Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ezra Pound - Canto I (Η κάθοδος του Οδυσσέα και των συντρόφων του στον Άδη)
Johann Heinrich Füssli, "Teiresias"
Αυτονομία (Βόρεια Ήπειρος)
του Πύρρου
Ήπειρος. Η γη των Αετών. Μια περιοχή με ιστορία Ελληνική που
μετράει χιλιάδες χρόνια. Οι κάτοικοι της πρωτοπόροι στις μάχες του
Έθνους. Διαχρονικό ανάχωμα στις επελάσεις των ανθελληνικών δυνάμεων.Σύμβολο
αντίστασης απέναντι στις πλουτοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης, χαράκωμα πίστης
απέναντι στους γενίτσαρους που πούλησαν την φυλετική ψυχή τους για τις υποσχέσεις
των δυτικών δυνάμεων και του Ασιάτη εισβολέα. Για κάποιους είναι πεδίο
εκλογικών διαδικασιών, για εμάς είναι φυλάκιο του λαού και της Πατρίδας.
Πάντα μόνη η Βόρεια Ήπειρος, πάντα ξεχασμένη,
πολλάκις προδομένη από τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των κομμουνιστών,
θύμα σκευωρίας της σύγχρονης κρατικής ραγιάδικης εξουσίας, τόπος βασανιστηρίων
για χιλιάδες που δεν προσκύνησαν. Ελάχιστοι γνωρίζουν για το διαχρονικό αντάρτικο
των Ελλήνων στα βουνά της Ηπείρου, τους διωγμούς και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
όπου οδηγούνταν όσοι δεν υπέκυπταν στις αυταπάτες του Χότζα και πέθαιναν αργότερα
στα μεταλλεία.
.jpg)
Ποιος γνωρίζει για τον μάρτυρα που πέθανε από απεργία πείνας στις
φυλακές του καθεστώτος; Για τα μπουντρούμια, τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια, την αναγκαστική εξοντωτική «εργασία»
που επέβαλλαν οι «σύντροφοι» του Γλέζου λόγω ενός μίσους που έθρεψαν οι μεγάλες
δυνάμεις και ενίσχυσε η παραφροσύνη της «αριστεράς» και της «δεξιάς»;
Οι Βορειοηπειρώτες μπλέχτηκαν χωρίς να το γνωρίζουν στα παιχνίδια των μυστικών υπηρεσιών και δεν κέρδισαν το παραμικρό. Απεναντίας προδόθηκαν από τους αντιφασίστες ακροδεξιούς, «ξεχάστηκαν» από τους δημοκράτες, έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης από τους συμπατριώτες τους για ένα κομμάτι ψωμί όταν πέρασαν τα σύνορα με την «μητέρα πατρίδα».
Οι Βορειοηπειρώτες μπλέχτηκαν χωρίς να το γνωρίζουν στα παιχνίδια των μυστικών υπηρεσιών και δεν κέρδισαν το παραμικρό. Απεναντίας προδόθηκαν από τους αντιφασίστες ακροδεξιούς, «ξεχάστηκαν» από τους δημοκράτες, έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης από τους συμπατριώτες τους για ένα κομμάτι ψωμί όταν πέρασαν τα σύνορα με την «μητέρα πατρίδα».
Μια «πατρίδα» που τους προσφώνησε Αλβανούς και ξένους … τους χτύπησε
με τα ΜΑΤ όταν διαμαρτυρήθηκαν για τις διώξεις των ομοεθνών τους, τους άφησε να σαπίσουν στις γαλέρες της εργοδοσίας και του κεφαλαίου, δεν τους στήριξε
όταν οι μισθοφόροι του UCK τους κυνηγούσαν με τα όπλα και τα μαχαίρια σε χωριά και
πόλεις, δείγμα εξωτερικής πολιτικής του γραικυλισμού. Τα δικαιώματα
της μειονότητας και η αυτονομία είναι φυσικά θέμα ταμπού για την άκρα
αριστερά και τους αναρχικούς αφού ο ανθρωπισμός τους είναι επιλεκτικός και
κοντόφθαλμος και η γη των ... Ζαπατίστας μάλλον πιο κοντά από την Ήπειρο!
Οι «εθνικόφρονες» δεν έπραξαν το παραμικρό όλα αυτά τα χρόνια για να στηρίξουν
αποφασιστικά την ομογένεια και δυστυχώς οι ευθύνες πέφτουν και στους ίδιους τους
ομογενείς που ζαλίστηκαν από τα φώτα του καπιταλισμού και ξέχασαν τις ρίζες και
το καθήκον. Μια περιοχή που σήμερα περνάει σιγά σιγά στα χέρια της νεοθωμανικής
πολιτικής και του ελέγχου της Αμερικανοσιωνιστικής εξουσίας δείχνει να πεθαίνει
μέρα με την μέρα και να ερημώνουν τα άλλοτε πανίσχυρα κέντρα της ομογένειας. Θα
μπορούσαν να γίνουν πολλά βέβαια αλλά τελικά «όσοι ουρλιάζουν για Πατρίς είναι
έτοιμοι να την πουλήσουν ώρα τρεις».
Υπάρχουν δάσκαλοι, σύλλογοι και
προσωπικότητες που δεν υποστέλλουν την σημαία, δεν εγκαταλείπουν την Βόρεια
Ήπειρο και συνεχίζουν να δηλώνουν την Ελληνική τους ταυτότητα. Είναι χρέος μας να τους στηρίξουμε με κάθε τρόπο.
