Η Αυτοκρατορική Ιδέα του Ιουλιανού

του Daniele Perra

Δημοσιεύτηκε εδώ τον Δεκέμβρη του 2017

Μετάφραση: Τίτος

Λέγεται ότι κατά τον θάνατο του Ιουλιανού, που συνέβη στη συμβολή των ποταμών Τίγρη και Γύνδη, οι παρευρισκόμενοι είδαν από το σώμα του να αναδύονται δύο ψυχές: πρώτον εκείνη του Ιουλιανού, έπειτα εκείνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. "Παρόμοια με δύο δάδες, έγιναν δύο μπάλες φωτιάς, και στη συνέχεια δύο ταινίες που συγχωνεύτηκαν με τα αμέτρητα αστέρια του Στερεώματος".

Η αφομοίωση της φιγούρας του Αλέξανδρου με εκείνη του αυτοκράτορα Ιουλιανού δεν είναι τυχαία. Πράγματι, είχε ειπωθεί στη μητέρα του ότι ένας νέος Αλέξανδρος θα γεννηθεί από τη μήτρα της. Και ο ίδιος ο Ιουλιανός πίστευε τα λόγια του Μάξιμου της Εφέσου (ο οποίος τον εισήγαγε στον Νεοπλατωνισμό και τον μύησε στα Μιθραϊκά μυστήρια και στη θρησκεία του Ιαμβλίχου) όταν τον διαβεβαίωσε ότι ήταν προορισμένος να επανασυνδέσει την Ανατολή και τη Δύση και να ξεπεράσει τις πράξεις εκείνου που στον Ισλαμικό κόσμο θα γίνονταν γνωστός ως Iskander Dhu'l-Qarnayn (Αλέξανδρος ο Δικέρατος): "ένα επίθετο που ερμηνεύεται αναφορικά με τους δύο αιώνες, τις δύο ηλικίες, τους δύο κύκλους του Αλεξάνδρου".

Όπως και ο Μακεδόνας, ο οποίος ανακηρύχθηκε γιος του Άμμωνα, ο Ιουλιανός αναγόρευσε επισήμως τον εαυτό του υιό του Ήλιου, καθώς και δεύτερο Ηρακλή-Μίθρα, "που προορίζονται από τους θεούς να αποκαταστήσουν τη θρησκευτική και πολιτική τάξη στον ρωμαϊκό κόσμο". Υπό αυτή την έννοια, ο αυτοκράτορας, λόγω του imitatio heroum (μίμηση ηρώων. Λατινικά στο κείμενο) του, που ανέρχεται στο βαθμό του πραγματικού imitatio dei (μίμηση θεών), γίνεται ένα είδος Σωτήρα του κατοικημένου κόσμου, ενώ η αποστολή του ενάντια στην Περσία, δεν είναι μια επιχείρηση που στοχεύει μια απλή εδαφική κατάκτηση, "φαίνεται να εξομοιώνεται, μέσω της μορφής του Ιουλιανού, με την αποστολή εξαγνισμού ολόκληρης της γης και της θάλασσας που ο Θεός ανέθεσε στον Ηρακλή και στον Διόνυσο".

Η προώθηση του Ιουλιανού προς την Ανατολή, ως αναστηλωτής του ηλιακού μονοθεϊσμού, πρέπει επομένως να ερμηνευθεί ως μια προωθημένη προϋπάντηση του Ήλιου. Όπως και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου, αυτή η προώθηση πρέπει αναγκαστικά να γίνει σύμφωνα με το εύρος και την εξύψωση.

Η απόρριψη του Χριστιανισμού από τον Ιουλιανό χαρακτηρίζεται κατ' αρχάς ως απόρριψη της ιδέας του χαμένου Παραδείσου που θέτει το Υποκείμενο όχι στο Κέντρο, στον ουράνιο Πόλο, αλλά έξω από αυτό. Ένα τέτοιο Υποκείμενο, που θεωρείται ως εξόριστο-Υποκείμενο, υποφέρει από την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος. Η αυτοκρατορική ιδέα του Ιουλιανού επιβεβαιώνει τον θεϊκό χαρακτήρα του Υποκειμένου που εδράζεται στο Κέντρο του Κόσμου. Αυτό το Υποκείμενο είναι απολύτως αδιαχώριστο από τον Θεό (εξύψωση) και μέσα από την οριζόντια επέκταση της δύναμής του (εύρος) εξαγνίζει το χώρο μεταμορφώνοντας τον και πάλι σε Παράδεισο.

Ο Αλέξανδρος εισήλθε στη Γη του Σκότους αναζητώντας την Πηγή της Ζωής που θα τον έκανε αθάνατο. Ωστόσο, η αποστολή του ήταν ανεπιτυχής και μόνο ο σύντροφος Ανδρέας (al-Khidr στην ισλαμική έκδοση του θρύλου) (στμ. εννοείται στο μεσαιωνικό "Μυθιστόρημα του Αλέξανδρου") κατάφερε να πιει από την πηγή φθάνοντας την αθανασία. Αυτή η "Πηγή" μπορεί να βρεθεί μόνο στον Πόλο του Παραδείσου (Γήινος Παράδεισος) που αντιπροσωπεύει το ίδιο το κέντρο του κόσμου. «Αυτός ο Πόλος είναι ακόμα στην πραγματικότητα μέρος του Κόσμου, αλλά η θέση του είναι σχεδόν υπερ-κοσμική: έτσι εξηγείται το γεγονός ότι από εδώ μπορεί να προσεγγισθεί ο καρπός του Δέντρου της Ζωής, που ισοδυναμεί με το ότι το Όν έφτασε στο κέντρο του κόσμου μας και έχει ήδη κατακτήσει την αθανασία». Και αυτός είναι ο Πόλος προς τον οποίο ο Ιουλιανός έτεινε για να επανενώσει τον άνθρωπο με την αρχέγονη πνευματική του ουσία, που χάθηκε λόγω της αποχώρησης από το Κέντρο του Αγαθού.

