Κατάσταση Εξαίρεσης ή Φεουδαρχικοποίηση της Αυτοκρατορίας και Πολλαπλασιασμός των Συνόρων με περαιτέρω συγχώνευση Πρώτου και Τρίτου Κόσμου;

του Τίτου

Το «μένουμε σπίτι» αργά ή γρήγορα θα πρέπει να τελειώσει γιατί δεν είναι διαχειρίσιμο σε βάθος χρόνου από την ίδια την ελίτ που το επιβάλει. Η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, δεν φαίνεται πιθανή. Έτσι όταν θα βγούμε από τα σπίτια μας θα δεχτούμε με ανακούφιση, πέρα από τα καθεαυτά εθνικά σύνορα και τα τελωνεία, τα διόδια και τα checkpoints παντού! Ώστε περιοχές ολόκληρες, ή ειδικές πληθυσμιακές κατηγορίες, να μπορούν να μπαίνουν σε καραντίνα ανά δήμο, νόμο κτλ. Όπως οι "πρόσφυγες" στους οικισμούς εγκατάστασης έτσι και όλοι μας λίγο ή πολύ. Το μοντέλο της Κίνας. Ή για τους λάτρεις της ιστορίας η ρωμαϊκή κατοχή της Μακεδονίας.

Και σε βάθος χρόνου από την μια η νέα (μεγάλο)μεσαία τάξη των υπερνομάδων της Παγκοσμιοποίησης και από την άλλη οι μάζες των νέοκολίγων που ούτως ή άλλως θα γινόμασταν. Λόγω των οικονομικών εξελίξεων ειδικά όσοι πεισματάρηδες «Τα Καράβια Μας Καίμε και Μένουμε Ελλάδα πάση θυσία». Με κάποιους από μας, από ανάγκη επιβίωσης, προσαρμογή στα δεδομένα, αλλά και από ιδιοσυγκρασία, να υιοθετούμε το μοντέλο του ημινομαδισμού π.χ. συνδυασμός εργασίας στην πόλη για την χρηματοδότηση του βίου και Επιστροφή στην Ύπαιθρο για την επιδίωξη της πρωτογενούς αυτάρκειας, της ποιότητας ζωής και της ζωντανής, οργανικής πνευματικής σχέσης με την Γη των Προγόνων μας.

Η Αυτοκρατορία φεουδαρχοποιείται και, όντας μπροστά, αναπροσαρμόζεται και αναβαθμίζεται. Τρόπον τινά βρισκόμαστε στην εποχή του Διοκλητιανού, όχι τόσο ή όχι μόνο σε ότι αφορά τους διωγμούς (ούτως ή άλλως η θρησκεία που φαίνεται να κυριαρχεί, δεν μοιάζει να έχει σχέση με τον Αήττητο Ήλιο αλλά στην καλύτερη με την Μεγάλη Μητέρα, ενώ τίποτα δεν αποκλείει την θεσμοθέτηση νέας θρησκείας στα επόμενα χρόνια), όσο σε σχέση με την Αποκατάσταση της Τάξης στην Πολιτεία και στον Κόσμο Urbis et Orbis.

Αν και ίσως να είναι πολύ νωρίς για οριστικά συμπεράσματα και ασφαλείς προβλέψεις, εμείς, παρόλο που  έχουμε ήδη αργήσει πολύ, ποτέ δεν είναι αργά και θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα εκάστοτε δεδομένα - Καβαλώντας την Τίγρη - προκειμένου να συνεχίζουμε τον Αγώνα.

Πολλές καταστάσεις εκείνων των φαινομενικά μακρινών εποχών, μαζί με σύγχρονα φαινόμενα όπως το DIY, είναι που θα επανέλθουν, εκτός από τον Στωικισμό και τον Νεοπλατωνισμό, την Φεουδαρχία και ίσως τα Αρματολίκια και τα Καπετανάτα (ο Νταηφάς), ο Κοινοτισμός, η Κολληγιά, οι αχρήματες ανταλλαγές οικιακών προϊόντων, τα Σταυραδέρφια αλλά και η Αλληγορία των Παραμυθιών...

Να Είστε Καλά!

Μια προσέγγιση της Ουκρανικής κρίσεως.

Οι ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα τις τελευταίες εβδομάδες στην Ουκρανία, πυροδότησαν μία γενικευμένη γεωπολιτική ένταση στην περιοχή, η οποία οδήγησε στην άμεση παρέμβαση Ρωσίας και ΗΠΑ. Σε συνέχεια της “πορτοκαλί επανάστασης” του 2004, η βραχύβια μετασοβιετική σύγχρονη ιστορία της χώρας αποδεικνύεται ιδιαίτερα επεισοδιακή, αναδεικνύοντας τις ξεχωριστές γεωστρατηγικές, εθνοτικές και κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους που την καθορίζουν.