Σκέψεις εν όψει Θερινού Ηλιοστασίου …
του Wood
Brother
Βρισκόμαστε εν όψει του Θερινού Ηλιοστασίου, το οποίο
σηματοδοτεί την μετάβαση στο Καλοκαίρι, μία εποχή που η φύση δρέπει καρπούς μία
άκρως παραγωγική περίοδος που παρέχει στον άνθρωπο εφόδια υλικά και πνευματικά
για την επιβίωση και εξέλιξη του. Αυτήν την ίδια εποχή, οι κεφαλαιοκράτες την εκμεταλλεύονται
αφύσικα, προωθώντας έναν καταναλωτικό οργασμό, που εμπορεύεται και ξεπουλάει τα
πάντα στον βωμό του Μαμμωνά, ακόμα και το πνεύμα των Προγόνων μας, αφού πρώτα
το διαστρεβλώσουν αρρωστημένα. Σαν
αποτέλεσμα έχουμε τον λεγόμενο «οικονομικό πολιτισμό», που φέρνει εκατομμύρια
τουριστών στην πατρίδα μας, για να θαυμάσουν μία Κοσμοθέαση που το σύστημα
θέλει να παρουσιάζει ως νεκρή, περνώντας το μήνυμα που θέλει, πως η Ελλάδα
είναι πλέον ένα μουσείο - μαυσωλείο ενδόξων ερειπίων, ένας τάφος του Ελληνικού
πνεύματος, το οποίο έχει πεθάνει οριστικά και αμετάκλητα.
Ωστόσο, ο Ελληνισμός δεν αποτελεί ένα μουσειακό έκθεμα,
εν είδει μαυσωλείου, όπως επιθυμούν οι πάσης φύσεως οικουμενιστές, τα ιερά μας
δεν είναι απλά ένδοξα ερείπια και τουριστικά αξιοθέατα. Ο Ελληνισμός αποτελεί μια ζώσα δύναμη, που λαμβάνει
υπόσταση και μορφοποιείται δια μέσω του Εθνικοσοσιαλισμού, ο οποίος
επιφέρει πλήρη αρμονία δυνάμεων και
ενεργειών, καθώς μόνο αυτός ανακαλεί την κοσμική νομοτέλεια στον κόσμο που
εμείς οι άνθρωποι συνειδητοποιούμε.
Σύμφωνα με τον αιρετικό του 20ου Αιώνα: «ο λαός δεν ζει για την οικονομία, και ούτε η οικονομία υπάρχει για το κεφάλαιο, αλλά το κεφάλαιο υπηρετεί την οικονομία και η οικονομία τον λαό». Αυτή είναι εν ολίγοις η οικονομική αντίληψη του Εθνικοσοσιαλισμού, που εναρμονίζεται πλήρως με τον φυσικό νόμο που μας διέπει. Σε μία κοινωνία όμως Αρίστων η οικονομία έχει δευτερεύουσα σημασία καθώς τα παραπάνω είναι νόμος απαράβατος και έτσι η βασική επιδίωξη του ατόμου είναι η αριστεία και η καλλιέργεια αρετών.
Σύμφωνα με τον αιρετικό του 20ου Αιώνα: «ο λαός δεν ζει για την οικονομία, και ούτε η οικονομία υπάρχει για το κεφάλαιο, αλλά το κεφάλαιο υπηρετεί την οικονομία και η οικονομία τον λαό». Αυτή είναι εν ολίγοις η οικονομική αντίληψη του Εθνικοσοσιαλισμού, που εναρμονίζεται πλήρως με τον φυσικό νόμο που μας διέπει. Σε μία κοινωνία όμως Αρίστων η οικονομία έχει δευτερεύουσα σημασία καθώς τα παραπάνω είναι νόμος απαράβατος και έτσι η βασική επιδίωξη του ατόμου είναι η αριστεία και η καλλιέργεια αρετών.
Αυτήν την κοινωνία οραματιζόμαστε να ξανανιώσει η φυλή μας. Ο Πλήθων ανακαλεί
τα παραπάνω σε ένα Πλατωνικό του απόσταγμα: «Ουχί πλουτίνδην αλλά αριστίνδην».
Η διαχρονική αυτή προτροπή συνάδει με τον ψυχισμό των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών και όχι των γραικύλων
ραγιάδων, των υποταγμένων σκλάβων που λόγω της πνευματικής αφελλήνισης, το έχουν αντιστρέψει πλήρως, συνεπώς
έχουμε το εγκληματικό: «Ουχί αριστίνδην, αλλά πλουτίνδην». Τον ραγιά αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι
μέσα μας και να τον σκοτώσουμε. Όταν το καταφέρουμε αυτό θα είμαστε ελεύθεροι ή νεκροί, μα ποτέ σκλάβοι, κατ ’απόδοση του
συνθήματος των Montoneros: «libres
o muertos pero jamas esclavos!»
Σύντροφοι, ακόμα δεν βρισκόμαστε ούτε στα προπύλαια της
τραγωδίας που θα βιώσουμε σαν Έθνος. Η κάθαρση αργεί και θα επέλθει αφού
παρέλθει πρώτα η εποχή του χάους, το οποίο κατά τον Ησίοδο είναι Γεννήτωρ της τάξης.
Μία τάξη που θα σημάνει την αναγέννηση του Ελληνισμού, που αποτελούσε πάντοτε και
αποτελεί τον στυλοβάτη της ευρύτερης Ευρωπαϊκής οικογένειας. «Νυν ευπλόηκα, ότε εναυάγησα» (Πήγε καλά το ταξίδι μου,
όταν ναυάγησα) Η ρήση αυτή του Ζήνωνα ταιριάζει γάντι με την περίπτωση του λαού
μας. Καθήκον μας είναι να μετατρέψουμε την κρίση που μας φέρνει προ του
φάσματος του φυλετικού θανάτου, σε εφαλτήριο μιας νέας εθνικής συνειδητότητας, που
θα ακυρώσει τα γενοκτονικά σχέδια της ΝΤΠ, και θα πρωτοστατήσει σε μία πανευρωπαϊκή
νίκη.
Όντας Εθνικοσοσιαλιστές, γνωρίζουμε την κυκλική πορεία του χωροχρόνου και την επερχόμενη Νίκη μας. Αυτό ίσως σήμερα φαντάζει ακατόρθωτο, σταθμίζοντας απλά τα δεδομένα, αλλά τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από τον πόθο για την ελευθερία, για την οποία αξίζει κάθε θυσία. Πρέπει λοιπόν να αναβιώσει ο ηρωικός άνθρωπος που περιγράφει ο μεγάλος Νεοπλατωνικός Ιωάννης Συκουτρής:
«Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την
Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν
δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί
καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση
μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να
προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων.
Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερονπρονόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτονχαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει»
Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερονπρονόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτονχαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει»
Αντίσταση ενάντια στον οικονομικό ολοκληρωτισμό που
καταστρέφει τις ζωές μας! Αντίσταση στα
κελεύσματα των τοκογλύφων και των εγχώριων δοσίλογων συνεργατών τους. Αντίσταση στην παγίδα
της αντιφασιστικής άκρας δεξιάς και καθεστωτικής αριστεράς που ξερνάει το
σύστημα σαν έσχατη προσπάθεια ανασχέσεως της επέλασης του Εθνικοσοσιαλισμού,
που θα απελευθερώσει την Ελληνική
πατρίδα και ολόκληρη την Ευρώπη.
Ζήτω
η Νίκη!
Η κοσμοϊστορική μάχη των Θερμοπυλών.
του Ενδυμίωνος.
( καλοκαίρι του 480 π.Χ )
«Τεθνάμεναι γάρ καλόν ενί προμάχοισι
πεσόντα άνδρ’ αγαθόν περί ήι πατρίδι μαρ-
νάμενον». (ΤΥΡΤΑΙΟΣ του Αρχεμβρότου, ζ΄αι. π.Χ.)
Απόδοση: «Έντιμο και ωραίον είναι να
πεθάνει κάποιος πεσμένος μεταξύ των
προμάχων, μαχόμενος και γενναίος άνδρας
για τηνΠατρίδα του».
Η πρώτη εκστρατεία των βαρβάρων της Ανατολής κατά της χώρας του Ανέσπερου Φωτός έληξε με συντριβή στον χώρο του Μαραθώνος την 13η Μεταγειτνιώνος (Αύγουστος) του έτους 490 π.Χ. Ο βασιλεύς των Περσών (και άλλων βαρβάρων) Δαρείος δίδει διαταγή αμέσως για τη δημιουργία νέας στρατιάς και αναλαμβάνει ο ίδιος την ηγεσία της εκστρατείας.
Το έτος 486 π.Χ. πεθαίνει ο Δαρείος και βασιλεύς αναγορεύεται ο γιος του Ξέρξης ο Α΄, ο οποίος συνεχίζει, από το 485 π.Χ. την προετοιμασία για την εισβολή στην Ελλάδα. Ο Ξέρξης, άστατος χαρακτήρας, ζηλόφθονος, εκδικητικός και έκλυτος στο ήθος του, είχε σύζυγό την Εσθήρ ( ναι! είναι η γνωστή Εσθήρ που διδάσκεται στην Παλαιά Διαθήκη, και ο σύζυγός της αναφέρεται ως Αρταξέρξης Β΄. Αρκεί να διαβάσει κάποιος το ομώνυμο βιβλίο της και ειδικότερα τα κεφάλαια Α΄, Δ΄, Ε΄ !! ) Σύμβουλος επίσης του Ξέρξη ήταν ο στρατηγός του και θείος της Εσθήρος, Μαρδόνιος ή Μαρδοχάϊ. Η Εσθήρ υπήρξε δεύτερη σύζυγος του Ξέρξη, αφού την πρώτη του νόμιμο σύζυγο Αστίν την χώρισε, λόγω του ότι δεν θέλησε να επιδείξει τα κάλλη της σε κάποιους καλεσμένους του. Ο Μαρδόνιος και η Εσθήρ ήσαν ιουδαϊκής καταγωγής, υποκινούσαν τον Ξέρξη εναντίον της Ελλάδος εκστρατείας, δολοφόνησαν τον Μακεδόνα πρωθυπουργό του Ξέρξη, τον Αμμάν και εξώθησαν τον Ξέρξη σε εγκλήματα ακόμα και εναντίον άμαχων Ελλήνων ! (βλέπε Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 11ος και Παλαιά Διαθήκη ‘’Εσθήρ’’).
Άξια αναφοράς είναι και η αποκάλυψη του μυστικού της εισβολής των βαρβάρων (προετοιμασία, κάθοδος κλπ) στην Ιερά Ελλάδα, διότι στο επίκεντρο ευρίσκεται η πανέμορφη σύζυγος του Λεωνίδα, η βασίλισσα Γοργώ, κόρη του Κλεομένους. Μας αναφέρει λοιπόν ο Ηρόδοτος ( Ιστορία Ζ΄). Ζούσε στα Σούσα ο Δημάρατος, ο οποίος είχε εξορισθεί από τους Σπαρτιάτες για παλιότερους πολιτικούς λόγους. Μόλις όμως έμαθε για την προετοιμασία της εισβολής στην Ελλάδα, πήρε ένα πινακίδιο που δίπλωνε στα δύο, έξυσε κερί και εχάραξε την απόφαση του Ξέρξη. Κατόπιν, έλιωσε ένα κερί και το άπλωσε στα γράμματα. Έπειτα, παρ’ όλο που μπορούσε να συλληφθεί, το έστειλε στην Σπάρτη. Το πινακίδιο εφαίνετο όμως σε όλους άδειο και οι Σπαρτιάτες απορούσαν, τί ήταν αυτό. Τότε, η Γοργώ είπε να ξυθεί το κερί, διότι θα υπάρχουν γράμματα χαραγμένα στο ξύλο! Έτσι σε λίγο έφευγαν αγγελιοφόροι στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να ειδοποιήσουν για τον επερχόμενο κίνδυνο …
Μέσα σε όλα αυτά, ο Ξέρξης συγκεντρώνει ένα αμέτρητο συρφετό από τους πιο απίθανους λαούς της Ανατολής, για να εξολοθρεύσουν τον Ελληνισμό. Ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ Βιβλίο ( Πολύμνια) της «Ιστορίας» του μας δίδει τον αριθμό 5.283.220 άνθρωποι !! Και μας αναφέρει ακόμα… σκύλους και υποζύγια !
