Για το θέμα των εμπρησμών πολλά έχουν γραφτεί στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο και ακόμα περισσότερα έχουν γίνει γνωστά στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Μετά από αυτή την τραγωδία είναι έντονο το ενδιαφέρον να αναζητηθούν οι ένοχοι αυτοί της συμφοράς , να αποκαλυφτούν άμεσα , και να δοθούν απαντήσεις σε αρκετά ερωτήματα.
Υπήρξε έντονη η επιθυμία συντρόφων που στηρίζουν την προσπάθεια του ΜΑΥΡΟΥ ΚΡΙΝΟΥ να γράψουν κάποια άρθρα για αυτό το θέμα. Θα ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες δύο κείμενα συντρόφων τους οποίους και ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο τους. Οι απόψεις στα δύο αυτά κείμενα δεν ταυτίζονται και αυτό είναι λογικό αφού ο καθένας διατηρεί την δική του οπτική γωνία στα δραματικά γεγονότα. Επισημαίνουμε ότι ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ αποτελεί ελεύθερο βήμα έκφρασης για τον οποιονδήποτε θα ήθελε να εκφράσει μέσω ενός κειμένου την άποψη του και τον προβληματισμό του για τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτής της εθνικής και κοινωνικής τραγωδίας.
Η συντακτική ομάδα του ΜΑΥΡΟΥ ΚΡΙΝΟΥ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στις οικογένειες των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας.
του Μαύρου Γάτου
Εδώ και πάνω από μία εβδομάδα η πατρίδα μας βιώνει μία τραγωδία που όμοιά της δεν έχει καταγραφεί ποτέ ξανά στα χρονικά. Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα σχεδόν 2.300.000 στρέμματα δασικών, χορτολιβαδικών και καλλιεργήσιμων εκτάσεων έγιναν στάχτη σε Πελοπόννησο και Εύβοια. 66 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους από την πύρινη λαίλαπα, 150 περίπου χωριά καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές, πάνω από 1.500 σπίτια καταστράφηκαν ολοσχερώς, πάνω από 73.000 χιλιάδες ζώα κάηκαν, όπως και χιλιάδες μελίσσια. Η χλωρίδα και η πανίδα του τόπου μας δέχτηκε ένα σχεδόν ανεπανόρθωτο πλήγμα. Αρχαιολογικοί χώροι μόλις και μετά βίας σώθηκαν (αρχαία Ολυμπία, Επικούρειος Απόλλων), ενώ κινδύνευσαν και εργοστάσια και υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας (Μεγαλόπολη, Λαύριο, Αλιβέρι, Δομοκός, Τρίπολη). Οι Έλληνες, και ιδίως οι κάτοικοι των πληγεισών περιοχών, νιώσαμε ότι η πατρίδα μας βάλλεται από μία αόρατη δύναμη, από μία τρομοκρατική επίθεση άνευ προηγουμένου, προβληματιζόμενοι για το τι μέλλει γενέσθαι.
Οπωσδήποτε υπεύθυνο για την καταστροφή αυτή είναι το πολιτικό κατεστημένο του τόπου μας, το οποίο μέσα από την ανευθυνότητα, την κομματικοκρατία και την αναξιοκρατία φρόντισε να διαλύσει τα πάντα. Έλλειψη συντονισμού, ολιγωρία στην έγκαιρη κατάσβεση των πυρκαγιών, ελλιπή και απαρχαιωμένα μέσα πυρόσβεσης, ανίκανη ηγεσία, έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, έλλειψη αντιπυρικών ζωνών, γενικότερη ανοργανωσιά, συνθέτουν ένα σκηνικό διάλυσης, για το οποίο η σημερινή κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες), είναι υπόλογη. Είναι ένοχη για τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος, του λαού και της πατρίδας μας. Ιδίως στη μεγάλη φωτιά της Πάρνηθας ξεσκεπάστηκε το «φιλολαϊκό» προσωπείο των κρατούντων, αφού αποκαλύφθηκε ότι τα πάντα γίνονται βορά στο βωμό της «ανάπτυξης». Το ελατόδασος και τα ελάφια κάηκαν, το καζίνο όμως σώθηκε! Όταν δε αργότερα κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν δυναμικά για τη σχεδιαζόμενη επέκταση του καζίνο «Μοντ Παρνές» στα καμένα, εντοπίστηκαν από ελικόπτερα της αστυνομίας, συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν βάναυσα. Αυτό είναι το «ελληνικό» κράτος, αυτή είναι η «δημοκρατία» μας.
Πίσω λοιπόν από τις πυρκαγιές κρύβονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα, των οποίων το πολιτικός κόσμος και το κράτος έχουν γίνει υπηρέτες. Είναι ενδεικτικό ότι σε καμένες δασικές εκτάσεις κατασκευάζονται τεράστιας κλίμακας οικοδομήματα και «αναπτυξιακά» έργα με την ανοχή του κράτους, ενώ δεν φαίνεται να είναι άσχετη με τα παραπάνω η σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 (περί δασών). Πέραν των πυρκαγιών που έχουν ως στόχο την οικοπεδοποίηση, υπάρχουν και άλλες με διαφορετικές αιτίες: εμπρησμοί από πυρομανείς, πυρκαγιές εξ αμελείας, από πυλώνες της ΔΕΗ, από πολύ υψηλές θερμοκρασίες, από κεραυνούς κτλ. Γενικότερα πάντως η ανθρώπινη δραστηριότητα, η οποία επεκτείνεται ολοένα και βαθύτερα μέσα στη φύση, είναι η κυρίως υπεύθυνη για την αποψίλωση του δασικού μας πλούτου.
Οι πρόσφατες ωστόσο πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και την Εύβοια, φάνηκε ότι έχουν μία ποσοτική και κυρίως ποιοτική διαφορά: έδωσαν την εντύπωση μίας πολύ καλά οργανωμένης «πολεμικής» ενέργειας, η οποία είχε ως στόχο να καταστρέψει τις υποδομές της χώρας μας, σπέρνοντας τον όλεθρο στους αγροτικούς πληθυσμούς της. Δεν είναι μόνο η άνευ προηγουμένου έκταση των πληγεισών περιοχών. Είναι και η μεθοδικότητα με την οποία πραγματοποιήθηκε η καταστροφή. Εμπρηστικοί μηχανισμοί τελευταίας τεχνολογίας, ταυτόχρονα σχεδόν ξεσπάσματα μεγάλης ισχύος πυρκαγιών σε διαφορετικά μέτωπα, σε σχετικά κοντινά μεταξύ τους σημεία ώστε να υπάρξει διασπορά και κατακερματισμός των πυροσβεστικών δυνάμεων, παραπλανητικές κλήσεις για πυρκαγιά στις πυροσβεστικές αρχές ώστε να χαθεί πολύτιμος χρόνος για την κατάσβεση, σε περιοχές μάλιστα όπου υπήρχαν βιομηχανικές και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, τουριστικού και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Όλα αυτά δεν μπορούν βεβαίως να θεωρηθούν τυχαία. Δεν είναι δυνατό να πιστέψουμε ότι η τεράστια αυτή καταστροφή αποτελεί έργο οικοπεδοφάγων ή κάποιων ψυχοπαθών, ούτε ότι τις φωτιές τις έβαλε το ΠΑΣΟΚ, οι αναρχικοί ή παπάδες. Αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν οι δράστες.
Εδώ πρόκειται για μία τεράστια οικονομική και οικολογική καταστροφή. Οι τεράστιες αποτεφρωμένες εκτάσεις που καπνίζουν ακόμα και μας θυμίζουν πεδία μαχών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν μπορούν να είναι απλώς το έργο κάποιων οικονομικών συμφερόντων. Το πλήγμα που δέχτηκε ο λαός και τόπος μας δεν είναι μόνον οικολογικό και οικονομικό, αλλά και κοινωνικό, πολιτικό και ψυχολογικό. Αγρότες που έχασαν το βιός τους μέσα σε λίγα λεπτά, θ’ αναγκαστούν να μεταναστεύσουν προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, αποτελώντας ένα νέο εξαθλιωμένο προλεταριάτο. Κάποιοι από αυτούς, ιδίως μεγαλύτερης ηλικίας, δεν θ’ αντέξουν την εικόνα της καμμένης γης τους και θα παραιτηθούν από τη ζωή. Φαίνεται ότι ορισμένοι κύκλοι θέλουν να πλήξουν την ελληνική αγροτική οικονομία και τον οικολογικό τρόπο ζωής στην ύπαιθρο και ν’ αποξενώσουν περαιτέρω τους Έλληνες από τη γη τους.. Τη θέση του απλού και αυτάρκη χωρικού με την κατσίκα και το φρέσκο γάλα του, θέλουν να πάρουν κάποιες πολυεθνικές με τα μεταλλαγμένα προϊόντα τους, οι οποίες και δεν επιθυμούν οικονομικά ανεξάρτητους γεωργούς και κτηνοτρόφους, αλλά υποδουλωμένους σε αυτές εξαθλιωμένους εργάτες γης. Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι παρόμοιο πλήγμα είχε δεχτεί το ελληνικό εμπόριο στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, όταν πολυκαταστήματα στην Αθήνα έγιναν παρανάλωμα του πυρός από άγνωστους ακόμη δράστες, κάτι που συνέβαλε στη σταδιακή επικράτηση του πολυεθνικού κεφαλαίου στην ελληνική αγορά (βλ. περιοδικό «Ρεσάλτο», τ. 20, Αύγουστος 2007).
Υπάρχει ωστόσο και μία άλλη παράμετρος, που δεν θα πρέπει να αγνοηθεί: οι γεωπολιτικές συγκυρίες και η θέση της χώρας μας, εν μέσω του ανταγωνισμού ΝΑΤΟ – Ρωσίας. Οι τελευταίες κινήσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σύσφιξης των σχέσεών της με τη Ρωσία και ιδίως η υπογραφή κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη έχουν θορυβήσει την Ουάσινγκτον, η οποία και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ματαιώσει την υλοποίησή της, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο μία ημέρα πριν από την υπογραφή να «προειδοποιήσει» την ελληνική πλευρά να μην προχωρήσει στην εν λόγω συμφωνία. Όπως μάλιστα έγραψε «έγκριτη» εφημερίδα, «ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παιχνίδι είναι μεγάλο και η χώρα μας μικρή. Η βιασύνη του Πούτιν και οι αντιδράσεις των Αμερικανών δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια σκληρή αναμέτρηση. Αυτονόητο είναι ότι χρειάζονται προσεκτικές αποφάσεις και ευέλικτες κινήσεις. Η Ελλάδα πρέπει να βγει κερδισμένη και να μη γίνει στόχος εκδικητικής μανίας, διότι όλοι γνωρίζουμε πλέον πως αντιδρούν οι μεγάλες δυνάμεις.» (http://www.ardin.gr/blog/).
