Ανοιχτή επιστολή στον Χρήστο Παππά της «Χρυσής Αυγής».

του Κέρβερου.

Προσφάτως. παρακολούθησα  τις νέες εξελίξεις σε περιοχή της Κρήτης καθώς και τις αντιδράσεις των θλιβερών «αντιφασιστών» απέναντι στην παρουσία της «Χρυσής Αυγής». Σε συγκέντρωση λοιπόν που έλαβε μέρος σε ξενοδοχείο, ενώπιων βουλευτών και υποστηρικτών ο Βουλευτής Χρήστος Παππάς παρουσίασε την σημαία του Αναγεννώμενου Φοίνιξ - το γνωστό σύμβολο με τον Έλληνα στρατιώτη - η οποία χρησιμοποιήθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς των Συνταγματαρχών της 21ης  Απριλίου 1967.

Μας έφερε στην μνήμη την «χρυσή» - για εκείνους που την υποστηρίζουν - εποχή  για την Ελλάδα, δείχνοντας τον έντονο ιδεολογικό φετιχισμό που χαρακτηρίζει την ηγεσία του εν λόγω κόμματος αλλά και την πλειοψηφία των σημερινών οπαδών και ψηφοφόρων. Θεωρώ δεδομένο το γεγονός ότι σήμερα η «Χρυσή Αυγή» ουδεμία σχέση έχει με τον Ελληνικό Εθνικοσοσιαλισμό. Απεναντίας πάμπολλες φορές όλα τα μέλη της σημερινής ηγεσίας της και οι εκλεγμένοι βουλευτές της έχουν καταδικάσει μπροστά σε κάμερες αλλά και σε διάφορες συνεντεύξεις την Εθνικοσοσιαλιστική παράδοση. Έχουν προβάλλει  θέσεις που είναι άκρως αντίθετες προς τις αρχές της βιοθεωρίας του Εθνικοσοσιαλισμού, ενώ κάποιες φορές κυριολεκτικά προσεγγίζουν και υιοθετούν την αντιφασιστική ρητορική. 

Τα περισσότερα από τα κορυφαία στελέχη που δημιούργησαν και στήριξαν την τότε Εθνικοσοσιαλιστική «Χρυσή Αυγή» στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και του ’90 έχουν αποχωρήσει εδώ και χρόνια, ενώ σήμερα το κόμμα αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το κίνημα - που ήταν ο φόβος για το σύστημα - στο οποίο μάλιστα συμμετείχαν για σημαντικό διάστημα οι γνωστοί Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές: Ιωάννης Γιαννόπουλος, Στέφανος Γκέκας και Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος.

Ως υπέρμαχος και στρατιώτης της Εθνικιστικής Σοσιαλιστικής Ιδέας, οφείλω να παραθέσω με τη σειρά μου κάποιες σκέψεις και κάποια γεγονότα για εκείνη την «επταετία» τα  οποία θα αποτελέσουν και μια ανοιχτή επιστολή προς τον κύριο Παππά. Καλώ τον κύριο Παππά αν διαφωνεί με τα λεγόμενα μου να στείλει μια δημόσια απάντηση σε αυτό το ιστολόγιο εκτός αν πιστεύει ότι σήμερα οι βουλευτές θα πρέπει να είναι υπεράνω κριτικής, πράγμα στο οποίο εγώ διαφωνώ.

Θυμίζω στον κύριο Παππά ότι σήμερα οι Κρητικοί έχουν πολλά προβλήματα και το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η ανάμνηση της 21ης Απριλίου.  Σε έναν τόπο όπως η Κρήτη που οι Λίβυοι «εξεγερμένοι» και οι Αλγερινοί «τζιχαντιστές» λαθρομετανάστες βιάζουν, σκοτώνουν και τρομοκρατούν οφείλουν όλοι αυτοί που μιλάνε για Εθνικισμό να μην προχωρούν σε φιέστες πασπαλισμένες με μπόλικο φετιχισμό αλλά να έχουν τακτική σχεδιασμό και πρόταση για τον λαό.


Σε έναν τόπο όπως τα ορεινά χωριά της Κρήτης. όπου η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα σε πολύτεκνες οικογένειες και τα παιδιά λιποθυμούν από την ασιτία στα σχολεία, οφείλουν οι αμειβόμενοι με 8.000 ευρώ τον μήνα βουλευτές της «Χρυσής Αυγής» να δείξουν ότι νοιάζονται πραγματικά για τον συμπατριώτη και για αυτό ακριβώς να αρνηθούν όλα τα προνόμια της δημοκρατίας.

Σήμερα που η εξουσία πουλάει την γη της Κρήτης σε πολυεθνικές και Σιωνιστές, επιβάλλει μοντέλα εκπαίδευσης που καμιά σχέση δεν έχουν με την ταυτότητα της  νεολαίας, τα ναρκωτικά και η υιοθέτηση ενός αγελαίου τρόπου διασκέδασης κάνουν κυριολεκτικά θραύση στην νεολαία του νησιού οφείλουν κάποιοι που έχουν όλα τα μέσα να διαδώσουν την αλήθεια και όχι να αρέσκονται σε χειροκροτήματα, φανφάρες και επιδείξεις.

Οφείλατε κύριε Παππά να σπεύσετε άμεσα στην κατοχική βάση της Σούδας, και να διαμαρτυρηθείτε για την παράνομη παραχώρηση εθνικού εδάφους εδώ και δεκαετίες στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Αντί να κουνάτε το λάβαρο μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί και δεν λέει σήμερα το παραμικρό σε πολλούς, να καταγγείλετε άμεσα στον ελληνικό λαό τα μελλοντικά σχέδια των Ισραηλινών και των Αμερικανών που εποφθαλμιούν τους υδρογονάνθρακες στην περιοχή νοτίως της νήσου. Επίσης δεν είπατε το παραμικρό για τα σχέδια μερικών γελοίων, να επιδιώξουν την αυτονόμηση της νήσου στο άμεσο μέλλον.

Είναι πολύ πιο ώριμο πολιτικά για παράδειγμα, να καταγγείλετε ότι τα πανάκριβα ρωσικά πυραυλικά συστήματα S-300 που κάποιοι φορολογούμενοι πλήρωσαν από την τσέπη τους πολύ ακριβά μάλιστα, βρίσκονται σήμερα σε σημείο που δεν εξυπηρετούν την πολιτική ενάντια στην Τουρκία αλλά διευκολύνουν τα  συμφέροντα των πολιτικάντηδων και των στρατιωτικών.

Τίποτε από αυτά δεν κάνατε κύριε Παππά κατά την διάρκεια της περιοδείας σας στην Κρήτη, και αυτό το γεγονός αποδεικνύει ότι δεν διαφέρετε στο ελάχιστο από τους υπόλοιπους βουλευτές του κόμματος σας. Θα μπορούσα πολλά ακόμα να γράψω όπως για την στάση του κόμματος σας απέναντι στο ξεπούλημα της αγροτικής τράπεζας, την ανεκδιήγητη ανακοίνωση της τοπικής σας οργάνωσης στον Βόλο για την απεργία στην «Χαλυβουργία Ελλάδος», καθώς και την στάση σας απέναντι σε διάφορα σχέδια που πλήττουν τον λαό και την πατρίδα.

Φυσικά οφείλω να τονίσω ότι από την στιγμή που ακολουθείτε πιστά τις εντολές του γενικού γραμματέα … της «Χρυσής Αυγής είναι προφανές ότι έχετε επηρεαστεί αναλόγως στην σκέψη και την τακτική σας. 



Σήμερα που η εθνομηδενιστική «αριστερά» μιλάει για «επέλαση του εθνικισμού» στα σχολεία και τις σχολές, σήμερα που ο Λαός δείχνει να αγκαλιάζει τις εθνικιστικές ιδέες με πάθος, κάνετε και εσείς και οι υπόλοιποι βουλευτές των 8.000 ευρώ τον μήνα  - συν δωρεάν ταξίδια, επιδόματα, αυτοκίνητα κλπ  -  ότι μπορείτε για να μειώσετε την ιδέα του Εθνικισμού και να επιτύχετε μια τρύπα στο νερό !

Επανέρχομαι όμως στο θέμα της 21ης Απριλίου, και θα εξηγήσω αναλυτικά γιατί είναι κωμικό σήμερα άνθρωποι που δηλώνουν Εθνικιστές να προβάλλουν τα σύμβολα μιας εποχής που άφησε ουσιαστικά το τίποτα  πίσω της …

Για αρχή θα αναφερθώ στον «Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας» που έγινε γνωστός ως ΕΣΕΣΙ. Ένα δυναμικό φοιτητικό κίνημα το οποίο πολεμήθηκε από τους «Απριλιανούς» κατά τη περίοδο εκείνη μέσω στρατιωτικών και  διπλωματών. Τους ενοχλούσε που τα μέλη της οργάνωσης είχαν υιοθετήσει έναν ισχυρό αντισιωνιστικό και αντικαπιταλιστικό και ξεκάθαρα εθνικοσοσιαλιστικό χαρακτήρα.

Λαμβάνοντας υπ' όψιν το βιβλίο του Αλέξανδρου Κουτούζου «ΕΣΕΣΙ που πήγαν κείνα τα παιδιά» (το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε εδώ) , θα σας αναφέρω τα λόγια ενός από αυτούς τους «διπλωμάτες» προς τον Δρ. Σπύρο Σταθόπουλο ιδρυτή του ΕΣΕΣΙ:

«Τι θα γίνει  ρε Σπύρο; Ακόμη θα ανεχόμαστε εμείς οι εθνικόφρονες αυτόν τον επαναστάτη τον.... μπολσεβίκο τον Βεντούρη. Ρε αυτός όλο με  τους Αμερικανούς και το κεφάλαιο τα έχει. Τι έχει ρε με το  Ισραήλ; Το  Ισραήλ, ρε, είναι ο προμαχώνας της Δύσεως. Ρε, αν πέσει το Ισραήλ θα  πέσει και η Ελλάδα».

Από το απόσπασμα αυτό διαπιστώνουμε για ποιους δούλευαν κάποιοι από τους Συνταγματάρχες καθώς και το μηδαμινό τους ιδεολογικό υπόβαθρο, μιας και όποιος αντιτασσόταν στο καθεστώς χαρακτηριζόταν «μπολσεβίκος»!

