Με αφορμή ένα «αιρετικό» κείμενο που δημοσιεύτηκε από την συντακτική ομάδα «Μαύρες Λεγεώνες» για τον Joseph Goebbels καθώς και λίγα λόγια για το άγνωστο παρασκήνιο μιας θεατρικής παράστασης σχετικά με τον «δαίμονα» του Εθνικοσοσιαλισμού (υπό την συνοδεία μιας «σκοτεινής» μουσικής πινελιάς …)

 

link: Ο Joseph Goebbels απαντάει στην «εθνική δεξιά».

Ο Joseph Goebbels υπήρξε αναμφισβήτητα ο ενορχηστρωτής της Εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας, ο μετρ της προσπάθειας να κερδίσουν την καρδιά του Γερμανικού λαού, ο «διάβολος» για τους Δυτικούς δημοκράτες και το «τέρας» για τους Σοβιετικούς. 

Μια προσωπικότητα άκρως ενδιαφέρουσα που συνδέθηκε άρρηκτα αρχικά με την Στρασσερική τάση και στην συνέχεια με τον Αδόλφο Χίτλερ στον οποίο έμεινε πιστός μέχρι το τέλος. Οξυδερκής και διπλωμάτης, οργανωτικός νους και «σκοτεινός» το όνομα του συνοδεύεται από μια έκφραση φόβου όταν προφέρεται από τους αντιπάλους του. 

Ελάχιστα είναι τα άρθρα στα ελληνικά που αναφέρονται στην πρώιμη περίοδο της ένταξης του στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, αφού οι εντυπώσεις που αποκομίζονται μέσα από αυτά τονίζουν την έμφαση του στον σοσιαλιστικό και επαναστατικό χαρακτήρα του κόμματος. 

Το παρακάτω άρθρο το οποίο δημοσίευσε η συντακτική ομάδα «Μαύρες Λεγεώνες» - διαβάστε το εδώ - προκάλεσε διαδικτυακές αντιδράσεις ενώ ιδιαίτερη σημασία έχει και η εισαγωγή η οποία παρατίθεται στην συνέχεια με πηγή τον ιστότοπο Arplan. 

Με αφορμή την αναφορά στον υπουργό προπαγάνδας του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού καλό είναι όμως να αναφερθεί - αν και αρκετά αργοπορημένα είναι η αλήθεια - μια άλλη «καλλιτεχνική» επικοινωνιακή παράμετρος δείγμα της «αγωνίας» των αντιφασιστών που όμως αμφιβάλλουμε αν έγινε αντικείμενο καίριας παρατήρησης από τους συναγωνιστές που αυτοπροσδιορίζονται ως Εθνικοσοσιαλιστές. 

Στα τέλη του 2015 και στις αρχές του 2016 έλαβε μέρος μια θεατρική παράσταση. 

Διαβάζουμε στο διαδίκτυο: 

«Στο νέο θεατρικό έργο του Γιώργου Βέλτσου, πρωταγωνιστεί η Μάγκντα Γκαίμπελς, η γυναίκα του διαβόητου υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς, εξιδανικευμένο πρότυπο συζύγου και μητέρας στη ναζιστική Γερμανία, που σκότωσε τα έξι παιδιά της πριν αυτοκτονήσουν με τον άντρα της στο μπούνκερ το 1945». 

Στην σελίδα του Εθνικού Θεάτρου διαβάζουμε: 

«Ο υπουργός προπαγάνδας του εθνικοσιαλιστικού κόμματος Γιόζεφ Γκαίμπελς, και η γυναίκα του, Μάγκντα, πρότυπο συζύγου και μητέρας στη ναζιστική Γερμανία,  περιηγούνται στο τετελεσμένο μέλλον τους και επαναθεωρούν την ιδεολογία, τις πράξεις και τα ίχνη τους στην Ιστορία, γράφοντας το χρονικό της ανόδου και της πτώσεως της χιτλερικής κοσμοθεωρίας μέσα από έναν σκληρό προσωπικό απολογισμό. 

Περιγράφοντας τη «σκηνοθεσία» του θανάτου της οικογένειας  Γκαίμπελς, το έργο του Γιώργου Βέλτσου, μιλάει για αυτό που ο σύγχρονος πολιτισμός δεν μπόρεσε να απωθήσει: την ακαταμάχητη ανθρώπινη έπαρση, την ηδονή της βίας, τη ρητορική της κυριαρχίας και του μίσους, και ότι άλλο χαρακτηρίζει το «ριζικό κακό», που κυριεύει το ανθρώπινο φαντασιακό και ανιχνεύεται μέσα στους ίδιους τους εαυτούς μας, χωρίς να γνωρίζει φυλές και έθνη. Η παράσταση είναι κατάλληλη από 18 ετών και άνω».

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια και σχόλια για την προσπάθεια κάποιων να αλλάξουν την ιστορία όπως επιτάσσει το κυρίαρχο δημοκρατικό αφήγημα ή να «μακιγιάρουν» με τρομακτικές εικόνες και πλάνα - άνευ συμβόλων - ή μονόλογους την στράτευση, την πλήρη κινητοποίηση, την αφοσίωση, την πίστη, τον φανατισμό για μια ιδεολογία που αποτελεί σήμερα το απόλυτο κακό. 

Οι υμνητές του Bomber Harris  και του Κόκκινου Στρατού που ισοπέδωσαν την Δρέσδη και το Αμβούργο αλλά και τον Πειραιά … με εμπρηστικές και εκρηκτικές βόμβες ή βίασαν παιδιά και γυναίκες σε ασύλληπτους αριθμούς, έρχονται μέσα από την «τέχνη» να πλάσουν την δική τους ιστορική εκδοχή για τον ηττημένο - σε επίπεδο μεραρχιών και όχι ιδεών - Εθνικοσοσιαλισμό. 

Έρχονται να κουνήσουν επιδεικτικά το δάχτυλο επί σκηνής - απαγορεύοντας την είσοδο κάτω των 18 για να αποφύγουν και τον κίνδυνο εμφράγματος σε περίπτωση νεανικών αντιδράσεων - ενώ ακόμη ζουν οι επιζώντες των πυρηνικών βομβών της Ιαπωνίας. 

Έρχονται να φορέσουν το κοστούμι του ανθρωπισμού και της υψηλής κριτικής πάνω στο λιωμένο δέρμα και τα κόκκαλα εκατομμυρίων νεκρών του Διεθνούς Σιωνισμού που εξόπλισε τα καθεστώτα εκείνα που είχαν και έχουν ως σημαία τους την Βία το Κακό και το Μίσος και από το ’45 και μετά ενίσχυσαν τις παγκόσμιες δυνάμεις του σκότους. 

Όσες παραστάσεις και αν ανεβάσουν, όσους διαλόγους και αν πλάσουν, ότι και να γράψουν ότι και να πουν για αυτούς που έχουν μάτια να δουν και τα αυτιά να ακούσουν η αλήθεια παραμένει: ο σημερινός σάπιος κόσμος είναι γέννημα θρέμμα της αστικής δημοκρατίας και εμείς οι θανάσιμοι εχθροί του.

«Αν έρθει  κάποια στιγμή η μέρα που θα πρέπει να φύγουμε, αν κάποια μέρα αναγκαστούμε να αφήσουμε την σκηνή της ιστορίας, θα χτυπήσουμε την πόρτα τόσο δυνατά που ο κόσμος θα ταρακουνηθεί και η ανθρωπότητα θα κάνει πίσω από την έκπληξη»

Όταν ο πολιτικός αντίπαλος Βλάσης Ρασσιάς αναφέρθηκε στους αδελφούς Strasser ...

 

Ο νεαρός Εθνικοσοσιαλιστής Herbert “Quex” Norkus

 γράφει ο Διόνυσος Ανδρώνης

Ο Herbert Norkus (26.07.1916 - 24.01.1932) ήταν μέλος της νεολαίας του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς Κομμουνιστές. 

Με τον θάνατο του έγινε ένας ακόμη Μάρτυρας για τους συναγωνιστές του και η ζωή του μεταφέρθηκε σε νουβέλα με το όνομα Heini Völker καθώς και σε ταινία με τεράστια επιτυχία.  

Στα πρώτα του χρόνια ασχολήθηκε με το πιάνο και τα σκίτσα, ο πατέρας του υπήρξε βετεράνος πολέμου και αρχικά στήριζε την άκρα αριστερά. Εναντιώθηκε στις απόψεις του γιου του αλλά στο τέλος συμμετείχε στο NSDAP και έγινε μέλος του κόμματος. 

Σε μια ενέδρα με μέλη του KPD ο νεολαίος του Εθνικοσοσιαλισμού πέφτει νεκρός όταν δέχεται έξι μαχαιριές. Σχολεία και δρόμοι, κτίρια και πλατείες πήραν το όνομα του μετά το θάνατο του. 

Το σημείο ταφής του γρήγορα έγινε ορόσημο για τους υποστηρικτές των «Φαιοχιτώνων» ενώ οι σύντροφοι του δεν παρέλειπαν να περνούν επιδεικτικά από τις «κόκκινες» γειτονιές στην επέτειο του θανάτου του. 

Όταν δεν υπήρχαν κοινές δράσεις Εθνικοσοσιαλιστών και Κομμουνιστών σε διαμαρτυρίες και απεργίες ή προσκλήσεις για δημόσιες ομιλίες εκατέρωθεν, τα όπλα και οι γροθιές μαζί με τα ποτήρια μπύρας και τα καρεκλοπόδαρα είχαν τον πρώτο λόγο.

Στο βιβλίο η κομμουνιστική νεολαία περιγράφεται ως εθισμένη στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά αλλά και σε κυκλώματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης μικρών κοριτσιών που είχαν βρεθεί λόγω της φτώχειας στους δρόμους. 

