Ανακοίνωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης Ελλάδος για την δίκη της 20ης Απριλίου.
Ανακοίνωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης Ελλάδος για την δίκη της 20ης Απριλίου
Η αστική δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός είναι μόνο 2 από τα μύρια όσα κεφάλια της διαχρονικής λερναίας ύδρας που ονομάζεται Σιωνιστικό σύστημα εξουσίας. Το τελευταίο από το εθιμικό με τις γνωστές θρησκευτικές εορτές μίσους μέχρι τις επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού που έλαβαν μέρος σε διάφορα σημεία της υφηλίου για την εξαπάτηση των Εθνών, δίνει τεράστια συμβολική σημασία στις ημερομηνίες και επιλέγει προσεκτικά κάθε κίνηση του, με γνώμονα όχι μόνο την επικράτηση αλλά και την διατήρηση της μνήμης ως στοιχείο μελλοντικής υπενθύμισης. Έτσι λοιπόν δεν εκπλησσόμαστε στο ελάχιστο που το αντιφασιστικό καθεστώς επιλέγεi την επερχόμενη 20η Απριλίου ως ημέρα έναρξης της δίκης των "φασιστών" της Χρυσής Αυγής. Θέλει να δείξει προς κάθε κατεύθυνση ότι ειδικά την ημέρα αυτή θα προσπαθήσει να πλήξει έστω συμβολικά τον Εθνικοσοσιαλισμό - λόγω της ημέρας γεννήσεως του Αδόλφου Χίτλερ - από την άλλη όμως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ημέρα αυτή έχει σφραγιστεί και με την πλήρη επικράτηση του Όλιβερ Κρόμγουελ και του αυταρχισμού του.
Όμως και χίλιες δίκες να λάβουν μέρος και δέκα χιλιάδες καταδίκες να υπάρξουν στο μέλλον ο Εθνικοσοσιαλισμός θα συνεχίσει να λάμπει ως αέναος Πυρσός Νίκης μέσα στην θυελλώδη καταιγίδα της Σιωνιστικής Παρακμής παραμερίζοντας στο τέλος τους εφήμερους και τους νάνους της κοινοβουλευτικής παρακμής. Η Ιδέα που γεννήθηκε στην Ευρώπη των Εθνών και δοξάστηκε από τις Στέπες της Ασίας μέχρι τις ακτές της Νορμανδίας πέρα από τις όποιες πρόσκαιρες ήττες θα συνεχίσει σε πείσμα όλων να είναι το δικό μας ξύλινο δόρυ στο μάτι του σημερινού δημοκρατικού κύκλωπα. Και όσοι και αν είναι αυτοί που θα παίζουν πάντα τον κακόγουστο ρόλο του συστήματος ντυμένοι με τον μανδύα του "νεοναζί" πάντα στο τέλος η αλήθεια θα μετατοπίζει τις μάσκες από τα πρόσωπα των σύγχρονων πολιτικών απατεώνων.
Για τους Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές η ηγεσία του ακροδεξιού κόμματος που δικάζεται στις 20 Απριλίου δεν μπορεί να έχει και δεν έχει καμιά σχέση με την Ιδέα των εκατομμυρίων μαρτύρων του αγώνα που έδωσαν την ζωή τους για την Νέα Ευρώπη. Αυτό το δεδομένο δεν μας αποτρέπει όμως από να παραδεχτούμε ότι οι περισσότερες κατηγορίες εναντίον τους είναι το λιγότερο γελοίες και οι κατήγοροι τους δεν έχουν ως πρώτο στόχο να πλήξουν την ηγεσία και τα μέλη του κόμματος όπως πολλοί νομίζουν αλλά κυρίως να ταυτίσουν τον Εθνικοσοσιαλισμό με ενέργειες που είτε στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα είτε όχι καμιά σχέση σίγουρα δεν έχουν ούτε στο ελάχιστο με την εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθέαση.
Από τα 70 συνολικά άτομα που κατηγορούνται, την χειρότερη στάση τόσο απέναντι στην κοινή γνώμη αλλά κυρίως προς τους κρατιστές και τους ανακριτές επέδειξαν τα ηγετικά κρατικοδίαιτα στελέχη, τα οποία και φέρουν την πλήρη ευθύνη για τον εξευτελισμό τους και την δημόσια διαπόμπευση τους. Θα ήταν άσκοπο και χάσιμο χρόνου να τους καλέσουμε να συνέλθουν ενόψη της δίκης αφού η τακτική τους και η ανικάνοτητα τους να αντιληφθούν την πραγματικότητα είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια για αυτό άλλωστε αποτελούν σήμερα το κρεμασμένο θήραμα της δημοκρατίας και το περιφερόμενο έπαθλο του αντιφασισμού. Ξεχωρίζουν όμως ανάμεσα στους γνωστούς κατηγορούμενους δεκάδες άλλοι νεολαίοι εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι είμαστε σίγουροι ότι θα κρατήσουν μια αξιοπρεπή στάση - σε αντίθεση με την ηγετική τους ομάδα - τόσο απέναντι στην δημόσια κριτική όσο κυρίως απέναντι στους γελοίους κατήγορους της δημοκρατικής δικτατορίας. Ήδη έχουν κερδίσει όχι μόνο τις εντυπώσεις αλλά και την αλληλεγγύη πολλών συντρόφων που δεν ανήκουν στο εν λόγω κομματικό σχηματισμό αφού στα μπουντρούμια του καθεστώτος δεν υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας όπως η ηγεσία τους, δεν υπέκυψαν σε εκβιασμούς όπως η ηγεσία τους, δεν αρνήθηκαν τις ιδέες τους όπως η ηγεσία τους, δεν "έκλεισαν" το μάτι στον δημοκράτη δήμιο καταδικάζοντας τον ιστορικό αναθεωρητισμό όπως προσφάτως έπραξε ο γενικός γραμματέας του εν λόγω ακροδεξιού κόμματος σε πρόσφατη συνέντευξη του που υπάρχει στο διαδίκτυο.
Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω πολλοί εξ αυτών κράτησαν ψηλά το ανάστημα τους και ξέρουν ότι κατηγορούνται άδικα από ένα ύπουλο καθεστώς που είναι αντεθνικό και δολοφονικό, γνωρίζουν καλά ότι από την Δευτέρα χιλιάδες Συναγωνιστές αναμένουν να κρατήσουν μια θαραλλέα στάση απέναντι στα κοπρόσκυλα της δημοκρατίας. Ξεχωρίζουμε μέσα από αυτές τις γραμμές εκείνους που δεν είχαν το δικαίωμα όλους αυτούς τους μήνες να βροντοφωνάξουν για τα δίκαια τους και έμειναν επί σειρά πολλών μηνών απομονωμένοι στα κάτεργα της αστικής δικαιοσύνης ξεχασμένοι - ευτυχώς όχι από όλους - αλλά σίγουρα από κάποιους που όφειλαν να τους στηρίξουν με κάθε μέσο. Γνωρίζουν καλά πως τους φέρθηκε η δόλια ηγεσία τους όλο αυτό το διάστημα και έχουν την ευκαιρία στις αίθουσες των δικαστηρίων να αποδείξουν όχι μόνο ότι είναι αθώοι και πιστοί στις ιδέες τους αλλά και ότι διαφέρουν ριζικά από τους γραφικούς ηγετίσκους τόσο στο ήθος όσο και στον χαρακτήρα.
