Με αφορμή την κυκλοφορία ενός βιβλίου που αποτελεί το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς («Η Διάλυση του Συστήματος» του Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη», μετάφραση Βλάσης Βρανάς, πρόλογος Κωνσταντίνος Μποβιάτσος) μια σύνθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έδωσε ο Ιταλός διανοητής της «Τρίτης Θέσης» το 2015 στους Maurizio Rossi, Luca Valentini και Adriano Scianca (σε μετάφραση του Nero Valois) καθώς και ένα άρθρο του Έχεμου για τον Φασισμό.

Το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς: «Η Διάλυση του Συστήματος» του Ιταλού διανοητή και ακτιβιστή Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη».

μετάφραση: Βλάσης Βρανάς

πρόλογος: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» έχει την τιμή να παρουσιάσει στο αναγνωστικό κοινό, τον Franco Freda, αιρετικό μελετητή της σκέψης του Julius Evola και «πατέρα» του Ιταλικού «φαιοκόκκινου» ρεύματος. Ο Ιταλός αντάρτης πόλης και διανοητής είναι συγγραφέας - ανάμεσα σε πολλά άλλα - του ριζοσπαστικού έργου «Η Διάλυση του Συστήματος» και υπερασπίζεται μέσα από αυτό τον Αριστοκρατικό Κοινωνισμό και τον Πλατωνικό Φυλετισμό. 

Είναι από τους πρώτους μεταπολεμικούς διανοητές που πρότειναν μια συμμαχία των υγιών επαναστατικών δυνάμεων απέναντι στο φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Υπήρξε αυστηρός κριτής του νεοφασιστικού MSI, την ηγεσία του οποίου κατηγόρησε για συνεργασία με το κράτος και για ιδεολογική παρέκκλιση προς την προδοτική αστική άκρα δεξιά. 

Σκληροπυρηνικός «Φασιστής» για την Ιταλική αριστερά, «Κομμουνιστής» για τα αφεντικά την δεξιά και το κεφάλαιο. Ιδρυτής ποιοτικού εκδοτικού οίκου με ιδιαίτερη έμφαση στους Arthur de Gobineau, Cornelius Codreanu, Joseph Goebbels, Oswald Spengler, Friederich Nietzsche, Alfred Baeumler. Πρότεινε την εγκαθίδρυση μιας Πολιτείας ή μιας Φασιστικής Δικτατορίας του Προλεταριάτου που θα έχει στοιχεία ιεραρχίας και κολεκτιβισμού με επίκεντρο την Πλατωνική σκέψη. 

Συνεργάστηκε στενά με τον ηγέτη της επαναστατικής τάσης στο MSI τον Pino Rauti και συμμετείχε στην ένοπλη κίνηση «Ordine Nuovo» αν και ποτέ δεν υπήρξε επίσημο μέλος της. Οι διώξεις και οι φυλακίσεις από το δημοκρατικό καθεστώς δεν έκαμψαν το ηθικό του. 

«Δεν πρέπει κανείς να διαφωνεί για τη φυλή, δεν πρέπει  να κάνει συγκρίσεις παρά μόνο να κοιτά τον εαυτό του στον καθρέπτη. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, δεν είναι απλά ένα θέμα. Φυλετισμός δεν σημαίνει περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στη δική σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που σε σημαδεύει, με σεβασμό σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, ανώτερους και κατώτερους που το διατάσσουν».

Προμηθευτείτε το εξαιρετικό αυτό έργο από τις εκδόσεις «Λόγχη» ενώ προσεχώς θα λάβει μέρος μια παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου σε γνωστή διαδικτυακή εκπομπή. 

Θα ακολουθήσουν και άλλες ποιοτικές εκδόσεις με πρωτοβουλία Αυτόνομων συναγωνιστών.

Για παραγγελίες: 

2103611590

info@logxi.com

https://logxi.com/

Σχετικές πληροφορίες  εδώ και βιβλιοπροτάσεις εδώ

Το 1969 κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία της Ιταλίας ένα έργο ριζοσπαστικό και επαναστατικό για τα συντηρητικά ακροδεξιά δεδομένα της εποχής, του στυγνού και ξερού αντικομμουνισμού. 

Πρόκειται για το έργο, σταθμό του Franco Freda, «Η Διάλυση του Συστήματος», που επηρέασε σημαντικά τους νεαρούς νεοφασίστες εκείνων των χρόνων και τάραξε πάρα πολύ τα πολιτικά νερά των ριζοσπαστικών κινημάτων, αλλά κυρίως τους βολεμένους πατριώτες στις τάξεις του MSI.

«Η Διάλυση του Συστήματος» φανερώνει μια διαίσθηση που έχει αναπτυχθεί από τον συγγραφέα στην πολιτική πρακτική όχι λιγότερο από ό,τι στο εκδοτικό έργο: τη δυνατότητα αντιστροφής της τάσης φθοράς της Δύσης, αποκατάστασης του αέρα Gestalt μέσω της αποσύνθεσης του πολιτισμού του Τρίτου Κράτους.

Σιωπή, μιλάει ο Φρέντα!

Σύνθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έδωσε ο Φράνκο Φρέντα το 2015 στους Maurizio Rossi, Luca Valentini και Adriano Scianca.

Δημιουργήσαμε αυτό το παζλ ερωτήσεων και απαντήσεων, ώστε να κάνουμε αισθητή την βαθιά Ευρωπαϊκή πνευματικότητα που χαρακτηρίζει ως και σήμερα στα βαθιά γεράματα, τον διανοητή και ακτιβιστή της Ordine Nuovo τον  Φράνκο Φρέντα, του οποίου το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελώντας την πιο εμβληματική έκδοση της χρονιάς και μια από τις ιστορικότερες εθνικοεπαναστατικές εκδόσεις όλων των εποχών στην Ελλάδα.

Τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων είναι σε μετάφραση του Nero Valois

Ερώτηση: Σε περισσότερα από πενήντα χρόνια εκδοτικής στράτευσης - η Edizioni di Ar γεννήθηκε το 1964 - έχεις πραγματοποιήσει ένα έργο πολιτικής/πολιτιστικής παιδαγωγικής που προοριζόταν, όπως ήθελες να διευκρινίσεις, να καθοδηγήσει πιστεύω, τάσεις, ύφη, βασικές πεποιθήσεις, να ορίσει τις συναινέσεις. Εκτός από τη διατήρηση και την εκ νέου πρόταση ιδεών, μύθων και συμβόλων. Ποια ισορροπία πιστεύεις ότι μπορείς να επιδιώξεις σήμερα ;

Φ.Φ: Ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι λογιστής. Όταν μιλάμε για ιδέες ή ιδεολογίες ή κοσμοθεωρίες δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τις έννοιες της οικονομίας και των οικονομικών, δεν νομίζεις; Η ιδέα μας για τον κόσμο ήταν πάντα ενσαρκωμένη στην ιστορία και πάντα θα ενσαρκώνεται. Η σωστή εργασία στοχεύει σε αυτό. Δεν είναι μια χρονική αντιστοιχία δούναι και λαβείν.

Ερώτηση: Σε μια από τις διάσημες ομιλίες σας, στις 17 Αυγούστου 1969 στη συνεδρίαση της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Μετώπου στο Ρέγκενσμπουργκ, από την οποία προέκυψε το ιδρυτικό σας κείμενο «Η διάλυση του συστήματος», υπογραμμίσατε την εγκαθίδρυση μιας μερκαντιλιστικής δικτατορίας, που εφαρμοζόταν σε κάθε τομέα ύπαρξης της δυτικής κοινωνίας. 

Σχεδόν 50 χρόνια μετά από αυτή την ομιλία, πιστεύετε ότι η καθοδική διαδικασία βρίσκεται στην τελική φάση ή θα πρέπει να αναμένονται περαιτέρω βαθμοί εκφυλισμού;

Φ.Φ: Δεν υπάρχει ποτέ τέλος στα χειρότερα. Αλλά θέλουμε το καλύτερο. Και θέλουμε το αδύνατο: να μεταμορφώσουμε το χειρότερο προς το καλύτερο.

Ερώτηση: Η μήτρα της δυτικής παρακμής έχει συχνά αναφερθεί σε μια αποκλειστική οικονομική διάσταση. Δεν συμφωνείτε με τον Guènon όταν γράφει  σε πολλές περιπτώσεις, πως η φύση της τελευταίας φάσης του κύκλου είναι, αντίθετα, βαθιά λεπτή και πνευματική, και η οικονομική διάσταση της απλά υποστηρικτική σε μια πολύ πιο υπόγεια και επικίνδυνη διαδικασία;

Φ.Φ: Φυσικά και έχεις δίκιο, το πιστεύω κι εγώ όπως και εσύ, αλλά να σου θυμίσω ότι οι εποχές του Πλάτωνα ήταν ήδη εποχές παρακμής. Παρόλα αυτά, ο Πλάτωνας πάλεψε ενάντια στην κακία γύρω του μέσα από τα αριστουργηματικά έργα που μας άφησε και την ύπαρξή του. Όταν η φωτιά ανάβει, ψάχνω νερό για να τη σβήσω. Δεν ψάχνω για εμπρηστές.

