Παραμερίζοντας τις διαφορές μπροστά στην αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας: ένα άρθρο έκπληξη … για τον Manuel Hedilla, κορυφαίος Εθνικοσυνδικαλιστής και εκπρόσωπος της «αριστερής» τάσης του Ισπανικού Φασισμού και της «Τρίτης Θέσης» που συγκρούστηκε με τον Φράνκο και την Δεξιά αντίδραση!
(δημοσιεύτηκε στην επίσημη σελίδα του «Μετώπου Νεολαίας» της «Χρυσής Αυγής» την 4η Φεβρουαρίου 2025)
«Πρέπει να σώσουμε τη λέξη «φασίστας» από τα στόματα των
εχθρών μας, από κάθε δημοκρατικό και αντιφασιστικό βερμπαλισμό. Πρέπει να δεχθούμε
αυτή τη λέξη ως πρόκληση».
Pierre Drieu La Rochelle
Εισαγωγικό σημείωμα του Σταύρου Λιμποβίση:
Εδώ και πολλά χρόνια κάποια πρόσωπα που κυριαρχούσαν στις ηγετικές θέσεις της «Χρυσής Αυγής» οδηγούσαν το κόμμα στην ιδεολογική κατηφόρα επιλέγοντας φετιχιστικές εκφράσεις και προσωπολατρικές πρακτικές.
Η άκρα δεξιά που συνδεόταν από παλιά με το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας και τα κομματικά παρασκήνια της δεξιάς κατάφερε σε λίγα χρόνια να αλώσει τις τοπικές οργανώσεις και τα κινηματικά μέσα ενημέρωσης.
Ιδίως δε μετά την κ(υ)νοβουλευτική εκπροσώπηση το σφιχταγκάλιασμα με την «επάρατη νόσο» συνεχίστηκε με τελικό αποτέλεσμα την ιδεολογική «γύμνια» και την διακοπή της επικοινωνίας με τα λαϊκά στρώματα.
Μεγάλη εξαίρεση στον κανόνα που επέβαλλαν μέσω των υπηρεσιών τα άτομα των πρεσβειών και της Μπακογιάννη, ήταν μικρές ομάδες της νεολαίας του κόμματος, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που προσπαθούσαν να προβάλλουν την «εργατίστικη» έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού.
Όλες αυτές οι προσπάθειες είτε διήρκησαν λίγο είτε είχαν μικρή ανταπόκριση αφού ο Νίκος Μιχαλολιάκος και κυρίως ο Ηλίας Κασιδιάρης - ο τελευταίος απαίτησε το «δαχτυλίδι» της κομματικής διαδοχής (με τον όρο να καταδικάσει δημοσίως ο γενικός γραμματέας και με δήλωση μετανοίας τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Φασισμό με ποιων την εντολή άραγε …) - ουδέποτε υπήρξαν μέλη της εργατικής τάξης ή «πόνεσαν» για το μεροκάματο.
Και επειδή ο πρώτος δίνει μια ύστατη μάχη με τον Χάρο στο νοσοκομείο προλογίζοντας ένα τέλος που δεν του αξίζει, δεν θα επεκταθούμε για τις λάθος επιλογές του και τις οργανωτικές παλινωδίες.
Ο δεύτερος παρόλο που βρίσκεται αδίκως στην φυλακή, με τον βερμπαλισμό του και τις τραγικές επιλογές του εξυπηρέτησε επί σειρά ετών τους σχεδιασμούς των εχθρών μας και θα κριθεί στο μέλλον από την εθνικιστική νεολαία!
Εξαίρεση στο δυσώδες αυτό περιβάλλον που όλα τα σκιάζει η αστική ακροδεξιά παράνοια και ο «πολιτικός αυνανισμός» με την χρόνια φιλική στάση απέναντι στην καθεστωτική αστυνομία και τον Νατοϊκό στρατό, είναι κάποιες μικρές «φλόγες» μέσα στο σκοτάδι που παίρνουν την μορφή ποιοτικών άρθρων όπως το παρακάτω.
Συγχαίρουμε δημοσίως τον αρθρογράφο/ους που επέλεξε/αν μια ηρωική μορφή της «Τρίτης Θέσης» και του επαναστατικού «αριστερού» Φασισμού και τους καλούμε να συνεχίσουν στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας μακριά από τις «κομματικές νόρμες» που θυμίζουν τις «μούμιες» του Περισσού.