Την μόνη δίκη που μπορούμε να εκλάβουμε ως δίκαιη στα πλαίσια της δικής μας συλλογικής συνείδησης, είναι αυτή που ελπίζουμε να υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον όπου οι υπεύθυνοι ανεύθυνοι της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, θα απολογηθούν δημόσια και άμεσα για τις προβοκατόρικες ενέργειες τους όλα αυτά τα χρόνια τόσο απέναντι στα αιματοβαμμένα σύμβολα και τις ιδέες όσο και απέναντι σε πρόσωπα που σήμερα λοιδορούνται εξαιτίας τους. Δικαστές και εκτελεστές της απόφασης σε αυτήν την περίπτωση θα είναι τα εγγόνια των "νικημένων" του δευτέρου μεγάλου πολέμου οι σημερινοί Έλληνες Μελανοχίτωνες νεολαίοι που ξέρουν να κρατούν ψηλά τα νικηφόρα Λάβαρα του Αγώνα και απέναντι στις δημαγωγίες των πλουτοκρατών αστών δημοκρατών ξέρουν να απαντούν με περίσσια περιφρόνηση, με καθημερινό αγώνα, με μια φωνή που αντιπροσωπεύει το νόημα της καθημερινής τους διαδρομής:
Εθνικοσοσιαλιστές μέχρι το τέλος του κόσμου !
Ezra Pound - Η Εντολή
Πηγαίνετε τραγούδια μου
στους μοναχικούς και τους ανικανοποίητους
Πηγαίνετε σε αυτούς με τα σπασμένα νεύρα,
στους δούλους της συμβατικότητας
Χαρίστε τους την περιφρόνησή μου για τους δυνάστες τους.
Πηγαίνετε σαν μεγάλο κύμα από κρύο νερό
Κουβαλώντας την περιφρόνησή μου για τους δυνάστες .
Μιλήστε κατά της ασυνείδητης καταπίεσης
Μιλήστε ενάντια στους δεσμούς.
Πηγαίνετε στην αστή που πεθαίνει από πλήξη
Πηγαίνετε στις γυναίκες των προαστίων
Πηγαίνετε στους κακοπαντρεμένους
Πηγαίνετε σε αυτούς που η αποτυχία τους μένει κρυμμένη
Πηγαίνετε σε αυτούς που ζευγάρωσαν κακότυχα
Πηγαίνετε στην αγορασμένη σύζυγο
Πηγαίνετε στην γυναίκα με την προίκα
Πηγαίνετε σε αυτούς που έχουν λεπτούς τρόπους
Πηγαίνετε σε αυτούς που
οι λεπτές επιθυμίες τους δεν πραγματοποιούνται
Πηγαίνετε σαν σαράκι στην απραξία του κόσμου
Βαδίστε με την κόψη εναντίον της και δυναμώστε τις λεπτές
χορδές
Γεμίζοντας εμπιστοσύνη τα φύκια και τις κεραίες της ψυχής.
Πηγαίνετε με φιλικό τρόπο
Πηγαίνετε με ανοιχτό λόγο
Ερευνήστε για καινά δαιμόνια και για καινά αγαθά
Σταθείτε αντίθετα σε κάθε μορφή καταπίεσης
Πηγαίνετε στους μεσήλικες που χόντρυναν
Και σε όσους έχασαν το ενδιαφέρον τους
Πηγαίνετε στους έφηβους που ασφυκτιούν μέσα στην οικογένεια
Ω πόσο απαίσιο είναι
Να βλέπεις τρεις γενιές κάτω από την ίδια στέγη
Είναι σαν δένδρο με νέα βλαστούς
Και με κλαδιά που πέφτουν σαπισμένα.
Πηγαίνετε να ταρακουνήσετε την κοινή γνώμη
Σταθείτε αντίθετα στη δουλεία του αίματος
Σταθείτε αντίθετα σε κάθε είδους χειραφέτηση.
Πηγαίνετε τραγούδια μου, αναζητήστε τον έπαινό σας από τους
νέους
Και από τους αδιάλλακτους
Βαδίστε μόνο ανάμεσα στους εραστές της τελειότητας.
Επιδιώξτε ακόμα να στέκεστε κάτω από το σκληρό Σοφόκλειο φως
Και αποδεχθείτε με ευχαρίστηση τα τραύματά σας από αυτό.
How the British Obtained The Confessions Of Rudolf Höss (25.11.1901 - 16.04.1947) By Dr. Robert Faurisson The Journal for Historical Review Winter 1986 Volume 7 page 389
Rudolf Höss was the first of three successive commandants of the Auschwitz
concentration camp. He is often called "the Commandant of Auschwitz,"
and the general public knows of him from a book published under the title
Commandant in Auschwitz.
He appeared before the International Military Tribunal as a witness on 15
April 1946, where his deposition caused a sensation. To the amazement of the
defendants and in the presence of journalists from around the world, he
confessed to the most frightful crimes that history had ever known. He said
that he had personally received an order from Himmler to exterminate the Jews.
He estimated that at Auschwitz 3,000,000 people had been exterminated,
2,500,000 of them by means of gas chambers. His confessions were false. They
had been extorted from Höss by torture, but it took until 1983 to learn the
identity of the torturers and the nature of the tortures they inflicted upon
him.
The confessions of Rudolf Höss supply the keystone to the theory which
maintains that systematic extermination of the Jews, especially by means of
homicidal gas chambers, was a historical reality.
These confessions consist essentially of four documents which, in
chronological order, are the following:
etc etc etc
The war ended in Germany on 8 May 1945. Höss fell into the hands of the
British, who imprisoned him in a camp for SS men. As a trained agronomist, he
obtained an early release. His guards were unaware of the importance of their
prey. A work office found him employment as an agricultural work at a farm near
Flensburg, not far from the Danish border. He remained there for eight months.
The military police looked for him. His family, with whom he succeeded in
making contact, was closely watched and subjected to frequent searches.
Revelations in 1983 About the British Torturers of Rudolf Höss
The Revisionists proved a long time ago that the various confessions of
Rudolf Höss contained so many gross errors, nonsensical elements, and
impossibilities of all kinds, that it is no longer possible to believe them, as
did the judges at Nuremberg and Cracow, as well as certain self styled
historians, without any prior analysis of their content and of the
circumstances in which they were obtained.
In all likelihood, Höss was tortured by the British soldiers of the 92nd
Field Security Section, but a confirmation of that hypothesis was necessary.
Confirmation has come with the publication in England of a book containing the
name of the principal torturer (a British sergeant of Jewish origin) and a
description of the circumstances of Höss' arrest, as well as his third-degree
interrogation.
The book is by Rupert Butler. It was published in 1983 (Hamlyn Paperbacks).
Butler is the author of three other works: The Black Angels, Hand of Steel and
Gestapo, all published by Hamlyn. The book that interests us is entitled
Legions of Death. Its inspiration is anti-Nazi. Butler says that he researched
this book at the Imperial War Museum in London, the Institute for Contemporary
History and Wiener Library, and other such prestigious institutions. At the
beginning of his book, he expresses his gratitude to these institutions and,
among others, to two persons, one of whom is Bernard Clarke ("who captured
Auschwitz Commandant Rudolf Höss"). The author quotes several fragments of
what are either written or recorded statements by Clarke.
