Ο Θεόδωρος Μανιάτης ιατρός, διανοούμενος, μεταφραστής και συγγραφέας ιστορικών, ιδεολογικών και πολιτικών βιβλίων, γεννήθηκε το 1952 στην πόλη της Καβάλας στην Ανατολική Μακεδονία και πέθανε στις 25 Ιουνίου 2019 στην Αθήνα. Ως φοιτητής δραστηριοποιήθηκε στο εθνικιστικό κίνημα νεολαίας της εποχής και σύντομα εξελίχθηκε σ’ έναν από τους ιδεολογικούς του καθοδηγητές. Σύντομα εντάχθηκε ως μέλος στην ομάδα «Το Κίνημα» και το 1979 ανήκε στην συντακτική ομάδα του ομώνυμου περιοδικού.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Χρυσής Αυγής». Αναδείχθηκε σε πρότυπο ανιδιοτελούς και σεμνού Εθνικοσοσιαλιστή πολιτικού στρατιώτη, συνδυάζοντας την ευρυμάθεια με ένα σπάνιο ήθος. Μετά την αποστασιοποίηση του από την «Χρυσή Αυγή», παρέμεινε σταθερά δίπλα στους νέους εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές τους οποίους καθοδηγούσε με τις συμβουλές και τις γνώσεις του και σε μια εποχή βαθύτατου κλονισμού των ηθικών αξιών, όρθωσε το ανάστημα του στον εκφυλισμό του λαού και στο καταστροφικό πνεύμα του ολέθρου της μεταπολιτεύσεως.
Πολυμαθής, με ακόρεστο πνευματικό ενδιαφέρον και δοτικός, ήταν ο ιδιοκτήτης και μοναδικός διαχειριστής του ιστολογίου «Η Ευρώπη την Εθνών», μέσα από το οποίο δημοσιοποιούσε ιστορικά και ιδεολογικά κείμενα, ενώ καταπιάστηκε με θέματα για τα οποία κανείς δεν μιλούσε.
Έγραψε και δημοσίευσε τα έργα:
«Η Μάχη του Βερολίνου», το 1980, από τις εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις». Το έργο του αποτελεί διαχρονικό σημείο αναφοράς που διαβάζεται μέχρι σήμερα και είχε προκαλέσει τεράστιο ενδιαφέρον και ιδεολογικές αντεγκλήσεις τότε. Μετέφρασε τα μνημειώδη έργα: «Λόγοι μάχης», του Ισπανού εθνικιστή αγωνιστή και διανοητή José Antonio Primo de Rivera, που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1983, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις». «Το δόγμα των Αρίων για τον αγώνα και τη νίκη», το 1985, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», «Επιστολή στον Πάπα για την επίσκεψη στο Άουσβιτς», εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», Ιούλιος 1989. «Τρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος. Η εβραϊκή επίδραση στο πνεύμα, στον πολιτισμό, στην οικονομία», του Ιταλού εθνικιστή φιλόσοφου Ιούλιου Έβολα που πρωτοκυκλοφόρησε το 1936 στην Ιταλία.
Έγραψε
τον πρόλογο στο «Η κατάκτηση του Βερολίνου» του Γιόζεφ Γκαίμπελς, που
κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017 από τις εκδόσεις «Λόγχη» και μπορείτε να το
βρείτε εδώ. Είχε συνεργαστεί επίσης με το περιοδικό «Ανάκτηση» ενώ διάφορα
άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε αυτοργανωμένες εκδόσεις αυτόνομων κινήσεων. Διατηρούσε
επί σειρά ετών φιλία και συνεργασία με την συντακτική μας ομάδα.
