Έρωτας: Ο Ανίκητος Στην Μάχη (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

του Γιώργου Μάστορα

Η είδηση πέρασε "στα ψιλά" των ΜΜΕ. Ένα νεαρό αγόρι, μόλις 19 ετών, βούτηξε στο κενό από την γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου, όταν η μέχρι τότε κοπέλα του, τού είπε ότι δεν τον θέλει πια και θα πρέπει να χωρίσουν.

Οι αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας, όταν πληροφορήθηκε το δυσάρεστο γεγονός, ήσαν ποικίλες, κινούμενες όμως στο ίδιο μήκος κύματος: "Δεν έστεκε καλά το παιδί στα μυαλά του", "Μα είναι δυνατόν; Για μια γυναίκα;", "Μα καλά, που ζούμε; Γίνεται στην εποχή μας να χάσει κάποιος την ζωή του για ερωτικούς λόγους;" και άλλα συναφή.

Και όμως, o 19χρονος νεαρός δεν έδωσε καμία βάση στο καθιερωμένο σκεπτικό των υπολοίπων και έδωσε τέλος στην Ζωή του, θεωρώντας ότι δεν έχει κανένα νόημα να ζει χωρίς την Αγαπημένη του. "Αφού δεν με αγαπάς, αφού δεν με θέλεις δεν υπάρχει για μένα ζωή", φέρεται να είπε ο νεαρός Ερωτευμένος στην Αγαπημένη του, λίγο πριν προβεί στην τελευταία δραματική πράξη του σύντομου βίου του. Μια φράση, η οποία άνετα θα μπορούσε να εμπεριέχεται σ' ένα από τα από τα Αιώνια Λογοτεχνικά Ερωτικά Αριστουργήματα, έμελε να ειπωθεί στ' αλήθεια και να γίνει πράξη από τον 19χρονο νέο.

Και πάλι, όμως, βλέπω μπροστά μου τις αντιρρήσεις του "ορθολογισμού" να απλώνονται και να απορούν, αδυνατώντας να αντιληφθούν πως είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, σε μία εποχή μάλιστα όπως η σημερινή, όπου ο Συναισθηματισμός, θεωρείται μειονέκτημα και "ντεμοντε", με την Ζωή να ξεδιπλώνεται μπροστά του, να θυσιάζει την Ύπαρξη του, απλώς για την ερωτική απόρριψη ενός κοριτσιού, και να προβαίνει στο απονενοημένο διάβημα του.

Και όμως, είναι ( ακόμη ) δυνατόν. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή, όπως έλεγε ο Γκαίτε, ο Έρωτας εξιδανικεύει τον αγαπημένο στο μυαλό εκείνου που τον ερωτεύεται. Γιατί ο Έρωτας Αποτελεί το Συναίσθημα Εκείνο, το οποίο Κυριαρχεί έναντι παντός άλλου, που δεν επιτρέπει συμβιβασμούς 'η υπεκφυγές., καθώς είναι Απόλυτος, Κάθετος και "Σκληρός" στο περιεχόμενο του, μη σηκώνοντας μύγα στα φτερωτά βέλη του.

 Φυσικά, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, έρχονται στο νου μου τα Λόγια του Αριστοτέλη, ο οποίος μιλώντας περί Αγάπης είπε: " Είναι καλύτερο να αγαπά κανείς, παρά να αγαπιέται. Το να αγαπά κανείς είναι ενέργεια ηδονής και αγαθό, ενώ δεν προκύπτει καμιά ενέργεια για εκείνον που αγαπιέται μέσα από την κατάσταση αγάπης που τον περιβάλλει. Ακόμα, είναι καλύτερο να γνωρίζει κανείς, παρά να τον γνωρίζουν. Γιατί αντικείμενο γνώσης και αγάπης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα, ενώ μόνο τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν. ".

Σύμφωνα με τον Μεγάλο Σταγειρίτη Φιλόσοφο και Δάσκαλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Προσφορά Αγάπης και Ενδιαφέροντος να Γνωρίζουμε τον άλλον, ταυτίζεται με την Αρετή, την Ευτυχία, την Ηδονή. Όπως πολύ Εύστοχα είχε αναφέρει, αντικείμενα αγάπης και μελέτης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα. Όμως, μόνο όπου υπάρχει Ψυχή και Καρδιά, Υφίσταται και Αληθινή Προσφορά Αγάπης, ανεξάρτητα από την ανταπόδοση 'η μη  αυτού του Μεγαλειώδους Αισθήματος.

Ο προαναφερόμενος νεαρός δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την μονόπλευρη παροχή Ερωτικής Ενέργειας προς την Αγαπημένη του, χάνοντας έτσι κάθε ενδιαφέρον για την Ζωή του. Αναμφίβολα  λανθασμένη η τραγική επιλογή του, αλλά πριν βιαστούμε να τον καταδικάσουμε, δίχως κανένα ελαφρυντικό,  ας αναρωτηθούμε νωρίτερα τι έχουμε σκεφτεί και τι έχουμε πράξει εμείς σε δικές μας προσωπικές υποθέσεις. Το ότι δεν φτάσαμε "στα άκρα" δεν μας αποτρέπει από το να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε την στιγμιαία ψυχική κατάσταση του νέου αυτού ανθρώπου, πριν καταδικάσει οριστικά ο ίδιος τον εαυτό του. Μη αντέχοντας την απόρριψη, θεώρησε ότι δεν του επαρκεί να βρίσκεται σε κάποια παθητική αντίληψη της Ζωής και δίνοντας την "Μάχη" του με τον Έρωτα "έχασε", καθώς ο Έρωτας Είναι Ανίκητος Στην Μάχη!