Ερώτηση: Υπό αυτή την προοπτική, η υπέρβαση των πολιτικών κατηγοριών, που εκφράζεται πάντα στο έργο «Η διάλυση του συστήματος», θα μπορούσε να μεταφραστεί σε μια αντίθεση μεταξύ μιας συνειδητής αναφοράς «αντίστασης» και μιας αλλοτριωμένης σύγχρονης ύπαρξης, στον απόηχο της διχογνωμίας που εκφράζει ο Evola στην εισαγωγή της «Εξέγερσης ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο» μεταξύ του παραδοσιακού και του αντι-παραδοσιακού, αλλά κυρίως παρόμοια με τη διχοτόμηση μεταξύ Αφυπνισμένων και Κοιμωμένων που υπάρχει στα αρχαϊκά θραύσματα του Δελφικού δόγματος του Ηράκλειτου;

Φ.Φ: Καταλαβαίνω την άποψη σου, που είναι αυτή των φιλοσόφων και, ελπίζω για σένα, και των Σοφών. Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε την οπτική γωνία που έχω, που είναι αυτή του πολιτοφύλακα. Οι εποχές που γράφτηκε «Η Διάλυση του Συστήματος»  ήταν τέτοιες που χρειάστηκε μόνο μια σθεναρή ώθηση και το κάστρο των ψευδαισθήσεων στο οποίο βρισκόμαστε φυλακισμένοι θα είχε καταρρεύσει. Η ζύμωση ήταν εκεί. Έλειπε η ειλικρίνεια και από δεξιά και από αριστερά. Το θάρρος έλειπε. Έλλειψη τύχης; Ναι, κρύφτηκε κι αυτή. Και τώρα βλέπουμε το αποτέλεσμα: το σάπιο που έχει κάνει μεταστάσεις, ενώ η ηθική φλυαρία με την οποία οι δειλοί προσπαθούν να καλύψουν την αιώνια δειλία τους συνεχίζεται. Αλλά έχουμε την μεγάλη τιμή να πούμε ότι δεν είμαστε συνένοχοι αυτών που έχτισαν αυτό το τοπίο καθώς και το πολυεθνικό χάος.

Ερώτηση: Η ριζοσπαστικοποίηση της κρίσης, που επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής, μπορεί να καθορίσει, ως θετική αντίδραση, την ανάκτηση μιας αρχετυπικής διάστασης, ειδικά σε σχέση με αυτό που εξηγήσατε στην ανάγνωσή σας για το Πλατωνικό Κράτος, ως τη μεταφυσική ρίζα της ιστορίας και του πνεύματος της «Δύσης;

Φ.Φ: Μιλώντας για αναρρίχηση προς τα αρχέτυπα, επιτρέψτε μου μικρή μεταφορά: πρέπει να αποφασίσουμε να τις καβαλήσουμε τις τίγρεις, όχι να τις σκαρφαλώσουμε.

Ερώτηση: Επίσης στο «Η διάλυση του συστήματος», αφού σκιαγραφήσατε τη φυσιογνωμία του αληθινού οργανικού κράτους ως πολιτικό μύθο, αρχή τάξεως και απόλυτη αιώνια πραγματικότητα, προτείνετε μια αυστηρή αποτοξινωτική «θεραπεία» με στόχο την οριστική στείρωση των αστικών πλουτοκρατικών οικονομικών μέσω ενός Λαϊκού κρατικού μορφώματος, εφαρμόζοντας τον ακόλουθο κανόνα: άκαμπτη σταθερότητα στο ουσιαστικό και μέγιστη ελαστικότητα σε λειτουργικό επίπεδο. 

Τώρα που οι παγκοσμιοποιητικοί μηχανισμοί της χρηματοπιστωτικής πλουτοκρατίας έχουν επεκτείνει την καπιταλιστική δικτατορία που καταγγείλατε στο πλανητικό επίπεδο, πιστεύετε ότι οι προϋποθέσεις και οι προτάσεις αυτής της αυστηρής μεθοδολογίας διατηρούν την απόλυτη ισχύ τους;

Φ.Φ: Σήμερα περισσότερο από χθες. Θα άλλαζα ακόμη και τον τίτλο αυτού  του έργου σε «Αποτοξίνωση του συστήματος». Και όταν, όπως τώρα, δεν μπορεί κανείς να επέμβει στην υλική διάσταση, για να απαλλαγεί από τη μόλυνση, η λύση είναι να διαβάσει, να μελετήσει, να τελειοποιηθεί, να προετοιμαστεί (για σωστή δράση).

Ερώτηση: Στο κείμενό σας «Το κράτος ως δικαιοσύνη», η κατανόηση της Αρετής  τοποθετείται ως υψηλή εσωτερική αξία του πολίτη στη θεμελίωση του κοινοτικού θεσμού, ως φυσική πραγμάτωση του ατόμου. Μπορεί η εσωτερική μορφή, κατά την Ελληνική κατανόηση του Πλάτωνα, απαλλαγμένη από κάθε εποικοδόμημα αναφοράς, να επανέλθει στο πρωταρχικό διάνυσμα μιας νέας παιδαγωγικής και παραδοσιακής διαδρομής;

Φ.Φ: Ρωτάς αν μπορεί, απαντώ: πρέπει. Με κάθε κόστος.

Ερώτηση: Στον κόσμο του παγκοσμίως τυποποιημένου ανθρώπου, που στερείται κάθε αναφοράς σε Ανώτερη Αρχή και οποιασδήποτε ταυτότητας ρίζας, η εκ νέου ανακάλυψη της Κλασικής Παράδοσης, της ελληνορωμαϊκής - γερμανικής, για να την πούμε με τη μορφή του Evola ή του Romualdi, απαλλαγμένη από τους σεκταρισμούς και τους φορμαλισμούς που συχνά εκδηλώνονται, πιστεύετε ότι μπορεί να είναι, στην οικεία του ουσία, ο Βόρειος Αστέρας που μπορεί να ακολουθήσει ο Στρατιώτης της Ιδέας;

Φ.Φ: Δεν νομίζω ότι η ελληνορωμαϊκή - γερμανική παράδοση είναι η μόνη που πρέπει να δούμε. Δεν υπάρχει και η ιαπωνική παράδοση; Όπου ο άνθρωπος έχει εγκαταλείψει να λέει εγώ, υπάρχει κάτι να μάθει. Και χωρίς να αιωρούμαι σε ορισμένα ύψη, αν έπρεπε να διαλέξω δύο σκέψεις που μετρούν ως Βόρειος Αστέρας, σήμερα, θα ήταν αυτές, βγαλμένες από τη συλλογή που εκδώσαμε με αφορισμούς του Nicolás Gómez Dávila: «Στις εποχές χωρίς στυλ το μόνο έργο της Τέχνης είναι η γυμνή νοημοσύνη» και «Μόνο αυτοί που σκορπούν κρυφά τον θαυμασμό της ομορφιάς συνωμοτούν ενάντια στον παρόντα κόσμο».

Ερώτηση: Στον απόηχο της κατάρρευσης του Τείχους του Βερολίνου, προειδοποιήσατε για τον κίνδυνο παραμόρφωσης της εθνικής ψυχής των ευρωπαϊκών λαών, προμηνύοντας τα - πολύ τρομακτικά σημερινά - σενάρια εισβολής ξένων λαών στα εδάφη μας, ενώ επιβεβαιώνετε την ανάγκη εθνικής αντίστασης και προσκόλλησης στην παραδοσιακή κοινότητα του αίματος, του πολιτισμού και της ιστορίας του ατόμου για να αντιμετωπίσει την παγκοσμιοποίηση των ηθών και του πνεύματος και την εκτροπή της πολυφυλετικής κοινωνίας, και για αυτό δεχτήκατε μια άδικη πολιτική καταστολή και φυλάκιση. 

Τι συμβουλή θα θέλατε να δώσετε σε όσους ασπάζονται την υπόθεση της ταυτότητας, ξεκινώντας από τις αναλύσεις και τις προτάσεις σας; Και κυρίως, υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες για αντεπίθεση;

Φ.Φ: Είναι απαραίτητο να εφαρμόσουμε την αρχή «Ούτε ελπίδα ούτε απελπισία, αλλά επιμονή» και χρησιμοποιώντας όλη μας τη θέληση, που εκφράζει την ελευθερία μας, να θέσουμε τις προϋποθέσεις για αυτό που ονομάζετε αντεπίθεση με απόφαση και διαύγεια. Που θα έπρεπε να είναι ένα αριστούργημα ευφυΐας, αληθινής μεγαλοψυχίας και πολύ - πολύ θάρρους. Αλλά για αυτό πρέπει να περιορίσουμε πάση θυσία την εντροπία του ατομικισμού, που απειλεί κάθε πολιτικό σχεδιασμό. Η ηθική (και ρεαλιστική) συμβουλή μου; Το Δελφικό: «Γνώρισε τον εαυτό σου», δηλαδή να ξέρεις τι αξίζεις και να αναγνωρίζεις ποιος αξίζει περισσότερο από σένα. (και να μην λες ψέματα στον εαυτό σου ...)

Ερώτηση: Ορισμένοι ιστορικοί είχαν ήδη αναγνωρίσει στον Πλάτωνα και τον Νίτσε τους εμπνευστές των εθνικολαϊκών επαναστάσεων του περασμένου αιώνα, ιδίως του Εθνικοσοσιαλισμού ενώ στον Έβολα έβλεπαν τον «κακό δάσκαλο» κάποιων περιθωρίων του νεοφασιστικού ριζοσπαστισμού. Εσείς, που ήσασταν πάντα βαθύς και προσεκτικός μελετητής της σκέψης του Πλάτωνα, του Έβολα και του Νίτσε, και εργάζεστε επί του παρόντος σε μια νέα μετάφραση των έργων με το πρωτότυπο γερμανικό κείμενο, συμμερίζεστε αυτές τις ερμηνείες; Πώς ερμηνεύετε τη σκέψη αυτών των γιγάντων της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας; Θα μπορούσαν ακόμα να εμπνεύσουν νέα μονοπάτια στον πολιτικό τομέα σήμερα;

Φ.Φ: Αυτοί είναι στοχαστές που πρόσφεραν στην εποχή τους, επανατοποθετώντας τις αλήθειες που ανήκουν σε όλες τις εποχές, άρα είναι πάνω από τον χρόνο. Οι αρχές, καθώς είναι διαχρονικές, μπορούν πάντα να ενσωματώνουν νέες γραμμές δράσης.

