Η Ευρώπη του Jean Thiriart

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Συνήθως, όταν ακούει κάποιος  για τον Jean Thiriart, μένει κάπως μπερδεμένος, περίεργος ή απλά αναρωτιέται  ποιος είναι αυτός ο χαρακτήρας. Για να πω την αλήθεια, το τελευταίο είναι κάτι περισσότερο από μια φυσιολογική αντίδραση, καθώς ο Thiriart εξακολουθεί να είναι ένας σχεδόν άγνωστος συγγραφέας στην ιστορία της ευρωπαϊκής εθνικοεπαναστατικής πολιτικής σκέψης, αλλά όχι λιγότερο σημαντικός για αυτό το λόγο. Κάποιοι θεωρούν ότι υπήρξε ο προφήτης ενάντια στην μεταπολεμική νέα τάξη πραγμάτων και ο δικός μας "Λένιν" θεωρητικός της Ευρωπαϊκής επανάστασης.

Ο Jean - François Thiriart (1922-1992) ήταν Βέλγος πολιτικός που αγωνίστηκε αδιάκοπα (πολιτικά και φιλοσοφικά) για την οικοδόμηση μιας ενωμένης και ανεξάρτητης Ευρώπης, που θα επεκτεινόταν  αρχικά από τη Βρέστη στο Βουκουρέστι και στη συνέχεια από το Δουβλίνο στο Βλαδιβοστόκ. Πρέπει να σημειωθεί, από την αρχή, ότι η ιδέα του για την Ευρώπη ήταν εντελώς διαφορετική από αυτήν που προωθήθηκε και υπερασπίστηκε από τους  υποστηρικτές της τρέχουσας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό το άρθρο σκοπεύει να ασχοληθεί με κάποιες έννοιες σχετικά με τη ζωή του στοχαστή Thiriart και την ιδέα του «Europe - Nation».

Ο Jean Thiriart, γεννημένος στις Βρυξέλλες το 1922, από μια μικροαστική οικογένεια «αριστερών - φιλελεύθερων» τάσεων, ενηλικιώθηκε πολιτικά με το να αρχίσει να υπηρετεί σε ορισμένες αντιφασιστικές αριστερές οργανώσεις της εποχής. Ωστόσο, αυτή η πρώτη πολιτική εμπειρία σύντομα τελείωσε: στην πραγματικότητα, όλο και περισσότερο απογοητευμένος από μια αριστερά που είπε ότι ήταν πολύ «ρηχή», ανίκανη να κοιτάξει ρεαλιστικά το μέλλον, πλησίασε τον Εθνικοσοσιαλισμό το 1939. To 1940 συνεργάστηκε με την «Les Amis du grand Reich Allemand» μια ομάδα πρώην ακροαριστερών ακτιβιστών που ήταν υπέρ της συνεργασίας με τους Εθνικοσοσιαλιστές. 

Υπηρέτησε στα Waffen - SS και το όνομα του γρήγορα προστέθηκε μέσω ραδιοφώνου στην λίστα με τις μελλοντικές δολοφονίες από την πλευρά των δημοκρατικών δυνάμεων. Οι συμπατριώτες του τον καταδίκασαν σε θάνατο αλλά τελικά έκτισε ποινή φυλάκισης για την συνεργασία ενώ παράλληλα πάρθηκε και απαγορευτική απόφαση - με πρωτοβουλία ενός Αμερικανού δικαστή - για να μην μπορεί να γράφει στο μέλλον! Διατηρούσε επαφές και φιλία με κορυφαίες προσωπικότητες όπως με τον Αυστριακό καταδρομέα Otto Skorzeny ο οποίος υπήρξε εκπαιδευτής του και τον είχε επισκεφτεί μυστικά στην Ισπανία, τον διάσημο πιλότο των βομβαρδιστικών Stukas Hans - Ulrich Rudel ο οποίος είχε ιδρύσει το Στρασσερικών επιδράσεων πολιτικό κόμμα Deutsche Reichspartei το οποίο και λάμβανε μυστική οικονομική ενίσχυση από ομάδα στρατιωτικών της Ανατολικής Γερμανίας που είχαν υπηρετήσει κάτω από τις διαταγές του Χίτλερ κατά την διάρκεια του πολέμου, τον ηγέτη της BUF Oswald Mosley και τον αιρετικό Otto Strasser. Πρωτοστάτησε στην θεωρία για την δημιουργία του Πολιτικού Στρατιώτη μέσω των μυστικών στρατοπέδων εκπαίδευσης καθώς και της "φαιοκόκκινης" συμμαχίας με τις ένοπλες ακροαριστερές αντισιωνιστικές ομάδες με τελικό στόχο την αντάρτικη πολεμική ενάντια στον Αμερικανισμό και τον Διεθνή Σιωνισμό. Ο Walter Laqueur ονόμασε τις ιδέες του ένα είδος «Φασιστικού Μαοϊσμού» μια τάση που υπήρξε και μέσα στο Ελληνικό φοιτητικό κίνημα ΕΣΕΣΙ (nazi-maoists) αφού για κάποιους συναγωνιστές η Κίνα είχε αντιγράψει την εποχή εκείνη τον αγροτικό Φασισμό. Μια άποψη που συμμεριζόταν και ο συγγραφέας Curzio Malaparte.

Η πολιτική «μετατροπή» του Thiriart δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Εκείνη την εποχή, στην πραγματικότητα, πολλοί αριστεροί διανοούμενοι, σοσιαλιστές ή κομμουνιστές, πλησίασαν τις ιδέες που προώθησε το Τρίτο Ράιχ, πεπεισμένοι ότι θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύσουν ένα εναλλακτικό μοντέλο τόσο του δυτικού καπιταλισμού όσο και του σοβιετικού σοσιαλισμού. Όπως έγραψε η δημοσιογράφος Anne Loiuse Strong (διάσημη για τις εκθέσεις της στην Κίνα και την ΕΣΣΔ), ήταν φυσιολογικό να βλέπουμε Ευρωπαίους πολιτικούς ή διανοούμενους που υποστήριζαν τον Εθνικοσοσιαλισμό, καθώς για πολλούς η Γερμανία αντιπροσώπευε τον κινητήρα για μια μελλοντική ευρωπαϊκή επανένωση.

Σε αυτό, μπορούμε να υποθέσουμε, πίστευε και ο Thiriart. Ωστόσο, ένιωθε πιο κοντά σε ορισμένους στοχαστές του γερμανικού επαναστατικού - συντηρητικού γαλαξία (συμπεριλαμβανομένου του Ernst Niekisch, ενός Εθνικού Μπολσεβίκου, ο οποίος απελάθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της Εθνικοσοσιαλιστικής περιόδου) παρά στις ιδέες του Χίτλερ. Μετά τον πόλεμο και την πτώση του Τρίτου Ράιχ, ο Thiriart όπως ανέφερα εξέτισε φυλάκιση δύο ετών για συνεργασία και αυτό τον χαρακτήρισε με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τόσο σε ηθικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Μετά τον πόλεμο αφιερώθηκε στο επάγγελμα του οπτομέτρη και επανέλαβε μόνο την πολιτική δραστηριότητα το 1960, όταν το Κονγκό αποκτά ανεξαρτησία από το Βέλγιο.

Ο Thiriart, βλέποντας την εκμετάλλευση της αφρικανικής ηπείρου ως θεμελιώδες σημάδι της ευρωπαϊκής πολιτικής παρακμής, καθώς και την άνοδο ενός κόσμου που ελέγχεται πλήρως από τον διπολισμό των ΗΠΑ - ΕΣΣΔ, αποφάσισε να υποστηρίξει τα κινήματα που αντιτάχθηκαν σε αυτήν τη διαδικασία. Ένα από όλα, τον Γαλλικό OAS, ο οποίος αντιτάχθηκε μεν σθεναρά στην οπτική της ωμής καπιταλιστικής διείσδυσης μέσα από την αποικιοκρατία αλλά πολέμησε δε υπέρ μιας πλήρης ενσωμάτωσης της ελεύθερης Γαλλικής Αλγερίας που θεωρείτο σύμφωνα με τον νόμο μητροπολιτικό έδαφος καθώς και προπύργιο της Ευρώπης απέναντι στους φανατικούς ισλαμιστές ενώ οι ντόπιοι ήταν οι απόγονοι των εξόριστων προλετάριων της Παρισινής Κομμούνας στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές που ενίσχυσαν στην συνέχεια τον Γαλλικό νεοφασισμό. Ο αντάρτικος OAS ήταν ένας μυστικός πολιτικός και στρατιωτικός σχηματισμός που κάποιοι τον θεωρούν κάπως αμφιλεγόμενο αν λάβουμε στα σοβαρά ... τις φημολογούμενες σχέσεις μιας μερίδας της ηγεσία του με την CIA όσο και για τις απόπειρες διείσδυσης του στο Ιταλικό έδαφος (για παράδειγμα στη Λιγουρία).