Τους προτρέπουμε δε να αποχωρήσουν άμεσα από τις τάξεις της «Χρυσής Αυγής» που το λείψανο της σήμερα απλά κοσμεί την «αίθουσα μνήμης» της ελληνικής άκρας δεξιάς και κάθε τόσο «βαπτίζεται» στην δεξαμενή συντήρησης της κοινωνικής μηχανικής της κατοχικής εξουσίας.
Να ενταχθούν άμεσα στην ποιοτική έκφραση της «Εθνικής Αυτονομίας» και πρωτίστως στους «Αυτόνομους Αθηνών» - Αρχική - Athens Autonomous - την οργανωτική «αιχμή του δόρατος» για λόγους δυναμικής και εντοπιότητας.
Διαβάστε το άρθρο:
Ο Federico Manuel Hedilla Larrey ήταν Ισπανός Εθνικιστής, γνωστός ως διάδοχος του José Antonio Primo de Rivera και ο τελευταίος ηγέτης της γνήσιας Ισπανικής Φάλαγγας (Falange Española de las JONS). Ορφανός από πατέρα σε νεαρή ηλικία, μετακόμισε στο Μπιλμπάο όπου ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές σε Ρωμαιοκαθολικό σχολείο στον δήμο Barakaldo, στη Χώρα των Βάσκων. Στα 16 του χρόνια ξεκίνησε μαθητεία σε ναυπηγείο, αλλά η οικονομική κρίση τον οδήγησε στην ανεργία. Εργάστηκε στη συνέχεια στην οδοποιία και ως μηχανικός αυτοκινήτων στη Μαδρίτη.
Πολιτική Δράση
Το 1933 πληροφορήθηκε με ενθουσιασμό την ίδρυση της Φάλαγγας, ενός κινήματος με επαναστατικές ιδέες και στρατιωτική δομή. Ένα χρόνο μετά, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως τεχνικός επιθεωρητής σε εργοστάσιο στην Κανταβρία, έρχεται σε επαφή με το Κίνημα μέσω δύο συναδέλφων του. Σχεδόν αμέσως, ορίζεται επικεφαλής της κωμόπολης Renedo de Pielagos, οπού αναπτύσσει ιδιαίτερα επιτυχημένη δράση προσελκύοντας νέα μέλη και υποστηρικτές.
Τον Μάρτιο του 1935 επισκέπτεται την περιοχή ο Jose Antonio, που εντυπωσιάζεται από το έργο του και τον ορίζει επικεφαλής της Φάλαγγας σε ολόκληρη την επαρχία. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους συμμετέχει στο Εθνικό Συμβούλιο της Φάλαγγας, στην Μαδρίτη, ως εκπρόσωπος της βόρειας κοινότητας Santander.
Όμως, το 1936 η Φάλαγγα τίθεται εκτός νόμου και πλήθος ηγετικών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Jose Antonio, οδηγούνται στις φυλακές. Εν μέσω αυτής της κρίσης ο Hedilla αναλαμβάνει τον συντονισμό των διάφορων εθνικιστικών ομάδων. Η Φάλαγγα δεν είναι πλέον μια περιθωριακή ομάδα αλλά διαθέτει 240.000 καλά εξοπλισμένα μέλη. Ακολουθώντας τις οδηγίες του φυλακισμένου Αρχηγού του, συναντιέται με τον Στρατηγό Emilio Mola, με στόχο την οργάνωση ένοπλης ανατροπής του καθεστώτος.
Αν και τυπικά ήταν ο υπεύθυνος της Φάλαγγας μόνο στο Santander, ο Hedilla βρισκόταν στην La Coruña όταν έλαβε χώρα η στρατιωτική εξέγερση. Εκεί, συνδράμει αποφασιστικά στην κατάληψη της πόλης, ως επικεφαλής πολιτοφυλάκων της Φάλαγγας. Μετά από αυτή την νίκη καθίσταται ο de facto ηγέτης του Κινήματος, καθώς ο Jose Antonio παραμένει φυλακισμένος, και αναλαμβάνει επικεφαλής του «Προσωρινού Διοικητικού Συμβουλίου».
Ωστόσο, ο Hedilla με την «ταπεινή» καταγωγή, δεν διέθετε το κύρος του Primo de Rivera και σύντομα γίνεται εμφανής η ρήξη με τον κύκλο εξουσίας που περιέβαλλε τον Francisco Franco, δηλαδή τον κύριο εκφραστή των εξεγερμένων αντιδημοκρατικών δυνάμεων.
