Τι είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός ;
του Γ.Π.Π.
Μια σιδερόφρακτη πανοπλία είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός. Ένα βαρύ φορτίο. Πολλοί επιχειρούν να το σηκώσουν , λίγοι μπορούν , μα ακόμα πιο λίγοι μπορούν να περπατήσουν. Έτσι για να πορευθούν , φροντίζουν να ξαλαφρωθούν λίγο από το φορτίο. Και πορεύονται ... Αχ ! αυτοί οι «μισοί ιππότες». Πώς να τους ονομάσω άραγε ; Συμβιβασμό , συμβιβασμό τους λέω ...
Μια σιδερόφρακτη πανοπλία είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός. Ένα βαρύ φορτίο. Πολλοί επιχειρούν να το σηκώσουν , λίγοι μπορούν , μα ακόμα πιο λίγοι μπορούν να περπατήσουν. Έτσι για να πορευθούν , φροντίζουν να ξαλαφρωθούν λίγο από το φορτίο. Και πορεύονται ... Αχ ! αυτοί οι «μισοί ιππότες». Πώς να τους ονομάσω άραγε ; Συμβιβασμό , συμβιβασμό τους λέω ...
Η Μητρότητα και η Πολεμική Αρετή αποτελούν κλειδιά για τον Εθνικό Σοσιαλισμό.
του Γκρέγκορ Στράσσερ.
Είμαστε σοσιαλιστές. Είμαστε θανάσιμoι εχθρoί του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος όπου βασιλεύουν η εκμετάλλευση των οικονομικά αδύνατων , το άδικο μισθολογικό σύστημα και η εκτίμηση της αξίας των ανθρώπων ανάλογα με τον πλούτο και τα χρήματά τους αντί για την υπευθυνότητα και το χαρακτήρα τους. Σκοπεύουμε λοιπόν να καταστρέψουμε αυτό το σύστημα ό,τι και να γίνει ! Παρόλα αυτά όμως δεν είναι αρκετό να αλλάξουμε απλώς το σύστημα και να το αντικαταστήσουμε με ένα άλλο. Αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων ! Ο τρόπος σκέψης που πρέπει να καταπολεμηθεί είναι ο υλισμός !
Είμαστε σοσιαλιστές. Είμαστε θανάσιμoι εχθρoί του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος όπου βασιλεύουν η εκμετάλλευση των οικονομικά αδύνατων , το άδικο μισθολογικό σύστημα και η εκτίμηση της αξίας των ανθρώπων ανάλογα με τον πλούτο και τα χρήματά τους αντί για την υπευθυνότητα και το χαρακτήρα τους. Σκοπεύουμε λοιπόν να καταστρέψουμε αυτό το σύστημα ό,τι και να γίνει ! Παρόλα αυτά όμως δεν είναι αρκετό να αλλάξουμε απλώς το σύστημα και να το αντικαταστήσουμε με ένα άλλο. Αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων ! Ο τρόπος σκέψης που πρέπει να καταπολεμηθεί είναι ο υλισμός !
Πρέπει να μάθουμε ότι η εργασία σημαίνει κάτι περισσότερο από απλή συσσώρευση αγαθών. Η αξία ενός ανθρώπου είναι κάτι βαθύτερο από τον αριθμό των μετοχών που έχει ! Το να κρίνεται η αξία του καθενός με βάση το χρήμα , τον πλούτο και τα υλικά αγαθά είναι η πιο διεστραμμένη επινόηση αυτού του καπιταλιστικού συστήματος.
Η παρακμή ενός λαού είναι αναπόφευκτη συνέπεια αυτής της νοοτροπίας , διότι η επιλογή με βάση τoν πλoύτo είναι ο υπ αριθμόν ένας εχθρός της Φυλής , του Αίματος και της ζωής ! Εμείς ποτέ δεν παρεκκλίναμε από τη θέση ότι ο Εθνικός Σοσιαλισμός θα βάλει ένα τέλος στα προνόμια των πλουσίων και ότι η χειραφέτηση του εργάτη περνάει μέσα από την άμεση συμμετοχή στα κέρδη , την ιδιοκτησία και την διοίκηση.Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση μέσα στο εθνικολαϊκό κίνημα για την ανάγκη δημιουργίας μιας νέας πολιτικής ηγεσίας. Αυτή η ανάγκη έρχεται να συνδεθεί με αυτά που ανέφερα παραπάνω.
Οι τρόπου που προτείνονται για να λυθεί το πρόβλημα της ηγεσίας ( εξέταση της καθαρότητας του αίματος , δημιουργία καθαρά Νορδικών τύπων κλπ ) μου φαίνονται κάπως ομιχλώδεις και αμφίβολοι από πρακτική άποψη. Υπάρχει όμως ένας τρόπος ο οποίος είναι παραδοσιακά Γερμανικός και Πρωσσικός και είναι ο πιο κατάλληλος από όλους. Για έναν άνδρα , η στρατιωτική υπηρεσία είναι η πιο ξεκάθαρη και άξια μορφή συμμετοχής στα κοινά – για τη γυναίκα είναι η μητρότητα ! Υπάρχουν πολλές Αφρικανικές φυλές όπου οι γυναίκες που πεθαίνουν στον τοκετό κηδεύονται με τις ίδιες τιμές που αποδίδονται στoυς πoλεμιστές που έπεσαν στη μάχη !
... Μπορεί να φαίνεται ουτοπικό , αλλά για μένα αποτελεί βεβαιότητα ! Αν ακολουθήσουμε αυτό τον τρόπο επιλογής , μέσα σε είκοσι με τριάvτα χρόνια η Γερμανία θα έχει μια ηγεσία και μια εκτελεστική εξουσία που θα αλλάξουν όλο το πρόσωπο της κοινωνίας και του κράτους και θα αποτελέσει τη σπονδυλική στήλη του κράτους και της οικονομίας !...
Σημείωση : Ο Gregor Strasser ( 1892 – 1934 ) διετέλεσε ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Βόρειο Γερμανία και επικεφαλής του τμήματος Προπαγάνδας και Οργάνωσης του Ράιχ. Ήταν εκφραστής της «αριστερής» αντικαπιταλιστικής και σοσιαλεπαναστατικής πτέρυγας μέσα στο Κόμμα.
Δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του περιοδικού «Ο Έλληνας Εργάτης» τον Ιούλιο του 2000.
21η Απριλίου. Κανένας λόγος για να γιορτάσουμε.
Επειδή αρκετοί Σύντροφοι επικοινώνησαν μαζί μας και μας ρώτησαν αν θα αναφερθούμε στην 21η Απριλίου θεωρήσαμε καλό να αναδημοσιεύσουμε παλαιότερο κείμενο μας.
Καταλαβαίνουμε ότι πολλοί θα ενοχληθούν από το παρακάτω κείμενο αλλά δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε σε αυτό.
Εμείς ως Αυτόνομοι προτιμούμε να λέμε και να προβάλλουμε ότι έχει σχέση με την αλήθεια και όχι να υιοθετούμε παραμυθάκια της αστικής ακροδεξιάς.
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας.
Για περισσότερα διαβάστε τον παρακάτω σύνδεσμο ( ακατάλληλο για δεξιούς "αντιφασίστες" )
Δρεπάνι και Φραγγέλιο.
του Κάδμου.
Είμαστε ικανοποιημένοι από την κατάσταση του σύγχρονου Ε/Σ κινήματος στην Ελλάδα;
Πετύχαμε κάποιους από τσυς στόχους μας ;
Έχουμε ελπίδες να καταφέρουμε κάτι στο μέλλον ;
Καταφέραμε να προσεγγίσουμε τα επαναστατικά λαϊκά στρώματα ;
Έχουμε αφουγκραστεί τα καθημερινά προβλήματα του λασύ ;
Απλά ερωτήματα που κάποιοι προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις. Κάποιοι άλλοι ουδέποτε νοιάστηκαν να δώσουν απαντήσεις. Και κάποιοι τρίτοι ουδέποτε σκέφτηκαν να τα ρωτήσουν όλα αυτά. Ο καθένας μπορεί να δώσει μια δική του απάντηση σε κάθε ερώτημα.
Σκοπός τσυ αρθρογράφου δεν είναι να αναπαράγει γνωστές απόψεις αλλά να μοιραστεί προβληματισμούς με όλσυς αυτούς που πραγματικά νοιάζονται για το Ε/Σ Κίνημα. Η προσωπική άποψη μου είναι ότι ο χειρότερος εχθρός τσυ Ελληνικού Ε/Σ κινήματος δεν είναι άλλος από τον εαυτό μας.
Ούτε το κράτος και η καταστολή , ούτε η παρακρατική αντιφά , ούτε οι αριστεριστές και οι φιλελεύθεροι μας έκαναν τόση ζημιά όση μας έκανε η λάθος τακτική μας , οι λάθος επιλογές μας. Είχαμε ευκαιρίες την δεκαετία τσυ '80 και την δεκαετία του '90 να προσεγγίσσυμε τον λαό, να χτίσουμε τις βάσεις για ένα ισχυρό μελλοντικό Κίνημα. Πράγματι έγιναν και θετικά βήματα. Σπάνια βιβλία εκδόθηκαν στην Ελλάδα, έγιναν επαφές με το εξωτερικό, ανταλλάξαμε εμπειρίες και όμως το αποτέλεσμα είναι μικρότερο από το αναμενόμενο …
Και όμως στα κρίσιμα σημεία κάποιοι κατέστρεφαν πάντα το συνολικό έργο και το σώριαζαν σε ερείπια. Κάποιοι κατάφεραν και την κρίσιμη στιγμή έβαζαν μπουρλότο στα θεμέλια του Ε/Σ κτίσματος.
Υπεύθυνοι είναι όλοι αυτοί που κοίταξαν το προσωπικό τους συμφέρον και μόνο αυτό. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι ήξεραν και δεν μίλησαν. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι δεν αντέδρασαν στις επιλογές εκείνες που μας απαξίωσαν στα μάτια νέων παιδιών. Κάποιοι προτίμησαν να κάνουν «ρεαλιστική πολιτική». Με τον όρο αυτό ονομάζουν τις ιδεολογικές υποχωρήσεις. Διότι υποχώρηση για παράδειγμα είναι να προβάλλεις το «θεάρεστο έργο» των Απριλιανών σε μια εποχή όπου κανείς δεν θυμάται, δεν θέλει να θυμάται και δεν τον νοιάζει τι υπήρξαν οι Απριλιανοί.
Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να επιλέξουν τους «χαμηλούς τόνους». Χαμηλούς τόνους ονόμασαν την έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού λόγου. Κάποιοι άλλοι επέλεξαν τις «συμμαχίες». Συμμαχίες με βρικόλακες της δεξιάς, συμμαχίες με γαλανόλευκους αντιφασίστες, συμμαχίες με αστείους τύπους της «τάξης και της ηθικής».
Πετύχαμε κάποιους από τσυς στόχους μας ;
Έχουμε ελπίδες να καταφέρουμε κάτι στο μέλλον ;
Καταφέραμε να προσεγγίσουμε τα επαναστατικά λαϊκά στρώματα ;
Έχουμε αφουγκραστεί τα καθημερινά προβλήματα του λασύ ;
Απλά ερωτήματα που κάποιοι προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις. Κάποιοι άλλοι ουδέποτε νοιάστηκαν να δώσουν απαντήσεις. Και κάποιοι τρίτοι ουδέποτε σκέφτηκαν να τα ρωτήσουν όλα αυτά. Ο καθένας μπορεί να δώσει μια δική του απάντηση σε κάθε ερώτημα.
Σκοπός τσυ αρθρογράφου δεν είναι να αναπαράγει γνωστές απόψεις αλλά να μοιραστεί προβληματισμούς με όλσυς αυτούς που πραγματικά νοιάζονται για το Ε/Σ Κίνημα. Η προσωπική άποψη μου είναι ότι ο χειρότερος εχθρός τσυ Ελληνικού Ε/Σ κινήματος δεν είναι άλλος από τον εαυτό μας.