Καθώς η κρίση γενικεύτηκε και πέρασε σε δεύτερη φάση, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μετατοπίστηκε από την πλατεία Μαϊντάν στη χερσόνησο της Κριμαίας. Το διακύβευμα των γεγονότων δεν αφορά πλέον στις ισορροπίες που θα προκύψουν στη νομή της εξουσίας μετά την πτώση του Γιανουκόβιτς, όπως στόχευαν ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά στην ενδεχόμενη διχοτόμηση της Ουκρανίας, η οποία φαντάζει πολύ πιθανή, στο κατά πόσο αυτή θα επιτευχθεί αναίμακτα και στο τι είδους γεωπολιτικές αλλαγές θα σηματοδοτήσει, όχι μόνο στην περιοχή αλλά σε πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο, επίπεδο.

Οι αναλύσεις επί της ουκρανικής κρίσεως, ανάλογα με τη σκοπιά του υπογράφοντος, άλλοτε διαφωτίζουν και άλλοτε συσκοτίζουν περισσότερο την κατάσταση, μια και η προπαγάνδα έχει επιστρατευτεί για τα καλά από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, επαναφέροντας στη μνήμη ψυχροπολεμικές καταστάσεις. Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε με διαύγεια και ψυχραιμία ένα πολύπλοκο ζήτημα, το οποίο επηρεάζεται από αρκετές παραμέτρους ιδιαίτερου τοπικού και ιστορικού χαρακτήρα, είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα θέματα:

Το γεγονός ότι η εξέγερση στην Ουκρανία υποδαυλίστηκε πρωτίστως από τον αμερικανικό παράγοντα, ως συνέχεια της παρεμβατικής πολιτικής αποσταθεροποίησης που ακολουθεί η Ουάσινγκτον, είναι αυταπόδεικτο. Είναι προφανές ότι η κρίση στην Ουκρανία εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο με τις υποκινούμενες επαναστάσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο και Συρία. Η διαφοροποίηση στη συγκεκριμένη περίπτωση έγκειται στο γεγονός ότι η κρίση μεταφέρεται από τη Μέση Ανατολή στο “μαλακό υπογάστριο” της Ρωσίας, κλιμακώνοντας επικίνδυνα το γεωπολιτικό σκάκι μεταξύ των δύο αντιπάλων. 


Εάν στην περίπτωση της Συρίας η παρέμβαση Πούτιν απεδείχθη καταλυτική για την αποφυγή άμεσης ΝΑΤΟϊκής επέμβασης μένει να δούμε εάν ο ηγέτης της Ρωσίας καταφέρει να επιβληθεί το ίδιο αποφασιστικά και επιτυχημένα σε μία κρίση που αφορά στον άμεσο ζωτικό χώρο της πατρίδας του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Απόσπασμα από άρθρο του Gabriele Adinolfi για τους Ουκρανούς Εθνικιστές.

« … Τώρα, ο ρόλος των Ουκρανών Εθνικιστών, που δεν μπορούν παρά να έχουν τη συμπάθειa μας και την αλληλεγγύη μας, γίνεται κρίσιμος και αποφασιστικός. Είναι να καταγγείλουν τους ελιγμούς του Soros και της αδελφότητας του και να εργαστούν με επιμέλεια και επιτήρηση της κατάστασης.

Είναι να διεκδικήσουν έναν ουκρανικό εθνικισμό και την αδιαπραγμάτευτη εθνική ανεξαρτησία τους, αλλά την ίδια στιγμή, πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες μιας προνομιακής σχέσης με τη Ρωσία, τόσο για οικονομικούς λόγους και ενεργειακούς, τόσο για την προοπτική της ιστορικής εξέλιξης, όσο και επειδή, από την οπτική της σύγκρουσης των πολιτισμών και της κουλτούρας, όπου σήμερα η Μόσχα στέκεται απέναντι στη Δύση, η Ουκρανία είναι στο ίδιο στρατόπεδο με τον Πούτιν και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα, αν δεν αλλάξουν δέρμα και ψυχή.