Από τα τέλη του 1936 υπήρχε διάχυτη η άποψη στις επαναστατημένες μάζες πως πρέπει να επιτευχθεί μια «ενοποίηση» όλων των εθνικών πολιτικών κινήσεων. Από την πρώτη στιγμή ο Hedilla αντιτάχθηκε στην πιθανότητα πραγμάτωσης αυτής της ενοποίησης. Στην πράξη όμως, ο Φαλαγγίτης αρχηγός δεν ήλεγχε τις ετερόκλητες ομάδες που τότε συνυπήρχαν στο εσωτερικό του κινήματος. Ερχόταν συχνά αντιμέτωπος με την ριζική αντίθεση άλλων ηγετών, καίτοι ο ίδιος στηρίζονταν από πυρήνες του Ισπανικού βορρά.
Ορισμένοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους γνησιότερους συνεχιστές της κληρονομιάς του Jose Antonio, ενώ άλλοι «νεοσύλλεκτοι» έβλεπαν στο πρόσωπο του Στρατηγού Franco τον δυνητικό ηγέτη μιας «ευρύτερης» παράταξης, αναγκαίας για την χώρα. Παρά το εχθρικό αυτό πλαίσιο, ο Hedilla υποστηρίχθηκε ενθουσιωδώς από τον Γερμανό πρέσβη Wilhelm Faupel, σε αντιδιαστολή βέβαια με τον πρέσβη της φασιστικής Ιταλίας, που δεν έχανε ευκαιρία να τον υποτιμά.
Απέναντι στον εσωτερικό διχασμό
Ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στον βορρά, ο Hedilla έμαθε ότι είχαν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις μεταξύ ορισμένων ηγετικών πυρήνων των Καρλιστών και των Φαλαγγιτών. Έτσι, ανακοίνωσε την διεξαγωγή ενός Εθνικού Συμβουλίου της Φάλαγγας, στις 25 Απριλίου για να αντιμετωπίσει θεσμικά την εσωτερική αταξία. Αντιτιθέμενοι σε αυτή την απόφαση, στις 16 Απριλίου του 1937 οι, κατ’ ουσίαν ακροδεξιοί, Davila, Aznar και Garceran σχηματίζουν μια αυθαίρετη επιτροπή ελπίζοντας να ελέγξουν το Κίνημα.
Ο Hedilla δεν άργησε να απαντήσει. Το ίδιο βράδυ οι Εθνικιστικές πολιτοφυλακές υπό τις διαταγές του, πραγματοποιούν έφοδο και ανακατάληψη των κεντρικών γραφείων του κόμματος, πετώντας έξω τους αντιπολιτευόμενους συμβιβαστές. Οι επικεφαλής της «μετριοπάθειας», αναζητούνται και συλλαμβάνονται μέσα στα καταλύματα τους, ακόμα και μετά από ανταλλαγές πυρών.
Φαινόταν πως είχε επιτευχθεί μια πρόσκαιρη επιτυχία για τον έλεγχο του κινήματος. Δυο ημέρες αργότερα έλαβε χώρα συμβούλιο κατά το οποίο ο Hedilla επανεκλέχθηκε εθνικός αρχηγός. Στην ψηφοφορία έλαβε δέκα ψήφους υπέρ και τέσσερις κατά, αλλά υπήρξαν και πολλές αποχές. Ακόμα και ο Franco αποδέχτηκε τον νέο ηγέτη σε μια σκηνή θερμού εναγκαλισμού μπροστά σε χιλιάδες Φαλαγγίτες στο μπαλκόνι του παλατιού του Επισκόπου της Salamanca. Ωστόσο, η αδελφική χειρονομία φαίνεται πως ερμηνεύτηκε τελικά σαν ένδειξη υποταγής της Φάλαγγας στον μελλοντικό δικτάτορα.
Μετά από αυτά τα γεγονότα το αρχηγείο του Franco αποφάσισε να εφαρμόσει ένα σχέδιο ενοποίησης όλων των αντικαθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων που δρούσαν στην περιοχή. Ο επικεφαλής της Φάλαγγας έλαβε στο σπίτι του, ως τετελεσμένο, ένα αντίγραφο του λεγόμενου «Διατάγματος Ενοποίησης», το οποίο μάλιστα ανακοινώθηκε δημόσια μέσω ραδιοφώνου.
