«Όσο πιο ψηλά πετάμε, τόσο πιο μικροί φαινόμαστε σ’ αυτούς που δεν μπορούν να πετάξουν» - Φρειδερίκος Νίτσε: Λίγα λόγια για την Ουκρανία (γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας)

Ο Γιώργος Δημητρούλιας με τον Andriy Biletsky ηγέτη της πολιτικής πτέρυγας του Συντάγματος Azov

Με αφορμή το Ουκρανικό ζήτημα παρατηρήθηκε στον λεγόμενο «χώρο» ένας «διχασμός» σχετικά με τις αντιμαχόμενες πλευρές. Η ανεπαρκής ενημέρωση και η προπαγάνδα όλων των πλευρών, τα συμφέροντα και οι προκαταλήψεις, οι επαφές των ξένων πρεσβειών με την ξενόδουλη αστική ακροδεξιά και η επιρροή τους στα ΜΜΕ, ο ρόλος της ηγεσίας της ελλαδικής εκκλησίας και η παραπληροφόρηση του διαδικτύου θολώνουν την εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει.

Μετά την αποκλειστική συνέντευξη του πρώην συμβούλου της Azov, Άρη Αρίωνος - δείτε εδώ - (η οποία αναδημοσιεύτηκε σε γνωστή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας χωρίς την έγκριση της συντακτικής μας ομάδας και προκάλεσε αντιδράσεις λόγω των απόψεων που περιείχε) καθώς και η συγκλονιστική μαρτυρία του από το μέτωπο που ακολούθησε σε γνωστό διαδικτυακό κανάλι - δείτε εδώ - δίνουμε σήμερα το βήμα - παρά τις όποιες διαφωνίες - σε έναν ακόμη συμπατριώτη που γνωρίζει καλά την Ουκρανία και το εκεί εθνικιστικό κίνημα. 

Δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Δημητρούλια πρώην δημοτικό σύμβουλο της Καλαμάτας και υπεύθυνο των εκδόσεων «Το Αντίδοτο». Αποχώρησε από την «Χρυσή Αυγή» - της οποίας υπήρξε υπεύθυνος εξωτερικών επαφών επί σειρά ετών - καθώς και την τοπική οργάνωση της Καλαμάτας το 2010, συμμετείχε στην «Ελληνική Δράση» και διατηρεί εδώ και χρόνια επαφές με τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη. 

Υπήρξε ένας εκ των εκδοτών του περιοδικού «Έλληνας Εργάτης» δηλώνει μελετητής της «Τρίτης Θέσης» και προσφάτως ήταν καλεσμένος σε διαδικτυακή εκπομπή για την «Εθνικιστική Αριστερά». 

Ένα γεγονός που ενόχλησε πολλούς είναι ότι τον Οκτώβριο - Νοέμβριο του 2016 είχε πάρει μια αποκλειστική συνέντευξη κατά την διάρκεια της επίσκεψης του στο στρατηγείο της Azov (συμμετείχε και σε συνέδρια των Ουκρανών) για το αυτόνομο περιοδικό «Ανάκτηση» την οποία αν κριθεί σημαντικό θα αναδημοσιεύσουμε σε .pdf στο άμεσο μέλλον ...

https://www.anaktisi-mag.gr/

Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

«Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,

τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,

καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,

κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.

Σὲ μία καρέκλα τὅ να ποδάρι μου τεντώνω,

τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ

ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο

τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !

ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,

κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,

καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,

καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,

καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω

τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,

κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,

τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,

κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,

ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...

Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,

κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.

Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,

τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,

καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ».

Γεώργιος Σουρής (1853 - 1919)

Το 1780 άρχισε να χτίζεται η Μαριούπολη στην ανατολική ακτή της Αζοφικής θάλασσας από Έλληνες που έφυγαν από την Κριμαία για να γλυτώσουν τον μουσουλμανικό ζυγό. Εκεί εγκαταστάθηκαν με την άδεια και την βοήθεια της Τσαρίνας Αικατερίνης της Β’ και όχι μόνο διέπρεψαν στο εμπόριο και την ναυτιλία, αλλά δημιούργησαν και μια αυτόνομη περιοχή στο κέντρο του Πριαζόβιε με την δική τους αυτοδιοίκηση που είχε Ελληνική Δούμα (Βουλή) στην Μαριούπολη με τα δεκάδες ελληνικά χωριά.

Ποιος να φανταστεί λοιπόν αφού γλύτωσαν από τα νύχια του Ισλάμ, του Στάλιν και των μπολσεβίκων αυτή η τρίτη πιο συμπαγής ελληνική μειονότητα θα σφαγιαστεί on camera από τους χρυσοπληρωμένους μουσουλμάνους πραιτοριανούς Τσετσένους του θαυμαστή του Στάλιν, Πούτιν, που υποστηρίζεται από τριών κατηγοριών Ελλαδίτες που δουλεύουν συνειδητά ή ασυνείδητα για τα συμφέροντα της φιλελεύθερης καπιταλιστικής Ρωσίας. 

Οι Μεσσιανικές Προεκτάσεις της Τρίτης Ρώμης.

Πρώτη από τους Σλάβους ηγεμόνες που βαπτίσθηκε χριστιανή ήταν η βασίλισσα Όλγα, αλλά ο εγγονός της Μέγας Πρίγκιψ  του Κιέβου Βολοντίμιρ, το 988,  έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να βαπτιστεί όλος ο Σλαβικός λαός. Παρόλα αυτά η σλαβονική και όχι η ελληνική ή λατινική γλώσσα υπήρξε το όχημα διάδοσης του Χριστιανισμού στη Ρως. Παρότι η Εκκλησία του Κιέβου κοιτούσε προς την Πόλη, από την οποία κληρονόμησε το δόγμα, δεν κληρονόμησε μαζί και την κλασσική γραμματεία, την ελληνική φιλοσοφία ή την θεολογία των Πατέρων. Η σλαβονική παρέμεινε η επίσημη γλώσσα της Ρωσίας έως την εποχή του Μεγάλου Πέτρου (Ρομανόφ) και θεωρείται υπεύθυνη για τον πολιτιστικό αποκλεισμό των Ρώσων αφού η άγνοια της ελληνικής απέκοψε αυτούς από την μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης  και την αρχαία γραμματεία, η οποία έφθασε σε αυτούς πολύ μετά, την εποχή του Διαφωτισμού.

Έτσι λοιπόν αυτό που κράτησαν γιατί τους ήταν και πιο οικείο ήταν ο μοναχικός σκοταδισμός της Παλαιολόγειας περιόδου που είναι και ο βασικός υπεύθυνος της πτώσης του Βυζαντίου. Σαν να μην έφτανε αυτό το 1439 μόλις ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β’ Παλαιολόγος ζήτησε βοήθεια από τους Φράγκους, στην σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους, ο σλάβος ηγεμόνας Βασίλι ερμήνευσε την βοήθεια των Φράγκων σαν προδοσία και υποταγή στην Ρώμη και φυλάκισε τον Μητροπολίτη Ισίδωρο που είχε στείλει η Κωνσταντινούπολη.

Μετά την μεταφορά της Εκκλησιαστικής Αρχής από το Κίεβο στην Μόσχα καλλιεργήθηκε η αντίληψη ότι αφού απέτυχαν και η πρώτη Ρώμη και η Νέα Ρώμη (Κων/πολη), η Τρίτη Ρώμη είναι αυτή που ο Θεός έχει επιλέξει για να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην Σωτηρία. Η «Αγία Ρως» ήταν ο νέος περιούσιος λαός μέρος του Θεϊκού σχεδίου για την ανθρωπότητα στον οποίο είχε μετατεθεί το βάρος που άλλοτε βάρυνε τους Ισραηλίτες, να διαδώσουν το μήνυμα του Θεού και να φωτίσουν τα έθνη ... Αυτή η θεωρία της Τρίτης Ρώμης οδήγησε και στο Σχίσμα - ρασκόλ που έγινε επί Πατριαρχίας Νίκωνα, όταν προσπάθησε να εναρμονίσει τις ρωσικές λατρευτικές πρακτικές με τις ελληνικές. Αυτό όμως έγινε αισθητό σαν απόκλιση από την ρωσική παράδοση και αυτή η εισβολή ελληνικών συνηθειών θεωρούσαν ο σλάβοι ότι μόλυνε την ρωσική ορθοδοξία και αναιρούσε τον χριστιανικό χαρακτήρα του κράτους. Την ίδια εποχή μόλις η θέση του Πατριάρχη Νίκωνα χήρευσε, το 1700 ο Τσάρος Πέτρος δεν κίνησε την διαδικασία διαδοχής αλλά την διοικούσε ένας γραφειοκράτης που ήταν όργανο του εκάστοτε Τσάρου ως το 1917 που έγινε η Επανάσταση. Κάτι ανάλογο που γίνεται και σήμερα με τον Πούτιν και τον πρώην πληροφοριοδότη της KGB Κύριλλο.

Και κάτι τελευταίο: από την περίοδο του 2000 περίπου που άρχισε η ρωσική προπαγάνδα στην Ελλάδα, υβρίζονταν όλοι οι Μητροπολίτες που συναινούσαν στο να δημιουργηθεί Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Ουκρανική Εκκλησία με την δικαιολογία ότι αυτό ήταν υπόθεση του Πατριαρχείου Μόσχας. Ουδέν ψευδέστερον και εξηγούμαι. Το 1685 ο Μέγας Πέτρος ζήτησε με επιστολή του στον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο Δ’, να μεταβιβάσει την Μητρόπολη Κιέβου στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας. Απαντώντας ο  Διονύσιος έδωσε το δικαίωμα στον Πατριάρχη Μόσχας να χειροτονεί τον Μητροπολίτη Κιέβου, αλλά κατέστησε σαφές ότι το Πατριαρχείο δεν αποποιείται την δικαιοδοσία του επί της Μητροπόλεως Κιέβου και δεν μεταβίβαζε αυτή στο Πατριαρχείο Μόσχας.

Οι «Άγιοι Πατέρες» της κονόμας!

Έτσι περίπου δυο δεκαετίες πριν οι Ρώσοι ξεκίνησαν στην Ελλάδα έναν «υβριδικό πόλεμο» που ένας από τους σκοπούς του είναι ο προσεταιρισμός Μητροπολιτών της ελλαδικής Εκκλησίας και ηγουμένων του Αγίου Όρους. Φαίνεται μπροστά στον Μαμωνά κάποιοι από τους «Άγιους Πατέρες» ξέχασαν τα ρωσικά σχέδια εποικισμού και διεθνοποίησης του Άθωνος, την αρπαγή του Πατριαρχείου Αντιοχείας και τα προβλήματα που μας προξένησε στους Αγίους Τόπους η «Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Εταιρεία» που έφτιαξε η Ρωσία και συνεχίζει σήμερα, αλλά και την Βουλγαρική Εξαρχία που ενθάρρυνε η Ρωσία με τον εκβουλγαρισμό ελληνικών πληθυσμών, και άρχισαν τα σούρτα – φέρτα με λείψανα και λοιπά άγια είδη που έχουν κάποιες Μητροπόλεις και Μονές του Αγίου Όρους, όταν ένας Ρώσος πρώην Καγκεμπίτης τους έκανε τα απαραίτητα κονέ. Οι κάτοικοι της Κέρκυρας γράφουν σε επιστολή τους ότι η Μητρόπολή τους έχει μετατραπεί σε μια «προσοδοφόρα ντίσνεϋλαντ» για τους Ρώσους πιστούς και αν κάποιος ιεράρχης τους έχει πάρει χαμπάρι και έχει αντισταθεί είναι διατεθειμένοι οι Ρώσοι να χρησιμοποιήσουν κάθε όπλο, όπως έκαναν στην Αλεξανδρούπολη που ήθελαν να κάνουν ρωσικό ναό αλλά ο Μητροπολίτης Άνθιμος αντιστάθηκε με αποτέλεσμα να εξοργισθούν και να βάλουν τον παλαιό αρχιμανδρίτη που ήταν καταδικασμένος για σεξουαλική παρενόχληση να μαζέψει υπογραφές για την ίδρυση σχισματικής παλαιοημερολογίτικης εκκλησίας.