Ερώτηση: Στη διάλυση του συστήματος γράψατε: «Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να παίζουμε με την μαριονέτα «Ευρώπη» ή να κάνουμε γαργάρες με την έκφραση της». Στο έργο σας Γαλάζιοι Λύκοι, από την άλλη, καλείτε τα μέλη του συλλόγου του Εθνικού Μετώπου να αγωνιστούν για το καλό της κοινότητας, αναφερόμενος 1. στη χώρα μας. 2. στην Ευρώπη. 3. στο «λευκό» σύμπαν της Αριοευρωπαϊκής βόρειας φυλής». 

Πώς προέκυψε η αλλαγή προοπτικής; Και τι σας εμπνέει στη λέξη «Ευρώπη» σήμερα;

Φ.Φ: Οι περιφέρειες, δηλαδή οι λύσεις, διαχρονικά, σχεδιάζονται ανάλογα με τα προβλήματα που προκύπτουν. Το κέντρο (που σίγουρα δεν είμαι εγώ, αλλά οι ιδέες στις οποίες αναγνωρίζω τον εαυτό μου και τις οποίες ερμηνεύω), από την άλλη, παραμένει το ίδιο. Από τις επιθέσεις των φανατικών, ιδεολογικών παθών του περασμένου αιώνα, από την «υπερβολή» τους που τα έβλεπαν όλα μικρά, ανεπαρκή, ψευδή, χρειάστηκε να περάσουμε στο σήμερα για να υπερασπιστούμε το άψυχο σώμα της Ευρώπης από μια δυνητικά θανάσιμη απειλή.

Ερώτηση: Στις 21 Μαΐου 2013, ο Γάλλος ιστορικός Dominique Venner, πρώην στρατιώτης και πρώην εθνικιστής ακτιβιστής, αυτοκτόνησε στη Notre Dame ως χειρονομία «διαμαρτυρίας και θεμελίωσης» ενάντια στην παρακμή της Ευρώπης. Τι εντύπωση σας έδωσε αυτή η χειρονομία;

Φ.Φ: Πάντα θαύμαζα εκείνους που έχουν το θάρρος να δώσουν στον εαυτό τους ελεύθερο  θάνατο και πάντα αρνιόμουν να εξετάσω εξονυχιστικά τους υποκειμενικούς λόγους ή τους αντικειμενικούς λόγους που μετατρέπονται σε ατομικές παρορμήσεις. Η επιλογή του Venner έχει, από μόνη της, το μεγαλείο ενός έργου τέχνης, όπως και ενός Mishima ή ενός Drieu - ή ενός Michelstaedter, ή ακόμα και ενός Luigi Tenco. Όμως η σημερινή ασήμαντη κατάσταση πνευμάτων κατάφερε να υποβαθμίσει το μεγάλο πάθος σε μια αξιολύπητη χειρονομία. Βασικά είναι ο συνηθισμένος φθόνος όσων δεν έχουν το θάρρος και δεν θέλουν να το έχει κανένας άλλος.

Ερώτηση: Έχετε αναλάβει εδώ και καιρό την επαναμετάφραση των έργων του Νίτσε. Πώς συμβιβάζεται αυτό το φιλοσοφικό σας πάθος με αυτό του Πλάτωνα;

Φ.Φ: Ο Νίτσε και ο Πλάτωνας είναι δύο από τους πιο ταλαντούχους απολογητές του αριστοκρατικού πνεύματος: της ομορφιάς, του θάρρους, της δύναμης, της υγείας, της ιδιοφυΐας, του στυλ, της μεγαλοψυχίας. Είχαν τη διαύγεια να αναγνωρίζουν τις ανισότητες, να ξεσκεπάζουν τα ψέματα, να αντιτίθενται στη ρητορική και την αδιάφορη προπαγάνδα με απόλυτα συμπτωματικό τρόπο. Για μένα, για έναν πολιτικό, αυτό έχει ενδιαφέρον. Τα υπόλοιπα - την διαφωνία τους - τα αφήνω στο δόλο των ακαδημαϊκών.

Ερώτηση: Ο εκδοτικός σας οίκος επανεξέδωσε πρόσφατα το Behind the Lines, από τον Hiroo Onoda, έναν στρατιώτη της Αυτοκρατορίας του Ανατέλλοντος Ήλιου που δεν άφησε τα όπλα του για τριάντα χρόνια, ενώ ο πόλεμος τελείωσε γύρω του. Πόση ταύτιση υπάρχει με αυτή τη μορφή;

Φ.Φ: Domine, non sum dignus ... Τα μοντέλα δεν πρέπει να μας δελεάζουν να ταυτιστούμε, αλλά να μας δείχνουν τον δρόμο για να κάνουμε έστω και ένα βήμα προς τη βελτίωσή μας. Και βήμα - βήμα (μεταξύ Onoda, Attilio Regolo, Giuliano του αυτοκράτορα), κοιτάξτε προσεκτικά (από αυτήν την πλευρά είναι οι κορυφές των Ιμαλαΐων του Nikolaj Roerich, από την άλλη μια διασταύρωση γραμμών που ενσωματώνονται στα σώματα των αθλητών της Leni Riefensthal ή του ανθρώπινου ιλίγγου της αφηρημένης τέχνης ), περιπέτεια μετά από περιπέτεια (μεταξύ των Κελτών ή Λογγοβάρδων πολεμιστών, οι επιδρομές του Βαρόνου φον Ούνγκερν, τα Πάντσερ του Βερολίνου), η λαμπρότητα μετά τη λαμπρότητα (στα βήματα ενός φωτισμένου Βουδιστή, ενός αριστοκράτη της Ουράνιας Αυτοκρατορίας, ένα bushi από την ηρωική Ιαπωνία), μαθαίνει κανείς να τιμάει τη μικρότητα αυτού του παρόντος με τιμή. Και όσο αυξάνεται ο αριθμός αυτών που πάνε από αυτόν τον δρόμο, τόσο περισσότερο επιτυγχάνεται το θαύμα της «μεγάλης πολιτικής». Αλλά μόνο στην τύχη είναι αξιοπρεπές να ζητάς παρηγοριά.

άρθρο του Έχεμου.

Ο Φασισμός υπήρξε παγκόσμιος στο πνεύμα του και Ευρωπαϊκός στην ρίζα του. Υπήρξε «θρησκεία» και «ευαγγέλιο» για τους Μελανοχίτωνες «πιστούς» και τους «ευσεβείς αντιδημοκράτες». Χαρακτηρίστηκε από πολλούς απλά ως Δόγμα όμως στο φως της ιστορίας η αντανάκλαση του ήταν πέρα από τις συνηθισμένες πολιτικές θεωρίες και τις ιδεολογίες που κυριαρχούν σήμερα. Η δομή του και η αιματηρή πορεία του ήταν απαίτηση των καιρών και των ιστορικών εξελίξεων, λαϊκή ανάγκη που μεταφέρθηκε σε όλη την Ευρώπη και ρίζωσε βαθιά στις συνειδήσεις. Ο γιος του αναρχοσυνδικαλιστή σιδερά από την επαρχία της Ιταλίας που τριγυρνούσε με το μπαλωμένο παλτό και του άρεσε να προκαλεί την εξουσία εμπλεκόμενος σε οδομαχίες, συνήθιζε να κερδίζει το ψωμί του στην οικοδομή αλλά σύντομα βρέθηκε να είναι Αυτός που θα κηρύξει την νέα «θρησκεία» του έθνους, την φωνή της τιμής, να δείξει τον δρόμο της αφύπνισης. 

Η αντιδημοκρατική επανάσταση που τα πρώτα της βλαστάρια ξεπετάχτηκαν το 1919 θέριεψε από το αίμα των δικών μας «προφητών», των δικών μας «αγίων», των δικών μας «νεομαρτύρων», των δικών μας «οσίων». 

Ως άλλος «προφήτης» μέσα στην έρημο της κοινωνικής παρακμής πάντα βοηθούμενος όμως από τα κοράκια της εκδίκησης της θύελλας και των καιρών, αντιστάθηκε μόνος αλλά και μετά πολλών, συγκέντρωσε γύρω του τους μαθητές του σαν καλός Δάσκαλος και η δική του γνώση έγινε «θαύμα» και διδαχή για τους επόμενους. Αυτός κατέγραψε και κωδικοποίησε πρώτος τις εντολές του Ιερού Fascio, Αυτός ευλόγησε και μεταλαμπάδευσε τον λόγο του δικού μας «Πολιτικού Ευαγγελίου», Αυτός υπήρξε ο «Αιρετικός Νυμφίος» της Αιώνιας Ρώμης, ο «Ευλογημένος» της Νιτσεϊκής και Σορελικής σκέψης, ο «Σωτήρας» της Ευρωπαϊκής ιδέας, αυτός ένιωσε και έδειξε την σχέση με το μεταφυσικό μέσα από την κλιμάκωση της δράσης και έφτασε στην ύψιστη θέωση και όμως δεν ήταν Θεός για αυτό και έκανε λάθη, πορεύτηκε όμως τον δρόμο του αγώνα ενώ γνώριζε και τους «Ιούδες» και τον «Γολγοθά» και την δική του «Σταύρωση». 

