ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η Συντηρητική Επαναστατική δυνατότητα της Black Metal τέχνης.

Όταν οι Θεοί ακούν το κάλεσμα: η επανάσταση του Black Metal

της Olena Semenyaka για το militant.zone

μετάφραση: Noeton

I. BLACK METAL: Υποκουλτούρα ή «αντικουλτούρα»; 

Το Black Metal μοιράζεται την ίδια μοίρα όλων των πολύπλοκων και πολύπλευρων φαινομένων που ξεπερνούν τις στενές ιδιότητες του είδους τους και σύμφωνα με τον φιλόσοφο Hegel που είναι ικανός να «αδράξει την εποχή μέσω της σκέψης», να βρίσκονται πάντα μπροστά απ’ την εποχή τους, είτε επιβεβαιώνοντας, είτε απορρίπτοντας τελείως τις πνευματικές βάσεις της περιόδου που υπάρχουν. Αμφότερα χρήζουν εξέτασης από απόσταση.

Ως αναντίρρητο προϊόν του Μοντερνισμού, το Black Metal παραδόξως εκδίδει την θανατική ποινή στον μοντέρνο κόσμο. Το τελευταίο συμβαίνει όχι μόνο σε σχέση με τον σύγχρονο Χριστιανισμό: είναι η αντίθεση σε οτιδήποτε πιστεύεται να είναι οποιασδήποτε αξίας για τον μέσο αντιπρόσωπο της Δυτικής Κοινωνίας του σήμερα· από τις συμβατικές έννοιες του καλού και του όμορφου μέχρι και το μεταφυσικό Είναι καθαυτό. Με άλλα λόγια, το Black Metal, με μια γρήγορη ματιά, είναι η απόλυτη ενσάρκωση μιας ενεργητικής νιχιλιστικής  φάσης σε μια μεταφυσική επανεκτίμηση όλων των αξιών όπως προανήγγειλε ο Φρειδερίκος Νίτσε. Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το Black Metal συνοδεύεται ως επί το πλείστον με την άρνηση. Έχω ήδη αναφέρει τον πρώτο λόγο γι’ αυτό: παρά την διαδεδομένη περιγραφή του Black Metal ως μια υποκουλτούρα, είναι πιο ακριβές να το ορίσουμε ως αντικουλτούρα, στόχος της οποίας είναι ο τερματισμός ολόκληρης της Μοντέρνας εποχής.

Πολλοί κοινωνιολόγοι θα διαφωνούν με τον ισχυρισμό μου, επειδή μερικοί από αυτούς μοιράζονται την ιδέα ότι ο πρώιμος Χριστιανισμός ήταν η μόνη πλήρως επιτυχημένη αντικουλτούρα στην ευρωπαϊκή ιστορία, που ανέτρεψε τις αξίες της προηγούμενης περιόδου, ενώ οι οπαδοί του Black Metal, τόσο οι δημιουργοί του είδους και οι απλοί οπαδοί, έχουν ενσωματωθεί πλήρως στο τρέχον κοινωνικό σύστημα, υποστηρίζουν τις πολιτισμικές αξίες, και ποτέ δεν αμφισβητούν αυτό που είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή και τα αξιώματά του. Όπως οι προσεκτικοί αναγνώστες του Ernst Jünger γνωρίζουν, σχεδόν τα πάντα - δεν έχει σημασία πόσο «ανατρεπτικά» ή «ασεβή» - μπορούν να ενσωματωθούν ξανά στο σύστημα ως «εκδήλωση ελευθερίας». Ως εκ τούτου, το Black Metal μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους μόνο μια υποκουλτούρα, η οποία είναι υπερβολική και παρουσιάζεται ως μια παρωδία που αποκαλύπτει το βρεφικό και τελικά πρωτόγονο χαρακτήρα των αυτοαποκαλούμενων «true blackers» που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τους γονείς τους.

Αναμφίβολα, οι παρατηρήσεις αυτές δεν είναι αβάσιμες, και ουσιαστικά επικυρώθηκαν μέσα από το ίδιο το κίνημα, το οποίο ανέπτυξε τους δικούς του τρόπους κοινωνικής ρύθμισης, προκειμένου να απομακρύνει τους λεγόμενους «ψεύτικους» posers από την κοινότητά τους δηλαδή trendies και τύπους που μυρίστηκαν χρήμα, κατηγορίες που εμφανίστηκαν μετά από τα σκανδαλώδη γεγονότα στην πρώιμη ιστορία του Black Metal. Ωστόσο, θα ήθελα να τονίσω το γεγονός ότι η συγκεκριμένη έρευνα δεν είναι κοινωνιολογική. Αλλιώς, θα έπρεπε να βάλω μια τελεία αμέσως μετά τη δήλωση ότι η  Black Metal σκηνή υποβαθμίστηκε πριν από πολύ καιρό, το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για ευσεβείς πόθους.

Με άλλα λόγια, θα αναλύσω όχι τι είναι το Black Metal σήμερα, αλλά αυτό που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι σύμφωνα με τους πρωτοπόρους του Black Metal και εκείνων που έμειναν αφοσιωμένοι στην παράδοση αυτού. Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι το Verstehende Soziologie (Ερμηνευτική Κοινωνιολογία) του Max Weber είναι η μόνη κατάλληλη κοινωνιολογική μέθοδος που επιδιώκει να καταλάβει ένα ορισμένο πολιτιστικό φαινόμενο από μέσα, περιγράφει τους δικούς του όρους και λειτουργεί στην έννοια του ιδανικού τύπου. Το τελευταίο δίνει τη δυνατότητα να αποφύγει τις προκαταλήψεις της θετικιστικής σκέψης και ορθώς εφαρμόζει τα ευρετικά διανοητικά κατασκευάσματα που προέρχονται από τα εμπειρικά δεδομένα για το σκοπό της καλύτερης ανάλυση της πραγματικότητας. Το πιο γνωστό παράδειγμα του ιδανικού τύπου είναι η «Προτεσταντική ηθική» που χρησιμοποιεί ο Weber ως κλειδί για να εξερευνήσει την εμφάνιση και την ουσία του καπιταλισμού στο διάσημο έργο του «Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism» (1905), η οποία παρέχει μια γόνιμη εναλλακτική λύση στη δημοφιλή ιστορική-υλιστική εξήγηση του Καρλ Μαρξ. Κατά συνέπεια, ιδανικός τύπος μας ονομάζεται "Black Metal Τέχνη" ή απλά "Black Metal".

Ως εκ τούτου, η μέθοδος αυτή είναι αρκετά παρόμοια με τη φιλοσοφική-ερμηνευτική προσέγγιση που αναπτύχθηκε από τον Martin Heidegger και τον μαθητή του, Hans-Georg Gadamer ο οποίος απορρίπτει τον όρο «μέθοδος» ως φυσικό-επιστημονικό απομεινάρι στα Geisteswissenschaften (ανθρωπιστικές επιστήμες). Σύμφωνα με την φιλοσοφική ερμηνεία του Heidegger που επικεντρώθηκε στην κλασική έννοια του ερμηνευτικού κύκλου ("για να καταλάβουμε το όλον, πρέπει να κατανοήσουμε τα μέρη του και αντίστροφα»), το καθήκον δεν είναι να βρούμε το δρόμο έξω από τον κύκλο, αλλά μάλλον να εισέλθουμε σωστά, δεδομένου ότι αυτός ο κύκλος είναι αυτός της ύπαρξής μας. Με απλά λόγια, εμείς («Dasein» ως «Όντες στον κόσμο") καταλαβαίνουμε πάντα ορισμένα φαινόμενα με κάποιον τρόπο ή άλλο, οπότε το μοναδικό καθήκον μας είναι να επεξηγήσουμε τις υποθέσεις μας, ή στα λόγια του Gadamer, την «αναμονή της τελειότητας" μας.

Το τελευταίο είναι αυτό που πρόκειται να κάνω στην εργασία αυτή, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με ένα τόσο υψηλό επίπεδο αναζήτησης του εαυτού που παρουσιάζεται από τους καλλιτέχνες Black Metal που ο ερευνητής μετατρέπεται με χαρά σε απλό σχολιαστή: δείτε το πρώτο Black Metal DVD "Opus Diaboli" που κυκλοφόρησε το Μάιο του 2012 η σουηδική μπάντα Watain για να βιώσετε τη διαφορά μεταξύ της ερμηνείας του τραγουδιστή των Watain, Erik, και εκείνες που δίνονται στα περισσότερα ντοκιμαντέρ για το Black Metal, σε συνεντεύξεις και θεματικές έρευνες. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των πηγών εξακολουθούν να είναι πολύ απογοητευτικές ή ανεπαρκείς.

II. ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ VS. ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ BLACK METAL. ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ BLACK METAL

Από την εποχή του Αριστοτέλη, ήταν προφανές ότι ο συντομότερος δρόμος για την ουσία του πράγματος έγκειται στον ορισμό της. Αλλά, και πάλι, ως επί το πλείστον υπάρχουν αρνητικοί ορισμοί για το Black Metal. Όντως αντανακλούν το μεγαλείο και την ένταση του φαινομένου αυτού, αλλά λένε λίγα πράγματα για την κύρια ιδέα του. Για παράδειγμα, η κοσμοϊστορική και countercultural σημασία του τελευταίου μπορεί εύκολα να συναχθεί από τις γνωστές προσπάθειες να διευκρινιστεί η ουσία του Black Metal, όπως, "δεν είναι άλλο ένα μουσικό είδος», «δεν είναι απλή μουσική," και " δεν είναι διασκέδαση / επιχείρηση". Ένα άλλο σύνολο αρνητικών ορισμών λόγω του νιχιλιστικού προσανατολισμού του Black Metal είναι επίσης ευρέως αναγνωρισμένο: πιστεύεται ότι είναι αντι-θρησκευτικό, ειδικά αντι-χριστιανικό, αντικοινωνικό, μισανθρωπικό, βλάσφημο και ούτω καθεξής. Ομοίως, όλες οι πνευματικές προσπάθειες να αρθρώσουν τι εστί Black Metal και όχι τόσο τι δεν είναι, συνήθως καταλήγουν με μια έκκληση προς ένα ορισμένο φάσμα διαθέσεων και συναισθημάτων ("σκοτεινό", "μελαγχολικό"), μερικές φορές, σε ορισμένα εξαιρετικά μεταφορικές έννοιες ("κακό","ασχήμια”, « πόλεμος ») ή στην Black Metal αισθητική γνωστή ως μέρος της καθιερωμένης φράσης "Black Metal τέχνη ». Αυτή η έκφραση, ωστόσο, εγείρει περαιτέρω ερωτήματα μιας και το Black Metal αναπαρίσταται ως l'art pour l'art (τέχνη για την τέχνη) μόνο αν το τελευταίο σημαίνει κάτι σαν Ανώτατη Τέχνη που φέρει ρητή αποκρυφιστική χροιά, η οποία είναι ακριβώς το αντίθετο αυτής της προσέγγισης. Αν όχι, ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος να μπει σε ατελείωτες συζητήσεις σχετικά με τη βασική αρχή (ες) της Black Metal ιδεολογίας, η οποία επικεντρώθηκε κυρίως γύρω από τον Σατανισμό.

Ανάλογα με αυτό που θεωρεί κάποιος το αντικείμενο της άρνησης ή τον εχθρό εναντίον του οποίου ο πόλεμος διεξάγεται ("Black Metal ist Krieg"), υπάρχουν διαφορετικές ιδεολογικές τάσεις στο γενικό Black Metal κίνημα, οι οποίες προκαλούν τακτικά σημαντικές διαφωνίες μεταξύ των μελών του: ριζικός μηδενισμός και αθεϊσμός που στέκεται πίσω απ’ το Σατανιστικό image και μερικές φορές συμπίπτουν με τον Λαβεϊστικό Κοινωνικό Δαρβινισμό, η Αποκρυφιστική τροχιά, η οποία συχνά συνδέεται με το Μονοπάτι της Αριστερής Ατραπού, Θεϊστικός Σατανισμός (η θρησκεία του Deus / Diabolus Absconditus) που εφάπτεται με Γνωστικισμό και παρόμοιες διδασκαλίες αφενός και αρχαϊκές παγανιστικές λατρείες, η οποία μπορεί να συνδέεται με τον «Άριο Εωσφορισμό», και αφετέρου με παραλλαγές ειδωλολατρίας, από Πανθεϊσμό μέχρι Βεδικούς ύμνους που αναπτύσσονται κυρίως μέσα σε subgenres όπως Folk Black Metal ή Viking Black Metal, ακόμα και χριστιανική "Unblack" Metal, για να μην αναφέρω άλλα καινοτόμα Black Metal σχήματα που συχνά επικεντρώνονται στην δική τους "φιλοσοφία". Φυσικά, μπορούμε εύλογα να διερωτηθούμε ποιά κατεύθυνση είναι πιο αντιπροσωπευτική του κινήματος ή, αντίθετα, ποια δε θα πρέπει κατά κανένα τρόπο να συνδέεται με αυτό.