Ο Ήλιος, στην αυτοκρατορική θεολογία του Ιουλιανού, είναι η κατανοητή υπόσταση του Αγαθού και το φως του Ήλιου είναι η πνευματική ενέργεια που φωτίζει τα πνεύματα. Σε πολλές Ευρασιατικές παραδόσεις ο Ήλιος αντιπροσωπεύεται ως ο καρπός του Παγκόσμιου Δέντρου. Αυτό αφήνει το δέντρο του στην αρχή κάθε κύκλου για να επανέλθει εκεί και πάλι στο τέλος. Από αυτή την άποψη, το δέντρο, εκτός από τον φυσικό αξονικό συμβολισμό του, αναλαμβάνει την έννοια του "σταθμού του Ήλιου". Αυτός ο συμβολισμός αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία εάν θεωρήσουμε ότι ο Axis Mundi (Άξονας του Κόσμου) θεωρείται πάντοτε περισσότερο ή λιγότερο ρητώς ως "φωτεινός". Όπως είπε ο Πλάτωνας, είναι ένας φωτεινός άξονας διαμαντιού. Και πάντα σύμφωνα με τον Πλάτωνα, όπως το Δέντρο της Ζωής που εκτείνεται από πάνω προς τα κάτω, ο άνθρωπος είναι ένα ουράνιο φυτό του οποίου οι ρίζες τείνουν προς τον ουρανό και τα κλαδιά του προς τα κάτω. Συνεπώς, η ύπαρξή του δεν μπορεί να διαχωριστεί με κανέναν τρόπο από τη μεταφυσική τάξη. Η τάση προς τον μονοθεϊσμό και την οικουμενικότητα της ηλιακής θρησκευτικότητας του Ιουλιανού βασίστηκε ακριβώς στο γεγονός ότι η μοναδικότητα του Θείου πρέπει αναγκαστικά να αντικατοπτρίζεται στην ενότητα της αυτοκρατορίας  και στον "αγγελοποιημένο Ηγέτη" της, ικανό να διατηρήσει την άμεση σχέση μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής τάξης.

Είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια αντίληψη της αυτοκρατορικής ιδέας δεν διαφέρει υπερβολικά από των Γιβελίνων και τον Φρειδερίκου που άνθισε στον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Παρόλο που επηρεάστηκε από το αυγουστινικό δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος, η αυτοκρατορική ιδέα του Φρειδερίκου Β' θεωρούσε την Αυτοκρατορία ως αντίδοτο για τη διαφθορά που προκάλεσε η αμαρτία, διότι μέσω της Αυτοκρατορίας ο θεϊκός νόμος έγινε πραγματικότητα. Η αυτοκρατορία, ως δύναμη που φρενάρει (Κατέχον), έχει το καθήκον να περιορίζει την εγκληματική βούληση και να αποκαθιστά τη τάξη που καταστρέφεται από την αμαρτία. Το καθήκον του αυτοκράτορα, που εξαρτάται μόνο από τον Θεό, είναι να ξεπεραστεί η κατάσταση του εξόριστου-Υποκειμένου φέρνοντας τον άνθρωπο πίσω στο Κέντρο του. Με αυτή την έννοια, δεν υπάρχει πλέον διάκριση μεταξύ της θείας πόλης και της γήινης πόλης, καθώς θεραπεύεται από την πρόνοια της αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα, τόσο στην προοπτική του Ιουλιανού όσο και του Φρειδερίκου, η ιδανική αρχή πάνω στην οποία θεμελιώνεται η αυτοκρατορία στην ιερότητα της είναι θεοκρατικής φύσης. Και τόσο ο Ιουλιανός όσο και ο Φρειδερίκος αντιπροσωπεύουν την τέλεια ενσάρκωση του φιλοσόφου και του θεολόγου βασιλιά που αναφέρει ο ρώσος παραδοσιάρχης στοχαστής Αλεξάντερ Ντούγκιν στο κείμενο του με έναν βαθιά μεταφορικό χαρακτήρα  «Ο Ορίζοντας της ιδανικής αυτοκρατορίας».

Τώρα, όπως αναφέρθηκε από τον Claudio Mutti στη συλλογή δοκιμίων του για τις επιφάνειες της αυτοκρατορικής ιδέας, η προσπάθεια του Ιουλιανού να επανιδρύσει τον παγανικό πολιτισμό συγκρίθηκε τόσο με την επιτυχή προσπάθεια του Ιμάμ Χομεϊνί να αναδιοργανώσει ένα κράτος όπως  το Ιράν και την προσπάθεια του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β να κρατήσει ζωντανή μια θρησκεία ήδη προορισμένη να δύσει. Ωστόσο, μια σύγκριση που φαίνεται να ταιριάζει καλύτερα με την ιερατική μορφή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα μπορεί να είναι με τον Αιγύπτιο Φαραώ Ακαινατόν: αυτός που ανέβασε τον ηλιακό δίσκο Ατόν, κοσμοκράτη και καθολικό δημιουργό, παγκόσμια πηγή ζωής και μοναδική αιώνια επιφάνεια της υπέρτατης θεότητας. Μέσα από τη λεγόμενη "επανάσταση του Amarna", ο Amenhotep IV ανέλαβε το όνομα του Akh-en-Aton (αυτός που εξυπηρετεί τον Aton) και, απελευθερωμένος από το ιερατείο σε ότι αφορά στα θρησκευτικά θέματα, αποκατέστησε μια άμεση σχέση ανάμεσα στο Θείο και τη βασιλική ισχύ. Ο θάνατός του και το τέλος της δυναστείας του XVIII με τον διάδοχό του Tut-Ankh-Amon, ο οποίος αποκατέστησε τις σχέσεις με την ιερατική τάξη, σηματοδότησε, σύμφωνα με την κοινή γνώμη των επιστημόνων, το τέλος της δημιουργικότητας της αιγυπτιακής μεγαλοφυΐας.