Πολλοί τον πρόδωσαν ή τον αρνήθηκαν στην διαδρομή του. Μπροστά στο πολιτικό του «μαρτύριο» Αυτός δεν δείλιασε όμως ούτε λεπτό. Την ώρα της μοίρας δίπλα στην μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και κοιτώντας τους δικαστές και τους δημίους της δημοκρατίας, τους προδότες του Σοσιαλισμού μέσα στο πρόσωπο τους, φώναξε και η φωνή του έσκισε σαν κεραυνός τους ουρανούς της λογικής «ρίξτε στην καρδιά». Ο δικός του χιτώνας και των μαθητών του που είχαν την ίδια μοίρα με αυτόν ποτίστηκε με το αίμα του, έμεινε όμως ένας φωτεινός Μελανοχίτωνας για πάντα ακόμα και όταν η μάζα του πλήθους ούρλιαζε και τιμούσε τον δημοκράτη φονιά Βαραββά. 

Τούτο το βιβλίο - η έκδοση της χρονιάς για το 2022 - για το οποίο οφείλω να συγχαρώ τις εκδόσεις «Λόγχη», τον μεταφραστή Βλάση Βρανά και τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο για τον πρόλογο, είναι ένα «ιερό» σύγγραμμα για τους «Φασίστες». Αιρετικό στο σύνολο του και απαγορευμένο επί σειρά ετών στην Ιταλία, «πυρακτωμένο» σε συνθήκες διώξεων αίματος και πολιτικής βίας, μια ιδεολογική παρακαταθήκη του ρεύματος των Nazi - Maoists, αυθεντικό και επώδυνο συνάμα για το σύστημα και τους ραβίνους του. Είναι αποτυπωμένο στις σελίδες του το αληθινό νόημα, που δεν μπορεί να διαβαστεί από όλους παρά μόνο από αυτούς που έχουν μάτια πνευματικά πέρα από τα φυσικά. Είναι επίκαιρο πάντα αφού το πνεύμα του είναι αντικομφορμιστικό, ουσιώδες, ρεαλιστικό και επικίνδυνο για τους «κυβερνήτες» της κατοχικής διακυβέρνησης. 

Ο Ιταλός Franco Freda παραμένει ένας σύγχρονος «μάρτυρας» μαθητής του Πλάτωνος και του Σικελού Μύστη και «Νονού» του Φασισμού τον Julius Evola. 

Η επώδυνη πορεία και ο δικός του «σταυρός» ήταν η εξορία του. Τα δικά του «καρφιά» και το «πλήγμα στα πλευρά» ήταν τα βασανιστήρια στην απομόνωση της φυλακής. Οι συκοφαντίες και οι κατηγορίες εναντίον του μια επανάληψη της ιστορικής δίκης του σκοτεινού ιερατείου. Όμως και αυτός γαλήνιος όπως και ο Mussolini αντιμετώπισε με σθένος την καταδίκη, πορεύτηκε περήφανος στον δρόμο του μαρτυρίου, κοίταξε στα μάτια τους προδότες του δικού του «Κυρίου», απτόητος μπροστά στον πνευματικό θάνατο και εξήλθε ζωντανός και νικητής από τον τάφο της αντιφασιστικής δημοκρατίας. 

Σώμα και αίμα «νεοφασισμού» το γραπτό αυτό, συμβολικό αλλά ουσιώδες το εξώφυλλο με τον Διπλό Πέλεκυ να φοβίζει τους μπράβους του δημοκρατικού σκότους, πύρινο κήρυγμα κάθε λέξη και πρόταση που «βαφτίζει» σε ένα νέο νόημα την έννοια της σύνθεσης. Ένα πραγματικό «κατηγορώ» για τους Φαρισαίους του «χώρου» μια ζωντανή απόδειξη ότι παραμένουμε ζωντανοί και καμιά δίκη, καμιά δικαστική απόφαση, καμιά εχθρική απειλή δεν μπορεί να ανακόψει την επέλαση του Φωτός των ιδεών μας απέναντι στο Σκότος των εχθρών μας. 

Το καλύτερο δώρο για εσάς και τα παιδιά σας. Και μέρες που είναι ας μην ξεχνάμε ότι είναι το ίδιο βιβλίο που κάποιοι συναγωνιστές παρουσίασαν στο Κίεβο τον Δεκέμβρη του 2019. Κάποιοι μαχητές που προστέθηκαν πρόσφατα στον Ιαπωνικό κώδικα τιμής και δεν παραδίδονται στα τελεσίγραφα του εχθρού το έχουν μαζί τους στα έγκατα της γης στο τελευταίο χαράκωμα, σε μια χώρα που οι ηλιόσποροι μεγαλώνουν με το αίμα του έθνους. 

Μια έκδοση ορόσημο για την Ελληνική «Τρίτη Θέση» - που αξίζει να προβάλλεται και να στηρίξετε - και στην οποία συνέβαλλαν καθοριστικά οι Αυτόνομοι συναγωνιστές. Χρόνια πολλά λοιπόν ... και μην ξεχνάτε εκεί που υπάρχει ο δημοκρατικός Θάνατος υπάρχει και η αντιδημοκρατική Ανάσταση!

Παλαιστίνη η γη της φωτιάς

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Την ίδια περίοδο που οι εισβολείς του Πούτιν με εμπροσθοφυλακή τους μισθοφόρους της Τσετσενίας μακελεύουν γυναίκες και παιδιά στο όνομα του «αντιναζισμού» και καταστρέφουν την Μαριούπολη, σε μια άκρη της Μεσογείου στην μεγαλύτερη φυλακή της γης την Γάζα εκτυλίσσεται ένα ακόμη επεισόδιο της προαιώνιας σύγκρουσης. Γεγονότα που αποκρύβονται από τα ΜΜΕ ή παραποιούνται για να μην υπάρχει αντικειμενική πληροφόρηση ενώ αποσιωπούνται πλήρως στα δελτία τύπου των κομμάτων. 

Έτσι λοιπόν οι καναλάρχες κάνουν λόγο για μερικές «δεκάδες Παλαιστινίων» που αντιστάθηκαν στην εισβολή των Ισραηλινών στο τέμενος του Αλ Ακσά ενώ στην πραγματικότητα ήταν χιλιάδες, για περιμετρικές μάχες ενώ η αλήθεια είναι ότι οι εχθροί της ανθρωπότητας έσπασαν με πέτρες τα τζάμια έριξαν δακρυγόνα και σφαίρες, συνέλαβαν άοπλους διαδηλωτές και βεβήλωσαν ένα ακόμη θρησκευτικό  μνημείο. 

Ο αιώνιος τοκογλύφος πάντα βρίσκει τρόπο για το νέο έγκλημα καλυπτόμενος πίσω από γεωπολιτικές κρίσεις ή κοινωνικές εκρήξεις. Παράλληλα χτύπησαν και στόχους της Συριακής αεράμυνας αφού ουδείς πρόκειται  να ασχοληθεί με την σιωνιστική επιθετικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ρωσικά συστήματα αεράμυνας που εντόπισαν σε μια μικρή περίοδο δοκιμών τα Ισραηλινά F-35 στο πλαίσιο ενίσχυσης της Συρίας αποσύρθηκαν άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες. 

Οι Παλαιστίνιοι παρά τις διαμάχες και τον αλληλοσπαραγμό, τις διαφωνίες και τις έριδες σε μια πρωτοφανή ένδειξη ενότητας εμφανίστηκαν με εκπροσώπους τους σε κοινό κάλεσμα και προχώρησαν σε μαζική ένοπλη διαμαρτυρία ενάντια στο θράσος του κατακτητή. 

Παρά το γεγονός ότι ο ισλαμοκαπιταλιστής Ερντογάν αφομοιώνει σταδιακά ομάδες της αντίστασης και τα απομεινάρια της Νασερικής επαναστατικής σκέψης παραμένουν αποδυναμωμένα στο εσωτερικό, ο Παλαιστινιακός λαός δεν ξεχνάει τους δεκάδες φυλακισμένους σε ισόβια κάθειρξη, τα δεκάδες παιδιά που βρίσκονται στην απομόνωση, τους δεκάδες απεργούς πείνας, τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, τις ξεριζωμένες ελιές και τις εξευτελιστικές σκηνές στα δεκάδες σημεία ελέγχου. 

Ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας Παλαιστίνιος, πάλι η Παλαιστίνη θα έδειχνε τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Στην καρδιά του κτήνους υπάρχουν κάποιοι που δεν καταθέτουν τα όπλα και μάχονται απέναντι σε έναν πάνοπλο εχθρό.

Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον εθνικιστή διανοούμενο και παλαίμαχο συναγωνιστή Δημήτριο Ε. Ευαγγελίδη

 

Καταρχήν συναγωνιστή ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πείτε μας κάποια βιογραφικά στοιχεία σας για όσους τυχόν δεν σας γνωρίζουν και ιδιαίτερα οι νεολαίοι συναγωνιστές.

Κατάγομαι από την Έδεσσα. Σπούδασα Φυσικές Επιστήμες (Βιολογία-Γεωλογία) στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στην διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πατρών, παρακολούθησα Εξελικτική και Πολιτιστική Ανθρωπολογία (Εθνολογία) κοντά στον επισκέπτη (1972 - 73) Καθηγητή Dr. R. Bernard του Πανεπιστημίου της Πολιτείας Washington των ΗΠΑ. Από την περίοδο εκείνη συνέχισα να ασχολούμαι συστηματικά (παράλληλα με την κύρια επαγγελματική μου δραστηριότητα), με την Εθνολογία, την Προϊστορική Αρχαιολογία και την Ιστορικο - Συγκριτική Γλωσσολογία.