Το ναυτικό των βαρβάρων συγκέντρωσε περίπου 3.000 πλοία, εκ των οποίων περσικά ήταν τα 1.207. Οι βάρβαροι διέβησαν τον Ελλήσποντο μέσα σε μια εβδομάδα και αφού έκαιγαν και ρήμαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, στρατοπέδευσαν στην Τραχίνα της Μαλίδος ( κοντά στον σημερινό Γοργοπόταμο, στον Μαλιακό κόλπο ). Απέναντί τους έστεκε αγέρωχος ο Ιερός Ελληνικός Στρατός, ο οποίος αριθμούσε: α) 300 Λακεδαιμονίους και β) 700 Θεσπιείς. Κοντά δε στους προαναφερθέντες υπήρχαν και οι υπηρέτες-ακόλουθοί τους, οι οποίοι βεβαίως εμάχοντο κι εκείνοι, αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε, διότι αναφέρεται στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία (Πλούταρχο, Ξενοφώντα και άλλους).
Οι Έλληνες λοιπόν, ευρίσκονται στην περιοχή των Στενών, τα οποία λέγονται «Θερμαί Πύλαι». Αρχηγός των Ελλήνων είναι ο βασιλεύς της Σπάρτης, ο θρυλικός Λεωνίδας ο Α΄, γιος του Αναξανδρίδη και εξελέγη αρχιστράτηγος των Ελλήνων κατόπιν ομοφώνου γνώμης των στρατηγών μέσα σε πανηγυρισμούς και ενότητα, αφού είλκε την καταγωγή του κατ’ ευθείαν εκ του Ηρακλέους ( Ηρόδοτος, Ιστορία Ζ΄, 204).
Δίπλα στον Λεωνίδα, αφού οι υπόλοιποι κατέβηκαν στον Ισθμό της Κορίνθου για να οργανώσουν τη δεύτερη περιοχή αμύνης, ίσταται η ηρωική και θρυλική μορφή του στρατηγού των Θεσπιέων, του Δημόφιλου. «Ορισμένοι είπαν στον Λεωνίδα να κατέβει προς την Κόρινθο. Εκείνος τότε, τους κοιτά και λέγει: - Μένω εδώ, μαζί με τους τριακόσιους»! Ο Δημόφιλος κρατά στο αριστερό του χέρι την περικεφαλαία, αγκαλιάζει τον Λεωνίδα, λέγοντάς του: «Λεωνίδα, ( παί του Αναξανδρίδου) μαζί σου και οι επτακόσιοι Θεσπιείς! Νομίζεις πως θα λάβεις μόνος σου την δόξα εδώ στις Θερμοπύλες;»
Επικρατεί σιγή … Βουρκωμένος ο Λεωνίδας του απαντά με τρείς μόνο λέξεις: «Ετοίμασε το στράτευμα»! Ο Δημόφιλος τον χαιρετά. Ξεκινούν για το πεπρωμένο τους, δε φοβούνται, αφού πρέπει να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια των Ελλήνων. Ο ήλιος δύει, δίδοντας μια εκπληκτική και μυστηριακή λάμψη στις ιερές εκείνες μορφές, που πηγαίνουν να λάβουν τις θέσεις τους. Η σκηνή είναι επιβλητική και κατανυκτική ταυτόχρονα. Ακόμα και ο Πέρσης ιστορικός Σαρασθαίος ( Βασίλειο Αχαιμενιδών, U. Dairner, 1863) που αντίκριζε από ένα ύψωμα την σκηνή που προαναφέρθη, έγραψε: «Γονάτισα και δάκρυσα… που έβλεπα τα τέκνα των Ελλήνων να βαδίζουν εκείνη την δύση του ηλίου προς την θεϊκή μοίρα τους…»!
Το βράδυ παρουσιάζεται στην σκηνή του Ξέρξη ο ιππεύς, που πήγε να κατασκοπεύσει. Τον ρωτά ο βασιλεύς, τί κάνουν οι Έλληνες και ο ιππεύς αφήνει… παγωμένο τον Ξέρξη, λέγοντας: « Αστειεύονται, λούζονται και χτενίζονται»! Αιώνιοι Έλληνες…Ήλθαν λίγοι βάρβαροι, θα τους πολεμήσουμε, θα πέσουμε… αυτό είναι όλο! Ποτέ δεν δέχτηκε ο θάνατος πάλι τέτοια περιφρόνηση.
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με την επίθεση Μήδων και Κισσίων, αλλά οι νεκροί τους ήσαν εκατοντάδες και… υποχώρησαν ατάκτως. Το σκηνικό δεν αλλάζει επί τέσσερις ημέρες. Τα τμήματα των βαρβάρων συντρίβονται το ένα μετά το άλλο. Ο στρατός των Σπαρτιατών, συνεπικουρούμενος από τους γενναίους μαχητές Θεσπιείς, λειτουργεί με τέλειους στρατιωτικούς ελιγμούς. Οι αυτοματισμοί στις κινήσεις αυτών των ανδρών αποδεκατίζει τις έκπληκτες ορδές των Περσών, ακόμα και τα πιο επίλεκτα τάγματα του βασιλιά Ξέρξη. Απέναντί τους δεν βλέπουν πια ανθρώπους αλλά μια πανίσχυρη και αλάνθαστη πολεμική μηχανή να τους καταπίνει …
Ο Ξέρξης σηκώνεται τρείς φορές από τον θρόνο του. Ο Λεωνίδας είναι έμπροσθεν των ελληνικών τμημάτων μαζί με τον Δημόφιλο, και ο ένας ξεκουράζει με τον στρατό του εναλλάξ τους άνδρες του άλλου. Θυμωμένος ο βάρβαρος ηγεμόνας διατάζει να επιτεθούν οι λεγόμενοι «Αθάνατοι» με τον αρχηγό τους τον Υδάρνη. Μετά από λίγο διαψεύδουν το όνομά τους, αφού δεν σώζεται κυριολεκτικά κανείς τους! Οι Σπαρτιάτες σε αυτή την μάχη μετρούν ελάχιστες απώλειες και αυτοί συγκαταλέγονται μόνον στους τραυματίες. Η άριστη φυσική κατάσταση των Ελλήνων αλλά και η ατέλειωτη ψυχική τους δύναμη τους κρατά σε ετοιμότητα για ακόμα μία σύγκρουση. Ο Ξέρξης, για να μην δώσει στον Λεωνίδα χρόνο για ανασύνταξη, ρίχνει στη μάχη των στενών και άρματα με καμήλες, τα περίφημα Λιβυκά.