Η συγγραφέας Μαξιμιανή Πόρτας (γνωστή και ως Savitri Devi Mukherji) στο έργο της «Η Αστραπή και ο Ήλιος» αναγνώρισε στην εικόνα του Φαραώ Ακχενατόν ένα παράδειγμα του «άνθρωπου πέραν του χρόνου»: δηλαδή ενός ανθρώπου που εμμένει στις βαθιές του πεποιθήσεις ανεξάρτητα από τον περιβάλλοντα κόσμο, αγνοώντας το και σχεδόν σε ανοικτή αντίθεση με αυτό. Ο Ιουλιανός, όπως ο Ακχενατόν, ο οποίος καθιέρωσε τον ηλιακό μονοθεϊσμό σε μια εποχή κατά την οποία ο αιγυπτιακός κόσμος βιώνει μια φάση ανοιχτής αποσύνθεσης, μπορεί να θεωρηθεί «άνθρωπος πάνω/πέραν από το χρόνο». Ο Ιουλιανός έζησε επίσης σε μια εποχή κατά την οποία η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γνώρισε μια μη αναστρέψιμη φάση παρακμής. Μια αποσύνθεση που ο Ιουλιανός, βαθιά επηρεασμένος από τον Νεοπλατωνισμό, αποδίδει στην εξάπλωση μιας θρησκείας, του Χριστιανισμού, που θεωρείται αλλότρια προς τα θεμέλια και στην ουσία της αυτοκρατορίας. Και όπως ο Ακχενατόν, η προσπάθεια του Ιουλιανού, επίσης λόγω του πρόωρου θανάτου του, καταδικάστηκε σε αποτυχία.

Ο μονοθεϊσμός ή ο ενοθεϊσμός που εισήγαγε ο Ιουλιανός μπορεί δικαίως να θεωρηθεί ως "σύνθεση όλων των παγανιστικών θρησκειών και θεολογιών". Ο Ήλιος είναι ο μόνος αληθινός Θεός και οι άλλοι ρωμαϊκοί θεοί δεν είναι παρά οι υποστάσεις του. Ο Ιουλιανός δεν εφηύρε μια θρησκεία και δεν εισήγαγε στοιχεία ξένα προς την ρωμαϊκή θρησκευτική παράδοση. "Η Ρώμη δεν απαρνήθηκε τις αυστηρότερες παραδόσεις της για να υποδεχτεί και να υιοθετήσει ξένες λατρείες και έθιμα. Αντιθέτως, αφού καθαρίστηκε από τα ψευδή και διφορούμενα χαρακτηριστικά της, η βεδουίνικης καταγωγής λατρεία, εγκαταστάθηκε στη Συρία και έγινε κρατική ρωμαϊκή λατρεία και ο Θεός του Ήλιου συγχωνεύεται με τον πιο χαρακτηριστικό Θεό της καθαρής Ρωμαϊκής παράδοσης, τον Καπιτώλιο Δία. Αυτό το γεγονός, το οποίο θα μπορούσε να ορίσει ο René Guénon ως προνοητική παρέμβαση από την Ανατολή υπέρ της Ρώμης, θα μπορούσε να συμβεί για το λόγο ότι η ηλιακή λατρεία της ύστερης Ρωμαϊκής αρχαιότητας αντιπροσώπευε την επανεμφάνιση μιας κοινής αρχέγονης κληρονομιάς ».

Οι Πέρσες λατρεύουν τον Ήλιο με το όνομα Μίθρα. Και ο Ιουλιανός, που στοχεύει σε μια μορφή οικουμενικότητας του Μιθραϊσμού, στον Ύμνο του στον Ήλιο ταυτίζει τον Μίθρα με το Sol Invictus, την υπέρτατη ρωμαϊκή θεότητα ξεκινώντας από την μεταρρύθμιση του Αυρηλιανού το 274 μ.Χ. Και γιόρτασε την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου με τον Απόλλωνα και τον Προμηθέα. Στην πραγματικότητα, ο Μίθρας διαδραματίζει πολύπλοκο ρόλο στην Ιρανική κοσμογονία. Γιορτάζεται στον ύμνο Mihr Yasht και δημιουργήθηκε από τον Ahura Mazda, ο Μίθρας είναι ένας παντογνώστης και τα πάντα ορών ηλιακός Θεός που προνοεί για όλη τη δημιουργία, τη γονιμότητα των αγρών και τα ζώα και ταυτόχρονα είναι ένας πολεμιστής Θεός. Ο Μίθρας, ωστόσο, δεν μοιράζεται την τραγική τύχη άλλων μυστηριακών θεοτήτων και το σενάριο της Μιθραϊκής μύησης δεν περιλαμβάνει αποδεικτικά στοιχεία του θανάτου και της Ανάστασης. Ο Ιουλιανός μυήθηκε σε αυτά τα μυστήρια και ο Ύμνος στο Βασιλιά Ήλιο αντηχεί τόσο  την μυητική του εμπειρία όσο και τις νεοπλατωνικές του επιρροές. Όλες οι θεότητες εξαρτώνται από το Φως του Ήλιου και είναι η εκδήλωση της ισχύος του. "Ο Ήλιος δεν είναι απλά ο φυσικός αστέρας αλλά το σύμβολο του μεταφυσικού φωτός και της δύναμης με μια υπερβατική έννοια [...] Ο Ήλιος ταυτίζεται με τον Απόλλωνα, ο οποίος, δεδομένων των θεμελιωδών ποιοτήτων του το αμετάβλητο, τη τελειότητα, την αιωνιότητα, είναι η προσωποποίηση της θείας ενότητας που εκφράζεται ως καθαρή και απόλυτη νοημοσύνη». Η φιγούρα του Άττη συνδέεται επίσης με τον Ήλιο, τον σύντροφο της Κυβέλης (προέλευση των πνευματικών θεών και της Θείας Πρόνοιας), που στον Ύμνο της Μητέρας των Θεών του Ιουλιανού ενσαρκώνει τον Λόγο: η δημιουργική αιτία κάθε όντος.