Ο Έρωτας (μαζί με τον Πόλεμο) Είναι Πατέρας Των Πάντων και Παιδί της Ποίησης. Ως εκ τούτου, σ' αυτόν, "Όλα Επιτρέπονται". Ακόμη και οι υπερβολές και η Υπέρβαση της Ζωής. Ότι δεν έχει γραφτεί με το Αίμα "δεν αξίζει τον κόπο". Και το Αίμα δεν είναι πάντοτε κατ' ανάγκην αυτό που "ταΐζει"  το Σώμα και περνά τακτικά από την Καρδιά και τις Φλέβες. Αίμα Είναι και ο Έρωτας, Είναι και ο Πόνος που βγαίνει απ' αυτόν. "Το Αίμα είναι η Ζωή", όπως έλεγε και το διαφημιστικό μήνυμα της ταινίας "ρομαντικού τρόμου", με τίτλο "Dracula" (1992). Γι' αυτό, το Αίμα, η Ζωή και ο Έρωτας Αποτελούν Εσαεί κάτι το Ενιαίο και Συμπαγές!

Για την Ζωή και τον Θάνατο (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

του Γιώργου Μάστορα

Ο Θάνατος είναι ο "παγωμένος καθρέφτης" της Ζωής. Και όσο κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να τον αποφύγουμε κάποια στιγμή, εν τούτοις, θέλουμε να πούμε και, πολύ περισσότερο, να γνωρίζουμε τα πάντα γι' αυτόν. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε, είτε να τον πενθήσουμε, είτε να τον τραγουδήσουμε, είτε να εκφράσουμε παραστατικά την απώλεια κάποιου Προσφιλούς Προσώπου, πάντα ο Θάνατος μας  αφήνει εκτός, όσο είμαστε εμείς ζωντανοί. Προς το παρόν, μπορούμε να βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Ωστόσο, όταν περάσουμε στην "απέναντι όχθη", δεν θα μπορούμε "να πούμε" 'η "να κάνουμε" τίποτα άλλο.

Γι' αυτό, λοιπόν, ας μιλήσουμε τώρα. Για το πώς βιώνουμε τον Θάνατο μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Όλοι οι άλλοι, Οικείοι και ξένοι, Σύντροφοι και ενάντιοι, μας δείχνουν ότι για όλα υπάρχει ένα βιολογικό τέλος. Το τέλος του Θανάτου έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όρια στην βιολογική διάρκεια της Ζωής και δείχνει όλα όσα μπορέσαμε ('η δεν μπορούμε πια)να πράξουμε. Αναμφισβήτητα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε τον Θάνατο κάποιου Προσφιλούς Προσώπου. Το πρώτο που κάνουμε μόλις συμβεί, είναι να αρνηθούμε ενστικτωδώς ότι συνέβη. Όταν, μάλιστα, είναι τόσο Αναπάντεχο, τότε η πρώτη αντίδραση μετά την ενστικτώδη άρνηση είναι το μούδιασμα. Αφού, όμως, καταλαγιάσει το ξάφνιασμα, μυριάδες σκέψεις έρχονται στο νου, πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους. Εκείνο το οποίο τώρα πρέπει να σκεφτούμε είναι το πώς "τελειώνει" ένας Άνθρωπος, μέσα δηλαδή από το σύνολο των πράξεων του ως Ζωντανός.

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε δίκιο, όταν στοχάστηκε πάνω στην απώλεια και την εξαφάνιση. Έλεγε, λοιπόν, ότι "η απουσία μας βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία". Επομένως, όλοι όσοι παραμένουμε ακόμη Ζωντανοί και όλοι όσοι θα έρθουν μετά από εμάς, έχει Αξία να Αντιληφθούμε το Νόημα της ρήσης του Γερμανού Φιλοσόφου και να διατηρήσουμε Ζωντανή, όχι μόνο την Μνήμη Εκείνων που Συμπορεύτηκαν μαζί μας στον Δρόμο της Τιμής και την Αναζήτηση της Ευτυχίας, αλλά και να συνεχίσουμε ακράδαντα και με μεγαλύτερη ορμή  όλα όσα Υπερασπίστηκαν, μοιραζόμενοι μαζί μας τις χαρές και τις λύπες, τις καλές και τις κακές στιγμές, τις νίκες και τις ήττες στις καθημερινές μάχες της Ζωής. Στο όνομα της αντιφυσικής παγκοσμιοποίησης και της ισοπεδωτικής νεωτερικότητας, ο σύγχρονος άνθρωπος, καταβεβλημένος και εξουθενωμένος από τον τρόπο ζωής που του έχει επιβληθεί, προσπαθεί να αποφύγει ό,τι δεν του αρέσει, ό,τι τον ξεβολεύει από τη νοσηρή αδράνεια, καταλήγοντας να πολεμάει την ίδια την Φύση του.

