Παρίσι, φθινόπωρο 1944, «οι φυλακές με
τα μεγάλα τείχη, και ο Φρέσνες γεμάτος - με χαμένους που ήταν γενναίοι». Η
Γαλλία των «απελευθερωτών» κάνει τους λογαριασμούς της με την ήττα, τον Ιούνιο
του 1940, με την κατάληψη ενός μεγάλου μέρους της επικράτειας της και του
Παρισιού, με την δημοκρατία του Βισύ του Στρατάρχη Πεταίν, ο οποίος για πολλούς
και διάφορους λόγουςσυνεργάστηκε με
τους Γερμανούς.
«Συνεχίζουν ν’ αστράφτουν οι τελευταίοι πυροβολισμοί
στο ομιχλώδες πρωινό, που οι δικοί μας πέσανε στη γη
ανάμεσά σας θα βρεθώ με ενδεκάχρονη χρονοτριβή
Εσάς απόψε σκέπτομαι Ώ του Φεβρουάριου νεκροί»
5 Φεβρουαρίου 1945
Πάνω από εκατό χιλιάδες θα πέσουν υπό
των πυροβολισμών των εκτελεστικών αποσπασμάτων στο όνομα της ελευθερίαςκαιτης δημοκρατίαςτης «France
libre» ...
Το κελί νούμερο 77, των φυλακισμένων
και καταδικασμένων σε θάνατο, φιλοξενεί τυλιγμένο σε οκτώ κιλά αλυσίδων, τον δημοσιογράφο
και συγγραφέα Robert Brasillach, τριάντα έξι ετών όχι ακόμη συμπληρωμένα.
Ένα πρώιμο ταλέντοπου υποσχόταν πολλά για την λογοτεχνία,
αρχισυντάκτης του περιοδικού «Je suis partout», το πιο ασυμβίβαστο και
μαχητικόπεριοδικό του Γαλλικού Φασισμού.
Καθώς πλησίασαν οι Σύμμαχοι, στις 25
Αυγούστου, και ενώ πολλοί από τους φίλους και τους συντρόφους του ακολούθησαν
τους Γερμανούς που υποχώρησαν, αυτός παρέμεινε για να μην δώσει, όπως θα πει
στη δίκη, μια αρνητική εικόνα τον εαυτό του και σε εκείνους που πίστεψαν σε
αυτόν.Κρύφτηκε
στο σπίτι μιας φίλης του, την Marguerite Cravoisier, αλλά όταν
μαθαίνει ότι η μητέρα του φυλακίστηκε, παραδίδεται.
Το «δικαστήριο» θα συνεδριάσει μόνο 25
λεπτά για να τον καταδικάσει σε θάνατο. Δέχθηκε την θανατική καταδίκη
κραυγάζοντας «Τιμή μου!». Αργά το απόγευμα στις 5 Φεβρουαρίου 1945. Ο δικηγόρος
Jacques Isorni πηγαίνει να τον δει.Το
καθήκον του είναι σοβαρό: πρέπει να του ανακοινώσει ότι το αίτημα για χάρη, το
οποίο υπέγραψαν οι περισσότεροι Γάλλοι διανοούμενοι, απορρίφθηκε από τον
στρατηγό de Gaulle.Ο
επίσημος λόγος, λέει ότι υπάρχει μια φωτογραφία του Brasillach με στολή της Wehrmacht
στο Ρωσικό μέτωπο.
Αυτό δεν το ανέχονται, ακόμα κι αν
είναι ψεύτικο.Οι
φωτογραφίες που τον απεικονίζουν κατά τη διάρκεια ενός σύντομου ταξιδιού για να
συναντήσειεθελοντέςαντι μπολσεβίκους, τον δείχνουν με πολιτικά
ρούχα, αλλά και έτσινα είναι:
απαιτείται μια υποδειγματική χειρονομία ενάντια στους πολλούς, πάρα πολλούς,
που έχουν συμμετάσχει στη συνεργασία (ο Celineβρίσκεται στον δρόμο προς σε μια
Γερμανία που καταστράφηκε από βομβαρδισμό και θα καταφύγει τελικάστη Δανία. Ο Drieu la Rochelle έχει απομονωθεί από τον
κόσμο και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει το θάνατο).
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ο Brasillach
το αισθάνεται και το περιμένει με αυτό
το λυπημένο χαμόγελο που χαρακτηρίζει τις φωτογραφίες που έχουν σωθεί, πίσω από αυτά τα στρογγυλά
γυαλιά και το βλέμμα ενός αγοριού που δεν έχει γίνει ποτέ ενήλικας. Και στον Jacques
Isorni που θα ήθελε να μείνει περισσότερο, να μοιραστεί τις τελευταίες στιγμές, λέει: «Να είμαι
μόνος. Θα έχω πολύ χρόνο. Πρέπει να το συνηθίσω»..
Στη συνέχεια σύρθηκε πάνω στο κρεβάτι.Θα συνεχίσει να γράφει μερικούς
στίχους αφιερωμένους στους Νεκρούς του Φεβρουαρίου: «Οι τελευταίοι
πυροβολισμοίσυνεχίζουν να ακούγονται -
την αόριστη ημέρα εκεί που έπεσαν οι δικοί μας.-
Μεέντεκα χρόνια καθυστέρηση, θα είμαι άραγε ανάμεσά σας; Σας σκέφτομαι Εσάς ω νεκροί
του Φεβρουαρίου!» (Στις 6 Φεβρουαρίου 1934, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με
την χωροφυλακή, ένα επεισόδιο του οποίου ο Drieu la Rochelle δίνει έντονη
εκπροσώπηση στο βιβλίο του «Gilles» και
το οποίο ώθησε τον Brasillach να αγκαλιάσει τον Φασισμό).
Μια τελευταία σημείωση που θα έχει τον
τίτλο «Πρόσωπο με τον Θάνατο».Έτσι
ξεκίνησε η κρύα νύχτα, η τελευταία του νύχτα.Είναι
πάντα ο Ζακ Ισορνί που περιγράφει το πρωί της επομένης ημέρας, το οχυρό του
Μοντρούζ, τον στύλο του καταδικασθέντων, την διμοιρία που αποτελείται από δώδεκα άτομα, η
φωτογραφία της μητέρας του μέσα στην καρδιά του, το βλέμμα του στραμμένο στον
ουρανό και εκείνη η κόκκινη σταγόνα αίματος
που στάζει από το μέτωπο του και που ο Isorni μαζεύει σε ένα φύλλο χαρτιού για
να το δώσει σε όσους τον αγάπησαν ...
"Από τώρα και στο εξής, η δέσμευση μας θα είναι
για εκείνους τους άντρες, από όλα τα πολιτικά και ιδεολογικά υπόβαθρα, που δεν
έχουν εγκαταλείψει αυτά τα διαβόητα χρόνια και για εκείνους τους νέους που τώρα
κοιτάζουν απλώς σε αυτήν την έρημο των ερειπίων και αναρωτιούνται " γιατί;" [...] Υπάρχουν βιβλία και γραπτά του άλλου "άκρου" που δεν
μπορούν να ανακυκλωθούν στο "σύστημα" που θα μπορούσαμε να
προσυπογράψουμε λέξη προς λέξη, υπάρχουν δίκαιοι και θαρραλέοι άνδρες με τους οποίους
θα νιώθαμε τιμή να μοιραστούμε πολλά.
Αλλά πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η νέα
επαναστατική κουλτούρα δεν είναι αυτή του συνολικού συγκρητισμού μεταξύ των
ασυμβίβαστων ιδεών, η λάθρα κουλτούρα των et-et (είτε το ένα είτε το άλλο,
"και έτσι και γιουβέτσι") ad usum delphini (προς χρήση από τους
δελφίνους) από τους πρώην επαναστάτες σε όλα τα μέτωπα που σήμερα
ηγεμονοποιήθηκαν και αναγνωρίστηκαν από τους αφεντάδες, πολιτικούς ή/και
καθηγητές . Η δική μας θα είναι τότε η κουλτούρα του aut - aut (ή το ένα ή το
άλλο), των νέων και ριζικών αντιθέσεων, με τους συντρόφους του αύριο ενάντια
στους εχθρούς του σήμερα και τους ψεύτικους φίλους του χθες. Αυτά είναι λοιπόν
τα πραγματικά μέτωπα του αγώνα στην Ιταλία, τα οποία διασχίζουν κάθετα τα παλιά
μέτωπα του παρελθόντος."
