Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΤΡΑΣΣΕΡΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΤΡΑΣΣΕΡΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Henning Eichberg, ο αιρετικός φιλόσοφος της «Τρίτης Θέσης».
του Αλεξόπουλου Στέλιου
Γεννιέται τον Δεκέμβρη του ’42 στο Schweidnitz στην Σιλεσία της Ανατολικής Γερμανίας, σύντομα όμως η οικογένεια του μετακινείται στο Αμβούργο και φεύγει από τον κόσμο αυτό σε μια πόλη της Δανίας το Odense τον Απριλίο του 2017. Πολυγραφότατος και εξαιρετικά δραστήριος με 50 βιβλία στο ενεργητικό του, εκατοντάδες άρθρα σε περιοδικά πολλά από αυτά μεταφρασμένα σε 17 γλώσσες. Ειδικός πάνω στην κουλτούρα των σπορ και της μαζικής συμμετοχής σε αυτά καθώς και της ιστορικής προέλευσης του αθλητισμού. Μια άγνωστη μορφή της «Τρίτης Θέσης» για τους εν Ελλάδι συναγωνιστές, ιδιαίτερα δημοφιλής όμως σε αυτούς του εξωτερικού.
Κοινωνιολόγος και ιστορικός, καθηγητής σε πανεπιστήμια της Δανίας και της Γερμανίας μια μορφή που προκαλούσε το σύστημα με τις απόψεις του, αφού χαρακτήριζε δημοσίως τον εαυτό του ως έναν «παγκόσμιο φασίστα που κοιτάει στα αριστερά». Οι εργασίες του για τον εθνικισμό και τον λαό πάντα προκαλούσαν τον σχολιασμό σε στήλες των εφημερίδων και σε κριτικές των περιοδικών, ενώ ο κύριος στόχος για αυτόν είναι η προάσπιση του «εθνοπλουραλισμού» μέσω της «εθνικής ταυτότητας» και η λαϊκή συμμαχία απέναντι στον διεθνή καπιταλισμό.
Οι αναφορές του στον «λαϊκό εθνικισμό» της Βασκικής ΕΤΑ αλλά και του Ιρλανδικού καθολικού IRA, οι απόψεις του για τους Κορσικανούς του FNLC ακόμη και των ομάδων αντίστασης των Ινδιάνων της Αμερικής γίνονται άρθρα σε έντυπα της απέναντι πλευράς που παραχωρούν υπό την πίεση των αναγνωστών σελίδες στους ... μισητούς εχθρούς. Στους όψιμους επικριτές του ως μια άμεση απάντηση υπενθυμίζει την άγνωστη επαφή του «εθνικού σοσιαλιστή» Otto Strasser με τον αναρχικό Rudolf Rocker, οι οποίοι βρήκαν μέσα από τις διαφωνίες τα σημεία επαφής τα οποία μετουσιώθηκαν σε έναν δημόσιο διάλογο. Μολονότι αμφότερες οι πλευρές γνώριζαν ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν μάλλον αδύνατον να γεφυρωθούν, και ότι καμία πλευρά δεν επρόκειτο να κερδίσει νέους προσήλυτους, η σειρά των συζητήσεων αποτέλεσε μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι συναντήσεις αυτές ήταν οι μοναδικές στον χρόνο όπου οι αναρχικοί παρέθεσαν τις απόψεις τους ελεύθερα ενώπιον ενός κοινού που αποτελείτο από εθνικοσοσιαλιστές.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 όταν οι συνομήλικοι του γοητεύονταν κυρίως από τα κηρύγματα της άκρας αριστεράς και την RAF αυτός έδειξε να ακολουθεί έναν δικό του δρόμο. Αρθρογράφος στην θρυλική επιθεώρηση «Nation Europa» αλλά και στα έντυπα Deutscher Studenten - Anzeiger, Deutsche National - Zeitung, Soldatenzeitung και στο Junges Forum. Παρά το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του ειλικρινή αντικομμουνιστή σε μια εποχή που το μίσος για τις ΗΠΑ λόγω του Βιετνάμ φτάνει στην μαζική υστερία, βρίσκει θετικά σημεία στον Μάη του ’68 όπως και οι Ιταλοί «αριστεροί» νεοφασίστες που εναντιώνονται στον γεροντικό ηγετικό πυρήνα του MSI. Ανακαλεί στην επικαιρότητα το σύνθημα «η καταστροφή το πρώτο μας καθήκον» προωθώντας μια διαφορετική εκπροσώπηση του ιδεαλισμού του νεοφασισμού, που γοητεύει κάποιους εκπλήσσει πολλούς και δυσαρεστεί ακόμη περισσότερους.
Απορρίπτει συλλήβδην τον ρεφορμιστικό σοσιαλισμό και αναφέρεται στην «αριστερή» τάση του NSDAP των αρχών της δεκαετίας του 1920. Απέναντι στο γόνιμο μίσος των αριστεριστών και το πάθος τους να πολεμήσουν με τα όπλα το σιωνιστικό κράτος της μεταπολεμικής Γερμανίας των τραπεζιτών και των βιομηχάνων δεν βάζει σε καμιά περίπτωση τα μυωπικά γυαλιά της αστικής αντίδρασης, αλλά αφουγκράζεται το δυνατό ουρλιαχτό των «Κόκκινων Λυκανθρώπων» που είναι έτοιμοι να εκδικηθούν για τον χαμό των παππούδων τους και την δυστυχία των πατεράδων τους μέσα από τις συμμαχίες με τους Παλαιστίνιους αντάρτες, τους «αριστερούς» εθνικιστές του IRA ακόμη και μέσα από υπόγειες διασυνδέσεις με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές. Πιστεύει ότι η Γερμανία είναι θύμα τόσο του Σοβιετικού όσο και του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού και είναι καιρός κάποιος να δώσει την αρμόζουσα απάντηση. Στο δικό του νοητικό πεδίο και στα δυο «άκρα» υπάρχουν «εθνικιστές» και «σοσιαλιστές» που δεν έχει τύχει να συναντηθούν, αλλά αν συναντηθούν τότε το εκρηκτικό μίγμα θα είναι πιο ισχυρό από ποτέ …
Κορυφαίος ομιλητής και διανοούμενος της «εθνικοεπαναστατικής» τάσης ή «Τρίτης Θέσης» ο οποίος απέναντι στο καίριο ερώτημα για το μέλλον της Γερμανίας αυτός απάντησε και προπαγάνδισε υπέρ ενός «Τρίτου Δρόμου» προσεγγίζοντας την σκέψη και τα έργα των Otto Strasser, Ernst Niekisch, Karl Otto Paetel, James Connolly. Η κριτική του απέναντι στον νεοφασισμό της εποχής του γρήγορα τον οδηγεί σε μονοπάτια δύσκολα για την εποχή εκείνη αφού η κριτική από πολλούς είναι εύκολη αλλά η δράση από πολλούς απαιτεί κόπο. Επικεντρώνοντας την προσοχή του στις απόψεις και κινήσεις που μάχονται τον ιμπεριαλισμό και τα ιστορικά κινήματα των αποικιών κατορθώνει κάτι που σήμερα δείχνει απίστευτο. Οι ιδέες του να φιλοξενούνται επί σειρά ετών σε αναρχικά έντυπα και εκδόσεις της άκρας αριστεράς.
Εκδίδει το European Solidarist Bulletin με τον Fr. N. Artemov ηγέτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βαυαρίας και θεωρητικό των Narodnyi Trudovoi Soyuz (NTS) υποστηρικτών των Λευκών Ρώσων αντικαθεστωτικών. Την δεκαετία του ’70 επικεντρώνεται στην «φαιά οικολογία» μια δική μας κρυφή τάση μέσα στο ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα. Προσπάθησε μαζί με άλλους να το αλώσει εκ των έσω με τον «οικοφασισμό» αλλά γρήγορα μέσω των Πρασίνων αυτό μεταλλάχτηκε στο σύνολο του και σήμερα είναι όργανο των πολυεθνικών. Έριξε το βάρος στην ανάγκη για συνεργασία των ακτιβιστών των «άκρων» απέναντι στην απειλή για την πλήρη καταστροφή της φύσης.
Κατάφερνε να δίνει το παρών πέρα από τα δικά μας «ιδεολογικά ύδατα» σε ανοιχτά συνέδρια και συγκεντρώσεις της άκρας αριστεράς και της οικολογίας αφού οι πάντες παραδέχονταν ότι οι απόψεις του ναι μεν είναι «νεοφασιστικές» αλλά έχουν κάτι το «μαγικό» για την σκέψη πολλών που έχουν μια διαφορετική πολιτική αφετηρία. Το ενδιαφέρον του για τον ρομαντισμό και η μελέτη των κορυφαίων μορφών του μέσα από την πανεπιστημιακή προσέγγιση, προσέλκυσε πολλούς φοιτητές και καθηγητές προκαλώντας όμως την οργή των αντιφασιστών για την ευχέρεια του να γεμίζει τα αμφιθέατρα με νεολαίους. Αποτέλεσμα ήταν οι διώξεις σε πανεπιστήμια και η διακοπή των χρηματοδοτήσεων. Τόσο η επαφή του με την Λιβύη του Συνταγματάρχη Qaddafi την εποχή εκείνη αλλά και η τάση των ΜΜΕ να τον χαρακτηρίζουν ως τον «νονό» μιας «φαιοκόκκινης» συμμαχίας προκάλεσε μπαράζ δηλώσεων και απειλών.