Οι «μπουκωμένοι» ρωσόπληκτοι και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι»!

Εσχάτως έχουν λυσσάξει να μας πείσουν ότι για την ρωσοφιλία φταίνε οι αρνητές των εμβολίων, οι ψεκασμένοι δηλαδή, που είναι και ακροδεξιοί. Έλα όμως που περισσότερες ρωσικές χορηγίες από αυτές που έχει πάρει η Μονή του Αγίου Παντελεήμονα που είναι Ρωσική, έχει πάρει η Μονή Βατοπεδίου του Εφραίμ (τον οποίο συνάντησε ο Πούτιν) που παρήλαυνε όλη η κυβέρνηση της καθώς πρέπει δεξιάς του Κώστα Καραμανλή του νεότερου. Για τους τηλεπωλητές τι να πούμε; Ο ένας έγινε γενικός αρχηγός της ΝΔ και ο άλλος ο παλαιοπασόκος είναι πολιτικός λαγός του Μητσοτάκη για να μην υπάρξει γνήσια εθνικιστική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Υπάρχουν και μερικά πολιτικά νούμερα που το παίζουν πολιτικοί παράγοντες της ακροδεξιάς και άλλοι άκαπνοι απόστρατοι «αναλυτές» που περιμένουν μπας και τους λυπηθεί η ρωσική πρεσβεία και τους ρίξει κανά φραγκάκι να λαδώσει το άντερο τους.

Α ρε Αλέξη, ποιους είχες μαζέψει!

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έγινε καμμιά σοβαρή συζήτηση για τα αίτια κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και επειδή οι αριστερές ιδέες ηγεμονεύουν σε αυτόν τον τόπο σειρά δεκαετιών, βλέπουμε σε όλο το πολιτικό φάσμα μια ταύτιση ιδεών. Αδυνατούν να καταλάβουν για ποιο λόγο οι Ουκρανοί ταυτίζουν τους Ρώσους με τον κομμουνισμό, γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η αυτοκρατορική ιδέα ήταν πάντα παρούσα ασχέτως πολιτικής έκφρασης. Έτσι η αποναζιστικοποίηση που ζητούν είναι ένας αντίστροφος ιμπεριαλισμός και έκδοση του Κρεμλίνου μαζί με τον εξίσου θανατηφόρο ιμπεριαλισμό του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ακόμα δεν κατανοούν τον μεγάλο λιμό όταν δέκα εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν από πείνα το 1932 - 34 με την βίαιη κολεκτιβοποίηση του Στάλιν όταν μετά από λίγα χρόνια όλοι μαζί τον υμνούσαν για την νίκη του στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Ένα από τα αποτελέσματα όλων αυτών ήταν ο Λαφαζάνης μαζί με στελέχη της «Λαϊκής Ενότητας» να παραβρεθούν στα εγκαίνια της επίσημης αντιπροσωπείας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ στην Αθήνα. Να κάνουν ειδική εκδήλωση στο κτήριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο, η Λαϊκή Ενότητα, το Νέο Αριστερό Ρεύμα και η Κόκκινη Γραμμή, προς τιμήν της και για τον «αντιφασιστικό αγώνα των αυτονομιστών». Ο Λαφαζάνης χαρακτήριζε το 2018 τις απελάσεις των Ρώσων πρακτόρων που έκαναν προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας στην Ελλάδα «μείζον εθνικό έγκλημα για τα εθνικά μας συμφέροντα και την ασφάλεια της χώρας».

Το 2013 ο Νίκος Κοτζιάς υποδέχεται στο πανεπιστήμιο Πειραιώς και φωτογραφίζεται μαζί του, τον ευρασιανιστή Ντούγκιν, που μερικοί υποστηρίζουν ότι είναι άτυπος σύμβουλος του Πούτιν, ο οποίος έχει δηλώσει από την σκλαβωμένη Κερύνεια: «Με τα νέα δεδομένα, η Κίνα και η Ρωσία διαδραματίζουν πιο δογματικό ρόλο. Ο ρόλος της Τουρκίας σε αυτή την μεταμόρφωση είναι πολύ σημαντικός για την παγκόσμια τάξη και την Ανατολική Μεσόγειο. Πιστεύω ότι η ύπαρξη της Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο γίνεται ισχυρότερη με την υποστήριξη της Τουρκίας. Ο αγώνας ανεξαρτησίας της ΤΔΒΚ είναι η αξιοπρέπεια της Ανατολικής Μεσογείου».

Αυτά τα λίγα, για όλους, για την οικονομία του χώρου.

Francis Parker Yockey: η Ευρώπη ως Ιδέα ενάντια σε κάθε ξένη κατοχή

 

Aπόσπασμα από το έργο Imperium

Μετάφραση: Nero Valois

«Από τη σκοπιά ολόκληρης της ζωής του Οργανισμού, αυτό το στάδιο είναι μια κρίση, γιατί η όλη ιδέα της Κουλτούρας δέχεται επίθεση και οι θεματοφύλακες του Πολιτισμού πρέπει να δώσουν μια μάχη δύο και πλέον αιώνων ενάντια στις εσωτερικές επιθέσεις, και σε ένα ταξικό πόλεμο. Βαθύτερα μέσα στην Κουλτούρα , ξυπνά στο μυαλό των διανοουμένων η ιδέα ότι αυτός ο Πολιτισμός είναι κάτι που πρέπει να καταργηθεί, ότι ο άνθρωπος είναι ζώο και διαφθείρεται από την ανάπτυξη της ψυχής του. Εμφανίζονται φιλοσοφίες, που αρνούνται την ύπαρξη σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την ύλη. Η ζωή ορίζεται ως μια φυσικοχημική διαδικασία.

Οι δίδυμες παρορμήσεις είναι οικονομικές και αναπαραγωγικές. Κάθε τι πάνω από αυτό το επίπεδο είναι αμαρτωλό. Τόσο από τους οικονομικούς ηγέτες όσο και από τους ταξικούς πολεμιστές προέρχεται το δόγμα ότι όλη η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από οικονομία. Από τους αυτοαποκαλούμενους «ψυχολόγους» προέρχεται το δόγμα ότι η ζωή δεν είναι παρά η αναπαραγωγή.

Αλλά η δύναμη του οργανισμού, ακόμη και σε κρίση, είναι πολύ μεγάλη για  τους λίγους διανοούμενους και τους όχλους τους ώστε να τον καταστρέψουν, αυτός συνεχίζει  το δρόμο του. Στον Δυτικό Πολιτισμό, η επεκτατική τάση έφτασε στο σημείο όπου μέχρι το 1900, τα 18/20 της επιφάνειας της γης ελέγχονταν πολιτικά από δυτικές πρωτεύουσες. Και αυτή η εξέλιξη έφερε απλώς μια όξυνση της κρίσης, γιατί αυτή η βούληση εξουσίας της Δύσης ξύπνησε σταδιακά τις κοιμισμένες μάζες του εξωτερικού κόσμου στην πολιτική δράση.

Πριν ο εσωτερικός πόλεμος των τάξεων είχε εκκαθαριστεί, ο εξωτερικός πόλεμος των φυλών είχε αρχίσει. Πόλεμοι αφανισμού και παγκόσμιοι πόλεμοι, συνεχής εσωτερική πίεση με τη μορφή αδυσώπητου ταξικού πολέμου, που θεωρεί τον εξωτερικό πόλεμο απλώς ως μέσο αύξησης των απαιτήσεών του, εξέγερση των έγχρωμων φυλών ενάντια στον δυτικό πολιτισμό - αυτές είναι οι μορφές αυτής της τρομερής κρίσης στον 20^ο  αιώνα.

Το αποκορύφωμα αυτής της μακροχρόνιας κρίσης υπάρχει τώρα, την περίοδο 1950-2000, και πιθανώς σε αυτά τα χρόνια θα κριθεί για πάντα το ερώτημα εάν η Δύση θα εκπληρώσει την τελευταία της φάση ζωής. Ο περήφανος Πολιτισμός που το 1900 ήταν κύριος των 18/20 της επιφάνειας της γης, έφτασε στο σημείο το 1945, μετά τον αυτοκτονικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, να μην ελέγχει κανένα μέρος της γης. Η παγκόσμια δύναμη για όλα τα μεγάλα ζητήματα αποφασίστηκε σε δύο εξωτερικές πρωτεύουσες, την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα. Τα μικρότερα ζητήματα της επαρχιακής διοίκησης αφέθηκαν στα έθνη-που έγιναν -αποικίες της Δύσης, αλλά σε ζητήματα εξουσίας, τα καθεστώτα με βάση την Ρωσία και την Αμερική τα αποφάσισαν όλα.

Έτσι ο τυπικός έλεγχος έμεινε στην Ευρώπη, όπως στην Παλαιστίνη, αλλά ο πραγματικός έλεγχος διατηρήθηκε στην Ουάσιγκτον. Το μοίρασμα των κερδών, η πολιτική των συνδικάτων, οι ηγέτες και τα καθήκοντα των πρώην δυτικών εθνών αποφασίστηκαν εκτός Ευρώπης. Το 1900, το κρατικό σύστημα της Ευρώπης αντέδρασε ως μονάδα όταν η αρνητική βούληση της Ασίας σκέφτηκε, με την εξέγερση του Μπόξερ, να διώξει τον Ιμπεριαλισμό της Δύσης από την Κίνα. Δυτικοί στρατοί από τα ηγετικά κράτη εισήλθαν και κατέστρεψαν την εξέγερση. Λιγότερο από μισό αιώνα αργότερα, οι εξωευρωπαϊκοί στρατοί κινούνται ελεύθερα στην Ευρώπη, στρατοί που περιέχουν Μαύρους, Μογγόλους, Τουρκεστάνους, Κιργιζίους, Αμερικανούς, Αρμένιους,  Ασιάτες όλων των περιοχών. Πως συνέβη αυτό;

Προφανώς, μέσω της εσωτερικής διαίρεσης της Δύσης. Αυτή η διαίρεση δεν ήταν υλική - η ύλη δεν μπορεί να χωρίσει τους ανθρώπους εάν συμφωνεί το μυαλό τους. Όχι, ήταν ο πνευματικός διχασμός που έφερε την Ευρώπη στη σκόνη. Η μισή Ευρώπη είχε εντελώς διαφορετική στάση απέναντι στη Ζωή, διαφορετική αποτίμηση της Ζωής, από την άλλη μισή. Οι δύο στάσεις ήταν αντίστοιχα η προοπτική του 19ου αιώνα και η προοπτική του 20ου αιώνα. Η διαίρεση συνεχίζεται και η ποσότητα φαγητού που μπορεί να φάει ένας άνδρας στον Δυτικό Πολιτισμό εξαρτάται από την απόφαση κάποιου στη Μόσχα ή στην Ουάσιγκτον. Όταν τελειώσει η πνευματική διαίρεση της Ευρώπης, οι εξωευρωπαϊκές δυνάμεις δεν θα είναι σε θέση να συγκρατήσουν τους πληθυσμούς της Ευρώπης με ισχυρή θέληση.