Ο κομματικός φορέας που θα απορροφούσε όλες τις εξεγερμένες συνιστώσες της περιοχής θα ονομαζόταν «FET y de las JONS». Ως αντίδραση σε αυτή την αναγκαστική «ενοποίηση», εστάλη από τα κεντρικά γραφεία της Φάλαγγας ένα τηλεγράφημα στο οποίο ξεκαθαριζόταν ότι τα μέλη οφείλουν να συνεχίσουν να υπακούν μονάχα στις εντολές της ανώτατης διοίκησης του κινήματος, «για να αποφευχθούν οι παρερμηνείες» του Διατάγματος. Αυτό το τηλεγράφημα ερμηνεύτηκε ως πρόκληση απέναντι στα σχέδια του Franco.
Στην δυσμένεια του καθεστώτος
Τελικά, στις 25 Απριλίου του 1938, ο Hedilla συνελήφθη μαζί σε άλλους εξακόσιους Φαλαγγίτες, με την κατηγορία ότι είχαν συνωμοτήσει εναντίον του Franco. Η σύλληψη του προκάλεσε θυελλώδεις δημόσιες διαμαρτυρίες, αλλά πολλοί συμμετέχοντες σε αυτές συνελήφθησαν και αυτοί κατηγορούμενοι σαν… κομμουνιστές. Μέσω της καταστολής ο Franco έπνιξε τις αντιστάσεις των πρωτεργατών της Φάλαγγας και εδραίωσε την πολιτική του εξουσία ποδηγετώντας το εθνικό επαναστατικό κίνημα. Διόρισε επίσης τον βετεράνο Raimundo Fernandez Cuesta ως γενικό γραμματέα της νέας συστημικής «Φάλαγγας».
Στις 5 Ιουλίου του 1937 ο Hedilla καταδικάστηκε από το στρατοδικείο σε ισόβια κάθειρξη, ενώ λίγο έλειψε να εφαρμοστεί η θανατική ποινή. Πέρασε τα πρώτα τέσσερα χρόνια της καταδίκης του εξόριστος στην φυλακή των Las Palmas. Μετά την κρίση του Μαΐου του 1941, όταν αποφυλακίστηκαν μαζικά πολλοί παλαιοί μαχητές της Φάλαγγας ως μέτρο κατευνασμού, ο Hedilla μεταφέρθηκε στην Mallorca. Εκεί, έζησε έως το 1947, όταν και ανέκτησε την πλήρη ελευθερία του.
Μετά την φυλακή
Μετά την αποφυλάκιση του, δεν ανέλαβε τον οποιοδήποτε πολιτικό ρόλο στην φρανκική Ισπανία. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε μια μικρή εμπλοκή στο συνδικαλιστικό κίνημα, καταγγέλλοντας ρητά την αναρχοκομμουνιστική εκτροπή του και υπερασπίστηκε τα ιδεώδη ενός πλέριου Πατριωτικού Κοινωνισμού.
Χαρακτηριστική είναι μια μυστική αναφορά της CIA, από
τον Αύγουστο του 1948, για την δράση του Hedella μετά την αποφυλάκιση του:
«Οι προσπάθειες που φέρεται να γίνονται από τον Manuel HEDILLA Larrey να εξωθήσει σε αλλαγές το ισπανικό καθεστώς στρέφονται περισσότερο ενάντια στην κατάσταση που αντιπροσωπεύει ο FRANCO, παρά εναντίον του ίδιου του Caudillo. Σύμφωνα με τον [λογοκριμένο όνομα], ο HEDILLA χρησιμοποιεί τους πιστούς οπαδούς του στη Φάλαγγα, αλλά πιστεύει ότι η Φάλαγγα καθαυτή είναι τελειωμένη υπόθεση.
Ο HEDILLA δεν ενδιαφέρεται για
«υπονομευτικές» δραστηριότητες, προτιμώντας τη μεταρρύθμιση μέσω της
αντικατάστασης των ανίκανων στα σημαντικά αξιώματα. Αυτό το σκοπό επιδιώκει να
επιτύχει ασκώντας επιρροή σε μέλη της εθνοσυνέλευσης, ηγέτες του Μετώπου
Νεολαίας, γραμματείς της Πολιτικής Κυβέρνησης, Συνδικάτα κ.λπ. που μπορούν να
μιλήσουν χωρίς να χαρακτηρίζονται ως εχθροί του Καθεστώτος.
Ο Αρχιεπίσκοπος OLAECHEA της Βαλένθια φέρεται να αρνήθηκε να αποσύρει την πρόσκληση στον HEDILLA για να παραστεί σε θρησκευτική εορτή που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Άνοιξη, λέγοντας ότι δεν θα μπορούσε να αρνηθεί την αποδοχή σε καθαρά θρησκευτικές τελετές ενός τόσο Χριστιανού κυρίου.»