Η κριτική του για το κράτος ήταν πέρα από τα συνηθισμένα για τον εθνικιστικό «χώρο» προκαλώντας αντιδράσεις στην άκρα δεξιά αφού τονίζει ότι τεχνητή δομή της κρατικής εξουσίας μέσω της τεχνολογίας καταπιέζει την εθνική κουλτούρα του λαού. Τα βιβλία του δεν κυκλοφορούν στην χώρα μας, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του πολλοί διαφώνησαν με τις απόψεις του και τις επιλογές του. Κανείς όμως δεν αμφισβήτησε το πνεύμα του και κυρίως το θάρρος του να εκφράζει τις όποιες απόψεις του δημοσίως.
Μαζί με τους Michael Kühnen και
Horst Mahler ο Henning
Eichberg συμπληρώνει την τριάδα αυτών που «βαφτίστηκαν» με τον μαρξισμό αλλά
τελικά ακολούθησαν την θρησκεία του «Φασισμού»!
Δήλωση του Troy Southgate - που εκφράζει την «ακραία» τάση του Στρασσερικού ρεύματος - για τον θάνατο του Mikhail Gorbachev.
(σ.σ.: Το μενού της πολιτικής γαστρομανίας τόσο στην άκρα δεξιά όσο και στην άκρα αριστερά περιλαμβάνει την παρουσία του Ρωσικού στρατού στην Αλεξανδρούπολη, θερμές χειραψίες με τους καταστροφείς της Ελληνικής Μαριούπολης και τους φιλοσιωνιστές καπιταλιστές, συμμετοχή σε αντιφασιστικά συνέδρια της FSB και φυσικά την συνολική υπεράσπιση του Ανατολικού Ιμπεριαλισμού.
Τρίτη Θέση και εθνικοεπαναστατική τάση (NR) σημαίνει εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, καμιά ξένη βάση σε ελληνικό έδαφος, καμιά παραχώρηση πλουτοπαραγωγικών πηγών και βιομηχανικών υποδομών σε ξένα κέντρα, καμιά υποταγή σε NATO, Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες, Πεκίνο και Μόσχα)
Καλή όρεξη σε όσους αναμασούν την εμετική antifa προπαγάνδα του Κρεμλίνου!
«Η καρδιά μου ήθελε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να κυκλοφορούν με τον τίτλο ‘’Ο Γκορμπατσόφ ήταν μια μαφιόζικη μαριονέτα που κάλυψε το Τσερνόμπιλ και βοήθησε στη διάδοση της ασθένειας του παγκόσμιου καπιταλισμού’’, αλλά το μυαλό μου πάντα ήξερε ότι θα ήταν μια περίπτωση του τύπου «Ο Πούτιν μπορούσε να μάθει ένα ή δύο πράγματα σχετικά με την ειρήνη από αυτόν τον μεγάλο πρωταθλητή των σχέσεων Ανατολής - Δύσης».
Πόσο εφικτό είναι να ισχυριστεί κανείς
ότι τα παράσιτα όπως ο Γκορμπατσόφ, ο Πούτιν ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός
έχουν τις δικές τους αρχές και πεποιθήσεις όταν είναι απλώς διευθυντικά στελέχη
της ίδιας ‘’Διαβολικής Ύδρας’’; Αυτή η εμμονή με τις προσωπικότητες πρέπει να
σταματήσει»
Troy Southgate
Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός (Μαύρες Λεγεώνες)
O Όττο Στράσσερ ήταν αντικομμουνιστής. Όμως ο αντικομμουνισμός του διέφερε από τον σημερινό ακροδεξιό αντικομμουνισμό. Ο Όττο Στράσσερ δεν στρεφόταν εναντίον του μαρξισμού επειδή θα μας «στερούσε την ατομική ιδιοκτησία» ή απλά επειδή ο Μαρξ ήταν Εβραίος αλλά διότι διαγίγνωσκε εντός του εγγενώς φιλελεύθερο στοιχείο που τον καθιστούσε μία ακατάλληλη μορφή σοσιαλισμού.
Ήδη από την διακήρυξη της αποχώρησης του από το NSDAP σημείωνε: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας» και δεν είχε καθόλου άδικο.
Και ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δύο ιδεολογίες με κοινή αφετηρία, αυτή του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δύο ιδεολογίες οι οποίες έχουν ως επίκεντρο το άτομο και δύο ιδεολογίες οι οποίες προτάσσουν τις ίδιες φιλοσοφικές αρχές, αυτές του υλισμού, του ορθολογισμού, του αθεϊσμού, του διεθνισμού και της ισότητας. Κάνοντας μια περιγραμματική ανάλυση, για τους μαρξιστές το «άτομο» καθορίζεται από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες με την σειρά τους αποτελούν αντίκρισμα των ταξικών σχέσεων παραγωγής.
Ο αγώνας που δίνουν διαμέσου της ταξικής πάλης για την «κοινωνική απελευθέρωση» έχει ως τελικό σκοπό την πλήρη «ελευθερία» του ατόμου (κατάλυση θεσμού οικογένειας, διάλυση εθνικής ταυτότητας, κατάργηση μορφών ιεραρχίας κτλ) και το μέγιστο δυνατό υλικό όφελος για αυτό. Το φιλελεύθερο στοιχείο είναι λοιπόν εμφανές!
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ Germany Tomorrow και καταδεικνύει ακριβώς όλα τα παραπάνω, δηλαδή ότι ο μαρξισμός αποτελεί μία εξέλιξη του φιλελευθερισμού και για αυτό η σύγκρουση μαζί του είναι αναπόφευκτη. Ενδεικτικό για τον τρόπο σκέψης του Όττο Στράσσερ είναι το κείμενο ΕΔΩ στο οποίο ταυτίζει τον συντηρητισμό με την «ιδέα του Εμείς» και τον φιλελευθερισμό με την «ιδέα του Εγώ».
link: Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»
ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ
«Μου φάνηκε επίσης απαραίτητο να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, έτσι ώστε να μπορέσω να εξηγήσω από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδης αντίθεση του γερμανικού σοσιαλισμού με τον διεθνή μαρξισμό - ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να γίνεται υπαινιγμός συνέχεια.
Για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές, φυσικά δεν τίθεται
θέμα για το αν ο μαρξισμός είναι εφεύρεση του «Εβραίου Μάρξ» ειδικά σχεδιασμένη
να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε λάθη ή ακόμη και στη φτώχεια. Για εμάς ο
μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και αλλότριος, ένα δόγμα
του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν αναγκαστικά ακατάλληλο για
την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή συντηρητικού) μέλλοντος και του οποίου
το πρόγραμμα θα συμπαρασυρθεί από την πτώση του φιλελευθερισμού.
Αυτό ισχύει τόσο για τον συνταγματικό μαρξισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όσο και για τον επαναστατικό μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Κάτι το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι το Σ.Κ.Γ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) δεν είναι λιγότερο εχθρικό προς τον εθνικοσοσιαλισμό από το Κ.Κ.Γ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας).
Αρχικά δεν υπήρχε τίποτα «λαθεμένο» με αυτό τον φιλελεύθερο αλλοτριωτισμό. Οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι η λαχτάρα για το σοσιαλισμό άρχισε να βρίσκει έκφραση στην εποχή οπού κυριαρχούσε η «ιδέα του Εγώ», δηλαδή ο φιλελευθερισμός. Υπό αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλιστικός αγώνας των εργατών έπρεπε είτε να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη ήττα (όπως ηττήθηκαν στον Αγροτικό Πόλεμο του 1525 καθώς και τότε κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός) [1] είτε να προσαρμοστεί στις κρατούσες φιλελεύθερες ιδέες.
Χάρη στον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Κάουτσκι κλπ (όλοι τυπικά φιλελεύθεροι και λόγω της καταγωγής τους και λόγω της φύσης τους) ο σοσιαλισμός πήρε τη φιλελεύθερη πορεία προς την αλλοτρίωση, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις σχέσεις του με τη Διεθνή, τις τακτικές του ταξικού πολέμου και την υλιστική φιλοσοφία του.
Για αυτό το λόγο και μόνο για αυτόν θα είναι αδύνατο για το μαρξισμό να έχει διαμορφωτικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις και για αυτό το λόγο η παρακμή του φιλελευθερισμού θα τον συμπαρασύρει.
