Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός.

του Romano Vulpitta

Πηγή: www.counter-currents.com

Ο Romano Vulpitta (γεννηθείς το 1939) είναι Ιταλός πρώην διπλωμάτης και μελετητής της Ιαπωνικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στην Ρώμη και απεφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου ενός Ρώμης. Εισήχθη στο Υπουργείο Εξωτερικών ενός Ιταλίας το 1964. Υπήρξε καθηγητής Σύγχρονης Ιαπωνικής Λογοτεχνίας στην Νάπολη από το 1972 έως το 1975. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Ιαπωνία και έγινε καθηγητής στο Kyoto Sangyo Πανεπιστήμιο με ειδίκευση ενός Ευρωπαϊκές Επιχειρηματικές Σπουδές και ενός Ιαπωνο-Ευρωπαϊκές Συγκριτικές Πολιτισμικές Σπουδές. Είναι συγγραφέας των έργων «Οι συνθήκες του Αήττητου: Yojuro Yasuda και Σκέψεις για τον κόσμο» και «Μουσολίνι: Η ιστορία ενός Ιταλού». Έχει συνταξιοδοτηθεί και διαμένει στην Ιαπωνία. Το κείμενο που ακολουθεί εκφωνήθηκε ως διάλεξη τον Οκτώβριο του 2012.

ΜΕΡΟΣ Α’

1. Η εκτίμηση για τον Mishima μεταξύ των Ιταλών Εθνικιστών

Το τρέχον έτος σηματοδοτεί την ενενηκοστή επέτειο της «Πορείας προς την Ρώμη» του Μουσολίνι. Το μεγάλο όνειρο που αγκάλιασε ο ιταλικός λαός – το όνειρο ενός ολόκληρου έθνους – το αγκάλιασε και ο Yukio Mishima, παρά τις διαφορές στην μορφή και την έκφραση.

Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου για το θέμα αυτό. Ο Mishima είναι δημοφιλής στους Ιταλούς Εθνικιστές. Πώς έγινε ο Mishima ήρωας για τους Εθνικιστές; Η Ιταλία αποτελεί την πρώτη ξένη χώρα, όπου τα λογοτεχνικά έργα του Mishima μεταφράζονται και εκδίδονται. Καινούργιες ή αναθεωρημένες εκδόσεις εξακολουθούν να κυκλοφορούν ακόμη μέχρι και σήμερα. Ομιλίες, διαλέξεις και ταινίες για τον Mishima και τα έργα του, όπερες βασισμένες στα έργα του, όπως και πλήθος άλλων εκδηλώσεων μνήμης πραγματοποιούνται συνεχώς στην Ιταλία.

Η ταινία «Πατριωτισμός» προβλήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 και ήμουν εκεί, για να δώσω μία διάλεξη με θέμα «ο Yukio Mishima και ο Ιαπωνικός Ρομαντισμός». Τον Μάρτιο του 2012 ένας άλλος συγγραφέας προγραμμάτισε μία παράσταση του έργου του Mishima «Φωνές των Ηρωικών Ψυχών» στην Ρώμη.

Μεταξύ των Ιταλών ΝεοΦασιστών, ειδικά των νεαρών, ο Mishima απολαμβάνει μίας μεγάλης δημοτικότητος. Τον προσεγγίζουν ως διανοητή και ως ηθοποιό , παρά ως λογοτέχνη. Τον λατρεύουν ως ήρωα, ο οποίος πέθανε για τις αξίες του παραδοσιακού πολιτισμού της Ιαπωνίας και τον θεωρούν ως μία ενσάρκωση της Ιαπωνίας, του έθνους των Σαμουράι και των Καμικάζι.

Το γεγονός ότι ο Mishima κατέστη μία ιδανική προσωπικότητα στα μάτια πολλών Ιταλών νεοφασιστών οφείλεται στο ότι διακρίνουν στον Mishima το δικό του αξιακό σύστημα. Στις επόμενες παραγράφους θα πραγματευθώ την σχέση μεταξύ Mishima και φασισμού και τα σημεία συμπτώσεως μεταξύ του φασισμού και των ιδεωδών, τα οποία αποτελούν μέρος της λογοτεχνίας του Mishima.

2. Η γνώμη του Mishima για τον Φασισμό

Οι Ιταλοί Φασίστες λατρεύουν την Ιαπωνία πρίν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί Ιταλοί, οι οποίοι έχουν μία θετική άποψη για την Ιαπωνία ως έναν παλαιό σύμμαχο στον Πόλεμο.

Παρά το γεγονός ότι η ιταλική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Pietro Badoglio παρεδόθη στις συμμαχικές δυνάμεις τον Σεπτέμβριο του 1943, υπήρχαν ακόμα πολλοί Ιταλοί, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα στο πλευρό του Άξονος. Αφότου ο Μουσολίνι διεσώθη από την Χιτλερική Γερμανία και έγινε ο επικεφαλής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (R.S.I.), αυτοί που συμμετείχαν στην Δημοκρατία συμπαθούσαν και εκτιμούσαν την Ιαπωνία, όπως σήμερα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Υπάρχει μία ισχυρή τάση τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ιαπωνία να θεωρείται ο Mishima ως ο εμβληματικός Ιάπωνας φασίστας. Η πρώτη φορά που σχετίσθηκε γραπτό του Mishima με τον Φασισμό ήταν όταν «Η Εμπροσθοφυλακή», το επίσημο περιοδικό του Ιαπωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, χαρακτήρισε το έργο του Mishima «Το όμορφο αστέρι» ως φασιστικό. «Το όμορφο αστέρι» περιέγραφε την ιστορία μερικών διανοουμένων, οι οποίοι πέφτουν πίσω στην πρωτόγονη και άγρια κατάσταση της ανθρωπότητος τιθέμενοι σε ακραίες συνθήκες πείνας στα όρια του θανάτου. Οι κριτικοί ισχυρίσθηκαν ότι η αντι-διανοουμενίστικη θέση του έργου και η σκληρότητά του ήσαν ενδεικτικά του Φασισμού ή του Ναζισμού.

Η συζήτηση πάνω στον φασίστα Mishima συνεχίσθηκε για ένα έτος περίπου και έκτοτε η ιδέα του φασίστα Mishima παρέμεινε και στην Ιαπωνία και στο εξωτερικό. Η φερόμενη βάση του επιχειρήματος αυτού είναι ο πατριωτισμός του, ο φιλομοναρχισμός του, ο μιλιταρισμός, ο αντικομμουνισμός και η αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, η οποία ήταν ορατή, ακόμα και στα λογοτεχνικά έργα του, σύμφωνα με τους κριτικούς του.

Ποια είναι, λοιπόν, πραγματικά η σχέση μεταξύ Mishima και Φασισμού; Στα σχολικά του χρόνια ο Mishima είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον Μουσολίνι, πράγμα εμφανές στα ημερολόγιά του του 1940, όπου τον αναφέρει συχνά. Έπειτα το 1968 υπήρξε το «Ο φίλος μου ο Χίτλερ», το οποίο αποκαλύπτει εξίσου το ενδιαφέρον του Mishima για τον Χίτλερ. Τα γεγονότα αυτά, ωστόσο, δεν επαρκούν, για να αποκληθεί ο Mishima φασίστας.

Ο ίδιος θεωρώ ότι σημαντικότερο το γεγονός ότι ο λογοτέχνης Mishima λάτρευε τον Gabriele D’Annunzio, ο οποίος ως ποιητής συνέβαλε τα μέγιστα στον σχηματισμό της φασιστικής σκέψεως και αξιών. Το γεγονός ότι ο Mishima βρίσκει τόσες αντηχήσεις με τον D’Annunzio υποδηλώνει ότι, τουλάχιστον εμμέσως, ο Mishima ενδιαφερόταν για τις αξίες του Φασισμού και ότι είχε επηρεασθεί από αυτές.

