Οι τάξεις, ο εθνικοσοσιαλισμός και οι ακροδεξιές «φασιστικές» καρικατούρες.

του Μαύρου Λύκου.

Πρόλογος

Το παρόν κείμενο εκφράζει προσωπική πολιτική απόψη και αποτελεί την απάντηση ενός εκ των εθνικοσοσιαλιστών που συμμετέχουν στη συσπείρωση του Μαύρου Κρίνου , (η οποία συσπειρώνει συναγωνιστές από διάφορα αντικαπιταλιστικά εθνικοεπαναστατικά ρεύματα της εποχής μας), σε όσα γράφτηκαν σε διαδικτυακό φόρουμ από στελέχη και μέλη γνωστής πολιτικής οργάνωσης σχετικά με το Μαύρο Κρίνο. Ο Μαύρος Κρίνος είναι ανοιχτός να δημοσιεύσει και οποιοδήποτε άλλο κείμενο διαφορετικής ιδεολογικής αφετηρίας πάνω στο θέμα αυτό, αρκεί να μην βρίσκεται έξω από τα πλαίσια του ευρύτερου πολιτικού ύφους και ήθους του ιστολογίου μας.

Στο φόρουμ αυτό γράφονται μεταξύ άλλων τα εξής :

«Και μ' αυτούς έχουμε κάποια κοινά σημεία: όσα πήραν απ' τον εθνικοσοσιαλισμό.Το συγκεκριμένο μπλόγκ θα μπορούσε πολιτικά να ονομαστεί ..."εθνικοαναρχομπολσεβίκικο".. Ο εθνικοσοσιαλισμός στην εφαρμογή του αρνείται την κυριαρχία μιας τάξης πάνω στην άλλη, δεν επιδιώκει την "πάλη των τάξεων", αλλά τη συνεργασία των τάξεων για το καλό του Έθνους»

Άλλο άτομο από την ίδια οργάνωση γράφει στο ίδιο διαδικτυακό φόρουμ για εμάς τα εξής :

«Ούτε έχουμε κοινά σημεία ούτε θεωρούμε σωστά τις αρλούμπες που λένε. Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας»

Ξεκινώντας κάνουμε κάποιες μικρές παρατηρήσεις.

Η φράση «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», έγινε διάσημη όταν την είπε ο …Χριστός (Ματθαίου ΙΒ’30) . Στη συνέχεια ερμηνεύθηκε από κάποιους με τον τρόπο που ήθελαν για να χρησιμοποιηθεί ως το «χριστιανικό» άλλοθι για τα εγκλήματά τους, όπως από τους σταυροφόρους της δύσης ή στους διωγμούς ενάντια στον προχριστιανικό Ελληνισμό και τον πολιτισμό του. Ακολουθεί ένα μόνο μικρό παράδειγμα.

Το 415 μ.χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου σωματοφύλακες του εκεί πατριαρχείου βρίσκουν στον δρόμο την μαθηματικό και φιλόσοφο Υπατία, ένα από τα πιο φωτεινά πνεύματα της εποχής. Αφού την συλλαμβάνουν την οδηγούν μέσα στην εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ (άλλες πήγες αναφέρουν την εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης) και αφού της ξεσκίζουν τα ρούχα, της γδέρνουν το δέρμα με κοχύλια, της σπάνε τα κόκαλα, την κόβουν σε μικρά κομμάτια και τα πετάνε άλλα στην πυρά μαζί με τα έργα της και άλλα στα αδέσποτα σκυλιά. Η μόνη αιτία για κάτι τόσο αισχρό δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι η Υπατία ήταν μαθηματικός, άρα μάγισσα για τους χριστιανούς, φιλόσοφος, και το σημαντικότερο, κοινωνός του ελληνικού πνεύματος.

Την φράση «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» έχει πει και ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ, μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, ξεκινώντας το νέο κύμα επιθέσεων της Nέας Tάξης ενάντια στους λαούς της γης, δήθεν για «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας».

Από ποιά από τις παραπάνω πηγές υιοθέτησε τη φράση η οργάνωση αυτή ;

Όποια και αν είναι η πηγή τους, είναι βέβαιο ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον εθνικοσοσιαλισμό. Αντίθετα οι πηγές αυτής της φράσης βρίσκονται στην ιδεολογική ρίζα της «Ελληνικής» ακροδεξιάς, τόσο όσον αφορά την παραπάνω κοινωνική ερμηνεία του «χριστιανισμού», όσο επίσης και τα περί της «συμμαχίας» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ για την αντιμετώπιση της «τρομοκρατίας» που προκύπτει από τον «ισλαμικό κίνδυνο». Θυμίζουμε άλλωστε ότι σε εφημερίδα «Ελληνόψυχων» ακροδεξιών που επί χρόνια προβάλλονται στα μάτια του κόσμου ως «προσωπικότητες» του «εθνικιστικού χώρου» στις κοινές τους συγκεντρώσεις από την οργάνωση αυτή, αναγράφονται συνεχώς εμετικά σχόλια που οδηγούν μεθοδευμένα τους αναγνώστες σε συμπεράσματα υπέρ της επίθεσης του Ισραήλ και των ΗΠΑ στο Ιράν, για την αντιμετώπιση του «Ισλαμικού κινδύνου».