Πρόκειται για μια προοπτική που δεν είναι ανόμοια με εκείνη της ερμητικής, σύμφωνα με την οποία «το Φως είναι η υπέρτατη διάνοια (Θεός) που υπάρχει πριν η υγρή φύση αναδυθεί από το σκοτάδι, ενώ ο φωτεινός Λόγος που προέκυψε από τη διάνοια είναι γιος του Θεού". Ο Λόγος είναι εδώ μια θεϊκή υπόσταση. Έχει μια μυστικιστική αξία που περιβάλλει τον Κόσμο σε όλα του τα σημεία. "Από τη στιγμή που ο δημιουργός έπλασε ολόκληρο τον κόσμο, όχι με τα χέρια του, αλλά με τον Λόγο, τον θεωρούσε ως παρόν, πάντα υπάρχοντα, τον δημιουργό όλων, του ενός και του μοναδικού". Και πάλι: "η διάνοια είναι της ίδιας ουσίας του Θεού [...], δεν προέρχεται από την ουσία του Θεού, αλλά ξεδιπλώνεται από αυτήν σαν το ηλιακό φως. Γιατί στους ανθρώπους αυτή η διάνοια είναι Θεός ".

Έτσι, σύμφωνα με τον Ιουλιανό, ανάμεσα στον υπερ-αισθητό κόσμο του Θείου και τις αγγελικές του νοημοσύνες και στον κόσμο των υλικών και σωματικών μορφών υπάρχει ένας τρίτος "πνευματικός" κόσμος στον οποίο ο Ήλιος, ο υιός του Ενός και η υπόσταση της Ανώτατης Αρχής, "εκτελεί μια μεσολάβηση, συντονιστής και ενοποιητής σε σχέση με τα πνευματικά και δημιουργικά αίτια, συμμετέχοντας τόσο στην ενότητα της υπερβατικής αρχής όσο και στην ενδεχόμενη πολλαπλότητα της φαινομενικής εκδήλωσης». Πρόκειται για μια νεο-πλατωνική ιδέα που υιοθετήθηκε επίσης από την ισλαμική θεοσοφία του Shaikh al-Ishraq Sohrawardi (1155-1191) και του Mahmud Qotboddin Shirazi (1237-1311). Πράγματι, ο ίδιος ο Sohrawardi ήταν πεπεισμένος ότι μια κοινότητα καθοδηγούμενη απευθείας από τον Θεό υπήρχε ανάμεσα στους αρχαίους Πέρσες. Ο Πλάτωνας και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος θα είχαν δει την ύπαρξή του δόγματος του φωτός, που βασίζεται στο εκστατικό όραμα των όντων του φωτός. Και αυτό το φως δεν είναι τίποτα περισσότερο από το «φως της δόξας» του Ζωροαστρισμού (xvarnah: όρος που υποδηλώνει την αρχέγονη φλόγα που είναι η πηγή των ουράνιων λάμψεων, οι υποστάσεις εκείνες του φωτός που δημιουργούν η μία την άλλη και από τις δικές τους ακτινοβολίες φτάνουν στο απροσμέτρητο). Το φως αντιτίθεται στο καθαρό σκοτάδι του δυτικού κόσμου (το μανδύα της περίστασης) στον οποία βασιλεύει το κακό εξαιτίας της απουσίας του Θεού.

Πάνω από χίλια χρόνια μετά τον Ιουλιανό, ένας άλλος φιλόσοφος που έζησε σε μια εποχή αυτοκρατορικής παρακμής, ο Βυζαντινός Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός (1355-1452), μίλησε ρητά για την αναζήτηση του Παράδεισου ως της εσωτερικής οδού του Πνεύματος προς το κέντρο της τυλιγμένης στο φως ψυχής. Ο Πλήθων, ο οποίος εκφράζει το ιδανικό του για επανένωση των θρησκειών στη βάση της πρωταρχικής τους ενότητας, αναστάτωσε τους συμμετέχοντες στην ενωτική Συνόδου της Φλωρεντίας το 1439, πίστευε ότι μέσω της πλατωνικής φιλοσοφίας, κληρονόμο του Ζωροαστρισμού, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί μια θεοκεντρική και θεοκρατική κοινωνία εμπνευσμένη από την ηλιακή λατρεία. Επίσης, πίστευε ότι ήταν ο συνεχιστής μια αδιάσπαστης ευρασιατικής γραμμής σοφίας που είχε την προέλευση της στην αρχαιότητα και που, μέσω του Ζωροάστρη, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα και των Βραχμάνων, είχε φτάσει μέχρι σε αυτόν. Για το λόγο αυτό, ο Πλήθωνας, όπως και ο Ιουλιανός, κατηγορήθηκε ότι θέλει να αποκαταστήσει τον παγανισμό. Ωστόσο, ήταν απλώς μια προσπάθεια να συμφιλιώσει τον  άνθρωπο με τα αρχέγονα μέσω του πλατωνισμού και του ηλιακού μονοθεϊσμού, ο μόνος τρόπος να ξεπεραστούν οι θρησκευτικές αντιπαραθέσεις τόσο μεταξύ των Χριστιανών όσο και μεταξύ των Χριστιανών και των μουσουλμάνων και να καθιερωθεί η παγκόσμια ειρήνη.