Σε αντιδιαστολή η Εθνικοσοσιαλιστική νεολαία εμφανίζεται ως πειθαρχημένη δύναμη με ηθικό, ενώ στο τέλος του βιβλίου δεν παραλείπονται και κάποιες νότες μεταφυσικής προσέγγισης του θανάτου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Karl -Aloys Schenzinger.

Εκδόσεις Auda Isarn, Τουλούζη, 2008, σελίδες 266

Αυτό το μυθιστόρημα γράφτηκε στα Γερμανικά το 1932 και μεταφράστηκε στα Γαλλικά το 2008.

"Ο Heini Völker είναι ένας νεαρός Βερολινέζος, γιος ενός άνεργου κομμουνιστή εργάτη, ο οποίος είναι επίσης αλκοολικός και βίαιος. Ακολουθώντας τη συμβουλή ενός φίλου του πατέρα του, επαγγελματία στελέχους του KPD, πήρε μέρος σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση για την κομμουνιστική νεολαία. Ένα βράδυ, εξοργισμένος από τη συμπεριφορά και τις κοροϊδίες αυτών των συντρόφων με τους οποίους σίγουρα δεν νιώθει κοντά, ξεκινά μόνος του μέσα στο δάσος και φτάνει τυχαία μπροστά σε μια άλλη καλοκαιρινή κατασκήνωση, αυτή της Εθνικοσοσιαλιστικής κομματικής νεολαίας. Παρασύρεται αμέσως από το ύφος, την πειθαρχία και τα τραγούδια αυτών των νέων που δεν γνωρίζει. 

Επιστρέφοντας στο Βερολίνο, θα βρει την Hitlerjugend και θα ασχοληθεί εκεί με την δράση της. Αλλά χωρίς να υπολογίζει στην αντίθεση του πατέρα του και των Κομμουνιστών που κυριαρχούν σε αυτήν την εργατική συνοικία του Βερολίνου. Επιπλέον, οι νέοι της HJ είναι επιφυλακτικοί με αυτόν τον γιο ενός κομμουνιστή, τον οποίο έχουν δει επιπλέον να κάνει παρέα με τους νεαρούς κομμουνιστές. Ένα βράδυ, ο Heini αποτρέπει μέσω πληροφοριών μια επίθεση από τους κομμουνιστές εναντίον ενός τοπικού παραρτήματος της HJ. Χάρη σε αυτόν αποφεύγεται η σφαγή. 

Ο Heini έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων συντρόφων του. Ένα βράδυ, εξοργισμένη από τον αλκοολικό σύζυγο της, η μητέρα του Heini αυτοκτονεί αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Ο Heini νοσηλεύεται. Στο νοσοκομείο δέχεται δύο επισκέπτες: τον πατέρα του και έναν υπεύθυνο της Hitlerjugend. Αυτό κλονίζει βαθύτατα τις πεποιθήσεις του άνεργου κομμουνιστή, ο οποίος καταλαβαίνει ότι το NSDAP δεν είναι μια «ένοπλη πτέρυγα του Κεφαλαίου», ούτε ένα «αντεργατικό κίνημα», αλλά ότι παλεύει για όλους τους Γερμανούς. 

Μετά την έξοδο του από το νοσοκομείο, ο Heini μπορεί επιτέλους να συμμετάσχει ελεύθερα στους κύκλους της νεολαίας. Γρήγορα όμως συνειδητοποιεί ότι όλοι οι σύντροφοι του δεν είναι απαραιτήτως πρότυπα για τους ακτιβιστές. Στη συνέχεια θα βάλει τον εαυτό του μπροστά, θα προσπαθήσει να είναι ένας υποδειγματικός αγωνιστής, κάτι που του χάρισε το παρατσούκλι «Quex» (υδράργυρος). Μια μέρα, ενώ μοίραζε φυλλάδια στη γειτονιά του, τον κυνήγησε ένας όχλος νεαρών κομμουνιστών. 

Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης, ο κομμουνιστής ηγέτης φίλος του πατέρα του εντυπωσιάζεται επίσης από την αφοσίωση του “Quex” και προσπαθεί να τον σώσει, δείχνοντας στους συντρόφους του να σπεύσουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Αλλά είναι πολύ αργά. Ο νεαρός ακτιβιστής μαχαιρώνεται σε ενέδρα".

link: Στη μνήμη του επαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel.

Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 - 30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού

Άρθρο ενός φίλου της συντακτικής ομάδας και συναγωνιστή, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας.

Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 - 30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού

Μετά την εδραίωση της ΕΣΣΔ, τα φασιστικά αισθήματα στη Ρωσία έμοιαζαν να είναι κρυφά και σπάνια και μετά την ήττα του λευκού στρατού, τα υπόλοιπα «δεξιά» κόμματα και οργανώσεις είτε απαγορεύτηκαν είτε διασκορπίστηκαν σε όλο τον κόσμο. Ο φασισμός φαινόταν να έχει λίγες ευκαιρίες εντός της νέας κομμουνιστικής υπερδύναμης. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η δυσαρέσκεια άρχισε να αυξάνεται στην καρδιά των Ρώσων εμιγκρέδων, ορισμένοι από τους οποίους εγκαταλείψαν εντελώς τη δυνατότητα επιστροφής πίσω στη πατρίδα τους ενώ άλλοι προσκολλήθηκαν στις ιδέες της αντεπανάστασης που ξεκίνησε ο Λευκός Στρατός. Από αυτές τις ομάδες είναι που ο Φασισμός στη Ρωσία προέκυψε ως τέτοιος.

Αν και υπήρχαν μερικά παραδείγματα Ρώσων εμιγκρέδων που δημιούργησαν φασιστικές ομάδες, όπως το Ρωσικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα (ROND) στη Γερμανία, η Ευρώπη αποδείχθηκε άγονο έδαφος για τον ρωσικό φασισμό. Αντιθέτως η Άπω Ανατολή και σε ορισμένο βαθμό οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν το απαραίτητο περιβάλλον για την ανάπτυξη του ρωσικού φασισμού. Ήταν η πόλη Χαρμπίν της Μαντζουρίας, σε έναν μεγάλο οικισμό Ρώσων μεταναστών, που οι Ρώσοι βρήκαν το Vozhd τους (Duce ή Führer στη ρωσική γλώσσα).

Μόνο ένας άνθρωπος, o πιο ζωηρός εκπρόσωπος του ρωσικού φασισμού, προσπάθησε να κάνει αυτό το κίνημα πραγματικότητα και να το εκδηλώσει ως ξεχωριστό πολιτικό κόμμα. Το όνομα του: Konstantin Rodzaevsky· και το όνομα του κόμματος του: All Russian Facist Party (Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα). Ο Rodzaevsky γεννήθηκε στην πόλη Blagoveshchensk της Άπω Ανατολής το 1907, αποτελούσε το μέλος της οικογένειας μιας σχεδόν εξαφανισμένης αστικής τάξης της Σιβηρίας. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος με ανώτερη νομική εκπαίδευση ενώ η μητέρα του αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της, τον Κωνσταντίνο, τον μικρότερο αδερφό του Βλαντιμίρ και τις δύο αδερφές του, Ναντέζντα και Νίνα.

Όλα άλλαξαν όταν ο νεαρός απόφοιτος, ως μέλος της Komsomol, διέφυγε από την ΕΣΣΔ στην πόλη της Μαντζουρίας. Από εκεί ξεκίνησε τη νομική και πολιτική του καριέρα. Επηρεασμένος από εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές προσωπικότητες, ιδιαίτερα από τους G. K. Gins και N. N. Nikiforov, τους οποίους γνώριζε και παρακολουθούσε τις διαλέξεις τους, ο Rodzaevsky άρχισε να καλλιεργεί και να αναπτύσσει την ιδεολογική του προσκόλληση στον φασισμό. Εκεί, μαζί με άλλους φοιτητές της Νομικής, ο Rodzaevsky γοητεύτηκε από τη φιγούρα του Μπενίτο Μουσολίνι και τους Μελανοχίτωνες. Η πειθαρχία τους και η άμεση πολιτική τους δράση θα γινόταν η κύρια έμπνευσή του για να αντιμετωπίσει το Σοβιετικό μπλοκ πίσω στην πατρίδα του. Τόσο πολύ που ο Rodzaevsky θα καταλήξει να υιοθετεί τα Μαύρα Πουκάμισα ως την επίσημη στολή του κόμματος και το μήνυμα του Μουσολίνι ως άμεση έμπνευση για τις μελλοντικές του ομιλίες και το κομματικό του πρόγραμμα.

Σύντομα, το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα (RFP) δημιουργήθηκε στο Χαρμπίν το 1931 και ο Rodzaevsky ανέλαβε γενικός γραμματέας. Από εκεί το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα πέτυχε σημαντική επιρροή σε όλη την Άπω Ανατολή. Τόσο πολύ, που μετά από τη συγχώνευση, το 1934, με την  Ρωσική Φασιστική Οργάνωση (All Russian Fascist Organization) του Ανταστάσι Βονσιάτσκι έγινε η μεγαλύτερη οργάνωση Ρώσων εμιγκρέδων. Σύντομα ο Rodzaevsky θα έδειχνε το ταλέντο του ως προπαγανδιστής και θα χρησιμοποιούσε την πλατφόρμα του για την έκφραση μιας νέας παραλλαγής του φασισμού, αυτής του ρωσικού φασισμού.

Ο ρωσικός φασισμός, παρόλο που ακολούθησε τα βήματα του ευρωπαϊκού, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μοναδικό κίνημα προσαρμοσμένο στο ρωσικό ιστορικό και εθνικό πλαίσιο.  Παραλληλισμένος με τη Σιδηρά Φρουρά του Cornelius Codreanu και με την Ισπανική Φάλαγγα, ο Ρωσικός Φασισμός ήταν ρητά και σταθερά υπέρ του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Με το σύνθημα «Θεός, Έθνος, Εργασία», ο ρωσικός φασισμός διακήρυξε την ταύτιση εκκλησίας και κράτους στην ηθική και θρησκευτική αποκατάσταση του ρωσικού λαού. Στόχος του ρωσικού φασισμού ήταν να αναπτύξει μια νέα και μοναδική λύση στις καταστροφικές δυνάμεις που στοίχειωναν τη Ρωσία τόσο μετά όσο και πριν τη Ρωσική Επανάσταση.