Προϊόν αυτής της ενασχόλησης υπήρξαν τα πολυάριθμα άρθρα, αναλύσεις, δημοσιεύσεις και τα βιβλία μου, από τα οποία ξεχωρίζουν τα τρία Λεξικά: «Πολιτική ορολογία» - Συνοπτικό λεξικό των κυριωτέρων πολιτικών, φιλοσοφικών και οικονομικών όρων (Αθήναι 1979, Θεσσαλονίκη 1980, Αθήνα 1996), «Λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών και περι-Ελλαδικών φύλων» (Θεσσαλονίκη 2002, 2005), «Λεξικό των Λαών του Αρχαίου Κόσμου» (Θεσσαλονίκη 2006), η σημαντική εθνολογική μελέτη: «Η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες - Συμβολή στο ζήτημα της εθνογένεσης του Αλβανικού λαού» (Αθήνα 2014), τα βιβλία για την Μακεδονία: «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, Χθες και Σήμερα» (Έδεσσα 2008, Έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Πέλλας), “Macedonia - Evidence” New York, USA 2011 (Συλλογικό έργο), «Μακεδονικά» (Έδεσσα, 2011), «Αρχαία Μακεδονία - Εθνολογία, Αρχαιολογία, Ιστορία» (Αθήνα 2012), «Μακεδονικά ΙΙ» (Αθήνα 2015) και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα: Ν. Βασιλειάδη - Δ. Ευαγγελίδη «Από τον Σλαβομακεδονισμό στον Σκοπιανό Μακεδονισμό: Η γενεαλογία μιας εθνολογικής λαθροχειρίας» (Θεσσαλονίκη, 2017), Ν. Βασιλειάδη - Δ. Ευαγγελίδη «Η απεμπόληση της Μακεδονίας» (Θεσσαλονίκη, 2019, 2020 β΄ έκδοση).  Είμαι συγγραφέας και επιμελητής του επετειακού λευκώματος του Δήμου Έδεσσας: «Η συμμετοχή της Έδεσσας και της περιοχής στην Εθνεγερσία του 1821» (2020). 

Πλήρης βιβλιογραφική καταγραφή για τυχόν ενδιαφερόμενους υπάρχει εδώ: http://ethnologic.blogspot.com/2021/03/blog-post_29.html και με το πλέον πρόσφατο (2021) εδώ: https://ethnologic.blogspot.com/2022/04/8.html

Πιστεύετε ότι σήμερα το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι εχθρικό απέναντι στα αντικείμενα και τα πεδία έρευνας των σπουδών σας;

Δυστυχώς τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν προ πολλού μετατραπεί σε χώρους ασυδοσίας, ανομίας, τραμπουκισμών, διακίνησης ναρκωτικών, όπου κυριαρχεί η δήθεν αναρχοαυτόνομη αλητεία και στην πραγματικότητα η αριστερή μαφία. Βεβαίως, φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν αρκετές, αλλά δεν επαρκούν για να αλλάξουν την πραγματικότητα. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι εν γένει εχθρικό προς την μόρφωση και την Παιδεία.

Ποιος ο ρόλος της μεταπολίτευσης στην διάλυση της ελληνικής παιδείας σύμφωνα με τις δικές σας εμπειρίες;

Απολύτως καθοριστικός. Το καθεστώς της μεταπολίτευσης διέλυσε το εκπαιδευτικό σύστημα σταδιακά και σήμερα πια υποστηρίζω ότι το έκανε σκόπιμα, ώστε κάθε νέα «φουρνιά» μαθητών, σπουδαστών και φοιτητών να είναι πιο αγράμματη και αμόρφωτη από την προηγούμενη. Ως γνωστόν, όσο πιο αγράμματος και αμόρφωτος είναι ένας λαός, τόσο πιο εύκολα χειραγωγείται.

Πόσο σημαντικό ήταν το πλήγμα στην ελληνική γλώσσα μετά τις μεταρρυθμίσεις που προώθησε η Καραμανλική δεξιά με την ένοχη συναίνεση της αριστεράς;

Δεν υπήρχε «συναίνεση» της αριστεράς δεδομένου ότι η ελληνική γλώσσα είχε στοχοποιηθεί πολλές δεκαετίες πριν, τόσο από την διεθνιστική - μαρξιστική αριστερά, όσο και από την κοσμοπολίτικη - φιλελεύθερη δεξιά. Είχα έγκαιρα επισημάνει το τι «παίζεται» παρασκηνιακά, αλλά και το τι έρχεται, στο βιβλίο μου «Εθνικισμός και Γλώσσα» (α΄ έκδοση Δεκέμβριος 1986), αλλά ουδείς έδωσε σημασία. Σήμερα εισπράττουμε τα αποτελέσματα αυτής της γενικευμένης επίθεσης στην ελληνική γλώσσα, που είναι πλέον ορατά στον καθένα σκεπτόμενο πολίτη. Σε συνδυασμό με την καταστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος καταλήξαμε σήμερα σε έναν γενικευμένο λειτουργικό αναλφαβητισμό.    

Έχετε δεχτεί πολεμική για τα άρθρα, τα βιβλία, τις ομιλίες ή τις αναλύσεις σας; Και αν ναι ποιο είναι το εχθρικό περιβάλλον που επιδιώκει την φίμωση σας;

Το καθεστώς της μεταπολίτευσης ήταν αυτό που επέτρεψε στην (εκπαιδευμένη από τις μελέτες του Αντόνιο Γκράμσι ήδη από τον μεσοπόλεμο), κομμουνιστική αριστερά να οικοδομήσει την πολιτισμική της εξουσία, η οποία εξελίχθηκε σε «πολιτισμική ηγεμονία». Επομένως, ήταν αναμενόμενο αυτή η πολυπλόκαμη μαφία να στοχοποιεί διαχρονικά και συστηματικά οτιδήποτε αντιστρατευόταν τις ιδεολογικές και πολιτικές αρχές της. Υπήρξε μια συστηματική «συνωμοσία σιωπής» που εξαφάνιζε κάθε διαφορετική φωνή, συχνά, ακόμη και σε αριστερούς που υποστήριζαν μια άλλη γνώμη που ήταν αντίθετη στην επίσημη «γραμμή». Εννοείται βέβαια, ότι ο βασικός στόχος ήταν ο εθνικοπατριωτικός χώρος.

Ποιες οι αντιδράσεις που υπήρξαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σχετικά με το δίτομο έργο σας «Η καταγωγή των Αριοευρωπαίων»;

Εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλου είδους φαινόμενο, που λειτούργησε συμπληρωματικά με το προηγούμενο. Ουσιαστικά επρόκειτο για μια αναβάθμιση με την αξιοποίηση σύγχρονων τεχνολογιών. Έτσι, περάσαμε στις αποκαλούμενες «εκστρατείες ή επιχειρήσεις παραπληροφόρησης» (Disinformation Campaigns).

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρω συχνά το παρακάτω, γραμμένο το 2006:

 «Μπορεί όλη αυτή η ακατάσχετη μπουρδολογία περί UFO, Έψιλον και καταγωγές Ελλήνων από το Ε του Λαγού και Εβραίων από δε ξέρω που,  να είναι απλά συμπτώσεις. Το ζήτημα είναι να εντοπιστεί πότε άρχισαν να παρουσιάζονται αυτές οι θεωρίες. Οι πρώτοι που άρχισαν να γράφουν για αυτά ήταν ο Πασσάς και ο Φουράκης, τα βιβλία τους όμως δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη απήχηση. Η μεγάλη έκρηξη και το πέρασμα των ουφολόγων  - εψιλονιακών στο πλατύ κοινό έγινε αρχές δεκαετίες του ’90 και πήρε διαστάσεις επιδημίας το 1994 - 1998. Ας δούμε τώρα τι έγινε αρχές του 1990. Καταρχάς έχουμε το σκοπιανό. 

Ως αποτέλεσμα του σκοπιανού παρατηρείται μια έντονη εθνική ευαισθησία στη πλειοψηφία των Ελλήνων. Είναι η περίοδος που στην Αθήνα (υποθέτω και στην υπόλοιπη Ελλάδα περισσότερο) κυκλοφορούν άτομα με το άστρο της Βεργίνας, το να είσαι πατριώτης είναι της μόδας. Νέο-ορθόδοξοι, αρχαιόθρησκοι, ομάδες που ασχολούνται με οτιδήποτε σχετίζεται με την Ελλάδα βρίσκονται σε άνοδο. Βιβλία με ελληνική θεματολογία υπάρχουν σε όλα τα βιβλιοπωλεία και πουλάνε σαν τρελά. Ακόμα και φαιδρά όντα όπως ο Σηφ …… δηλώνουν πατριώτες. Και το ζήτημα που απασχολεί όλους είναι που θα οδηγήσει αυτή η εθνική ανάταση και το ενδιαφέρον του μέσου νεοέλληνα για κάθε τι ελληνικό.