Bernard Clarke shows no remorse. On the contrary, he exhibits a certain
pride in having tortured a "Nazi." Rupert Butler, likewise, finds
nothing to criticize in that. Neither of them understands the importance of
their revelations. They say that Höss was arrested on 11 March, 1946, and that
it took three days of torture to obtain "a coherent statement." They
do not realize that the alleged "coherent statement" is nothing other
than the lunatic confession, signed by their quivering victim on the l4th or
l5th of March 1946, at 2:30 in the morning, which was to seal Höss' fate
definitely, a confession which would also give definitive shape to the myth.
The confession would also shape decisively the myth of Auschwitz, the supposed
high-point of the extermination of the Jews, above all due to the alleged use
of homicidal gas chambers.
On 11 March 1946, a Captain Cross, Bernard Clarke and four other
intelligence specialists in British uniforms, most of them tall and menacing,
entered the home of Frau Höss and her children.
The six men, we are told, were all "practised in the more sophisticated
techniques of sustained and merciless investigation" (p. 235). Clarke
began to shout:
If you don't tell us [where your husband is] we'll turn you over to the
Russians and they'll put you before a firing-squad. Your son will go to
Siberia.Frau Höss broke down and revealed, says Clarke, the location of the
farm where her husband was in hiding, as well as his assumed name: Franz Lang.
And Bernard Clarke added:
Suitable intimidation of the son and daughter produced precisely identical
information.The Jewish sergeant and the five other specialists in third degree
interrogation then left to seek out Höss, whom they surprised in the middle of
the night, sleeping in an alcove of the room used to slaughter cattle on the
farm.
Höss screamed in terror at the mere sight of British uniforms.Clarke yelled
"What is your name?"With each answer of "Franz Lang,"
Clarke's hand crashed into the face of his prisoner. The fourth time that
happened, Höss broke and admitted who he was.The admission suddenly unleashed
the loathing of the Jewish sergeants in the arresting party whose parents had
died in Auschwitz following an order signed by Höss.The prisoner was torn from
the top bunk, the pyjamas ripped from his body. He was then dragged naked to
one of the slaughter tables, where it seemed to Clarke the blows and screams
were endless.Eventually, the Medical Officer urged the Captain: "Call them
off, unless you want to take back a corpse."A blanket was thrown over Höss
and he was dragged to Clarke's car, where the sergeant poured a substantial
slug of whisky down his throat. Then Höss tried to sleep.Clarke thrust his
service stick under the man's eyelids and ordered in German: "Keep your
pig eyes open, you swine."For the first time Höss trotted out his oft-repeated
justification: "I took my orders from Himmler. I am a soldier in the same
way as you are a soldier and we had to obey orders."The party arrived back
at Heide around three in the morning. The snow was swirling still, but the
blanket was torn from Höss and he was made to walk completely nude through the
prison yard to his cell. (p. 237)So it is that Bernard reveals "It took
three days to get a coherent statement out of [Höss]" (ibid.). This
admission was corroborated by Mr. Ken Jones in an article in the Wrexham Leader.
(October 17,1986):
Mr. Ken Jones was then a private with the fifth Royal Horse Artillery
stationed at Heid[e) in Schleswig-Holstein. "They brought him to us when
he refused to cooperate over questioning about his activities during the war.
He came in the winter of 1945/6 and was put in a small jail cell in the
barracks," recalls Mr. Jones. Two other soldiers were detailed with Mr.
Jones to join Höss in his cell to help break him down for interrogation.
"We sat in the cell with him, night and day, armed with axe handles. Our
job was to prod him every time he fell asleep to help break down his
resistance," said Mr. Jones. When Höss was taken out for exercise he was
made to wear only jeans and a thin cotton shirt in the bitter cold. After three
days and nights without sleep, Höss finally broke down and made a full
confession to the authorities.Clarke's statement, obtained under the conditions
just described by bullies of British Military Security under the brutal
inspiration of sergeant-interpreter Bernard Clarke, became Höss's first
confession, the original confession indexed under the number NO-1210. Once the
tortured prisoner had begun to talk, according to Clarke, it was impossible to
stop him. Clarke, no more conscious in 1982 or 1983 than in 1946 of the
enormity of what he forced Höss to confess, goes on to describe a series of
fictitious horrors presented here as the truth: Höss went on to tell how after
the bodies had been ignited, the fat oozing from them was poured over the other
bodies (!). He estimated the number of dead during just the period when he was
at Auschwitz at two million (!); the killings reached 10,000 victims per day
(!).
It was Clarke's duty to censor the letters sent by Höss to his wife and
children. Every policeman knows that the power to grant or withhold permission
to a prisoner to write to his family constitutes a psychological weapon. To
make a prisoner "sing" it is sometimes sufficient to merely suspend
or cancel that authorization. Clarke makes an interesting remark about the
content of Höss's letters; he confides to us:
Sometimes a lump came to my throat. There were two different men in that
one man. One was brutal with no regard for human life. The other was soft and
affectionate. (p. 238)Rupert Butler ends his narrative by saying that Höss
sought neither to deny nor to escape his responsibilities. In effect, at the
Nuremberg tribunal Höss conducted himself with a "schizoid apathy."
The expression is that of the American prison psychologist, G.M. Gilbert, who
was in charge of the psychological surveillance of the prisoners and whose
eavesdropping aided the American prosecution. We can certainly believe that
Höss was "split in two"! He had the appearance of a rag because they
had turned him into a rag.
"Apathetic", writes Gilbert on page 229 of his book;
"apathetic, he repeats on the following page; "schizoid apathy,"
he writes on page 239 (Nuremberg Diary, 1947, Signet Book, 1961).
At the end of his trial at Cracow; Höss greeted his death sentence with
apparent indifference, Rupert Butler comments as follows:
[Höss] reasoned that Allies had their orders and, that there could be
absolutely no question of these not being carried out. (ibid.)One could not say
it any better. It seems that Rudolf Höss, like thousands of accused Germans
turned over to the mercy of conquerors who were totally convinced of their own
goodness, had quickly grasped that he had no other choice but to suffer the
will of his judges, whether they came from the West or from the East.
Butler then quickly evokes the case of Hans Frank, the former Governor of
Poland. With the same tone of moral satisfaction he recounts the circumstances
of Frank's capture and subsequent treatment:
Celebrity status of any kind singularly failed to impress the two coloured
GIs who arrested him and made sure he was transported to the municipal prison
in Miesbach only after he had been savagely beaten up and flung into a lorry.A
tarpaulin had been thrown over him to hide the more obvious signs of
ill-treatment; Frank found the cover useful when he attempted to slash an
artery in his left arm.Clearly, no such easy way out could be permitted; a US
army medical officer saved his life and he stood trial at the International
Military Tribunial at Nuremberg. (p. 238-239)Rudolf Höss and Hans Frank were
not the only ones to undergo treatment of that kind. Among the most celebrated
cases, we know of Julius Streicher, Hans Fritzsche, Oswald Pohl, Franz Ziereis,
and Josef Kramer.
But the case of Rudolf Höss is by far the most serious in its consequences.
There is no document that proves that the Germans had a policy of exterminating
the Jews. Léon Poliakov agreed with this in 1951:
As regards the conception properly called of the plan for a total
extermination, the three or four principal actors committed suicide in May of
1945. No document has survived or perhaps has ever existed.(Bréviaire de la
haine: Le IIIe Reich et les Juifs, Calmann-Levy, 1951, Livre de Poche, 1974,
p.171 )In the absence of any document, historians à la Poliakov have repeatedly
returned, primarily, to doubtful confessions like those of Kurt Gerstein or
Rudolf Höss, sometimes modifying the texts to suit their convenience.