Απορρίπτοντας τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον κομμουνισμό, ο φασισμός επρόκειτο να φέρει συνοχή και ενότητα στην παρακμάζουσα άλλα άλλοτε πανίσχυρη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ωστόσο, ο ρωσικός φασισμός δεν ήταν ένα αποκλειστικά σύγχρονο φαινόμενο. Είχε τις ρίζες του βαθιά στις ρωσικές παραδόσεις οι οποίες αποκρυσταλλώθηκαν στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα και αυτό φαίνεται στο  έμβλημα του κόμματος, την τρίχρωμη κίτρινη, ασπρόμαυρη σημαία, η οποία ήταν μια άμεση αλληγορία με την παλιά σημαία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον προσέλκυσε στις τάξεις του πρώην μέλη των «Μαύρων Εκατονταρχιών» (Black Hundreds) και μερικούς από τους επιζώντες συναγωνιστές του Ρομάν φον Ούνγκερν Στέρνμπεργκ.

Το συντεχνιακό κράτος που οραματίστηκαν οι φασίστες θα μπορούσε να ανατεθεί στον Τσάρο Alexey Mikhailovich, όταν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός εκείνη την εποχή αντιπροσώπευε τη πρωτοτυπία ενός σύγχρονου συντεχνιακού συστήματος: ολόκληρος ο πληθυσμός της Ρωσίας ήταν οργανωμένος σε τάξεις και συνδικάτα. Το Zemsky Sobor (συνέλευση της γης), που εξέφραζε τη λαϊκή βούληση, ήταν μια συνέλευση των εκπροσώπων των μεμονωμένων τάξεων και αποτελούσε έναν πρωτότυπο σύγχρονο φορέα εκπροσώπησης εντός του συντεχνιακού κράτους. Ο Rodzaevsky δήλωσε ανοιχτά ότι μετά από μία φασιστική κατάληψη της ΕΣΣΔ, θα υιοθετούσαν τους σημερινούς κομμουνιστικούς θεσμούς αλλά θα εκδίωκαν τους Εβραίους. Με άλλα λόγια, αναγνώριζε ότι η σοβιετική οικονομική οργάνωση ήταν παρόμοια με τη φασιστική. Πίστευε στη χρήση του «σκελετού» της ΕΣΣΔ για την προώθηση του στόχου της εθνικής επανάστασης και την αποφυγή της αναρχίας. Αναφέρει επίσης ορισμένες νέες μεταρρυθμίσεις, όπως τη δημιουργία περισσότερων ελεύθερων ενώσεων των παραγωγών. Αυτό δείχνει προφανώς μία συνέχεια με τις «νεοευρασιατικές» ιδέες που αναμφισβήτητα ανέπτυξε ο Roman von Ungern Sternberg.

Ο ρωσικός φασισμός ξεκίνησε τις σφοδρές του επιθέσεις κατά της ΕΣΣΔ με αφετηρία ένα έντονο αντισημιτικό αίσθημα όπως φαίνεται από τα γραπτά του Rodzaevsky. Ο Rodzaevesky έγραψε πολλά περιβόητα αντισημιτικά βιβλία και άρθρα στις εφημερίδες του κόμματος «Наш путь» (Το μονοπάτι μας), «The Nation» (Το Έθνος) και έγραψε επίσης ένα φυλλάδιο με τίτλο «Judas's End» (Το τέλος του Ιουδαϊσμού). Ειδικότερα, το βιβλίο του «Contemporary Judeification of The World» (Η σύγχρονη Ιουδαϊοποίηση του Κόσμου) ξεχωρίζει ως το έργο του με τη μεγαλύτερη επιρροή. Δημοσίευσε επίσης άλλα αξιόλογα βιβλία, όπως το ABC of Fascism, Criticism of the Soviet State (Κριτική στο Σοβιετικό Κράτος), The Russian Way (Ο Ρωσικός Δρόμος) και The State of The Russian Nation (Το Κράτος του Ρωσικού Έθνους).

Λόγω του θαυμασμού για τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ και της συγχώνευσης με τη Ρωσική Φασιστική Οργάνωση, το Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα υιοθέτησε την Σβάστικα ως κομματικό σύμβολο. Για τον Rodzaevsky, η ΕΣΣΔ και η «ρωσική» επανάσταση ενορχηστρώθηκαν εξ ολοκλήρου από τους Εβραίους, τους τέκτονες και άλλες διεθνείς δυνάμεις. Οι Εβραίοι επέλεξαν τον Σοβιετικό κομμουνισμό και τον χρησιμοποίησαν για να εφαρμόσουν ένα τυραννικό ιουδαιομασονικό καθεστώς που θα γονάτιζε τον ρωσικό λαό. Οι Εβραίοι δεν ήταν μόνο ένας ξένος λαός, αλλά ένας ξένος λαός που προσπαθούσε να καταστρέψει το ρωσικό έθνος μέσω των σατανικών του επιρροών.

Αυτό οδήγησε σε διασπάσεις εντός του κόμματος, με τον πρώην επικεφαλής του RFP (Ρωσική Φασιστική Οργάνωση), Αναστάσι Βονσιάτσκι, να αποχωρήσει από το κόμμα (αργότερα συνέχισε τη συνεργασία αλλά αποχώρησε ξανά και δημιούργησε τη δική του οργάνωση στις ΗΠΑ) λόγω της αντίθεσης του προς τις αντισημιτικές θέσεις του Rodzaevsky αλλά και της ενσωμάτωση στο κόμμα κάποιων ατόμων χάρη στη πίεση των Ιαπώνων. Ο Vonsyatsky εγκατέλειψε τη νέα ομάδα και σχημάτισε το «Russian National Revolutionary Labor and Workers Peasant Party of Fascists» (Ρωσικό Εθνικό Επαναστατικό κόμμα των Φασιστών Εργατών και Αγροτών, γνωστό και ως «Πανρωσικό Εθνικό Επαναστατικό Κόμμα»)

Ο Vonsyatsky είχε διασυνδέσεις με τον Fritz Kuhn, τον ηγέτη του Γερμανοαμερικανικού Bund. Βοήθησε ακόμη και στη διάσωση του Kuhn από τη φυλακή μετά τη σύλληψή του το 1939. Σημειώνεται επίσης ότι είχε επαφές με τον William Dudley Pelley και την οργάνωση Silver Legion of America. Το 1942 ο Vonsyatsky συνελήφθη από το FBI και κατηγορήθηκε για μυστικές επαφές με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Κατηγορήθηκε για «συνωμοσία προς αρωγή της Γερμανίας του Χίτλερ» και παράβαση του νόμου περί κατασκοπείας. Καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 5.000 δολαρίων, αλλά αφέθηκε ελεύθερος στις αρχές του 1946. Αρνήθηκε όλα τα αδικήματα και κάθε είδους πίστη στη ναζιστική Γερμανία, ισχυριζόμενος ότι ήταν μοναρχικός, μη αντισημίτης και επιπλέον ότι η χρήση της σβάστικας δεν είχε σχέση με τον Χίτλερ ή τον ναζισμό. Στις 5 Φεβρουαρίου 1965 στις 8 το πρωί ο Vonsyatsky πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Η ιδιαιτερότητα του ρωσικού φασισμού έναντι των υπολοίπων κινημάτων, ήταν ότι προέκυψε στο πλαίσιο μιας Σταλινικής ΕΣΣΔ ενώ ο ιταλικός και ο γερμανικός ομόλογος του προέκυψε μέσα σε ένα φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Ως εκ τούτου, ο ρωσικός φασισμός στην πρακτική του πολιτική έπρεπε να ακολουθήσει τον δρόμο της εθνικής απελευθέρωσης. Σύμφωνα με τον Rodzaevsky, ο Σταλινισμός ήταν η απόλυτη εκδήλωση της μαρξιστικής υλιστικής και καταστροφικής φύσης. Η ΕΣΣΔ συνέτριψε κάθε πολιτική διαφωνία και προσπάθησε να καταπνίξει τη ρωσική θρησκεία, την αυτοέκφραση και την εθνική δημιουργικότητα. Τούτου λεχθέντος, ο ρωσικός φασισμός μπορεί να εμφανιζόταν ως αντίθεση στον κομμουνισμό, αλλά ως εγγενώς τριτοθεσίτικη ιδεολογία, κινούνταν προς τον ίδιο στόχο με τα υπόλοιπα φασιστικά κινήματα απορρίπτοντας τον ατομικισμό του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Υποστήριξε την αξία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αλλά τη διέκρινε από την αρνητική παρασιτική φύση του εβραϊκού καπιταλισμού, υποστηρίζοντας την «περιορισμένη ιδιωτική ιδιοκτησία».

Ο ρωσικός φασισμός ως δόγμα απέρριψε επίσης (με εξαίρεση τους Εβραίους) τον επιθετικό ρατσισμό και αντιλαμβανόταν το ρωσικό έθνος ως:

«Την πνευματική ενότητα όλου του ρωσικού λαού στη βάση της συνείδησης ενός κοινού ιστορικού πεπρωμένου, ενός κοινού εθνικού πολιτισμού, κοινών παραδόσεων κ.λπ.»...«Ο φασισμός διατηρεί από το παρελθόν οτιδήποτε έχει αγαπηθεί στην καρδιά κάθε ανθρώπου, τη θρησκεία που του κληροδότησαν οι πρόγονοί του και την πνευματική του οικογένεια: το έθνος. Στη βάση ενός ιστορικά διαμορφωμένου έθνους, στις ρίζες του, δημιουργεί ένα νέο ειδικό σύστημα το οποίο μένει πιστό στις παραδόσεις του παρελθόντος, τις οποίες και διατηρεί προσεκτικά. Ταυτόχρονα παρέχει τη δυνατότητα της συνεχούς τελειοποίησης των κοινωνικών και πολιτικών μορφών, εφαρμόζοντάς τις τελευταίες ανάγκες της ζωής».