Ο συγγραφέας άφησε σκόπιμα τις παραπάνω παραγράφους όπως ακριβώς γράφτηκαν το 1931 για να δείξει πως η αλήθεια των όσων έγραφε τότε έχει επιβεβαιωθεί από τα μεταγενέστερα γεγονότα. Η καταστροφή των μαρξιστικών κομμάτων στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία - εν μέρει επίσης στην Ισπανία - γίνεται κατανοητή μόνο όταν αντιληφθούμε ότι αποτελεί τη μοιραία συνέπεια της εξασθένισης της φιλελεύθερης ιδέας και των συναφών μορφών της. Ούτε οι διαφορές στη στρατηγική που μετήλθαν οι δύο κύριες τάσεις του μαρξισμού, ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε ακόμη οι διαφορές στη τακτική που άσκησε ο μαρξισμός στους έσχατους αγώνες του στη Γερμανία και την Αυστρία στάθηκαν ικανοί να τον σώσουν από την μοίρα του.
Επιπλέον αν αναλογιστούμε τη θέση των μαρξιστικών κομμάτων στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, παρατηρούμε ότι ούτε στην επαναστατική, ούτε στη μεταρρυθμιστική του μορφή ο μαρξισμός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά γεγονότα. Σε αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο ρόλος τον οποίον εξακολουθούν να διαδραματίζουν τα διάφορα μαρξιστικά κόμματα είναι ανάλογος της προσκόλλησης τους στο έθνος ενώ οι πολυάριθμες και ευπρόσδεκτες προσπάθειες αναπροσαρμογής του μαρξισμού, εκκινούν αναγκαστικά από την ανανεωμένη προσέγγιση μεταξύ έθνους και εργατών.
Ωστόσο, εν όψει του γεγονότος ότι το «Πολεμήστε τον Μαρξισμό» έχει καταστεί ένα επίκαιρο σύνθημα, μου φαίνεται δίκαιο και αξιοπρεπές να επισημάνω το πόσα το μαρξιστικό εργατικό κίνημα έχει πετύχει για λογαριασμό του ευρύτερου λαού και των μαζών και ιδιαίτερα να τονίσω τη σημασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Όμως η γνώση και η παραδοχή των άνω πραγμάτων καθιστά ακόμη πιο αναγκαίο να διερευνήσουμε το γιατί ο μαρξισμός ήταν μία πολιτική αποτυχία και εδώ δεν θα σταθώ στη μαρξιστική θεωρία αλλά στη πολιτική πρακτική των μαρξιστικών κομμάτων. Αυτή είναι που πάνω από όλα πρέπει να διατηρηθεί στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των ερευνών που θα ακολουθήσουν»
Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)
Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση»: το δεύτερο
μέρος από το ομότιτλο βιβλίο, Γερμανία, 1979.
πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος
μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς
Μετά την έκδοση της χρονιάς που δεν είναι άλλη από το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» (εκδόσεις «Λόγχη» του Franco Freda) - το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ - έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμε το δεύτερο μέρος του ομότιτλου βιβλίου του Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση».
Ένα βιβλίο - σταθμός αφού είναι από τα πιο σημαντικά έργα μετά το ’45 το οποίο γράφτηκε στην απομόνωση της φυλακής και ο τίτλος θυμίζει τα επαναστατικά σχέδια του Ernst Röhm των «Ταγμάτων Εφόδου».
Το «λαϊκό και αιρετικό έργο» του Michael Kühnen ενός ανθρώπου που από τα δεκατέσσερα έτη της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την αληθινή πολιτική και αρκετά γρήγορα από Μαοϊκός εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου, κατέληξε να είναι οργανωτής και ακτιβιστής του ρεύματος των εθνικοεπαναστατών που ονομάστηκαν και «nazi-maoists».
Ο θαυμασμός του για τον Mussolini και την Φασιστική Επανάσταση, τον οδήγησε αρχικά στην μελέτη του Χιτλερισμού και τελικά στην ενίσχυση του Στρασσερισμού. Απώτερος σκοπός η αναγέννηση και η εδραίωση του Εθνικοσοσιαλισμού στην μεταπολεμική Γερμανία. Με το μανιφέστο αυτό προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ιδέα μέσα από μια εκρηκτική σύνθεση, να αποκαταστήσει την επαναστατική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού και να απαντήσει στην τρομοκρατία του συστήματος.
Χαρακτηρίστηκε το βιβλίο αυτό ως «ένα από τα πιο επικίνδυνα βιβλία για την δημοκρατία» και κατασχέθηκε από τις διωκτικές αρχές όταν ήταν ακόμη σε μορφή χειρόγραφου πριν καν κυκλοφορήσει! Οι κατηγορίες εκ μέρους του καθεστώτος ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για την νομική ιστορία της χώρας, αφού ο συγγραφέας κατηγορήθηκε επειδή διάβαζε ένα χειρόγραφο έργο που δεν είχε προλάβει καν να το εκδώσει.
Ένα αντίγραφο σώθηκε από την μανία των αρχών και σήμερα με την
συνδρομή των Αυτόνομων συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» και της συντακτικής
ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε.
Η κύρια πραγματεία ενός εκ των πρωτεργατών της «Εθνικής Αυτονομίας» δεν είχε ως στόχο την αντιπαράθεση αλλά την ανασυγκρότηση του κινήματος απέναντι στις προκλήσεις των καιρών την εποχή εκείνη.
Μια έκδοση που επηρέασε χιλιάδες συναγωνιστές αφού δεν ήταν ένα απλό πρόγραμμα, αλλά ένας οδηγός δράσης. Μια προσπάθεια να υπάρξει έντονη πολεμική απέναντι στους «αντιδραστικούς, τους Τέκτονες και τους υπηρέτες των Σιωνιστών που έχουν φωλιάσει στο δικό μας στρατόπεδο» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Μια ακόμη «φαιοκόκκινη» έκδοση είναι γεγονός!
Πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
ekdoseis.antidoto@gmail.com
Σημεία διάθεσης:
- Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Πελασγός»
- Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Λόγχη»
και στα βιβλιοπωλεία
«Αριστοτέλειο» της Θεσσαλονίκης και «Ελληνικόν» του Βόλου
Σελίδες 116
τιμή 14 ευρώ
Οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες που θα στείλουν email στην ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων «το Αντίδοτο» ekdoseis.antidoto@gmail.com
ή
θα επικοινωνήσουν εντός και εκτός του διαδικτύου με τα μέλη της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» θα το λάβουν με ΔΩΡΕΑΝ τα ταχυδρομικά έξοδα.
.png)
.png)
A voice in the twilight: the life and thought of Otto Strasser
Tomasz Kosiński's A VOICE IN THE TWILIGHT: THE LIFE AND THOUGHT OF OTTO STRASSER is now available to pre-order.
The book is 160 pages in length and costs just 22 EUROS with free postage to anywhere in the world.
Our PayPal address is blackfrontpress@yahoo.co.uk and you can find more details below.
Editor: Troy Southgate / Cover: Francisco Albanese Pastene
Είναι ο «Στρασσερισμός» Μπολσεβικισμός;
Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα όταν κάποιος ακούει το όνομα Στράσσερ δεν του έρχονται και πολλά στο μυαλό. Η πλήρης απουσία σοβαρής και κατατοπιστικής βιβλιογραφίας σε συνάρτηση με την έλλειψη φασιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής παράδοσης συμβάλλουν στην κατάσταση άγνοιας στην όποια είναι αναγκασμένος να περιέλθει ο μέσος εθνικιστής όταν ξεκινάει τη διαδρομή του στα ιδεολογικο - πολιτικά μονοπάτια.
Οι πιο μελετηροί και εκείνοι οι οποίοι πραγματικά ενδιαφέρονται θα προχωρήσουν μελετώντας και αφού αρχικά ριζοσπαστικοποιηθούν εν συνεχεία θα γνωρίσουν την αλήθεια γύρω από την ιστορία της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν ένας ανερμάτιστος και αμόρφωτος ανθρωποπολτός ακροδεξιών ζητωπατριωτών που απλώς θα επιβεβαιώνουν όλα τα αρνητικά αρχέτυπα που έχει κατασκευάσει η αριστερά για τους εθνικιστές.
Αυτή η ιδεολογική ένδεια φυσικά αφήνει ελεύθερο πεδίο σε όσους επιδιώκουν να μοχλεύσουν τον εθνικιστικό «χώρο» είτε εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, είτε προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες. Διάφοροι αρλεκίνοι βρίσκουν την ευκαιρία να παριστάνουν τους «αρχηγίσκους» εκμεταλλευόμενοι την ελλιπή ιδεολογική μόρφωση του «χώρου» ενώ ακόμη χειρότερα βαλτοί πρακτορίσκοι επιχειρούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν τις γνήσιες εθνικιστικές ιδέες μετατρέποντας τες σε έναν «light» εθνικοπατριωτικό αχταρμά με οικονομικά και πολλές φορές κοινωνικά φιλελεύθερες θέσεις.