Η 21η  Απριλίου υπήρξε η κυβέρνηση που απέσυρε την Ελληνική στρατιωτική δύναμη - επιπέδου Μεραρχίας - από την Κύπρο το 1967 υποκύπτοντας στις επιταγές των ΗΠΑ. Τα γεγονότα της εισβολής τον Ιούλιο του '74 έδειξαν ξεκάθαρα ότι αν αυτό δεν είχε συμβεί πιθανόν οι Τούρκοι να μην κατάφερναν να καταλάβουν το νησί ή να δυσκολεύονταν αρκετά για να το επιτύχουν. Ακόμα και αν υιοθετήσω την άποψη πολλών κορυφαίων προσώπων του καθεστώτος ότι «αυτή η δύναμη δεν είχε αεροπορική υποστήριξη άρα έπρεπε να αποσυρθεί» (;!) αναρωτιέμαι τι έχουν να πουν κάποιοι για τις σχέσεις του Στρατηγού Γρίβα και της «χούντας» των Αθηνών ο οποίος απομονώθηκε πλήρως κατά την διάρκεια του καθεστώτος ενώ αγνοήθηκαν παντελώς οι προειδοποιήσεις του σχετικά με το Κυπριακό.

Στα πλαίσια της Νατοϊκής προσέγγισης με την Τουρκία … η 21η Απριλίου προώθησε την ιδέα της ελληνοτουρκικής  «φιλίας» - στα πλαίσια του ΝΑΤΟ - και επέλεξε τον δρόμο των συνομιλιών στα σύνορα του Έβρου - ανάμεσα σε σουβλιστά αρνιά και μπόλικο τζατζίκι - όπου και έλαβαν μέρος στενές συναντήσεις των δύο κυβερνήσεων.

Φυσικά όλα αυτά στα πλαίσια των Αμερικανών και των πιέσεων των Ιμπεριαλιστών αφού ο εχθρός για την 21η Απριλίου δεν ήταν η Τουρκική επεκτατική πολιτική αλλά ο «βουλγαρικός κίνδυνος» και η επιρροή της ΕΣΣΔ στα Βαλκάνια. Θυμίζω επίσης το παρακάτω απόσπασμα και καλώ τον οποιονδήποτε και κυρίως τον κ. Χρήστο Παππά να με διαψεύσει αν δεν είναι αλήθεια …

«Πιστεύουμε με απόλυτη ειλικρίνεια στην αναγκαιότητα της ελληνοτουρκικής συνεργασίας. Η συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες θα μπορούσε να αναπτυχθεί σταθερά πρός αμοιβαίον όφελος και να οδηγήσει σταδιακά σε ένα είδος Κοινής Αγοράς ανάμεσά τους, με απώτερο σκοπό την κατά στάδια ίδρυση μιας Ελληνοτουρκικής Συνομοσπονδίας. Αυτή η πολιτική δεν είναι ρομαντική, εκτός τόπου και χρόνου ονειροπόλησις, αλλά θαρραλέα αντιμετώπισις της πραγματικότητας και αληθινός ρεαλισμός»

Γεώργιος Γεωργαλάς δημοσιογράφος και στέλεχος της 21ης Απριλίου.

Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Γεωργαλά "Ελληνικό Μανιφέστο" εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις 1979 σελ.60 - 61.

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στις 25.05.1971 δήλωσε στην τουρκική εφημερίδα Milliet ότι η Αθήνα αντιμετωπίζει την Ελληνοτουρκική ομοσπονδία θετικά:

«Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί»

«Έξι μήνες μετά την πρωθυπουργοποίηση του, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη που έδωσε στην καθημερινή εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως, Μιλιέτ, και που δημοσίευε η εφημερίδα αυτή στις 28 Ιουνίου 1968, δήλωσε: “Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου … Πρέπει να ενώσουμε τις δύο ακτές του Αιγαίου”.

Ο Τούρκος δημοσιογράφος τον ρώτησε τότε εάν με την ένωση δύο χωρών εννοούσε ομοσπονδία. “Θέλω ιδιαιτέρως να υπογραμμίσω” απάντησε ο Παπαδόπουλος, “την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποιήσεως αυτής της ομοσπονδίας … Εάν είχα μαγική δύναμη θα έκανα το παν για την πραγματοποίηση της ομοσπονδίας και θα οδηγούσα πάραυτα τον λαό μας προς αυτήν την κατεύθυνση”. Το 1969 και το 1970, ο “αρχηγός της ελληνικής επαναστάσεως” έκανε μεγάλη προσπάθεια για να αναπτύξει την ελληνοτουρκική φιλία […] Αλλά χρειάστηκε να περιμένει τη στρατιωτική επέμβαση στην Άγκυρα, στις 12 Μαρτίου 1971, για να πάρει ευμενή ανταπόκριση από την απέναντι όχθη.

Έγινε πρώτα η δήλωση του Μετίν Τοκέρ, γαμπρού του Ισμέτ Ινονού, που ήρθε στην Αθήνα και έδωσε συνέντευξη Τύπου, στις 25 Μαΐου 1971. Έλεγε πως, κατόπιν της συναντήσεώς του με τον Παπαδόπουλο, ήταν πλέον πεπεισμένος ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός επιθυμούσε ειλικρινά την τουρκοελληνική φιλία. Άλλωστε, πρόσθεσε, επρόκειτο να δημοσιεύσει στη Μιλιέτ, σε μερικές ημέρες, δηλώσεις που ο Παπαδόπουλος τού είχε κάνει […] 
Οι δηλώσεις του Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκαν πράγματι στην πολιτική εφημερίδα, στις 29 Μαΐου 1971. Από τις ερωτήσεις του Μετίν Τοκέρ έβγαινε καθαρά ότι η πραγματοποίηση της συνομοσπονδίας εξαρτούνταν από δύο όρους: την ύπαρξη και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου ισχυρών κυβερνήσεων. τη λύση του Κυπριακού. […] Όσο για το Κυπριακό, η γνώμη του “αρχηγού της ελληνικής επαναστάσεως”, όπως την είχε παρουσιάσει στις δηλώσεις του, ήταν πως η λύση του δεν ήταν αναγκαίο προηγούμενο, διότι διαφορετικά θα κινδυνεύαμε, είπε, “να χάσουμε το πέταλο για το καρφί”.

Και πρόσθεσε: “Εγώ, προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί. Πρέπει να δεχθούμε πως είμαστε μικρές χώρες. Εάν έχουμε την ένωση, τότε η δύναμή μας έναντι των μεγάλων χωρών δεν θα διπλασιαστεί απλώς, αλλά θα πολλαπλασιαστεί.

Ο κ. Ερίμ πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό που λέει ο κ. Παπαδόπουλος το πιστεύει και θα το κάνει … Δηλώνω κατηγορηματικά ότι θα κάνουμε αυτό που κηρύττουμε … Ήμουν στο κρεβάτι μου όταν το έμαθα (τον σεισμό του Μπινγκέλ στην ανατολική Τουρκία). Η πρώτη σκέψη υπήρξε … με ποιον τρόπο η Ελλάς θα μπορούσε να βοηθήσει την Τουρκία στη δύσκολη αυτή στιγμή. Πιστέψτε με, δεν επρόκειτο περί απλής ανθρωπιστικής στάσεως, αλλά διότι η Τουρκία είχε κτυπηθεί”».

Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Δημήτρη Κιτσίκη "Ιστορία του ελληνοτουρκικού Χώρου" (1928 - 1973) σελ. 305 - 307 Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας»

Ενοχλούνται κάποιοι από την προβολή του «Σουλεϊμάν» στην τηλεόραση σήμερα - και καλώς πράττουν - αλλά δεν τους κάνει εντύπωση η προώθηση του νεοθωμανισμού σε μερίδα της ηγεσίας του καθεστώτος της 21ης Απριλίου ; Να σημειωθεί ότι την ίδια περίοδο οι  Τούρκοι προχωρούσαν ακόμα σε διώξεις των Ελλήνων σε Ίμβρο , Τένεδο , και Κωνσταντινούπολη, αλλά η κυβέρνηση της 21ης Απριλίου όπως πάντα τηρούσε σιγή ιχθύος.

Χαριστική βολή για την Θράκη η απόφαση των Συνταγματαρχών να αφήσουν στα χέρια της Τουρκίας και του τουρκικού προξενείου τη μοίρα των Ελλήνων Πομάκων και την επιβολή της υποχρεωτικής  εκμάθησης της τουρκικής διαλέκτου στα παιδιά τους. Από την άλλη μεριά έσπρωξαν στην αγκαλιά της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας μερίδα των Σλαβόφωνων Ελλήνων. Με την συμπαράσταση αμόρφωτων μητροπολιτών έφτασαν στο σημείο να καταστρέψουν εκ των βάθρων ακόμα και Ορθόδοξους χριστιανικούς ναούς - με μπουλντόζες του στρατού ξηράς - μόνο και μόνο επειδή οι αγιογραφίες είχαν παλαιότερες σλαβικές επιγραφές !

Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν χτυπήθηκε ούτε στο ελάχιστο αλλά διογκώθηκε ακόμη περισσότερο με την ενίσχυση των τραπεζών, υπήρξε στήριξη της πλουτοκρατίας και της ανώτερης αστικής τάξης καθώς και των μασονικών στοών. Είναι γεγονός ότι υπήρξε σπατάλη δημοσίου χρήματος μεταξύ κάποιων προσώπων της ηγεσίας και αυτό όποιος το αμφισβητεί αγνοεί την πραγματικότητα.  Ουδέποτε το καθεστώς των Απριλιανών εναντιώθηκε πραγματικά στην αστική τάξη τον Καπιταλισμό και τους Σιωνιστές, παρά πήγαινε χεράκι - χεράκι με αυτούς!

Όπως σημειώνει σε παλαιότερο άρθρο ένας συναγωνιστής:

«Η 21η Απριλίου σύσφιξε τις σχέσεις της με το Ισραήλ κατά τα πρώτα έτη ενώ ένα σημείο που δεν είναι γνωστό είναι το εξής. Στον πόλεμο του 1973 αρνήθηκε να παραχωρήσει βάσεις στους Αμερικανούς για την προώθηση βοήθειας στον Εβραϊκό στρατό. Κράτησε ένοχη σιωπή όμως στην κανονική και πλήρη χρήση των Νατοϊκών βάσεων που υπήρχαν στο έδαφος της χώρας μας για τον ίδιο σκοπό»

Να σημειώσω με την σειρά μου ότι το εν λόγω θέμα πήρε διαστάσεις πριν ελάχιστους μήνες σε γνωστή εφημερίδα. Εκεί λοιπόν οι υποστηρικτές του Στρατηγού Ιωαννίδη απάντησαν δημοσίως σε οπαδούς της 21ης Απριλίου όταν οι πρώτοι κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τον αμερικανικό Σιωνιστικό παράγοντα ! Η εξέλιξη των δημοσιεύσεων όμως απέδειξε προς απογοήτευση πολλών, ότι η 21η Απριλίου είχε πράγματι παραχωρήσει τον εθνικό εναέριο χώρο στους Αμερικανούς κατά την διάρκεια ενός πολέμου του Ισραήλ ενάντια στους Άραβες, και μάλιστα ο Δρ. Ανδρέας Σταθόπουλος αποκάλυψε δημοσίως τα σχετικά έγγραφα. 

