Τι διακρίνει τους αληθινούς νέους εθνικιστές από τους «νεοεθνικιστές»

Τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης βρέθηκαν αντιμέτωπα με ένα σοβαρό πρόβλημα. Ιδεολογικά σχήματα που τροφοδοτήθηκαν από την πολιτική θεωρία του εθνικισμού υπήρξαν ασφαλώς και πριν τον μεσοπόλεμο αφού οι ρίζες της θεωρίας του εθνικισμού ανάγονται στην πολιτικό Ρομαντισμό του 18ου αιώνα. Ωστόσο η νίκη των διεθνιστικών ιδεολογικών δυνάμεων, κατά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, έδωσε την ευκαιρία τόσο στους δυτικούς καπιταλιστές όσο και στους σοβιετικούς να θέσουν υπό διωγμό όχι μόνο τα απομεινάρια των εθνικιστικών κινημάτων του μεσοπολέμου μα και την εθνικιστική θεωρία συνολικά.

Έτσι τα μεταπολεμικά εθνικιστικά κόμματα κλήθηκαν να βρουν μια χρυσή τομή ώστε από την μια να συνεχίσουν να βασίζονται στις (διωκόμενες από την εξουσία) αρχές της πολιτικής θεωρίας του εθνικισμού κι από την άλλη να δημιουργήσουν μια νομική ασπίδα ώστε να μην μπορεί η, εχθρική προς τον εθνικισμό, εξουσία να τα θέτει εκτός νόμου μετά από δικαστικές παρωδίες. Στον δυτικό κόσμο η χρυσή αυτή τομή βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Μετά από πολλές ζυμώσεις, στην Βρετανία και την Γαλλία, την χρυσή τομή ανακάλυψαν δυο κόμματα που είχαν το ίδιο όνομα. Δηλαδή, Εθνικό Μέτωπο.

Τα Εθνικά Μέτωπα πέτυχαν να ισορροπήσουν σε ένα επιτυχημένο μίγμα την φιλεργατική και ακτιβιστική πολιτική τον κομμάτων του μεσοπολεμικού φασισμού με την προσήλωση στην εθνική ταυτότητα και την τάξη που προϋποθέτει ο συντηρητισμός. Και, μάλιστα, το πολιτικό αυτό μίγμα έγινε εφικτό να λειτουργήσει σε ένα θεσμικό πλαίσιο σεβασμού της δημοκρατικής διαδικασίας, ως συστήματος εναλλαγής κυβερνήσεων, μετά από εκλογές σε προκαθορισμένα τακτικά διαστήματα. Στην ουσία τα δυο αυτά κόμματα κατάφεραν να αντιπαρατεθούν στον αστικό φιλελευθερισμό και την αριστερά, σεβόμενα το θεσμικό σκέλος της δημοκρατίας ως κοινά αποδεκτής πρακτικής εκλογικών αναμετρήσεων και πολιτικής σύγκρουσης.

Σύντομα το πολιτικό μίγμα των Εθνικών Μετώπων έγινε κοινή συνταγή για όλα σχεδόν τα μεταπολεμικά εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης. Αν και τα μέλη τους προτίμησαν να ονομάσουν αυτά τα κόμματα απλά ως εθνικιστικά, η πολιτική επιστήμη εφηύρε έναν άλλο όρο για να ορίσει το πολιτικό τους φάσμα. Τα κόμματα αυτά η πολιτική επιστήμη τα χαρακτήρισε ως «νεοφασιστικά». Επίσης, οι ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές τάσεις που απλώθηκαν γύρω από αυτά τα κόμματα ονομάστηκαν, αντίστοιχα, «νεοφασιστικές».

Τόσο το γαλλικό όσο και το βρετανικό Εθνικό Μέτωπο πέτυχαν τους στρατηγικούς τους στόχους. Το γαλλικό κόμμα, υπό την ηγεσία του Ζαν Μαρί Λεπέν, βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής της Γαλλίας, καταφέρνοντας να διατηρήσει σχεδόν ανόθευτο τον αρχικό ιδεολογικό του χαρακτήρα μέχρι και την δεκαετία του ’90. Το βρετανικό κόμμα δεν είχε την ίδια εκλογική επιτυχία γιατί η Θάτσερ, με την βοήθεια των κρατικών μυστικών υπηρεσιών, κατάφερε να το μοχλεύσει και να το οδηγήσει σε διαδοχικές διασπάσεις. Ωστόσο, παρ’ όλες τις διασπάσεις, το βρετανικό Εθνικό Μέτωπο κατάφερε να ενσωματώσει στον εθνικιστικό χώρο κοινωνικές ομάδες των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας που μέχρι τότε μπορεί να εξέφραζαν κάποιες παραδοσιοκρατικές ιδέες αλλά τα εθνικιστικά κόμματα δεν είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν. Punks, metalheads, progressive rockers, οργανωμένοι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, μηχανόβιοι και άλλοι αντισυμβατικοί νεολαίοι άρχισαν να κινητοποιούνται ενεργά υπέρ του εθνικισμού μέσα από τις τάξεις του Εθνικού Μετώπου. 

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάτι αντίστοιχο κατάφερε και το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο. Κι αυτό γιατί τόσο το βρετανικό όσο και το γαλλικό κόμμα έφεραν στο προσκήνιο το υπόβαθρο της κοσμοθέασης του Ρομαντισμού από την οποία εκρέουν όχι μόνο οι πολιτικές αλλά και οι αισθητικές/πολιτιστικές παραδοσιοκρατικές τάσεις, που εναντιώνονται στην εξουσία της διεθνιστικής νεωτερικότητας. Με το πέρασμα του καιρού ακόμη και κινήσεις που παρέμεναν προσηλωμένες στις μεσοπολεμικές μορφές των εθνικιστικών κομμάτων, όπως το British Movement, άρχισαν να μετατοπίζονται, υιοθετώντας το πολιτικό μίγμα των Εθνικών Μετώπων. Ο μεσοπόλεμος είχε περάσει. Η αμφίεση με τα πουκάμισα και οι πρακτικές του μεσοπολέμου έμοιαζαν παράκαιρες την δεκαετία του ’70. Οι μόνοι που μπορούσαν να αντισταθούν στα βίαια τάγματα εφόδου της αριστεράς και να μιλήσουν στις καρδιές των νέων ήταν οι rockers και οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων. Και τα δυο Εθνικά Μέτωπα κατάφεραν να ανοίξουν τον δρόμο προς τον πολιτικά ενεργό εθνικισμό σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες.

Οι συγκεκριμένες εξελίξεις ανάγκασαν το σύστημα εξουσίας να αναπροσαρμόσει την στρατηγική του  προκειμένου να αντιμετωπίσει τα μεταπολεμικά εθνικιστικά κινήματα. Γι’ αυτό τον σκοπό χρησιμοποιήθηκε ένα νέο και αποτελεσματικό όπλο κατά του εθνικισμού. Αυτό δεν ήταν άλλο από την «νέα-δεξιά» (ή τον «νέο-εθνικισμό»).

Ο όρος «νέα δεξιά» αφορά διάφορα ιδεολογικά ρεύματα. Σε ότι έχει να κάνει με την πολιτική θεωρία υπάρχουν νεοδεξιές τάσεις που διαλέγονται και με τον εθνικισμό. Ωστόσο στην καθαρά πολιτική πρακτική η «νέα δεξιά» εκφράστηκε ως ένα ανακάτεμα κάποιων κοινωνικών θέσεων του συντηρητισμού με τις πιο σκληρές οικονομικές θέσεις του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού. Τα πλέον χαρακτηριστικά «νεοδεξιά» παραδείγματα πολιτικών της δεκαετίας του ’80 ήταν η Θάτσερ και ο Ρήγκαν.

Η Θάτσερ ξήλωσε το βρετανικό κοινωνικό κράτος, χτύπησε ανελέητα την εργατική τάξη που υποστήριζαν οι εθνικιστές του Εθνικού Μετώπου κι έστειλε στην φυλακή χιλιάδες νεαρούς ακτιβιστές του εθνικιστικού χώρου. Ταυτόχρονα, για να φράξει τον δρόμο των συντηρητικών ψηφοφόρων προς τον εθνικισμό και προκειμένου να τους εγκλωβίσει στα πλαίσια του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού, υιοθέτησε ορισμένα από τα «πατριωτικά» συνθήματα του παραδοσιακού συντηρητισμού κι επένδυσε επικοινωνιακά στην γεωπολιτικά ανούσια, οικονομικά καταστροφική, αλλά συμβολικά σημαντική κατάληψη των νήσων Φώκλαντ. Ταυτόχρονα οι μυστικές υπηρεσίες της μεθόδευσαν την διάσπαση του Εθνικού Μετώπου.

Στις Η.Π.Α., που παραδοσιακά δεν υπάρχει ισχυρός εθνικιστικός χώρος, τα πράγματα για τους «νεοδεξιούς» του Ρήγκαν ήταν πιο εύκολα. Χρειάστηκε, απλώς, να περιθωριοποιήσουν παραδοσιοκράτες και αυθεντικά συντηρητικούς στοχαστές, όπως ο Ράσελ Κερκ, για να προωθήσουν στην κοινωνία και την εξουσία τις απόψεις «νεοδεξιών» καπιταλιστών, όπως ο Γουίλιαμ Μπάκλεϋ.

Αυτή η συνταγή ανάσχεσης της κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής του εθνικισμού αποδεικνύεται αποτελεσματική μέχρι σήμερα. Ασφαλώς η αποτελεσματικότητα της εν λόγω συνταγής γίνεται μεγαλύτερη και λόγω των λιποταξιών από πολιτικούς του εθνικιστικού χώρου. Περσόνες όπως ο Φίνι και ο Βορίδης αποτελούν καταγέλαστα παραδείγματα ιδεολογικής απογύμνωσης προς όφελος των συμφερόντων του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της μεταπολεμικής νεωτερικότητας. Αλλά και περιπτώσεις όπως αυτή του Σαλβίνι δείχνουν να εντάσσονται στον ίδιο παρονομαστή. Στην ίδια κατάληξη δείχνουν να οδηγούν και οι ιδεολογικές εκπτώσεις παλαιότερων εθνικιστικών κομμάτων. Το συμπέρασμα είναι ότι όσο ο εθνικισμός θα γίνεται αρεστός σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες τόσο το σύστημα εξουσίας θα κατασκευάζει «νεοδεξιά» αναχώματα για να μην του επιτρέπει να εκφραστεί όπως πραγματικά είναι.

Στην Ελλάδα η χρήση του εργαλείου της «νέας δεξιάς» άρχισε να γίνεται συστηματική από την εποχή που αναρριχήθηκε στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ο Αντώνης Σαμαράς. Το «σύστημα Σαμαρά» έπαιξε τολμηρά το χαρτί της «νεοδεξιάς». Δεν κατάφερε, όμως, τον τελικό του σκοπό γιατί έκανε δυο λάθη τακτικής. Πρώτον θέλησε να κρατήσει τους αγανακτισμένους συντηρητικούς ψηφοφόρους εντός της Νέας Δημοκρατίας. Και, δεύτερον, όταν αυτό δεν έγινε εφικτό, δοκίμασε να στριμώξει την Χρυσή Αυγή, το κόμμα δηλαδή που αντλούσε δυναμική από εκείνες τις ψήφους, με πραξικοπηματικά μέσα και με την πριμοδότηση άλλων νεοεθνικιστικών σχηματισμών. Και οι δυο επιθετικές επιλογές του Αντώνη Σαμαρά αποδείχτηκαν στην πράξη άκαρπες. Αντίθετα ο σημερινός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας πιο σωστά το εργαλείο της «νεάς δεξιάς», πέτυχε αυτό που ξεκίνησε ο Σαμαράς μοχλεύοντας την Χρυσή Αυγή (και τον εθνικιστικό χώρο συνολικά) εκ των έσω.

