Με αφορμή την κυκλοφορία ενός βιβλίου που αποτελεί το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς («Η Διάλυση του Συστήματος» του Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη», μετάφραση Βλάσης Βρανάς, πρόλογος Κωνσταντίνος Μποβιάτσος) μια σύνθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έδωσε ο Ιταλός διανοητής της «Τρίτης Θέσης» το 2015 στους Maurizio Rossi, Luca Valentini και Adriano Scianca (σε μετάφραση του Nero Valois) καθώς και ένα άρθρο του Έχεμου για τον Φασισμό.

Το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς: «Η Διάλυση του Συστήματος» του Ιταλού διανοητή και ακτιβιστή Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη».

μετάφραση: Βλάσης Βρανάς

πρόλογος: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» έχει την τιμή να παρουσιάσει στο αναγνωστικό κοινό, τον Franco Freda, αιρετικό μελετητή της σκέψης του Julius Evola και «πατέρα» του Ιταλικού «φαιοκόκκινου» ρεύματος. Ο Ιταλός αντάρτης πόλης και διανοητής είναι συγγραφέας - ανάμεσα σε πολλά άλλα - του ριζοσπαστικού έργου «Η Διάλυση του Συστήματος» και υπερασπίζεται μέσα από αυτό τον Αριστοκρατικό Κοινωνισμό και τον Πλατωνικό Φυλετισμό. 

Είναι από τους πρώτους μεταπολεμικούς διανοητές που πρότειναν μια συμμαχία των υγιών επαναστατικών δυνάμεων απέναντι στο φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Υπήρξε αυστηρός κριτής του νεοφασιστικού MSI, την ηγεσία του οποίου κατηγόρησε για συνεργασία με το κράτος και για ιδεολογική παρέκκλιση προς την προδοτική αστική άκρα δεξιά. 

Σκληροπυρηνικός «Φασιστής» για την Ιταλική αριστερά, «Κομμουνιστής» για τα αφεντικά την δεξιά και το κεφάλαιο. Ιδρυτής ποιοτικού εκδοτικού οίκου με ιδιαίτερη έμφαση στους Arthur de Gobineau, Cornelius Codreanu, Joseph Goebbels, Oswald Spengler, Friederich Nietzsche, Alfred Baeumler. Πρότεινε την εγκαθίδρυση μιας Πολιτείας ή μιας Φασιστικής Δικτατορίας του Προλεταριάτου που θα έχει στοιχεία ιεραρχίας και κολεκτιβισμού με επίκεντρο την Πλατωνική σκέψη. 

Συνεργάστηκε στενά με τον ηγέτη της επαναστατικής τάσης στο MSI τον Pino Rauti και συμμετείχε στην ένοπλη κίνηση «Ordine Nuovo» αν και ποτέ δεν υπήρξε επίσημο μέλος της. Οι διώξεις και οι φυλακίσεις από το δημοκρατικό καθεστώς δεν έκαμψαν το ηθικό του. 

«Δεν πρέπει κανείς να διαφωνεί για τη φυλή, δεν πρέπει  να κάνει συγκρίσεις παρά μόνο να κοιτά τον εαυτό του στον καθρέπτη. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, δεν είναι απλά ένα θέμα. Φυλετισμός δεν σημαίνει περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στη δική σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που σε σημαδεύει, με σεβασμό σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, ανώτερους και κατώτερους που το διατάσσουν».

Προμηθευτείτε το εξαιρετικό αυτό έργο από τις εκδόσεις «Λόγχη» ενώ προσεχώς θα λάβει μέρος μια παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου σε γνωστή διαδικτυακή εκπομπή. 

Θα ακολουθήσουν και άλλες ποιοτικές εκδόσεις με πρωτοβουλία Αυτόνομων συναγωνιστών.

Για παραγγελίες: 

2103611590

info@logxi.com

https://logxi.com/

Σχετικές πληροφορίες  εδώ και βιβλιοπροτάσεις εδώ

Το 1969 κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία της Ιταλίας ένα έργο ριζοσπαστικό και επαναστατικό για τα συντηρητικά ακροδεξιά δεδομένα της εποχής, του στυγνού και ξερού αντικομμουνισμού. 

Πρόκειται για το έργο, σταθμό του Franco Freda, «Η Διάλυση του Συστήματος», που επηρέασε σημαντικά τους νεαρούς νεοφασίστες εκείνων των χρόνων και τάραξε πάρα πολύ τα πολιτικά νερά των ριζοσπαστικών κινημάτων, αλλά κυρίως τους βολεμένους πατριώτες στις τάξεις του MSI.

«Η Διάλυση του Συστήματος» φανερώνει μια διαίσθηση που έχει αναπτυχθεί από τον συγγραφέα στην πολιτική πρακτική όχι λιγότερο από ό,τι στο εκδοτικό έργο: τη δυνατότητα αντιστροφής της τάσης φθοράς της Δύσης, αποκατάστασης του αέρα Gestalt μέσω της αποσύνθεσης του πολιτισμού του Τρίτου Κράτους.

Σιωπή, μιλάει ο Φρέντα!

Σύνθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έδωσε ο Φράνκο Φρέντα το 2015 στους Maurizio Rossi, Luca Valentini και Adriano Scianca.

Δημιουργήσαμε αυτό το παζλ ερωτήσεων και απαντήσεων, ώστε να κάνουμε αισθητή την βαθιά Ευρωπαϊκή πνευματικότητα που χαρακτηρίζει ως και σήμερα στα βαθιά γεράματα, τον διανοητή και ακτιβιστή της Ordine Nuovo τον  Φράνκο Φρέντα, του οποίου το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελώντας την πιο εμβληματική έκδοση της χρονιάς και μια από τις ιστορικότερες εθνικοεπαναστατικές εκδόσεις όλων των εποχών στην Ελλάδα.

Τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων είναι σε μετάφραση του Nero Valois

Ερώτηση: Σε περισσότερα από πενήντα χρόνια εκδοτικής στράτευσης - η Edizioni di Ar γεννήθηκε το 1964 - έχεις πραγματοποιήσει ένα έργο πολιτικής/πολιτιστικής παιδαγωγικής που προοριζόταν, όπως ήθελες να διευκρινίσεις, να καθοδηγήσει πιστεύω, τάσεις, ύφη, βασικές πεποιθήσεις, να ορίσει τις συναινέσεις. Εκτός από τη διατήρηση και την εκ νέου πρόταση ιδεών, μύθων και συμβόλων. Ποια ισορροπία πιστεύεις ότι μπορείς να επιδιώξεις σήμερα ;

Φ.Φ: Ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι λογιστής. Όταν μιλάμε για ιδέες ή ιδεολογίες ή κοσμοθεωρίες δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τις έννοιες της οικονομίας και των οικονομικών, δεν νομίζεις; Η ιδέα μας για τον κόσμο ήταν πάντα ενσαρκωμένη στην ιστορία και πάντα θα ενσαρκώνεται. Η σωστή εργασία στοχεύει σε αυτό. Δεν είναι μια χρονική αντιστοιχία δούναι και λαβείν.

Ερώτηση: Σε μια από τις διάσημες ομιλίες σας, στις 17 Αυγούστου 1969 στη συνεδρίαση της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Μετώπου στο Ρέγκενσμπουργκ, από την οποία προέκυψε το ιδρυτικό σας κείμενο «Η διάλυση του συστήματος», υπογραμμίσατε την εγκαθίδρυση μιας μερκαντιλιστικής δικτατορίας, που εφαρμοζόταν σε κάθε τομέα ύπαρξης της δυτικής κοινωνίας. 

Σχεδόν 50 χρόνια μετά από αυτή την ομιλία, πιστεύετε ότι η καθοδική διαδικασία βρίσκεται στην τελική φάση ή θα πρέπει να αναμένονται περαιτέρω βαθμοί εκφυλισμού;

Φ.Φ: Δεν υπάρχει ποτέ τέλος στα χειρότερα. Αλλά θέλουμε το καλύτερο. Και θέλουμε το αδύνατο: να μεταμορφώσουμε το χειρότερο προς το καλύτερο.

Ερώτηση: Η μήτρα της δυτικής παρακμής έχει συχνά αναφερθεί σε μια αποκλειστική οικονομική διάσταση. Δεν συμφωνείτε με τον Guènon όταν γράφει  σε πολλές περιπτώσεις, πως η φύση της τελευταίας φάσης του κύκλου είναι, αντίθετα, βαθιά λεπτή και πνευματική, και η οικονομική διάσταση της απλά υποστηρικτική σε μια πολύ πιο υπόγεια και επικίνδυνη διαδικασία;

Φ.Φ: Φυσικά και έχεις δίκιο, το πιστεύω κι εγώ όπως και εσύ, αλλά να σου θυμίσω ότι οι εποχές του Πλάτωνα ήταν ήδη εποχές παρακμής. Παρόλα αυτά, ο Πλάτωνας πάλεψε ενάντια στην κακία γύρω του μέσα από τα αριστουργηματικά έργα που μας άφησε και την ύπαρξή του. Όταν η φωτιά ανάβει, ψάχνω νερό για να τη σβήσω. Δεν ψάχνω για εμπρηστές.

Ερώτηση: Υπό αυτή την προοπτική, η υπέρβαση των πολιτικών κατηγοριών, που εκφράζεται πάντα στο έργο «Η διάλυση του συστήματος», θα μπορούσε να μεταφραστεί σε μια αντίθεση μεταξύ μιας συνειδητής αναφοράς «αντίστασης» και μιας αλλοτριωμένης σύγχρονης ύπαρξης, στον απόηχο της διχογνωμίας που εκφράζει ο Evola στην εισαγωγή της «Εξέγερσης ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο» μεταξύ του παραδοσιακού και του αντι-παραδοσιακού, αλλά κυρίως παρόμοια με τη διχοτόμηση μεταξύ Αφυπνισμένων και Κοιμωμένων που υπάρχει στα αρχαϊκά θραύσματα του Δελφικού δόγματος του Ηράκλειτου;

Φ.Φ: Καταλαβαίνω την άποψη σου, που είναι αυτή των φιλοσόφων και, ελπίζω για σένα, και των Σοφών. Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε την οπτική γωνία που έχω, που είναι αυτή του πολιτοφύλακα. Οι εποχές που γράφτηκε «Η Διάλυση του Συστήματος»  ήταν τέτοιες που χρειάστηκε μόνο μια σθεναρή ώθηση και το κάστρο των ψευδαισθήσεων στο οποίο βρισκόμαστε φυλακισμένοι θα είχε καταρρεύσει. Η ζύμωση ήταν εκεί. Έλειπε η ειλικρίνεια και από δεξιά και από αριστερά. Το θάρρος έλειπε. Έλλειψη τύχης; Ναι, κρύφτηκε κι αυτή. Και τώρα βλέπουμε το αποτέλεσμα: το σάπιο που έχει κάνει μεταστάσεις, ενώ η ηθική φλυαρία με την οποία οι δειλοί προσπαθούν να καλύψουν την αιώνια δειλία τους συνεχίζεται. Αλλά έχουμε την μεγάλη τιμή να πούμε ότι δεν είμαστε συνένοχοι αυτών που έχτισαν αυτό το τοπίο καθώς και το πολυεθνικό χάος.