Ούτε το κράτος και η καταστολή , ούτε η παρακρατική αντιφά , ούτε οι αριστεριστές και οι φιλελεύθεροι μας έκαναν τόση ζημιά όση μας έκανε η λάθος τακτική μας , οι λάθος επιλογές μας. Είχαμε ευκαιρίες την δεκαετία τσυ '80 και την δεκαετία του '90 να προσεγγίσσυμε τον λαό, να χτίσουμε τις βάσεις για ένα ισχυρό μελλοντικό Κίνημα. Πράγματι έγιναν και θετικά βήματα. Σπάνια βιβλία εκδόθηκαν στην Ελλάδα, έγιναν επαφές με το εξωτερικό, ανταλλάξαμε εμπειρίες και όμως το αποτέλεσμα είναι μικρότερο από το αναμενόμενο …
Και όμως στα κρίσιμα σημεία κάποιοι κατέστρεφαν πάντα το συνολικό έργο και το σώριαζαν σε ερείπια. Κάποιοι κατάφεραν και την κρίσιμη στιγμή έβαζαν μπουρλότο στα θεμέλια του Ε/Σ κτίσματος.
Υπεύθυνοι είναι όλοι αυτοί που κοίταξαν το προσωπικό τους συμφέρον και μόνο αυτό. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι ήξεραν και δεν μίλησαν. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι δεν αντέδρασαν στις επιλογές εκείνες που μας απαξίωσαν στα μάτια νέων παιδιών. Κάποιοι προτίμησαν να κάνουν «ρεαλιστική πολιτική». Με τον όρο αυτό ονομάζουν τις ιδεολογικές υποχωρήσεις. Διότι υποχώρηση για παράδειγμα είναι να προβάλλεις το «θεάρεστο έργο» των Απριλιανών σε μια εποχή όπου κανείς δεν θυμάται, δεν θέλει να θυμάται και δεν τον νοιάζει τι υπήρξαν οι Απριλιανοί.
Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να επιλέξουν τους «χαμηλούς τόνους». Χαμηλούς τόνους ονόμασαν την έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού λόγου. Κάποιοι άλλοι επέλεξαν τις «συμμαχίες». Συμμαχίες με βρικόλακες της δεξιάς, συμμαχίες με γαλανόλευκους αντιφασίστες, συμμαχίες με αστείους τύπους της «τάξης και της ηθικής».
Όταν έχεις Έζρα Πάουντ , Ιούλιο Έβολα , Ρομπέρ Μπραζιγιάκ , Περικλή Γιαννόπουλο , Σίτσα Καραϊσκάκη , Σάβιτρι Ντέβι και χιλιάδες άλλους ΜΑΡΤΥΡΕΣ της ιδεολογίας μας είναι ΥΒΡΙΣ να μιλάς για «χαμηλούς τόνους» και «συμμαχίες».
Υπάρχουν πολλοί «ύφαλοι». Χρειαζόμαστε Οδηγούς και όχι απλά «αρχηγούς» , χρειαζόμαστε Συντρόφους και όχι απλά «υπεύθυνους» , χρειάζεται να διαλέξουμε το στάρι από την ήρα , να μην αφήσουμε τα πρόσωπα εκείνα να μας γυρίσουν πάλι πίσω, ας αρνηθούμε να μας γκρεμίσουν τα όνειρα μας όπως διαλύει το κύμα της θάλασσας τα παιδικά κάστρα στην άμμο.
Η δική μας ιδεολογία δεν είναι παζάρι για να στήσουν οι έμποροι του Εθνικοσοσιαλισμού την πραμάτεια τους. Μακριά από εμάς οι Σάυλοκ και οι εμποράκηδες. Ας αρπάξουμε το Φραγγέλιο και ας τιμωρήσουμε τους γλοιώδεις τύπους που μας προκαλούν.
Μην ξεχνάτε Σύντροφοι και Συντρόφισσες το δικό μας κάστρο είναι η Ευρώπη , οι πολεμιστές στις επάλξεις είναι οι Σύντροφοι μας ξένοι και Έλληνες. Τα θεμέλια του Κάστρου φτιάχτηκαν με το αίμα των Συντρόφων μας στις αιώνες που πέρασαν. Αυτοί υπήρξαν οι πρωτομάστορες και πίστεψαν στην Νίκη.Το αίμα τους στα πεδία των μαχών, στα σκοτεινά μπουντρούμια των φυλακών, στους γκρεμισμένους τοίχους των πεδίων εκτελέσεως μαζί με τις ιδέες τους έγινε το υλικό με το οποίο κτίστηκε ο θεμέλιος λίθος.
Προβάλλουν χρόνια τώρα δίπλα μας ζιζάνια που κρύβουν το φως των ιδεών μας. Αρπάξτε το δρεπάνι και θερίστε τους μεδουσόμορφους υβριστές του Εθνικοσοσιαλισμού. Κανένα έλεος σε αυτούς που πούλησαν τα πάντα για τα «κουκιά» και τα «τριάκοντα αργύρια».
Ζηλέψτε την δόξα του Περσέα.
Κόψτε το κεφάλι της Μέδουσας.
Δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Μαύρο Μέτωπο».
Άνευ σχολίων ...
"Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί."
Δήλωση του Γεωργίου Παπαδόπουλου στις 25 - 05 - 1971 στην τουρκική εφημερίδα Milliet.
Δήλωση του Γεωργίου Παπαδόπουλου στις 25 - 05 - 1971 στην τουρκική εφημερίδα Milliet.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος την εποχή της παντοδυναμίας του με τους Σιωνιστές Λόβιγγερ και τον πρόεδρο της σιωνιστικής στοάς «Μπένε – Μπερίτ»
Σχετικός σύνδεσμος :
http://www.nytimes.com/1991/04/24/obituaries/joseph-lovinger-jewish-official-77.html?sec=&spon=
Ο Περουβιανός Οκτώβρης του 1968.
(Όταν οι αξιωματικοί εκτός από πατριώτες είναι και σοσιαλιστές)
Στις 3 Οκτωβρίου του 1968 , στη Λίμα πρωτεύουσα του Περού , γίνεται στρατιωτικό κίνημα, το πέμπτο στην ιστορία της χώρας. Τα ξημερώματα αυτής της ημέρας, στρατιώτες μαζί με τεθωρακισμένα, περικυκλώνουν την προεδρική κατοικία συλλαμβάνοντας τον έκπληκτο πρόεδρο Femando Belaunde Τery , υποχρεώνοντας τον να φύγει για την Αργεντινή.
Αυτή όμως η στρατιωτική επέμβαση , δεν ήταν όπως οι άλλες. Ήταν μια πραγματική κοινωνική επανάσταση που είχε ως εκφραστή της τους στρατιωτικούς.
Ο στρατός στο επίσημο διάγγελμά του αναφέρει τα εξής :
«Ισχυρές οικονομικές δυνάμεις, τόσο του εξωτερικού όσο και του εσωτερικού, εκμεταλλεύονται τα λαϊκά στρώματα με σκοπό το κέρδος. Ο στρατός θα βάλει τέρμα σ' αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
Αγρότη να είσαι σίγουρος ότι οι τσιφλικάδες θα σταματήσουν να σου πίνουν το αίμα.
Εργάτη να είσαι σίγουρος ότι οι καπιταλιστές θα σταματήσουν να αισχροκερδίζουν πάνω στον ιδρώτα σου. Εγγυητής της κοινωνικής δικαιοσύνης στο Περού από τώρα και στο εξής θα είναι ο στρατός».
Αυτό που κάνει μεγάλη εντύπωση στον Περουβιανό λαό είναι ότι δεν αναφέρουν ούτε για μια φορά τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Η Περουβιανή εμπειρία είναι παράδειγμα για το στρατιωτικό δρόμο όχι μόνο ως προς τον κοινωνισμό αλλά και ως προς το σοσιαλισμό. Είναι κάτι το καινούργιο για τη Λ. Αμερική, μολονότι έχει τις ρίζες του στον Περόν και στους αγώνες της Αργεντινής του 1943.
Είναι μία άρνησις των στρατιωτικών να υποστηρίξουν τη δεξιά , την ολιγαρχία , την αντίδραση, τα αστικά κόμματα τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μέσα στην βδομάδα οι στρατιωτικοί κοινωνικοποιούν τα πετρέλαια που τα εκμεταλλευόταν η θυγατρική Bria και Parinea της International Petreleum Company. Αυτή τους η ενέργεια είχε ως αποτέλεσμα να επέλθει μια διπλωματική κρίση με τις ΗΠΑ. Στην συνέχεια κοινωνικοποιούνται η Τηλεφωνική Εταιρεία , η Λαϊκή Τράπεζα και οι εταιρίες της παλιάς ολιγαρχίας των Predo.
«Ισχυρές οικονομικές δυνάμεις, τόσο του εξωτερικού όσο και του εσωτερικού, εκμεταλλεύονται τα λαϊκά στρώματα με σκοπό το κέρδος. Ο στρατός θα βάλει τέρμα σ' αυτή την απαράδεκτη κατάσταση.
Αγρότη να είσαι σίγουρος ότι οι τσιφλικάδες θα σταματήσουν να σου πίνουν το αίμα.
Εργάτη να είσαι σίγουρος ότι οι καπιταλιστές θα σταματήσουν να αισχροκερδίζουν πάνω στον ιδρώτα σου. Εγγυητής της κοινωνικής δικαιοσύνης στο Περού από τώρα και στο εξής θα είναι ο στρατός».
Αυτό που κάνει μεγάλη εντύπωση στον Περουβιανό λαό είναι ότι δεν αναφέρουν ούτε για μια φορά τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Η Περουβιανή εμπειρία είναι παράδειγμα για το στρατιωτικό δρόμο όχι μόνο ως προς τον κοινωνισμό αλλά και ως προς το σοσιαλισμό. Είναι κάτι το καινούργιο για τη Λ. Αμερική, μολονότι έχει τις ρίζες του στον Περόν και στους αγώνες της Αργεντινής του 1943.
Είναι μία άρνησις των στρατιωτικών να υποστηρίξουν τη δεξιά , την ολιγαρχία , την αντίδραση, τα αστικά κόμματα τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μέσα στην βδομάδα οι στρατιωτικοί κοινωνικοποιούν τα πετρέλαια που τα εκμεταλλευόταν η θυγατρική Bria και Parinea της International Petreleum Company. Αυτή τους η ενέργεια είχε ως αποτέλεσμα να επέλθει μια διπλωματική κρίση με τις ΗΠΑ. Στην συνέχεια κοινωνικοποιούνται η Τηλεφωνική Εταιρεία , η Λαϊκή Τράπεζα και οι εταιρίες της παλιάς ολιγαρχίας των Predo.
Ο στρατηγός Ronaldo Caro Constantini δηλώνει :
To 70% του Περουβιανού λαού ζει κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Το 93% του πληθυσμού δεν πίνει πόσιμο νερό.
Από τα 6.900.000 πολίτες τα 3,5 εκ είναι αγρότες χωρίς ιατρική περίθαλψη.
Τα κρεβάτια στα νοσοκομεία αντιστοιχούν 2,4 ανά 1000 ασθενείς.
Ο ίδιος ο στρατηγός Constantini υποχρεώνει τους εμπόρους να ρίξουν τις τιμές στα φάρμακα στις περιοχές που το νερό δεν είναι πόσιμο και οι ασθένειες μεταδοτικές για να μπορούν να τα αγοράζουν όλοι και όχι μόνο οι κτηματίες. Αυτοί οι στρατιωτικοί όλοι παιδιά του λαού , δεν φαίνονται να ξεχνούν την καταγωγή τους. Το πετυχημένο πρόγραμμα των στρατιωτικών στο πρόγραμμα της αλιείας αντιγράφεται σύντομα από τις κυβερνήσεις της Χιλής , Βραζιλίας , Βολιβίας. Το μονοπώλιο με τις ΗΠΑ σταματά την ίδια εποχή η στρατιωτική κυβέρνηση ξεκινά μια νέα εξωτερική πολιτική κάτω από την επωνυμία «Τρίτη Θέση». Μια πολιτική εναντίον και των δυο υπερδυνάμεων.
Η Κούβα μέσω του Φιβέλ Κάστρο μετά από οκτώ μήνες στις 14 Ιουνίου του 1969 ανακοινώνει επίσημα :
«Είχαμε άδικο όταν κατηγορούσαμε την στρατιωτική κυβέρνηση. Τώρα μπορούμε να είμαστε δίκαιοι στην κριτική μας. Αυτή η στρατιωτική κυβέρνηση δεν έχει ουδεμία σχέση με τις άλλες όλου του κόσμου. Αυτοί είναι σοσιαλιστές» !!!