Από το οπισθόφυλλο του "Στις Ρίζες του
Ροσσομπρουνίσμο".
"Στην παγκόσμια, ιδεολογική και γεωπολιτική
σύγκρουση, η επιλογή μας είναι μόνο μία και υποχρεωτική: με την Ισλαμική
Πολιτεία του Ιράν και με όλους τους αφιερωμένους λαούς στην γη και τον
πολιτισμό τους, σε μια θανάσιμη πάλη ενάντια σε οποιονδήποτε ιμπεριαλισμό,
μεγάλο ή μικρό, πάντα εξαρτώμενο από απάτριδα και κοσμοπολίτικα παγκόσμια
συμφέροντα"
Αντίθετα, ο Terracciano είδε στο επαναστατικό Ισλάμ που
προώθησε το Ιράν, έναν σύμμαχο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, λόγω της σημασίας
που δίνεται στην ταυτότητα, στην κυριαρχία του λαού, στη δικαιοσύνη και στην
καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο Terracciano σε ορισμένα σημεία φαίνεται σχεδόν
να υποδηλώνει ότι αυτός ο τύπος Ισλάμ, σε αντίθεση με το Σαουδο-Βαχαμπισμό θα
μπορούσε να είναι σωτηρία για την Ευρώπη, ή τουλάχιστον πηγή έμπνευσης, καθώς
και σύμμαχος κατά της παγκοσμιοποίησης"
Από τον δεύτερο το τόμο της συλλογής κειμένων του Κάρλο
Τερρατσιάνο, "Ένοπλη Σκέψη"
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
To Arkham Asylum παρουσιάζεται ως ένα κόμικ για ενήλικες.
Έχει εμπνεύσει πολλά spinoffs, συμπεριλαμβανομένων και πολύ διασκεδαστικών
βιντεοπαιχνιδιών. Στην εν λόγω εικονογραφημένη νουβέλα βλέπουμε ότι το καλό και
το κακό εναλλάσσονται αλλεπάλληλα με έναν σχεδόν μανιώδη τρόπο. Η εικαστική
υποστήριξη του σεναρίου από τον McΚean αναδεικνύει ένα περιβάλλον στο οποίο οι
επιρροές του γοτθικού και του punk στοιχείου μπολιάζονται με μια
κινηματογραφική ψυχολογικού θρίλερ ματιά και αρκετές δόσεις κλειστοφοβικού αισθητικού
συμβολισμού. Το σενάριο αποτυπώνει την ιδιαίτερη λογοτεχνική ταυτότητα του
Morrison. Σε γενικές γραμμές η υπόθεση του σεναρίου έχει ως εξής.
Ο Batman καλείται να αντιμετωπίσει μια εξέγερση των τροφίμων
του ψυχιατρείου Arkham Asylum. Εκεί κρατούνται οι πιο σκληροί κακοποιοί της
πόλης τους οποίους ο «σκοτεινός ιππότης» είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν.
Ωστόσο σε αυτή την περιπέτεια οι αλλαγές που έχουν υποστεί είναι πολλές. Ο
Batman πρέπει να αντιμετωπίσει τους εχθρούς του σε ένα εφιαλτικά αντίξοο περιβάλλον
υπερφυσικού τρόμου, το οποίο για εκείνους όμως είναι πια οικείο.
Θα ξεκινήσω περιγράφοντας την αντιμετώπιση των ασθενών που
παρουσιάζουν οι δημιουργοί του εν λόγω κόμικ. Στο Arkham οι
ασθενείς-εγκληματίες θεωρούνται τρελοί, εκ γενετής κακοί και επικίνδυνοι για
την κοινωνία του Gotham. Θεωρούνται όλοι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους
ανεξάρτητα από την ασθένεια τους. Από αυτή την άποψη, το Arkham - σε μια
φανταστική πόλη της Νέας Υόρκης (Gotham) - μοιάζει με το Βρετανικό ψυχιατρικό
νοσοκομείο Broadmoor, στο οποίο έχει παραμείνει για χρόνια και ο περιβόητος
Charles Bronson/Charles Salvador. Αυτή η εγκατάσταση δημιουργήθηκε στο
Berkshire τη δεκαετία του 1850 ως το
πρωτότυπο ίδρυμα για ψυχικά ασταθείς εγκληματίες – ακόμη και αν τέτοιες
περιγραφές αποφεύγονται με επιμέλεια.
Όλοι οι υπερ-κακοί που περιλαμβάνονται εδώ – πρόκειται για
τους Joker, Two-Face, Croc, Blackmask, Doctor Destiny, Mad Hatter, Scarecrow,
Clay Face, Maxie Zeus,οι Tweedle-Dum και Tweedle-Dee, ο καθηγητής Milo, κ.λπ. –
αντιμετωπίζονται μεν ως υπεύθυνοι για τα εγκλήματά τους, αλλά συνάμα θεωρείται
ότι η κατάσταση τους είναι θεραπεύσιμη. Αυτό συμφωνεί με την φιλελεύθερη
αντίληψη, που βασίζεται στον Διαφωτισμό. Ότι ο άνθρωπος είναι φυσικά και
καθολικά καλός, λογικός, ευγενικός, κοινωνικός και παραμένει καθόλα νόμιμος
μέχρι οι εξωτερικές συνθήκες να τον εξωθήσουν σε μία παράνομη πράξη.
Αρκετοί ψυχοθεραπευτές απασχολούνται στο ίδρυμα για τη
θεραπεία των μανιακών που φιλοξενούνται σε αυτό. Ακριβώς όπως και σ’ ένα πραγματικό
νοσοκομείο, μια σειρά από θεραπείες δοκιμάζονται: Rorschach τεστ, θεραπείες με
χρήση συναφών λέξεων, καθώς και κλασσικός φροϋδισμός. Ο διευθυντής του
ιδρύματος χρησιμοποιεί ακόμη και ECT (Ηλεκτροθεραπεία) στους «ασθενείς». Αυτό
είναι ενδιαφέρον για δύο λόγους: πρώτον, το αντιψυχιατρικό κίνημα αγωνίστηκε
εναντίον της παραπάνω θεραπείας από τη δεκαετία του 1960 και μετά και,
δεύτερον, δείχνει τη βιολογική βάση της ψυχικής ασθένειας. Πιο συγκεκριμένα, το
ότι μπορεί ο γιατρός να γιατρεύει σωματικά τον ασθενή, ακριβώς επειδή η
ασθένεια του έχει βιολογικά/σωματικά αίτια και αποτελέσματα. Στην
πραγματικότητα, αυτοί που είναι ψυχοπαθείς εγκληματίες εμπίπτουν σε δύο μεγάλες
κατηγορίες. Βέβαια τα αδικήματα που διαπράττουν - δολοφονία, βιασμός,
κανιβαλισμός κ.λπ. - τείνουν να είναι μάλλον παρόμοια, αλλά οι συνθήκες
προέλευσης είναι πολύ διαφορετικές. Οι δύο κατηγορίες είναι η ψυχοπάθεια και η
σχιζοφρένεια. Είναι ενδιαφέρον ότι η λέξη ψυχοπαθής (στην αγγλική αργκό psycho)
είναι τώρα βαθιά «προσβλητική» ή πολιτικά μη ορθή. Έχουμε φτάσει στο σημείο το
προσωπικό σε αυτά τα νοσοκομεία, στην Αμερική και στην Αγγλία, να μπορεί να
επιπληχθεί εάν την χρησιμοποιήσει.
Η αλήθεια είναι ότι η ψυχοπάθεια αποτελεί μια κατάσταση που
έχει να κάνει με το γενετικό φορτίο του ανθρώπου. Δηλαδή, άτομα που πάσχουν από
προχωρημένη διαταραχή της προσωπικότητας γεννιούνται και δεν γίνονται. Επί
παραδείγματι, οι βαριά ψυχικά ασθενείς θεωρούν ότι το να σκοτώσουν έναν άνθρωπο
είναι ίδιο με το σκότωμα μίας μύγας. Ομοίως, για αυτούς ο βιασμός γίνεται
αντιληπτός ως μια φυσιολογική ερωτική πράξη. Είναι σχετικά ανίκανοι να λένε
ψέματα, σε αντίθεση με τους υγιείς ανθρώπους που μπορούν να το κάνουν
οποιαδήποτε στιγμή (αυτό είναι συνήθως για την επιβίωση κοινωνικών καταστάσεων
χωρίς να υπάρξει σύγκρουση.) Οι βαριά ψυχικά ασθενείς ζουν για την σύγκρουση
πιστεύουν ότι η ζωή είναι κενή νοήματος και έχουν απόλυτη περιφρόνηση για τους
κοινωνικούς κανόνες, αυτούς που προσπαθούν να τους συμβουλέψουν ακόμη και για
τους γιατρούς.