Bernard Clarke is "today a successful businessman working in the south
of England" (Legions of Death, 1983, p. 235). One can in fact say that it
is his voice that was heard at Nuremberg on 15 April 1946, when Assistant
Prosecutor Amen read, piece by piece, to an astonished and overwhelmed
audience, the supposed confession of Rudolf Höss. On that day was launched a
lie of world-wide dimensions: the lie of Auschwitz. At the origins of that
prodigious media event: several Jewish sergeants of British Military Security,
including Bernard Clarke, "today a successful businessman working in the
south of England."
The Testimony of Moritz von Schirmeister
During the war, Moritz von Schirmeister had been the personal press attaché
of Joseph Goebbels. On 29 June 1946, he was interrogated before the IMT as a
defense witness for Hans Fritzsche. His deposition was particularly interesting
regarding the actual personality of Dr. Goebbels and the attitude of the
official German news services toward the flood of atrocity stories about the
concentration camps spread during the war by the Allies.
At the end of the war, Moritz von Schirmeister had been arrested by the
British and interned in a camp in England, where he was given the task of
politically "re-educating" his fellow prisoners. Before testifying at
Nuremberg, he was transferred by plane from London to Germany. At first he was
kept at Minden-on-the-Weser, which was the principal interrogation center for
the British Military Police. From there he was taken by car (31 March -- 1
April 1946) to the prison at Nuremberg. In the same car rode Rudolf Höss.
Moritz von Schirmeister is precisely that "prisoner of war who had been
brought over from London as a witness in Fritzsche's defense about whom Höss
speaks in his "memoirs" (see above, p. 393).
Thanks to a document that I obtained from American researcher Mark Weber,
who gave me a copy of it in Washington in September of 1983 (a document whose
exact source I not yet authorized to indicate), we know that they were able to
talk freely in the car that took them to Nuremberg. In that document, slightly
more than two pages long, Schirmeister reports, as regarding the charges
hanging over Höss, that Höss confided to him:
Gewiss, ich habe unterschrieben, dass ich 2 Millionen Juden umgebracht
habe. Aber ich hätte genausogut untershrieben, dass es 5 Millionen Juden
gewesen sind. Es gibt eben Methoden, mit denen man jedes Geständnis erreichen
kann -- ob es nun wahr ist oder nicht."Certainly, I signed a statement
that I killed two and a half million Jews. But I could just as well have said
that it was five million Jews. There are certain methods by which any
confession can be obtained, whether it is true or not."
Another Confession Signed by Rudolf Höss
The British torturers of Rudolf Höss had no reason to exercise any
restraint. After making him sign document NO-1210 at 2:30 in the morning of the
l4th or l5th of March 1946, they obtained a new signature from him on March 16,
this time at the bottom of a text in English, written in an English handwriting
style, with a blank in the space where the name of the place ought to have been
given. His guards made him sign a simple note written in English:
Statement made voluntarily at ______ Gaol by Rudolf Höss, former Commandant
of Auschwitz Concentration Camp on l6th day of March 1946.I personally arranged
on orders received from Himmler in May 1941 the gassing of two million persons
between June/July 1941 and the end of 1943 during which time I was commandant
of Auschwitz.signed.
Rudolf Höss,
SS-Stubhr.
Eh. (?) Kdt. v. Auschwitz-Birkenau(even the word "signed" was
written in an English hand).The Auschwitz Myth
We have known for some time that the Auschwitz myth is of an exclusively
Jewish origin. Arthur R. Butz has related the facts in his book, The Hoax of
the Twentieth Century, as has Wilhelm Stäglich in The Auschwitz Myth. The
principal authors of the creation and the peddling of the "rumor of
Auschwitz" have been, successively, two Slovaks, Alfred Wetzler (or
Weczler) and Rudolf Vrba (or Rosenberg or Rosenthal); then a Hungarian, Rabbi
Michael Dov Ber Weissmandel (or Weissmandl); then, in Switzerland,
representatives of the World Jewish Congress like Gerhard Riegner, who were in
touch with London and Washington; and finally Americans like Harry Dexter
White, Henry Morgenthau Jr. and Rabbi Stephen Samuel Wise. Thus was born the
famous World Refugee Board Report on Auschwitz and Birkenau, published in
Washington in November 1944. Copies of this report were included in the files
of the judges advocate general in charge of prosecuting the Germans involved in
the Auschwitz camp. It constituted the official version of the story of the
alleged gassing of the Jews in that camp. Most probably it was used as a
reference work by the inquirers-interrogators-torturers of "the Commandant
of Auschwitz." All the names here mentioned are those of Jews.
Moreover we now see that Bernard Clarke, the first British torturer, was a
Jew, The second British torturer, Major Draper (?), may also have been a Jew.
The same for the two Americans: psychologist G.M. (Gustave Mahler) Gilbert and
Colonel Harlan Amen. Finally, in Poland, Höss was faced with Polish Jews who
treated him more or less the same way. When he wrote his "memoirs" it
was under the supervision of instructing magistrate Jan Sehn, who was also
probably a Jew.
Establishment historians dispute that Höss had been tortured and had
confessed under duress. Since the publication of Rupert Butler's book in 1983,
however, it is no longer possible for them to contest that. The Revisionists
were right.
Since 1985 it is even less possible. In January-March 1985, the trial of
Ernst Zündel, who was accused by a Jewish association and by the Crown of
spreading Revisionist literature, took place in Toronto (Canada). Rudolf Vrba
testified as a Crown witness. (He lives now in British Columbia). Affirmative
and self assured as long as he answered the questions of the Crown, he suffered
a spectacular rout when cross-examined by Ernst Zündel's lawyer, Doug Christie.
For the first time since 1945 a Jewish witness to the alleged gassings in
Auschwitz was asked to explain his affirmations and his figures. The result was
so terrible for R. Vrba that finally the Crown itself gave a kind of coup de
grace to its key witness. That unexpected event and some others (like the
leading specialist of the Holocaust, Raul Hilberg, being caught red-handed in
his lies) really made of the "Toronto Trial" the "Trial of the
Nuremberg Trial."
The unintentional revelations of Rupert Butler in 1983 and unexpected
revelations of the "Toronto Trial" in 1985 succeeded at last in
showing entirely and clearly how the Auschwitz myth was fabricated from 1944 to
1947, to be exact from April 1944, when Rudolf Vrba and Alfred Wetzler are supposed
to have escaped from Auschwitz to tell their story to the world up until April
1947, when Rudolf Höss was hanged after having supposedly told the same world
his own story about Auschwitz.
It is remarkable that from beginning to end that story comes from
essentially or perhaps even exclusively Jewish sources. Two Jewish liars (Vrba
and Wetzler) from Slovakia convinced or seemed to have convinced other Jews
from Hungary, Switzerland, United States, Great Britain, and Poland. This is
not a conspiracy or a plot; it is the story of the birth of a religious belief:
the myth of Auschwitz, center of the religion of the Holocaust.