Τον ίδιο μήνα ο στρατηγός Juan Velasco Albarado μιλά στο λαό λέγοντας :
«Η επανάσταση μας δεν είναι μαρξιστική. Σοσιαλιστική μπορούμε να την πούμε μαρξιστική όμως όχι. Μην φοβάστε λοιπόν. Δεν οδηγούμαστε σε μια κοινωνία κομμουνιστικού χαρακτήρα. Είμαστε υπέρ της παράδοσης , της δικαιοσύνης , της ευημερίας του έθνους. Η επανάσταση είναι εθνική. Έγινε για να βοηθήσει το λαό να ξεπεράσει τα τεράστια προβλήματα που του δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός της Αμερικής , με την ανοχή των ντόπιων αφεντικών».
Οι ρίζες του στρατιωτικού κινήματος και οι θέσεις των αξιωματικών κατά της «δημοκρατίας» και υπέρ μιας κοινωνικής πολιτικής βρίσκονται πολύ πίσω. Ήταν η «Τάξη»που απεφοίτησε απ' τη στρατιωτική Ακαδημία το 1940. Αυτή η «σειρά» δεν περιορίσθηκε μόνο στις στρατιωτικές γνώσεις, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στην πολιτική και την οικονομία. Δεν έχασαν την επαφή τους με το λαό , διότι και αυτοί οι ίδιοι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του, διότι προήρχοντο από εργατικές οικογένειες.
Βασικό ρόλο σ' αυτό έπαιξε και το Κέντρο Ανωτέρων Στρατιωτικών Σπουδών που ιδρύθηκε το 1952 από τον στρατηγό Jose del Carmen Marin. Από τότε στρατιωτικοί , αλλά και πολίτες , μπορούσαν να παρακολουθούν πανεπιστημιακά μαθήμάτα, τόσο για τη «Στρατιωτική φιλοσοφία», αλλά και για την πολιτική, οικονομία, και κοινωνιολογία.
Ο τότε υπουργός Εργασίας δήλωνε : «Η φτώχεια, η ξεφτιλισμένη καταπίεση της μάζας, οι κοινωνικές αδικίες, μαζί με την εθνική ανασφάλεια, μας υποχρέωσαν να δημιουργήσουμε ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, αφήνοντας όμως απ' έξω τα ενδιαφέροντα των ξένων δυνάμεων».
Η Περουβιανή επανάσταση δυστυχώς δεν έμελλε να διαρκέσει παρά πολύ. Οι στρατιωτικοί, όσο και καλές διαθέσεις να έχουν δεν μπορούν να κυβερνήσουν μια χώρα. Αν δεν υπάρχει ένα εθνικιστικό κόμμα στην εξουσία η κοινωνική δικαιοσύνη δεν πρόκειται να διαρκέσει πολύ.
Όπως έλεγε και ο Μάο : «Το κόμμα κατευθύνει τα όπλα. Ποτέ μας δεν πρέπει να επιτρέψουμε το αντίθετο».
Για πολλά όμως χρόνια οι Περουβιανοί εργάτες και αγρότες, μπορούσαν να λένε μετά τη στρατιωτική επέμβαση : «H αλλαγή δεν γίνεται με κάποιο ποσοστό , αλλά μ' επανάσταση και σοσιαλιστικό στρατό».
Αννίβας Σ.Ο.
Δημοσιεύτηκε στο δέκατο έκτο τεύχος του περιοδικού «Αντίδοτο» τον Οκτώβρη του 1988.
To 70% του Περουβιανού λαού ζει κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Το 93% του πληθυσμού δεν πίνει πόσιμο νερό.
Από τα 6.900.000 πολίτες τα 3,5 εκ είναι αγρότες χωρίς ιατρική περίθαλψη.
Τα κρεβάτια στα νοσοκομεία αντιστοιχούν 2,4 ανά 1000 ασθενείς.
Ο ίδιος ο στρατηγός Constantini υποχρεώνει τους εμπόρους να ρίξουν τις τιμές στα φάρμακα στις περιοχές που το νερό δεν είναι πόσιμο και οι ασθένειες μεταδοτικές για να μπορούν να τα αγοράζουν όλοι και όχι μόνο οι κτηματίες. Αυτοί οι στρατιωτικοί όλοι παιδιά του λαού , δεν φαίνονται να ξεχνούν την καταγωγή τους. Το πετυχημένο πρόγραμμα των στρατιωτικών στο πρόγραμμα της αλιείας αντιγράφεται σύντομα από τις κυβερνήσεις της Χιλής , Βραζιλίας , Βολιβίας. Το μονοπώλιο με τις ΗΠΑ σταματά την ίδια εποχή η στρατιωτική κυβέρνηση ξεκινά μια νέα εξωτερική πολιτική κάτω από την επωνυμία «Τρίτη Θέση». Μια πολιτική εναντίον και των δυο υπερδυνάμεων.
Η Κούβα μέσω του Φιβέλ Κάστρο μετά από οκτώ μήνες στις 14 Ιουνίου του 1969 ανακοινώνει επίσημα :
«Είχαμε άδικο όταν κατηγορούσαμε την στρατιωτική κυβέρνηση. Τώρα μπορούμε να είμαστε δίκαιοι στην κριτική μας. Αυτή η στρατιωτική κυβέρνηση δεν έχει ουδεμία σχέση με τις άλλες όλου του κόσμου. Αυτοί είναι σοσιαλιστές» !!!
Τον ίδιο μήνα ο στρατηγός Juan Velasco Albarado μιλά στο λαό λέγοντας :
«Η επανάσταση μας δεν είναι μαρξιστική. Σοσιαλιστική μπορούμε να την πούμε μαρξιστική όμως όχι. Μην φοβάστε λοιπόν. Δεν οδηγούμαστε σε μια κοινωνία κομμουνιστικού χαρακτήρα. Είμαστε υπέρ της παράδοσης , της δικαιοσύνης , της ευημερίας του έθνους. Η επανάσταση είναι εθνική. Έγινε για να βοηθήσει το λαό να ξεπεράσει τα τεράστια προβλήματα που του δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός της Αμερικής , με την ανοχή των ντόπιων αφεντικών».
Οι ρίζες του στρατιωτικού κινήματος και οι θέσεις των αξιωματικών κατά της «δημοκρατίας» και υπέρ μιας κοινωνικής πολιτικής βρίσκονται πολύ πίσω. Ήταν η «Τάξη»που απεφοίτησε απ' τη στρατιωτική Ακαδημία το 1940. Αυτή η «σειρά» δεν περιορίσθηκε μόνο στις στρατιωτικές γνώσεις, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στην πολιτική και την οικονομία. Δεν έχασαν την επαφή τους με το λαό , διότι και αυτοί οι ίδιοι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του, διότι προήρχοντο από εργατικές οικογένειες.
Βασικό ρόλο σ' αυτό έπαιξε και το Κέντρο Ανωτέρων Στρατιωτικών Σπουδών που ιδρύθηκε το 1952 από τον στρατηγό Jose del Carmen Marin. Από τότε στρατιωτικοί , αλλά και πολίτες , μπορούσαν να παρακολουθούν πανεπιστημιακά μαθήμάτα, τόσο για τη «Στρατιωτική φιλοσοφία», αλλά και για την πολιτική, οικονομία, και κοινωνιολογία.
Ο τότε υπουργός Εργασίας δήλωνε : «Η φτώχεια, η ξεφτιλισμένη καταπίεση της μάζας, οι κοινωνικές αδικίες, μαζί με την εθνική ανασφάλεια, μας υποχρέωσαν να δημιουργήσουμε ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, αφήνοντας όμως απ' έξω τα ενδιαφέροντα των ξένων δυνάμεων».
Η Περουβιανή επανάσταση δυστυχώς δεν έμελλε να διαρκέσει παρά πολύ. Οι στρατιωτικοί, όσο και καλές διαθέσεις να έχουν δεν μπορούν να κυβερνήσουν μια χώρα. Αν δεν υπάρχει ένα εθνικιστικό κόμμα στην εξουσία η κοινωνική δικαιοσύνη δεν πρόκειται να διαρκέσει πολύ.
Όπως έλεγε και ο Μάο : «Το κόμμα κατευθύνει τα όπλα. Ποτέ μας δεν πρέπει να επιτρέψουμε το αντίθετο».
Για πολλά όμως χρόνια οι Περουβιανοί εργάτες και αγρότες, μπορούσαν να λένε μετά τη στρατιωτική επέμβαση : «H αλλαγή δεν γίνεται με κάποιο ποσοστό , αλλά μ' επανάσταση και σοσιαλιστικό στρατό».
Αννίβας Σ.Ο.
Δημοσιεύτηκε στο δέκατο έκτο τεύχος του περιοδικού «Αντίδοτο» τον Οκτώβρη του 1988.
Η Eva Peron για την δημοκρατία.
“Η δημοκρατία εξαπατά τον λαό. Γιατί αντί να κατοχυρώνει την ελευθερία του , υπερασπίζεται την ασυδοσία του κεφαλαίου”.
Eva Peron.
Εμινέ Μπουρουτζή: «Νοιώθω φόβο για τις απειλές που υφίσταμαι από τους ανθρώπους του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής»…
Η Εμινέ Μπουρουτζή αυτοπροσδορίζεται ως Πομάκα και ήταν από τις γυναίκες που βρέθηκαν στις Βρυξέλλες στην σύνοδο για τις μειονότητες στην Ελλάδα όπου παίρνοντας το λόγο στις Βρυξέλες κατά την … σύνοδο για τις μειονότητες στην Ελλάδα που οργάνωσαν οι «Ευρωπαίοι Τούρκοι Δυτικοθρακιώτες», οι Πράσινοι, η Ελεύθερη Ευρωπαϊκή Συμμαχία και το Ουράνιο Τόξο στην Βελγική πρωτεύουσα χρησιμοποιώντας αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου.
Η νεαρή Εμινέ μητέρα τριών παιδιών, μαθαίνει τώρα εντατικά τα ελληνικά και προσπαθεί να καλύψει το κενό που είχε σε θέματα παιδείας εξ αιτίας του γεγονότος ότι ήταν πομάκα.
«Είμαι εκπρόσωπος του Πομακικού συλλόγου που δημιουργήθηκε στην Ξάνθη της ελληνικής Θράκης πριν από έναν περίπου χρόνο. Ανήκω και εγώ κατεξοχήν στις αγνοημένες μειονότητες της Ελλάδας, για τις οποίες γίνεται η σημερινή συζήτηση. Όπως ίσως γνωρίζετε, η γλώσσα που μιλάμε δεν έχει καμία σχέση με την τουρκική και, δυστυχώς, δεν διδάσκεται επίσημα. Παλιές συμφωνίες μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, την εποχή του ψυχρού πολέμου, μας υποχρέωσαν να διδασκόμαστε την τουρκική, εξίσου με την ελληνική, στα σχολεία μας. Φαντάζομαι ότι ο κ. Cilevics θα καταλάβει το τεράστιο πρόβλημα μιας μικρής εθνοτικής ομάδας, στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης μουσουλμανικής μειονότητας, να υποχρεώνεται να εκπαιδεύεται σε δύο γλώσσες, διαφορετικές από την μητρική της.
Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, χάρη στη θέσπιση της ειδικής ποσόστωσης για την είσοδο των παιδιών της μειονότητας στα πανεπιστήμια, τα παιδιά μας μαθαίνουν πολύ καλύτερα ελληνικά και αυξάνεται ο αριθμός των επιστημόνων, γιατρών, δικηγόρων και ελευθέρων επαγγελματιών, πομάκικης καταγωγής που ζουν και δραστηριοποιούνται κοντά στους χριστιανούς συναδέλφους τους στην πόλη της Ξάνθης. Δυστυχώς, μία σκληρή ομάδα ανθρώπων που θέλουν να αυτοαποκαλούνται ηγέτες της μειονότητας, σε συνεργασία με άλλους παράγοντες στην Τουρκία, δεν μας αφήνουν να εκφράσουμε την εθνοτική μας συνείδηση, να μιλήσουμε τη γλώσσα μας και να τηρήσουμε τις παραδόσεις μας. Τα πομάκικα τραγούδια έχουνε σχεδόν ξεχαστεί στην ελληνική Θράκη.