Ερώτηση: Η ριζοσπαστικοποίηση της κρίσης, που επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής, μπορεί να καθορίσει, ως θετική αντίδραση, την ανάκτηση μιας αρχετυπικής διάστασης, ειδικά σε σχέση με αυτό που εξηγήσατε στην ανάγνωσή σας για το Πλατωνικό Κράτος, ως τη μεταφυσική ρίζα της ιστορίας και του πνεύματος της «Δύσης;

Φ.Φ: Μιλώντας για αναρρίχηση προς τα αρχέτυπα, επιτρέψτε μου μικρή μεταφορά: πρέπει να αποφασίσουμε να τις καβαλήσουμε τις τίγρεις, όχι να τις σκαρφαλώσουμε.

Ερώτηση: Επίσης στο «Η διάλυση του συστήματος», αφού σκιαγραφήσατε τη φυσιογνωμία του αληθινού οργανικού κράτους ως πολιτικό μύθο, αρχή τάξεως και απόλυτη αιώνια πραγματικότητα, προτείνετε μια αυστηρή αποτοξινωτική «θεραπεία» με στόχο την οριστική στείρωση των αστικών πλουτοκρατικών οικονομικών μέσω ενός Λαϊκού κρατικού μορφώματος, εφαρμόζοντας τον ακόλουθο κανόνα: άκαμπτη σταθερότητα στο ουσιαστικό και μέγιστη ελαστικότητα σε λειτουργικό επίπεδο. 

Τώρα που οι παγκοσμιοποιητικοί μηχανισμοί της χρηματοπιστωτικής πλουτοκρατίας έχουν επεκτείνει την καπιταλιστική δικτατορία που καταγγείλατε στο πλανητικό επίπεδο, πιστεύετε ότι οι προϋποθέσεις και οι προτάσεις αυτής της αυστηρής μεθοδολογίας διατηρούν την απόλυτη ισχύ τους;

Φ.Φ: Σήμερα περισσότερο από χθες. Θα άλλαζα ακόμη και τον τίτλο αυτού  του έργου σε «Αποτοξίνωση του συστήματος». Και όταν, όπως τώρα, δεν μπορεί κανείς να επέμβει στην υλική διάσταση, για να απαλλαγεί από τη μόλυνση, η λύση είναι να διαβάσει, να μελετήσει, να τελειοποιηθεί, να προετοιμαστεί (για σωστή δράση).

Ερώτηση: Στο κείμενό σας «Το κράτος ως δικαιοσύνη», η κατανόηση της Αρετής  τοποθετείται ως υψηλή εσωτερική αξία του πολίτη στη θεμελίωση του κοινοτικού θεσμού, ως φυσική πραγμάτωση του ατόμου. Μπορεί η εσωτερική μορφή, κατά την Ελληνική κατανόηση του Πλάτωνα, απαλλαγμένη από κάθε εποικοδόμημα αναφοράς, να επανέλθει στο πρωταρχικό διάνυσμα μιας νέας παιδαγωγικής και παραδοσιακής διαδρομής;

Φ.Φ: Ρωτάς αν μπορεί, απαντώ: πρέπει. Με κάθε κόστος.

Ερώτηση: Στον κόσμο του παγκοσμίως τυποποιημένου ανθρώπου, που στερείται κάθε αναφοράς σε Ανώτερη Αρχή και οποιασδήποτε ταυτότητας ρίζας, η εκ νέου ανακάλυψη της Κλασικής Παράδοσης, της ελληνορωμαϊκής - γερμανικής, για να την πούμε με τη μορφή του Evola ή του Romualdi, απαλλαγμένη από τους σεκταρισμούς και τους φορμαλισμούς που συχνά εκδηλώνονται, πιστεύετε ότι μπορεί να είναι, στην οικεία του ουσία, ο Βόρειος Αστέρας που μπορεί να ακολουθήσει ο Στρατιώτης της Ιδέας;

Φ.Φ: Δεν νομίζω ότι η ελληνορωμαϊκή - γερμανική παράδοση είναι η μόνη που πρέπει να δούμε. Δεν υπάρχει και η ιαπωνική παράδοση; Όπου ο άνθρωπος έχει εγκαταλείψει να λέει εγώ, υπάρχει κάτι να μάθει. Και χωρίς να αιωρούμαι σε ορισμένα ύψη, αν έπρεπε να διαλέξω δύο σκέψεις που μετρούν ως Βόρειος Αστέρας, σήμερα, θα ήταν αυτές, βγαλμένες από τη συλλογή που εκδώσαμε με αφορισμούς του Nicolás Gómez Dávila: «Στις εποχές χωρίς στυλ το μόνο έργο της Τέχνης είναι η γυμνή νοημοσύνη» και «Μόνο αυτοί που σκορπούν κρυφά τον θαυμασμό της ομορφιάς συνωμοτούν ενάντια στον παρόντα κόσμο».

Ερώτηση: Στον απόηχο της κατάρρευσης του Τείχους του Βερολίνου, προειδοποιήσατε για τον κίνδυνο παραμόρφωσης της εθνικής ψυχής των ευρωπαϊκών λαών, προμηνύοντας τα - πολύ τρομακτικά σημερινά - σενάρια εισβολής ξένων λαών στα εδάφη μας, ενώ επιβεβαιώνετε την ανάγκη εθνικής αντίστασης και προσκόλλησης στην παραδοσιακή κοινότητα του αίματος, του πολιτισμού και της ιστορίας του ατόμου για να αντιμετωπίσει την παγκοσμιοποίηση των ηθών και του πνεύματος και την εκτροπή της πολυφυλετικής κοινωνίας, και για αυτό δεχτήκατε μια άδικη πολιτική καταστολή και φυλάκιση. 

Τι συμβουλή θα θέλατε να δώσετε σε όσους ασπάζονται την υπόθεση της ταυτότητας, ξεκινώντας από τις αναλύσεις και τις προτάσεις σας; Και κυρίως, υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες για αντεπίθεση;

Φ.Φ: Είναι απαραίτητο να εφαρμόσουμε την αρχή «Ούτε ελπίδα ούτε απελπισία, αλλά επιμονή» και χρησιμοποιώντας όλη μας τη θέληση, που εκφράζει την ελευθερία μας, να θέσουμε τις προϋποθέσεις για αυτό που ονομάζετε αντεπίθεση με απόφαση και διαύγεια. Που θα έπρεπε να είναι ένα αριστούργημα ευφυΐας, αληθινής μεγαλοψυχίας και πολύ - πολύ θάρρους. Αλλά για αυτό πρέπει να περιορίσουμε πάση θυσία την εντροπία του ατομικισμού, που απειλεί κάθε πολιτικό σχεδιασμό. Η ηθική (και ρεαλιστική) συμβουλή μου; Το Δελφικό: «Γνώρισε τον εαυτό σου», δηλαδή να ξέρεις τι αξίζεις και να αναγνωρίζεις ποιος αξίζει περισσότερο από σένα. (και να μην λες ψέματα στον εαυτό σου ...)

Ερώτηση: Ορισμένοι ιστορικοί είχαν ήδη αναγνωρίσει στον Πλάτωνα και τον Νίτσε τους εμπνευστές των εθνικολαϊκών επαναστάσεων του περασμένου αιώνα, ιδίως του Εθνικοσοσιαλισμού ενώ στον Έβολα έβλεπαν τον «κακό δάσκαλο» κάποιων περιθωρίων του νεοφασιστικού ριζοσπαστισμού. Εσείς, που ήσασταν πάντα βαθύς και προσεκτικός μελετητής της σκέψης του Πλάτωνα, του Έβολα και του Νίτσε, και εργάζεστε επί του παρόντος σε μια νέα μετάφραση των έργων με το πρωτότυπο γερμανικό κείμενο, συμμερίζεστε αυτές τις ερμηνείες; Πώς ερμηνεύετε τη σκέψη αυτών των γιγάντων της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας; Θα μπορούσαν ακόμα να εμπνεύσουν νέα μονοπάτια στον πολιτικό τομέα σήμερα;

Φ.Φ: Αυτοί είναι στοχαστές που πρόσφεραν στην εποχή τους, επανατοποθετώντας τις αλήθειες που ανήκουν σε όλες τις εποχές, άρα είναι πάνω από τον χρόνο. Οι αρχές, καθώς είναι διαχρονικές, μπορούν πάντα να ενσωματώνουν νέες γραμμές δράσης.

Ερώτηση: Στη διάλυση του συστήματος γράψατε: «Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να παίζουμε με την μαριονέτα «Ευρώπη» ή να κάνουμε γαργάρες με την έκφραση της». Στο έργο σας Γαλάζιοι Λύκοι, από την άλλη, καλείτε τα μέλη του συλλόγου του Εθνικού Μετώπου να αγωνιστούν για το καλό της κοινότητας, αναφερόμενος 1. στη χώρα μας. 2. στην Ευρώπη. 3. στο «λευκό» σύμπαν της Αριοευρωπαϊκής βόρειας φυλής». 

Πώς προέκυψε η αλλαγή προοπτικής; Και τι σας εμπνέει στη λέξη «Ευρώπη» σήμερα;

Φ.Φ: Οι περιφέρειες, δηλαδή οι λύσεις, διαχρονικά, σχεδιάζονται ανάλογα με τα προβλήματα που προκύπτουν. Το κέντρο (που σίγουρα δεν είμαι εγώ, αλλά οι ιδέες στις οποίες αναγνωρίζω τον εαυτό μου και τις οποίες ερμηνεύω), από την άλλη, παραμένει το ίδιο. Από τις επιθέσεις των φανατικών, ιδεολογικών παθών του περασμένου αιώνα, από την «υπερβολή» τους που τα έβλεπαν όλα μικρά, ανεπαρκή, ψευδή, χρειάστηκε να περάσουμε στο σήμερα για να υπερασπιστούμε το άψυχο σώμα της Ευρώπης από μια δυνητικά θανάσιμη απειλή.