Ο Hedilla απεβίωσε στην Μαδρίτη στις 4 Φεβρουαρίου του 1970. Για πολλούς νοσταλγούς της «παλαιάς φρουράς» της αληθινής Φάλαγγας, έφτασε να συμβολίζει την αγνότερη ουσία μιας νέας δυναμικής διάστασης του Κινήματος, αυτής του εθνικοσυνδικαλισμού. Υπήρξε επίσης το σύμβολο της αντίστασης των ακραιφνών ιδεολόγων Φαλαγγιτών στην προδοσία του Franco, καθώς τοποθετήθηκε ξεκάθαρα ενάντια στο κύμα των σκόπιμων αυθαιρεσιών της Δεξιάς, η οποία ακόμα και με την χρήση των Μαροκινών μισθοφόρων, έθαψε με σφοδρότητα το όραμα για την δόμηση μιας Εθνικιστικής και Σοσιαλιστικής Ισπανίας.
Η
ιδεαλιστική θέση του Hedilla και των Συναγωνιστών του τελικά δικαιώθηκε, καθώς
ο Φρανκισμός έσβησε μαζί με τον ηγέτη του, δίχως δυστυχώς να αφήσει πίσω του
παρακαταθήκη ανάλογη των 36 ολόκληρων ετών διακυβέρνησης.
-wzor.jpg)
Άμεση αποφυλάκιση του Πολιτικού Κρατούμενου, Νικολάου Μιχαλολιάκου! Παρά το κακό της υγείας του η αστική δημοκρατία συνεχίζει και τον βασανίζει κρατώντας τον έγκλειστο και μακριά από την οικογένεια του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να διαφωνούμε και να διαφωνούσαμε με πολιτικές αποφάσεις της Χρυσής Αυγής, πρακτικές της και την ιδεολογική της κατρακύλα αλλά δεν παύουμε να νιώθουμε αλληλέγγυοι προς κάθε άδικα διωκόμενο αγωνιστή, ασχέτως αν αυτός δεν στάθηκε αλληλεγγυος σε εμάς. Είμαστε πρώτα απ' όλα εθνικοεπεναστάτες και αντιδημοκρατες!
Εύγε στην χα που προβάλει τον εθνικοσυνδικαλισμό, την επαναστατική σκέψη και εναγκαλίζεται ξανά με τον ριζοσπαστισμό. ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται πως η τρίτη θέση και η αριστερή τάση έχει αρχίσει να εμπνέει πολλούς στον χώρο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά κάνουν σχόλια στο ίντερνετ, στον δρόμο είναι πουθενάδες... Ευτυχώς ο θεός δεν τους έδωσε υψηλό iq ώστε να μπορούν να πάρουν την εξουσία - ή να μπορούν να πείσουν και κάνα άτομο - αλλά ανταυτου γράφουν για το πόσο καλός είναι ο Πούτιν, ο ντουγκιν και ο Στάλιν... Πάλι καλά ...
Διαγραφή1:40 Είμαστε αυτόνομοι και ενέργουμε έτσι. Δεν πάμε με το κοπάδι. Αυτόνομος εκγενετής, πίσω απο μία επαναστατική ενέργεια ειναι ένας απο εμάς. Ειτε με τους αναρχικούς είτε με τους τριτοθεσήτες. Τι δουλεια εχει ο Πουτιν και ο ντουγκιν ..εχεις μπερδεψει την βουρτσα με την π..
Διαγραφή1:40 το πίνεις αλήθεια αλβανικό μαύρο ρε
ΔιαγραφήΟ Μarx απελευθέρωσε το προλεταριάτο από τους φυσικούς του δεσμούς, για τους δικούς του σκοπούς. Ως διανοούμενος έθεσε τον εαυτό του έξω από όλους τους εθνικούς δεσμούς. Ως Εβραίος δεν είχε πατρίδα. Τότε διαβεβαίωσε το προλεταριάτο ότι και αυτό δεν είχε χώρα.
ΔιαγραφήΕίπε στο προλεταριάτο, ότι ο ισχυρισμός ότι μια γη και ένας λαός αποτελούσαν μια ενότητα, ήταν ψευδής.
Το έπεισε ότι το μόνο κοινό του καλό ήταν το οικονομικό συμφέρον, που ένωνε τους προλετάριους όλων των χωρών, πέρα από κρατικά ή γλωσσικά σύνορα.