The Journal for Historical Review
http://www.ihr.org/index.html
Winter 1986 Volume 7 page 389
«Ειρήνη ή συνθηκολόγηση;» - άρθρο του διοικητή της «Azov» Andriy Biletsky
O
Andriy
Biletsky είναι κορυφαίο στέλεχος των Ουκρανικών Εθνικοεπαναστατικών οργανώσεων ενώ
σήμερα διοικεί τον στρατιωτικό σχηματισμό «Azov». Γεννήθηκε το 1979 στο Χάρκοβο και
είναι γόνος πολεμικής οικογένειας των Κοζάκων με μεγάλη προσφορά στο παρελθόν
για την αυτοδιάθεση του Ουκρανικού λαού. Έχει εξασκηθεί σε μεθόδους αυτοάμυνας
και στο μποξ, ενώ όταν ήταν νεολαίος αρνήθηκε να συμμετάσχει στην κομμουνιστική
νεολαία. Η ομάδα του υπήρξε από τις πρώτες που ύψωσαν την Ουκρανική σημαία σε
σχολεία της τότε ΕΣΣΔ προκαλώντας ενθουσιασμό στην κοινή γνώμη. Σπούδασε ιστορία
ενώ από νεαρή ηλικία έχει υποστεί αλλεπάλληλες διώξεις για την πολιτική του
δραστηριότητα.
Εναντιώθηκε στην αλλαγή πλεύσης του Ουκρανικού εθνικιστικού κινήματος και συσπείρωσε για τον λόγο αυτό τις ριζοσπαστικές
φωνές σε μια νέα συμμαχία με στόχο να πρωταγωνιστήσει σε όλα τα επίπεδα. Έχει
δεχτεί δολοφονική επίθεση από την οποία και κατάφερε να επιβιώσει παρόλο τα
σημαντικά τραύματα τα οποία υπέστη ενώ πριν ελάχιστα χρόνια ήταν παράνομα προφυλακισμένος από το αντιουκρανικό ανελεύθερο καθεστώς Γιανουκόβιτς σε
απομόνωση επί 28 μήνες στις διαβόητες ειδικές φυλακές υψίστης ασφαλείας της SBU
στο Χάρκοβο, χωρίς να έχει λάβει χώρα η δίκη του όπου ας σημειωθεί, ότι ως
γνήσιος αγωνιστής, ουδέποτε έκανε αίτηση αποφυλάκισης ... !
Την άνοιξη του 2014 ανέλαβε την «Azov» η οποία περιλαμβάνει μέλη των περισσοτέρων
Ουκρανικών οργανώσεων (αυτόνομοι αλλά και συμμετέχοντες σε κόμματα) καθώς και ξένους εθελοντές ανάμεσα τους και
αρκετοί Ρωσικής καταγωγής. Οδήγησε τις Ουκρανικές δυνάμεις στην απελευθέρωση
εδαφών της πατρίδας του και πήρε προαγωγή για τις πολύτιμες υπηρεσίες του στα
πεδία των μαχών. Έλαβε μέρος ως ανεξάρτητος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του
2014 στην περιφέρεια του Κιέβου όπου και επιβραβεύτηκε από τον Ουκρανικό λαό με
το 33,75% των ψήφων.
Εναντιώνεται σε οποιαδήποτε - σχεδιαζόμενη από την
κυβέρνηση Ποροσένκο - μελλοντική υποχώρηση στο μέτωπο και έχει αναλάβει το
βάρος να προετοιμάσει τις δυνάμεις που έχει υπό τις διαταγές του για την
επερχόμενη επίθεση των δυνάμεων της Μόσχας. Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε σε
Ουκρανικές ιστοσελίδες και προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στις τάξεις των
Συναγωνιστών μας.
«Ειρήνη ή συνθηκολόγηση;» - άρθρο του διοικητή της «Azov» Andriy Biletsky
Μετάφραση: Wolverine
"Τις τελευταίες ημέρες το κύριο μήνυμα των αρχών ήταν «είμαστε
έτοιμοι για το οτιδήποτε αρκεί να σώσουμε τις ζωές των στρατιωτών μας». Σύμφωνα
με την λογική των αρχών και της διοίκησης, «ο στρατιώτης δεν πρέπει να
πολεμήσει και να πεθάνει». Ο στρατιώτης κατά την γνώμη τους, είναι χρήσιμος για
την κατασκευή σπιτιών των στρατηγών, για να ρίχνει άσφαλτο στους χώρους
παρέλασης πριν την άφιξη του προέδρου, για να βγάζει φωτογραφίες δίπλα στα
οχήματα που κατέστρεψε πριν αρκετό καιρό, ή να παρελαύνει με όμορφες μπότες. Θέλουν
να πουλήσουν γρηγορότερα ένα κομμάτι της πατρίδας για την οποία έδωσαν την ζωή τους
χιλιάδες σύντροφοι μας. Θέλουν να επιστρέψουν γρήγορα στον στρατό «καρνάβαλο»
επειδή είναι τόσο βολικό. Πίσω στην κατάσταση «ειρήνης» η οποία τους επιτρέπει
να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται την πατρίδα. Και εγώ θα ευχόμουν οι φίλοι
μου να παρέμεναν ζωντανοί, είναι πολύ δύσκολο για μένα οι άντρες μου να μένουν
ανάπηροι. Γνωρίζω όμως την μοναδική αλήθεια: ο στρατός υπάρχει για να
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ! Ο στρατιώτης υπάρχει για να μάχεται, και αν είναι αναγκαίο να
πεθαίνει! Και ξέρω σίγουρα ότι ο στρατιώτης δεν θέλει να αφήσει οποιονδήποτε να
χρησιμοποιεί το όνομα του ώστε να δικαιολογεί την δειλία και την προδοσία,
παραδίδοντας την γη μας. Έτσι λοιπόν, «κύριοι» μην κρύβεστε πίσω από την πλάτη μας
και προσπαθήστε να λέτε τα πράγματα με το όνομα τους: οι στρατιώτες είναι
στρατιώτες, ο ηρωισμός είναι ηρωισμός, και εσείς είστε δειλοί!"
Ο διοικητής του τάγματος της «Azov», Andriy Biletsky
Capitan Cornelius Zelea Codreanu: όταν η θρησκευτική πίστη ενισχύει τον Ρουμανικό Φασισμό.
Ο Corneliu Zelea Codreanu (Κορνήλιος Ζέλεα Κοντρεάνου)
υπήρξε το κυρίαρχο πρόσωπο του Ρουμανικού Εθνικισμού, ιδρυτής της «Λεγεώνας του
Αρχάγγελου Μιχαήλ» ή «Σιδηράς Φρουράς» (‘Garda de Fier’). Γεννήθηκε στις 13
Σεπτεμβρίου του 1899 και δολοφονήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1938. Ο Codreanu υπήρξε
αφοσιωμένος μαχητής για το ρουμανικό έθνος, καθώς και αφοσιωμένος Χριστιανός.
Η
Λεγεώνα ανέπτυξε μια επαναστατική θεωρία επικεντρωμένη γύρω από την ορθόδοξη
χριστιανική πνευματικότητα, την αγάπη για το έθνος, τη θυσία, την ιεραρχία και
την προσωπική ευθύνη για την εξάλειψη της πολιτικής διαφθοράς και του
καθαρισμού του έθνους. Ο Ρουμάνος θρησκειολόγος, λογοτέχνης και καθηγητής του
Πανεπιστημίου του Σικάγο, Mircea Eliade, είχε πει: «Εάν, όπως λέγεται, ο
εθνικοσοσιαλισμός βασίζεται πάνω στο έθνος και ο φασισμός πάνω στο κράτος, τότε
το κίνημα των Λεγεωνάριων έχει το δικαίωμα να αξιώνει να είναι ο μοναδικός
χριστιανικός μυστικισμός που μπορεί να καθοδηγήσει τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Μία χριστιανική επανάσταση, μία πνευματική επανάσταση, ασκητική και ανδρεία που
δεν έχει ιδωθεί ποτέ πριν στην ευρωπαϊκή ιστορία».