Μία αποσταθεροποίηση της χώρας μας σε πολιτικό επίπεδο θα διευκόλυνε στην πραγμάτωση των αμερικανικών γεωστρατηγικών επιδιώξεων. Η άνοδος στην εξουσία περισσότερο πειθήνιων και ευθυγραμμισμένων με τις βουλές της Ουάσιγκτον εγχώριων πολιτικών (π.χ. Ντόρα Μητσοτάκη, Γιωργάκης Παπανδρέου) θα ευνοούσε την πολιτική της στην περιοχή, δεδομένης μάλιστα της ύπαρξης πλειάδας εκκρεμών ζητημάτων, όπου οι θέσεις των ΗΠΑ και της Ελλάδας διίστανται (π.χ. Κυπριακό, Κοσσυφοπέδιο, Ιράν κ.ά.). Οι πρόσφατες πυρκαγιές λοιπόν θα μπορούσαν να ενταχθούν στα πλαίσια μίας πιθανής αποσταθεροποίησης της χώρας ή ακόμη και εκβιασμών από την πλευρά της Ουάσινγκτον.
Όμως τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. έχουν επιδοθεί σ’ έναν αγώνα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης (όπως συνέβη και στην περίπτωση των τηλεφωνικών υποκλοπών), προσπαθώντας να μας πείσουν ότι οι πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν έργο εξωελλαδικών κύκλων. Η θέση αυτή, που επέχει θέση αξιώματος, προπαγανδίζετε σε όλα σχεδόν τα αστικά Μ.Μ.Ε., έντυπα και ηλεκτρονικά, κάτι που ασφαλώς εγείρει ερωτηματικά. Το αξιοπερίεργο ωστόσο είναι ότι και οι ανήκοντες στο χώρο της Αριστεράς έχουν στην πλειονότητά τους ταύτιση θέσεων με τους καθεστωτικούς μηχανισμούς προπαγάνδας, αναφορικά με τη ζήτημα της ύπαρξης ή μη «ασύμμετρης απειλής». Όχι μόνον οι διεφθαρμένοι «ροζ αριστεροί», αλλά και δυστυχώς κάποιοι ακέραιοι σταλινικοί, αρνούνται πεισματικά να δουν τα προφανή. Ο «προοδευτικός» κόσμος της χώρας μας είτε λόγω ιδεολογικής του ταύτισης με νεοταξικούς κύκλους, είτε λόγω της αδυναμίας του να απαλλαγεί από τις μαρξιστικές του παρωπίδες και να απεγκλωβιστεί από τις εμμονές του στη μονοδιάστατη οικονομοκεντρική οπτική και ερμηνεία των πάντων, εθελοτυφλεί. Δεν είναι δυνατό άνθρωποι που αγωνίζονται κατά τα άλλα κατά του ιμπεριαλισμού, να υποστηρίζουν με φανατισμό και με βεβαιότητα, ένεκα των «δογματικών» τους αγκυλώσεων, τη μη ανάμειξη των ιμπεριαλιστικών κύκλων στις τελευταίες καταστροφικές πυρκαγιές.
Καταγγέλλουν τα οικονομικά συμφέροντα που μπορεί να κρύβονται πίσω από την υπόθεση (π.χ. καταστροφή αγροτικής παραγωγής, οικοπεδοποίηση, Ιόνια οδός κ.ά.) και πολύ καλά κάνουν, όμως η προσέγγισή τους στο όλο ζήτημα είναι μάλλον μονόπλευρη και αποσπασματική. Μολονότι δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις περί «ξένου δακτύλου», οι ενδείξεις που διαθέτουμε είναι αρκετά ισχυρές, ώστε να προβληματιστούμε για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας. Δεν πάντως και έχει τόση σημασία εάν πίσω από όλα αυτά κρύβονται εγχώριοι ή υπερατλαντικοί κύκλοι ή ανταγωνίστριες ελαιοπαραγωγές χώρες ή εάν οι εκτελεστές των σχεδίων αυτών είναι Αλβανοί UCKάδες, αλλοδαποί πράκτορες «οικονομικοί πρόσφυγες» άλλων εθνικοτήτων, Γκρίζοι Λύκοι ή ελληνόφωνοι παρακρατικοί προδότες. Ούτε εάν τα κίνητρα των εμπρησμών είναι αμιγώς οικονομικά ή υποκρύπτονται και πολιτικές σκοπιμότητες. Σημασία έχει ότι η χώρα μας βάλλεται πανταχόθεν και ότι έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι, κάτι που οδηγεί με μαθηματική νομοτέλεια στη σταδιακή ερημοποίησή της. Και για όλα αυτά τα χάλια μας υπεύθυνοι δεν είναι μόνον ο σάπιος πολιτικός κόσμος της χώρας μας και η ημι-διαλυμένη τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά όλοι μας, ατομικά και συλλογικά. Θα πρέπει λοιπόν να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, γιατί μόνον εμείς μπορούμε να σώσουμε την κατάσταση. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από το άθλιο αυτό κράτος. Καιρός λοιπόν να αυτό-οργανωθούμε.
Θα πρέπει να συγκροτήσουμε σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας μία «λαϊκή πολιτιφυλακή», ιδίως σε αγροτικές περιοχές, που θα αναλάβει την περιφρούρηση της υπαίθρου, αποτρέποντας τη δράση επίδοξων εμπρηστών, προλαμβάνοντας παράλληλα την εξάπλωση των πυρκαγιών από το αρχικό τους στάδιο. Ο κάθε πολίτης, ως συνυπεύθυνος για τη σωτηρία του περιβάλλοντος στο οποίο ζει, θα μπορούσε π.χ. να αναλάβει την υποχρέωση επιτήρησης μίας συγκεκριμένης περιοχής για ορισμένες ώρες κάθε μήνα, ενώ και οι τοπικές κοινωνίες θα μπορούσαν να προχωρήσουν μόνες τους στη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, αλλά και την αγορά μέσων πυρόσβεσης. Οι πρόσφατες πυρκαγιές απέδειξαν ότι όπου οι κάτοικοι αγωνίστηκαν από μόνοι τους να σώσουν τις περιουσίες τους τα κατάφεραν. Αντιθέτως, εκεί που παραιτήθηκαν, περιμένοντας τη βοήθεια του κράτους, έχασαν τα πάντα. Γι’ αυτό το λόγο ο λαός θα πρέπει να πάρει την τύχη στα χέρια του παρακάμπτοντας και αμφισβητώντας την κεντρική εξουσία, διατηρώντας συνάμα την προσδοκία το ότι κάποτε κάποιοι θα λογοδοτήσουν για τις εγκληματικές τους ενέργειες ή παραλείψεις τους.
Το ερώτημα όμως και ο προβληματισμός που αιωρείται σήμερα είναι το «τι μέλλει γενέσθαι»; Ποιο θα είναι το μέλλον των κατοίκων των πληγεισών περιοχών; Πως θα είναι από εδώ και πέρα το φυσικό περιβάλλον της Πελοποννήσου και των άλλων πυρόπληκτων περιοχών; Ποιοι κεφαλαιοκράτες θα θελήσουν να «επενδύσουν» στα καμένα και με ποιο τρόπο; Τι θα γίνει με τις καλλιέργειές μας και με την εθνική μας οικονομία; Θα εξαφανιστεί κάποτε η αγροτιά; Τι θα τρώμε στο μέλλον; Τι θα αναπνέουμε; Τι θ’ ακολουθήσει το ολοκαύτωμα των τελευταίων ημερών; Ποιοι είναι οι εμπρηστές και ποιες θα είναι οι επόμενες ενέργειές τους; Θα υπάρξει στο μέλλον κάποια αποσταθεροποιητική κίνηση υπό το προσωπείο μίας λαϊκής αγανάκτησης (τύπου «Πορτοκαλί Επαναστάσεων»), με στόχο την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού υπέρ μίας πιο φιλοατλαντικής πολιτικής πλεύσης; Όλα αυτά μας έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό μας. Ο χρόνος θα δείξει ποια είναι η πραγματική αιτία των εμπρησμών και ποιοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω τους. Αργά ή γρήγορα θα το μάθουμε. Όμως τις συνέπειες από την καταστροφή έχουμε αρχίσει ήδη να τις πληρώνουμε..
Εμείς πάντως από την πλευρά μας οφείλουμε, χωρίς να συνωμοσιολογούμε, να επαγρυπνούμε και ν’ αγωνιζόμαστε για το καλό του λαού και του τόπου μας: για το περιβάλλον, για τη λαϊκή κυριαρχία και για την εθνική μας ανεξαρτησία. Μόνο με τη λαϊκή κινητοποίηση υπάρχει ελπίδα για το μέλλον της πατρίδας μας. Ο λαός στην εξουσία!
Η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία από το 1974.
Μια εισαγωγή στον Εθνικοαναρχισμό.
του Troy Southgate
Ο όρος National-Anarchism αναφέρεται σε μια πολιτική ιδεολογία που είναι πιθανώς παλαιότερη αλλά ο όρος δημιουργήθηκε αρχικά στη δεκαετία του ΄90 από μια Αγγλική ομάδα που εκείνη την περίοδο αποκαλούταν NRF ( National Revolutionary Faction-Εθνική Επαναστατική Φράξια ). Το NRF ήταν μια φράξια αποσπασμένη από μια άλλη οργάνωση, την αποκαλούμενη International Third Position (Διεθνής Τρίτη Θέση) η οποία ήταν επίσης αρχικά μια φατρία η οποία αποσπάστηκε από το γνωστό Βρετανικό National Front. Ο κλασικός αναρχισμός έχει οριστεί συχνά ως αντεξουσιαστικός σοσιαλισμός. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο κάποιος θα μπορούσε σύντομα να περιγράψει τον Εθνικοαναρχισμό σαν αντιεξουσιαστικό εθνικισμό.Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι ο εθνικισμός είναι συνώνυμος του φασισμού επειδή ο εθνικιστής ταυτίζεται με ένα συγκεντρωτικό ολοκληρωτικό κράτος.