Στη συνέχεια, το 1962, ο Thiriart ίδρυσε το «Jeune Europe» ή «Young Europe», το πρώτο πανευρωπαϊκό διεθνιστικό κίνημα, το οποίο σκόπευε να δημιουργήσει  μια  ενωμένη «Ευρώπη - Έθνος» από την Βρέστη στο Βουκουρέστι, ανεξάρτητα από τις Σοβιετικές και Αμερικανικές επιρροές. Το κίνημα της Νεανικής Ευρώπης είχε σημαντική δημοτικότητα στην ήπειρο, τόσο πολύ που εξαπλώθηκε σύντομα στο Βέλγιο, την Ολλανδία, την Γαλλία, την Ελβετία, την Αυστρία, την Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Αγγλία. Μεταξύ των Ιταλικής καταγωγής μελών θυμόμαστε τον ιστορικό Franco Cardini και τον συγγραφέα  Claudio Mutti.

Στην συνέχεια, ο Thiriart έδειξε θαυμασμό για τους αντι-αποικιακούς, αντι-σιωνιστικούς και αντι-αμερικανικούς αγώνες των αραβικών χωρών (Αλγερία, Ιράκ, Αίγυπτος και Παλαιστίνη), καθώς και για εκείνα τα παραδείγματα Σοσιαλισμού που απομακρύνθηκαν από το Σοβιετικό μοντέλο (κυρίως, το Ρουμανικό και το Γιουγκοσλαβικό). Είχε επίσης επαφές με κορυφαία στελέχη της Συριακής κυβέρνησης αλλά και με πρόσωπα από τον Λίβανο. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι πολλοί μαχητές της Jeune Europe εντάχθηκαν στις τάξεις της Παλαιστινιακής PLO ενώ ο ίδιος ήταν σύμβουλος της Fatah και του Αραφάτ. Ένας από όλους τους «μάρτυρες» ήταν ο Roger Coudroy, ο πρώτος Ευρωπαίος και νεοφασίστας που πέφτει για την Παλαιστινιακή υπόθεση και έχει αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο.

Τα επόμενα χρόνια ζήτησε μάταια την υποστήριξη από αυτές τις χώρες για την δημιουργία ευρωπαϊκών επαναστατικών στρατών, έτοιμων να πολεμήσουν στο έδαφος της ηπείρου για την επανένωση της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, η προσπάθεια του ήταν ανεπιτυχής. Ως πολιτική εμπειρία, η Jeune Europe απέτυχε σύντομα και ο Thiriart αποσύρθηκε στην ιδιωτική ζωή μέχρι το 1981. Ο Thiriart επέστρεψε στη σκηνή εκείνο το έτος, όχι πλέον ως πολιτικός, αλλά ως αγνός θεωρητικός, λέγοντας μάλιστα ότι ανακουφίστηκε, από εκείνη τη στιγμή και μετά, θα μπορούσε να αφιερωθεί στη θεωρητική και πολιτική δραστηριότητα χωρίς να χρειάζεται να απαντήσει σε καμία πολιτική ομάδα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η γεωπολιτική του άποψη για την Ευρώπη άλλαξε σημαντικά. Στην πραγματικότητα, αν στη δεκαετία του 1960 πίστευε ότι η «Ευρώπη - Έθνος» έπρεπε να εκτείνεται από τη Βρέστη στο Βουκουρέστι, τη δεκαετία του 1980 ήταν πεπεισμένος ότι το έδαφος της ΕΣΣΔ θα έπρεπε να είναι μέρος της Ευρώπης, επιτρέποντας έτσι τη γέννηση μιας Ευρωπαϊκής Ρεπουμπλικανικής Αυτοκρατορίας, ενωμένη από το Δουβλίνο ως το Βλαδιβοστόκ.

Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το 1992 ο Thiriart προσκλήθηκε από ορισμένα γνωστά μέλη της Ρωσικής πολιτικής αντιπολίτευσης στη Μόσχα, όπου συναντήθηκε με προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του πολιτικού επιστήμονα και φιλόσοφου Aleksandr Dugin, με αντιπάλους του Γκορμπατσόφ και Ρώσους νεοφασίστες καθώς και τον γενικό γραμματέα του νεοσύστατου Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (KPRF) Gennady Zugijanov. Στη Μόσχα, ο Thiriart έδωσε  συνέντευξη στην εθνικιστική εφημερίδα "Den", στην οποία είπε ότι η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν η μεγαλύτερη «γεωπολιτική καταστροφή» της εποχής μας προκαλώντας αφασία τόσο στην συστημική ακροαριστερά όσο και στην συστημική ακροδεξιά. 

Στις 22 Νοεμβρίου 1992, ακριβώς τρεις μήνες μετά την επιστροφή του από τη Μόσχα, ο Thiriart πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή. Όπως θυμάται ο Βέλγος διανοούμενος Robert Steukers, «Οι φωνές θρήνησαν με απογοήτευση τον χαμό του  από το Παρίσι στη Μόσχα, από το Μιλάνο μέχρι την Μασσαλία». Όπως προαναφέρθηκε, το γεωπολιτικό όραμα του Thiriart σχετικά με την εδαφική επέκταση της Ευρώπης εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου. Αρχικά θεώρησε απαραίτητο να οικοδομήσει μια ενωμένη Ευρώπη από το Βρέστη στο Βουκουρέστι, ανταγωνιστική τόσο προς την ΕΣΣΔ όσο και για τις ΗΠΑ, η οποία, σύμφωνα με μια ιδέα «Ευρωφρικανική», έπρεπε να προσπαθήσει να ζήσει σε «συμβίωση» με την Αφρική, δημιουργώντας μια σχέση αμοιβαίας βοήθειας  μεταξύ των δύο ηπείρων.

Το όραμα του άλλαξε το 1981, συνοδευόμενο από επανεκτίμηση της ΕΣΣΔ και του Κομμουνισμού. Σύμφωνα με τον Thiriart, το κύριο πρόβλημα για την ευρωπαϊκή ανεξαρτησία ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, και το μόνο ευρωπαϊκό κράτος που εξακολουθεί να είναι απαλλαγμένο από την Αμερικανική και Σιωνιστική ηγεμονία ήταν η Σοβιετική Ένωση. Επομένως, η ΕΣΣΔ θα έπρεπε να έχει εκπληρώσει το «γεωστρατηγικό της πεπρωμένο», ενώνοντας την με τη Δυτική Ευρώπη. Ο Thiriart δεν θεωρούσε πλέον τον Κομμουνισμό ως μεγάλο πρόβλημα: μέχρι τώρα ήταν μόνο μια νεκρή και αναποτελεσματική ιδεολογία από οικονομική άποψη. Σύμφωνα με τον Thiriart, η μαρξιστική - λενινιστική σκέψη έπρεπε να «αποιδεολογικοποιηθεί», διατηρώντας παράλληλα τον ολοκληρωτικό της χαρακτήρα, χρήσιμο για να δημιουργήσει ένα είδος υπεράνθρωπου υπό την έννοια του Νίτσε.

Με υπονοούμενα, ήλπιζε για την έλευση ενός «νέου Στάλιν» (ο Τσάρος που πάντα υπάρχει στην ψυχή του Ρώσου), ο οποίος θα πρότεινε πώς να μεταρρυθμίσει την ΕΣΣΔ προς μια εθνικιστική πορεία και να την ενοποιήσει με τη Δυτική Ευρώπη. Ο Thiriart, ωστόσο, γνώριζε καλά τις αντιφάσεις που υπάρχουν στο Σοβιετικό καθεστώς και, ως εκ τούτου, πρότεινε την ανάπτυξη δύο ξεχωριστών σφαιρών της ανθρώπινης ζωής: εκείνης του imperium (δηλαδή της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, που έπρεπε αναγκαστικά να παραμείνει ολοκληρωτική) και αυτό του dominium (δηλαδή, της ιδιωτικής ζωής, που έπρεπε να χαρακτηρίζεται από ελευθερία σκέψης).

Απλοποιώντας τη σκέψη, μπορούμε να πούμε ότι ο Thiriart αντιτάχθηκε στην ιδέα μιας θεσμικής και κοινοβουλευτικής Ευρώπης (χαρακτηριστικό της σημερινής Ε.Ε.), υπέρ μιας πολιτικής Ευρώπης υπό την ηγεσία μιας επαναστατικής ελίτ, προικισμένης με μια αποτελεσματική και πειστική ιδεολογία. Αυτή η επαναστατική ελίτ θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει ένα πραγματικό επαναστατικό κόμμα, με στόχο να αγωνιστεί για την ενοποίηση της Ευρώπης. Η Ευρώπη θα έπρεπε να έχει εκπληρώσει το πεπρωμένο της μέσω της ενοποίησης με την ΕΣΣΔ, να αντιτίθεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και να διατηρεί καλές σχέσεις με την Κίνα και τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Τελικά, το ευρωπαϊκό όραμα του Thiriart (και της διεθνούς τάξης) θυμίζει πολύ την ιδέα των μεγάλων χώρων όπως αναλύονται από τον διανοητή Carl Schmitt.