Ερώτηση: Στις 21 Μαΐου 2013, ο Γάλλος ιστορικός Dominique Venner, πρώην στρατιώτης και πρώην εθνικιστής ακτιβιστής, αυτοκτόνησε στη Notre Dame ως χειρονομία «διαμαρτυρίας και θεμελίωσης» ενάντια στην παρακμή της Ευρώπης. Τι εντύπωση σας έδωσε αυτή η χειρονομία;

Φ.Φ: Πάντα θαύμαζα εκείνους που έχουν το θάρρος να δώσουν στον εαυτό τους ελεύθερο  θάνατο και πάντα αρνιόμουν να εξετάσω εξονυχιστικά τους υποκειμενικούς λόγους ή τους αντικειμενικούς λόγους που μετατρέπονται σε ατομικές παρορμήσεις. Η επιλογή του Venner έχει, από μόνη της, το μεγαλείο ενός έργου τέχνης, όπως και ενός Mishima ή ενός Drieu - ή ενός Michelstaedter, ή ακόμα και ενός Luigi Tenco. Όμως η σημερινή ασήμαντη κατάσταση πνευμάτων κατάφερε να υποβαθμίσει το μεγάλο πάθος σε μια αξιολύπητη χειρονομία. Βασικά είναι ο συνηθισμένος φθόνος όσων δεν έχουν το θάρρος και δεν θέλουν να το έχει κανένας άλλος.

Ερώτηση: Έχετε αναλάβει εδώ και καιρό την επαναμετάφραση των έργων του Νίτσε. Πώς συμβιβάζεται αυτό το φιλοσοφικό σας πάθος με αυτό του Πλάτωνα;

Φ.Φ: Ο Νίτσε και ο Πλάτωνας είναι δύο από τους πιο ταλαντούχους απολογητές του αριστοκρατικού πνεύματος: της ομορφιάς, του θάρρους, της δύναμης, της υγείας, της ιδιοφυΐας, του στυλ, της μεγαλοψυχίας. Είχαν τη διαύγεια να αναγνωρίζουν τις ανισότητες, να ξεσκεπάζουν τα ψέματα, να αντιτίθενται στη ρητορική και την αδιάφορη προπαγάνδα με απόλυτα συμπτωματικό τρόπο. Για μένα, για έναν πολιτικό, αυτό έχει ενδιαφέρον. Τα υπόλοιπα - την διαφωνία τους - τα αφήνω στο δόλο των ακαδημαϊκών.

Ερώτηση: Ο εκδοτικός σας οίκος επανεξέδωσε πρόσφατα το Behind the Lines, από τον Hiroo Onoda, έναν στρατιώτη της Αυτοκρατορίας του Ανατέλλοντος Ήλιου που δεν άφησε τα όπλα του για τριάντα χρόνια, ενώ ο πόλεμος τελείωσε γύρω του. Πόση ταύτιση υπάρχει με αυτή τη μορφή;

Φ.Φ: Domine, non sum dignus ... Τα μοντέλα δεν πρέπει να μας δελεάζουν να ταυτιστούμε, αλλά να μας δείχνουν τον δρόμο για να κάνουμε έστω και ένα βήμα προς τη βελτίωσή μας. Και βήμα - βήμα (μεταξύ Onoda, Attilio Regolo, Giuliano του αυτοκράτορα), κοιτάξτε προσεκτικά (από αυτήν την πλευρά είναι οι κορυφές των Ιμαλαΐων του Nikolaj Roerich, από την άλλη μια διασταύρωση γραμμών που ενσωματώνονται στα σώματα των αθλητών της Leni Riefensthal ή του ανθρώπινου ιλίγγου της αφηρημένης τέχνης ), περιπέτεια μετά από περιπέτεια (μεταξύ των Κελτών ή Λογγοβάρδων πολεμιστών, οι επιδρομές του Βαρόνου φον Ούνγκερν, τα Πάντσερ του Βερολίνου), η λαμπρότητα μετά τη λαμπρότητα (στα βήματα ενός φωτισμένου Βουδιστή, ενός αριστοκράτη της Ουράνιας Αυτοκρατορίας, ένα bushi από την ηρωική Ιαπωνία), μαθαίνει κανείς να τιμάει τη μικρότητα αυτού του παρόντος με τιμή. Και όσο αυξάνεται ο αριθμός αυτών που πάνε από αυτόν τον δρόμο, τόσο περισσότερο επιτυγχάνεται το θαύμα της «μεγάλης πολιτικής». Αλλά μόνο στην τύχη είναι αξιοπρεπές να ζητάς παρηγοριά.

άρθρο του Έχεμου.

Ο Φασισμός υπήρξε παγκόσμιος στο πνεύμα του και Ευρωπαϊκός στην ρίζα του. Υπήρξε «θρησκεία» και «ευαγγέλιο» για τους Μελανοχίτωνες «πιστούς» και τους «ευσεβείς αντιδημοκράτες». Χαρακτηρίστηκε από πολλούς απλά ως Δόγμα όμως στο φως της ιστορίας η αντανάκλαση του ήταν πέρα από τις συνηθισμένες πολιτικές θεωρίες και τις ιδεολογίες που κυριαρχούν σήμερα. Η δομή του και η αιματηρή πορεία του ήταν απαίτηση των καιρών και των ιστορικών εξελίξεων, λαϊκή ανάγκη που μεταφέρθηκε σε όλη την Ευρώπη και ρίζωσε βαθιά στις συνειδήσεις. Ο γιος του αναρχοσυνδικαλιστή σιδερά από την επαρχία της Ιταλίας που τριγυρνούσε με το μπαλωμένο παλτό και του άρεσε να προκαλεί την εξουσία εμπλεκόμενος σε οδομαχίες, συνήθιζε να κερδίζει το ψωμί του στην οικοδομή αλλά σύντομα βρέθηκε να είναι Αυτός που θα κηρύξει την νέα «θρησκεία» του έθνους, την φωνή της τιμής, να δείξει τον δρόμο της αφύπνισης. 

Η αντιδημοκρατική επανάσταση που τα πρώτα της βλαστάρια ξεπετάχτηκαν το 1919 θέριεψε από το αίμα των δικών μας «προφητών», των δικών μας «αγίων», των δικών μας «νεομαρτύρων», των δικών μας «οσίων». 

Ως άλλος «προφήτης» μέσα στην έρημο της κοινωνικής παρακμής πάντα βοηθούμενος όμως από τα κοράκια της εκδίκησης της θύελλας και των καιρών, αντιστάθηκε μόνος αλλά και μετά πολλών, συγκέντρωσε γύρω του τους μαθητές του σαν καλός Δάσκαλος και η δική του γνώση έγινε «θαύμα» και διδαχή για τους επόμενους. Αυτός κατέγραψε και κωδικοποίησε πρώτος τις εντολές του Ιερού Fascio, Αυτός ευλόγησε και μεταλαμπάδευσε τον λόγο του δικού μας «Πολιτικού Ευαγγελίου», Αυτός υπήρξε ο «Αιρετικός Νυμφίος» της Αιώνιας Ρώμης, ο «Ευλογημένος» της Νιτσεϊκής και Σορελικής σκέψης, ο «Σωτήρας» της Ευρωπαϊκής ιδέας, αυτός ένιωσε και έδειξε την σχέση με το μεταφυσικό μέσα από την κλιμάκωση της δράσης και έφτασε στην ύψιστη θέωση και όμως δεν ήταν Θεός για αυτό και έκανε λάθη, πορεύτηκε όμως τον δρόμο του αγώνα ενώ γνώριζε και τους «Ιούδες» και τον «Γολγοθά» και την δική του «Σταύρωση». 

Πολλοί τον πρόδωσαν ή τον αρνήθηκαν στην διαδρομή του. Μπροστά στο πολιτικό του «μαρτύριο» Αυτός δεν δείλιασε όμως ούτε λεπτό. Την ώρα της μοίρας δίπλα στην μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και κοιτώντας τους δικαστές και τους δημίους της δημοκρατίας, τους προδότες του Σοσιαλισμού μέσα στο πρόσωπο τους, φώναξε και η φωνή του έσκισε σαν κεραυνός τους ουρανούς της λογικής «ρίξτε στην καρδιά». Ο δικός του χιτώνας και των μαθητών του που είχαν την ίδια μοίρα με αυτόν ποτίστηκε με το αίμα του, έμεινε όμως ένας φωτεινός Μελανοχίτωνας για πάντα ακόμα και όταν η μάζα του πλήθους ούρλιαζε και τιμούσε τον δημοκράτη φονιά Βαραββά. 

Τούτο το βιβλίο - η έκδοση της χρονιάς για το 2022 - για το οποίο οφείλω να συγχαρώ τις εκδόσεις «Λόγχη», τον μεταφραστή Βλάση Βρανά και τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο για τον πρόλογο, είναι ένα «ιερό» σύγγραμμα για τους «Φασίστες». Αιρετικό στο σύνολο του και απαγορευμένο επί σειρά ετών στην Ιταλία, «πυρακτωμένο» σε συνθήκες διώξεων αίματος και πολιτικής βίας, μια ιδεολογική παρακαταθήκη του ρεύματος των Nazi - Maoists, αυθεντικό και επώδυνο συνάμα για το σύστημα και τους ραβίνους του. Είναι αποτυπωμένο στις σελίδες του το αληθινό νόημα, που δεν μπορεί να διαβαστεί από όλους παρά μόνο από αυτούς που έχουν μάτια πνευματικά πέρα από τα φυσικά. Είναι επίκαιρο πάντα αφού το πνεύμα του είναι αντικομφορμιστικό, ουσιώδες, ρεαλιστικό και επικίνδυνο για τους «κυβερνήτες» της κατοχικής διακυβέρνησης. 

Ο Ιταλός Franco Freda παραμένει ένας σύγχρονος «μάρτυρας» μαθητής του Πλάτωνος και του Σικελού Μύστη και «Νονού» του Φασισμού τον Julius Evola. 

Η επώδυνη πορεία και ο δικός του «σταυρός» ήταν η εξορία του. Τα δικά του «καρφιά» και το «πλήγμα στα πλευρά» ήταν τα βασανιστήρια στην απομόνωση της φυλακής. Οι συκοφαντίες και οι κατηγορίες εναντίον του μια επανάληψη της ιστορικής δίκης του σκοτεινού ιερατείου. Όμως και αυτός γαλήνιος όπως και ο Mussolini αντιμετώπισε με σθένος την καταδίκη, πορεύτηκε περήφανος στον δρόμο του μαρτυρίου, κοίταξε στα μάτια τους προδότες του δικού του «Κυρίου», απτόητος μπροστά στον πνευματικό θάνατο και εξήλθε ζωντανός και νικητής από τον τάφο της αντιφασιστικής δημοκρατίας. 

Σώμα και αίμα «νεοφασισμού» το γραπτό αυτό, συμβολικό αλλά ουσιώδες το εξώφυλλο με τον Διπλό Πέλεκυ να φοβίζει τους μπράβους του δημοκρατικού σκότους, πύρινο κήρυγμα κάθε λέξη και πρόταση που «βαφτίζει» σε ένα νέο νόημα την έννοια της σύνθεσης. Ένα πραγματικό «κατηγορώ» για τους Φαρισαίους του «χώρου» μια ζωντανή απόδειξη ότι παραμένουμε ζωντανοί και καμιά δίκη, καμιά δικαστική απόφαση, καμιά εχθρική απειλή δεν μπορεί να ανακόψει την επέλαση του Φωτός των ιδεών μας απέναντι στο Σκότος των εχθρών μας. 