Υπενθυμίζουμε επίσης την επίσημη αναγνώριση της Ιρακινής κατοχικής κυβέρνησης από τον Γιώργο Καρατζαφέρη όπως και την επίσκεψη του Άδωνι Γεωργιάδη στο κατεχόμενο Αφγανιστάν, όπως και τα όσα αναφέρει το ίδιο το ΛΑΟΣ υπέρ των ΗΠΑ στο επίσημο πρόγραμμά του.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά το χαρακτηρισμό από άτομα της συγκεκριμένης οργάνωσης τα οποία επικαλούνται τον «εθνικοσοσιαλισμό» , ότι η ιστοσελίδα του Μαύρου Κρίνου είναι δήθεν «εθνικοαναρχομπολσεβίκικη». Αυτό όμως που εμείς κάνουμε, είναι η προσπάθεια να προωθήσουμε την μέγιστη δυνατή κινηματική συσπείρωση και κοινή δράση των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στον καπιταλισμό και τη Νέα Τάξη πραγμάτων. Αυτό οδηγεί σε συνεργασία στο επίπεδο κοινής δράσης και παρέμβασης , ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και από διαφορετικά αντικαπιταλιστικά εθνικοεπαναστατικά ρεύματα της εποχής μας. Μια συνεργασία για να υπάρξει πρέπει να έχει ξεκάθαρο το ενάντια σε ποιους αντιπάλους παλεύει και με ποια ακριβώς προοπτική.

Στην περίπτωσή μας τόσο είναι ξεκαθαρισμένο τόσο ενάντια σε τι και ποιους παλεύουμε, όπως είναι και τα γενικά χαρακτηριστικά όσον αφορά την προοπτική του αγώνα μας, που η τελική της μορφή θα κριθεί με φυσικό τρόπο στην πράξη, ανάλογα και με τις συνθήκες που θα υπάρχουν και θα διαμορφωθούν.

Όσοι από εμάς είμαστε εθνικοσοσιαλιστές, το δηλώνουμε ανοιχτά και είμαστε περήφανοι για τις ιδέες μας.

Αντίθετα όμως με εμάς κάποιοι άλλοι μιλάνε για «εθνικοσοσιαλισμό» μόνο σε νεανικά φόρουμ και περιοδικά, ενώ έχουν εξαφανίσει τη χρήση της λέξεως από την επίσημη ορολογία τους και κάνουν και συστάσεις στα μέλη τους να τα λένε αυτά μόνο «μεταξύ τους» για να μην «τρομάζουν τον κόσμο» όπως λένε. Αυτοί λοιπόν οι κρυφοί «εθνικοσοσιαλιστές», αντί να κάνουν συνεργασίες με άλλους αντικαπιταλιστές εθνικοεπαναστάτες όπως επιλέξαμε εμείς , προτιμάνε να προωθούν συνεργασίες και κοινές συγκεντρώσεις με βασιλικούς, απριλιανούς, μεταξικούς, ακροδεξιούς, «νεοναζί» και «γαλανόλευκους αντιναζί» ταυτόχρονα, γλύφτες των ΜΑΤ και της ΚΥΠ, του καπιταλισμού, του ΝΑΤΟ , όπως και με κάθε λογής παρακρατικό , με κοινό σημείο και βάση της συνεργασίας όχι την πάλη ενάντια σε κάποιο κοινό εχθρό ή κάποια κοινή προοπτική, αλλά την κοινή χρήση από όλους αυτούς του συμβόλου της ελληνικής σημαίας και κάποιες γενικόλογες αναφορές τους σε λέξεις όπως «εθνικισμός» ή σε ζητήματα ενάντια στη λαθρομετανάστευση και τη Ροζ αριστερά και τους «αντιεξουσιαστές».

Οι ίδιοι κρυφοί «εθνικοσοσιαλιστές» είναι που προώθησαν κοινή εκλογική κάθοδο με όλες αυτές τις παραπάνω τάσεις στο όνομα της «πατριωτικής συμμαχίας» , ενώ στο παρελθόν ανακοίνωσαν ότι θα είναι υποψήφιοι ακόμα και με το ΛΑΟΣ.

Και όλα αυτά ενώ υπήρχαν «μικροεξυπηρετήσεις» προς τον Καρατζαφέρη όταν ακόμα ήταν στη ΝΔ , για παράδειγμα όταν δώθηκε εντολή στην οργάνωση Θεσσαλονίκης το 1998 να αποστείλει μέλη της για την περιφρούρησή του ! Τα ίδια έχουν συμβεί και με «εξυπηρετήσεις» σε άλλα στελέχη της ΝΔ στο παρελθόν.

Αν λοιπόν η συνεργασία στην αυτόνομη δράση ενάντια στο σύστημα διαφορετικών μεταξύ τους αντικαπιταλιστικών εθνικοεπαναστατικών ρευμάτων ονομάζεται "εθνικοαναρχομπολσεβίκικη" , πως θα έπρεπε να ονομάζεται η συνεργασία του παραπάνω συνοθυλεύματος ακροδεξιών που περιγράψαμε παραπάνω ;

Σίγουρα το να ενώσουμε τις λέξεις που απαρτίζουν το ιδεολογικό τους φάσμα θα ήταν αδύνατον.

Έτσι θα χρησιμοποιήσουμε τον όρο : ακροδεξιές «φασιστικές» καρικατούρες , για να περιγράψουμε ένα χώρο o οποίος πράγματι δεν έχει κανένα απολύτως κοινό σημείο με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον αντικαπιταλιστικό επαναστατικό εθνικισμό. Θα μπορούσαν να γραφτούν χιλιάδες σελίδες γι αυτό το θέμα, ακόμα όμως και η διαφορά της πολιτικής τοποθέτησης όσον αφορά την ταξική πάλη και τις τάξεις στον καπιταλισμό και στον εθνικοσοσιαλισμό, που θα καλύψουμε στο παρόν κείμενο, αρκεί για να καταλάβει κανείς την πολιτική ουσία που τοποθετεί τις ακροδεξιές «φασιστικές» καρικατούρες ακριβώς στον πολιτικό αντίποδα των εθνικοσοσιαλιστών και των αντικαπιταλιστών εθνικοεπαναστατών.

