Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί του Κασιδιάρη δεν περίμεναν τον πρόσφατο εκλογικό θρίαμβο του κόμματος «Σπαρτιάτες». Είναι σίγουρο ότι το βράδυ που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα ο πρώην νο2 της «Χρυσής Αυγής» δικαιώθηκε τουλάχιστον σε εκλογικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Φτάνει όμως ένα σημαντικό ποσοστό για να προχωρήσει ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται το λιγότερο ως το «αυγό του φιδιού» από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ; Σαφέστατα οι ανύπαρκτες δομές του κόμματος και η αδυναμία ενός πλήρη ελέγχου των προσώπων και των πολιτικών τακτικών λόγω της φυλάκισης του Κασιδιάρη δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για το άμεσο μέλλον. 

Μια παλαιότερη ανακοίνωση του κόμματος θυμίζει την γνωστή συνταγή του εισοδισμού της δεξιάς σε σχηματισμούς που στηρίζονται - καλώς ή κακώς - από εθνικιστές. Τόνιζαν χαρακτηριστικά ότι "Στα 4 χρόνια ύπαρξης τους οι Σπαρτιάτες και εν μέσω σκληρής και απάνθρωπης λιτότητας έχοντας βοηθήσει ηθικά και υλικά μόνο Έλληνες έκαναν το μεγάλο βήμα και έγιναν πολιτικός σχηματισμός. Εμείς οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ εκφράζουμε σε πραγματικό και απόλυτο βαθμό την λαϊκή πατριωτική Δεξιά, το τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, είμαστε θεματοφύλακες των πατροπαράδοτων αρχών και αξιών του Ελληνισμού, και τιμάμε τις παραδόσεις μας που σήμερα εκλείπουν από την δημόσια ζωή της χώρας". Και επειδή τα γραπτά μένουν, φτάνει να δούμε τις επόμενες κινήσεις για να σκεφτούμε αν θα δικαιωθούν αυτοί που φοβούνται μια επανάληψη της κομματικής οπερέτας που ανέβασε πριν χρόνια στο κομματικό θέατρο ο Μιχαλολιάκος και οι βουλευτές του. 

Υπάρχουν κάποια δεδομένα και αυτά είναι:

1. ότι το σύστημα με εντολή της δεξιάς που θα ξεσπαθώσει λόγω του ποσοστού που πήρε θα συνεχίσει να ασχολείται με το κόμμα αυτό για να προχωρήσει σε άλλες υπόγειες διεργασίες σχετικά με το Αιγαίο και τις επαφές με τον Αμερικανικό παράγοντα. 

2. το εξουσιαστικό κέντρο αν δεν καταφέρει να περιορίσει τις έδρες μέσω του εκλογοδικείου θα προσπαθήσει με μπροστάρη το παρακράτος να τρομοκρατήσει τους εθνικιστές οι οποίοι νιώθουν να έχουν - μετά από χρόνια - υψηλό ηθικό. Οι συνταγές για να το πετύχει αυτό είναι πολλές και αυτό θα πρέπει να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. 

Η σημερινή ηγεσία του κόμματος «Σπαρτιάτες» δείχνει με μια γρήγορη «ανάγνωση» να είναι σάρκα από την σάρκα μιας ακροδεξιάς έντονα αστικής και σε κάποια σημεία νεοφιλελεύθερης. Την εικόνα αυτή την έχουμε δει και στην υπόλοιπη Ευρώπη και δεν πρέπει να μας προκαλεί μεγάλη εντύπωση. Αν και θυμίζει αντίστοιχες περιπτώσεις όπως της Γαλλίας και της Ουγγαρίας ας μην ξεχνάμε ότι η ελληνική άκρα δεξιά πάντα διατηρούσε τα δικά της μοναδικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Τα κανάλια όμως δεν θα σταματήσουν ούτε λεπτό να οργιάζουν στα δελτία ειδήσεων, η Κανέλλη δεν θα σταματήσει να φωνάζει με το «χωνί» για τον «κακό φασισμό», οι εκπομπές δεν θα σταματήσουν να θυμίζουν ότι η δημοκρατία κινδυνεύει. Χρέος όλων όσων στήριξαν για λόγους προσωπολατρίας ή ακόμη και από ανάγκη το κόμμα του Κασιδιάρη  δεν είναι να μείνουν απλοί παρατηρητές αλλά να διαδραματίσουν έναν καίριο ρόλο αν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά σε εκπλήξεις. 