Αυτό είναι ένα λεπτό και βασικό τους καθήκον. Αντιστοίχως το δικό μας καθήκον είναι να εγκαταλείψουμε την κατηγορία του οπαδού, ακόμη κι αν έχει θεωρητική αναφορά για να επιτευχθεί μία ρεαλιστική ενσυναίσθηση με όσους είναι ανθρωπολογικά και ιδεολογικά συγγενείς, ώστε αυτή να είναι η μικρή συμβολή μας προς την σωστή κατεύθυνση. Όσο παράδοξο και να είναι αυτό (αλλά κάθε σημαντική απόφαση γεννιέται από το Παράδοξο) αυτό είναι η ανεξαρτησία της Ουκρανίας σε αποφασιστική συνεργασία με την Ρωσία του Πούτιν … »

αναδημοσίευση από την Ραδιοφωνία Αντίστασης

Ἡ γεωπολιτικὴ σήμερα (άρθρο του Alain de Benoist)

του Alain de Benoist

Ἡ Γεωπολιτικὴ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχει τύχει ἀποδοκιμασίας ἀπὸ τὴν κοινὴ γνώμη. Μετὰ τὸν Β΄ΠΠ, ἔγινε ἡ λιγότερο δημοφιλὴς ἀπ’ ὅλες τὶς κοινωνικὲς ἐπιστήμες. Εἶχε κατηγορηθεῖ ὅτι εἶναι μία «Γερμανικὴ ἐπιστήμη» τὸ ὁποῖο δὲν σήμαινε κάτι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ὀφείλει τὴν ἀρχικὴ της ὤθηση στὶς ἀρχὲς τῆς πολιτικῆς γεωγραφίας ποὺ διατυπώθησαν ἀπὸ τὸν Γερμανὸ γεωγράφο Φρειδερίκο Ράτσελ (Friederich Ratzel) – ὁ ὅρος «Γεωπολιτική» χρησιμοποιεῖται γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν Σουηδὸ γεωγράφο Ῥοδόλφο Τσέλλεν (Rudolf Kjellen) τὸ 1889. 

Στὸ βιβλίο του «Politische Geographie oder die Geographie der Staaten, des Verkehrs und des Krieges» (Πολιτικὴ Γεωγραφία, ἤτοι ἡ Γεωγραφία τῶν Κρατῶν,  τῆς Ἐπικοινωνίας καὶ τοῦ Πολέμου, 1897) ὁ Ράτσελ ἀνέλυσε τὶς ἀλληλεπιδράσεις τοῦ κράτους , θεωρούμενου ὡς ζωντανὸ σῶμα, ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς γεωγραφικῆς θέσεως καὶ τοῦ χώρου του. Ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς του ἦταν ὁ Βαυαρὸς στρατηγὸς Κάρολος Χαουσχόφερ (Karl Haushofer), ἰδρυτῆς τῆς « Zeitschrift für Geopolitik» (Ἐπανεξέταση τῆς Γεωπολιτικῆς). Ἦταν μόνον λόγῳ μίας προφανοῦς συγχίσεως μεταξὺ τῆς ἐννοίας τοῦ χώρου στὴν γεωπολιτικὴ λογικὴ καὶ τῆς ἐννοίας τοῦ «Lebensraum» (ζωτικοῦ χώρου) ποὺ ἡ σύνδεση / ἐγγύτητα μεταξὺ τοῦ Καρόλου Χαουσχόφερ καὶ τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ προέκυψε ὡς ζήτημα.

Αὐτὸ ἦταν ἐσφαλμένο ὄχι μόνον ἐπειδὴ ὁ Χαουσχόφερ δὲν ἦταν ποτὲ του ἰδεολόγος τοῦ 3ου Ράιχ. Τὸ πιὸ σημαντικὸ ἦταν ὅτι ὁ Χίτλερ (Hitler) ἔτρεφε πολὺ μεγαλύτερη συμπάθεια γιὰ τοὺς Αγγλοσάξωνες ἀπὸ ὅτι γιὰ τοὺς Σλάβους. Διεξήγε πόλεμο κατὰ τῆς Ρωσσίας, μίας δυνάμεως τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ ὁ ἴδιος θὰ προτιμοῦσε νὰ συμμαχήσῃ μὲ τὴν Μ. Βρεταννία, μία θαλάσσια δύναμη. Ἐὰν εἶχε ἐνστερνισθεῖ τὶς θέσεις τῆς γεωπολιτικῆς θὰ εἶχε κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.

Ἐπιπλέον, ὁ ὁρισμὸς τοῦ πεδίου μελέτης τῆς Γεωπολιτικῆς ἢ ἡ θέση της δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ εἶναι ἕνα πρόβλημα. Ἡ Γεωπολιτικὴ μελετᾶ τὴν ἐπίδραση τῆς γεωγραφίας στὴν πολιτικὴ καὶ τὴν ἱστορία, δηλαδὴ τὴν σχέση μεταξὺ τοῦ χώρου καὶ τῆς ἰσχύος (πολιτικῆς, οἰκονομικῆς ἢ ἄλλης). Ὡστόσο, ὁ ὁρισμὸς παραμένει ἀσαφής, γεγονὸς ποὺ ἐξηγεῖ γιατὶ ἡ πραγματικότητα τόσο τῆς ἔννοιας ὅσο καὶ τῆς σχέσεως πρὸς τὸ ἀντκείμενό της ἔχουν ἀμφισβητιθεῖ. Κατὰ συνέπεια ἔχει περιγραφεῖ ὡς μία θεωρία ποὺ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ νομιμοποιήσῃ ἀναδρομικῶς ἱστορικὰ γεγονότα ἢ πολιτικὲς ἀποφάσεις.