Το αποτέλεσμα είναι ξανά οικτρό για αυτούς και τότε θεριεύει το μίσος του Ξέρξη εναντίον του Λεωνίδα. Το απόγευμα του αποστέλλει κήρυκες με νέα επιστολή μα η απάντηση είναι πάντοτε η ίδια: « Πάλιν δε του Ξέρξου γράψαντος: πέμψον τα όπλα, αντέγραψε: Μολών λαβέ »! Απόδοση: Πάλι δε όταν έγραψε ο Ξέρξης «στείλε τα όπλα σου σ’εμένα», απάντησε: έλα εσύ να τα πάρεις! Ο Πέρσης στρατηγός μένει άναυδος και λέγει στον Λεωνίδα πως είναι πια αρκετά πλησίον τους. Ο Λεωνίδας του απαντά ότι «και εμείς τότε είμαστε πλησίον σας»! Παρόμοια σκηνή διαδραματίζεται σε μια πηγή, όταν συναντήθηκαν οι περίπολοι των Ελλήνων και των Περσών. Ο Πέρσης περιπολάρχης λέγει στον ¨Έλληνα Διηνέκη ότι « αύριο θα σας ρίξουμε τόσα βέλη, όπου και ο ήλιος ακόμα θα σκεπασθεί». Ο Διηνέκης ατάραχος, περιφρονητικά του απαντά: «Έτσι είναι καλύτερα, με τέτοιον ζεστό ήλιο, θα πολεμήσουμε υπό σκιάν»! ...
Η νύχτα που ήλθε, είναι όμως και η τελευταία. Τη νύχτα εργάζονται οι δόλιοι και η ιστορία δυστυχώς γράφεται και με την προδοσία. Ο πανούργος βοσκός Εφιάλτης ή Επιάλτης, παρουσιάζεται στον Ξέρξη, δείχνει ένα μονοπάτι, που διασπά εύκολα τις ελληνικές γραμμές και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει. Οι ¨Έλληνες, την ίδια στιγμή, τέλειοι μαχητές, άριστοι σε μάχες κατά τμημάτων, λαμβάνουν ελαφρύ δείπνο και ακούνε από τον Μάντη Μεγιστία, τον Ακαρνάνα (ήρωας κι αυτός των Θερμοπυλών), τα μέλλοντα να συμβούν, χωρίς βεβαίως να φοβηθούν.
Ξημέρωσε… τα ιερά τέκνα της Ελλάδος παρατάσσονται με μεγαλοπρέπεια και ο Λεωνίδας τους λέγει ότι « το βράδυ Ο Πλούτων μας έχει πλούσιο δείπνο». Με το σύνθημα του βασιλέα ο Ιερός Ελληνικός Στρατός, γνωρίζοντας πως στην ασπίδα τους προστατεύουν όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά συζύγους, παιδιά, μια ολόκληρη πατρίδα, εφορμά στους τρομοκρατημένους βαρβάρους, οι οποίοι υποχωρούν, πέφτουν στη θάλασσα και πνίγονται. Κυριαρχεί μεγάλος πανικός! Ο μυθικός Δημόφιλος πέφτει, όχι γιατί νικήθηκε από εχθρικό δόρυ αλλά γιατί λύγισε από την εξάντληση … Ο βασιλεύς Λεωνίδας μάχεται σκληρά πάνω από το σώμα του Συνέλληνά του. Κάποια στιγμή ένα βέλος τρυπά το σώμα του, ύστερα κι άλλο …
Πέφτει κι αυτός πάνω στο κορμί του Δημόφιλου. Την άμυνα των Ελλήνων συνεχίζουν να την υπερασπίζονται οι εναπομείναντες γενναίοι, δίπλα στα σώματα των αρχηγών τους. Στη συμπλοκή απαντούν με απαράμιλλη ηρωική αντεπίθεση και φονεύουν τους Πέρσες στρατηγούς Αβροκόμη και Υπεράνθη, αδελφούς του Ξέρξη. Σταματά ξαφνικά η μάχη και αποστέλλονται αγγελιοφόροι, οι οποίοι λέγουν το μήνυμα του Πέρση βασιλιά. «Σας στέλλω πολλά δώρα, σώστε την ζωή σας». Η απάντηση είναι καταπέλτης και δίνεται χωρίς δισταγμούς. « Είμεθα μαζί με τους αρχηγούς μας μέχρι και το τέλος μας»!
Σε λίγο, οι Ψυχές όλων ανεβαίνουν στα ουράνια δώματα. Στις Θερμοπύλες έπεσε και ο τελευταίος Λακεδαιμόνιος ο Μάρων, γιός του Ορσιφάντου, ενώ από τους Θεσπιείς έπεσε τελευταίος ο Διθύραμβος του Αρματίδου Ο Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 225Ε,15) αναφέρει ένα περιστατικό μετά τον θάνατο του Λεωνίδα. Ο βάρβαρος Ξέρξης, γεμάτος μίσος και εκδίκηση, παρά το έθιμο των Περσών να τιμούν τους γενναίους αντιπάλους τους, όταν βρήκαν το ιερό σώμα του Βασιλέα, διέταξε να κόψουν το κεφάλι του και το σώμα του να το σταυρώσουν! Τόσο πολύ τους είχε ενοχλήσει, αλλά και τρομοκρατήσει το σώμα αυτό, πριν το εγκαταλείψει η αθάνατη και δοξασμένη ψυχή του Σπαρτιάτη Λεωνίδα …
Μετά την συντριπτική νίκη των συνασπισμένων Ελλήνων με αρχηγό τον Σπαρτιάτη Παυσανία στις Πλαταιές, 479 π.Χ., και την εκδίωξη των βαρβάρων από την Ιερά Ελλάδα, έγινε η περισυνέλεξη των αθανάτων εκείνων Θερμοπυλάχων και ετάφησαν εκεί ακριβώς όπου έγινε η μάχη. Ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο μέγας επιγραμματοποιός, στην περίφημη επιτάφιο στήλη, έγραψε:
« Ώ ξείν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
( καλοκαίρι του 480 π.Χ )
«Τεθνάμεναι γάρ καλόν ενί προμάχοισι
πεσόντα άνδρ’ αγαθόν περί ήι πατρίδι μαρ-
νάμενον». (ΤΥΡΤΑΙΟΣ του Αρχεμβρότου, ζ΄αι. π.Χ.)
