Domenico Leccisi: ένας ακόμα Φασίστας της αριστεράς (II)

Η πρώτη Κυβέρνηση του Χριστιανοδημοκράτη De Gasperi υπήρξε  η 65^η και τελευταία κυβέρνηση του Βασιλείου της Ιταλίας. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας Κυβέρνησης εθνικής ενότητας με ευρύτατη μάλιστα αποδοχή[1]. Φιλοδοξούσε  να φέρει σε πέρας  το δύσκολο έργο της ομαλής , δίχως επικίνδυνους κλυδωνισμούς προσαρμογή της χώρας στις πρώτες ανάγκες και απαιτήσεις της νέας μεταπολεμικής εποχής. Η ορκωμοσία της έλαβε χώρα  στις 10 Δεκεμβρίου 1945. Τον Απρίλιο του 1946 στον απόηχο της κλοπής του λειψάνου του Μουσολίνι από το νεκροταφείο του Musocco συγκλήθηκε στη Ρώμη το προγραμματισμένο 1^ο Εθνικό συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών (DC) [2] Τον Μάιο, και ενώ η ιταλική αστυνομία προσπαθούσε  να ανακαλύψει τους δράστες του πρωτοφανούς γεγονότος, ο Leccisi, ταξίδεψε ανενόχλητος μέχρι τη Ρώμη, όπου παλιοί σύντροφοι και ομοϊδεάτες είχαν ξεκινήσει επαφές και συζητήσεις για τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα,  σε θέση να καλύψει ιδεολογικά   τους παλιούς αγωνιστές και τις οικογένειες τους και παράλληλα να προστατέψει όλους εκείνους που στο όνομα του αντιφασισμού εξακολουθούσαν να υποφέρουν αδιαμαρτύρητα τα πάνδεινα [3].

Το βασικό  θέμα συζήτησης επικεντρώθηκε , όπως ήταν λογικό, στη μορφή που όφειλε να πάρει  το καινούριο πολιτικό σχήμα και σχεδόν από την αρχή διαμορφώθηκαν και σταθεροποιήθηκαν δύο κύριες τάσεις. Εκείνη η περισσότερο ορθόδοξη που ήθελε  το κίνημα να στηριχθεί πάνω στις αξίες τις αρχές και τις παραδόσεις της παλιάς δημοκρατίας του Σαλό με εκφραστές τους Almirante. ,Leccisi, Pino Rauti   και εκείνη των νεωτεριστών που επιθυμούσαν χαλαρούς δεσμούς με το παρελθόν, αποδοχή των δημοκρατικών κανόνων, πολιτικές συνεργασίες με τα άλλα κόμματα, και αμερικανόφιλους προσανατολισμούς [4]. Στις 2 Ιουνίου 1946 οι Ιταλοί και οι Ιταλίδες συνέρρευσαν στις κάλπες με μια διπλή υποχρέωση, Να αποφανθούν για τη τύχη της Μοναρχίας[5] και να ψηφίσουν τους εκπροσώπους τους για τη Συντακτική Συνέλευση [6]. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δικαίωσε τη Δημοκρατία.[7]  Στις 13 Ιουνίου, στον απόηχο του εκλογικού αποτελέσματος οι Μοναρχικοί προχώρησαν στην ίδρυση πολιτικού κόμματος (Partito Nazionale Monarchico - PNM) με πρώτο γραμματέα τον Alfredo Covelli [8] και πρώτο στόχο ένα καλό ποσοστό στις πολιτικές εκλογές όποτε και αν γίνονταν αυτές[9].