Το καλύτερο δώρο για εσάς και τα παιδιά σας. Και μέρες που είναι ας μην ξεχνάμε ότι είναι το ίδιο βιβλίο που κάποιοι συναγωνιστές παρουσίασαν στο Κίεβο τον Δεκέμβρη του 2019. Κάποιοι μαχητές που προστέθηκαν πρόσφατα στον Ιαπωνικό κώδικα τιμής και δεν παραδίδονται στα τελεσίγραφα του εχθρού το έχουν μαζί τους στα έγκατα της γης στο τελευταίο χαράκωμα, σε μια χώρα που οι ηλιόσποροι μεγαλώνουν με το αίμα του έθνους. 

Μια έκδοση ορόσημο για την Ελληνική «Τρίτη Θέση» - που αξίζει να προβάλλεται και να στηρίξετε - και στην οποία συνέβαλλαν καθοριστικά οι Αυτόνομοι συναγωνιστές. Χρόνια πολλά λοιπόν ... και μην ξεχνάτε εκεί που υπάρχει ο δημοκρατικός Θάνατος υπάρχει και η αντιδημοκρατική Ανάσταση!

Υπάρχει η κουλτούρα στα Δεξιά; (του Adriano Romualdi, μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Υπάρχει η κουλτούρα στα Δεξιά;

του Adriano Romualdi

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το παρακάτω μικρό δοκίμιο γράφτηκε το 1970 από τον Ιταλό νεοφασίστα Adriano Romualdi και αφορά τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Δεξιάς. Και πριν αρχίζουν οι διάφοροι περίεργοι να φωνάζουν και να γκρινιάζουν, να διαβάσουν με προσοχή το δοκίμιο αυτό (το οποίο βέβαια απαιτεί γνώσεις για  πολλές προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Φασιστικής κουλτούρας και το πνεύμα με την ορολογία τους)  και ας λάβουν αν μπορούν υπόψιν, σε ποια εποχή γράφτηκε και τι σήμαινε τότε ο όρος Δεξιά.

Τον ίδιο όρο χρησιμοποιούσε και ο Franco Freda στο σκληρό, καυστικό, προβοκατόρικο και ριζοσπαστικό δοκίμιο του «Η διάλυση του Συστήματος» - το οποίο θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά σύντομα - και είχε απαγορευτεί πολλές φορές στην Ιταλία λόγω του ανατρεπτικού χαρακτήρα του σαν γραπτό. Φυσικά οι πρώτοι που αποδοκίμαζαν τέτοια γραπτά, όπως και πολλά του Romualdi, ήταν και είναι πάντα οι δεξιοί. 

(Η Εθνική παραφωνία σε νέα κοινοβουλευτική έκδοση και σε κρυφή εφεδρεία οι λιμπεραλιστές μαζί με τέκτονες εθνικούς διανοούμενους που λούζονται στον ποταμό της υποτέλειας για να παρουσιαστούν καθαροί στις ξένες δυνάμεις, υποκριτές και νάρκισσοι φιλοσιωνιστές εκδότες διαχρονικά λαμόγια τελευταίας διαλογής: «Εκλογές, εθνικές, δημοτικές, νομαρχιακές, σχολικές, φοιτητικές ... και όσες άλλες, κάλπες μα χιλιάδες κάλπες, ακριβές γραβάτες και ακριβά κουστούμια, ακριβά ψηφοφυλλάδια, ψήφοι ψηφουλάκια και κουκιά, μασόνοι βασιλιάδες και βασιλομήτορες, αντιναζί δεξιοί και αστοί ακροδεξιοί»)

Να λοιπόν που πάλι ο χειρότερος εχθρός των εθνικοεπαναστατών ξαναβρίσκεται στο προσκήνιο ειδικά στην πατρίδα μας, με νέα κόμματα και  νέο αντιφασιστικό αίμα, με φιλελεύθερες ιδέες, φίλοι και προστάτες της μετανάστευσης και αντικατάστασης των λευκών πληθυσμών της Ευρώπης μας.

Ας απολαύσουμε όμως τι μας γράφει ο Ιταλός συγγραφέας και συναγωνιστής:

Ίσως οι μορφωμένοι άνδρες να μην είναι λιγότερο πολλοί στα δεξιά παρά στα αριστερά. 

Αν αναλογιστούμε ότι η πλειοψηφία του δεξιού εκλογικού σώματος είναι αστοί, πρέπει να συναχθεί ότι υπάρχει πληθώρα όσων έχουν ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και θα έπρεπε να έχουν αποκτήσει μια συγκεκριμένη «συνήθεια ανάγνωσης». Όμως, ενώ ο άνδρας στα αριστερά έχει επίσης στοιχεία αριστερής κουλτούρας, και διαβάζει τους Marx, Freud,  και τον Salvemini για παράδειγμα, ο άντρας στα δεξιά δύσκολα έχει δεξιά πολιτιστική συνείδηση.

Δεν υποψιάζεται την σημασία ενός Nietzsche στην κριτική του πολιτισμού, δεν έχει διαβάσει ποτέ μυθιστόρημα του Junger ή του Drieu La Rochelle, αγνοεί την «Την παρακμή  της Δύσης» ούτε αμφιβάλλει ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν μια μεγάλη σελίδα στην ιστορία της ανθρώπινης προόδου. Όσο παραμένει στην κουλτούρα είναι καλός φιλελεύθερος, ίσως λίγο εθνικιστής και πατριώτης. Μόνο όταν αρχίζει να μιλά για πολιτική διαφοροποιείται: διαπιστώνει ότι ο Μουσολίνι ήταν καλός άνθρωπος και δεν ήθελε πόλεμο και ότι οι ταινίες του Παζολίνι είναι «βρώμικες».

Χρειάζεται λίγα για να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν υπάρχει πολιτισμός στα δεξιά, αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει πραγματική ιδέα για το σωστό, μια ποιοτική, αριστοκρατική, ανταγωνιστική, αντιδημοκρατική κοσμοθεωρία. Ένα συνεκτικό όραμα πάνω από ορισμένα συμφέροντα, ορισμένες νοσταλγίες και ορισμένες πολιτικές ολογραφίες.

Τι σημαίνει να είσαι στην Δεξιά. Με αυτές τις δηλώσεις που, όπως όλες οι αληθινές δηλώσεις, θα σκανδαλίσουν περισσότερο του ενός, πιστεύουμε ότι έχουμε τοποθετήσει το δάχτυλό μας στην πληγή. Τι πρέπει να σημαίνει σωστά το «είναι της Δεξιάς»;

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, πρώτα απ' όλα, να αναγνωρίσεις τον ανατρεπτικό χαρακτήρα των κινημάτων που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση, είτε είναι φιλελευθερισμός, δημοκρατία ή σοσιαλισμός. 

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, δεύτερον, να βλέπεις την παρακμιακή φύση των ορθολογιστικών, προοδευτικών, υλιστικών μύθων που προετοιμάζονται για την έλευση του πληβείου πολιτισμού, τη βασιλεία της ποσότητας, την τυραννία ανώνυμων και τερατωδών μαζών.

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, τρίτον, να αντιλαμβάνεσαι το κράτος ως μια οργανική ολότητα όπου οι πολιτικές αξίες υπερισχύουν των οικονομικών δομών και όπου το ρητό «στον καθένα το δικό του» δεν σημαίνει ισότητα, αλλά δίκαιη ποιοτική ανισότητα.

Τέλος, το να είσαι Δεξιός σημαίνει να αποδέχεσαι αυτή την αριστοκρατική πνευματικότητα ως δική σου, θρησκευόμενη και πολεμίστρια που έχει διαμορφώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό πάνω της, και - στο όνομα αυτής της πνευματικότητα και τις αξίες της - να αποδέχεσαι  τον αγώνα ενάντια στην παρακμή της Ευρώπης. Είναι ενδιαφέρον να δούμε σε ποιο βαθμό αυτή η δεξιά συνείδηση ​​έχει εμφανιστεί στην σύγχρονη ευρωπαϊκή σκέψη. Υπάρχει μια αντιδημοκρατική παράδοση που διαρκεί όλο τον XIX αιώνα και αυτό - στις διατυπώσεις της πρώτης δεκαετίας του XX - προετοιμάζει στενά τον Φασισμό.

Μπορεί να ξεκινήσει με τους προβληματισμούς για την επανάσταση στη Γαλλία, όπου ο Burke ήταν ο πρώτος που αποκάλυψε την τραγική φάρσα των Ιακωβίνων και προειδοποίησε ότι «καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ένα αριστοκρατικό σώμα του ενός ή του άλλου είδους».

Αργότερα, αυτή η δημοσιότητα προσπάθησε να υποστηρίξει την Παλινόρθωση με τα γραπτά των Γερμανών ρομαντικών και των Γάλλων αντιδραστικών. Σκεφτείτε τους αφορισμούς του Novalis, με την αντιδραστικότητα τους να αστράφτουν με καινοτομία και επανάσταση στις υπαινικτικές και προφητικές προσδοκίες. Σκεφτείτε έναν Adam Muller, την πολεμική του ενάντια στον φιλελεύθερο ατομισμό του Adam Smith, την αντίθεση μιας εθνικής οικονομίας ενάντια στη φιλελεύθερη οικονομία. Σε έναν Gentz, σύμβουλο του Metternich και γραμματέα του Κογκρέσου της Βιέννης, σε έναν Gorres, σε έναν Baader, στον ίδιο τον Schelling. Δίπλα τους στέκεται ένας Federico Schlegel με τα πολλαπλά του ενδιαφέροντα, το περιοδικό Europa, μανιφέστο του ευρωπαϊκού αντιδραστηρίου, η έξαρση του Μεσαίωνα, οι πρώτες μελέτες για την ινδοευρωπαϊκή καταγωγή, η διαμάχη με τους Ιταλούς φιλελεύθερους για τον πατριωτισμό του Δάντη, ενός πατριώτη της «Αυτοκρατορίας» και όχι ένας μικροεθνικιστής .

Σκεφτείτε έναν De Maistre, αυτόν τον αφέντη της αντεπανάστασης που εξύψωσε τον δήμιο ως σύμβολο της ανδρικής και θετικής τάξης, του υποκόμη De Bonald, του Chateaubriand, ενός μεγάλου αντιδραστικού συγγραφέα και πολιτικού, του ριζοσπαστισμού ενός Donoso Cortes: «Βλέπω ότι έρχεται η ώρα των απόλυτων αρνήσεων και των κυρίαρχων διαβεβαιώσεων».