- Konstantin Rodzaevsky: ABC of Fascism

Ως εκ τούτου, το ρωσικό έθνος δεν προορίζεται στον σλαβικό λαό, αλλά παρέχει μια θέση και σε άλλες ιστορικές εθνοτικές ομάδες όπως οι Αρμένιοι, οι Τάταροι, οι Γεωργιανοί. Επιβεβαιώνοντας τη κοινή μοίρα που μοιράζονται όλοι οι λαοί του έθνους, διαφαίνεται η εγγενώς πραγματιστική, ευέλικτη και ευρασιανιστική πτυχή του ρωσικού φασισμού. Αν και ο ρωσικός λαός και οι Σλάβοι είναι οι κύριοι συντελεστές, παρόλα αυτά είναι ανοιχτοί στις άλλες ομάδες που συμμετείχαν στο εγχείρημα της δημιουργίας ενός ενιαίου εθνικού οργανισμού. Εδώ βλέπουμε ένα ακόμη μοναδικό γεωπολιτικό χαρακτηριστικό του ρωσικού φασισμού: την εστίαση στον Ευρασιανισμό.

Ο Rodzaevsky είχε ακόμη ένα έντονο μίσος για τον Aτλαντισμό, φτάνοντας στο σημείο να συγκρίνει τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την «λευκή υπεροχή» με τον Ιουδαϊσμό:

«Οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές κατανοούν το παλιό εβραϊκό ρητό: «Μόνο οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα» κάπως διαφορετικά: «Μόνο οι λευκοί είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα», περιορίζοντας την ίδια στιγμή την έννοια της «λευκής φυλής». Για μερικούς λευκοί είναι μόνο οι Ευρωπαίοι, και για κάποιους άλλους μόνο οι Άγγλοι: "Μόνο οι Άγγλοι είναι άνθρωποι, οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν τους κυρίους!" Η εποχή της Μεγάλης Εβραϊκής Προετοιμασίας καταλήγει ως «η πιο αγγλική εποχή» της παγκόσμιας ιστορίας - η εποχή του παγκόσμιου εμπορίου, της αποικιακής κατάκτησης, του ιμπεριαλισμού και της ανάπτυξης των θαλάσσιων ταξιδιών, η εποχή του ναυτικού. Η Αγγλία γίνεται η ερωμένη της Μεσογείου, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού και ονειρεύεται να κυριαρχήσει στον Ειρηνικό ή στον Μεγάλο Ωκεανό, έτσι ώστε όλα τα νερά της γης μας, καθώς και η γη και ο αέρας, να γίνουν τελικά μέρος του φέουδου της - το φέουδο του παγκόσμιου Εβραϊσμού».

- Konstantin Rodzaevsky: Contemporary Judaisation of The World

Επιπλέον, κατανοούσε τον φιλελευθερισμό ως μία βαθύτατα πλουτοκρατική και χρεοκοπημένη ιδεολογία:

«Βλέποντας τη χρεωκοπία όλων των παλαιών κομμάτων, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι παλαιοκομματικοί τρόποι δεν μπορούν να σταθούν. Είναι αδύνατον να πορευθεί κανείς με τον φιλελευθερισμό. Ο φιλελευθερισμός αποτελεί μία μεγάλη απάτη: η «ατομική ελευθερία» σκλαβώνει το άτομο, η ελεύθερη αγορά μετατρέπεται σε ελευθερία εξόντωσης και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ».

Μια μεγάλη ομάδα Ρώσων φασιστών τελικά αντιλήφθηκε αρνητικά το Χιτλερικό καθεστώς και απαίτησε από τον Rodzaevsky να διακόψει όλους τους δεσμούς με τη Γερμανία, υποστηρίζοντας ακόμη ότι έπρεπε να αφαιρεθεί η σβάστικα από το έμβλημα του κόμματος. Αίτημα για αυτές τις κατηγορίες ήταν η εχθρότητα του Χίτλερ προς την Ρωσία και τους Σλάβους συνολικά. Ωστόσο, ο Rodzaevsky αρνήθηκε την αντιχιτλερική στροφή, κάτι που ώθησε ορισμένα μέλη να εγκαταλείψουν το κόμμα. Πολλοί ακτιβιστές του RFP έγιναν εξαιρετικά δυσαρεστημένοι με το γεγονός ότι η Γερμανία άρχισε να συνεργάζεται με την ΕΣΣΔ μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Έτσι ξεκίνησε μια επιδημία μαζικών αποχωρήσεων από το RFP και ο ίδιος ο Rodzayevsky υπέβαλε το σύμφωνο σε σκληρή κριτική.

Ο Rodzaevesky υποστήριξε τον πόλεμο των Εθνικοσοσιαλιστών κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και χαιρέτισε με ενθουσιασμό την εκστρατεία κατά του ιουδαιομπολσεβικισμού, υποστηρίζοντας πλήρως τη γερμανική κατοχή την οποία θεωρούσε αρχή της Ρωσικής Απελευθέρωσης. Ο Rodzaevsky την επόμενη μέρα μετά την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρπαρόσα επισκέφθηκε με μια ομάδα Ρώσων φασιστών τον Γερμανό πρόξενο στον οποίο παρουσιάστηκε χαιρετίζοντας τον με το «Heil Hitler». Στη συνέχεια δήλωσε ότι το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα «δεν θεωρούσε αυτόν τον πόλεμο ως πόλεμο εναντίον του ρωσικού λαού, αλλά ως πόλεμο για την καταστροφή του κομμουνισμού». Την ίδια μέρα στο Παλιό Νεκροταφείο στο Χαρμπίν στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό, ο Ροτζάεφσκι προσευχήθηκε για τη νίκη των γερμανικών δυνάμεων.

Το κόμμα συμμετείχε σε διάφορες προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου, μέχρι τη στιγμή που τους σταμάτησαν οι  Ιάπωνες. Ο Rodzaevesky ξεκίνησε αναπόφευκτα τους δεσμούς του με την Αυτοκρατορική Ιαπωνία ως υποστηρικτής της. Υπό την αιγίδα των Ιαπώνων, διορίστηκε επικεφαλής του 2ου τμήματος (πολιτιστικού και εκπαιδευτικού) του γραφείου Ρώσων εμιγκρέδων στη Μαντζουρία (ή εν συντομία BREM). Τον Ιούνιο του 1941 του απονεμήθηκε ο βαθμός του επικεφαλή του κύριου γραφείου της BREM. Με τον πόλεμο σε εξέλιξη, ο Rodzaevsky ξεκίνησε τις προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης ενώ ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει και στις μάχες, παρόλα αυτά οι Ιάπωνες τον πίεσαν να περιοριστεί σε σαμποτάζ.

Μερικές από τις εκστρατείες δολιοφθοράς που ανέλαβαν οι Ρώσοι φασίστες ήταν η διακίνηση ψυχοτρόπων ουσιών, οι απαγωγές, οι βομβαρδισμοί, οι αψιμαχίες στα σύνορα και οι εκβιασμοί. Αυτές οι ενέργειες έκαναν τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές να απομακρυνθούν από τις δραστηριότητες των Ρώσων φασιστών, τους οποίους ο Μουσολίνι αποκάλεσε «ένα μελανό σημείο στη φήμη του φασισμού». Η εμπλοκή του κόμματος σε εγκληματικές δραστηριότητες συνέβαλε στην απογοήτευση ορισμένων ενεργών στο παρελθόν μελών, οδηγώντας σε νέες αποχωρήσεις από το κόμμα.

Το 1934 και το 1939 ο Konstantin Rodzaevsky συναντήθηκε με τον στρατηγό Araki, τον Ιάπωνα Υπουργό Πολέμου που θεωρούνταν επικεφαλής του «πολεμικού κόμματος», και το 1939 με τον Matsuoka, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός εξωτερικών της Ιαπωνίας. Η ιαπωνική ηγεσία εμπιστεύτηκε τόσο πιστά στους Ρώσους φασίστες που τους επέτρεψε να συγχαρούν τον αυτοκράτορα Χιροχίτο για την επέτειο της δημιουργίας της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Χάρη στην ιαπωνική χρηματοδότηση, στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα, η δραστηριότητα της λογοτεχνικής προπαγάνδας έφτασε σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Βασικός «συγγραφέας» και προπαγανδιστής ήταν φυσικά ο ίδιος ο Konstantin Rodzaevsky.

Πολλοί υποστηρικτές του RFP άρχισαν να λαμβάνουν νέα για πιθανές φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές στον ρωσικό λαό. Χάρη στη σοβιετική προπαγάνδα, αυτό ώθησε πολλούς να εγκαταλείψουν την οργάνωση ή τουλάχιστον να αρνηθούν να διατηρήσουν τoν Rodzaevsky ως αρχηγό του κόμματος λόγω της φιλοναζιστικής του στάσης. Ωστόσο, με τον καιρό οι Ιάπωνες άρχισαν να υποψιάζονται τον Rodzaevsky για πιθανούς δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση ενώ ο μυστηριώδης τρόπος διαφυγής του από τη Ρωσία ακόμη δεν είχε διασαφηνιστεί. Το κόμμα απαγορεύτηκε το 1943 από την ελεγχόμενη από την Ιάπωνα Μαντζουρία με τους Ιάπωνες να ισχυρίζονται ότι το έκαναν για να αποτρέψουν έναν πόλεμο με τους Σοβιετικούς. Το 1945, λόγω του σοβιετικού στρατού που πλησίαζε και της κατοχής του Manchuoko, ο Rodzaevsky έφυγε για τη Σαγκάη. Σύμφωνα με πηγές, εκεί ο Rodzaevsky άρχισε να λαχταρά βαθιά την εγκαταλειμμένη οικογένεια του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του.