Ο εθνικισμός, εντούτοις, δεν χρειάστηκε πάντα να επικεντρωθεί προς το κράτος. Πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση των ιδεών του 19ου αιώνα περί εθνών-κρατών σε αυξημένη κλίμακα υπήρχε μια άλλη μορφή εθνικισμού. Ένας εθνικισμός στον οποίο ο εθνικιστής αυτοπροσδιορίζεται όχι με το κράτος αλλά με το Γένος του, την Εθνική ομάδα του και την τοπική κοινότητά του.Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που απορρίπτουν το κράτος, και την ελλοχεύουσα ιδέα της εξουσίας σαν βασική αρχή της κοινωνίας όπως αυτό προϋποθέτει σαν μορφή οργάνωσης, και επιδιώκουν περισσότερη ατομική ελευθερία αλλά σε συνάρτηση με την περηφάνια και την αγάπη για τις εθνικές καταβολές τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να οριστούν ως Εθνικοαναρχικοί και η ιδεολογία τους ως Εθνικοαναρχισμός (ή Αναρχοεθνικισμός). Ο ΑναρχοΕθνικισμός συνδέεται έτσι με το σημερινό εθνικισμό με τον ίδιο σχεδόν τρόπο όπως ο αναρχισμός συνδέεται με το σοσιαλισμό. Οι αναρχικοί όπως ο Bakunin και ο Kropotkin είχαν σχεδόν την ίδια ατζέντα με το υπόλοιπο σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα : Την ριζική αλλαγή της οικονομικής διανομής μέσα στην κοινωνία και δημιουργία έτσι μιας κοινωνίας οικονομικής και κοινωνικής ισότητας. Τα μέσα προς την επίτευξη των στόχων τους, εντούτοις, ήταν διαφορετικά.
Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο οι αναρχοεθνικιστές στοχεύουν στη δημιουργία μιας κοινωνίας θεμελιωμένης επάνω στις παραδοσιακές εθνικιστικές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, της αλληλεγγύης και της αυτάρκειας αλλά η μέθοδος των αναρχοεθνικιστών προς την επίτευξη αυτού του είδους κοινωνίας είναι διαφορετική από αυτήν του τυπικού σύγχρονου εθνικιστή. Ο αναρχοεθνικιστής είναι, όπως οι κλασικοί αναρχικοί, ενάντια στον απολυταρχισμό και βλέπει την προσωπική ελευθερία σαν τη σημαντικότερη αρχή στον κόσμο - απορρίπτοντας έτσι το κράτος και τις αυταρχικές εξουσιαστικές οργανώσεις ως μέσο επίτευξης μιας Εθνικιστικής κοινωνίας. Ο Αναρχοεθνικισμός είναι επομένως σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ιδεών που κυριαρχούν αυτήν την στιγμή στα εθνικιστικά κινήματα και που στόχος τους είναι η κατάληψη του κράτους-εξουσίας και ώθηση μετά των εθνικιστικών ιδανικών μέσω της ισχύος. Οι αναρχοεθνικιστές συνειδητοποιούν ότι το αληθινό εθνικιστικό συναίσθημα * πρέπει να ρεύσει από τις μάζες στην ελίτ και όχι αντιστρόφως. Ο εθνικοαναρχικός στοχεύει έτσι να δημιουργήσει ένα είδος λαϊκού εθνικισμού στον οποίο η κουλτούρα του έθνους του/της θα κρατιέται ζωντανός μέσω ενός ζωηρού και ζωντανού ενδιαφέροντος από το κοινό για την κουλτούρα του έθνους παρά μέσω μιας τεχνητής κρατικής υποστήριξης: Ένας λαϊκός εθνικισμός στον οποίο οι άνθρωποι θα αποφασίζουν ελεύθερα να απολαμβάνουν την εθνική κουλτούρα τους.
Ο Εθνικοαναρχισμός είναι, φυσικά όχι μια ιδεολογία που εστιάζει μονάχα στην εσωτερική πολιτική. Στο πλαίσιο της ιδεολογίας ανήκει επίσης και η σκέψη για το χειρισμό των διεθνών σχέσεων και την επίλυση των διεθνών προβλημάτων. Η ανάλυση σε βάθος σε αυτό το θέμα θα καθιστούσε αυτό το κείμενο πάρα πολύ μεγάλο αλλά βασικά στόχος των αναρχοεθνικιστών είναι ένα διεθνές σύστημα στηριζόμενο στις παραδοσιακές εθνικιστικές αρχές της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για όλους τους ανθρώπους και στις αναρχικές ιδέες για έναν κόσμο μικρών αυτοδιαχειρζόμενων και αυταρκών, πολιτικών μονάδων.
Ως εκ τούτου ο πυρήνας των ιδεών του σημερινού εθνικοαναρχισμού είναι:
1.Ότι μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε υπό μορφή de jure παγκόσμιου υπερκράτους είτε υπό μορφή de facto παγκόσμιου υπερκράτους που προκύπτει από μια εξελιγμένη κατάσταση της παγκοσμιοποίησης, είναι κάτι το αρνητικό και κακό.
2.Ότι ο ιμπεριαλισμός και ο νέο ιμπεριαλισμός είναι επίσης αρνητικά.. Αυτό περιλαμβάνει την αντίθεση στον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό και σημαίνει ότι οι αναρχοεθνικιστές επιθυμούν την διατήρηση της εθνικής ποικιλίας που ενυπάρχει μέσα στην ανθρωπότητα.
3.Ότι η δημιουργία μικρών, περισσότερο ή λιγότερων, ανεξάρτητων κοινοτήτων είναι μια επιθυμητή εναλλακτική λύση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, τον ιμπεριαλισμό και τον νεο-ιμπεριαλισμό και ότι ένας κόσμος ενισχυμένος από τέτοιες κοινότητες θα ήταν κάτι το θετικό.
4.Ότι η παραδοσιακή πολιτική διάκριση μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς» είναι απλοϊκή και αταίριαστη στο σύγχρονο κόσμο.
5.Ότι στον ιδιαίτερα παγκοσμιοποιημένο κόσμο του σήμερα, που τείνει σε ένα de facto παγκόσμιο υπερκράτος, μια πιο χρήσιμη διάκριση είναι αυτή μεταξύ «σύστημα» και «εχθροί του συστήματος».
6. Ότι το καθιερωμένο σύστημα , όντας παγκοσμοιοποιητικό, ιμπεριαλιστικό και νέο ιμπεριαλιστικό όργανο, είναι ένα κάτι αρνητικό που πρέπει να αντιταχθεί και γενικά οποιοδήποτε σύστημα που αφαιρεί δύναμη από τους τοπικές κοινότητες και τους απλούς ανθρώπους πρέπει να αντιταχθεί.
7.Ότι θα ήταν κάτι θετικό κάποιος βαθμός σχηματισμού συμμαχίας μεταξύ των εχθρών του συστήματος.
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι ένας τέτοιος συνδυασμός εθνικιστικών και αναρχικών αρχών δεν μπορεί να λειτουργήσει δεδομένου ότι ο αναρχισμός και ο εθνικισμός δεν μπορούν να λειτουργήσουν μαζί **.Με περαιτέρω στοχασμό όμως είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα δούνε πώς διάφορα πράγματα συνδέουν στην πραγματικότητα τον εθνικισμό και τον αναρχισμό μεταξύ τους. Πρώτα απ' όλα και οι δύο ιδεολογίες είναι ιδεολογίες βασισμένες στο στοιχείο της ελευθερίας. Ενώ ο εθνικισμός ασχολείται με την ελευθερία της εθνικής ομάδας, ο αναρχισμός ασχολείται με την ελευθερία του ατόμου. Σύμφωνα με την Εθνικόαναρχική ιδέα αυτές οι δύο μορφές ελευθερίας, η εθνικής και η ατομική, μπορούν να συνδυαστούν... κι ακόμη ότι είναι η μία προϋπόθεση της άλλης.
Καμία ομάδα δεν μπορεί να είναι αληθινά ελεύθερη εάν τα άτομα που αποτελούν την ομάδα δεν είναι ελεύθερα, όπως δεν μπορεί κανένα άτομο που έχει μια αληθινή, συναισθηματική σύνδεση με μια ομάδα να αισθάνεται ελεύθερο εκτός αν η ομάδα συνολικά είναι ελεύθερη. Επομένως οποιοσδήποτε αγώνας για την ελευθερία μιας ομάδας -είτε αυτή είναι εθνική, θρησκευτική, εργασιακή ή οτιδήποτε - πρέπει συγχρόνως να είναι κι ένας αγώνας για την ελευθερία του ατόμου ενάντια στην γενική καταπίεση. Από την απελευθέρωση της ομάδας πρέπει αμέσως να προέλθει η ανάδυση μιας αποκεντρωμένης κοινωνίας με την τοπική και ατομική αυτοδιάθεση της. Επομένως ο αναρχισμός και ο εθνικισμός μπορούν εξαίσια να συνταιριαστούν μεταξύ τους.
*Εθνικιστικό συναίσθημα εδώ σημαίνει την υπερηφάνεια και το ενδιαφέρον για το εθνικό υπόβαθρο, το γένος και όχι εθνικό-σοβινιστικό μίσος ή περιφρόνηση για άλλους
** εάν πράγματι μπορούμε να μιλήσουμε για έναν συνδυασμό, μίας και ο αντιαυταρχικός και αντιεξουσιαστικός εθνικισμός στον οποίο αναφερόμαστε εδώ σαν Εθνικοαναρχισμό
(ή Αναρχοεθνικισμό ) είναι στην πραγματικότητα πολύ παλαιότερος και από τον Αναρχισμό και από την τύπου 19ου αιώνα κρατική ιδεολογία που συνδέθηκε με τον όρο Εθνικισμό.
Ο ρόλος των ΑΝΤΙΦΑ στη σύγχρονη καταστολή.
Σκέψεις από αντικαπιταλιστική οπτική γωνία
του Μαύρου Λύκου
Όταν ο εθελοντισμός της δωρεάν εργασίας για το σύστημα περνάει και στον τομέα της καταστολής, όταν η ιδεολογική και μόνο διαφωνία με θέματα όπως το σύγχρονο δουλεμπόριο και τα εγκλήματα του αμερικανοσιωνισμού τιμωρείται με χυμένο αίμα στο δρόμο , όταν ομάδες δολοφόνων δρουν με τις πλάτες του συστήματος, και όταν η παρακρατική τρομοκρατία βαφτίζεται «πάλη ενάντια στο σύστημα», τότε σίγουρα ζούμε στη «νέα εποχή», την εποχή των «αντιφά»-δων.
Τα τελευταία χρόνια οποιοδήποτε από τα μεμονωμένα φαινόμενα ακόμα και γρατσουνίσματος οποιουδήποτε ορκισμένου «ρατσιστοφάγου» «εθνικιστοφάγου» σε συμπλοκή με αγνώστους, έχει καταναλώσει εκατοντάδες ώρες προβολής στα κανάλια της πλουτοκρατίας και χιλιάδες σελίδες στον αστικό τύπο. Δεκάδες προσαγωγές και ανακρίσεις σε κάθε τέτοιο περιστατικό και άνθρωποι που οι παρόντες στο περιστατικό δηλώνουν ότι δεν αναγνωρίζουν οδηγούνται στις φυλακές για δεκαετίες, ενώ ακόμα και οι ελαφρές εκδορές καταδικάζονται από τα αστικά δικαστήρια ως «απόπειρες ανθρωποκτονίας» .