Σαφώς η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να αποφύγει την μόχλευση αν είχε υιοθετήσει μια σωστή στρατηγική. Πολλοί θεωρούν ότι το σημείο καμπής της ήταν ο θάνατος του Παύλου Φύσσα. Προσωπικά διαφωνώ. Ο θάνατος του Φύσσα μπορεί να ανέκοψε τον δημοσκοπικό της καλπασμό. Αλλά είδαμε πως για αρκετά χρόνια μετά από εκείνο το τραγικό περιστατικό τα εκλογικά της ποσοστά συνέχισαν να υπερβαίνουν το 6%. Νούμερο αρκετά υψηλό για να επιτρέψει σε ένα εθνικιστικό κόμμα να οργανώσει δομές και κοινωνικές βάσεις που θα άντεχαν για χρόνια.  Το στρατηγικό λάθος του συγκεκριμένου κόμματος πραγματοποιήθηκε πολύ νωρίτερα. Και συγκεκριμένα την διετία 2011-12. Τότε που μπορούσε να αποκομίσει ένα μεγάλο εκλογικό ποσοστό χωρίς να βασιστεί στους απογοητευμένους νεοδημοκράτες και δεν το έπραξε.

Στο κίνημα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος υπήρχαν μάζες συμπολιτών μας που έμπαιναν για πρώτη φορά συμμετοχικά στον πολιτικό στίβο και δεν προέρχονταν από την δεξιά. Πολλοί εξ αυτών είχαν ανοιχτά ώτα προς τις εθνικιστικές θέσεις. Αλλά, δυστυχώς, τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα. Αντιθέτως οι απογοητευμένοι νεοδημοκράτες άρχισαν να μπουκάρουν, χωρίς τον απαραίτητο ενδοιασμό και δίχως κανείς να τους φιλτράρει ιδεολογικά και ηθικά, στον εθνικιστικό χώρο. Ήταν, όμως, προφανές ότι, πλην λίγων εξαιρέσεων, οι περισσότεροι απογοητευμένοι νεοδημοκράτες παρέμεναν βαθιά δεξιοί. Και αντιλαμβάνονταν τον εθνικισμό, εντελώς στρεβλά, ως μια πιο σκληρή δεξιά από αυτήν που υποστήριζαν μέχρι τότε.

Η Χρυσή Αυγή, στην οποία κυρίως κατευθύνθηκαν, τους αποδέχτηκε άκριτα, χωρίς να τους υποδείξει ότι έμπαιναν σε έναν διαφορετικό ιδεολογικό χώρο που θα όφειλαν να υιοθετήσουν και να σέβονται τις αρχές του. Έτσι οι απογοητευμένοι νεοδημοκράτες βαφτίστηκαν εν μια νυκτί εθνικιστές. Μόνο που τέτοιοι δεν έγιναν ποτέ. Συνέχισαν να δραστηριοποιούνται στον εθνικιστικό χώρο δίχως να έχουν εσωτερικεύσει τις ιδεολογικές θέσεις και τις αξίες του εθνικισμού. 

Όταν μετά από λίγο καιρό έμαθαν τον εθνικιστικό χώρο, απέκτησαν συμπάθειες και βρήκαν πρόσβαση σε χρήσιμες πληροφορίες ήταν πια έτοιμοι να λειτουργήσουν ως μια ποσοτικά κρίσιμη μαγιά της συστημικής «νεάς δεξιάς» (ή αν θέλετε του «νέο-εθνικισμού»), που φώλιασε σαν τοξικός μύκητας στα θεμέλια του, παραδοσιακά αδύναμου, ελληνικού εθνικιστικού χώρου. Το μόνο που περίμεναν ήταν το πέρασμα του χρόνου ώστε η τοξικότητά τους να δηλητηριάσει τις αδύναμες εθνικιστικές δομές. Κι όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή θα έκαναν τις απαραίτητες κινήσεις ώστε να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού και οι διαμορφωτές των συσχετισμών. Η κατάλληλη στιγμή φαίνεται πως ήρθε όταν ο Αντώνης Σαμαράς συμμάχησε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας.

Γι αυτή την εξέλιξη οι ευθύνες των μικρότερων ελληνικών εθνικιστικών ομάδων δεν είναι αμελητέες. Οι λεγόμενες αυτόνομες ομάδες δεν κατάφεραν όλα αυτά τα χρόνια να συνεννοηθούν, να απομονώσουν γνωστούς προβοκάτορες και να αποφύγουν τους μεταμοντέρνους πειραματισμούς. Έτσι, οι όποιες κοινωνικές τους παρεμβάσεις πνίγηκαν στον κουρνιαχτό που σήκωσαν οι κραυγές των «νεοεθνικιστών» bloggers και δημοσιογράφων, οι οποίοι εμφανίστηκαν με πολλές μάσκες. Άλλοτε ως «ανανεωτές του χώρου», άλλοτε ως βαθιά θρησκευόμενοι πατριώτες, άλλοτε ως χλαμυδοφόροι παγανιστές, κάποτε ως εσωτεριστές, σε κάποιες περιπτώσεις ως «απλοί άνθρωποι» που χρησιμοποιούσαν την κοινή λογική, πάντοτε όμως ως προβοκάτορες κι αντίπαλοι των παραδοσιακών εκδοχών του εθνικισμού τις οποίες δεν δίστασαν, πολλές φορές, να παρουσιάσουν ακόμη και ως υποκινούμενες από την αριστερά..!!

Σήμερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δύο είναι οι μορφές που μπορούν να έχουν κόμματα τα οποία απευθύνονται στους εθνικιστές ψηφοφόρους με στόχο να αποκομίσουν μαζική υποστήριξη. Η πρώτη είναι αυτή που καθιέρωσαν τα Εθνικά Μέτωπα της Βρετανίας και της Γαλλίας κατά την δεκαετία του ’70 και απλώθηκε πανευρωπαϊκά μέχρι το τέλος του αιώνα. Δηλαδή, η τελευταία μορφή του κλασικού εθνικιστικού κόμματος με τις ιδεολογικές καταβολές στην κοσμοθεωρία του Ρομαντισμού. Η μορφή του κόμματος που η πολιτική ανάλυση χαρακτηρίζει πολλές φορές ως νεοφασιστική. Η δεύτερη μορφή είναι αυτή του νεοδεξιού ή «νεοεθνικιστικού» κόμματος.

Οι διαφορές τους μπορεί να φαίνονται μικρές σε κάποιον απλό ψηφοφόρο αλλά είναι στην πραγματικότητα τεράστιες. Το κλασικό εθνικιστικό κόμμα είναι προσαρμοσμένο στην δημοκρατική διαδικασία αλλά, επειδή εξακολουθεί ν’ αντλεί τις θεωρητικές του καταβολές απ’ τον Ρομαντισμό, παραμένει παραδοσιοκρατικό. Είναι φιλεργατικό. Αντιμετωπίζει με επιφύλαξη την τεχνοκρατία. Στρέφεται ξεκάθαρα κατά της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ. Χρησιμοποιεί την πολιτική ως πρακτική που τελικό της στόχο έχει να ανυψώσει τον ανθρώπινο βίο σε σχήματα ζωής διαφορετικά από εκείνα της καπιταλιστικής νεωτερικότητας. Συγκρούεται, δηλαδή, με τον πυρήνα της ηθικής του νεωτερικού καπιταλισμού.

Αντιθέτως, το νεοδεξιό (ή «νεοεθνικιστικό») κόμμα αποτελεί μια μεταμοντέρνα χάλκευση του εθνικιστικού. Δεν έχει τις ιδεολογικές του καταβολές στον Ρομαντισμό. Υπερασπίζεται την εθνική ταυτότητα, ενδεχομένως και με ρατσιστική φρασεολογία, αλλά αποδέχεται την ασυδοσία της αγοράς ως κάτι φυσικό. Αντικαθιστά τις φιλεργατικές και οικολογικές τάσεις του κλασικού ρομαντικού εθνικισμού με έναν ακαλαίσθητο αντισοσιαλισμό. Κριτικάρει μετριοπαθώς την Ε.Ε και δεν αναφέρεται καθόλου στο ΝΑΤΟ. Στρέφεται κατά των μεταναστών αλλά όχι και κατά της οικονομικής πολιτικής που προκαλεί την μετανάστευση. Το ηθικό του όραμα για τον άνθρωπο είναι αστικό και δεν έχει σε τίποτε να κάνει με την ιδεαλιστική πίστη του ρομαντικού εθνικισμού στην χρήση της πολιτικής ως μέσο ανάτασης του ανθρώπινου βίου. Τα μέλη του, για να καλύψουν την αντιφατικότητα των αρχών του, συχνά δεν το χαρακτηρίζουν ως εθνικιστικό αλλά ως «πατριωτικό».

Το παραδοσιακό εθνικιστικό κόμμα κάνει έναν ιδεολογικό ελιγμό για να αποφύγει δυσάρεστες νομικές συνέπειες και για να αποκτήσει πρόσβαση στο μεταπολεμικό πεδίο της πολιτικής μάχης. Το «νεοεθνικιστικό» κόμμα κάνει έναν ιδεολογικό ελιγμό για να αποκτήσουν τα μέλη του πρόσβαση στον πυρήνα της αστικής εξουσίας. Το παραδοσιακό εθνικιστικό κόμμα εναντιώνεται πολιτικά, οικονομικά, αισθητικά και ηθικά στην παγκοσμιοποίηση γιατί την αντιμετωπίζει ως εκδοχή του εξουσιαστικού διεθνισμού, που εγκαθίδρυσαν οι εκφραστές της πολιτικής θεωρίας του Διαφωτισμού κατά την εποχή της νεωτερικότητας. Το «νεοεθνικιστικό» κόμμα υποστηρίζει ότι εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση, αλλά μιλά μόνο για την μεταναστευτική πολιτική. Αδιαφορεί για το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση δεν βασίζεται μόνο στην μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη, αλλά και στην ηθική και πολιτιστική αλλοίωση των κοινωνιών από τα πρότυπα του καταναλωτικού καπιταλισμού. Κοντολογίς, το «νεοεθνικιστικό» κόμμα δεν είναι στην πραγματικότητα εθνικιστικό. 

Στην Ελλάδα ακούμε σήμερα τους «νεοεθνικιστές» να μιλούν για την ανάγκη μιας «ενότητας του πατριωτικού χώρου», που δεν θα σκοντάφτει σε ιδεολογικές διαφωνίες. Πρέπει να ζούμε στην μοναδική χώρα του κόσμου που ενεργά πολιτικοί άνθρωποι εκστομίζουν τέτοιες ανοησίες. Θα είχε ενδιαφέρον να τους εξηγούσε κανείς ότι ένας πρωτοετής πολιτικός επιστήμονας, σε κάποιο ίδρυμα της υποσαχάριας Αφρικής, γνωρίζει πως η ιδεολογική συμφωνία είναι η πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση μιας πολιτικής συνεργασίας. Και πως είναι είτε σχιζοφρενικό είτε αστείο να υποστηρίζουν ότι μια πολιτική συνεργασία μπορεί να οικοδομηθεί μοναχά πάνω σε ένα συναίσθημα που επικαλούνται όλοι και οφείλουν να έχουν όλοι, όπως είναι ο πατριωτισμός, και όχι πάνω σε κοινές ιδέες και αξίες.