Οι τάξεις και η ταξική πάλη στον καπιταλισμό , οι εθνικοσοσιαλιστές και η ακροδεξιά.

Στον καπιταλισμό υπάρχουν διαφόρων ειδών κοινωνικές ομάδες. Ο κύριος όμως ταξικός κοινωνικός διαχωρισμός γίνεται με βάση την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Στον καπιταλισμό η αστική τάξη είναι αυτή που κατέχει μέσα παραγωγής ή έχει επενδύσεις σε αυτά και κερδίζει από την εκμετάλλευση των εργαζομένων σε αυτά. Η εργατική τάξη είναι αυτή που δεν κατέχει μέσα παραγωγής, και έτσι είναι υποχρεωμένη να πουλά την εργατική της δύναμη στους καπιταλιστές για να μπορέσει να επιβιώσει. Οι τάξεις έχουν στο εσωτερικό τους διαβαθμίσεις. Έτσι κομμάτι της αστικής τάξης υπό την πίεση του μεγάλου κεφαλαίου χάνει τα εισοδήματά του και προλεταριοποιείται, ενώ διάφοροι αυτοαπασχολούμενοι μέσα σε μια οικονομία που κυριαρχείται από τις πολυεθνικές καταλήγουν να έχουν εισοδήματα μικρότερα και από του μισθωτού εργάτη. Ο καπιταλισμός λοιπόν δεν είναι παρά η κοινοβουλευτική ( ή και στρατοκρατική σε κάποιες περιπτώσεις ) δικτατορία των πλουτοκρατών, που εκμεταλλεύονται όλο τον υπόλοιπο λαό, ενώ παράλληλα είναι οι ίδιοι που ελέγχουν κάθε μορφή εξουσίας ( πολιτική και δικαστική εξουσία, στρατό, αστυνομία κλπ ) με στόχο να επιβάλλουν την κυριαρχία τους και όσα ορίζουν τα συμφέροντά τους πάνω στον υπόλοιπο λαό.

Ο καπιταλισμός ταυτίζεται με την ταξική εκμετάλλευση, με την αναξιοκρατία και τους πλουτοκράτες που μέσα από τα διάφορα λόμπι τους και τα αστικά τους κόμματα ανταγωνίζονται για το ποιος θα ληστεύσει περισσότερο τον κοινωνικό πλούτο. Είναι ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από την ηθική και πολιτιστική σήψη, την παρακμή και τη διαφθορά. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που παράγουν μόνοι τους όλο το κοινωνικό προϊόν και τον πλούτο, παρόλα αυτά αρκετοί αμείβονται με μισθούς πείνας και ζουν στα όρια της επιβίωσης. Οι πλουτοκράτες κατέχουν τα μέσα παραγωγής και παρότι δεν παράγουν οι ίδιοι απολύτως τίποτα παίρνουν το μεγαλύτερο μέρισμα από το κέρδος από την παραγωγή, άρα αποτελούν καθαρά ένα στρώμα παρασιτικό.

Ο καταμερισμός των ανθρώπων σε τάξεις στον καπιταλισμό, και άρα τα προνόμια τους στην μερίδα κοινωνικού πλούτου που λαμβάνουν και το κατά πόσο θα συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων που επηρεάζουν την κοινωνία, όπως η συμμετοχή στη δημόσια διοίκηση ή στη διοίκηση επιχειρήσεων, δεν γίνεται ούτε με φυσικό τρόπο, ούτε αξιοκρατικά με βάση τις δυνατότητές τους και το τι προσφέρουν. Γίνεται με μεθόδους όπως η κληρονομική μεταβίβαση πλούτου, απόκτηση πλούτου μέσω «επενδύσεων» στα παιχνίδια της χρηματιστικής οικονομίας, απόκτηση πλούτου από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, από την κατάχρηση δημόσιου πλούτου μέσω συναλλαγών ιδιωτών με το δημόσιο (που γίνονται συνήθως σε βάρος του δημοσίου), από τη διαφθορά και τη διαπλοκή μεταξύ της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και πολλές φορές από το μαύρο χρήμα και το παράνομο ή νομιμοποιημένο οργανωμένο έγκλημα.

Έτσι η φυσική αριστοκρατία, δηλαδή η κοινωνική πρωτοπορία που υπάρχει σε κάθε κοινωνία και σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, στον καπιταλισμό εξοβελίζεται σχεδόν πλήρως, και τα κομβικά σημεία της παραγωγής, της διοίκησης , της οικονομίας και του πολιτισμού βρίσκονται στα χέρια των διεφθαρμένων αστών .

Όσον αφορά τις παραγωγικές δραστηριότητες, αυτές δεν σχεδιάζονται με γνώμονα το όφελος της λαϊκής κοινότητας, αλλά με γνώμονα τη με κάθε δυνατό τρόπο μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδος του κάθε επιχειρηματία σε βάρος πάντοτε των εργαζομένων που δουλεύουν για αυτόν και σε βάρος της λαϊκής κοινότητας που καταναλώνει τα προϊόντα του. Όσον αφορά την οικονομία, η έλλειψη κεντρικού και εθνικού σχεδιασμού, οδηγεί στα φαινόμενα της ανεργίας , στο να μετακινούνται συνεχώς , να ανοίγουν και να κλείνουν επιχειρήσεις, στο να παράγονται προϊόντα χαμηλής ποιότητας ή και επικίνδυνα για την υγεία των καταναλωτών και στο να εργάζονται άνθρωποι με μισθούς πείνας και χωρίς εργασιακά δικαιώματα.