Ένας άλλος τρόπος για να γεμίσει το κενό μεταξύ των αποφατικών ορισμών περιλαμβάνει την επισήμανση της μυστικιστικής ή ακόμα και του θρησκευτικού συναισθήματος που είναι χαρακτηριστικό της κοσμοθεωρίας του Black Metal (Black Metal Weltanschauung), το ιδιαίτερό του «πνεύμα». Μια αναφορά σε αυτήν την εμπειρία θεοφάνειας που κρύβεται πίσω από λογική εξήγηση, μεταξύ άλλων, μπορεί να βρεθεί στη συνέντευξη με τη γαλλική Black Metal μπάντα Deathspell Omega:

«Μερικοί από εμάς είχαμε μια θρησκευτική ανατροφή ενώ άλλοι μεγάλωσαν κάτω από το σύμβολο του ορθολογισμού. Το ότι τελικά βιώσαμε μια συγκλονιστική θεοφάνεια είναι κάτι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω με ορθολογική άποψη. Υπάρχουν βέβαια πολιτιστικά αντεπιχειρήματα, όποιος πέρασε από μακροχρόνιες ακαδημαϊκές σπουδές του έχουν δοθεί κλειδιά-και αυτό παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα πανεπιστήμια στον δυτικό κόσμο είναι στην ουσία οχυρά της ανθρωπιστικής ισότητας- και εμείς επιλέξαμε να μην αγνοήσουμε αυτά τα κλειδιά, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να παραμείνουν σε αρμονία με το τρέχον Zeitgeist»

Τέτοιες καθαρά φαινομενολογικές περιγραφές θα μπορούσαν να έχουν ξεδιαλύνει τα όρια του genre αλλά έχουμε την αίσθηση ότι το Black Metal έχει το θετικό πυρήνα του, που το διαφοροποιεί αυστηρά από τα σχετικά genres και μπορούν να διαμορφωθούν πολύ απλά. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν μόνο η Εθνικοσοσιαλιστική Black Metal (NSBM) σκηνή και σπανιότερα η ανάλογη αριστερή σκηνή είναι αξιοσημείωτη για άμεση πολιτική συμμετοχή, το Black Metal ως ένα αντιπολιτιστικό κίνημα με μεγάλες φιλοδοξίες αλλά προσεκτικά φυλαγμένα σύνορα είναι πολιτικό κατεξοχήν,  πολιτικό με την έννοια του Carl Schmitt για τη διάκριση μεταξύ του φίλου και του εχθρού, η οποία μεταφράζεται σε απόλυτο βαθμό στη σύνδεση και διάσταση μεταξύ «ημών» και «αυτών».

Μια εξαιρετικά επιλεκτική προσέγγιση για μια ενδεχόμενη ένταξη στην κοινότητα του Black Metal, βέβαια, είναι πιο εύγλωττη από εγγενής σε κάθε γνήσια αισθητική διαμόρφωση, δίνοντας προτεραιότητα στην καλλιτεχνική έκφραση και δείχνοντας απέχθεια στα άκαμπτα και εξωτερικά ιδεολογικά κλισέ, είτε πολιτικών είτε οτιδήποτε άλλο. Την ίδια στιγμή, Ουκρανικές Black Metal μπάντες όπως οι Nokturnal Mortum, Kroda, Drudkh, ή Hate Forest, οπού στην παρούσα φάση αποτελεί μια από τις πιο αναγνωρισμένες σκηνές NSBM στον κόσμο, αν όχι η πιο αναγνωρίσιμη, αν και μπορεί να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως απλά πατριώτες και ασχολούμενους με τη συντήρηση της παραδοσιακής κληρονομιάς (άλλο αγαπητό μονομελές συγκρότημα της Ουκρανίας, οι Lutomysl, περιγράφηκε σε πρόσφατη συνέντευξη του Pavel "Lutomysl" Shishkovskiy, ο οποίος ζηλεύει τους ανθρώπους "που όλα τα προβλήματά τους συγκεντρώνονται στην παρουσία των Εβραίων ή μαύρων", ως NEONSDSBM), δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ως τέτοια που επιβάλλουν περιορισμούς σχετικά με τους τρόπους έκφρασης, προκειμένου να καλύψουν τις ιδεολογικές ανάγκες. Πάνω απ 'όλα, έχουν κερδίσει την αναγνώριση σε όλο τον κόσμο λόγω των μουσικών τους αριστουργημάτων.

Υπό μια στενότερη έννοια, το Black Metal ως ένας ολοκληρωτικός πόλεμος ενάντια στο σύγχρονο κόσμο δεν μπορεί να είναι απαλλαγμένο από τις πολιτικές επιπτώσεις ακόμα και αν τα περισσότερα εγκλήματα στην πρώιμη ιστορία του Black Metal διαπράχθηκαν λόγω προσωπικών και όχι πολιτικών λόγων. Παρομοίως, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τόσο τις αριστερές (left-wing) και δεξιές (right-wing) τάσεις απ’ τη γέννηση κιόλας του κινήματος του Black Metal εκπροσωπημένα αντίστοιχα απ’ τον Σατανιστή Øystein “Euronymous” Aarseth των Mayhem, ο οποίος συμπαθούσε τον αριστερό εξτρεμισμό και τον Varg Vikernes των Burzum ως μελετητή της Παλαιάς Νορβηγικής θρησκείας, οπαδός του παγανισμού και μια έγκυρη φιγούρα των σύγχρονων κύκλων της «δεξιάς» (μεταξύ των επιρροών του είναι Knut Hamsun, Oswald Spengler, και Julius Evola), ο οποίος αποστασιοποιήθηκε από το Σατανισμό και το σύνολο της Black Metal σκηνής αφού οι νεοεισελθέντες σε αυτήν είχαν αρχίσει να εκμεταλλεύονται τις αρχικές ιδέες και την αισθητική που εφευρέθηκε από τους πρωτοπόρους μόνο και μόνο για να σοκάρουν ή για εμπορικούς σκοπούς. Αναδρομικά μιλώντας, δεν είναι να απορεί κανείς που ο Euronymous σκοτώθηκε από τον Vikernes το 1993, το οποίο θεωρείται ως «η αρχή του τέλους», ακολουθούμενη από τη διάσπαση και την αυξανόμενη εμπορευματοποίηση της σκηνής (βλ. τραγούδι Nargaroth «The Day Burzum killed Mayhem»). Από την άλλη πλευρά, δεν θα έλεγα ότι υπάρχει μια άλυτη διαμάχη αυτών των δύο τάσεων, ή ότι δεν υπάρχει μια μεταφυσική θέση που τους ενσωματώνει σε ένα υψηλότερο επίπεδο.

Πράγματι, είναι δυνατόν να αντιταχθεί κανείς στον σύγχρονο κόσμο και στη συμβολική ενσάρκωση του, τον Χριστιανισμό, τόσο "από την Αριστερά" και "από τη Δεξιά". Επιπλέον, αν και η απελευθέρωση, ο νιχιλισμός, η αντικληρικοφροσύνη (θυμηθείτε το περίφημο κάψιμο εκκλησιών στη Νορβηγία), κ.λπ. ως επί το πλείστον σχετίζονται με την αριστερά, ακόμη και εκείνα τα Black Metal σχήματα που έχουν μείνει στο Μονοπάτι της Αριστερής Ατραπού (για παράδειγμα, η πολωνική Black Metal μπάντα Behemoth) δεν αντιστοιχεί κατ 'ανάγκη με την πολιτική αριστερά, τόσο στην κλασική ενσάρκωσή της όσο και στο πιο πρόσφατο φαινόμενο του Πολιτιστικού Μαρξισμού. Συχνά συμβαίνει το αντίθετο, ή πηγαίνουν πέρα ​​από την πολιτική. Αυτή η αμφιθυμία είναι επίσης ορατή σε αισθητικό επίπεδο: τα "δεξιά" σύμβολα της Αυτοκρατορίας, του Βασιλιά, του Θεού, κλπ δεν είναι λιγότερο δημοφιλή από τις «αριστερές» ιδέες του Χάους, της Εξέγερσης και ούτω καθεξής. Ο Benjamin Noys, ο οποίος απηύθυνε επίσης το ζήτημα της πολιτικής στο κίνημα του Black Metal, χρησιμοποίησε ως περίπτωση μελέτης τις απαντήσεις σε συνέντευξη του Sale Famine της Γαλλικής Black Metal μπάντας Pester Noire, κάτι που δεν ήταν τυχαίο. Ο Famine, ο οποίος πιστεύει ότι το αριστερό Black Metal αποτελεί contradictio in adjecto (αντίφαση), υπογραμμίζει το χθόνιο και, ως εκ τούτου, τον εθνικιστικό χαρακτήρα του Black Metal και δοξάζει «το σκοτεινό Ευρωπαϊκό παρελθόν» και δήλωσε σχετικά με τις δύο προσεγγίσεις με ένα πολύ διαφανή τρόπο :

«Το Black Metal είναι η μουσική μνήμη των αιμοσταγών ομοαίματων προγόνων μας, είναι ο γάμος της Παράδοσης, της παλαιάς φυλετικής κληρονομιάς με φανατισμό, με την οργή και τη βιασύνη μιας νεολαίας που πλέον έχει χαθεί»

Ομοίως, ο Famine περιγράφει τον εθνικισμό του ως θεμελιωδώς διττό, «χρονικό» και «πνευματικό», η οποία συσχετίζεται με το να είναι ένας πολίτης της Γαλλίας («μεσαιωνικό», «αγροτικό») και της Κόλασης («Sieg  Hell»). O Noys αντλεί δικαίως έναν παραλληλισμό μεταξύ αυτής της έμφασης στην χθόνια πλευρά του Black Metal και της χερσαίας γείωσης του «Παρτιζάνου» του Carl Schmitt. Τελικά, η αναζήτηση για τις ρίζες αυτής της ασάφειας στη φιλοσοφία του Friedrich Nietzsche είναι επίσης απολύτως σωστή: ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος νιχιλιστής ήταν ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος ελιτιστής, αριστοκράτης και παραδοσιοκράτης που κοίταξε μπροστά στην αρχή της νέας Χρυσής Εποχής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Νίτσε αναφέρεται στον εαυτό του ως «ο πρώτος τέλειος νιχιλιστής της Ευρώπης που, ωστόσο, έχει ακόμη και τώρα ζήσει μέσα από το σύνολο του μηδενισμού, μέχρι το τέλος, αφήνοντας τον πίσω, έξω από τον εαυτό του» και παράλληλα είναι ο πρώτος αντι-μηδενιστής. Επιπλέον, ο Νίτσε ήταν ο μεγαλύτερος ωραιολάτρης που διέγραψε την ίδια τη διάκριση μεταξύ μορφής και περιεχομένου κάνοντας ακόμη και τις επιφανειακές λεπτομέρειες ιδεολογικά σχετικές και με νόημα. Το τελευταίο ρίχνει φως στους λόγους για τους οποίους η έκφραση "Black Metal Τέχνη" σημαίνει κάτι ασύγκριτα πιο βαθιά από ό, τι, για παράδειγμα "Black Metal Ιδεολογία" ή «Black Metal Πολιτική» και έχει τη δυνατότητα να φθάσει σε μεταφυσικό επίπεδο. Σε αυτό το σημείο, μια έκκληση προς τη Συντηρητική Επανάσταση - άλλο πολύπλοκο πολιτισμικό φαινόμενο που έχει πολλά κοινά με Black Metal - καθίσταται αναπόφευκτη.

ΙΙΙ. Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ: Η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η Συντηρητική Επανάσταση και το Black Metal είναι παρόμοια για δύο τουλάχιστον λόγους. Κατ' αρχάς, και οι δύο έχουν countercultural αξία. Η μόνη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι αυτό που απαιτεί επιπλέον ανοικοδόμησης στο πλαίσιο του Black Metal ανήκει στους ρητούς στόχους της συντηρητικής-επαναστατικής θεωρία, η οποία μπορεί να προέρχεται σαφώς από το όνομά του. Η Συντηρητική Επανάσταση ήταν ένα ευρύ ιδεοκρατικό κίνημα που αναπτύχθηκε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου του 20ου αιώνα. Είναι επίσης γνωστό με το όνομα του «Τρίτη Θέση» ή του «Τρίτου Δρόμου», επειδή ήταν αδύνατο να το χαρακτηρίσει κανείς ιδεολογικά δεξιά ή αριστερά. Μερικά από τα κύρια άτομα της κίνησης αυτής έχουν ήδη αναφερθεί: Arthur Moeller van den Bruck, Oswald Spengler, Edgar Julius Jung, Carl Schmitt, Ernst και Friedrich Georg Jünger, Julius Evola, Ernst Niekisch, Martin Heidegger, Armin Mohler και άλλα. Ο γενικός στόχος του Συντηρητικού-Επαναστατικού κινήματος είχε διατυπωθεί από τον Hugo von Hofmmanstahl το 1927 ως μέρος της θρυλικής ομιλίας του προς μαθητές στο Μόναχο. Υποστήριξε ότι η Συντηρητική Επανάσταση είναι ένα φαινόμενο προηγουμένως άγνωστο στην Ευρωπαϊκή ιστορία που προσπαθεί να εξολοθρεύσει όχι μόνο την εποχή του Διαφωτισμού αλλά και της Αναγέννησης και της Μεταρρύθμισης. Με άλλα λόγια, ο στόχος του είναι να κατασκευάσει το νέο Μεσαίωνα.

Αυτή η αναγκαιότητα της εξέγερσης ενάντια στον ρου της ιστορίας ανακηρύχθηκε στο έργο του Julius Evola «Εξέγερση Ενάντια στο Σύγχρονο Κόσμο: Πολιτική, Θρησκεία και Κοινωνική Τάξη της Κάλι Γιούγκα» (1934), το οποίο, σε μεγάλο βαθμό, δεν ήταν παρά μια ριζοσπαστικοποιημένη και πολιτικοποιημένη έκδοση του μεγάλου κειμένου «Η κρίση του Σύγχρονου Κόσμου» που γράφτηκε από τον Rene Guenon, ιδρυτή της ολοκληρωτικής παραδοσιοκρατίας το 1927. Στο κεφάλαιο που ονομάζεται «το Δόγμα των Τεσσάρων Εποχών» του έργου του, ο Evola γράφει:

"Παρά το γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος μέχρι πρόσφατα έχει δει και γιορτάσει το νόημα της ιστορίας που του είναι γνωστή σε αυτόν ως μια σύνοψη προόδου και εξέλιξης, η αλήθεια όπως ομολογείται από έναν παραδοσιακό άνθρωπο είναι ακριβώς το αντίθετο. Σε όλες τις αρχαίες μαρτυρίες της παραδοσιακής ανθρωπότητας είναι δυνατό να βρεθεί, σε διάφορες μορφές, η ιδέα μιας παλινδρόμησης ή μας πτώσης: όντα εξ αρχής υψηλότερου επιπέδου έχουν πέσει σε επίπεδα ολοένα και περισσότερο εξαρτώμενα  από ανθρώπινη, θνητά και εξαρτώμενα στοιχεία. Αυτή η εκφυλιστική διαδικασία φέρεται να ξεκίνησε σε ένα πολύ μακρινό παρελθόν· ο όρος που το χαρακτηρίζει καλύτερα είναι ο παρμένος απ’ την «Ποιητική Έντα» όρος Ragna-rokkr, «Το λυκόφως των θεών». . . Σύμφωνα με την παράδοση, η πραγματική αίσθηση της ιστορίας και η γένεση αυτού που έχω περιγράψει, σε γενικές γραμμές, ως "σύγχρονο κόσμο", προκύπτει από μια διαδικασία σταδιακής παρακμής μέσα από τέσσερις κύκλους ή «γενιές.»