Πολλοί από εμάς νιώθουμε ακόμα και ντροπή, όταν μιλάμε την γλώσσα μας. Το Τουρκικό προξενείο μέσα από ένα πολύ αποτελεσματικό δίκτυο ανθρώπων απομονώνει τους Πομάκους που ενδιαφέρονται να εκφράσουν την δική τους εθνοτική συνείδηση. Σήμερα, καθώς μεταξύ των ομιλητών βρίσκεται ο δόκτορ Χαλίμ Τσαβούσογλου θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός αποτελεί μέλος της εκδοτικής ομάδας («yayύn kurulu») του περιοδικού Yeni Batύ Trakya, που εκδίδεται εδώ και 24 χρόνια στην Τουρκία και στο τεύχος 215 (σελ. 75) (Ιανουάριος 2008) το οποίο, απειλεί τον άνδρα μου, πρόεδρο του Πομακικού συλλόγου, να του «ξεριζώσει την γλώσσα», χαρακτηρίζοντάς τον «πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών, προδότη και ανίκανο».
Μην σπεύσετε να θεωρήσετε το γεγονός αυτό σαν ένα απλό επεισόδιο. Το 50% περίπου των αρθρογράφων του τουρκικού αυτού περιοδικού που ασχολείται με την ελληνική Θράκη κατά τρόπο επαγγελματικό, είναι απόστρατοι της τουρκικής αστυνομίας και του στρατού. Ο επικεφαλής νομικός σύμβουλος του περιοδικού είναι ο γνωστός δικηγόρος Kemal Kerinηsiz, ο οποίος συνελήφθη μαζί με τον πρώην πρόεδρο της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού, Veli Kόηόk, από την τουρκική αστυνομία με την κατηγορία ότι δημιούργησε παραστρατιωτική ένοπλη οργάνωση. Ίσως να μη σας τα έλεγα όλα αυτά, εάν στην ίδια σελίδα του περιοδικού δεν αναφερόταν ανείπωτες χυδαιότητες εναντίον μου, τις οποίες μπορώ να σας δώσω σε μετάφραση. Τη στιγμή αυτή θα παρακαλούσα τον κ. καθηγητή να μου ζητήσει συγγνώμη, το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει ως μέλος της εκδοτικής ομάδας αυτού του περιοδικού. Ζητώ επίσης την συμπαράσταση των γυναικών που ευρίσκονται στο πάνελ.
Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, χάρη στη θέσπιση της ειδικής ποσόστωσης για την είσοδο των παιδιών της μειονότητας στα πανεπιστήμια, τα παιδιά μας μαθαίνουν πολύ καλύτερα ελληνικά και αυξάνεται ο αριθμός των επιστημόνων, γιατρών, δικηγόρων και ελευθέρων επαγγελματιών, πομάκικης καταγωγής που ζουν και δραστηριοποιούνται κοντά στους χριστιανούς συναδέλφους τους στην πόλη της Ξάνθης. Δυστυχώς, μία σκληρή ομάδα ανθρώπων που θέλουν να αυτοαποκαλούνται ηγέτες της μειονότητας, σε συνεργασία με άλλους παράγοντες στην Τουρκία, δεν μας αφήνουν να εκφράσουμε την εθνοτική μας συνείδηση, να μιλήσουμε τη γλώσσα μας και να τηρήσουμε τις παραδόσεις μας. Τα πομάκικα τραγούδια έχουνε σχεδόν ξεχαστεί στην ελληνική Θράκη.
Πολλοί από εμάς νιώθουμε ακόμα και ντροπή, όταν μιλάμε την γλώσσα μας. Το Τουρκικό προξενείο μέσα από ένα πολύ αποτελεσματικό δίκτυο ανθρώπων απομονώνει τους Πομάκους που ενδιαφέρονται να εκφράσουν την δική τους εθνοτική συνείδηση. Σήμερα, καθώς μεταξύ των ομιλητών βρίσκεται ο δόκτορ Χαλίμ Τσαβούσογλου θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός αποτελεί μέλος της εκδοτικής ομάδας («yayύn kurulu») του περιοδικού Yeni Batύ Trakya, που εκδίδεται εδώ και 24 χρόνια στην Τουρκία και στο τεύχος 215 (σελ. 75) (Ιανουάριος 2008) το οποίο, απειλεί τον άνδρα μου, πρόεδρο του Πομακικού συλλόγου, να του «ξεριζώσει την γλώσσα», χαρακτηρίζοντάς τον «πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών, προδότη και ανίκανο».
Μην σπεύσετε να θεωρήσετε το γεγονός αυτό σαν ένα απλό επεισόδιο. Το 50% περίπου των αρθρογράφων του τουρκικού αυτού περιοδικού που ασχολείται με την ελληνική Θράκη κατά τρόπο επαγγελματικό, είναι απόστρατοι της τουρκικής αστυνομίας και του στρατού. Ο επικεφαλής νομικός σύμβουλος του περιοδικού είναι ο γνωστός δικηγόρος Kemal Kerinηsiz, ο οποίος συνελήφθη μαζί με τον πρώην πρόεδρο της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού, Veli Kόηόk, από την τουρκική αστυνομία με την κατηγορία ότι δημιούργησε παραστρατιωτική ένοπλη οργάνωση. Ίσως να μη σας τα έλεγα όλα αυτά, εάν στην ίδια σελίδα του περιοδικού δεν αναφερόταν ανείπωτες χυδαιότητες εναντίον μου, τις οποίες μπορώ να σας δώσω σε μετάφραση. Τη στιγμή αυτή θα παρακαλούσα τον κ. καθηγητή να μου ζητήσει συγγνώμη, το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει ως μέλος της εκδοτικής ομάδας αυτού του περιοδικού. Ζητώ επίσης την συμπαράσταση των γυναικών που ευρίσκονται στο πάνελ.
Νιώθω επίσης προσβεβλημένη καθώς ο κ. καθηγητής αποδίδει ετυμολογικά το όνομα «Πομάκος» στο τουρκικό ρήμα «boπmak», που σημαίνει πνίγω, καταπνίγω, αναφέροντας ότι οι Πομάκοι ήταν οι Τούρκοι που κατέπνιξαν τις εθνικές εξεγέρσεις Ελλήνων και Βουλγάρων. Θα περίμενα μεγαλύτερη επιστημονική σοβαρότητα. Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ στην τρομοκρατία και τις απειλές που τα μέλη του συλλόγου μας υφίστανται από τη στιγμή της ίδρυσής του, από άτομα που ανέφερα προηγουμένως. Αμέσως μετά την ίδρυση του συλλόγου, η γνωστή τουρκόφωνη εφημερίδα της Ξάνθης «Millet» έσπευσε να δημοσιεύσει τα ονόματα των μελών του Συλλόγου, παραβιάζοντας την νομοθεσία περί προσωπικών δεδομένων και παροτρύνοντας τους συντοπίτες μας να μας απομονώσουν κοινωνικά και να μας εξοντώσουν ηθικά. Φανταστείτε ότι τα ονόματά μας τοιχοκολλήθηκαν σε όλα τα τζαμιά της περιοχής, με ένα κείμενο ότι εμείς αποτελούμε την μεγαλύτερη ντροπή για την ελληνική δημοκρατία.
Οι εντολές που δόθηκαν στα χωριά μας ήταν να σταματήσουν να μας μιλούν και να συναλλάσσονται μαζί μας. Η εφημερίδα «Millet» της Ξάνθης της 19ης Απριλίου 2007, φύλλο 74, γράφει τα εξής συγκλονιστικά: « … Όμως ο ευαίσθητος και ιδιαίτερα μάλιστα στο θέμα του τουρκισμού λαός μας τρελάθηκε με την ίδρυση του συλλόγου και αμέσως κινητοποιήθηκε. Μιας και είχε εξαντληθεί η εφημερίδα, ο λαός έβγαλε φωτοτυπίες από τη λίστα με τα ονόματα των μελών του Πομακικού συλλόγου και με την ίδια του τη θέληση τους κυνήγησε. Ο λαός μας, εκλαμβάνοντας αυτά ως επίθεση στην ταυτότητά του και ως προδοσία, κινήθηκε εθελοντικά και θέλησε να ζητήσει λογαριασμό από αυτούς, οι οποίοι, χωρίς να συμβουλευτούν τον λαό, ίδρυσαν τον πομακικό σύλλογο στο όνομα του λαού. Αυτό είναι το πιο αγνό και φυσικό τους δικαίωμα.»
Πιστεύω να αντιλαμβάνεστε μόνοι σας την θέση μας ως ανθρώπων που τολμήσαμε να εκφραστούμε μέσα από τον σύλλογο. Και θα ήθελα εδώ να αναφέρω ότι τα μέλη της μειονότητας που αισθάνονται Τούρκοι, λειτουργούν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δύο τουρκικούς συλλόγους σε μεγάλα, πολυτελή και ανακαινισθέντα πρόσφατα κτίρια, συλλόγους που, παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων στην Ελλάδα, ποτέ δεν σταμάτησαν να λειτουργούν και να αντιπροσωπεύονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δεν σας κρύβω ότι νιώθω φόβο. Και για τις απειλές που υφίσταμαι αλλά και από τις απερίφραστες απειλές που δέχομαι από ανθρώπους του Τουρκικού προξενείου και των οργάνων του στην Θράκη. Ελπίζω η έκφραση “kόltόrel etkileώim”, που στα αγγλικά το μεταφράζετε εσείς, οι διοργανωτές, ως acculturation και στα τουρκικά σημαίνει αυτολεξεί πολιτισμική διάδραση (cultural reciprocal influence/interaction) να μην σημαίνει την με βία και απειλές ένταξή μας στην ομάδα των ατόμων με τουρκική συνείδηση, οι οποίοι, χωρίς να είναι περισσότεροι από εμάς, έχουν όμως την δύναμη, το χρήμα και τον μηχανισμό για να εκβιάσουν την ένταξή μας στο «μεγάλο κοπάδι» της τουρκικής εθνικής ιδέας.
Ζητώ, και εκ μέρους των μελών του Συλλόγου, την βοήθεια και προστασία σας για να μη χαθεί η μικρή αυτή μουσουλμανική εθνοτική ομάδα, που συνεισφέρει με την παρουσία της στην πολυπολιτισμικότητα της περιοχής. «Κύριε Τσίλεβιτς, ζητούμε την προστασία σας και την παρέμβασή σας για να διατηρήσουμε τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας». Η τοποθέτηση της κ. Μπουρουτζή δόθηκε σε γραπτό κείμενο στην γραμματεία των διοργανωτών ενώ κάποιοι έσπευσαν να την διακόψουν λέγοντας ότι η τοποθέτησή της έχει προσωπικές αιχμές. Εκ μέρους των Πομάκων μίλησε και ο Κεμάλ Εμίνογλου εκδότης της εφημερίδας «Ζαγάλισα».
Μελαχροινή Μαρτίδου
http://www.xronos.gr/interviews/detail.php?ID=39840
Ίων Δραγούμης.
Κάτω όλοι οι ιμπεριαλισμοί.
Κάτω όλοι οι ιμπεριαλισμοί!
Θα ησυχάσουν πολύ και θα καλητερέψουν πολύ οι άνθρωποι άμα πάψουν να έχουν χωματική λαιμαργία, δηλαδή να διψούν για ν’ απλωθούν σε ξένα χώματα, να ορίζουν όλο και περισσότερα χώματα. Να θέλουν τα έθνη να ορίζουν ανθρώπους το εννοώ, μα πώς να τους ορίζουν; με το πνεύμα, με τον πολιτισμό τους τον ανώτερο. Ας δημιουργήσουν τα έθνη πολιτισμούς και ας επηρεάζουν τα άλλα έθνη, αν μπορούν. Κι όποιος κάμει τον καλήτερο.
Μου φαίνεται πως αυτό το: «Γιούχα σ’ όλους τους ιμπεριαλισμούς» μού έρχεται φυσικά στο στόμα, από το αίσθημα πως άμα πέσουν τα ιμπεριαλιστικά, κεφαλαιοκρατικά καθεστώτα στη Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία όπως έπεσαν στη Ρωσία, τότε θα μπορέσει να ανασάνει ο Ελληνισμός από τις διάφορες χωματικές βουλιμίες των Γάλλων, Άγγλων, Ιταλών, όπως και των Ρώσων. Ας μας αφήσουν ήσυχους στα σύνορά μας. Αυτό προπάντων θέλω και γι΄ αυτό λέω «Κάτω οι ιμπεριαλισμοί!».