Με το τέλος του πολέμου, ο συντετριμμένος και ντροπιασμένος Rodzaevsky δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «The Week That Reforged The Soul» (Η εβδομάδα που αναμόρφωσε τη ψυχή) όπου περιέγραφε την ψυχική του κατάσταση και τη συναισθηματική του κατάρρευση καθώς και τη λύπη του για τις προηγούμενες δραστηριότητές του. Ίσως ως μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει την εκτέλεση σε περίπτωση που θα αιχμαλωτιστεί από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό, ο Rodzaevsky άρχισε να δηλώνει ότι το σοβιετικό καθεστώς εξελισσόταν σε εθνικιστικό, που συνεπαγόταν την επιστροφή αξιωματικών στο στρατό, την εισαγωγή της χωριστής εκπαίδευσης για αγόρια και κορίτσια, την αναβίωση του ρωσικού πατριωτισμού, την εξύμνηση των εθνικών ηρώων Ιβάν του Τρομερού, Αλεξάντερ Νιέφσκι, Σουβόροφ και Κουτούζοφ. Επιπλέον, κατά τη γνώμη του Rodzayevsky, ο Στάλιν κατάφερε να «επανεκπαιδεύσει» τους Σοβιετικούς Εβραίους, οι οποίοι «αποσύρθηκαν από το Ταλμουδικό περιβάλλον» και ως εκ τούτου δεν παρουσίαζαν πλέον κανένα κίνδυνο και γίνονται απλοί Σοβιετικοί πολίτες. Στο άρθρο περιλάμβανε την υποστήριξή του για τις πολιτικές υπέρ της οικογένειας και την επανένταξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας πίσω στη ρωσική κοινωνία.

Ξαφνικά αναγνώρισε την ΕΣΣΔ ως τη νόμιμη συνέχεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ανακήρυξε τον Στάλιν, σε μια επιστολή που του έστειλε προσωπικά, ως τον αληθινό ηγέτη και φασίστα που αναζητούσε - τον Ρώσο Βολκσφύρερ. Τα γράμματα πλήγωσαν τόσο την πρώην σύζυγο του όσο και άλλους που τον γνώριζαν, οι οποίοι αμφέβαλαν για την εγκυρότητα τους. Στις επιστολές λέει πράγματα όμοια με τον Ρωσικό Εθνομπολσεβικισμό του Νικολάι Ουστριάλοφ:

«Έκανα μια ‘’Έκκληση σε έναν άγνωστο ηγέτη’’ στην οποία κάλεσα ισχυρά στοιχεία εντός της ΕΣΣΔ να σώσουν το κράτος και μαζί να σώσουν εκατομμύρια ζωές Ρώσων που καταδικάστηκαν να πεθάνουν στο πόλεμο, να ορίσουν έναν «Άγνωστο Ηγέτη» ικανό να ανατρέψει την «εβραϊκή κυβέρνηση» και να δημιουργήσει μία Νέα Ρωσία. Δεν κατάλαβα τότε, ότι με τη θέληση της μοίρας, αυτός ο νέος ηγέτης ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν με την ιδιοφυΐα του και την επιρροή του στα εκατομμύρια των εργαζόμενων μαζών» ... «Αυτός είναι ο «ρωσικός μας φασισμός», καθαρισμένος από ακρότητες, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες».

- Konstantin Rotzaevsky: Γράμμα στον Στάλιν, 22 Αυγούστου 1945

Ο Rodzaevsky έλαβε υποσχέσεις για ασυλία και ότι θα του αποδοθεί η θέση του δημοσιογράφου. Μετακόμισε στο Πεκίνο για να ζήσει σε μια σοβιετική πρεσβεία για μερικές εβδομάδες και μέχρι το τέλος είχε αμφιβολίες για το πόσο απαραίτητο ήταν να επιστρέψει πίσω στη Ρωσία. Εν τέλει δήλωσε τα εξής:

«Όχι, η πόρτα είναι πλέον κλειστή, δεν υπάρχει επιστροφή. Η οικογένεια μου μπορεί να πληρώσει για τις προηγούμενες μου αποφάσεις και τη θέληση μου να επιστρέψω, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω κάτι αντίθετο με κανέναν τρόπο».

Μετά την επιστροφή ο Rodzaevsky συνελήφθη από τις σοβιετικές αρχές. Μαζί με άλλους Ρώσους εμιγκρέδες όπως ο Γκριγκόρι Μιχαήλοβιτς δικάστηκαν. Ο Rodzaevsky κατηγορήθηκε για ενεργή αντισοβιετική δραστηριότητα μετά τη φυγή από την ΕΣΣΔ, ιδίως για τη δημιουργία και την ηγεσία του «Ρωσικού Φασιστικού Κόμματος», την διεξαγωγή αντισοβιετικής προπαγάνδας μεταξύ των πρώην «Λευκών Φρουρών» που βρίσκονταν στη Μαντζουρία, τη σύνταξη φυλλαδίων, μπροσούρων και βιβλίων αντισοβιετικού περιεχομένου, την ενεργή δραστηριοποίηση στη διεθνή σκηνή με τη δημιουργία παρόμοιων οργανώσεων και ομάδων στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, σύμφωνα με την ετυμηγορία, συμμετείχε στην προετοιμασία επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ μαζί με αρκετούς Ιάπωνες στρατηγούς, οργανώνοντας και συμμετέχοντας προσωπικά σε μια σειρά από προκλήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τις ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες, ως πρόσχημα για την κατάληψη της Μαντζουρίας. Κατηγορήθηκε επίσης ότι εκπαίδευε κατάσκοπους και τρομοκράτες της RFU που χρησιμοποιήθηκαν κατά της ΕΣΣΔ.

Όλοι οι κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν (…) την ενοχή τους. Την 30η Αυγούστου 1946, στις 5 η ώρα, η δίκη άρχισε και στις 5:30 το πρωί τελείωσε η ανάγνωση της ετυμηγορίας. Ο Rodzaevsky καταδικάστηκε σε θάνατο. Υποτίθεται ότι τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Ρωσία!» καθώς τον πυροβολούσε το εκτελεστικό απόσπασμα την ίδια μέρα που κρίθηκε ένοχος, σε ένα από τα υπόγεια του κτιρίου της MGB της ΕΣΣΔ στη Lubyanka. Το τελευταίο βιβλίο του Rodzaevsky «The Last Will of a Russian Fascist» (Η Τελευταία Επιθυμία ενός Ρώσου Φασιστή) εκδόθηκε τελικά το 2001. Στις 11 Οκτωβρίου 2010, με απόφαση του κεντρικού περιφερειακού δικαστηρίου του Krasnoyarsk στη Ρωσία, το βιβλίο θεωρήθηκε ως εξτρεμιστικό υλικό. Μέχρι σήμερα ο Rodzaevsky δεν έχει κερδίσει ποτέ την τιμή της αποκατάστασης εκτός από μια σύντομη «εκτίμηση» του Alexander Dugin για αυτόν στο δοκίμιο του για την Ρωσική Συντηρητική Επανάσταση.

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι ο Rodzaevsky θεωρείται εργαλείο της αντιρωσικής ή γενικότερα αντισλαβικής πολιτικής, και ότι οι ενέργειες του ίσως υποκινήθηκαν από τη δική του λαγνεία για εξουσία και πλούτο. Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις που είναι λογικό να υπάρξουν, αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα της τραγικής του κληρονομιάς. Μαζί του πέθανε και το τελευταίο απομεινάρι του αληθινού ρωσικού φασισμού, χαμένο για πάντα στην αφάνεια.

«Η Σβάστικα θα λάμψει περήφανα πάνω από το Κρεμλίνο και έτσι το μαύρο καθεστώς θα πεθάνει! Ζήτω η Ρωσία!».

Αυτά ήταν τα αληθινά τελευταία λόγια του Konstantin Rodzaevsky.

Η πτώση του Ernst Röhm και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (Μαύρες Λεγεώνες)

Η πτώση του Ernst Röhm και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (Μαύρες Λεγεώνες)

Τον Οκτώβριο του 2021 μια νέα αυτόνομη συντακτική ομάδα κάνει την εμφάνιση της στο διαδίκτυο. Το όνομα της ιστορικό για όσους θυμούνται τις παραδόσεις των ένοπλων κινήσεων. 

Προβάλλονται μέχρι σήμερα εξαιρετικά άρθρα από ελληνικές και ξένες πηγές, σχετικά με την αντικαπιταλιστική τάση του Εθνικοσοσιαλισμού και ενάντια στην ακροδεξιά λαίλαπα και την σύγχυση που επιβάλλει το καθεστώς μέσω γνωστών προσώπων. 

Το κείμενο που ακολουθεί περιέχει κάποια σημαντικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Συντηρητικού Επαναστάτη, Ernst von Salomon, «Der Fragebogen» και συγκεκριμένα από τον διάλογο του με τον νομικό σύμβουλο των SA και επιφανή εθνικοσοσιαλιστή δικηγόρο Walter Luetgebrune.

« ... Συγκέντρωσα όλες τις αναφορές που μπόρεσα να βρω σχετικά με τις 30 Ιουνίου 1934. Ένα όνομα που μάταια κυνηγούσα παντού ήταν αυτό του παλιού μου υπερασπιστή Δρ. Luetgebrune. Δεν τον είχα δει από τότε που με έβγαλε από τη φυλακή με αφορμή την εμπλοκή μου στο «Αγροτικό Κίνημα». 