Είναι επομένως προφανές, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ότι ο Ιουλιανός δεν εισήγαγε κανένα ξένο ή ιδιαίτερο στοιχείο καινοτομίας στο σύνολο της ρωμαϊκής θρησκευτικότητας. Η κίνηση του θα μπορούσε να γίνει καλύτερα κατανοητή ως επιστροφή στην αρχέγονη θρησκευτικότητα. σε αυτό που ο Δανός μελετητής, πολιτογραφημένος Γερμανός, ο Χέρμαν Γουίρτς αποκάλεσε τον Urmonotheismus (στμ Μονοθεϊσμός Ουρ, Αρχέγονος Μονοθεϊσμός). "Το βασικό στοιχείο αυτής της αρχέγονης θρησκευτικότητας, που εκφράστηκε ουσιαστικά σε μονοθεϊστική βάση, θα αποτελούσε ένα είδος φυσικής αποκάλυψης στην οποία ο πρωταρχικός ρόλος επρόκειτο να καλυφθεί από την άμεση εμπειρία του κοσμικού φωτός, από τις πνευματικές έννοιες που καλύπτει και από τον ήλιο και τις διάφορες στιγμές που σηματοδοτούν το ουράνιο μονοπάτι του, τον Θεό-έτος που απεικονίζεται ως αναπνοή / ζωή του ήλιου [...] Ένας γιος, ο κομιστής του τι ονόμαζε ο Wirth το φως της γης, θα είχε προέλθει από έναν πρωταρχικό κοσμικό πατέρα. τον ήλιο, το σωματικό όχημα του πνευματικού φωτός".

Ο πολιτικός και θρησκευτικός σχεδιασμός του Ιουλιανού απέτυχε λόγω του πρόωρου θανάτου του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας κατά της Περσίας. Όπως και οι διάδοχοι που κατέστρεψαν το έργο του Ακχενατόν, οι διάδοχοι του Ιουλιανού δεν φρέναραν πλέον τον εκχριστιανισμό της αυτοκρατορίας - και αυτή κατάφερε να επιβιώσει στο ανατολικό τμήμα της, χάρη στη βαθιά επιρροή που ασκούσε η Felix Asia (Ευτυχής Ασία). 

Antifa και ISIS - Ίδιες, αλλά διαφορετικές

του Welf Herfurth

Δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2017 εδώ

Μετάφραση: Τίτος

Όταν κάποιος ταξιδεύει, σε μεγάλες διαδρομές μεταξύ πόλεων και τόπων, υπάρχει πολύς χρόνος για να σκέφτεται. Τα προσωπικά αλλά και τα περίεργα πολιτικά θέματα. Και ενώ βρισκόμουν σε ένα λεωφορείο και ταξίδευα στην Αργεντινή, είδα ένα κλιπ ειδήσεων για το ISIS, που σαρώνει σήμερα τη Μέση Ανατολή. Με κάποιο τρόπο η δράση και το σύστημα πεποιθήσεων τους μου φαινόταν οικεία. Και τότε μου ήρθε! Είναι ακριβώς σαν τις αντιφασιστικές ομάδες, γνωστές και ως Antifa, που τρομοκρατούν όλους τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι φασίστες στον δυτικό κόσμο.

Έχοντας προσωπική εμπειρία με αυτούς τους αποκαλούμενους "υπερασπιστές της δημοκρατίας", είναι πραγματικά καταπληκτικό ο βαθμός στον οποίο η τακτική, η ρητορική και η πίστη των δύο ομάδων είναι πανομοιότυπα. Ας δούμε λοιπόν πιο προσεκτικά αυτές τις δύο ομάδες και τις ενέργειες τους.

Οι μαχητές του ISIS πιστεύουν, όπως και η Antifa, ότι έχουν το ηθικό πλεονέκτημα σχετικά με το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Και ό, τι δεν είναι σωστό στα μάτια τους πρέπει να καταπολεμηθεί και να καταστραφεί. Ενώ το ISIS πιστεύει σε μια μάλλον ασαφή ερμηνεία του Κορανίου, η Antifa πιστεύει σε μια μάλλον ασαφή ερμηνεία της δημοκρατίας. Και οι δύο ομάδες έχουν "δίκαιο" και είναι φανατικές, υποστηρίζοντας αυτό που νομίζουν ότι είναι σωστό. Και ό, τι δεν ταιριάζει στο δογματικό τους πλαίσιο πρέπει να εξαλειφθεί.

Το ISIS πολεμά έναν βίαιο πόλεμο εναντίον των  απίστων, αποκεφαλίζοντας ανθρώπους κατά εκατοντάδες, υποδουλώνοντας και πωλώντας γυναίκες και θανατώνοντας άλλους κατά χιλιάδες. Όλοι είδαμε τα κλιπ όπου γιορτάζουν και προωθούν αυτές τις δραστηριότητες. Συνθήματα όπως το "σκοτώστε όλους τους άπιστους", "καταστρέψτε τη δημοκρατία" κ.λπ., είναι γνωστό ότι μεταδίδονται από αυτούς. Όλα στο όνομα του Αλλάχ και των προφητών του.

Τώρα η Antifa δεν μπορεί να σκοτώσει ανθρώπους κατά χιλιάδες, αλλά γνωρίζω πολλούς πολιτικούς ακτιβιστές που έχουν κτυπηθεί και, ναι, σκοτώθηκαν από τους ακτιβιστές της Antifa. Ακόμη πιο αξιοσημείωτες είναι οι απειλές τους, οι οποίες είναι ένδειξη του φανατισμού τους , απειλές βίας και καταστροφή της ιδιοκτησίας του λαού που θεωρούν ότι είναι φασίστες. Και όλα αυτά τα προωθούν και τα γιορτάζουν σε βίντεο κλιπ στα οποία ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο. Ομοίως, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στα συνθήματα της Antifa όπως «Θάνατος στους Ναζί», «Smash Fascists», «Καταστρέψτε τον Ρατσισμό» κλπ. Ίσως να νομίζετε ότι είναι μόνο συνθήματα, αλλά  η αλήθεια είναι ότι δεν είναι απλώς συνθήματα για τους ακτιβιστές της Antifa, αλλά μια έκκληση για δράση!