- A. Moeller van den Bruck
11:31 Ο αναρχισμός είναι κατά του μαρξισμού. Και ο φασισμός επίσης δεν έχει πατρίδα, με την έννοια οτι πατριδα είναι ιδεα, για μια ευρωπη φασιστική.
Διαγραφή11:30 κανα μπάφο που και που αλλά οχι αλβανικό. και ο Γιούνγκερ την έπινε να ξέρεις.
ΔιαγραφήΟ Ledesma Ramos απέκτησε συμπάθειες ανάμεσα στους αναρχοσυνδικαλιστές πολιτοφύλακες, ενώ τα μέλη του αναρχικού συνδικαλιστικού κινήματος Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών [C.N.T.], κάλεσαν επανειλημμένα το κίνημα J.O.N.S., σε συμμαχία στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήευχής έργο να έρθει αυτη η μέρα.
ΔιαγραφήΑμεση αποφυλάκιση του πολιτικού κρατούμενου Ρωμανού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πίστη μας στην Τρίτη Θέση και στον Μαύρο Κρίνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πίστη μας σε έναν Θεό, Πατέρα, Παντοκράτορα.
Διαγραφή11:46 ιδεολογικά το λέω φίλε.
ΔιαγραφήΗ πίστη μας σε έναν άξιο Αρχηγό ικανό να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων του Αδόλφου Χίτλερ.
ΔιαγραφήΑυτές τις μαλακίες να μην έγραφες η στείρα προσωπολατρεία βαράει κόκκινο
ΔιαγραφήΉρθε η ώρα να τελειώνουμε με τις ψευδαισθήσεις. Μας χώρισαν, μας έστησαν σε απέναντι χαρακώματα, μας πότισαν προδοσία και ιδεολογική μαστούρα. Μα δεν είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου εφιάλτη; Ο Λένιν και ο Μουσολίνι, δυο τυχοδιώκτες σε διαφορετικά καζίνο Ο Μπακούνιν και ο Γκέμπελς, δυο μαστουρωμένοι σαμάνοι της ίδιας σαπισμένης γης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρουμε βαθιά μέσα μας: Οι κομμουνιστές θέλουν το τέλος του κόσμου, αλλά βαριούνται να το προκαλέσουν οι ίδιοι. Οι φασίστες θέλουν την τάξη, αλλά δεν ξέρουν πώς να ζήσουν μέσα της. Οι αναρχικοί είναι παιδιά των φαναριών, καμένοι ποιητές που προσκυνούν έναν Θεό που πέθανε πριν γεννηθεί.
Γι’ αυτό λέω: ΑΡΚΕΤΑ.
ΕΝΩΣΗ ΤΩΡΑ.
Προτείνω την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ: Ένα Καρναβάλι του Χάους. Μια επανάσταση που θα ξεκινήσει και θα τελειώσει μέσα σε μια μέρα, ένας πόλεμος χωρίς αντίπαλο, μια θρησκεία που θα πιστέψει μόνο τον εαυτό της.
συντροφος απ' τον 74ο όροφο
Συγκινητική ανάρτηση πραγματικά τελικά δεν έχουν όλοι οι αναρχικοί πουλήσει την ψυχή τους στον χρυσό μόσχο της αντιφα
ΔιαγραφήΔεν ξέρω αν τρολάρις αλλα για εμάς είναι η πίστη μας.Πρέπει να βρεθούμε ολοι εμείς καποια στιγμή απο κοντά. Δυστυχως είμαστε στο περιθώριο γιατι πολλά που γίνονται στον αυτόνομο χώρο δεν μας εκφράζουν, καθώς δεν έχουν όλοι αυτές τις αποψεις δυστυχώς. Καντε ένα κάλεσμα.