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κανείς από τα αστικά μέσα «ενημέρωσης» δεν αναφέρεται στη δράση ομάδων που όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται έχουν αποκλειστικό σκοπό το «τσάκισμα» δηλαδή την τρομοκράτηση, πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης και απόπειρα ανθρωποκτονίας, των «φασιστών» , όπως αποκαλούν οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη από την πλανητική ολιγαρχία σχετικά με την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, ή απλώς όποιον τόλμησε να ντυθεί με τρόπο που δεν τους αρέσει..
Τον Ιούνη του 2006, ένα 19άχρονο παιδί έπεσε σε κώμα χαροπαλεύοντας στο νοσοκομείο, γιατί τόλμησε να φοράει στη μπλούζα του την Ελληνική σημαία. Αν φορούσε την Αμερικανική ή του Ισραήλ , με τις οποίες διαδηλώνουν μαζικά οι «αντιφά» στη Γερμανία, δε θα είχε βέβαια κανένα πρόβλημα. Κανένα από τα αστικά ΜΜΕ δεν πρόβαλε το γεγονός. Μόνο τον τελευταίο μήνα, έχουμε πάνω από 10 περιστατικά ξυλοδαρμού νέων παιδιών , ακόμα και ανηλίκων σε όλη την Ελλάδα, που τόλμησαν να διαπράξουν παρόμοια «εγκλήματα», όπως να φοράνε ρούχα που δεν άρεσαν στις συμμορίες που τους συνάντησαν ή τόλμησαν να εκφράσουν την άποψη ότι αισθάνονται Έλληνες και όχι «πολίτες του κόσμου», πολίτες της πλανητικής αυτοκρατορίας.
Κάποιες φορές τα θύματα δεν έχουν καν πολιτική δράση. Φοιτητής της Παντείου εντελώς άσχετος με τον εθνικισμό που έγραφε εργασία σχετική με τον εθνικοσοσιαλισμό στη Γερμανία, έδωσε τα λίγα χρήματα που κρατούσε για να αγοράσει ως πηγή το βιβλίο του Χίτλερ, «ο αγών μου» Ενώ βρισκόταν ανυποψίαστος σε χώρο της σχολής μαζί με την κοπέλα του, δέχτηκε επίθεση από «γνωστούς αγνώστους» που τον ξυλοκόπησαν άγρια με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο νοσοκομείο, ενώ έσκισαν τη φούστα της κοπέλας του, την οποία χτύπησαν άσχημα, έφτυσαν ομαδικά και την αποκαλούσαν «πόρνη». Δεκάδες τέτοια περιστατικά, δεκάδες απόπειρες δολοφονίας, νέα παιδιά βαριά τραυματισμένα στο νοσοκομείο, απειλές και μαζική παρακρατική τρομοκρατία που ποτέ δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Γιατί; Απαντήσεις θα βρούμε μόνο αν εξετάσουμε τον πραγματικό ρόλο αυτών των ομάδων. Τι είναι τελικά οι «αντιφα»;
Ας ξεκινήσουμε με το τι λένε οι ίδιοι.. Στόχος τους όπως λένε είναι να τσακιστεί ως κύριος «κίνδυνος» και «εχθρός» ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός». Τα εισαγωγικά εδώ είναι απαραίτητα, γιατί ως «εθνικισμός» αποκαλούν όχι μόνο τον καθαυτό εθνικισμό αλλά και οποιουδήποτε τύπου πατριωτική άποψη ακόμα και από το χώρο της παραδοσιακής αριστεράς, ενώ στον όρο «ρατσισμός» περιλαμβάνουν από απόψεις με αναφορές στην ύπαρξη φυλών, μέχρι και οποιαδήποτε άποψη καταδικάζει το φαινόμενο της μετανάστευσης όπως αυτό εμφανίζεται σήμερα. Οτιδήποτε αποκαλούν ως «εθνικισμό» και «ρατσισμό» , τα συνοψίζουν μαζί με τον όρο «φασισμός». Αυτή η διευκρίνιση είναι απαραίτητη, για να καταλάβουμε ότι οι «αντιφά» δεν έχουν στόχο μόνο τους εθνικιστές ή εθνικοσοσιαλιστές, αλλά οποιαδήποτε άποψη δεν αποδέχεται την σύγχρονη ιμπεριαλιστική κυριαρχία, από όποιο χώρο και αν προέρχεται. Έτσι λοιπόν η αντιμετώπιση των «αντιφά» δεν θα πρέπει να είναι υπόθεση μόνο των εθνικιστών, αλλά ολόκληρης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, υπόθεση κάθε ανθρώπου που υφίσταται εκμετάλλευση από το σημερινό σύστημα της πλουτοκρατίας, από τον κάθε μισθωτό εργάτη μέχρι τον κάθε άνθρωπο που έχει μετατραπεί με το ζόρι σε ξένος ανάμεσα σε ξένους και μετανάστης ανάμεσα σε μετανάστες μέσα στην ίδια του τη χώρα.
Είναι υπόθεση του κάθε ανθρώπου που μπορεί να βρεθεί αύριο βαριά χτυπημένος στο νοσοκομείο ως «ρατσιστής» από «αντιρατσιστικές» συμμορίες, επειδή τόλμησε να πει ότι το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τους δύσμοιρους μετανάστες σε ολόκληρο τον κόσμο για να διαλύει τον κοινωνικό ιστό που είναι ο συνεκτικός κρίκος των κοινωνικών αντιστάσεων και να κατεβάζει τους μισθούς και για να μετατρέπει τον άνθρωπο σε «πολίτη του κόσμου» που θα περιφέρεται μια ζωή από τόπο σε τόπο περνώντας τα «ανοιχτά σύνορα» για να επιβιώσει με μισθούς πείνας, ξένος ανάμεσα σε ξένους. Είναι υπόθεση του κάθε ανθρώπου που μπορεί να βρεθεί με ανοιγμένο κεφάλι ως «εθνικιστής» επειδή αντί για καπιταλιστική «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση» τόλμησε να μιλήσει για αυτοδιάθεση των εθνών, επειδή υποστηρίζει τα διεθνή απελευθερωτικά κινήματα ενάντια στην νεοταξική κυριαρχία, επειδή καταδικάζει το ρόλο των ΗΠΑ και Ισραήλ που δολοφονούν τους λαούς, επειδή τόλμησε να στηρίξει τους «εθνικιστές» Σέρβους στον αγώνα για την ελευθερία τους και επειδή «σε μια εποχή που τα σύνορα πέφτουν» αντί να διεκδικεί «ανοιχτά σύνορα» στηρίζει την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων. Επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει το δικαίωμα στην «αυτοδιάθεση» των Τούρκων της Θράκης , τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και την ύπαρξη «Μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα όπως και όλα τα σχετικά νεοταξικά σενάρια που στόχο έχουν όταν χρειαστεί να μετατρέψουν την ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας σε Κόσοβο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι , ανεξάρτητα από πολιτικό χώρο που ανήκουν και βαθμό πολιτικής συνειδητοποίησης, όπως και όποιος τολμάει να έχει στην μπλούζα του την Ελληνική σημαία αντί για την Αμερικανική, είναι «φασίστες» που πρέπει να «τσακιστούν». Υποψήφιοι «φασιστικοί» στόχοι λοιπόν είναι ολόκληρη η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, οποιοσδήποτε τολμήσει να ακολουθεί πρότυπα διαφορετικά από αυτά της νεοταξικής βαρβαρότητας και υποκουλτούρας και να σηκώσει το κεφάλι του ενάντια στα αφεντικά. Για αυτό λοιπόν είναι χρέος ολόκληρης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να σταθούν αλληλέγγυοι στα μέχρι τώρα θύματα, να καταδικάσουν τα νεοταξικά παρακρατικά παραμάγαζα, να περάσουν στην αντεπίθεση και να τσακίσουν αυτούς τους κατασταλτικούς μηχανισμούς με όρους ταξικής πάλης.
Στην εποχή της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών» , της ανάθεσης δηλαδή λειτουργιών του κράτους που «κοστίζουν» στα αφεντικά σε ομάδες «εθελοντών», δεν θα μπορούσε να μείνει έξω και ο τομέας της καταστολής. Ο μπάτσος κοστίζει … O «αντιφά» συμμετέχει δωρεάν και εθελοντικά. Ο μπάτσος αν χρησιμοποιήσει ακραίες μορφές βίας εκθέτει την κυβέρνηση όπως και ολόκληρο το σύστημα. Τα πρόσφατα γεγονότα στο τμήμα Ομόνοιας π.χ. έγιναν θέμα σε όλα τα κανάλια και στοίχησαν πολιτικά στην κυβέρνηση, μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και σε αναγκαστική «παραίτηση» υπουργού. Ο «αντιφά» αντίθετα, επιτρέπεται να χρησιμοποιεί βία σε οποιοδήποτε μορφή, μπορεί να διαπράττει μέχρι και απόπειρες ανθρωποκτονίας δίχως το θέμα να προβάλλεται πουθενά δίχως το παραμικρό πολιτικό κόστος, δίχως να κλονίζει τις «δημοκρατικές» αυταπάτες του λαού.
Δεν περιορίζεται από πουθενά και είναι εκεί που το σύστημα τον χρειάζεται όταν τον χρειάζεται. Θα γίνει ο ρουφιάνος και ιδεολογικός μπάτσος στη γειτονιά, στη σχολή, στο δρόμο, στη δουλειά, θα μπορεί να χρησιμοποιεί σιδηρολοστούς , ρόπαλα , καδρόνια , πέτρες και φωτιές όταν αυτά για λόγους «δημοκρατικών» αυταπατών δεν επιτρέπονται ακόμα να χρησιμοποιούνται εμφανώς από την επίσημη μισθωτή αστυνομία. Και όλα αυτά τα προσφέρει δωρεάν, χωρίς να ζητάει μισθούς και επαγγελματικά δικαιώματα. Δεν χρειάζεται να τον διατάξει κανείς, θα πάει μόνος του να πάρει τη γραμμή του από την αστική φυλλάδα στο περίπτερο ή από τη χρηματοδοτούμενη από το Σόρος και άλλα αφεντικά «ανεξάρτητη ενημέρωση» στο Internet και μόνο όταν υπάρχει «ανάγκη» θα τον βοηθήσει και θα τον οργανώσει ο «σύντροφος» ασφαλίτης με μαλλιά και μούσια που μπαινοβγαίνει όποτε θέλει στην «παρέα», στην «ομάδα» και στην «κατάληψη». Ο μπάτσος πάλι μπορεί κάποιες φορές να νιώθει «δημόσιος υπάλληλος» και να ενδιαφέρεται να βγάλει το μισθό του όσο πιο ανώδυνα γίνεται, αντίθετα ο «αντιφά» είναι ένα πορωμένο πρόβατο σε ιδεολογικό νεοταξικό παροξυσμό , πρόθυμο να θυσιαστεί με κάθε τρόπο για τα αφεντικά του. Ο μπάτσος δεν επιτρέπεται, κατά τα προσχήματα τουλάχιστον, να «ποινικοποιήσει» την πολιτική άποψη και γνώμη. Ο αντιφά αντίθετα ποινικοποιεί όχι μόνο την πολιτική άποψη αλλά ακόμα και το ντυσίματος που δεν του αρέσει. Έτσι οι «αντιφά» λειτουργούν ως εθελοντικές δυνάμεις επέμβασης και καταστολής, είναι η βάση της πυραμίδας της κατασταλτικής ιεραρχίας που ξεκινά με τους υπερεθνικούς στρατούς , και συνεχίζει με τις διάφορες μορφές καταστολής σε επίπεδο «εθνικού» κράτους.