Ο Codreanu έλεγε
χαρακτηριστικά «αυτή η χώρα πεθαίνει λόγω έλλειψης Ανδρών, όχι προγραμμάτων». Ο
ιστορικός Eugene Weber είχε γράψει ότι «κανένα από τα άλλα εθνικιστικά κινήματα
δεν ήταν τόσο λαϊκό». Τον Δεκέμβριο του 1937 η Λεγεώνα κατεβαίνει στις εκλογές
με το όνομα «Όλα για την Πατρίδα» (Totul Pentru Ţară) και γίνεται η τρίτη
δύναμη της χώρας. Τον Φεβρουάριο του 1938 ο βασιλιάς κλείνει την βουλή καταργεί
το Σύνταγμα, απαγορεύει τα πολιτικά κόμματα και υποχρεώνει όλους να ανήκουν σε
ένα κόμμα που το ονομάζει «Μέτωπο Εθνικής Ανανέωσης».
για να κατεβάσετε το βιβλίο του Codreanu
"Για τους Λεγεωνάριους μου" στον σύνδεσμο εδώ
Λίγο αργότερα ο υπουργός
δικαιοσύνης Καλινέσκου συλλαμβάνει τον Κοντρεάνου και στο δικαστήριο που
ακολούθησε, καταδικάζεται σε 10 χρόνια φυλακή. Στις 29 Νοεμβρίου του 1938, μέσα
στη νύχτα, ο Κοντρεάνου και 13 άλλοι Λεγεωνάριοι, μεταφέρονται από τη φυλακή σε
ένα δάσος, όπου με τα χέρια δεμένα, στραγγαλίζονται και εν συνεχεία
πυροβολούνται στο κεφάλι. Οι δολοφόνοι ρίχνουν στα πτώματά τους οξύ και
τοποθετούν από πάνω τους επτά τόνους μπετόν. Η επίσημη εκδοχή που δίνεται για
το θάνατό τους, ήταν πως σκοτώθηκαν «κατά την απόπειρά τους να δραπετεύσουν».
Ο τελικός
στόχος δεν είναι η ζωή. Είναι η ανάσταση. Η ανάσταση των εθνών στο όνομα του
Ιησού Χριστού του Σωτήρα. Η δημιουργία και ο πολιτισμός είναι μόνο τα μέσα -
δεν είναι ο σκοπός της ανάστασης. Ο πολιτισμός είναι ο καρπός του ταλέντου, που
ο Θεός εμφύτευσε στο έθνος μας και για τον οποίον είμαστε υπεύθυνοι. Θα έρθει
μια εποχή που όλα τα έθνη του κόσμου θα σηκωθούν από τους νεκρούς με όλους τους
νεκρούς τους, με όλους τους βασιλείς τους και τους αυτοκράτορές τους. Κάθε
έθνος έχει τη θέση του μπροστά στο θρόνο του Θεού, Αυτή την έσχατη στιγμή, η
"ανάσταση εκ των νεκρών" είναι ο υψηλότερος και πιο μεγαλειώδης
στόχος για τον οποίο ένα έθνος μπορεί να αγωνιστεί. Το έθνος είναι επομένως μια
οντότητα που ζει ακόμη και πέρα από αυτή τη γη. Τα έθνη είναι πραγματικότητες επίσης και στον άλλο
κόσμο, όχι μόνο σε αυτόν. Σε εμάς τους Ρουμάνους, στο έθνος μας, όπως και σε
κάθε έθνος στον κόσμο, ο Θεός έχει αναθέσει μια συγκεκριμένη αποστολή. Ο
Θεός μας έχει δώσει ένα ιστορικό πεπρωμένο. Ο πρώτος νόμος που κάθε έθνος
πρέπει να τηρήσει είναι για την επίτευξη του πεπρωμένου του, για την εκπλήρωση
της αποστολής που του έχει ανατεθεί.
Δεν
θυμόμαστε τον λαό μας - κατά τη διάρκεια της θλιμμένης αλλά περήφανης
ρουμανικής ιστορίας μας - μια εποχή που να ανέχεται τον χλευασμό. Τα χωράφια
μας είναι γεμάτα από νεκρούς, αλλά όχι από δειλούς. Σήμερα είμαστε ελεύθεροι
άνθρωποι με συνείδηση των δικαιωμάτων μας. Δούλοι δεν είμαστε και ούτε ποτέ ήμασταν.
Δεχόμαστε το θάνατο, αλλά όχι την ταπείνωση. Να είστε βέβαιοι, μας έχει μείνει
επαρκή ηθική δύναμη για να βρούμε μια έντιμη έξοδο από μια ζωή που δεν μπορούμε
να υποστηρίξουμε χωρίς τιμή και αξιοπρέπεια.
Έχουμε τον
πιο τρομερό δυναμίτη, το πιο εξελιγμένο όπλο του πολέμου, πιο ισχυρό από τα
τανκς και τα πολυβόλα: είναι οι δικές μας στάχτες!
Η προσευχή
είναι καθοριστικό στοιχείο για τη νίκη. Οι πόλεμοι κερδίζονται από εκείνους που
έχουν καταφέρει να προσελκύσουν από αλλού, από τους ουρανούς, μυστηριώδεις
δυνάμεις του αόρατου κόσμου και να εξασφαλίσουν την υποστήριξή τους. Αυτές οι
μυστηριώδεις δυνάμεις είναι οι ψυχές των νεκρών, οι ψυχές των προγόνων μας, που
κάποτε, σαν κι εμάς, πέθαναν για την υπεράσπιση αυτής της γης και εξακολουθούν
να συνδέονται σήμερα με αυτή με τη μνήμη της ζωής τους και μέσα από εμάς, τους
γιους τους, τους εγγονούς τους, τους δισέγγονούς τους. Αλλά, πάνω από τις ψυχές
των νεκρών, υπάρχει ο Θεός. Όταν αυτές οι δυνάμεις ελκυθούν, γίνονται σημαντική
δύναμη, μας υπερασπίζονται, μας δίνουν κουράγιο, θέληση, όλα τα στοιχεία που
είναι απαραίτητα για τη νίκη και που μας κάνουν να κερδίζουμε. Φέρνουν πανικό
και τρόμο στους εχθρούς, παραλύουν τη δραστηριότητά τους. Σε τελευταία ανάλυση,
οι νίκες δεν εξαρτώνται μόνο από την υλική προετοιμασία, από τις υλικές
δυνάμεις των εμπολέμων, αλλά από την δύναμή να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των
πνευματικών δυνάμεων. Η δικαιοσύνη και η ηθική των δράσεων και η ένθερμη,
επίμονος πρόσκλησή τους υπό τη μορφή ιεροτελεστίας και η συλλογική προσευχή
προσελκύουν τέτοιες δυνάμεις.