Επιπλέον, η καθαρά αντιδραστική κριτική είχε πολύ εμφανή όρια στο κλείσιμο της σε εκείνες τις εθνικές και αστικές δυνάμεις που φιλοδοξούσαν να ιδρύσουν μια νέα αλληλεγγύη πέρα ​​από τις αρνήσεις του Διαφωτισμού. Ο Arndt, ο Jahn, ο Fichte, αλλά και ο Hengel της Φιλοσοφίας του Δικαίου ανήκουν στον αντεπαναστατικό ορίζοντα για την εθνικοαλληλέγγυα αντίληψη του κράτους, ακόμα κι αν δεν συμμερίζονται τον νομιμοποιητικό δογματισμό του. Το κλείσιμο στις εθνικές δυνάμεις (ακόμα και εκεί όπου όπως και στη Γερμανία βρίσκονται σε αντιφιλελεύθερες θέσεις) είναι το όριο της πολιτικής της Ιεράς Συμμαχίας.

Με την κατάρρευση του συστήματος του Metternich, λόγω της μυωπίας της βασικής αντίληψης (καταπολέμηση της επανάστασης με την αστυνομία και αποκατάσταση της νομιμότητας του δέκατου όγδοου αιώνα), η αντεπανάσταση χωρίζεται σε δύο κλάδους: ο ένας παραμένει σε καθαρά νόμιμες, ομολογιακές θέσεις που προορίζονται να συντριβούν, ο άλλος αναζητά νέους τρόπους και μια νέα λογική.

Ο Gobineau δημοσίευσε το 1853 το αξιομνημόνευτο «Essai sur l'inegalité des races humaìnes» (Δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρώπινων φυλών), βασίζοντας την ιδέα της αριστοκρατίας στα φυλετικά της θεμέλια. Το έργο του Gobineau θα βρει μια συνέχεια στα γραπτά των Γερμανών Clauss, Giinther, Rosenberg, του Γάλλου Vacher de Lapouge, του Άγγλου H. S. Chamberlain. Μέσα από αυτό η έννοια της «καταγωγής», θεμελιώδους σημασίας για τον εθνικισμό, αποσπάται από την αυθαιρεσία των διαφόρων εθνικών μύθων και επανέρχεται στο σκανδιναβικό - ινδοευρωπαϊκό ιδεώδες ως αντικειμενικό μέτρο του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Στο τέλος του αιώνα, το ηγετικό σημείο της Δεξιάς βρίσκεται στην πολεμική του Nietzsche ενάντια στον δημοκρατικό πολιτισμό. Ο Nietzsche, ακόμη περισσότερο από τον Carlyle και τον Gobineau, είναι ο δημιουργός μιας μοντέρνας «Φασιστικής» Δεξιάς, στην οποία έχει δώσει μια επαναστατική  γλώσσα αρνήσεων. Η Νιτσεϊκή είναι η περιφρόνηση του αντιπάλου, η αμεσότητα της επίθεσης, η επαναστατική εγκράτεια. Ο λόγος του Nietzsche θα απορροφηθεί στην Ιταλία από τους Μουσολίνι και d' Annunzio, στη Γερμανία από τους Junger και Spengler, στην Ισπανία από τον Ortega y Gasset.

Εν τω μεταξύ, μια «αλλαγή προσήμου» έχει γίνει και μέσα στον εθνικισμό. Ήδη στις διατυπώσεις των Γερμανών ρομαντικών το έθνος δεν ήταν πια η ασυνάρτητη μάζα, το έθνος των Ιακωβίνων, αλλά η στάσιμη κοινωνία, με τα κοινωνικά της σώματα, τις παραδόσεις της, την αρχοντιά της. Μια κοινωνία - δίδασκε ο Federico Schlegel - είναι τόσο πιο εθνική όσο πιο δεμένη με τα έθιμά της, το αίμα της, τις κυρίαρχες τάξεις της, που αντιπροσωπεύουν τη συνέχειά της στην ιστορία.

Στο γύρισμα του αιώνα, ολοκληρώθηκε μια αναμόρφωση του εθνικισμού στο πνεύμα του συντηρητισμού. Ο Maurras και ο Barrés στη Γαλλία, ο Oriani και ο Corradini στην Ιταλία, οι Πανγερμανιστές και το «κίνημα της νεολαίας» στη Γερμανία, ο Kipling και η Rhodes στην Αγγλία, έχουν δώσει στην εθνική ιδέα ένα παραδοσιακό και αυταρχικό αποτύπωμα. Ο νέος εθνικισμός είναι ουσιαστικά στοιχείο της τάξης.

Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός και Δεξιός πολιτισμός

Ουσιαστικά έχει ειπωθεί. Στην πραγματικότητα, ο απροσδιόριστος μύθος του «λαού» εξακολουθεί να χρησιμεύει για τη λαθραία διακίνηση μιας σειράς ιδεών που δεν είναι δεξιές. Εξ ου και η κακή πρόσφυση των Φασιστικών καθεστώτων της Ιταλίας και της Γερμανίας στον τομέα του πολιτισμού. Ο Φασισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός, αν και είχαν ξεκάθαρη αντίθεση τους στα κινήματα που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση, αν και τόλμησαν να σταθούν ενάντια στους αστικούς και προλεταριακούς μύθους, ενάντια στον Αγγλοσαξονικό Καπιταλισμό και τον Ρωσικό Μπολσεβικισμό, απέτυχαν να δημιουργήσουν μια ιδεολογική ακρόπολη εντός του κράτους που θα μπορούσε να επιβιώσει από την πολιτική καταστροφή.

Αρκεί να πούμε ότι στην Ιταλία η πολιτιστική ηγεσία ανατέθηκε στον Gentile, έναν άνθρωπο που ήξερε να πληρώνει αυτοπροσώπως, αλλά - ιδεολογικά - μόνο ήταν ένας πατριώτης αναγεννησιακών  πνευμάτων, στενά συνδεδεμένος με τον κόσμο της φιλελεύθερης κουλτούρας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όλοι οι μαθητές του Gentile δραστηριοποιούνται σήμερα στο αντιφασιστικό, ακόμη και στο κομμουνιστικό στρατόπεδο. Όποιος διαβάζει τη Γένεση και τη δομή της κοινωνίας δεν μπορεί να μην μπερδευτεί με το δημοκρατικό - κοινωνικό πνεύμα αυτού του έργου που, επάξια, κορυφώνεται στο μπολσεβικικό ιδεώδες του ανθρωπισμού της εργασίας. Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ένας οπαδός του Gentile  όπως ο Ugo Spirito παρουσιάζεται, κατά καιρούς, πότε ως «κορπορατιστής», τώρα ως «κομμουνιστής», χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει μια γραμμή από όσα έχει γράψει.

Στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της Φασιστικής εικοσαετίας γινόταν πολύς λόγος για την πατρίδα, για το έθνος, αλλά ποτέ δεν υπήρχε ανησυχία για τη διακίνηση των ιδεών της πιο σύγχρονης δεξιάς κουλτούρας. Η «Παρακμή  της Δύσης» του Spengler (που γνώριζε και ο Mussolini), το «Der Arbeiter» του Junger, το «Der wahre staat» του Span δεν μεταφράστηκαν ποτέ. Τα μυθιστορήματα όπως το «Gilles» του Drieu La Rochelle ή το «The Proscripts» του von Salomon αγνοήθηκαν εντελώς από την επίσημη Φασιστική κουλτούρα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν φυσικό να αγνοηθεί το έργο ενός Julius Evola. Ένα βιβλίο σαν το «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο» που μεταφρασμένο στη Γερμανία προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον, (ο Gottfried Benn έγραψε γι' αυτό: "Ένα έργο του οποίου η εξαιρετική σημασία θα γίνει σαφής στα επόμενα χρόνια. Όσοι το διαβάσουν θα νιώσουν μεταμορφωμένοι και θα κοιτάξουν την Ευρώπη με διαφορετικά μάτια») στην Ιταλία μετρήθηκε ως άγραφο.

Στη σκιά του Fascio, πίσω από την πρόσοψη των αετών και των στολών, συνέχισε να ανθίζει μια ουδέτερη, ανόητη κουλτούρα, μερικές φορές πιστή στο καθεστώς λόγω ενός οικείου μικροαστικού πατριωτισμού, πιο συχνά σε μια κρυφή πολεμική και προκλητική στάση. Σήμερα μερικά από τα μνημεία της εποχής  είναι στη μόδα, στα οποία ορισμένες μέτριες προσωπικότητες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας καυχιούνται ότι έκαναν καριέρα ως Φασίστες χωρίς να είναι στην πραγματικότητα. Η κακή πίστη αυτών των άθλιων μορφών είναι εμφανής, αλλά, ανάμεσα σε τόσα ψέματα, μια αλήθεια παραμένει: η «Φασιστική Κουλτούρα», η επίσημη των Littoriali της νεολαίας, πίσω από μια πρόσοψη κολακευτικών αφιερωμάτων στον Ντούτσε, στο καθεστώς, στην Αυτοκρατορία, παρέμεινε ένα μείγμα «πατριωτικού» σοσιαλισμού, «εθνικού» φιλελευθερισμού και «ιταλικού» καθολικισμού.

Με την πτώση της ταυτότητας Ιταλίας - Φασισμού, η παραδοσιακή έννοια της πατρίδας κατέρρευσε το 1943, οι «πατριώτες» σοσιαλιστές έγιναν σοσιαλκομμουνιστές, οι «εθνικοί» φιλελεύθεροι μόνο εθνικοί και οι «Ιταλοί» καθολικοί έγιναν χριστιανοδημοκράτες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο οπορτουνισμός συνέβαλε σε αυτή τη γενική φυγή, αλλά είναι βέβαιο ότι αν ο Φασισμός είχε κάνει κάτι για να δημιουργήσει μια κουλτούρα της Δεξιάς, μια απόρθητη ιδεολογική ακρόπολη, κάτι θα είχε μείνει όρθιο.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός βρέθηκε να λειτουργεί σε καλύτερη βάση. Η κουλτούρα της γερμανικής Δεξιάς είχε πίσω της μια σειρά από ονόματα με κύρος, ξεκινώντας από τους πρώτους ρομαντικούς μέχρι τον Νίτσε. Ο ίδιος ο Γκαίτε άφησε κατηγορηματικά λόγια δυσπιστίας για τη φιλελεύθερη αγάπη της εποχής του. Επιπλέον, μεταξύ του '18 και του '33, άνθισε στη Γερμανία η λεγόμενη «Συντηρητική Επανάσταση» με συγγραφείς ευρωπαϊκής φήμης: τον Oswald Spengler και τον Ernst Junger, Othmar Spann και Moeller van den Bruck, Ernst von Salomon και Hans Grimm είναι γνωστά ονόματα ακόμη και εκτός γερμανικών συνόρων. Ο ίδιος ο Thomas Mann είχε δώσει με τις Θεωρήσεις του μια αντιπολιτική μια θεμελιώδης συμβολή στην υπόθεση της Γερμανικής δεξιάς.