Απόδοση: «Έντιμο και ωραίον είναι να
πεθάνει κάποιος πεσμένος μεταξύ των
προμάχων, μαχόμενος και γενναίος άνδρας
για τηνΠατρίδα του».
Η πρώτη εκστρατεία των βαρβάρων της Ανατολής κατά της χώρας του Ανέσπερου Φωτός έληξε με συντριβή στον χώρο του Μαραθώνος την 13η Μεταγειτνιώνος (Αύγουστος) του έτους 490 π.Χ. Ο βασιλεύς των Περσών (και άλλων βαρβάρων) Δαρείος δίδει διαταγή αμέσως για τη δημιουργία νέας στρατιάς και αναλαμβάνει ο ίδιος την ηγεσία της εκστρατείας.
Το έτος 486 π.Χ. πεθαίνει ο Δαρείος και βασιλεύς αναγορεύεται ο γιος του Ξέρξης ο Α΄, ο οποίος συνεχίζει, από το 485 π.Χ. την προετοιμασία για την εισβολή στην Ελλάδα. Ο Ξέρξης, άστατος χαρακτήρας, ζηλόφθονος, εκδικητικός και έκλυτος στο ήθος του, είχε σύζυγό την Εσθήρ ( ναι! είναι η γνωστή Εσθήρ που διδάσκεται στην Παλαιά Διαθήκη, και ο σύζυγός της αναφέρεται ως Αρταξέρξης Β΄. Αρκεί να διαβάσει κάποιος το ομώνυμο βιβλίο της και ειδικότερα τα κεφάλαια Α΄, Δ΄, Ε΄ !! ) Σύμβουλος επίσης του Ξέρξη ήταν ο στρατηγός του και θείος της Εσθήρος, Μαρδόνιος ή Μαρδοχάϊ. Η Εσθήρ υπήρξε δεύτερη σύζυγος του Ξέρξη, αφού την πρώτη του νόμιμο σύζυγο Αστίν την χώρισε, λόγω του ότι δεν θέλησε να επιδείξει τα κάλλη της σε κάποιους καλεσμένους του. Ο Μαρδόνιος και η Εσθήρ ήσαν ιουδαϊκής καταγωγής, υποκινούσαν τον Ξέρξη εναντίον της Ελλάδος εκστρατείας, δολοφόνησαν τον Μακεδόνα πρωθυπουργό του Ξέρξη, τον Αμμάν και εξώθησαν τον Ξέρξη σε εγκλήματα ακόμα και εναντίον άμαχων Ελλήνων ! (βλέπε Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 11ος και Παλαιά Διαθήκη ‘’Εσθήρ’’).
Άξια αναφοράς είναι και η αποκάλυψη του μυστικού της εισβολής των βαρβάρων (προετοιμασία, κάθοδος κλπ) στην Ιερά Ελλάδα, διότι στο επίκεντρο ευρίσκεται η πανέμορφη σύζυγος του Λεωνίδα, η βασίλισσα Γοργώ, κόρη του Κλεομένους. Μας αναφέρει λοιπόν ο Ηρόδοτος ( Ιστορία Ζ΄). Ζούσε στα Σούσα ο Δημάρατος, ο οποίος είχε εξορισθεί από τους Σπαρτιάτες για παλιότερους πολιτικούς λόγους. Μόλις όμως έμαθε για την προετοιμασία της εισβολής στην Ελλάδα, πήρε ένα πινακίδιο που δίπλωνε στα δύο, έξυσε κερί και εχάραξε την απόφαση του Ξέρξη. Κατόπιν, έλιωσε ένα κερί και το άπλωσε στα γράμματα. Έπειτα, παρ’ όλο που μπορούσε να συλληφθεί, το έστειλε στην Σπάρτη. Το πινακίδιο εφαίνετο όμως σε όλους άδειο και οι Σπαρτιάτες απορούσαν, τί ήταν αυτό. Τότε, η Γοργώ είπε να ξυθεί το κερί, διότι θα υπάρχουν γράμματα χαραγμένα στο ξύλο! Έτσι σε λίγο έφευγαν αγγελιοφόροι στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να ειδοποιήσουν για τον επερχόμενο κίνδυνο …
Μέσα σε όλα αυτά, ο Ξέρξης συγκεντρώνει ένα αμέτρητο συρφετό από τους πιο απίθανους λαούς της Ανατολής, για να εξολοθρεύσουν τον Ελληνισμό. Ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ Βιβλίο ( Πολύμνια) της «Ιστορίας» του μας δίδει τον αριθμό 5.283.220 άνθρωποι !! Και μας αναφέρει ακόμα… σκύλους και υποζύγια !
Το ναυτικό των βαρβάρων συγκέντρωσε περίπου 3.000 πλοία, εκ των οποίων περσικά ήταν τα 1.207. Οι βάρβαροι διέβησαν τον Ελλήσποντο μέσα σε μια εβδομάδα και αφού έκαιγαν και ρήμαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, στρατοπέδευσαν στην Τραχίνα της Μαλίδος ( κοντά στον σημερινό Γοργοπόταμο, στον Μαλιακό κόλπο ). Απέναντί τους έστεκε αγέρωχος ο Ιερός Ελληνικός Στρατός, ο οποίος αριθμούσε: α) 300 Λακεδαιμονίους και β) 700 Θεσπιείς. Κοντά δε στους προαναφερθέντες υπήρχαν και οι υπηρέτες-ακόλουθοί τους, οι οποίοι βεβαίως εμάχοντο κι εκείνοι, αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε, διότι αναφέρεται στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία (Πλούταρχο, Ξενοφώντα και άλλους).