Οι υποστηρικτές του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου απέφυγαν να απαντήσουν επί της ουσίας τις επόμενες ημέρες και πως να το κάνουν άλλωστε αφού είναι γνωστό ότι αλώνιζαν οι πράκτορες της Mossad και των ιμπεριαλιστών στην χώρα ! Είναι τυχαίο ότι αυτές τις ημέρες το ίδιο πρόσωπο ο κ. Ανδρέας Σταθόπουλος προχώρησε στην έκδοση ενός δίτομου βιβλίου (εκδόσεις Απολλώνειο Φως) με αποκαλυπτικές μαρτυρίες του Στρατηγού Ιωαννίδη, αλλά το γεγονός αυτό θάφτηκε συστηματικά από όλους αυτούς που κάθε τόσο θυμούνται την «Επταετία» … ; 



Η «χούντα» τέλειωσε το 1974 αλλά πριν πεθάνει είχε προλάβει να δώσει ζωή στον παλαιό αστικό πολιτικό κόσμο και να τον αναζωογονήσει. Έτσι γεννήθηκε το Τέρας - ανάμεσα στα κεριά που περίμεναν τον δόλιο «Εθνάρχη» - μια νέα 100% δημοκρατική στυγνή δικτατορία η οποία και όπλισε τις δυνάμεις καταστολής για πρώτη φορά μάλιστα με βαρύ οπλισμό !

Ουδεμία ιδεολογία είχαν οι Απριλιανοί  και μάλιστα του «Λαϊκού Εθνικισμού», όπως μας τους προβάλει ο κύριος Χρήστος Παππάς και οι καλά αμειβόμενοι στο κ(υ)νοβούλιο - από το κράτος - συνεργάτες του. Να θυμίσουμε εδώ ότι ο ίδιος ο Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος είχε δηλώσει σε μια  στιγμή ειλικρίνειας ότι «η  ιδεολογία μας είναι ότι δεν έχουμε ιδεολογία» ενώ σε προτροπή του Στρατηγού Ντερτιλή για Επαναστατική νεοφασιστική στροφή της νεολαίας και της δομής του καθεστώτος  - ο οποίος είναι και ο μόνος συνεργάτης του στενού κύκλου του καθεστώτος που είχε Ριζοσπαστικές Φασιστικές ιδέες και οφείλουμε να τον τιμούμε -  απάντησε αρνητικά.

Το παρόν άρθρο αποτελεί την  απάντηση μου προς την δημόσια επίδειξη ενός συμβόλου που πραγματικά δεν έχει την παραμικρή αξία για τον Έλληνα που είναι μήνες και χρόνια άνεργος, την Ελληνίδα που δουλεύει σε συνθήκες εργασιακής δουλείας, τον πολύτεκνο, τον αγρότη, τον φοιτητή, τον οικοδόμο που δεν έχει να δώσει φαγητό στα παιδιά του ! Τέλος αφού ευχαριστήσω τους Συντρόφους του «Μαύρου Κρίνου» για το βήμα θα παραθέσω τα λόγια ενός στρατιώτη των ιδεών μας:

«Το ήθος των ακροδεξιών είναι γνωστό , μια ζωή μαζί με το κράτος φανατικοί υποστηρικτές των δυνάμεων καταστολής , εν κατακλείδι ότι πιο χυδαίο και αντιδραστικό έβγαλε αυτός ο τόπος.


Οι εκπρόσωποι μιας μικροαστικής «πληβειακής» ξενοφοβίας , μιας αρρωστημένης θρησκοληψίας , στρατομπατσολαγνείας , μιας κάλπικης εθνικοφροσύνης και μιας αισχρής πατριδοκαπηλίας , που πάντοτε χαρακτηριζόταν από έλλειμμα Ήθους, Λόγου και Αισθητικής. 


Η Ελλάδα είναι μία χώρα με τους περισσότερους (και ίσως τους πιο διεφθαρμένους) μπάτσους, δικαστές, παπάδες και στρατιωτικούς , μια «αυστηρή» κοινωνία όπου τα λαμόγια του καπιταλισμού θα μείνουν ως έχουν αρκεί όμως για κάποιους να παραμείνουν οι ... φιέστες.  


Θα βγαίνουν πύρινοι λόγοι για τους εχθρούς του Ελληνισμού όμως η χώρα θα είναι πάντοτε προσδεμένη στο άρμα της Ατλαντικής Συμμαχίας ενώ εσείς θα ζείτε με την ψευδαίσθηση ότι σε λίγο θα εισβάλετε στην Πόλη , στο Μοναστήρι και ίσως και στο Νέο Δελχί …»

Κάποιοι πεθαίνουν στην Παλαιστίνη … και οι ελληνόφωνοι «celebrities» τραγουδούν για τους Ισραηλινούς !

του Αλεξόπουλου Στέλιου.

Στο παρελθόν κατά την διάρκεια της ημέρας  μνήμης για την Ποντιακή γενοκτονία ο γνωστός «Sakis» - με τον μέντορα του Ψινάκη πάντα στο πλευρό του ... - ανέλαβε την αισχρή «εργολαβία» να προωθήσει τον  «ειρηνευτικό διάλογο» (βλέπε υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ)  στην Κύπρο μεταξύ των κατοχικών Τουρκικών δυνάμεων και των γραικύλων υποστηρικτών της «διζωνικής» λύσης.



Τότε είχαν ξεσηκωθεί χιλιάδες Εθνικιστές σε πολλές πόλεις και είχαν ακυρώσει με δυναμικό τρόπο συναυλίες που θα λάμβαναν μέρος στην μητροπολιτική Ελλάδα. Στην Κύπρο τις ημέρες εκείνες οι «αστέρες» της ελληνικής pop σκηνής είχαν σε έρθει σε δύσκολη θέση από τις αντιδράσεις των Πατριωτών με αποτέλεσμα τα σχέδια τους να ναυαγήσουν και το όλο εγχείρημα να το παρακολουθήσουν ζωντανά στην καρδιά της κατεχόμενης Λευκωσίας ελάχιστοι «οπαδοί» και πολλοί πράκτορες της MIT. Σύμφωνα μάλιστα με εξώφυλλο της εποχής, τις επόμενες ημέρες πραγματοποιήθηκε ακόμα και δολοφονική απόπειρα από αγνώστους ενάντια στον Ρουβά η οποία απέτυχε για αδιευκρίνιστους λόγους.



Τις παλαιότερες χρονιές αλλά και τις επόμενες πολλοί και διάφοροι «celebrities» της νεοελληνικής πραγματικότητας πήραν μέρος σε εκδηλώσεις που είχαν ως έδρα το Σιωνιστικό Ισραήλ. Για όσους δεν το γνωρίζουν μάλιστα ο Μίκης Θεοδωράκης που σήμερα εμφανίζεται ως «σιωνιστοφάγος» έδινε συναυλίες στο Ισραήλ την εποχή της «χούντας» (1972) όταν η επεκτατική πολιτική των Σιωνιστών ήταν στο αποκορύφωμα της, ενώ για να δείχνει ότι κρατάει ίσες αποστάσεις απέναντι σε όλους ζητούσε την ίδια στιγμή συνάντηση με τον Αραφάτ !

Πολλοί θυμούνται ότι το ίδιο πρόσωπο έλαβε μέρος - και ανταμείφτηκε αναλόγως - σε κυβερνητικό σχήμα (1990) και όταν τον ρώτησαν την εποχή εκείνη τι γνώμη έχει για τα  φλέγοντα εθνικά ζητήματα απάντησε με ειρωνικό ύφος στους δημοσιογράφους «λα μινόρε». Έτσι λοιπόν η στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ στα Παλαιστινιακά εδάφη, η τακτική εποικισμού των Παλαιστινιακών εδαφών με παράνομους οικισμούς και η καθημερινή καταστροφή της αγροτικής παραγωγής των Παλαιστινίων (ελιές κλπ) με μπουλντόζες καθώς και το ξεκλήρισμα των αμάχων εδώ και 60 χρόνια δεν είναι παρά λεπτομέρειες για τους «επαγγελματίες» της μουσικής και της πολιτικής.



Ανάμεσα σε αυτούς που αγνοούν τις φωνές των Παλαιστινίων κάποια πολυδιαφημισμένα ονόματα της σημερινής μουσικής σκηνής. Καταρχάς να σημειώσουμε ότι πρόσφατα η Αλεξίου και ο Κότσιρας είχαν απορρίψει με προκλητικό τρόπο την έκκληση οργανώσεων για μποϋκοτάζ ενάντια στο Ισραήλ. Η Γλυκερία πρωτοστατεί εδώ και χρόνια στις «ελληνικές» παρουσίες στο κράτος - έκτρωμα που λέγεται Ισραήλ, με σημαντική επιτυχία όπως μας πληροφορούν διάφορες πηγές στο διαδίκτυο ενώ είχε συνεργαστεί μάλιστα και με  την φιλαρμονική ορχήστρα του Ισραήλ. 

Διαβάζουμε σχετικά: «Το 1994 μετά από κάποιες εμφανίσεις της στην Αυστραλία η Γλυκερία δίνει μια σειρά από συναυλίες στο Ισραήλ και ανακηρύσσεται ως "Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΞΕΝΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ". Ο δίσκος της "Golden Hits " κυκλοφορεί στο Ισραήλ και γίνεται χρυσός αστραπιαία.

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ο δήμαρχος της Ιερουσαλήμ της παραδίδει το χρυσό κλειδί της πόλης, σαν επιβράβευση για τη συμμετοχή της σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις καθώς και σε ένα δίσκο που κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο και ήταν αφιερωμένος στα τρεις χιλιάδες χρόνια της Ιερουσαλήμ με συμμετοχές καλλιτεχνών όπως των Adamo, Sinead O' Connor, Enrico Macias, Alpha Blondy, Wailers, Marie Laforet, κ.ά.»

