.
Η αυτονομία σε κάθε επίπεδο μας λύνει τα χέρια. Κατευθύνσεις δεν θέλουμε από κανένα.
Για να αντιληφθούν οι Έλληνες Πατριώτες ότι τα κόμματα και οι συντεχνίες δεν είναι ο δρόμος για την απελευθέρωση μας. Είναι οι στυλοβάτες του καπιταλισμού και της ξενοκρατίας. Αυτοί που θέλουν τον Έλληνα εργάτη εξαθλιωμένο σκλάβο, χωρίς εθνική συνείδηση. Είναι εκείνοι που βολεύονται με την κοινωνική ανισότητα.
Όταν σπάσουν οι αλυσίδες της συνειδησιακής σκλαβιάς, τότε θα σπάσουν και αυτές που αλυσοδένουν την Πατρίδα μας !
2 συντρόφισσες μας στέλνουν το μήνυμα τους για την 1η Μάη.
Τα παρακάτω 2 μηνύματα από συντρόφισσες που δηλώνουν περήφανες Ελληνίδες και Εθνικοσοσιαλίστριες.
... Μια ακόμα επέτειος στο χρονολόγιο της εθνικής και λαϊκής μνήμης. Μιας μνήμης που έχει χάσει δυστυχώς τον αλλοτινό συλλογικό της χαρακτήρα. Μιας μνήμης που εξασθενεί χρόνο με τον χρόνο, μιας ατομικής συνείδησης που ξεχνά μέρα με τη μέρα, μετατρεπόμενη κατ' αυτόν τον τρόπο σε μια αγελαία επί του συνόλου συνείδηση που δεν γνωρίζει καν το νόημα της συγκεκριμένης ημέρας ...
Εθνικοσοσιαλίστρια
... Σίγουρα δεν είναι αργία και ούτε μια απλή απεργία … την 1η Μάη οι έλληνες εθνικοσοσιαλιστές γιορτάζουν δεν πενθούν … είναι μια ημέρα αφοσίωσης στην εργατική και φυλετική ταυτότητα, μια ταυτότητα που δεν χαρίζεται σε κανέναν συνδικαλιστή αυλοκόλακα. Πέρα από τα υπάκουα σκυλιά που δεν γαβγίζουν, υπάρχουν και κάποια που δαγκώνουν ακόμα !
Εθνικοσοσιαλίστρια
Εθνικοσοσιαλίστρια
... Σίγουρα δεν είναι αργία και ούτε μια απλή απεργία … την 1η Μάη οι έλληνες εθνικοσοσιαλιστές γιορτάζουν δεν πενθούν … είναι μια ημέρα αφοσίωσης στην εργατική και φυλετική ταυτότητα, μια ταυτότητα που δεν χαρίζεται σε κανέναν συνδικαλιστή αυλοκόλακα. Πέρα από τα υπάκουα σκυλιά που δεν γαβγίζουν, υπάρχουν και κάποια που δαγκώνουν ακόμα !
Εθνικοσοσιαλίστρια
Σχετική ανάρτηση: Εθνικοσυνδικαλισμός.
Εργατική Πρωτομαγιά ! Αφετηρία για Αγώνα και διεκδικήσεις.
1η Μάη σήμερα, μια σημαντική ημέρα για τους εργάτες, μια επετειακή ημέρα που πρέπει να μας βρίσκει στο δρόμο, όχι για να "πιάσουμε το Μάη" με τις εκδρομές στη φύση αλλά για να φωνάξουμε για τα δικαιώματα των Εργατών.
Η εργατική τάξη σήμερα υποφέρει. Χαμηλοί και μεσαίοι καθημερινά βιώνουν το ψαλίδισμα των δικαιωμάτων και απολαβών τους, με την ανασφάλεια σε εργασιακό επίπεδο να κυριαρχεί και να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας.
Με την ανεργία να εκτινάσσεται σε άνω του 20% επίπεδα, τα εργασιακά προβλήματα να διογκώνονται (ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, πάγωμα μισθών και δώρων, αναδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων, εργοδοτικοί εκβιασμοί, ανασφαλείς συνθήκες εργασίας, εργατικά ατυχήματα) αλλά και από την άλλη τον συνδικαλιστικό θεσμό να περνά κρίση, σήμερα φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ η αποφασιστική αντιμετώπιση των νέων δεδομένων από την πλευρά του εργατικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να ξεφύγουν από τη δειλία που τους χαρακτηρίζει και να προχωρήσουν μεθοδικά μέσα από σωματεία, φορείς, συνδικάτα και οργανωμένες ομάδες που πραγματικά προασπίζουν τα συμφέροντά τους στην ανάδειξη των συμπεριφορών που τους πλήττουν καθημερινά.