Οι Έλληνες λοιπόν, ευρίσκονται στην περιοχή των Στενών, τα οποία λέγονται «Θερμαί Πύλαι». Αρχηγός των Ελλήνων είναι ο βασιλεύς της Σπάρτης, ο θρυλικός Λεωνίδας ο Α΄, γιος του Αναξανδρίδη και εξελέγη αρχιστράτηγος των Ελλήνων κατόπιν ομοφώνου γνώμης των στρατηγών μέσα σε πανηγυρισμούς και ενότητα, αφού είλκε την καταγωγή του κατ’ ευθείαν εκ του Ηρακλέους ( Ηρόδοτος, Ιστορία Ζ΄, 204).
Δίπλα στον Λεωνίδα, αφού οι υπόλοιποι κατέβηκαν στον Ισθμό της Κορίνθου για να οργανώσουν τη δεύτερη περιοχή αμύνης, ίσταται η ηρωική και θρυλική μορφή του στρατηγού των Θεσπιέων, του Δημόφιλου. «Ορισμένοι είπαν στον Λεωνίδα να κατέβει προς την Κόρινθο. Εκείνος τότε, τους κοιτά και λέγει: - Μένω εδώ, μαζί με τους τριακόσιους»! Ο Δημόφιλος κρατά στο αριστερό του χέρι την περικεφαλαία, αγκαλιάζει τον Λεωνίδα, λέγοντάς του: «Λεωνίδα, ( παί του Αναξανδρίδου) μαζί σου και οι επτακόσιοι Θεσπιείς! Νομίζεις πως θα λάβεις μόνος σου την δόξα εδώ στις Θερμοπύλες;»
Επικρατεί σιγή … Βουρκωμένος ο Λεωνίδας του απαντά με τρείς μόνο λέξεις: «Ετοίμασε το στράτευμα»! Ο Δημόφιλος τον χαιρετά. Ξεκινούν για το πεπρωμένο τους, δε φοβούνται, αφού πρέπει να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια των Ελλήνων. Ο ήλιος δύει, δίδοντας μια εκπληκτική και μυστηριακή λάμψη στις ιερές εκείνες μορφές, που πηγαίνουν να λάβουν τις θέσεις τους. Η σκηνή είναι επιβλητική και κατανυκτική ταυτόχρονα. Ακόμα και ο Πέρσης ιστορικός Σαρασθαίος ( Βασίλειο Αχαιμενιδών, U. Dairner, 1863) που αντίκριζε από ένα ύψωμα την σκηνή που προαναφέρθη, έγραψε: «Γονάτισα και δάκρυσα… που έβλεπα τα τέκνα των Ελλήνων να βαδίζουν εκείνη την δύση του ηλίου προς την θεϊκή μοίρα τους…»!
Το βράδυ παρουσιάζεται στην σκηνή του Ξέρξη ο ιππεύς, που πήγε να κατασκοπεύσει. Τον ρωτά ο βασιλεύς, τί κάνουν οι Έλληνες και ο ιππεύς αφήνει… παγωμένο τον Ξέρξη, λέγοντας: « Αστειεύονται, λούζονται και χτενίζονται»! Αιώνιοι Έλληνες…Ήλθαν λίγοι βάρβαροι, θα τους πολεμήσουμε, θα πέσουμε… αυτό είναι όλο! Ποτέ δεν δέχτηκε ο θάνατος πάλι τέτοια περιφρόνηση.
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με την επίθεση Μήδων και Κισσίων, αλλά οι νεκροί τους ήσαν εκατοντάδες και… υποχώρησαν ατάκτως. Το σκηνικό δεν αλλάζει επί τέσσερις ημέρες. Τα τμήματα των βαρβάρων συντρίβονται το ένα μετά το άλλο. Ο στρατός των Σπαρτιατών, συνεπικουρούμενος από τους γενναίους μαχητές Θεσπιείς, λειτουργεί με τέλειους στρατιωτικούς ελιγμούς. Οι αυτοματισμοί στις κινήσεις αυτών των ανδρών αποδεκατίζει τις έκπληκτες ορδές των Περσών, ακόμα και τα πιο επίλεκτα τάγματα του βασιλιά Ξέρξη. Απέναντί τους δεν βλέπουν πια ανθρώπους αλλά μια πανίσχυρη και αλάνθαστη πολεμική μηχανή να τους καταπίνει …
Ο Ξέρξης σηκώνεται τρείς φορές από τον θρόνο του. Ο Λεωνίδας είναι έμπροσθεν των ελληνικών τμημάτων μαζί με τον Δημόφιλο, και ο ένας ξεκουράζει με τον στρατό του εναλλάξ τους άνδρες του άλλου. Θυμωμένος ο βάρβαρος ηγεμόνας διατάζει να επιτεθούν οι λεγόμενοι «Αθάνατοι» με τον αρχηγό τους τον Υδάρνη. Μετά από λίγο διαψεύδουν το όνομά τους, αφού δεν σώζεται κυριολεκτικά κανείς τους! Οι Σπαρτιάτες σε αυτή την μάχη μετρούν ελάχιστες απώλειες και αυτοί συγκαταλέγονται μόνον στους τραυματίες. Η άριστη φυσική κατάσταση των Ελλήνων αλλά και η ατέλειωτη ψυχική τους δύναμη τους κρατά σε ετοιμότητα για ακόμα μία σύγκρουση. Ο Ξέρξης, για να μην δώσει στον Λεωνίδα χρόνο για ανασύνταξη, ρίχνει στη μάχη των στενών και άρματα με καμήλες, τα περίφημα Λιβυκά.