για να διαβάσετε ολόκλητο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Όταν στην Κωνσταντινούπολη καίνε το πανί του "Ελεύθερου Συριακού Στρατού"!

Contre Le Monde Moderne!

Joy Division - Something Must Break

Honneur à toi coeur rebelle!

του Λοθάριου

Η συγκέντρωση φόρου τιμής στον Dominique Venner, η οποία οργανώθηκε στις 31 Μαΐου, στις 4μμ σε μια μεγάλη αίθουσα στο Παρίσι από την «Association pour l' histoire», έναν νεοσύστατο σύλλογο φίλων και πιστών του μεγάλου διανοητή, είχε τεράστια επιτυχία. Παρευρέθησαν πάνω από 400-500 άτομα και μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, προβλήθηκε βίντεο αφιέρωμα ενώ εκφωνήθηκαν λόγοι από φίλους του και συνεργάτες! 

Ο χώρος ήταν στολισμένος με σημαίες περιοχών της Ευρώπης, ενώ κοντά στο βήμα υπήρχε και τιμητική φρουρά από 3 νέους που επίσης κρατούσαν σημαίες. Την συγκέντρωση άνοιξε ο γνωστός Γάλλος αφρικανολόγος, προσωπικός φίλος του Venner και συμμετέχων στην «Νέα Ιστορική Επιθεώρηση» Μπερνάρ Λυγκάν, κάνοντας μια ανάγνωση του τελευταίου μηνύματος του εκλιπόντος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λυγκάν ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους που είδαν τον Dominique Venner  την ημέρα του θανάτου του, είχε γευματίσει μαζί και με άλλους και χωρίστηκαν νωρίς το μεσημέρι της 21^ης κανονίζοντας να ξαναβρεθούν λίγες ώρες αργότερα στον Γαλλικό ελεύθερο και αντικομφορμιστικό ραδιοφωνικό σταθμό «Radio courtoisie» για την καθιερωμένη τους εκπομπή «Libre journal des historiens». Φθάνοντας στις εγκαταστάσεις του σταθμού θα έβρισκαν το μήνυμα του Dominique Venner και δεν θα αργούσαν να πληροφορηθούν τι είχε συμβεί εν τω μεταξύ.

Ο Λυγκάν ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το τελευταίο αυτό μήνυμα ήταν μια «τρομερή διαπίστωση, αλλά και ένα μήνυμα ελπίδας, ένα κάλεσμα για αντίσταση». Στη συνέχεια μίλησε ο επίσης φίλος του Venner, ιστορικός Φιλίπ Κονράντ, ο οποίος ανέλαβε και τη σκυτάλη στη διεύθυνση της επιθεώρησης και ανήκε στον στενό κύκλο των φίλων που τον είδαν και έφαγαν μαζί του για τελευταία φορά. Έπειτα το λόγο πήρε ο Ζαν-Υβ Λε Γκαλού πρώην στέλεχος του «Εθνικού Μετώπου» και διευθυντής του Ιδρύματος «Πολέμια».  Από το βήμα των ομιλητών πέρασε επίσης ο Ανρί ντε Λεσκέν διευθυντής του «Radio courtoisie», ενώ ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν οι παρεμβάσεις ενός Ισπανού φίλου του εκλιπόντος, ο οποίος κατά την συνήθεια των Φαλαγγιτών ανέκραξε «Dominique  Venner Παρών!» και του Τζιανλούκα Ιαννόνε υπευθύνου της «Casa Pound» στη Ρώμη.


Τελευταίοι μίλησαν ο Αλαίν Ντε Μπενουά σημαντική φυσιογνωμία του ρεύματος της «Νέας Δεξιάς» και φίλος του Venner εδώ και 50 χρόνια και ο αββάς Γκιγιώμ ντε Τανουάρν που ανήκει στο παραδοσιακό Kαθολικό ρεύμα. Στο τέλος της τελετής οι παρευρισκόμενοι τραγούδησαν στα Γαλλικά το όμορφο και ιπποτικό, Γερμανικής προέλευσης εμβατήριο του 19ου αιώνα, «Είχα έναν σύντροφο» και το μοναδικό χειροκρότημα επιφυλάχθηκε στη μνήμη του Γάλλου Συναγωνιστή. Η  «Association pour l' histoire» δήλωσε σε ανακοίνωσή ότι θα προβεί και σε άλλες ενέργειες που θα συνδέονται με την μνήμη του!

«Η παράδοση είναι ένας ψίθυρος απ' τα παλιά τα χρόνια κι απ' το μέλλον. Μου λέει ποιος είμαι. Μου λέει ότι είμαι από κάπου. Είμαι από την χώρα του δέντρου και του δάσους, του δρυός και του κάπρου, του αμπελιού και των σπιτιών με τις γερτές στέγες, των ηρωικών τραγουδιών και παραμυθιών με τις νεράιδες, του χειμερινού ηλιοστασίου και της καλοκαιρινής γιορτής του Αϊ-Γιαννιού, των ξανθών παιδιών και των καθάριων βλεμμάτων, της επίμονης δράσης και των τρελών ονείρων, των κατακτήσεων και της σοφίας. Είμαι απ΄ τη χώρα όπου κάνουμε αυτό που πρέπει διότι οφείλουμε αυτό που είμαστε πρώτα απ' όλα στο ίδιο μας τον εαυτό. Να γιατί είμαι μια ατίθαση καρδιά. Ατίθαση από πίστη και αφοσίωση»

«Le coeur rebelle», Παρίσι 1994, εκδόσεις «Les belles letters»

Dominique Venner 16.04.1935 - 21.05.2013

Τιμή σ' εσένα ατίθαση καρδιά!

Louis - Ferdinand Céline

του Λοθάριου

Ο Louis - Ferdinand Céline ή Louis Ferdinand Auguste Destouches όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 27 Μαΐου του 1894 στην Courbevoie, πόλη της παρισινής περιφέρειας, και προερχόταν από μια οικογένεια της Γαλλικής μικρομεσαίας τάξης. Το 1987 εγκαταστάθηκε μαζί με τους γονείς του στο Παρίσι. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στο κέντρο της παρισινής πρωτεύουσας, στη συνοικία της Όπερας, όπου γνώρισε και έζησε τη ζωή των αναπτυσσόμενων μεγαλουπόλεων των αρχών του 20ου αιώνα, ενώ είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει και τα πρώτα του ταξίδια στη Γερμανία και την Αγγλία προκειμένου να εξοικειωθεί με τις ξένες γλώσσες, αφού η οικογένεια του τον προόριζε για μια εμπορική καριέρα. Απ' αυτήν την περίοδο της ζωής θα αντλήσει πλήθος εικόνων και εμπειριών που θα αποδώσει αργότερα μέσα στο λογοτεχνικό του έργο.

Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να δουλεύει και το 1912 κατετάγη εθελοντικά στο Γαλλικό Ιππικό, προλαμβάνοντας για μερικούς μήνες την κανονική του κλήτευση. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα τον βρει λοχία του 12^ου συντάγματος Θωρακοφόρων του Ιππικού και θα αποτελέσει μια καθοριστική εμπειρία για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του και των απόψεών του. Κατά τους πρώτους μήνες της σύρραξης το σύνταγμα του μάχεται στο μέτωπο της δυτικής Φλάνδρας όπου ο νεαρός Φερντινάν Ντετούς θα τραυματιστεί σοβαρά, τον Νοέμβριο του 1914, ενώ υπηρετούσε ως στρατιωτικός σύνδεσμος σε έναν πολύ δύσκολο και νευραλγικό τομέα. Για τις υπηρεσίες του αυτές παρασημοφορήθηκε δύο φορές λαμβάνοντας μεταξύ άλλων τον πολεμικό σταυρό, αλλά έχοντας υποστεί μια 75% αναπηρία θα κριθεί ακατάλληλος για τη μάχη και θα σταλεί σε υπηρεσία στο Γαλλικό προξενείο του Λονδίνου του 1915 όπου θα παντρευτεί και την πρώτη του γυναίκα ένα χρόνο αργότερα.