Γυρνώντας την πλάτη στους επαγγελματίες εργατοπατέρες και συνδικαλιστές, με όπλο το δικαίωμα στη διεκδίκηση και την ανατροπή.
Η 1η του Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών. Είναι αφετηρία Αγώνα και διεκδικήσεων.
Η εργατική τάξη σήμερα υποφέρει. Χαμηλοί και μεσαίοι καθημερινά βιώνουν το ψαλίδισμα των δικαιωμάτων και απολαβών τους, με την ανασφάλεια σε εργασιακό επίπεδο να κυριαρχεί και να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας.
Με την ανεργία να εκτινάσσεται σε άνω του 20% επίπεδα, τα εργασιακά προβλήματα να διογκώνονται (ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, πάγωμα μισθών και δώρων, αναδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων, εργοδοτικοί εκβιασμοί, ανασφαλείς συνθήκες εργασίας, εργατικά ατυχήματα) αλλά και από την άλλη τον συνδικαλιστικό θεσμό να περνά κρίση, σήμερα φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ η αποφασιστική αντιμετώπιση των νέων δεδομένων από την πλευρά του εργατικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να ξεφύγουν από τη δειλία που τους χαρακτηρίζει και να προχωρήσουν μεθοδικά μέσα από σωματεία, φορείς, συνδικάτα και οργανωμένες ομάδες που πραγματικά προασπίζουν τα συμφέροντά τους στην ανάδειξη των συμπεριφορών που τους πλήττουν καθημερινά.
Γυρνώντας την πλάτη στους επαγγελματίες εργατοπατέρες και συνδικαλιστές, με όπλο το δικαίωμα στη διεκδίκηση και την ανατροπή.
Η 1η του Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών. Είναι αφετηρία Αγώνα και διεκδικήσεων.
Για την σημερινή ημέρα ...
Σήκωσα το κεφάλι μου
απο το μεροκάματο
και φώναξα πως τούτη η γης
είναι δική μας
πως είναι γης ελληνική
και σεις μου μαστιγώσατε το πρόσωπο.
Αυτό να το θυμάστε.
Λουκάς Σταύρου
απο το μεροκάματο
και φώναξα πως τούτη η γης
είναι δική μας
πως είναι γης ελληνική
και σεις μου μαστιγώσατε το πρόσωπο.
Αυτό να το θυμάστε.
Λουκάς Σταύρου
Αυτόνομοι Εθνικιστές Λάρισας.
Απόψε, ομάδα Εθνικιστών προχώρησε σε ενημερωτική δραστηριότητα στη Λάρισα σχετικά με το πρόσφατο γεγονός της βεβήλωσης και κλοπής της προτομής του Στρατηγού Γρίβα Διγενή.
Καταστηματάρχες και κάτοικοι της περιοχής γύρω από την πλατεία του Αγ. Βησσαρίωνα ενημερώθηκαν σχετικά με το νέο "κατόρθωμα" των ανεγκέφαλων παρακρατικών.
Διανεμήθηκαν 200 φυλλάδια στη γειτονιά, σε μια πρώτη κίνηση ανάδειξης του ζητήματος.
Διανεμήθηκαν 200 φυλλάδια στη γειτονιά, σε μια πρώτη κίνηση ανάδειξης του ζητήματος.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Sergio Ramelli: Presente ! (29.04.75)
O Ιταλός Sergio Ramelli είναι ακόμα ένας μάρτυρας της δικής μας Ευρώπης, που δολοφονήθηκε άναδρα στα "χρόνια του μολυβιού", από τη μαρξιστική τρομοκρατία.
Οι δολοφόνοι τον χτύπησαν στο κεφάλι με αγγλικά κλειδιά έξω από την πολυκατοικία, όπου διέμενε και ο Sergio "υπέκυψε" στα τραύματά του.
Οι δολοφόνοι τον χτύπησαν στο κεφάλι με αγγλικά κλειδιά έξω από την πολυκατοικία, όπου διέμενε και ο Sergio "υπέκυψε" στα τραύματά του.
η συνέχεια εδώ ...
Αναγραφή συνθημάτων του «Μαύρου Κρίνου» στο κέντρο των Αθηνών.