Φυσικά για να φτάσουν εκεί πρέπει πρώτα να περάσουν από το πρώτο στάδιο το οποίο επιτάσσει την αχρήστευση κάθε ριζοσπαστικής φωνής, ικανής να αντισταθεί. Πως θα επιτευχθεί αυτό; Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον ολόκληρος ο εθνικισμός θα συρθεί πίσω από την ουρά της φιλελεύθερης δεξιάς: με την μόχλευση, την παραχάραξη και την αλλοτρίωση. Ο εθνικοσοσιαλισμός μετατρέπεται σε έναν οικονομικό φιλελευθερισμό με ρατσιστικό επίχρισμα (ρατσιστικό όχι με την έννοια του φυλετισμού αλλά του ιμπεριαλιστικού σοβινισμού) ο οποίος δεν πρόκειται να απειλήσει την ολιγαρχία του πλούτου αφού «δεν διεκδικούμε τίποτα από τους πλουσίους», δεν σκοπεύει να διαταράξει την ομαλή λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας και τέλος δεν επιδιώκει να αποδεσμεύσει την χώρα από υπερεθνικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ, ΕΕ και τα δυτικά κέντρα εξουσίας (στα οποία είμαστε υποταγμένοι από το 1821 και έπειτα) διότι «οι δυτικοί είναι φυλετικοί μας αδελφοί και οποιαδήποτε συμμαχία με τους υπανθρώπους Σλάβους, Αφρικανούς και Ασιάτες σημαίνει προδοσία της φυλής».[1]
Το έκτρωμα το οποίο προκύπτει με όλες τις παραπάνω θέσεις δεν είναι εθνικοσοσιαλισμός σε καμία των περιπτώσεων. Είναι στείρα, καθαρή, γνήσια ακροδεξιά και ως γνωστόν ο μεγαλύτερός εχθρός των ακροδεξιών είναι ο μπολσεβικισμός. Συνεπώς οτιδήποτε «χαλάει το παιχνίδι τους» και στέκεται εμπόδιο στον σχεδιασμό για την υποταγή στον καπιταλισμό και το σύστημα χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως «μπολσεβικικό» προκειμένου να βαρέσουν τα αντανακλαστικά του μέσου εθνικόφρονα που διακατέχεται από έναν στείρο και παρωχημένο αντικομμουνισμό.
Οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες δεν θα έπρεπε να προβληματίζονται όταν κάποιος ακροδεξιός τους αποκαλεί «μπολσεβίκους» διότι με αυτό οι ακροδεξιοί εννοούν τον οποιονδήποτε τους χαλάει την «συστημική σούπα» την οποία «μαγειρεύουν». Ωστόσο οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ιστορική και ιδεολογική αλήθεια για να αποφευχθούν περαιτέρω παρερμηνείες και να μπει φραγμός στο συντονισμένο σχέδιο χειραγώγησης του εθνικιστικού χώρου.
Εκείνοι οι οποίοι συνήθως στον χώρο των εθνικιστών δαιμονοποιούνται ως μπολσεβίκοι είναι οι στρασσερικοί, όσοι δηλαδή παραμένουν μέχρι σήμερα πιστοί στις αρχές του αυθεντικού και γνήσιου επαναστατικού εθνικοσοσιαλισμού όπως αυτός συνέχιζε να εκφράζεται από τα αδέλφια Στράσσερ όταν το NSDAP για μικροπολιτικούς λόγους προχώρησε σε μία σειρά ιδεολογικών εκπτώσεων.
Διότι δεν υπάρχει «αριστερός» και «δεξιός» εθνικοσοσιαλισμός. Υπάρχουν μονάχα οι συμβιβασμοί του Χίτλερ και της κομματικής νομενκλατούρας με την αντίδραση και τους μεγαλοβιομηχάνους. Πολλοί από αυτούς τους συμβιβασμούς σίγουρα ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση του Κινήματος με βάση τα δεδομένα της Γερμανίας της εποχής αλλά οποιοσδήποτε επιθυμεί ο πολιτικός αγώνας του σήμερα να τους έχει ως εναρκτήριες αρχές είναι ή κοντόφθαλμος ή βαλτός.
Ο «στρασσερισμός» λοιπόν διατηρεί μέχρι σήμερα τον ριζοσπαστισμό και τον έκδηλο επαναστατισμό ο οποίος είναι ικανός να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε προσπάθεια διάβρωσης της εθνικιστικής ιδεολογίας η οποία ανέκαθεν είχε σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Έτσι δεξιοί και ακροδεξιοί δούλοι του εχθρού βάλλουν εναντίον του «στρασσερισμού» αποκαλώντας τον «μπολσεβικισμό» αγνοώντας σκόπιμα ότι υπάρχει θεμελιώδης κοσμοθεωρητική διαφορά μεταξύ των δύο (ασχέτως αν συμπίπτουν σε ορισμένα ζητήματα) αλλά και ότι οι αδελφοί Στράσσερ πέρα από φανατικοί αντικαπιταλιστές ήταν και φανατικοί αντικομμουνιστές ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας: περιοδικό «Γαμμάδιον» όλα τα τεύχη σε μορφή αρχείου .pdf
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα όλο
και περισσότεροι Συναγωνιστές ενδιαφέρονται για τα πρόσωπα τις θέσεις, τις
ιδέες και τα έντυπα της «αριστερής» έκφρασης του Εθνικοσοσιαλισμού.
Στο παρελθόν είχαμε αναφερθεί σε συνδέσμους που
μπορούσε κάποιος να κατεβάσει περιοδικά με την εν λόγω θεματολογία αλλά σήμερα
για λόγους έκτακτης ενημέρωσης επανερχόμαστε στο θέμα αυτό.
Το «Γαμμάδιον» αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά περιοδικά
και έχουμε πολλές φορές στο παρελθόν αναδημοσιεύσει στο ιστολόγιο μας κάποια
από τα άρθρα που φιλοξενήθηκαν στις σελίδες του.
Ξεκίνησε η έκδοση του το καλοκαίρι του 2004 και
σταμάτησε ξαφνικά το φθινόπωρο του 2006. Μπορούσε κάποιος να το βρει σε βιβλιοπωλεία του «χώρου» και σε περίπτερα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη αλλά κυρίως
μέσω αυτόνομων ομάδων και προσώπων.
Υπήρξε ένα ανοιχτό βήμα έκφρασης ακόμη και με διαφωνίες
ανάμεσα στους συντάκτες του. Όπως είναι φυσικό η κυκλοφορία του προκάλεσε
ιδιαίτερη αίσθηση εντός και εκτός του «χώρου» αφού ξεχώρισε για τα
ενδιαφέρονται και άκρως «αιρετικά» άρθρα του.
Η προβολή του εν λόγω εντύπου δεν σημαίνει απαραίτητα
ότι εκφράζει το σύνολο της συντακτικής μας ομάδας, ενώ να τονιστεί ότι υπήρξαν πολλές
δομικές αλλαγές στην κοινωνία σε σχέση με εκείνη την εποχή που κυκλοφόρησε η
εκδοτική αυτή προσπάθεια. Κάποιοι ίσως χρειαστεί να διαβάσουν διάφορες ενημερωτικές
πηγές για την σύνδεση των γεγονότων που αναφέρονται στις σελίδες του
περιοδικού.
Μετά από απαίτηση νεολαίων συναγωνιστών - κάποιοι από αυτούς
που θέλουν να το διαβάσουν και ζήτησαν να το προβάλλουμε διαφωνούν με
την «Τρίτη Θέση και αυτό είναι μια σημαντική παράμετρος - προβάλλουμε σήμερα τους
σχετικούς συνδέσμους.
Κάντε κλικ στους παρακάτω συνδέσμους για να το
κατεβάσετε:
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 1ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 2ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 3ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 4ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 5ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 6ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 7ο
Περιοδικό «Γαμμάδιον» τεύχος 8ο
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας: καλή ανάγνωση, υγεία
και δύναμη σε όλους για την νέα χρονιά!
Περί Στρασσερισμού: θέσεις για την επικαιρότητα του (άρθρο του Νero Valois)
άρθρο του Νero Valois
Η σημασία μιας πολιτικής και ιδεολογικής δύναμης, τάσης και κινήματος δεν μετριέται με βάση την μαζική της αποδοχή πάντα αλλά κυρίως με κριτήριο την μακροπρόθεσμη ιστορική συμβολή της στην υπεράσπιση μιας Ιδέας μέσα από διαφορετικές μορφές αγώνα και σε διαφορετικές περιόδους. Από αυτή την σκοπιά η αξιολόγηση της σημασίας του αγώνα των αδερφών Στράσσερ, αλλά και όσων προσπάθησαν να βασιστούν στις ιδέες τους στην μεταπολεμική εποχή, είναι μία αξιολόγηση που πρέπει να γίνει στην βάση του τι προσέφερε ο Στρασσερισμός στην Εθνικοσοσιαλιστική, Εθνικοεπαναστατική ιδέα από την ημέρα της σύγκρουσης του με την Χιτλερική τάξη πραγμάτων στο Γερμανικό κίνημα έως και σήμερα.