«Αν έρθει κάποια στιγμή η μέρα που θα πρέπει να φύγουμε, αν κάποια μέρα αναγκαστούμε να αφήσουμε την σκηνή της ιστορίας, θα χτυπήσουμε την πόρτα τόσο δυνατά που ο κόσμος θα ταρακουνηθεί και η ανθρωπότητα θα κάνει πίσω από την έκπληξη»
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ
... Ο Paul Josef Goebbels (29 Οκτωβρίου 1897 - 1 Μαΐου 1945), γεννήθηκε στο Rheydt, νότια του Mönchengladbach, μια μικρή βιομηχανική πόλη που στα τέλη του 19ου αιώνα αριθμούσε περίπου 25.000 κατοίκους. Ήταν το τρίτο από τα 5 παιδιά της οικογένειας Goebbels, μιας μικρομεσαίας γερμανικής οικογένειας Καθολικών. Ο πατέρας του Fritz Goebbels ήταν αρχιεργάτης σε κάποιο από τα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια της περιοχής και η μητέρα του, Maria Katharina Odenhausen κόρη ενός σιδηρουργού.
Χτυπημένος από αρρώστια, πιθανόν πολιομυελίτιδα, ο μικρός Paul Josef στη τρυφερή ηλικία των τεσσάρων χρόνων νοιώθει ότι η ζωή του στο εξής, θα είναι διαφορετική από εκείνη των άλλων παιδιών, μια που πρέπει να συμβιώσει με μια σοβαρή αναπηρία στο ένα του πόδι. Αυτή την αναπηρία μάταια επιχειρούν να τη διορθώσουν οι γιατροί με μια λεπτή χειρουργική επέμβαση. Δυστυχώς τα πράγματα χειροτερεύουν και η δυσμορφία εξελίσσεται. Για να καλυφθεί τουλάχιστον εξωτερικά η διαφορά μήκους στα δύο πόδια, μια που το ένα είναι μικρότερο από το άλλο ο μικρός Paul Josef υποχρεώνεται να φορά ένα ειδικό μεταλλικό στήριγμα κατάλληλα προσαρμοσμένο στο ένα από τα ορθοπεδικά παπούτσια του.
Με δείκτη ευφυΐας πολύ πιο πάνω από το κανονικό, δείχνει από την αρχή τη κλίση του για το χώρο των γραμμάτων. Φοιτά σε καθολικό σχολείο. Συντηρεί τη φήμη ενός μαθητή που θέλει να κρατά σταθερά τα πρωτεία της υπεροχής του. Προσπαθεί να καταδείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά στους καθηγητές και μαθητές ότι η υπεροχή του πνεύματος μπορεί να εξαφανίσει ή έστω να επισκιάσει την όποια φυσική του αδυναμία. Ζητά να μάθει μουσική και αποκτά το πρώτο του πιάνο. Πολύ συχνά κλείνεται στον εαυτό του. Μοιάζει απόμακρος σ’ ένα κόσμο φανταστικό ανάμεσα σε βιβλία και παρτιτούρες.
Τα δύο αδέλφια του, Hans και Konrad, θυμούνται τον "μικρό" να κλείνεται στη σοφίτα του σπιτιού και να περνά ώρες ολόκληρες διαβάζοντας κιτρινισμένα βιβλία, παμπάλαιες εγκυκλοπαίδειες. Η μικρότερη αδελφή του Μαρία θυμάται τις ανησυχίες των γονέων της για το μέλλον του μικρού ανάπηρου.