Αν τα πράγματα μπουν πάλι στην διαδικασία ενός πολιτικού αυτόματου πιλότου θα έχουμε στο όνομα του «εθνικισμού» την επανάληψη σκηνών που θα προκαλέσουν την γενική θυμηδία. Πρόσωπα που προέρχονται από τον χώρο της δεξιάς και διατηρούσαν στο παρελθόν επαφές με τέκτονες, στελέχη που δείχνουν να γοητεύονται από την ομορφιά της νεοφιλελεύθερης μέδουσας και προάγουν απόψεις φιλικές στον παγκόσμιο καπιταλισμό, όχι μόνο δεν είναι σύμμαχοι των εθνικιστών αλλά διαχρονικά οι μεγαλύτεροι εχθροί τους. Για την άλωση του «χώρου» από την δεξιά και την άκρα δεξιά έχουν μιλήσει πολλοί τα τελευταία χρόνια όμως είναι η πρώτη φορά που άτομα που ουδέποτε δήλωναν εθνικιστές μέχρι πριν λίγο καιρό δείχνουν να έχουν τα ηνία και τον πλήρη έλεγχο ενός «βιαστικού» κομματικού σχηματισμού που στηρίζεται και από τους εθνικιστές. 

Οι όποιες μελλοντικές κινήσεις και επιλογές στην πολιτική σκακιέρα βαρύνουν τον άδικα φυλακισμένο στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Κασιδιάρη ο οποίος εμπιστεύτηκε ένα κόμμα χωρίς γραφεία πρόγραμμα αρχές και αξίες, μια ομάδα προσώπων που δεν φοβούνται να δηλώσουν ανοιχτά δεξιοί, έναν σχηματισμό που δείχνει αμφίβολο αν θα αντέξει στις μελλοντικές πιέσεις του συστήματος εξουσίας. Το μόνο θετικό σε όλο αυτό το δυστοπικό σενάριο είναι η παρουσία ποιοτικών συναγωνιστών στις παρυφές της κομματικής αρχής οι οποίοι οφείλουν να αντιδράσουν. Οι ριζοσπάστες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές που διάλεξαν την αποχή ή κάποιο άλλο κόμμα δεν έχουν να περιμένουν κάτι από τους «Σπαρτιάτες» αφού είναι φανερό ότι ο αντιφασισμός είναι μια προμετωπίδα της επικοινωνιακής τους τακτικής που θα απλωθεί περισσότερο στα έδρανα του κοινοβουλίου και στις προγραμματικές δηλώσεις. 

Κρίνεται σκόπιμο να αναρωτηθούμε για μια ακόμη φορά τελικά σε ποιον «χώρο» ανήκουμε μπροστά στις κομματικές παρουσίες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με όλους αυτούς που συνεχίζουν να νιώθουν εχθροί της δημοκρατίας και του καθεστώτος. Χρέος όλων δεν είναι να μείνουμε στην κριτική απέναντι στο νέο πολιτικό μόρφωμα αλλά να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να προάγουμε την δική μας αισθητική και τις δικές μας αξίες. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια πλήρη επανεκκίνηση των ριζοσπαστικών κινήσεων και ομάδων, μια νέα διακήρυξη θέσεων και γιατί όχι ίσως ένα συνέδριο όλων αυτών που νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν έξω από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας αλλά και της νομιμοφροσύνης που εκτοξεύει η «λερναία ύδρα» της πατριδοκάπηλης αστικής άκρας δεξιάς η οποία αλλάζει πρόσωπα αλλά ποτέ τακτική και στρατηγική από το ’45 και μετά.