Σε μεταγενέστερο βιβλίο του «Άνθρωποι Ανάμεσα στα Ερείπια: Μεταπολεμικές Σκέψεις ενός Ριζοσπάστη Παραδοσιοκράτη» (1953), ο Evola ορίζει τη Συντηρητική Επανάσταση ως «την επιστροφή στο σημείο εκκίνησης», «στην πηγή». Φυσικά, προκειμένου να εξασφαλίσει αυτό το μεγάλο ιστορικό πραξικόπημα, πρέπει κανείς να βασιστεί στα διαθέσιμα μέσα του ίδιου του Σύγχρονου κόσμου. Αυτή η αντίληψη γέννησε το συντομότερο τύπο του Φασισμού  “René Guénon Plus Tank Divisions” η οποία μπορεί να βρεθεί στο “The Morning of the Magicians” που γράφτηκε από τους Louis Pauwels και Jacques Bergier το 1960. Πράγματι, πίσω στο 1921 ο Thomas Mann θεώρησε τη Συντηρητική Επανάσταση στο έργο του «Ρωσική Ανθολογία» ως πολιτική προβολή του Νιτσεϊσμού κατανοητή ως μια σύνθεση του «συντηρητισμού» και «επανάστασης», «ελευθερίας» και «δεσμών», «πίστης» και «Διαφωτισμού», «Θεού» και «του κόσμου» και τη σύγκρινε με τη Ρωσική μεσσιανική ιδέα ως δύο εντελώς διαφορετικά φαινόμενα ενωμένα παρ’ όλα αυτά από την κοινή τους «θρησκευτική φύσης θρησκευτική με μια νέα ζωτική αίσθηση που έχει ένα λαμπρό μέλλον».

Ως εκ τούτου, το δεύτερο χαρακτηριστικό της Black Metal και της Συντηρητικής Επανάστασης περιλαμβάνει το γεγονός ότι και οι δύο κινήσεις είναι όχι μόνο αντι- αλλά και μετα-φαινόμενα που απορρίπτουν τις στενές πολιτικές ταυτότητες για χάρη υψηλότερων στόχων. Η Συντηρητική επανάσταση πάντα τοποθετείται ως μεταπολιτικό κίνημα και, μιλώντας με όρους του Ernst Jünger, ως «η απόλυτη επανάσταση» που καταστρέφει την παράδοση ως μορφή αλλά έτσι αντιλαμβάνεται την αίσθηση της παράδοσης. Αυτή είναι η λεγόμενη "μεταϊστορική" και "δυναμική" προσέγγιση για την Παράδοση γραμμένο με κεφαλαίο "Π", το οποίο εισήχθη από τον Julius Evola ως ικανότητα να θυσιάζει τις μορφές στο όνομα των αρχών.

Επιπλέον, μια άλλη ομοιότητα μεταξύ του Black Metal και της Συντηρητικής Επανάστασης είναι ότι και οι δύο ιδεατοί τύποι αυτών απεικονίζονται ως ένα ειδικό αναγνωρίσιμο "στυλ" που είναι σε τελική ανάλυση ένα αισθητικό φαινόμενο. Ο συγχωνευτής της αισθητικής και των πολιτικών στοιχεία στο συντηρητικό-επαναστατικό κίνημα, το οποίο σημειώθηκε με δυσαρέσκεια από αριστεριστές οι οποίοι πάντα φοβόντουσαν τον "παραλογισμό", ο Walter Benjamin, ειδικότερα, αναμφίβολα το πραγματοποίησε αυτό πέρα ​​από διακοσμητικούς σκοπούς στο μυαλό του. Ήταν η αισθητική που έμελλε να είναι το μαγικό κλειδί που χρησιμοποιήθηκε για την «εκμάγευση» του κόσμου και την επανένταξη των αυτόνομων και αποσυνδεδεμένων τομέων της πολιτικής, της επιστήμης, της θρησκείας, της ηθικής, και πάλι, της αισθητικής, οι οποίοι αντικατέστησαν το ιεραρχικό μεσαιωνικό σύμπαν που υπάγονταν σε κάποια υπερβατική αρχή.

Ωστόσο, οι συντηρητικοί επαναστάτες ως επί το πλείστον μίλησε όχι περί Θεού αλλά περί θεών στον πληθυντικό· η γενικώς αναγνωρισμένη αλληγορία που σηματοδοτεί την εκ νέου μυθοποίηση του κόσμου είναι «η επιστροφή των θεών» ή «η επιστροφή του ιερού», η οποία ήταν ιδιαίτερα αναμενόμενη από τον Nietzsche, Heideger και Jünger. "Απλά" περιμένοντας για την εκ νέου αποϊεροποίηση του κόσμου, ωστόσο, δεν αποτελεί κανόνα και αντιστοιχεί μόνο στην τρέχουσα φάση της μεταφυσικής επανεκτίμηση όλων των αξιών.

Αυτή η φάση προηγήθηκε από την ενεργή-μηδενιστική περίοδο της τιτάνιας κυριαρχίας, της βασιλείας του Προμηθέα, που συμβολίζει τις στοιχειώδεις δυνάμεις της τεχνολογίας. Σύμφωνα με την παρατήρηση του Ernst Jünger  στο δοκίμιο του «Περί Πόνου» (“On Pain”) (1934), ζούμε στην εποχή όπου οι νέες εντολές έχουν μετακινηθεί πολύ μπροστά αλλά οι νέες αξίες δεν έχουν γίνει ορατές ακόμη:

«Καταλήγουμε στο συμπέρασμα, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε σε μια τελευταία και μάλιστα πολύ αξιόλογη φάση του νιχιλισμού, χαρακτηριζόμενη από την ευρεία επέκταση των νέων κοινωνικών εντολών με αντίστοιχες αξίες που έχουμε ακόμη να δούμε»

Αυτό σημαίνει ότι ο Übermensch "als Sieger über Gott und das Nichts, ο Υπεράνθρωπος ως νικητής έναντι του Θεού (η ερειπωμένη παλαιά τάξη) και το Τίποτα που αντικατέστησε τον τελευταίο, εισέρχεται στην τελική φάση της μάχης με το ίδιο το Τίποτα. Σε αυτό το στάδιο, τόσο ο Jünger όσο και ο Evola ανέπτυξαν τις έννοιες της α-πολιτείας, του Δεξιού Αναρχισμού και του διαφοροποιημένου ανθρώπου που απορρίπτει τον Σύγχρονο κόσμο όχι από νιχιλισμό αλλά επειδή δεν ανταποκρίνεται στο ιδανικό του νέου ιερού σκοπού. Φυσικά, αυτό το στάδιο είναι προσωρινό: ο δεξιός Αναρχικός του Evola και ο Αναρχικός του Jünger είναι πάντα έτοιμοι να αδράξουν την ευκαιρία για να οικοδομήσουν μια νέα Αυτοκρατορία.

Οι δομικές ομοιότητες μεταξύ της Black Metal και της Συντηρητικής Επανάστασης είναι επίσης προφανείς. Ο Armin Mohler, ο οποίος δημοσίευσε μια μονογραφία «Η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία: 1918-1932 (1950)», η οποία ξεκίνησε την παράδοση της ακαδημαϊκής έρευνας του συντηρητικού-επαναστατικού κινήματος, ξεχώρισε πέντε κύριες κατευθύνσεις μέσα στο τελευταίο, τρεις εκ των οποίων έγιναν υποδειγματικές: Νέοι Συντηρητικοί (Moeller van den Bruck, Edgar Jung, Oswald Spengler), Εθνικοί Επαναστάτες (Ernst Jünger, Ernst Niekisch, Hans Freyer), και το völkisch κίνημα που είχε το μεγαλύτερο αντίκτυπο στον Εθνικοσοσιαλισμό (το περίφημο δόγμα του "Blood and Soil"). Κατά συνέπεια, οι Νέοι Συντηρητικοί ανάπτυξαν  κυρίως τα οργανικά ιμπεριαλιστικά μοντέλα· οι Εθνικοί Επαναστάτες ήταν σε πολύ καλές σχέσεις με τις καταστροφικές δυνάμεις του βιομηχανικού πολιτισμού και η völkisch μοιάζει με το σύγχρονο Pagan Front. Στη βαθιά εξέταση του των συντηρητικών-επαναστατικών αναθυμήσεων στο κίνημα του Black Metal, ο Alex Kurtagic κυρίως έδωσε έμφαση στις völkisch ιδέες, η οποία είναι δικαιολογημένη.

Ταυτόχρονα, θα ήθελα να πω ότι το πιο αντιπροσωπευτικό της Συντηρητικής Επανάστασης δεν ήταν η völkisch αλλά μάλλον το εθνικό-επαναστατικό κίνημα. τα μέλη του, ο Ernst Jünger, ιδίως,  ασχολήθηκε κυρίως με το μεταφυσικό συναίσθημα της Συντηρητικής Επανάστασης, που είναι η ενότητα της ελευθερίας και της αναγκαιότητας υπό την έννοια του Γερμανικού εθελοντισμού, με τον πιο λεπτομερή και ακριβή τρόπο. Αυτή η μεταφυσική άποψη αντιστοιχεί με την Γνωστική Αντι-Κοσμική νέα τάση στο κίνημα του Black Metal, η οποία είναι επίσης γνωστή για τον αυστηρό δυϊσμό μεταξύ κάποιας θεϊκής θέλησης και οτιδήποτε άλλο («Θάνατος εναντίον Θανάτου») και δεν επιδιώκει το ιερό μέσα στα όρια αυτού του κόσμου. Μια πολύ γνωστή περιγραφή της Εθνικοσοσιαλιστικής μεταφυσικής από τον Hendrik Möbus της Γερμανικής NSBM μπάντας “Absurd” ("η πιο τέλεια σύνθεση της Εωσφορικής θελήσεως για δύναμη και νεοπαγανιστικών αρχών και συμβολισμών") θα μπορούσε επίσης να είναι συναφής εν προκειμένω, παρόλο που ο ίδιος είναι πιο στενά συνδεδεμένος με το Pagan Front. Παρεμπιπτόντως, η συνομιλία του με την «Velesova Sloboda» είναι η πιο ενδιαφέρουσα και επαγγελματική συζήτηση των κλασικών συντηρητικών-επαναστατικών θεμάτων από οποιοδήποτε Black Metal μουσικό έχω διαβάσει ποτέ. Εν κατακλείδι, θα ήθελα να παραθέσω τα λόγια του Erik Danielsson των Watain για την επαναστατική ουσία της αληθινής τέχνης και της ανάγκης «να γίνεται όλο και βαθύτερη» ενώ διερευνά τους ορίζοντες του είδους:

"Αν θέλεις να κάνεις κάτι πρωτοποριακό σε κάτι τόσο μοχθηρό όπως το Black Metal-αν θέλεις να έρθεις σε επαφή με τις σκοτεινές ενέργειες που υπάρχουν πέρα ​​από αυτόν τον κόσμο, δεν μπορείς να έχεις ένα απλό ενδιαφέρον για το Black Metal. Ένα πάθος για ένα είδος μουσικής δεν είναι αρκετό για να αλλάξει την πορεία της μουσικής ιστορίας ή την ιστορία του κόσμου. Για μένα, δεν είναι παράξενο που δεν υπάρχουν περισσότερες μπάντες σαν εμάς επειδή τα άτομα αυτού του είδους σπανίζουν. Αν έχεις μια ακραία πηγή ενέργειας που ρέει μέσα σου ή καταλήγεις στη φυλακή ή κάνεις αυτό που κάνουμε εμείς".

Muammar Gaddafi

“Τα σκυλιά μπορούν να γιορτάζουν στα πτώματα των Λιονταριών, αλλά τα σκυλιά θα παραμένουν σκυλιά και τα Λιοντάρια Λιοντάρια”

Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.

«Και να ήξερε, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Γιατί ο Παπαδόπουλος ήταν ανίσχυρος. Είχε μόνο τους στρατηγούς κι εγώ τους κατώτερους αξιωματικούς. Και τις επαναστάσεις δεν τις κάνουν μόνοι τους οι στρατηγοί από τα γραφεία, αλλά οι κατώτεροι»

«Στρατηγός Δημήτριος Α. Ιωαννίδης» του Δρ. Ανδρέα Μ. Σταθόπουλου - Εκδόσεις «Απολλώνειο Φως» τόμος Α’ και Β’

Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.

του Wolverine

Εισαγωγικό σημείωμα: Ο «εθνικός χώρος» έχει μάθει να τρέφεται και να αναπτύσσεται με μύθους και ψέμματα. Γεγονός που δεν με κάνει να απορώ φυσικά αφού τόσο οι ηγετίσκοι που τον καθοδηγούν όλα αυτά τα χρόνια όσο και οι κομματικές αυλές που τον ενισχύουν πάντα είχαν μια προτίμηση στα ψυχοφάρμακα και στις φιλοκαθεστωτικές συνήθειες made in usa καθώς και με έναν τόνο Τεκτονικής στοάς. Η στάση αυτή υπήρξε αποτέλεσμα της αστικής αντιφασιστικής ακροδεξιάς πανώλης που κυριάρχησε στις δομές του κινήματος και εξοβέλισε κάθε επαναστατική φωνή. 

Ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος είναι το αγαπημένο πρόσωπο των αντιφασιστών ακροδεξιών. Από τις συναντήσεις με τους Κεμαλικούς Στρατιωτικούς στον Έβρο - όπου γελούσαν με αυτά που πρότεινε στους Τούρκους μέχρι και τα αρνιά που σούβλιζαν οι Έλληνες στρατιώτες - μέχρι τις χειραψίες με τους εκπροσώπους των Εν Ελλάδι Σιωνιστών και από τις κολλεγιές με τον καπιταλιστή και αμφιβόλου καταγωγής Ωνάση μέχρι τις συναντήσεις και τις εκδρομές με τους σερίφηδες και σταθμάρχες της CIA η «γραμμή» υπήρξε η ίδια. 