Μόλις πρόσφατα έλαβα μια φωτογραφία από έναν σύντροφο που δείχνει ένα κεφάλι μανεκέν (σ.μ. κούκλα βιτρίνας) που ήταν καλυμμένο με κόκκινο χρώμα και είχε το όνομά μου πάνω του, που έστειλε η Antifa στο Σίδνεϊ. Παρόλο που κάτι τέτοιο είναι πολύ ανώριμο, και νομίζω ότι είναι αρκετά αστείο για την Antifa να το έχει κάνει, δείχνει επίσης τι θα έπρεπε να περιμένω σε περίπτωση που θα τους συναντήσω αυτοπροσώπως. Θέλουν να μου προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σωματική βλάβη. Επιπλέον, ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο απειλούνται καθημερινά από την Antifa με απειλές βίας και θανάτου. Και αυτά δεν είναι απλώς απειλές, διότι γνωρίζω ότι πραγματοποιούνται πολύ συχνά.

Μόλις πρόσφατα η Antifa έβαλε αφίσες γύρω από την περιοχή του Σίδνεϊ που δηλώνουν ότι ορισμένα προάστια είναι  "Ζώνες καθαρές από ρατσισμό" και ότι ελέγχουν τις περιοχές για να βεβαιωθούν ότι αυτό συμβαίνει. Κάποιος δεν χρειάζεται να φανταστεί τι θα συνέβαινε εάν ένας λεγόμενος ναζιστής έπεφτε στα χέρια τους ... Αυτή η ενέργεια της διεκδίκησης περιοχών και της ανακήρυξης τους σε ελεγχόμενες από την Antifa ζώνες δεν είναι κάτι νέο. αυτό συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική από τη δεκαετία του '70. Τώρα, ρίχνοντας μια ματιά στο ισλαμικό κράτος και τους μαχητές τους, μπορεί κανείς να δει ότι κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, μόνο σε μεγαλύτερη κλίμακα και με περισσότερη βαρβαρότητα. 

Οι ελεγχόμενες από το ISIS περιοχές στη Μέση Ανατολή εξαπλώνονται και οτιδήποτε δεν χωράει στον τρόπο σκέψης τους καταστρέφεται ή θανατώνεται. Κατ 'αρχήν, αυτό που προάγει και ασκεί η ISIS και η Antifa είναι ακριβώς το ίδιο! Αυτές είναι μόνο δύο από τις πολλές ομοιότητες μεταξύ των δύο ομάδων. Ενώ το ISIS είναι μια πρόσφατη εξέλιξη, η Antifa βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό. Αλλά και οι δύο είναι ανυπόφοροι και φανατικοί στις πεποιθήσεις τους σε ένα σημείο όπου δεν διστάζουν να βλάψουν ή ακόμα και να σκοτώσουν ανθρώπους και να καταστρέψουν σύμβολα και περιουσίες που θεωρούν ότι είναι ενάντια στην πίστη τους. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι το ISIS είναι πιο επικίνδυνο και βίαιο από την Antifa. Υποστηρίζω ότι δεν είναι η κλίμακα που έχει σημασία, αλλά οι σκέψεις και οι ενέργειες αυτών των δύο ομάδων.

Τώρα, γνωρίζω ότι οι ακτιβιστές της Antifa που διαβάζουν αυτό το κείμενο πιστεύουν ότι κάνουν χάρη στον κόσμο  καταπολεμώντας τον ρατσισμό και τους Ναζί. Όπως ακριβώς οι μαχητές του ISIS πιστεύουν ότι κάνουν το σωστό. Οπότε αισθάνομαι μάλλον λύπη γι 'αυτούς, επειδή είναι δούλοι της δογματικής τους σκέψης που δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, τίποτα άλλο από μια λατρεία. Είναι αμφότεροι ένας πνευματικός και "δίκαιος" κόσμος που ισχυρίζεται ότι είναι ενάντια σε κάτι, ενώ και οι δύο είναι πολύ πρόθυμοι να βάλουν τις στρεβλωμένες σκέψεις τους σε δράση.

Σκεφτείτε το και ενεργήστε ανάλογα. 

Ο ρόλος των ΑΝΤΙΦΑ στη σύγχρονη καταστολή.

Σκέψεις από αντικαπιταλιστική οπτική γωνία

Δημοσθένης Κούκουνας: Ελένη Παπαδάκη. Τραγωδία και μύθος

Από τον πρόλογο του βιβλίου:

Η ζωή της Ελένης Παπαδάκη, ειδικότερα όμως το τέλος της, συνυφάνθηκε με την τραγωδία και τον μύθο. Υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένα φαινόμενο που κυριάρχησε στην ελληνική σκηνή, ένα πολυσύνθετο μοναδικό ταλέντο που το θαύμασαν οι απλοί θεατές, οι ειδήμονες, αλλά και οι αντίζηλοι.

Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται να παρουσιασθεί το φαινόμενο Παπαδάκη μέσα από την ιστορική διαδρομή του, να φωτισθούν όλες οι πτυχές που αποτελούν την προσωπική τραγωδία της στον συγκεκριμένο χρόνο. Παράλληλα να ξαναδούμε τα πραγματικά στοιχεία που συνθέτουν τον μύθο και τη μνήμη που άφησε το πέρασμά της από το ούτως ή άλλως νεφελώδες ελληνικό στερέωμα.