Συναγωνιστές από την Αθήνα προχώρησαν τις προηγούμενες ημέρες σε αναγραφή δεκάδων συνθημάτων στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Στόχος να περάσουμε το δικό μας μήνυμα σε όσους περισσότερους συμπατριώτες και συμμαχητές είναι αυτό δυνατόν.
Για τον σκοπό αυτό επιλέχθηκαν κεντρικά σημεία σε περιοχές όπου υπάρχουν σχολεία, στέκια νεολαίας και χώροι εργασίας.
Η αυξημένη επιτήρηση των περιοχών αυτών από τις δυνάμεις καταστολής - λόγω των ημερών των εορτών - δεν προκάλεσε κανένα πρόβλημα αφού οι συναγωνιστές μας διαθέτουν τις ικανότητες να φέρουν σε πέρας κάθε αποστολή στην κυριολεξία κάτω από την μύτη των εξουσιαστών.
Τα συνθήματα στους τοίχους αποτελούν μια ελάχιστη έστω πράξη πολιτικής ανυπακοής απέναντι στα σχέδια των δυνάμεων του ανθελληνικού κράτους και του γνωστού παρακράτους.
Σε επικοινωνία που είχαμε με νέο συναγωνιστή των Αθηνών μας μεταφέρθηκε το εξής μήνυμα μετά το τέλος της παρέμβασης γεγονός που αποδεικνύει την ύπαρξη υψηλού ηθικού:
«Εμείς οι νέοι αυτόνομοι εθνικοσοσιαλιστές μέσα από τη δράση μας, οφείλουμε να παρέμβουμε αντικαθεστωτικά και ανατρεπτικά πλήττοντας καίρια τον σάπιο κοινωνικό ιστό!».
Η αυτόνομη κίνηση μας συνεχίζει την προσπάθεια για την ενδυνάμωση του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος μέσα από την προσωπική επαφή και την άμεση πολιτική προπαγάνδα.
Να σημειωθεί ότι το τελευταίο διάστημα αρκετοί νέοι και νέες έχουν επικοινωνήσει και συναντηθεί μαζί μας και μας ρωτούν πως μπορούν να συνεισφέρουν στη προσπάθεια για την αφύπνιση του αγωνιζόμενου λαού και την εθνοκοινωνική αναγέννηση.
Μην περιμένετε συναγωνιστές κανέναν να σας δείξει το μονοπάτι του αγώνα.
Οι απαντήσεις βρίσκονται στον νου και την καρδιά. Αυτοοργανωθείτε στις γειτονιές σας, επιλέξτε τρόπους δράσης και κοινωνικής παρέμβασης, ενισχύστε το ιδεολογικό σας οπλοστάσιο με την ανάγνωση βιβλίων και επιχειρήστε καθετί που αναδεικνύει την αξία των ιδεών μας.
Σε κάθε χωριό πόλη και γειτονιά υπάρχουν συναγωνιστές και συναγωνίστριες έτοιμοι και έτοιμες να παλέψουν για Πατρίδα και Σοσιαλισμό.
Οι Ελεύθεροι Εθνικοσοσιαλιστές δεν έχουν ανάγκη να περιμένουν από κανέναν «εντολές» και «κρίσεις» αφού μπροστά στα μάτια τους βρίσκονται τόσο τα προβλήματα όσο και οι λύσεις.
Μικρές ομάδες αντικαθεστωτικών Εθνικοσοσιαλιστών στις γειτονιές στα σχολεία στα πανεπιστήμια χωρίς τους γνωστούς «αρχηγίσκους» και τους γελοίους «φετιχιστές» που αποτελούν εμπόδιο σε κάθε τι ελπιδοφόρο, με μόνη πυξίδα την όρεξη για εθνική αντίσταση και ανατροπή αποτελούν το καλύτερο δυναμικό για την ανασύνταξη και την Εθνικοσοσιαλιστική Αντεπίθεση !
Η αυτόνομη κίνηση μας θα συνεχίσει όπως κάνει εδώ και 4 χρόνια να συνεισφέρει στην ενημέρωση των συναγωνιστών και στην παροχή αλληλεγγύης προς κάθε ελπιδοφόρα προσπάθεια.
Αυτόνομη Κίνηση «Μαύρος Κρίνος»
Ενάντια στην αντιφασιστική ακροδεξιά και την καθεστωτική αριστερά !
ελεύθερη η αντιγραφή και η αναδημοσίευση …
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