Στις 22 Ιουνίου 1946, ένα Προεδρικό Διάταγμα περί αμνηστίας εκτόνωσε  σε κάποιο βαθμό την ένταση [10]. γιατί αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι καταδικασμένοι για  μικρότερα πολιτικά αδικήματα [11] αποφυλακίστηκαν.   Στις 28 Ιουνίου 1946 η Συντακτική Συνέλευση στη πρώτη συνεδρίαση της εξέλεξε προσωρινό Αρχηγό Κράτους τον Enrico De Nicola, με ευρύτατη πλειοψηφία .[12]  Στις 14 Ιουλίου τη πρώτη Κυβέρνηση De Gasperi διαδέχτηκε η Δεύτερη που πρακτικά ήταν η πρώτη Κυβέρνηση της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ήταν και αυτή Κυβέρνηση συνασπισμού [13]  βραχύχρονη και ασταθής σαν και αυτές που  ακολούθησαν στη συνέχεια [14]. Στο μεταξύ, η αστυνομία στο Μιλάνου κατάφερε τελικά να εξαρθρώσει τη παράνομη οργάνωση του Leccisi συλλαμβάνοντας τον ίδιο και  αρκετούς από τους συντρόφους του. Με τον Leccisi στη φυλακή ,περιμένοντας τη δίκη του , την παράνομη οργάνωση διαλυμένη, η ανεύρεση του λειψάνου του Μουσολίνι ήταν τελικά ζήτημα χρόνου. Στις 10 Αυγούστου 1946 ξεκίνησε στο Παρίσι η Διάσκεψη για την ειρήνη όπου η   Ιταλία  όφειλε να παλέψει μόνη, ενάντια στις διεκδικήσεις ενός εχθρικού κόσμου[15]. Στις 12 Αυγούστου ο πατέρας Parini συνοδευόμενος από τον Αστυνομικό Διευθυντή του Μιλάνου Agnesina, και τον αρχηγό του πολιτικού γραφείου , Ancillotti, μετέβησαν στο μοναστήρι της Certosa της Pavia  για να παραλάβουν το  λείψανο του Μουσολίνι και να το επιστρέψουν στο Μιλάνο.

To 1946 έκλεισε πολιτικά με τη γέννηση ενός ακόμη πολιτικού σχήματος. Οι συζητήσεις που είχαν λάβει χώρα το καλοκαίρι οδήγησαν τελικά σε ένα είδος πολιτικού και ιδεολογικού συμβιβασμού,[16] και στη γέννηση του Ιταλικού Κοινωνικού  Κινήματος. Πρώτος Γραμματέας του ήταν ο GiacintoTrevisonno [17]Το 1947 ξεκίνησε με ένα επίσημο και πολλά υποσχόμενο ταξίδι του Πρωθυπουργού Alcide De Gasperi στις ΗΠΑ [18] , στη Ρώμη πραγματοποιήθηκε το XXV Έκτακτο Συνέδριο του PSIUP [19] και μια διπλή πολιτική δολοφονία στο Μιλάνο πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων μια που τα θύματα ήσαν φασίστες.[20] Αμέσως σχεδόν μετά την επιστροφή του Πρωθυπουργού από την Αμερική , στις 2 Φεβρουαρίου 1947, η 2η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε  την εξουσία στη 3η[21] και την 1η Ιουνίου του ίδιου χρόνου, η 3η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε με τη σειρά της την εξουσία στη 4η [22].

Στη διάρκεια της θητείας αυτής της 4ης κυβέρνησης σημειώθηκαν στο χώρο του MSI κάποιες διαφωνίες τακτικής που οδήγησαν στις 15 Ιουνίου στη παραίτηση του Trevisonno από τη Γραμματεία του Κινήματος [23] και το Νοέμβριο, η χώρα έζησε  την απόπειρα ενός "κόκκινου" πραξικοπήματος στο Μιλάνο.[24].  Στις 18 Απριλίου  1948,  οι Ιταλοί και οι Ιταλίδες, κλήθηκαν και πάλι στις κάλπες, μέσα σε ένα έντονα πολωμένο κλίμα να αποφασίσουν για τη Κυβέρνηση τους . Κονταροχτυπήθηκαν από τη μια οι Χριστιανοδημοκράτες με τους συμμάχους τους [25] και από την άλλη το κοινό μέτωπο Σοσιαλιστών Κομμουνιστών. Οι Χριστιανοδημοκράτες με τους συμμάχους τους πλησίασαν την απόλυτη πλειοψηφία, το "μέτωπο" συγκρατήθηκε στο 30% και το νεοεμφανιζόμενο κίνημα του MSI   κατάφερε να εκλέξει ένα γερουσιαστή και  6 Βουλευτές.[ 26]. Στις 24 Μαΐου 1948 , σχεδόν ένα μήνα μετά τις εκλογές ,η 4η Κυβέρνηση De Gasperi παρέδωσε τη σκυτάλη της εξουσίας στη 5η [27]  Στη διάρκεια της θητείας της καινούριας κυβέρνησης, με σαφέστατο φιλοδυτικό προσανατολισμό σημειώθηκε στις  14 Ιουλίου 1948 μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του κομμουνιστή Togliatti [28]. Το γεγονός πυροδότησε καινούριες ταραχές και  συγκρούσεις με την αστυνομία. Στο τέλος τα πράγματα ηρέμησαν με παρέμβαση του ίδιου του Togliatti. Εκείνο το θερμό καλοκαίρι ,ύστερα από μια παραμονή 23 μηνών στις μιλανέζικες φυλακές ο Domenico Leccisi αποφυλακίστηκε. 

πηγή