Το 1917 εργάσθηκε στο Καμερούν ως επόπτης φυτειών. Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία εγκαταστάθηκε στη Ρεν πόλη της γαλλικής Βρετάνης, όπου κατάφερε δουλεύοντας μόνος του να εξασφαλίσει το απολυτήριο του από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να ξεκινήσει σπουδές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο. Το 1919 παντρεύτηκε την δεύτερη του γυναίκα, Εντίτ Φολλέ, κόρη του διευθυντή της ιατρικής σχολής της Ρεν, απ' την οποία απέκτησε και το μοναδικό του παιδί την Κολλέτ Ντετούς. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ο νεαρός Φερντινάν επέδειξε ένα τρομερό ενδιαφέρον για τους κανόνες υγιεινής ενώ το πανεπιστημιακό του διδακτορικό ήταν πάνω στο έργο του αυστρο-ούγγρου ιατρού του 19ου αιώνα Φιλίπ Ιγκνάς Σέμμελβαϊς γνωστού για τις πρωτοποριακές του θέσεις πάνω σε θέματα υγιεινής.

Μετά τις σπουδές του θα συμμετάσχει σε ιατρικές αποστολές για λογαριασμό της Κοινωνίας των Εθνών στην Αμερική και την Αφρική και θα έχει έτσι την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τα συστήματα εργασιακής εφαρμογής των εργοστασίων Φορντ. Το 1926 συνάντησε στη Γενεύη τον μεγάλο έρωτα της ζωής του την Αμερικανίδα χορεύτρια Ελίζαμπεθ Κρέιγκ στην οποία θα αφιερώσει και το πρώτο του αριστουργηματικό μυθιστόρημα «Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας» το 1932. Η σχέση του με την Κρέιγκ θα λήξει αφού θα τον εγκαταλείψει μόλις λίγο καιρό μετά την έκδοση για να γυρίσει στην Αμερική όμως το βιβλίο αυτό θα γνωρίσει μια πολύ μεγάλη επιτυχία.

Ο συγγραφέας του θα γίνει πλέον γνωστός με το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο Λουί Φερντινάν Σελίν και θα καταξιωθεί στο γαλλικό λογοτεχνικό στερέωμα του μεσοπολέμου. Στο πρώτο του έργο ο Σελίν θα εισάγει δυναμικές καινοτομίες, σε συντακτικό και γλωσσολογικό όσο και σε λογοτεχνικό επίπεδο: ένα ελλειπτικό και ελεύθερο στυλ, χρήση μιας ιδιόμορφης διαλέκτου από στοιχεία της αργκό, αρχαϊσμούς ακόμα και ιατρικούς όρους, και μια έκθεση στοχασμών και συλλογισμών μέσω εικόνων και ψυχολογικών περιγραφών. Αν και όχι απολύτως αυτοβιογραφικό το «Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας» περιέχει μέρη από πραγματικές εμπειρίες του ανθρώπου και άλλες δοσμένες με διαφορετικό τρόμο μέσα από τις περιπέτειες του αντιήρωά του Φερντινάν Μπαρνταμύ!

Το βιβλίο που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Denoël προτάθηκε για βράβευση με το βραβείο Goncourt, βασική λογοτεχνική διάκριση στη Γαλλία η οποία αποδίδεται κάθε χρόνο στο καλύτερο φανταστικό πεζογράφημα, όμως παρ' όλες τις αισιόδοξες προγνώσεις, την ισχυρή στήριξη και την μεγάλη του επιτυχία στα βιβλιοπωλεία η πλειοψηφία της αρμόδιας επιτροπής δεν το επέλεξε. Όμως ο Σελίν είχε πλέον γεννηθεί και η μετέπειτα πορεία του έμελλε να είναι καθοριστική. Το 1933 θα εκδώσει το θεατρικό έργο «Εκκλησία» (Église) κωμωδία σε πέντε πράξεις ενώ υπήρχαν προσπάθειες μετάφρασης του Ταξιδιού και σε άλλες γλώσσες. Το 1936 θα δημοσιευθεί ακόμα ένα μυθιστόρημα το «Θάνατος επί πιστώσει» που θα περιγράφει τη νιότη του ήρωα του ταξιδιού, όμως δεν θα έχει την επιτυχία του προηγουμένου. Ωστόσο εκείνη η χρονιά θα αποτελέσει όμως την αρχή της πολιτικής εκδήλωσης του Σελίν που θα είναι εξίσου θυελλώδης.

Το διάστημα που ακολούθησε την πρώτη του λογοτεχνική ευτυχία υπήρξε προσπάθεια προσεταιρισμού του νέου συγγραφέα από τους κύκλους της αριστερής διανόησης, και φυσικά αυτό δεν μπορούσε να μην συνοδευτεί από προτάσεις για μια επίσκεψη στη Μέκκα των Κομμουνιστών την ΕΣΣΔ. Το 1936 μετά από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση ο Σελίν θα γράψει το φυλλάδιο «Mea Culpa» στο οποίο ασκούσε κριτική στον Καπιταλισμό, τον Κομμουνισμό και το Σοβιετικό σύστημα, κάτι που θα του στοιχήσει το μίσος της αριστεράς. Με το γραπτό αυτό ανοίγει η πολυτάραχη περίοδος της πολιτικής έκφρασης. Το 1937 δημοσιεύει το βιβλίο «Φούμαρα για μια σφαγή» (Bagatelles pour un massacre) το οποίο αποτελούσε μια τρομερή καταγγελία της Γαλλικής και Ευρωπαϊκής παρακμής, της πολεμοκάπηλης στάσης των Δυτικών Δημοκρατιών, καθώς και της κυριαρχίας των Ελευθεροτεκτόνων και των Εβραίων μετοίκων στο καθεστώς της Τρίτης Δημοκρατίας και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την Λευκή φυλή.

Το κείμενο θα χαρακτηριστεί ως αντισημιτικός λίβελλος ενώ είναι προφανής και η συμπάθεια του προς την ανερχόμενη Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, όμως γεγονός είναι ότι το κείμενο περιελάμβανε μια συνεκτική αντίληψη των πραγμάτων, πράγμα που ενοχλεί ακόμα και σήμερα όλους αυτούς οι οποίοι θα ήθελαν να διαχωρίσουν τον συγγραφέα από τον άνθρωπο Σελίν. Το 1938 θα κυκλοφορήσει η «Σχολή των πτωμάτων» (L' École des cadavres) ένα άλλο μεγάλο κείμενο μέσα στο οποίο ο Σελίν θα υποστηρίξει ανοιχτά πλέον μια ευρωπαϊκή συμμαχία με την Γερμανία ενώ φαίνεται ακόμα πιο σφοδρός στην αντίθεσή του προς την Εβραϊκή επιρροή και την πορεία προς ένα νέο πόλεμο τον οποίο απεύχεται με όλη του την ψυχή. Ο «ειρηνισμός» του Σελίν ήταν ακόμα ένα στοιχείο διάνοιας αφού είχε καταλάβει, όντας κιόλας παλαιός πολεμιστής του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου, τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε για την Ευρώπη μια νέα παγκοσμίων διαστάσεων σύρραξη, ένας νέος ευρωπαϊκός εμφύλιος. Μέρος από τα «φούμαρα» θα μεταφραστεί από το φιλογερμανικό πρακτορείο Welt - Dienst ενώ ο Σελίν θα αναπτύξει και σχέσεις με τον Εθνικοσοσιαλιστικών τάσεων Γάλλο εθνικιστή Λουί Νταρκιέ εκδότη της εφημερίδας «Η αλυσσοδεμένη Γαλλία».