Αυτό που καθορίζει τον Στρασσερισμό γενετικά θα λέγαμε είναι η εξεγερτικότητα του. Γεννιέται ως εξέγερση στην εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του Γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού από την ίδια του την ηγεσία. Δεν είναι μια αντιπολίτευση αντίστασης και διαμαρτυρίας αλλά μια εξαρχής πολιτική και ιδεολογική ρήξη με την κρατικοποίηση της Γερμανικής Επανάστασης που μόλις βρισκόταν στο ξεκίνημα του να επιδιώξει την υλοποίηση των βαθύτερων στόχων της για εθνική και κοινωνική δικαιοσύνη του Λαού σε κάθε πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων.
Αυτή είναι και η βασική μεγάλη διαφορά του σε σχέση με τα υπόλοιπα ρεύματα και κύκλους του μεσοπολεμικού εθνικομπολσεβικισμού και της «Συντηρητικής Επανάστασης» που ήταν εγκλωβισμένα και φοβικά απέναντι στην οργανωτική επιδίωξη της αυτοδυναμίας τους μέσα στην Γερμανική Σιδηρά Νεολαία παρά τις όποιες προσπάθειες σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως των Niekisch και Paetel. Οι Στράσσερ αποτελούν τον μοναδικό κίνδυνο μαζί με τον Ernst Rohm για την εξαπόλυση της λεγόμενης «Δεύτερης Επανάστασης» μετά την κοινοβουλευτική και αστικοδημοκρατική επί της ουσίας ανάληψη της εξουσίας από το NSDAP. Για αυτό με αρχή την εκδίωξη του Όττο Στράσσερ και μετέπειτα με την δολοφονία των Ρεμ και Γκρέγκορ Στράσσερ χτυπήθηκαν με τον πιο ριζικό και βίαιο τρόπο από την μεριά της Χιτλερικής κομματικής ελίτ. Εξεγέρθηκαν και πίστευαν ακόμα στην εξέγερση. Αυτό είναι το ιστορικό dna του Στρασσερισμού.
Η δυνατότητα του να επηρεάσει και μεταπολεμικά όλες τις προσπάθειες που έγιναν με μεγάλο αγώνα για ανανέωση των επαναστατικών ιδεών του εθνικοσοσιαλισμού στην Ψυχροπολεμική εποχή, από την «Νέα Ευρώπη» του Θιριάρ, την Γαλλική «Νέα Δεξιά» μέχρι την εμφάνιση της «Τρίτης Θέσης» και των Αυτόνομων την δεκαετία του εβδομήντα, εδράζεται ακριβώς στην διατήρηση μίας καθαρής επαναστατικής θέσης απέναντι στις επιλογές του Χίτλερ να διατηρήσει την μεγαλοαστική τάξη ως ηγέτιδα δύναμη της Γερμανίας δίπλα του στο σχέδιο του να επιδιώξει ένα τυφλό Παγγερμανισμό που δυστυχώς οδήγησε στο τέλος της Ευρώπης και στην διαίρεση και κατοχή της από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό.
Αν δεν υπήρχε η θυσία αλλά και η ξεκάθαρη θέση των Στράσσερ και του «Μαύρου Μετώπου» κανένα μεταπολεμικό κίνημα δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στις πηγές της «Συντηρητικής Επανάστασης» και στις ιδέες για μία Ευρώπη φεντεραλιστική, εθνική, ενάντια στον κάθε μορφής ιμπεριαλισμό με σημαία το Σοσιαλισμό της Λαϊκής κοινότητας. Συνεπώς το δεύτερο στοιχείο του Στρασσερισμού μετά την εξεγερτικότητα του είναι η διάχυση και η επίδραση του σε όλα τα μεταπολεμικά ρεύματα και κινήματα ανεξάρτητα από το ποια το παραδέχτηκαν ή όχι ανοιχτά ποτέ αυτό. Η αξία των αναλύσεων κυρίως του Όττο Στράσσερ για την μορφή της οικονομίας, την σχέση με το κράτος και την κοινότητα, τον Ευρωπαικό φεντεραλισμό αλλά και την τακτική συμμαχία διεθνώς με την Μόσχα ώστε να συντριβεί πρώτα η Αγγλοαμερικάνικη και Σιωνιστική καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, μπόρεσαν να δώσουν ζωή σε οποιαδήποτε νέα σύνθεση πήρε Φαιοκόκκινα χαρακτηριστικά στην νέα γενιά αγωνιστών.
Ο Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός, ο λεγόμενος Ναζί - Μαοϊσμός, οι σχέσεις του Αραβικού Σοσιαλισμού αλλά και της Κούβας του Κάστρο ή και της Λαοκρατικής Ανατολικής Γερμανίας, όλα τα φαινόμενα που έδωσαν ουσιαστική ζωή δηλαδή στην σύνθεση Εθνικισμού και Σοσιαλισμού στις νέες συνθήκες ενέχουν και αναφέρονται σε θέσεις που η καθαρή φωνή του Στρασσερισμού διέσωσε από τον αφανισμό της ιστορικής λήθης. Μέχρι και η έκρηξη της Γερμανικής αυτονομίας με την δράση των Kuhnen και Worch στηρίχτηκε στο πάντρεμα του Στρασσερικού Εθνικοσοσιαλισμού ως μορφή ενός Πρώιμου Γερμανικού Μαοϊσμού που ενσαρκωνόταν στο σύνθημα «Για την Αντικαπιταλιστική Κοινωνική Επανάσταση και για την Αντιυλιστική Πολιτιστική Επανάσταση». Οι θέσεις λοιπόν του Στρασσερισμού βρίσκονται μέσα σε κάθε απόπειρα εθνικοεπαναστατική από το πενήντα μέχρι και σήμερα και αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη αναντίρρητης φρεσκάδας και επικαιρότητας.
Υπάρχει ένα στοιχείο που λογικά προκύπτει αναφορικά με το τι μπορεί να κάνει κάποιος αν θέλει να αξιοποιήσει τον Στρασσερισμό όχι σαν ένα νέο κομματικό ή μικροοργανωτικό εργαλείο σε μία ιστορική κόντρα με τον ούτως ή άλλως ηττημένο Χιτλερικό πολιτικό τρόπο αντίληψης του εθνικού σοσιαλισμού. Πως δηλαδή στις σημερινές συνθήκες θα αναπτύξει την εξεγερτική δύναμη, τα θεμέλια των θέσεων για τον σοσιαλισμό και το έθνος σε συνθήκες επανάστασης και πολέμου αλλά και σε συνθήκες πρωτόγνωρες όπως οι σημερινές.
Πως δηλαδή θα οργανωθεί μια ανάπτυξη και διάχυση της αυτονομίας έξω από τον εγκλωβισμό των θεαματικών συγκρούσεων με την αντιφα ή την ψοφοδεή αριστερά με προσανατολισμό το πέρασμα των ιδεών στους νέους, άνεργους, μορφωμένους και μη του ελληνικού λαού που θα μπορέσουν να συγκρουστούν με το σημερινό σύστημα και το κράτος ολοκληρωτικά αντιθεσμικά πάνω σε μέτωπα και σε θέσεις που αγγίζουν κάθε Έλληνα και κάθε άνθρωπο του λαού. Η παρέμβαση εκεί που φωλιάζει το γνήσιο αυθόρμητο εθνικιστικό και σοσιαλιστικό πνεύμα του εργαζόμενου ελληνικού λαού θα προστατέψει το βάλτωμα σε μία αντικουλτούρα ακτιβισμού.
Να σκεφτούμε ότι αυτό που ικανοποιεί το μιντιακό σύστημα είναι να του επιβεβαιώνεις την απόσταση σου από τον πραγματικό κόσμο της κοινωνίας του έθνους. Αυτό δεν είναι απλά μια επικοινωνιακή στρατηγική αλλά μια ουσιαστική εφαρμογή των όσων έκαναν τους Στράσσερ σεβαστούς στο Γερμανικό κίνημα: Η δράση τους μέσα στην Γερμανική εργατική τάξη και στα κατώτερα στρώματα του λαού. Η καθημερινή παρουσία στους αγώνες απέναντι στο Κράτος, το ξενόδουλο αστικό σύστημα του σήμερα θα λέγαμε. Σε κάθε ζήτημα από τα θέματα καταπάτησης της εθνικής αξιοπρέπειας του λαού μέχρι τα στοιχειώδη της αστυνομικής τρομοκρατίας απέναντι στον μεμονωμένο Έλληνα. Από την υπεράσπιση της ελληνικότητας των γειτονιών μας μέσα στις πόλεις μέχρι την ιδεολογική σύγκρουση για το περιεχόμενο της μεταμοντέρνας εκπαίδευσης στα σημερινά Πανεπιστήμια. Τα πάντα είναι εν δυνάμει πεδία μάχης και διαμόρφωσης αγωνιστών στην υπηρεσία της Ιδέας και του Λαού.