Ψάχνοντας, λοιπόν, το τέλειο, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό δεν υφίσταται, παρά μόνο σε ότι λέει το όνομα: στο τέλος. Η Τελειότητα είναι η Ολοκλήρωση, η οποία έρχεται ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ γύρω από τις πράξεις της Ζωής μας, που φυσικά δεν μπορεί να έχει σχέση με την επέλαση της ομοιοπαγίδας, το τέλμα της μετριότητας, την εφήμερη μόδα, την εθνική αποδόμηση, την κοινωνική απάθεια, την ανθρώπινη ψυχρότητα, την αποθέωση του ατομισμού, τον θρίαμβο του μαζανθρώπου. Η Ολοκλήρωση της Τελειότητας έρχεται μέσα από την άθροιση Όλων των Ενεργειών της Ζωής μας. Εφόσον αυτές συνάδουν με όλα όσα ισχυριζόμαστε ότι Υπερασπίζουμε, το Αποδεικνύουμε Εμπράκτως. Στην Ζωή μας και στις Πράξεις μας, δεν πρέπει να φερόμαστε  ως αόριστοι "επαναστάτες", αλλά ως Συγκεκριμένοι Εξεγέρτες Ψυχών. Παρ' όλα αυτά, είναι περιττό για την Αξιοπρέπεια μας να περιμένουμε "αγιογραφίες" εν ζωή και να είμαστε ικανοποιημένοι με την τεχνητή μετατροπή μας σε χάρτινους "ήρωες", έχοντας "ικανότητες" υπεράριθμες σε μυθιστορηματική μορφή, αλλά ανύπαρκτες στην πραγματικότητα.

Επομένως, ας γίνει Αντιληπτό ως μια Αξιακή Αρχή ότι ο Θάνατος δεν σημαίνει και την πλήρη εκμηδένιση του Ανθρώπου. Κάθε Νεκρός εξακολουθεί να Ζει Απεριόριστα μέσα από τις Πραγματώσεις της Ζωής του. Πραγματώσεις, οι οποίες συνεχίζουν να κινούν τον αέναο τροχό της Δημιουργίας και της Εξέλιξης. Έτσι, σ' όλες τις Εξαιρετικές Εκδηλώσεις της Ζωής, ο Σημαντικός Άνθρωπος εξακολουθεί να Επιζεί και μετά τον Θάνατο του. Γι' αυτό, ας σκεφτόμαστε  σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο, αλλά ταυτόχρονα και σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ! Ακριβώς, για να "προλάβουμε" να πράξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά και έχοντας την "σιγουριά" ότι είμαστε άτρωτοι στην φθορά του Χρόνου.

Για τον Γιώργο Φουντούλη, τον Μανώλη Καπελώνη, τον Στέλιο Μπατζάκα, τον Δημήτρη Δημήτραινα, τον Μαρίνο Χατζηκυριάκο, τον Ακρίτα Σαββούρα, τον Στέφανο Σιούτα, την Στεφανία Συμεωνάκη, τον Χρήστο Τσιόλα και τόσους ακόμη Εξαιρετικούς Άνδρες και Γυναίκες που μας Συντρόφευσαν  Υπερήφανα. Αλλά και για την Πολυαγαπημένη Μητέρα μου, Κατερίνα Μάστορα( Μισιάκα), η οποία με Γέννησε και με Μεγάλωσε Έντιμα (μαζί με τον εν ζωή επίσης Πολυαγαπημένο Πατέρα μου) για να έχω μετατραπεί σ' αυτόν που είμαι, τουλάχιστον μέχρι και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.

Για όλους όσοι "έφυγαν", όλους όσοι μένουν ακόμη κοντά μας και για όλους όσοι θα έρθουν, ας έχουμε υπόψιν μας ότι η Ανθρώπινη Ζωή μπορεί να είναι περιορισμένη, αλλά κάποιοι μέσα από τις Πράξεις τους έχουν την δυνατότητα να Ζήσουν Για Πάντα!

Ισίδωρος Γαλάνης Hjarulv Henker 4/12/1974 – 1/1/2022 In Memoriam

 

Το τηλέφωνο χτύπησε το απόγευμα της Πρωτοχρονιάς, με την είδηση που μεταφέρθηκε από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να είναι όχι απλώς άσχημη, αλλά σοκαριστική: «Άστα να πάνε, πέθανε ο Ισίδωρος…».

Θα ήταν ψέμα και υπερβολή εάν έλεγα ότι ήμουν «κολλητός» με τον Ισίδωρο. Είχαμε, όμως, καλή «χημεία» και επικοινωνία όποτε βρισκόμασταν, γι’ αυτό και η απώλειά του με συγκλόνισε. Ο Ισίδωρος «Hjarulv Henker» Γαλάνης είναι ένας Ακτιβιστής των Ιδεών μας, με κύρια δραστηριοποιημένη έκφρασή του το στιχουργικό και ηχητικό μουσικό μήνυμα. Κιθαρίστας επί σειρά ετών σε μία σειρά συγκροτημάτων όπως Der Sturmer, Wodulf, Dreadful Relic και No Surrender (στην αρχική μορφή τους).