Κι εδώ, όμως, ο μύθος του «λαού» πήρε το χέρι των κυβερνώντων και οι Gleichschaltung φίμωσαν κάθε κριτική, ακόμη και εποικοδομητική. Αλλά, απέναντι στον Φασισμό, ο Εθνικοσοσιαλισμός είχε την εξυπνάδα να εξαναγκάσει την ουδέτερη κουλτούρα να παραδοθεί. Αυτό, πολύ περισσότερο από το Ιταλικό καθεστώς, είχε τη συνείδηση ​​ότι αντιπροσώπευε ένα αυθεντικό όραμα του κόσμου, βίαια εχθρικό σε όλη τη σήψη και τις στρεβλώσεις της σύγχρονης Ευρώπης. Η έκθεση της εκφυλισμένης τέχνης, το κάψιμο των βιβλίων είχαν, αν μη τι άλλο, ένα ιδανικό επαναστατικό νόημα, ένα χαρακτήρας ανοιχτής εξέγερσης ενάντια στα φετίχ ενός κόσμου σε αποσύνθεση.

Αλλά και εδώ υπήρχε μια υπερβολή. Μαινόμαστε ενάντια σε χαρακτήρες που θα μπορούσαν επίσης να μείνουν μόνοι, όπως ο Benn και ο Wiechert, ενώ με τη σειρά τους οι ιεροεξεταστές έδειξαν ελαττώματα Λαϊκιστών  και Ιακωβίνών. Υπάρχει ένα φυλλάδιο με τίτλο «An die Dunkelmànner unserer Zeit», ("Στους σκοταδιστές της εποχής μας") στο οποίο ο Ρόζενμπεργκ απαντά στους Καθολικούς επικριτές του «Μύθου» του με μια χυδαιότητα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει στον Βολταίρο ή τον Anatole France.

Ωστόσο, ήταν σε ένα Εθνικοσοσιαλιστικό περιβάλλον που το φιλόδοξο έργο σχεδιάστηκε για τη δημιουργία ενός «Weltanschaulicher Stosstrupp», ενός «στρατευμένου πολεμικού σώματος στο πεδίο της παγκόσμιας όρασης» για να ανοίξει ένα πέρασμα στον γκρίζο ορίζοντα της ουδέτερης και αστικής κουλτούρας. Και η ίδια η αντίληψη των SS, η υπέρβαση του απλού Γερμανικού πατριωτισμού στον μύθο της Άριας Φυλής, η σύλληψη του Κράτους ως ενός ανδροπρεπούς Τάγματος (Ordensia - atsgedanke), η ιδέα μιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας του Γερμανικού έθνους, τοποθετούν τον Εθνικοσοσιαλισμό στην πρώτη γραμμή στη διατύπωση των ιδεολογικών περιεχομένων μιας καθαρής Δεξιάς.

Ενδείξεις για μια νέα κουλτούρα της Δεξιάς

Τι προβλήματα ανακύπτουν για όσους θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της κουλτούρας της Δεξιάς; Πρώτα απ 'όλα, απαιτείται μια σωστή προσέγγιση στο πρόβλημα. Και η πρώτη συμβολή σε αυτή την προσέγγιση είναι ο ορισμός των σχέσεων μεταξύ της Δεξιάς και του πολιτισμού. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι, για τον άνθρωπο στα δεξιά, οι πολιτιστικές αξίες δεν καταλαμβάνουν την υψηλή θέση στην οποία τις ανεβάζουν συγγραφείς με ορθολογικό υπόβαθρο.

Για τον αληθινό δεξιό άνθρωπο, πριν από τον πολιτισμό έρχονται οι γνήσιες αξίες του πνεύματος που βρίσκουν έκφραση στον τρόπο ζωής των αληθινών αριστοκρατών, στους στρατιωτικούς οργανισμούς, στις θρησκευτικές παραδόσεις που είναι ακόμη ζωντανές και λειτουργούν. Πρώτα υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος ύπαρξης, μια ορισμένη ένταση προς ορισμένες πραγματικότητες, μετά ο απόηχος αυτής της έντασης με τη μορφή της φιλοσοφίας, της τέχνης. Σε έναν παραδοσιακό πολιτισμό, σε έναν κόσμο της δεξιάς, το ζωντανό πνεύμα έρχεται πρώτα και μετά ο γραπτός λόγος. Μόνο ο αστικός πολιτισμός, που γεννήθηκε από τον σκεπτικισμό του Διαφωτισμού, μπορούσε να σκεφτεί να αντικαταστήσει το ηρωικό και ασκητικό πνεύμα με τον μύθο του πολιτισμού, τη δικτατορία των φιλοσόφων.

Ο δημοκράτης έχει την λατρεία του προβληματικού, της διαλεκτικής, της συζήτησης και ευχαρίστως θα μετέτρεπε τη ζωή σε καφενείο ή κοινοβούλιο. Για τον άνθρωπο της δεξιάς, αντίθετα, η πνευματική έρευνα και η καλλιτεχνική έκφραση αποκτούν νόημα μόνο ως επικοινωνία με τη σφαίρα του όντος, με κάτι που - όπως κι αν συλληφθεί - δεν ανήκει πλέον στη σφαίρα της συζήτησης αλλά στη σφαίρα της αλήθειας. Ο αληθινός δεξιός άνδρας είναι ενστικτωδώς ομόθρησκος όχι με την απλή λατρευτική έννοια του όρου, αλλά επειδή μετράει τις αξίες του όχι με το μέτρο της προόδου αλλά με αυτό της αλήθειας. «Το να είσαι συντηρητικός - έγραψε ο Moeller van den Bruck - δεν σημαίνει να εξαρτάσαι από το άμεσο παρελθόν, αλλά να ζεις σε αιώνιες αξίες».

Ο Δεξιός πολιτισμός και η τέχνη δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι ο ναός, αλλά μόνο ο προθάλαμος του ναού. Η ζωντανή αλήθεια είναι πιο πέρα. Εξ ου και μια ορισμένη δυσπιστία για τον γνήσιο άνθρωπο του δικαιώματος προς τον σύγχρονο πολιτισμό, μια απρόσωπη περιφρόνηση για τον απλό λαό των συγγραφέων, των δημοσιογράφων. Θυμηθείτε τα λόγια του Νίτσε: «Κάποτε η σκέψη ήταν Θεός, μετά έγινε άνθρωπος, τώρα έγινε πληβείος. Άλλος ένας αιώνας αναγνωστών και το πνεύμα θα σαπίσει και θα βρωμήσει». Ο Χοσέ Αντόνιο συνέστησε στους Φαλαγγίτες του το «ασκητικό και στρατιωτικό αίσθημα της ζωής».

Τούτου λεχθέντος, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο έργο της εμψύχωσης μιας δεξιάς κουλτούρας. Στόχος, όπως είπαμε, είναι η κατασκευή ενός οράματος για τον κόσμο που εμπνέεται από αξίες άλλες από αυτές που κυριαρχούν σήμερα.

Όχι θεωρία ή φιλοσοφία, αλλά «κοσμοθεωρία». Αυτό αφήνει μεγάλο περιθώριο ελευθερίας για συγκεκριμένες ρυθμίσεις. Μπορείτε να εργαστείτε για να δημιουργήσετε μια δεξιά κοσμοθεωρία τόσο από την Καθολική όσο και από την «νεοειδωλολατρική» πλευρά, τόσο προβάλλοντας τον μύθο του Novalis της Ευρώπης - Χριστιανισμού όσο και υποστηρίζοντας την Ευρώπη - Άρια ταυτότητα. Ένα σεμνό αλλά ενδιαφέρον παράδειγμα αυτού του concordia discors μας προσφέρουν τα νεανικά περιοδικά του πρώιμου νεοφασισμού. Και φυσικά ότι νέο  από την πλευρά των Εβολιανών που συνέβαλαν όχι λίγο σε μια διαδικασία αναθεώρησης ορισμένων αστικών και πατριωτικών μύθων, χαρακτηριστικών της παλιάς Δεξιάς.

Τα χρωστούσαν όλα ή σχεδόν όλα σε αυτόν που μπορεί κάλλιστα να οριστεί ο δάσκαλος της νεοφασιστικής νεολαίας: τον Julius Evola. Χωρίς βιβλία όπως το «Όρθιοι στα ερείπια» και το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» δεν θα ήταν δυνατό να διατηρηθεί ένας πολιτιστικός χώρος ελεύθερος στα δεξιά. Αλλά ο Evola είναι μια τεράστια μορφή και η δουλειά του βρίσκεται τώρα πίσω του. Χρειάζονται νέες δημιουργικές δυνάμεις ή τουλάχιστον ένα έργο έξυπνης διάδοσης. Οι συγκεκριμένοι τομείς της ιστορίας, της φιλοσοφίας, της μη μυθοπλασίας πρέπει να καλλιεργηθούν. Κάτι πρέπει να δοκιμαστεί σε επίπεδο τέχνης. Όχι για το τίποτα ο Evola συνέκρινε την παράδοση με μια φλέβα που χρειάζεται αμέτρητα τριχοειδή αγγεία  για να μεταφέρει αίμα σε όλο το σώμα.

Οδηγίες για μια νέα Δεξιά κουλτούρα

Ποια θα μπορούσαν να είναι τα καθήκοντα μιας Πολιτιστικής δεξιάς; Στο πεδίο της κοσμοθεωρίας, ο ορισμός μιας οργανικής, και όχι μηχανικής, ποιοτικής και μη ποσοτικής σύλληψης, ενός Ganzheitslehre (ολιστική διδασκαλία ), για το οποίο υπάρχει ένα σύνολο μια σειρά ορόσημων από τον Schelling έως τον Othmar Spann. Αλλά και ορισμένα σκέλη του ιδεαλισμού - καθαρισμένα από μια ορισμένη ιστορικιστική μυθολογία - μπορούν να αποτελέσουν σημεία αναφοράς κατά του νεομαρξισμού και του νεοδιαφωτισμού. Από τον Hegel της Φιλοσοφίας του Δικαίου μέχρι τον καλύτερο Gentile, ορισμένα στοιχεία μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Δεν πρέπει να παραλειφθεί η κριτική της επιστήμης και η μαθηματική σύλληψη του σύμπαντος, στην οποία τόσο η κριτική της έννοιας του νόμου της φύσης από έναν Boutroux, όσο και ακόμη και το «Yélan vital» του Bergson μπορούν να χρησιμεύσουν ως στοιχεία για μια μη μαθηματική αντίληψη, αλλά εθελοντική και πνευματιστική του σύμπαντος.

Επομένως, υπάρχουν πολλά σημεία αναφοράς σε αυτόν τον τομέα. Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μια κοσμοθεωρία πρέπει επίσης να διατυπωθεί με λογικούς και όχι μόνο μυθικούς όρους. Η σημασία ενός Evola σε σύγκριση με έναν Guénon είναι ότι έχει πίσω του μια Θεωρία και μια Φαινομενολογία του Απόλυτου Ατόμου, δηλαδή μια πραγματική σκέψη, ύψιστης συνέπειας και ακρίβειας. Σε μια εποχή κυρίαρχου ορθολογισμού, δεν μπορούμε να περιμένουμε να αποδεχθούμε έναν «παραδοσιακό» που παρουσιάζεται με περισσότερους ή λιγότερους όρους ως Φιντεισμός.