Μέσα από ένα ζεστό και ασφαλές περιβάλλον από το οποίο δεν λείπει η αγάπη και η φροντίδα ιδιαίτερα της μητέρας, ο Paul Josef παρατηρεί με πνεύμα κριτικό τον κόσμο που τον περιβάλλει. Ιδιοφυής και πολυμήχανος αναζητά πάντα τη διάκριση και την αποδοχή. Χαμογελά φιλάρεσκα όταν τον αποκαλούν Ulex γιατί τον ταυτίζουν με τον Έλληνα Οδυσσέα.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Toν Αύγουστο του 1914 οι στρατιώτες του Κάιζερ στεφανωμένοι με λουλούδια σκαρφαλώνουν πάνω στα τραίνα που θα τους οδηγήσουν στο Παρίσι. Είναι πεπεισμένοι ότι θα πραγματοποιήσουν ένα σύντομο περίπατο όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους σαράντα τέσσερα χρόνια πριν. Για την ώρα το Βερντέν είναι ένα απλό τοπωνύμιο και ο Μάρνης ένα μεγάλο ποτάμι. Ένας υπέρμετρος πατριωτικός ενθουσιασμός απλώνεται από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο και τα πανεπιστήμια και αυτά ακόμα αυτά ακόμα τα σχολεία μέσης εκπαίδευσης δεν μπορούν να αποτελέσουν εξαίρεση. Έφηβοι που μπορεί να μην έχουν τελειώσει το σχολείο αλλά με τα μάγουλα σημαδεμένα από τις ξιφομαχίες βιάζονται να καταταγούν εθελοντές. Ο Goebbels δεν θέλει να αποτελέσει εξαίρεση. Εκεί όμως στο κέντρο της στρατολογίας όπου παρουσιάζεται τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιμένει. Του χαμογελούν με συμπάθεια, τον χτυπούν φιλικά στη πλάτη, αλλά οι γιατροί τον σταματούν πριν ακόμα βγάλει το πουκάμισο για να τον εξετάσουν. Με ύψος μόλις 1.65 m, ένα κορμί καχεκτικό και μια εμφανή αναπηρία στο πόδι δεν φαίνεται να ανήκει στη κατηγορά των πολεμιστών που εκείνη τη στιγμή φαίνεται να έχει ανάγκη η Γερμανία. Τον διαβεβαιώνουν όμως ότι μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο κοινό αγώνα από κάποιο γραφείο, πάντα στην υπηρεσία του στρατού.
Για μια ολόκληρη ημέρα και για μια ολόκληρη νύχτα κλείνεται στο δωμάτιό του και κλαίει απαρηγόρητα. Η άποψη ότι εκείνο το σοκ επηρέασε βαθειά τη ψυχολογία του και τη παραπέρα σχέση του με τους ανθρώπους έχει μεγάλη δόση λογικής. Από το σημείο αυτό μέχρι να ισχυρισθεί κανείς ότι το περιστατικό αυτό στάθηκε αφετηρία της έμπνευσης να εξελιχθεί σε μεγάλο ελεγκτή και καθοδηγητή της σκέψης και της θέλησης των μαζών αποτελεί μάλλον υπερβολή.
Στα 1916 ο πόλεμος, που όλοι περίμεναν να είναι σύντομος, δεν έχει τελειώσει ακόμα και τίποτα δεν μαρτυρά ότι το τέλος του βρίσκεται κοντά. Η Γερμανία υποχρεωμένη να διεξάγει πολυμέτωπο αγώνα δίνει σκληρές μάχες και το λεγόμενο εσωτερικό μέτωπο περνά μια παρατεταμένη σκληρή δοκιμασία. Εκείνη ακριβώς τη χρονιά, περνά με επιτυχία τις απολυτήριες εξετάσεις του (Abitur) οι στρατιώτες τραγουδούν το «der tod in Flandern» και οι μελλοντικοί του σύντροφοι Hitler, Hess, Strasser, Göring και πολλοί άλλοι αγνοώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου, δίνουν εφιαλτικές μάχες επιβίωσης στα μέτωπα του πολέμου.
Λέγεται ότι ο Goebbels έδειχνε μεγάλη κλίση για τον ιερατικό κλάδο ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι δάσκαλοι στο καθολικό σχολείο που είχαν αναλάβει τη φροντίδα της εκπαίδευσης του. Ο πνευματικός της οικογένειας ο αιδεσιμώτατος Moller πίστευε ότι θα ήταν μια θαυμάσια επιλογή. Όμως τελείως ξαφνικά ο νέος αλλάζει γνώμη. Είναι άγνωστες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες σημειώνεται αυτή η απότομη μεταστροφή. Απλά τώρα δηλώνει τη πρόθεση του να σπουδάσει λογοτεχνία και φιλοσοφία. Οι δάσκαλοί του και η εκκλησία πίσω από αυτούς τον στηρίζουν στις καινούριες επιλογές του, τον βοηθούν με υποτροφίες και δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον για τη πρόοδο του. Ένας καλός Καθολικός είναι καλός όποιο επάγγελμα και αν ακολουθεί. Ο νεαρός φοιτητής σπουδάζει σε φημισμένα πανεπιστήμια όπου εξακολουθεί να δείχνει ζήλο και επιμέλεια.
ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
Στα 1918 ύστερα από ένα τετράχρονο σκληρό αγώνα ο πόλεμος επιτέλους τελειώνει. Η Γερμανία δηλώνει ηττημένη και καταθέτει τα όπλα, ο Κάιζερ υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη χώρα, μια χώρα στο έλεος των νικητών που ήδη σπαράζεται από πολιτικά πάθη. Στις αδελφότητες των φοιτητών αξιόπιστη πυξίδα προσανατολισμού σε στιγμές εθνικών κρίσεων, η ιδέα της εθνικής ανασυγκρότησης είναι κυρίαρχη. Αποκτά καινούρια δυναμική καθώς πληθαίνουν οι φοιτητές που επιστρέφουν από το μέτωπο. Κουβαλούν μαζί τους μια νοοτροπία των χαρακωμάτων, είναι ευαίσθητοι σε θέματα συντροφικότητας και αλληλοσυμπαράστασης, νοιώθουν τιμή να περιφέρονται με τις στρατιωτικές τους στολές και τα παράσημά τους μέσα στα πανεπιστήμια. Καθησυχάζουν τις συνειδήσεις τους ότι η χώρα έχασε το πόλεμο όχι γιατί δείλιασαν οι στρατιώτες της αλλά γιατί την πρόδωσαν οι πολιτικοί της. Η θεωρία της πισώπλατης μαχαιριάς είναι μια βολική ερμηνεία με ευρύτατη αποδοχή.
Όλο αυτό το διάστημα ο Goebbels μοιάζει απορροφημένος με τις σπουδές του. Τον ελεύθερο χρόνο του προσπαθεί να βάλει στο χαρτί κάποιες από τις σκέψεις του και ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Η πολιτική δεν βρίσκεται για την ώρα στη σφαίρα των άμεσων ενδιαφερόντων του. Ασφαλώς παρατηρεί τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω του αλλά η προσέγγιση έχει ένα χαρακτήρα ακαδημαϊκό ολότελα θεωρητικό, σαν το ξεφύλλισμα μιας εφημερίδας.
Από αυτή την απραξία θα τον βγάλει ένας νεαρός βετεράνος του πολέμου, που ακούει στο όνομα Richard Flisges. Ο Flisges ένα ψηλό και όμορφο παλικάρι, είναι το πρότυπο του στρατιώτη διανοούμενου που, αν και δηλώνει αναρχικός και φιλειρηνιστής δεν αρνείται ότι έκανε το χρέος του απέναντι στη Πατρίδα και ότι στο πεδίο της μάχης πολέμησε σαν ένας γενναίος στρατιώτης.
Ανάμεσα στους δύο άνδρες, στο Richard που έχει βαρεθεί να είναι ο ήρωας που γεννούν οι συνθήκες και το Paul Josef που αναζητά τις συνθήκες που θα τον μετασχηματίσουν σε ήρωα, αναπτύσσεται μια βαθειά φιλία. Ο Richard είναι αυτός που μυεί το διανοούμενο φίλο του στις πρώτες σύνθετες πολιτικές έννοιες με φόντο τον υπέροχο συναισθηματικό μυστικισμό του Ντοστογιέφσκι του μεγάλου αυτού Ρώσου συγγραφέα. Για το Goebbels η γνωριμία του με το Richard Flisges έχει καταλυτική σημασία γιατί στο πρόσωπό του, το υπερεγώ του καλλιτέχνη θα βρει το ηρωικό του πρότυπο.
Στο μυαλό του νεαρού διανοούμενου αρχίζει να στριφογυρίζει η ιδέα του Michael ένα μυθιστόρημα σε μορφή ημερολογίου, που θεωρητικά θα έχει ήρωα και πρωταγωνιστή το φίλο του Richard Flisges στη πράξη όμως κάποιον άλλο, τον απόμακρο ονειροπόλο και φανταστικό Richard- Paul.