Μετά την ήττα των Γαλλικών στρατευμάτων και την συνθηκολόγηση ο Σελίν θα ταχθεί υπέρ μιας Γαλλο - Γερμανικής συνεργασίας και θα γράψει το τέταρτο ιδεολογικό - πολιτικό έργο με τίτλο «Χάλια Μαύρα» (Les Beaux Draps). Κείμενα του θα δημοσιευθούν σε διάφορες Ριζοσπαστικές Εθνικιστικές εφημερίδες ενώ θα υποστηρίξει και δημόσια την οργάνωση της «Γαλλικής Λεγεώνας Εθελοντών» εναντίον του Μπολσεβικισμού ήδη από το 1941! Το 1944 θα φανεί το «Guignol's Band» στο οποίο εξιστορούνταν οι περιπέτειες του Φερντινάν Μπαρνταμύ στο Λονδίνο. Λίγο καιρό αργότερα ο Σελίν θα εγκαταλείψει την Γαλλία με την υποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων για τη Γερμανία, αρχικά θα μείνει στο Μπάντεν - Μπάντεν, θα περάσει από το Βερολίνο για να εγκατασταθεί στο Σιγκμάριγκεν όπου έδρευε η Γαλλική κυβέρνηση του Στρατάρχη Πεταίν με πλήθος Γάλλων Εθνικιστών και υποστηρικτών της Ευρωπαϊκής συνεργασίας.


Τον Μάρτιο του 1945 θα καταφύγει στην Δανία όπου και θα συλληφθεί κατ' απαίτηση των Γαλλικών αρχών. Θα περάσει ενάμιση χρόνο στη φυλακή και θα χρειαστεί να ζήσει υπό πολύ δύσκολες συνθήκες αυτός και η σύζυγός του Λυσέτ ενώ υπήρχε και ο κίνδυνος έκδοσης του στη Γαλλία κάτι που ενδεχομένως θα ισοδυναμούσε με εκτέλεση. Τον Νοέμβριο του  1948 έγραψε το μικρό κείμενο απάντηση «A l'agité du bocal» στον Ζαν - Πωλ Σαρτρ ενώ το 1949 κυκλοφόρησε το «Casse - pipe» μικρό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα γύρω από τις εμπειρίες του Σελίν στο στρατό. Το 1950 στο πλαίσιο της «εκκαθάρισης» θα καταδικαστεί σε ένα χρόνο φυλάκιση, εθνική αναξιότητα, στέρηση μέρους της περιουσίας του και χρηματικό πρόστιμο ύψους 50.000 φράγκων.  Αναφοράς άξιο είναι και το γεγονός ότι ο δικηγόρος του Σελίν, ο Εθνικιστής  Ζαν - Λουί Τιξιέ - Βινιανκούρ κατάφερε το 1951 να αμνηστεύσει τον ανάπηρο πολέμου Λουί Ντετούς, χωρίς να γίνει αντιληπτό ότι επρόκειτο για τον καταραμένο Σελίν!


Τον ίδιο χρόνο ο Σελίν και η σύζυγός του επιστρέφουν στη Γαλλία για να εγκατασταθούν στο Μεντόν. Έτσι θα ανοίξει μια νέα δημιουργική περίοδος για τον μεγάλο συγγραφέα, αν και με πολλές δυσκολίες. Το 1952 βγαίνει το «Μαγεία για μια άλλη φορά» (Féerie pour une autre fois) και το 1954 το «Normance». To 1959 θα εκδοθεί το  «Από έναν πύργο ο άλλος» (D'un château l'autre) αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα πάνω στην περίοδο της εξορίας του στο Σιγκμάριγκεν ενώ στο «Βορράς» (Nord) την περιπλάνηση του στην καταρημαγμένη από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς Γερμανία πριν την φυγή του στη Δανία. Ο Λουί Φερντινάν Σελίν θα αφήσει την τελευταία του πνοή την 1^η  Ιουλίου 1961 από εγκεφαλική αρτηριοσκλήρυνση. Μετά το θάνατο του θα δημοσιευθούν και άλλα έργα του όπως το «Η γέφυρα του Λονδίνου» ή  Guignol's Band ΙΙ (Le Pont de Londres Guignol's Band ΙΙ ) και το «Rigodon» (Ριγκοντόν) που περιγράφει το ταξίδι του προς το Σιγκμάρινγκεν.

Το 2011 επί την ευκαιρία των 52 χρόνων από τον θάνατο του, το όνομα του Λουί Φερντινάν Σελίν είχε αρχικώς συμπεριληφθεί στο επίσημο εορτολόγιο του Γαλλικού υπουργείου πολιτισμού αυστηρά και μόνον για το συγγραφικό του έργο, όμως αποσύρθηκε κατ' απαίτησην του «Συλλόγου Τέκνων Εβραίων Εξορισθέντων  της Γαλλίας». Το έργο του όμως πλέον είναι καταξιωμένο και διεκδικεί μια εξέχουσα θέση στα Γαλλικά και Ευρωπαϊκά γράμματα.

Validor - Πηδάει η Φωτιά

Μνήμες Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στη Νεοελληνική Λογοτεχνία.

Μνήμες Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στη Νεοελληνική Λογοτεχνία

σχετικό αρχείο .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Κωνσταντίνος ΙΑ' Δραγάσης Παλαιολόγος

«Το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν ούτ’ άλλου τινός των οικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροεραίτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»

Hundreds of thousands of Syrians sang the national anthem ...

Έκτακτη ενημέρωση από το Παρίσι: ώρα 22.00

Συνεχίζονται αυτή την στιγμή με αυξανόμενη ένταση τα επεισόδια στην πρωτεύουσα της Γαλλίας μετά το τέλος της πορείας σχετικά με το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλόφιλων. 

Διαδηλωτές καταγγέλλουν ότι δέχονται ένοπλες επιθέσεις από ασφαλίτες που φορούν full face και κρατούν στα χέρια τους σιδερένια κλομπ ενώ  χτυπούν κυρίως στο κεφάλι με στόχο να υπάρξει νεκρός.


Στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή πρωτοστατούν οι Γάλλοι Εθνικιστές οι οποίοι αντιστέκονται με λύσσα στα σχέδια του καθεστώτος.

Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές στο πλευρό του Σύριου προέδρου Bashar al-Assad.

του Wolverine

Η μάχη στην Συρία δεν είναι άλλη μια περιφερειακή σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικές εκφράσεις του Ισλαμικού κόσμου όπως κάποιοι νομίζουν, αλλά ακόμη μια κήρυξη πολέμου εκ μέρους των παγκόσμιων καταπιεστών ενάντια σε μια υπερήφανη και ανεξάρτητη Πατρίδα. 

Οι δολοφόνοι της Wall Street  τα γεράκια των Αμερικανοσιωνιστών πιστοί στις επιταγές των Ισραηλινών  των παγκόσμιων αγορών και των εμπόρων όπλων, συνεχίζουν να καταστρέφουν άλλη μια χώρα μετά το Ιράκ το Αφγανιστάν και την Λιβύη.

Τηρούν στο ακέραιο τα σχέδια που επεξεργάστηκαν - αμέσως μετά το στημένο χτύπημα στο παγκόσμιο κέντρο εμπορίου -  και μάλιστα είχαν το θράσος να δηλώσουν επίσημα ότι συγκεκριμένες χώρες θα αποτελέσουν τους μελλοντικούς στόχους για την πλήρη κυριαρχία της Σιωνιστικής Κατοχικής Κυβέρνησης. 