Η έλλειψη συντονισμού και κεντρικού σχεδιασμού ανάμεσα στους διάφορους παραγωγικούς οργανισμούς και αντί αυτού ο άκρατος ανταγωνισμός μεταξύ τους, οδηγεί σε πολύ μικρή σε σχέση με τις δυνατότητες που υπάρχουν παραγωγική ανάπτυξη. Το ίδιο συμβαίνει και με την ανάπτυξη της επιστήμης που εμποδίζεται καθώς ελέγχεται πλέον σε μεγάλο βαθμό από ιδιώτες και έχει υποταχθεί στο κέρδος και στους νόμους της αγοράς. Επιστημονικά εργαστήρια που ελέγχονται από αντίθετα ιδιωτικά συμφέροντα, αντί να συνεργάζονται μεταξύ τους μοιράζοντας τις ανακαλύψεις τους μεταξύ τους, κάτι που θα απέφερε ταχεία επιστημονική ανάπτυξη, αποκρύβουν την επιστημονική γνώση που υπάρχει πίσω από το προϊόν που παράγουν (όπως τεχνολογικά προϊόντα η φάρμακα) και συχνά απαγορεύουν σε άλλους να τη χρησιμοποιούσουν με τη κατοχύρωση των λεγόμενων «πνευματικών» δικαιωμάτων. Έτσι για παράδειγμα σε χώρες τις Αφρικής παθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο από τις αρρώστιες, ελλείψει φαρμάκων που θα μπορούσαν να παρασκευάζονται με μηδαμινό κόστος και μάλιστα στις ίδιες τις χώρες τους, τους το απαγορεύουν όμως τα «πνευματικά δικαιώματα» των πολυεθνικών.

Το περιβάλλλον καταστρέφεται επικίνδυνα, με τις συνέπειες της καταστροφής να γίνονται ολοένα και πιο έντονες , τόσο με τη εξαφάνιση χιλιάδων έμβιων ειδών, όσο και με τις συνέπειες του στην αύξηση των φυσικών καταστροφών και του φαινομένου του θερμοκηπίου που έχουν κάθε χρόνο ως αποτέλεσμα να χάνονται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Οι εθνικοί πολιτισμοί διαλύονται και αντικαθίστανται από την υποκουλτούρα της νεοταξικής βαρβαρότητας. Η φυλετική και εθνική ισορροπία και αρμονία ανατρέπεται με την εισαγωγή εκατομμυρίων μεταναστών σκλάβων στις χώρες τις δύσης, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να μετατρέψει όλο τον πλανήτη σε μια τεράστια φάρμα σκλάβων που θα δουλεύουν για τους πλουτοκράτες, ξένοι ανάμεσα σε ξένους χωρίς συνεκτικό ιστό στην εθνική , φυλετική και πολιτιστική ταυτότητα με τους γύρω τους. Το τελευταίο εμποδίζει και την ανάπτυξη κοινωνικών αντιστάσεων καθότι οι αντιστάσεις αναπτύσσονται πάντα στη βάση συνεκτικού κοινωνικού ιστού.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πάρα πολλά για την αφύσικη και εγκληματική σε βάρος της ανθρωπότητας καπιταλιστική βαρβαρότητα και παράνοια που μαστίζει τον πλανήτη. Θα μείνουμε όμως εδώ στο ζήτημα της ταξικής πάλης και τη στάση των εθνικοσοσιαλιστών, όπως και της ακροδεξιάς.

Η ταξική πάλη υπάρχει στον καπιταλισμό, παρότι υπάρχουν περίοδοι που σε κάποιες χώρες βρίσκεται σε μεγάλη υποτονικότητα, όπως αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι ότι σε μεγάλο βαθμό το σύστημα καταφέρνει να περάσει στη συνείδηση των μισθωτών εργαζομένων τα αστικά και μικροαστικά πρότυπα του συστήματος, και τη λογική της ενσωμάτωσης , του ατομικισμού και της ατομικής «ευθύνης» , καθώς και τη λογική της ταξικής συνεργασίας και όχι τη λογική της ταξικής πάλης. Όσον αφορά τους πολιτικούς φορείς, εκτός από τα αστικά κόμματα που προωθούν με κάθε τρόπο αυτή τη λογική, τεράστια ευθύνη έχει και η ρεφορμιστική αριστερά, η οποία σχεδόν έχει καταστρέψει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα περνώντας του της λογικές της ταξικής συνεργασίας και ενσωμάτωσης στο σύστημα, αντί για τις λογικές τις ταξικής πάλης. Αντίστοιχα μεγάλες ευθύνες έχει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Οι εθνικοσοσιαλιστές, καθότι ταγμένοι στο πλευρό του λαού και της ιδέας της λαϊκής κοινότητας, στηρίζουν και στέκονται πάντα στο πλευρό της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στα ζητήματα της πάλης τους με την πλουτοκρατία. Στηρίζουν όλες τις δίκαιες διεκδικήσεις του λαού ενάντια στους πλουτοκράτες, όσον αφορά τα δικαιώματά του στην εργασία, την δωρεάν παιδεία, την υγεία και την ασφάλιση. Δε μένουν όμως εκεί. Δείχνουν ξεκάθαρα ότι κανένα λαϊκό δικαίωμα δεν μπορεί να κατοχυρωθεί αν δεν ανατραπεί η πλουτοκρατική τάξη και το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού. Και καθότι η εργατική τάξη σήμερα αποτελεί κύριο θύμα αυτής της πλουτοκρατικής εκμετάλλευσης, οι εθνικοσοσιαλιστές στέκονται στο πλευρό της σε όλους τους αγώνες της, δείχνοντας όμως συνεχώς και ξεκάθαρα την προοπτική ανατροπής του πλουτοκρατικού συστήματος και οικοδόμησης μιας δίκαιης και αξιοκρατικής κοινωνίας όπου δεν υπάρχει εκμεταλλεύτρια και εκμεταλλευόμενη τάξη, αλλά όλες οι κοινωνικές ομάδες συνεργάζονται αρμονικά για το καλό της λαϊκής κοινότητας.