Αυτή την δυνατότητα σύνδεσης της Αυτονομίας με μία νέα λαϊκή αντίσταση για την υπεράσπιση της εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης ο Στρασσερισμός σε μια ελληνική, αντιθεσμική και αντικρατική μορφή μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Όμως αυτό απαιτεί χρόνο, υπομονή, σαφείς στόχους για πανεθνικό συντονισμό και αλληλεγγύη των Αυτόνομων και φυσικά νέες διαρκώς πρωτοβουλίες ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά σε κάθε χώρο, γειτονιά κτλ. των μεγάλων πόλεων . Ο σοσιαλισμός δεδομένης της κατάρρευσης της μεταμοντέρνας αριστεράς σε κυβερνητικό δεκανίκι του αστικού συστήματος και του φιλελευθερισμού απομένει να ξαναδιεκδικηθεί και να πάρει νέο νόημα δεμένο με τον μαχητικό εθνικισμό.
Η οριστική ρήξη με κάθε μορφή ακροδεξιάς, ενάντια σε κάθε παγίδα ενσωμάτωσης με πρόσχημα στημένα αντι-κομμουνιστικά συνθήματα και προσκλητήρια και η απόλυτη αφοσίωση σε μια συστηματική σχέση με τους νέους Έλληνες προλετάριους που ασφυκτιούν οικονομικά και πνευματικά σε κάθε γωνιά της χώρας μας, μπορεί να φέρει ένα νέο δυναμικό ρεύμα που θα βοηθήσει να εμφανιστεί ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα με την Τρίτη Θέση στο επίκεντρο του όχι μέσω κομματικής ταμπέλας αλλά μέσα από την ψυχή των διεκδικήσεων και του τελικού Σκοπού του.
Στη μνήμη του επαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel.
Μετάφραση από τα Αγγλικά για τον «Μαύρο Κρίνο»: Noeton
Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από τον εκδότη και συγγραφέα
του «Μαύρου Μετώπου» Richard Schapke ο οποίος υπήρξε πρώην ηγέτης της κομματικής
νεολαίας, βασικός συνεργάτης των αδερφών Otto και
Gregor Strasser καθώς
και ένας εκ των στελεχών που υπέγραψαν το συλλογικό άρθρο δυσαρέσκειας της 4ης
Ιουλίου 1930 σχετικά με την πορεία του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος το οποίο
μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στα Γερμανικά στην εθνικοεπαναστατική πλατφόρμα ενημέρωσης Sache de Volkes
«Όποιος ερχόταν στα SA στο Βερολίνο βρισκόταν ανάμεσα στους
εξοστρακισμένους. Το μονοπάτι του έγινε ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στην
αστυνομία και τον όχλο. Εδώ έπρεπε ή να σταθεί ή να πέσει».
Joseph Goebbels
Μαζί με τον Hans Maikowski, ο πιο εξέχων «Μάρτυρας του
Αίματος» του NSDAP του Βερολίνου γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1907 στο
Μπίλεφελντ ως γιος ενός πάστορα και Τέκτονα. Αφού η μεσαίας τάξης οικογένεια
του μετακόμισε στο Βερολίνο, ο Horst Wessel πήγε το γυμνάσιο εκεί. Η
περιφρόνηση της καταγωγής και του περιβάλλοντός του τον τράβηξε στην πολιτική
σε νεαρή ηλικία - ήδη από το 1922 εντάχθηκε στο Τάγμα Bismarck, η τοπική ομάδα
21 "Crown Princess".
Αυτή ήταν μια προκαταρκτική οργάνωση του Γερμανικού
Εθνικού Λαϊκού Κόμματος με επικεφαλής τον μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστή Γκάουλαϊτερ,
Wilhelm Kube. Ως μέρος των υπηρεσιών ασφαλείας χώρων που παρείχε το Τάγμα για ta πολιτικά γεγονότα, ο Horst Wessel ήρθε σε επαφή με το Wiking-Bund του Λοχαγού
Ehrhardt την άνοιξη του 1924. Αυτό χρησίμευσε ως μια δεξαμενή στρατολόγησης για
τα πρώην μέλη της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών Ehrhardt ("Σβάστικα σε Ατσάλινο Κράνος»),
που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο Πραξικόπημα του Kapp και ήταν εδώ που γνώρισε πρώην «τρομοκράτες»
της νεφελώδους οργάνωσης Consul.
Μεταξύ άλλων, η οργάνωση Consul ήταν υπεύθυνη για τη δολοφονία του “κατοχικού’’,
υποτακτικού πολιτικού των Συμμάχων Matthias Erzberger και του υπουργού
Εξωτερικών του Ράιχ Rathenau. Ο Wessel εντυπωσιάστηκε από τον άνευ όρων
ακτιβισμό των υποστηρικτών του Ehrhardt, ο οποίος έρχεται σε ευνοϊκή αντίθεση
με τον αντιδραστικό χαρακτήρα των Γερμανών ακροδεξιών. Λογικά, αν και ήταν
κάτοχος του Αργυρού Μεταλλίου της Τιμής, έγινε και μέλος του Wiking
Association, κάτι που τον Ιούλιο του 1924 είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του
από το σχολείο. Ο λόγος εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο μαθητής του Λυκείου
φορούσε εθνικοσοσιαλιστική στολή σε μια εκδήλωση - όχι ασυνήθιστο για τους
υποστηρικτές του Ehrhardt εκείνη την εποχή.
Ωστόσο, το ποτάμι δε γυρνούσε πίσω. Στις 12 Φεβρουαρίου
1925, ο Χορστ Βέσελ εγκατέλειψε το Τάγμα του Μπίσμαρκ και αφοσιώθηκε
ολοκληρωτικά στην ενασχόλησή του με τους Βίκινγκς. Ούτε η αποφοίτηση του ως
φοιτητής της Νομικής στις 19 Απριλίου 1926 δεν τον αποδιοργάνωσε από τον σκοπό
του αυτό. Μόλις ένα μήνα αργότερα, το Bund (= η «ομάδα») απαγορεύτηκε στην
Πρωσία επειδή ο ηγέτης του στο Βερολίνο, Sodenstern, φέρεται να συμμετείχε στις
προετοιμασίες για το πραξικόπημα. Παρεμπιπτόντως, η σχετική κατηγορία αναγκάστηκε
να αποσυρθεί λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.
Ο Horst Wessel, πλέον πολιτικά άστεγος, δεν μπορούσε να
είναι ικανοποιημένος με τη ζωή της ομάδας που ανήκε. Η προσωρινή συμμαχία του
Ehrhardt με το «αντιδραστικό χαλύβδινο κράνος» είναι πιθανό να είχε προκαλέσει
δυσαρέσκεια στον νεαρό ακτιβιστή. Ως εναλλακτική λύση, η SA του Βερολίνου που
έφερε στις τάξεις της τον Heinz Hauenstein, γνωστό πρώην ηγέτη των Freikorps και πρωτοπόρο του NSDAP
της Βόρειας Γερμανίας, συγκέντρωσε τα κοινωνικά επαναστατικά στοιχεία σε αντίθεση
με τον Gauleiter Schmiedicke και τον διοικητή SA Daluege. Παρά τις άναρχες
συνθήκες που επικρατούσαν στο Gau Berlin εκείνη την εποχή, ο Wessel εμφανίστηκε
στον κατάλογο των μελών της Sturmabteilung του Βερολίνου τον Οκτώβριο του 1926.
Την 1η Νοεμβρίου 1926, ο Γιόζεφ Γκαίμπελς ανέλαβε τη
διαχείριση του εθνικοσοσιαλιστικού τομέα που κατέρρεε και ξεκίνησε την
αναδιοργάνωση του. Σε αντίθεση με την κοινή άποψη, ο Wessel δεν ήταν ακριβώς
πεπεισμένος για τις ικανότητες του νέου του Gauleiter, στις οποίες μπορεί να συνέβαλε
η εκδίωξη του Hauenstein. Ανεξάρτητα από κάθε αμφιβολία, απέκτησε το βιβλιάριο
μελών του NSDAP τον Δεκέμβριο. Ο ανοιχτός χαρακτήρας του Horst Wessel και το να
μην υποκύπτει στις κρατικές αρχές μπορεί να οδήγησε σε μια άμεση διαφωνία με
τον Goebbels (οι εγγραφές στο ημερολόγιο αυτής της περιόδου χάνονται). Το
ενδιαφέρον του Gauleiter για το Ε/Σ φοιτητικό σωματείο εκείνη την εποχή μπορεί
επίσης να εντοπιστεί σε αυτές τις επαφές. Μια εντυπωσιακή εμπειρία για τον Wessel ήταν πιθανώς η συμμετοχή του στο 3ο Συνέδριο του Κόμματος του
Ράιχ στη Νυρεμβέργη (Αύγουστος 1927), όπου ξέσπασαν βίαιες διαφωνίες για το
φοιτητικό σωματείο.