Εκτός από τη φυσική καταστολή, βασική και κυριότερη σήμερα μορφή καταστολής είναι η ιδεολογική καταστολή. Οι δύο βασικές λειτουργίες των «αντιφά» στην ιδεολογική καταστολή είναι πρώτον να προβάλλεται στο λαό ως κύριος εχθρός αντί για την διεθνή και ντόπια πλουτοκρατία αυτοί που αντιστέκονται σε αυτοί, δεύτερον είναι η ιδεολογία της πλανητικής ολιγαρχίας να καμουφλαριστεί με «επαναστατικό» και «αντιεξουσιαστικό» περιεχόμενο και να περάσει σε μάζες ατόμων που νιώθουν την ανάγκη για αμφισβήτηση. Σε σχέση με το πρώτο, είναι σαφές ότι δεν είναι ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός» που δολοφονεί σήμερα τους λαούς αλλά ο «αντιεθνικισμός» και ο «αντιρατσισμός».
Και στην Ελλάδα για παράδειγμα, το δικαίωμα χρήστης του Ελληνικού εδάφους για το βομβαρδισμό του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας, δεν το έδωσαν εθνικιστές, ούτε το εκστρατευτικό σώμα στο Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία τα έστειλαν εθνικιστές, αλλά ήταν έργο ορκισμένων «αντιεθνικιστών» ,από αυτούς όμως που δεν χτυπάνε αλλά προτιμάνε να συμμετέχουν μαζί τους στα «αντιρατσιστικά» φεστιβάλ, με τα περίπτερα της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, της ΠΑΣΠ, της ΓΣΕΕ κλπ. Το βασικό μισθό δεν τον πήγαν 600 Ευρώ στην Ελλάδα κάποιοι «ρατσιστές» αλλά αυτοί οι ίδιοι «αντιρατσιστές» και για να το πετύχουν εισήγαγαν στη χώρα δύο εκατομμύρια παράνομους μετανάστες. Την διάλυση των δικαιωμάτων στη δωρεάν παιδεία , την υγεία , την ασφάλιση δεν την προώθησαν εθνικιστές, αλλά αντιεθνικιστές επίσης, και το Ελληνικό κράτος δεν είναι «εθνικιστικό» αλλά αντιεθνικιστικό, άλλωστε το ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις είναι οι πιο θερμοί υποστηρικτές της εισόδου της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση από κάθε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, και η διδασκαλία του «αντιεθνικισμού» και «αντιρατσισμού» στα σχολεία, μέχρι και η διαφήμιση του Indymedia από τα σχολικά βιβλία και την κρατική τηλεόραση μιλάνε από μόνα τους. Εφόσον όμς το κράτος και τα αφεντικά είναι «αντιρατσιστές» και «αντιεθνικιστές», αυτοί δε βάλλονται από τους αντιφά, αντίθετα διοργανώνουν μαζί τους τα φεστιβάλ τους, από τα «αντιρατσιστικα» με το ΠΑΣΟΚ μέχρι τα GAY PRIDE των χορηγών και των πολυεθνικών , ως τα «οικολογικά» του Αλ Γκορ και των πετρελαϊκών εταιρειών,, ενώ αυτοί που βάλλονται είναι όσοι από τους «γης τους κολασμένους» τολμάνε να σηκώσουν κεφάλι στην εξουσία τους.
Ο εξωραϊσμός της νεοταξικής βαρβαρότητας και το ντύσιμο των δολοφονιών με ανθρωπιστικό περιεχόμενο είναι σήμερα βασικό όπλο ιδεολογικής καταστολής. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 21ου αιώνα και όλες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είναι σαφές ότι θα γίνουν στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» του «αντιεθνικισμού» και του «αντιρατσισμού»Οι «αντιφά» και λοιποί «ανθρωπιστές» είναι αυτοί που στρώνουν το έδαφος για όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις Η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να βομβαρδιστεί με τόνους απεμπλουτισμένο ουράνιο, γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «φασίστας» «εθνικιστής» και «ρατσιστής»,ενώ κατασκευάστηκαν «στοιχεία» με «ομαδικούς τάφους» σκάβοντας νεκροταφεία η δείχνοντας φωτογραφίες από νεκρούς από άλλους πολέμους ή ακόμα και από Σέρβους. Το Ιράκ επίσης, αυτή τη φορά ο «φασίστας» ήταν ο Σαντάμ, και μαζί με αυτόν και ο λαός του Ιράκ, που επιπλέον «κατέστρεφαν και το περιβάλλον» αφού «έχυσαν πετρέλαιο στη θάλασσα» και ψόφησαν κάτι κορμοράνοι που όμως δεν υπήρχαν τέτοια πτηνά στο Ιράκ, αλλά τα βίντεο που προβλήθηκαν ήταν από χυμένο πετρέλαιο από πλοίο πολυεθνικής σε άλλη περιοχή…
Το σύγχρονο δουλεμπόριο, πολύ χειρότερο από το παλιό (παλιά όταν μετέφεραν τους μαύρους με πλοία στην Αμερική με το ζόρι, δεν τους έβαζαν να πληρώσουν εισιτήριο όλα τα υπάρχοντά τους, ούτε τους βούλιαζαν στον ωκεανό όπως τώρα), βαφτίζεται «προοδευτικό φαινόμενο» και η διάλυση των πολιτισμών «πολυπολιτισμικότητα». Εδώ οι «μαχητές» κατά του φυλετισμού επιστράτευσαν μέχρι και δικές τους φυλετικές επίσης «επιστημονικές» ανοησίες, και μάλιστα τις πιο ακραίες , όπως ότι «αν μια φυλή δεν αναμιγνύει το αίμα της, φθίνει και γίνεται κατώτερη» (τα «έγκυρα» αυτά «επιστημονικά» άρθρα δημοσιεύτηκαν σε «έγκυρες» εφημερίδες που φροντίζουν και για την «επιστημονική» όπως και για την «ιστορική» συνεχή κατάρτιση των «αντιφά» τύπου Ελευθεροτυπία). Η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου πρέπει να χτυπηθεί ως «φασισμός», τα κράτη που εμφανίζουν αντιστάσεις όπως Κούβα, Βενεζουέλα, Βόρεια Κορέα «καταπιέζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα» και οι προετοιμαζόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις θα έχουν το «θετικό» ότι θα οδηγήσουν και αυτές τις χώρες σε «σύνορα ανοιχτά για όλους τους εργάτες», έτσι και οι άνθρωποι αυτών των χωρών θα «ελευθερωθούν» αφού θα μπορούν πια «ελεύθερα» να γυρνάνε από χώρα σε χώρα να δουλεύουνε για ένα κομμάτι ψωμί, με πατρίδα τους «όλη τη γη», να διασκεδάζουν τον πόνο τους λικνιζόμενοι στους ρυθμούς του Μανού Τσάο στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ της νέας τάξης, στα «open border camp» στα φεστιβάλ για την νομιμοποίηση της κάνναβης, στα gay pride, ή φωτογραφιζόμενοι σε «αντιρατσιστικές» πορείες για αφιερώματα στα αστικά ΜΜΕ, κρατώντας πικέτες με υπογραφές γκρουπούσκουλων που δεν μπορούν να διαβάσουν οι ίδιοι.
Η σύγκρουση με τις συμμορίες του παρακράτους , η ανάδειξη του ρόλου τους , η αλληλεγγύη στα θύματά τους, είναι άμεσο καθήκον της ταξικής πάλης, είναι άμεσο καθήκον του κάθε αντικαπιταλιστή, του κάθε ανθρώπου που σιχαίνεται την κρατική καταστολή. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για μια κοινωνία που οι άνθρωποι θα έχουν το δικαίωμα να μην νιώθουν ξένοι ανάμεσα σε ξένους στον τόπο που γεννήθηκαν αλλά να τον θεωρούν πατρίδα τους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο χωρίς υποδουλωμένα έθνη και λαούς.
Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα.
Ήταν ενεργό στην αντίσταση κατά της Ισραηλινής κατοχής του Λιβάνου από το 1982 και μετά. Αποτελεί στις μέρες μας κομμάτι του πολιτικού μπλοκ που στηρίζει την Συρία μαζί με το Αμάλ και την Χεζμπολάχ. Στην Συρία το SSNP έγινε κύρια πολιτική δύναμη στην δεκαετία του ’50 αλλά απαγορεύτηκε το 1955. Παρέμεινε οργανωμένο και το 2005 νομιμοποιήθηκε και συμμετείχε στο κόμμα Μπάαθ. Έχει σύμφωνα με υπολογισμούς περισσότερα από 90.000 μέλη και ισχυρή υποστήριξη στο εξωτερικό.
Ιδρυτής του υπήρξε ο Antun Saadeh ένας δημοσιογράφος και φιλόσοφος από Ελληνική Ορθόδοξη οικογένεια στην περιοχή του όρους Λίβανος. Μετανάστευσε στην Νότια Αμερική το 1919 και στην ηλικία των 15 ασχολήθηκε με την Συριακή δημοσιογραφία και την εθνικοεπαναστατική Συριακή δραστηριότητα. Τον Νοέμβριο του 1932 εγκατέστησε τους πρώτους πυρήνες του Κόμματος αλλά έδρασε υπογείως για
3 χρόνια από την ίδρυση του.
Υπήρξε ισχυρή αντίδραση από τις Γαλλικές κατοχικές αρχές και ο ίδιος ο Saadeh συνελήφθη αρκετές φορές και το 1938 αναγκάστηκε να παραμείνει στην Νότια Αμερική πριν την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Κόμμα οργανώθηκε με ιεραρχική δομή και δυνατή ηγεσία. Η ιδεολογία του είναι ο Εθνικισμός και ο Σοσιαλισμός και παράλληλα ισχυρό προβάλλει και το θρησκευτικό στοιχείο. Επιστρέφει στον Λίβανο το 1947.