Έτσι λοιπόν τα λόγια τους έγιναν πράξη και προχώρησαν σε μια εκστρατεία τρόμου όπου οι απειλές συνοδεύονται πάντα από βόμβες και πυραύλους. Επειδή όμως όπου υπάρχει δυνατή η εθνική αλληλεγγύη και δεδομένη η αντισιωνιστική σκέψη οι δολοφόνοι της ιστορίας μετρούν απώλειες σήμερα η Εθνικιστική Συρία είναι η «πύρινη ρομφαία» που συντρίβει τα σχέδια των ΗΠΑ και των μοναρχιών του Κόλπου.

Οι Εθνικιστικές Πολιτοφυλακές σφυροκοπούν εδώ και 2 χρόνια ανηλεώς τους αρουραίους του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» και ετοιμάζονται για το τελικά χτύπημα απέναντι στο κτήνος  του Σαλαφισμού που έθρεψε με χρήμα και όπλα η «δημοκρατία» και οι καπιταλιστικές δυνάμεις.

Σε αυτή την σύγκρουση δεν ξεχνάμε ότι συμμετέχουν και Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου και στο πλευρό των επίλεκτων δυνάμεων του Baath.  Δίνουν όλοι μαζί τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο!

Dominique Venner: Παρών!

του Λοθάριου

Στις 21.05 χάσαμε έναν μεγάλο Ευρωπαίο μαχητή, ιστορικό και διανοητή! Ο Dominique Venner στις 4μμ αυτοκτόνησε στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, μπροστά στον βωμό! Η θυσία του μακράν του να αποτελεί πράξη απελπισίας, ήταν μια ύστατη θυσία έναντι των ιδανικών στα οποία αφιέρωσε τη ζωή του, συνέχεια και συνέπεια της ηθικής την οποία πάντα επέδειξε μέσα από τις μάχες του και τους στοχασμούς του! Ήταν κυρίως μια Θυσία η οποία είχε ως στόχο την αφύπνιση των σύγχρονων Γάλλων και Ευρωπαίων απέναντι στην καταστροφή του πολιτισμού μας. Ο Dominique Venner έδωσε εχτές την τελευταία του μάχη, με το όπλο στο χέρι, για την υπεράσπιση της Γαλλίας και κυρίως της Μεγάλης μας Πατρίδας της Ευρώπης, στην αναγέννηση της οποίας δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει και την οποία θεωρούσε ως το υπέρτατο πεπρωμένο μας!

Στο τελευταίο του γράμμα εξήγησε τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτό το διάβημα και σφράγισε έτσι την ηρωική συνέπεια μιας ολόκληρης ζωής:

«Είμαι σώματι και πνεύματι υγιής και γεμάτος από την αγάπη της γυναίκας μου και των παιδιών μου. Αγαπώ τη ζωή και δεν περιμένω τίποτα πέρα απ' αυτήν,  παρέχων την διαιώνιση της φυλής και του πνεύματός μου. Ωστόσο, στο δειλινό αυτής της ζωής, μπροστά στους τεράστιους κινδύνους για την γαλλική και ευρωπαϊκή μου πατρίδα, αισθάνομαι το καθήκον να δράσω όσο έχω ακόμα τη δύναμη. Αισθάνομαι αναγκαίο το να θυσιαστώ για να σταματήσει ο λήθαργος που μας βαραίνει. Προσφέρω ότι απομένει απ' τη ζωή μου στοχεύοντας σε μια διαμαρτυρία και μια θεμελίωση. Διαλέγω ένα εξαιρετικά συμβολικό μέρος, τον καθεδρικό της Παναγίας των Παρισίων τον οποίο σέβομαι και θαυμάζω, αυτόν ο οποίος χτίστηκε από την ευφυΐα των προγόνων μου πάνω σε αρχαιότερους λατρευτικούς τόπους και που θυμίζει την πανάρχαια καταγωγή μας.

Τη στιγμή που τόσοι και τόσοι άνθρωποι γίνονται δούλοι της ζωής τους, η χειρονομία μου ενσαρκώνει μια ηθική της θέλησης. Αυτοκτονώ προκειμένου να αφυπνίσω τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Εξεγείρομαι ενάντια στη μοιρολατρία. Εξεγείρομαι ενάντια στα ψυχικά δηλητήρια και ενάντια στις ασυγκράτητες ατομικές επιθυμίες που καταστρέφουν τα ταυτοτικά μας ερείσματα και κυρίως της οικογένειας, ενδόμυχη βάση του πολυχιλιετούς πολιτισμού μας. Ενώ υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων των λαών στον τόπο τους, εξεγείρομαι επίσης ενάντια στο έγκλημα που στοχεύει στην αντικατάσταση των πληθυσμών μας.

Δεδομένου ότι ο κυρίαρχος λόγος δεν δύναται να βγει από τα τοξικά του διφορούμενα, οι Ευρωπαίοι είναι αυτοί που πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Έλλειψη μιας ταυτοτικής θρησκείας με την οποία θα μπορούσαμε να δεθούμε μοιραζόμαστε τουλάχιστον από την εποχή του Ομήρου μια ιδιαίτερη μνήμη, κατάθεση όλων αυτών των αξιών πάνω στις οποίες θα πρέπει να θεμελιωθεί η μελλοντική μας σε ρήξη με την μεταφυσική του απεριορίστου, ολέθρια πηγή όλων των σύγχρονων παρεκτροπών.

Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων από όλους αυτούς που ο θάνατός μου θα κάνει να υποφέρουν, πρώτα απ' όλα στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου, στα εγγόνια μου, όπως και από τους φίλους μου και τους έμπιστους μου. Όμως, όταν το σοκ της οδύνης θα έχει καταλαγιάσει, δεν αμφιβάλω καθόλου ότι και οι μεν και οι δε θα κατανοήσουν την έννοια της χειρονομίας μου και θα μετουσιώσουν τον πόνο τους σε υπερηφάνεια. Τους εύχομαι να καταφέρουν να διαρκέσουν. Θα βρουν στα πρόσφατα γραφόμενα μου το προοίμιο και την εξήγηση της χειρονομίας μου»

Όμως ποιός ήταν ο Dominique Venner ; Γεννημένος στις 16 Απριλίου του 1935 στο Παρίσι υπήρξε υιός ενός αρχιτέκτονα μέλους του «Parti Populaire Français», του Γαλλικού Φασιστικού κόμματος που είχε ιδρύσει ο επαναστάτης μεταλλεργάτης και πρώην κομμουνιστής Jacques Doriot. Από μικρή ηλικία θα αισθανθεί τον θαυμασμό για τα ηρωικά ιδανικά, και στο αυτοβιογραφικό του έργο «Le coeur rebelle» περιέγραφε μεταξύ άλλων την ιστορία της πρώτης του απόπειρας να καταταγεί στην θρυλική «Λεγεώνα των Ξένων» όντας ακόμα έφηβος. Όταν ήταν μόλις 14 χρόνων έφυγε από το σπίτι του με σκοπό να πάει στην Αλγερία και να γνωρίσει μια περιπετειώδη ζωή μακριά από την μονοτονία του σχολίου. 