Έτσι λοιπόν κάπου αρχές 1994 αρχίζουν να παρουσιάζονται τα πρώτα εψιλονιακά κείμενα σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας. Παντού βλέπεις αναφορές για ομάδες σαν την ΟΕΑ (στη πραγματικότητα δημιούργημα ενός διανοητικά διαταραγμένου Βολιώτη) που έχουν υπερόπλα, για διαγαλαξιακές ομοσπονδίες και διαστημόπλοια που πλησιάζουν τη Γη με σκοπό να αποκαταστήσουν τον ελληνισμό στις παλιές του δόξες. Ακόμα και ο Πλ… (που κάποιοι ακόμα παίρνουν στα σοβαρά) κάνει αναφορές στην εκπομπή του για αρχαία κείμενα που μιλάνε για ένα διαστημόπλοιο που πλησιάζει τη γη. Ένα απίστευτο ανακάτεμα μπουρδολογίας και πραγματικών γεγονότων λαμβάνει χώρα. 

Ο σιωνισμός ανακατεύεται με τους δρακονιανούς, οι αρχαίοι Έλληνες με δυνάμεις Βριλ και εξωγήινους κλπ κλπ. Ξαφνικά όλοι αρχίζουν να ψάχνουν για υποχθόνιους, για UFO με το σήμα των Ε, για υποτιθέμενες πινακίδες με ελληνικά γράμματα από το διαστημόπλοιο που έπεσε στο Ρόσγουελ (ΗΠΑ) κλπ κλπ. Ένας απίστευτος αχταρμάς προφητειών, μεσσιανισμού, διαστημοπλοίων γίνεται η καθημερινή πνευματική τροφή του μέσου Έλληνα. Όλοι δείχνουν πεπεισμένοι πως κάτι μυστήριο και εξωκοσμικό υπάρχει με την ελληνική φυλή (μα άμα δεν είμαστε εξωγήινοι πως κατάφεραν οι αρχαίοι να αναπτύξουν τέτοιο πολιτισμό;). 

Μπαίνεις σε ταξί για να πας στο κέντρο της Αθήνας και ο ταξιτζής αντί να σου αρχίσει τις συνηθισμένες αρλούμπες για τη τάδε σουπερ γκόμενα που μπήκε πριν στο ταξί και του έδωσε το τηλέφωνο της γιατί τον ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, αρχίζει να σου κάνει αναλύσεις για UFO, χαμένα κείμενα του Αριστοτέλη, για τους εβραίους που συνεργάζονται με τους υποχθόνιους δρακονιανούς κλπ κλπ Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Πολύ απλό, εκεί που υπήρχε ένα υγιές πατριωτικό κίνημα στην ελληνική κοινωνία σύντομα μετουσιώνεται σε μία βλακώδη αναζήτηση για ανύπαρκτα πράγματα και τελικά σβήνει και χάνεται.  

Αυτό που έγινε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ‘90, και δεν ήταν τυχαίο, έχει ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά μιας disinformation campaign (σ.σ. εκστρατεία αποπροσανατολισμού).  Ο σκοπός αυτή της διαδικασίας: ο αποπροσανατολισμός του μέσου Έλληνα και το ξεφούσκωμα του πατριωτικού αισθήματος που είχε ως αποτέλεσμα το σκοπιανό, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία κλπ κλπ. Η όλη υπόθεση βέβαια είναι πολύ πιο πολύπλοκη και έχει και κάποιες άλλες πτυχές αλλά νομίζω είναι κατανοητό τι θέλω να πω. Από εκεί και πέρα, ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του…».

Υποχρεώθηκα να παραθέσω ολόκληρο το κείμενο ώστε να γίνει απολύτως κατανοητή η ζημιά που προκλήθηκε εις βάρος του ιδεολογικο - πολιτικού μας χώρου από αυτόν τον συρφετό που διέδιδε και διαδίδει ένα πλήθος από παλαβομάρες με αποτέλεσμα οι εθνομηδενιστές να αποκτήσουν ένα εύκολο επιχείρημα εις βάρος μας, μια και τα «φασίστας», «ακροδεξιός» κ.λπ. έχουν ξεφτίσει, ενώ το «ψεκασμένος» έχει γίνει της μόδας.  Τα προαναφερθέντα έργα λοιπόν καταπολεμήθηκαν όχι από αριστερούς, αλλά από οπαδούς  ανυπόστατων ψευδο - θεωριών που πίστευαν ότι με την προβολή τέτοιων φαιδρών απόψεων έκαναν το πατριωτικό τους καθήκον. Λεπτομέρειες για το θέμα αυτό υπάρχουν στο βιβλίο μου «Μη - Συμβατικές» θεωρίες: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών» (2007).

Ποια τα βιβλία που έχετε εκδώσει, ποια από αυτά είναι διαθέσιμα προς πώληση σήμερα, που μπορεί κάποιος να τα βρει ή ποιο το email για απευθείας συνεννόηση σχετικά με αποστολή και αντικαταβολή;

Τα έχω αναφέρει παραπάνω. Εάν κάποια/κάποιος ενδιαφέρεται ας επικοινωνήσει μαζί μου στο email: karanos2010@gmail.com

Ιδιαίτερο βάρος έχετε δώσει στο θέμα του «Μακεδονικού». Πως κρίνετε την περιβόητη «Συμφωνία των Πρεσπών» και ποιες οι διαχρονικές ευθύνες του ελληνικού κράτους για το θέμα των Σκοπίων;

Πραγματικά, έχω γράψει στα ελληνικά και στα αγγλικά δεκάδες άρθρα και αναλύσεις για το «Σκοπιανό», αλλά και βιβλία στην προσπάθεια μου να αποδείξω αφ’ ενός μεν ότι η σκοπιανή προπαγάνδα δεν έχει βάση αφ’ ετέρου δε το πόσο καταστροφική θα ήταν μια συμφωνία με τα Σκόπια. Οι ευθύνες των ελλαδικών κυβερνήσεων είναι τεράστιες, διότι ουδέποτε αντιμετώπισαν σοβαρά το πρόβλημα λόγω αμερικανοδουλείας. Παρ’ όλα αυτά μέχρι το 1992 υπήρχαν ακόμη κάποιες «κόκκινες γραμμές», όπως αποτυπώθηκαν στην περίφημη απόφαση των πολιτικών αρχηγών του Απριλίου 1992. 

Από εκεί και πέρα ανέλαβε η φαμίλια Μητσοτάκη, αυτό το πολιτικό καρκίνωμα της χώρας, να «εξομαλύνει» τις διαφορές. Ας μη ξεχνάμε την συνέντευξη του τότε πρωθυπουργού Μητσοτάκη σε Γάλλο δημοσιογράφο την 9^η Μαρτίου 1993 στον οποίο δήλωσε ότι μια ονομασία του τύπου «Βόρεια Μακεδονία» θα ήταν μια καλή συμβιβαστική λύση! Την υλοποίησε 2,5 δεκαετίες αργότερα ο «χρήσιμος ηλίθιος» Τσίπρας. 

Πότε άρχισε η ένταξη σας στον «εθνικιστικό χώρο» υπό ποιες συνθήκες, και με ποια πρόσωπα ομάδες κινήσεις αλλά και κόμματα είχατε ή έχετε επαφή και συνεργασία;

Η ιδεολογική ένταξη μου στον χώρο ξεκίνησε από τα φοιτητικά μου χρόνια (μέσα δεκαετίας 1960) και συνεχίστηκε μέχρι σήμερα. Ήταν τότε μια εποχή συγκρούσεων και αποφάσισα ότι δεν έπρεπε να μείνω απλός θεατής ή ένας στείρος διανοούμενος των περισπούδαστων αναλύσεων και θεωριών του δωματίου. Συμμετείχα σε όλες τις κινήσεις και οργανώσεις της περιόδου εκείνης, αλλά η πρώτη επαφή μου με την πραγματική πολιτική υπήρξε η συμμετοχή μου στην «Εθνική Παράταξη» το 1977. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν αναμενόμενο να γνωριστώ με πάμπολλα πρόσωπα του «χώρου» με τα οποία συνεργάστηκα πολιτικά, εκδοτικά, συγγραφικά. Περάσαμε δύσκολες καταστάσεις κατά κανόνα, αλλά και καλές στιγμές όταν ολοκληρώναμε μια αποστολή, μια εκδήλωση, πετυχαίναμε έναν στόχο κ.λπ. Ειδικά αυτές οι τελευταίες θα μου μείνουν αξέχαστες και τις θυμάμαι πάντα με νοσταλγία.

Ποια η άποψη σας για τα παρακάτω πρόσωπα: α. Ίων Δραγούμης β. Περικλής Γιαννόπουλος γ. Ιωάννης Συκουτρής δ. Γεώργιος Γρίβας

Είναι προσωπικότητες στις οποίες θα μπορούσε να απονεμηθεί χωρίς δισταγμό ο τίτλος του «Εθνικιστή», ο οποίος θα πρέπει να απονέμεται μόνον μεταθανατίως και αφού εξεταστεί ολόκληρη η διαδρομή του συγκεκριμένου ατόμου και η συνολική προσφορά του στο Έθνος.

Μπορεί ο ριζοσπαστικός εθνικισμός να παίξει έναν καίριο ρόλο στην ροή των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων; Αν ναι πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό;

Είναι προφανές ότι είναι αδύνατον να δοθεί σύντομη απάντηση στα ζητήματα αυτά. Απαιτούνται μεταξύ άλλων ανάλυση όρων, ιστορικές αναφορές, διευκρινίσεις και ξεκάθαρες τοποθετήσεις, προς αποφυγή παρερμηνειών και παρανοήσεων.