Ο Τζόκερ είναι δημιουργημένος ώστε να παρουσιάζεται ως
κάποιος που πάσχει από σοβαρή ψυχική ασθένεια η οποία παραπέμπει μάλλον στην
ψυχοπάθεια, αλλά στο Arkham παρουσιάζεται ότι πάσχει από το σύνδρομο Tourette’s
. Αυτή είναι μια έξυπνη ιδέα, επειδή το Tourette είναι μια περίπλοκη διάγνωση
με θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, (ο Μότσαρτ πιστεύεται ότι υπέφερε από
αυτό, για παράδειγμα). Η απρόσεκτη και επαναλαμβανόμενη επιθυμία του Τζόκερ να
είναι αγενής, να αναστατώνει την κοινωνική τάξη, να βλασφημεί, και να είναι
σαδιστικός αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του χαρακτήρα και της διάγνωσης του.
Ωστόσο, εάν διερευνήσουμε βαθύτερα, ο Τζόκερ μπορεί επίσης
να διαγνωστεί ότι πάσχει από Super Sanity: το «εγώ» του καταστέλλεται πλήρως
και οι καθημερινές εμπειρίες δεν τον επηρεάζουν με οιοδήποτε τρόπο. Δεν έχει
κανένα φίλτρο σε σχέση με την υπερ-πραγματικότητα (με άλλα λόγια) και ως εκ
τούτου είναι ανίκανος για μια συντηρητική σκέψη γλωσσικά, ηθικά, σεξουαλικά
κλπ. Όλα για αυτόν βρίσκονται στην στιγμή - είναι ένας καθαρός Υπαρξιστής. Μέσω
αυτού το «είναι» γίνεται ύπαρξη (being is becoming) για να χρησιμοποιήσουμε
φιλοσοφική γλώσσα. Διαθέτει μια έντονη ομοιότητα με την προσωπικότητα του
Καλιγούλα, του Ρωμαίου αυτοκράτορα, όπως αυτός παρουσιάζεται και στο έργο του
Albert Camus. Ο Τζόκερ, όπως και ο Καλιγούλας, μπορεί να σε αγκαλιάσει, να σε
φλερτάρει, να σε δολοφονήσει και να χορέψει με το πτώμα - ενώ γελάει συνεχώς
και ταυτόχρονα έχοντας δάκρυα πλασματικής θλίψης να ρέουν στα μάγουλά του.
Ο Batman, σε αντίθεση, είναι η τάξη, η αρτιότητα (κάτι που
γίνεται αισθητό από το σώμα του αλλά και την μαύρη στολή του), η συντηρητική
σκέψη (μέχρι και η ζωή του ως playboy είναι επίπλαστη, ο ίδιος απέχει από
ερωτικές περιπτύξεις), και ταυτόχρονα ο αντι-αθεισμός (με την μεταφυσική
έννοια) καθώς και η Aπολυτότητα. Ο Bruce Wayne (Batman) είναι ένας μεταφυσικός
αντικειμενιστής, ένας συντηρητικός επαναστάτης. Ο Τζόκερ (σε απόλυτη αντίθεση)
είναι «αναρχικός». Ωστόσο, ο αναρχισμός και ο πραγματικός συντηρητισμός
συνδέονται μεταξύ τους λόγω των διαλεκτικών τους αντιστροφών. Αν περάσουμε τον
Nietzsche και μετακινηθούμε στον εγωισμό του Stirner καταλήγουμε με το
ατομικιστικό στοιχείο του Bakunin. Μπορούμε βέβαια και από το ατομικιστικό
Μπακουνικό στοιχείο να κάνουμε και την
αντίθετη διαδρομή.
Περνώντας από την εννοιολόγηση του χαρακτήρων του
συγκεκριμένου κόιμικ στην σκέψη της πολιτικής θεωρίας προκύπτει και ένα ακόμη
ενδιαφέρον ζήτημα: η έννοια του αναρχικού φασισμού ή του αναρχικού
συντηρητισμού (ένας συνδυασμός Batman και Joker). Μια υποθετική κατηγοριοποίηση
κάτω από αυτή την «ετικέτα» θα περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό λογοτεχνών, όπως οι
Céline, D. H. Lawrence, Wyndham Lewis, Gottfried Benn, Ernst Jünger, Yukio
Mishima, Drieu La Rochelle, T. E. Lawrence, Ezra Pound και ούτω καθεξής. Ένα
νέο αίνιγμα εμφανίζεται επίσης εδώ: οι περισσότεροι συντηρητικοί ηγέτες (σε
αντίθεση με την πλειοψηφία των οπαδών τους) εμφανίζουν χαρακτηριστικά του
Αναρχικού (άναρχου κατά Ernst Jünger). Βέβαια οι υποστηρικτές τέτοιων κινημάτων
τείνουν να είναι πολύ πιο συντηρητικοί από τους ηγέτες τους. Οι ίδιοι
εμπνέονται από τέτοια άτομα για να τους παρέχουν τον επαναστατικό κομφορμισμό,
την επιθετική ομαλότητα και τον υπερβατικό στωισμό που χρειάζεται ο
συντηρητισμός ...
Μια σπάνια φωτογραφία του Στρατηγού Νικολάου Ντερτιλή για τους αναγνώστες μας από το αρχείο ενός Αυτόνομου συναγωνιστή
«Καμία συνδιαλλαγή με το αμαρτωλό καθεστώς»
«Πας όστις είναι πολιτικός ή ακόμα και πολιτευόμενος δεν μπορεί
να είναι φίλος δικός μου»
«Δεν μετανιώνω για όσα έγιναν γιατί είμαι Φασίστας»
«Εμείς δεν είμαστε φυλακισμένοι αλλά αιχμάλωτοι όχι των
εχθρικών αλλά των φιλίων δυνάμεων που αυτομόλησαν στον εχθρό!»
«Oι Αξιωματικοί δεν ζητούν χάρη. Χάρη ζητούν όσοι έχουν
αφεντικά. Εγώ δεν έχω αφεντικά, είμαι ελεύθερος. Τις ιδέες μου δεν μπορεί να
τις φυλακίσει κανένας. Μόνον το φθαρτό κορμί μου. Στην Ελλάδα ουδεμία
πατριωτική πράξις παραμένει ατιμώρητος»
«Είναι πιθανότερο να πέσει μαύρο χιόνι, ο ήλιος να βγει από
τη δύση παρά να υπογράψω εγώ ένα παρόμοιο χαρτί»
«Το δικό μου αποφυλακιστήριο θα μου το καρφώσουν στο
φέρετρο. Εγώ θα βγω από τη φυλακή με τους δικούς μου όρους, θα με δικαιώσουν,
θα με αποκαταστήσουν. Από το 1974, μέχρι σήμερα, το δήλωσα εγγράφως ότι όλες οι
κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν είναι παράνομες και δεν δέχομαι τις αποφάσεις
τους»
«Τους φτύνω και τους περιφρονώ. Τους έχω γραμμένους κάτω από
τις μπότες μου τις παλαιές. Χίλιες φορές περισσότερο θα έκανα ότι έκανα. Εγώ δεν είμαι
οπαδός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Καθόλου. Τα πολιτικά κόμματα τα θεωρώ
καταστροφή της πατρίδας. Οι Έλληνες δεν διοικούνται με αυτές τις φαυλότητες. Τα
κόμματα δεν έχουν άλλο σκοπό παρά πώς θα πάρει την καρέκλα ο ένας από τον άλλο.