Θα έφτανε τελικά μέχρι την Κορσική, όπου οι αστυνομικοί θα τον ανακάλυπταν για να τον γυρίσουν πίσω στους δικούς του. Φεύγοντας είχε πάρει μαζί του ένα περίστροφο, το οποίο έσφιγγε στο στήθος του και που οι αστυνομικοί δεν ανακάλυψαν ποτέ, αργότερα θα έγραφε: «Το γεγονός ότι ήμουν (...) οπλισμένος μέσα σ' αυτόν τον εχθρικό χώρο, με γέμιζε με ένα μεθυστικό συναίσθημα ελευθερίας και εκδίκησης. Έκτοτε έπεσαν στα χέρια μου άλλα όπλα, κανένα όμως δεν έκανε το αίμα μου να κυλάει τόσο γρήγορα». Αργότερα θα μπει στη στρατιωτική σχολή του Rouffach στην Αλσατία και το 1956 θα πολεμήσει στην Αλγερία, σε μια από τις επίλεκτες μονάδες των αλεξιπτωτιστών (les paras) μέχρι τον Οκτώβριο του ιδίου έτους. Το ταραγμένο φθινόπωρο του ‘56 θα τον βρει στο Παρίσι. Ήταν η εποχή της ηρωικής εξέγερσης του Ουγγρικού λαού και της πάλης του ενάντια στα σιδερόφρακτα Σοβιετικά στρατεύματα.


Ο Dominique Venner θα συμμετάσχει, όντας ήδη μέλος της Εθνικιστικής οργάνωσης «Jeune Nation» του Pierre Sidos, στην λεηλασία των γραφείων του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ως ένδειξη συμπαράστασης στο μαρτύριο της Ουγγαρίας. Το Νοέμβριο θα λάβει μέρος στην ίδρυση του «Parti Nationaliste» και θα αποτελέσει ενεργό μέλος του λαϊκού κινήματος της 13^ης  Μαΐου και θα πρωτοστατήσει και στον αγώνα των μητροπολιτικών δικτύων του OAS (οργάνωση μυστικού στρατού) κατά τα γεγονότα της Αλγερινής ανεξαρτησίας η οποία αποτέλεσε το δράμα για ένα εκατομμύριο Γάλλους και Ευρωπαίους της Βορείου Αφρικής. Η πολιτική του δράση θα του στοιχίσει μια περίοδο φυλάκισης κατά την διάρκεια της οποίας θα κάνει τον απολογισμό των εμπειριών του και θα αναθεωρήσει πολλές από τις απόψεις του. Θα εξηγούσε αργότερα ότι η φυλακή αποτελεί για έναν αγωνιστή μια από τις πολυτιμότερες εμπειρίες.

Μετά την αποφυλάκιση του θα επιχειρήσει τον ιδεολογικό και θεωρητικό επανεξοπλισμό του εθνικιστικού κινήματος και τον προσανατολισμό του προς μια ευρωπαϊκή κατεύθυνση. Το 1962 θα γράψει το κείμενο «Για μια θετική κριτική» μέσα στο οποίο ασκούσε κριτική στην μέχρι τότε τακτική της «εθνικής δεξιάς» και έκανε τον διαχωρισμό μεταξύ εθνικών ή εθνικοφρόνων και … εθνικιστών. Το κείμενο αυτό θα αποτελούσε βασική αναφορά στο ιδεολογικό οπλοστάσιο του Ριζοσπαστικού Εθνικισμού καθώς προέτασσε τον τύπο του Πολιτικού Στρατιώτη και έθετε τις βάσεις για την δημιουργία μιας επαναστατικής εθνικιστικής οργάνωσης στελεχών. 

Θα υπάρξει ο ιδρυτής του περιοδικού «Europe - Action» το 1963 το οποίο επίσης θα αφήσει εποχή και θα ανοίξει μια νέα περίοδο στην ιδεολογικοπολιτική ζωή του εθνικιστικού και ευρωπαϊκού κινήματος. Το 1969 θα συμμετάσχει στην ίδρυση του «GRECE» (Νέα Δεξιά) αλλά και στον σχηματισμό του «Ινστιτούτου Δυτικών Μελετών». Κατά τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 ο Dominique Venner θα αφήσει κάθε ενεργό δράση για να αφιερωθεί στην ιστορία και στον στοχασμό πάνω στην πορεία και το πεπρωμένο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Θα αφήσει πίσω του ένα εξαιρετικά σημαντικό έργο το οποίο περιλαμβάνει πολλές δεκάδες τίτλους πάνω στην ιστορία των όπλων, των επίλεκτων σωμάτων, σημαντικών θεμάτων της ευρωπαϊκής ιστορίας και παράδοσης. Θα καθοδηγήσει δύο ιστορικές επιθεωρήσεις την «Enquête sur l'histoire» τη δεκαετία του 90' και την «Nouvelle Revue d'Histoire» από το 2002 και μετά, οι οποίες θα αφήσουν εποχή. 

Υπήρξε προσωπικός φίλος και βιογράφος του μεγάλου Γερμανού συγγραφέα Ernst Jünger ο οποίος αναφέρει μάλιστα τον Dominique Venner στο προσωπικό και λογοτεχνικό του ημερολόγιο και του αφιερώνει τους τελευταίους του στοχασμούς λίγο πριν πεθάνει. Μια δυνατή φιλία είχε ενώσει τους δυο άντρες οι οποίοι είναι ως κοινά του στοιχεία την πολεμική εμπειρία και την αγάπη για τις ηρωικές αξίες (ο Ernst Jünger το είχε «σκάσει» από το σπίτι του σε νεαρή ηλικία για να καταταγεί στη Λεγεώνα πράγμα το οποίο και έκανε - βλέπε το βιβλίο του Afrikanische Spiele 1936 -) , μια επαναστατική νιότη (είχαν υπάρξει και οι δύο Επαναστάτες Εθνικιστές), η ίδια μύχια αγάπη για την Ευρώπη και ένα ανώτερο αριστοκρατικό πνεύμα (ο Ζαν Πωλ Σαρτρ είχε γράψει για τον Jünger «(...) στο πρόσωπο του μισώ τον αριστοκράτη».

Ορισμένα απ' τα πιο βασικά του έργα ήταν τα εξής: «Μπάλτικουμ: στο Ράιχ της ήττας, ο αγώνας των ελευθέρων σωμάτων 1918 - 1923» (1974), εμπνευσμένο από τα έργα του μεγάλου Γερμανού εθνικιστή συγγραφέα και πρώην μαχητή των Freikorps, Ernst Von Salomon (με τον οποίο επίσης είχε επαφές και τον είχε συναντήσει), το οποίο θα επανεκδοθεί αργότερο με τον τίτλο «Ιστορία ενός Γερμανικού Φασισμού». Άλλα έργα του ήταν «Ο λευκός ήλιος των ηττημένων η εποποιία των νοτίων και ο αποσχιστικός πόλεμος» 1975, «Ιστορία του Κόκκινου Στρατού» 1981, έργο που βραβεύτηκε από την Γαλλική ακαδημία και επανεκδόθηκε αργότερα με τίτλο «Οι Λευκοί και οι Κόκκινοι, ιστορία του Ρωσικού εμφυλίου πολέμου», «Η εξεγερμένη καρδιά» 1994 αυτοβιογραφικό έργο, μια πραγματική κατάθεση ψυχής, «Γκέτυσμπουργκ» 1995, «Κριτική ιστορία της Αντίστασης» 1995, «Ιστορία της (γαλλογερμανικής) Συνεργασίας» 2000, μνημειώδες έργο πάνω στην ιστορία των Γαλλικών Φασιστικών, Εθνικιστικών και Εθνικοσοσιαλιστικών κινημάτων, εντύπων και προσωπικοτήτων που πίστεψαν στην ιδέα της νέας Ευρώπης με ταυτόχρονη οξεία κριτική του Χιτλερισμού, «Ιστορία της τρομοκρατίας» 2002, «Ιστορία και παράδοση των Ευρωπαίων, 30.000 χρόνια ταυτότητας», έργο βασισμένο στην αναζήτηση των ριζών και των προτύπων του ευρωπαϊκού πνεύματος, μεταξύ των οποίων πρωτεύοντα ρόλο έπαιζαν για τον Venner τα ομηρικά έπη «τα δικά μας ιερά βιβλία», «Ντε Γκωλ το μεγαλείο και το τίποτα» δοκίμιο 2004,  «Ο αιώνας του 1914 - Ουτοπίες, πόλεμοι και επαναστάσεις στον 20ο αιώνα» 2006, «Ernst Jünger» 2009, βιογραφικό δοκίμιο πάνω στη ζωή και το έργο του μεγάλου διανοητή σε συνάρτηση με έναν ιδιαίτερο στοχασμό πάνω στο πεπρωμένο της Ευρώπης, «Η σύγκρουση της ιστορίας, θρησκεία, μνήμη, ταυτότητα» 2011, «Το απρόβλεπτο στην ιστορία 13 υποδειγματικές δολοφονίες» 2012, ενώ επίκειται να βγει και ένα μεταθανάτιο έργο με τίτλο «Σαμουράι της δύσης το εγκόλπιο των ανυπότακτων».