Ακριβώς την αντίθετη πολιτική άποψη έχει η αστική ακροδεξιά. Αντί να ενισχύει την ταξική πάλη ενάντια στην πλουτοκρατία μιλά για «συνεργασία των τάξεων για το καλό του Έθνους», όπου «καλό του Έθνους» ονομάζεται ότι συμφέρει την αστική τάξη. Αυτό γράφτηκε και στο απόσπασμα στο φόρουμ της οργάνωσης που παραθέσαμε στην αρχή του κειμένου αυτού, ένα απόσπασμα που ονομάζει ουσιαστικά μια θέση της αστικής ακροδεξιάς ως «εθνικοσοσιαλισμό». Το συγκεκριμένο είναι αρκετά της μόδας τις τελευταίες δεκαετίες τόσο στην Ελλάδα όσο και την Ευρώπη, καθότι οι ακροδεξιοί προσπαθούν να αντλήσουν και να εγκλωβίσουν κόσμο στις τάξεις τους εκμεταλλευόμενοι τα σύμβολα και τη γοητεία που ασκεί ο εθνικοσοσιαλισμός ιδιαίτερα σε άτομα νεαρών ηλικιών. Στην Ελλάδα μάλιστα είχαμε και πρόσφατες αναφορές από κάποιους τέτοιους χώρους «ενάντια στον καπιταλισμό» γενικώς και αορίστως. Και αυτά ενώ δεν έχουν παραστεί σε καμιά πραγματική αντικαπιταλιστική δραστηριότητα, σε καμιά δραστηριότητα ταξικής πάλης.

Πώς να παραστούν άλλωστε όταν οι ίδιοι λένε ότι είναι ενάντια στην ταξική πάλη ;

Έτσι όταν στηρίξαμε τους ναυτεργάτες του Περάματος ή όταν κινητοποιηθήκαμε ενάντια στην Benetton , αντί να συνταχθούν μαζί μας φρόντισαν να μας καταδικάσουν και από πάνω ! Όσον αφορά τη στάση μας στα γεγονότα στο Πέραμα αντί να συμπορευθούν μαζί μας είπαν ότι είναι μάλιστα ντροπή μας που πήγαμε να στηρίξουμε τους ναυτεργάτες που διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες εργασίας που οδήγησαν στο θάνατο 8 συναδέλφους τους, και είπαν ότι «εκμεταλλευτήκαμε το θάνατο αυτών των ανθρώπων» !

Συνηθισμένη τακτική που εφαρμόζουν και σε όλα τα θέματα όπου πραγματικά χρειάζεται παρέμβαση και όχι μόνο στα εργατικά. Για παράδειγμα, όταν καταγγείλαμε την επίθεση παρακρατικής συμμορίας «αντιφασιστών» σε μια μητέρα και δυο ανήλικα παιδιά στη Θεσσαλονίκη που οδήγησε στον τραυματισμό και μεταφορά τους στο νοσοκομείο, ενώ έκαψαν και ένα κατάστημα ρούχων, αντί να συμπορευθούν μαζί μας είπαν ότι δεν υπάρχει τέτοιο γεγονός.

Το ίδιο συνέβη και όσον αφορά πασίγνωστο γεγονός με επίθεση «αντιφασιστών» σε φοιτητή και την κοπέλα του στο Πάντειο πανεπιστήμιο, τον οποίο τεχνητά απέδωσαν σε «Κνίτες» και σε τελείως άλλη χρονική περίοδο, και τον ονόμασαν «αστικό μύθο» ώστε να μειώσουν την εμβέλεια και δυναμική της καταγγελίας μας. Αυτός είναι ο ρόλος τους.

Ανάμεσα στους απεργούς εργάτες για το ασφαλιστικό και την εργοδοσία, καλύπτουν την εργοδοσία.

Ανάμεσα στους ναυτεργάτες στο Πέραμα και την εταιρεία που δολοφονεί, καλύπτουν την εταιρεία.

Και ανάμεσα στις παρακρατικές «αντιφασιστικές» συμμορίες και τους εθνικοσοσιαλιστές, διαλέγουν να καλύπτουν τις παρακρατικές συμμορίες και να συκοφαντούν τους εθνικοσοσιαλιστές.

Η αστική ακροδεξιά ως «καλό του Έθνους» βαφτίζει πάντα την διασφάλιση των κερδών της πλουτοκρατίας. Γι αυτό μάλιστα η συγκεκριμένη οργάνωση πάνω από 30 χρόνια τώρα, όπως και καμιά ακροδεξιά οργάνωση στην Ελλάδα δεν έχει βρεθεί ποτέ σε μια απεργία εργαζομένων, και δεν έχει παρέμβει ποτέ σε ένα χώρο εργασίας για να στηρίξει εργάτες που κινητοποιούνταν ενάντια στους εργοδότες εκμεταλλευτές.