Τα άλλα δεν τους ενδιαφέρουνε. Κατάλαβες; Το Δημόσιο χρήμα. Εγώ να υποβάλλω
χάρη; Καλύτερα να πεθάνω 151 φορές. Εγώ μένω στη φυλακή για μια τιμή. Εγώ τα
σέβομαι τα γαλόνια μου»
«Είναι αδιανόητο εγώ ο οποίος ηγήθηκα μιας χούφτας ανδρών
στην Κύπρο και έριξα τους Τούρκους στη θάλασσα, να ζητήσω χάρη από εσάς που
υποστείλατε την Ελληνική Σημαία από τα Ίμια»
Το 1964, έχοντας τον βαθμό του ταγματάρχη, μεταβαίνει με
ψεύτικο διαβατήριο στην Κύπρο. Υπό τις διαταγές του Στρατηγού Γρίβα, καταλαμβάνει
το τουρκοκυπριακό προγεφύρωμα της Μασούρας (4-8 Αυγούστου 1964) κατά την διάρκεια των διακοινοτικών ταραχών και αρχίζει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις
κατά των Τουρκοκυπρίων. Όταν ο Στρατηγός Γρίβας του ζητά από τον ασύρματο να
τεθεί κάποιο όριο στην προέλαση αυτός εκνευρισμένος πυροβολεί τον ασύρματο και διατάζει
γενική επίθεση με εφ΄όπλου λόγχη. Οι προαιώνιοι εχθροί συντρίβονται κάτω από
την ιαχή «Αέρα»!
Όταν ο Στρατηγός Γρίβας
απεβίωσε, ο Fidel Castro είχε στείλει επιστολή στην σύζυγο του, όπως αναφέρει
η εφημερίδα Πολίτης της Κύπρου, στην οποία ο ηγέτης της Κουβανικής επανάστασης
έγραφε: «εφήρμοσα κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της χώρας μου τα αντάρτικα
σχέδια που είχε χρησιμοποιήσει ο στρατηγός Γρίβας στον αγώνα της ΕΟΚΑ».
«Ο Γρίβας φορούσε χακί. Ένα μπερέ μπεζ με κεντημένα
ασπρογάλαζα τα αρχικά της πατριωτικής οργανώσεως. Ήταν ντυμένος με χοντρό
πουλόβερ και περισκελίδα χακί με μπότες. Από τους ώμους τους κρεμόταν χιαστί η
θήκη με τα κιάλια, το περίστροφο και μια μικρή μπαλάσκα με σφαίρες»
Απόσπασμα από την περιγραφή της επιστροφής του Διγενή
στην Αθήνα, στις 17 Μαρτίου του 1959.
Ο Στρατηγός έδωσε το παρών σε όλα τα
πεδία των μαχών, ποτέ δεν έπαυσε τον ένοπλο αγώνα, ήταν αρνητής της Δημοκρατίας,
ένας Λέων που ξεφτίλισε 40.000 στρατιώτες έναν Στρατάρχη και τρεις Στρατηγούς των αντιφασιστών Άγγλων, μέχρι το τέλος αντιστάθηκε στους ανθέλληνες και πέθανε με την τιμημένη στολή του Αντάρτη. Τα παιδιά του οι αντάρτες της ΕΟΚΑ Α΄ οδηγήθηκαν στην αγχόνη αμετανόητοι και προσευχόμενοι, τραγουδώντας δυνατά τον εθνικό ύμνο και ακούγοντας κλασσική μουσική. Η
μετέπειτα πορεία του στην ΕΟΚΑ Β’ όπου συγκρούστηκε με όλους όσους ασκούσαν μειοδοτική πολιτική ήταν η επιβεβαίωση του ρητού «Κάποτε Αντάρτης
- Πάντοτε Αντάρτης». Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο η Ελληνική όσο και η Κυπριακή
Βουλή έχουν ανακηρύξει τον Γεώργιο Γρίβα - Διγενή άξιον τέκνον της πατρίδος, με
την ανοχή τόσο της ΕΔΑ (το 1959) όσο και του ΑΚΕΛ (το 1974).
Εισαγωγικό σημείωμα της αυτόνομης συντακτικής ομάδας του «Μαύρου
Κρίνου»:
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει επανέλθει στο προσκήνιο της
επικαιρότητας λόγω της απεργίας πείνας που έχει ξεκινήσει, με αφορμή την
μεταγωγή του στις φυλακές Δομοκού. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα όπως είναι η
κρατική εξουσία αδιαφορεί για τους κανόνες που η ίδια έχει φτιάξει στα πλαίσια
του κοινοβουλευτισμού, και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου αυτή η μεταφορά είναι μια πράξη παράνομη. Το ίδιο παράνομη είναι όμως και η πρόσφατη σκηνοθεσία με την πολυετή
δίκη και πρωτόδικη κάθειρξη των Χρυσαυγιτών - με τους οποίους διαφωνούμε σε πολλά -καθώς και η φυλάκιση τους. Για αυτό το θέμα έχουμε γράψει την άποψη μας σε παλαιότερα άρθρα.
Δεν εκπλησσόμαστε ούτε στο ελάχιστο από την τυραννία και την πλάνη των εκάστοτε κυβερνήσεων αφού οι πρώτοι που δέχτηκαν τα πυρά της κουστωδίας
που κυβερνάει τον τόπο μας από το ’45 και μετά ήταν οι «Αντιδημοκράτες» και οι «Φασίστες»
για όσους έχουν μνήμη και δεν αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα.
Το πρώτο βιβλίο του Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»
(εκδόσεις Μονοπάτι - Μάιος 2019) ήταν μια πολιτική αυτοβιογραφία. Ένα βιβλίο
που σε βάζει στον κόσμο της ένοπλης αντιπαράθεσης με το κράτος σύμφωνα πάντα με το αφήγημα της
αριστεράς. Μια προσπάθεια του συγγραφέα να δικαιολογήσει τον σκοπό της 17Ν και
να απαντήσει σε ερωτήματα. Φρονούμε ότι αυτή η έκδοση άφησε αρκετές απορίες
στον αναγνώστη, αποσιωπήθηκαν πρόσωπα και περιστατικά, και φάνηκε ξεκάθαρα ο σκληρός
χαρακτήρας ενός ανθρώπου που μας χωρίζουν ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές.
Το δεύτερο βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα «Η γεωπολιτική της
17Ν» (εκδόσεις Μονοπάτι - Νοέμβριος 2020) τάραξε τα λιμνάζοντα νερά εντός και
εκτός αριστεράς και υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον αφού γίνεται εκτενής αναφορά στις σχέσεις
Ελλάδος και Τουρκίας. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι άνθρωποι που δηλώνουν «αλληλέγγυοι» προς τους κρατούμενους ή υποστηρικτές της ακροαριστερής οργάνωσης δεν πρόβαλλαν το βιβλίο αυτό, μάλλον
επειδή τους χαλάει το αφήγημα της «ελληνοτουρκικής φιλίας». Η αναφορά στον Αμερικανισμό και στο Ισραήλ είναι μια
ακόμη παράμετρος που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη για αυτή την στάση τους.
Η βιβλιοκριτική του κ. Γιώργου Λιερού για το πόνημα του
«Λουκά» της μαρξιστικής 17Ν που γράφτηκε στις 17.12.2020 στην ναυαρχίδα του «αντιφασισμού»
την γνωστή Εφημερίδα των Συντακτών, δείχνει με συγκρατημένο τρόπο είναι η
αλήθεια, την «αγωνία» μιας μερίδας της καθεστωτικής αριστεράς να μην τονιστεί ιδιαίτερα η προσέγγιση του Κουφοντίνα απέναντι σε επίκαιρα θέματα όπως οι διεκδικήσεις του Εντογάν στο Αιγαίο και η σταδιακή μετατροπή της χώρας μας σε βάση της Ισραηλινής πολεμικής μηχανής. Μέσα από το
γραπτό αυτό ο συνεργάτης της ΕΦΣΥΝ ανάμεσα σε άλλα «ομολογεί» ουσιαστικά την μετάλλαξη της αριστεράς και την συνοδοιπόρων της σε βραχίονα της πλουτοκρατίας και των διεθνών αφεντικών οι οποίοι με την πολιτική τους καταστρέφουν
τα έθνη και τις πατρίδες και καλοδέχονται την αντικατάσταση του ελληνικού λαού από πληθυσμούς της Ασίας και της Αφρικής.