Ποια η άποψη σας για τον προσφάτως αποδημήσαντα Έλληνα Πομάκο και αγωνιστή Σεμπαϊδήν Καραχότζα; Ποιες οι διαχρονικές ευθύνες του κράτους για την κατάσταση στα Πομακοχώρια;

Ένας συνειδητός Έλληνας τον οποίο γνώριζα και προσωπικά, που έδινε τον σκληρό αγώνα εναντίον των πρακτόρων του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής εντελώς μόνος, μια και το επίσημο ελλαδικό κράτος τον αγνοούσε συστηματικά. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια «έφυγαν» πρόωρα πολλοί φίλοι και συναγωνιστές και ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Όσο για τις ευθύνες των ελλαδικών κυβερνήσεων μόνο με μια λέξη θα μπορούσαν να περιγραφούν: Εγκληματικές.

Τέλος ποιο το μήνυμα σας στους νεολαίους ριζοσπάστες συναγωνιστές που δεν πιστεύουν στα παραμύθια της αστικής ακροδεξιάς και πολεμάνε καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο;

Τρία πράγματα: Μελέτη, μελέτη, μελέτη. Αυτό βέβαια ισχύει για όλους εκείνους που πιστεύουν σε μια ιδεολογία και επομένως εάν θέλουν πραγματικά να προσφέρουν στον αγώνα οφείλουν να είναι άριστα καταρτισμένοι και να εμβαθύνουν παράλληλα στον πολιτικό αγώνα. Πιστεύω ότι ο κόσμος κινείται πλέον προς τις δικές μας θέσεις και αυτό δεν πρόκειται να ανακοπεί. Απέναντι μας έχουμε ένα φαινομενικά παντοδύναμο Σύστημα, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται υπό κατάρρευση διότι αντιπροσωπεύει ό,τι πιο σάπιο, πιο διεφθαρμένο, πιο εκφυλισμένο μπορεί κάποιος να διανοηθεί. Και όταν ψυχορραγεί γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο. Ας μη το ξεχνάμε.

ΔΕΕ

Youth Block: πανό υποστήριξης στον ορθόδοξο δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας.

 

Το Βιετνάμ, η Ουκρανία και ο κωμικός της «εκλεκτής φυλής» - η επανάληψη μιας ιστορίας σε ένα τραγούδι.

 

γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Διαβάσαμε την Τρίτη 12.04.2022  στο editorial της ψηφιακής πολιτικής «καθώς πρέπει» καθημερινής εφημερίδας Political με τίτλο: «Προς τελική λύση το Ουκρανικό;».

«Ύστατες εκκλήσεις απευθύνει ο Ουκρανικός στρατός στη Μαριούπολη, καθώς, όπως ανακοίνωσε χθες, προετοιμάζεται για την τελική μάχη στη μαρτυρική πόλη. Η Μαριούπολη πολιορκείται από τον Ρωσικό στρατό για περισσότερο από 40 μέρες, ενώ για περισσότερο από έναν μήνα οι στρατιώτες πολεμούν χωρίς ανεφοδιασμό σε πυρομαχικά, καθώς και δίχως τροφή και νερό, όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση που ανάρτησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επισήμως οι επιτελείς της 36ης Ταξιαρχίας. 

Με τους μισούς υπερασπιστές της πόλης που ανήκουν στον Ουκρανικό στρατό να είναι ήδη τραυματίες, στην ανακοίνωση που ραγίζει καρδιές σημειώνεται ότι η τελική μάχη θα σημάνει τον θάνατο για πολλούς και την αιχμαλωσία για άλλους. Το κείμενο, που προμηνύει το μαρτυρικό τέλος της αντίστασης στη Μαριούπολη, συνοδεύεται και με ένα σπαρακτικό «αργοπεθαίνουμε» από τους Ουκρανούς στρατιώτες. 

Η δραματική έκκληση είναι παράλληλα και ένα δριμύ κατηγορώ στην κυβέρνηση του Ζελένσκι, καθώς η ανακοίνωση κάνει λόγο για «ανεκπλήρωτες υποσχέσεις». Όπως αναφέρει η Ταξιαρχία, «λάβαμε μόνο μία φορά 50 οβίδες, 20 νάρκες και αντιαρματικούς πυραύλους NLAW», ενώ με σαφείς υπαινιγμούς υπογραμμίζεται ότι «τίποτε άλλο δεν μας δόθηκε». 

Αφήνεται δηλαδή να εννοηθεί ότι οι Ουκρανοί στρατιώτες στη Μαριούπολη ... αφέθηκαν στην τύχη τους από την κυβέρνηση Ζελένσκι. Πίσω από αυτές τις τραγικές σειρές λέξεων πιθανότατα να κρύβεται όλη η ουσία του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, ίσως ακόμη και η τελική έκβαση του. Και αυτή αφορά την de facto διχοτόμηση της Ουκρανίας - θυμηθείτε ότι παραμονές της εισβολής κυριαρχούσαν δύο σενάρια, αυτό της «φινλανδοποίησης» της Ουκρανίας και αυτό της διχοτόμησης της με διάφορες παραλλαγές, σε «ανατολική φιλορωσική» και «δυτική» με προοπτική ένταξής της κάποια στιγμή στην ΕΕ. 

Και αν η «απροθυμία» ή η μη δυνατότητα αποστολής ενισχύσεων ή πυρομαχικών στο ανατολικό μέτωπο από πλευράς Ζελένσκι υπαγορεύεται ως αναγκαστική επιλογή στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», προτιμώντας να διασφαλίσει την ανάκτηση τμημάτων της δυτικής χώρας και την εδραίωση της ασφάλειας του Κιέβου, γιατί και η στρατηγική Πούτιν να μην έχει την ίδια κατεύθυνση, μέσω επιθέσεων αντιπερισπασμού, προκειμένου να καταλήξει προς το τέλος της επιχείρησης στην Ανατολική Ουκρανία και στην επέκταση των «ανεξάρτητων λαϊκών δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ προς το Νότο; 

Και περιμένουμε τις εξελίξεις για να διαπιστωθεί αν θα επαληθευτούν τα σενάρια.

Αυτό που δεν γράφει όμως είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους Ουκρανούς μαχητές που πολεμούν λυσσαλέα απέναντι σε υπέρτερες ρωσικές δυνάμεις είναι Εθνικιστές του Συντάγματος Azov που τόσο έχει λοιδορηθεί και συκοφαντηθεί από τους εγχώριους άκαπνους «αναλυτές» και αργόσχολους «κομματάρχες».

Η κοινή μοίρα των μαύρων στρατιωτών του Βιετνάμ και των Ουκρανών Εθνικιστών του Συντάγματος Azov.

Συζητώντας πάνω σε αυτό το θέμα πριν από λίγο καιρό με έναν παλαίμαχο και ανιδιοτελή εθνικιστή, τον Πέτρο Μ. ο οποίος προέβλεψε το μέλλον των μαχητών του Συντάγματος Azov και του ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, που πρωτοτραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη και από τότε τραγουδιέται σε όλα τα φεστιβάλ της συστημικής ΚΝΕ, και είναι από την συλλογή τραγουδιών «τα νέγρικα». 

Πέρα από την τραγική πραγματικότητα στα πεδία των μαχών, ότι δηλαδή η Ουκρανία είναι το νέο Βιετνάμ του Ρωσικού στρατού μετά το Αφγανιστάν σε επίπεδο απωλειών, στις περισσότερες Αμερικάνικες ταινίες με θέμα τον πόλεμο στην νοτιανατολική Ασία εμφανίζονται οι μαύροι Αμερικανοί να πολεμούν ηρωικά και εξίσου φανατικά - στο όνομα του αντικομμουνισμού - με τους λευκούς απέναντι στους εθνοκομμουνιστές του Χο Τσι Μινχ. 

Όταν όμως γύρισαν πίσω στην πολυφυλετική πατρίδα και κοινωνική χαβούζα των ΗΠΑ, η πλουτοκρατική τάξη των αστών και στην πλειοψηφία τους λευκοί και φανατικοί προτεστάντες μέσα στην καταναλωτική νιρβάνα τους και τα τεράστια σπίτια και αυτοκίνητα που διέθεταν, τους κοίταζαν υποτιμητικά περίπου σαν σκλάβους που πρέπει να τους υπηρετούν, αυτούς τους μαύρους που είχαν πολεμήσει ηρωικά στο Βιετνάμ γι’ αυτούς. 

Η κοινή μοίρα και των λευκών και των μαύρων στρατιωτών που πολέμησαν για τα γεωπολιτικά σχέδια του Πενταγώνου και τις βιομηχανίες όπλων, ήταν η ακραία φτώχεια και η κοινωνική περιθωροποίηση, η υψηλή ανεργία και τα ψυχολογικά προβλήματα από τις μάχες και τους τραυματισμούς, οι μακροχρόνιες συνέπειες από την χρήση της ηρωίνης και φυσικά ο καρκίνος λόγω της χρήσης μυστικών όπλων που δοκιμάστηκαν με άκρως δημοκρατικό τρόπο σε Λάος, Καμπότζη και Βιετνάμ.

Αυτός είναι ο λόγος που γράφτηκε το τραγούδι «Στον πόλεμο ο Τζο» και διασκεύασε ο Εθνικιστής φίλος μου με τα επίκαιρα γεγονότα του πολέμου στην Ουκρανία και το αφιερώνω στους ντόπιους κομμουνιστοφάγους, οι οποίοι καταθέτουν στεφάνια στα μνημόσυνα του εμφυλίου στις περιοχές Μακρυγιάννη, Βίτσι, Φενεό, Μελιγαλά και αλλού, αλλά θαυμάζουν την ίδια στιγμή τον φιλελεύθερο «Κόκκινο Στρατό» της καπιταλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας, και τον ίδιο τον πρώην Καγκεμπίτη Πούτιν και εργοδότη του πάμπλουτου Καντίροφ, που εισβάλει στην Ουκρανία έχοντας πάνω στα τανκς του κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο ενώ διαπράττουν σε πόλεις και χωριά τις ίδιες θηριωδίες όπως και στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο.