Το κυρίαρχο στίγμα της στην ελληνική τέχνη, που την υπηρέτησε με πάθος και αυτοθυσία μέχρι τέλους, έχει επιβεβαιωθεί επανειλημμένα. Λιγότερο έχει αναλυθεί ο χαρακτήρας και η ανθρώπινη υπόστασή της, ενώ η όλη καλλιτεχνική πορεία της έχει αναγνωρισθεί θριαμβευτικά. Στο απόγειο της σταδιοδρομίας της βρέθηκε εντελώς άδικα στο μάτι του κυκλώνα και της αφαιρέθηκε η ζωή υπό τις γνωστές συνθήκες.

Δικαίως θα πρέπει να αναρωτηθούμε: Άραγε πώς θα ήταν η τέχνη στη μεταπολεμική Ελλάδα αν δεν είχε μεσολαβήσει η βάρβαρη δολοφονία της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη στα Δεκεμβριανά του 1944; Τι διεθνείς δάφνες θα είχε επιτύχει η πολυτάλαντη καλλιτέχνιδα που τόσο πρόωρα και τόσο βάναυσα χάθηκε; Και πόσες τύψεις θα βάραιναν τη συνείδηση όσων βρέθηκαν πίσω από την άγρια σφαγή της, είτε ως άμεσα εκτελεστικά όργανα είτε ως υποκινητές και ηθικοί αυτουργοί;

Κάποια στιγμή τότε ελέχθη και αυτό: «Φθάνει πια η Παπαδάκη! Τώρα θα παίξουμε εμείς τραγωδία!» Ώστε αυτό ήταν; Και τι τελικά απέγιναν οι νεαρές υποψήφιες ντίβες που το εκστόμισαν;

Σήμερα, εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τον χαμό της, όλα βεβαίως έχουν καταλαγιάσει και μπορεί να γίνει η αποτίμηση. Χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς εμμονές και προκαταλήψεις. (...)

πηγή

O Γιουκίο Μισίμα και η παραδοσιακή λατρεία του Αυτοκράτορα στην Ιαπωνία

Σήμερα ο περισσότερος κόσμος  θυμάται τον Γιουκίο Μισίμα ως πιθανόν τον σημαντικότερο Ιάπωνα μυθιστορηματογράφο του τελευταίου αιώνα. Οι άνθρωποι τον θυμούνται για τα πολλά γραπτά του, πιθανόν κάποιες από τις δραματικές φωτογραφίες του και συνήθως κάτι από τον ασυνήθιστο θάνατο του. Ασυνήθιστο στο ότι έγινε για να διατηρηθεί μια πανάρχαια παράδοση, την οποία πολλοί θεωρούσαν ότι ανήκε στο παρελθόν. Παραμένει μια αμφιλεγόμενη φιγούρα, τόσο για την προσωπική  ζωή, όσο και για τις πολιτικές του απόψεις, τις οποίες πολλοί απομονώνουν από τα γραπτά του, τα οποία σχεδόν εξυμνούνται σε όλο τον κόσμο. Ήταν τρείς φορές υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ και ήταν ένας  παραγωγικός καλλιτέχνης, που μας έδωσε σαράντα μυθιστορήματα, είκοσι βιβλία με δοκίμια, είκοσι βιβλία με μικρές ιστορίες, δεκαοκτώ θεατρικά έργα, ένα λιμπρέτο και μια ταινία.

Όλα αυτά είναι γνωστά και έχουν τιμηθεί σε ευρεία κλίμακα. Ίσως λιγότερο γνωστό είναι το γεγονός ότι ήταν ένας ένθερμος οπαδός της μοναρχίας, αν και ένα ιδιαίτερο είδος μοναρχίας  έτσι όπως εννοείτο μέσα στην δική του κουλτούρα και  πολιτιστικό υπόβαθρο. Πίστευε σε ένα είδος μοναρχισμού που ήταν συνδεδεμένος με την καλλιτεχνική του άποψη περί ομορφιάς και των διαχρονικών, ιερών πλευρών της ύπαρξης, τις οποίες το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί πλήρως να αντιληφθεί και αν το προσπαθούσε, το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν  να τις καταστρέψει. Ήταν ένας πολύπλοκος χαρακτήρας, αλλά οι προτεραιότητες του μπορούν να ειδωθούν καθαρά στο τρόπο με τον οποίο έφυγε από αυτήν την ζωή, καλώντας για μια πλήρη αποκατάσταση του Αυτοκράτορα με τον παραδοσιακό τρόπο. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μικέλης Άβλιχος: Μεταξύ Εθνικισμού και Αναρχίας

του Κωνσταντίνου Σπέρα

Είναι γεγονός πως έχουμε συνηθίσει, όταν μιλούμε περί Αναρχίας στην σύγχρονη Ελλάδα, να φέρνουμε στον νου μας κρατικοδίαιτους χιπστερο-αντιφασίστες και πρώην παιδιά της Κ.Ν.Ε., οι οποίοι, επειδή δεν ήθελαν πλέον τον καθιερωμένο ελεγχόμενο και ιεραρχικό κομμουνισμό, πέρασαν στον ... αναρχοκομμουνισμό - υμνώντας κατά βάθος τον κόκκινο απολυταρχισμό - τον οποίο ξεμπρόστιασε κάποτε τόσο καίρια ο Σολζενίτσιν !

Όμως υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία υπήρξαν στην Ελλάδα πραγματικοί Έλληνες Αναρχικοί, που όμως σέβονταν την Εθνική Παράδοση, όπως κάθε ελεύθερος άνθρωπος που όντως αντιτίθεται στο αστικό σύστημα και στην καπιταλιστική ομογενοποίηση, και οι οποίοι είχαν μια Αριστοκρατική Οπτική περί της Αναρχίας. Ένας από αυτούς ήταν ο Μικέλης Άβλιχος (1844-1917), ο πρώτος ίσως Έλληνας Εθνικοαναρχικός!