Οἱ ἐπικρίσεις αὐτές ὅμως δὲν φθάνουν στὸ βάθος τοῦ ζητήματος: Ὅτι μποροῦμε νὰ ἐντοπίσουμε μέσα στὴν ἱστορία, γεωγραφικὲς σταθερὲς πολιτικῆς δράσεως, εἶναι ἕνα ἀναμφισβήτητο γεγονός. Ἡ Γεωπολιτικὴ παραμένει λοιπὸν ἕνας κλάδος μεγάλης ἀξίας καὶ σημασίας. Ἀκόμη περισσότερο, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ καταφεύγουμε σὲ αὐτήν, σὲ ἕναν κόσμο ποὺ εὑρίσκεται σὲ μεταβατικὸ στάδιο καὶ ὅπου τὰ χαρτιὰ τῆς τράπουλας ἀναδιανεμόνται παγκοσμίως. Ἡ Γεωπολιτικὴ θέτει σὲ προοπτικὴ τὸ βάρος τῶν ἀπλῶς ἰδεολογικῶν παραγόντων, ἀσταθῶν ἐξ ὁρισμοῦ, καὶ ὑπενθυμίζει τὴν ὕπαρξη μεγάλων σταθερῶν ποὺ ὑπερβαίνουν τὰ πολιτικὰ καθεστῶτα καθὼς καὶ τὶς διανοητικὲς τοποθετήσεις καὶ διαξιφισμούς.

Ἀπὸ ὅλες τὶς ἔννοιες ποὺ εἰδικῶς ἀναφέρονται στὴν Γεωπολιτική, μία ἀπὸ τὶς πλέον σημαντικὲς εἶναι ἀναμφισβήτητα ἡ διαλεκτικὴ ἀντίθεση μεταξὺ τῆς Θαλάσσης καὶ τῆς Γῆς. «Ἡ παγκόσμια ἱστορία εἶναι ἡ ἱστορία τῆς πάλης μεταξὺ τῶν θαλασσίων δυνάμεων ἐναντίον τῶν ἡπειρωτικῶν καὶ τῶν ἡπειρωτικῶν δυνάμεων ἐναντίον τῶν θαλασσίων», δήλωσε ὁ Kάρολος Σμίτ (Carl Schmitt). Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ γνώμη τοῦ Ναυάρχου Κάστεξ (Admiral Castex) καθὼς καὶ πολλῶν ἄλλων γεωπολιτικῶν. Ὁ Χάλφορδ Μακίντερ (Halford Mackinder), γιὰ παράδειγμα, ὁρίζει τὴν δύναμη τῆς Μ. Βρετανίας διὰ τῆς κυριαρχίας τῶν ὠκεανῶν καὶ θαλασσῶν. Ἀντιλαμβάνεται τὸν πλανήτη ὡς ἕνα σύνολο ἀποτελοῦμενο ἀπὸ ἕναν «Παγκόσμιο Ὠκεανό» καὶ ἕνα «Παγκόσμιο Νησί», ποὺ ἀντιστοιχεῖ σὲ ὁλόκληρο τὸν χῶρο τῆς Εὐρασίας καθὼς καὶ τῆς Ἀφρικῆς, καὶ τῶν ‘περιφερειακῶν νησιῶν’ Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας. Γιὰ νὰ κυριαρχήσουμε τὸν κόσμο, πρέπει νὰ κατέχουμε τὸ παγκόσμιο νησί καὶ κυρίως τὴν ‘καρδιά’ του, τὴν Heartland , τὸν πραγματικὸ γεωγραφικὸ πόλο ποὺ ἐκτείνεται ἀπὸ τὴν Κεντρικὴ Εὐρώπη πρὸς τὴν Δυτικὴ Σιβηρία καὶ πρὸς τὴν Μεσόγειο, ἀπὸ τὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Νότια Ἀσία. Ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους σπουδαίους Ἄγγλους θαλασσοπόρους, ὁ Σὲρ Οὐώλτερ Ράλλεϋ (Sir Walter Raleigh), συνήθιζε νὰ λέγῃ: «Ὅποιος ἐλέγχει τὶς θάλασσες ἐλέγχει τὸ παγκόσμιο ἐμπόριο· ὅποιος ἐλέγχει τὸ παγκόσμιο ἐμπόριο κρατᾶ ὅλους τοὺς θησαυροὺς τοῦ κόσμου στὴν κατοχή του, καὶ στὴν πραγματικότητα ὅλον τον κόσμο».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...