«Στον πόλεμο ο Αντρέϊ».

Στον πόλεμο ο Αντρέϊ

περνάει καλά

αφού όλοι οι δυτικοί τον λεν παλληκαρά

του στέλνουν και καλάσνικοφ

του Αντρέϊ του φουκαρά.

Και αν ήταν στην AZOV

κανένας δεν ρωτά.

«Οι πόλεις σας μην πέσουνε»,

του λεν παλληκαρά

και εμείς θα σε φροντίσουμε

για όλα τα μετά.

Στην Μαριούπολη ο Αντρέϊ πολέμησε καλά

μερόνυχτα – οδοφράγματα

τον Πούτιν σταματά

και οι δυτικοί γι’ αυτόν μιλούν θαυμαστικά,

τον Ουκρανό τον ήρωα

τον λεν παλληκαρά,

του στέλνουν και βοήθεια

του Αντρέϊ του φουκαρά.

Μα ο πόλεμος τελείωσε

και πίσω ο Αντρέϊ γυρνά

στο Κίεβο, στο Κίεβο

να βρει την φαμελιά.

Μα αυτοί που τώρα κυβερνούν

τον κοίταξαν στραβά.

Και αφού όλα τελείωσαν

αλλάξαν τα βιολιά.

Τον Ουκρανό τον ήρωα

τον  λεν ναζισταρά.

Ότι ήταν στην AZOV

θυμήθηκαν ξανά.

Τον ήρωα της Μαριούπολης

τον παν για τα δεσμά.

«Δεν έχει πια βοήθεια»,

Του λεν του φουκαρά.

Και τώρα εκεί στο Κίεβο

που η Δύση κυβερνά,

τον Ουκρανό τον ήρωα

τον λεν αληταρά.

Τον στέλνουν και σε δίκη

τον Αντρέϊ τον φουκαρά.

Ποιος κράτησε τις πόλεις τους

κανένας δεν ρωτά

τον ήρωα της Μαριούπολης

τον λεν φασισταρά.

Και η Δύση όλη τον άφησε,

στην μοίρα του ξανά.

Σε ξέγραψαν και σε έθαψαν

Αντρέϊ μου φουκαρά.

Όπως έγραψε στις 12 Απριλίου 2022 η Αμερικάνικη ειδησεογραφική ιστοσελίδα Breitbart:

«Πριν από την τρέχουσα κλιμάκωση του πολέμου, οι μαχητές του Αζόφ είχαν οργανώσει πολλαπλές διαμαρτυρίες κατά του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, εναντιωμένοι συγκεκριμένα στην ιδιαίτερη του ταυτότητα. Κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του 2020 για τη σηματοδότηση  ενός έτους στην εξουσία για τον Ζελένσκι, οι διαδηλωτές άνοιξαν ένα πανό μπροστά από το γραφείο του προέδρου που έγραφε «Γιορτάζοντας την επέτειο της κατοχής και της ληστείας της Ουκρανίας από την περιούσια φυλή του Ντνίπρο του Βόβα Ζελένσκι». 

Να ένας καλός λόγος για να τους αδειάσει το Ουκρανικό καθεστώς.

Ο Μωρίς Μπαρρές και η εθνικιστική ηγεμονία των Ιδεών (του Ιάσωνος Δράγου)

 

Βιβλιοπαρουσίαση της Πανεπιστημιακής μελέτης του Παρασκευά Ματάλα «Κοσμοπολίτες Εθνικιστές: Ο Μωρίς Μπαρρές και οι ανά τον κόσμο ‘’μαθητές’’ του», Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Δεκέμβριος 2021  

Είναι από κάθε άποψη μια ευχάριστη έκπληξη, να γινόμαστε μάρτυρες ενός υψηλού ακαδημαϊκού επιπέδου εκδοτικών προσπαθειών στην Ελληνική γλώσσα γύρω από κορυφαίας ιστορικής σημασίας προσωπικότητες και ζητήματα του Ευρωπαϊκού αλλά και Παγκόσμιου Εθνικιστικού Ιδεώδους. Το πρόσφατο έργο του Παρασκευά Ματάλα «Κοσμοπολίτες Εθνικιστές: Ο Μωρίς Μπαρρές και οι ανά τον κόσμο ''μαθητές'' του», Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Δεκέμβριος 2021, αποτελεί φωτεινή εξαίρεση στο νεομαρξιστικό και νεοφιλελεύθερο εκδοτικό και ακαδημαϊκό κατεστημένο της χώρας μας όχι μόνο γιατί καταπιάνεται με την μορφή και την παγκόσμια επίδραση των ιδεών του Μωρίς Μπαρρές.

Αλλά κυρίως επειδή εστιάζει στον τρόπο που διαμορφώθηκε μια «κοινωνία σκέψης» σε μια σειρά από χώρες σε όλες τις ηπείρους από οπαδούς τους Μπαρρεσικού πνευματικού έργου, που έκαναν πράξη μια ορισμένη ηγεμονία ιδεών του Εθνικισμού ουσιαστική για την προετοιμασία και εμφάνιση των πολιτικών κινημάτων της Φασιστικής ιδεολογίας στην περίοδο του μεσοπολέμου. Η εργασία του νέου έλληνα ερευνητή από αυτή την σκοπιά έχει και μια διεθνή ακαδημαϊκή πρωτοτυπία αφού κατά την γνώμη μου φέρνει στο φως μια άγνωστη διάσταση για τον Έλληνα αναγνώστη σχετικά με την διαμόρφωση της Εθνικιστικής Ιδέας που αγγίζει το ρόλο των ελίτ και των διανοουμένων, αποδεικνύοντας πως ο Ευρωπαϊκός εθνικισμός είχε κάνει γεγονός όλα όσα ο «γκουρού» της Μαρξιστικής διανόησης Αντόνιο Γκράμσι πρότεινε περί ηγεμονίας τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες πριν.

Η εργασία του Παρασκευά Ματάλα δίνει ιδιαίτερο βάρος στην σχέση του Ίωνος Δραγούμη με αυτό το διευρυμένο υπερεθνικό δίκτυο των εθνικιστών διανοουμένων με τον ίδιο τον Μπαρρές αλλά υπογραμμίζεται επίσης και η επίδραση του Μπαρρές στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη. Από την διάρθρωση των περιεχομένων του εξαιρετικού αυτού πνευματικού εγχειρήματος, τις πηγές έως και το φωτογραφικό υλικό που δημοσιεύεται, γίνεται αντιληπτό το εύρος του φαινομένου αυτού του παγκόσμιου πνευματικού δικτύου των εθνικιστών. Ξεπροβάλλουν κορυφαίες μορφές όπως ο Γκαμπριέλε Ντ´ Αννούντσιο, ο Κοραντίνι, ο Μωράς και άλλες σημαντικές προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής, της Ιβηρικής αλλά και της Μέσης Ανατολής.

Η απόπειρα αυτή παρά τις λογικές αδυναμίες για ένα φαινόμενο που ερευνητικά είναι «καταραμένο» και αποκλεισμένο από την ελληνική επιστημονική κοινότητα βάζει σοβαρές βάσεις εμβάθυνσης και συστηματικότερης ενασχόλησης πάνω στα ζητήματα της πρωτοφανούς Εθνικιστικής ηγεμονίας των Ιδεών που εξαπλώθηκε από τα τέλη του 19^ου αιώνα σε όλο τον κόσμο. Είναι περιττό να αναφερθεί πως οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για αυτή την γιγαντιαία πνευματική εξέλιξη αξίζει να διαβάσει το έργο του έλληνα επιστήμονα. Το πιο ουσιαστικό όμως παραμένει να δοθεί χώρος στον προβληματισμό γύρω από το πως σήμερα μπορεί να διαρθρωθεί μια νέα Ευρωπαϊκή εθνικοεπαναστατική ηγεμονία στο πεδίο των Ιδεών, αξιοποιώντας όλα τα πνευματικά εργαλεία αλλά και τα μέσα της εποχής μας για μια καλλιέργεια πεποιθήσεων, αρχών και αξιών που να θωρακίζουν τις αυριανές ελίτ ενάντια και ανάμεσα στα ερείπια του σύγχρονου κόσμου.

Η σημασία της μόνιμης ύπαρξης μιας «κοινωνίας σκέψης» (ακριβέστερη και βαθύτερη περιγραφή από το αμερικανικό think tank όπως ανέφερε εύστοχα και ο Β.Α. σε πρόσφατη εκπομπή της «Ελεύθερης Τηλεόρασης» με καλεσμένο και τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο) που παρατεταμένα να γεννά και να διαδίδει ιδέες, φιλοσοφικά – λογοτεχνικά – ιστορικά – επιστημονικά, είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ. Το πως υφάνθηκε αυτή η αόρατη κοινωνία μιας πρωτοπόρας πνευματικής αριστοκρατίας εξαιτίας του έργου του Μωρίς Μπαρρές είναι ένα διαχρονικό ερώτημα για την ουσία της ιδεολογικής αναμέτρησης και αυτό αναμφισβήτητα μας αφήνει σαν αποτύπωμα το έργο που παρουσιάζουμε εδώ.