Το πρώτο βήμα στη δράση είναι επομένως το τέλος του πνευματικού διχασμού της Ευρώπης. Υπάρχει μόνο μία βάση στην οποία μπορεί να γίνει αυτό. Υπάρχει  μόνο ένα Μέλλον, το οργανικό Μέλλον. Οι μόνες αλλαγές που μπορούν να επέλθουν σε έναν Πολιτισμό είναι αυτές που απαιτεί το στάδιο της ζωής του. Η οπτική του 20^ου αιώνα είναι συνώνυμη με το Μέλλον της Δύσης, η διαιώνιση της προοπτικής του 19^ου αιώνα σήμαινε τη συνέχιση της κυριαρχίας της Δύσης από παραμορφωτές και βαρβάρους στη Δύση. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση όλων των θεμελιωδών στοιχείων του 20^ου αιώνα που είναι απαραίτητα ως το πλαίσιο για την κατανόηση και την ενδελεχή δράση.

Πρώτα είναι η Ιδέα - όχι ένα ιδανικό που μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη, ή ένα που μπορεί να εξηγηθεί σε έναν εξωγήινο, αλλά ένα ζωντανό, αναπνέον, χωρίς λόγια συναίσθημα, που υπάρχει ήδη σε όλους τους Δυτικούς, αρθρώνεται σε πολύ λίγους κατά κύριο λόγο . Αυτή η Ιδέα, με το μεγαλείο της χωρίς λόγια, την ακαταμάχητη επιταγή της, πρέπει να γίνει αισθητή, και έτσι μόνο οι άνθρωποι της Δύσης μπορούν να την αφομοιώσουν. Ο εξωγήινος θα το καταλάβει τόσο λίγο όσο καταλάβαινε πάντα τις δυτικές δημιουργίες και τους δυτικούς κώδικες. Στην παρέλαση της νίκης του στη Μόσχα το 1945, ο βάρβαρος εξέθεσε τους δυτικούς αιχμάλωτους σκλάβους του στα χλευαστικά πλήθη των πόλεων του και τους έκανε να σύρουν τις εθνικές τους σημαίες πίσω τους στη σκόνη. Αν κάποιος Δυτικός πιστεύει ότι ο βάρβαρος κάνει ωραίες διακρίσεις μεταξύ των πρώην εθνών της Δύσης, είναι ανίκανος να κατανοήσει τα συναισθήματα των πληθυσμών που ζουν έξω από έναν Υψηλό Πολιτισμό προς αυτόν τον Πολιτισμό.

Αύριο οι αιχμάλωτοι σκλάβοι που προσφέρονται στα ένστικτα του αφανισμού των όχλων της Μόσχας μπορεί να επιθυμήσουν το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Μαδρίτη, καθώς και το Βερολίνο. Η συνέχιση του πνευματικού διχασμού της Δύσης το καθιστά αυτό όχι μόνο δυνατό αλλά και απολύτως αναπόφευκτο. Και οι δύο εξωτερικές δυνάμεις εργάζονται για την συνεχή διαίρεση της Δύσης. Στο εσωτερικό τους βοηθιούνται από τα λιγότερο άξια στοιχεία στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτό απευθύνεται στους μόνους ανθρώπους που έχουν σημασία — τους Δυτικούς που μπορούν να νιώσουν την Επιταγή του Μέλλοντος να λειτουργεί μέσα τους.

Είναι απαραίτητο η κοσμοθεωρία τους να είναι η ίδια σε όλα τα θεμελιώδη της, και γνωρίζουμε σε αυτήν την ιστορική εποχή ότι η επικρατούσα πνευματικότητα μιας εποχής είναι συνάρτηση της ψυχής της και ότι συγκριτικά μικρό εύρος επιτρέπεται στην απαραίτητη διατύπωσή της. Επομένως, η παρούσα εργασία δεν περιέχει επιχειρήματα, αλλά εντολές του Πνεύματος της Εποχής. Αυτές οι σκέψεις και οι αξίες είναι απαραίτητες για εμάς. Δεν είναι προσωπικές, αλλά υπερπροσωπικές και υποχρεωτικές για τους άνδρες που σκοπεύουν να κάνουν κάτι με τη ζωή τους.

Η δράση - καθήκον μας υπαγορεύεται για εμάς από το γεγονός ότι το έδαφος του Πολιτισμού μας καταλαμβάνεται από το εξωτερικό. Η εσωτερική μας επιταγή και η οπτική μας για τη Ζωή καθορίζονται για εμάς από την Εποχή. Ένα μέρος της προοπτικής οποιασδήποτε ηλικίας είναι απλώς η άρνηση της προοπτικής της προηγούμενης εποχής. Κάθε εποχή πρέπει να επιβάλλει το νέο της πνεύμα ενάντια στον προκάτοχό της, το οποίο θα συνέχιζε, ακόμη και στο στάδιο της αυστηρότητας, να κυριαρχεί στο πνευματικό τοπίο του Πολιτισμού. Καθιερώνοντας τον εαυτό του, το νέο πνεύμα πρέπει να αρνηθεί το παλιό εχθρικό. Σε ένα σημαντικό βαθμό, λοιπόν, η οπτική μας για τον 20^ο αιώνα είναι η άρνηση του υλισμού του 19ου αιώνα. Έχοντας καταστρέψει αυτό το υγρό ερείπιο, υψώνει πάνω του την δική του, κατάλληλη, άποψη για τον κόσμο και τη Ζωή.

Δεδομένου ότι αυτό το έργο είναι γραμμένο για εκείνους των οποίων η κοσμοθεωρία έχει ερευνηθεί θεμελιωδώς , η προκαταρκτική, αρνητική, πτυχή πρέπει να είναι εξίσου εμπεριστατωμένη. Η κοσμοθεωρία των εκατομμυρίων είναι καθήκον της δημοσιογραφίας, αλλά όσοι σκέφτονται ανεξάρτητα έχουν μια εσωτερική ανάγκη για μια ολοκληρωμένη εικόνα. Τα μεγάλα θεμέλια της παλιάς προοπτικής ήταν ο Ορθολογισμός και ο Υλισμός. Θα εξεταστούν πλήρως σε αυτή την εργασία, αλλά εδώ προτείνεται να αντιμετωπιστούν μόνο τρία συστήματα σκέψης: ο Δαρβινισμός, ο Μαρξισμός, ο Φροϋδισμός, προϊόντα της υλιστικής σκέψης, τα οποία ήταν όλα στο επίκεντρο της μεγάλης πνευματικής ενέργειας τον 19^ο αιώνα και τα οποία , συνεχίζοντας  ως κύρια τάση στις αρχές του 20^ου αιώνα, συνέβαλαν τα μέγιστα στο να οδηγήσουν την Ευρώπη στη σημερινή της άβυσσο»

Γλυπτική σε πέτρα: άρθρο του Gabriele Adinolfi ενός εκ των ιδρυτών της Εθνικοεπαναστατικής «Terza Posizione», συγγραφέας και εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών της νεοφασιστικής κατάληψης Casa Pound, ιδρυτής του μεταπολιτικού ινστιτούτου «Polaris»

του Gabriele Adinolfi

Το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό σύστημα βασίζεται σε τρία βασικά στοιχεία συνοχής. Την ύπνωση, τον δυαδικό συλλογισμό και την γενικευμένη ψυχωτική διαταραχή. 

Όταν δεν έχουμε επαναστατική νοοτροπία, ριζοσπαστικό όραμα ζωής, κεντρικότητα και Weltanschauung (κοσμοθεωρία) που μας ταυτίζουν, η σχέση με την εξουσία είναι αυτό που απαιτεί η εξουσία. Κάθε θεώρημα ανατρέπεται, άρα το ψεύδος του γίνεται άλλο ψεύδος, απλά ανατρέπεται, μένει κανείς σε ύπνωση και τροφοδοτεί την ψυχωτική διαταραχή. Έτσι χειρονομεί στο όνομα του λεγόμενου «ανταγωνισμού» (η ριζοσπαστική αριστερά στην Ιταλία), που έχει αντικαταστήσει την επαναστατική παρόρμηση και την σκότωσε. 

Το γεγονός ότι αυτός ο ανταγωνισμός αντιμετωπίζεται σε όλες του τις μορφές από τα Wasp Lodges και το Stay Behind, δεν είναι ουσιαστικά παρά μια επιβεβαίωση για κάτι πιο σοβαρό, δηλαδή την προσκόλληση στον ίδιο τον ανταγωνισμό. 

Ο ανταγωνισμός βασίζεται στο Αντί που δεν σημαίνει μια αιτιολογημένη και ιερή απόρριψη αυτού ή εκείνου του πράγματος, αλλά στην ίδια την απόρριψη. Δεν μας αρέσουν όλα όσα λένε τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης, οπότε αντί να καταλαβαίνουμε γιατί τα λένε έτσι, πώς τα χτίζουν, τι καλύπτουν με αυτή την αφήγηση, πού καταλήγουν σε αυτήν, περιοριζόμαστε στο να την ανατρέψουμε, αλλάζοντας το και, ως εκ τούτου, να το εγκρίνουμε. 

Για να παραμείνουμε σε ύπνωση, σε δυαδική γλώσσα και ολοένα και πιο ψυχωτικά διαταραγμένοι επειδή απορροφώνται από το άρρωστο παιχνίδι που επιβάλλει η σημερινή ανισοκοινωνία σε όλους τους ατομικιστές οπλισμένους με πληκτρολόγια. Μοιάζει λίγο με τη νοοτροπία antifa που επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα. 

Έτσι επιβεβαιώνεται με άρνηση. Ορίζουμε μια κλίμακα απόλυτων κακών (που θα έπρεπε να είναι αρκετή για να συνειδητοποιήσουμε ότι ανήκουμε πλέον σε ένα όραμα του κόσμου των άλλων) και ξεκινώντας από αυτήν ορίζουμε τον εαυτό μας ως «ένα αντίθετο». 

Τον τελευταίο καιρό, πολλοί από τους στόχους της πολιτικής μας παράδοσης έχουν χαθεί από τα μάτια μας, όπως ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός και ο ίδιος ο κομμουνισμός και περιοριζόμαστε σε έναν γενικό αντιαμερικανισμό και αντιδυτικισμό. Αφού στην εποχή της Τρίτης Θέσης απαιτούσαμε αυτήν την ιεραρχία μεταξύ εξουσιών και συστημάτων πολύ νωρίτερα, θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά νέα. 

Αλλά δεν είναι επειδή δεν είμαστε διαυγείς, αλλά ανόητα χιουμοριστικοί, μας έκανε να χάσουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε και να ερμηνεύουμε αυτό το «απόλυτο κακό» που έχει γίνει δόγμα, και ορίζουμε τον εαυτό μας μόνο με την άρνηση. Δηλαδή: όχι επειδή είμαι φασίστας, Ιταλός, Ευρωπαίος και Γκιμπελίνος είμαι κατά του αμερικανισμού και του δυτικού  χαρακτήρα, αλλά επειδή είμαι ενάντια στον αμερικανισμό και τον δυτικισμό που είμαι … δεν ξέρω καν πια τι είμαι τελικά. 