Ένας δεύτερος τομέας είναι αυτός της ανθρωπολογίας. Ανθρωπολόγοι όπως ο Αμερικανός Jensen (Η κληρονομικότητα της νοημοσύνης) και ο Άγγλος Eysenck (Φυλή, Ευφυΐα και Εκπαίδευση) έχουν αναλύσει το πνευματικό χάσμα μεταξύ λευκών και μαύρων, επισημαίνοντας κληρονομικούς παράγοντες .  Ένας άλλος Αμερικανός, ο Carleton S. Coon στο βιβλίο του «The origin of races» - που θεωρείται η πιο σημαντική μελέτη για την προέλευση του ανθρώπου μετά από αυτές του Δαρβίνου - έδειξε πώς οι ανθρώπινες φυλές δεν έχουν κοινό πρόγονο αλλά έχουν ξεπεράσει χωριστά το κατώφλι της κυριαρχίας. Πρόκειται για θεμελιώδεις δηλώσεις, τις οποίες τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπαθούν να αγνοήσουν, αλλά τις οποίες μια Δεξιά δεν μπορεί να αγνοήσει λόγω των συνεπειών τους κατά της ισότητας.

Στο περιθώριο της επιστήμης βρίσκεται ένα από τα πιο συζητημένα θέματα σήμερα: η οικολογία. Λοιπόν, θα ήταν παράλογο για τη Δεξιά να εγκαταλείψει αυτό το θέμα προς τα αριστερά όταν όλο το απόλυτο νόημα της μάχης της ταυτίζεται ακριβώς με τη διατήρηση των διαφορών και ιδιαιτεροτήτων που είναι απαραίτητες για την πνευματική ισορροπία του πλανήτη, την διατήρηση των οποίων η προστασία το φυσικό περιβάλλον είναι ένα μέρος.

Επίσης εκείνο της Ιστορίας είναι ακόμη ένα θέμα , βίαια χτυπημένο από την αριστερά. Η απόδειξη ότι η Δεξιά είναι ενάντια στην «αίσθηση της ιστορίας» είναι ένα από τα φθηνότερα μέσα απαξίωσης της στα μάτια μιας εποχής έτοιμης να ανταλλάξει την τεχνική πρόοδο με την απόλυτη πρόοδο. Πρώτα απ' όλα, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί χώρος για μια μη τετριμμένη εξελικτική αντίληψη της ιστορίας. Ένας Oswald Spengler, ένας Toynbee, ένας Giinther, ένας Altheim μπορούν να προσφέρουν σημεία αναφοράς.

Στην αντίληψη της ιστορίας ως μηχανικής «προόδου» πρέπει να αντιταχθεί ένα ιστορικό όραμα που γνωρίζει περιόδους ανάπτυξης και περιόδους εξέλιξης. Γενικά, δεν υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά μόνο μια ιστορία των διαφορετικών γενεαλογικών γενεών και πολιτισμών, για παράδειγμα μια ιστορία της Ευρώπης ως η δημιουργία των ινδοευρωπαϊκών γενεαλογικών γενεών μέσω των προϊστορικών, ελληνορωμαϊκών και μεσαιωνικών κύκλων. Αυτή η αντίληψη για έναν ευρωπαϊκό «πολιτισμό» είναι επίσης που μας βοηθά να κατανοήσουμε την πιο πρόσφατη ιστορία. Όλη η δεξιά ιστοριογραφία από τον 19^ο αιώνα και μετά ήταν γραμμένη σε εθνικό και εθνικιστικό πνεύμα. Αυτό το σχήμα δεν ήταν μεθοδολογικά λάθος, αλλά στενό. Έδειξε τα όρια του όταν ο Φασισμός παρουσιάστηκε ως ευρωπαϊκό κίνημα για την αναδιάρθρωση ολόκληρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ο τομέας της τέχνης αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς. Εδώ η σαφήνεια των κατευθυντήριων γραμμών δεν αρκεί, αλλά είναι απαραίτητο να ενσωματωθούν οι «σωστές» θέσεις με αυτό το αλάθητο του γούστου που δίνει καλλιτεχνική αρχοντιά σε μια αίσθηση του κόσμου. Τι είναι η δεξιά τέχνη; Δεν πρόκειται απλώς για τη δημιουργία καλών μυθιστορημάτων ή ποιημάτων που διαφέρουν ως προς το περιεχόμενο, αλλά για την έκφραση μιας διαφορετικής υφολογικής έντασης. Υπάρχουν βιβλία των συγγραφέων «δεσμευμένων» προς τα δεξιά στα οποία δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί αυτή η νέα διάσταση. Αντίθετα, μπορεί να εμφανιστεί σε λιγότερο αφοσιωμένους συγγραφείς.

Δείτε, για παράδειγμα το βιβλίο «Στα μαρμάρινα βράχια» του Junger. Αυτός ο συγγραφέας, αν σε κάποια περίοδο ήταν πολύ κοντά στον Εθνικοσοσιαλισμό, αργότερα αποσπάστηκε από αυτόν υιοθετώντας κριτικές στάσεις. Αλλά δύσκολα θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι πιο «σωστό» από αυτό το παραμύθι: η αριστοκρατική απροσωπία της αφήγησης, το άψογο και αστραφτερό ύφος, η απουσία έστω και της παραμικρής νιφάδας αστικού ψυχολογισμού καθιστούν δύσκολο να ξεχαστεί το μοντέλο. Γενικά, αυτοί οι χαρακτήρες βρίσκονται σε όλα τα καλύτερα έργα του Junger.

Αλλά ένα «δεξιό» καλλιτεχνικό συναίσθημα μπορεί επίσης να εμψυχώσει ένα αραιό, φτωχό, «νατουραλιστικό» υλικό. Έτσι τα μυθιστορήματα του Νορβηγού Hamsun, κυρίως ιστορίες χωρικών του Βορρά: ψαράδες, ναυτικοί, αγρότες. Κι εδώ, έστω και με ήσσονος σημασίας τόνο, σταθερή και μετρημένη αξιοπρέπεια και - ταυτόχρονα - μυθικό στοιχείο στα γεγονότα αυτών των απλών ψυχών που παλεύουν ενάντια στη μοίρα στη μαγνητική ατμόσφαιρα του βόρειου τοπίου. Εδώ πρέπει να περιοριστούμε σε μερικά παραδείγματα, τα πρώτα που μας έρχονται στο μυαλό. Αλλά ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι θέλαμε να πούμε και να ενσωματώσει αυτές τις υποδείξεις με την ευαισθησία και τις γνώσεις του.

Και ερχόμαστε σε μια δευτερεύουσα τέχνη, τον κινηματογράφο. Εδώ, επίσης, θα κάνουμε μερικές διάσπαρτες αντανακλάσεις που μπορούν να χρησιμεύσουν για να πλαισιώσουν το πρόβλημα. Ο καθένας μπορεί να δει ότι η Πολιορκία του Αλκαζάρ είναι μια καλή Φασιστική προπαγανδιστική ταινία. Αλλά, αυστηρά μιλώντας, ένα αντιφασιστικό έπος θα μπορούσε επίσης να είχε γίνει με την ίδια γλώσσα. Από την άλλη, υπάρχουν μερικά πλάνα του κομμουνιστή Εβραίου Eisenstein (έχουμε στο μυαλό μας κάποια καρέ του Ιβάν του Τρομερού) που λόγω του εθνικιστικού και αυταρχικού μυστικισμού τους δεν μπορούν να μην χαρακτηριστούν «δεξιοί». Έτσι είναι γνωστό ότι ο Fritz Lang, ο σκηνοθέτης των Nibelungs, ήταν ένας πεπεισμένος κομμουνιστής που εγκατέλειψε τη Γερμανία με την έλευση του Χίτλερ. Λίγες όμως ταινίες καταφέρνουν να εκφράσουν περισσότερα από το αριστούργημα του το ηρωικό, μυθικό και παγανιστικό Stimung της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Και ο Γκαίμπελς έδειξε αξιοσημείωτη ευφυΐα όταν σκέφτηκε αυτόν να σκηνοθετήσει την ταινία του Συνεδρίου της Νυρεμβέργης.

Άλλο παράδειγμα: ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Αυτός ο συγγραφέας σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "φασίστας" (αν και οι κομμουνιστές προσπάθησαν κάποτε). Υπάρχει όμως μια δύναμη σε κάποια έργα του συμβολική, η οποία - μεταφερόμενη από την τέχνη στον κοινωνικό τομέα -  δεν μπορεί να μην ασκεί ορισμένες, ακριβείς προτάσεις που οι αντίπαλοι ευχαρίστως θα όριζαν «παράλογο και φασιστικό». Σας παρουσιάζουμε μερικές λήψεις από το «The Seventh Seal». Θυμηθείτε τα μυθικά και πανηγυρικά τοπία, την παρουσία του αόρατου στην καρδιά του ορατού, το δράμα του ήρωα. Εδώ δεν θέλουμε να διώξουμε κανένα πολιτικό μήνυμα, αλλά η εντύπωση που αποκομίζει ο θεατής από το σύνολο κάθε άλλο παρά «δημοκρατική», «κοινωνική» και «ανθρωπιστική». Φυσικά και εδώ αποφασίζει το ένστικτο. Όποιος είναι αληθινά δεξιός, που εσωτερικά χαρακτηρίζεται από ορισμένες αξίες, από ένα ιδιαίτερο ήθος, θα μπορέσει αμέσως να διακρίνει τις καλλιτεχνικές εντυπώσεις που ανήκουν στον κόσμο του. Η αισθητική προέρχεται από το αισθάνομαι, μια γνώση από την άμεση αίσθηση.

Οι σκέψεις που γίνονται εδώ δεν είναι συστηματικές. Θέλουν απλώς να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, όχι να το ορίσουν. Από την άλλη πλευρά, οι οδηγίες είναι επίσης επαρκείς σε αυτόν τον τομέα και γενικές. Πέρα από αυτά ο καθένας πρέπει να προχωρήσει με τις γνώσεις και τις ικανότητες του. Λίγες υποδείξεις είναι αρκετές για να ανιχνεύσουμε τις γραμμές ανάπτυξης μιας δεξιάς κουλτούρας. Αλλά αυτός ο αφηρημένος προσανατολισμός θα αρχίσει να διαμορφώνεται όταν τα άτομα αρχίσουν να γράφουν  να πράττουν και να δημιουργούν.