Ακολουθεί ο «πολύς» Γιώργος Νταλάρας - για τον οποίο είχαμε γράψει παλαιότερα εδώ -  η περιβόητη Άντζελα Δημητρίου … και πρόσφατα η Μελίνα Ασλανίδου. Όμως τις τελευταίες ημέρες για άλλη μια φορά ο Παλαιστινιακός λαός σε μια ακόμη τιτάνια μάχη απέναντι στους εθνοκτόνους Σιωνιστές, έχυσε το αίμα του για να υπερασπιστεί την Πατρίδα του.  Θα περίμενε κάποιος όλοι αυτοί που κατά καιρούς τρέχουν στην φωλιά του Σιωνισμού για τα φράγκα …  να έχουν «τσίπα» κάποια στιγμή και να αρνηθούν  να παρευρεθούν ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιρλανδού Ross Dally ο οποίος μαζί με άλλους καλλιτέχνες αντέδρασε και αρνήθηκε να παρευρεθεί στο «φεστιβάλ ούτι» της Ιερουσαλήμ. 

Όχι κάνετε λάθος ! Ακόμα και στα τέλη Νοεμβρίου που η σύρραξη μόλις είχε λάβει τυπικό τέλος - οι αψιμαχίες συνεχίζονταν σε κάποια σημεία - με την Παλαιστίνη να μετράει νεκρούς - ανάμεσα τους πολλά μικρά παιδιά - κάποιοι τραγουδούσαν γεμάτοι χαρά για την παρουσία τους στην χώρα … και απόλαυσαν «συγκινητικές στιγμές».

Ιδού το σχετικό απόσπασμα:

«Στο Ισραήλ για μια μοναδική συναυλία βρέθηκε την Τρίτη 27 Νοεμβρίου ο διάσημος καλλιτέχνης Νίκος Βέρτης, έχοντας στο πλευρό του την «Μαντόνα» της χώρας Sarit Hadad. Οι πόρτες άνοιξαν στις 19:00, (τοπική ώρα) και η αρένα του Nokia Stadium στο Τελ Αβίβ πλημμύρισε από θαυμαστές που απόλαυσαν τους δύο καλλιτέχνες στα καλύτερά τους για πάνω από δύο ώρες σε μία μαγική βραδιά» και παρακάτω


«Ο καλλιτέχνης, ντυμένος σε χειμερινούς τόνους, στα μαύρα με ένα βαθύ πετρόλ σακάκι «αγκάλιασε» την υπέρμετρη αγάπη που του έδειξε το κοινό, τραγουδώντας όλες τις μεγάλες επιτυχίες του.

Ιδιαίτερη στιγμή, η ώρα που η Sarit Hadad ερμηνεύει επί σκηνής και ο Νίκος Βέρτης παίζει μπουζούκι, με το κοινό να τους αποθεώνει με χειροκροτήματα και λουλούδια. Το καλλιτεχνικό ζευγάρι τραγούδησε φυσικά και τη μεγάλη του επιτυχία «Εμείς οι δυο ταιριάζουμε», ένα κομμάτι που φιλοξενείται στην τελευταία δισκογραφική δουλειά του καλλιτέχνη «Είμαι Μαζί Σου».

Εκατοντάδες μηνύματα αγάπης και ενθουσιασμού κατέκλυσαν την επίσημη προσωπική του σελίδα στο Facebook, η οποία έχει μέχρι σήμερα 97. 276 επισκέπτες. Μετά τη συναυλία ο καλλιτέχνης, μαζί με τους συνεργάτες του επισκέφτηκε τα Ιεροσόλυμα, για να γυρίσει έπειτα ξανά στα πάτρια εδάφη».

Την δική του σημασία έχει και το απόσπασμα αυτό: «Η  οργάνωση και ο συντονισμός ,της μεγάλης αυτής συναυλίας έγινε από τον συνθέτη Κυριάκο Παπαδόπουλο, οποίος και θα διευθύνει την μεγάλη ορχήστρα τον δυο καλλιτεχνών»

Ο κύριος Βέρτης Νικόλαος λοιπόν - το βιογραφικό του εδώ - μεγαλωμένος σε Ολλανδικό αστικό περιβάλλον  (που διακρίνεται παραδοσιακά για το φιλοσιωνιστικό σκεπτικό) και γνωστός «αοιδός» της νύχτας, δεν έχει κανένα πρόβλημα να γυρνάει ανέμελα … στα σοκάκια της Ιερουσαλήμ και «δίπλα στο τείχος των δακρύων» την ίδια στιγμή που αυτοί που τον χειροκροτούν και τον επιβραβεύουν πριν  ελάχιστες ημέρες - που δεν χάνουν ευκαιρία να κλαφτούν εις τους αιώνες των αιώνων - έριχναν οβίδες και βόμβες διασποράς στα κεφάλια των Παλαιστινίων.

Δεν ξέρουμε αν ο κ. Βέρτης είναι «είδωλο» της μουσικής σκηνής όπως τον παρουσιάζουν στην νεολαία ΟΛΑ τα κανάλια και ΟΛΑ τα μουσικά lifestyle έντυπα που προωθούν ανάμεσα σε άλλα και τον ηθικό εκφυλισμό, το σίγουρο είναι ότι αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα μιας ομάδας ανθρώπων που μπροστά στο κέρδος αγνοούν προκλητικά την γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού.

Αφιερώνουμε στον κύριο Βέρτη, στους νεολαίους που τον στηρίζουν με κάθε τρόπο, και στα μέλη του fan club που διατηρεί στο facebook … την παρακάτω φωτογραφία:

Είναι μια φωτογραφία από την Παλαιστίνη … ας αναλογιστούν όλοι ότι όταν «ο καλλιτέχνης, ντυμένος σε χειμερινούς τόνους, στα μαύρα με ένα βαθύ πετρόλ σακάκι» γυρνούσε στην Ιερουσαλήμ κάποιοι άλλοι έψαχναν στα χαλάσματα να βρουν μέλη της οικογένειας τους, τους συγγενείς και τους φίλους …

«Η Ιστορία της Πολιτικής Ορθότητας»: απόσπασμα από το πατριωτικό ιστολόγιο «Κόκκινος Ουρανός».

Ο «Κόκκινος Ουρανός» είναι ένα από τα πιο αξιόλογα Πατριωτικά ιστολόγια - με έντονο το αντισιωνιστικό στοιχείο - και με συνεχείς αναφορές σε ζητήματα που αφορούν τους Έλληνες Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι παρόλο τις όποιες διαφωνίες, η φωνή αυτή υπερασπίζεται την αλήθεια και συμβάλλει καθοριστικά στην πληροφόρηση. Επιλέξαμε σήμερα να παρουσιάσουμε απόσπασμα από το άρθρο «Η Ιστορία της Πολιτικής Ορθότητας» (του Williams S. Lind.) που συνδέεται άμεσα με την προηγούμενη ανάρτηση μας σχετικά με την «Νέα Αριστερά» και την Σχολή της Φραγκφούρτης.

Leon Trotsky: Μαρξιστής πολιτικός (1879 – 1940) Ιουδαϊκής καταγωγής καθώς και ο κύριος θεωρητικός της «πολιτικής ορθότητας». Χρηματοδοτήθηκε από τις αμερικανικές τράπεζες και τους Σιωνιστές των ΗΠΑ. Είχε λάβει από τον τραπεζίτη Jacob Schiff  (Kuhn, Loeb and Co.) δάνειο αξίας 20 εκατομμυρίων δολλαρίων για το οποίο - μετά την επικράτηση του Λένιν - πλήρωσε 121 εκατομμύρια δολλάρια. Ηγήθηκε της επανάστασης των Μπολσεβίκων ενώ μέσα σε 5 χρόνια κατάφερε να παραδώσει στους ομόφυλους του σχεδόν όλες τις επιχειρήσεις της Ρωσίας.

«Πρώιμη μαρξιστική θεωρία

Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η μαρξιστική θεωρία, διακήρυττε ότι εάν στην Ευρώπη ποτέ ξεσπάσει πόλεμος, η εργατική τάξη σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα θα εξεγερθεί, θα ανατρέψει την εθνική κυβέρνηση και θα δημιουργήσει μια νέα κομμουνιστική Ευρώπη. Αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος το καλοκαίρι του 1914, αυτό δεν συνέβη. Αντ 'αυτού, οι εργάτες σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα που παρατάχθηκαν με τα εκατομμύρια των συμπατριωτών τους που πολεμούσαν τους εχθρούς της χώρας τους. Τέλος, το 1917, μια κομμουνιστική επανάσταση συνέβη στη Ρωσία. Αλλά οι προσπάθειες να εξαπλωθεί αυτή επανάσταση σε άλλες χώρες απέτυχαν, διότι οι εργάτες δεν την υποστήριξαν.

Μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, οι μαρξιστές θεωρητικοί έπρεπε να αναρωτηθούν: Τι πήγε στραβά; Ως καλοί μαρξιστές, θα μπορούσαν να μην παραδεχτούν ότι η μαρξιστική θεωρία ήταν λανθασμένη. Αντ 'αυτού, δύο κορυφαίοι μαρξιστές διανοούμενοι, ο Αντόνιο Γκράμσι στην Ιταλία και ο Georg Lukacs στην Ουγγαρία (ο Lukacs - φώτο - θεωρήθηκε ο πιο λαμπρός θεωρητικός του μαρξισμού από μετά τον Μαρξ - o Λούκατς ήταν εβραϊκής καταγωγής), οδηγήθηκαν στην ίδια απάντηση.


Είπαν ότι η δυτική κουλτούρα και η χριστιανική θρησκεία είχαν τυφλώσει την εργατική τάξη στο να δουν την αλήθεια, δηλ. τα μαρξιστικά ταξικά συμφέροντα, ώστε μια κομμουνιστική επανάσταση θα ήταν αδύνατη στη Δύση, μέχρι και τα δύο αυτά να καταστραφούν. Ο στόχος αυτός, που ιδρύθηκε ως στόχος του πολιτιστικού μαρξισμού εξ αρχής, δεν έχει αλλάξει ποτέ.