Απώλεια

Αυτός ο ταυτοτισμός διά άρνησης, που όπως κάθε άρνηση επαναλαμβάνει οπαδικά όλες τις αξίες, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές του αρνούμενου μοντέλου, δεν μας επιτρέπει πλέον να καταλάβουμε τι είναι και πώς λειτουργεί αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να πολεμήσουμε, ούτε να αναγνωρίσουμε την ζωντανή και ωμή πραγματικότητα  αυτή φτιαγμένη  από αίμα, σάρκα και αισθήματα. Γιατί αυτή η περιπλανώμενη νοοτροπία δημιουργεί ψευδαισθήσεις για εικονικά μέτωπα, στα οποία μπερδεύονται τα πάντα και το αντίθετο από όλα, σε μια αιώνια συνέλευση διαμαρτυρόμενων σκλάβων. 

Αυτή η παθολογία δεν είναι νέα, χαρακτηρίζει από καιρό τους κομμουνιστές 

Τον περασμένο αιώνα αυτοπροσδιορίστηκαν σε αντίθεση με τον καπιταλισμό και θεωρούσαν επαναστάτη όποιον ήθελε να τον σαμποτάρει και πούλησε αυτούς που αντ’ αυτού σκόπευαν να τον επαναστατήσουν.

Οι φασίστες, κατηγορούμενοι από αυτούς ότι πουλήθηκαν, συνεννοήθηκαν, χειραγωγήθηκαν, έφεραν επανάσταση στις καπιταλιστικές δομές, δημιουργώντας μια κοινωνία και μια οικονομία πολύ καλύτερη και ακόμη πιο εύπορη από τις καπιταλιστικές. Οι κομμουνιστές γκρέμισαν τα πάντα και δημιούργησαν μια κοινωνική κόλαση, χωρίς να συνειδητοποιήσουν, αν όχι στις κορυφαίες μειονότητες, ότι λειτουργούσαν για τον κερδοσκοπικό καπιταλισμό ενάντια στην παραγωγή και την εργασία, άρα και ενάντια στους εργάτες. 

Γεγονός είναι ότι ο καπιταλισμός έκανε παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στους φασισμούς και ήταν σύμμαχος του κομμουνισμού τον οποίο συνέχισε να επιδοτεί. Ωστόσο, για τα ψυχωτικά αυτά ανθρωπάκια, ήταν οι φασίστες που συνεννοήθηκαν και δεν κατάφεραν να είναι οι επαναστάτες.

Καλύτερα και όχι χειρότερα

Δεν αρκεί να είσαι ενάντια σε κάτι, πρέπει να ξέρεις γιατί είσαι εναντίον του και πρέπει να του αντιτεθείς με κάτι καλύτερο, όχι χειρότερο. Στη δεκαετία του ’30 το Ιταλικό μοντέλο ήταν φάρος για όλο τον κόσμο. Η Γερμανία δημιούργησε μια σειρά ανταλλαγών νέων με τη Μεγάλη Βρετανία. Οι νεαροί Γερμανοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους σίγουροι για την ανωτερότητα του μοντέλου τους, οι Άγγλοι γοητεύτηκαν από τη γερμανική κοινωνία. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν δραπετεύσει από τον κομμουνιστικό κόσμο προς τα δυτικά και σε σύγκριση με τη Δύση είναι ο κομμουνισμός που έχει καταρρεύσει.

Η Δύση ήταν και παραμένει δηλητηριώδης, αλλά, δεχόμενη από τα κάτω και από μια χειρότερη εναλλακτική, κέρδισε την αντιπαράθεση με το πρωτόγονο και περίπλοκο παράρτημά της που θα διεκδικούσε την εκδίκηση της σήμερα.

Επιβεβαίωση

Ας πάψουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας με την άρνηση και να παίρνουμε μέρος στην αντίθεση, ας σταματήσουμε να μπλέκουμε και μετά να απολιθωνόμαστε στα ανίσχυρα δόγματα του ανταγωνισμού. 

Αν θέλουμε να αλλάξουμε, να κερδίσουμε, να νικήσουμε, να ξεπεράσουμε ή ακόμα και απλώς να εναντιωθούμε σε κάτι, πρέπει να το κάνουμε στο όνομα και για λογαριασμό αυτού που είμαστε.

Η διαδικασία αντίθετα, ακόμα κι αν είναι πιο απλή διανοητικά, δεν λειτουργεί πραγματικά, γιατί αν θέλουμε να πάρουμε θέση και να ορίσουμε τον εαυτό μας με άρνηση και αντίφαση, απλά δεν είμαστε.

Η μεταφυσική, η φιλοσοφία και ακόμη και η γλώσσα (στα ινδοευρωπαϊκά) το επιβεβαιώνουν χωρίς αμφιβολία όσο το δυνατόν περισσότερο.

πηγή

Σύντομα στα χέρια σας και η έντυπη μορφή της φωνής της Ελληνικής Τρίτης Θέσης - Αυτόνομη έκδοση

 

RIOT KREW - ENFANTS DE LA MISERE - 2017 (official vidéo)

 

Η άγνωστη και λογοκριμένη εκπομπή ενός Ουκρανού Εθνικοεπαναστάτη (Αθήνα - Ιανουάριος 2016)

 

Νεοβυζαντινός αντιφασισμός & γεωπολιτικός αντιεθνικισμός. Η Ευρασιανική υπονόμευση του Εθνικοεπαναστατικού κινήματος μέσω της «Τετάρτης Πολιτικής Θεωρίας».

του Ιάσωνος Δράγου

«Δεν υπάρχουν αντίπαλοι στον σκοπό του Πούτιν και αν υπάρχουν, είναι ψυχικά άρρωστοι και πρέπει να αποβληθούν για κλινική εξέταση. Ο Πούτιν είναι παντού, ο Πούτιν είναι τα πάντα, ο Πούτιν είναι απόλυτος και ο Πούτιν είναι απαραίτητος»

Μέρος Ι: Η πολιτική & μεταφυσική Τουρκολατρεία του Ευρασιανισμού

«Θα ήθελα να τιμήσω τη μνήμη όλων των ηρώων που έχουν πέσει για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Τουρκίας, την αξιοπρέπεια του τουρκικού λαού, την ταυτότητα του, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της στις 15 λοιπόν το 2016. Είμαι βέβαιος ότι χωρίς τέτοιες θυσίες δεν θα υπήρχε η Τουρκία σήμερα. Αυτό δεν ήταν απλά μια κλασική περίπτωση αλλαγής καθεστώτος, ήταν  υπαρξιακή πρόκληση για την Τουρκία. Από αυτό που γνωρίζω, οι Κούρδοι στην Τουρκία και πέρα από τα σύνορα ήταν έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα αν το πραξικόπημα ήταν επιτυχές. Η Τουρκία θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα νέο Ιράκ, Λιβύη ή Συρία, που υποφέρει από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Οι άνθρωποι που θυσιάστηκαν με τη ζωή τους δεν το έκαναν για χάρη του Ερντογάν, αλλά για τη δόξα του Τουρκικού λαού»

Ομιλία του Αλεξάνδρου Dugin στην Τουρκία, Ιούλιος 2018

«Η τουρκο-ρωσική φιλία είναι πάνω από την εθνικότητα και τη θρησκεία. Μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Η Ρωσία δεν απευθύνεται μόνο στον Σλαβικό κόσμο αλλά και στον Τουρκικό κόσμο. Η Ευρασία δεν καλύπτει μόνο τους Σλαβικούς και Ορθόδοξους λαούς αλλά και τους Τούρκους», είπε. Δηλώνοντας ότι τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Ρώσοι μπορούν να βρουν την ταυτότητα τους στον τόπο όπου ζουν, και όχι στη Δύση ή στην Ανατολή, είπε τονίζοντας ότι η Ευρασιατική ταυτότητα πρέπει να αναγνωριστεί και να υιοθετηθεί»

Δήλωση του Alexander Dugin στην εφημερίδα Daily Sabah

«Εάν η Τουρκία παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της στο ζήτημα της Κριμαίας, η Ρωσία θα αναγνωρίσει την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου ως νόμιμο κράτος».

Δήλωση του Alexander Dugin στην εφημερίδα Turkiye

Στο μέρος αυτό, εξαιρετικά αφιερωμένο στους Έλληνες Ευρασιανιστές Κρεμλινολάγνους, απλά θα σχολιάσουμε μια πολύ σημαντική διάσταση του παλιού και νέου Ευρασιανισμού, που αφορά κάθε Έλληνα ριζοσπάστη εθνικιστή και εθνικοεπαναστάτη, την πολιτική και μεταφυσική λατρεία του για το Τουρκικό Έθνος. 

Περιμέναμε με υπομονή από όλους όσους κόπτονται για την σωτηρία της Πατρίδας μέσα από την γεωπολιτισμική ερμηνεία της ιστορίας και του ιμπεριαλισμού υπό το σχήμα Δύση - Ανατολή να έχουν αναλύσει με ανησυχία αυτή την απειλητική και επικίνδυνη για την Ελλάδα φιλοτουρκική ιδεολογία. Δυστυχώς ο ενθουσιασμός τους να ξεπλύνουν την συμμετοχή της Ρωσικής ελίτ στο ένα από τα δυο μπλοκ του νέου Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού (αυτό υπό την ηγεμονία του Κινεζικού καπιταλισμού που συγκρούεται με το Αγγλοσαξονικό μπλοκ που ηγεμονεύει από το 1945 η Ουάσινγκτον) δεν τους έδωσε χρόνο για μια τέτοια ανάλυση. Άλλωστε δεν είναι και το πρώτο πράγμα που έχουν ξεχάσει να αναλύσουν μέσα στην ιεροεξεταστική τους μανία να χαρακτηρίσουν κάθε ριζοσπάστη που δεν συμμερίζεται τον Ευρασιανισμό ως ... νατοϊκό και φιλοαμερικανό! 

Για αυτούς με ένα μαγικό τρόπο η Ρωσική άρχουσα τάξη τείνει να παρουσιαστεί όχι ως μέρος του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και μάλιστα μια εκ των υπερδυνάμεων του αλλά ως σχεδόν καταπιεσμένο έθνος που τυπικά υιοθετεί στην οικονομία του τις καπιταλιστικές αρχές εκμετάλλευσης του λαού της. Αυτό που μετράει για τους φανατικούς φίλους της Ντουγκινικής ιδέας είναι η πολιτισμική υπερδομή αυτής της άρχουσας  τάξης που εκφράζει το Κρεμλίνο. Δηλαδή το ότι είναι Ορθόδοξοι, ότι δεν μιλάνε κάποια Δυτική γλώσσα και φυσικά ότι είναι κληρονόμοι της ΕΣΣΔ. Έτσι δεδομένης της γεωγραφικής θέσης της Ρωσίας στην μεγάλη Ευρασιατική μάζα και όχι στις θαλάσσιες μάζες του πλανήτη απαλλάσσεται από την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική κριτική και βαφτίζεται οιονεί πρέσβειρα ενός ακαθόριστου οράματος μιας γεωπολιτικής ανατροπής.