Στην Ελλάδα σήμερα ακούμε τους «νεοεθνικιστές» να υποστηρίζουν ότι εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση και πως επιδιώκουν την επιστροφή στο εθνικό κράτος. Θα είχε ενδιαφέρον να τους υπενθυμίσει κανείς πως όταν οι εθνικιστές εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση δεν αναφέρονται μόνο τις μεταναστευτικές ροές. Στην, πριν του 1992, Ελλάδα δεν υπήρχαν μεγάλες μεταναστευτικές κοινότητες. Το ελληνικό κράτος ήταν, υπό αυτή την έννοια, εθνικό. Αυτό οραματίζονται άραγε οι «νεοεθνικιστές»; Την επιστροφή στο κράτος του Ξενοφώντα Ζολώτα και του Τζαννή Τζαννετάκη;

Το κράτος και η οποιαδήποτε οργάνωση του δημόσιου βίου αποτελούν για τον αληθινό εθνικιστή επίκεντρα μιας εντελώς διαφορετικής προσέγγισης. Δεν αγωνίστηκε ο Ίωνας Δραγούμης και οι υπόλοιπες σπουδαίες προσωπικότητες του ελληνικού εθνικισμού για να εκμεταλλεύονται οι καπιταλιστές τους εργαζόμενους σε ένα εθνικό περιβάλλον. Ούτε για να επικρατήσουν ως κοινωνικές αξίες τα υλιστικά σχέδια των υποτιθέμενα απλών ανθρώπων της «καθημερινής λογικής». Ούτε, ασφαλώς, για να μετατραπούν οι Έλληνες σε νεοραγιάδες των δυνάμεων της αγοράς, σε αριθμητικά δεδομένα κάποιων τεχνοκρατών και σε επαρχιώτες σερβιτόρους των χαρτογιακάδων της Ε.Ε. Η κοσμοθέαση του Ρομαντισμού αποτελεί διαχρονικό φάρο των αληθινών εθνικιστών. Και τους καλεί να συγκρουστούν μέχρις εσχάτων με τον εξουσιαστικό υλισμό της νεωτερικότητας.

Κάθε αληθινά εθνικιστικό κόμμα έχει μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή. Αλλά και ένα εξαιρετικά σημαντικό ιδεολογικό υπόβαθρο. Οφείλει να το σεβαστεί και να αγωνιστεί προκειμένου να υποτάξει την πραγματικότητα στις ιδέες του. Αν δεν τα καταφέρει θα έχει τουλάχιστον υπηρετήσει τις αξίες του. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αλλά για τους «νεοεθνικιστές» αστούς της εποχής μας τίποτε μη μετρήσιμο, μη ποσοτικό και μη χρηστικό δεν έχει σημασία. Ιδίως όταν αδημονούν για την ενότητα των «πατριωτικών δυνάμεων», όπως φοβικά αποκαλούν τον εθνικιστικό χώρο, που ευελπιστούν ότι θα τους εξασφαλίσει απολαβές.

Τα νεοδεξιά κόμματα είναι το δέλεαρ του συστήματος εξουσίας. Ο εξουσιαστικός καπιταλισμός κατάφερε αρχικά να αλλοιώσει το πολιτικό στρατόπεδο της αριστεράς. Με το να προωθήσει τα λεγόμενα «κοινωνικά κινήματα» (φεμινισμός, εναλλακτική αριστερά, Μάης ’68 κλπ) εξοβέλισε τον παραδοσιακό σοσιαλισμό από τον αριστερό λόγο και εκφύλισε συνολικά την αριστερά σε ένα προοδευτικό δεκανίκι του κυρίαρχου φιλελευθερισμού. Ο «νεοεθνικισμός» προορίζεται να κάνει το ίδιο πράγμα στην αντίπερα όχθη. Να αδειάσει, δηλαδή, τον εθνικισμό από περιεχόμενο, να τον απομακρύνει από τις ρομαντικές θεωρητικές του καταβολές και να τον μετατρέψει σε μια αντιδραστική εκδοχή του κυρίαρχου φιλελευθερισμού.

Και στην Ελλάδα της εποχής μας οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί που, απ’ ότι φαίνεται, θέλουν να αναλάβουν τέτοιους ρόλους και αποστολές. Θα τα καταφέρουν, άραγε; Με ένα τόσο άβουλο και απαίδευτο πολιτικά εκλογικό σώμα όλα είναι πιθανά. Ο ελληνικός εθνικισμός ενδέχεται να ισοπεδωθεί τελικά από τους νεοδεξιούς ζητωπατριώτες. Ή μήπως όχι; Ο καιρός γαρ εγγύς …

πηγή

Ηλίας Κασιδιάρης: ένας «νεοναζί λύκος» ή ακόμη ένας θεσμικός αντιφασίστας ακροδεξιός;

του Wolverine

Τον γνωρίζω από νεολαίο και τον έχω μελετήσει σχετικά με την πολιτική στάση του και την εν γένει συμπεριφορά του. Συγγενής του Μιχαλολιάκου και σάρκα από την σάρκα της χαμερπής ηγεσίας του ακροδεξιού κόμματος. Ποτέ δεν μπόρεσε να αποτινάξει από πάνω του την «δεξιά» όσο και αν προσπαθούσε να στείλει το μήνυμα προς τους αφελείς φορώντας κατά καιρούς ένα «ακραίο» μπλουζάκι πάνω από την γνωστή δερματοστιξία ή γράφοντας επαινετικό άρθρο για τον Αδόλφο Χίτλερ. Άλλωστε τα ράσα δεν κάνουν τον παπά όπως λέει και ο σοφός λαός μας. Φοβάμαι ότι θα επιβεβαιωθώ πλήρως για αυτά που γράφω σήμερα και σύντομα πολλοί που διαφωνούν με αυτό το άρθρο θα δουν ότι κάποιοι «κακοί» Φασίστες έχουν και πάλι δίκιο όπως εδώ και πολλά χρόνια πάντα μέσα από αυτό το Αυτόνομο μέσο πληροφόρησης.

Οι Έλληνες εθνικιστές αρέσκονται στην πρώτη εικόνα και στα «ρηχά» συνθήματα. Χωρίς να ψάχνουν το παρασκήνιο ή να προσπαθούν να ερμηνεύσουν κινήσεις και καταστάσεις. Πράγματι το βίντεο του πρώην νο2 της «Χρυσής Αυγής» μονοπωλεί το ενδιαφέρον του «χώρου» ενώ οι προβολές στο youtube δείχνουν κάτι για το οποίο δεν μπορεί κανείς να αμφιβάλλει. Έχει «ρεύμα» και μάλιστα μεγάλο σε όλες τις ηλικίες και φυσικά ακόμη και σε ανθρώπους που δεν δηλώνουν εθνικιστές ή ακροδεξιοί. Ελάχιστοι όμως πρόσεξαν ότι δεν αναφέρει ούτε μια φορά την λέξη «εθνικισμός» στο διάγγελμα του! Καμιά δημόσια συγνώμη για τα τραγικά λάθη (;) του παρελθόντος, ούτε λέξη για τον καπιταλισμό και τις ορντίναντσες των τραπεζιτών που πίνουν το αίμα του λαού μας. Έκανε  λόγο για «εθνικό κόμμα» ενώ σε δηλώσεις του δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον Σαλβίνι και την Λεπέν. Ποτέ φυσικά δεν θα πει στους ανώνυμους και επώνυμους οπαδούς του ότι ο πρώτος φόρεσε το «κιπά» και προσευχήθηκε στο τείχος των δακρύων. Το πρώτο είναι ένα σύμβολο υποταγής στον Διεθνή Σιωνισμό και το δεύτερο γνωστό ιερό του Ιουδαϊσμού και κόμβος για όσους έχουν μελλοντικές πολιτικές βλέψεις. Αλήθεια είναι ψέμα ότι η Γαλλίδα έχει σύντροφο στην ζωή της έναν φανατικό Σιωνιστή; Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους ψηφοφόρους του νέου αστέρα της ελλαδικής ακροδεξιάς.

Καμιά σχέση δεν έχει αυτός ο άνθρωπος με την εργατική τάξη και την βιοπάλη του λαού μας. Άγνωστη γη για αυτόν ο Πατριωτικός Σοσιαλισμός αφού δεν μόχθησε ποτέ για το μεροκάματο. Πάντα ζούσε στον μικρόκοσμο του πρώην αρχηγού του και ποτέ δεν έδειξε να πιστεύει στην ουσία της Ιδεολογίας. Αρκετά γρήγορα μεταλλάχθηκε σε αυτό που πραγματικά ήταν. Τελικά ένας ακόμη «εθνικόφρονας» της κακιάς ώρας και αυτό αποδεικνύεται και από το έγγραφο που διέρρευσε στον εθνομηδενιστή Ψαρρά. Το πιο σημαντικό σημείο είναι εκεί που προτείνει στον πρώην αρχηγό του ως βασική προϋπόθεση ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ σχετικά με τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό. Θυμάμαι καλά ότι μέχρι και πρόσφατα έτρεχε να αποδώσει τιμές σε μνημόσυνα μπάτσων αλλά ποτέ δεν έδειξε ανάλογα αισθήματα για τους νεκρούς ναυτεργάτες που έπεφταν νεκροί λόγω της αυθαίρετης εργοδοσίας. Μπορεί να κάποιοι να νομίζουν ότι όλα αυτά δεν έχουν σημασία αλλά για τους Αυτόνομους δεν είναι παρά μόνο μερικές ψηφίδες από ολόκληρο το έργο. Και συνεχίζω …

Απαραίτητο αξεσουάρ στο βίντεο η γραβάτα που θυμίζει βολεμένο βουλευτή ενώ το συνολικό αποτέλεσμα έχει να κάνει με το έργο ενός επικοινωνιολόγου που ξέρει να τον «σερβίρει» στο εθνικιστικό κοινό φρέσκο και ανανεωμένο. Ειλικρινά θα το γράψω. Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα. Καμιά έκπληξη πραγματικά. Η σοβαρή «Χρυσή Αυγή» που ήθελε ο γνωστός Μπάμπης Παπαδημητρίου μπροστά στα μάτια μας. Μια ακόμη ακροδεξιά κομματική σέκτα που θα στρώσει και πάλι τον δρόμο στους πλουτοκράτες. Ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν κήρυξαν πόλεμο στην αντεθνική δεξιά και τους εκπροσώπους της. Πάντα τριγυρνούσαν στα λαγούμια του κομματισμού ενώ όλα αυτά τα χρόνια διακρίθηκαν για τον διαχρονικό αριβισμό τους. Ακόμη και σήμερα διατηρούν επαφές με φανατικούς αντιφασίστες. Τα δημοσιεύματα του Σπίνου για την συμμετοχή του Γούδη στο νέο κόμμα επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα μου. Κάποιοι που κατηγορήθηκαν κάποτε για Τέκτονες είναι ήδη με το ένα πόδι μέσα στο νέο «κίνημα» …

Ο «χώρος» δεν έχει να περιμένει τίποτα από έναν άνθρωπο που άφησε τον Μιχαλολιάκο να «μαγαρίσει» μια ολόκληρη Ιδέα η οποία είχε Μάρτυρες και Ήρωες στα πεδία των μαχών. Τι μπορεί κάποιος να περιμένει από αυτόν που δεν αντέδρασε στο ελάχιστο όταν ο αρχηγός του φιλούσε δημοσίως το χέρι της Μπακογιάννη και υποκλινόταν στην εκπρόσωπο της «φαμίλιας» που δυναστεύει τον τόπο; Τι να πρωτοθυμηθώ αλήθεια; Τα νομοσχέδια που ψήφισαν στην βουλή υπέρ του συστήματος εξουσίας; Την πλήρη σιωπή του όταν ο αρχηγός του «ευλογούσε» τον καπιταλιστή Trump; Την πρόταση του κόμματος του για την ενίσχυση και προώθηση του Βασίλη Μαρκεζίνη; Την στάση του απέναντι σε όσους έφευγαν μακριά από το κομματικό περιβάλλον; Τις σκέψεις του για τους «αγανακτισμένους» του Συντάγματος ; (ίδια γραμμή με το ΚΚΕ). Τις δημόσιες δηλώσεις του για τον Λέοντα της Συρίας Assad ή τέλος τα ανιστόρητα ψεύδη για τον Στρατηγό Ιωαννίδη; Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα πολλά αλλά δεν θα το κάνω.