Το 1949 προσπαθεί να καταλάβει την εξουσία αλλά αποτυγχάνει. Μπροστά στην γενική καταστροφή πετάει για Συρία αλλά ο Σύριος δικτάτορας Husni Al Zaim τον παραδίδει στις Λιβανέζικες αρχές οι οποίες τον εκτελούν.
Στον εμφύλιο πόλεμο του 1975 στον Λίβανο η πολιτοφυλακή του Κόμματος είναι στο πλευρό των εθνικοεπαναστατικών δυνάμεων απέναντι στους φιλοισραηλινούς Φαλαγγίτες και τους ακροδεξιούς συμμάχους τους. Μετά την Ισραηλινή εισβολή το 1982 ένας αριθμός εθνικοεπαναστατικών οργανώσεων συνασπίζεται για να οργανώσει την αντίσταση. Παραμένει το SSNP στις πρώτες θέσεις της αντίστασης με σημαντικά χτυπήματα ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις μέχρι και την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων το 2000. Το SSNP είναι από τις πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις που συμμετείχαν με μάρτυρες αυτοκτονίας ( 13 μάρτυρες συνολικά είχε το SSNP από τους οποίους 50% γυναίκες ) ενάντια στους Σιωνιστές. Από τις πιο γνωστές μορφές του αντισιωνιστικού αγώνα η συντρόφισσα Εθνικοσοσιαλίστρια Norma Abi Hassan ( κωδικός τυφώνας Νόρμα ) μια ηρωική γυναίκα εκπληκτικής ομορφιάς όπου λίγο μετά την βιντεοσκόπηση της στις 17—7-1986 ανατινάχθηκε με ένα φορτηγό γεμάτο εκρηκτικά ανάμεσα σε Ισραηλινούς στρατιωτικούς σκοτώνοντας 10 από αυτούς.
Τιμή στους συντρόφους του SSNP !
Θάνατος στον Σιωνισμό !
Άμεση αποχώρηση των Ελληνικών στρατευμάτων από τον Λίβανο !
* mp3 και video clips του Κόμματος http://www.ssnp.com/new/multimedia.htm
** Σε ένα από τα βίντεο εμφανίζεται η 17χρόνη συντρόφισσα Sana Mhaydli λίγο πριν την στρατιωτική επιχείρηση να δηλώνει ότι :« η μέρα της θυσίας μου θα είναι η ημέρα του γάμου μου»..Στα βίντεο που κυκλοφόρησαν μετά το θάνατο της εμφανίζεται η φωτογραφία της και η το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της και παράλληλα μια νέα κοπέλα ντυμένη στο νυφικό της φόρεμα να χαιρετάει με το χέρι υψωμένο τον ανίκητο ήλιο…
Επαναστατικός Εθνικισμός και ακροδεξιά.
Συνηθίζεται να πιστεύεται ότι οι πολιτικοιδεολογικές μάχες αφορούνε μόνο διαφορετικά στρατόπεδα. Αν και αυτό είναι εν μέρη σωστό, πολιτικές μάχες γίνονται και μέσα σε φαινομενικά ίδια στρατόπεδα. Ο λόγος είναι ότι γενικόλογες διακηρύξεις του στυλ «όλοι παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό» από μόνες τους δεν λένε τίποτα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, όσο αφορά το εθνικιστικό κίνημα στην πατρίδα μας, αλλά και πανευρωπαϊκά, εδώ και κάποιες δεκαετίες έχουν διαμορφωθεί δύο τάσεις μέσα σε αυτό. Δυο τάσεις που όπως θα δούμε, όχι μόνο δεν έχουν τίποτα το κοινό μεταξύ τους, μα βρίσκονται σε διαρκή αντιπαλότητα.
Από την μια λοιπόν βρίσκεται η ακροδεξιά. Φυσικά σε αυτήν την λέξη ακροδεξιά θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιηθεί, διάφορες ορολογίες. Λαϊκή δεξιά, Εθνική δεξιά, όποια ορολογία και να δεχθούμε, αυτό που εκφράζεται μέσω αυτής, είναι αυτό που σήμερα είναι ευρέως γνωστό ως ακροδεξιά.
Από την άλλη είναι αυτό που ονομάζουμε επαναστατικό ή αριστερό εθνικισμό. Εδώ βρίσκουμε τα πρωτοπόρα και πιο επαναστατικά σχήματα και πρόσωπα που προέκυψαν μέσα στην ιστορική διαδρομή του κινήματος. Οι εθνικοεπαναστάτες μπορεί να είναι είτε αριστεροί εθνικιστές,είτε εθνικοσοσιαλιστές και εθνικομπολσεβίκοι. Αποτελούνε όμως την ελπίδα για την ανάπτυξη ενός επαναστατικού κινήματος σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο εκεί.
Ο ρόλος της ακροδεξιάς
Η ακροδεξιά είναι η ουρά της αστικής τάξης. Με απλά λόγια είναι «φτιαγμένη» για να κάνει την βρώμικη δουλειά του αστικού κράτους. Όταν οι συνθήκες, τείνουν να αμφισβητήσουν ακόμα και το ίδιο το αστικό κράτος, αυτό είναι διατεθειμένο να τους δώσει ακόμα και την εξουσία για να προασπίσει τα ιδιαίτερα ταξικά του συμφέροντα.Ακροδεξιά κόμματα υπάρχουν άφθονα στην Ευρώπη, όπως και στην Ελλάδα και μάλιστα τα τελευταία χρόνια αυξάνουν και την επιρροή τους ακόμα και εκλογικά. Ο πολιτικός λόγος τους αν και φαινομενικά έχει αλλάξει από τις δεκαετίες του 50 και 60,παρεμένει ως σήμερα στην βαθύτερη ουσία του αναλλοίωτος.Οι συνθήκες που δημιουργεί η παγκοσμιοποιημένη πλέον οικονομία, αφήνει έναν δρόμο στα ακροδεξιά παράσιτα να εμφανίζονται ως «εναλλακτική» λύση απέναντι στο σύστημα. Τα ο μεγάλο ζητούμενο είναι όμως ότι η ακροδεξιά έχει καταφέρει να εμφανίζεται ως ο πολιτικός φορέας της εθνικιστικής Ιδέας. Για να δούμε όμως στην πολιτική πράξη πλέον, κατά πόσο «εναλλακτική» λύση είναι, και κατά δεύτερον πόσο αυτοί εκπροσωπούνε την εθνικιστική ιδέα και πραχτική.
Σε όλα τα μεγάλα ζητήματα η ακροδεξιά δεν εναντιώνεται σε τίποτα με την υπάρχουσα κατάσταση. Δεν έχουνε καταγγείλει ποτέ το ΝΑΤΟ, ως τον ιμπεριαλιστικό εκείνο οργανισμό που αποτελεί την στρατιωτική μηχανή για το κομμάτιασμα λαών ανά την υφήλιο. Δεν λένε λέξη για την Ε.Ε, αφού υποστηρίζουνε την παραμονή μας, μέσα σε ένα οργανισμό που συγκροτήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Η Ελλάδα παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα στις Βρυξέλλες, έχει γίνει ένα προτεκτοράτο (που το μόνο ζήτημα είναι αν πάτρωνάς της θα είναι η Αμερική ή ο Γαλλογερμανικός άξονας), και οι ακροδεξιοί ποτέ δεν έχουνε τολμήσει να πούνε αυτό που εμείς οι επαναστάτες εθνικιστές δεν κρύβουμε. Το ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ. Αν δεν είναι βασική επιλογή σου αυτή η θέση, δεν έχεις καν το δικαίωμα να λες ότι παλεύεις για εθνική ανεξαρτησία. Είσαι απλά ένας πολιτικός τσαρλατάνος. Και η ακροδεξιά συνολικά δεν έχει κανένα δικαίωμα να εμφανίζεται ως «υπερασπιστής» των εθνικών ζητημάτων. Η πατριδοκαπηλία ήταν, είναι και θα είναι χαρακτηριστικό της.
Εξάλλου ο Λε Πεν ήταν που στα τέλη της δεκαετίας του 80 θα υποδεχτεί με ένα καλώς ήρθατε!! τον πρόεδρο Ρέιγκαν τυπώνοντας αφίσα της Γαλλικής με την Αμερικάνικη σημαία. Οι ακροδεξιοί θα συμπαρασταθούν με κάθε μέσο, σε ΟΛΑ τα αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα της Λ. Αμερικής (όπως αυτό του Πινοσέτ), αλλά και στην Ελλάδα με τους καραβανάδες του Παπαδόπουλου.Θα καταφέρουν να μπολιάσουν το εθνικιστικό κίνημα με αντικομουνιστικό δηλητήριο και θα το ρίξουν έτσι στις αγκάλες του καπιταλισμού και της Δύσης.Αλλά ακόμα και στο κοινωνικό ζήτημα, η ακροδεξιά είναι υπέρ του φιλελεύθερου συστήματος, υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Θαυμάστε εναλλακτική πρόταση!!! Την στιγμή αυτό που ονομάζουμε παγκοσμιοποίηση δηλαδή την διεθνοποιημένη καπιταλιστική αγορά, οι κύριοι αυτοί μας λένε ότι μπορεί να υπάρξει και καλός καπιταλισμός με «λαϊκό» μανδύα.
Οι ακροδεξιοί είναι αυτοί που θα αναπαράγουν την ισλαμοφοβία, και θα συνταχθούν με την ιμπεριαλιστική Αμερική και τους σιωνιστές του Ισραήλ, κάνοντας λόγο για τυραννικά καθεστώτα στο Ιράν και την Συρία, είναι αυτοί που θα γευματίσουν με τους φονιάδες του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού.
Θα χρειαζόμασταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να καταδείξουμε τον ρόλο της ακροδεξιάς και το που οδήγησε το εθνικιστικό κίνημα. Όπως όμως γίνεται φανερό καμιά σχέση δεν μπορούμε να έχουμε με αυτούς. Είμαστε εντελώς αντίθετοι με όλους αυτούς. Οι εθνικοεπαναστάτες δεν έχουν σκοπό να κοροϊδέψουνε κανένα. Είμαστε εναντίον του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, και παλεύουμε για την έξοδο της Ελλάδας από τους ληστρικούς αυτούς οργανισμούς.Είμαστε υπέρ της Σοσιαλιστικής Επανάστασης και ενάντιοι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον ιμπεριαλισμό. Αφήνουμε τον αντικομουνισμό στα γερόντια της ακροδεξιάς και υψώνουμε τα μαυροκόκκινα εθνικοεπαναστατικά λάβαρά μας μαζί με όποιους είναι αυθεντικοί πολέμιοι του καπιταλισμού.