Ο Jean Thiriart, είναι ένας άδικα ξεχασμένος χαρακτήρας του Ευρωπαϊκού πολιτικού, ιστορικού και φιλοσοφικού πανοράματος του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Έβαλε όμως και αυτός το λιθαράκι του στην προσπάθεια και άλλων στοχαστών, να δημιουργηθεί μια Ευρώπη που θα ήταν αντάξια της ιστορίας και της κληρονομιάς της, πράγμα που ακόμη φαντάζει αν όχι ακατόρθωτο τουλάχιστον πάρα πολύ δύσκολο!

Μνήμες που κόβουν σαν ξυράφι (ΙΙ): σχόλιο - απάντηση του Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση

Λάβαμε το παρακάτω σχόλιο του Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου από την Κύπρο σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση. 

Ο Λουκάς Σταύρου είναι ζωγράφος, ποιητής και συγγραφέας, υπήρξε συνιδρυτής της «Χρυσής Αυγής» παλαίμαχος των ιδεών, μέλος της ΕΟΚΑ Β' και βετεράνος πολεμιστής στην εισβολή του 1974.

‘’Διάβασα την συνέντευξη του Ιώνος Φιλίππου καθώς και την αναφορά του συναγωνιστή Αθανάσιου Γιαλαμά. Ακούγονται αλήθειες πολλές. Όμως η Χρυσή Αυγή δεν ξεκινά το 1986 αλλά πολύ πιο πριν. Δεκέμβρη του 1981 γνωρίστηκα με το Νίκο Μιχαλολιάκο στο βιβλιοπωλείο της «Ελεύθερης Σκέψις». Από τότε αρχίζει μια ιδεολογική ζύμωση που δίνει και την πρώτη κατεύθυνση της «Χρυσής Αυγής». 

Η δική μου συμβολή ήταν ο Νιτσεϊσμός, η αναβίωση της Ελληνικής Κοσμοθεάσεως που θα περιλάμβανε και την επιστροφή των Θεών, η πρόταση για  δημιουργία ιδεολογικο - πολιτικού κινήματος που δεν θα ήταν απομίμηση του Γερμανικού προτύπου αλλά θα εξέφραζε την Ελληνικότητα στα πλαίσια μιας ένωσης των αρχών του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού με την δική μας κοσμοθεώρηση στις ειδικές συνθήκες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ως έθνος, καθώς και η δημιουργία πολιτικού κινήματος σε Ελλάδα και Κύπρο με κυριότερο εχθρό την καπιταλιστική δεξιά και τα εθνικοφρονίστικα αναχώματα της ακραίας δεξιάς χωρίς να παραβλέπουμε την εναντίωση μας στον αριστερό εθνομηδενισμό και τον κομμουνισμό.

 Κάποιες από αυτές τις ιδέες επικράτησαν στα αρχικά βήματα της «Χρυσής Αυγής». Στη συνέχεια τα πράγματα πήραν άλλη τροπή μέχρι που η Χ.Α έγινε ένα σχήμα της ακραίας δεξιάς και του παπαδαριού που υπερασπίστηκε την υποταγή του έθνους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη καθώς και τα συμφέροντα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης με τις σκοταδιστικές ιδεολογίες της. 

Επίσης η δράση των λεγομένων «ταγμάτων εφόδου» δεν είχε καμία σχέση με την αρχική ιδέα ενός ανατρεπτικού μυστικού «στρατού» κατά του συστήματος. Κάπως έτσι αποτύχαμε και κάπως έτσι πρέπει να γίνει το νέο ξεκίνημα’’

Μνήμες που κόβουν σαν ξυράφι: σχόλιο - απάντηση του Συναγωνιστή Αθανασίου Γιαλαμά σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση

Περαστικά σας σύντροφοι.

Μνήμες που κόβουν σαν ξυράφι: σχόλιο - απάντηση του Συναγωνιστή Αθανασίου Γιαλαμά σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Σταύρου Λιμποβίση:

Ο Άρης Σπίνος, ο Θόδωρος Χατζηγώγος, ο Τάσος Συμιγδαλάς και ο Λευτέρης Πανούσης είναι το λαμπερό «κουαρτέτο» του light «πατριωτισμού» που αναδύθηκε ως ένα μανιτάρι πάνω στα κομματικά απομεινάρια της «Χρυσής Αυγής». 

Ο πρώτος δεν κρύβει τις σχέσεις του με τον Βελόπουλο … και άλλες ευγενικές «μορφές» της (ακρο) δεξιάς. 

Ο δεύτερος υπήρξε πιστός συνεργάτης του γνωστού «Στόχου» που εξυμνούσε καθημερινά επί Καψάλη τις υπηρεσίες δίωξης του καθεστώτος και έχει μια περίεργη εμμονή ενάντια στον πρωτοφασιστή Δραγούμη τον οποίο όμως διαφήμιζε με θετικό τρόπο στην στήλη του πριν αρκετά χρόνια. 

Ο τρίτος είναι το διάσημο «poylain» του γνωστού «Πατριάρχη» Κωνσταντίνου Πλεύρη και είχε ενοχληθεί σφόδρα από μια παλαιότερη δημοσίευση μας στην οποία απλά γράψαμε την αλήθεια. 

Ο τέταρτος είναι ο πιο γνωστός διαδικτυακός «σεφ» της ακροδεξιάς «κουζίνας» που «μοιράζει» τα γνωστά κομματικά πιάτα με τις πολιτικάντικες συνταγές και τις αρθρογραφικές καντρίλιες μέσω του διαδικτύου ενώ έχει πάντα έναν καλό λόγο για όλους τους κοινοβουλευτικούς «πατριώτες» που ονειρεύονται στο όνομα της πατρίδας φυσικά … διασυνδέσεις, θέσεις με επιδόματα και βουλευτικούς μισθούς. 

Και τα τέσσερα αυτά πρόσωπα είναι τα πιο γνωστά και σημαίνοντα «εξαπτέρυγα» της «εθνικοφροσύνης» που σύσσωμη επιτίθεται μέσα από εφημερίδες, εκπομπές και ιστολόγια επί σειρά ετών στους «αναρχοφασίστες» στους «νεοναζί» και τους «νεοφασίστες» όπως κατατάσσουν οι ίδιοι όσους δεν συμφωνούν με τα λεγόμενα τους. 

Δεν είναι όμως οι μόνοι που ακολουθούν αυτή την «αντιφασιστική» τακτική και ρητορική εδώ και χρόνια. Κάθε χρόνο υπάρχουν «αναπληρωματικοί» που «παίζουν» το ίδιο επικοινωνιακό παιχνίδι και είναι είτε πρώην πολιτευτές είτε «αρχηγίσκοι» κομμάτων ακόμη και γνωστοί κερδοσκόποι και ανατολίτες απατεώνες εκδότες που αλλάζουν απόψεις πιο γρήγορα και από τον μνημονιακό Καρατζαφέρη, αν και τελευταία να σημειωθεί ότι δέχονται γκολ ακόμη και από τους καλεσμένους τους σε εκπομπές που τους χρηματοδοτεί φυσικά η δεξιά με τις ευλογίες των στοών. Υπάρχουν όμως και κάποιοι «σκληροπυρηνικοί» που φοράνε τον μανδύα του «ιδεολόγου» για να εξυπηρετήσουν πρεσβείες ξένων χωρών και πρόσωπα με αντίτιμο την διαχρονική ασφάλεια τους καθώς και την ικανοποίηση του «εγώ» τους.

Στο σύνολο τους όμως οι «αγνοί ελληνόψυχοι» που παλεύουν ενάντια στον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» θέλουν να πίνουν κάθε χρόνο κοκτέιλ στην Αμερικανική πρεσβεία (σωστά Θόδωρε;) αλλά λιγουρεύονται και έναν «πατριωτισμό» βαμμένο γαλανόλευκο απέξω αλλά σάπιο εσωτερικά. Θέλουν μια Ελλάδα «ανεξάρτητη» στα λόγια αλλά πλήρως υποταγμένη στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., θέλουν μια εκκλησία που κανείς δεν θα της κάνει κριτική για τις επιλογές της ηγεσίας της αφού τα έχουν καλά μαζί της, θέλουν μια χώρα που θα είναι στην ουσία χώρος και αποθήκη ψυχών για τον καπιταλισμό και τους μεγαλοκαρχαρίες τραπεζίτες, μια πατρίδα που θα ψάχνει ο λαός την σωτηρία προς την ανατολή και έναν νέο προστάτη. Άλλωστε το Κρεμλίνο αλλά και η Wall Street είναι για αυτούς ο νέος Παρθενώνας - όπως έλεγε το ίνδαλμα τους ο αστός Κανελλόπουλος - της καθημερινής εξορίας στην σύγχρονη δυστοπική Ελλάδα. 

Έχουν όλοι αυτοί δεχτεί ως μοναδική σανίδα σωτηρίας τον σάπιο κοινοβουλευτισμό, είχαν στο παρελθόν ή έχουν ακόμη και σήμερα σχέσεις με τον κομματισμό στα δεξιά της ΝΔ και βολεύονται φυσικά στο να αναπαράγουν το σενάριο «μια χούντα χρειάζεται ο τόπος και να πέφτουν μπάτσες από τους μπάτσους» χωρίς να μπορούν να προτείνουν τίποτα ρεαλιστικό στην νεολαία και τους συμπατριώτες μας που δεν αποδέχονται την σύγχρονη κατοχή και την υγειονομική δικτατορία.