Οι ίδιες οι επιλογές του θα αποδείξουν το αυτονόητο, ότι όχι μόνο δεν είναι «ακραίος» όπως φοβούνται κάποιοι συστημικοί αλλά το «κίνημα» του θα αποτελέσει έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των προσώπων και κομμάτων που διαφεντεύουν τον εθνικιστικό «χώρο» προς όφελος των πρεσβειών. Ακόμη ένας «Κωλέττης» που στο όνομα της Πατρίδας ονειρεύεται τα νέα κομματικά κέρδη και ένα στασίδι στο πορνείο της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Μετά τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, τον Νικόλαο Μιχαλολιάκο και πολλούς άλλους ο νέος «Μεσσίας» είναι εδώ και μάλιστα σε άριστη φόρμα. Ήρεμος και νηφάλιος. Με στρογγυλεμένο λόγο και χαμηλούς τόνους. Ξέρει να «γράφει» καλά στην κάμερα και να κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις.

Ένα ακόμη παιχνίδι του συστήματος που θυμίζει Matrix. Το θέμα είναι ποιο χάπι θα επιλέξεις. Αυτό που σε οδηγεί στην ζοφερή πολιτική πραγματικότητα ή αυτό που θα σε διατηρήσει στον ψεύτικο κόσμο των επικυρίαρχων; Η απάντηση αγαπητέ αναγνώστη, «σύντροφε» και φίλε είναι δική σου …

Εις Μνήμην του Tommie Lindh (Propatria)

πηγή

Dominique Venner, ο τελευταίος Ευρωπαίος Επαναστάτης

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

21 Μαΐου 2013 και ο Dominique Venner, πραγματοποιεί την ακραία χειρονομία, αυτοκτονώντας μέσα στην Παναγία των Παρισίων μια εκκλησία σύμβολο του πολιτισμού. Το έκανε για να ξυπνήσει τις συνειδήσεις των κοιμισμένων Ευρωπαίων. Στο τελευταίο του βιβλίο, «Ένας σαμουράι της Δύσης», χρησιμοποίησε σαν εξώφυλλο τον υπέροχο πίνακα του Dürer. Είναι ο Καβαλάρης, ο Θάνατος και ο Διάβολος.

«Μοναχικός, με σταθερό βήμα προς την μοίρα του, το σπαθί του δίπλα είναι ο πιο διάσημος καβαλάρης επαναστάτης της Δυτικής τέχνης, που προχωρά σταθερά ακολουθώντας την μοίρα του ανάμεσα σε δάση των σκέψεων μας , χωρίς φόβο και χωρίς προσευχές. Μια ενσάρκωση μιας αιώνιας φιγούρας που αποτελεί μέρος της Ευρώπης μας».

Αυτό το βιβλίο αποτελεί το εγχειρίδιο του επαναστάτη. Ο Βεννερ, ήταν ο τελευταίος  ευρωπαίος επαναστάτης. Είχε μια άλλη άποψη, ένα άλλο όραμα για την Ευρώπη. Δεν ήταν ούτε ένας από αυτούς που ήθελαν κλειστά ερμητικά τα σύνορα. Ήταν ένας αντικοσμοπολίτης διότι η παγκοσμιοποίηση των καταναλωτικών κοινωνιών, αποτελούν όπως έλεγε, την καταστροφή της φυλής και του αίματος καθώς και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Προσπαθούσε να ξυπνήσει από τον λήθαργο την σημερινή ευρωπαϊκή ψυχή. «Πότε θα έρθει το μεγάλο ξύπνημα» αναρωτιόταν και φυσικά δεν το γνώριζε , αλλά πίστευε σε αυτό.

Είμαστε, έλεγε, οι μοναδικοί Ευρωπαίοι που θα πρέπει να ξανασκεφτούμε ολοκληρωτικά να δημιουργήσουμε πάλι την ταυτότητά μας βασιζόμενη στις βαθιές ρίζες μας. Μόνο δια μέσου μιας ζωντανής Αρχαιότητας θα μπορέσουμε να σηκωθούμε και πάλι στα πόδια μας.

Αυτό είναι που κάνει λοιπόν ένας Σαμουράι της Δύσης. Το εγχειρίδιο του επαναστάτη που δεν είναι πεσιμισμός αλλά ωμή πραγματικότητα. Στο κέντρο  της σκέψης του βρίσκεται ο Όμηρος και τα έργα του. Τα θεωρεί τον θεμελιώδη λίθο του πολιτισμού της ευρωπαϊκής ψυχής. Όπως λέει και ο ίδιος, οι αρετές που τραγουδήθηκαν από τον Όμηρο δεν είναι ηθικές αλλά αισθητικές. 

Κατά τον Venner, οι πρωταγωνιστές του Ομήρου χαρακτηρίζονται από την ομορφιά, την ασχήμια, την ευγένεια και την δειλία. Ή για να το πούμε και κάπως διαφορετικά, η ώθηση προς την ομορφιά είναι συνάρτηση με την καλοσύνη. Αλλά η ομορφιά δεν είναι τίποτε χωρίς την πίστη και το θάρρος, όπως τονίζει.

Τέλος, όπως ο καβαλάρης του Dürer, ο Βεννέρ πήγε παντού, ακολουθώντας την μοίρα του προς το καθήκον του μεταξύ του διαβόλου και του Θανάτου. Αυτοκτόνησε για να γίνει η πράξη του ένα παράδειγμα και όχι μια παράδοση.

Και όπως λέει ο ίδιος: «τώρα πλέον δεν ανήκω σε κανέναν και σε τίποτε, εξαρτάται μόνο από μένα». 

πηγή

Κομματικός οργασμός στον λεγόμενο εθνικιστικό χώρο

του Λουκά Σταύρου

Στο λεγόμενο εθνικιστικό χώρο αναδύονται νέα κόμματα το ένα μετά το άλλο. Από μια πρώτη έρευνα που έκανα κανένα από αυτά τα εθνοσωτήρια αφηγήματα δεν απαντά σε καίρια ερωτήματα ούτε έχει ξεκάθαρες θέσεις σε κάποια κεντρικά ζητήματα της πολιτικής πραγματικότητας.

Μερικά από αυτά τα θέματα είναι:

Πρώτο: Θα συνεχίσει η Ελλάδα να είναι υποχείριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Δεύτερο: Θα συνεχίσει η Ελλάδα να εξαρτάται από την ευρωζώνη και το ευρώ;

Τρίτο: Θα συνεχίσει να υπάρχει στην Ελλάδα η θεσμική υποδομή της ολιγαρχικής καταλήστευσης της εθνικής εργασίας;

Τέταρτο: Θα συνεχίσει το ισχύον τραπεζικό σύστημα να κουμαντάρει την εθνική οικονομία;

Πέμπτο: Θα συνεχίσει η εμπλοκή μας στο ΝΑΤΟ;

Έκτο: Θα συνεχίσει η ταξική ανισότητα;

Έβδομο: θα συνεχίσει η οικονομική ανασφάλεια των πολιτών μέσα από την ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική που εξωθεί μάζες στην εξαθλίωση , στην μετανάστευση και τέλος στο ξεπούλημα της εργατικής τους δύναμης;

Όγδοο: Θα συνεχίσει το υπάρχον μοντέλο ιδιοκτησίας , παραγωγής και κατανάλωσης;

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα μπορούν να τεθούν.

Το ουσιώδες είναι πως αν ο εθνικιστικός χώρος δεν εμβολιασθεί από την ιδεολογία του αριστερού εθνικισμού θα παίξει εκ νέου τον ρόλο του αναχώματος του συστήματος στους δύσκολους καιρούς που διάγωμεν.

Ο Μπόμπυ Σαντς και η λαϊκή μούσα

του Γιώργου Πισσαλίδη

Έκλεισαν την 5^η  Μαΐου 2011, τριανταεννέα χρόνια από τον θάνατο του Μπόμπυ Σαντς, μέλους του προσωρινού IRA , βουλευτή του «Σιν Φέιν» και ποιητή, που πέθανε μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Λονγκ Κες. Αποφασίσαμε λοίπον να τιμήσουμε τον Σαντς και να δούμε πως τον εξύμνησε η λαϊκή μούσα

Η ιδεολογία του

Ο Μπόμπυ Σαντς κατατάχθηκε στον Προσωρινό IRA, μετά τα γεγονότα της «Ματωμένης Κυριακής» στις 30 Ιανουαρίου 1972, που για πολλούς σήμαναν το τέλος των ψευδαισθήσεων περί ειρηνικής επιλύσεως του Ιρλανδικού προβλήματος.

Εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι ο “Προσωρινός IRA”, όπως και το “Προσωρινό Σιν Φέην” δημιουργήθηκαν ως αντίσταση στην προσπάθεια μαρξιστοποίησης του εθνικιστικού κινήματος (o όρος χρησιμοποιείται με την έννοια που δινόταν στον 19ον αιώνα και που χρησιμοποιούσε και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου) εκ μέρους του “Αυθεντικού IRA” και του “Αυθεντικού Σιν Φέιν” μετά το 1969. 

Οι ίδιοι προτιμούσαν την εθνική σοσιαλδημοκρατία, που ήταν η επίσημη ιδεολογία του αρχικού Σιν Φέιν. Αυτή η πτέρυγα του Ιρλανδικού εθνικισμού προτιμούσε τον ένοπλο αγώνα για την πλήρη απελευθέρωση της Ιρλανδίας (Republicans στα αγγλικά), παρά τους ελιγμούς της πολιτικής στο κοινοβούλιο και την διπλωματία (Nationalists στα αγγλικά).

Τον Οκτώβριο του 1976 θα συλληφθεί και θα καταδικαστεί για επίθεση στην Βασιλική Αστυνομία του Μπέλφαστ και συμμετοχή σε βομβιστική επίθεση. Παρόλο που δεν υπήρχαν αποδείξεις και οι σφαίρες που παρουσίασε η διωκτική αρχή είχαν χρησιμοποιηθεί μετά την βομβιστική επίθεση, ο Σαντς θα φυλακιστεί για 14 χρόνια στην φυλακή ασφαλείας του Κεν Λος (ή HM Maze). Εκεί θα αναλάβει διοικητής των φυλακισμένων του IRA …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Απαντώντας στους συκοφάντες του Στρατηγού Ιωαννίδη.