Μάρτη 21 , 1919
Από την εθνική στην κοινωνική επανάσταση*Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική, (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια pιtition de principe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ.
Δόξα στην εξορία μου και στην καταναγκαστική αδράνεια. Και σ’ αυτό πρέπει να βάλω une pιtition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και Barres. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau, Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barres στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ’ ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό.
Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν δεν κάνουν άλλο παρά να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους.Ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος εδημιούργησαν τίποτε, μόνο έλαβαν και έδωσαν συνείδηση. Ο πατριωτισμός και η αλληλοβοήθεια υπάρχουν πάντα, με στενότερα ή πλατύτερα όρια (χωριό, πολιτεία, κράτος, έθνος, κοινότητα, αδελφάτα, συνεταιρισμοί, συνασπισμοί) και σύμφωνά τους ενεργούσαν και ενεργούν οι άνθρωποι.
Οι νασιοναλιστές και οι αναρχικοί και σοσιαλιστές μόνο τα εφώτισαν, έκαμαν φωτεινή και μονομερή προβολή ενός αισθήματος όπως και οι ατομικιστές φώτισαν το άλλο αίσθημα τον εγωισμό (με αρχή την αυτοσυντηρησία).
Απρίλη 6, 1919
Φύλλα Ημερολογίου, Στ’, σελ. 58-59, 18 Μαρτίου 1919.
Φύλλα Ημερολογίου, Στ’, σελ. 63, 21 Μαρτίου 1919.
Κάτω όλοι οι ιμπεριαλισμοί!
Θα ησυχάσουν πολύ και θα καλητερέψουν πολύ οι άνθρωποι άμα πάψουν να έχουν χωματική λαιμαργία, δηλαδή να διψούν για ν’ απλωθούν σε ξένα χώματα, να ορίζουν όλο και περισσότερα χώματα. Να θέλουν τα έθνη να ορίζουν ανθρώπους το εννοώ, μα πώς να τους ορίζουν; με το πνεύμα, με τον πολιτισμό τους τον ανώτερο. Ας δημιουργήσουν τα έθνη πολιτισμούς και ας επηρεάζουν τα άλλα έθνη, αν μπορούν. Κι όποιος κάμει τον καλήτερο.
Μου φαίνεται πως αυτό το: «Γιούχα σ’ όλους τους ιμπεριαλισμούς» μού έρχεται φυσικά στο στόμα, από το αίσθημα πως άμα πέσουν τα ιμπεριαλιστικά, κεφαλαιοκρατικά καθεστώτα στη Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία όπως έπεσαν στη Ρωσία, τότε θα μπορέσει να ανασάνει ο Ελληνισμός από τις διάφορες χωματικές βουλιμίες των Γάλλων, Άγγλων, Ιταλών, όπως και των Ρώσων. Ας μας αφήσουν ήσυχους στα σύνορά μας. Αυτό προπάντων θέλω και γι΄ αυτό λέω «Κάτω οι ιμπεριαλισμοί!».
Μάρτη 21 , 1919
Από την εθνική στην κοινωνική επανάσταση*Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική, (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια pιtition de principe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ.
Δόξα στην εξορία μου και στην καταναγκαστική αδράνεια. Και σ’ αυτό πρέπει να βάλω une pιtition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και Barres. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau, Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barres στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ’ ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό.
Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν δεν κάνουν άλλο παρά να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους.Ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος εδημιούργησαν τίποτε, μόνο έλαβαν και έδωσαν συνείδηση. Ο πατριωτισμός και η αλληλοβοήθεια υπάρχουν πάντα, με στενότερα ή πλατύτερα όρια (χωριό, πολιτεία, κράτος, έθνος, κοινότητα, αδελφάτα, συνεταιρισμοί, συνασπισμοί) και σύμφωνά τους ενεργούσαν και ενεργούν οι άνθρωποι.
Οι νασιοναλιστές και οι αναρχικοί και σοσιαλιστές μόνο τα εφώτισαν, έκαμαν φωτεινή και μονομερή προβολή ενός αισθήματος όπως και οι ατομικιστές φώτισαν το άλλο αίσθημα τον εγωισμό (με αρχή την αυτοσυντηρησία).
Απρίλη 6, 1919
Φύλλα Ημερολογίου, Στ’, σελ. 58-59, 18 Μαρτίου 1919.
Φύλλα Ημερολογίου, Στ’, σελ. 63, 21 Μαρτίου 1919.
Κωστής Παλαμάς.
«Κι αν πλήθος τ'ασχημα , κι αν ειναι τ'αδεια αφέντες , φτάνει μια σκέψη , μια ψυχή , φτάνεις εσύ , εγω φτάνω , να δώσει νόημα στων πολλών την ύπαρξη. Ένας φτάνει.»
- Κωστής Παλαμάς.
Τελικά παρόλο τα υπερβολικά μέτρα προστασίας κρεμάστηκε πανό για την Παλαιστίνη στο Παγκρήτιο !
Αυτό που προσπαθούσαν μέρες να αποφύγουν τελικά έγινε , κρεμάστηκε ένα πολύ μεγάλο πανό για την Παλαιστίνη στο Παγκρήτιο (φώτο) και νιώθω υποχρεωμένος να πω συγχαρητήρια στα παιδιά που το πέρασαν. Ακόμα υπήρχαν και αρκετές σημαίες που φυσικά το Mega δεν τις έδειξε .. Ακόμα στο εθνικό ύμνο του Ισραήλ που το Mega εντέχνως φρόντισε να μην δείξει ακουστήκαν αρκετά γιουχαΐσματα , δεν ήμουν παρών αλλά έτσι μου μετέφεραν..
1η Απριλίου 1955. ΕΟΚΑ Α' - Θρύλος και Θυσία.
Ενάντια στον Αγγλικό Ιμπεριαλισμό.
Ενάντια στον νεοελληνικό ραγιαδισμό.
Εθνικιστές , Αντάρτες , Επαναστάτες …
Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι ...
του Δημητρίου Κ.
Ο τίτλος του άρθρου φαίνετε σαν ένα ακόμα γνωστό σύνθημα της Αριστεράς ( και όχι μόνο ) που χιλιάδες έχουν φωνάξει στο παρελθόν και σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι συμφωνούν με αυτό. Όμως λίγες πολεμικές επεμβάσεις των Η.Π.Α. είναι γνωστές. Ο περισσότερος κόσμος θυμάται το πολύ την ανάμειξη στο Βιετνάμ το 64-74 και λίγοι άλλες 2 - 3 περιπτώσεις που οι αμερικανοί πήραν μέρος σε ανατροπή καθεστώτων η έδωσαν μάχες όπως στην Σομαλία το 1993. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις είχαν και έχουν ακόμα και σήμερα δύο σκοπούς :
1. την υποστήριξη πολιτικά , στρατιωτικά και γεωπολιτικά του κράτους του Ισραήλ και γενικά του Διεθνούς Σιωνισμού.
2. την εξασφάλιση ενεργειακών πόρων για την διατήρηση της παντοδυναμίας της σιωνοκρατούμενης Αμερικανικής υπερδύναμης.
Φυσικά οι Αμερικανοί δεν επιλέγουν πάντα την στρατιωτική επέμβαση αλλά και την οικονομική διάλυση ενός κράτους που στέκετε εμπόδιο στα σχέδια τους όπως π.χ. η Αργεντινή.Όταν καταφέρουν να υποτάξουν την χώρα που τους πολεμά εγκαθιδρύουν φιλοαμερικανικά καθεστώτα και κατοχικά στρατεύματα.
Που αλλού έχουν σφάξει και λεηλατήσει τα τσιράκια της Γουόλ Στρήτ ;
Ο κατάλογος που ακολουθεί δείχνει μόνο μερικές από τις χώρες που χτύπησαν και προσπάθησαν να καταστρέψουν. Οι επεμβάσεις αυτές είναι πολύ λίγο γνωστές η και καθόλου στην εποχή μας. Οι ημερομηνίες επισημαίνουν ότι από τον προηγούμενο κιόλας αιώνα οι Αμερικανοί είχαν σχέδια για την παγκόσμια κυριαρχία τους.
Αϊτή 1994-1996
Παναμάς 1989
Γρενάδα 1983
Καμπότζη 1970-1973
Νότιο Βιετνάμ 1964-1973
Δομινικανή δημοκρατία 1965-1966
Ιαπωνία 1945-1952
Δυτική Γερμανία 1945-1949
Δομινικανή Δημοκρατία 1916-1924
Κούβα 1917– 1922
Αϊτή 1915-1934
Νικαράγουα 1909-1933
Κούβα 1906-1909
Παναμάς 1903-1936
Κούβα 1898-1902
Φυσικά οι χώρες όπου πέφτει “ βαρύς ο πέλεκυς ” είναι ακόμα πιο πολλές και όλο και περισσότερο η αμερικανική αυτοκρατορία επεκτείνετε. Αυτό όμως τους κάνει να είναι αλαζόνες και αυτό θα είναι που θα τους καταστρέψει. Υπάρχουν ακόμα έθνη που πολεμούν καθημερινά ( δυστυχώς δεν είναι το Ελληνικό ) όπως οι Παλαιστίνιοι και οι Ιρακινοί που δίνουν ένα καλό μάθημα στα αμερικανικά στρατεύματα και δεν σκύβουν το κεφάλι !
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ PAX JUDAICA !
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ PAX AMERICANA !
1. την υποστήριξη πολιτικά , στρατιωτικά και γεωπολιτικά του κράτους του Ισραήλ και γενικά του Διεθνούς Σιωνισμού.
2. την εξασφάλιση ενεργειακών πόρων για την διατήρηση της παντοδυναμίας της σιωνοκρατούμενης Αμερικανικής υπερδύναμης.
Φυσικά οι Αμερικανοί δεν επιλέγουν πάντα την στρατιωτική επέμβαση αλλά και την οικονομική διάλυση ενός κράτους που στέκετε εμπόδιο στα σχέδια τους όπως π.χ. η Αργεντινή.Όταν καταφέρουν να υποτάξουν την χώρα που τους πολεμά εγκαθιδρύουν φιλοαμερικανικά καθεστώτα και κατοχικά στρατεύματα.
Που αλλού έχουν σφάξει και λεηλατήσει τα τσιράκια της Γουόλ Στρήτ ;
Ο κατάλογος που ακολουθεί δείχνει μόνο μερικές από τις χώρες που χτύπησαν και προσπάθησαν να καταστρέψουν. Οι επεμβάσεις αυτές είναι πολύ λίγο γνωστές η και καθόλου στην εποχή μας. Οι ημερομηνίες επισημαίνουν ότι από τον προηγούμενο κιόλας αιώνα οι Αμερικανοί είχαν σχέδια για την παγκόσμια κυριαρχία τους.
Αϊτή 1994-1996
Παναμάς 1989
Γρενάδα 1983
Καμπότζη 1970-1973
Νότιο Βιετνάμ 1964-1973
Δομινικανή δημοκρατία 1965-1966
Ιαπωνία 1945-1952
Δυτική Γερμανία 1945-1949
Δομινικανή Δημοκρατία 1916-1924
Κούβα 1917– 1922
Αϊτή 1915-1934
Νικαράγουα 1909-1933
Κούβα 1906-1909
Παναμάς 1903-1936
Κούβα 1898-1902
Φυσικά οι χώρες όπου πέφτει “ βαρύς ο πέλεκυς ” είναι ακόμα πιο πολλές και όλο και περισσότερο η αμερικανική αυτοκρατορία επεκτείνετε. Αυτό όμως τους κάνει να είναι αλαζόνες και αυτό θα είναι που θα τους καταστρέψει. Υπάρχουν ακόμα έθνη που πολεμούν καθημερινά ( δυστυχώς δεν είναι το Ελληνικό ) όπως οι Παλαιστίνιοι και οι Ιρακινοί που δίνουν ένα καλό μάθημα στα αμερικανικά στρατεύματα και δεν σκύβουν το κεφάλι !
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ PAX JUDAICA !
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ PAX AMERICANA !
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ !
Τα τσιράκια της φιλοαμερικάνικης αστικής ακροδεξιάς πήραν την απάντηση που τους άξιζε.