Ένας άνθρωπος που ουδέποτε θέλησε να καθαρίσει μια και καλή το απόστημα του κοινοβουλευτισμού και αρνήθηκε με πείσμα ένα τέτοιο ενδεχόμενο παρά τις δυναμικές προτάσεις του Νικολάου Ντερτιλή και ουσιαστικά ο έμμεσος υπεύθυνος για την νεκρανάσταση του παλαιού πολιτικού κόσμου την γνωστή παρένθεση και την σημερινή κατάντια. 

Ένας άνθρωπος που γρήγορα έβαλε στην άκρη την στρατιωτική στολή και φόρεσε το φράκο της πολιτικής σκηνής, ενώ την ίδια στιγμή οι «κανταφικοί» Λοχαγοί του απορούσαν τι δουλειά είχε η Δέσποινα Παπαδοπούλου στην πρώτη και πιο κρίσιμη σύσκεψη των Στρατιωτικών. Ο άνθρωπος που πρώτα ήταν Χριστιανός και μετά Έλληνας αφού άφησε τα πολιτικά ερπετά να φύγουν στο εξωτερικό ενώ την ίδια στιγμή οι μυστικές του υπηρεσίες ενοχλούνταν σφόδρα … από τους “nazi - maoists” του ΕΣΕΣΙ στην Ιταλία και προπαγάνδιζαν υπέρ του Ισραήλ. 

Ο άνθρωπος που είχε δώσει κατευθυντήριες εντολές για την μυστική σύσκεψη της Λισσαβώνας το 1971 με ολέθριες συνέπειες για το Κυπριακό, αυτός που διατηρούσε πάντα επαφές  με το ζοφερό περιβάλλον του Καραμανλισμού και τον Μαρκεζίνη - τον γιο του οποίου «αγαπάει» η ακροδεξιά «Χρυσή Αυγή» - ενώ την ίδια στιγμή πολεμούσε με λύσσα τον Στρατηγό Γρίβα και φυσικά το κρυφό αφεντικό των Γκιζίκη, Αραπάκη, Παπανικολάου, Γαλατσάνου οι οποίοι και πρόδωσαν στην κρίσιμη στρατιωτική σύσκεψη τον Ιούλιο του 1974 τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη με τον τελευταίο όμως να διατάζει την άμεση ενίσχυση της νήσου και την επιθετική διάταξη των δυνάμεων μας στον Έβρο. 

Αυτός λοιπόν ο έξυπνος ως στρατιωτικός - αν και οι κακές γλώσσες μιλάνε για ολέθρια λάθη στις βολές Πυροβολικού στο μέτωπο της Αλβανίας με συνέπεια απώλειες στις τάξεις των ημετέρων δυνάμεων - αλλά ανίκανος να προάγει την επαναστατική πολιτική σκέψη, το πρόσωπο που έπαιξε καίριο ρόλο (…) στην εξέλιξη των Μιχαλολιάκου και Βορίδη με τις γνωστές συνέπειες για τον Ελλαδικό Εθνικισμό, ο άνθρωπος που έχτισε την ΕΠΕΝ ως ένα προσωποπαγές κίνημα - η οποία συμμετείχε στην ομάδα φίλων του Ισραήλ - με μοναδικό αίτημα την αποφυλάκιση του και απέφυγε να προβάλλει μια άλλη πρόταση απέναντι στο καθεστώς, όταν ήρθε η ώρα να τον πάρει ο Χάρος στο Σωκρατικό τέλος δεν είχε να πληρώσει τον τάφο στο νεκροταφείο την στιγμή που χιλιάδες οπαδοί του είχαν μόνο να κλάψουν …

«Οι δικτάτορες αξιωματικοί έχοντας κατά βάθος μια γενική ιδέα περί πατριωτισμού εμποτισμένη με αρκετό αντικομμουνισμό έπεσαν στην παγίδα του συστήματος. Καταλύοντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία οι δικτάτορες δεν έκαναν επανάσταση όπως διαφήμιζαν -αυτοδιαψευδόμενοι συνεχώς- αλλά βοηθούσαν στην αναπαλαίωση του σάπιου κομματισμού, που ήθελε κάτι παραπάνω για να ανατραπεί και να εισέλθει οριστικά στο παρελθόν» 

Χρυσή Αυγή (26.4.1996).

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εκφράζει πλήρως το εκκωφαντικό κενό της αστικής εθνικοφροσύνης που συνουσιάστηκε με τον Αμερικανικό παράγοντα και φίλησε τα βρώμικα ράσα του παπαδαριού περπατώντας στα δίχρωμα πλακάκια του Τεκτονισμού. 

Είναι το πρόσωπο εκείνο που συμβολίζει την αφηρημένη έννοια του «Λαϊκού Εθνικισμού» που παράγει σήμερα Κασιδιάρηδες και Μιχαλολιάκους, Πλεύρηδες και Μπούκουρες. Το σύνολο των «αξιών» της σάπιας αντιφαστικής ακροδεξιάς που δεν αμφισβητεί τον Αμερικανισμό και το Ισραήλ αλλά την ίδια στιγμή σφάζει στο γόνατο χιλιάδες κομμουνιστές σε μια δόση φαντασιακού πλουραλισμού. 

Είναι εκείνο το πρόσωπο που εμπνέει την αισθητική του ακροδεξιού αντιφασίστα ψηφοφόρου και τον κάθε νέοχρυσαυγίτη που ντύθηκε για την παρέλαση στην Αμφιάλη με τις παραλλαγές πόλης του αμερικανικού στρατού, για να πάει στην εργολαβία του Σαμαρά μπροστά σε μπάτσους που γελούσαν και σήμερα φανφαρονίζει πίσω από έδρανα και κομματικές απολαβές ξεχνώντας ακόνη και το αίμα των 2 παιδιών στο Νέο Ηράκλειο. Τα οποία έπεσαν για μια αξιοθρήνητη ηγεσία που έσπευσε να δηλώσει πίστη στην αντιτρομοκρατική και στην αστική δικαιοσύνη!

Τα παραπάνω τα γράφω ως μια απάντηση στο άρθρο της 17^ης Νοεμβρίου του 2014 το οποίο έχει γράψει ο νο2 της «Χρυσής Αυγής» Ηλίας Κασιδιάρης - διαβάστε το εδώ - το οποίο βρίθει ειρωνειών και ιστορικών ανακριβειών, παραπληροφόρησης και εσκεμμένης (;) αρνητικής κριτικής προς το πρόσωπο του Ταξίαρχου Ιωαννίδη.  Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για το εν λόγω άρθρο που αποτελεί πρόκληση για κάθε Εθνικοσοσιαλιστή και Αντιδημοκράτη ακόμη και απλό υποστηρικτή του Ιωαννίδη. Τις ανακρίβειες για τον Πρίνο … την απίστευτη ψευδολογία ότι η γυναίκα του Ιωαννίδη ήτο εβραϊκής καταγωγής … την πλήρη αποσιώπηση για το τι έλαβαν μετά το 1974 οι αρχηγοί των Όπλων για την προδοσία … τις ειρωνείες προς τον Αξιωματικό με τις περισσότερες διακρίσεις στα πεδία των μαχών και όχι στις κάλπες … τις ψευδείς πληροφορίες σχετικά με τους διευκολύνσεις στους Σιωνιστές και την άτοπη γεωπολιτική ανάλυση … τι να πρωτοσχολιάσει κανείς πραγματικά!

Λίγα λόγια για τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη

Μετά τον Στρατηγό Κόρκα (6 Χρυσά Αριστεία Ανδρείας) ο πιο παρασημοφορημένος Έλληνας Αξιωματικός  (5 Χρυσά Αριστεία Ανδρείας) αλλά και ο πιο συκοφαντημένος από το καθεστώς και τα τσιράκια του, ακόμη και από τους αυτούς που τον πλαισίωναν ένοπλοι στον ανακριτή μετά την μεταπολίτευση. Ο μοναδικός Αξιωματικός που ενίσχυσε άμεσα την Κύπρο με τις Δυνάμεις Καταδρομών - στις οποίες υπηρέτησε ο δελφίνος της «Χρυσής Αυγής» - και αυτός που προδόθηκε στο τέλος από το επιτελείο του και φυσικά πλήρωσε με 35 χρόνια φυλακή την άρνηση του  να δεχτεί την δημοκρατική λαίλαπα. Αυτός που προσπάθησε να απομονώσει τον Μούσκο και να κηρύξει την πολυπόθητη Ένωση. 

Ένας εκ των ελαχίστων της 21^ης Απριλίου που μέσα στα λευκά κελιά της Καραμανλικής δημοκρατίας αρνήθηκε κάθε πολυτέλεια και συμβιβασμό, δεν στοιχήθηκε στις ουρές για το συσσίτιο του Αβέρωφ, και παρέμεινε λιτός και λακωνικός όπως και κατά την διάρκεια της «χούντας». 

Δεν έβγαλε την στολή που τίμησε με τραυματισμούς σε συνεχείς επιχειρήσεις και καταδρομικές ενέργειες επί σειρά ετών, δεν ανέχτηκε την πλουτοκρατική αισθητική και τις βίλες του Ωνάση, δεν αναμίχθηκε σε οικονομικά σκάνδαλα και διατήρησε ελάχιστη περιουσία αφού τον ένοιαζε μόνο η πολτοποίηση του πολιτικού κόσμου και παράλληλα η ενίσχυση της χώρας με την άμεση εξόρυξη ουρανίου και πετρελαίου γεγονός που επέφερε και την πτώση του. Ο μόνος που μπορούσε με αριστοτεχνικό τρόπο να ανατρέψει τον Συνταγματάρχη Παπαδόπουλο την στιγμή που κοιμόταν στο Λαγονήσι και στην βίλα του Ωνάση χωρίς να υπολογίζει τις όποιες συνέπειες ...

Ο μοναδικός που διέκρινε εγκαίρως τον διαχρονικό καιροσκοπισμό και τον πολιτικαντισμό του Παπαδόπουλου και αυτός που κατηγορήθηκε για δεκάδες θανάτους αντικαθεστωτικών από την Μακρόνησο μέχρι το 1974 πλην όμως ΟΥΔΕΙΣ κατέθεσε μήνυση εναντίον του για να αποδειχτεί κάτι. Ο μαχητής της πρώτης γραμμής και σκληρός πολέμιος του Ζαχαριάδη και δραπέτης από τους αιχμαλώτους του ΔΣΕ όπου με ένα καλάμι για να έχει οξυγόνο επιβίωσε στην παγωμένη λίμνη της Καστοριάς σε συνθήκες χειμώνα! Ο απόγονος της Ηπειρωτικής Γης και της Υπερήφανης Ανυπόταχτης Αρβανιτιάς που έφτυσε κατάμουτρα τους δικαστές και τους κατήγορους, που δεν ανέχτηκε να υπογράψει καμιά δήλωση μετανοίας ή αιτήσεις αποφυλάκισης για λόγους υγείας και δεν δέχτηκε ακόμη και την εγκατάσταση κλιματιστικού σε συνθήκες καύσωνα με αποτέλεσμα τον θάνατο από θερμοπληξία μέσα στις φυλακές! 

Αυτός που σχεδόν όλοι του γύρισαν την πλάτη ακόμη και τα δεξιά του χέρια που αργότερα βρήκαν την θαλπωρή στον Λονδίνο …  και τον πρόδωσαν με ευκολία επειδή δεν ανέχτηκε τον Μούσκο και τον Καραμανλή και τήρησε μια έντιμη Αντιδημοκρατική στάση ζωής. Ένας άνθρωπος που είπε πολλά μέσα από την σιωπή του σε όλους αυτούς τους παχύσαρκους φωνακλάδες «εθνικιστές» της πλάκας που έσπευσαν για ψηφοθηρικούς λόγους να εκμεταλλευτούν ακόμη και το νεκροκρέβατο του Νικολάου Ντερτιλή!

Μια πρώτη διαδικτυακή απάντηση είχε δοθεί προ καιρού εδώ γεγονός που προκάλεσε οχετό ύβρεων και απειλών προς την σ.ο. του «Μαύρου Κρίνου». Μια δεύτερη και καίρια απάντηση απέναντι στην ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ του Κασιδιάρη είναι το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε το Μάιο του 2012 στο ιστολόγιο diaforos.blogspot.gr με αρχική πηγή το «Απολλώνειο Φως» το οποίο όμως για άγνωστο λόγο διεγράφη …

Η ΠΕΤΡΕΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Από τον Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλο Καθηγητή Παν/μίου - Ιατρό

Ο αρθρογράφος πιστεύει ακραδάντως ότι η κυριοτέρα αιτία για την έξωθεν μεθόδευσιν της ανατροπής δια προδοσίας του Καθεστώτος Δ. Ιωαννίδη, ήτο η πρωτοφανής για την χώρα πετρελαϊκή πολιτική του που θα έκανε την Ελλάδα πετρελαιοπαραγωγό και άρα οικονομικά ανεξάρτητη και ως εκ τούτου μη χειραγωγίσιμη από ξένους Επικυριάρχους και Εξουσιαστές Καπιταλιστές, κυρίως Αμερικανοσιωνιστές. Η ανάπτυξη Βαρειάς Βιομηχανίας ήτο μέσα στα παρεπόμενα σχέδια του Δ. Ιωαννίδη. Είναι μεγάλης σημασίας το γεγονός ότι προ του Ιωαννίδη, (συμπεριλαμβανομένου και του Καθεστώτος Γ. Παπαδοπούλου), και μετά τον Ιωαννίδη, ουδείς ετόλμησε να εγείρει θέμα ουσιαστικής και εμπράκτου ενάρξεως της εξορύξεως και εκμεταλλεύσεως σεσημασμένων πετρελαϊκών και άλλων πλουτοπαραγωγικών κοιτασμάτων (φυσικό αέριο) στο ηπειρωτικό υπέδαφος και στον υποθαλλάσιο χώρο της Ελλάδος, παρά το ό,τι ήτο γνωστός ο γεωλογικός μας πλούτος εδώ και πολλά χρόνια, αφού οι πρώτες μελέτες έγιναν από Γερμανούς επιστήμονες στην Κατοχή.

Υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίων και φυσικού αερίου ηπειρωτικώς και υποθαλασσίως και στο Αιγαίο και στο Ιόνιο και όσοι σήμερα «ειδικοί» προσπαθούν δημοσίως να υποβαθμίσουν την ποσότητα, την ποιότητα και την δυνατότητα εξορύξεως και εκμεταλλεύσεως από εμάς, είναι είτε ανημέρωτοι, είτε εντεταλμένοι από ξένα συμφέροντα, αντίθετα προς το εθνικό μας συμφέρον, για να αποπροσανατολίσουν, να απομυθοποιήσουν και να απογοητεύσουν, ούτως ώστε να δυσχερανθεί και να ματαιωθεί το εθνοφελές έργο εξορύξεως και εκμεταλλεύσεως. Διότι τα Καρτέλ που εκμεταλλεύονται από μακρού τα ήδη γνωστά κοιτάσματα, δεν επιθυμούν, αφ΄ ενός νέους ανταγωνιστές (που θα ρίξουν τις τιμές και τα κέρδη τους, αφού θα υπάρχει περισσότερη προσφορά στη ζήτηση) και αφ΄ ετέρου δεν επιθυμούν να είναι το οικονομικό και πολιτικό «προτεκτοράτο» Ελλάς ανεξάρτητο οικονομικώς δια γεωπολιτικούς, γεωστρατηγικούς και γεωοικονομικούς λόγους εκμεταλλεύσεως, χειραγωγήσεως και εξαρτήσεώς του.

Εάν δεν μπορέσουν να κάνουν άλλως και ένα ανεξάρτητο Εθνικό Καθεστώς προχωρεί χωρίς να τους λογαριάσει, ως το του Δ. Ιωαννίδη, τότε συμβιβάζονται και προσπαθούν να μπουν στο έργο και στη μοιρασιά, αρπάζοντας την μερίδα του λέοντος, ως επρότειναν στον Ιωαννίδη το 1974 και αυτός ηρνήθη (του επρότειναν το 80% αυτοί και το 20% η Ελλάς). Εάν αρνηθεί, τον ανατρέπουν δια συνωμοσίας και προδοσίας ως και επραγματοποιήθη.  Οι διάδοχοί του παλαιοφαυλοπολιτικάντηδες έκαναν βεβαίως ό,τι τους εδιέταξαν τα ξένα αφεντικά τους. Τονίζεται ότι μέχρι σήμερα (Μάϊος 2011) οι πολιτικάντηδες κατ΄ εντολήν των ξένων πατρώνων τους, δεν έχουν προχωρήσει εις το αυτονόητον: την θεσμοθέτησιν Φορέως δια σεισμικές έρευνες εντοπισμού, γεωτρήσεις και εξορύξεις κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Ως προς τα άλλα ορυκτά κοιτάσματα, την ΛΑΡΚΟ, την βγάζουν σήμερα στο σφυρί δια να πωληθεί εις ξένα κεφάλαια. Ανηγγέλθη ίδρυσις Φορέως, αλλά θεσμοθέτησις αυτού ούτε θα γίνει, ούτε θα λειτουργήσει ακόμη και εάν τυπικά γίνει. Ο χρόνος θα το δείξει.

Τα μεγάλα ενεργειακά Καρτέλ εκμεταλλεύσεως και εμπορίας υδρογονανθράκων (οι περίφημες «Επτά Αδελφές» ΑRAMCO, Τεξανικά Πετρέλαια κλπ.) έχει τρανώς αποδειχθεί ότι δεν περιορίζονται μόνο σε εκμετάλλευση γεωλογικού πλούτου αλλά χρησιμοποιούν την τεράστια οικονομική τους δύναμη από τα κέρδη, αφ΄ ενός για επέκταση της αυτοκρατορίας τους με εξαγορά πολλών άλλων, ποικίλης φύσεως, οικονομικών μονάδων ανά τον Κόσμο και αφ΄ ετέρου για να παίζουν ενεργό και καταλυτικό ρόλο στα παγκόσμια πράγματα διακυβερνήσεως του πλανήτη μέσω ολιγαρχικών συνασπισμών συμφερόντων (Goldman Sachs, Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, Τριμερή κ.τλ.) πανισχύρων Εξουσιαστών και Επικυριάρχων Ιμπεριαλιστών, που ελέγχουν από το παρασκήνιο πολιτικούς, κυβερνήσεις, Τύπο και αργυρώνητους δημοσιογράφους, τράπεζες, επιχειρήσεις, παγκόσμιους οργανισμούς, παγκόσμιο εμπόριο, βιομηχανίες οπλικών συστημάτων, ηλεκτρονική τενχολογία, βιοτεχνολογία, «στρατευμένη αργυρώνητη διανόηση» (ιστορικούς, συγγραφείς, ακαδημαϊκούς) κ.τ.λ.

Το 8μήνου διαρκείας Καθεστώς Δ. Ιωαννίδη, δια του Πρωθυπουργού Αδαμαντίου Ανδρουτσοπούλου, ενός πραγματικού «Αδάμαντος» επικρινομένου μόνο υπό ανοήτων ή κακοβούλων, εξουδετέρωσε τις δυσμενείς οικονομικές επιπτώσεις της διεθνούς συγκυρίας λόγω της παγκοσμίου οικονομικής, νομισματικής και ενεργειακής κρίσεως του 1972-73. Εμείωσε τον πληθωρισμό από 23% εις 8%. Παρά την παγκόσμιο ενεργειακή κρίση, ηύξησε την βενζίνη μόνο ολίγες δραχμές. ΄Εθεσε σε εφαρμογή πρόγραμμα εξοπλισμών ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολλαρίων που οι καρποί του εθωράκισαν την Ελλάδα μέχρι σήμερα. Την 23η Ιουλίου 1974 άφησε πλεόνασμα 10 δισεκατομμυρίων δραχμών εις τον εξ 99 δισεκατομμυρίων εκτελούμενον προϋπολογισμόν του έτους 1974 ως και πλεονάσματα εις όλες τις δραστηριότητες του δημοσίου τομέως. Επί Καθεστώτος Γ. Παπαδοπούλου-Σ. Μαρκεζίνη, με αφορμή ως προελέχθη άστοχες φιλοτουρκικές δηλώσεις του τελευταίου, η Τουρκία εδημοσίευσε στον Τύπο της, τον Νοέμβριο 1973 (το επανέλαβε και τον Ιούνιο 1974), Χάρτην του Αιγαίου διχοτομημένου ως και του Διατάγματος εκχωρήσεως δικαιώματος ερευνών εις τον Τουρκικόν Κρατικόν Οργανισμόν Πετρελαίων επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδος. Όταν ήλθε το νέο Ελληνικό Καθεστώς Ιωαννίδη την 25/11/1973, η Τουρκία ανέμενε τις αντιδράσεις και προθέσεις του δια τις ανωτέρω πράξεις της.

Το νέο Ελληνικό Καθεστώς εμεθόδευσε την αντίδρασή του, εστιάσαν εις τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, ως διαθέτον υγιά και ισχυρά Ελληνική Οικονομία, ενώ αντιθέτως η Τουρκία αντιμετώπιζε σοβαράν οικονομικήν κρίσιν με οξύτατο στεγαστικό πρόβλημα (υπενθυμίζονται οι δύο πτωχεύσεις της Τουρκίας μετά το 1978 με προσφυγή στο ΔΝΤ). Εν μέσω αυτής της καταστάσεως, εις τας δύο όχθας του Αιγαίου, ελληνική και τουρκικήν, ανεφύη το νέο σημαντικώτατο ζήτημα: τα πετρέλαια του Αιγαίου. Προ του 1967 γεωλογικές έρευνες και γεωφυσικές μελέτες εις το ελληνικόν έδαφος από δημόσιους ή αλλοδαπούς φορείς, δεν απέβησαν ικανοποιητικές, κατά την γνώμη του συγγραφέως σκοπίμως, γενόμενες μόνον δια τυπικούς λόγους.

Οι ξένοι Επικυρίαρχοι «προστάτες» μας, δεν άφηναν να προχωρήσωμε.  Οι ίδιοι εμπόδισαν την ανάπτυξη Βαρειάς Βιομηχανίας στην Ελλάδα δια τους αυτούς λόγους: να μην ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικώς, να γίνει αυτοδύναμη και να μειωθούν οι εισαγωγές ξένων προϊόντων της Βαρειάς Βιομηχανίας. Μετά όμως το 1967 η Ελληνική Κυβέρνησις ετράπη προς αναζήτηση πετρελαϊκών κοιτασμάτων εις υποθαλασσίους περιοχάς. Προς τούτο και μάλιστα δια σεισμικάς ερεύνας εντός του Θερμαϊκού Κόλπου, η πρώτη σύμβασις μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και της Εταιρείας ΤΕΧΑCO υπεγράφη τον Μάϊο 1968. Αλλά η αμερικανική εταιρεία «μυστηριωδώς» δεν ηθέλησε να προχωρήσει. Αμέσως μετά εξεδηλώθη διεθνές ενδιαφέρον από ξένες εταιρείες ερευνών και εξορύξεων που έκαναν πολλές προτάσεις, ούτως ώστε μέχρι του τέλους Δεκεμβρίου 1973 επί Καθεστώτος Ιωαννίδη, να έχουν υπογραφεί πλέον άλλες 18 συμβάσεις πέραν της του 1968.

Εκ του συνόλου των ως άνω 19, οι τρεις πρώτες γεωτρήσεις της Εταιρείας OCEANIC στο Θρακικό Πέλαγος απέδειξαν την ύπαρξιν πετρελαίου.  Η OCEANIC την 18η Δεκεμβρίου 1973 επεχείρησε την έναρξη της τετάρτης βαθείας θαλασσίας γεωτρήσεως εις βάθος 3.170 μέτρων, υπό την ονομασίαν «ΠΡΙΝΟΣ-1» εις την θαλλασίαν περιοχήν της Θάσου. Η γεώτρησις αυτή τον Φεβρουάριον 1974 κατέληξεν εις ανακάλυψιν μεγάλων πετρελαιοφόρων οριζόντων που διεπιστώθη δια δοκιμής παραγωγής ως καλής ποιότητος πετρελαίου, 27,8 ΑΓΠ. Δια την χαρτογράφησιν της εκτάσεως του κοιτάσματος, η OCEANIC έκανε μεταξύ Μαρτίου-Απριλίου 1974, πέμπτην γεώτρησιν την «ΠΡΙΝΟΣ-2», 1 χλμ. βορειότερον της «ΠΡΙΝΟΣ-1» και συνήντησε το πετρελαιοφόρον πεδίον εις βάθος 8.500 ποδών. Τα ανακτήσιμα αποθέματα του κοιτάσματος υπελογίσθησαν εις 200.000.000 βαρέλια υδρογονανθράκων, υγρών και αερίων, με έναρξιν παραγωγής στα μέσα του 1975 με ποσότητα 50.000 βαρελίων ημερησίως. Η επιτυχία αυτή εδημιούργησε μεγάλη αισιοδοξία υπάρξεως αλλαχού και άλλων κοιτασμάτων, υγρών και αερίων υδρογονανθράκων με λίαν ευεργετικά αποτελέσματα εις την οικονομία της Χώρας.Η επίσημος αναγγελία εις τον ελληνικόν και ξένον Τύπον της ανακαλύψεως των κοιτασμάτων έγινε υπό του Α. Ανδρουτσοπούλου την 14η Φεβρουαρίου 1974 και εδηλώθη η επέκτασις των ερευνών και δια άλλα κοιτάσματα. Ο Υπουργός Βιομηχανίας Κυπραίος ανήγγειλεν επίσης επισήμως ότι 50.000 βαρέλια θα εξήγοντο ημερησίως επί μίαν τουλάχιστον 20ετίαν, μέχρι το 1994 μόνον από το κοίτασμα «ΠΡΙΝΟΣ», αρκετή δια να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες της Χώρας κατά το 1/3.

Φυσικά πέραν του ΠΡΙΝΟΥ, η ανακάλυψις και εκμετάλλευσις και άλλων κοιτασμάτων, υγρών και αερίων, που σήμερα το 2011 υφίστανται ισχυρότατες ενδείξεις ότι υπάρχουν, θα εξησφάλιζε όχι μόνον το 100% των ενεργειακών αναγκών της Ελλάδος, εις βάθος χρόνου, αλλά θα υπήρχε εις το μέλλον και η δυνατότης εξαγωγών, οπότε η προσφορά θα έριχνε τις διεθνείς τιμές, γεγονός που εξαγρίωσε τους ανθρώπους των γνωστών ενεργειακών Καρτέλ τον Χειμώνα του 1973-1974 που ήσαν από μακρού καλώς ενημέροι για το μέγεθος και την ποιότητα του ορυκτού πλούτου της Ελλάδος. Φημολογείται ότι οι εξεγέρσεις κατ΄ αυτάς (2011) εις τις πετρελαιοπαραγωγές Αραβικές χώρες, πατρονάρονται από την Ρωσία για να υπάρξει έλλειψις προσφοράς παγκοσμίως και να αυξηθεί η ζήτησις υδρογονανθράκων, με αποτέλεσμα να ανεβούν οι τιμές της ρωσικής εξαγωγικής παραγωγής, που έχουν μειωθεί. Ο Υπουργός Βιομηχανίας ανήγγειλεν ωσαύτως το 1974 την ύπαρξιν εις την θαλασσίαν περιοχή νοτίως της Καβάλας, ετέρου κοιτάσματος φυσικού αερίου με δυνατότητα παραγωγής ημερησίως περίπου 40.000.000 κυβικών ποδών.