Πάνω απ’ όλα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ζούμε σε προηγούμενες δεκαετίες και προσαρμοζόμαστε στα σημερινά δεδομένα. Αυτό σημαίνει ότι οι εθνικοεπαναστάτες αφήνουν πίσω την ναζιστική παρελθοντολογία και τον στείρο φετιχισμό που μόνο αρνητικά αποτελέσματα είχε, παρά θετικά (ανεξάρτητα από προθέσεις). Σημαίνει ότι προβάλλουμε έναν νέο πολιτικό λόγο, πραγματικά επαναστατικό και αριστερό, πετάμε μια για πάντα τον αντικομουνιστικό μανδύα που θέλησαν να μας φορέσουνε οι ακροδεξιοί.
Δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι πολεμάμε ενάντια στον καπιταλισμό και τα παράγωγά του, ανασύρουμε από το εθνικιστικό κίνημα τις πιο επαναστατικές και ηρωικές μορφές του. Αυτούς που πραγματικά παλέψανε για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση.
Μελετώντας την εθνικιστική κουλτούρα, τα κείμενα και τα βιβλία του Λένιν, θαυμαστές των κατορθωμάτων του Τσε Γκεβέρα και της Σοσιαλιστικής επανάστασης του Μάο, αλληλέγγυοι με τα Ισλαμικά κινήματα στην Μέση Ανατολή και τις εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις στην Λατινική Αμερική προχωράμε μπροστά. Κόβοντας κάθε επαφή με την ακροδεξιά. Μόνο μέσα από την πολεμική και το ξεμπρόστιασμα τους στα μάτια του λαού, θα υψωθεί η εθνικοεπαναστατική Ιδέα.
Σε μια Ευρώπη χωρίς ιδανικά, εμείς εξακολουθούμε να φωνάζουμε…
Ζήτω η πατρίδα, Ζήτω ο σοσιαλισμός…
Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη !
Οι τελευταίες προσπάθειες να «κλείσει» η υπόθεση της Παλαιστίνης κάνουν σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ τόσο τη στήριξη και την έκφραση της μαζικής αλληλεγγύης προς την Ιντιφάντα όσο και την προβολή των αιτημάτων του παλαιστινιακού λαού για καμία κατοχή, ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 67, επαναπατρισμό των προσφύγων, απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατούμενων. 3.000.000 περίπου Παλαιστίνιοι/ες ζουν υπό καθεστώς πολιορκίας, απαγόρευσης της κυκλοφορίας, συνεχούς απειλής επίθεσης, 3.334 Παλαιστίνιοι/ες δολοφονήθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πάνω από 53.000 τραυματίστηκαν από τις οποίες 10.000 ήταν παιδιά, 1 στους 5 Παλαιστίνιους/ες που δολοφονείται είναι παιδί. Το 1 στα 4 παιδιά είναι ηλικίας κάτω από 12 χρόνων, 28.000 Παλαιστίνιοι/ες έχουν συλληφθεί από τον Σεπτέμβρη του 2000. 8.000 είναι σήμερα φυλακισμένοι από τους οποίους οι 1.000 περίπου κρατούνται χωρίς καμία κατηγορία και 3.700 δεν έχουν περάσει από δίκη, το 20% του πληθυσμού έχει κρατηθεί ή φυλακιστεί αυθαίρετα τουλάχιστον μία φορά,μόνο το έτος 2002, 12.737 Παλαιστίνιοι/ες, στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, είδαν τα σπίτια τους να γκρεμίζονται, ενώ πλέον ο μέσος όρος κατεδάφισης σπιτιών φτάνει τα 74 ανά μήνα, με επιπτώσεις για περίπου 2.273 ανθρώπους, η ανεργία φτάνει το 65% του πληθυσμού, με τις γυναίκες να πλήττονται περισσότερο. Το 75% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (2 δολάρια τη μέρα), το 50% των νοικοκυριών εξαρτάται από την καθημερινή συνδρομή τροφής, το 30% των παιδιών κάτω των 5 χρόνων πάσχει από χρόνιο υποσιτισμό. Εδώ και εξήντα χρόνια η Παλαιστίνη αποτελεί το κατεξοχήν σύμβολο της σιωνιστικής βαρβαρότητας και θηριωδίας από τη μια, της ελπίδας, της αντίσταση και των ηρωικών αγώνων από την άλλη.
Μποϋκοτάζ στα Ισραηλινά προϊόντα !
Αγοράζοντας τα προϊόντα της εταιρίας STARBUCKS κάποιοι συνεισφέρουν :
Στους βομβαρδισμούς της Λωρίδας της Γάζας , της δυτικής όχθης και της Βηρυτού..
Στον ακρωτηριασμό χιλιάδων αθώων παιδιών από Ισραηλινά παιδιά..
Στον δηλητηριασμό των υδάτων της Λωρίδας της Γάζας με απαγορευμένες χημικές ουσίες..
Στην δημιουργία χιλιάδων προσφύγων..
Στην ανελέητη πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας..
Στο χτίσιμο του τείχους της ντροπής στην Λωρίδα της Γάζας..
Τελικά ο καφές στα STARBUCKS στοιχίζει…πολύ ακριβά..στοιχίζει σε αθώες ανθρώπινες ζωές γυναικόπαιδων και όχι μόνο ! Θα επιμείνετε να χρηματοδοτείτε τον θάνατο αθώων ;;;
www.inminds.co.uk/
Ο μάρτυρας του IRA Bobby Sands.
Στα 18 του χρόνια έγινε μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA).
Στο ημερολόγιό του έγραφε: «Η ζωή μου τώρα έχει αλλάξει. Τις νύχτες κοιμάμαι υποχρεωτικά με το ένα μάτι ανοιχτό κι όταν διεξάγουμε κάποια επιχείρηση, είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, για να αποφύγουμε τους ελέγχους των Βρετανών. Ο κόσμος όμως είναι στο πλευρό μας. Δεν είναι μονάχα το ότι μας άνοιξαν διάπλατα τα σπίτια τους κι ότι μας βοηθούν όπως μπορούν, αλλά το ότι μας έχουν ανοίξει την καρδιά τους. Έμαθα ότι χωρίς τη συμπαράσταση του κόσμου, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε πολιτικά και τώρα ξέρω ότι τους χρωστώ τα πάντα».
Γράφει: «Η απότομη και απόλυτη στέρηση βασικών ανθρώπινων αναγκών, όπως η άσκηση και ο καθαρός αέρας, η επαφή με άλλους ανθρώπους, το ότι δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα μου και δεν μπορώ να διαβάσω εφημερίδα, ν’ ακούσω ραδιόφωνο, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να διαβάσω ένα βιβλίο κι άλλα πολλά, έχουν κάνει τη ζωή μου πολύ δύσκολη». Γίνεται ο βασικός εκπρόσωπος της διαμαρτυρίας και έρχεται συνεχώς σε αντιπαράθεση με το καθεστώς της φυλακής. Τον Απρίλιο του 1978, έπειτα από συστηματική κακομεταχείριση, ειδικά στις τουαλέτες και το ντους, οι κρατούμενοι αρνούνται να πλυθούν και να παραδώσουν τα δοχεία νυκτός τους. Κάνουν τις βασικές τους ανάγκες μέσα στο κελί, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν καταστρατηγηθεί ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Οι γυναικείες φυλακές ακολουθούν, με ανάλογη διαμαρτυρία, το Φεβρουάριο του 1980. Στις 27 Οκτωβρίου 1980, έπειτα από την κατάρρευση συνομιλιών μεταξύ των Βρετανών και του Καρδινάλιου O’ Fiaich, επτά κρατούμενοι της Πτέρυγας Η προχωρούν σε απεργία πείνας.
Αλληλεγγύη στον λαό της Βόρειας Κορέας !
του A.J.
Υπό τη συνεχή απειλή ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, με συνεχείς αποκλεισμούς και διεθνή απομόνωση ο περήφανος λαός της Βόρειας Κορέας εξακολουθεί να ζει τη δική του σοσιαλιστική ουτοπία , ασύλληπτη για τους γελοίους δημοσιογραφίσκους που με στημένα ντοκιμαντέρ υμνούν τα αγαθά της δημοκρατίας λοιδορώντας τη Βόρεια Κορέα με απίθανα ψεύδη που ακόμα και να ίσχυαν δεν συγκρίνονται σε καμία περίπτωση με την καθημερινή καπιταλιστική κτηνωδία σε όλα τα επίπεδα προκαλώντας συγκίνηση σε αστές κυρίες του σαλονιού και σε ραστοφόρους "αριστερούς" πασιφιστές νεολαίους ...
- Τιμή στον Κορεάτικο Λαό !
- Τιμή στην Εθνικοεπαναστατική Βόρεια Κορέα !
Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν εναντίον του Εβραϊσμού.
"Ο Ιεχωβάς, ο μοναδικός Θεός τους, ο Θεός του Μωυσή και των προφητών, ήταν ακόμα Θεός αποκλειστικά εθνικός, που χρησιμοποιούσε για ανταμοιβή και την τιμωρία των πιστών του, του εκλεκτού λαού του, επιχειρήματα υλικά, συχνά ηλίθια και πάντοτε θηριώδη. Για να περάσει κάποιος από την μια θρησκεία στην άλλη- εκτός κι αν το κάνει από υπολογισμό, όπως οι Εβραίοι της Ρωσίας και της Πολωνίας που βαφτίζονται 3 ή και 4 φορές για να πάρουν τα ανάλογα επιδόματα- για μιαν αληθινή αλλαγή θρησκεύματος χρειάζεται λίγο πίστη"
Θεός και Κράτος.
Τώρα, αυτός όλος ο Εβραϊκός κόσμος, ο οποίος συγκροτεί μια σέκτα εκμετάλλευσης, ένα λαό από βδέλλες , ένα αδηφάγο παράσιτο, στην οποία είναι στενά και βαθιά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, χωρίς να λογαριάζουν όχι μόνο συνοριακές, αλλά επίσης ούτε και πολιτικές διαφορές- αυτός ο Εβραϊκός κόσμος είναι στις ημέρες μας, κατά μεγάλο μέρος, στη διάθεση του Μαρξ ή του Ρότσιλντ. Είμαι βέβαιος ότι, από την μία πλευρά, η οικογένεια Ρότσιλντ εκτιμά την αξία του Μαρξ, και από την άλλη πλευρά, ο Μαρξ αισθάνεται μια ενστικτώδη συμπάθεια και τρέφει έναν μεγάλο σεβασμό για την οικογένεια Ρότσιλντ. Αυτό ίσως φαίνεται περίεργο. Τι κοινό θα μπορούσε να υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της υψηλής διαχείρισης χρημάτων; Ω! ω! Ο κομμουνισμός του Μαρξ ζητά ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και όπου αυτό υφίσταται, πρέπει αναπόφευκτα να υπάρχει μια κεντρική κρατική τράπεζα, και όταν αυτό υφίσταται, εκεί το παρασιτικό Εβραϊκό Έθνος, το οποίο κερδοσκοπεί πάνω στο μόχθο του λαού, θα βρίσκει πάντοτε τα μέσα για την ύπαρξη του."