Δεν περιορίστηκε, όμως, μόνο σε αυτό τον τομέα. Συνέβαλε, επίσης, στις μεταφράσεις αρκετών βιβλίων ιδεολογικού και ιστορικού περιεχομένου, συμμετείχε σε πολιτικές εκδηλώσεις και πορείες της κυριότερης έκφρασης του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος της Χρυσής Αυγής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ήταν στενά «κομματικοποιημένος».

Χρησιμοποίησα νωρίτερα τη λέξη – έκφραση «είναι« και όχι «ήταν», ακριβώς επειδή δεν θεωρώ ως «ανενεργό» πλέον τον Ισίδωρο. Κάθε Νεκρός που έχει συμβάλει με το «λιθάρι» του ή τις «πέτρες» του στον αρμό του κτισίματος των Ιδεών μας, δεν έχει στενά παρελθοντολογική έννοια ούτε «ημερομηνία λήξης», καθώς παραμένει Για Πάντα Ζωντανός μέσα από τα έργα και τις πράξεις του.

Αυτό συμβαίνει και με τον Ισίδωρο. Τον πάντοτε χαμογελαστό Σύντροφο, τον «Έλληνα Dave Murray» όπως τον αποκαλούσα (λόγω της εμφανούς ομοιότητάς του με τον πασίγνωστο κιθαρίστα των Iron Maiden), με αποτέλεσμα να γελάει με το «παρατσούκλι» που του απέδιδα.

Κλείνοντας αυτό το σύντομο – περιεκτικό In Memoriam για τον Ισίδωρο, τονίζω ότι η Τιμή στην Μνήμη των Νεκρών αποτελεί το Νέκταρ που τους τρέφει και τους διατηρεί Ακμαίους, Υπερήφανους, Αγέρωχους δίπλα στους Θεϊκούς Θρόνους του Ολύμπου και ως εκ τούτου, Αιώνιους, Αθάνατους. Ο Μεγαλύτερος Φόρος Τιμής και Σεβασμού σε κάθε Νεκρό Σύντροφο που έριξε το δικό του «κλαδί» ή «κούτσουρο» στην παντοτινά άσβεστη φωτιά των Ιερών Ιδεών μας είναι να συνεχίζουμε με μεγαλύτερη ορμή, δύναμη και όρεξη τον Αέναο Αγώνα για την επικράτηση της Αλήθειας που πρεσβεύουμε και υπερασπιζόμαστε.

Σύντροφε Ισίδωρε,

Ζεις Για Πάντα

στις Εμπνεύσεις

και τις Πράξεις μας!

πηγή

Ενάντια στις επιθυμίες του τίποτα! (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Λίγο πριν την δύση και του 2024,θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου. 

Σε μια εποχή, όπου η Ιστορική  Μνήμη θεωρείται περιττή και αναχρονιστική, όπου μεθοδευμένα εξαφανίζονται τα πιο βασικά στοιχεία της Εθνικής Ταυτότητας, όπου η Κοινωνική Αλληλεγγύη αντικαθίσταται από τις πιο βάναυσες συνθήκες εργασιακής γαλέρας, όπου αντί για την Σοβαρότητα της Σκέψης και την Γενναιότητα της Δράσης εγκαθίστανται ο φτηνός καιροσκοπισμός  και τα χυδαία ατομικά- συντεχνιακά συμφέροντα, όπου η μελέτη ενός προσφάτως ηττημένου πολιτικού παρελθόντος, αντί να οδηγήσει  στην Βαθιά Αυτογνωσία, την Ειλικρινή Αυτοκριτική και την Ενεργητική Εγρήγορση, δυστυχώς οδηγεί στην απατηλή αυτοϊκανοποίηση του στρουθοκαμηλισμού, το να συντασσόμαστε με ανθρώπους που είναι κυριευμένοι απ' όλα τα παραπάνω, θα μας οδηγούσε στην μονιμοποίηση της ήττας και την συνεχή οπισθοδρόμηση. 

Αν και καμιά ήττα από μόνη της δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως, ντροπή αποτελεί η μετέπειτα αδράνεια απέναντι σ' αυτήν, η αποδοχή μιας ψευδαίσθησης "αγώνα", που δεν προσφέρει κάτι το Πραγματικά και Ουσιαστικά Εξεγερσιακό και Επαναστατικό, οδηγώντας τους αδρανείς σε καταστάσεις αποπροσανατολισμού, χαμένους στους λαβύρινθους ενός ανούσιου μικρόκοσμου. Απέναντι σ' όλα  αυτά, ας σφυρηλατήσουμε την Αντεπίθεση των Γνήσιων Επαναστατών, όπως ο Εκδικητής Ιππότης που καλπάζει Σταθερός και Αγέρωχος προς το Πεπρωμένο, Στοχεύοντας να Κυριεύσει τον Κόσμο. 

Σ' αυτήν την Σκληροτράχηλη Πολεμική Διαδρομή, καμιά πονηρή πλάνη, κανένας επιτήδειος πολυλογάς, κανένας αδίστακτος απατεώνας, κανένας επίδοξος δεσπότης θελήσεων, καμία άδεια ψυχή, καμία κενή καρδιά, δεν πρέπει να μας εκτρέψει από την πορεία μας. 