Οι εξορμήσεις της όλες αυτές τις δεκαετίες κοντά σε χώρους εργασίας μετριούνται και είναι λιγότερες και από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Αντίθετα μάλιστα, φρόντισε φέτος να καταδικάσει τους απεργούς της ΔΕΗ και τους απεργούς οδοκαθαριστές σε μια απεργία για το ασφαλιστικό, ένα θέμα που αφορά όλους μας καθώς όλοι χάνουμε τα δικαιώματά μας στην συνταξιοδότηση, και μάλιστα καταδίκασε και την κυβέρνηση που δεν στέλνει τον εισαγγελέα να τους συλλάβει και δεν χαρακτήρισε από την αρχή την απεργία ως παράνομη.

Η καταδίκη των εργατικών αγώνων είναι συνηθισμένη τακτική στην αστική ακροδεξιά.

Πέρα από κάποιες ελάχιστες αναφορές σε δικαιώματα του «Έλληνα εργάτη» τα οποία παρουσιάζει να απειλούνται αποκλειστικά και μόνο από τους μετανάστες, φρόντιζε πάντα να βαφτίζει τα εργατικά διεκδικητικά κινήματα ως «κομμουνιστικά» παίρνοντας το μέρος της εργοδοσίας, σπρώχνοντας έτσι πάντα τους εργάτες στην αγκαλιά της αριστεράς.

Ακριβώς αντίθετα από ότι έκαναν τα εθνικοσοσιαλιστικά και λαϊκά εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο που βασίστηκαν και εκφράστηκαν από πλατειές μάζες των εργατών, των αγροτών και των λαϊκών στρωμάτων και στον αγώνα τους ενάντια στους πλουτοκράτες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μεταξάς , που έστελνε την αστυνομία να δολοφονεί τους εργάτες απεργούς που διεκδικούσαν την εφαρμογή του οκταώρου και την κοινωνική ασφάλιση που είχαν θεσμοθετηθεί πριν την άνοδο του Μεταξά στην διακυβέρνηση αλλά δεν είχαν εφαρμοστεί.

Ο Μεταξάς , ο άνθρωπος που εμπνέει ιδεολογικά και πολιτικά άτομα και ομάδες σαν αυτούς που έγραψαν τα σχόλια για την πάλη των τάξεων που αναφέραμε στην αρχή, ήταν ο πρώτος Έλληνας κυβερνήτης που ισχυρίστηκε μάλιστα ότι υπό το καθεστώς του έλλειψε η πάλη των τάξεων και υπήρξε η «ταξική συνεργασία» για το «καλό του έθνους» και όλα αυτά στα πλαίσια του καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα η πάλη των τάξεων όχι μόνο δεν έλειψε, αλλά ήταν πολύ τόσο έντονη που ή πλουτοκρατία για να συνεχίσει να διατηρεί τα προνόμιά της ενάντια στο λαό, προσέφυγε στις πιο ακραίες ίσως μορφές καταστολής που έχει γνωρίσει το Ελληνικό έθνος αν εξαιρέσουμε την περίοδο του εμφυλίου.

Το κίνημα του Μεταξά, είχε πίσω του τον Αγγλόδουλο βασιλιά, και μερίδες της ντόπιας αστικής τάξης που σε μια περίοδο πλήρους εργατικής εκμετάλλευσης ανησυχούσε μπροστά σε ένα έντονα διεκδικητικό εργατικό και λαϊκό κίνημα της εποχής που αγωνίζονταν για περισσότερο αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Ένα κίνημα που ήρθε να πατάξει ο Μεταξάς, βρίσκοντας το πρόσχημα ότι ήταν δήθεν «κομμουνιστικό».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντεργατικού ακροδεξιού πλουτοκρατικού καθεστώτος επίσης και η Αμερικανοκίνητη αστική ακροδεξιά χούντα των Απριλιανών, που βάφτιζε εργάτες απεργούς ως «κομμουνιστές» και τους έστελνε στη Γυάρο και στα ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ήρθε να βάλει στο γύψο τα εργατικά κινήματα και τις διεκδικήσεις στα εργασιακά δικαιώματα, και να επιβάλλει «ησυχία τάξη και ασφάλεια» , εμπλουτισμένη με μπόλικο ανόητο αστικό κινηματογράφο, χουντική τηλεόραση, ανοιχτές παραστάσεις εθνικόφρονου κιτς και ανόητα αστικά τραγούδια που προέβαλλαν στο σύνολο του λαού τις «αξίες» και τους προβληματισμούς της «ανέμελης» αστικής γενιάς των πλουσιόπαιδων. Ταυτόχρονα βέβαια οι δεσμοί της χούντας με το καθεστώς των ΗΠΑ αλλά και με τις εγχώριες μασονικές στοές ήταν κάτι παραπάνω από θερμοί.

Δείτε σχετικό κειμενο εδώ :

http://mavroskrinos.blogspot.com/2008/04/21.html

Καθεστώτα που σίγουρα δεν είχαν καμιά σχέση με το να αναδείξουν κάποια "φυσική αριστοκρατία", αλλά θα λέγαμε ότι ανέδειξαν μια "εθνικόφρονη" αρχρηστοκρατία
που όχι μόνο δεν αποτελούσε κάποια κοινωνική πρωτοπορία που προσπαθουσε να ανατρέψει και να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά των πλουτοκρατών, αλλα αποτελούσε κοινωνικό περίγελο.