Το τι υπήρξε η 17Ν μπορεί εύκολα κάποιος να το κρίνει
αν διαβάσει την ιστορία της, τα χτυπήματα της, την διαδρομή της αλλά και τον τρόπο
συντριβής της. Εμείς δεν είμαστε εισαγγελείς ή δικαστές για να βγάλουμε επίσημη
απόφαση όπως πράττουν οι κομματάρχες και οι αντιφασίστες οπαδοί τους απέναντι στις δίκες των εθνικιστών. Θα τους κρίνει η
ιστορία, ο ίδιος ο ελληνικός λαός, και φυσικά οι άνθρωποι που πίστεψαν στις ιδέες
αυτές. Θεωρούμε ότι δεν είναι το αποτύπωμα τους στην ιστορία όπως το προβάλλουν
κάποιοι αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Η πορεία των οπαδών του Καρλ Μαρξ, του Περονιστή Ερνέστο Γκεβάρα αλλά και του Άρη Βελουχιώτη που υπήρξαν οι κύριες μορφές επίδρασης των εν λόγω αριστεριστών θυμίζει το αδιέξοδο αντίστοιχων οργανώσεων του εξωτερικού και την σταδιακή αποκοπή τους από τον παλμό της ελληνικής κοινωνίας.
Το
άρθρο που ακολουθεί του συναγωνιστή Ευρύμαχου - και με αφορμή την επέτειο
θανάτου του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα που είναι η 27η Ιανουαρίου 1973
- είναι μια ιστορική απάντηση στην ανιστόρητη (;) αναφορά του Κουφοντίνα στο 2ο
βιβλίο του«Η γεωπολιτική της 17Ν»και συγκεκριμένα στην σελίδα 157 όπου κάνει λόγο για τον Στρατηγό
Γρίβα και την δράση της ΕΟΚΑ Α’ κατά την διάρκεια της κρίσης του Σουέζ τον
Οκτώβρη του 1956.
Γράφει ο συναγωνιστής Ευρύμαχος:
Καθώς φαίνεται, είναι δύσκολο για έναν ριζοσπάστη
Μαρξιστή να αποδεχθεί την ανωτερότητα ενός Εθνικιστικού αντιστασιακού κινήματος
όπως η ΕΟΚΑ Α’ και την ιδιοφυία του Στρατηγού Γρίβα, κάτι που εννοείται μπορεί
να δικαιολογηθεί ψυχογραφικά. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογείται το να ρίχνει «μπηχτές»
στους πραγματικά αυθεντικούς εθνικιστές αγωνιστές, επειδή αυτοί δεν ανήκουν στο
δικό τους στρατόπεδο. Επειδή η πραγματική αντι-ιμπεριαλιστική αντίσταση
γεννήθηκε μέσα από τον εθνικισμό και τον διακαή πόθο για ένωση με την μητέρα
Πατρίδα. Είναιμεταφυσική, καθοδηγούμενη
από τις φωνές των προγόνων. Είναι καθολική, προκύπτει από το ρομαντικό ένστικτο
και δεν χρειάζεται προπαγάνδα για να κατακτήσει τις καρδιές των ανθρώπων. Δεν
αποτελεί την κοινωνιολογική μαγγανεία ενός έμμισθου μάγου, είναι αγνή και
εντελώς οργανική.
Κάποιες φορές η μόνη προϋπόθεση για την εκδήλωση της είναι η ύπαρξη
ενός χαρισματικού ηγέτη. Στην προκειμένη περίπτωση του Γεωργίου Γρίβα. Οι φωνές
που αποσκοπούν στη μείωση της αξίας του λοιπόν, το πράττουν με έκδηλη
ζηλοφθονία ή από έλλειψη της ιστορικής γνώσης;
Ο οποιοσδήποτε ανατρέξει σε πρωτογενείς πηγές της
εποχής, μπορεί εύκολα να καταλήξει ως προς το εάν «O Πατριωτισμός του Γρίβα υποχωρούσε
κάθε φορά που έπρεπε να περάσουν Αγγλικά στρατεύματα από το νησί προκειμένου να
χτυπήσουν τους λαούς που εξεγείρονταν κατά της αποικιοκρατίας» όπως γράφει ο Δημήτρης Κουφοντίνας στο βιβλίο του. Θυμίζω προς όλους ότι οι καλύτεροι συνεργάτες των Άγγλων ήταν φυσικά ο Νίκος Ζαχαριάδης και μια μερίδα της
Κυπριακής αριστεράς μελών του ΑΚΕΛ που «ρουφιάνεψαν» αμέσως την ταυτότητα του
Διγενή στις Βρετανικές αρχές. Το Α.Κ.Ε.Λ είχε την αξιοπρέπεια να ζητήσει
συγγνώμη για τους χειρισμούς του στο ξεκίνημα του αγώνα.
Για να πάμε στο προκείμενο λοιπόνκατά την περίοδο των επιχειρήσεων στην
Αίγυπτο, δεν υπήρξε ούτε κατάπαυση του πυρός από τη μεριά της ΕΟΚΑ ούτε
οποιαδήποτε είδους διευκόλυνση προς τους αποικιοκράτες. Η περίοδος που
εξετάζουμε είναι ουσιαστικά εκείνη του Σεπτεμβρίου - Δεκεμβρίου 1956. Κατά τον
Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη γινόντουσαν οι απαραίτητες προπαρασκευαστικές ενέργειες
για την εμπλοκή. Στο τέλος του Οκτώβρη ξεκινούν και σταματούν τον Δεκέμβρη με
την απόσυρση των τελευταίων στρατευμάτων στις 22 του μηνός. Καθ' όλο αυτό το
διάστημα η δράση της Ε.Ο.Κ.Α ήταν σφοδρή και αδιάλειπτη. Ο Γρίβας σαφώς και δεν
είχε διατάξει καμία μείωση των πληγμάτων παρ' όλο που του δόθηκαν οι αφορμές
όπως θα δούμε παρακάτω.
Εκεχειρία, κηρύχθηκε στις 16 Αυγούστου του 1956ως ένδειξη καλής θέλησης ''αφήνων το πεδίον ελεύθερον εις την διπλωματίαν και την πολιτικήν προς
εξεύρεση λύσεως'' όπως γράφει ο Γρίβας στα απομνημονεύματα του. Η απόφαση του αυτή ήρθε μετά από αμφιταλαντεύσεις και
διαφόρους προβληματισμούς. Ο Διγενής γνώριζε πως το ζήτημα της Αιγύπτου
συνδεόταν άμεσα με αυτό της Κύπρου. Θεωρούσε πως κατά τις διαπραγματεύσεις
εκείνης της περιόδου με τον Μακάριο, οι Άγγλοι επιθυμούσαν να κερδίσουν χρόνο
έτσι ώστε μετά την ''εκκαθάρισην της
καταστάσεως εις το Σουέζ'' να στραφούν πιο ορμητικά προς την Κύπρο. Για αυτό
τον λόγο κατά βάθος όχι μόνο δεν ήθελε παύση της δράσης αλλά στόχευε στην
κλιμάκωση της τους ερχόμενους μήνες όταν αυτή η αναγκαστική αναστολή ενεργειών
θα τελείωνε. Μάλιστα με την επέμβαση στην Αίγυπτο να βρίσκεται στα
σκαριά, όπως αναφέρει στόχευε στη φύλαξη δυνάμεων σε έμψυχο υλικό οι οποίες θα
ήταν αναγκαίες για τις επιθέσεις εκείνου του διαστήματος.
Μετά την τραγελαφική
προτροπή του κυβερνήτη Χάρντινγκ για παράδοση της Ε.Ο.Κ.Α, εκεχειρία δεν
υπήρξε στην ουσία ποτέ και διατάχθηκε
αμέσως επανάληψη της δράσης προς μεγάλη χαρά του Γρίβα, καθώς θα ήταν σε θέση
να καταρρίψει έμπρακτα της φημολογίες του τύπου περί αδυναμίας της οργάνωσης. Στις 22 Σεπτεμβρίου γίνεται πρόταση για νέα εκεχειρία
από τον βουλευτή του εργατικού κόμματος, Φράνσις Νόελ Μπαίκερ η οποία και
απορρίπτεται. Σε περίπτωση που ο Διγενής ήθελε να κάνει όντως τα στραβά μάτια
στην επέμβαση των Άγγλων, αυτή ήταν η ευκαιρία του, έτσι ώστε οι δεύτεροι να
προετοιμαστούν και να φέρουν εις πέρας την επιχείρηση τους ανενόχλητοι.