ΔιαγραφήΚαιρός να αντιληφθουν άπαντες ότι εθνικισμός χωρίς εργατική και αγροτική βάση δεν υπάρχει. Δεξιοί και ακροδεξιοί μας χρησιμοποιούν ως χρήσιμους ηλίθιους απέναντι στην αριστερά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραδόξως, ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Manuel Hedilla έφτασε στην τηλεόραση, πριν από λίγα χρόνια από τους συγγραφείς της εξαιρετικά δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Cuéntame como pasò», οι οποίοι μέσα από την ζωή μιας απλής οικογένειας εντοπίζουν την ιστορία της Ισπανίας από το 1968 έως την πτώση του Φράνκο, μέχρι τα πρώτα χρόνια του σοσιαλισμού του Felipe Gonzalez.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, σε ένα από τα πρώτα επεισόδια, ο πρωταγωνιστής της σειράς, ο νεαρός, ο Carlos, μιλά με έναν ηλικιωμένο άνδρα και ο οποίος του λέει ότι δεν μπόρεσε ποτέ να πάει στην απεργία της Πρωτομαγιάς εδώ και χρόνια. Του αναφέρει ότι κάθε φορά με συλλαμβάνουν και με εμποδίζουν να συμμετάσχω, ακόμα κι αν με αφήνουν αμέσως μετά ελεύθερο. Αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα πραγματικά να πάω εκεί, δεν έχω μείνει ποτέ σε όλη την πορεία και δεν μου μένουν πολλές Πρωτομαγιές ακόμη στην ζωή μου. «Μα εσύ είσαι … Kόκκινος;» τον ρωτάει ο νεαρός. «Όχι είμαι Φασίστας, αλλά Φασίστας πραγματικός όπως εκείνοι του Hedilla. Έχεις ποτέ ακούσει να μιλάνε για αυτόν;»
Και του εξηγεί ποιος ήταν ο Hedilla, πώς καταδικάστηκε και πώς ο ίδιος έλαβε ποινή φυλάκισης είκοσι ετών επειδή αντιτάχθηκε στον Φράνκο στο όνομα της αυθεντικής επανάστασης. «Πώς μας εξαπάτησαν, αγόρι ...» καταλήγει πικρά.
Ο Goznzalez δεν εφάρμοσε σοσιαλισμό. Άλλο κεντροαριστερά, άλλο σοσιαλισμός.
ΔιαγραφήΜπορείς να βάλεις στα σχόλια εδώ το link με το συγκεκριμενο βίντεο με το επεισοδιο του αποσπάσματος; Είναι αρκετά επεισόδια.
Διαγραφή«Τώρα θα περπατήσω με όποιον τύπο καταστρέφει αυτό το καθεστώς, με οποιονδήποτε, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. »
ΑπάντησηΔιαγραφή— Pierre Drieu la Rochelle, Gilles
"Η πιο μοναχική στιγμή στη ζωή κάποιου είναι όταν βλέπει όλο τον κόσμο του να καταρρέει, και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κοιτάζει αδιάκριτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι ο ίδιος ο θρυμματισμός που σε σπάει είναι η σιωπή που ακολουθεί, ο ήσυχος χώρος όπου συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει τίποτα πια να σωθει.
Κι εκείνη τη στιγμή, ξέρεις ότι δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος, ίσως, αλλά δεν θα γίνεις ποτέ χαμένος».
F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby
ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ " ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Το βιβλίο Πολιτικά κείμενα 1971 – 1974 του Γεώργιου Γρίβα – Διγενή είναι άγνωστο για τους περισσότερους αφού δεν κυκλοφόρησε ποτέ! Κατασχέθηκε ενώ βρισκόταν ακόμα στο τυπογραφείο ενώ λίγες μέρες αργότερα (Ιανουάριος 1977) συνελήφθη και ο επιμελητής - εκδότης του βιβλίου Ελευθέριος (Λευτέρης) Κ. Παπαδόπουλος.
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ηγετικό στέλεχος της ΕΟΚΑ Β κατηγορήθηκε για ανάμιξή του στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου κατά του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και αντιμετώπιζε βαρύτατες κατηγορίες.
Μεταξύ άλλων κατηγοριών ήταν και η κατοχή και εκτύπωση στασιαστικών εγγράφων.
Τα έγγραφα που επικαλείτο η αστυνομία δεν ήταν τίποτε άλλο από το εν λόγω βιβλίο με τα πολιτικά κείμενα του Γρίβα τα οποία γράφτηκαν κατά την πολυτάραχη περίοδο μεταξύ του 1971 – 1974.
Με το βιβλίο αυτό ο Παπαδόπουλος υπερασπίζεται τον Γρίβα και τη δράση του ενώ εξαπολύει μύδρους εναντίον του Μακαρίου αλλά και του Γλαύκου Κληρίδη.
Στον πρόλογό του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αφού εκθειάζει τον Γρίβα, παραθέτει τα κείμενά του Αρχηγού, θέλοντας όπως γράφει, να δώσει μια σημαντική ιστορική μαρτυρία και να φωτίσει μια σελίδα της ιστορίας «η οποία περισσότερον πάσας άλλης εγνώρισε την πλαστογραφίαν και διαστροφήν, από τους πλείστους εξ όσων ασχολήθηκαν με αυτήν».