Μια νέα στρατηγική

Ο Γκράμσι (φώτο) περίτεχνα ξεδίπλωσε μια στρατηγική για την καταστροφή του χριστιανισμού και του δυτικού πολιτισμού, που έχει αποδειχθεί πολύ επιτυχημένη. Αντί να κάνουν έκκληση για μια κομμουνιστική επανάσταση, όπως στη Ρωσία, είπε ότι οι μαρξιστές στη Δύση θα πρέπει να αναλάβουν την πολιτική εξουσία στο τέλος, μετά από μια «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα» - στα σχολεία, στα μέσα ενημέρωσης, ακόμα και στις εκκλησίες, κάθε ίδρυμα που θα μπορούσε να επηρεάζει τον πολιτισμό. Αυτή η «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα» είναι ό, τι η Αμερική έχει βιώσει, ειδικά από τη δεκαετία του 1960. Ευτυχώς, ο Μουσολίνι αναγνώρισε τον κίνδυνο που έθετε ο Γκράμσι και τον φυλάκισε. Η επιρροή του παρέμεινε μικρή μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν τα έργα του, ιδιαίτερα τα «Τετράδια Φυλακής», ανακαλύφθηκαν.

Ο Georg Lukacs αποδείχθηκε να έχει μεγαλύτερη επιρροή. Το 1918, εξελέγη αναπληρωτής επίτροπος για τον πολιτισμό στο βραχύβιο μπολσεβίκικο καθεστώς του Bela Kun  (φώτο) στην Ουγγαρία (o Κουν ήταν εβραϊκής καταγωγής). Εκεί, ρωτώντας, «Ποιος θα μας σώσει από το δυτικό πολιτισμό;» συνέστησε αυτό που αποκάλεσε «πολιτιστική τρομοκρατία». Ένα από τα κύρια συστατικά του ήταν η εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία της Ουγγαρίας. Ο Lukacs συνειδητοποίησε ότι αν μπορούσε να καταστρέψει τα παραδοσιακά σεξουαλικά ήθη της χώρας ήθος, θα είχε κάνει ένα τεράστιο βήμα προς την καταστροφή του παραδοσιακού πολιτισμού και της χριστιανικής πίστης.

Κρατώντας μεγάλες αποστάσεις από την εκστρατεία του Lukacs για την «πολιτιστική τρομοκρατία», η ουγγρική εργατική τάξη ήταν τόσο εξοργισμένη από αυτή, ώστε όταν η Ρουμανία εισέβαλε στην Ουγγαρία, οι εργάτες δεν πολέμησαν για την κυβέρνηση του Μπέλα Κουν, ο οποίος και έπεσε. Ο Lukacs εξαφανίστηκε, αλλά όχι για πολύ. Το 1923, επανεμφανίστηκε σε μια «Μαρξιστική Εβδομάδα Μελέτης» στη Γερμανία, ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτήθηκε από ένα νέο μαρξιστή με το όνομα Felix Weil (φώτο) που είχε κληρονομήσει εκατομμύρια (o Weil ήταν εβραϊκής καταγωγής). Ο Weil και οι άλλοι που παρακολούθησαν αυτή την εβδομάδα μελέτης ήταν γοητευμένοι από την πολιτιστική προοπτική του Λούκατς, για τον μαρξισμό.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης

Ο Weil απάντησε χρησιμοποιώντας κάποια από τα χρήματά του για να δημιουργήσει μια νέα ‘δεξαμενή σκέψης’ (think tank) στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Αρχικά προορίζονταν να ονομαστεί «Ινστιτούτο για τον Μαρξισμό». Αλλά οι πολιτιστικοί μαρξιστές συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο αποτελεσματική αν κρύβονταν η πραγματική φύση και οι στόχοι τους. Έπεισαν τον Weil να δώσει στο νέο ινστιτούτο ένα ‘ουδέτερο’ όνομα, το «Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών». Σε σύντομο χρονικό διάστημα η γνωστή ως «Σχολή της Φρανκφούρτης», (Frankfurter Schule) το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών θα γίνει ο τόπος όπου η πολιτική ορθότητα, όπως την ξέρουμε σήμερα , θα αναπτυχθεί. Η βασική απάντηση στο ερώτημα «Ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας;» είναι : οι πολιτιστικοί μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Αρχικά, το Ινστιτούτο εργάστηκε κυρίως σε συμβατικά μαρξιστικά θέματα όπως το εργατικό κίνημα. Αλλά το 1930, αυτό άλλαξε δραματικά. Εκείνη τη χρονιά, το Ινστιτούτο καταλήφθηκε από ένα νέο σκηνοθέτη, ένα λαμπρό νεαρό μαρξιστή διανοούμενο με το όνομα Μαξ Χορκχάιμερ (Max Horkeimer - o Horkeimer ήταν εβραϊκής καταγωγής). Ο Χορκχάιμερ (φώτο) είχε επηρεαστεί έντονα από τον Georg Lukacs. Αμέσως άρχισε να εργάζεται για να μετατρέψει τη Σχολή της Φρανκφούρτης στο χώρο όπου το πρωτοποριακό έργο του Λούκατς, για τον πολιτιστικό μαρξισμό θα μπορούσε να αναπτυχθεί περαιτέρω σε μια πλήρως ανεπτυγμένη ιδεολογία.

Για το σκοπό αυτό, έφερε κάποια νέα μέλη στην Σχολή της Φρανκφούρτης. Ίσως το πιο σημαντικό μέλος ήταν ο Theodor Adorno, (φώτο - ο πατέρας του Adorno ήταν Εβραίος), ο οποίος θα γίνει ο πιο δημιουργικός συνεργάτης του Χορκχάιμερ. Άλλα νέα μέλη ήταν δύο ψυχολόγοι, ο Eric Fromm και ο Βίλχελμ Ράιχ, (και ο Φρομ και ο Ράιχ ήταν εβραϊκής καταγωγής) που ήταν γνωστοί υποστηρικτές του φεμινισμού και της μητριαρχίας, και ένας νέος μεταπτυχιακός φοιτητής με το όνομα Herbert Marcuse (και ο Μαρκούζε ήταν εβραϊκής καταγωγής).

Πρόοδος στον πολιτιστικό μαρξισμό

Με τη βοήθεια αυτού του νέου αίματος, ο Χορκχάιμερ έκανε τρεις σημαντικές προόδους στην ανάπτυξη του πολιτιστικού μαρξισμού. Πρώτον, ήρθε σε σύγκρουση με την άποψη του Μαρξ ότι ο πολιτισμός ήταν απλώς μέρος του "εποικοδομήματος", της κοινωνίας η οποία καθορίζεται από οικονομικούς παράγοντες. Είπε ότι, αντίθετα, ο πολιτισμός ήταν ένας ανεξάρτητος και πολύ σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας.

Δεύτερον, και πάλι σε αντίθεση με τον Μαρξ, ανακοίνωσε ότι στο μέλλον, η εργατική τάξη δεν θα ήταν ο παράγοντας της επανάστασης. Άφησε ανοιχτό το ζήτημα του ποιος θα παίξει αυτό το ρόλο - μια ερώτηση που απαντιέται από τον Μαρκούζε στη δεκαετία του 1950.

Τρίτον, ο Χορκχάιμερ και τα άλλα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης αποφάσισαν ότι το κλειδί για την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού ήταν να συνδυάσουν τον Μαρξ με τον Φρόιντ (και οι δύο εβραϊκής καταγωγής). Υποστήριξαν ότι ακριβώς όπως οι εργάτες ήταν καταπιεσμένοι κάτω από τον καπιταλισμό, έτσι κάτω από δυτικό πολιτισμό, ο καθένας ζει σε μια διαρκή κατάσταση ψυχολογικής καταπίεσης. "Η απελευθέρωση" του καθενός από την καταπίεση έγινε ένας από τους κύριους στόχους του πολιτιστικού Μαρξισμού. Ακόμη πιο σημαντικό, συνειδητοποίησαν ότι η ψυχολογία τους προσέφερε ένα πολύ πιο ισχυρό εργαλείο από τη φιλοσοφία για την καταστροφή του δυτικού πολιτισμού: τους ψυχολογικούς όρους.

Σήμερα, όταν οι πολιτιστικοί μαρξιστές του Χόλιγουντ θέλουν να "ομαλοποιήσουν" (να το περάσουν ως ‘φυσιολογικό’) κάτι σαν την ομοφυλοφιλία (και έτσι να μας "απελευθερώσουν" από την "καταπίεση"), βάζουν απανωτές τηλεοπτικές εκπομπές, όπου ο μόνος ‘νορμάλ’ λευκός άντρας είναι ομοφυλόφιλος. Έτσι λειτουργεί το έργο στο ψυχολογικό επίπεδο. Οι άνθρωποι ‘τρώνε’ τα μαθήματα που οι πολιτιστικοί μαρξιστές θέλουν να τους μάθουν, χωρίς καν να γνωρίζουν αυτά που διδάσκονται.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης βρισκόταν στο δρόμο για τη δημιουργία της πολιτικής ορθότητας. Στη συνέχεια, ξαφνικά, η μοίρα παρενέβη. Το 1933, ο Αδόλφος Χίτλερ και το ναζιστικό Κόμμα ήρθε στην εξουσία στη Γερμανία, όπου η Σχολή της Φρανκφούρτης βρισκόταν. Δεδομένου ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν μαρξιστική, και οι Ναζί μισούσαν το μαρξισμό, και δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα μέλη του ήταν εβραϊκής καταγωγής, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Γερμανία.

Το 1934, η Σχολή της Φρανκφούρτης, συμπεριλαμβανομένων των ηγετικών στελεχών της από τη Γερμανία, επανιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη με τη βοήθεια του Πανεπιστημίου Columbia. Σύντομα, η εστίαση της μετατοπίστηκε από την καταστροφή του παραδοσιακού δυτικού πολιτισμού της Γερμανίας σε αυτού των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως αποδείχθηκε είχαν μεγάλη επιτυχία.

Νέες εξελίξεις

Εκμεταλλευόμενοι την αμερικανική φιλοξενία, η Σχολή της Φρανκφούρτης σύντομα επανέλαβε τη πνευματική εργασία του για τη δημιουργία πολιτιστικού μαρξισμού. Στα προηγούμενα επιτεύγματα της στη Γερμανία, πρόσθεσε αυτές τις νέες εξελίξεις.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης

Κριτική Θεωρία

Για να εξυπηρετήσει το σκοπό της "αναίρεσης" του δυτικού πολιτισμού, η Σχολή της Φρανκφούρτης ανέπτυξε ένα ισχυρό εργαλείο που ονομάζεται "Κριτική Θεωρία." Ποια ήταν η θεωρία; Η θεωρία ήταν να επικρίνεις. Με το να κρίνεις κάθε παραδοσιακό θεσμό, αρχής γενομένης με την οικογένεια, με ατελείωτη, αδιάκοπη κριτική (η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν προσεκτική στο να μην ορίζουν σε τι ήταν υπέρ, παρά μόνο σε τι ήταν εναντίον), ήλπιζε να τους καταρρίψει. Η Κριτική Θεωρία είναι η βάση για τα τμήματα «μελέτης», που κατοικούσαν τώρα στα αμερικανικά κολλέγια και πανεπιστήμια. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι αυτά τα τμήματα είναι το φυτώριο της ακαδημαϊκής πολιτικής ορθότητας.