Αυτό εδώ το ιστολόγιο και η συντακτική ομάδα καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των Αυτόνομων/Ανένταχτων Συναγωνιστών ουδέποτε έδωσαν επίσημο «βήμα» και ευρεία προβολή στις απόψεις των kosher «πατριωτών» που είναι το ίδιο μοντέλο παραγωγής στην σκέψη με τους φιλοσιωνιστές ακροδεξιούς της Ευρώπης απλά με μια συνοδεία γραικυλικής decadence. 

Οι απόψεις τους ήταν και είναι ο μεταστατικός καρκίνος στο σώμα του εθνικισμού και εχθρός των ιδεών μας. Η κοινή συνισταμένη και των τεσσάρων αυτών κυρίων είναι η φιλική στάση απέναντι στο κράτος του Ισραήλ και την Σιωνιστική εξωτερική πολιτική. Με αφορμή την επιθετικότητα της Τουρκίας ονειρεύονται μια αγαστή συμμαχία με τους Σιωνιστές σε κάθε επίπεδο χωρίς να γνωρίζουν ή να υπολογίζουν το γεωπολιτικό κόστος. Προβάλλουν άρθρα υπέρ του καθεστώτος του Τελ Αβίβ, διαφημίζουν εκπομπές που είναι βούτυρο στο ψωμί των Ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων, αναπαράγουν θέσεις που συμπίπτουν με αυτές του Μητσοτάκη και φυσικά δεν βγάζουν μιλιά για την σταδιακή μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένη βάση της Ισραηλινής αεροπορίας ή την  επιρροή της ίδιας δύναμης στην ελεύθερη Κύπρο. 

Δεν έχουν αναφερθεί στο πρόσφατο ξεπούλημα της ΕΛΒΟ ή σε άλλες πλευρές μιας πολύπλευρης συνεργασίας που εγκαινίασε ο πατέρας Μητσοτάκης και ευλόγησε αργότερα ο Σαμαράς. Ο ομφάλιος λώρος με την δεξιά είναι σημαντικός όσο ποτέ για τους πρώην συνεργάτες του Καραμανλισμού.

Η βασική διαδικτυακή όαση για να πιουν επικοινωνιακό νερό οι δημοσιογραφικές καμήλες του καραβανιού του «ταλμουδικού νασιοναλισμού» είναι εδώ και χρόνια το προσωπικό ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση ο οποίος διαφημίζει καθημερινά σε σειρά άρθρων το σύνολο της αστικής ακροδεξιάς και έχει μπλοκάρει με δημοκρατικό τρόπο τον σχολιασμό για να μην δέχεται την «φασιστική και νεοναζιστική» κριτική. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που οι αναρτήσεις του έχουν προκαλέσει ενδιαφέρον αλλά και σφοδρές αντιδράσεις αφού του αρέσει να «εξωραΐζει» την πολιτική και ιστορική εικόνα σύμφωνα με τα δικά του μέτρα και γούστα τα οποία όμως απέχουν από την αισθητική πολλών. 

Και όμως προς έκπληξη κάποιων αυτό το διαδικτυακό σημείο αναφοράς διάλεξε ο γνωστός παλαίμαχος Εθνικοσοσιαλιστής και στενός φίλος του Νίκου Μιχαλολιάκου, ο Ίων Φιλίππου (Ιωάννης Περδικάρης) - ανάμεσα σε άλλα και οπαδός του Ηλία Κασιδιάρη και του Κωνσταντίνου Πλεύρη - για να δώσει μια αποκλειστική συνέντευξη - μπορείτε να την διαβάσατε εδώ - στην οποία καταγράφει πολλά και ενδιαφέροντα που σε άλλους είναι γνωστά και σε άλλους άγνωστα. 

Κύριο θέμα είναι και αυτή την φορά η «Χρυσή Αυγή» και οι υπαρχηγοί του Μιχαλολιάκου, η περίοδος του Εθνικοσοσιαλισμού στο κόμμα και οι προσωπικές κόντρες και διαφωνίες. 

Επειδή όμως η συνέντευξη αυτή προκάλεσε αίσθηση - κυρίως ανάμεσα στους παλιούς Εθνικοσοσιαλιστές -  και το αξιοπερίεργο είναι ότι ΟΥΔΕΙΣ σε εκπομπή μέσω web tv ή γνωστά εθνικιστικά/εθνικοσοσιαλιστικά ιστολόγια την αμφισβήτησε ή την σχολίασε έστω και στο ελάχιστο όπως θα περίμενε κάποιος, απευθυνθήκαμε στον Συναγωνιστή Αθανάσιο Γιαλαμά ο οποίος έζησε από μέσα τα γεγονότα την ίδια εποχή που τα εξιστορεί ο συνιδρυτής της «Χρυσής Αυγής» Ίων Φιλίππου, και του ζητήσαμε να κάνει κάποιο σχετικό σχόλιο. 

Μπορείτε να διαβάσετε μια αποκλειστική συνέντευξη του Ακρίτα εκδότη Γιαλαμά εδώ για να έχετε μια εικόνα ποιος απαντάει επίσημα και με ένα ιδιαίτερο προσωπικό ύφος τόσο στον Λευτέρη Πανούση όσο και στον Ίων Φιλίππου. 

Η δική μας ταπεινή θέση και άποψη είναι ότι τελικά δεν ήταν μόνο ο Νίκος Μιχαλολιάκος ο «κάπελας στο Κουτούκι του Νικόλα» όπως έγραφε ο ίδιος ο Ίων Φιλίππου σε παλαιότερη ανακοίνωση του, αλλά έχουν και άλλοι ιστορικές ευθύνες για την κατάντια του ελληνικού εθνικισμού  και το κρέμασμα ενός ολόκληρου «χώρου» ως σφαχτό στο τσιγκέλι της αστικής δημοκρατίας (τελικά είναι επίκαιρο όσο ποτέ το «ραντεβού στα γουναράδικα»). 

Όποιος έχει αντίθετη άποψη και νομίζει ότι θίγετε από την ανάρτηση αυτή ή διαφωνεί με τις απόψεις του συναγωνιστή Γιαλαμά η ηλεκτρονική μας διεύθυνση είναι blackmilitiagr@gmail.com ενώ αν δεν θέλει να στείλει κάποια απάντηση υπάρχει πάντα η δυνατότητα σχολιασμού με τους σχετικούς κανόνες καθώς … και εκπομπές στο διαδίκτυο όπου μπορούν να τον καλέσουν προσωπικά όσοι θέλουν και να τον φιλοξενήσουν για μια απευθείας αντιπαράθεση και ποιοτική συζήτηση σχετικά με το πολιτικό παρελθόν του «χώρου». Κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα παρά τις φιλότιμες προσπάθειες. 

Ευχαριστίες στον Συναγωνιστή Γιαλαμά για τον χρόνο του και την απάντηση του.

Μνήμες που κόβουν σαν ξυράφι: σχόλιο - απάντηση του Συναγωνιστή Αθανασίου Γιαλαμά σχετικά με την αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση

"Τι να πρωτοθυμηθώ. 26αρης εντάθηκα στην ΧΑ. Τότε αρχές του ‘86 που οι ιδέες μας οδηγούσαν. Μαζί με άλλους συναγωνιστές βάφαμε τα γραφεία μας στην οδό Κεφαλληνίας. Και ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Αφήσαμε διάφορες ομάδες και ομαδούλες για να δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο και ωραίο. Έτσι νομίζαμε.  Ακούγαμε και βλέπαμε τα ονόματα των επικεφαλής και νιώθαμε μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.  

Είχαμε απογοητευθεί από άλλους ηγετίσκους και παράγοντες του χώρου που μας ήθελαν για να κάνουμε τις δουλειές που αυτοί δεν τολμούσαν. Και το «φτάνει πια δεν θα είμαστε τα καλά παιδιά των ακροδεξιών πολιτικάντηδων», μας οδήγησε στην νέα οργάνωση που υποσχόταν ότι θα είναι έτσι όπως την θέλαμε. Εθνικοσοσιαλιστική. Τα λάθη του παρελθόντος τα αφήσαμε πίσω. Έγιναν και τα εγκαίνια με κάθε σοβαρότητα. Είχα ήδη περάσει από διάφορες οργανώσεις και ομαδούλες. Ήξερα πρόσωπα και πράγματα. Έτσι την ΧΑ την έβλεπα ως κάτι ξεχωριστό. Και ήταν. 

Άρχισε η οργάνωση. Εντάχθηκα στον «Πρωτεσίλαο». Ιδέα από ότι ήξερα του Ιωάννη Γιαννόπουλου. Με 2 πυρήνες. Επικεφαλής ο Περίανδρος στον ένα και ένας συναγωνιστής από το Αγρίνιο στον άλλο. Εκτός από μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού που τελειώσαμε το στρατιωτικό μας οι άλλοι συναγωνιστές καθώς και οι Φαλαγγάρχες δεν είχαν πάει στον στρατό. Οι ασκήσεις του άοπλου στρατιώτη κάθε 2 ημέρες εμένα δεν είχαν να μου προσφέρουν τίποτε. 