Επικεφαλής της OCEANIC ήταν ο Πρόεδρος Greenberg, o Αντιπρόεδρος Ettinger και ο υπεύθυνος γεωτρήσεων Brandley. Αυτοί ενδιαφέροντο δια επέκτασιν γεωτρήσεων εντός του Θερμαϊκού Κόλπου εις το μέσον των εκβολών του Νέστου και δυτικώς της Καβάλας, επιδιώκοντες την ανάθεσιν εις αυτούς των περιοχών αυτών, πλην της αρχικής της Θάσου. Γενικώς το Βόρειον Αιγαίον Πέλαγος είχεν μεγάλο ενδιαφέρον δια τις άλλες ξένες εταιρείες ερευνών και εξορύξεων που ήθελαν να ανταγωνιστούν την OCEANIC και να συμβληθούν αυτές με το Ελληνικό Δημόσιο, απαιτούσας φυσικά σημαντικό μερίδιο από τα κέρδη. Γι΄ αυτό και ο Υπουργός Βιομηχανίας Κ. Κυπραίος εισηγήθη εις τον Πρωθυπουργόν Α. Ανδρουτσόπουλον την ανάληψιν των γεωτρήσεων στον Νέστο αποκλειστικά υπό του Ελληνικού Δημοσίου με δαπάνη 8.000.000 δολλαρίων, βαρύνουσα μεν τον προϋπολογισμόν, αλλά με μεγάλα οικονομικά οφέλη, εφ΄ όσον δεν θα υπήρχαν ούτω ξένες εταιρείες για να διαμοιρασθούν τα κέρδη, οι οποίες ήσαν Αμερικανικές, Καναδικές και Γαλλικές.  Ο Δ. Ιωαννίδης μου είπεν ότι επιδίωξίς του ήτο μετά την προσωρινή αρχική συμβατική συνεργασία με τις ξένες εταιρείες, αυτό σύντομα να τερματισθεί και να γίνουν οι έρευνες εντοπισμού, οι γεωτρήσεις, οι εξορύξεις των κοιτασμάτων, αποκλειστικά με εθνικούς πόρους, ούτως ώστε η Ελλάς να μην διαμοιράζει τα κέρδη με ξένους. Το Ελληνικόν Δημόσιον είχε δικαιώματα ερεύνης και εκμεταλλεύσεως κοιτασμάτων υγρών και αερίων υδρογονανθράκων δια μεν το ηπειρωτικόν υπέδαφος δια του Νόμου 3948/1959, δια δε την ελληνικήν υφαλοκρηπίδαν δια του Ν.Δ. 142/1969.

Τα δικαιώματα ηδύναντο να εκχωρηθούν εις τρίτους, ήτοι ιδιωτικές εταιρείες, αποκλειομένων όμως ξένων κυβερνήσεων. Με το προδοτικό Μνημόνιο διακρατικής πλέον εξαρτήσεως της Χώρας μας του Μαΐου 2010, είναι σίγουρο ότι ο αποκλεισμός των τελευταίων από την αρπαγή του ορυκτού πλούτου μας, ως είσπραξις τοκογλυφικών εγγυήσεων, έχει τερματισθεί. Ο πλούτος της Ελλάδος έχει εκχωρηθεί δια εκποιήσεως (ξεπουλήματος) έναντι του ως άνω διακρατικού χρέους δανειοδοτήσεως. Η εκχώρησις αφορά παραχώρησιν εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και η εκποίηση αναγκαστική πώληση. Η εταιρεία OCEANIC ήτο απολύτως πεπεισμένη δια την ύπαρξιν εκτεταμένων κοιτασμάτων πετρελαίου. Ο Πρόεδρος ενεχείρισεν εις τον Α. Ανδρουτσόπουλον λεπτομερήν χάρτην των πετρελαιοφόρων περιοχών. Ούτος εδέχθη κατόπιν πιέσεως του Α. Ανδρουτσοπούλου να αρχίσει η εξόρυξις εντός του 1974, έστω και σε μικρές ποσότητες, είχε δε γράψει και άρθρο στο παγκοσμίου κυκλοφορίας και κύρους περιοδικό «ΟIL AND GASS ZOURNAL» που εκδίδεται στο Ντένβερ του Κολοράντο ότι η ημερησία παραγωγή του «ΠΡΙΝΟΣ» θα ανέρχεται σε 20.000 βαρέλια και η του κόλπου της Καβάλας σε 150.000 βαρέλια ημερησίως.

Ο Δ. Ιωαννίδης μου είπεν δια την μεγάλην συγκίνησιν που ησθάνθη, ως Ηγέτης και ΄Ελλην Πατριώτης, όταν του έφεραν μίαν φιάλη με το πρώτο ακατέργαστο πετρέλαιο που δοκιμαστικά ηντλήθη από τα κοιτάσματά μας. Επίσης μου είπεν ο Ιωαννίδης τις πιέσεις που ήρχισαν να ασκούν προσωπικώς εις αυτόν οι Αμερικανοί, να αναλάβουν την οργάνωσιν, επόπτευσιν και έλεγχον των εξορύξεων και εις αντάλλαγμα να λάβουν αυτοί το 80% των κερδών από την εκμετάλλευση και εμπορία και εμείς το 20%!  Ο Ιωαννίδης δια να τους δοκιμάσει, ως μου είπεν, τους αντέστρεψε την πρόταση: Εμείς να παίρνουμε το 80% και αυτοί το 20%. Τότε οι Αμερικανοί επεχείρησαν να τον εξαγοράσουν δια να αποδεχθεί την ιδική τους πρόταση να έχουν το 80%, προσφέροντάς του προσωπικώς ως δωροδοκία, 500 εκατομμύρια δολλάρια!

Ο Αδάμας όμως Δ. Ιωαννίδης μετά βδελυγμίας απέρριψε και την πρότασιν και την δωροδοκία των Αμερικανών! (η σύγκρισις με τους μιζαδόρους πολιτικούς της Μεταπολιτεύσεως είναι συντριπτική). Εκείνη τη στιγμή της αρνήσεώς του, η μοίρα του είχε σφραγισθεί! Οι Αμερικανοσιωνισταί απεφάσισαν την μεθόδευσιν της κυπριακής κρίσεως δια να τον ανατρέψουν. Προς τούτο «προσηγγίσθη» ο Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγός Γρηγόριος Μπονάνος, ο άνθρωπος «κλειδί» της διευκολύνσεως της προδοσίας ως εκ του σημαντικού πόστου του. Εξ άλλου την ΄Ανοιξη του 1974 οι Αρχηγοί του Ναυτικού και της Αεροπορίας Π. Αραπάκης και Α. Παπανικολάου αντίστοιχα, επήγαν εις το Εξωτερικόν για να παραλάβουν τιμητικά τα παραγγελθέντα καινουργή Φάντομς και Πυραυλακάτους μας. Τότε οι Αμερικανοί τους «προσήγγισαν» και αυτούς, ιδίως τον Αραπάκην, υπ΄ αριθμόν 2 της Προδοσίας του Ιουλίου 1974, και αφού είχαν εξασφαλίσει με το εδώ κλιμάκιο της CIA, την συμμετοχή του υπ΄ αριθμόν 1 Μπονάνου, έθεσαν τα θεμέλια της μεθοδεύσεως της κρίσεως και της προδοσίας. Επ΄ ουδενί λόγω ήθελαν η Ελλάς να γίνει πετρελαιοπαραγωγός και οικονομικά ανεξάρτητη, ούτε να ισχυροποιηθεί έναντι της Τουρκίας οικονομικώς, γεωστρατηγικώς και εξοπλιστικώς.

Επίσης ήθελαν τη διχοτόμηση της Κύπρου, όχι την μονομερή ΄Ενωσι ως επληροφορήθησαν ότι ήτο η πρόθεσις του Εθνικιστού Δ. Ιωαννίδη. Συμπερασματικώς και επιγραμματικώς οι μεθοδεύσεις και εξελίξεις αυτές, ερευνών, εξορύξεως και εκμεταλλεύσεως των κοιτασμάτων μας, εδυσαρέστησαν τα μέγιστα τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα των Καρτέλ πετρελαίου και των όπισθεν αυτών Παγκοσμίων Επικυριάρχων και εμεθόδευσαν την ανατροπή του Καθεστώτος Δ. Ιωαννίδη δια της Κυπριακής κρίσεως και της προδοσίας του Ιουλίου 1974. Εκτοτε ουδεμία απόπειρα σεισμικών ερευνών εντοπισμού, γεωτρήσεως και εξορύξεως πετρελαίων ανελήφθη υπό των εθνομειοδοτικών κυβερνήσεων της Μεταπολιτεύσεως του Κ. Καραμανλή (υπογράψαντος με τους Τούρκους την Συμφωνία της Βέρνης του 1976 δια αναστολήν ερευνών στο Αιγαίο) και του Α. Παπανδρέου (υπογράψαντος αργότερον το ίδιο εις το Νταβός το 1988, αλλά αναφωνήσαντος μεταγενεστέρως το… «mea culpa»!). Τρανή απόδειξις ότι οι πολιτικοί αυτοί ήσαν ενεργούμενα των ξένων Επικυριάρχων, είναι ότι θα μπορούσαν τουλάχιστον να αρχίσουν έρευνες στο Ιόνιο, αφού με την πρόφασιν των τουρκικών διεκδικήσεων, είχεν αποκλεισθεί το Αιγαίο προς τούτο.  Ο Υπουργός Βιομηχανίας Μ. ΄Εβερτ, ηρνήθη το 1976 πρότασιν του Πατριώτου βιομηχάνου Σωτ. Σοφιανόπουλου δια έρευνες στο Ιόνιο!  Γιατί;  Οι Τούρκοι δεν διεκδικούσαν τίποτα εκεί.

Ακόμη και σήμερα η Κυβέρνησις Γ. Παπανδρέου δεν προχωρεί σε ανακήρυξη ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης) διότι τα ξένα αφεντικά τους, ως και οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι το απαγορεύουν. Ενώ αντιθέτως η Κύπρος επροχώρησε εις καθορισμόν ΑΟΖ. Και να ήθελε ο Γ. Παπανδρέου να ασκήσει εθνική πολιτική (εάν δηλαδή δεν ήτο εντεταλμένο ενεργούμενο όπως είναι), πώς αυτός θα ηδύνατο τούτο, όταν οι Διεθνείς Σιωνισταί τοκογλύφοι δανεισταί της Ελλάδος εκβιάζοντες θα του έκοβαν αμέσως την δανειοδότηση; Και γεννάται το εύλογο ερώτημα: εάν είμεθα ανεξάρτητοι οικονομικώς, όπως επεδίωξεν ο Δ. Ιωαννίδης, θα χωρούσαν εκβιασμοί εις βάρος της Πατρίδος μας; Ας τονισθεί επίσης ότι το Καθεστώς Γ. Παπαδοπούλου (1967-1973), εδίστασε να προχωρήσει σε έμπρακτον εφαρμογήν συμβάσεων σεισμικών ερευνών εντοπισμού, εξορύξεως και εκμεταλλεύσεως, για να μην προκαλέσει τους Τούρκους, τους Αμερικανοσιωνιστές και τους διεθνείς πετρελαιάδες των Καρτέλ.  

Άλλωστε, ως θα εκτεθεί κατωτέρω, ο αιθεροβάμων Γ. Παπαδόπουλος εσκέπτετο, ακόμη και μια μελλοντική Ομοσπονδία με τους Τούρκους (συνέντευξή του σε τουρκική εφημερίδα). Μόνον ο Εθνικιστής Αγνός ΄Ελλην Πατριώτης και Γενναίος Στρατιώτης Δ. Ιωαννίδης το απετόλμησε και γι΄ αυτό και έπρεπε να πέσει! Τρανή απόδειξις και αυτή του βλακώδους και κακόβουλου ψεύδους ότι τάχα αυτός ήτο… πράκτωρ ξένων συμφερόντων εις βάρος της Ελλάδος! Το θέμα των πετρελαίων για την Ελλάδα, αφορά όχι μόνον οικονομική ανεξαρτησία και ενεργειακή επάρκεια, αλλά και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την εθνική μας άμυνα. Και αυτό είναι αυτονόητο. Η πρώτη τουρκική αντίδρασις στα ελληνικά πετρελαϊκά σχέδια, έλαβε χώραν την 9/5/1974 όταν η «Turkish Petroleum Co» απηύθηνε προειδοποιητική επιστολή παρεμβάσεως στην εταιρεία CALVIN Exploration and Development Company, στην οποία το Ελληνικόν Δημόσιον είχεν την 4/2/1974 χορηγήσει άδειαν προκαταρκτικής γεωολογικής και γεωφυσικής αναζητήσεως, δυνάμει του Ν.Δ. 142/1969 εις την περιοχήν του Βορείου Αιγαίου, Νοτίου Αιγαίου και Κορινθιακού Κόλπου.

Η ως άνω τουρκική εταιρεία εζήτησε από την Calvin να μην προβεί εις εκτέλεσιν ερεύνης διότι η Τουρκική Κυβέρνηση είχεν εις αυτήν παραχωρήσει δικαιώματα επί υφαλοκρηπίδος θεωρουμένης υπ’ αυτής ως τουρκικής. Η Τουρκική Εταιρεία ηπείλει την CALVIN με ποινικές διώξεις, φυλακίσεις και πρόστιμα. Επρόκειτο προφανέστατα δια διερευνητικής των ελληνικών αντιδράσεων τουρκικής ενεργείας, αφού κανονικά οι Τούρκοι έπρεπε να απευθύνουν την προειδοποίηση στην Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία εχορήγησε τα δικαιώματα στην CALVIN και όχι εις την τελευταίαν. Οι Τούρκοι εστάθμιζαν ούτω ελληνικήν αντίδρασιν. Διότι αρχάς Μαϊου 1974 η Ελλάς είχεν εντάξει εις την Πολεμικήν Αεροπορίαν της τα νεωτάτου τύπου 22 Φάντομς (F4E) που παρόμοια δεν διέθεταν τότε οι Τούρκοι, εξασφαλίσασα ποιοτικήν υπεροπλίαν εις τον αέρα, ως και εντάξει στο Πολεμικό Ναυτικό υπερσύγχρονες πυραυλακάτους με πυραύλους EΧΟSET και συγχρόνως εξήγγειλε παραγγελίες νέου τεράστιου εξοπλιστικού προγράμματος.