Αλλά είχα δει σε κάποιο έντυπο μία φωτογραφία του, με τον ίδιο να συμμετέχει σε μία παρέλαση των SA φορώντας τη στολή του SA Group Leader. Ένα χρόνο μετά τις 30 Ιουνίου 1934, νόμιζα πως επιτέλους τον είδα σε ένα ταξί που πέρασε τυχαία από μπροστά μου σε ένα δρόμο του Βερολίνου. 

Δεν μπορούσα όμως να είμαι σίγουρος ότι ήταν αυτός. Τηλεφώνησα στον Muthmann τον οποίο ο Luetgebrune είχε επίσης υπερασπιστεί κάποια στιγμή στη δίκη του Neumuster. Ο Muthmann μου υποσχέθηκε να ξεκινήσει έρευνες. Την επόμενη κιόλας μέρα με πήρε πίσω. Ο Δόκτορας βρισκόταν πραγματικά στο Βερολίνο μετά από μήνες φυλάκισης. Ο Muthmann μου έδωσε τη διεύθυνση του και πήγα να τον βρω αμέσως.

Καθώς μπήκα μέσα εκείνος σηκώθηκε και εγώ έπαθα σοκ. Μπροστά μου στεκόταν ένας γέρος που φαινόταν να έχει εξέλθει από απίστευτες δυσκολίες.

- «Δόκτορα - με αναγνωρίζετε;»

Με κοίταξε επίμονα και είπε

- «Ναι, ναι!»

Άναψα το φως και ο δόκτορας άνοιξε τη πόρτα ενός μεγάλου δωματίου. Το πάτωμα ήταν καλυμμένο με σκισμένα βιβλία. Στο κέντρο στεκόταν ένα τεράστιο στρογγυλό τραπέζι γεμάτο με χαρτιά. Στη γωνία βρισκόταν ένα ιερό με μία ανοιχτή βίβλο του Γουτεμβέργιου. Ο δόκτορας ήταν πιστός χριστιανός της Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας.

- «Δόκτορα υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για εσάς;»

- «Τελείωσα, είμαι εντελώς τελειωμένος. Με τελείωσαν!»

Είδα ένα σορό από χαρτιά στο τραπέζι, μεγάλα και μικρά φύλλα, όλα εντελώς λευκά. Το καθένα ήταν υπογεγραμμένο είτε με «Αδόλφος Χίτλερ» είτε με «Έρνστ Ρέμ».

«Τι είναι αυτά;» ρώτησα.

Ο δόκτορας πήρε ένα φύλλο με τρεμάμενο χέρι και είπε

«Είναι υπογραφές εν λευκώ. Έπρεπε πάντα να δείχνω την πλήρη εξουσία μου για τις υποθέσεις που χειριζόμουν. Έτσι ο Χίτλερ και ο Ρεμ μου έδωσαν αυτά τα λευκά φύλλα για να τα συμπληρώσω όποτε χρειαζόταν. Ήμουν νομικός σύμβουλος στην Ανωτάτη Διοίκηση των SA». Επανέλαβε « ... νομικός σύμβουλος».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός (Μαύρες Λεγεώνες)

 

O Όττο Στράσσερ ήταν αντικομμουνιστής. Όμως ο αντικομμουνισμός του διέφερε από τον σημερινό ακροδεξιό αντικομμουνισμό. Ο Όττο Στράσσερ δεν στρεφόταν εναντίον του μαρξισμού επειδή θα μας «στερούσε την ατομική ιδιοκτησία» ή απλά επειδή ο Μαρξ ήταν Εβραίος αλλά διότι διαγίγνωσκε εντός του εγγενώς φιλελεύθερο στοιχείο που τον καθιστούσε μία ακατάλληλη μορφή σοσιαλισμού. 

Ήδη από την διακήρυξη της αποχώρησης του από το NSDAP  σημείωνε: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας» και δεν είχε καθόλου άδικο. 

Και ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δύο ιδεολογίες με κοινή αφετηρία, αυτή του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δύο ιδεολογίες οι οποίες έχουν ως επίκεντρο το άτομο και δύο ιδεολογίες οι οποίες προτάσσουν τις ίδιες φιλοσοφικές αρχές, αυτές του υλισμού, του ορθολογισμού, του αθεϊσμού, του διεθνισμού και της ισότητας. Κάνοντας μια περιγραμματική ανάλυση, για τους μαρξιστές το «άτομο» καθορίζεται από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες με την σειρά τους αποτελούν αντίκρισμα των ταξικών σχέσεων παραγωγής. 

Ο αγώνας που δίνουν διαμέσου της ταξικής πάλης για την «κοινωνική απελευθέρωση» έχει ως τελικό σκοπό την πλήρη «ελευθερία» του ατόμου (κατάλυση θεσμού οικογένειας, διάλυση εθνικής ταυτότητας, κατάργηση μορφών ιεραρχίας κτλ) και το μέγιστο δυνατό υλικό όφελος για αυτό. Το φιλελεύθερο στοιχείο είναι λοιπόν εμφανές! 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ Germany Tomorrow και καταδεικνύει ακριβώς όλα τα παραπάνω, δηλαδή ότι ο μαρξισμός αποτελεί μία εξέλιξη του φιλελευθερισμού και για αυτό η σύγκρουση μαζί του είναι αναπόφευκτη. Ενδεικτικό για τον τρόπο σκέψης του Όττο Στράσσερ είναι το κείμενο ΕΔΩ στο οποίο ταυτίζει τον συντηρητισμό με την «ιδέα του Εμείς» και τον φιλελευθερισμό με την «ιδέα του Εγώ».

link: Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

«Μου φάνηκε επίσης απαραίτητο να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, έτσι ώστε να μπορέσω να εξηγήσω από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδης αντίθεση του γερμανικού σοσιαλισμού με τον διεθνή μαρξισμό - ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να γίνεται υπαινιγμός συνέχεια. 

Για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές, φυσικά δεν τίθεται θέμα για το αν ο μαρξισμός είναι εφεύρεση του «Εβραίου Μάρξ» ειδικά σχεδιασμένη να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε λάθη ή ακόμη και στη φτώχεια. Για εμάς ο μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και αλλότριος, ένα δόγμα του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν αναγκαστικά ακατάλληλο για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή συντηρητικού) μέλλοντος και του οποίου το πρόγραμμα θα συμπαρασυρθεί από την πτώση του φιλελευθερισμού.

Αυτό ισχύει τόσο για τον συνταγματικό μαρξισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όσο και για τον επαναστατικό μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Κάτι το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι το Σ.Κ.Γ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) δεν είναι λιγότερο εχθρικό προς τον εθνικοσοσιαλισμό από το Κ.Κ.Γ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας).

Αρχικά δεν υπήρχε τίποτα «λαθεμένο» με αυτό τον φιλελεύθερο αλλοτριωτισμό. Οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι η λαχτάρα για το σοσιαλισμό άρχισε να βρίσκει έκφραση στην εποχή οπού κυριαρχούσε η «ιδέα του Εγώ», δηλαδή ο φιλελευθερισμός. Υπό αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλιστικός αγώνας των εργατών έπρεπε είτε να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη ήττα (όπως ηττήθηκαν στον Αγροτικό Πόλεμο του 1525 καθώς και τότε κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός) [1] είτε να προσαρμοστεί στις κρατούσες φιλελεύθερες ιδέες.

Χάρη στον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Κάουτσκι κλπ (όλοι τυπικά φιλελεύθεροι και λόγω της καταγωγής τους και λόγω της φύσης τους) ο σοσιαλισμός πήρε τη φιλελεύθερη πορεία προς την αλλοτρίωση, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις σχέσεις του με τη Διεθνή, τις τακτικές του ταξικού πολέμου και την υλιστική φιλοσοφία του.

Για αυτό το λόγο και μόνο για αυτόν θα είναι αδύνατο για το μαρξισμό να έχει διαμορφωτικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις και για αυτό το λόγο η παρακμή του φιλελευθερισμού θα τον συμπαρασύρει.

Ο συγγραφέας άφησε σκόπιμα τις παραπάνω παραγράφους όπως ακριβώς γράφτηκαν το 1931 για να δείξει πως η αλήθεια των όσων έγραφε τότε έχει επιβεβαιωθεί από τα μεταγενέστερα γεγονότα. Η καταστροφή των μαρξιστικών κομμάτων στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία - εν μέρει επίσης στην Ισπανία - γίνεται κατανοητή μόνο όταν αντιληφθούμε ότι αποτελεί τη μοιραία συνέπεια της εξασθένισης της φιλελεύθερης ιδέας και των συναφών μορφών της. Ούτε οι διαφορές στη στρατηγική που μετήλθαν οι δύο κύριες τάσεις του μαρξισμού, ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε ακόμη οι διαφορές στη τακτική που άσκησε ο μαρξισμός στους έσχατους αγώνες του στη Γερμανία και την Αυστρία στάθηκαν ικανοί να τον σώσουν από την μοίρα του.

Επιπλέον αν αναλογιστούμε τη θέση των μαρξιστικών κομμάτων στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, παρατηρούμε ότι ούτε στην επαναστατική, ούτε στη μεταρρυθμιστική του μορφή ο μαρξισμός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά γεγονότα. Σε αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο ρόλος τον οποίον εξακολουθούν να διαδραματίζουν τα διάφορα μαρξιστικά κόμματα είναι ανάλογος της προσκόλλησης τους στο έθνος ενώ οι πολυάριθμες και ευπρόσδεκτες προσπάθειες αναπροσαρμογής του μαρξισμού, εκκινούν αναγκαστικά από την ανανεωμένη προσέγγιση μεταξύ έθνους και εργατών.