Όπως ακριβώς δηλαδή αποτελούν περίγελο και οι σύγχρονοι θίασοι της ακροδεξιάς, που αντί για κάποια κοινωνική επαναστατική πρωτοπορία συγκεντρώνουν όλη την μικροαστική μιζέρια, "κατινιά", και ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά αρρωστημένων καταστάσεων που υπερβαίνουν κάθε φαντασία.


Οι εθνικοσοσιαλιστές λοιπόν είναι αυτοί που με τη δύναμη των λαϊκών στρωμάτων και τις μάζες των εργατών και αγροτών, παλεύουν ενάντια στην πλουτοκρατία για την ανατροπή του καπιταλισμού και για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλεύτρια και εκμεταλλευόμενη τάξη, μιας κοινωνίας που θα σέβεται τους φυσικούς νόμους. Από την αντίθετη πλευρά, οι ακροδεξιές «φασιστικές» καρικατούρες, βασιζόμενες όχι στα λαϊκά στρώματα αλλά σε ξενοκίνητα πραξικοπήματα που υποστηρίζονται από τους πλουτοκράτες, παίρνουν την εξουσία σε περιόδους που το εργατικό κίνημα είναι ανεπτυγμένο επιβάλλοντας έντονα κύματα καταστολής.

Σκοπός τους είναι η διασφάλιση της εξουσίας των πλουτοκρατών πάνω στον υπόλοιπο λαό με κάθε μέσο. Και εμποδίζουν και χτυπάνε κάθε εργατική διεκδίκηση προς όφελος των πλουτοκρατών, μιλώντας για «ταξική συνεργασία» , ενώ ταυτίζουν την ταξική πάλη και τα εργατικά κινήματα με τους «προδότες του έθνους» «εβραίους μπολσεβίκους». Η ακροδεξιά λοιπόν και στο θέμα της ταξικής πάλης πρεσβεύει ακριβώς τα αντίθετα από ότι ο εθνικοσοσιαλισμός.

Τάξεις και ταξική πάλη στον εθνικοσοσιαλισμό και ο ακροδεξιός «φασισμός» των πλουτοκρατών.

Σύμφωνα με την ακροδεξιά, με την άνοδο στην εξουσία ενός κατά τα δικά της πρότυπα καθεστώτος, προκύπτει η «ταξική συνεργασία» «για το καλό του έθνους», και αντί για εργατικό κίνημα υπάρχει «ησυχία τάξη και ασφάλεια».

Η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση στη Γερμανία, αντίθετα έχει να δείξει την επαναστατική δράση της εργατικής τάξης και της αγροτιάς μέσα και στο πλευρό των SA και την κορύφωση της ταξικής πάλης των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στους πλουτοκράτες. Αντίστοιχες καταστάσεις υπήρξαν σε κάθε επαναστατικό λαϊκό καθεστώς. Αντίστοιχα επίσης η πλευρά των πλουτοκρατών κινείται για το χτύπημα της επανάστασης , με κάθε δυνατό μέσο. Η ταξική πάλη όχι μόνο λοιπόν δεν σταματά στον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά μάλιστα εντείνεται, καθώς αναπτύσσεται πολύ ευρύτερα το λαϊκό συναίσθημα για το χτύπημα της πλουτοκρατίας από τη μια πλευρά, και από την άλλη η πλουτοκρατία αντιδρά και μάλιστα κάνει προσπάθειες να ανατρέψει το εχθρικό προς τα προνόμια που είχε αυτή στον καπιταλισμό καθεστώς. Η ταξική πάλη σταματά μόνο μετά την οριστική εξαφάνιση κάθε νοσταλγού του καπιταλιστικού ή οποιουδήποτε άλλου αφύσικου συστήματος και με την πλήρη εξουδετέρωση των αντεπαναστατών.

Έτσι διαμορφώνεται η εθνικοσοσιαλιστική πολιτεία, όπου η συνείδητότητα και οι ικανότητες για προσφορά του κάθε μέλους της λαϊκής κοινότητας προσδιορίζουν και την επιρροή του καθενός στη συμμετοχή στη διαχείριση των κοινών και στην πολιτική ζωή. Σύμφωνα και με την Πολιτεία του Πλάτωνα, οι τρεις βασικές τάξεις που διαμορφώνονται , που συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους για το κοινό καλό, χωρίς να υπάρχει ταξική πάλη και εκμεταλλευόμενη και εκμεταλλεύτρια τάξη είναι οι ευπατρίδες ( που έχουν αναλάβει τη διαχείριση των κοινών) , οι πολεμιστές ( που έχουν αναλάβει τη φρούρηση της πολιτείας ) και οι εργάτες ( εργάτες, μεταπράτες, έμποροι, παραγωγοί, υπάλληλοι κλπ ). Η κατανομή του κάθε ανθρώπου σε κάποια από αυτές τις τάξεις δεν γίνεται με κληρονομικά ή οικονομικά κριτήρια, αλλά με βάση την ιδιοσυγκρασία και τη φυσική προδιάθεση του καθενός.

Σε άρθρο σε εφημερίδα που επικαλείται περιστασιακά τον «εθνικοσοσιαλισμό» (ενώ εμάς μας λέει «εθνοαναρχομπολσεβίκους») στις 13 Αυγούστου 2008 , με τίτλο «η βουλή έχει ανάγκη Ροβεσπιέρων και όχι εξεταστικής επιτροπής» αναφέρεται ότι «στις σημερινές ανάγκες της Πατρίδος, τα καθεστώτα Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη θα ήσαν ανεπαρκή» Και ότι επαρκές θα ήταν ένα καθεστώς «Ροβεσπιέρων» με «τρόμο» και …γκιλοτίνες.