Και διαμαρτυρήθηκα ... ένας απόστρατος δεν υπάρχει για να αναλάβει την διοίκηση; Και όχι οι 2 έμπιστοι του υπεύθυνου σύμφωνα με τον νόμο; Δυστυχώς δεν είχα την εμπιστοσύνη της ηγεσίας γιατί προερχόμουν από την ΦΕΠ.  Άλλωστε ήμουν και «πολύ Έλληνας» όπως μου δήλωσε ο επικεφαλής ...

Αποφεύγαμε τις συζητήσεις μέσα στα γραφεία για θρησκεία και καταγωγή. Γιατί καταλήγαμε πάντα σε μαλώματα. Έτσι απαγορεύτηκαν. Πολλοί φετιχιστές με τις στολές και εμβλήματα του μεσοπολέμου ... άλλοι ποιο σοβαροί. Όλοι όμως με πάθος για μια πατρίδα μεγάλη και ισχυρή. Εθνικοσοσιαλιστική. Η ενδυμασία αυστηρή. Χακί πουκάμισο και τζιν παντελόνι χωρίς ρεβέρ. Το κούρεμα κοντό αλλά όχι ξυρισμένα κεφάλια για να μην μας ταυτίζουν με τους skinheads …

Οι δράσεις μας λίγες. Ανάμεσα τους και το πέσιμο στους skinheads στο Παγκράτι. Καμία 40αρια άτομα με αυτοκίνητα και μηχανάκια κάναμε επιδρομή στην καφετέρια στο Παγκράτι. Στέκι των «ξυρισμένων». Μόνο 7 ήταν μέσα και ... πήγαν νοσοκομείο. Ανάμεσα τους και μια κοπέλα. Όλα έγιναν μέσα σε λίγα λεπτά. Και η «Ελευθεροτυπία» την άλλη μέρα έγραφε ... «σκυλοκαβγάς φασιστών». Μια ενέργεια που καταδίκασα από την πρώτη στιγμή ... όμως υπάκουσα στις διαταγές των ανωτέρων. 

Απορίας άξιο είναι ότι με την πάροδο των ημερών διαπίστωνα ότι ευνοούμενοι της ηγεσίας ήταν όσοι γλύφουν. Έτσι πιο πάνω από μένα που ήμουν απλός φαλαγγίτης ήταν ένα σκοτεινό πρόσωπο με άσχημο παρελθόν που κάποιοι προσπάθησαν να διαγράψουν μόλις αποκαλύφτηκε. Προσπάθησα αρκετές φορές να δώσω ιδεολογικά κείμενα για το επίσημο περιοδικό. Πάντα όμως δεν υπήρχε χώρος … Έτσι συνεργάστηκα με τον «Λασπολόγο» ένα έντυπο λαθραίο που στηλίτευε τα κακά του χώρου, τις ομάδες και τα πρόσωπα ... και το «Αντίδοτο» που συνδημιουργήσαμε με άλλους 2 συναγωνιστές.

Μετά από 20 χρόνια έμαθα ότι η εμπλοκή μου στον «Λασπολόγο» έστειλε γνωστό «ταγό» να μου επιτεθεί το ‘87 έξω από το κατάστημα που εργαζόμουν στην Ιπποκράτους. Και μεσημεριάτικα ανταλλάσσαμε γροθιές μπροστά στον κόσμο. Με ραγισμένη μύτη εγώ και μαύρο μάτι ο συναγωνιστής.

Πέρασα και πειθαρχικό. Για τις αντιρρήσεις μου σε στραβά όπως θεωρούσα της οργάνωσης. Ακόμα περιμένω να μου εξηγήσει τι και πως ή να ζητήσει μια συγγνώμη. Το να τείνεις το χέρι και να λες γεια σου συναγωνιστή και να απαντά στα ξαφνικά … με γροθιά στα μούτρα δεν είναι και τόσο συναγωνιστικό. Έτσι άδοξα τέλειωσε η σταδιοδρομία μου στην ΧΑ. Αφού μερικούς μήνες μετά έφυγα για την ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Τελικά έφυγαν πολλοί από τους πρώτους χρυσαυγίτες. Όταν τους συναντούσα και τους ρωτούσα για την οργάνωση δεν ήθελαν να μιλήσουν. Την είχαν διαγράψει. Εγώ όμως ανήσυχος νέος προσπαθούσα να μαθαίνω τι γινόταν τι πήγαινε στραβά, ποιοι έφευγαν και πάντα την στήριζα όσο μπορούσα. Έχω όλα τα περιοδικά της, τα έντυπα, τις εφημερίδες. 

Όταν ανδρώθηκε ως όνομα και διεκδικούσε την είσοδο στην βουλή ένας παλιός συναγωνιστής από την Κ4Α μου είπε πως ... δεν μας έκατσε με τον Γαρουφαλλιά, δεν μας έκατσε με την Εθνική Παράταξη , ούτε με το ΕΝΕΚ, την ΕΠΕΝ, τον Μαρκεζίνη. Μας έκατσε με τον Νίκο και οφείλουμε να τον βοηθήσουμε. Αυτό έκανα. Όμως άλλα έλεγα στους νεοχρυσαυγίτες για να μην κάνουν τα λάθη του παρελθόντος και αυτοί άλλα έλεγαν προς τα κάτω. Και είχα ενοχλήσεις και απειλές. Κάποιοι ρουφιανεύαν τι συζητούσαμε και τα μετέφεραν όπως ήθελαν στα κεντρικά. Για να γίνουν κολλητοί και αρεστοί. Και αποστασιοποιήθηκαν με την πρώτη ευκαιρία ...

Δυστυχώς η ΧΑ έχασε πριν καν ξεκινήσει. Για αυτό και οι διάφορες φράξιες και ομάδες που δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια του βίου της. Επισημαίνω ότι αρκετά μέλη περίμεναν την αποφυλάκιση του Αριστοτέλη για να αναλάβει την οργάνωση. Έτσι είχε διαδοθεί από μέσα. Όμως απογοήτευσε και αυτός πολλούς. Επειδή πέρασαν και 35 χρόνια δεν θυμάμαι αρκετές λεπτομέρειες ίσως κάποιος παλιός συναγωνιστής βοηθήσει για να καταγραφεί η αληθινή και ωμή ιστορία του χώρου από μας και όχι από τους αντιπάλους. 

Ας τα θυμάται αυτά κάποιος παλιός … που μετά την κατάθεση της πρότασης του για εκλογή νέου αρχηγού κατά το συνέδριο κλήθηκαν οι σκοποί και διατάχθηκαν να τον οδηγήσουν έξω από την αίθουσα. Μαζί του έφυγαν και αρκετά στελέχη. Μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κάνεις αν ρίξει μια ματιά στα τεύχη των περιοδικών της ΧΑ"

NSBM: Επανακυκλοφορεί η μουσικοπολιτική μπροσούρα για το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal (συνεργασία της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» και Αυτόνομων Συναγωνιστών)

Επανακυκλοφορεί η μπροσούρα για το NSBM από την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου». 

Μια μοναδική συλλογή άρθρων για την μουσική της πολεμικής παράδοσης και τις μπάντες που δεν υποχωρούν απέναντι στο σύστημα. 

Μια αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση για το κάλεσμα των Θεών και των Ηρώων, τα αρχέτυπα της Φυλής, τις παραδόσεις μιας εποχής ηρωικής. 

Μια εκδοτική κίνηση για τον δικό μας κόσμο που αξίζει να υπερασπιστούμε ακόμη και αν τα Τείχη έπεσαν!

Η μπροσούρα για το NSBM Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία: 

Λόγχη Αθήνα

Νέα Θέση Αθήνα

Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκη

Ορφικός Αλεξανδρούπολη

Ελληνικόν Βόλος

και στην Κύπρο

6€ 

Θερινό Ηλιοστάσιο 2021

Β’ έκδοση

Σελίδες 51

Αυτοέκδοση της αυτόνομης συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος»

Η επανέκδοση της μουσικοπολιτικής μπροσούρας για το NSBM είναι το αποτέλεσμα πρωτοβουλίας των μελών της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» και Αυτόνομων Συναγωνιστών. 

Η Α’ έκδοση άρχισε να κυκλοφορεί κατά την διάρκεια του χειμερινού ηλιοστασίου του 2017 και ανέβηκε η σχετική ανάρτηση τον Φεβρουάριο του 2018 με αποτέλεσμα δεκάδες αντίτυπα να προωθηθούν μέσω βιβλιοπωλείων και αυτόνομων ομάδων σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. 

Η εν λόγω μπροσούρα που είναι και η  μοναδική στην Ελληνική γλώσσα για το NSBM προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θετικά σχόλια κυρίως ανάμεσα στους νεολαίους που στηρίζουν την Πολεμική Μουσική της Ιδέας σε πείσμα των καιρών.