Γιατί Εκείνοι που διαθέτουν την Μακρύτερη Μνήμη θα είναι και οι Άνθρωποι του Νικηφόρου Μέλλοντος. Εκείνοι, που Νικούν την Φθορά του Χρόνου, ο οποίος αποτελεί τον Μεγάλο Προστάτη και Δικαιωτή των Αληθινών Ιδεολόγων. 

Έχοντας λοιπόν, Όνειρα από Σίδερο και Καρδιά από Ατσάλι, διαθέτουμε Μνήμη, Γνώση και Γνώμη, κινούμενοι στην ροή(και)του 2025 Ενάντια στην ηττοπάθεια, την μιζέρια, τον φόβο, την αποδοχή της κατοχής. 

Εν τέλει, Ενάντια στο "αδύνατον να συμβεί" και κυρίως ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ! 

Ψηλά τις Σημαίες της Αλήθειας και στο νέο έτος που έρχεται!

Ανταπόκριση από την φετινή εκδήλωση Τιμής στην Μνήμη των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη (του Γιώργου Μάστορα)

 

Χρειάστηκε να περάσουν πέντε ολόκληρα χρόνια για να πραγματοποιηθεί μια κανονική εκδήλωση Τιμής στην Μνήμη των δολοφονηθέντων από το παρακράτος της κυβέρνησης Σαμαρά, Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη. 

Από το 2020 μέχρι το 2023, όλες οι εκδηλώσεις απαγορεύτηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με διάφορες προφάσεις.

Εφέτος, υπήρχαν δυο καλέσματα για τον Γιώργο και τον Μάνο. Στις 6 μ.μ. από την Αυτόνομη Εθνικιστική Νεολαία Αθήνας και από την Χρυσή Αυγή στις 7 μ.μ. Aυτό που έχει σημασία είναι ότι η εκδήλωση Τιμής και Μνήμης πραγματοποιήθηκε από κοινού λίγο μετά τις 7 μ.μ., δείχνοντας στην πράξη έναν ενωτικό και ελπιδοφόρο χαρακτήρα. 

Περισσότεροι από 500 Εθνικιστές παρευρέθηκαν για να Τιμήσουν την Μνήμη του Γιώργου και του Μάνου. Ομιλητές ήταν ο πατέρας του Γιώργου Φουντούλη, Λάμπρος, καθώς και ένας Χρυσαυγίτης, του οποίου δεν αναγγέλθηκε το όνομα. 

Κατόπιν, έγινε κατάθεση στεφάνων από την Χρυσή Αυγή, το Εθνικό Μέτωπο, την οργάνωση Φράκτια (αν άκουσα καλά το όνομα της) από την Κύπρο, τους οργανωμένους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ, το κόμμα Die Heimat (όπως μετονομάστηκε το NPD το 2023), τη νεολαία του ίδιου κόμματος Junge Nationalisten, καθώς και την ουγγρική οργάνωση Legio Hungaria. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν παραβρέθηκε στην εκδήλωση κανένας πρώην ή νυν βουλευτής, με εξαίρεση τον πρώην ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής Λάμπρο Φουντούλη (για ευνόητους λόγους), καθώς και τον πρώην βουλευτή του ίδιου κόμματος Απόστολο Γκλέτσο. 

Η εκδήλωση στον χώρο της δολοφονίας του Γιώργου και του Μάνου έκλεισε με την αναφορά των ονομάτων τους, τον Εθνικό Ύμνο και τον Ύμνο της Χρυσής Αυγής. Εκείνη την στιγμή ήταν που άναψαν και οι δάδες. 

Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκόμενων στην φετινή εκδήλωση ήταν πολύ νέοι σε ηλικία Εθνικιστές. Δεν έλειψαν, φυσικά, και αρκετοί «παλιοί», οι οποίοι έδωσαν το δικό τους στίγμα στην εκδήλωση. 

Παρότι δεν ανακοινώθηκε αμέσως (προφανώς λόγω κακής συνεννόησης) ότι θα ακολουθήσει πορεία προς το νεκροταφείο του Νέου Ηρακλείου, με αποτέλεσμα κάποιοι από τους παρευρισκόμενους να αποχωρήσουν πρόωρα, εντούτοις αυτή πραγματοποιήθηκε, δονώντας την ατμόσφαιρα με τα συνθήματα εκείνα που αρμόζανε στην περίπτωση. 

Ας ελπίσουμε ότι ο φετινός ενωτικός χαρακτήρας της εκδήλωσης για τον Γιώργο και τον Μάνο θα έχει και την ανάλογη συνέχεια στο άμεσο μέλλον σε όσο το δυνατόν περισσότερες Εθνικιστικές οργανώσεις, κινήσεις και ομάδες, κάνοντας ελπιδοφόρα πρακτική το γνωστό ρητό «Η Ισχύς εν τη Ενώσει».

Γιώργος Φουντούλης-Μανώλης Καπελώνης: ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΑΙΩΝΙΟΙ-ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ!

 Γιώργος Μάστορας

 Υ.Γ: Η ανταπόκριση αυτή γράφτηκε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης. Οποιαδήποτε ενδεχόμενη παράλειψη σε κάποιο πρόσωπο ή σε κάποιο γεγονός που συνέβη εκείνες τις στιγμές, προφανώς και δεν γίνεται εσκεμμένα, αλλά ξεκάθαρα λόγω της έλλειψης του απαραίτητου χρόνου για να είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.