Κάθε επαναστατική ανάλυση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που βασίζεται στην εξέταση της παγκόσμιας ενοποίησης της αγοράς του χρήματος και των εμπορικών ροών μέσα από την γιγάντωση μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων που βασίζονται στις πλάτες των υπερδυνάμεων έχει πάει περίπατο. Λένιν, Χόμπσον, Αρίγκι, Μάο, Μουσολίνι αλλά και σύγχρονοι αναλυτές των μεταμορφώσεων και των νέων πόλων για την παγκόσμια κυριαρχία επίσης έχουν επίσης πάει περίπατο.

Οι Ευρασανιαστές σε λίγο θα βγάλουν την θεωρία ότι η Κίνα μάλλον έχει σοσιαλισμό προφανώς επειδή συγκρούεται με τις ΗΠΑ και γιατί στηρίζει την Ρωσία. Όταν λοιπόν έχει χτυπηθεί φυσικά κάθε μορφή ανάλυσης που να προσπαθεί να βρει ανάμεσα στις συγκρούσεις που απειλούν ξανά την ανθρωπότητα, τα έθνη και τους λαούς με αφανισμό, μια ανεξάρτητη «Τρίτη Θέση» έξω από τα στρατόπεδα που στήνουν οι κυρίαρχοι, είναι ευνόητο να είναι πολυτέλεια να ζητάμε το λόγο γιατί κανένας δεν μιλάει στην Ελλάδα για τον βαθύ πνευματικό Παντουρκισμό του Ευρασιανικού ρεύματος. Το πρόβλημα τους δεν αφορά την Πατρίδα αλλά το αν είναι η «Τετάρτη Πολιτική Θεωρία» του Ντούγκιν είναι πιο μοντέρνα από την ξεπερασμένη (;) «Τρίτη Θέση».

Ας θυμίσουμε αρχικά με τα παραπάνω ελάχιστα αποσπάσματα λόγων του Ντούγκιν την βαθιά στρατηγική πολιτική σύγκλιση που επιδιώκει με το Τουρκικό κατεστημένο χρόνια τώρα. Ήταν άλλωστε πρωτεργάτης του περιβόητου σχεδίου των Κεμαλιστών στρατηγών που φυλάκισε ο Ερντογάν, του σχεδίου Εργκένεκον. Δεν τον εμπόδισε αυτό μετά φυσικά να στηρίξει τον Ερντογάν ως τον μεγάλο σχεδόν Αντιαμερικανό στα όρια όπως διαβάζεται πιο πάνω να συγκρίνει με συγκίνηση την Τουρκία με την Λιβύη και την Συρία. Κατανοητά αυτά όταν θες να κανείς μεγάλη γεωπολιτική χωρίς αρχές και με μόνο σκοπό την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής ισχύος της χώρας που ανήκεις. Κατανοητό επίσης γιατί και σε επίπεδο ιδεολογικό έχουν δώσει μια κεντρική θέση στην Τουρκική φυλή ως βασικής συνιστώσας της Ρωσικής ταυτότητας. Αλήθεια λένε οι Ευρασιανιστές η Ρωσία δεν είναι μόνο Ευρωπαϊκή αλλά και Τουρκική - Μογγολική. 

Δεν μπορούν να στήσουν την ίδια ανάλυση περί Ιρανικής προέλευσης του έθνους τους, για αυτό άλλωστε όλα τα θεωρητικά τους κείμενα από το μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα προσπαθούν να παραλλάξουν ακόμα και την ιστορία της Ινδοευρωπαϊκής ταυτότητας εξαφανίζοντας την Ινδοιρανική απαρχή της και την Νορδική Ευρωπαϊκή διάσταση της φέροντας στο επίκεντρο των πάντων την μεγάλη Τουρανική Κεντροασιατική τους πατρίδα. Με τέτοιες θεωρίες δεν είναι το ίδιο εύκολο για τον Ντούγκιν να πείσει την Τεχεράνη πως πιστεύει σε μια δήθεν ισότιμη Ευρασιατική ομοσπονδία που Ρωσία Τουρκία Κίνα και Ιράν θα συνυπάρχουν με αμοιβαίο σεβασμό.

Ενδεικτικά δείτε κάποια αποσπάσματα από ένα κείμενο του Ιταλού Ευρασιανιστή Κλαούντιο Μούττι που παρουσιάζει γλαφυρά σε αρκετά σημεία την Παντουρκική σημασία της φιλοσοφίας τους:

«Σύμφωνα με τον Λεόντιεφ, ο Πανσλαβισμός δεν είναι παρά ένα όχημα της αντιπαραδοσιακής και ανατρεπτικής νοοτροπίας, ιδίως όταν απευθύνεται στην αλληλεγγύη των χριστιανών ενάντια στον λεγόμενο "τουρκικό ζυγό". Στην πραγματικότητα, ο Λεόντιεφ ήταν πεπεισμένος υποστηρικτής της συμμαχίας μεταξύ της τσαρικής Ρωσίας και της οθωμανικής Τουρκίας - απέναντι στην αποσυνθετική δράση του αντιπαραδοσιακού πνεύματος επισήμανε το διπλό αμυντικό φράγμα που αντιπροσώπευαν η Ορθοδοξία και το Ισλάμ»

«Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Νικολάι Μπερντιάεφ ήταν σε θέση να πει ότι "ο Λεόντιεφ δεν ήταν σλαβόφιλος, αλλά τουρκόφιλος", προσθέτοντας, με κακώς κρυμμένη αγανάκτηση, ότι γι' αυτόν "ο ζυγός των Τούρκων εμπόδιζε τους βαλκανικούς λαούς να βυθιστούν οριστικά στην άβυσσο της ευρωπαϊκής δημοκρατικής προόδου". Ο Λεόντιεφ θεωρούσε αυτόν τον ζυγό υγιή, διότι ευνοούσε τη διατήρηση της αρχαίας Ορθοδοξίας στην Ανατολή».

«Ο Berdjaev συνεχίζει με την ίδια αγανάκτηση: "Δεν ήθελε την απελευθέρωση των χριστιανών, αλλά την υποδούλωση τους, την καταπίεση τους". Και πάλι: "Είδε στην ιδέα της εκδίωξης των Τούρκων μια ιδέα που δεν ήταν ούτε ρωσική ούτε σλαβική, αλλά μια δημοκρατική και φιλελεύθερη ιδέα. Πράγματι, είναι ο ίδιος ο Λεόντιεφ που δηλώνει ότι συνειδητοποίησε, κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Τουρκία ως διπλωμάτης του Τσάρου, ότι "αν πολλά Σλαβικά και Ορθόδοξα στοιχεία είναι ακόμη ζωντανά στην Ανατολή, το οφείλουμε στους Τούρκους».

«Το κράτος της Μόσχας γεννήθηκε χάρη στον Ταταρικό ζυγό", είπε ο πρίγκιπας Τρουμπετσκόι, σύμφωνα με τον οποίο η Ρωσία, συγχωνευόμενη με τη Χρυσή Ορδή των Τζενγκιστανιδών, είχε γίνει μια Ευρασιατική αυτοκρατορία, που εκτεινόταν μεταξύ των τεσσάρων παράλληλων λωρίδων από τον Δούναβη έως τον Ειρηνικό: τα βουνά, την στέπα, το δάσος και την τούνδρα. Όσον αφορά την εθνογένεση του ρωσικού λαού, εντοπίστηκε στη σλαβοτουρκική-μογγολική συμβίωση»

Αυτά λέει ο μέγας προπάτορας του Ντούγκιν, Λεόντιεφ και τα παραθέτει ο Μούττι στο κείμενο του για την Τρίτη Ρώμη και την Ευρασία και συνεχίζει να παραθέτει πολλά ακόμα αποσπάσματα για την πνευματική σημασία της τουρκομογγολικής διάστασης της Ρωσίας και της Ευρασίας, τον Τζένγκις Χαν, τους Οθωμανούς αυτοκράτορες και την Τουρανική ηρωική παράδοση. Είναι φυσικό συνεπώς οι Γκρίζοι Λύκοι στην Τουρκία, ο νέος οθωμανισμός του Ερντογάν και των κρυφό κεμαλικών που τον αποδέχτηκαν, να τρέφει σεβασμό στην προσπάθεια του Ντούγκιν να ενισχύσει το ρόλο της Τουρκίας ως κοιτίδας του νέου Τουρανισμού που μπορεί όχι μόνο γεωπολιτικά να την στηρίζει στα θέματα της παρουσίας της  στην Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά κυρίως να της προσφέρει ένα μεγάλο συνομιλητή με την Σουνιτική Ισλαμική πλειοψηφία κάτι που φυσικά δεν δύναται να κάνει το Ιράν γεωπολιτισμικά.

Δυστυχώς οι δικοί μας Σχολάριοι και Τραπεζούντιοι αυτά τα έχουν κάνει γαργάρα θαυμάζοντας ιδέες που ουσιαστικά γεννήθηκαν από τους προδότες του Ελληνισμού και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που προσκύνησαν τον Μωάμεθ με συμβουλές συνένωσης των δυο θρησκειών και εξασφάλιση προνομίων για την Εκκλησιαστική εξουσία πάνω στο αίμα και τα δάκρυα της σκλαβωμένης φυλής μας. 

Σήμερα όλοι αυτοί αφού λοιπόν ξεκαθάρισαν γρήγορα με ιμπεριαλισμό, λιμπεραλισμό, Τρίτη θέση, γεωπολιτική και πολεμική ανάλυση, λογικά αρνούνται το δεδομένο ότι μπορεί ένας λαός να αντιστέκεται μιας εισβολής γιατί έχει βρεθεί στην πλευρά του μονοπολικού (κατά τον Ντούγκιν δηλαδή η Κίνα δεν είναι πόλος του παγκόσμιου καπιταλισμού αλλά ως σύμμαχος της Ρωσίας αναζητεί ακόμα που να την κατατάξει) στρατοπέδου άρα είναι γεωπολιτικός προδότης της Ευρασίας. 

Είναι όπως διαβάζεται παραπάνω η συνέχεια των απόψεων που είχαν οι Ρώσοι πρώτο-Ευρασιανιστές ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ανάχωμα της παρηκμασμένης Δύσης. Άρα η Εθνική επανάσταση του ‘21 επειδή στηρίχτηκε από τους Δυτικούς και τους Ρώσους γεωπολιτικά ήταν μια προδοσία της Ανατολής και μάλλον οι Έλληνες επαναστάτες έπρεπε να μην την κάνουν και να κατανοήσουν την βαθιά πολιτισμική Οθωμανική ριζοσπαστικότητα έναντι του Δυτικού ορθολογιστικού κόσμου και να παραμείνουν μια επαρχία με Φαναριωτικά προνόμια εις τον αιώνα των αιώνων. Αυτά τα κορυφαία σε έμπνευση γεωπολιτικής και ιστορικής ανάλυσης θεωρήματα βρίσκονται μέσα στα σπλάχνα της φοβερής Ευρασιανικής σχολής.