του Πάτροκλου.
Για άλλη μια φορά τα γνωστά λαμόγια της σάπιας αστικής ακροδεξιάς , μιας ακροδεξιάς που υπηρετεί πιστά εδώ και χρόνια το ΝΑΤΟ , τους Αμερικανούς και τα συμφέροντα του κεφαλαίου εμφανίζονται στο προσκήνιο. Μέσα από τις φυλλάδες τους - γνωστό με ποιων τα χρήματα εκδίδονται - προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι «αγνοί πατριώτες» , «ελληνόψυχοι» και «εθνικά σκεπτόμενοι» …
Όμως όλοι όσοι γνωρίζουν γεγονότα και δεν κρύβονται πίσω από το δάκτυλο τους δεν πέφτουν στην παγίδα των δήθεν «πατριωτών» και σημερινών λαϊκιστών. Δεν ξεχνάμε την φιλονατοική τους στάση όλα αυτά τα χρόνια , δεν ξεχνάμε την προσπάθεια τους μέσα από τις ρυπαρές φυλλάδες τους για να ΜΗΝ φύγει το νατοϊκό στρατηγείο από την Λάρισα , δεν ξεχνάμε την ένοχη σιωπή τους σε φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα , τα ψεύδη τους , την καθημερινή λασπολογία μέσα από το διαδίκτυο , την οικοδόμηση εκ μέρους τους μιας νέας «αντιφασιστικής ρητορικής» αυτή την φορά όμως με περιτύλιγμα γαλανό και λευκό.
Τι να πρωτοθυμηθούμε ;
Τους καθημερινούς επαίνους τους στις μυστικές υπηρεσίες οι οποίες βρίσκονται υπό τον έλεγχο των Σιωνιστών και των Αμερικανών ;
Τις δηλώσεις του γραφικού μακαρίτη εδώ και χρόνια εκδότη τους σε συνέντευξη που μόνο εμείς δημοσιεύσαμε το απόσπασμα που αυτοί έκρυψαν ότι :
"Ας πάρουμε εμείς τα Σκόπια και τη Β. Ήπειρο και ας πάρουν και αυτοί ένα νησί ! " …
Η παραπάνω δήλωση αγαπητοί αναγνώστες είναι δήλωση ανθρώπου που μιλάει για ελληνισμό ;
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα παραδείγματα.
Χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν κάποιοι πραγματικοί Έλληνες που σε κρίσιμες καταστάσεις δεν πτοήθηκαν αλλά προσπάθησαν να υπερασπιστούν τη τιμή τους και την αξιοπρέπεια τους με κάθε μέσο , ξεσπούν και πετάνε στα μούτρα των δήθεν ψευτο «ελληνόψυχων» τις απαντήσεις που χρειάζεται μόνοι εναντίον πολλών χωρίς να φοβηθούν τα γελοία τσιράκια της σάπιας ακροδεξιάς.
Μαζέψτε λοιπόν μπουζουκόβιοι ψευτοελληνόψυχοι τους οπαδούς σας που αφρίζουν όταν αποκαλύπτονται τα πραγματικά γεγονότα , τα διαδικτυακά λασπόνερα σας , και σιωπήστε για πάντα. Αν νομίζετε ότι με απειλητικά σχόλια , ψεύδη , ύβρεις και κουτσομπολιά θα καταφέρετε να κρύψετε την αλήθεια είστε γελασμένοι. Από την μια πλευρά είστε εσείς οι λάτρεις της αμερικανοκίνητης χούντας και της αστικής καταστολής , οι λάτρεις των ΜΑΤ των ΕΚΑΜ και των κάθε είδους Εφραίμ , εσείς που το μόνο που ξέρετε είναι να γράφετε γραφικές ανακοινώσεις.
Από την άλλη πλευρά όλοι αυτοί που πολεμούν για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Εμείς διαλέξαμε πλευρά, όπως και οι ΝΑΤΟικοί ακροδεξιοί. Άς επιλέξουν και οι αναγνώστες μας. Είτε με την ΝΑΤΟική ακροδεξιά , τους ρουφιάνους , την πλουτοκρατία , τις μυστικές υπηρεσίες και το νεοταξικό κράτος μαριονετών του Αμερικανοσιωνισμού και τους ίδιους τους Αμερικάνους , είτε με τον Δραγούμη , τους κοινωνικούς εθνικιστές , το έθνος , τους εργάτες , τους ανέργους , τους αγρότες και το λαό.
Η αμερικανόφρονη κατοχική ακροδεξιά της χώρας μας , μιας και ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ την απελευθέρωση της ίδιας της σημερινής Ελληνικής επικράτειας, πρέπει να βρει κάτι άλλο να "διεκδικήσει" για να πουλήσει το παραμύθι της και να συσπειρώσει γύρω τής κάποιους πελάτες. Κατά προτίμηση κάτι που να είναι σχετικά μακριά, τόσο χρονικά όσο και τοπικά. Οι ψευτοελληνόψυχοι για παράδειγμα , όχι μόνο δε μιλάνε για ρήξη με το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη της Νέας Τάξης , αλλά αρνούνται κατηγορηματικά για παράδειγμα να μπει ζήτημα απομάκρυνσης της ΑμερικανοΣιωνιστικής βάσης της Σούδας από την Κρήτη !
Ενώ μιλάνε για Ελλάδα και Ελληνικό πολιτισμό, τόσο το επίπεδο των Ελληνικών τους και όσο κα η γνώση τους για τον Ελληνικό πολιτισμό είναι κατώτερη και από Αλβανό λαθρομετανάστη. Συνήθως είτε φέρουν την υποκουλτούρα της Νέας Τάξης , κάνοντας για παράδειγμα "εθνικό αγώνα" υπέρ της συμμετοχής της "Κύπρου" και της "Ελλάδας" στη Γιουρο - βύζιον, είτε περνάνε τις ώρες τους στα σκυλάδικα καπνίζοντας αμερικάνικα πούρα και πάντα λικνιζόμενοι στο κράμα του γύφτικου τραγουδιού με τη μικροαστική υποκουλτούρα και το μπητ , πίνοντας μείγμα οινοπνεύματος με κάποια χρωστική και Αμερικάνικη ταμπέλα , παράνομα εμφιαλωμένο στα Σκόπια, την Αλβανία ή τη Βουλγαρία .
Πίσω Ρουφιάνοι ! Εμπρός Σύντροφοι !
Ρώσοι Εθνικοσοσιαλιστές ενάντια στον Γέλτσιν. Οκτώβριος 1993 Μόσχα.
Εισαγωγικό σημείωμα :
Ελάχιστες είναι οι πληροφορίες στον Εθνικιστικό χώρο για την συμμετοχή Ρώσων Εθνικιστών / Εθνικοσοσιαλιστών στην εξέγερση ενάντια στην πολιτική του Γέλτσιν τον Οκτώβριο του 1993 στην Μόσχα. Για τις εξελίξεις της εποχής και τις αιματηρές μάχες στο Ρωσικό κοινοβούλιο ( Δούμα ) εκτός από τις ελληνικές εφημερίδες της εποχής σημαντικά στοιχεία δεν υπάρχουν σε ελληνικές ιστοσελίδες. Με πρωτοβουλία μέλους της συντακτικής μας ομάδας δημοσιεύουμε κείμενο με αναφορά στα γεγονότα της εποχής καθώς και για πρώτη φορά φωτογραφίες (σε πανελλήνια αποκλειστικότητα) από τα πεδία των μαχών όπου και έπεσαν ηρωικά Σύντροφοι της Ρωσικής Εθνικής Ενότητας (RNE) στον αγώνα ενάντια στον Καπιταλισμό.
του Κάδμου.
Στην Ρωσία της «νέας εποχής» οι βιομηχανίες κλείνουν η μια μετά την άλλη , η ανεργία αυξάνεται ραγδαία και περισσότερο από το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η αύξηση των φόρων , η έλλειψη βασικών αγαθών και η εφαρμογή εκ μέρους του Γέλτσιν ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις.Πολλοί αντιδρούν στην «οικονομική γενοκτονία» και ο Γέλτσιν για να εδραιωθεί στην εξουσία προσπαθεί να συγκεντρώσει στα χέρια του όσο το δυνατόν γίνεται περισσότερες εξουσίες.
Η Ρωσική κρίση του 1993 υπήρξε μια πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στον μέθυσο Ρώσο πρόεδρο και αχυράνθρωπο των καπιταλιστών Γέλτσιν και την ισχυρή και οργανωμένη αντιπολίτευση η οποία απαρτίζεται από δεξιούς αντίπαλους του Γέλτσιν , κομμουνιστές πιστούς της «Κόκκινης Αρκούδας» και ριζοσπάστες Εθνικιστές. Η λεηλασία του πλούτου της Ρωσίας βαφτίζεται «μεταρρύθμιση» και οι «πατριώτες επιχειρηματίες» σπεύδουν να ρημάξουν τα πάντα. Τα εμπόδια πρέπει να παραμεριστούν με κάθε θυσία και ο Γέλτσιν είναι ο άνθρωπος που θα κάνει ότι μπορεί για να ευχαριστήσει τους καπιταλιστές.
Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1993 με εντολή του ντόπιου κεφαλαίου και των καπιταλιστών της δύσης ο Γέλτσιν διαλύει παράνομα το ανώτατο πολιτικό συμβούλιο γεγονός το οποίο έρχεται σε αντίθεση με το καταστατικό και τα άρθρα του συντάγματος της ομοσπονδίας. Σε απάντηση το κοινοβούλιο παραμερίζει συμβολικά τον Γέλτσιν και αναδεικνύει ως νέο πρόεδρο της χώρας τον Aleksandr Rutskoy πρώην ανώτατο αξιωματικό του στρατεύματος. Ο Rutskoy υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και οι αντίπαλοι του τον κατηγόρησαν μετά την αποτυχία του «πραξικοπήματος» ότι ο μοναδικός του στόχος ήταν να επωφεληθεί ο ίδιος από την διακυβέρνηση της χώρας και όχι να οδηγήσει την Ρωσία σε μια εποχή εθνικής ανεξαρτησίας.
Αν και από κάποιους υποστηρίχθηκε ότι η εξέγερση αυτή υπήρξε μια διαμάχη των 2 άκρων της πλουτοκρατίας η τεράστια συμμετοχή της εργατικής τάξης στις διαδηλώσεις , οι διαφορετικές πολιτικές εκφράσεις και η ένταση των συγκρούσεων διαψεύδει όλους αυτούς που υποβαθμίζουν την σημασία των γεγονότων. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που δεν ήθελαν την καπιταλιστική κατοχή είτε πίστευαν στην αναγέννηση της ΕΣΣΔ , είτε σε ένα Εθνικιστικό καθεστώς βγήκαν στους δρόμους και έως ένα σημείο παραμέρισαν τις ιδεολογικές διαφορές τους. Στους δρόμους της Μόσχας ανέμιζαν μαζί σημαίες του στρατού των Λευκών και δίπλα τα σύμβολα του προηγούμενου καθεστώτος. Όμως η έλλειψη ηγετικής προσωπικότητας με επαναστατικά κίνητρα , ο κακός σχεδιασμός και η έλλειψη συντονισμού οδήγησαν στην αποτυχία.
Ελάχιστες είναι οι πληροφορίες στον Εθνικιστικό χώρο για την συμμετοχή Ρώσων Εθνικιστών / Εθνικοσοσιαλιστών στην εξέγερση ενάντια στην πολιτική του Γέλτσιν τον Οκτώβριο του 1993 στην Μόσχα. Για τις εξελίξεις της εποχής και τις αιματηρές μάχες στο Ρωσικό κοινοβούλιο ( Δούμα ) εκτός από τις ελληνικές εφημερίδες της εποχής σημαντικά στοιχεία δεν υπάρχουν σε ελληνικές ιστοσελίδες. Με πρωτοβουλία μέλους της συντακτικής μας ομάδας δημοσιεύουμε κείμενο με αναφορά στα γεγονότα της εποχής καθώς και για πρώτη φορά φωτογραφίες (σε πανελλήνια αποκλειστικότητα) από τα πεδία των μαχών όπου και έπεσαν ηρωικά Σύντροφοι της Ρωσικής Εθνικής Ενότητας (RNE) στον αγώνα ενάντια στον Καπιταλισμό.
του Κάδμου.