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο «Εις την αγωνίστριαν της Ε.Ο.Κ.Α. η οποία ως γνήσια Ελληνίδα επετέλεσε, κατά τρόπον αξιοθαύμαστον και με αυταπάρνησιν το εθνικό της Χρέος προκειμένου, η Κύπρος να ενωθή με την Μητέρα ΕΛΛΑΔΑ»
Σχετικά με τις κατηγορίες που αφορούσαν το βιβλίο η κατηγορούσα αρχή (δικηγόρος Κώστας Κυπρίδημος) ισχυρίστηκε ότι: Μεταξύ Αυγούστου και 17ης Δεκεμβρίου 1976 εκτύπωσε έγγραφα υπό τον τίτλο "Πολιτικά Κείμενα 1971-74" στο οποίον περιέχονται σχόλια τα οποία είναι ενδεχόμενο να ενθαρρύνουν την προσφυγή σε βία.
Η υπεράσπιση του Λευτέρη Παπαδόπουλου (δικηγόρος Ανδρέας Ευτυχίου) απάντησε ότι: Δεν αποδείχθη υπόθεση γιατί η Κατηγορούσα Αρχή απέτυχε να αποδείξει δόλια πρόθεση του κατηγορουμένου και δεύτερο δεν απεδείχθη η ερμηνεία του υπό κρίση βιβλίου είναι στασιαστικού περιεχομένου. Ο κατηγορούμενος προέβη στη σύνταξη βιβλίου καλοπίστως.
Συγκεκριμένα για την εκτύπωση του βιβλίου "Πολιτικά Κείμενα" το δικαστήριο απεφάσισε:
" Εχοντες υπ' όψιν το περιεχόμενον των σχολίων του κατηγορουμένου, τους χαρακτηριοσμούς τους οποίους ούτος χρησιμοποιεί διά τον Πρόεδρον της Δημοκρατίας, την Κυβέρνησιν, τα όργανα ασφαλείας του κράτους, τας επικρατούσας συνθήκας κατά την περίοδον της εκτυπώσεως του βιβλίου ως ανέφερεν η Κατηγορούσα αρχή των οποίων το Δικαστήριον λαμβάνει δικαστικήν γνώσιν, ευρίσκομεν ότι η κατηργορούσα αρχή απέδειξε πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας και την πρώτην κατηγορίαν ως εκ τούτου ευρίσκομεν τον κατηγορούμενον ένοχον επί της πρώτης κατηγορίας".
Τελικά, στις 10 Αυγούστου 1977 ο τριανταπεντάχρονος τότε Λευτέρης Παπαδόπουλος καταδικάστηκε συνολικά σε φυλάκιση 80 ετών γιατί βρέθηκε ένοχος και στις εννέα κατηγορίες που αντιμετώπιζε (μεταξύ αυτών και η κατηγορία για το βιβλίο) αλλά θα εξέτιε ποινή φυλάκισης ισοβίων δεσμών δηλαδή 30 χρόνων.
Οι άλλες κατηγορίες είχαν σχέση με την παράνομη δράση του ως ηγετικό μέλος της ΕΟΚΑ Β.
Τελικά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος εξέτισε μόνο μικρό μέρος της ποινής του.
Το 2010 ο Ελευθέριος Παπαδόπουλος εξέδωσε δίτομο βιβλίο με τίτλο: Η μαρτυρία μου ενώπιον της Ad Hoc επιτροπής της Κυπριακής Βουλής δια τον "Φάκελον Κύπρου": προδότες και προδοσίες εις βάρος της πατρίδος μου, της γλυκείας Κύπρου (Λευκωσία: [χ.ο.], 2010).
Επίσης, έγραψε την εισαγωγή του βιβλίου: Πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής για το «Φάκελο της Κύπρου» (χωρίς περικοπές - χωρίς συντομεύσεις): με τα ιδιαίτερα πορίσματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΚΕ (Αθήνα: Ελεύθερη σκέψις, 1989)
Πέθανε τον Μάιο του 2019.
Antisthenis Demofontos
Μπαίνω στην ιστοσελίδα της πηγής και τουλάχιστον βλέπω στην αρθρογραφία Brasillach, Συκουτρή, Δραγούμη, Καζίνσκι, Eliade. Μπαίνω στην "εθνική αυτονομία" και βλέπω μόνο καπνογόνα και φουλφεις (ωραία, αλλά μόνο με αυτά κάνεις σύνδεσμο για παε, όχι κίνημα). Με τι ιδεολογικό κίνητρο να πάνε απο το α' στο β' όπως τους καλείς;
ΑπάντησηΔιαγραφή