Ο Dominique Venner πέθανε όπως έζησε, αγέρωχος, σαν την εικόνα του εξεγερμένου ιππότη που αψηφά τον θάνατο την οποία θαύμαζε τόσο πολύ, ο Dominique Venner πέθανε με το όπλο στο χέρι αφήνοντας έναν κόσμο ο οποίος ήταν πλέον πολύ στενός και πνιγηρός για ανθρώπους σαν κι αυτόν!

Σε χαιρετώ κι εγώ Σύντροφε απ' την πλευρά μου και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια που μου είπες όταν σε συνάντησα εδώ και καιρό στο Παρίσι: «L' avenir nous appartient!» (Το μέλλον μας ανήκει) όπως κρατώ ακόμα σαν κόρη οφθαλμού την αφιέρωση που μου έκανες σε ένα απ' τα βιβλία σου «Préparez ce réveil» (Προετοιμάστε αυτήν την αφύπνιση - της Ευρώπης -).  Κάποτε σε ευχαρίστησα για όλα όσα έδωσες στη γενιά μας με το έργο σου, σήμερα μας απέδειξες ότι υπάρχουν ακόμα Μαχητές που πιστεύουν στα λόγια τους, με τον θάνατο σου μας έδειξες ότι η Ελπίδα μένει Ζωντανή κι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζονται η Ευρώπη θα Ζει! 

Με τον θάνατο σου δεν μας άφησες άλλο δρόμο από την Μάχη και την Νίκη, αλλά ακόμα κι αν χρειαστεί να πέσουμε κάπου θα είναι για όσα μας δίδαξες εσύ και όσα σφράγισες με το αίμα σου!

Για όσους δεν ξεχνούν τι σημαίνει ... Hezbollah!

Χεζμπολάχ  το Κόμμα του Θεού 03/2008

Η «HEZBOLLAH» έχει δημιουργήσει μουσείο με εκθέματα από τον πόλεμο με το Ισραήλ 01/2009

Hezbollah : Εικόνες αντίστασης 09/2009

Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Εθνικοεπαναστατικής οργάνωσης Χεζμπολάχ στον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου 06/2010

Τιμή στους μαχητές της Hezbollah που έπεσαν για μια Ελεύθερη και Εθνικιστική Συρία!

Dominique Venner 16/4/1935 - 21/5/2013

« ... Στη δύση της ζωής μου, αντιμετωπίζοντας τεράστιους κινδύνους για την Γαλλική και Ευρωπαϊκή μου πατρίδα, νιώθω την υποχρέωση να δράσω, όσο έχω δυνάμεις. Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να θυσιάσω τον εαυτό μου για να διακόψω το λήθαργο που μας πληγώνει. Εγκαταλείπω τη ζωή που μου απομένει, για να θεμελιώσω τη διαμαρτυρία ... »

13.05.2013: Συνέντευξη εκπροσώπου του "Ευρωπαϊκού Μετώπου Αλληλεγγύης για την Συρία" σε ραδιοφωνικό σταθμό της Τριπόλεως.

Όταν οι Ιρανοί προειδοποιούν τους Αλβανούς ...

Παρέμβαση του Ιράν στην κυβέρνηση της Αλβανίας για να μην γίνουν δεκτοί στην χώρα 210 μέλη των «Μουτζαχεντίν Χαλκ» οι οποίοι στο παρελθόν ενεπλάκησαν σε επιθέσεις ενάντια στο καθεστώς.


Μόνο η συντακτική μας ομάδα είχε καταγγείλει τον Νοέμβριο του 2010  - σχετικός σύνδεσμος εδώ -  ότι οι «Ιρανοί απεργοί πείνας»που βρέθηκαν στην Ελλάδα και εμφανίστηκαν σε κανάλια και ραδιόφωνα ακόμα και στα Προπύλαια ήταν άνθρωποι της ίδιας οργάνωσης και τους προστάτευαν δυτικές μυστικές υπηρεσίες, ο αμερικανικός στρατός και η πλειοψηφία της ελληνικής αριστεράς ...

Ημέρα Μνήμης.

Μερικές Παρατηρήσεις περί Δημοκρατίας (Capitan Corneliu Zelea Codreanu)

του Κορνήλιου Κοντρεάνου

Στις σελίδες που ακολουθούν, επιθυμώ να παρουσιάσω μερικά συμπεράσματα που προέρχονται από την καθημερινή εμπειρία, με έναν τρόπο που να μπορεί να γίνει κατανοητός από κάθε νέο λεγεωνάριο ή εργαζόμενο. Φοράμε τα ενδύματα και έχουμε αγκαλιάσει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Αναρωτιέμαι, το αξίζουν άραγε καθόλου ; Δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Αλλά γνωρίζουμε ένα πράγμα, και το γνωρίζουμε με σιγουριά: Ότι ορισμένα από τα  μεγαλύτερα και πιο πολιτισμένα έθνη της Ευρώπης έχουν απορρίψει αυτά τα ενδύματα και έχουν αποκτήσει νέα. Απαλλάχθηκαν άραγε από αυτά επειδή ήταν καλά; Άλλα έθνη επίσης διεξάγουν την καλύτερη τους προσπάθεια για να τα απορρίψουν και να ενδυθούν νέα ενδύματα επίσης.


Γιατί; Είναι δυνατόν όλα τα έθνη να έχουν τρελαθεί; Είναι δυνατόν οι Ρουμάνοι πολιτικοί να παρέμειναν οι σοφότεροι άνθρωποι του κόσμου; Αμφιβάλλω κάπως για αυτό. Όσοι τα έχουν αλλάξει και εκείνοι που θέλουν να τα αλλάξουν, πρέπει να έχουν -έκαστος εξ' αυτών- τους λόγους τους. Αλλά γιατί πρέπει να ασχολούμαστε με τους λόγους που έχουν κάποιοι άλλοι; Ας ασχοληθούμε καλύτερα με τους λόγους που θα κάνουν εμάς τους Ρουμάνους έτοιμους να αλλάξουμε τα ρούχα της δημοκρατίας. Αν δεν έχουμε λόγους να το πράξουμε, αν μας κάνουν, τότε θα κρατήσουμε τα ρούχα, ακόμη και αν όλη η Ευρώπη απαλλαγεί από αυτά. Ωστόσο, δεν είναι καλά (τα ρούχα της δημοκρατίας) ούτε για εμάς επειδή:

1. Η δημοκρατία καταστρέφει την ενότητα του ρουμανικού έθνους, διασπώντας το σε πολιτικά κόμματα, προκαλώντας του ταραχή, εκθέτοντάς το κατά αυτόν τον τρόπο, διαιρεμένο να αντιμετωπίσει το ενωμένο μπλοκ της ιουδαϊκής δύναμεως, σε μία δύσκολη εποχή για την ιστορία του. Το επιχείρημα αυτό είναι τόσο πειστικό που δικαιολογεί από μόνο του την απόρριψη της δημοκρατίας υπέρ του οτιδήποτε άλλου θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ενότητα μας: συγκεκριμένα την ζωή μας, διότι ο διχασμός μας σημαίνει τον θάνατο μας.