Ωστόσο, εν όψει του γεγονότος ότι το «Πολεμήστε τον Μαρξισμό» έχει καταστεί ένα επίκαιρο σύνθημα, μου φαίνεται δίκαιο και αξιοπρεπές να επισημάνω το πόσα το μαρξιστικό εργατικό κίνημα έχει πετύχει για λογαριασμό του ευρύτερου λαού και των μαζών και ιδιαίτερα να τονίσω τη σημασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Όμως η γνώση και η παραδοχή των άνω πραγμάτων καθιστά ακόμη πιο αναγκαίο να διερευνήσουμε το γιατί ο μαρξισμός ήταν μία πολιτική αποτυχία και εδώ δεν θα σταθώ στη μαρξιστική θεωρία αλλά στη πολιτική πρακτική των μαρξιστικών κομμάτων. Αυτή είναι που πάνω από όλα πρέπει να διατηρηθεί στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των ερευνών που θα ακολουθήσουν»

πηγή

Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση»: το δεύτερο μέρος από το ομότιτλο βιβλίο, Γερμανία, 1979.

πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος

μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς

Μετά την έκδοση της χρονιάς που δεν είναι άλλη από το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» (εκδόσεις «Λόγχη» του Franco Freda) - το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ - έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμε το δεύτερο μέρος του ομότιτλου βιβλίου του Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση». 

Ένα βιβλίο - σταθμός αφού είναι από τα πιο σημαντικά έργα μετά το ’45 το οποίο γράφτηκε στην απομόνωση της φυλακής και ο τίτλος θυμίζει τα επαναστατικά σχέδια του Ernst Röhm των «Ταγμάτων Εφόδου». 

Το «λαϊκό και αιρετικό έργο» του Michael Kühnen ενός ανθρώπου που από τα δεκατέσσερα έτη της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την αληθινή πολιτική και αρκετά γρήγορα από Μαοϊκός εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου, κατέληξε να είναι οργανωτής και ακτιβιστής του ρεύματος των εθνικοεπαναστατών που ονομάστηκαν και «nazi-maoists». 

Ο θαυμασμός του για τον Mussolini και την Φασιστική Επανάσταση, τον οδήγησε αρχικά στην μελέτη του Χιτλερισμού και τελικά στην ενίσχυση του Στρασσερισμού. Απώτερος σκοπός η αναγέννηση και η εδραίωση του Εθνικοσοσιαλισμού στην μεταπολεμική Γερμανία.  Με το μανιφέστο αυτό προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ιδέα μέσα από μια εκρηκτική σύνθεση, να αποκαταστήσει την επαναστατική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού και να απαντήσει στην τρομοκρατία του συστήματος. 

Χαρακτηρίστηκε το βιβλίο αυτό ως «ένα από τα πιο επικίνδυνα βιβλία για την δημοκρατία» και κατασχέθηκε από τις διωκτικές αρχές όταν ήταν ακόμη σε μορφή χειρόγραφου πριν καν κυκλοφορήσει!  Οι κατηγορίες εκ μέρους του καθεστώτος ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για την νομική ιστορία της χώρας, αφού ο συγγραφέας κατηγορήθηκε επειδή διάβαζε ένα χειρόγραφο έργο που δεν είχε προλάβει καν να το εκδώσει. 

Ένα αντίγραφο σώθηκε από την μανία των αρχών και σήμερα με την συνδρομή των Αυτόνομων συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε.

Η κύρια πραγματεία ενός εκ των πρωτεργατών της «Εθνικής Αυτονομίας» δεν είχε ως στόχο την αντιπαράθεση αλλά την ανασυγκρότηση του κινήματος απέναντι στις προκλήσεις των καιρών την εποχή εκείνη. 

Μια έκδοση που επηρέασε χιλιάδες συναγωνιστές αφού δεν ήταν ένα απλό πρόγραμμα, αλλά ένας οδηγός δράσης. Μια προσπάθεια να υπάρξει έντονη πολεμική απέναντι στους «αντιδραστικούς, τους Τέκτονες και τους υπηρέτες των Σιωνιστών που έχουν φωλιάσει στο δικό μας στρατόπεδο» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. 

Μια ακόμη «φαιοκόκκινη» έκδοση είναι γεγονός!

facebook 

Πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

  ekdoseis.antidoto@gmail.com   

Σημεία διάθεσης:

-         Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Πελασγός»

-         Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Λόγχη»

και στα βιβλιοπωλεία 

«Αριστοτέλειο» της Θεσσαλονίκης και «Ελληνικόν» του Βόλου

Σελίδες 116

τιμή 14 ευρώ

Οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες που θα στείλουν email στην ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων «το Αντίδοτο» ekdoseis.antidoto@gmail.com  

ή 

θα επικοινωνήσουν εντός και εκτός του διαδικτύου με τα μέλη της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» θα το λάβουν με ΔΩΡΕΑΝ τα ταχυδρομικά έξοδα.

Συνέντευξη του Michel Koeniguer: «Το Βερολίνο θα γίνει ο τάφος μας»

 

Συνέντευξη του Michel Koeniguer, του σπουδαίου Γάλλου καλλιτέχνη των κόμικς που δυστυχώς πέθανε μόλις πριν λίγους μήνες. 

Πολεμικός ανταποκριτής αλλά και παθιασμένος με τον σχεδιασμό ιστοριών πολέμου και ηρωισμού, αφηγείται σε ένα υπέροχο comic art book τον αγώνα των Γάλλων εθελοντών της Μεραρχίας των «SS Καρλομάγνος» στο Βερολίνο το 1945. 

Των τελευταίων Ευρωπαίων «Σπαρτιατών» που έπεσαν μαχόμενοι και επέλεξαν με πλήρη συνείδηση τον τάφο τους, για να έρθει ένας κόσμος ερειπίων να στηθεί πάνω στους θυσιασμένους για την Ιεραρχία, την Πίστη και την Νέα Ευρώπη. 

77 χρόνια μετά επιλέξαμε με αυτή την διαφορετική ματιά να τιμήσουμε την μνήμη εκείνων, ενώ τις μέρες αυτές έρχεται αναπόφευκτα στο νου μας και η υπεράνθρωπη αντίσταση των Ουκρανών συναγωνιστών στα έγκατα της γης στην Ελληνική Μαριούπολη, οι οποίοι με την σειρά τους επέλεξαν τον δικό τους τάφο.

 Η ιστορία έχει καταγράψει ότι τότε στην πλειοψηφία τους ήταν φασίστες χριστιανοί και εργάτες οι τελευταίοι υπερασπιστές του Βερολίνου, και σήμερα είναι φασίστες χριστιανοί και εργάτες οι τελευταίοι υπερασπιστές στο εργοστάσιο της μεταλλουργίας Azovstal. 

Και τότε λίγοι εναντίον πολλών, όμως όλοι υπέρ των βωμών και των εστιών και σήμερα λίγοι εναντίον πολλών, πάλι όλοι υπέρ των βωμών και των εστιών!

Μετάφραση: Nero Valois

link: Βερολίνο 1945: Βουδιστές μοναχοί υπερασπίζονται τον Εθνικοσοσιαλισμό «Οι άνθρωποι με τα πράσινα γάντια»

Ναι, υπήρχε ένα τμήμα Γάλλων εθελοντών στα Waffen SS. Πρώτα θα ονομαστεί Frankreich από το LVF και μετά το 1933 Waffen - Grenadier - Division der SS Charlemagne. 

Είναι το τέλος του που αφηγείται ο Michel Koeniguer στο comic άλμπουμ του, «Το Βερολίνο θα είναι ο τάφος μας» που κυκλοφορεί σήμερα από την Paquet. Θα είναι ένα έργο με τρεις τόμους. 

Ο «Καρλομάγνος», ή ότι απομένει από αυτόν, ένα Τάγμα (σ.μ. Oμάδα Μάχης κατά την Γερμανική στρατιωτική ορολογία) θα πολεμήσει μέχρι το τέλος στα ερείπια του Βερολίνου τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1945, κοντά στο καταφύγιο του Χίτλερ. 

Ο Koeniguer επαναλαμβάνει λεπτομερώς το ταξίδι αυτών των ανδρών που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Με ένα μυθιστορηματικό τρόπο αλλά πάντα βασισμένο σε ακριβή δεδομένα. Ένα πραγματικό έργο ιστορικής ανασυγκρότησης ενός «ταμπού», περίπλοκου και άγνωστου επεισοδίου της Ιστορίας μας. 

Ο Michel Koeniguer μίλησε ελεύθερα στο ligneclaire.info. 

Συνέντευξη στον Jean - Laurent TRUC.

Ερώτηση: Michel Koeniguer, γιατί αυτή η επιλογή να αφηγηθείτε το τέλος της μεραρχίας Charlemagne, των SS των Γάλλων εθελοντών, παγιδευμένων στο Βερολίνο το 1945;

Απάντηση: Ήξερα καλά το θέμα και είχα διαβάσει το βιβλίο του Jean Mabire, ένα κλασικό έργο πάνω στο θέμα. Και μου ήρθε η ιδέα όταν έκανα το Misty Mission. Αναρωτήθηκα πότε ένας μαχητής θα μπορούσε να είναι περισσότερο στο τέλος της μοίρας του. Το να βρίσκεσαι στο Βερολίνο το 1945 στα SS ήταν ότι χειρότερο για το μέλλον κάποιου .

Ερώτηση: Είναι κάτι που συνέβη, αλλά συχνά επισκιαζόταν και ασκήθηκε βέτο στην αφήγηση του. Έχει έντονη πολιτική χροιά η ιστορία του «Καρλομάγνου»;

Απάντηση: Πάντα έτσι είναι. Σήμερα είναι χειρότερα. Στη δεκαετία του 1960, υπήρχε μια ορισμένη μορφή συμφιλίωσης, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για τους Γάλλους που συμμετείχαν στο πλευρό του Γερμανικού στρατού, συμπεριλαμβανομένου του LVF. Στην Ταξιαρχία Frankreich και μετά στον «Καρλομάγνο», ήταν κρυμμένο κάτω από ένα μολυβένιο τσιμεντοκονίαμα. Στη Γαλλία όλα είναι πολιτικά. Επιμένω σε ένα ιστορικό γεγονός. Τώρα υπάρχει η πολιτική ορθότητα που σκοτώνει την κάθε  συζήτηση.