Η Β’ έκδοση κυκλοφόρησε κατά την διάρκεια του θερινού ηλιοστασίου του 2021 και ήδη βρίσκεται στα χέρια Αυτόνομων Συναγωνιστών καθώς και στην διάθεση επιλεγμένων βιβλιοπωλείων. 

Η αρχική έκδοση ήταν αφιερωμένη στην μνήμη των πεσόντων εθελοντών του Συντάγματος Azov ενώ η επανέκδοση - που ήταν και απαίτηση νεολαίων που στηρίζουν την σκηνή - είναι αφιερωμένη στους Έλληνες Συναγωνιστές που «έφυγαν» νωρίς. 

Στο οπισθόφυλλο της έκδοσης υπάρχει ένα επίγραμμα του Νορβηγού μουσικού και συγγραφέα Varg Vikernes.

Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους στηρίζουν τις πρωτοβουλίες της συντακτικής μας ομάδας και ιδιαίτερα τον Αυτόνομο Συναγωνιστή Σ.Κ. για την πολύχρονη βοήθεια του. 

Ευχαριστίες για μια ακόμη φορά στους Συναγωνιστές Α.Χ., Noeton και Baldur για την ουσιαστική συνεισφορά καθώς και στους Συναγωνιστές και τις Συναγωνίστριες που μας έστειλαν φωτογραφίες από την Α’ έκδοση.

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal (NSBM) είναι η μουσική των Θεών και των Πολεμιστών. 

Είναι μια ιδεολογία που ακούγεται και καταφύγιο θάρρους για αυτούς που συνεχίζουν την προσωπική τους μάχη ανάμεσα στα ερείπια. 

Κάποιοι δεν θα την καταλάβουν ποτέ ακόμη και αν έχουν αυτιά …

Για επικοινωνία: blackmilitiagr@gmail.com και στην σελίδα μας στο instagram

Support Militant Black Metal: Der Stürmer/Wodulf - Paulistarum Terra Mater Live

 

IG Farben Produktion

Vinyl, LP, Limited Edition

Split

20.02.2021

Στο πνεύμα των SA: Προς έναν Επαναστατικό Εθνικό Σοσιαλισμό!

Εισαγωγικό σημείωμα του Πάνου Ευθυμίου:

Ο Εθνικοσοσιαλισμός είτε θα είναι επαναστατικός είτε δεν θα υπάρξει.

87 χρόνια συμπληρώνονται από μια στιγμή που έκρινε την ιστορία της επανάστασης. Για την ακρίβεια, η 30^η Ιουνίου 1934, σήμαινε το τέλος της επαναστατικής εθνικοσοσιαλιστικής διαδικασίας, την ήττα της. Μια πορεία αντεπαναστατική που είχε αρχίσει χρόνια πριν από την ηγεσία του NSDAP, με μπροστάρη τον Αδόλφο Χίτλερ. Το κείμενο της 19^ης Ιουλίου 2017 από το blog των Ολλανδών Εθνικοεπαναστατών που ακολουθεί είναι μια σύνοψη του επαναστατικού ρόλου των SA, και το πώς οδηγήθηκαν στην εσωκομματική τραγωδία.

Τόσα χρόνια μετά γιατί επιμένουμε εμείς οι Eθνικοεπαναστάτες (NR) και υποστηρικτές της «Τρίτης Θέσης» σε «καταστάσεις του παρελθόντος», μπορεί να αναρωτηθεί ο καλοπροαίρετος ή o κακοπροαίρετος συναγωνιστής. Πέρα από το γεγονός ότι  από το παρελθόν αντλούμε  συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον, πέρα από το ότι αποτελεί κομβικό σταυροδρόμι στην υπόθεση της Ιδέας μας, υπάρχει και κάτι ακόμη. 

Οι Eθνικοεπαναστάτες φωτίζουν αυτή την μαύρη μέρα και δηλώνουν την παρουσία τους στο Αύριο. Δεν ξεχνάμε και εμπνεόμαστε από τον αγώνα των πραγματικών Εθνικοσοσιαλιστών των SA, των αδερφών Στράσσερ και άλλων.  Είναι προφανές ότι αυτή την φορά δεν σκοπεύουμε να γίνουμε πιόνια κανενός «αλάθητου αρχηγού», ή να επιτρέψουμε στην αντίδραση να σφετεριστεί τις Ιδέες μας ή να χρησιμοποιήσει τον αγώνα μας για πολιτικάντικα παιχνίδια, νόμιμης κατάκτησης της εξουσίας και συμβιβασμών με την αστική τάξη.

Αυτός είναι απλά ένας ελάχιστος φόρος Τιμής για την Θυσία και τον Αγώνα των Εθνικοεπαναστατών, και αυτός ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.

Για Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό. 

Παλαιότερος σύνδεσμος: Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Πάνος Ευθυμίου

Ο Εθνικός Σοσιαλισμός, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύεται συνήθως, δεν ήταν ποτέ ένα κίνημα της δεξιάς. Αγωνίστηκε για έναν ειλικρινή και αυθεντικό γερμανικό σοσιαλισμό. Παραδοσιακά, η αριστερά στη Γερμανία δεν επιδίωξε ποτέ τα συμφέροντα του γερμανικού λαού. Με την ήττα της γερμανικής αυτοκρατορίας το 1918, αυτό έγινε και πάλι εμφανές. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξέθεσε την ευάλωτη θέση του έθνους ως «Mittellage» μεταξύ του Γάλλου εχθρού του αφενός και της Ρωσικής αυτοκρατορίας αφετέρου. Από την Δύση, η αγγλοσαξονική φιλελεύθερη δημοκρατία προσπάθησε να ενσωματώσει τη Γερμανία, με τη μορφή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, στη φιλελεύθερη δημοκρατική παγκόσμια τάξη τους. Ταυτόχρονα από την Ανατολή, η Γερμανία απειλήθηκε από την κομμουνιστική παγκόσμια επανάσταση της Μόσχας. Η Ανατολή απέκτησε επιρροή μέσω της παρουσίας ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος, του KPD, το οποίο λειτούργησε ως ένας υποσχόμενος υποτελής για τη Μόσχα.

Strasser και Goebbels στο Βερολίνο - 1926

Ο Εθνικός Σοσιαλισμός γεννήθηκε σε αυτό το πολιτικό κλίμα το 1920, ως μια προσπάθεια δημιουργίας ενός αυθεντικού γερμανικού σοσιαλισμού. Όπως υποδηλώνει ήδη το όνομα Εθνικός Σοσιαλισμός, αυτό το κίνημα είχε μια διπλή συμπληρωματική ταυτότητα. Την ενοποίηση του ιδανικού του εθνικισμού και του σοσιαλισμού. Ωστόσο, στην πολιτική πρακτική αυτό φαινόταν να είναι μάλλον αμφιλεγόμενο, επειδή ένα πεπεισμένο σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να επικεντρωθεί στην εργατική τάξη και να δημιουργήσει συμμαχίες με τα εργατικά κινήματα. Από την άλλη πλευρά, ένα πρωταρχικό εθνικιστικό κόμμα αναμένεται να απευθυνθεί στο λαό ως σύνολο, σφυρηλατώντας συμμαχίες με πολιτικούς και κοινωνικούς σχηματισμούς της δεξιάς. Μια συγκεκριμένη «σχιζοφρένεια» πηγάζει από αυτό, η οποία οδήγησε σε εντάσεις στο κίνημα.

Βορράς - Δύση  εναντίον Νότου

Ως ισχυρός άνθρωπος του κινήματος, ήταν ο Χίτλερ που καθορίζει την πορεία του NSDAP. Από την αρχή, προσπάθησε να πάρει μια ουδέτερη κεντρική θέση αναγνωρίζοντας τον σοσιαλισμό του κόμματος, αλλά αρνούμενος τον προλεταριακό ταξικό χαρακτήρα του. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό για να αποφευχθεί η συσσώρευση τακτικών εντάσεων μεταξύ των εθνικών και των κοινωνικών στρατοπέδων. Ειδικά η περίοδος μεταξύ του αποτυχημένου εθνικού σοσιαλιστικού πραξικοπήματος του 1923 και της ανάληψης της εξουσίας το 1933, το κίνημα ήταν μια βίαιων αρχών σκηνή συγκρούσεων σχετικά με την πορεία του κόμματος. Σε πολλές περιπτώσεις, η πολιτοφυλακή, τα Τάγματα Εφόδου (SA), ήταν στη μέση αυτών των συγκρούσεων. Εκτός από αυτό, υπήρχε ένα πολιτιστικό χάσμα που εξαπλώθηκε κατευθείαν στο κόμμα. Αυτό το χάσμα αποκαλύφθηκε το 1925 ως αντίφαση μεταξύ του παλαιού νότιου σημείου βαρύτητας του NSDAP και της ηγεσίας του κινήματος στη βιομηχανική Δύση και Βόρεια της Γερμανίας.