Αν ο
χριστιανικός μυστικισμός και ο στόχος του, η έκσταση, είναι η επαφή του
ανθρώπου με τον Θεό μέσα από ένα άλμα από την ανθρώπινη φύση στη θεϊκή φύση, ο
εθνικός μυστικισμός δεν είναι τίποτα άλλο από την επαφή του ανθρώπου και του
πλήθους με την ψυχή της φυλής του μέσα από το άλμα που αυτές οι δυνάμεις κάνουν
από τον κόσμο των προσωπικών και υλικών συμφερόντων στον εξωτερικό κόσμο της
φυλής. Όχι μέσα από το μυαλό τους, αφού αυτό ο καθένας μπορεί να το κάνει, αλλά
ζώντας με την ψυχή τους.
Πολέμησε
γενναία για την πίστη. Απόφυγε τις σαρκικές απολαύσεις που σκοτώνουν την ψυχή.
Μην καταστρέφεις τον ήρωα που είναι μέσα σου.
Αυτός ο ήρωας, αυτός ο Λεγεωνάριος της ανδρείας, με τις δυνάμεις του Θεού εμφυτευμένες
στην ψυχή του, θα οδηγήσει την πατρίδα μας στο δρόμο της δόξας της.
Οι
Λεγεωνάριοι έχουν κληθεί από τον Θεό να ηχήσουν την σάλπιγγα για την ανάσταση
της Ρουμανίας μετά από αιώνες σκότους και καταπίεσης.
Η εφόρμηση του Αετού: συμπεράσματα από την ομιλία του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου.
του Πρωτεσίλαου
Το σημαντικό γεγονός των τελευταίων ημερών δεν είναι
άλλο από την παρουσία του Περίανδρου στην πόλη της Λάρισας. Μια ομιλία κόλαφος, πραγματικός καταπέλτης στο πρόσωπο των πολιτικών απατεώνων της άκρας δεξιάς. Μιας
άκρας δεξιάς συστημικής, ωφελιμιστικής, παρηκμασμένης μέχρι με το μεδούλι που
την βρίσκει κάποιος από το πολιτικό vertigo να κείτεται ζαλισμένη στο
πεζοδρόμιο της εξουσίας, παραμορφωμένη από το κρατικό χρήμα και ανίκανη να
αντιδράσει. Προσμένει το αναπόφευκτο, τον
ακονισμένο πέλεκυ της «δικαιοσύνης» και της «αντιτρομοκρατικής» να της πέσει
στο κεφάλι ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται με την γραβάτα στο λαιμό και την κοινοβουλευτική
επερώτηση στο χέρι. Μια αστική «δικαιοσύνη» και μια υπηρεσία ασφαλείας αντιλαϊκή που όμως όσο και αν είναι απίστευτο την εμπιστεύονται πλήρως τα κορυφαία
στελέχη της ακροδεξιάς και όλοι οι βουλευτές της όπως έχουν δηλώσει άλλωστε και οι ίδιοι μπροστά στις
κάμερες των μέσων μαζικής εξαπάτησης …
Ο τραγέλαφος της ακροδεξιάς δεν μειώνει στο ελάχιστο όμως
την σημασία της ομιλίας που έλαβε μέρος στις 22.03 στον
Θεσσαλικό κάμπο. Αλήθειες πικρές, απολύτως αναγκαίες, ένας δυναμικός λόγος που
ξύπνησε συνειδήσεις και τσάκισε τις φήμες, τους ψίθυρους και τα ψέματα ετών. Ο Περίανδρος
προχώρησε μεταξύ άλλων και σε μια πολιτική πρόταση ξεκάθαρη αν και ο χρόνος
μιας σύντομης ομιλίας δεν είναι ποτέ αρκετός για να είναι πλήρως ολοκληρωμένη. Τα
γεγονότα όμως που εξιστόρησε είναι η καλύτερη απάντηση στους κοινούς συκοφάντες και στους
κρετίνους που νόμιζαν ότι χιλιάδες Συναγωνιστές θα σιωπήσουν μπροστά στην καπηλεία
των Ιδεών. Μίλησε αυτός και μέσα από αυτόν μίλησαν ταυτόχρονα και χιλιάδες
άλλοι που δεν ανέχονται την κυριαρχία του ψέματος και του φτηνού καιροσκοπισμού.
Είναι αλήθεια ότι αυτός ο κεραυνοβόλος λόγος έκανε πολλούς να ξυπνήσουν από τον
λήθαργο τους και να συνειδητοποιήσουν ότι ήρθε ο καιρός να αναλάβουν τις ευθύνες
τους όλοι αλλά και ο καθένας ξεχωριστά.
Οι ακροδεξιοί υπερασπιστές της δημοκρατίας με τις τσέπες
να βαραίνουν από τους βουλευτικούς μισθούς δεν κατάφεραν παρόλο τον πρόσφατο άθλιο
τραμπουκισμό στον Μελιγαλά - όπου έσπευσαν μεταξύ άλλων να προσβάλλουν και τους νεκρούς
από την μάχη του ’44 μόνο και μόνο για την κομματική τους ισχύ - να αποτρέψουν
μια απάντηση που έπρεπε να έχει ειπωθεί εδώ και χρόνια. Δεν είχαν καν την
ελάχιστη πιθανότητα να σταματήσουν την προβολή της αλήθειας. Ο Περίανδρος παρόλο
το κλίμα που έφτιαξε η «ακροδεξιά» για το πρόσωπο του όλα αυτά τα χρόνια και η
λάσπη των κίτρινων φυλλάδων της εξουσίας που επί σειρά ετών τον συκοφάντησαν και
τον υπομόνευσαν τόλμησε αυτό που κάποιοι άλλοι μόνο ψιθύριζαν από τις μεταξύ τους
ιδιωτικές συζητήσεις μέχρι ακόμη και στους διαδρόμους του ίδιου του κόμματος
που δείχνει να μεταλλάσσεται ταχύτατα σε έναν αντικατοπτρισμό του Κ.Κ.Ε. όσον
αφορά την κομματική του «γραμμή» και την εσωτερική αυθαιρεσία.
Το συμπέρασμα
όλων είναι ότι δεν πάει άλλο με την καρικατούρα του «εθνικισμού» και τους κομματικούς
παλιάτσους που στο όνομα του Ελληνισμού βρωμίζουν ιδέες πρόσωπα και παραδόσεις.