Ερώτηση: Υπογράφετε έναν ακριβή απολογισμό της ιστορικής πραγματικότητας. Ήταν για τους τελευταίους που πολέμησαν στο Βερολίνο το 1945. Προσθέτεις λίγο ρομαντισμό σε αυτό.

Απάντηση: Από την πλευρά μου, φυσικά, δεν υπάρχει πολιτική προκατάληψη. Πρώτα τα γεγονότα. Μερικοί από τους χαρακτήρες μου είναι εμπνευσμένοι από ανθρώπους που υπήρξαν. Άλλοι όχι. Προσθέτω ρομαντισμό γιατί δεν είναι ντοκιμαντέρ αλλά μια ιστορία σε πολύ ακριβείς ιστορικές βάσεις για την εξέλιξη των γεγονότων.

Ερώτηση: Παραμένετε στην πορεία του «Καρλομάγνου» με υπενθυμίσεις ονομάτων της «συνεργασίας», Darnand, Lafont.

Απάντηση: Ναι, γιατί υπάρχουν πολιτοφύλακες που ενσωματώθηκαν στον «Καρλομάγνο» μετά την απόβαση στη Νορμανδία. Στον πρώτο τόμο δεν υπάρχει μεγάλη αναφορά εκτός από έναν τύπο από τη Νότια Γαλλία, τον Κρίστιαν. Στη συνέχεια θα επιστρέψει στην περίοδο της Κατοχής.

Ερώτηση: Είχες πολλές πηγές;

Απάντηση: Ναι, εκτός από τον Mabire που περιγράφει τα γεγονότα ώρα με την ώρα, είχα και άλλες μαρτυρίες όπως το Combats pour l' honneur.

Ερώτηση: Έχουν απομείνει αρχεία;

Απάντηση: Όχι, μόνο βιβλία με μαρτυρίες. Τίποτα στα επίσημα αρχεία. Ίσως στη Ρωσία. Μαζί τους ήταν ένας φωτογράφος, ένας Νορβηγός από τη Μεραρχία SS Nordland στην οποία ήταν προσκολλημένοι οι Γάλλοι. Δεν είναι γνωστό τι απέγιναν οι φωτογραφίες.

Ερώτηση: Ποιοι είναι οι  αριθμοί για τον «Καρλομάγνο»;

Απάντηση: Στο Βερολίνο φτάνουν τους 300. Στο τέλος 30 αιχμαλωτίζονται από τους Ρώσους. Ο ακριβής αριθμός των επιζώντων πρέπει να ανέλθει σε λιγότερους από χίλιους από τους 7 έως 8000 άνδρες. Είναι πολύ διασκορπισμένοι σε διάφορες τοποθεσίες μάχης. Θα ακολουθήσουν τις πεποιθήσεις τους. Όταν συνειδητοποιούν κατά την άφιξη τους βόρεια του Βερολίνου ότι δεν θα υπάρξει ενίσχυση, καταλαβαίνουν. Ενώ περίμεναν ενισχύσεις. Με την ιδέα ότι οι Σύμμαχοι επρόκειτο να τους βοηθήσουν να απωθήσουν τους Ρώσους. 

Αυτό συμμεριζόταν και μέρος του Γερμανικού στρατού. Αλλά ο Πάττον δεν του επιτράπηκε τελικά να πάει στο Βερολίνο. Το Βερολίνο ήταν για τους Ρώσους ενώ ο Τσόρτσιλ ήταν πεπεισμένος αντικομμουνιστής. Είχε σχεδιαστεί ένα Γερμανικό σχέδιο επανεξοπλισμού. Αλλά για τον «Καρλομάγνο» δεν υπήρχε πλέον καμία λύση παρά μόνο να παλέψει μέχρι το τέλος.

Ερώτηση: Ο «Καρλομάγνος» σχηματίζει ένα πολύ ετερογενές περιβάλλον.

Απάντηση: Ναι, είναι μια περίεργη μίξη. Είχαν παλέψει για να στρατολογηθούν στη Γαλλία. Μετά τις 6 Ιουνίου μεταφέρθηκε εκεί η Πολιτοφυλακή (Milice). Αυτό δημιουργεί δυσφορία με τα πρώην μέλη του LVF ή τους πρώτους νεοσύλλεκτους στα Waffen SS. Υπάρχουν πρώην στρατιώτες, άνθρωποι που θέλουν να πολεμήσουν ενάντια στον μπολσεβικισμό. Είναι πλήρως Γαλλική η σύνθεση του. Οι Γερμανοί διαπίστωσαν επίσης ότι υπήρχε υπερβολική πολιτική πίστη  στη Γαλλία.

Ερώτηση: Που δεν έχει καμία σχέση με άλλα σώματα  μας, ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιοι Αλσατοί στρατιώτες στα SS;

Απάντηση: Οι Αλσατοί δεν έχουν καμία σχέση με τον «Καρλομάγνο». Το πρόβλημα της Αλσατίας είναι πολύ ιδιαίτερο. Όταν οι Γερμανοί ξέμειναν από άνδρες, πήραν και Αλσατούς με τη βία για τα SS ανακατεμένους με εθελοντές. Όχι πολλούς. (Σημείωση του συντάκτη: διαβάστε το Ταξίδι του Marcel Grob).

Ερώτηση: Το 1945 στο Βερολίνο γίνονται εκτελέσεις;

Απάντηση: Τουλάχιστον για την καταστροφή των Ρωσικών αρμάτων μάχης. Οι άλλοι πάνε στο στρατόπεδο. Δεν έχω κανένα νούμερο. Απελευθερώθηκαν μεταξύ 1947 και 1949. Οι ξένοι βγήκαν πρώτοι από τα Ρωσικά στρατόπεδα.

Ερώτηση: Όταν ο Λεκλέρκ πυροβόλησε τους Γάλλους SS, ήταν άνδρες του «Καρλομάγνου» (Σημείωση του συντάκτη: ποτέ δεν μάθαμε αν η εντολή προερχόταν από αυτόν ή από έναν αξιωματικό του);

"Όταν συνελήφθησαν οι εθελοντές της Charlemagne από τους Αμερικανούς, παραδόθηκαν στους Γάλλους  στρατιώτες. Λίγο πριν εκτελεστούν ο στρατηγός Λεκλέρκ τους ρώτησε γιατί φορούσαν Γερμανικές στολές, του απάντησαν: Εσείς γιατί φοράτε Αμερικανική; "

Απάντηση: Ναι, μια απομονωμένη μονάδα σίγουρα μετά τις μάχες στην Πομερανία.

Ερώτηση: Πού βρήκατε όλη την τεκμηρίωση για το Βερολίνο;

Απάντηση: Γενικά, είχα τα ονόματα των δρόμων όπου είχαν περάσει, εκτός από το ότι η καταστροφή ήταν τρομερή, μεταξύ άλλων σημείων στα βόρεια της πόλης όπου έφτασαν. Δεν ήταν εύκολο. Στο Βερολίνο εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα τοίχοι γεμάτοι σφαίρες. Οι τελευταίες μάχες γίνονται στα κεντρικά γραφεία της Luftwaffe και αρνούνται να παραδοθούν.

Ερώτηση: Εργαστήκατε  με ένα συγκεκριμένο τρόπο;

Απάντηση: Σκεφτόμουν το σενάριο για πολύ καιρό. Ήθελα να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, να είναι άψογο το υπόβαθρο σε εξοπλισμό, στολές. Στο επίπεδο του σχεδίου, μολύβι, ινδικό μελάνι σε σχήμα 42 επί 59 cm. Λόγω των λεπτομερειών. Η διπλή σανίδα μπροστά από το δημαρχείο. (τέλος της σημείωσης του συντάκτη του άρθρου). Έκανα το κτίριο στο Μπρίστολ, πρόσθεσα δεξαμενές και ειδώλια στο 1/72. Έβγαλα φωτογραφία για να πάρω βάση και μου πήρε δέκα μέρες. Το χρώμα βρίσκεται στον υπολογιστή και ο Olivier Speltens το ολοκλήρωσε.

Ερώτηση: Πώς πιστεύετε ότι θα γίνει δεκτό το θέμα;

Απάντηση: Έχω ήδη με αυτόγραφο την deluxe έκδοση σε ασπρόμαυρο με μπόνους. Θα δούμε μετά το καλοκαίρι. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ιστορία ενδιαφέρονται και άλλοι μαθαίνουν. Τίποτα περισσότερο.

Ερώτηση: Δεν υπήρχε ελπίδα για αυτούς τους Γάλλους, αυτούς τους χαμένους στρατιώτες του «Καρλομάγνου»;

Απάντηση: Όχι. Η υπεράσπιση του Βερολίνου ήταν απατηλή. Το βλέπουμε στην ταινία «Η Πτώση» και ο Χίτλερ παίζει σε χάρτη με μονάδες που δεν υπάρχουν πια. Οι Βερολινέζοι τους παίρνουν τηλέφωνο για τις περίφημες υποσχόμενες ενισχύσεις. Και αυτοί οι ίδιοι Γερμανοί μιλούν ελάχιστα για τις ξένες μονάδες που υπερασπίστηκαν την πόλη, για τους Γάλλους, τους Ισπανούς, τους Νορβηγούς, που χάθηκαν στη μάχη. Θα υπάρξουν τρία άλμπουμ και ετοιμάζω ένα σενάριο για τις μάχες στα τέλη του 1944. Δεν συζητήθηκε πολύ γιατί τότε ήμασταν συγκεντρωμένοι  ταυτόχρονα στην επίθεση των Αρδεννών.