Μέρος ΙΙ: αντιφασισμός και αντιεθνικισμός αλά Ρωσικά

Το να κάνουμε μια γενική ανάλυση του πνευματικού έργου του Ντούγκιν δεν είναι ο σκοπός του άρθρου αυτού, άλλωστε όντως η τεράστια βιβλιογραφία του δεν χαίρει μετάφρασης στην ελληνική όμως έχουμε την τιμή μέσω άλλων γλωσσών να έχουμε διαβάσει τα βασικότερα έργα του για την Πολυπολική θεωρία, την Τέταρτη πολιτική θεωρία, τον Πλατωνισμό και τον Χάιντεγκερ καθώς φυσικά και τα γεωπολιτικά του κείμενα. Είναι σαφές πως ο Ντούγκιν που υπήρξε δίπλα στον Λιμόνοφ έπαψε να υπάρχει από τότε που έγινε Ευρασιανιστής μετατσαρικός διανοούμενος της Αυτοκρατορικής συντηρητικής παράδοσης της Ρωσικής φιλοσοφίας. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε στην εξαιρετική πνευματική τακτική που εκπόνησε με σκοπό να δώσει ένα μεταμοντέρνο αέρα στον αντί-μοντερνισμό του υιοθετώντας εξολοκλήρου την βασικότερη Δυτική ερμηνεία και αφήγημα για τις ιδεολογίες του 20ου αιώνα. 

Δηλαδή ότι όλες ήταν το ίδιο επικίνδυνες για την Παράδοση επειδή είχαν νεωτερικές ρίζες και δεν ασπάζονταν μια ολοκληρωτική Πνευματικότητα που ο Ντούγκιν την βρήκε στον Πούτιν (;). Έτσι Κομμουνισμός, Φιλελευθερισμός και Φασισμός παρά την μεταξύ τους σύγκρουση παραμένουν στο ίδιο πλαίσιο της Δυτικής πολιτισμικής μήτρας. Συνεπώς η ιδρυτική πράξη της Τετάρτης θεωρίας του είναι να εξαφανίσει τον Φασισμό μέσα από μια αντί-ιστορική και αντί-πολιτική ταύτιση του με τις ιδεολογίες που συμμάχησαν να τον εξαφανίσουν και τελικά αποτέλεσαν τους νικητές του κόσμου μετά το 1945. 

Άρα με την λαθροχειρία του να κλέβει την «Τριτοθεσίτικη» φυσιογνωμία του Φασισμού και του Εθνικού Σοσιαλισμού ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, επιχειρεί ένα άλμα για μια Τετάρτη θεωρία που βασίζεται στο ριζοσπαστικό υποκείμενο του Λαού ως Χαιντεγκεριανού Είναι. Έτσι παίρνει κατευθείαν αντιφασιστικό παράσημο από την παλαιό Σοβιετική κλίκα που τώρα κάνει τον σταυρό της, υιοθετεί μια μοντέρνα μεταπολιτική αποδόμηση και φυσικά μεταφέρει όλη την αντικαπιταλιστική, αντιφιλελεύθερη και αντί-υλιστική κληρονομιά του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού, αποδεκτή από όλες τις επιστημονικές σχολές ιστορικών, στο Ρώσο-Βυζαντινό μονοπώλιο πνευματικότητας που το έχει ενισχύσει με δυο ακόμα λαθροχειρίες: πρώτον στο έργο του Καρλ Σμιτ και δεύτερον στο έργο του Ζαν Θιριάρ που κυριολεκτικά τον έγδυσε από κάθε Πανευρωπαϊσμό.

Σε αυτές τις βάσεις κινείται όλο του το έργο και όλες του οι θέσεις. Αναλύει τον Χάιντεγκερ από ορθόδοξη χριστιανική σκοπιά, αναλύει τον Πλάτωνα αντί-παγανιστικά και αντί-ευρωπαϊκά και φυσικά αξιοποιώντας την πολιτική ανυπαρξία ισχυρών ευρωπαϊκών κινημάτων μεταφέρει παντού θέσεις που ενισχύουν την ιδέα του τέλους του έθνους υπέρ της αυτοκρατορίας της ανατολικής σφαίρας της γης. Η θεωρία του είναι εξ ορισμού μια αντιφασιστική αποδόμηση των μεγάλων ιδεών της σύνθεσης  έθνους και σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα. Να γιατί για τους οπαδούς του, κάθε ιδέα περί επικαιρότητας εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας είναι αντιδραστική και εκτός εποχής, εκτός φυσικά αν εντάσσεται στον γεωπολιτικό πόλο του συστήματος που ανήκουν αυτοί.

Με μίσος για κάθε έννοια της «Τρίτης Θέσης», διασπείρει παντού την ιδέα ότι αυτά ήταν επίκαιρα μόνο όταν υπήρχε ο ψυχρός πόλεμος γιατί σήμερα μόνο οι ΗΠΑ έχουν Ιμπεριαλισμό άρα όλοι ή θα είστε Ρωσόφιλοι και Κινεζόφιλοι ή είστε αλλιώς με τον καπιταλισμό! Πρόκειται για έναν Ρώσο Χάντινγκτον, που ουσιαστικά δέχεται από την δική του σκοπιά τις ιδέες για το τέλος της Ιστορίας του Φουκουγιάμα, μεταφράζοντας τες σε τέλος του έθνους, της Κοινωνικής Επανάστασης και της ελευθερίας για αυτοδιάθεση με εξαίρεση την γεωπολιτική ένταξη στη σφαίρα επιρροής της χώρας του που τότε ακόμα και η Τουρκία γίνεται Λιβύη, Συρία και μάλλον ο Ερντογάν Καντάφι και Άσαντ.

Στην Ελλάδα δεν είναι περίεργο ότι εξαιτίας της αμερικανοθρεμμένης άκρας δεξιάς, της ρωσόφιλης άκρας αριστεράς, του αμερικανοσιωνιστικού συστήματος εξουσίας και της ρωσόφιλης υπόγειας εκκλησιαστικής τάσης, το να έχεις θέσεις που να στηρίζονται σε μια πλήρη αντισυστημική θεωρία με γνώμονα τον Ελληνισμό είναι έγκλημα και … αίρεση φοβερή και τρομερή. Είναι μαθημένοι ακόμα και οι «ριζοσπάστες» να είναι φορείς ξενόδουλων οραμάτων σωτηρίας, συνήθεια πνευματικού μεταπρατισμού που μας άφησε ο Οθωμανισμός αλλά και η κουλτούρα των Αγγλικών, Γαλλικών και Ρωσικών κομμάτων της ανεξαρτησίας. 

Είναι η κουλτούρα του εθνικού σπαραγμού ανάμεσα σε όσους φύλαγαν την εικόνα του Πατερούλη στο αμπρί του Βαφειάδη και περίμεναν να νικήσουν τους απέναντι που ούρλιαζαν για το έθνος με τα πολεμοφόδια των Αμερικανών και των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Αυτή η βαθιά αντεθνική κουλτούρα της εξάρτησης που σε όλα τα ζητήματα αναζητά μια έτοιμη πνευματική τοποθέτηση από ένα ισχυρό κράτος είναι μια από τις βασικότερες αιτίες γιατί δεν διαμορφώνεται στην Ελλάδα πραγματικά σύγχρονη εθνική και λαϊκή διανόηση με ριζοσπαστικό προσανατολισμό. Σταματάμε εδώ και θα επανέλθουμε για τα παραπάνω θέματα σύντομα.

Αυτόνομη επιθεώρηση της συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» και των εκδόσεων «Τρίτη Θέση»: ¡Patria o muerte! - Μάρτιος 2022 - τόμος Α’- για ένα εκδοτικό εγχείρημα ιδεολογικής ενίσχυσης της «Τρίτης Θέσης» στην Ελλάδα (.pdf)

 

Αυτόνομη επιθεώρηση της συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» και των εκδόσεων «Τρίτη Θέση»: ¡Patria o muerte! - Μάρτιος 2022 - τόμος Α’- για ένα εκδοτικό εγχείρημα ιδεολογικής ενίσχυσης της «Τρίτης Θέσης» στην Ελλάδα (.pdf)

Για να κατεβάσετε το .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Την ώρα που η Ευρώπη και ο κόσμος ρημάζεται και πάλι από ένα νέο διπολισμό Δυτικού και Ανατολικού Ιμπεριαλισμού, την ώρα που η Πατρίδα μας οδηγείται σε μια βαθιά εθνική και κοινωνική κρίση επιβίωσης, ήρθε η απόφαση να ξεκινήσουμε ένα εγχείρημα απολύτως αφιερωμένο στην Ιστορία αλλά και στο αναγκαίο παρόν και επίκαιρο μέλλον της «Τρίτης Θέσης», είναι το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε στους χιλιάδες αναγνώστες που στηρίζουν το εγχείρημα της αυτόνομης συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» εδώ και 15 χρόνια.

Σήμερα περισσότερο ώριμοι στο πόσο κρίσιμη είναι η ιδεολογική συγκρότηση με την πλούσια διεθνή παράδοση μας προχωράμε μαζί με τις εκδόσεις «Τρίτη Θέση» στην συστηματική  ηλεκτρονική διάθεση αρχικά και αποκλειστικά μόνο μέσω του ιστολογίου του «Μαύρου Κρίνου» της επιθεώρησης  ¡Patria o muerte! καθώς και μια σειρά από βιβλία κορυφαίων κινημάτων και αγωνιστών της Τριτοθεσίτικης ιδεολογίας.

Είμαστε ικανοποιημένοι γιατί μπορούμε να παρουσιάσουμε σήμερα μια ολοκληρωμένη Τριτοθεσίτικη επιθεώρηση για πρώτη φορά στην Ελληνική γλώσσα, με αίσθηση του χρέους αυτή η προσπάθεια να αποκτήσει ρίζες και να στεριώσει, να βρει την υποστήριξη όλων όσων αγωνιούν ακόμα για το Έθνος και τον Σοσιαλισμό στον αιώνα μας.

Κατεβάστε και διαβάστε ελεύθερα σε υπολογιστή και κινητό τις εκδόσεις «Τρίτη Θέση», μοιράστε το .pdf μας σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους. 

Διαδώστε ακόμα και αν δεν συμφωνείτε σε όλα με το ¡Patria o muerte!

Αυτόνομη συντακτική ομάδα «Μαύρος Κρίνος» & εκδόσεις «Τρίτη Θέση» 

Από την Βαρσοβία μέχρι την Τεχεράνη: «Κάθε μέρα είναι Ασούρα - κάθε γη είναι Καρμπάλα» کلّ یوم عاشورا، کلّ ارض کربلا - Ενάντια στον Μεγάλο Σατανά μέχρι την ημέρα που θα γίνει η έπαρση του «Κόκκινου Λαβάρου του Πολέμου» στην καρδιά της Κουντς!

«Ο Μωαμεθανικός κόσμος περιμένει Αυτόν, κάτω από την μορφή του Mahdi τον οποίο θα στείλει ο Αλλάχ στο τέλος του κόσμου, να καταστρέψει το κακό μέσα από την δύναμη του δικού του ξίφους, όταν οι Ιουδαίοι θα έχουν γίνει για άλλη μια φορά κύριοι της Ιερουσαλήμ και όταν ο Διάβολος θα τους έχει διδάξει να βάλουν φωτιά ακόμη και στο αέρα που αναπνέουν»

 Savitri Devi 

Μετάφραση: Nero Valois

Δημοσιεύουμε σήμερα 43 χρόνια μετά την Νίκη της Ιρανικής Επανάστασης (11^η Φεβρουαρίου 1979), ένα κείμενο αφιέρωμα στην πνευματική σημασία, την πολιτειακή δομή και την συνεισφορά του Επαναστατικού Ιράν .

Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε σελίδα της Τριτοθεσίτικης Πολωνικής οργάνωσης «Φάλαγγα» την 11^η Ιανουαρίου του περασμένου έτους. 

Η εν λόγω κίνηση έχει έντονη ρητορική και δράση ενάντια στις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ενώ τα μέλη της δεν κρύβουν την φανατική πίστη τους στον Χριστιανισμό καθώς και τις ιδεολογικές επιδράσεις τους από την Φασιστική πολιτική κληρονομιά.

Από το Ιράν μέχρι την Υεμένη ο ΑΞΟΝΑΣ της αντίστασης!

(φωτογραφία από επίθεση της Hezbollah σε Ισραηλινό φυλάκιο)

Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν πούμε ότι η Πολωνία - και όλη η Ευρώπη - βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Τα διαδοχικά κύματα του σύγχρονου κόσμου που σάρωσαν τη γη μας οδήγησαν στην σημερινή εποχή, μια εποχή φιλονικιών και υποκρισίας, στην οποία οι ασεβείς άρχοντες διακατέχονται από βία και ο υλικός πλούτος είναι η μόνη αξία με την οποία κρίνονται οι άνθρωποι. Εποχή όπου κυριαρχεί η εξουσία, η υποκρισία θεωρείται αρετή και η υλική ευημερία θεωρείται ο μεγαλύτερος στόχος της ανθρώπινης ζωής. Μόνο λίγοι θεωρούν μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων ως παρέκκλιση, και μόνο μια μειοψηφία αυτών των συνειδητών προσώπων αντιλαμβάνεται ότι η πηγή μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων είναι η απώλεια από την ανθρωπότητα των δεσμών της με την πρωταρχική αιτία, με την υπέρβαση, το Απόλυτο.

Η κρίση της εποχής μας είναι πρώτα και κύρια μια πνευματική κρίση. Η θρησκεία, που παλαιότερα λειτουργούσε ως σκοινί σωτηρίας προς την έκπτωτη ανθρωπότητα, από μοχλός που μας ανεβάζει σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης, σήμερα γίνεται ψυχολογική και φιλανθρωπική υποστήριξη για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι θρησκευτικές κοινότητες υποτίθεται ότι παρέχουν στους φτωχούς ένα ελάχιστο υπαρξιακό επίπεδο και στον απελπισμένο άνθρωπο ψυχολογική υποστήριξη, μιλώντας για την αγάπη του Θεού.

Μερικές φορές, ειδικά μεταξύ των πολιτικά αφοσιωμένων ανθρώπων, η θρησκεία συμπληρώνει τις απόψεις τους. Τέτοια άτομα δεν έχουν λιγότερο άγνοια για τα θέματα της θρησκείας από αυτά που περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο. Η θρησκεία δεν χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει πολιτικές απόψεις, αλλά είναι ένα βοήθημα στην επικοινωνία με το Απόλυτο, το οποίο συμβάλλει στη διαμόρφωση των στάσεων και των απόψεών μας. Έγραψε σχετικά με αυτό, μεταξύ άλλων ο ιδρυτής του κινήματος που οι άθεοι στο Ριάντ και στο Ντουμπάι τρέμουν - ο Hussein Badreddin al-Houthi. Φυσικά, ο al-Houthi διατύπωσε τις απόψεις του στο πλαίσιο του Ισλάμ, αλλά μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή τη λογική σε οποιαδήποτε θρησκεία - ένας πιστός που βγαίνει από το σπήλαιο στο φως της ημέρας, φωτισμένος από τη θεϊκή νοημοσύνη, κατανοεί καλύτερα τον κόσμο γύρω του, τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα σε αυτό και πώς πρέπει να ανταποκριθεί κανείς σε αυτές τις διαδικασίες. Η επιλογή της θρησκείας για να ταιριάζει με τις πολιτικές απόψεις είναι αντίθετη με αυτό  -είναι ακόμη και έκφραση απιστίας-  σε μια τέτοια εκδοχή , η θρησκεία ανάγεται σε ένα συνηθισμένο φιλοσοφικό-ηθικό σύστημα ή σε μια προσθήκη στην ταυτότητα.

Σαν να ξεφεύγουμε από τη θλιβερή πραγματικότητα στην οποία ζούμε, αναζητούμε έμπνευση για να δράσουμε: την αναζητούμε στο παρελθόν, διαβάζοντας τα έργα των ιδεολογικών πατέρων μας, την αναζητούμε σε συστήματα κρατών που αμφισβητούν την κατεύθυνση προς την οποία οδεύει ο κόσμος.

Το βλέμμα μας είναι  από καιρό στραμμένο προς την Ανατολή - άλλωστε, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι, Ex oriente lux. Ως αποτέλεσμα των τραγικών γεγονότων των τελευταίων ημερών, τα μάτια μας ήταν στραμμένα σε μια χώρα, τη γη των Αρίων. Σε μια χώρα όπου τον Φεβρουάριο του 1979 ανατράπηκαν όλα όσα αντιμετωπίζουμε καθημερινά: μια πορεία εκδυτικοποίησης της κοινωνίας, η απόρριψη των παραδόσεων, ο εμπαιγμός της θρησκείας και η υποταγή στις ξένες δυνάμεις. Αυτό δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η ιδέα που διατύπωσε ο μεγάλος Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί, ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης και ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν.

Πριν εξετάσουμε το σύστημα που εισήγαγε ο Χομεϊνί στην πατρίδα του, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, το Ιράν αποστραγγίστηκε ανελέητα από τη Δύση: πρώτα από τη Μεγάλη Βρετανία και μετά από τις ΗΠΑ. Με ένα πραξικόπημα , που έγινε με χρήματα της Δύσης, με αποτέλεσμα ο Σάχης να έρθει στην εξουσία, πουλώντας τη χώρα του στις εταιρείες των Γιάνκηδων. Πριν από την επανάσταση, οι Ιρανοί ανακάλυψαν τι ήταν πραγματικά ο Iμπεριαλισμός και η κυριαρχία των Γιάνκηδων: εξευτελισμός της χώρας, υποβάθμιση της στο καθεστώς μιας de facto αποικίας με έναν ασεβή ηγεμόνα επικεφαλής ενός κράτους που το μοναδικό του καθήκον ήταν  να κρατήσει τη χώρα ήσυχη. Με αιματηρή καταστολή για να μην τολμήσει κανείς να ενοχλήσει στη λεηλασία των φυσικών πόρων. Μόνο η εξέγερση του πιστού Ιρανικού λαού με επικεφαλής τον μεγάλο Αγιατολάχ έβαλε τέλος σε αυτά τα τερατουργήματα.

Αντί της μοναρχίας που επιβλήθηκε ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος των Γιάνκηδων, το οποίο δυτικοποιούσε γρήγορα το Ιράν και διέπραττε θρησκευτικές διώξεις, ο μεγάλος Αγιατολάχ Χομεϊνί πρότεινε τη δική του ιδέα για την Ισλαμική Δημοκρατία. Στο έργο «Περί Ισλαμικής Διακυβέρνησης» ο Χομεϊνί συμπεριέλαβε μια περιγραφή και αιτιολόγηση των ιδεών του.

Πρώτα απ' όλα, ο Ιμάμ Χομεϊνί κατάλαβε ότι δεν υπάρχει στη φύση ουδέτερο κράτος. Κάθε κρατικό ον βασίζεται σε μια συγκεκριμένη ιδέα: το έθνος-κράτος συνειδητοποιεί την ιδέα του έθνους και αυτό το έθνος θα μπορούσε να έχει διαμορφωθεί φυσικά και θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα ενός βαθιά ριζωμένου κοινωνικού κονστρουκτιβισμού. Είχαμε ιδεολογικά δεσμευμένες χώρες των οποίων το πολιτικό σύστημα καθοριζόταν από μια καθοριζόμενη ιδεολογία - όπως τα κομμουνιστικά κράτη ή τα δημοκρατικά φιλελεύθερα κράτη.

Παραδόξως, είναι οι υμνητές του δημο-φιλελευθερισμού που μιλούν πιο δυνατά για την κοσμοθεωρητική ουδετερότητα και την ανεξιθρησκεία του κράτους, θέλοντας να επιβάλουν αυτήν την ανεξιθρησκεία σε ολόκληρο το έθνος - να πετάξουν όλα τα σύμβολα και τις αναφορές στη θρησκεία από τη δημόσια σφαίρα. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι άνθρωποι επιθυμούν στην καλύτερη περίπτωση το κλείσιμο της κοινωνίας από το  φως του θείου Λόγου -όπως έγραψε ο Ρενέ Γκενόν- και στη χειρότερη εκθέτουν ολόκληρη την πολιτική κοινότητα σε επιρροές από τα κατώτερα επίπεδα της πραγματικότητας.

Στο Ιρανικό πλαίσιο, η εκκοσμίκευση του κράτους προωθήθηκε από τον Σάχη - που είχε ως αποτέλεσμα θρησκευτικές διώξεις και προσπάθειες καταστροφής του παραδοσιακού Ιρανικού μοντέλου ζωής. Στην Πολωνία, η κοσμικότητα του κράτους κραυγάζει από εκείνους που θα ήθελαν περισσότερο να διώξουν τη θρησκεία από τον δημόσιο χώρο, που μισούν την Παράδοση, τη θρησκεία και τον πολιτισμό μας. Όσοι θέλουν να κάνουν το έθνος μας μια μεταμοντέρνα μάζα,  με τους συμπατριώτες χωρίς κανένα δεσμό - πράγματι, τέτοιοι άνθρωποι είναι υποστηρικτές του διαβόλου!

Μόνο ένα κράτος που σέβεται τις αρχές της θρησκείας μπορεί να διασφαλίσει ότι η θρησκεία έχει τη σωστή της θέση - ακριβώς από την υπερβατικότητα το κράτος πρέπει να αντλήσει τη βαθύτερη νομιμοποίησή του, ως γήινη έκφραση της θείας τάξης, ατελής μάλιστα, καθώς και ολόκληρου του υλικού κόσμο, αλλά ανοίγοντας στον άνθρωπο ένα ορισμένο μέρος της ουράνιας τάξης.

Στο έργο του, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί τόνισε ότι το κράτος δεν πρέπει μόνο να φροντίζει για την υλική ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών του, αλλά έχει και καθήκον να φροντίζει για την πνευματική τους ζωή. Το κοσμικό κράτος δεν ενδιαφέρεται για αυτό - σε ένα τέτοιο κράτος η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση ενός ατόμου, το κράτος δεν παρεμβαίνει σε αυτό. Ένα τέτοιο κράτος δεν νοιάζεται για την ηθική στη δημόσια σφαίρα, ούτε υπερασπίζεται τις θρησκευτικές αξίες. Σύμφωνα με τον Χομεϊνί, η Ισλαμική διακυβέρνηση οφείλει να παρέχει στον άνθρωπο όλες τις απαραίτητες ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη και καλλιέργεια της θρησκείας.