Στην Ρωσία της «νέας εποχής» οι βιομηχανίες κλείνουν η μια μετά την άλλη , η ανεργία αυξάνεται ραγδαία και περισσότερο από το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η αύξηση των φόρων , η έλλειψη βασικών αγαθών και η εφαρμογή εκ μέρους του Γέλτσιν ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις.Πολλοί αντιδρούν στην «οικονομική γενοκτονία» και ο Γέλτσιν για να εδραιωθεί στην εξουσία προσπαθεί να συγκεντρώσει στα χέρια του όσο το δυνατόν γίνεται περισσότερες εξουσίες.
Η Ρωσική κρίση του 1993 υπήρξε μια πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στον μέθυσο Ρώσο πρόεδρο και αχυράνθρωπο των καπιταλιστών Γέλτσιν και την ισχυρή και οργανωμένη αντιπολίτευση η οποία απαρτίζεται από δεξιούς αντίπαλους του Γέλτσιν , κομμουνιστές πιστούς της «Κόκκινης Αρκούδας» και ριζοσπάστες Εθνικιστές. Η λεηλασία του πλούτου της Ρωσίας βαφτίζεται «μεταρρύθμιση» και οι «πατριώτες επιχειρηματίες» σπεύδουν να ρημάξουν τα πάντα. Τα εμπόδια πρέπει να παραμεριστούν με κάθε θυσία και ο Γέλτσιν είναι ο άνθρωπος που θα κάνει ότι μπορεί για να ευχαριστήσει τους καπιταλιστές.
Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1993 με εντολή του ντόπιου κεφαλαίου και των καπιταλιστών της δύσης ο Γέλτσιν διαλύει παράνομα το ανώτατο πολιτικό συμβούλιο γεγονός το οποίο έρχεται σε αντίθεση με το καταστατικό και τα άρθρα του συντάγματος της ομοσπονδίας. Σε απάντηση το κοινοβούλιο παραμερίζει συμβολικά τον Γέλτσιν και αναδεικνύει ως νέο πρόεδρο της χώρας τον Aleksandr Rutskoy πρώην ανώτατο αξιωματικό του στρατεύματος. Ο Rutskoy υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και οι αντίπαλοι του τον κατηγόρησαν μετά την αποτυχία του «πραξικοπήματος» ότι ο μοναδικός του στόχος ήταν να επωφεληθεί ο ίδιος από την διακυβέρνηση της χώρας και όχι να οδηγήσει την Ρωσία σε μια εποχή εθνικής ανεξαρτησίας.
Αν και από κάποιους υποστηρίχθηκε ότι η εξέγερση αυτή υπήρξε μια διαμάχη των 2 άκρων της πλουτοκρατίας η τεράστια συμμετοχή της εργατικής τάξης στις διαδηλώσεις , οι διαφορετικές πολιτικές εκφράσεις και η ένταση των συγκρούσεων διαψεύδει όλους αυτούς που υποβαθμίζουν την σημασία των γεγονότων. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που δεν ήθελαν την καπιταλιστική κατοχή είτε πίστευαν στην αναγέννηση της ΕΣΣΔ , είτε σε ένα Εθνικιστικό καθεστώς βγήκαν στους δρόμους και έως ένα σημείο παραμέρισαν τις ιδεολογικές διαφορές τους. Στους δρόμους της Μόσχας ανέμιζαν μαζί σημαίες του στρατού των Λευκών και δίπλα τα σύμβολα του προηγούμενου καθεστώτος. Όμως η έλλειψη ηγετικής προσωπικότητας με επαναστατικά κίνητρα , ο κακός σχεδιασμός και η έλλειψη συντονισμού οδήγησαν στην αποτυχία.
Στα οδοφράγματα οι σημαίες των Εθνικιστών.
Στις 23 Σεπτεμβρίου οι δυνάμεις ασφαλείας παίρνουν θέσεις μάχης κοντά στο κοινοβούλιο ενώ διακόπτεται η παροχή νερού και ηλεκτρικού ώστε να υποχρεωθούν οι δυνάμεις ενάντια στον Γέλτσιν να αποχωρήσουν από την Δούμα. Στις 3 Οκτωβρίου χιλιάδες διαδηλωτές διαλύουν τα μπλόκα της αστυνομίας και αρχίζουν να εκτοξεύουν αντικείμενα εναντίον των δυνάμεων καταστολής. Ο Γέλτσιν πανικόβλητος κινητοποιεί τις πιστές σε αυτόν δυνάμεις του στρατού οι οποίες βομβαρδίζουν με άρματα μάχης το κοινοβούλιο και συλλαμβάνουν τους ηγέτες της αντίστασης.
Ας δούμε όμως αναλυτικά τι προηγήθηκε :
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα δεν παραμένει στα έδρανα της Ρωσικής Δούμας αλλά μεταλλάσσεται σε συγκρούσεις στους δρόμους. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι ένα απρόσμενο γεγονός αλλά η έκρηξη του κοινωνικού «ηφαιστείου». Συγκρούσεις μηνών με τις δυνάμεις καταστολής με χαρακτηριστική την πρωτομαγιά του 1993 (με 1 νεκρό και 3 τραυματίες) φτάνουν στο αποκορύφωμα τους. Με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις περισσότεροι από 600 μαχητές με ελαφρύ οπλισμό οχυρώνονται στο κτίριο του κοινοβουλίου ενώ στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα. Οι συγκρούσεις στους δρόμους είναι συνεχείς και συχνά ξεσπούν πυρά ανάμεσα στην αστυνομία και τους διαδηλωτές ενώ δεν λείπουν και τα πυρά από ελεύθερους σκοπευτές.
Στις 2 και 3 Οκτωβρίου περισσότεροι από 200 Ρώσοι Εθνικοσοσιαλιστές της RNΕ με ηγέτη τον Barkashov και μέλη του Σταλινικού κινήματος «Εργατική Ρωσία» καθώς και μέλη των ενόπλων δυνάμεων που εναντιώνονται στον Γέλτσιν ενισχύουν τις εστίες αντίστασης μέσα στο κοινοβούλιο. Δεν λείπουν οι συμπλοκές των Ρώσων Εθνικιστών με αριστεριστές / αναρχικούς μέσα στον χώρο του κοινοβουλίου.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα δεν παραμένει στα έδρανα της Ρωσικής Δούμας αλλά μεταλλάσσεται σε συγκρούσεις στους δρόμους. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι ένα απρόσμενο γεγονός αλλά η έκρηξη του κοινωνικού «ηφαιστείου». Συγκρούσεις μηνών με τις δυνάμεις καταστολής με χαρακτηριστική την πρωτομαγιά του 1993 (με 1 νεκρό και 3 τραυματίες) φτάνουν στο αποκορύφωμα τους. Με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις περισσότεροι από 600 μαχητές με ελαφρύ οπλισμό οχυρώνονται στο κτίριο του κοινοβουλίου ενώ στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα. Οι συγκρούσεις στους δρόμους είναι συνεχείς και συχνά ξεσπούν πυρά ανάμεσα στην αστυνομία και τους διαδηλωτές ενώ δεν λείπουν και τα πυρά από ελεύθερους σκοπευτές.
Στις 2 και 3 Οκτωβρίου περισσότεροι από 200 Ρώσοι Εθνικοσοσιαλιστές της RNΕ με ηγέτη τον Barkashov και μέλη του Σταλινικού κινήματος «Εργατική Ρωσία» καθώς και μέλη των ενόπλων δυνάμεων που εναντιώνονται στον Γέλτσιν ενισχύουν τις εστίες αντίστασης μέσα στο κοινοβούλιο. Δεν λείπουν οι συμπλοκές των Ρώσων Εθνικιστών με αριστεριστές / αναρχικούς μέσα στον χώρο του κοινοβουλίου.
Ο Barkashov ηγέτης της RNE.
Από το μπαλκόνι της Δούμας καλούν το εξεγερμένο πλήθος να καταλάβει το δημαρχείο και το κέντρο της εθνικής τηλεόρασης στο Ostankino , το Κρεμλίνο και όπως λένε χαρακτηριστικά να φυλακίσουν τον «εγκληματία και υπερόπτη Γέλτσιν». Στο κτίριο της τηλεόρασης λαμβάνει μέρος μια σφοδρή μάχη που καταλήγει σε πραγματική σφαγή και 62 άτομα χάνουν την ζωή τους. Αργά το βράδυ οι πιο πιστοί φίλοι των καπιταλιστών ανάμεσα τους και ο Γκορμπατσόφ καλούν σε ενίσχυση του Γέλτσιν. Η Μόσχα με εντολή του γελοίου προέδρου μπαίνει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ενώ εκατοντάδες υποστηρικτές του Γέλτσιν συγκεντρώνονται στην πλατεία του δημαρχείου για να ενισχύσουν το φιλοδυτικό στρατόπεδο. Η μεγαλοαστική τάξη ζητάει το κεφάλι τους. Δέκα άρματα μάχης πυροβολούν τους ορόφους της Δούμας προκαλώντας σημαντικές απώλειες στους αμυνόμενους. Ειδικές δυνάμεις εισβάλλουν στο κτίριο το οποίο έχει περικυκλωθεί από οχήματα μεταφοράς προσωπικού και στρατιωτικές μονάδες.
Οι μάχες στο εσωτερικό της Δούμας είναι σφοδρές και εκτυλίσσονται από όροφο σε όροφο. Οι δυνάμεις του καθεστώτος όμως υπερτερούν τόσο αριθμητικά όσο και σε επίπεδο οπλισμού και οι καταληψίες παραδίνονται. Μικρός αριθμός καταφέρνει να διαφύγει από τις υπόγειες στοές του κοινοβουλίου. Σε αρκετά μεγάλη απόσταση στις όχθες του ποταμού της Μόσχας η μπουρζουαζία ασφαλής πίσω από την αστυνομία και τα άρματα μάχης ουρλιάζει για θάνατο στους εξεγερμένους.
Οι αμυνόμενοι στο κοινοβούλιο. Ανάμεσα τους 200 Ρώσοι Εθνικοσοσιαλιστές.
Ανάμεσα στα δεκάδες πτώματα και στα ερείπια κυματίζουν οι σημαίες της Τσαρικής Ρωσίας και του Εθνικοσιαλιστικού RNE και λίγο πιο πέρα τα ερυθρά λάβαρα της πρώην ΕΣΣΔ.
Τα λάβαρα Εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών στα πεδία των μαχών.
Στις 5 Οκτωβρίου τα πάντα έχουν τελειώσει.
Σύμφωνα με τις επίσημες πηγές 187 άνθρωποι στην συντριπτική πλειοψηφία τους αντίπαλοι του Γέλτσιν σκοτώνονται και 400 τραυματίζονται ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι οι νεκροί ξεπερνούν τους 2000. Ελάχιστη συμπάθεια είχαν για τον Γέλτσιν οι υπαξιωματικοί και οι απλοί στρατιώτες του Ρωσικού στρατού. Από λάθη της ηγεσίας τους οι δυνάμεις της αντίστασης προσπάθησαν να προσεγγίσουν μόνο τους υψηλόβαθμους αξιωματικούς ενώ κάποιοι από τους στρατηγούς παρόλο που στην αρχή δείχνουν να στηρίζουν το «πραξικόπημα» στο τέλος επιλέγουν την συμπαράταξη με τον Γέλτσιν.
Ο Γέλτσιν δηλώνει χαρακτηριστικά :
«Οτιδήποτε έλαβε μέρος στην Μόσχα υπήρξε προσχεδιασμένη στρατιωτική εξέγερση. Οργανώθηκε από Κομμουνιστές , ηγέτες των Φασιστών , και πρώην αντιπροσώπους των Σοβιέτ»
και αργότερα :
«Η φασιστο - κομμουνιστική εξέγερση θα αντιμετωπιστεί το συντομότερο δυνατόν».
Σε αυτή την κρίση ο Γέλτσιν είχε την υποστήριξη του Κλίντον , του στρατού και των δυτικών ηγετών. Από την άλλη πλευρά υπήρξε ένα κοινό μέτωπο βετεράνων του ΚΚΡ και Εθνικιστών - Εθνικοσοσιαλιστών. Για αυτόν τον λόγο και ονομάστηκε χαρακτηριστικά «Φαιοκόκκινη Συμμαχία».
Ρώσος Εθνικοσοσιαλιστής οδηγείτε στην φυλακή.