Αντί για τα καθεστώτα του .... Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη αλλά και αντί για την αστική επανάσταση της Γαλλίας, που στηρίχθηκε ως γνωστών σε μεγάλο βαθμό και από τις αστικές μασονικές στοές, και ήταν ο προπομπός του καπιταλισμού , εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές , (οι αν θέλετε εμείς οι κακοί «εθνοαναρχομπολσεβίκοι» κατά την ακροδεξιά οπτική) σήμερα εμπνεόμαστε περισσότερο από τα ιδανικά της σωτηρίας της παράδοσης , της τιμής και της αξιοπρέπειας που ενέπνευσαν τους υπερασπιστές της Βανδέας.

Δείτε τι έγραψε για το θέμα ο μεγάλος εθνικοσοσιαλιστής επαναστάτης Έρνστ Ραιμ :

Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση σημαίνει ρήξη με τις αντιλήψεις της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Η Γαλλική Επανάσταση εξήρε τον ατομισμό σαν κάτι ιερό και άθικτο και , για να τον επιβάλει , διακήρυξε πως όλοι έχουν ίσα δικαιώματα και πως όλες οι γνώμες είναι ισότιμες , ενώ αναγνώριζε μόνο μια ανώτερη αρχή , την οποία μάλιστα περιέβαλλε με θεϊκές τιμές : τον ορθολογισμό.Η φανφάρα «ελευθερία - ισότης - αδελφότης» υψώθηκε θριαμβευτικά σαν αετός πάνω από τους πολιτισμένους λαούς και κατέκτησε τον κόσμο. Στη δυτική δημοκρατία , οι αντιλήψεις της Γαλλικής Επανάστασης βρήκαν την πολιτική τους έκφραση. Και σήμερα, μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας μένει προσκολλημένο στη δυτική δημοκρατία , σύμφωνα με την αρχή της αδράνειας , όπως αυτή εκδηλώνεται στις αντιλήψεις της μάζας.

Σ' αυτόν τον ορθολογιστικό τρόπο σκέψης , που αξιολογεί τις προθέσεις με αποκλειστικό κριτήριο την εξωτερική τους επιτυχία και που αξιολογεί την ορθότητα μιας άποψης εντελώς μηχανικά - ανάλογα με το πόσοι έχουν αυτήν την άποψη - σ' αυτόν τον τρόπο σκέψης που πιστεύει μόνο σε όσα μετριούνται και ζυγίζονται , ο Εθνικοσοσιαλισμός αντιπαραθέτει μια νέα μορφή ιδεαλισμού , που ο κόσμος της δημοκρατίας δεν μπορεί να κατανοήσει , διότι η εσωτερική της φύση του είναι ολότελα ξένη.Στη Νέα Γερμανία , μπήκαν στην άκρη πολλές - και για την ακρίβεια , οι υψηλότερες – αξίες , που η δημοκρατία θεωρεί ιερές και αδιαπραγμάτευτες : η απόλυτη προτεραιότητα της διανόησης , η αναντίρρητη και εγγενής αξία του ατόμου , η αναμφίβολη ισότητα όλων των ανθρωπόμορφων όντων , η λατρεία προς τη βούληση της πλειοψηφίας , προς την επιτυχία , προς τους αριθμούς.Στα παραπάνω, ο Εθνικοσοσιαλισμός αντιπαρέταξε δυνάμεις , που δεν μπορούν να μετρηθούν και να ζυγιστούν , που δεν γίνονται αντιληπτές με υπολογισμούς και λογική : τις δυνάμεις της ψυχής και του αίματος.Ο Εθνικοσοσιαλιστικός κόσμος των ιδεών είναι στη σύλληψη του εντελώς διαφορετικός από τον αντίστοιχο της δημοκρατίας. Είναι αδύνατο να καταλάβουμε και να αξιολογήσουμε σωστά τις εξωτερικές εκδηλώσεις του Εθνικοσοσιαλισμού , αν δεν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα ουσιαστικά θεμέλια του Εθνικοσοσιαλισμού.
Αντιλαμβανόμαστε την επανάσταση με την ευρύτερη και βαθύτερη έννοιά της. Επανάσταση δεν είναι μια αλληλουχία βίαιων γεγονότων. Επανάσταση είναι η καθολική ρήξη μιας εποχής και ενός λαού με όσα προηγήθηκαν , είναι ο μετασχηματισμός της λαϊκής σκέψης - είναι η εμφάνιση μιας νέας κοσμοθεωρίας.

Τελικά είναι τα παραπάνω ο εθνικοσοσιαλισμός , ή μήπως όλα αυτά είναι «εθνοαναρχομπολσεβικισμός» και ο πραγματικός εθνικοσοσιαλισμός είναι στο παρακάτω βίντεο ;


http://www.youtube.com/watch?v=uDjYH9W9b34


Αφήνουμε τον αναγνώστη να κρίνει. «Όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» γράφει το σχόλιό στο φόρουμ που αναφέραμε. Σκεφτείτε το και σεις και αποφασίστε. Είστε μαζί τους ; Αν όχι τότε προσέξτε τους , διότι όπως λένε οι ίδιοι , σας θεωρούν εναντίον τους και άρα είναι εναντίον σας …