24 Σεπτεμβρίου 1993: «ο Ίαν Στιούαρτ φεύγει από την ζωή» (https://www.anaktisi-mag.gr/)

 

Ήταν 23 Σεπτεμβρίου μία ημέρα που αποδείχτηκε τραγική για τον κόσμο της εθνικιστικής μουσικής. Το αυτοκίνητο που επέβαινε ο Ίαν Στιούαρτ, τραγουδιστής του συγκροτήματος Skrewdriver είχε, κατά πολλούς, ένα περίεργο ατύχημα. 

Έσκασε ένα λάστιχό και λόγω της απώλειας του ελέγχου ο οδηγός έσπασε το χέρι του, ο υπεύθυνος της περιφρούρησης του συγκροτήματος τραυματίστηκε ελαφρά, ο αδελφός του βαριά και ο τέταρτος της παρέας, σκοτώθηκε ακαριαία.

Ο Ίαν Στιούαρτ ήταν σε κώμα από το οποίο δεν ανένηψε ποτέ, πέθανε το επόμενο πρωί στις 11:00 ήταν Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου. 

Η είδηση του θανάτου του διαδόθηκε αστραπιαία γιατί ο Ian ήταν ο ηγέτης του νεανικού μουσικού εθνικιστικού κινήματος. της Μεγάλης Βρετανίας.

Ας δούμε πως ανέφερε το θλιβερό γεγονός, εθνικιστικό μουσικό περιοδικό της εποχής εκείνης.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Τα «Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου» ένα πολύ διαφορετικό κόμικ (του Γιώργου Μάστορα)

 

του Γιώργου Μάστορα

Αν και η «πολιτική ορθότητα» κυριαρχεί στις εικονογραφημένες ιστορίες δράσης και φαντασίας (κόμικς), εντούτοις, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μια απ’ αυτές είναι και το «Fiends of the Eastern Front» (Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου).

Πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό κόμικ, το οποίο εμπνεύστηκε ο γεννημένος το 1974 Βρετανός (Σκωτσέζος) συγγραφέας Gerry Finlay-Day και μετουσίωσε σε εικόνες ο Ισπανός καλλιτέχνης Carlos Ezquerra (1947-2018). 

Η πρωτότυπη αυτή ιστορία δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο νεολαιίστικο αγγλικό περιοδικό «2000 AD» (της εταιρείας «I.P.C») σε 10 συνέχειες (τεύχη 152-161, Φεβρουάριος – Απρίλιος 1980), ενώ στην Ελλάδα αναδημοσιεύθηκε (υπό τον τίτλο «Τέρατα του Μετώπου») 2 χρόνια αργότερα, στο περιοδικό «το Αγόρι» (Τεύχη 264-273, 4 Ιουνίου 1982-6 Αυγούστου 1982).

 Αποτελεί έναν τέλειο συνδυασμό πολεμικής περιπέτειας με στοιχεία υπερφυσικού τρόμου και θεωρείται από τις αρτιότερες δημιουργίες στο είδος του.

Το ξεχασμένο ημερολόγιο

Η υπόθεση ξεκινά στην σημερινή εποχή (Φθινόπωρο 1980), στον Βρετανικό τομέα του Δυτικού Βερολίνου, με την ανακάλυψη του σκελετού ενός Γερμανού Στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Hans Schmitt, αλλά και του ημερολογίου του, στο οποίο ξεδιπλώνεται μια ανεπανάληπτα ανατριχιαστική ιστορία.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Hail The Bathory Hordes: 6 Ιουνίου 2004 - 6 Ιουνίου 2024 - 20 χρόνια χωρίς τον Quorthon (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Ακόμη θυμάμαι ότι η καρδιά μου ράγισε στο άκουσμα της θλιβερής είδησης πως την Δευτέρα 7 Ιουνίου 2004 βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του στην Στοκχόλμη της Σουηδίας ο Thοmas Fοrsberg, γνωστότερος σε όλους μας με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Quorthon. 

Ο Άνθρωπος, δηλαδή, που βρισκόταν πίσω από τους BATHORY, ένα όχι απλώς σημαντικό Metal συγκρότημα, αλλά τολμώ να πω ό,τι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει το Heavy Metal την τελευταία 40ετία.

Σε τέτοιες στιγμές, δεν υπάρχουν λόγια για να μπορούν να περιγράψουν Αξίες και συναισθήματα για ό,τι αντιπροσωπεύουν για εμάς οι BATHORY και το πόσο συντετριμμένοι νιώθουμε στο άκουσμα του χαμού μιας τόσο μεγαλειώδους, αλλά και μυστηριακής, μουσικής (και όχι μόνο) προσωπικότητας σφυρηλατώντας την καρδιά μας. 

