του Ακρίτα.
Οι εκλογές, αυτό το «πανηγυράκι» της δημοκρατίας πλησιάζουν ...
Ήρθε λοιπόν η ώρα να παραθέσουμε κάποιες πρώτες σκέψεις για
αυτές. Υπογραμμίζουμε την λέξη σκέψεις για να κάνουμε σαφές και στον πλέον
κακοπροαίρετο πως ο «Μαύρος Κρίνος» ως αυτόνομη συλλογικότητα Εθνικιστών / Φασιστών
/ Εθνικοσοσιαλιστών δεν επιβάλει μια γραμμή από τα πάνω, αλλά δίνει τροφή για
σκέψη στους αναγνώστες του. Το τι θα κάνουν στο άμεσο μέλλον, πως θα το κάνουν και εάν θα το κάνουν είναι
δικό τους θέμα και μόνο …
Εξάλλου αν επιβάλαμε στον οποιονδήποτε μια συγκεκριμένη άποψη δεν θα ήμασταν
Αυτόνομοι Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες αλλά ακροδεξιοί της χειρότερης μάλιστα
μορφής. Ειρήσθω εν παρόδω να θυμίσουμε πως τα άρθρα που δημοσιεύονται στο «Μαύρο
Κρίνο» δεν εκφράζουν σε καμιά περίπτωση το σύνολο της συντακτικής ομάδας.
Και διαβάζουμε:
«Η Φύση στην Ολότητα της είναι το επίκεντρο της Κοσμοθεωρίας
μας.
Πιστεύουμε στον Φυλετικό Ανθρωπισμό και προστατεύουμε την
ποικιλία που η ίδια η Φύση δημιούργησε.
Θεωρούμε το Έθνος ως την Φυλή εν συνειδήσει και φροντίζουμε
για την πλήρη ανάπτυξη του σε κάθε επίπεδο.
Υποστηρίζουμε μία Πολιτεία - την παρούσα νομική έκφραση του
Έθνους - που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του σε κάθε επίπεδο, ενώ όλες της οι
εξουσίες θα πρέπει να νομιμοποιούνται άμεσα από την Λαϊκή Κοινότητα.
Αντιμετωπίζουμε την οικονομία ως υπηρέτη του Λαού και όχι το
αντίστροφο δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στην αυτάρκεια της Πολιτείας στα βασικά
υλικά αγαθά που απαιτούνται για την επιβίωση της Λαϊκής Κοινότητας και η οποία
(Λαϊκή Κοινότητα) κατέχει και ελέγχει τους στρατηγικούς τομείς της παραγωγής
Προστατεύουμε την ατομική ιδιοκτησία - και ιδιαίτερα την
μικρή και μεσαία - στο βαθμό που αποτελεί αποτέλεσμα τίμιας εργασίας.
Στεκόμαστε με σθένος υπέρ μιας πλήρους ανεξιθρησκείας στο
βαθμό που η θρησκεία αυτή δεν στρέφεται εναντίον των συμφερόντων της Φυλής, του
Έθνους, της Λαϊκής Κοινότητας και της Πολιτείας.
Παλεύουμε για μια πορεία επιστροφής από τις μεγαλουπόλεις
στην γεμάτη μαγεία και ζωτικότητα Ελληνική ύπαιθρο.
Πιστεύουμε σε μια Λαϊκή Κοινότητα καθολικά ένοπλη και σε
έναν Λαϊκό Εθνικιστικό Στρατό.
Θέλουμε μια νεολαία μορφωμένη, υγιή, γυμνασμένη που θα
ανακαλύπτει εκ νέου και διαρκώς την μαγεία του Κόσμου»
Οποιοσδήποτε μοιράζεται μαζί μας αυτές τις βασικές
ιδεολογικές αρχές είναι συναγωνιστής, ανεξαρτήτως το που ανήκει πολιτικά ο
ίδιος ή την πολιτική για την οποία αγωνίζεται. Πολιτική είναι ο τρόπος με τον
οποίο υλοποιούνται οι Ιδέες που έχουμε για τον Κόσμο και υπάρχουν πολλές
προσεγγίσεις για τον τρόπο με τον οποίο αυτές (οι Ιδέες) θα εφαρμοστούν.
Εξαιρούνται φυσικά όλοι εκείνοι που έχουν ρουφιανέψει, εξαπατήσει ή εκμεταλλευτεί
ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο έχουν βλάψει συναγωνιστές ή την Ιδέα.
Αυτοί κάποια στιγμή να είναι σίγουροι πως θα βρεθούν απέναντι μας. Για να μην «τριγυρνάμε»
λοιπόν γύρω από το θέμα χωρίς να θέτουμε «το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων» το
βασικό ζήτημα είναι η στάση μας απέναντι στις εκλογές.