του Wolverine

Το να γράψεις δημοσίως υπέρ του Στρατηγού Ιωαννίδη έχει μεγάλο ρίσκο. Διακινδυνεύεις να γίνεις στόχος της πλειοψηφίας του «εθνικιστικού χώρου» αφού πρόκειται για τον πιο συκοφαντημένο Έλληνα Αξιωματικό. Απέναντι όμως στην ιστορική αλήθεια αυτό εδώ το ιστολόγιο από το μακρινό 2007 έχει αποδείξει ότι ξέρει να προβάλλει μόνο την πραγματικότητα και όχι την λάσπη της αντιφασιστικής άκρας δεξιάς η οποία και ελέγχει πλήρως πρόσωπα, ομάδες και κόμματα.

Τα πράγματα είναι απλά. Ο Στρατηγός Ιωαννίδης εκπροσωπούσε την επαναστατική πτέρυγα της 21^ης Απριλίου καθώς και μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων αξιωματικών και υπαξιωματικών οι οποίοι δεν ήθελαν να δεχτούν τις παλινωδίες του Παπαδόπουλου. Αρνούντο να συμβιβαστούν με τον παλαιό πολιτικό κόσμο και είχαν αντιταχθεί στην φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος.

Ο ίδιος ο Στρατηγός Ιωαννίδης ήτο Αντιδημοκράτης και Φασιστής. Δεν ήταν ένας απλός αντικομμουνιστής στρατιωτικός όπως οι περισσότεροι ηγέτες της 21^ης Απριλίου. Σύμφωνα με τα αρχεία των Αμερικανών ήταν απρόβλεπτος και φανατικός Ενωτικός στο θέμα της Κύπρου. Επίσης για όσους γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα ήταν η ψυχή της ΕΟΚΑ Β’ και ο κύριος πρωταγωνιστής πίσω από τις ένοπλες προσπάθειες για την εξόντωση του Μούσκου.

Πριν αρκετό καιρό ο μπολσεβίκος Μίμης Ανδρουλάκης είχε υποστηρίξει ότι ο Στρατηγός Ιωαννίδης ήταν εβραϊκής καταγωγής. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά εδώ. Φυσικά ο Στρατηγός δεν ζει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ακόμη μια αλητεία εκ μέρους ενός εκπροσώπου του πολιτικού κόσμου. Άλλωστε οι πολιτικάντηδες δεν σέβονται τους ζωντανούς, θα σεβαστούν τους νεκρούς; Γιατί όμως τέτοια λάσπη για έναν άνθρωπο με 5 χρυσά Αριστεία Ανδρείας από τα πεδία των μαχών ο οποίος φυλακίστηκε παράνομα από την Καραμανλική δεξιά και πέθανε τελικά στην φυλακή; Που είναι οι αποδείξεις για όλα όσα του καταλογίζουν;

Δεν είναι όμως μόνο ο Ανδρουλάκης που λέει τα όσα λέει για τον Στρατηγό Ιωαννίδη. Είναι και κάποιος άλλος που αναπαράγει τις ίδιες συκοφαντίες. Δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη ο οποίος σε πρόσφατη εκπομπή του κόμματος ΕΛΑΣΥΝ υποστήριξε την ίδια ακριβώς θεωρία χωρίς ΚΑΜΙΑ απόδειξη για τα λεγόμενα του. Δείτε το βίντεο εδώ μετά το τριακοστό λεπτό. Ακόμη  δεν μπορεί να ξεπεράσει ο «πατριάρχης του εθνικισμού» τον εγκλεισμό του από το καθεστώς της 25^ης Νοεμβρίου …

Αγαπητέ αναγνώστη δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι της άκρας αριστεράς αλλά και της άκρας δεξιάς επιλέγουν το ίδιο ψευδές σενάριο για τον άνθρωπο που ήθελε την πετρελαϊκή ανεξαρτησία της χώρας καθώς και την εξόρυξη ουρανίου. Συκοφαντούν και πολεμούν λυσσαλέα έναν μαχητή που δεν συμβιβάστηκε ποτέ και ήθελε την γενικευμένη πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία. Λασπολογούν και λένε ψέμματα για έναν πρωτεργάτη της 21^ης Απριλίου ο οποίος δεν έβγαλε ποτέ την στρατιωτική στολή και δεν δέχτηκε να φορέσει φράκο και βελάδα.

Δεν θα γράψουμε περισσότερα διότι απλά στα αποκλειστικά άρθρα του «Μαύρου Κρίνου» θα διαβάσεις διαφορετικές απόψεις από όσες αναπαράγουν όλα αυτά τα χρόνια τα παπαγαλάκια των κομμάτων. Με καθαρό μυαλό διάβασε όλες τις παρακάτω αναρτήσεις και βγάλε το δικό σου συμπέρασμα. Βρες μόνος σου την ιστορική αλήθεια και ξεσκέπασε τους ψεύτες!

Σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη: αναζητώντας την αλήθεια πέρα από την παρακμή του "χώρου"

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως" (09-10/2010 τεύχος 85) για τους υπαίτιους της Κυπριακής τραγωδίας και τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη (.pdf)

Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.

Ακόμη μια ιστορική ψευδολογία από τον αρχηγίσκο της «Χρυσής Αυγής» …

Βιβλιοπαρουσίαση: Φασισμός και Εξουσία

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα "αληθινό" κείμενο που περιγράφει την ιστορία του Φασισμού στιγμή προς στιγμή, χωρίς καμία δόση υπερασπίσεως ή κατηγορίας. Όλη η ιστορία αυτού του καταπληκτικού φαινομένου, το οποίο μέχρι ακόμα και στις μέρες μας έγινε συνώνυμο κάθε κακού. Τι είναι όμως ο Φασισμός; Ποίες είναι οι ρίζες του, ποίοι είναι οι εμπνευστές του, ποίοι οι πρωτεργάτες του, ποίοι οι θεωρητικοί. Λαϊκό κίνημα ή δημιούργημα του καπιταλισμού; Επανάστασις ή προσπάθεια συντηρήσεως ορισμένων καταστάσεων; Ένα γλαφυρό κείμενο, που διαβάζεται και απαντά για πρώτη φορά στα Ελληνικά το τι είναι Φασισμός. 

Συγγραφέας: Γεώργιος Κύβελος

Έκδοση: Ελεύθερη Σκέψις (1986)

Σελ.112

             

Η λαθρομετανάστευση ως εργαλείο του καπιταλισμού κατά της ελληνικής εργατικής τάξης

του Δημήτρη Σαββίδη

«Tο Κεφάλαιο τώρα πια δεν απαιτεί μόνον την (σχεδόν) πλήρη απαλλαγή του από την κάθε υποχρέωσή του προς το Κράτος, αλλά αντιθέτως απαιτεί την πλήρη υποταγή του Κράτους στις δικτατορικές απαιτήσεις των αγορών», γράφει ο Αλαίν ντε Μπενουά. Εφαρμογή των ως άνω λεχθέντων του, βρίσκουμε και στις ακολουθούμενες πρακτικές του Κεφαλαιοκρατισμού-Καπιταλισμού ως προς το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Και βέβαια το θέμα των «προσφύγων» που κατά κύματα κατακλύζουν τη Γηραιά Ήπειρο, απασχολεί εδώ και καιρό την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, εκεί όπου διάφοροι ψευτοανθρωπιστές διατείνονται ότι μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών δεν θα πρέπει να θεωρούνται τίποτε το ανησυχητικό για μια ήπειρο πεντακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων.

Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι εάν αυτοί που σήμερα είναι διατεθειμένοι να υποδεχθούν (όχι φυσικά στα σπίτια τους) μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών, θα είναι διατεθειμένοι να το κάνουν και αύριο για ακόμη περισσότερα εκατομμύρια αυτών των εισβολέων. Περιττό να τονίσουμε ότι πολλοί απ’ αυτούς τους διεθνιστές ψευτοανθρωπιστές δεν αυτοχαρακτηρίζονται πια Ευρωπαίοι αλλά «πολίτες του κόσμου», άνευ συνόρων, κρατών και εθνών – λαών. Μια ιδεολογία την οποίαν πρεσβεύουν οι διεθνισμοί όλων των ειδών και όλων των τύπων: ιδεολογικο-πολιτικοί, οικονομικοί, θρησκευτικοί, ψευτοπολιτισμοί και πάει λέγοντας.

Προνόμια και αδιαφορία

Οι ιδεολογίες που διέπονται βέβαια από τη λογική των υπολογισμών, καταλήγουν να ορίζουν και να ανάγουν τα προβλήματα στην αφηρημένη σφαίρα των αριθμών. Είναι μια ιδεολογική μέθοδος που κατά κόρον χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές, μικροί και μεγάλοι, οι οποίοι γνωρίζουν ότι η λαθρομετανάστευση πλουτίζει τους ίδιους και την εν γένει ιδιωτική λησταρχία, επιβαρύνοντας ταυτόχρονα τα κρατικά ταμεία και φορείς, δηλαδή το Έθνος – Λαό. Χρησιμοποιώντας την αρχική «φτώχεια» των λαθρομεταναστών οι ψευτοανθρωπιστές – διεθνιστές δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να τους προορίζουν για φθηνή εργατική δύναμη στην υπηρεσία των ανά χώρα κεφαλαιοκρατών. Έτσι οι λαθρομετανάστες καθίστανται οι εφεδρικές εργατικές στρατιές των καπιταλιστών εις βάρος των εγχώριων εργατικών δυνάμεων.

Για το Κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, τοπικούς και μη, ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες είναι ίσοι και ίδιοι με ένα εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες. Έτσι οι εργασίες στις οποίες απασχολούνταν αυτό το εκατομμύριο των Ελλήνων, θα δοθούν κανονικότατα σε λαθρο-αλλογενείς, στους οποίους το ελληνόφωνο ανθελληνικό κράτος παρέχει τα πάντα προκειμένου να τους κρατήσει μονίμως στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που δείχνει την πόρτα της εξόδου από τη χώρα σε εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες.

Για την καπιταλιστική ιδεολογία και πολιτική πρακτική «όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι» υπεράνω συνόρων, εθνών και λαών. Κατά συνέπεια έξω από την Ελλάδα οι Έλληνες, μέσα οι ξένοι. Και το ότι οι διάφοροι λαθρο-αλλογενείς που πλημμυρίζουν τα χώρα εκπροσωπούν διαφορετικά εθνικά, πολιτιστικά και βιωματικά στοιχεία και το ότι η επιχειρούμενη καπιταλομαρξιστική παγκόσμια μίξη εθνών και πολιτισμών (ξέχωρα ότι έχει αποτύχει παντού) οδηγεί σε ενδοκρατικές αναταραχές και συγκρούσεις μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, τους καπιταλιστές με τους ομοδόξους τους διεθνιστές μαρξιστές, δεν τους προβληματίζει καθόλου.

Οι κυβερνήτες κόντρα στους λαούς

Ένα ερώτημα που τίθεται όμως (ρητορικό για μας) είναι γιατί το μεγαλύτερο μέρος των «ευρωπαϊκών» κυβερνήσεων επιμένει πεισματικά να δεχθεί στην Ευρώπη όλη την «παγκόσμια φτώχεια», τη στιγμή που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί ούτε θέλουν (αλλά ούτε και μπορούν) να ανεχθούν άλλο πια μια τέτοια αλλαγή της ζωής τους και της εθνοκρατικής τους υπόστασης. Η απάντηση βρίσκεται στο ότι οι κυβερνώντες των ευρωπαϊκών χωρών ως γνήσιοι εκπρόσωποι και υπάλληλοι του παγκοσμίου κεφαλαιοκρατισμού, θεωρούν ότι εθνοτικές, κρατικές και πολιτισμικές διαφορές δεν υπάρχουν αλλά ούτε και πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη Γη.