Μέσα στο κίνημα της Δύσης και της Βόρειας Γερμανίας, ο Joseph Goebbels και οι αδελφοί Strasser αποδείχθηκαν οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του Μονάχου. Ήταν ο Gregor Strasser που ανέπτυξε μια σοσιαλιστική εναλλακτική λύση, η οποία επινοήθηκε ως μια επαναστατική προσαρμογή του προγράμματος του NSDAP. Από την αρχή της καριέρας του, έχει ήδη αποδειχθεί ειλικρινής αντί - καπιταλιστής. Κατάλαβε πολύ καλά ότι η βιομηχανική Βόρεια Γερμανία απαιτεί διαφορετική προσέγγιση από την αγροτική και παραδοσιακή Νότια. Υποστηρίχθηκε σε αυτό από τον νεαρό Joseph Goebbels, ο οποίος δήλωσε ότι ο γερμανικός εθνικισμός έπρεπε να εξελιχθεί σε γερμανικό σοσιαλισμό - και υποτίθεται ότι ήταν ένας ριζοσπαστικός σοσιαλισμός. Αναζήτησε ανοιχτά συμμαχίες με τους Εθνικομπολσεβίκους και ήταν αρκετά θετικός για τους κομμουνιστές, των οποίων το μεγαλύτερο λάθος σύμφωνα με αυτόν ήταν η σύνδεσή τους με τη Μόσχα. Αυτή η διαμάχη πήρε μια πολιτική κατηγορία όταν ο Strasser και ο Goebbels παρουσίασαν ανοιχτά το επαναστατικό τους πρόγραμμα. Ωστόσο, υπό την έντονη πίεση από τον Χίτλερ και την ηγεσία του κόμματος στο Μόναχο, ο Στράσσερ υπέκυψε και απέσυρε τα αντίγραφα του προγράμματος του. Στη συνέχεια, η ιδεολογική συζήτηση στην ηγεσία του κόμματος σίγησε.

Sturmabteilung

Για τα SA δεν συνέβαινε αυτό. Ο εθνικός σοσιαλισμός προήλθε από την εξέγερση των στρατιωτών που ακολούθησε την ήττα της γερμανικής αυτοκρατορίας. Πολλά μέλη του κόμματος ήταν βετεράνοι από τα πολλά Freikorps και άλλους παραστρατιωτικούς οργανισμούς στη χώρα, οι οποίοι σε αυτήν την αβέβαιη εποχή υποστήριξαν τη δική τους τάξη. Κατά μία έννοια συνέχισαν απλώς τον πόλεμο, ενθουσιασμένοι από μια βαθιά επιθυμία για κοινότητα, συντροφικότητα και ισότητα. Αυτό ήταν το σημείο εκκίνησης για μια ανανεωμένη πίστη στην εθνική αιτία και μια πιο ισότιμη κοινωνία - έναν μαχητικό εθνικισμό που συνδέεται με έναν ριζοσπαστικό σοσιαλισμό. Με τα SA, το NSDAP δημιούργησε την επαναστατική πρωτοπορία του, δηλαδή για να ενσαρκώσει αυτό που σήμαινε το κίνημα: μια επαναστατική ομάδα μάχης, με άνευ όρων πίστη στον Φύρερ.

Άνδρες των SA πάνω σε φορτηγό με σύνθημα: "Να είστε Σοσιαλιστές στην πράξη"

Αν και τα SA ήταν επίσημα εξαρτημένα από την ηγεσία του κόμματος, οι τάσεις για ανεξαρτησία προέκυψαν σε πολλές περιπτώσεις. Αυτό ξεκίνησε από το προλεταριακό προφίλ των SA, των οποίων οι μαχητές είχαν την τάση να κάνουν πιο επαναστατικές και ριζοσπαστικές ενέργειες. Σε πολλές περιπτώσεις η πολιτοφυλακή ανέπτυξε τις δικές της ιδεολογικές προτιμήσεις. Όταν ο Χίτλερ (το 1923 μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα) καταδικάστηκε σε φυλάκιση, ο  Röhm άφησε τα SA να μετασχηματιστούν σε μια νέα ομάδα μάχης. Όταν ο Χίτλερ απελευθερώθηκε από τη φυλακή και προσπάθησε να διεκδικήσει την ανώτατη αρχή, ο  Röhm ήταν πρόβλημα. Μόνο στα τέλη του 1926 ο Χίτλερ κατάφερε να αντικαταστήσει τον Röhm με έναν πιο «συμμορφούμενο» διοικητή. Ωστόσο, αυτό δεν έλυσε τις εντάσεις μεταξύ του κόμματος και της πολιτοφυλακής.

Το επαναστατικό προφίλ των SA ενισχύθηκε τα επόμενα χρόνια από μια σταθερή εισροή εργαζομένων. Τα SA παρουσιάστηκαν ως η πρωτοπορία του προλεταριάτου και ως εκ τούτου γνώριζαν μια τεράστια εισροή νέων μελών. Κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης που ξεκίνησε το 1929, τα μέλη αυξήθηκαν από 10.000 σε 300.000 σε λιγότερο από τρία χρόνια. Υπήρξε επίσης μεγάλη δυσαρέσκεια μεταξύ των μελών αυτής της πολιτοφυλακής λόγω της τεράστιας εκλογικής νίκης κατά τις εκλογές του Ράιχσταγκ. Αυτή η εκλογική νίκη οδήγησε την κομματική ηγεσία να αγκαλιάσει ανοιχτά έναν νόμιμο τρόπο προς την εξουσία και την πολιτική συναίνεσης. Αυτό ήταν σε αντίθεση με τα SA που ευνοούσαν την επανάσταση, λόγω του ταξικού χαρακτήρα, της ιδιοσυγκρασίας και της ιδεολογίας τους.

Όταν το 1930 η έδρα του κόμματος στο Μόναχο εγκαταστάθηκε σε ένα εξαιρετικά αριστοκρατικό και ακριβό κτίριο, τα SA ζήτησαν τη βελτίωση της οικονομικής τους θέσης. Ο μέσος άντρας των SA είχε πολύ κακό μισθό, αλλά ήταν υποχρεωμένος να κάνει το «βρώμικο έργο» για την ηγεσία του κόμματος. Όταν αυτό το αίτημα δεν ικανοποιήθηκε, τα SA εισέβαλαν στην έδρα του κόμματος στο Βερολίνο και προκάλεσαν μεγάλες ζημιές εκεί. Κατά συνέπεια, ο Röhm διορίστηκε εκ νέου για τον περιορισμό των SA, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Ο Walther Stennes, διοικητής των SA στο Βερολίνο, διατήρησε τη θέση του ότι η νόμιμη πορεία του Χίτλερ ισοδυναμούσε με προδοσία για το επαναστατικό πνεύμα του εθνικού σοσιαλισμού. Μια φήμη ότι ο Walther Stennes είχε απολυθεί, ήταν αρκετός για να εξαπολυθεί μια εξέγερση των  SA σε ολόκληρη τη Βόρεια και Δυτική Γερμανία. Κατά τη διάρκεια αυτής της εξέγερσης όλο και περισσότεροι άντρες των SA έβλεπαν το Κομμουνιστικό KPD ως παράδειγμα ενός πραγματικού εργατικού κόμματος. Αν και αυτή η εξέγερση είχε απειλητικές μορφές, η ηγεσία του κόμματος ήταν σε θέση να καθησυχάσει τις διαθέσεις. Ωστόσο, το 1931 ξέσπασε και πάλι μια σύγκρουση, στην οποία ο Stennes κατέλαβε βίαια τα τυπογραφεία και τα γραφεία της «Der Angriff» στο Βερολίνο. Τα SS αναπτύχθηκαν για να βγάλουν τους καταληψίες από αυτά τα γραφεία. Επίσης αξιοσημείωτες ήταν οι καλές σχέσεις μεταξύ των SA και του Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalsozialisten (Μαύρο Μέτωπο) του Otto Strasser, ο οποίος έφυγε από το κόμμα με περίπου 100 δυσαρεστημένα μέλη με το σύνθημα: «Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το κόμμα»!

Η προδοσία του 1934

Ενώ ο Χίτλερ και η ηγεσία του κόμματος υπερασπίστηκαν την επιλογή τους για τη νόμιμη κατάκτηση της εξουσίας και αυτοπροσδιορίστηκαν ως μετριοπαθείς εκπρόσωποι του κινήματος τους, η ριζοσπαστική προλεταριακή υποστήριξη των SA ήταν έτοιμη να ωθήσει την επανάσταση ανατρέποντας τον καπιταλισμό. Το 1933 πραγματοποιήθηκε η μεταφορά εξουσίας από τον Paul von Hindenburg στον Χίτλερ. Οι εκπρόσωποι των μεγάλων επιχειρήσεων είχαν αγκαλιάσει την επιλογή του Χίτλερ και μάλιστα κατάφεραν να πάρουν θέση στο νέο υπουργικό συμβούλιο.