Ο Νετσάγιεφ και η Αδελφότητα του Τσεκουριού.
Ο Σεργκέι Νετσάγιεφ γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1847 στο Ιβάνοβο μια πόλη βορειοανατολικά της Μόσχας. Εμπνευσμένος από το βιβλίο του Τσερνιτσέφσκι υπό τον τίτλο «Τι πρέπει να γίνει» ο Νετσάγιεφ υιοθετεί τον τρόπο ζωής του ήρωα ( Ραχμέτωβ ) και αργότερα το επιβάλλει και στην αδελφότητα του Τσεκουριού. Ο Ραχμέτωβ είναι ένας επαναστάτης , δεν έχει προσωπικά ενδιαφέροντα η επιθυμίες και ζει μονάχα να δει το σάπιο σύστημα να καταρρέει. Αποκομμένος από κάθε κοινωνική συναναστροφή , ζει μια ασκητική ζωή τρώγοντας ωμό κρέας ενώ κοιμάται πάνω σε καρφιά για να σκληραγωγήσει τον εαυτό του και να προετοιμαστεί για την εκπλήρωση του σκοπού του. Κάπως έτσι ζούσαν και οι μυημένοι στην αδελφότητα του Τσεκουριού.
Ο ίδιος ο Νετσάγιεφ αναφέρει στην κατήχηση του Επαναστάτη :
Μήνυμα του Εθνικιστή συνταγματάρχη Χουάν Περόν για τον θάνατο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Ο Hugo Chavez εναντίον των Σιωνιστών.
Hugo Chavez 24 Δεκεμβρίου 2005
Αναρχισμός και Εθνικολαική Διαλεκτική.
Πριν από περίπου έναν αιώνα, το εργατικό κίνημα καπελώθηκε από τον Μαρξισμό και τη Σοσιαλοδημοκρατία. Η ορθόδοξη «αριστερά» δηλητηρίασε το εργατικό κίνημα με τον διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό. Οι μόνοι αξιόλογοι αντίπαλοι αυτής της εξέλιξης ήταν οι Αναρχικοί υπό του Μιχαήλ Μπακούνιν. Δυστυχώς, τελικά ακόμα και οι Αναρχικοί απορροφήθηκαν από το διεθνιστικό στρατόπεδο κι έτσι έπαψαν να είναι υπολογίσιμοι αντίπαλοι για τον Καπιταλισμό.
Καπιταλισμός και Μαρξισμός: Και οι δύο είναι Διεθνιστικοί
Ο Μαρξ έγραφε ότι οι προλετάριοι δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε εθνικότητα. Διεθνείς μεγαλοκαπιταλιστές, όπως είναι ο G. Maisonrouge της IBM δηλώνουν επίσης ότι τα σύνορα που χωρίζουν τα έθνη είναι χωρίς σημασία, δεν έχει σημασία η εθνικότητα για τους επιχειρηματίες. Όλοι μπορούν να γίνουν καταναλωτές»
Ο Μπακούνιν τόνισε ότι ο Καπιταλισμός είχε την τάση να επεκτείνεται και να κυριαρχεί σε παγκόσμια κλίμακα, και ότι το σύγχρονο κράτος, ανεξάρτητα του πόσο «κόκκινο» μπορεί να είναι, θα είχε κι αυτό την τάση να γίνει «παγκόσμιο» (Κράτος και Αναρχία, 1873). Ο Μαρξ έβλεπε την αυξανόμενη διεθνοποίηση του Καπιταλισμού σαν ένα εξελικτικό βήμα προς την κατάργηση της εθνικής ταυτότητας. Αντί όμως να αποδοκιμάσει αυτήν την εξέλιξη, ο Μαρξ την καλωσορίζει σαν ένα βήμα προς το «παγκόσμιο κράτος» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο, 1848). Αυτό λοιπόν που έχουμε σήμερα είναι η δημιουργία ενός Παγκόσμιου Καπιταλιστικού Κράτους κάτω από την σημαία της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης». Για να το καταπιούν πιο εύκολα οι μάζες, συνοδεύεται και από ηθικολογικά συνθήματα όπως «παγκόσμια ειρήνη» και «δημοκρατία». Κάθε Έθνος που σηκώνει κεφάλι όπως π.χ. το Ιράκ, τιμωρείται από τις ΗΠΑ/ΟΗΕ που δρούν ως «Διεθνής Αστυνομία». Ζούμε ήδη υπό το καθεστώς μιας ντε φάκτο δικτατορίας.
Αναρχισμός: Η Τρίτη Δύναμη
Σε αντίθεση και προς τον Μαρξισμό και προς τον Καπιταλισμό, ο Μπακούνιν υποστήριξε την Εθνικολαϊκή κοινότητα, δηλαδή το εθνικό οργανικό σύνολο. Η Αναρχική κοινότητα θα βασιζόταν στην ελεύθερη, φυσική συμβίωση. Η «αμοιβαία αλληλοβοήθεια» που παρατήρησε ανάμεσα στα διάφορα είδη ο Αναρχικός φιλόσοφος Κροπότκιν είναι βασισμένη στην οργανική συγγένεια. Στους ανθρώπους αυτό μεταφράζεται πολιτικά στην ομοιογενή εθνική κοινότητα. Η Ομοιογενής Εθνική Κοινότητα είναι ένας Φυσικός Θεσμός και συνεπώς δεν χρειάζεται την επιβολή και τους μηχανισμούς ελέγχου από τεχνητά δόγματα όπως ο Μαρξισμός και ο Καπιταλισμός.
Εθνικολαϊκός Αγώνας
Το 1848 στην «Έκκληση προς τους Σλάβους» ο Μπακούνιν ζητούσε τη διάλυση των παλαιών αυτοκρατοριών που τις αποτελούσαν «διάφορα έθνη αλυσοδεμένα μαζί». Οι απελευθερωμένοι Σλάβοι θα «έτειναν χείρα αλληλεγγύης προς όλους τους αδελφούς της Σλαβικής φυλής». Αυτή η εθνική απελευθέρωση από τις τεχνητές αυτοκρατορίες θα ήταν το πρώτο βήμα για μια «Ομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών». Ο Μπακούνιν ζητούσε την «πλήρη αυτονομία του κάθε έθνους, της κάθε επαρχίας, της κάθε κοινότητας» μέσα σε μια Ομόσπονδη Ευρώπη, η οποία θα εξασφάλιζε την ειρήνη, την δικαιοσύνη και την ελευθερία «ανάμεσα στους διάφορους λαούς που αποτελούν την Ευρωπαϊκή οικογένεια» (Ομοσπονδίες, Σοσιαλισμός και Αντι-θεολογισμός). Το 1873, ο Μπακούνιν προειδοποίησε τους «Σλάβους αδελφούς» να μην ενταχθούν στο Μαρξιστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα γιατί δεν ήταν «Εθνικό Κόμα». Βλέπουμε λοιπον ότι η αρχική ιδέα των για την κοινότητα ήταν αυτή της Εθνικής κοινότητας (και μάλιστα με φυλετικά κριτήρια).
Ο Εθνικισμός και ο Αναρχισμός αποτέλεσαν τις πιο επαναστατικές και πραγματικά προοδευτικές ιδεολογίες του 19ου αιώνα και συνέβαλλαν στη διάλυση των παλαιών εκτρωματικών και τεχνητών αυτοκρατοριών (όπως η Αυστρουγγρική). Να γιατί σε πολλά ιστορικά κείμενα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα οι όροι «Εθνικιστής» και «Αναρχικός» πολύ συχνά εναλλάσσονται ή και ταυτίζονταιόταν αναφέρονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, όπως π.χ. στην περίπτωση των Σέρβων πατριωτών που δολοφόνησαν τον Αρχιδούκα της Αυστροουγγαρίας στο Σεράγεβο το 1914, οι οποίοι άλλοτε αναφέρονται στις εφημερίδες της εποχής ως «Σέρβοι Εθνικιστές» και άλλοτε ως «Σέρβοι Αναρχικοί».
Αυτή η αντίληψη έρχεται σε αντίθεση με τα αντεθνικά δόγματα του Καπιταλισμού και του Μαρξισμού, τα οποία αντιμάχονται την εθνική ταυτότητα και παράδοση για χάρη των τεχνητών κρατών και τελικά του Παγκόσμιου Κράτους.
Φυλετική Διαλεκτική
Ο Μπακούνιν απέρριψε την οικονομολογική ερμηνεία της ιστορίας και της κοινωνίας που προσφέρουν ο Μαρξισμός και ο Καπιταλισμός και υιοθέτησε την Φυλετική Διαλεκτική. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «για να υποστηρίξει το πολιτικό του πρόγραμμα ο Μαρξ αναπτύσει μια ιδιαίτερη θεωρία, η οποία όμως αποτελεί απλώς λογική επέκταση του υπάρχοντος συστήματος. Δεν λαμβάνει υπόψη του και άλλους παράγοντες της Ιστορίας. Αγνοεί εντελώς ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της ιστορικής εξέλιξης: Την ιδιοσυγκρασία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κάθε λαού, της κάθε φυλής, που αποτελούν φυσικά παράγωγα πολλών εθνολογικών (και άλλων) αιτιών και τα οποία ασκούν -ανεξάρτητα από τις οικονομικές συνθήκες- μια σημαντική επίδραση στο πεπρωμένο κάθε χώρας και στην ίδια την εξέλιξη των οικονομικών δυνάμεων».
Σήμερα, καθώς όλα τα Έθνη και οι λαοί σπρώχνονται προς ένα Παγκόσμιο Κράτος, είναι καιρός να ξανακάνουμε τον Αναρχισμό ένα μαχητικό Εθνικολαϊκό κίνημα για να αντισταθούμε στο σχέδιο που θέλει τους ανθρώπους απλές αναλώσιμες «οικονομικές μονάδες» και όπου ο πολιτισμός είναι απλώς ένα προϊόν της μαζικής αγοράς. Μόνο η Εθνική διαφορετικότητα μπορεί να δράσει σαν προμαχώνας ενάντια στην καπιταλιστική ομοιομορφία.
*Το παρόν άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην Ελληνική γλώσσα, τον Ιούλιο του 2001 στο Εθνικοεπαναστατικό περιοδικό «Ο Έλληνας Εργάτης»
-wzor.jpg)