Εξαίρεση σ’ αυτήν την περί του θέματος θεώρηση αποτελούν κάποιες κυβερνήσεις της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες κατέληξαν τελικά στο συμπέρασμα (στην εποχή μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου) ότι ο δυτικός παλαιός και νέος Φιλελευθερισμός είναι πιο καταστροφικός για τις εθνικές συλλογικές ταυτότητες τους από τον ανύπαρκτο Σοσιαλισμό από τον οποίον όμως ευτυχώς απαλλάχτηκαν. Αντίθετα οι άλλες, δηλαδή οι κυβερνώσες τάξεις της Δυτικής Ευρώπης αλλά και όλου του δυτικοποιημένου πλανήτη, θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ανταλλάξιμοι και ασαφώς αντικαταστατοί από το ένα έθνος στο άλλο.

Για όλους τους παραπάνω ιδεολογικούς και όχι μόνον υπηρέτες του παγκοσμίου Κεφαλαίου και της κοσμοθεώρησής του, η θεμέλια λίθος της ιδεολογίας τους είναι η καθιέρωση ενός ανθρώπου ξεριζωμένου από την πατρώα γη του, του ανθρώπου που μπορεί να είναι παντού και πουθενά πάνω στη γη, του ανθρώπου του απογυμνωμένου απ’ όλα τα εθνοτικά και τ’ άλλα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από άλλους εθνικά ανήκοντες ανθρώπους.

Μοναδικός και ύψιστος στόχος λοιπόν του Καπιταλισμού και όλων των ειδών των διεθνισμών είναι η δημιουργία ενός ουδέτερου ανθρώπου, ενός χωρίς φύλο ανθρώπου, δηλαδή του διεθνικού, του διασυνοριακού, του χωρίς ταυτότητα. Για όλους αυτούς λοιπόν τους κυβερνώντες – υπηρέτες του κεφαλαιοκρατισμού η Ευρώπη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι τίποτε άλλο παρά μια ανοιχτή πεδιάδα, ένας χώρος που πρέπει να οργανωθεί και να διαρθρωθεί σύμφωνα με τις «αρχές των δικαιωμάτων του ανθρώπου», δηλαδή τις αρχές των δικαιωμάτων των ανθρώπων των αποστερημένων από οποιοδήποτε συλλογικό «ανήκειν».

Έτσι, έθνη που παραιτούνται της ιστορικής τους υποχρέωσης να υπάρχουν, δεν μπορούν να αποδεχθούν πως κάποια άλλα έθνη δεν συμμερίζονται αυτές τις αυτοκτονικές τους τάσεις. Αντιθέτως τα υπό αυτοεξαφάνιση έθνη προσπαθούν να επιβάλλουν και σε όλα τα άλλα έθνη ένα «παγκόσμιο κοινόβιο» θεμελιωμένο πάνω στην απογύμνωση των ανθρώπων από κάθε εθνικό χαρακτηριστικό και στην οριστική λήθη της κάθε εθνικής διαφορετικότητας.

Όπως όμως έγραψε και ένας διάσημος ανθρωπολόγος (που κάθε άλλο παρά ως ρατσιστή θα τον προσδιόριζε κανείς) ο Claude Levi-Strauss « η διαφορετικότητα των ανθρώπινων εθνοκοινοτήτων – κοινωνιών σε μεγάλο βαθμό είναι το αποτέλεσμα της επιθυμίας της κάθε εθνότητας να αντισταθεί στην ομογενοποίηση με όλες τις άλλες που της είναι παρακείμενες, δηλαδή στο να ξεχωρίζει διακριτά από αυτές, με άλλα λόγια να είναι ο εθνικός της εαυτός ∙ κι αυτό διότι δεν είναι δυνατόν να αναμιγνύεσαι και να ταυτοποιείσαι με τον «άλλον» και ταυτόχρονα να παραμένεις διαφορετικός ως έθνος».

Σήμερα, σε μια εποχή που υποτίθεται προωθεί και αποδέχεται τη «διαφορετικότητα» αλλά μια διαφορετικότητα χωρίς εθνικές και άλλες διαφορές, ο Levi-Strauss θα θεωρούνταν ύποπτος προώθησης ρατσιστικών ιδεών. Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτός δεν μιλούσε στο όνομα του ρατσισμού αλλά του αντιρατσισμού, θέτοντας το θέμα στη σωστή του βάση.

Eνάντια στα σχέδια τους

Σ’ όλη λοιπόν αυτή την υφιστάμενη αλλά και την εν εξελίξει κατάσταση που δημιουργείται στην «Ευρωπαϊκή Ένωση» με την εισβολή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, η ψευτοευρωπαϊκή ψευτοένωση, τα αφεντικά της και οι κυβερνώντες – υπάλληλοί τους δεν αποτελούν τίποτε άλλο από μια καπιταλιστική ληστοσυμμορία στην υπηρεσία των σχεδίων του παγκοσμίου κεφαλαίου και μια εθνοκτόνα κρεατομηχανή των ευρωπαϊκών εθνών.

Είναι δηλαδή ένας γιγάντιος μηχανισμός που χρησιμοποιώντας τους λαθρομετανάστες ως πολυλειτουργικό αποδομητικό στοιχείο και εργαλείο των εθνικών ευρωπαϊκών κοινοτήτων – κοινωνιών και ως φθηνή εργατική δύναμη προς αντικατάσταση της κάθε εθνικής εγχώριας εργατικής «τάξης», προωθεί τον με γοργά βήματα αφανισμό της Ευρώπης ως φυλετικής, ιστορικής και πολιτιστικής οντότητας.

Το αν θα το πετύχει ή όχι εξαρτάται από τον αγώνα που εμείς ως Έλληνες, Εθνικιστές και Ευρωπαίοι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε προκειμένου να αποτρέψουμε αυτή την καπιταλιστική εις βάρος μας εθνοκτονία. 

πηγή

«Οι άνεμοι των δακρύων» του Bobby Sands

μετάφραση-σχόλια: Άγγελος Δημητρίου

Ο Ιρλανδός αγωνιστής της ελευθερίας Bobby Sands, μέλος του IRA, πέθανε στις 5 Μαΐου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής Μέιζ έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας στην ηλικία των 27 ετών. Αγωνίστηκε για την ελευθερία της πατρίδας του και, μέσα στη φυλακή, για να θεωρηθούν – αυτός και οι συγκρατούμενοί του- πολιτικοί κρατούμενοι με τα αντίστοιχα δικαιώματα.

Ενόσω ήταν φυλακισμένος στην πτέρυγα Η της φυλακής του Μέιζ στη Βόρεια Ιρλανδία, έγραψε πολλά διηγήματα, ποιήματα και ημερολόγια, σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Τα ποιήματα όπως το παρακάτω, γράφονταν σε κυλίνδρους από χαρτιά τουαλέτας ή σε τσιγαρόχαρτα. Ο θάνατός του και αυτός άλλων εννέα απεργών πείνας προκάλεσε ένα νέο κύμα στρατολόγησης και δραστηριότητας του IRA.

Ω! Οι ψυχροί άνεμοι του Μαρτίου θρηνούν

Είναι δύσκολα για την καρδιά του φυλακισμένου

Γιατί θυμίζουν τις παραπονεμένες κραυγές της μητέρας μου

Την οποία πρέπει να αποχωριστώ

Την ακούω να κλαίει μόνη της με λυγμούς

Η θλίψη της με σαρώνει

Και στο σκοτάδι του κελιού της φυλακής μου

Ένα δάκρυ θερμαίνει το μάτι μου.

Ω! Άνεμε γιατί σφυρίζεις κλαίγοντας,

αφού γυρνάς ελεύθερος

Ω! Είναι αυτή η φτωχή καρδιά σου που έσπασε

Και φεύγει μακριά;

‘Η μήπως κουβαλάς τις κραυγές των ανθρώπων που γεννιούνται ανελεύθεροι

Αυτούς που δεν μπορούν να ελέγξουν τίποτα

Και δεν εξουσιάζουν την μοίρα τους;

Ω! Μοναχικοί άνεμοι που περπατάτε το βράδυ

Για να στοιχειώσετε την ψυχή του αμαρτωλού

Λυπηθείτε εμένα, το θλιμμένο παιδί

Που ποτέ δεν θα μεγαλώσει

Λυπηθείτε όσους πονούν

Τον δεσμώτη και τον σκλάβο

Και ψιθυρίστε γλυκά την ανάσα του Θεού

Μέσα στον ταπεινό μου τάφο.

Ω! Ψυχροί άνεμοι του Μαρτίου

που διαπερνάτε το σκοτάδι

Κλαίτε σε βαρείς τόνους

Για τις ψυχές των ανθρώπων

που φέρατε στον Θεό

Αλλά εξακολουθούν να στενάζουν

Ω! Δακρυσμένοι άνεμοι

αυτής της μοναχικής νύχτας

Πονά της μητέρας μου η καρδιά

Ω! Κύριε των πάντων

φύσηξε την ανάσα της ελευθερίας

Για να μην κλαίει πια. 

πηγή

Εξέγερση ενάντια στο μέλλον

του King Ludd

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το δήθεν “περιβαλλοντικό νομοσχέδιο” που ψηφίστηκε τις τελευταίες μέρες, άλλα και για την πλήρη απουσία οικολογικής συνείδησης και φωνής εντός του εθνικιστικού χώρου. Οι εποχές που διανύουμε αν μη τι άλλο διακρίνονται για την ταχύτητα των αλλαγών τους. Αυτό που συχνά πυκνά ονομάζεται πρόοδος δεν είναι κάτι αυθαίρετο και αόριστο, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Είναι το συνεχώς αυξανόμενο άνυσμα της υλιστικής, βιομηχανικής και τεχνολογικής εξέλιξης. Η έννοια της Προόδου της οποίας οι θεμελιώδεις προκείμενες υπόκεινται καθαρά στο υλιστικό πεδίο έχει καταλήξει να είναι η Θρησκεία του σύγχρονου ανθρώπου.

Εκεί που ο άνθρωπος της παράδοσης ορίζει ως σημείο αναφοράς την αρετή η το κατά Φύσιν Ζήν, έχοντας ως πυξίδα και φάρο την ιερότητα ,τον συμβολισμό και τον μύθο του κόσμου που τον περιβάλει, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τίποτε το βαθύτερο και εσωτερικό. Το δικό του σημείο αναφοράς και αξιολόγησης της ζωής παραμένει το "κατά κεφαλήν εισόδημα" το "Α.Ε.Π." και οι ανέσεις που προσφέρονται από τον πολιτισμό της μηχανής , ο οποίος ήλθε για να αντικαταστήσει τον πολιτισμό της Παράδοσης. Στην παραδοσιακή αντίληψη κάθε τι που σήμερα φαντάζει ανούσιο η κοινότυπο έχει έναν εσωτερικό συμβολικό χαρακτήρα.