Το αποτέλεσμα είναι ξανά οικτρό για αυτούς και τότε θεριεύει το μίσος του Ξέρξη εναντίον του Λεωνίδα. Το απόγευμα του αποστέλλει κήρυκες με νέα επιστολή μα η απάντηση είναι πάντοτε η ίδια: « Πάλιν δε του Ξέρξου γράψαντος: πέμψον τα όπλα, αντέγραψε: Μολών λαβέ »! Απόδοση: Πάλι δε όταν έγραψε ο Ξέρξης «στείλε τα όπλα σου σ’εμένα», απάντησε: έλα εσύ να τα πάρεις! Ο Πέρσης στρατηγός μένει άναυδος και λέγει στον Λεωνίδα πως είναι πια αρκετά πλησίον τους. Ο Λεωνίδας του απαντά ότι «και εμείς τότε είμαστε πλησίον σας»! Παρόμοια σκηνή διαδραματίζεται σε μια πηγή, όταν συναντήθηκαν οι περίπολοι των Ελλήνων και των Περσών. Ο Πέρσης περιπολάρχης λέγει στον ¨Έλληνα Διηνέκη ότι « αύριο θα σας ρίξουμε τόσα βέλη, όπου και ο ήλιος ακόμα θα σκεπασθεί». Ο Διηνέκης ατάραχος, περιφρονητικά του απαντά: «Έτσι είναι καλύτερα, με τέτοιον ζεστό ήλιο, θα πολεμήσουμε υπό σκιάν»! ...
Η νύχτα που ήλθε, είναι όμως και η τελευταία. Τη νύχτα εργάζονται οι δόλιοι και η ιστορία δυστυχώς γράφεται και με την προδοσία. Ο πανούργος βοσκός Εφιάλτης ή Επιάλτης, παρουσιάζεται στον Ξέρξη, δείχνει ένα μονοπάτι, που διασπά εύκολα τις ελληνικές γραμμές και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει. Οι ¨Έλληνες, την ίδια στιγμή, τέλειοι μαχητές, άριστοι σε μάχες κατά τμημάτων, λαμβάνουν ελαφρύ δείπνο και ακούνε από τον Μάντη Μεγιστία, τον Ακαρνάνα (ήρωας κι αυτός των Θερμοπυλών), τα μέλλοντα να συμβούν, χωρίς βεβαίως να φοβηθούν.
Ξημέρωσε… τα ιερά τέκνα της Ελλάδος παρατάσσονται με μεγαλοπρέπεια και ο Λεωνίδας τους λέγει ότι « το βράδυ Ο Πλούτων μας έχει πλούσιο δείπνο». Με το σύνθημα του βασιλέα ο Ιερός Ελληνικός Στρατός, γνωρίζοντας πως στην ασπίδα τους προστατεύουν όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά συζύγους, παιδιά, μια ολόκληρη πατρίδα, εφορμά στους τρομοκρατημένους βαρβάρους, οι οποίοι υποχωρούν, πέφτουν στη θάλασσα και πνίγονται. Κυριαρχεί μεγάλος πανικός! Ο μυθικός Δημόφιλος πέφτει, όχι γιατί νικήθηκε από εχθρικό δόρυ αλλά γιατί λύγισε από την εξάντληση … Ο βασιλεύς Λεωνίδας μάχεται σκληρά πάνω από το σώμα του Συνέλληνά του. Κάποια στιγμή ένα βέλος τρυπά το σώμα του, ύστερα κι άλλο …
Πέφτει κι αυτός πάνω στο κορμί του Δημόφιλου. Την άμυνα των Ελλήνων συνεχίζουν να την υπερασπίζονται οι εναπομείναντες γενναίοι, δίπλα στα σώματα των αρχηγών τους. Στη συμπλοκή απαντούν με απαράμιλλη ηρωική αντεπίθεση και φονεύουν τους Πέρσες στρατηγούς Αβροκόμη και Υπεράνθη, αδελφούς του Ξέρξη. Σταματά ξαφνικά η μάχη και αποστέλλονται αγγελιοφόροι, οι οποίοι λέγουν το μήνυμα του Πέρση βασιλιά. «Σας στέλλω πολλά δώρα, σώστε την ζωή σας». Η απάντηση είναι καταπέλτης και δίνεται χωρίς δισταγμούς. « Είμεθα μαζί με τους αρχηγούς μας μέχρι και το τέλος μας»!
Σε λίγο, οι Ψυχές όλων ανεβαίνουν στα ουράνια δώματα. Στις Θερμοπύλες έπεσε και ο τελευταίος Λακεδαιμόνιος ο Μάρων, γιός του Ορσιφάντου, ενώ από τους Θεσπιείς έπεσε τελευταίος ο Διθύραμβος του Αρματίδου Ο Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 225Ε,15) αναφέρει ένα περιστατικό μετά τον θάνατο του Λεωνίδα. Ο βάρβαρος Ξέρξης, γεμάτος μίσος και εκδίκηση, παρά το έθιμο των Περσών να τιμούν τους γενναίους αντιπάλους τους, όταν βρήκαν το ιερό σώμα του Βασιλέα, διέταξε να κόψουν το κεφάλι του και το σώμα του να το σταυρώσουν! Τόσο πολύ τους είχε ενοχλήσει, αλλά και τρομοκρατήσει το σώμα αυτό, πριν το εγκαταλείψει η αθάνατη και δοξασμένη ψυχή του Σπαρτιάτη Λεωνίδα …
Μετά την συντριπτική νίκη των συνασπισμένων Ελλήνων με αρχηγό τον Σπαρτιάτη Παυσανία στις Πλαταιές, 479 π.Χ., και την εκδίωξη των βαρβάρων από την Ιερά Ελλάδα, έγινε η περισυνέλεξη των αθανάτων εκείνων Θερμοπυλάχων και ετάφησαν εκεί ακριβώς όπου έγινε η μάχη. Ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο μέγας επιγραμματοποιός, στην περίφημη επιτάφιο στήλη, έγραψε:
« Ώ ξείν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