Θέλει δύναμη πραγματικά για να εμφανιστείς μόνος και να μιλήσεις χωρίς
παραμορφωτικούς φακούς για τα άσχημα και τα τερτίπια μιας «φάσης» που διέσυρε
χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες. Και αυτός ο άνθρωπος με τον χειμαρρώδη λόγο
άνοιξε την πιο μεγάλη οπή στον κομματικό τοίχο του εγχώριου πολιτικαντισμού. Αυτός
ο λόγος της Λαρίσης θα καταγραφεί στην ιστορία ως ένα κομβικό σημείο της αυτόνομης κινηματικής
δράσης που ξέρει να προχωρεί και σε αυτοκριτική αλλά και να ξεχωρίζει την ήρα από
το στάρι μια για πάντα. Άλλωστε τα σημαντικά δεν είναι αυτά που έδειξε η κάμερα
στην πόλη της Λάρισας. Είναι όλα αυτά που ειπώθηκαν αμέσως μετά μεταξύ ανθρώπων
με κοινές ιδέες και κοινή ΠΙΣΤΗ στον Αγώνα για την υπεράσπιση του αυτονόητου. Ποιο
είναι αυτό; Ότι ο καθένας από εμάς πέρα από μικρότητες και εγωισμούς οφείλει να
δώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, να προχωρήσει στην αυτοργάνωση και να
θωρακιστεί εσωτερικά και εξωτερικά για τους δύσκολους καιρούς που έρχονται στο
μέλλον.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας Σύντροφοι και
Συντρόφισσες. Τα τείχη σε αυτή την Έρημη Χώρα δεν έπεσαν μόλις χτες αλλά εδώ
και δεκαετίες. Και η κάθε απόρθητη Ψυχή είναι ένα φρούριο ολάκερο μόνο του που
πρέπει να αντέξει την Σήψη και την Καταστροφή γιατί τίποτα άλλο δεν μας έχει
μείνει σε τούτους τους καιρούς παρά η ίδια μας η προσωπικότητα και η Υπεράσπιση
των Αξιών που ενίσχυσαν τους προγόνους μας και θα δώσουν νόημα ζωής και
στους απογόνους μας. Γιατί όταν τα ερπετά της Σιών και τα τσιράκια
τους θα σπεύσουν να στήσουν τα πολεμικά τους λάβαρα ακόμη και δίπλα στην καρδιά
μας μέσα στο ίδιο μας το σπίτι Εμείς θα είμαστε και πάλι αυτοί που θα αδράξουμε
το ξίφος της επιβίωσης για να υπερασπιστούμε την Πατρώα Γη. Τώρα είναι ο καιρός
για Συναγερμό και συσπείρωση σήμερα που τα φώτα των διωκτών μας πέφτουν πάνω μας
προσομοιάζοντας μας όπως το θήραμα στο
σκόπευτρο του θηρευτή. Είναι στο χέρι μας να αποτρέψουμε την απώλεια και να
ανταποδώσουμε το χτύπημα μέσα από την Αυτόνομη πολυπρόσωπη παρουσία μας μέσα σε κάθε
κύτταρο της κοινωνίας κάθε στιγμή ρίχνοντας άμμο στα γρανάζια του συστήματος με κάθε τρόπο, λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα.
Πρέπει μεταξύ άλλων να υπερασπιστούμε και εκείνους τους πιτσιρικάδες
που έπεσαν στα δίχτυα της ακροδεξιάς πλανεμένοι από τα βρωμερά χείλη της κομματικής
λασπολογίας και σήμερα βρίσκονται μόνοι στις φυλακές ξεχασμένοι από τους
περισσότερους. Η ίδια τους η ηγεσία δεν ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για αυτούς και
για αυτό άλλωστε σιωπά επιδεικτικά για δεκάδες εξ αυτών ενώ δεν τους μνημονεύει
ποτέ και πουθενά. Και αν ακόμη έκαναν το λάθος να στρατευτούν πίσω από δειλούς
ηγέτες που ξέχασαν γρήγορα τα λόγια του Mussolini και
οδηγήθηκαν προσχεδιασμένα στο Βατερλό που τους ετοίμασε η ίδια η κομματική
γραμμή σήμερα οφείλουμε να τους σταθούμε αλληλέγγυοι. Σύντομα η ιστορία θα καταγράψει τους βέβηλους
καιροσκόπους και θα αποδείξει ότι όλοι όσοι παραμείναμε μακριά από το εκλογικό γαϊτανάκι
όχι μόνο μείναμε πιστοί στην Αντιδημοκρατική μας Σκέψη αλλά δεν λερώσαμε τα
χέρια μας με ψηφοδέλτια, βρώμικα λεφτά και σε χειραψίες με παρενδυτικές
προσωπικότητες της lifestyle
εξουσίας.
Σύντομα θα αποδειχτεί πόσο δίκιο είχαμε όταν αρνούμασταν επί χρόνια να
συμβιβαστούμε και να υπογράψουμε την ελάχιστη δήλωση μετανοίας ή να φορέσουμε την
γραβάτα του παρλιαμενταρισμού. Και τότε όταν όλα θα δείχνουν ένα καπνισμένο πεδίο
μάχης ΕΜΕΙΣ θα είμαστε και πάλι στις θέσεις μας ΠΙΣΤΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ και θα
γίνουν με μιας μπροστά στα μάτια μας ένας σωρός από στάχτη τα κομματικά
βιβλιάρια, τα κομματικά συνθήματα, οι κομματικές υποσχέσεις, οι στείρες ομιλίες του κομματάρχη και όποιων
άλλων προσκύνησαν τον δημοκρατικό μαμμωνά με αντάλλαγμα την πρόσκαιρη
καλοπέραση στα περιστύλια της βουλής που είναι μια ακόμη ουλή στην καρδιά του
Ελληνισμού. Κιότεψαν αυτοί που ούρλιαζαν «εναντίον όλων» να υπερασπιστούν τα
ίδια τους τα άρθρα, τις ιδέες και τις πράξεις τους και καλύφτηκαν με μιας πίσω από το γρανιτένιο περιστύλιο της δημ(ι)οκρατίας νομίζοντας ότι θα βγουν ζωντανοί από το
κυνήγι των Ερινυών. Και ανίκανοι όπως είναι, δυσκίνητοι από το λίπος της αστικής
δημοκρατίας, δειλοί σε όλα τους, έκαναν να αποφύγουν το μοιραίο αλλά
σωριάστηκαν στα σκαλοπάτια της εξουσίας και εκεί όπως έπεσαν δεν τόλμησαν να
σηκωθούν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους αλλά άβουλοι και μικροί συνάμα σιώπησαν.
Ακόμη και εκείνη την στιγμή έσπευσαν να αποδεχτούν με μιας τις εντολές του
συστήματος καταδικάζοντας - ακόμη και μετά την πρόσκαιρη αποφυλάκιση τους - την
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας να τους μένει, δέχτηκαν να τους πατήσουν
και πάλι οι αχυράνθρωποι του συστήματος και να τους ξεφτιλίσουν αφού πρώτα έριξαν πάνω τους τα περιστύλια της δημοκρατίας πίσω από τα οποία είχαν τάχα βρεί ένα πρόσκαιρο καταφύγιο.
Ας μην χαίρονται όμως οι ιδεολογικοί μας εχθροί. Η 20η
Απριλίου σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με λιποτάκτες ηγετίσκους και να επισκιάσει στο ελάχιστο την Μνήμη των
Εθνικοσοσιαλιστών γιατί γνωρίζουν τόσο οι «φίλοι» όσο και οι φανατικοί μας αντίπαλοι ότι ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι ΦΩΣ και καμιά σχέση δεν έχει με υπάρξεις
που υπήρξαν δηλωσίες και όργανα χειραγώγησης στα χέρια του συστήματος. Ότι και
να κάνουν οι εξουσιαστές σήμερα Χιλιάδες Νέοι και Νέες γνωρίζουν καλά πλέον ότι το Μελανοπόρφυρο Λάβαρο μας
δεν θα υποσταλεί ποτέ όσοι και αν οι κομματικοί παλιάτσοι θα σκούζουν αύριο και θα απολογούνται σεβόμενοι πάντα την δημοκρατία (...) είτε εκτός είτε εντός των ανακριτικών αιθουσών. Κανένα σκηνοθετημένο
επεισόδιο του δικαστικού συστήματος δεν είναι ικανό να καθυποτάξει το πνεύμα μας
σήμερα αύριο και για πάντα.
Ζήτω ο Ελληνικός Εθνικοσοσιαλισμός!
-2.jpg)
-1.jpg)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