Με ποιο τρόπο άραγε θα μπορούσαμε να αποδώσουμε σε όλο του το μεγαλείο το στίγμα των BATHORY; Θα έπρεπε να πέσουμε στην παγίδα μιας ανούσιας και στείρας εξιστόρησης του συγκροτήματος, αντιγράφοντας τη μέθοδο των “σοβαρών” μουσικών εντύπων; ‘

Όχι, το αφιέρωμα αυτό δεν μπορεί να έχει έναν τέτοιο τυποποιημένο χαρακτήρα, όσο κι αν θα προσπαθήσουμε σ’ αυτό το περιορισμένο από πλευράς χώρου κείμενο να μιλήσουμε για την ιστορία των BATHORY.

Απευθυνόμαστε κυρίως στις πραγματικές μεταλλικές ορδές, στους Πιστούς και αφοσιωμένους εκείνους οπαδούς, που δεν είδαν τη λατρεία γι’ αυτό το γκρουπ ως κάτι το περιστασιακό με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, ανάλογα με την κατά καιρούς μουσική κατεύθυνση των BATHORY, αλλά τους αγάπησαν ως ένα ενιαίο heavy σύνολο, και φυσικά στάθηκαν πιστοί στα όσα δια μέσω του ήχου και των στίχων τους, πρεσβεύουν. 

Γιατί, αν για τους άλλους “τα αγαπημένα τους” μουσικά συγκροτήματα αποτελούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, για Εμάς, οι BATHORY είναι “εγωιστική” ιδεολογική ταύτιση!

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Φυλακές Τζιλάβα 26 Νοεμβρίου 1940: Ο Κοντρεάνου εκδικείται από τον τάφο του (δημοσιεύθηκε στο 8ο τεύχος του περιοδικού «Ανάκτηση»)

 

του Γιώργου Μάστορα

Το περιστατικό που έγινε γνωστό ως «η σφαγή της Τζιλάβα» την νύχτα της 26ης Νοεμβρίου 1940 στις φυλακές της Τζιλάβα, κοντά στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Εξήντα τέσσερις έγκλειστοι, πολιτικοί και κρατικά στελέχη του καθεστώτος του Καρόλου Β’, εκτελέστηκαν από την Σιδηρά Φρουρά (Λεγεώνα), ενώ ακολούθησαν και περαιτέρω εκκαθαρίσεις υψηλών προσώπων αμέσως μετά. 

Οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν περίπου στα μισά της δημιουργίας του Εθνικού Λεγεωναρικού κράτους (14 Σεπτεμβρίου 1940 – 21 Ιανουαρίου 1941), και οδήγησαν στην πρώτη ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ της Σιδηράς Φρουράς και του πρωθυπουργού Ίων Αντωνέσκου, που σταδιακά οδήγησε στην ολοκληρωτική ρήξη της Λεγεώνας με τον Αντωνέσκου το τριήμερο 21 – 23 Ιανουαρίου 1941.

Ιστορικό υπόβαθρο

Υπό την βασιλεία του Καρόλου Β’ (ο οποίος, σύμφωνα με τον ιστορικό Στάνλεϋ Πέιν ήταν ο πιο διεφθαρμένος βασιλιάς της Ευρώπης), τα κατασταλτικά μέτρα εναντίον της Σιδηράς Φρουράς εντάθηκαν κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930. ]Άνοιξε ένας κύκλος βίας από το «ρουμανικό» κράτος, το οποίο ήταν αποφασισμένο να εξοντώσει πλήρως την Σιδηρά Φρουρά και βεβαίως τον χαρισματικό Ηγέτη της Κορνήλιο Ζέλεα Κοντρεάνου. Στις 16 Απριλίου 1938 ο Κοντρεάνου συνελήφθη με την κατηγορία της «σύνταξης απειλητικής επιστολής» κατά του δεξιού πολιτικού Νικόλα Ιόργκα, την οποία είχε αποστείλει στις 26 Μαρτίου, και κλείστηκε στις φυλακές της Τζιλάβα μαζί με 40 ακόμη μέλη του Κινήματος, ανάμεσά τους και ο πατέρας του, Ίων Κοντρεάνου. Ο «Καπιτάνουλ» καταδικάστηκε αρχικά, σε έξι μήνες φυλάκιση και, εν συνεχεία, σε μια δεύτερη δίκη – παρωδία, σε δέκα χρόνια καταναγκαστική εργασία!

Οι άθλιες και γελοίες κατηγορίες που του αποδόθηκαν στην δεύτερη δίκη ήταν, εκτός των άλλων, «η δράση για ανατροπή του καθεστώτος», «πολιτική στρατολόγηση ανηλίκων» και «οι στενοί δεσμοί με ξένους, αντεθνικούς παράγοντες». Ακόμη και μέσα από την φυλακή, όμως, ο Κοντρεάνου παρέμενε πολύ επικίνδυνος για το αντεθνικό και διεφθαρμένο καθεστώς του Καρόλου Β’. Την νύχτα της 29ης προς την 30η Νοεμβρίου 1938 (την «νύχτα των βρυκολάκων», σύμφωνα με τον ρουμανικό θρύλο) ο Κοντρεάνου κι άλλοι δεκατρείς Σύντροφοί του οδηγήθηκαν από στελέχη της στρατιωτικής αστυνομίας σ’ ένα δάσος έξω από το Βουκουρέστι, όπου και δολοφονήθηκαν με τελετουργικό τρόπο.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Νέα κυκλοφορία από την Λόγχη: «Αγώνας, θρίαμβος και τραγωδία, η πορεία της Σιδηράς Φρουράς στα έτη 1933-1941»

 

Με το βιβλίο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά πέντε έργων για τον ρουμανικό μεσοπολεμικό εθνικισμό, την Σιδηρά Φρουρά, την Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και φυσικά, του μαρτυρικού ηγέτη της Κορνήλιου Κοντρεάνου.