Στις 13-14/6/1974, ως και την 7/7/1974, υπεγράφησαν συμβάσεις δια την προμήθεια 60 αεροσκαφών Α-7 KΟΡΣΕΡ, 40 αεροσκαφών F-1 MIΡΑΖ, 40 αεροσκαφών Τ-2 και 12 αεροσκαφών C-130 ΗΡΑΚΛΗΣ, τα οποία παρελήφθησαν έπειτα από 1-3 χρόνια και ούτω η Πολεμική Αεροπορία απέκτησε και διετήρησε μέχρι το 1985 την υπεροχή αέρος στο Αιγαίο έναντι της Τουρκίας. Η πρόθεσις όθεν των Τούρκων και των καθοδηγούντων αυτούς, ήτο να εκσπάσει η κρίσις πριν ολοκληρώσει η Ελλάς τους ως άνω μείζονες εξοπλισμούς της, διότι όλα αυτά είχαν εξαγριώσει την τουρκική πολεμική ηγεσία κατά της πολιτικής ηγεσίας, επειδή η τελευταία είχεν αφήσει την Τουρκία πίσω σε εξοπλισμούς, σοβούσης ούτω κυβερνητικής κρίσεως. Εν τούτοις τα παραληφθέντα εις πρώτον χρόνον υπερσύγχρονα αεροσκάφη και σκάφη θαλάσσης υπέρ επήρκουν δια τη συντριβήν της Τουρκίας εις την Κύπρον και εις το Αιγαίον τον μοιραίον Ιούλιον 1974.

Η Κυβέρνησις Ιωαννίδη-Ανδρουτσοπούλου απεφάσισεν να αγνοηθεί η ως άνω προειδοποίησις της τουρκικής εταιρείας και έδωσεν οδηγίας στην CΑLVIN να συνεχίσει το εκ της συμβάσεως έργον της. Η πολιτική του Καθεστώτος Ιωαννίδη ως προς την Υφαλοκρηπίδα ερείδετο σαφώς επί της εφαρμογής της Συμβάσεως της Γενεύης, ούσα ανυποχώρητος, σοβαρά και ψύχραιμη και ουδόλως ενδοτική ως συμβαίνει σήμερα από τις κυβερνήσεις των μητραλοίων της Μεταπολιτεύσεως.Η Κυβέρνησις Ιωαννίδη-Ανδρουτσοπούλου δεν εθεώρει αδιαπραγμάτευτον την συνεκμετάλλευσιν κοιτασμάτων με γειτονική Χώρα έχουσαν επίσης υφαλοκρηπίδα, αλλά εθεώρει sine qua non την αυστηράν και δικαίαν οριοθέτησιν προηγουμένως της υφαλοκρηπίδος εκάστης Χώρας συμφώνως προς την ως άνω Διεθνήν Σύμβασιν. Άνευ σαφούς και δικαίας οριοθετήσεως, «συνεκμετάλλευσις» θα εσήμαινε εκχώρησιν εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το ίδιο συνέβη με τις εθνομειοδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου του 1959 που υπέγραψεν ο Κ. Καραμανλής και που εδιχοτόμησαν ουσιαστικά την Κύπρο (περί είδους «συνεκμεταλλεύσεως» της Κύπρου επρόκειτο), ενώ οι Τούρκοι είχαν μικράν πληθυσμιακήν συμμετοχήν και είχαν εκχωρήσει τον 19ο αιώνα εις τους ΄Αγγλους δικαιώματα επί της Κύπρου, τα οποία μάλιστα μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μετετράπησαν εις απόλυτη αγγλική κυριαρχία επί της νήσου.

Θα πρέπει να τονισθεί ότι όταν, ως άνω εξετέθη, η Κυβέρνησις Ιωαννίδη-Ανδρουτσόπουλου εσκέφθη την δια ιδίων πόρων του Ελληνικού Δημοσίου χρηματοδότησιν των επιχειρήσεων σεισμικών ερευνών, εξορύξεως και εκμεταλλεύσεως κοιτασμάτων, δια να αποφευχθεί η καταβολή υπερόγκων ποσών εις ξένες εταιρείες, είχεν σχεδιασθεί και είχε πραγματοποιηθεί επαφή με την γειτονική Ρουμανία, πετρελαιοπαραγωγό χώρα από την προ του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου εποχή (περιοχή Πλοέστι) που είχεν αρκετή πείρα για να συμβουλεύσει προς τούτο, παρέχοντας και τεχνική υποστήριξη.

Εις την πόλιν Πλοέστι της Ρουμανίας υπάρχουν μεγάλα διυλιστήρια πετρελαίου προερχομένου από σημαντικά κοιτάσματα στα Καρπάθια και Υποκαρπάθια, μεγάλες δεξαμενές, εργοστάσια εξοπλισμού πετρελαιοπηγών (όπερ ακριβώς μας ενδιέφερε), πετροχημικά συγκροτήματα κ.λπ. Δηλαδή το Καθεστώς Ιωαννίδη ήθελε δια λόγους ανεξαρτησίας να εξασφαλίσει και τη συνδρομή γειτονικής πετρελαιοπαραγωγού βαλκανικής χώρας, όπου τα γνωστά παγκόσμια Καρτέλ και Αμερικανοσιωνιστικές εταιρείες δεν είχαν επιρροή και πρόσβαση.

ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

Η πετρελαϊκή πολιτική του Καθεστώτος Ιωαννίδη, θα έκανε την Ελλάδα πετρελαιοπαραγωγό και άρα ως προελέχθη οικονομικά, πολιτικά και εθνικά ανεξάρτητη, σε βαθμό που να της επιτρέψει, ως μου είπεν ο Ιωαννίδης, να αναπτύξει και Βαρειά Βιομηχανία (Βιομηχανία Κεφαλαιουχικών αγαθών), όπερ δεν επέτρεπαν μέχρι τότε οι Επικυρίαρχοί μας Αμερικανοσιωνισταί, ΄Αγγλοι και Ευρωπαίοι στα ενεργούμενά τους ΄Ελληνες παλαιοπολιτικούς. Και φυσικά ούτε σήμερα τους το επιτρέπουν. Ο Δ. Μπάτσης, κομμουνιστής εκτελεσθείς μαζί με τον Ν. Μπελογιάννη την 30/3/1952, ήτο ο συγγραφεύς του βιβλίου «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα», που εκυκλοφόρησε το 1947 και εξηφανίσθη επί μακρόν, επανεκδοθέν μόλις το 1977. Ο Μπάτσης δεν απεδείχθη ότι είχεν άμεση σχέση με τους κατασκοπευτικούς ασυρμάτους του ΚΚΕ που ανεκαλύφθησαν στην Γλυφάδα και στην Καλλιθέα το 1951. Εξετελέσθη όμως με τους άλλους κομμουνιστές κατασκόπους Μπελογιάννη, Καλούμενο και Αργυριάδη την 30/3/1952, διότι, αφ΄ ενός αντιπροσώπευε την «Κομμουνιστική Διανόηση» που το Ελληνικό Καθεστώς ήθελε το 1952 εθνοφελώς να τσακίσει στα σπάργανά της και αφ΄ ετέρου διεκίνει λόγω σημαντικών διεθνών και εγχωρίων γνωριμιών, μεγάλα χρηματικά ποσά από το εξωτερικό, δίκην «ταμίου» του κόμματος (χρυσές λίρες Αγγλίας), προς ενίσχυσιν του εγχωρίου παρανόμου μηχανισμού του ΚΚΕ. Ήτο μεγαλοαστός, υϊός βασιλόφρονος Ναυάρχου της εποχής του Διχασμού, Νομικός και Οικονομολόγος, διδάξας και εις το Πολυτεχνείο, πλην εστρατολογήθη υπό του ΚΚΕ ως «ιδεολόγος διανοούμενος», για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του κόμματος της προδοτικής διαβρώσεως του Εθνικού Ελληνικού Κράτους, κατ΄ εντολήν της Σοβιετικής Ενώσεως την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Επομένως κάθε άλλο παρά «αθώα περιστερά» ήτο αυτός, ως διατείνονται αριστεροί συγγραφείς.

Το ως άνω σημαντικό βιβλίο του Δ. Μπάτση ήτο λίαν αποκαλυπτικό και ο συγγραφεύς του παρόντος βιβλίου που το ανέγνωσε το θεωρεί τη μοναδική του προσφορά στην Πατρίδα, που έβλαπτε τα μέγιστα, συντασσόμενος με το ΚΚΕ δια «ιδεολογικούς λόγους» (όλοι το ίδιο έλεγαν!). Περιττό να λεχθεί πόσο ηνώχλει τους Αμερικανούς η κυκλοφορία αυτού του βιβλίου το 1947, επομένως η συμβολή τους εις την απόφασιν εκτελέσεως του Δ. Μπάτση δεν αποκλείεται, μαζί με την συμβολή των εντοπίων οργάνων τους, που δεν επιθυμούσαν την ανάπτυξη Βαρειάς Βιομηχανίας που θα ανεξαρτοποιούσε την Ελλάδα από την ανάγκη εισαγωγών και άρα οικονομικήν αιμορραγίαν με πλουτισμόν μόνον των εισαγωγέων και των διαπλεκομένων. Τα όργανα αυτά εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου που ήθελε την Ελλάδα όχι παραγωγό χώρο αλλά εισαγωγέα των προϊόντων τους μόνο. «Θρίαμβον» αυτής της εθνομειοδοτικής λογικής, απετέλεσεν η ύπαρξις του Καθεστώτος της Μεταπολιτεύσεως, από Ιούλιον 1974 μέχρι σήμερα, που η παραγωγική ανάπτυξις πνέει τα λοίσθια προ πολλού, συμπεριλαμβανομένων της βιομηχανίας και της βιοτεχνικής και αγροτικής παραγωγής.

Εθνική Βαρειά Βιομηχανία σημαίνει αξιοποίηση και μεταλλουργική μετουσίωση του ορυκτού μεταλλευτικού πλούτου της Χώρας, μηχανική επεξεργασία των προϊόντων της μεταλλουργίας, κατασκευή μηχανών (των αυτοκινήτων συμπεριλαμβανομένων), και γενικώτερα μέσων παραγωγής. ΄Ιδρυση ναυπηγείων, ηλεκτροχημικών εργοστασίων και άλλων μονάδων μη προνομιακώς παραχωρημένων εις το ξένο κεφάλαιο, επιτυγχανομένης της αποδεσμεύσεως και ανεξαρτητοποιήσεως της Χώρας και του εργατικού δυναμικού της από τα δεσμά του κεφαλαίου αυτού, οδηγούσης εις την οικονομική εξυγίανση και ανόρθωση της Ελληνικής Οικονομίας.

Η Βαρειά Βιομηχανία θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει μεταλλουργία σιδήρου, αλουμινίου, μαγνησίου, χρωμίου, μαγγανίου, νικελίου ως και ανάπτυξη χημικής βιομηχανίας αζώτου, λιπασμάτων, σόδας, χαρτοπολτού, ανθρακασβεστίου, τσιμέντου. Εις την Ροδόπη υπάρχουν κοιτάσματα ερυθρού υδραργύρου σπανιωτάτου και χρησιμωτάτου δια την διαστημική τεχνολογία. Ο Δημήτριος Ιωαννίδης δια της αναπτύξεως της Εθνικής Βαρειάς Βιομηχανίας, ως επακόλουθον προς την εξόρυξιν και εκμετάλλευσιν ηπειρωτικών και υποθαλασσίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων υγρών και αερίων, εστόχευε εις την αποδέσμευσιν της οικονομίας μας από την εξάρτηση εκ των αγορών του εξωτερικού (δια εισαγωγής προϊόντων) με ευεργετικές επιπτώσεις στην Εθνική Αυτοτέλεια και Ασφάλεια σε κρίσιμες στιγμές (Πολεμικές εμπλοκές με Τουρκία ή άλλες γειτονικές χώρες). Συγχρόνως, η Χώρα θα απαλάσσετο και από την τοκογλυφική δράση εντοπίων κεφαλαίων, μέσα από μορφές τεχνητού μονοπωλίου.

Ως προελέχθη, ο Δ. Ιωαννίδης ως βάση της Βαρειάς Βιομηχανίας επρογραμμάτιζε την ενεργειακή αξιοποίηση των πετρελαϊκών και άλλων κοιτασμάτων μας, συμπεριλαμβανόντων και άλλα ορυκτά, όπως νικελίου, χρωμίου, μολύβδου, ψευδαργύρου, χαλκού, μαγγανίου, αντιμονίου, μολυβδαινίου, θειαφιού, βαρίου, χαλαζία, σμύριδος, χρυσού και αργύρου που αποδεδειγμένα υπάρχουν στον τόπο μας, αλλά η πληροφόρησις εμποδίζεται από ξένα συμφέροντα και από τους πολιτικάντηδες εντόπιους πράκτορές τους, πολλών εξ αυτών δρώντων υπό την μάσκα του «οικολόγου», ενδιαφερομένου δια πράσινον περιβάλλον και του προστάτου «αρχαιολογικών χώρων». Διότι οι ξένοι, ως κατά κόρον ελέχθη, δια να μας εκμεταλλεύονται μας θέλουν σε υποανάπτυξη με όργανα εντοπίους πολιτικούς ή εμπορικούς υπηρέτες του ξένου κεφαλαίου.

