Ο «καταραμένος αναρχοφασίστας» Νίκος Βεργίδης: Αυτόνομος, Άναρχος και Αμετανόητος, ένας «συνειδητός ασυμβίβαστος» - και ένα άρθρο του στο περιοδικό «Έρημη Χώρα» - (.pdf)

«Λοιπόν στο χέρι μας - στο χέρι δηλαδή του απλού λαού - είναι ν' ανατρέψουμε τους δολοφονικούς αστικούς μύθους και τους δήθεν «ηθικούς» πειθαναγκασμούς τους. Στο χέρι μας είναι να συντρίψουμε τούτο το κράτος των ηλιθίων αρθρώνοντας τον ολοκληρωτικά νέο λυτρωτικό Λόγο. Στο χέρι μας είναι να μετατρέψουμε τα αγχώδη βογγητά της μπουκωμένης κοινωνίας «μας», σ' εξαγνιστικό Λόγο μιας ετοιμόγεννης «παρθένας» μήτρας»

Νίκος Βεργίδης - 1986

του Wolverine

Μια ριζοσπαστική προσωπικότητα που δεν αναφέρθηκε στην ανάρτηση για τον «αναρχοφασισμό» - δείτε εδώ το άρθρο που προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ενόχλησε σφόδρα τους «τυφλοπόντικες» εντός και εκτός διαδικτύου - είναι ο Διονύσης Κατσαρός ή Νίκος Βεργίδης για όσους γνωρίζουν το συγγραφικό του έργο.

Μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία και εργάτης της πένας που δεν φοβήθηκε τις απειλές για την ζωή του και για πολλούς δολοφονήθηκε μετά από ένα «σενάριο» στο κέντρο των Αθηνών, από αυτούς που δεν ήθελαν να «φωτίζει» με το έργο του τα σκοτεινά λαγούμια της εξουσίας. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι και η Ισραηλινή Mossad είχε ενεργό ρόλο αλλά αυτός είναι ένας ισχυρισμός που δεν έχει αποδειχθεί. Ένας αναθεωρητής της ιστορίας που ξεκίνησε την πορεία του από την μαρξιστική αριστερά και κατέληξε σύμφωνα με κάποιους στον «νεοφασισμό» και στις «απόκρυφες γραφές» του Εθνικοσοσιαλισμού.

Ο γράφων είχε την τύχη να ακούσει μαρτυρία από γνωστό εκδότη του «χώρου» ο οποίος δεν βρίσκεται σήμερα στην ζωή, και να «ομολογεί» ότι αυτός ήταν που επηρέασε καίρια τον Νίκο Βεργίδη προτείνοντας του γνωστά αντιδημοκρατικά έργα όταν ως νεολαίος έψαχνε βιβλία πολιτικής φιλοσοφίας στα ράφια του βιβλιοπωλείου του. Και ενώ στην αρχή είχε «μολυνθεί» από τον «αντιφασισμό» σταδιακά η σκέψη του εξελίχθηκε και προσέγγισε την «απαγορευμένη» γνώση του Αίματος και της Φυλής, του δικού μας Σοσιαλισμού και της πίστης στην γη των Προγόνων.

Ανατρεπτικός, οξυδερκής, ένας συγκλονιστικός «χείμαρρος» που σε καθηλώνει στα έργα του τα οποία είναι εξαντλημένα και δυσεύρετα και σε υψηλές τιμές αν έχει κάποιος την τύχη να βρει ένα από αυτά (εκδόσεις Arcadia).