Τώρα με μεγαλύτερη ευαισθησία αντιμετωπίζει τα κοινωνικά προβλήματα που βρίσκονται παντού σε έξαρση και συνειδητοποιεί την ανάγκη άμεσων και αποτελεσματικών λύσεων. Δεν φαίνεται να συμφωνεί με τις ιδέες των άκρων και στρέφει το ενδιαφέρον του σε ένα volkisch τύπου σοσιαλισμό. Περνώντας από το Μόναχο δεν φαίνεται να προσέχει ιδιαίτερα και πολύ περισσότερο να εντυπωσιάζεται, από τη ρητορική ενός νέου πολιτικού που ακούσει στο όνομα Hitler.
Όπως γράφει ο βιογράφος του Irving: Υπό την επήρεια του Flisges και τη μελέτη του στο Dostoievsky ο Goebbels έγινε ένα άτομο πολιτικά συνειδητοποιημένο ... Ήταν τώρα είκοσι δύο και πολιτικά έκλινε προς τα αριστερά. Όταν ο φοιτητής Count Anton von Arco-Valley καταδικάστηκε για τη δολοφονία του ακραίου αριστερού πρωθυπουργού της Βαυαρίας Kurt Eisner, ο Goebbels απόκτησε ενδιαφέρον για το σοσιαλισμό. Περισσότερο από τη λογοτεχνική παρά από την πολιτική πλευρά ορμώμενος εξερεύνησε τις ιδέες του σε ένα τετράδιο ασκήσεων, με ένα δοκίμιο, που είχε σαν τίτλο: «Ο αγώνας της εργατικής τάξης.»
Στο πάνθεο των συγγραφέων που τροφοδοτούν τις φιλοσοφικές του και κοινωνικές του αναζητήσεις προστίθενται σταδιακά ο Friedrich Nietzsche, ο Oswald Spengler και ο Houston Stewart Chamberlain, ένας από τους ιδρυτές του «επιστημονικού» αντισημιτισμού και του οποίου το βιβλίο «Die Grundlagen des Jahrhunderts neunzehnten» εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά έργα της «δεξιάς» στη Γερμανία.
Εξακολουθεί να είναι ο γαλήνιος θεωρητικός αναμορφωτής που ονειρεύεται ένα καλύτερο κόσμο μέσα από την ηρεμία και την ασφάλεια του σπιτιού του. Ο Goebbels ούτε παρατήρησε, ούτε διαμαρτυρήθηκε, ούτε νοιαζόταν. Είχε το κεφάλι στα σύννεφα. Επιπλέον έκανε σχέδια να μεταναστεύσει μαζί με το Flisges στην Ινδία. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα είχε οικονομικό κόστος επίσης αντί γι αυτό ξάπλωνε στο κρεβάτι του σπιτιού του και ρουφούσε τα κείμενα του Oswald Spengler για την παρακμή της δύσης (Der Untergang des Abendlandes). Τουλάχιστον μέχρι τα 25 του η πολιτική δεν είναι το ισχυρό του σημείο.
Στα 1921 ο Goebbels είναι ένας πολλά υποσχόμενος πτυχιούχος που αναζητά μια θέση στον ήλιο. Εξακολουθεί να πιστεύει στο λογοτεχνικό του ταλέντο και ζητά μέσα από αυτό να κερδίζει τα πρώτα χρήματα για την επιβίωσή του. Εκείνη την εποχή βλέπουν το φως κάποια ποιήματα, δοκίμια, ακόμη και άρθρα για τις εφημερίδες. Η επιτυχία είναι ασήμαντη και η Berliner Tageblatte του κλείνει δίχως ευγένειες τη πόρτα. Όπως κάθε νέος δημιουργός που πιστεύει στο ταλέντο του έτσι και αυτός εξακολουθεί να ελπίζει στην ύπαρξη κάποιου εκδότη που θα αναγνωρίσει το έργο του και θα προχωρήσει στην έκδοση του ...
-wzor.jpg)