Καλύπτεται έτσι ένα κενό τόσο ιστοριογραφικό, όσο και ιδεολογικό. Διότι ο ελληνικός εθνικισμός της εποχής εκείνης, μοιραζόταν πολλά κοινά στοιχεία με αυτόν της Ρουμανίας.

Πρώτα – πρώτα, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την δύναμη και την επιρροή της Ορθόδοξης πνευματικότητας, την σημασία του πολιτικού αγώνα ως ιερής αποστολής, την μεταφυσική διάσταση όσων πράττουμε σε αυτή την ζωή. Και ο ρουμανικός μεσοπολεμικός εθνικισμός έχει πολλά να μας διδάξει στο σημείο αυτό.

Κυριολεκτικά, ο πολιτικός αγώνας των Ρουμάνων εθνικιστών εκείνης της περιόδου ήταν εμποτισμένος από την Ορθόδοξη Παράδοση, η ζωή ενείχε μια μεταφυσική αποστολή και προορισμό, το Καθήκον και η Τιμή δεν ήταν έννοιες ξεκομμένες από την χριστιανική θρησκευτικότητα.

Γι’ αυτό και οι Λεγεωνάριοι ήταν τόσο πιστοί στο έργο τους, τόσο προσηλωμένοι στην αποστολή τους, τόσο γερά ενταγμένοι στον ιδεολογικό και πνευματικό προορισμό τον οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν.

Έτσι λοιπόν, πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, η ιστορία αυτή που διαδραματίζεται στο βιβλίο αυτό έχει πολλά να διδάξει στους σημερινούς εθνικιστές, στο πώς πρέπει να μάχονται και να οργανώνονται , ποια λάθη πρέπει να αποφεύγουν, σε ποιους κινδύνους είναι δυνατόν να εμπλακούν, και το κυριότερο, να κατανοήσουν την ιερότητα της πορείας ζωής που έχουν επιλέξει.

Διότι πάντα, στο μυαλό και στον λόγο του Κοντρεάνου υπήρχε η έννοια της μεταφυσικής, της πνευματικής διάστασης της ζωής, του πεπερασμένου της παρούσας ζωής, και μέσω της πίστης στον Χριστό προσέβλεπε σε κάτι ανώτερο και απείρως ωραιότερο. Έτσι, και το μαρτυρικό του τέλος είναι ένα παράδειγμα βίου που σάρκωσε τις έννοιες της Πίστης, της Ευγένειας, του Καθήκοντος.

Όλα τα παραπάνω, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα για μας, τις στιγμές που ζούμε διώξεις από το καθεστώς, τις στιγμές που είμαστε έτοιμοι να λιγοψυχήσουμε. Έχουμε ωστόσο, υποδείγματα τρανά, ακεραιότητας και συνέπειας. Αυτά ας ακολουθήσουμε.

Οι εκδόσεις Λόγχη, εύχονται αυτό το ανάγνωσμα, ως συμπλήρωμα των υπολοίπων σχετικών, να αποτελέσει ιστορικό και πνευματικό βοήθημα για όλους όσους ακόμα πιστεύουν στο αδύνατο, σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς παράσιτα και δούλους.

περιεχόμενα:

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Η ΑΠΑΓOΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΙΟΝ ΝΤΟΥΚΑ

Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΕΛΕΣΚΟΥ

Η ΣΙΔΗΡΑ ΦΡΟΥΡΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ (1934-1937)

ΙΟΝ ΜΟΤΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕ ΜΑΡΙΝ: «ΠΑΡΩΝ»!

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ

Ο ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

Η ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΛΕΓΕΩΝΑΡΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ο ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ

«Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ JILAVA»

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΕΣΚΟΥ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιώργου Μάστορα από την ΛΟΓΧΗ «ΑΓΩΝΑΣ, ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΣΤΑ ΕΤΗ 1933-1941»

logxi.com

2103611590

«Εάν η Λεγεώνα κατέληγε στην κόλαση,

θα παρέμενε ενωμένη.

Μετά την επιτυχή κατάκτηση της κόλασης,

η Λεγεώνα θα επιστρέψει νικηφόρα.

Ενότητα από ατσάλι».

Αυτοί οι στίχοι, από τραγούδι σουηδικού εθνικιστικού συγκροτήματος για τον Κοντρεάνου, αποκαλύπτουν μέσα σε λίγες μόλις λέξεις όλο το Νόημα και την Ουσία της ύπαρξης της Λεγεώνας. Μια Ενότητα, που απορρέει από την Γνώση του Αληθινού Μυστικού του Ατσαλιού και αντικατοπτρίζεται οπτικά στο σήμα της Σιδηράς Φρουράς (τα κάγκελα της φυλακής), το οποίο υποδηλώνει και προφητεύει τις κακουχίες και τις διώξεις, που θα υποστούν οι Λεγεωνάριοι στον Αγώνα για την επικράτηση των Ιδεών τους.