Πληροφορίες για το περιεχόμενο τους εδώ …

Αξίζει κάποιος να τα μελετήσει όχι μόνο λόγω της πολιτικής ανάλυσης αλλά και της αιρετικής σκέψης που τον ξεχώριζε ανάμεσα στο πλήθος. Ένας άνθρωπος άγνωστος στους συναγωνιστές όπως και τόσοι άλλοι (…) που δεν προβλήθηκαν ποτέ αφού επικράτησαν οι «φελλοί» και οι «μαριονέτες» της αστικής ακροδεξιάς.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 διατηρούσε το «Λαϊκό Βιβλιοπωλείο» στην Εμμανουήλ Μπενάκη και συνεργαζόταν με τους αυτόνομους και «εθνικοεπαναστάτες» της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Αντίδοτο» - μπορούσε κάποιος να το βρει εκεί αλλά και ο ίδιος διαφημιζόταν στις σελίδες του περιοδικού - μια «οξύμωρη» συνεργασία ενός ανθρώπου που «θαύμαζε» τον Αδόλφο Χίτλερ αλλά έβρισκε φιλίες και συνεργασίες στους κύκλους των συναγωνιστών που εκτιμούσαν την σκέψη των Otto και Gregor Strasser κ.α. προσώπων της «αριστερής» τάσης του Ε/Σ κινήματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνο τον καιρό κράτησε αποστάσεις από γνωστή «ναζιστικοφανή» κίνηση αφού τον απωθούσε σφόδρα ο απροκάλυπτος «καταγωγιακός» χαρακτήρας συγκεκριμένων προσώπων και οι παρασκηνιακές διεργασίες. Με αυτή του την σοφή επιλογή θα μπορούσε να πει κάποιος ότι προφήτεψε την μελλοντική εξέλιξη των «ακροδεξιών» κοινοβουλευτικών «τσοπάνηδων» και «προβάτων» που καπηλεύτηκαν τις επαναστατικές ιδέες και σήμερα είτε κατέληξαν συνοδοιπόροι της δεξιάς και σε υπουργικούς θώκους είτε βρέθηκαν σταδιακά και υπό τον διαρκή σαρκασμό του αντιφασιστικού «όχλου» ατιμασμένοι και κρεμασμένοι στα τσιγκέλια του σφαγείου της αστικής δημοκρατίας προς παραδειγματισμό.

Το έργο του είναι απαγορευτικό για όσους φοράνε παρωπίδες - και είναι πολλοί αυτοί - και σοκαριστικό για αυτούς που καθοδηγούνται από τα ψέματα των ΜΜΕ και των διεθνών σκηνοθετών. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν ότι επηρέασε κάποιους συμπατριώτες μας που διαφωνούσαν με τις «φασιστικές» ιδέες και τους οδήγησε σταδιακά στο να αλλάξουν τρόπο σκέψης και την ματιά τους στην ιστορία και να βρεθούν σε ένα χαράκωμα που μέχρι χτες νόμιζαν ότι ήταν ο «εχθρός».

Ο ιδιαίτερος θαυμασμός του για τον Γκεβάρα αλλά παράλληλα και για τις ηγετικές μορφές του Εθνικοσοσιαλισμού οδήγησε τους γνωστούς θαμώνες του Περισσού αλλά και άλλους «γνώστες» να τον χαρακτηρίσουν δημοσίως ως «ιδιότυπο εκφραστή του Ελληνικού νεοφασισμού» αλλά και «αναρχοφασίστα» λόγω του γεγονότος ότι τα βιβλία του, τους είχαν προκαλέσει νευρικό κλονισμό και δεν ήθελε καμιά «κομματική στέγη» ή αρνιόταν να σιτίζεται από τους φόρους που δίνει το κράτος στα κοινοβουλευτικά πλοκάμια του. Ο Νίκος Βεργίδης ήταν αυθεντικός, μοναδικός και παρά το γεγονός ότι μπορεί να διαφωνεί κάποιος μαζί του σε κάποια συμπεράσματα η πορεία του ήταν και η κατάθεση του: 

Αυτόνομος, Άναρχος, Αμετανόητος … και φυσικά «καταραμένος».

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» τον Μάρτιο του 2017 είχε παρουσιάσει το πρώτο τεύχος της «Έρημης Χώρας» στο οποίο συμπεριλαμβανόταν το άρθρο του Νίκου Βεργίδη με τον τίτλο «Οι γονείς του έθνους και οι μιγάδες παιδιά τους». Μπορείτε να κάνετε κλικ πάνω στις εικόνες για να το διαβάσετε ή να κατεβάσετε ολόκληρο το άρθρο σε .pdf εδώ καθώς και τα τρία από τα τέσσερα τεύχη του περιοδικού στον σύνδεσμο εδώ …