Walther Stennes διοικητής των SA στο Βερολίνο

Αυτό το πολιτικό λόμπι πίσω από κλειστές πόρτες και η συνεργασία με τους καπιταλιστές ήταν ένα αγκάθι στα μάτια των SA. Τα SA άρχισαν να ασχολούνται με τους πολιτικούς εχθρούς τους, τα μισητά αφεντικά και τους γραφειοκράτες, στους δρόμους. Οι τράπεζες και οι εταιρείες έγιναν στόχοι επίθεσης και το χρηματιστήριο στη Φρανκφούρτη καταλήφθηκε από μια μονάδα των SA που ζήτησε την παραίτηση ολόκληρης της διοίκησης. Η πολιτοφυλακή ήθελε να ωθήσει την επανάσταση , αλλά ο Χίτλερ δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος από αυτές τις ενέργειες. Κατά τη διάρκεια μιας μαζικής εκδήλωσης των SA τον Απρίλιο, ευχαρίστησε την πολιτοφυλακή στο όνομα του λαού και του έθνους. Ωστόσο, για τον έμπειρο ακροατή θα μπορούσε να ακουστεί ως ένας αποχαιρετισμός.

Οι εντάσεις μεταξύ του Χίτλερ και των SA αυξάνονται ακόμη περισσότερο λόγω των φιλοδοξιών του Röhm να καθορίσει τα SA ως το νέο εθνικό στρατό της γερμανικής αυτοκρατορίας. Αυτό έκανε την Reichswehr να απειλείται και άρχισαν να ασκούν πίεση στον Χίτλερ. Σύντομα κυκλοφόρησαν ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι τα SA είχαν σχέδια για ένα πραξικόπημα, για να απαλλαγούν από την Reichswehr. Το βράδυ της 30^ης Ιουνίου έως την 1η Ιουλίου οι ηγέτες των SS, Heinrich Himmler και Reinhard Heydrich, άδραξαν την ευκαιρία να καρατομήσουν τα SA, καταστρέφοντας έτσι τις επαναστατικές τους προσδοκίες. Σε αυτή τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», 89 ηγέτες των SA μετά από μια ενέδρα μονάδων των SS εκτελέστηκαν. 

Αμέσως μετά την διάλυση και την συρρίκνωση των SA,  η τελευταία αυτόνομη και επαναστατική δύναμη στο εθνικό σοσιαλιστικό κίνημα είχε εξαφανιστεί.

- Διαδικτυακή αρχειοθέτηση -

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας. Για να επικοινωνήσετε με την συντακτική ομάδα στο blackmilitiagr@gmail.com

Κυκλοφορεί: Περιοδικό Ανάκτηση Τεύχος Έβδομο

Για παραγγελίες εδώ ...

Παρέμβαση στο Νέο Ηράκλειο ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό (Propatria)

Απάντηση στην Εφημερίδα των Συντακτών

Η εμμονή του κυρίου Μητσοτάκη με τα εστιατόρια

 

του Λανδγράβου

Δεν θα κουραστώ να γράφω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας ήταν, είναι και θα είναι  η Δεξιά. Με την Αριστερά και με τις υπόλοιπες παραδοσιακές δυνάμεις των αντιφασιστών δεν φοβάμαι την πολιτική αντιπαράθεση. Γιατί γίνεται κατά μέτωπο. Η Δεξιά είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Γιατί καμουφλαρισμένη με το συναισθηματικά συγκινητικό επιχείρημα του πατριωτισμού, περνάει αθόρυβα στην πλάτη μας και χτυπά το κίνημα με τον πλέον ύπουλο τρόπο. 

Η Δεξιά είναι ο πολιτικός πόλος που έχει πραγματοποιήσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα μεγαλύτερα αίσχη της φιλελεύθερης νεωτερικότητας. Με τον μανδύα του πατριωτισμού όχι μόνο παρουσιάζει ως εθνικούς στόχους τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Αλλά επιπρόσθετα αλλοιώνει και το ίδιο το νόημα της παράδοσης, εφόσον παρουσιάζεται ως θεματοφύλακας των παραδεδομένων ευρωπαϊκών ηθών ενώ στην πραγματικότητα είναι ο θεματοφύλακας των παραδεδομένων ιδεολογικών απαρχών του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η Δεξιά είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι πλήθος Ευρωπαίων συγχέουν σήμερα τον παραδοσιακό κοινοτιστικό και οργανικό ευρωπαϊκό πολιτισμό με τις τεχνοκρατικές και αγοραίες πρακτικές του φιλελεύθερου κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν αναπτύχθηκε ποτέ αληθινό και μαζικό εθνικιστικό κίνημα είναι γιατί δεν το επέτρεψε η Δεξιά. Με μια σειρά από ιστορικές προβοκάτσιες, νοηματικές αλλοιώσεις ακόμη και δολοφονίες (π.χ. Ίωνας Δραγούμης) οι πρεσβείες των καπιταλιστικών χωρών έβαζαν τους Δεξιούς τους εντολοδόχους να  πυροβολούν το εθνικιστικό κίνημα.

Αυτό συμβαίνει σε μια ιδιαίτερη εκδοχή από την εποχή των μνημονίων και μετά. Ο εθνικιστικός χώρος της Ελλάδας είναι ναρκοθετημένος από παλιούς και νέους δεξιούς πράκτορες, που φορώντας το προσωπείο του εθνικιστή, του φασίστα και του εθνικοσοσιαλιστή παρουσιάζουν ως δικές μας πολιτικές που υπαγορεύει η οικογένεια Μητσοτάκη, η αμερικανική, η γερμανική και η ισραηλινή πρεσβεία. Η ανοησία του Νίκου Μιχαλολιάκου και άλλων παραγόντων του εθνικιστικού χώρου έδωσε τη ευκαιρία στους Δεξιούς πράκτορες να πετύχουν μια σοβαρής εμβέλειας πρόσδεση του εθνικιστικού χώρου στην ουρά της Δεξιάς από τις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό και μετά. Κάτι που την εποχή την Αγανακτισμένων είχε χαλαρώσει και ο εθνικιστικός χώρος είχε αποκτήσει μια πρώτη αυτονόμηση από το δεξιό κέλυφος.

Σήμερα όμως που η Δεξιά ήρθε στην εξουσία οι πράκτορες έχουν δυσκολότερο έργο στον εθνικιστικό χώρο. Πρέπει να αποπροσανατολίσουν την αντιπολιτευτική ματιά των νεαρών εθνικιστών από τα κυβερνητικά αίσχη. Κι αυτό δεν είναι εύκολο όσα τερτίπια και αν σκαρφιστούν. Πρέπει να αποδείξουν ότι η Δεξιά παραμένει πατριωτική και για να το κάνουν φτάνουν στο σημείο αυτοεξευτελισμού να προπαγανδίσουν ότι τάχα η Νέα Δημοκρατία δεν είναι Δεξιά και πως αυτοί εκπροσωπούν μια άλλη Δεξιά με (ψευδο)εθνικιστικό - εθνικοσοσιαλιστικό υπόβαθρο (αλλά πάντα, κατά τις περιόδους των εκλογών, θυμούνται τον φόβο μιας Αριστερής κυβέρνησης και ξεχνούν την άλλη (ψευδο)εθνικοσοσιαλιστική Δεξιά). Πρέπει να ερμηνεύσουν τις κυβερνητικές επιλογές για το μακεδονικό, το κυπριακό, το μεταναστευτικό και τα υπόλοιπα εθνικά θέματα και μη μπορώντας να το κάνουν θυμούνται τον κομμουνιστικό κίνδυνο της Λευκορωσίας. Πρέπει να μας πείσουν ότι το Ισραήλ είναι σύμμαχός μας αλλά δεν έχουν κανένα χειροπιαστό επιχείρημα.

Τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα για του πράκτορες της Δεξιάς όσο ο καιρός περνάει. Γιατί όλα όσα έριξε κάτω απ’ το χαλί μέχρι σήμερα η κυβέρνηση θα έρθουν στο φως. Η αρχή έγινε με τις συναντήσεις Μητσοτάκη - Ερντογάν πριν λίγες μέρες και τις ανακοινώσεις - χάδια της Ε.Ε προς την Τουρκία. Η συνέχεια έρχεται με το Μακεδονικό αλλά προς το παρόν όλη η κυβερνητική ίντριγκα δείχνει να μαγειρεύεται σε κάποια … εστιατόρια!

Πριν λίγες μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε με τον ψευτοπρόεδρο των Τουρκοκυπρίων Ερσίν Τατάρ. Η συνάντηση ήταν ανεπίσημη και δεν ανακοινώθηκε από τα Δεξιά θρασίμια της χώρας μας (γιατί άραγε;). Όμως οι Τούρκοι τους πρόλαβαν και το πρακτορείο  Anadolu δημοσίευσε την φωτογραφία των δυο αντρών που συζήτησαν μυστικά, κρυμμένοι στο … εστιατόριο ενός ξενοδοχείου.

Νομίζω ότι όλοι υποπτευόμαστε τις προθέσεις του «Έλληνα» πρωθυπουργού. Εκείνο πάντως που έχει ξεπεράσει το επίπεδο της υποψίας και έχει γίνει δεδομένη βεβαιότητα είναι ότι το δίκτυο Μητσοτάκη έχει μια συμπάθεια προς τα … εστιατόρια. Όσοι δραστηριοποιούνται στο χώρο γνωρίζουν καλά το γιατί.