Επειδή
όμως ξέρουμε ότι η παραπάνω άποψη ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, η επόμενη
ενέργεια της Ε.Ο.Κ.Α ήταν η ανατίναξη του αεροδιαδρόμου του Ακρωτηρίου τα
μεσάνυχτα στις 23 του ίδιου μήνα. Οι δολιοφθορείς τοποθέτησαν τέσσερις ωρολογιακές βόμβες
οι οποίες προκάλεσαν δύο μεγάλα ρήγματα με αποτέλεσμα να αχρηστευθεί ο
διάδρομος για 25 ολόκληρες μέρες. Είχαν προηγηθεί εντυπωσιακές ενέργειες όπως
εκείνη στις 9 του μήνα με δυο νεκρούς στρατιώτες στο στρατόπεδο του αεροδρομίου
της Λευκωσίας. Ενώ οι άμοιροι Άγγλοι ετοιμαζόντουσαν για ένα αποφασιστικό
πλήγμα σε μια ανεξάρτητη χώρα, οι απώλειες τους στο νησί για τον Σεπτέμβριο,
ανέρχονταν σε 13 νεκρούς και 57 τραυματίες. Απάντησαν με μια σειρά από
επιχειρήσεις στον Πενταδάκτυλο στις 4 Οκτωβρίου στις οποίες συμμετείχαν 3.000
στρατιώτες, ακολουθούμενες από αντίστοιχες στο Τρόοδος. Οι βάσεις τους όμως
στην Επισκοπή και την Δεκέλεια συγκλονίστηκαν επίσης από εκρήξεις. Στον απόηχο τους, οι Βρετανοί απαγόρευσαν την
κυκλοφορία των στρατιωτών τους στις πόλεις για λόγους ασφαλείας.
Έντρομοι για το τι θα ακολουθούσε, έφεραν στο
νησί ειδικά εκπαιδευμένους ''ανθρωποκυνηγούς''. Μέσα σε όλα αυτά,
σημειωνόντουσαν στάσεις και λιποταξίες στον Βρετανικό στρατό, γεγονός που
καταδεικνύει για χιλιοστή φορά την πυγμή της δράσης της Ε.Ο.Κ.Α, το διάστημα
της επέμβασηςστο Σουέζ. Ενδεικτικά
αναφέρουμε εκείνες της 10ης Οκτωβρίου του 56' από το αεροδρόμιο της
Λευκωσίας και αυτές των αρχών του Δεκεμβρίου που δημοσιεύθηκαν από το B.B.C.
Αξίζει να πούμε πως ένα απόσπασμα στρατιωτών στο Σουέζ, στασίασε και μετά το
τέλος των επιχειρήσεων αρνήθηκε να επιστρέψει στην Κύπρο με συνέπεια να γυρίσει
στην Αγγλία! Από τις αρχές του Οκτώβρη παρατηρείται αυξητική τάση
πληγμάτων των Ελλήνων της Κύπρου εθνικιστών αγωνιστών έναντι των καταπιεστών τους.
Ενδεικτικά θα
αναφέρουμε μερικές: Στις 3 Οκτωβρίου στην Κυρήνεια δολοφονήθηκε στρατιώτης και
4 μέρες μετά στην ίδια περιοχή, δυο μέλη των δυνάμεων ασφαλείας. Στις 11 του
μηνός στο χωριό Μεσόγη, εξερράγη βόμβα με αποτέλεσμα 2 τραυματίες. Δυο μέρες
αργότερα, το σύστημα ύδρευσης του Ακρωτηρίου υπέστη δολιοφθορά. Στις 21 του
ιδίου μηνός εξερράγη βόμβα στην Επισκοπή η οποία τραυμάτισε4 Βρετανούς ενώ στις 23, σκοτώθηκαν από βόμβα
δύο και τραυματίστηκαν 6 από την αντάρτικη οργάνωση του τομέα Λευκωσίας. Την
ίδια μέρα φονεύθηκαν 2 και τραυματίστηκαν 5, στο γήπεδο της ανωτέρας σχολής
Λευκονοίκου. Την 28η, σκοτώθηκαν δύο στο Στρουμπί από νάρκη που
τοποθέτησε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Μόνο στον τομέα της Κυρήνειας για τον μήνα
Οκτώβριο ο απολογισμός ήταν 5 νεκροί Βρετανοί.
Λίγο πριν την εμπλοκή των Αγγλογάλλων, στις 26
Οκτωβρίου του 1956 προέκυψε ακόμα μια πρόταση για εκεχειρία. Αυτή τη φορά από
τον Έλληνα πρόξενο με αφορμή την εγγραφή του Κυπριακού στην ημερήσια διάταξη
του Ο.Η.Ε. Τώρα θα ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Διγενή να κηρύξει αναστολή της
δράσης μόλις ελάχιστες μέρες πριν την επιχείρηση ''Μusketeer'' εφόσον ήθελε
δήθεν τόσο πολύ να διευκολύνει τους Βρετανούς. Μόνο που η πρόταση όπως σωστά
μαντέψατε απορρίφθηκε για μια ακόμη φορά. Οι ενέργειες της Ε.Ο.Κ.Α εντάθηκαν με
ενέδρες σε κομβόι, και δολιοφθορές σε στρατόπεδα. Στις 30 Οκτωβρίου το βράδυ, σημειώθηκε
απόπειρα δολοφονίας του υπεύθυνου του Special Branch εν ονόματι Wideson έξω από
το σπίτι του.Συνολικά τον επίμαχο μήνα
οι Άγγλοι είχαν 14 νεκρούς και 32 τραυματίες.
Την άνοιξη ποιός πρόδωσε - Γιώργου Κοτσώνη / Κώστα Μόντη
Μουσικό σχολείο Λευκωσίας
Οι Βρετανοί
επιχείρησαν και επίσημα μαζί με τους Γάλλους εναντίον της Αιγύπτου, στις 31
Οκτώβρη. Τον κύριο μήνα των επιχειρήσεων τους, οι αποικιακές δυνάμεις υπέστησαν
και τις μεγαλύτερες απώλειες σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο για αυτό και
τον ονόμασαν οι ίδιοι «Μαύρο Νοέμβριο». Παραθέτουμε ομοίως επιλεγμένες
περιπτώσεις επιθέσεων των αγωνιστών. Μόλις τη δεύτερη μέρα του μήνα, ένας Άγγλος
στρατιώτης σκοτώνεται από ηλεκτρική βόμβα στην Λεμεσό. Την επομένη στην ίδια
περιοχή ακόμα ένας νεκρός. Στις 4 του μηνός, 3 νεκροί και 7 τραυματίες Βρετανοί
μετά από ενέδρα στην Άσσια, στην οδό Λευκωσίας - Αμμοχώστου. Ταυτόχρονα, άλλοι
δυο νεκροί από ενέδρα. Την δωδέκατη μέρα του μήνα, στην επαρχία της Λευκωσίας
σκοτώθηκε ένας στρατιώτης και τραυματίστηκαν 4. Ιδιαίτερα δραστήριος και ο
τομέας Λάρνακας με πολλές δολιοφθορές, εκρήξεις αναρίθμητων βομβών και ρίψεις
χειροβομβίδων κατά στόχων ξεκινώντας από τις δυο του μηνός, τακτικά έως και τις
27. Σημαντική είναι και η δολοφονία του Μπέβαν, γιατρού και πράκτορα της
Inteligence Service που σημειώθηκε στις 8 Νοέμβρη.
Την ίδια μέρα και αφού καταφθάνουν στο σημείο
στρατιωτικά αυτοκίνητα προς διερεύνηση του φόνου στήνεται ενέδρα η οποία
καταλήγει σε ακόμα 3 νεκρούς Άγγλους στρατιώτες. Εκτελεστές της επιχείρησης οι: Λένας, Παπαχριστοφόρου, Χριστοδούλου, Αριστείδου και άλλοι. Στις 26, ένας
νεκρός στρατιωτικός στη Λεμεσό. Από τις ενέργειες τις Ε.Ο.Κ.Α δεν γλίτωσαν ούτε
οι Γάλλοι που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο στο νησί. Παραδείγματα αποτελούν οι
περιπτώσεις του Σταύρου Στυλιανίδη και του αείμνηστου αγωνιστή Ηλία
Παπακυριακού οι οποίοι σε διαφορετικές περιπτώσεις αφαίρεσαν αξιοσημείωτο αριθμό
οπλισμού από Γαλλικά αποσπάσματα.