Το χειμερινό εξάμηνο του 1927/28, ο φοιτητής της
Νομικής πήγε στη Βιέννη για ένα εξάμηνο και του ανατέθηκε από τον Gauleiter να
μελετήσει το έργο της νεολαίας των Αυστριακών εθνικοσοσιαλιστών εδώ. Ο Wessel απέκτησε τις προϋποθέσεις καθώς ηγήθηκε προσωρινά μιας μονάδας της Ομοσπονδίας
της Γερμανικής Εργατικής Νεολαίας (προπομπός της Χιτλερικής Νεολαίας). Κατά τη
διάρκεια της παραμονής του στη Βιέννη συμμετείχε στα επεισόδια κατά της τζαζ
όπερας «Johnny plays up». Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 20 Φεβρουαρίου 1928, ο
Wessel έγραψε σε έναν φίλο του ότι, σε αντίθεση με το Βερολίνο, το Eθνικοσοσιαλιστικό Gau Vienna οργανώθηκε με υποδειγματικό τρόπο. Μετά την
ολοκλήρωση του εξαμήνου στη Βιέννη, ο Horst Wessel διέκοψε τις σπουδές του στη
Νομική και ανέλαβε το τμήμα των SA στην πλατεία Alexanderplatz του Βερολίνου,
το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την SA Storm 1 του Standard 4, που ήταν εξαιρετικά
κοινωνικό - επαναστατικό.
Διέπρεψε και ως ομιλητής προπαγάνδας. Για παράδειγμα,
στις 15 Ιανουαρίου 1929, ο Wessel επιτέθηκε βίαια στους Γερμανούς υπηκόους στο
Berlin - Friedenau. Στη συνέχεια, σε συνέντευξη του στον Γκαίμπελς, εξέφρασε τη
λύπη του για την έλλειψη ακτιβισμού εντός των SA! Ο Gauleiter σημείωσε: «Είμαι σε
αδιέξοδο. Άν κάνουμε δράσεις στο Βερολίνο, οι άνθρωποι μας θα κόβουν και θα
ράβουν όπως επιθυμούν». Ακολούθησαν τακτικές συναντήσεις στις οποίες ο Wessel
και ο Goebbels συζήτησαν πάνω απ' όλα τη σχέση του NSDAP με τους Γερμανούς
Εθνικιστές ή το Stahlhelm και την Eθνικοσοσιαλιστική Eπανάσταση. Ο Γκαίμπελς
έδειξε επίσης ότι δεν ήταν πολύ ενθουσιώδης όταν ο Χίτλερ ξεκίνησε την
προσέγγιση περί πολιτικών δικαιωμάτων τον Απρίλιο του 1929 και μίλησε θετικά
για το κοινοβουλευτικό έργο: «Και ειδικά τώρα που είναι σημαντικό να
διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου. Ξεφεύγει. Έχουμε ακόμα πάρα πολλούς Φιλισταίους
στο κόμμα. Η πορεία του Μονάχου μερικές φορές είναι αφόρητη! Δεν είμαι έτοιμος
να κάνω έναν τεμπέλικο συμβιβασμό! Αν είναι αυτό να μου κοστίσει την προσωπική
μου θέση, θα το αναλάβω ευθέως. Μερικές φορές αμφιβάλλω για τον Χίτλερ...
Υπήρξε ήδη σοβαρή σύγχυση στις ομάδες των SA.»
Μετά από μία από αυτές τις συζητήσεις, ο Γκαουλάιτερ
του Βερολίνου αποφάσισε να πολεμήσει την επίθεση της γερμανικής εθνικής
αντίδρασης, καθώς ο Χίτλερ δεν απάντησε σε όλες τις σχετικές ερωτήσεις. Το
Reichsleitung του Μονάχου έπεσε σε αυτήν την εκστρατεία όταν συμμετείχε στο
δημοψήφισμα ενάντια στο Young Plan (πιθανόν μετά από πρόταση του Otto Strasser
όλων των ανθρώπων). Σε αυτό ο «αριστερός» Εθνικοσοσιαλιστής Bodo Uhse, σίγουρα
μια αδελφή ψυχή του Horst Wessel, είπε: «Με αυτούς που κατηγορούμε με πάθος
καθημερινά, επειδή βεβηλώνουν το όνομα του έθνους με την απληστία τους για το
κέρδος, με τους οπισθοδρομικούς μαθητές γεμάτους με μια αηδιαστική ‘’αριστοκρατία’’,
ο Χίτλερ είχε συνδέσει τους νεαρούς στρατούς των SA! Την αποφασιστική εκείνη ώρα, όταν ο
αγώνας έπρεπε να διεξαχθεί έξω από τους νόμους αυτού του κράτους, είχε
κατευθύνει τον δρόμο του προς τον ειρηνικό περίβολο της δημοκρατίας της
Βαϊμάρης, σε μια παρέα διαφανών ταραχοποιών για τους οποίους το έθνος δεν ήταν τίποτα
άλλο παρά ένα κάλυμμα για την επιχείρηση τους. Τη στιγμή που ο κίνδυνος και η
δράση φαινόταν ότι ήταν απαραίτητα, ο Χίτλερ έπαιζε ένα ασφαλές παιχνίδι.
Συνδέθηκε με την ‘’αντίδραση’’ και το δυσαρεστημένο κεφάλαιο.
Αυτός ο δρόμος οδήγησε στο Μέτωπο του Χάρτσμπουργκ, στη δίωξη των αριστερών κομμάτων και των ανοργάνωτων εθνικοσοσιαλιστών κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Το αποκορύφωμα ήταν η σφαγή της 30ης Ιουνίου 1934, όταν ο Horst Wessel ήταν αρχηγός ομάδας στο Berlin - Friedrichshain από την 1η Μαΐου 1929 και έστησε εδώ το SA Storm 5. Μεταξύ των δικών του υπήρχαν πολλοί πρώην μαχητές του «Κόκκινου Μετώπου» και Κομμουνιστές, κάτι που εκφράστηκε επίσης με το σχηματισμό μιας μπάντας shawm που προηγουμένως υπήρχε μόνο στο KPD. Ο περιπλανώμενος μαθητής συνέθεσε το τραγούδι "Die Fahne hoch!" («Σημαίες του Χίτλερ πάνω από οδοφράγματα/ Ορθό το Λάβαρο!») βασισμένο σε ένα κομμουνιστικό μαχητικό τραγούδι, το οποίο επρόκειτο να γίνει ο δεύτερος εθνικός ύμνος του Τρίτου Ράιχ.
Μετά από μια ελάχιστα αντιληπτή παράσταση στη
Φρανκφούρτη / Όντερ, το τραγούδι του Horst Wessel έκανε την πρεμιέρα του στο
Βερολίνο στις 6 Σεπτεμβρίου 1929. Λίγο αργότερα τυπώθηκε επίσης στην «Επίθεση».
Σε αυτό το σημείο όμως ο Χορστ Βέσελ είχε αποσυρθεί όλο και περισσότερο από τις
κομματικές εργασίες. Οι λόγοι για αυτό είναι αφενός η απογοήτευση για την
φιλοαστική πορεία του Χίτλερ και αφετέρου η σχέση με την πρώην ιερόδουλη Erna
Jaenicke. Το νεαρό ζευγάρι έμενε στο Widow Salm's στην οδό Grosse Frankfurter
Strasse 62. Μετά από διαφωνίες, η σπιτονοικοκυρά θυμήθηκε τους συντρόφους του
αποθανόντος συζύγου της, ο οποίος ήταν ακτιβιστής στην Ένωση Μαχητών του Κόκκινου
Μετώπου.
Σε εκείνο το σημείο - ήταν 14 Ιανουαρίου 1930 - ξεκίνησε
μια ομάδα που σουλατσάριζε υπό τον Κομμουνιστή μαστροπό Albert "Ali"
Höhler. Το σχεδιασμένο «προλεταριακό φλερτ» για τον Wessel δεν πήγε όπως
σχεδίαζε μιας και ο Höhler γνώριζε την Erna Jaenicke από ... τις κακές εποχές.
Ο "Ali" τράβηξε απροσδόκητα ένα πιστόλι και χτύπησε τον Horst Wessel
με μια σφαίρα στο στόμα όταν ήταν στο έδαφος. Στις 23 Φεβρουαρίου, υπέκυψε στα
σοβαρά τραύματα του μετά από εβδομάδες αγώνων. Ο Gauleiter Goebbels - αληθινά κλονισμένος
και πιθανώς οδηγημένος από μια ένοχη συνείδηση - ένας σίγουρα επαναστάτης εκπρόσωπος της «αριστερής» πτέρυγας του κόμματος - βρήκε την ευκαιρία και
ανέδειξε τον Sturmführer 5 σε μάρτυρα του κινήματος - ενάντια στην αντίρρηση
της ηγεσίας του Ράιχ του Μονάχου, που εμφανίστηκε στις 26 Φεβρουαρίου στην «Επίθεση»
(σ.μ.γερμ.= “Der Angriff”) ως ειδικά αφιερωμένο φύλο στον Horst Wessel και την
1η Μαρτίου η ταφή έγινε στο Nikolaikirchfriedhof στο Βερολίνο με μεγάλες
τιμές.