Η εκβιομηχάνιση της Χώρας, θα στηριχθεί σε γερή τεχνικοοικονομική βάση, μόνον εάν δημιουργηθεί Βαρειά Βιομηχανία ως πρωταρχικό, βασικό και θεμελιώδη όρο δια την παραγωγή, μέσω παραγωγής μηχανών, μηχανικών εργαλείων και λοιπών, δια δημιουργίας σιδηροβιομηχανίας, μεταλλουργίας και ηλεκτροχημικών βιομηχανιών. Ο Δ. Ιωαννίδης εγνώριζε την ύπαρξιν και το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού, από το 1950, ως μου είπεν. Η Βαρειά Βιομηχανία και οι περί αυτήν σημαντικές επενδύσεις ήσαν στους μακροπρόθεσμους στόχους του Καθεστώτος του, σε συνδυασμό με την προηγουμένη εξόρυξη και εκμετάλλευση κοιτασμάτων υγρών και αερίων υδρογονανθράκων και άλλων πολυτίμων ορυκτών ως άνω. Κατ΄ αναλογίαν προς τον εκτελεσθέντα το 1952 Δ. Μπάτση, ο οποίος οραματίσθη ίδρυσιν Βαρειάς Βιομηχανίας εις την Ελλάδα (και δι΄ αυτό ετιμωρήθη με άλλα προσχήματα), ο Δ. Ιωαννίδης, οραματισθείς και αυτός την ανάπτυξη Βαρειάς Βιομηχανίας και την εκμετάλλευση του ορυκτού παραγωγικού πλούτου της Χώρας, ανετράπη γι΄ αυτό το όραμά του από τα ενεργούμενα των Αμερικανοσιωνιστών και Άγγλων Μπονάνο-Αραπάκη-Παπανικολάου και ΣΙΑ (ή CIA), τον Ιούλιο 1974, με πρόσχημα την Τουρκική εισβολή, και ίσως δι΄ αυτό ετιμωρήθη δια ισοβίου εγκλεισμού εις την ειρκτήν (όπου και απέθανεν) δια να μην ομιλήσει ελεύθερος, να μην συμβολοποιηθεί και να μην βρει μιμητάς εις τα εθνωφελή πατριωτικά σχέδιά του.

Είναι λοιπόν λίαν παράδοξο, πώς ένας Κομμουνιστής σαν τον Μπάτση, συναντάται εδώ, συμπνέων με έναν φανατικό Αντικομμουνιστή ως ο Δ. Ιωαννίδης. Αποτελεί όμως εν ταυτώ απόδειξη πώς ο Ιωαννίδης διέφερε στην νοοτροπία από άλλους, διαπνεομένους από στείρον αντικομμουνισμόν χωρίς τα εθνωφελή αυτά οράματα του πρώτου. Μετά από όσα εξετέθησαν, ο συγγραφεύς ελπίζει ευλόγως ότι ο Δ. Ιωαννίδης ίσως κριθεί διαφορετικά από τους αριστερούς, ή άλλους εχθρούς του, εφ΄ όσον φυσικά θα διαθέτουν αυτοί αίσθημα δικαίου, σεβασμού προς την Αλήθεια και αγάπη προς την Πατρίδα. Ως προς τα ενεργειακά μας κοιτάσματα συμπερασματικώς προκύπτουν τα εξής: Μόνον επί Καθεστώτος Δ. Ιωαννίδη (και όχι επί Γ. Παπαδοπούλου που δεν τον άφηναν οι Αμερικανοί να το πράξει), ήρχισαν οι δια εμπράκτου εφαρμογής συμβάσεων, συστηματικές βιομηχανικές έρευνες κοιτασμάτων υγρών και αερίων υδρογονανθράκων, σε συγκεκριμένες θέσεις, που θα επεξετείνοντο, εάν το Καθεστώς δεν ανετρέπετο, σε εξερευνητικές γεωτρήσεις σε όλη την ηπειρωτική και υποθαλάσσια Ελλαδική Επικράτεια δια σεισμικών και άλλων ερευνών. Εκτιμάται ότι δια να υπάρξει πλήρης πανελλαδικός έλεγχος εντοπισμού, θα έπρεπε να γίνουν συνολικώς περί τις 2.000 γεωτρήσεις. Ήδη είχαν ανακαλυφθεί τα κοιτάσματα ΠΡΙΝΟΥ, Νότιας Καβάλας, Βορείου ΠΡΙΝΟΥ και Έψιλον στο Θρακικό Πέλαγος. Μετά την Μεταπολίτευση ανεκαλύφθη το κοίτασμα στην υποθαλάσσια περιοχή του Κατακώλου στην Β.Δ. Πελοπόννησο και το κοίτασμα φυσικού αερίου στην Επανωμή. Εγένοντο και άλλες 6 γεωτρήσεις (ελάχιστες εις τον αριθμόν) στην Ήπειρο, Αιτωλοακαρνανία, Β.Δ. Πελοπόννησο και Πατραϊκό Κόλπο υπό ξένων εταιρειών, οι οποίες απέβησαν άγονες και οι εταιρείες απεχώρησαν δεδομένου ότι οι Ελληνικές Μεταπολιτευτικές Κυβερνήσεις ουδέν ενδιαφέρον επεδείκνυον προς παρακίνησιν και διευκόλυνσίν τους δια έρευνες, όπερ λίαν ύποπτον ως προς τους ενδολοδότας τους δια τους νοήμονας.

Έκτοτε ουδεμία άλλη γεώτρησις εγένετο μέχρι σήμερα (ενώ, ως προελέχθη, δια πλήρη πανελλαδικό έλεγχο απαιτούνται περί τις 2.000 γεωτρήσεις) και το θέμα «έκλεισε», προφανώς με έξωθεν εντολή των Επικυριάρχων της Ελλάδος προς τα ενεργούμενά τους πολιτικούς. Ως προελέχθη, το 1976 οι έρευνες στο Κατάκωλο και ευρύτερα στο Ιόνιο και οι γεωτρήσεις εσταμάτησαν με απόφαση του τότε Υπουργού Βιομηχανίας της ΝΔ Μιλτιάδη Έβερτ, αρνηθέντος εις τον βιομήχανον ιδιοκτήτη της ΧΡΩΠΕΙ Σωτήρη Σοφιανόπουλο την οργάνωσιν ερευνών και γεωτρήσεων, δια προσκλήσεως ξένων εταιρειών ειδικών προς τούτο. Και ο νοών, νοείτω… Εν τούτοις, ως απεδείχθη σήμερα, υπάρχουν μεγάλα και όχι ασήμαντα, ως λέγουν τα εγχώρια ενεργούμενα των Επικυριάρχων, κοιτάσματα υγρών και αερίων υδρογονονθράκων, πέραν του Αιγαίου και στο Ιόνιο και νοτίως της Κρήτης.

Πλην τα «αφεντικά» της Ελλάδος, απαγορεύουν αυστηρώς κάθε δραστηριότητα προς έναρξιν εκμεταλλεύσεως. Επιπλέον, η Τουρκία θρασύτατα προβάλλει επιδιώξεις και απαιτήσεις να καρπωθεί σημαντικό μέρος του ενεργειακού πλούτου στο Αιγαίο επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδος ως και στην Ν.Α. Μεσόγειο εγείρουσα διεκδικήσεις δια να εμποδίσει Ελλάδα και Κύπρο να αξιοποιήσουν τον υποθαλάσσιο πλούτο τους εις την περιοχήν της δικής τους υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία εμφανίζει ιταμώς τις διεκδικήσεις της ως τετελεσμένα. Ενοχλεί σφόδρα την Τουρκία ενδεχομένη συμφωνία Ελλάδος και Κύπρου δια καθορισμό υφαλοκρηπίδος και της ταυτιζομένης με αυτήν ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης), προς εκμετάλλευσιν ενεργειακών κοιτασμάτων. Θρασύτατα δε και όλως παρανόμως, αντίθετα με το Διεθνές Δίκαιον της Θαλάσσης, αποκλείει το Καστελόριζο από την επέκταση ΑΟΖ, λες και το ελληνικό νησί είναι άλλη Επικράτεια.

Η Ελλάς μέχρι σήμερα δεν τολμά να οριοθετήσει ΑΟΖ με καμία από τις γειτονικές της χώρες, υπακούουσα με δειλίαν εις τις διαταγές των παγκοσμίων Επικυριάρχων της και εν ταυτώ υποκύπτουσα με δειλία εις την θρασύτητα της Τουρκίας η οποία έχε ήδη θέσει ζήτημα casus belli εάν η Ελλάς ασκήσει νόμιμα δικαιώματά της που απορρέουν από Διεθνείς Συνθήκες (Σύμβασις της Γενεύης για το Δίκαιο της Θαλάσσης αφορώσα εις το Εθιμικό Δίκαιο), που η Τουρκία αρνείται δολίως να κυρώσει. Ούτω η Ελλάς εμποδίζεται, όπερ απαράδεκτον, δια οριοθέτησιν ΑΟΖ ακόμη και με την Κύπρο, ενώ βεβαίως θα μπορούσε κάλλιστα και νόμιμα να την οριοθετήσει και με την Αλβανία, την Αίγυπτο και την Λιβύη. Δια το ζήτημα του Καστελορίζου, υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις μεγάλης εθνικής μειοδοσίας πολιτικών, από το 2003 επί Κυβερνήσεως Κ. Σημίτη και Υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, συμφώνως προς την μαρτυρίαν του Κυπρίου πρώην Υπουργού Νίκου Ρολάνδη, αναφέροντος ότι η Αθήνα εζήτησε τότε από την Λευκωσία να αλλάξει μία Συμφωνία με την Αίγυπτο (η οποία ούτω εματαιώθη), δια της οποίας το Κάϊρο θα είχεν αποδεχθεί επισήμως ήδη από το 2003 ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ, οπότε σήμερα θα υπήρχε δεδομένο εφαρμογής Διεθνούς Δικαίου και αποδοχή αυτού του γεγονότος υπό ξένου Κράτους (Αιγύπτου) και ούτω η Τουρκία σήμερα δεν θα ηδύνατο να προβάλλει ενστάσεις.

Δηλαδή τότε η Κύπρος εβοήθει την Ελλάδα να «βραχυκυκλώσει» τις τουρκικές θρασύτατες απαιτήσεις και η Ελλάς ηρνήθη προφανώς κατ΄ εντολήν ξένων παραγόντων. Μόνον αφελείς είναι δυνατόν να πιστέψουν ότι αυτό οφείλεται σε…. λάθος ή παράλειψη των Σημίτη και Παπανδρέου. Ο συγγραφεύς εμακρυγόρησεν για να τονίσει εν κατακλείδι την μεγάλη Αλήθεια: Εάν η Τουρκία είχεν ηττηθεί και ταπεινωθεί στο Αιγαίο και στην Κύπρο τον Ιούλιο 1974 (εάν δηλαδή δεν είχε γίνει η Κυπριακή Προδοσία), όλα τα ως άνω ζητήματα θα είχαν λυθεί υπέρ της Ελλάδος και σήμερα και πετρέλαια και φυσικό αέριο θα εκμεταλλευόμεθα και ΑΟΖ θα είχαμε οριοθετήσει, τουλάχιστον με την Κύπρο, ενωμένη φυσικά μονομερώς με την Ελλάδα υπό του Καθεστώτος Ιωαννίδη από τον Ιούλιο 1974, εάν οι Επιτελάρχες και ο Αρχηγός τους προσέβαλαν την τουρκική απόβαση στην Κηρύνεια στις 22/7/1974, εματαίωναν την απόβαση και εταπείνωναν την Τουρκία δια πολλά έτη. Ας όψονται όσοι επρόδωσαν την Ελλάδα και την Κύπρο τον μοιραίο αυτό Ιούλιο 1974, της Ελλάδος απωλεσάσης ούτω την μεγίστην ευκαιρίαν οικονομικής αναπτύξεως, πλήρους ανεξαρτησίας, μεγάλης ισχύος και πλούτου. Οι προδότες τότε ήσαν χειρότεροι του Ιούδα! Διότι ο μεν εσταυρωθείς Ιησούς ανεστήθη και ανελήφθη εις τους Ουρανούς, η δε Ελλάς όμως παραμένει εσταυρωμένη! Ο Ιούδας μεταμεληθείς, «απελθών απήγξατο» (απηγχονίσθη), πλην οι Προδότες του 1974 Ιούδες της Ελλάδος, της Κύπρου και του Δ. Ιωαννίδη, όχι μόνο δεν απήγξαντο από τύψεις και ενοχές, αλλά, αντιθέτως, είτε οργάνωναν και οργανώνουν, είτε προσεκαλούντο και προσκαλούνται κάθε Ιούλιο στην… «Γιορτή της Δημοκρατίας» (στην ουσία γιορτή της Προδοσίας) στο Προεδρικό Μέγαρο. Επομένως ο Ιούδας ήτο ηθικώτερος αυτών. Εις τους «Ιούδες» της Πατρίδος, συμπεριλαμβάνονται όλοι όσοι είναι υπεύθυνοι από τον Ιούλιο του 1974 δια το χάλι της Χώρας, παρακμής, πτωχεύσεως, διεθνούς εξευτελισμού και απωλείας της εθνικής κυριαρχίας δια εκχωρήσεώς και εκποιήσεως της εις τους διεθνείς τοκογλύφους μέσω της διακρατικής συμβάσεως του Μνημονίου: Στρατιωτικούς τύπου Μπονάνου-Αραπάκη-Παπανικολάου, Πολιτικούς, Δημοσιογράφους, Εκδότες, Καναλάρχες, Διανοουμένους κλπ.

"Do not worry about me. I am safe and in a place where they can never reach me in the hearts of millions" - Al Kyed Muammar Al Gaddafi

Syria Always Beatiful

Το χαμόγελο του αντιφασισμού.

Και οι μεν συμμορίτες και οι δε συμμορίτες: δώρο τα κόλλυβα σε όσους πίστεψαν σε αυτές τις ηγεσίες

"Τον Μάιο του 1984, συναντήθηκε με τον αντίπαλό του από τον Εμφύλιο, Μάρκο Βαφειάδη, σε μια προσπάθεια και των δύο να δείξουν δημόσια ότι ο εμφύλιος ήταν μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία. Η ιστορική συνάντηση των δύο αντρών, που ήταν εγκάρδια, έγινε στην ιταλική τηλεόραση και ο διάλογος ήταν συμβολικός: -Τσακαλώτος: Κάναμε λάθος τότε. -Βαφειάδης: Μάλλον στρατηγέ μου. «Ήταν όλοι καλοί Έλληνες», κατέληξαν οι δύο πρώην αντίπαλοι, αναφερόμενοι στους εκατέρωθεν νεκρούς του εμφυλίου. Το φιλελεύθερο πνεύμα του Τσακαλώτου, αποδείχτηκε και το 1985 όταν δήλωσε δημόσια ότι αισθάνεται τον Ανδρέα Παπανδρέου σαν αδελφό του και στήριξε το ΠΑΣΟΚ στις τότε εκλογές"