Συνολικά οι Βρετανοί είχαν ακόμη περισσότερους νεκρούς
για τον μήνα Νοέμβριο. Αυτοί ανέρχονται σε 49, και 71 τραυματίες. Μετά τον
τραγικό για αυτούς μήνα, συγκρότησαν το ''Q. Patrols'' ένα ειδικό σώμα του
Special Branch που αποτελούταν από Άγγλους και Τούρκους αστυνομικούς και
χρησιμοποιούσε ιδιωτικά οχήματα. Στις 24 Νοεμβρίου, θεσπίστηκαν νέα μέτρα με τα
οποία η ποινή θανάτου επιβαλλόταν γιαμεγαλύτερο αριθμό των αδικημάτων. Σε τι χρησίμευαν τα παραπάνω νέα όπλα
στη φαρέτρα των Άγγλων αν πιστέψουμε στο αφήγημα περί υποχώρησης του
πατριωτισμού του Γρίβα;Ασφαλώς δεν
προχωράς σε τέτοιες κινήσεις καταστολής όταν ο αντίπαλος σου είναι νωθρός και
συνεργάσιμος. Η αντίδραση των Βρετανών, οι αριθμοί και οι πάμπολλες ακόμα καταγεγραμμένες
ενέργειες των αγωνιστών συνηγορούν προς το αβάσιμο της επίμαχης πικρόχολης
διατύπωσης του Κουφοντίνα.
-- Ιστορία του απελευθερωτικού Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α -
Ανδρέας Βαρνάβας -'Ιδρυμα Απελευθερωτικού Αγώνα Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959
-- www.eoka.cy
Λεπτομέρεια φωτογραφίας και το εξώφυλλο του βιβλίου του Σπύρου Παπαγεωργίου «Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β» (Εκδόσεις Επιφανίου)
Μέλη της ΕΟΚΑ Β' συνοδεύουν τον Εθνικιστή Αντάρτη στην τελευταία του κατοικία.
Στις 27 Ιανουαρίου
1973, στη Λεμεσό, στο κρησφύγετο του, πεθαίνει ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Οι συναγωνιστές του θα βγάλουν μία λιτή
ανακοίνωση:
«Έπεσεν ο βαθύσκιος δρυς, υπό την σκιάν του οποίου το Έθνος των
Ελλήνων εγνώρισεν ημέρας μεγαλείου και ανατάσεως. Ο μυθικός Διγενής υπέκυψε
χθες εις τα μαρμαρένια αλώνια, αφού εκτυπήθη γενναίως με τον Χάροντα»
Μετά το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου και την στρατιωτική ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού
(όπως αυτός εκφράστηκε στην Χιτλερική του εκδοχή) οι κατοχικές δυνάμεις μέσα από
μια τεράστια προσπάθεια «αποναζιστικοποίησης» προσπάθησαν να καθυποτάξουν το
σύνολο του Γερμανικού λαού και να τον μετατρέψουν σε δούλο των συμμαχικών
δυνάμεων, των πολυεθνικών και των γνωστών χρηματιστών.
Το Ανατολικό τμήμα της χώρας
πέρασε στα χέρια των Σοβιετικών ενώ το Δυτικό τμήμα στην κυριαρχία των αστικών
δημοκρατιών και των μαριονετών της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία δεν
διοικούσε ένα ανεξάρτητο κράτος την εποχή εκείνη αλλά μια Ε.Π.Ε. κάτι το οποίο
δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Απέναντι σε αυτή την εξαθλίωση και την εκστρατεία
«πλύσης εγκεφάλου» αντέδρασαν τα λαϊκά στρώματα όπως είχαμε γράψει στον
σύνδεσμο εδώ, αν και είχαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις και τον απηνή διωγμό
από τις υπηρεσίες ασφαλείας.
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε και σε «νεοφασιστικά» έντυπα, και έχει να κάνει με μια προσωπικότητα της
Γερμανικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την UlrikeMeinhof. Ξεχώρισε για την δημόσια εικόνα της αλλά και για την παιδεία
της και φυσικά για τον φανατισμό της απέναντι στην αμερικανική κατοχή. Η
μαρξιστική ιδεολογία της λόγω της επίδρασης του οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά
και ο μηδενισμός που αναπτύχθηκε στον Γερμανικό Μάη του ’68 δεν κατάφερε να
καθυποτάξει τον Γερμανισμό της λευκής φυλετικής ψυχής της, ο οποίος εκφράστηκε τόσο
στην ένοπλη αντιπαράθεση με το καθεστώς της Δυτικής Γερμανίας όσο και στην έντονη κριτική
που άσκησε απέναντι στην DDR.
Οι απόψεις της προκάλεσαν εσωτερικές διαμάχες με κάποια από τα υπόλοιπα μέλη της
ένοπλης οργάνωσης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ).
Η προσπάθεια της να εισάγει τα παιδιά της πριν αφοσιωθεί
στην ένοπλη δράση, σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδιά των Παλαιστινίων, κίνηση
με ξεκάθαρο εθνικό/αντισιωνιστικό πρόσημο, η διαδρομή της στην Μέση Ανατολή
όπου εκπαιδεύτηκε από την PLOτου Αραφάτ μαζί με ομοϊδεάτες της αλλά και Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές
στον ανταρτοπόλεμο στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα των καθεστώτων της Συρίας της Ιορδανίας καθώς και της Υεμένης, το θάρρος της
να μιλήσει για την κατοχή της χώρας της θεωρήθηκε από κάποιους ως μια «εθνικομπολσεβικική» στροφή και ιστορική ταύτιση με την εξτρεμιστική «δεξιά».
Η «αντισιωνιστική» πολεμική του Ανατολικού κομμουνιστικού
καθεστώτος για την οποία μπορείτε να διαβάσετεεδώ, επηρέασε όπως ήταν φυσικό
και την ένοπλη δράση της RAF,η οποία παρά το γεγονός ότι υιοθέτησε πλήρως την αντιφασιστική
ρητορική στον δημόσιο λόγο, δεν έχανε την ευκαιρία να χτυπάει με κάθε τρόπο
Αμερικανικούς και Σιωνιστικούς στόχους. Αυτή η πλευρά της ιστορίας δεν
αναφέρεται συχνά στους κύκλους των «μαυροκόκκινων» αφού η κατηγορία του «αντισημιτισμού» κρέμεται σήμερα ως «δαμόκλεια σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των λεγόμενων «ελευθεριακών»
στους χώρους που συχνάζουν.
Οι ενέργειες που άρχισαν να κλιμακώνονται απέναντι σε
διάφορους στόχους ήταν φυσικό να κινητοποιήσουν τις αρχές. Αυτό είχε ως
αποτέλεσμα να βρει η Ulrike Meinhof - μετά από
βασανιστήρια - τον τελετουργικό θάνατο στις φυλακές Stammheim τον Μάιο του ’76, ενώ οι Baader, Raspe και Ensslin είχαν την ίδια κατάληξη τον Οκτώβρη του '77 στα
«λευκά κελιά» της Γερμανικής Σοσιαλοδημοκρατίας - του καγκελάριου Ιουδαίου εκ πατρός Helmut Schmidt - μετά από αεροπειρατεία Παλαιστινίων που κατέληξαν στην Σομαλία και στην οποία έδρασε η ειδική μονάδα GSG 9. Τα γεγονότα αυτά παρουσιάστηκαν επίσημα στον τύπο ως αυτοκτονίες αλλά είχαν την επιχειρησιακή και εκδικητική σφραγίδα της δημοκρατικής εξουσίας. Σε ανάλογες δομές κράτησης την ίδια περίοδο
υπήρχαν και Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι δεν υπέκυψαν στις απειλές και στις
διώξεις και βασανίστηκαν και αυτοί από τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο απάνθρωπα από το
αστικό δημοκρατικό καθεστώς.