Ακόμη και οι πλειονότητα των σύγχρονων φυσιολατρών οι οποίοι φαίνεται να είναι σε συνεχή επαφή με την φύση αδυνατεί να βιώσει κάτι περισσότερο από απλή διασκέδαση και ενθουσιασμό όταν επισκέπτεται την ύπαιθρο. Στην ουσία δεν θέλει να την επισκεφτεί θέλει να κυριαρχήσει πάνω της. Πάνω σε αυτό το ζήτημα κάνει μια αναφορά ο Ιταλός παραδοσιακράτης Ιούλιος Έβολα, λέγοντας: «Σε αυτή την βάση, θα πρέπει να προστατέψουμε τα βουνά από την εισβολή των τουριστών, οι οποίοι επιχειρούν να τα κάνουν κτήμα τους με την δημιουργία των δικών τους "πολιτισμένων βάσεων" (base camps). Δεν αναφέρομαι μόνο στην νεολαία, η οποία φέρνει μαζί της στα δικά διαφορά θέρετρα τα αυτοκίνητα της ,τις αστικές συνήθειες (όπως disco και γήπεδα αντισφαίρισης), και η οποία με το συμπλεγματικό και ματαιόδοξο τρόπο παρουσιάζει το φανταχτερό νέο εξοπλισμό που θα χρησιμοποιηθεί για μια ακίνδυνη βόλτα στο δάσος. Αναφέρομαι και σε όσους αμαυρώνουν την ηρεμία και τα καθαρά μέρη με τον υλισμό και την κοινοτοπία, με ανταγωνιστική διάθεση και με μια μανία για οτιδήποτε είναι δύσκολο και ασυνήθιστο, μόνο και μόνο για μια νέα επίδοση. Το όρος απαιτεί αγνότητα και απλότητα. Απαιτεί ασκητισμό!»

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω την θέση που πρέπει να κρατήσουμε μεταξύ των δύο αυτών κοσμοθεωριών αυτόν της παράδοσης και αυτόν της νεωτερικότητας. Χρησιμοποιούμε συχνά την φράση του προαναφερθέντος συγγραφέα: "Εξέγερση ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο" χωρίς Δυστυχώς να εμβαθύνουμε στην ουσία του τι τελικά είναι αυτός ο σύγχρονος κόσμος;

Εκεί έγκειται και κατά την γνώμη μου η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής οικολογικής συνείδησης εντός των εθνικιστών. Ο σύγχρονος άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον ως μια αστείρευτη δεξαμενή υλικών και μέσων. Αντιλαμβάνεται την σχέση του με το περιβάλλον όμοια με αυτή του "αγοραστή και του καταναλωτή" της " προσφοράς και της ζήτησης" και αυτό γιατί, όπως είπα και προηγουμένως, η σύγχρονη αντίληψη της ζωής είναι αμιγώς αποσυμβολιστική και οικονομοκεντρική. Εκτός αυτής της αντίληψης που έχει φωλιάσει μέσα μας ένας δεύτερος ανασταλτικός παράγοντας για την δημιουργία οικολογικής συνείδησης είναι το φαινόμενο της αστικοποίησης. Βλέπουμε ότι οι σύγχρονοι πληθυσμοί μετακινούνται ολοένα και μακρύτερα από την ύπαιθρο σχηματίζοντας τσιμεντένιες αυτοκρατορίες, απρόσωπες και καταθλιπτικές. Βλέπει κανείς την ματαιότητα αυτής της μεταστροφής στα δεκάδες τεχνητά άλση εντός των πόλεων τα οποία γεμίζουν ασφυκτικά με κόσμο που τρέχει για να καθίσει λίγα λεπτά στο γρασίδι να ακουμπήσει τα δέντρα που φύτεψε ο δήμος να αφουγκραστεί τους ήχους της φύσης μακριά από τις επιβλαβείς ηλεκτρονικές ηχητικές συχνότητες της πόλης.  

Τι άθλια ανταλλαγή; θα έλεγε κανείς ... Όταν μέχρι και στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν ακόμα και η Αττική έσφυζε από χλωρίδα και πανίδα και οι κωμοπόλεις ήταν ακόμα σε επαφή με την φύση - ανάλογη με αυτή των χωριών. Ενώ αντιλαμβανόμαστε πως η ροπή προς το φυσικό περιβάλλον είναι καθόλα φυσική, ο άνθρωπος επέλεξε να γίνει αντιρρησίας της ίδιας του της συνείδησης να εγκαταλείψει αυτή την άμεση επαφή χτίζοντας μεγαλουπόλεις με την τραγική ειρωνεία να είναι εμφανής, όταν εντός αυτών δημιουργεί έναν τεχνητό μικρόκοσμο ,αντίγραφο εκείνου του μεγαλειώδους μακρόκοσμου που θυσίασε.

Έχοντας υπόψη τους δύο βασικούς πυλώνες που καθιστούν τον μέσο σύγχρονο άνθρωπο παντελώς αποκομμένο από την οικολογία θα προσπαθήσουμε να δείξουμε πως αυτοί οδηγούν στην καταλήστευση της εναπομένουσας φύσης. Αφού πλέον τα ποτάμια δεν είναι θεοί, στα δάση δεν υπάρχουν πνεύματα και τα βουνά είναι το καταλληλότερο σημείο να χτιστούν οδικές οδοί που θα οδηγούν και τον απλό, αδαή τουρίστα στην κορυφή. Δεν υπάρχει κάνεις λόγος για τον σύγχρονο άνθρωπο να μην εκμεταλλευτεί την φύση προς ίδιον όφελος δεν υπάρχει εντός της τίποτα το θεϊκό τίποτε το ανώτερο και συμβολικό μόνο ύλη προς εκμετάλλευση. Η έννοια της συνύπαρξης φαντάζει έωλη, πλέον το σύνθημα που κυριαρχεί είναι "ύπαρξη με κάθε τίμημα!".  Και ακριβώς αυτό είναι που εφαρμόζεται ή τουλάχιστον προσπαθεί να εφαρμοστεί σε πολλά σημεία της Ελληνικής Υπαίθρου.

Ο στυγνός εκμεταλλευτής, ο βλάσφημος καταπατητής, που τόσους αιώνες στον βωμό της εκβιομηχάνισης καταπατά εκτάσεις γης, ανεγείρει τουριστικά θέρετρα σε ιερά βουνά, βασανίζει με τον χειρότερο τρόπο τα ζώα που προορίζονται για βρώση, εμφανίζεται ως απελευθερωτής και σωτήρας της φύσης που όπως λέει ‘’χρειάζεται χείρα σωτηρίας’’ Εμφανίζεται με χυδαίο τρόπο μπροστά σε χωριά, κοινότητες και περιοχές της υπαίθρου που αποτελούν τους μόνους που ζουν πλησιέστερα στο φυσικό περιβάλλον και τους αυτοπροσδιορίζεται ως σωτήρας! Με δημοκρατικά ψηφίσματα δίνει το πράσινο φως σε ιδιωτικές εταιρίες ανεμογεννητριών σε εταιρίες εξόρυξης υδρογονανθράκων και πάσης φύσεως ιδιωτικών επενδυτών που έχοντας το κατάλληλο κεφάλαιο θα μπορούν να επιβουλεύονται το φυσικό περιβάλλον. Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια γίνονται ιδιωτικές και κρατικές επεμβάσεις στο περιβάλλον άλλα το επερχόμενο νομοσχέδιο έρχεται για να διευκολύνει ακόμη περισσότερο την καταλήστευση.

Πόσο αστείο και χυδαίο ταυτόχρονα ακούγεται το ότι δημιουργούν εγκαταστάσεις φιλικές προς το περιβάλλον ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ το περιβάλλον! Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι η "New Age" οικολογική συνείδηση των ιδιωτικών κολοσσών δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα "προϊόν " το οποίο πουλάει! Φυσικά δεν γίνεται λόγος για τα υπαρξιακά ζητήματα που θα θέσουν τον άνθρωπο εντός και σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον, παρά μόνο για επενδυτικά Project  που απλά θα ‘’παχύνουν’’ τους τραπεζικούς λογαριασμούς των κατόχων τους στο βωμό πάντοτε της "Oικολογίας".

Ο πολιτισμός της μηχανής που με χυδαίο τρόπο έθεσε εκτός του Φυσικού Γίγνεσθαι τον Άνθρωπο, κάνοντάς τον να μοιάζει με Θεό και Αφέντη χάριν της μηχανής και του ατσαλιού, έρχεται με τα ίδια μέσα να επαναφέρει την Τάξη. Δημιούργησε το πρόβλημα και έπειτα ‘’πουλάει’’ την λύση. Και ενώ όλα αυτά λαμβάνουν χώρα ο εθνικιστικός χώρος βρίσκεται εν υπνώσει. Καθώς φαίνεται δεν έχει αντιληφθεί πως ο σύγχρονος κόσμος είναι τόσο βαθιά ριζωμένος εντός της συνείδησης του, που ενώ νομίζει ότι έρχεται σε ρήξη μαζί του, στην πραγματικότητα είναι παθητικός δέκτης των συνεπειών του. Είναι στο χέρι μας να αναδείξουμε τις λύσεις και τις διεξόδους πάντα με οδηγό την Παράδοση. Καμία λύση δεν θα βρεθεί εκ των μέσων που δημιούργησαν το πρόβλημα.

Απαιτείται εδώ και τώρα επαναστατική σκέψη η οποία θα μας οδηγήσει στα ενδότερα και ουσιαστικά ζητήματα που πρέπει να επαναξιολογήσουμε. Κλείνοντας θα παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα φιλοσόφων σχετικά με το ζήτημα που αναλύθηκε αποσκοπώντας να λειτουργήσουν σε συνδυασμό με το κυρίως κείμενο, τροφή για σκέψη.

«Αν ήταν δυνατόν να καταργηθούν οι μηχανές και να αποκατασταθούν οι παλιές τέχνες με όλα τα στοιχεία επιδεξιότητας και αξιοπρέπειας που ενέχουν, το «εργατικό πρόβλημα» θα έπαυε να υφίσταται. Αυτό αληθεύει ακόμα και για τις καθαρά υπηρετικές λειτουργίες ή για τις λίγο-πολύ ποσοτικές ασχολίες, απλώς γιατί οι μηχανές είναι οι ίδιες απάνθρωπες και αντι-πνευματικές. Οι μηχανές σκοτώνουν όχι μόνο την ψυχή του εργάτη, αλλά την ψυχή καθεαυτή, και γι’ αυτό επίσης την ψυχή του εκμεταλλευτή. Η συνύπαρξη εκμεταλλευτή και εργάτη είναι αδιαχώριστη από τη μηχανοποίηση. Οι τέχνες, λόγω της ανθρώπινης και πνευματικής ποιότητάς τους, προφυλάσσουν από αυτήν την χονδροειδή λύση. Η μηχανοποίηση του κόσμου, τελικά, σημαίνει τον θρίαμβο του υπολογιστικού και πανούργου σιδηρού εμπορίου. Είναι η νίκη του μέταλλου πάνω στο ξύλο, της ύλης πάνω στον άνθρωπο, της πονηριάς πάνω στην ευφυΐα.»

-ΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΥΛΕΣ

FRITHJOF SCHUON.

«Αν θέλετε να βάλετε κάποιον νέο στο σωστό μονοπάτι της παιδείας, προσέξτε να μη του ταράξετε την απλοϊκή, τη γεμάτη εμπιστοσύνη και ταυτόχρονα προσωπική, άμεση σχέση του με τη φύση. Σ’ αυτόν το νέο πρέπει το δάσος και ο βράχος, η θύελλα, το αρπαχτικό πουλί, το κάθε λουλούδι, η πεταλούδα, το λιβάδι, η βουνοπλαγιά να του μιλάνε στη γλώσσα τους. Πρέπει να ξαναβλέπει σ’ αυτά τον ίδιο τον εαυτό του σαν σε αναρίθμητους κατοπτρισμούς και αντιφεγγίσματα, σε μια δίνη από ρευστές εκφάνσεις. Έτσι , στη μεγάλη αλληγορία της φύσης θα διαισθανθεί , ασύνειδα, τη μεταφυσική ενότητα όλων των όντων και ταυτόχρονα θα «ακουμπήσει» κι ο ίδιος στην ακατάλυτη συνέχεια και στην αναγκαιότητά τους. Πόσοι όμως νέοι άνθρωποι μπόρεσαν κι ανδρώθηκαν έχοντας τόσο άμεση, σχεδόν προσωπική σχέση με τη φύση ; Οι υπόλοιποι υποχρεώνονται πολύ νωρίς να μάθουν μια άλλη αλήθεια : πώς να υποδουλώνουν τη φύση.»