Αξίζει επίσης να δοθεί προσοχή στον Πλατωνικό χαρακτήρα του σύγχρονου Ιράν. Το σύστημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι μια εφαρμογή των παραδοχών του πολιτικού Πλατωνισμού σύμφωνα με τις αρχές του Ισλάμ. Θεσμοί όπως το Συμβούλιο των Φρουρών, το οποίο διασφαλίζει τη συμμόρφωση των νόμων με τον Ισλαμικό νόμο και ελέγχει τους υποψηφίους για τα δημόσια αξιώματα, ώστε να αποτρέπει τους εσωτερικούς εχθρούς από το να ενταχθούν σε αυτές τις θέσεις. Επίσης ο θεσμός του Ανώτατου ηγέτη - rahbara - που είναι Σιίτης κληρικός και άρα κοντά στο Απόλυτο, χάρη στον οποίο ο νους του ηγέτη όλης της χώρας φωτίζεται από τις ακτίνες του θείου Λόγου. Επίσης ιδρύματα που διασφαλίζουν την τήρηση των θρησκευτικών εντολών και ιδανικών της Επανάστασης, δηλαδή το Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης και αυτό των Εκλεκτών (που εκλέγουν τον Ανώτατο Αρχηγό), αποτελούνται επίσης από δικηγόρους και κληρικούς, δηλαδή άτομα που ως αποτέλεσμα των λειτουργιών τους , έχουν επαφή με το Απόλυτο, με τον Θεό και στις αποφάσεις και τις πράξεις τους οφείλουν να καθοδηγούνται από το νόμο του Θεού.

Μετά την Ισλαμική Επανάσταση, δημιουργήθηκε επίσης ένας ένοπλος βραχίονας αυτού του Πλατωνικού συστήματος - στο Ιράν, δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, υπάρχει ένας θεσμός που στις υποθέσεις του μοιάζει με τη Ρουθηναϊκή oprichnina (1565-1572) και τα ευρωπαϊκά μεσαιωνικά Ιπποτικά Τάγματα - είναι το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, το οποίο θα φροντίσει για την ειρήνη στη χώρα, εξουδετερώνοντας προδότες και εχθρούς στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και βοηθά όλους τους μαχητές στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο στην περιοχή (το KSRI βοηθά ενεργά τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη). Ήταν γι' αυτό που δολοφονήθηκε ο μεγάλος πολεμιστής του Θεού, ο ήρωας όλης της ανθρωπότητας, ο αντιστράτηγος Qasem Soleimani.

Επιστρέφοντας στις θεωρητικές παραδοχές της Ισλαμικής διακυβέρνησης: Ο Χομεϊνί πίστευε ότι μόνο ένα σύστημα βασισμένο στη θρησκεία θα έδινε τέλος στην επιρροή και των δύο χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν. Αυτό συνέβη μετά τα ένδοξα γεγονότα του 1979. Μια χώρα που είχε λεηλατηθεί από Βρετανούς και Γιάνκηδες ανέκτησε τη δική της αξιοπρέπεια και αντιμετώπισε την αλαζονεία Αμερικανών και Εβραίων με τη χάρη του Θεού. Και θα σταθεί όρθια μέχρι να καταλάβουν οι εχθροί ότι είναι αδύνατο να συντρίψουν «ένα έθνος μαρτύρων, το έθνος του Ιμάμ Χουσεΐν».

Όταν μιλάμε για την επανάσταση υπό τον Μεγάλο Αγιατολάχ, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια χαρακτηριστική πτυχή του Σιιτικού Ισλάμ: την καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο τρίτος Σιίτης ιμάμης, εγγονός του προφήτη Μωάμεθ, Χουσεΐν ιμπν Αλί, είναι το πρότυπο εδώ για κάθε πιστό Σιίτη. Ο Ιμάμ Χουσεΐν προτίμησε να πολεμήσει τον ασεβή ηγεμόνα, ο οποίος ήταν ο τότε σφετεριστής χαλίφης Τζαζίντ ιμπν Μουαουίτζα, και στην Καρμπάλα του Ιράκ (τόσο σημαντικό υπό το πρίσμα των πρόσφατων γεγονότων!) υπέστη σκληρό θάνατο. Κάθε Σιίτης θα πρέπει να είναι έτοιμος να πολεμήσει ενάντια στους καταπιεστές, κάτι που εκφράζεται τέλεια με τον τύπο «Κάθε μέρα είναι Ασούρα, κάθε γη είναι Καρμπάλα».

Ο κόσμος μετά τους δολοφόνους του Χουσεΐν ιμπν Αλί έχει προ πολλού εξαφανιστεί, αλλά τέτοιους Τζαζίντ δεν έχουμε και στην εποχή μας; Τώρα, οι λαοί της γης - όχι μόνο οι Σιίτες στο Ιράκ ή την Υεμένη, αλλά και οι λαοί σε όλη την Ασία και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Πολωνών - δεν υφίστανται την πιο σκληρή καταπίεση στην ιστορία του κόσμου; Όλοι ξέρουμε ποιος μας καταπιέζει όλους, ποιος απομυζά τα έθνη μας, δηλητηριάζοντας τις ψυχές μας. Περιγράφεται αυτή η καταπιεστική δύναμη:

«Ελάτε, και δείξτε την καταδίκη της μεγάλης πόρνης που κάθεται δίπλα στα μεγάλα νερά, με την οποία οι βασιλιάδες της γης έσπειραν την πορνεία, και όσοι ζουν στη γη είναι μεθυσμένοι από το κρασί της πορνείας της. Και με μετέφερε πνευματικά στην έρημο. Και είδα μια γυναίκα να κάθεται πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, γεμάτο ονόματα βλασφημίας, με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Και η γυναίκα ήταν ντυμένη με πορφύρα και βυσσινί, και επιχρυσωμένη με χρυσάφι, και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, έχοντας στο χέρι της ένα χρυσό ποτήρι, γεμάτο από την ασχήμια και τη βρωμιά της πορνείας της. Και στο κεφάλι του είναι γραμμένο: Μυστήριο, μεγάλη Βαβυλωνία, μητέρα της πορνείας και των άσχημων πραγμάτων της γης».

Αν αυτή η περιγραφή μεταφερθεί στην εποχή μας, αναμφίβολα θα δούμε αυτή την χώρα που δικαίως ονομάστηκε Μέγας Σατανάς από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγάλη πόρνη και τα μεγάλα νερά σε αυτό το απόσπασμα δείχνουν τη θαλασσοκρατική ουσία αυτής της Σατανικής γης. Πολλά έθνη και ηγέτες συνεργάζονται οικειοθελώς με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποκύπτοντας στην καταστροφική επιρροή τους. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε την αναφορά των βασιλιάδων κυριολεκτικά - εξάλλου, ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς μπάτλερ στη Δυτική Ασία είναι οι πλουτοκρατικές μοναρχίες από τον Περσικό Κόλπο, που χτίζουν γυάλινα σπίτια στο όνομα της υπερηφάνειάς τους, ενώ καταδικάζουν τους Υεμενίτες σε πείνα και θάνατο, βομβαρδισμούς σε σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία. 

Οι μοναρχίες του Κόλπου είναι ένα από τα κύρια εργαλεία για την Αμερικανική επιθετικότητα στην περιοχή - το 2003, οι βάσεις των Γιάνκηδων στο Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στο Ιράκ και όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, διάφορα βασίλεια και εμιράτα ήταν μεταξύ των βασικών χορηγών τρομοκρατών που πολεμούν ενάντια στη νόμιμη εξουσία του Προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, που διαπράττουν εγκλήματα κατά του χριστιανικού (και σιιτικού) πληθυσμού. Το κρασί της πορνείας και το χρυσό ποτήρι γεμάτο με αυτό αντικατοπτρίζουν καλύτερα τον χαρακτήρα της σύγχρονης αμερικανικής ποπ κουλτούρας - που δηλητηριάζει το μυαλό μας με ατομικισμό, υλισμό, ασέβεια και ασέβεια - που στάζει από όλες τις πλευρές και δηλητηριάζει τις ψυχές των θυμάτων της. Τα τιμαλφή που φορά η Βαβυλωνιακή πόρνη είναι πλούτη που λεηλατήθηκαν από τους κατακτημένους λαούς.

Το θηρίο στο οποίο καβαλάει η πόρνη, καθισμένη δίπλα στα μεγάλα νερά, είναι διάφορες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, «αμυντικές συμμαχίες» με τις ΗΠΑ: ΝΑΤΟ, ο αραβικός συνασπισμός που επιτέθηκε στην Υεμένη, οι Σιωνιστές που ληστεύουν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους.

Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι σε όραμα είδε «μια γυναίκα μεθυσμένη από αίμα». Μεταφράζοντας αυτό το απόσπασμα στα σημερινά γεγονότα, είναι το αίμα όλων των αντιπάλων της ηγεμονίας αυτής της πόρνης. Είναι το αίμα των αδελφών μας και των συντρόφων μας, είναι το αίμα του λαού της Υεμένης και των Παλαιστινίων, των κατοίκων της Δρέσδης και του Βελιγραδίου, που σκοτώθηκαν όλοι στο δικό τους έδαφος σε επιθετικούς πολέμους που διεξάγονται από μπράβους Γιάνκηδες. Είναι το αίμα όλων εκείνων εναντίον των οποίων ο Λευκός Οίκος τους αφήνει να λιμοκτονήσουν. Είναι το αίμα κάθε παιδιού από τη Συρία που δολοφονήθηκε από τους μισθοφόρους Γιάνκηδες. 

Κάθε Παστούν που δολοφονήθηκε στον αμερικανικό βομβαρδισμό του χωριού του. Το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων, των οποίων τα ονόματα δεν θα μάθουμε ποτέ, και το αίμα εκείνων των ανθρώπων που μετά το θάνατό τους θρηνούν τα έθνη και ολόκληρο τον κόσμο. Στην αλαζονεία της, η Αμερική ένιωσε ότι μπορούσε να σκοτώσει οποιονδήποτε οπουδήποτε με βάση τις κατηγορίες για «τρομοκρατία» και την ανησυχία για τις ζωές των στρατιωτών της.

Ξέρουμε όμως ότι ο Θεός, η αλήθεια και το φως είναι με το μέρος μας. Μπορούν να μας επιτεθούν, να γελοιοποιήσουν τις παραδόσεις μας, να κλέψουν τους φυσικούς μας πόρους, να κυβερνήσουν με τις μαριονέτες τους. Μέχρι που κάποια στιγμή θα ξημερώσει και αυτά τα αιμοδιψή θηρία θα καούν στις ακτίνες του Θείου φωτός. Θα τους πετάξουμε έξω από τις χώρες μας, θα τους πάρουμε ότι έχουν κλέψει τόσο καιρό, θα καταλάβουμε τις φωλιές των κατασκόπων, όπως έκαναν οι Ιρανοί φοιτητές την αξέχαστη μέρα της 4ης Νοεμβρίου 1979. 

Θα τους διώξουμε από την ψυχή, το μυαλό και τις χώρες μας. θα τους πετάξουμε έξω από τη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη, από τη Ρώμη και την Αθήνα, από το αυτοκρατορικό Άαχεν και το βασιλικό Παρίσι, από τη Σεούλ και το Τόκιο. Και αυτή η πόρνη που ήπιε το αίμα των αδελφών μας, αυτός ο Μεγάλος Σατανάς που μας λέει ότι δεν υπάρχει θέση για εμάς στον κόσμο του, θα μπορέσει να καταβροχθίσει τον εαυτό του μόνο από μέσα, έχοντας επίγνωση της ανικανότητας του. Αυτό είναι το μήνυμα, μετά από περισσότερα από 40 χρόνια, για όλους εμάς.