Η πρώτη κίνηση της RAFη οποία υιοθέτησε την Μαοϊκή έκφραση
του Μαρξισμού αλλά επηρεάστηκε και από τον «Γκεβαρισμό», ήταν να προμηθευτεί
όπλα από «νεοναζί» μετά από επίσκεψη σε γνωστό μπαρ μιας περιοχής του Βερολίνου, παίρνοντας
την ιστορική σκυτάλη από τους συναγωνιστές των Γερμανών Werewolves- .pdf εδώ -οι οποίοι είχαν προηγηθεί στην εθνική αντίσταση στα ερείπια του ’45 και χτυπούσαν
το κατοχικό καθεστώς μέσα από τις δικές τους ομάδες και οργανώσεις. Είναι χαρακτηριστικό
ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε την εποχή εκείνη για την RAFο οποίος ήταν
«Τα παιδιά του Χίτλερ». Οτιδήποτε εναντιωνόταν στην κατοχή ονομαζόταν άμεσα ως «φασιστικό»
ή «νεοναζιστικό» γεγονός που θυμίζει την σημερινή κατάσταση στα
κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Να σημειωθεί ότι στην επιχείρηση αεροπειρατείας της AirFranceμε
την συμμετοχή του μικτού κλιμακίου Γερμανών ακροαριστερών (Wilfried Böse και Brigitte
Kuhlmann) και Παλαιστινίων του PFLPτο 1976 στο Entebbeτης Ουγκάντας - με την ηγεσία της χώρας να υποστηρίζει τους ένοπλους
- η οποία είχε ως αίτημα την απελευθέρωση κρατουμένων, οι επιβάτες χωρίστηκαν σε Εβραίους
και μη Εβραίους. Τα γεγονότα προκάλεσαν πανικό που κατέληξαν στην άμεση επέμβαση του Ισραηλινού στρατού και ακολούθησε το γνωστό λουτρό
αίματος. Αυτή η κίνηση απελπισίας εξόργισε ακόμη περισσότερο τους δυνάστες αφού θεωρήθηκε μια ακόμη ξεκάθαρη έκφραση μίσους και μισαλλοδοξίας προς τους Ισραηλινούς.
Ο δικηγόρος και μέλος της RAFHorstMahlerεδώ και χρονιά και παρά τις συνεχείς δίκες και την δυσμενή κατάσταση της υγείας του, υπερασπίζεται με σθένος τις Εθνικοσοσιαλιστικές αξίες, γεγονός που τον οδήγησε στις
φυλακές μετά από τις διώξεις του κράτους. Διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με
Έλληνες συναγωνιστές, παλαιότερα επισκέφτηκε την χώρα μας ενώ οι απόψεις του έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και
ιστοσελίδες του «χώρου».
Η ημέρα του βομβαρδισμού της Δρέσδης είναι επέτειος μνήμης
για τους συναγωνιστές όλης της Ευρώπης, αλλά και επικοινωνιακό showτης
γερμανικής antifaπου «πανηγυρίζει» για την κτηνωδία των Αμερικανών και των
Άγγλων απέναντι σε πρόσφυγες και άμαχους στην πλειοψηφία τους γυναίκες και
παιδιά …
Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF: Όταν η ακροαριστερή UlrikeMeinhofκατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης
από τους Αγγλοαμερικανούς
Μετάφραση: Phocean
«Είκοσι χρόνια πριν, στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1945, τη
νύχτα μεταξύ Fastnachtsdienstag και Aschermittwoch, πραγματοποιήθηκε η
μεγαλύτερη αεροπορική επιδρομή από τα συμμαχικά αεροσκάφη σε γερμανική πόλη: ο
βομβαρδισμός της Δρέσδης. Η πρώτη επίθεση διήρκησε από τις 10:13 πμ ως τις
10:21 πμ. Όταν τα βρετανικά βομβαρδιστικά αποχώρησαν, άφησαν πίσω τους μια
κόλαση φωτιάς που φώτισε τον ουρανό, ορατή μέχρι και από πενήντα μίλια
απόσταση. Η δεύτερη επίθεση άρχισε στις 1:30 τα ξημερώματα και σταμάτησε στις
1:50. Ήδη από τους βομβαρδισμούς οι φωτιές φαινόταν σε απόσταση 300
χιλιομέτρων.
Το επόμενο πρωί μια μοίρα βομβαρδιστικών της αμερικανικής
αεροπορίας πραγματοποίησε βομβαρδισμούς το μεσημέρι μεταξύ 12:12 έως τις 12:23.
Πάνω από διακόσιες χιλιάδες άτομα έχασαν την ζωή τους στην κόλαση της Δρέσδης.
Ο Άγγλος DavidIrving
γράφει στο βιβλίο του «Η καταστροφή της Δρέσδης»: Για πρώτη φορά στην
στρατιωτική ιστορία μια αεροπορική επιδρομή σε στόχο είχε προκαλέσει τόσο
μεγάλες καταστροφές ώστε οι επιζώντες δεν ήταν αρκετοί έτσι ώστε να θάψουν τους
πεθαμένους. Οι Άγγλοι πιλότοι που είχαν συμμετάσχει στις επιχειρήσεις είχαν
εξαπατηθεί. Οι διαταγές όριζαν επίθεση του αεροπορικού τους σχηματισμού σε
περιοχές της στρατιωτικής διοίκησης της Δρέσδης.
Η Δρέσδη θεωρούταν ευρέως ως ένα μεγάλο λογιστικό κέντρο
υποστηρίξεως για το Ανατολικό Μέτωπο. Οι στόχοι αποτελούνταν από το αρχηγείο
της Γκεστάπο στο κέντρο της πόλης, ένα εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών και
ένα εργοστάσιο παραγωγής αερίων χημικού πολέμου. Από τις αρχές του 1943 η
βρετανική κοινή γνώμη ήταν εναντίον των βομβαρδισμών και επιθέσεων εναντίον
γερμανικών πολιτικών στόχων.
Ο Επίσκοπος του Τσίτσεστερ, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι
και ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Σκωτίας φρόντισαν να διαδίδουν τις απόψεις
τους επί του θέματος σε κάθε ευκαιρία αλλά οι βουλευτές των Εργατικών στη Βουλή
των Κοινών είχαν εξαπατηθεί επίσης πως οι αεροπορικές επιδρομές θα είχαν ως
στόχους μόνο εργοστάσια παραγωγής μέχρι τον Μάρτιο του 1945 κοντά στο τέλος του
πολέμου.OWinstonChurchillκατόρθωσε
να αποκρύψει τις ενέργειες εναντίον των Γερμανικών πόλεων. Η Δρέσδη ήτανε ένα
από τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής.
Η Δρέσδη μετατράπηκε σε στάχτες δυο χρόνια αφότου το μέλλον
του πολέμου είχε σφραγισθεί στο Στάλινγκραντ αφού όταν βομβαρδίστηκε οι Σοβιετικές
δυνάμεις βρισκόταν ήδη σε εδάφη του Oder και Nese
στο δυτικό μέτωπο του Ρήνου. Ο αυταρχικός διοικητής της Βασιλικής Αεροπορίας SirArthurHarris επιβιβάστηκε στο πλοίο
Σαουθάμπτον στις 13 Φεβρουαρίου του 1946 δηλαδή έναν χρόνο μετά αφήνοντας πίσω
τη χώρα που δεν ήταν διατεθειμένη να του δώσει αυτά που του έταξαν.
Οι διεξάγοντες την επίθεση είχαν απογυμνωθεί από την δόξα
που τους έταξε η κυβέρνηση. Στη Δρέσδη ο πόλεμος εναντίον του Χίτλερ είχε
εκφυλιστεί στο κακό που υποτίθεται ότι πολεμούσε: την βαρβαρότητα και την
απανθρωπιά για τις οποίες δεν υπάρχουν επαρκείς δικαιολογίες. Εάν χρειάζεται
απόδειξη ότι ένας δίκαιος πόλεμος δεν υπάρχει, η Δρέσδη είναι αυτή η απόδειξη. Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι η άμυνα
εκφυλίστηκε σε επιθετικότητα τότε η Δρέσδη είναι μία από αυτές. Όπως και αν
χρειάζονται αποδείξεις ότι οι συμμαχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τους λαούς
τους τότε ναι η Δρέσδη είναι μια από αυτές. Το γεγονός ότι το στίγμα της
Δρέσδης δεν αναφέρθηκε καν στην κηδεία του Churcill αποδεικνύει πώς η ευθύνη επιμερίζεται στον λαό. Όπως και
η Ομοσπονδιακή Γερμανία δεν άρει τους νόμους περί καθεστώτος και ευθύνης των
δολοφόνων και έτσι η ευθύνη από τους δράστες επιμερίζεται στον λαό.»
-wzor.jpg)