Franco Ferraresi - Φρέντα, ο αιρετικός ερμηνευτής του Έβολα: απόσπασμα από το άρθρο «Οι θεωρητικο-δογματικές αναφορές της Ριζοσπαστικής Δεξιάς* στην Ιταλία», 1986, Mots no 12

Franco Ferraresi - Φρέντα, ο αιρετικός ερμηνευτής του Έβολα

Απόσπασμα από το άρθρο: «Οι θεωρητικο-δογματικές αναφορές της Ριζοσπαστικής Δεξιάς* στην Ιταλία», 1986, Mots no 12

Με αφορμή την αναμενόμενη έκδοση της χρονιάς, που δεν είναι άλλη από την κυκλοφορία του ριζοσπαστικού έργου «Η Διάλυση του Συστήματος» - «La Disintegrazione del Sistema» (1969), του διανοητή και ακτιβιστή της «Τρίτης Θέσης» Franco Freda δημοσιεύουμε σήμερα το παρακάτω άρθρο.

Μετάφραση: Nero Valois 

* Ο όρος Δεξιά δεν έχει καμιά νοηματική σχέση με την ελληνική πραγματικότητα αφού στην Ευρώπη σηματοδοτεί την ριζοσπαστική σκέψη όλων των «νεοφασιστικών» ρευμάτων που πολέμησαν τα ισοπεδωτικά κηρύγματα του Διαφωτισμού.  

Το αδιέξοδο του συστήματος, που φάνηκε ότι συνέβη στην Ιταλία στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 (η κυβέρνηση το ονόμασε «εθνική αλληλεγγύη»), πυροδότησε  τις διαμαρτυρίες όσων ένιωθαν αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι. Οι «νέες ανάγκες» εμφανίστηκαν με τα «νέα επαναστατικά υποκείμενα» που ήταν αδύνατον να περιοριστούν μόνο στον αγώνα των εργατών. Ο αγώνας κατά της καταστολής και της περιθωριοποίησης μετατράπηκε σε μια δραστική αντιπαράθεση που καλωσόρισε στο εξής τις δυνάμεις της αριστεράς ενάντια σε ένα «παλάτι» (Palazzo). 

Η αποβολή του γραμματέα της CGIL, Λουτσιάνο Λάμα, από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης είναι το επεισόδιο που χαράσσει νέες γραμμές ανάπτυξης δυνάμεων και σύγκρουσης. Σε αυτή την φάση, η ριζοσπαστική δεξιά επεξεργάζεται μια ερμηνεία σε πολλές πτυχές ανάλογη της ριζοσπαστικής αριστεράς, ανακτώντας, τουλάχιστον εν μέρει, όργανα ανάλυσης και κλειδιά για την ερμηνεία από την τελευταία, μέχρι το σημείο να καταλήξει στην υπόθεση μιας κοινής στρατηγικής γραμμής: η άμεση κοινή γραμμή είναι ίδια και για τους δυο, η καταστροφή του αστικού συστήματος. 

Το κύριο μεταπολιτικό σημείο αναφοράς αυτής της ανάλυσης είναι το δεύτερο από τα Εβολιανά πολιτικά «μεγάλα κείμενα», το «Καβαλικεύοντας την Τίγρη», στην πιο ριζοσπαστική από τις πιθανές αναγνώσεις του, που προτάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 από τον Φράνκο Φρέντα. Η κύρια ιδέα του «Καβαλικεύοντας την Τίγρη», αυτή της Απολίτειας [κεφ. VI], υπόκειται σε δύο τουλάχιστον αναγνώσεις: η πρώτη, αποκλειστικά επικεντρωμένη στην εσωτερική διάσταση, οδηγεί σε πλήρη αποχή από κάθε μορφή πολιτικής δράσης. 

(Για πρώτη φορά στα ελληνικά, μεταφράζεται από τις εκδόσεις «Λόγχη» το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβαλικεύοντας την τίγρη», σε μετάφραση Αθανασίου Νοτόπουλου. Παρότι ο Έβολα έγραψε το βιβλίο αυτό λίγα χρόνια μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο στις προτάσεις του και στις προοπτικές που μπορεί να λάβει. Προτείνονται σε αυτό το πόνημα δρόμοι για την επαναπρόσληψη των παραδοσιακών αρχών μέσω μεταπολιτικών δρόμων, η αναζήτηση ενός εσωτερικού προσανατολισμού από τον άνθρωπο που δίνει νόημα στην ζωή και στην ύπαρξη. Κρίνεται η αποϊεροποιήση του σύγχρονου κόσμου και η έλλειψη υπερβατικού και παραδοσιακού οράματος. Ταυτόχρονα προτείνεται ως τρόπος αντίστασης το καβαλίκεμα της τίγρης, μια πρόκληση εσωτερικής απελευθέρωσης που οδηγεί στην αφύπνιση. Ένα σημαντικό έργο που ανοίγει νέους δρόμους στην σκέψη αλλά και στην ενεργό συμμετοχή) 

www.logxi.com

Η δεύτερη ερμηνεύει την Απολίτεια ως άρνηση να ενταχθεί κανείς στο σημερινό πολιτικό σύστημα και έτσι να προσκολληθεί στις συνιστώσες που το δημιουργούν (Αντι-παράδοση) και προτείνει μια εξοργισμένη πολιτική εμπλοκή υπό τη μορφή μιας πολιτοφυλακής, «τον ηρωικό τρόπο, «τον Ιερό Πόλεμο» ως το πολυτιμότερο και πιο αυθεντικό όργανο της πνευματικής πραγμάτωσης. 

Αυτή είναι λοιπόν η γραμμή που πρότεινε ο Φρέντα στο «μανιφέστο» που υπήρξε το πιο καθοριστικό στη ριζοσπαστική δεξιά (βλέπε «Η Διάλυση του Συστήματος). Το σημείο αφετηρίας του είναι μια βίαιη επίθεση στην έννοια της Ευρώπης, που ανατρέπει ολόκληρη την πολιτική πνευματική κληρονομιά της σύγχρονης Δύσης: 

«Η Ευρώπη είναι ένα παλιoθήλυκο που εκπορνεύτηκε σε όλους τους οίκους ανοχής και έχει προσβληθεί από όλες τις ιδεολογικές λοιμώξεις - από εκείνες των εξεγέρσεων των μεσαιωνικών κομμούνων μέχρι εκείνες των αντιαυτοκρατορικών εθνικών μοναρχιών. Από τον Ιλλουμινισμό στον Ιακωβινισμό, στον Τεκτονισμό, στον Ιουδαϊσμό, στον Σιωνισμό, στον Φιλελευθερισμό, στον Μαρξισμό. Μια πόρνη, της οποίας η μήτρα συνέλαβε και γέννησε την αστική επανάσταση και την προλεταριακή εξέγερση: της οποίας η ψυχή κυριεύτηκε από τη βία των εμπόρων και την εξέγερση των σκλάβων. Και εμείς, αυτή τη στιγμή, θα θέλαμε να το εξαργυρώσουμε;» 

(βλ. Η Διάλυση του Συστήματος)

Το αποτέλεσμα αυτής της Ευρώπης είναι ένας κόσμος εντελώς «άλλος» σε σχέση με αυτόν της Παράδοσης: είναι ο αστικός, καπιταλιστικός κόσμος, που κυριαρχείται από την οικονομική εξουσία και από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το ίδιο το κράτος είναι ο πολιτικός χώρος που είναι εκχωρημένος μόνο στην αστική τάξη, της οποίας η μοναδική λειτουργία είναι η υπεράσπιση της αστικής οικονομίας (εδώ το δάνειο από τα εργαλεία της μαρξιστικής ανάλυσης είναι ρητό και δηλωμένο). 

Σε αυτό ο Φρέντα αντέταξε στην ιδέα της «αληθινής πολιτείας» (vero stato), ως απόλυτης πραγματικότητας, αξιών που υπερβαίνουν τις ενδεχόμενες ιστορικές πραγματοποιήσεις (η Εβολιανή έμπνευση είναι εμφανής εδώ). Αυτή η αντίληψη είναι η πηγή έμπνευσης για το «Λαϊκό Κράτος» που προτείνει ο Φρέντα σε ένα αρθρωμένο και αναλυτικό έργο, του οποίου οι μόνες σχετικές ενδείξεις εξωτερικής πολιτικής μπορούν να επαναληφθούν εδώ, λόγω των συνεπειών που έχουν στις γενικές στρατηγικές επιλογές («το πεδίο της μάχης») της ακροδεξιάς: 

«Η καταγγελία του Ατλαντικού Συμφώνου και της στρατιωτικής του οργάνωσης, ως και η ρήξη των σχέσεων που συνδέουν την Ιταλία σήμερα με τις νεοκαπιταλιστικές δομές (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα κ.λπ …) πρέπει να προκαλέσει την ενεργό ένταξη του Λαϊκού Κράτους στη σφαίρα των κρατών που αρνούνται να παγιδευτούν από την πολιτική των ιμπεριαλιστικών μπλοκ εξουσίας. Το Λαϊκό Κράτος θα συνάψει συμμαχίες με όλα τα αυθεντικά αντικαπιταλιστικά κράτη και θα ευνοήσει σε διεθνές επίπεδο κινήματα πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και τους ρεβιζιονιστές συνενόχους του».

Αυτός ο τύπος κατάφασης, όπως οι επανειλημμένες δηλώσεις συμπάθειας προς τον Kινεζικό κομμουνισμό λόγω του νηφάλιου, Σπαρτιατικού, πολεμικού στυλ που τον χαρακτηρίζει (εκτός από τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα) βρίσκεται στη βάση της φόρμουλας των «ναζί-μαοϊκών» με την οποία συχνά χαρακτηρίζονται οι θεωρίες του Φρέντα . Αυτό αποτελεί τη βάση ενός από τα πιο σημαντικά αποσπάσματα της διαδρομής του Φρέντα, την υπόθεση της αλληλεγγύης με την αριστερά.  

Δεν είναι μόνο μια θεωρητική υπόθεση, αλλά μια πραγματική στρατηγική πρόταση «κοινού αγώνα», που ο Φρέντα απευθύνει «σε αυτούς που αρνούνται ριζικά το σύστημα, που βρίσκονται πέρα από την παραδοσιακή αριστερά, με τη βεβαιότητα ότι ακόμη και με αυτούς θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε μια πιστή ενότητα δράσης ενάντια στην αστική κοινωνία».

«Είναι καλά κατανοητό, πως είναι ξένοι προς τις μεταφυσικές προϋποθέσεις, δεν επιδιώκουν τον μύθο της «αληθινής πολιτείας», τις υπεράνθρωπες, μεταπολιτικές, μεταϊστορικές κατευθύνσεις μιας ανώτερης «πραγματικότητας»: αλλά στη χρονική ιστορική τάξη, ο στόχος τους είναι ίδιος, η καταστροφή του αστικού συστήματος. Γι' αυτό πρέπει να εγκαινιαστεί μια συνεκτική ενότητα δράσης με όλες τις δυνάμεις που συμμετέχουν στον αγώνα για την εξάλειψη του συστήματος, αποκηρύσσοντας νομικιστικές και μεταρρυθμιστικές τακτικές και κάθε ένοχο δισταγμό πριν από τη χρήση όλων των μέσων, δραστικών και αποφασιστικών, που μόνο η βία κατέχει».