ΝΙΤΣΕ

(Απόσπασμα διάλεξης του ως καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας το 1872).

«Υπό το πρίσμα των αρχαίων Ελλήνων είναι ύβρις η σημερινή στάση μας έναντι της φύσης το πως την καταδυναστεύουμε με την βοήθεια της μηχανής και της αδίστακτης εφευρετικότητας των τεχνικών και των μηχανικών.»

ΝΙΤΣΕ, Η Γενεαλογία της Ηθικής.

Κάϊ Μοῦρος - Περὶ μίσους

Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας γίνεται πολὺς λόγος περὶ ἐγκλημάτων μίσους. Ὑπάρχει μία ὁλόκληρη νομοθεσία περὶ ἐγκλημάτων μίσους. Ὅλοι φαίνεται ὅτι ἀνησυχοῦν γιὰ τὸ μῖσος. Τὸ μῖσος φαίνεται ὅτι εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας. Ὅμως τὸ μῖσος εἶναι καλό. Τὸ μῖσος προσδίδει νόημα στὴν ζωή μας. Τὸ μῖσος μᾶς δίνει ἕνα λόγο ὑπάρξεως· ἕναν στόχο γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε· μία ταυτότητα. Τὸ μῖσος εἶναι ἐνέργεια, καθαρὴ ἐνέργεια, ποὺ μᾶς ἔδωσε ἡ ἴδια ἡ Μητέρα Φύση. Τὸ μῖσος μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διακρίνουμε τὸ ψέμα καὶ τὴν προσποίηση, καὶ μᾶς βοηθεῖ νὰ ἐπικεντρωθοῦμε σὲ ὅ,τι εἶναι οὐσιαστικό. 

Τὸ μῖσος εἶναι «δημοκρατικό». Ἀκόμη καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ ἰσχυροὶ δὲν μποροῦν νὰ μισοῦν περισσότερο ἀπὸ τοὺς δούλους καὶ τοὺς ὑποτελεῖς τους. Συντόμως δὲ τὸ μῖσος θὰ εἶναι ὅ,τι θὰ μᾶς ἔχει ἀπομείνει. Τὸ μῖσος ἀπελευθερώνει. Δίχως τὸ μῖσος γιὰ τὴν δουλεία δὲν μπορεῖς νὰ σπάσεις τὰ δεσμά σου. Δίχως τὸ μῖσος γιὰ τὴν ἀδικία δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει δικαιοσύνη. Τὰ μεγαλύτερα ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους προῆλθαν ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ ἀπὸ τὴν ἱκανότητά του νὰ ἐλέγχει τὸ μῖσος. Τὸ μῖσος ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὰ ζῶα. Τὰ ζῶα δὲν μισοῦν· οἱ ἄνθρωποι ὅμως μισοῦν. Οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μισοῦν ἐπὶ δεκαετίες, καὶ μερικὲς φορὲς γιὰ ὁλόκληρη τὴν ζωή τους. Μποροῦμε ἀκόμη καὶ νὰ κληροδοτήσουμε τὸ μῖσος μας στὰ παιδιά μας καὶ ἔτσι τὸ μῖσος νὰ διατηρεῖται ἐπὶ αἰῶνες. 

Τὸ μῖσος εἶναι ἔνδειξη ἀφηρημένης διανοίας. Μόνο οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μισοῦν ἀνθρώπους ποὺ ποτέ τους δὲν εἶδαν ἤ δὲν εἶχαν οὐδέποτε συναντήσει, καὶ μόνο οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μισοῦν ἔννοιες καὶ διαδικασίες. Πῶς μποροῦμε νὰ ξέρουμε τί εἶναι ἡ ἀγάπη ἄν ἀρνηθοῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ κατανοήσουμε τὸ μῖσος; Ἡ ἀγάπη καὶ τὸ μῖσος εἶναι δύο πλευρὲς τοῦ ἰδίου νομίσματος. Χωρὶς τὸ μῖσος εἴμαστε μισοὶ ἄνθρωποι. Γιὰ νὰ εἴμαστε πλήρεις χρειαζόμαστε τὸ μῖσος. Μονάχα οἱ ἀνόητοι ὁμιλοῦν ἀτελείωτα περὶ ἀγάπης, ἀλλὰ ξεχνοῦν τὸ μῖσος. Τὸ μῖσος μᾶς ξεχωρίζει ἀπὸ τὶς πράες καὶ πειθήνιες μᾶζες. 

Μὴν φοβᾶσθετὸ μῖσος, μὴν τὸ ἀρνεῖσθε καὶ μὴν τὸ ἀπορρίπτετε. Ἀποδεχθεῖτε τὸ μῖσος, ἐναγκαλισθεῖτε το, μάθετε νὰ τὸ γνωρίζετε καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιεῖτε. Τὸ μῖσος εἶναι τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ὅπλο, μιὰ κρυμμένη πηγὴ τῆς δύναμής σας. Μὴν τὸ ἀποποιεῖσθε. Ὅ,τι φοβᾶται περισσότερο στὸν κόσμο ἡ φιλελεύθερη ἰθύνουσα τάξη εἶναι ἡ ἱκανότητά μας νὰ μισοῦμε, ἐπειδὴ τὸ μῖσος μας μιὰ μέρα θὰ εἶναι ἡ πιὸ ἐπαναστατικὴ δύναμη στὸν πλανήτη. Τὸ μῖσος μας μπορεῖ νὰ καταστρέψει καὶ νὰ δημιουργήσει αὐτοκρατορίες!

(Σ.Σ. ευχαριστίες για την μετάφραση)

Ο Τόμας Καρλάιλ και η έννοια του χαρισματικού ηγέτη

Οι καταβολές της ιδέας που θέλει ορισμένους «ξεχωριστούς ανθρώπους», οι οποίοι εμπνεόμενοι από ένα «θείο πνεύμα» μπορούν να κατευθύνουν την ανθρώπινη ιστορία στα πέρατα των ενοράσεών τους, ανάγονται στα προνεωτερικά χρόνια. Ενδεικτικό παράδειγμα ενός τέτοιου διανοητή, που έγραψε κατά την ιστορική περίοδο της Αντιμεταρρύθμισης, είναι ο Ισπανός εκπρόσωπος του φιλοσοφικού ρεύματος του κονσεπτισμού, Μπαλτάσαρ Γκρασιάν (1601-1658). Αναφέρομαι στην περίπτωση του Γκρασιάν γιατί υπήρξε ένας από τους διανοητές που, προκειμένου να περιγράψουν τους «ξεχωριστούς άντρες» της ιστορίας, χρησιμοποίησε τον όρο «ήρωες[1]». Ο ίδιος όρος χρησιμοποιήθηκε από μεταγενέστερους διανοητές. Ακόμη και από νεορομαντικούς διανοητές της εποχής του μεσοπολέμου, όπως ο Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937)[2]. Ωστόσο, σε αυτό το άρθρο θα σταθώ στον Τόμας Καρλάιλ (1795-1881).

Ο Καρλάιλ αποτέλεσε την πλέον ενδεικτική περίπτωση του πως έγινε αντιληπτός ο ιστορικός ρόλος του «ξεχωριστού ανθρώπου» στους διανοητές του Ρομαντισμού. Σύμφωνα με τον Zeev Sternhell, κανείς Βρετανός του 19ου αιώνα δεν υπέστη στο ίδιο μέτρο με τον Καρλάιλ την επιρροή του Φίχτε, του Γκαίτε και του Νοβάλις, καθώς και του γερμανικού Ρομαντισμού γενικότερα[3]. Έχοντας υιοθετήσει την φιλοσοφική σκέψη του ρομαντικού ιδεαλισμού, ο Καρλάιλ θεώρησε ότι όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί είναι ορατά σύμβολα μιας «εσωτερικής πραγματικότητας» του κόσμου. Αυτή η «εσωτερική πραγματικότητα», σύμφωνα με τον Καρλάιλ, εκφράζει μια αλήθεια των πραγμάτων η οποία βασίζεται σε μια θεία ιεράρχηση. Ο ανθρώπινος βίος, προκειμένου να είναι ουσιαστικός, οφείλει να σεβαστεί αυτή την ένθεη ιεράρχηση και να βασιστεί επάνω της. Αν το πετύχει, θα δημιουργήσει συνθήκες Τάξης στον κόσμο της καθημερινότητας[4].

Ωστόσο, για τον Καρλάιλ, ο Διαφωτισμός και τα ιστορικά του προανακρούσματα διασάλευσαν την, εγκαθιδρυμένη στην ανθρώπινη ιστορία, Τάξη. Ο Sternhell σημειώνει πως τα σημαντικότερα δοκίμια του Καρλάιλ πραγματεύονται την άρνηση της δημοκρατίας, την περιφρόνηση της αριστοκρατίας που είχε εξαγοραστεί από το χρήμα των αστών, το μίσος για την αμερικανική δημοκρατία, την απέχθεια για τον υλισμό και την εκβιομηχάνιση, καθώς και την πίστη ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι εκ φύσεως δούλοι[5]. Απέναντι στον εξισωτισμό της νεωτερικότητας, ο Καρλάιλ υποστήριξε ότι στέκεται το διαχρονικό πρότυπο του «οδηγού της ιστορίας». Ορισμένοι «ξεχωριστοί άνθρωποι», τους οποίους ο Καρλάιλ ονόμασε «ήρωες», έχουν την έμφυτη ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις αρχές της εσωτερικής τάξης του κόσμου. Και το πεπρωμένο τους είναι να την διασφαλίσουν. Αλλά και οι κοινωνίες, στην φυσική τους κατάσταση, αναζητούν αυτούς τους ηγέτες. Οι «ήρωες» είναι στοιχεία της ίδιας της ύπαρξης των κοινωνιών[6]. Και η λατρεία των «ηρώων», η ίδια η ψυχή των κοινωνικών σχέσεων[7].

Οι «ήρωες» του Καρλάιλ είναι απεσταλμένοι του Θεού και μόνον αυτοί, από όλους τους ανθρώπους, βρίσκονται σε απευθείας επαφή με την εσωτερική πραγματικότητα του Σύμπαντος[8]. Αποστολή των «ηρώων» είναι να οδηγούν τον κόσμο σε έναν βίο εναρμονισμένο με την θεία αλήθεια. Κατά το παρελθόν οι «ήρωες» μπορεί να ονομάζονταν θεοί, όπως ο Όντιν, προφήτες, όπως ο Μωάμεθ, ιερείς, όπως ο Λούθηρος, ή ποιητές, όπως ο Σαίξπηρ. Η ιδιότητα δεν έχει σημασία. Είτε είναι προφήτης, είτε ποιητής, κάθε ήρωας, παντού και πάντοτε, στέλνεται σε εμάς για να μας αποκαλύψει [9]τον ιστορικό προορισμό, που είναι συμβατός με το «θείο μυστήριο[10]». 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ...

Propatria Podcast 15 - Συνέντευξη με συναγωνιστή της κοινότητας ΚΙΝΗΜΑ

Τα καλύτερα έρχονται και θα είναι τυπωμένα

πηγή

Carl Schmitt και Ernst Jünger

Μια αλληλογραφία

Αθανάσιος Καΐσης

Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

2001

26 σελίδες