Μελέτες σε επιφύλαξη

Η Σχολή της Φρανκφούρτης προσπάθησε να καθορίσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις για κάθε θέμα ότι αποτελούν «προκαταλήψεις» σε μια σειρά από επιστημονικές μελέτες που κατέληξαν στο πάρα πολύ σημαντικό βιβλίο του Adorno, «Η αυταρχική προσωπικότητα», που δημοσιεύθηκε το 1950. Εφηύραν μια ψευδή "Κλίμακα F" (η «Κλίμακα Φ» είναι μια ψυχομετρική αξιολόγηση που προσπαθεί, κατά τον Adorno, να «ποσολογήσει τις αυταρχικός τάσεις». Το «Φ» προέρχεται από την λέξη φασισμός) που φιλοδοξούσε να συνδέσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις σχετικά με τη σεξουαλική ηθική, τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με την οικογένεια ότι υποστηρίζουν τον «φασισμό». Σήμερα, ο αγαπημένος όρος που η πολιτική ορθότητα χρησιμοποιεί για όποιον διαφωνεί μαζί της είναι «φασίστας».

Κυριαρχία

Η Σχολή της Φρανκφούρτης και πάλι απομακρύνθηκε από τον ορθόδοξο μαρξισμό, ο οποίος υποστήριξε ότι όλη η ιστορία καθορίζεται από το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Αντ 'αυτού, είπε ότι η ιστορία καθορίζεται από το ποιες ομάδες, - άνδρες, γυναίκες, φυλές, θρησκείες, κλπ. - είχαν την εξουσία ή την «δεσπόζουσα θέση» σε σχέση με τις άλλες ομάδες. Ορισμένες ομάδες, ειδικά οι λευκοί άντρες, ονομάστηκαν «καταπιεστές», ενώ άλλες ομάδες ορίστηκαν ως «θύματα». Τα «θύματα» ήταν αυτόματα οι «καλοί», και οι καταπιεστές οι «κακοί», μόνο και μόνο επειδή ανήκαν σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του κάθε ατόμου .

Αν και οι μαρξιστές, τα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης, επίσης, άντλησαν στοιχεία από τον Νίτσε (κάποιος άλλος που θαύμαζαν για την περιφρόνησή του προς τα παραδοσιακά ήθη ήταν ο Μαρκήσιος ντε Σαντ). Ενσωμάτωσαν στο πολιτιστικό μαρξισμό τους αυτό που ο Νίτσε ονόμαζε «επαναξιολόγηση όλων των αξιών». Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει είναι ότι όλες οι από παλιά θεωρούμενες αμαρτίες γίνονται αρετές, και όλες οι από παλιά θεωρούμενες αρετές γίνονται αμαρτίες. Η ομοφυλοφιλία είναι κάτι λεπτό και καλό, αλλά όποιος νομίζει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες πρέπει να έχουν διαφορετικούς κοινωνικούς ρόλους είναι ένας κακός "φασίστας".

Αυτό είναι ό, τι διδάσκει η πολιτική ορθότητα τώρα στα παιδιά στα δημόσια σχολεία σε όλη την Αμερική. (Η Σχολή της Φρανκφούρτης έγραψε για την αμερικανική δημόσια εκπαίδευση. Είπε ότι δεν είχε σημασία αν τα παιδιά σχολείο μάθουν οποιεσδήποτε δεξιότητες ή ιστορικά γεγονότα. Το μόνο που μετρούσε ήταν να αποφοιτήσουν από τα σχολεία με τις σωστές "στάσεις" σε ορισμένα θέματα).

Media και ψυχαγωγία

Με επικεφαλής τον Αντόρνο, η Σχολή της Φρανκφούρτης αρχικά ήταν αντίθετη με τη βιομηχανία του πολιτισμού (θεάματος), που τον θεωρούσαν έναν "εμπορευματοποιημένο" πολιτισμό. Στη συνέχεια, άρχισαν να ακούνε στον Walter Benjamin (o Benjamin ήταν εβραϊκής καταγωγής), ένα στενό φίλο του Χορκχάιμερ και του Αντόρνο, ο οποίος υποστήριξε ότι ο πολιτιστικός μαρξισμός θα μπορούσε να κάνει καλή χρήση των εργαλείων όπως, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος και αργότερα η τηλεόραση στην ψυχολογική κατάσταση των πολιτών. Η άποψη του Benjamin επικράτησε, και ο Χορκχάιμερ και ο Αντόρνο πέρασαν ατ χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Χόλιγουντ. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η βιομηχανία του θεάματος είναι τώρα το πιο ισχυρό όπλο του πολιτιστικού μαρξισμού.

Η ανάπτυξη του μαρξισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες

Μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Ναζί, ο Χορκχάιμερ, ο Αντόρνο και τα περισσότερα από τα άλλα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης επέστρεψαν στη Γερμανία, όπου το Ινστιτούτο επανιδρύθηκε με έδρα τη Φρανκφούρτη με τη βοήθεια των αμερικανικών αρχών κατοχής. Σύντομα ο πολιτιστικός μαρξισμός έγινε η ανεπίσημη, αλλά παντού διάχυτη ιδεολογία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Αλλά η ‘κατάρα’ δεν είχε ξεχάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Herbert Marcuse παρέμεινε εδώ, και ξεκίνησε να μεταφράζει τα πολύ δύσκολα ακαδημαϊκά συγγράμματα των άλλων μελών της Σχολής της Φρανκφούρτης σε απλούς όρους οι Αμερικανοί θα μπορούσαν τώρα εύκολα να τα ‘χωνέψουν’.

Το βιβλίο του «Έρως και Πολιτισμός» χρησιμοποίησε το ‘πάντρεμα’, από τη Σχολή της Φρανκφούρτης, του Μαρξ με τον Φρόιντ, για να υποστηρίξει ότι, αν εμείς μπορούσαμε να "απελευθερώσουμε τον μη - παραγωγικό έρωτα" μέσω μιας "πολύμορφης διαστροφής", θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα νέο «παράδεισο», όπου θα υπάρχει μόνο το παιχνίδι και καθόλου εργασία. Το «Έρως και Πολιτισμός» έγινε ένα από τα βασικά κείμενα της Νέας Αριστεράς (για τη Νέα Αριστερά βλ. εδώ) στη δεκαετία του 1960.

Ο Marcuse (φώτο) διεύρυνε επίσης το πνευματικό έργο της Σχολής της Φρανκφούρτης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Χορκχάιμερ είχε αφήσει ανοιχτό το ερώτημα για το ποιος θα αντικαταστήσει την εργατική τάξη ως αντιπρόσωπο της μαρξιστικής επανάστασης. Στη δεκαετία του 1950, ο Μαρκούζε απαντά στην ερώτηση, λέγοντας ότι θα ήταν ένας συνασπισμός φοιτητών, μαύρων, φεμινιστριών και ομοφυλοφίλων - ο πυρήνας της εξέγερσης των φοιτητών της δεκαετίας του 1960, και οι ιερές "ομάδες θύματα" της πολιτικής ορθότητας σήμερα.

Ο Marcuse πήρε ακόμη μια από τις αγαπημένες λέξεις της πολιτικής ορθότητας, την «ανοχή» (“tolerance”) και της έδωσε ένα νέο νόημα. Όρισε την «απελευθερωτική ανεκτικότητα» ως ανοχή για όλες τις ιδέες και τα κινήματα που προέρχονται από την αριστερά, και χαρακτήρισε «μισαλλοδοξία» όλες τις ιδέες και τα κινήματα που έρχονται από δεξιά. Όταν ακούτε τους πολιτιστικούς μαρξιστές σήμερα να κάνουν έκκληση για "ανοχή", εννοούν την «απελευθερωτική ανεκτικότητα» του Marcuse. Ακριβώς όπως όταν μιλούν για "ποικιλομορφία" (“diversity” – βλ. σχετικό άρθρο ΚΟ εδώ) που σημαίνει την ομοιομορφία στην πίστη της δικής τους ιδεολογίας.

Η εξέγερση των φοιτητών της δεκαετίας του 1960, που οδηγήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την αντίδραση στην στρατολόγηση για τον πόλεμο του Βιετνάμ, έδωσε στον Μαρκούζε μια ιστορική ευκαιρία. Ως ίσως ο πιο διάσημος «γκουρού» της, διοχέτευσε τον πολιτιστικό μαρξισμό της Σχολής της Φρανκφούρτης στη γενιά του baby boom. Φυσικά, εκείνοι δεν καταλάβαιναν τι πραγματικά ήταν. Πιστός στις αρχές της Σχολής, ο Marcuse και οι λίγοι άνθρωποι που "γνώριζαν" δεν διαφήμιζαν ότι η πολιτική ορθότητα και η πολυ-πολιτισμικότητα ήταν μια μορφή μαρξισμού.

Αλλά το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών, ειδικά η πανεπιστημιακή ελίτ, απορρόφησε το πολιτιστικό μαρξισμό ως δικό τους, και αποδέχτηκε την δηλητηριώδη ιδεολογία που είχε σκοπό να καταστρέψει τον παραδοσιακό πολιτισμό της Αμερικής και τη χριστιανική πίστη. Αυτή η γενιά, που σήμερα διοικεί κάθε ελίτ ίδρυμα στην Αμερική, έχει τώρα κηρύξει έναν αδιάκοπο πόλεμο σε όλες τις παραδοσιακές αντιλήψεις και θεσμούς. Έχουν κερδίσει σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον πόλεμο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραδοσιακής κουλτούρας της είναι τώρα πια ερείπια»

"ΟΥΚ ΕΞ ΑΛΛΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΥΡΑΝΝΙΣ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ Ή ΕΚ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ" [Πλατ. "ΠΟΛΙΤΕΙΑ", βιβλ. 8ο]

Η απόκρυφη προέλευση της Νέας Αριστεράς (New Left)

Άρθρο του Θεόδωρου Λάσκαρη από το blog Θεόδοτος:

Με τον όρο Νέα Αριστερά χαρακτηρίστηκαν διάφορα ριζοσπαστικά αριστερόστροφα κινήματα που αναπτύχθηκαν στην Αμερική και την Ευρώπη κατά τη δεκαετία του 1960, και είχαν, ως φαινομενική θεωρητική βάση, μία κριτική ερμηνεία του Μαρξισμού και της πάλης των τάξεων, δηλαδή αυτού που αποκαλούσαν παλαιο - κομμουνισμό, καθώς και την απόρριψη του αστικού και μαρξιστικού ορθολογισμού.