Στη συνέχεια με εντολή του Γέλτσιν ακολούθησε δίωξη σε πατριωτικά αριστερά και εθνικιστικά έντυπα και οργανώσεις. Δεκάδες άτομα φυλακίστηκαν στα κελιά της δημοκρατίας ενώ εκατοντάδες άλλοι αναγκάστηκαν να παραιτηθούν. Αναφέρθηκαν μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων ενώ δεν έλειψαν οι αναφορές για βιασμούς αντιφρονούντων και ξυλοδαρμούς μικρών παιδιών που προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο σε κυβερνητικά κτίρια.
Σύντροφοι της RNE στα πεδία των μαχών ...
ΑΘΑΝΑΤΟΙ !
Η εξέγερση του 1993 υπήρξε μια αιματοβαμμένη σελίδα στην ιστορία της Ρωσίας μια ακόμα μάχη ενάντια στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα!
Μισότυφλη , βουβή και με «χαραγμένο» το πρόσωπο και καμένα τα σπλάχνα της ...
''Τα Έθνη από όλο τον κόσμο να ξαναγυρίσουν προς την παράδοση τους για να ξαναβρούν την ευτυχία''
Κωνσταντίνα Κούνεβα …
Αυτοοργάνωση και Ενότητα.
Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη – Αντίσταση – Αξιοπρέπεια.
Αυτόνομη Κίνηση Μαύρος Κρίνος.
Ένα μικρό δείγμα από τις παρεμβάσεις :
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι σε γειτονιές που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν υπήρχαν anti-antifa ομάδες σήμερα εμφανίζονται ανυπόγραφα συνθήματα στους τοίχους όπως το παρακάτω …
Οι στρατιώτες έτρωγαν τσιπς και σοκολάτα, και χαμογελούσαν όταν σκότωναν τις κόρες μου.
Ο Sameh A. Habeeb είναι Παλαιστίνιος δημοσιογράφος είκοσι τριών ετών που βρίσκεται στη Λωρίδα της γάζας. Είναι ενεργός δημοσιογράφος για χρόνια και φέρνει προς των έξω κόσμο τα βάσανα του λαού του. Η Janet Zimmerman Παλαιστίνια δημοσιογράφος είκοσι ενός ετών και ένας αμερικανικός πολίτης, αποφασισμένοι και οι τρις να βοηθήσουν αφότου είχαν δει τα φρικτά εγκλήματα που διέπραξαν στη Γάζα οι Ισραηλινοί.
Διέσχισαν πολλά μίλια για να αξιολογήσουν την κατάσταση με τα μάτια τους, το μυαλό τους, και την καρδιά τους.Μια ιστορία που τράβηξε την προσοχή τους διαδραματίστηκε στην ανατολική Λωρίδα της γάζας. Είναι ένας απολογισμός της προσωπικής καταστροφής του Khaled Abd Rabo.Αρχίσαμε το ταξίδι μας και μπορούσαμε να φθάσουμε στην πόλη Abd Rabo. Το έδαφος ήταν γεμάτο από τις τρύπες που οι Ισραηλίτες έκαναν στους δρόμους με τις βόμβες τους, και τις πυρκαγιές τους.Το έδαφος ήταν επίσης πληγωμένο. Μια άλλοτε καταπράσινη και ήρεμη γειτονιά ήταν τώρα κόλαση πάνω στη γη. Τα μάτια μας γέμισαν με μόνο την ερήμωση, και οι μάζες των ανθρώπων κάλυψαν τη θέση όπως τις μύγες. Το αυτοκίνητό μας σταμάτησε και περπατήσαμε στον από κάτω δρόμο στο σπίτι του Khaled.
Είδαμε τον Khaled, να κάθεται στα ερείπια ενός σπιτιού. «Αυτό το σπίτι που χρησιμοποιούσαμε και είχε τέσσερα πατώματα, και έναν συμπαθητικό κήπο. Μας έφερνε την ειρήνη και ηρεμία», άρχισε να μας λέει. «Ο ισραηλινός στρατός ήρθε σε αυτό το σπίτι πολλές φορές πριν, αλλά ο τελευταίος ήταν το Μάρτιο του 2008».Εξηγεί πώς ... εισέβαλαν στο σπίτι του και ερεύνησαν αυτόν και την οικογένειά του.«Δεν βρήκαν τίποτα. Είμαι αστυνομικός στην κυβέρνηση Ramallah. Δεν έχω καμία σχέση με την Hamas. Θυμάμαι ότι ήταν 12:50pm την τέταρτη ημέρα της στρατιωτικής επίγειας εισβολής όταν πήρε ο στρατός τον έλεγχο της περιοχής. Ένα πραγματικό πεδίο μάχης, και χιλιάδες άνθρωποι ήταν παγιδευμένοι. Κανένας δεν θα μπορούσε να φύγει λόγω της μεγάλης πυρκαγιάς από τους Ισραηλίτες, και των στρατιωτών που έφταναν.
Υπήρχαν είκοσι πέντε από μας στο σπίτι, και όλοι έπρεπε να φύγουμε», είπε καθώς η φωνή του έτρεμε και άρχισε να φωνάζει. «Οι στρατιώτες έτρωγαν τσιπ και σοκολάτα, και χαμογελούσαν όταν σκότωναν τις κόρες μου. Η μητέρα μου, η σύζυγός μου, και τρεις κόρες μου όλες κρατούσαν τις άσπρες σημαίες όταν προσπάθησαν να αφήσουν το σπίτι. Είδανε δύο από τους στρατιώτες, και τους είπαμε πώς θέλουμε να φύγουμε. Περιμέναμε και περιμέναμε την απάντησή τους αλλά μας δεν δόθηκε καμία απάντηση. Μετά, ένας τρίτος στρατιώτης εμφανίζετε και ανοίγει πυρ στα παιδιά με μανία. Η Souad ήταν μόνο επτά ετών, η Summer ήταν τριών, και Amal ήταν μόνο δύο ετών. Η μητέρα μου πυροβολήθηκε επίσης, και έβλεπα όλα αυτά που αγάπησα να σωριάζονται στο έδαφος. Ούρλιαζα για να σταματήσουν! Έτρεξα στο σπίτι για να καλέσω ασθενοφόρα, καθέναν που θα μπορούσε να βοηθήσει.» «Για μια ώρα αιμορραγούσαν σφαδάζοντας στο δρόμο, δύο από τις κόρες μου σκοτώθηκαν παρά την αποκαλούμενη εκεχειρία.
Καμία βοήθεια δεν ήταν σε θέση να έρθει σε μας εγκαίρως. Ένα από τα ασθενοφόρα προσπάθησε, αλλά οι ισραηλινοί στρατιώτες το σταμάτησαν και ανάγκασαν τους νοσοκόμους να βγουν έξω και τους πήραν τα ρούχα. Βομβάρδισαν έπειτα το ασθενοφόρο που θάφτηκε στα ερείπια. Οι νοσοκόμοι τράπηκαν σε φυγή γυμνοί .Άφησα το σπίτι με μερικά από τα μέλη της οικογένειας μου», συνεχίζει ο Khaled. «Φέραμε τη μητέρα μου σε ένα παχνί, και ανάπνεε ακόμα παρά την ανοιχτή πληγή στο κεφάλι της. Οι στρατιώτες έβαζαν φωτιά και κατέστρεφαν τα πάντα γύρω τους ανεξέλεγκτα. Πολλά από τα σπίτια κατεδαφίστηκαν από τα τανκς. Καθώς διασχίσαμε έναν από τους δρόμους, υπήρξε ένα άτομο που προσπάθησε να μας βοηθήσει αλλά οι στρατιώτες τον σκότωσαν μαζί με το άλογο του». «Όταν φθάσαμε τελικά στην πόλη Jabaliya, είδαμε ότι είχαν φέρει όλους τους τραυματισμένους πολίτες εδώ. Συγκλονιστήκαμε από αυτό που είδαμε και πέσαμε στο έδαφος, και για μια ώρα παραμείναμε εκεί ανίκανοι να μάθουμε τι έχει γίνει με τους ανθρώπων μας.
Ρωτούσαμε γιατί σκότωναν τα παιδιά μας» , κάποιος μας απάντησε «είμαι σίγουρος ότι ήταν πιωμένοι, ή τους δόθηκαν διαταγές να σκοτώσουν τον καθένα συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών. Πολλοί ισραηλινοί ραβίνοι έδιναν διαταγές να μην αφεθεί κανένας ζωντανός». «Δεν ξέρω γιατί οι κόρες μου σκοτώθηκαν. Δεν διέπραξαν ποτέ οποιαδήποτε εγκλήματα, ήταν παιδιά! Δεν πυροδότησαν τους πυραύλους που έπεσαν στο Ισραήλ. Είμαστε πολύ ειρηνικοί άνθρωποι, δεν έχουμε καμία σχέση με την τρομοκρατία και όλα αυτά. Ξέρω εάν πάω στο δικαστήριο για αυτό που έχει συμβεί ότι ο ισραηλινός στρατός θα έβρισκε χιλιάδες προφάσεις για να αποδείξει ότι οι στρατιώτες του είναι αθώοι. Το έχουν ξανακάνει αυτό με πολλές άλλες περιπτώσεις πριν». Συνεχίζει«Δεν ήταν ένας πόλεμος μεταξύ δύο στρατών. Προφανώς, ήταν ένας πόλεμος μεταξύ των πολιτών και του τέταρτου μεγαλύτερου στρατού στον κόσμο του Ισραήλ. Αλλά δεν το λένε πόλεμο. Το λένε εκκαθάριση».
Μια εκκαθάριση όπου οι δεκάδες χιλιάδων Παλαιστινίων σκοτώθηκαν. Τα κτίρια μπορεί και να επισκευαστούν και το έδαφος να ξαναπρασινίσει πάλι, αλλά ο Khaled δεν θα ανακουφιστεί ποτέ.Δεν θα ακούσει ποτέ το γέλιο της Saoud και της Amal πάλι, αλλά θα ακούει τις κραυγές πόνου της Summer που είναι παραπληγική και το μόνο πράγμα που λειτουργεί είναι το μυαλό της. Ένα μυαλό που θα λέει για πάντα τον εφιάλτη αυτό που συνέβη στη ζωή της. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της πρώτης συνέντευξής της στο νοσοκομείο, με κάθε λεπτομέρεια, διηγήθηκε την ιστορία σε Al-Jazeera.
Μια εκκαθάριση όπου οι δεκάδες χιλιάδων Παλαιστινίων σκοτώθηκαν. Τα κτίρια μπορεί και να επισκευαστούν και το έδαφος να ξαναπρασινίσει πάλι, αλλά ο Khaled δεν θα ανακουφιστεί ποτέ.Δεν θα ακούσει ποτέ το γέλιο της Saoud και της Amal πάλι, αλλά θα ακούει τις κραυγές πόνου της Summer που είναι παραπληγική και το μόνο πράγμα που λειτουργεί είναι το μυαλό της. Ένα μυαλό που θα λέει για πάντα τον εφιάλτη αυτό που συνέβη στη ζωή της. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της πρώτης συνέντευξής της στο νοσοκομείο, με κάθε λεπτομέρεια, διηγήθηκε την ιστορία σε Al-Jazeera.
Ποινή καθείρξεως 6 ετών για τον Horst Mahler.
Την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου δικαστήριο του Μονάχου επέβαλλε ποινή φυλακίσεως 6 ετών στον πρώην συνήγορο του NPD Horst Mahler με την κατηγορία της διαδόσεως «αντισημιτικού και ρατσιστικού λόγου», κατ’ ουσίαν λόγω της ηρωικής πια αρνήσεως του να αναγνωρίσει «την ιστορικότητα του εβραϊκού ολοκαυτώματος» το οποίο και χαρακτήρισε ως το μεγαλύτερο ψεύδος στην ιστορία.
Εναντίον του Horst Mahler εκκρεμούν πρόσθετες συναφείς κατηγορίες οι οποίες είναι δυνατόν να του επιφέρουν 6 επιπλέον χρόνια καθείρξεως, δηλαδή συνολικά 12, γεγονός που πρακτικά σημαίνει ότι ο 73 χρονος σήμερα Mahler, ενδέχεται να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στις σιωνιστικές φυλακές της Γερμανίας!
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
-wzor.jpg)