Ξεκινάμε με την παραδοχή πως η (κοινοβουλευτική) Δημοκρατία
δεν είναι η λύση για την διακυβέρνηση του Έθνους, ποτέ δεν ήταν και ούτε και θα
γίνει. Επίσης δηλώνουμε πως έχουμε την δύναμη του χαρακτήρα να απλώνουμε το
χέρι ακόμη και σε ανθρώπους που μας ειρωνεύτηκαν, συκοφάντησαν ή συγκρούστηκαν
μαζί μας, αν το συμφέρον της Πατρίδος το απαιτεί.
Θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ κατώτερους από τον «Γέρο του Μοριά» που βρέθηκε
από το κάτεργο στην αρχιστρατηγία των Ελλήνων καταδεχόμενος να συνεργαστεί με
τους διώκτες του.
Κάποιοι λοιπόν πιστεύουν πως η κάθοδος στις εκλογές είναι ο
μόνος δρόμος για την σωτηρία της Πατρίδος. Τα επιχειρήματα τους είναι πολλά και
ενδιαφέροντα. Θεωρούν ας πούμε πως μια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση θα «νομιμοποιήσει»
το κίνημα, θα του δώσει υποχρεωτικά πρόσβαση σε ΜΜΕ , θα του «ανοίξει πόρτες»
κλπ.
Εν τέλει η συζήτηση καταλήγει πως και η Ιστορική εμπειρία καταδεικνύει πως τα
πλέον σημαντικά κινήματα του μεσοπολέμου (Ιταλία, Γερμανία κ.α.) ανέλαβαν την
εξουσία διαμέσου της κοινοβουλευτικής οδού και όχι των ένοπλων κινημάτων που
επιχείρησαν (πορεία προς την Ρώμη, κίνημα της μπυραρίας κλπ).
Όλοι αυτοί οι συναγωνιστές λησμονούν πως οι εκλογές του ‘24
και του ‘33 επιβεβαίωσαν μια κατάσταση που είχε ήδη επιβληθεί στο δρόμο. Μερικά
εκατομμύρια μελών και ακτιβιστών εγγυούνταν πως οι εκλογές ήταν μια τυπική
διαδικασία. Αν αυτό δεν ίσχυε οι αντίπαλοι θα τους απέκλειαν από τις εκλογές ή
θα τις καταργούσαν. Η ισχύς του Κινήματος τότε ήταν τέτοια που ΚΑΝΕΙΣ δεν
μπορούσε να τους σταματήσει.
Αλλά και πάλι δεν ήταν όσο έπρεπε αρκετή για να υπάρχει αρκετό στελεχειακό
δυναμικό σε ποιοτικό και ποσοτικό επίπεδο για να επανδρωθούν με επάρκεια όλες
οι κρίσιμες θέσεις. Αυτό οδήγησε σε πολυποίκιλους συμβιβασμούς με ανθρώπους των
παλαιών καθεστώτων, συμβιβασμοί που μάλιστα
πληρώθηκαν αργότερα με πολύ πικρό τρόπο καθώς και με θυσίες ηρώων που
κατηγορήθηκαν αδίκως για να δικαιωθούν κατόπιν, όταν η κατάσταση είχε
σταθεροποιηθεί.
Μελετώντας λοιπόν την Ιστορία θα πρέπει να αναρωτηθούμε: αν
αυτή την στιγμή το καθεστώς «τρελαινόταν» και αποφάσιζε να παραδώσει την
εξουσία στους εθνικιστές, αυτοί θα ήταν σε θέση να την αναλάβουν ; Σαφέστατα
και όχι αφού το Κίνημα βρίσκεται σε μετέωρα βήματα και δεν μπορεί καλά καλά
να σταθεί όρθιο από μόνο του, πολύ δε περισσότερο δεν είναι σε θέση να σηκώσει
στις πλάτες του το φορτίο της Πατρίδος.
Συνυπολογίζοντας ταυτόχρονα πως σήμερα οι συνθήκες είναι
πολύ πιο δύσκολες από πλευράς ασφυκτικού κρατικού (και παρακρατικού) ελέγχου
της καθημερινότητας μα και μιας ιδεολογικής «ασφυξίας» του Λαού που έχει επιβληθεί
από τους εχθρούς της Ιδέας είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί η οικοδόμηση μιας
αυτόνομης πρότασης (που σημαίνει την οικοδόμηση μιας «παράλληλης
πραγματικότητας») είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση σε αυτή τη φάση.
Οπότε το συμπέρασμα είναι απλό: η συμμετοχή σε εκλογές είναι
σπατάλη δυνάμεων και μόνο.
Τα πάντα φυσικά θα τα κρίνει η ίδια η αμείλικτη
πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, την κρίσιμη ώρα, όλοι οι Τελευταίοι Πιστοί
θα βρεθούν να μάχονται πλάι πλάι ...
-wzor.jpg)