Έδειξαν επίσης μία ιδιαίτερη προτίμηση στις παραβατικές κοινότητες και το Λούμπεν προλεταριάτο. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ουσιαστικό ρόλο στην τελική διαμόρφωση της πολιτικοκοινωνικής φιλοσοφίας της Νέας Αριστεράς έπαιξε η Σχολή της Φραγκφούρτης και ιδιαίτερα ο Μαρκούζε*. Ταυτόχρονα, αυτό το κίνημα  χρησιμοποιήθηκε  και από την CIA για να μειώσει την δύναμη των φιλοσοβιετικών κομμάτων. (Να μην ξεχνάμε ότι ο Μαρκούζε εργάστηκε στην CIA.)

 * ΦΩΤΟ: Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse), (19 Ιουλίου 1898 – 29 Ιουλίου 1979) γεννημένος στο Βερολίνο Εβραίος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Από τον πυρήνα της Νέας Αριστεράς ξεπήδησαν λοιπόν όλα εκείνα τα κινήματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο διαμόρφωσαν το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πνεύμα της Ευρώπης μετά το 1960: Ο Μάιος του ‘68, τα κόμματα των Πρασίνων, καθώς και οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς».

Αφού λοιπόν η Νέα Αριστερά πατροναρίστηκε από την Σχολή της Φραγκφούρτης σημαίνει ότι αποτέλεσε το μακρύ χέρι αυτής της Σχολής, για τον ιουδαϊκό - γνωστικό χαρακτήρα της οποίας, έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα.


Επειδή όμως ορισμένοι αναλυτές επιμένουν ακόμη  να ερμηνεύουν την Νέα Αριστερά και τη Σχολή της Φραγκφούρτης με απλούς πολιτικούς και κοινωνιολογικούς όρους, αποκρύπτοντας έτσι την πραγματική φύση αυτών των κινημάτων, αποφασίσαμε ότι θα ήταν χρήσιμο να δούμε πως χαρακτηρίζεται η προαναφερθείσα Σχολή, από κάποιους που, λόγω καταγωγής και θέσης, γνωρίζουν τα πράγματα πολύ καλά:

«Η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν μία από τις πιο αξιοσημείωτες Ιουδαϊκές σέκτες της  Γερμανίας». Gershom Scholem, From Berlin  to Jerusalem. (Ο G. Scholem διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστήμων του Ισραήλ.)

         

«Από την σημερινή προοπτική, το έργο των στοχαστών της Σχολής της Φρανκφούρτης μπορεί να θεωρηθεί η τελευταία μεγάλη σύγχρονη προσπάθεια για να προσφερθεί υπερβατικότητα, νόημα και θρησκευτικότητα, μάλλον παρά "χειραφέτηση" και "αλήθεια". Στην πρώτη φάση του έργου τους, μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Theodor W. Adorno και ο Max Horkheimer διασύνδεσαν τους στόχους της κριτικής θεωρίας με το μαρξιστικό επαναστατικό έργο. 

Η εξέλιξη της σκέψης τους, τους οδήγησε να επικρίνουν τον ορθόδοξο μαρξισμό και τελείωσε με  μία πλήρη ρήξη με αυτή την παράδοση, καθώς ανέπτυξαν μία αναζήτηση για μία θρησκευτικότητα ενός μοναδικού είδους, που συνδέονταν με την Γνωστική παράδοση και προέρχονταν, σε έναν ορισμένο βαθμό, από τον Ιουδαϊσμό.


Αυτή η θρησκευτικότητα προσφέρει μία αναδιατυπωμένη αρνητική θεολογία, εντός του πλαισίου αυτού που εγώ αποκαλώ "Διασπορική φιλοσοφία"....» (ILAN GUR-ZE'EV, Faculty of Education, University of Haifa: Adorno and Horkheimer: Diasporic philosophy, Negative Theology, and counter-education.)

 

Μετά από όλα αυτά, υπάρχει ακόμη κάποιος που να αμφισβητεί την πραγματική φύση των γεγονότων της δεκαετίας του '60 και τη μυστική προέλευση του φαινομένου της Νέας Αριστεράς;

Πότε επιτέλους οι διάφοροι διανοούμενοι της αριστεράς, θα πάψουν να ασχολούνται με μπουρδολογίες και θα αναγνωρίσουν ότι η επανάσταση του '60 ήταν μία αιρετική θρησκευτική επανάσταση και ότι, η μετανεωτερικότητα σηματοδοτήθηκε από την πολύχρωμη, πολυδιάστατη και έντεχνα καμουφλαρισμένη επανεμφάνιση του ιουδαϊκού γνωστικού - παραβατικού πνεύματος;

Είναι τραγικό το γεγονός, ότι σε άλλες χώρες οι ερευνητές γνωρίζουν αυτά τα θέματα. Για παράδειγμα στην Γαλλία, ήδη το 1988 η εφημερίδα Le Monde έγραφε: «Ο Μάιος του 1968» δεν ήταν παρά μορφή μεσσιανικής κλήσης –  απόηχος του ιουδαϊκού μεσσιανισμού.

Αυτή είναι η άποψη που αναπτύχθηκε από όσους συμμετείχαν στο συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Passage, την Πέμπτη, 7 Ιουλίου, στο Παρίσι, με θέμα: «Μάιος 1968: Μια ιουδαϊκή επανάσταση;», στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακοί και λοιποί διανοητές, ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ.

Πηγή

(Σ.Σ: Πολλοί γνωρίζουν  για την πρόσφατη συνάντηση του Τσίπρα με τον Ισραηλινό μακελάρη. Κανείς όμως δεν αναφέρει το γεγονός ότι επί πρωθυπουργίας Shimon Peres στις 18.04.96 ο Ισραηλινός στρατός βομβάρδισε με οβίδες πυροβολικού το χωριό Qana στον Λίβανο. Περισσότεροι από 800 άμαχοι της περιοχής προσπάθησαν να προστατευτούν στα γραφεία του ΟΗΕ αλλά οι Σιωνιστές ξέρουν να σπέρνουν παντού τον τρόμο και τον θάνατο. 106 από τους κατοίκους σκοτώθηκαν και 116 τραυματίστηκαν σοβαρά. Αφιερώνουμε την παρακάτω φωτογραφία σε όλους όσους στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ  που αποτελεί την εμπροσθοφυλακή της «νέας αριστεράς» στην Ελλάδα …)

Skoll - Yukio Mishima (14.01.1925 - 25.11.1970)

Μισίμα - Ο Ιάπωνας Φαέθων.

Al - Futuwwa (Οι Ενάρετοι): Τα «Τάγματα Εφόδου» των Παλαιστινίων.

του Jihad. 

Μετά το 1933 υπήρξαν  πολλές προσπάθειες στον Αραβικό κόσμο για την δημιουργία πολιτοφυλακών με Φασιστικά και Εθνικοσοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Κοινός σκοπός των Εθνικιστών της Παλαιστίνης υπήρξε η δημιουργία μιας ένοπλης κίνησης που θα απαντούσε στην τρομοκρατία των Άγγλων και των Σιωνιστών.




Οι νέοι της Παλαιστίνης που επέστρεφαν μετά το τέλος των σπουδών τους από τα πανεπιστήμια της Ευρώπης δεν γοητεύονταν από τον Μαρξισμό και τον Αναρχισμό, αλλά από τις Φασιστικές ιδέες και την δυναμική των Εθνικοσοσιαλιστικών «Ταγμάτων Εφόδου». 

Το Παλαιστινιακό Αραβικό Κόμμα το 1936 υπογραμμίζει στα έντυπα του, την ανάγκη για την δημιουργία ανάλογων κινήσεων σύμφωνα με το Γερμανικό πρότυπο. Πολύ σύντομα οι ομάδες των νέων που υποστηρίζουν τις ιδέες της αραβικής επανάστασης ανέρχονται σε χιλιάδες άτομα και αρχίζουν να εμφανίζονται με μαύρα παντελόνια και κόκκινα πουκάμισα.



Οι Αραβικές Φασιστικές πολιτοφυλακές  έμειναν γνωστές ως Al - Futuwwa  και υπήρξαν ο σύνδεσμος ανάμεσα στους πληθυσμούς της  Μέσης Ανατολής με κύριο επίκεντρο δράσης το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Το σύνθημα τους απλό και κατανοητό: «Ζωή - το δικαίωμα μου, Ανεξαρτησία η έμπνευση μου,  Αραβισμός η Πατρίδα μου».



Το 1938 η οργάνωση των Παλαιστινίων στέλνει πολυμελή αντιπροσωπεία  στις εκδηλώσεις του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην Νυρεμβέργη της Γερμανίας και την υποδέχεται εκεί ο ηγέτης της Εθνικοσοσιαλιστικής Νεολαίας  Baldur von Schirach.

Τον Ιούνιο του 1941 τα μέλη της υπήρξαν η αιχμή του δόρατος στο Ιράκ απέναντι στους Σιωνιστές και επιτέθηκαν στην εβραϊκή κοινότητα της Βαγδάτης. Να σημειωθεί ότι τα μέλη της σιωνιστικής κοινότητας  βοηθούσαν με κάθε δόλιο τρόπο την εισβολή των φιλοσιωνιστικών Συμμαχικών Δυνάμεων στην χώρα.

Πολλοί πιστεύουν ότι ο μετέπειτα ηγέτης του Ιράκ Saddam Hussein υπήρξε μέλος της οργάνωσης, ο οποίος μάλιστα δεν παρέλειπε σε κάθε δημόσια εμφάνιση του να αναφερθεί με θαυμασμό στις επιτυχίες των Ευρωπαίων Εθνικοσοσιαλιστών. Υποστηρικτές της οργάνωσης ήταν ανάμεσα σε άλλους οι Σύριοι Εθνικοσοσιαλιστές καθώς και τα μέλη της Φασιστικής οργάνωσης «Πράσινα Πουκάμισα» της Αιγύπτου.

Roger Coudroy - Ο Μάρτυρας του αντισιωνισμού !