2. Η δημοκρατία μεταμορφώνει τα εκατομμύρια των Εβραίων σε Ρουμάνους πολίτες, κάνοντάς τους ίσους με τους Ρουμάνους, δίνοντάς τους  ίσα δικαιώματα μέσα στο κράτος. Ισότητα; Επί ποίας βάσεως; Εμείς έχουμε ζήσει σε αυτήν την γη εδώ και χιλιάδες χρόνια. Με το άροτρο και το όπλο στο χέρι. Με τους κόπους μας και το αίμα μας. Γιατί λοιπόν ισότητα με αυτούς που έχουν υπάρξει εδώ μόνο για εκατό, δέκα, ή ακόμα και πέντε χρόνια; Κοιτώντας στο παρελθόν, βλέπουμε πως εμείς δημιουργήσαμε αυτό το κράτος. Κοιτώντας  στο μέλλον: Εμείς οι Ρουμάνοι είμαστε που φέρουμε απολύτως την ιστορική ευθύνη για την ύπαρξη της Μεγάλης Ρουμανίας. Αυτοί (οι Εβραίοι) δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με αυτό. Ποιά μπορεί να είναι η ευθύνη των Εβραίων απέναντι στην ιστορία, για την εξαφάνιση του ρουμανικού κράτους; Ανακεφαλαιώνοντας: Δεν είναι ίσοι όσον αφορά την εργασία, την θυσία και τον αγώνα που δημιούργησαν  το κράτος, ούτε είναι ίσοι όσον αφορά την ευθύνη για το μέλλον του. Ισότητα; Σύμφωνα με ένα αρχαίο ρητό ισότητα είναι να αντιμετωπίζεις άνισα τους άνισους. Επί ποίας βάσεως οι Εβραίοι απαιτούν ίση μεταχείριση,  ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους Ρουμάνους;

3. Η δημοκρατία είναι ανίκανη για την εκπλήρωση μακροπρόθεσμων   σχεδίων. Διαιρεμένη ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα τα οποία κυβερνούν για ένα, δύο, ή τρία χρόνια, είναι ανέφικτο να συλλάβει και να πραγματοποιήσει μακροπρόθεσμα σχέδια. Το ένα κόμμα ακυρώνει τα σχέδια και τις προσπάθειες του άλλου. Ότι έχει σχεδιαστεί και χτιστεί από το ένα κόμμα σήμερα, καταστρέφεται από το άλλο κόμμα αύριο. Σε μία χώρα η οποία έχει ανάγκη να χτιστούν πολλά, το οποίο χτίσιμο (της χώρας) είναι πράγματι μία ιστορική απαίτηση, αυτό το μειονέκτημα της δημοκρατίας συνιστά έναν πραγματικό κίνδυνο. Είναι σαν σε ένα αγρόκτημα οι ιδιοκτήτες να αλλάζουν κάθε χρόνο, ο καθένας ερχόμενος με τα δικά του πλάνα, γκρεμίζοντας ότι είχε φτιαχτεί από τους προκατόχους, μόνο και μόνο για να καταστραφεί το έργο τους από τον επόμενο ιδιοκτήτη που θα έρθει την επομένη μέρα.

4.  Η δημοκρατία δεν επιτρέπει την εκπλήρωση των καθηκόντων ενός πολιτικού απέναντι στο έθνος. Ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος πολιτικός γίνεται στην δημοκρατία, δούλος των υποστηρικτών του επειδή εξυπηρετεί τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα, ειδάλλως του καταστρέφουν την οργάνωση. Ο πολιτικός ζει κάτω από την τυραννία και την μόνιμη απειλή του εκλογικού παράγοντος. Βρίσκεται σε μία θέση όπου πρέπει να επιλέξει μεταξύ της ολοκλήρωσης των εργασιών και σχεδίων μίας ζωής και της ικανοποίησης των αιτημάτων των υποστηρικτών του. Και ο πολιτικός όταν του δίνεται μία τέτοια επιλογή, επιλέγει το δεύτερο. Και το κάνει όχι από την δική του τσέπη, αλλά από αυτή της χώρας του. Δημιουργεί θέσεις εργασίας, αποστολές, προμήθειες - όλα καταλογίζονται στον εθνικό προϋπολογισμό της χώρας- που δημιουργούν περαιτέρω πίεση σε έναν κουρασμένο λαό.

5. Η δημοκρατία δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία, διότι δεν μπορεί να επιβάλλει τις αποφάσεις της. Ένα κόμμα δεν επιβάλλει κυρώσεις σε αυτούς που ζουν μέσω σκανδαλωδών επιχειρηματικών συμφωνιών εκατομμυρίων, που ληστεύουν και κλέβουν, επειδή φοβάται ότι θα χάσει τους υποστηρικτές του. Ούτε μπορεί να κινηθεί εναντίον των αντιπάλων του, διότι ο τρόπος αυτός θα ενείχε τον κίνδυνο έκθεσης των δικών του ατασθαλιών και σκιερών επιχειρήσεων (από τους αντιπάλους του).

6. Η δημοκρατία είναι στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου. Εξαιτίας του πολυέξοδου συστήματος και του ανταγωνισμού διαφόρων ομάδων, η δημοκρατία απαιτεί άφθονα χρήματα. Ως εκ τούτου φυσικά γίνεται ο υπηρέτης του μεγάλου διεθνούς Ιουδαϊκού κεφαλαίου, το οποίο την σκλαβώνει (την δημοκρατία) χρηματοδοτώντας την. Με αυτόν τον τρόπο η μοίρα ενός έθνους τοποθετείται στα χέρια μίας κλίκας τραπεζιτών.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ρώμη 15.06.2013

Λογαριασμός PAYPAL για την ενίσχυση του "Ευρωπαϊκού Μετώπου Αλληλεγγύης για την Συρία": IT 29 Z 36000 03200 0 CA004634823. Τα χρήματα θα διατεθούν σε δομές και κινήσεις ενημέρωσης με στόχο την όσο το δυνατόν καλύτερη οργάνωση της πανευρωπαϊκής πορείας στην Ρώμη.

9η Μαίου 1956: Όταν ο «εθνάρχης» Καραμανλής έδινε εντολή να δολοφονηθούν Εθνικιστές διαδηλωτές …

«Στις 9 Μαΐου 1956 χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ομονοίας για να καταδικάσουν τα σκληρά μέτρα του άγγλου κυβερνήτη Χάρντινγκ στην Κύπρο και την εκτέλεση των αγωνιστών Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Οι διαδηλωτές ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αποδοκιμάζοντας τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή.


Μετά το πέρας του συλλαλητηρίου, οι συγκεντρωμένοι θέλησαν να οδεύσουν προς τη Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι. Στην οδό Δραγατσανίου, λόγω του ότι είχαν στηθεί οδοφράγματα, η σύγκρουση ήταν ιδιαίτερα σφοδρή, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρεις διαδηλωτές: Ευάγγελος Γεροντής (28 ετών), Ιωάννης Κωνσταντόπουλος (21 ετών), Φραγκίσκος Νικολάου (23 ετών).

Στα νοσοκομεία μεταφέρθηκαν 265 τραυματίες, 165 από σφαίρες αστυνομικών και 100 με μώλωπες από χτυπήματα. Η θυσία τους, όπως και δεκάδων άλλων Αγωνιστών της Ένωσης παραμένει αδικαίωτη. ΑΘΑΝΑΤΟΙ!»

Αφισοκόλληση: Πειραιάς - Κερατσίνι