Ομιλητές ήταν ο Γκαίμπελς, ο Ανώτατος Αρχηγός των SA Franz Pfeffer von Salomon, ο Standartenführer Breuer και δύο εκπρόσωποι της Ε/Σ Φοιτητικής Ένωσης. Ο Χίτλερ ζήτησε μια επιδεικτική συγγνώμη, η οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν μια περαιτέρω ένδειξη της κακής σχέσης με τους ανθρώπους της Gau Berlin. Ο αρχηγός του κόμματος προτίμησε να «αναρρώσει» στο Μπερχτεσγκάντεν. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών, οι Κομμουνιστές ξεσηκώθηκαν στην περιοχή και βεβήλωσαν ακόμη και το νεκροταφείο, παραπέμποντας στην Erna Jaenicke με το σύνθημα: "Ένα τελευταίο ‘Χάιλ Χίτλερ’ στον νταβατζή Χορστ Βέσελ!". Σαν να απαντούσε στην αδιάφορη στάση του Χίτλερ, ο Γκαίμπελς επιτέθηκε στις 4 Απριλίου στο Berlin Sportpalast με αποσπάσματα από το τραγούδι του Horst Wessel τα οποία και τραγούδησε επιδεικτικά σε επαναστατική στάση.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1930, οι δολοφόνοι του Horst Wessel καταδικάστηκαν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Ο Höhler έλαβε την υψηλότερη ποινή σε έξι χρόνια και ένα μήνα φυλάκιση. Η πικρία των SA για την αναξιοπρεπή συμπεριφορά των Κομμουνιστών δεν υποχώρησε φυσικά (οι δράστες είχαν άσχημη μοίρα όταν τον Σεπτέμβριο του 1933 τα SA εισέβαλαν στη φυλακή τους). Όταν η SA του Ανατολικού Έλβα υπό τον Ταγματάρχη Stennes εξεγέρθηκε ενάντια στην ηγεσία του Μονάχου στις αρχές Απριλίου 1931, με αναφορά στην 1η Μαρτίου 1930, οι «αντάρτες» αρνήθηκαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την Φασιστική Ένωση, η οποία ήταν επίσης ανοιχτή σε ανοργάνωτους Εθνικοσοσιαλιστές. Παρεμπιπτόντως, ο Γκαίμπελς έπαιξε έναν πολύ αμφίβολο ρόλο εδώ. Πιθανώς να συμμετείχε στις προετοιμασίες της εξέγερσης. Τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι οι «αντάρτες» προσπάθησαν να τον κερδίσουν και όχι ο «αντιπαθητικός» Otto Strasser ως αρχηγός ενός ανεξάρτητου βορειο -γερμανικού NSDAP.
Ακόμη και μετά από αυτή την υπόθεση, η οποία σχεδόν του χάρισε μια μεταγραφή στη Βιέννη, ο Γκαίμπελς διατήρησε αυτή τη “λατρεία της προσωπικότητας” γύρω από τον πρώην σύντροφό του. Στις 15 Αυγούστου 1931, για παράδειγμα, καθαγίασε το νέο SA Standard 5 "Horst Wessel" στο Βερολίνο. Τον Ιούλιο του 1932 ακολούθησε το βιβλίο «Horst Wessel - Leben und Die» στον εκδοτικό οίκο του κόμματος και το μυθιστόρημα του Hanns Heinz Ewers «Horst Wessel», που εκδόθηκε το φθινόπωρο, κυκλοφόρησε 30.000 αντίτυπα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Στις 30 Οκτωβρίου 1932, ένα άρθρο στη μνήμη του Eπαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel εμφανίστηκε στο «Μαύρο Μέτωπο».
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο σε μορφή αρχείου .pdf
Λίγο μετά την ξαφνική ... παύση της έκδοσης του ποιοτικού «αριστερού» Εθνικοσοσιαλιστικού περιοδικού «Γαμμάδιον» το οποίο έκανε θραύση εντός του «χώρου» αλλά και σε κύκλους των Εξαρχείων (…)
- είχαν ανέβει όλα τα τεύχη σε .pdf από την συντακτική μας ομάδα με χιλιάδες downloads σε ελάχιστους μήνες με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν όλοι οι σύνδεσμοι μετά από συνεχείς αναφορές των «γνωστών αγνώστων» -
εμφανίζεται το 2007 μια νέα εκδοτική προσπάθεια που ονομάστηκε «Έρημη Χώρα».
Αν και το τελευταίο τεύχος το 4ο στην σειρά κυκλοφόρησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια (Νοέμβριος 2011) το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο και τα μέλη της συντακτικής ομάδας διατηρούν μέχρι σήμερα το ομώνυμο ιστολόγιο καθώς και ηλεκτρονική διεύθυνση για όσους επιθυμούν να επικοινωνήσουν ...
http://erimihora.blogspot.com/
... ενώ σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του αρχισυντάκτη Ρωμανού στην σελίδα των Ελλήνων Ρομαντικών της ΦΛΕΦΑΛΟ - την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - η κίνηση αυτή χαρακτηρίζεται ως μια προσπάθεια της Παραδοσιοκρατίας και με «αναφορές σε μια πλειάδα θεματικών που στο πολιτικό πλαίσιο ξεκινούν από τον ριζοσπαστικό συντηρητισμό και καταλήγουν στον αναρχικό εθνικισμό και τον εθνικομπολσεβικισμό, με λογοτεχνικές αναζητήσεις που διαπερνούν την λογοτεχνία του φανταστικού για να καταλήξουν στον ‘’αντιδραστικό μοντερνισμό’’ και με καλλιτεχνικές προσεγγίσεις».
Η περιγραφή αυτή πράγματι δεν απέχει από την πραγματικότητα και στην δική μας οπτική αυτή η κίνηση εντασσόταν πλήρως - προς φρίκη και απογοήτευση πολλών αντιδραστικών ακροδεξιών που έχουν τα τελευταία χρόνια και πρόβλημα μνήμης - στην ευρύτερη Ελληνική «Τρίτη Θέση» λόγω της ενδιαφέρουσας θεματολογίας και της εξαιρετικής αρθρογραφίας και μάλιστα σε μια εποχή ενδυνάμωσης των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων με κάποιες από αυτές να επηρεάζονται μέχρι και σήμερα από την «Στρασσερική» τάση και την αντικαπιταλιστική παράδοση του κινήματος.
Κάθε τεύχος υπήρξε μια πολύτιμη παρακαταθήκη με το σύνολο των τευχών να
έχουν πιθανότατα εξαντληθεί από όλα τα γνωστά σημεία διανομής ενώ μετά από σχετική άδεια η
συντακτική μας ομάδα τον Μάρτιο του 2017 ανέβασε σε .pdf το πρώτο, δεύτερο, και τρίτο τεύχος τα
οποία μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα αντιστοίχως εδώ, εδώ και εδώ.
Τον Νοέμβριο
του 2011 κυκλοφορεί το 4ο τεύχος του ανεξάρτητου περιοδικού «Έρημη Χώρα».
Η ύλη μια
εκδοτική «βόμβα» - με ένα εξώφυλλο αλλά και οπισθόφυλλο συνώνυμα της αισθητικής - που απαρτίζεται ανάμεσα
σε άλλα από κάποια «εκρηκτικά» άρθρα σχετικά με τον οικοφασιστή ακτιβιστή Pentti Linkola, τον «καταραμένο» Ernst Niekisch, τον κορυφαίο διανοητή και πολεμιστή Ernst Junger, τον Μάρτυρα της εθνικοεπαναστατικής
ιδέας Francis Parker
Yockey καθώς και
την Συλλογική Αυτόνομη Έκδοση «Νοσταλγοί του Μέλλοντος» σχετικά με την οποία μπορείτε να
δείτε εδώ ή να κατεβάσετε εδώ σε .pdf. Την συλλογή άρθρων την έχουν ήδη στα ηλεκτρονικά αρχεία τους μέσω των Αυτόνομων συναγωνιστών και του «Μαύρου Κρίνου» εκατοντάδες νεολαίοι που αρνούνται να ενταχθούν στα κομματικά μαντριά ή να προσκυνήσουν τα διάσημα «τοτέμ» της αστικής πλουτοκρατικής άκρας
δεξιάς.
Η
συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» οφείλει να ευχαριστήσει δημοσίως τον
αρχισυντάκτη του περιοδικού για την άδεια να προβληθούν συνολικά τα 4 τεύχη του
περιοδικού.
Περιοδικό
«Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