Οι Ευρωπαίοι Εθνικοεπαναστάτες και το Αραβικό Αντισιωνιστικό κίνημα.

Λέσχη Στρατιωτικών Σπορ Hoffmann.Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές στο πλευρό της PLO.

Η νεολαία της Παλαιστίνης γνωρίζει ποιοι πολεμούν τον Καπιταλισμό και τον Σιωνισμό!

Ελπίδα και παρακμή !

άρθρο συντρόφου που συμμετέχει στην συντακτική ομάδα:



Τις τελευταίες ημέρες τα τηλεοπτικά κανάλια φάνηκαν να δείχνουν ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις πρόσφατες διαδηλώσεις Kαθολικών, Πατριωτικών συλλόγων καθώς και Εθνικιστών / Φασιστών  αγωνιστών στη Γαλλία ενάντια στο επικείμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Φρανσουά Ολλάντ υπέρ της νομικής κατοχύρωσης του γάμου των ομοφυλοφίλων.


Φυσικά ακούστηκαν και πάλι οι γνωστές τοποθετήσεις για «ακροδεξιούς» και «παραθρησκευτικές» οργανώσεις όμως το γεγονός έδειξε να έχει μια ξεχωριστή σημασία αφού αποτέλεσε βασικό πολιτικό θέμα της επικαιρότητας σε μια χώρα την οποία τα απανταχού τρωκτικά του νεοταξικού εκφυλισμού επιχειρούν να παρουσιαστούν ως το πιο περαιωμένο μοντέλο του «προοδευτισμού».


Κι ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι σε σχέση με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας, η Γαλλία φθάνει σχετικά αργά στο σημείο να επιτρέψει ομοφυλοφιλικούς γάμους, κάτι που αποδεικνύει πόσο παραμορφωμένες είναι πολλές φορές οι απόψεις μας σχετικά με την πραγματικότητα στον κόσμο και παραπέμπει στον διαχωρισμό που έθετε στην εποχή του ο μεγάλος διανοητής του Γαλλικού Εθνικισμού Σαρλ Μωρράς μεταξύ της «επίσημης χώρας» και της «πραγματικής χώρας».

Βασικός οργανωτής των διαδηλώσεων ήταν το Ινστιτούτο Civitas, σύλλογος του Γαλλικού εθνικοκαθολικού χώρου και λαϊκή πτέρυγα της παραδοσιακής Καθολικής Ιερατικής Αδελφότητος Άγιος Πίος ο Θ', μιας ένωσης κληρικών που εδώ και 4 δεκαετίες αντιτίθεται στις αποφάσεις της 2ης Βατικάνειας συνόδου και υπερασπίζεται την παραδοσιακή Καθολικότητα. Στο πλευρό του εθνικού - καθολικού κινήματος τάχθηκε και το μεγαλύτερο μέρος του Γαλλικού Εθνικιστικού κινήματος συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις με διακριτικό (δηλαδή ενωτικό) αρκετές φορές τρόπο.

Τον Ιούνιο είχαν υπάρξει διαδηλώσεις κατά του «Gay Pride» και τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο κατά του εν λόγω νομοσχεδίου με αποκορύφωμα την εξαιρετικά πετυχημένη και μεγάλη διαδήλωση της περασμένης Κυριακής (18/06). Ήδη είχαν υπάρξει αντιδιαδηλώσεις (πράγμα που απαγορεύεται ρητώς από τη γαλλική νομοθεσία) κυρίως από τη μεριά της Ουκρανικής ψευτοφεμινιστικής νεοταξικής κίνησης FEMEN η οποία στον απόηχο της περίφημης πορτοκαλί επανάστασης, επιχειρεί να διευρύνει τις δραστηριότητες της αποστέλλοντας επαγγελματίες ακτιβίστριες στη Γαλλία ενώ διατηρεί επίσης γραφεία και ''κατασκήνωση εκπαίδευσης'' (με τι χρήματα άραγε) στο Παρίσι.

Η διαδήλωση της Κυριακής συγκέντρωσε απ' ότι μαθαίνουμε - από έγκυρες πηγές Γάλλων Αυτονόμων Εθνικιστών συντρόφων, -  και κατόπιν γενικευμένης κινητοποιήσεως, χιλιάδες Γάλλους, από πολλές πόλεις, μεγάλο μέρος νεολαίας και κυρίως οικογένειες με παιδιά. Συνεπώς θα ήταν μάλλον απίθανο οι διοργανωτές να είχαν κατά νου συγκρούσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο τον κόσμο που τους ακολουθούσε.


Μόλις όμως 10 λεπτά μετά την έναρξη, ακτιβίστριες της FEMEN προσπάθησαν με άκρως προκλητικό τρόπο, να περάσουν μέσα από την πορεία (!) γυμνόστηθες, φορώντας μόνο μαγιό και καλύπτρες στο κεφάλι όπως αυτές που έχουν οι καλόγριες, τραγουδώντας ''Μαρία, ας παντρευτούμε'' και ψεκάζοντας τον κόσμο με άσπρο αφρό ! Μετά τα πρώτα σπρωξίματα και την σκληρή αποδοκιμασία του πλήθους έπεσαν πάνω στον σκληρό πυρήνα της περιφρούρησης που βρίσκονταν στο τέλος της διαδήλωσης, και απωθήθηκαν βιαίως, λαμβάνοντας ένα γερό μάθημα, μαζί με αυτές και οι δημοσιογράφοι που κατά περίεργη σύμπτωση τις ακολουθούσαν και κάλυπταν μόνο το συγκεκριμένο επεισόδιο.


Προπηλάκιση δέχτηκε και η Καρολίν Φουρέστ γνωστή αριστερή δημοσιογράφος και δηλωμένη ομοφυλόφιλη, όχι τόσο για το γεγονός ότι βρέθηκε να καλύπτει με κάμερα την διαδήλωση όσο για το ότι βρισκόταν να το κάνει μεταμφιεσμένη σχεδόν, κάτι που δείχνει αν μη τι άλλο ότι γνώριζε πολύ καλά τι θα συνέβαινε. Κατόπιν αυτού η πορεία συνεχίστηκε κανονικά εν μέσω συνθημάτων και χιουμοριστικών τραγουδιών, των οποίων επίκεντρο ήταν η υπεράσπιση της οικογένειας, των παιδιών (αφού μετά τον γάμο, σειρά έχει και η άδεια υιοθέτησης παιδιών) και της φυσικής τάξης.


Ακούγονταν μεταξύ άλλων: ''Η Γαλλία θέλει δουλειά, όχι γάμους ομοφυλοφίλων'', ''Ένας μπαμπάς,  μια μαμά για όλα τα παιδιά'', ''Πρώτη, δεύτερη, τρίτη γενιά! Είμαστε όλοι παιδιά από φυτόχωμα'' (υπαινιγμός στην φυσική αναπαραγωγή), ενώ πλακάτ έγραφαν όχι δίχως χιούμορ ''1 άνδρας + 1 άνδρας = ντούο όχι ζευγάρι''! Εκείνο μάλιστα που προκαλούσε μεγαλύτερη αίσθηση ήταν η ατμόσφαιρα γιορτής και σατιρικής διάθεσης που επικρατούσε σε μια κατά πλειοψηφία χριστιανική εκδήλωση, ενώ η υπερασπιστές του πολιτικά ορθού έπαιρναν το ύφος της πιο υστερικής σοβαροφάνειας για να υποστηρίξουν το απαράγραπτο και ιερό ''δικαίωμα στην ισότητα''. Τελικώς η πορεία κατέληξε κοντά στο κτίριο της Εθνοσυνέλευσης όπου και έληξε μετά από αρκετά και μελωδικά Άβε Μαρία και προσευχές!



Το ίδιο βράδυ μέλη των FEMEN όπως και η περιβόητη Φουρέστ έδιναν σόου έξω από κεντρικό νοσοκομείο ενώ την επομένη ο ''σοσιαλιστής'' (λέμε τώρα) και ελευθεροτέκτων βουλευτής του διαμερίσματος των Εκβολών του Ροδανού, Πατρίκ Μενουτσί ζήτησε με τον πιο χυδαίο τρόπο την απαγόρευση του Civitas επικαλούμενος την  επικινδυνότητα του, λόγω της απώθησης των Ουκρανών φεμινιστριών, και την διασύνδεση του με το εθνικιστικό κίνημα.

Εμείς στον Μαύρο Κρίνο πάντα επιδιώξαμε την ενότητα όλων των Ριζοσπαστών Εθνικιστών, πέρα από θρησκευτικές περιχαρακώσεις. Όμως δεν μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε και να επικροτήσουμε διαδηλώσεις όπως αυτή, που μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα γενικευμένου φυσικού και ηθικού εκφυλισμού της σύγχρονης Ευρώπης, έδωσε μια εικόνα υγείας και ελπίδας.



Διότι ως Εθνικιστές επαναστάτες και Φασίστες υπερασπιζόμαστε τις αξίες της οικογένειας, της ζωής, το μέλλον των παιδιών μας, και κυρίως εμμένουμε στις αρχές της φυσικής τάξης του κόσμου. Χωρίς να πέφτουμε στην παγίδα της παραληρηματικής ή ψυχωτικής ομοφοβίας, ξέρουμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί ορισμένα θέματα ως όπλα πολέμου κατά των Εθνών και των κοινωνιών.



Δεν μπορούμε ακόμα παρά να επισημάνουμε την ποιότητα της συγκεκριμένης διαδήλωσης στη Γαλλία, η οποία απέχει πολύ από ότι γίνεται στη χώρα μας, όπου δυστυχώς πολλή ενέργεια αναλώνεται σε χαμηλού επιπέδου φιέστες. Αισθανόμαστε επίσης το εαυτό μας πολύ πιο κοντά σε αυτές τις χριστιανικές οικογένειες που κατέβηκαν στο δρόμο για να υπερασπιστούν το μέλλον των παιδιών τους σε μια κοινωνία με φυσική και ψυχική υγεία, απ'ότι σε υποτιθέμενους ακραιφνείς Εθνικιστές οι οποίοι προτιμούν άλλες δραστηριότητες.

Αγωνιζόμαστε για να βγει η Ευρώπη από την παρακμή και για ένα νέο λαμπρό μέλλον των Λαών και του Πολιτισμού μας!

Εναντιωνόμαστε στην νεοταξίτικη ομομανιακή προπαγάνδα και τον νέο ''ανθρωπιστικό'' πουριτανισμό!

Ο Φασισμός είναι η νιότη του κόσμου!