Γεννηθείς στο Ληξούρι της Κέρκυρας, από αριστοκρατική οικογένεια, αποτέλεσε ένα εξέχον μέλος της Επτανησιακής Διανόησης, λάτρης της καυστικής γραφίδας του συντοπίτη του Ανδρέα Λασκαράτου και ταυτόχρονα φίλος του Ελληνολάτρη Ποιητή Κωστή Παλαμά, του Νιτσεϊκού Εθνικιστή Λορέντζου Μαβίλη, του οποίου ύμνησε τον ηρωικό θάνατο (βλέπε ποίημα ‘’Ο καϋμός μου’’), καθώς και του Αναρχικού Αριστοκράτη Μιχαήλ Μπακούνιν, τον οποίο και γνώρισε όντας φοιτητής στην Βέρνη !

Έγραψε Λυρικά και Σατυρικά ποιήματα, ενώ πολλές επιστολές και καταγεγραμμένα αποσπάσματα από προφορικές ομιλίες του, διασώζονται ακόμη στα εξαντλημένα πια Άπαντα του, με επιμέλεια του Αριστείδη Ρουχώτα. Μέσα στα ποιήματά του πέρα από ερωτικά και φυσιολατρικά θέματα μπορεί να βρεί κανείς κριτικές στην σύγχρονη επιστήμη και στην καταναλωτική ηθική (π.χ. στα ποιήματα :‘’Στην Επιστήμη’’, ‘’Πως Σκέπτεται σήμερα ο Κόσμος’’, ‘’Η Μόδα’’  και ‘’Το Τραγούδι των Εργατών’’), όπως και ακραιφνώς εθνικιστικά και πατριωτικά ποιητικά ξεσπάσματα κατά  των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, για τις οποίες πίστευε ορθά πως επιβουλεύονταν και χρησιμοποιούσαν την Ελλάδα προς όφελός τους (π.χ.’’Κραυγή περί Δικαίου’’ και ‘’Η Πόλη’’). Κατακεραυνώνοντας ταυτόχρονα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που επί της ουσίας, με την στάση του, υποστήριξε την εισβολή δυνάμεων της Αντάντ στον Πειραιά το 1916, οι οποίες στην αρχή αποκρούστηκαν άμεσα από τις δυνάμεις των πρωτοφασιστών Επιστράτων (βλέπε τα τρία ειρωνικά και ομότιτλα αντιβενιζελικά ποιήματα με τον χαρακτηριστικό τίτλο ‘’Ο Μεσσίας’’). 

Ενώ δεν διστάζει να κατηγορήσει την προγονοπληξία ως μορφή ψυχικής στειρότητας και μη πραγματικής υπηρεσίας στον Ελληνισμό και στην κοινοτική αρετή του :«Ο ένας για όλους, όλοι υπέρ του ενός», όπως χαρακτηριστικά μας περιγράφει στο ποίημά του ‘’Ο Ελληνισμός’’! Εξάλλου για αυτόν «Πατρίδα κάνει μόνο η Αρετή..» και «ούτε εθνισμός εισάγεται με κλύσματα», όπως μας αναφέρει στο ‘’Ποίημα Παιδευτικόν’’. Οπότε δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήταν κατά της Μεγάλης Ιδέας του Ελληνισμού, αλλά ότι ήταν κριτικός προς τους διάφορους απλοϊκούς ψευτο - ‘’πατριώτες’’, που με την στάση τους δεν υπηρετούσαν τίποτα ουσιαστικό (βλέπε ποίημα ‘’Ο μοχθηρός ψευδοφιλόπατρις’’).

Έχοντας μια αριστοκρατική οπτική περί Αναρχίας, όπως μας λέει ο ίδιος : «Η Αναρχία είναι άκρατος Αριστοκρατία», δεν δίστασε να εκφράσει την μομφή του στην άρνηση της φιλοπατρίας, θέλοντας να την συνταιριάξει με αυτό που ονόμαζε ‘’κοσμοπολιτισμό’’, όπως αναφέρει σε μια  επιστολή προς τον φίλο του Ανδρέα Μομφεράτο, στις 12 Ιουλίου του 1876. Με αυτήν την λέξη εννοούσε την συνολική εξέλιξη και σύμπνοια της ανθρωπότητας, αλλά χωρίς να επιθυμεί την απώλεση των επιμέρους ταυτοτήτων, όπως αντίθετα επιθυμούν οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι  και οι … ελευθεριακοί ‘’επαναστάτες’’..

Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι περιγράφηκε στον ‘’Νουμά’’ από τον Χ. Αντωνάτο, σε άρθρο του τελευταίου το 1920, κατά λέξη, ως : «κράμα περίεργο σοσιαλιστή, αναρχικού, εθνικόφρονα»! Είναι γεγονός βέβαια πως δεν αποτέλεσε, εν τέλει, κάποιο ‘’κράμα’’ και μάλιστα ‘’περίεργο’’, αλλά μια αριστοκρατική και επιλεκτική φύση που απέφευγε τον σύγχρονο κόσμο, όπως χαρακτηριστικά περιέγραψε ταπεινά τον εαυτό του στον Κωστή Παλαμά : «Μα εγώ είμαι έρημου βράχου μια βρυσούλα,/που έρημη ρέει σ’ έρημο γιαλό..»(‘’Εις τον Ποιητή Παλαμά’’).

Δεν ήταν λοιπόν μια ακαλλιέργητη στρατευμένη φιγούρα των γραμμάτων, αλλά όντας Ιδεαλιστής και Λάτρης του Ωραίου δεν δίστασε να συνταιριάξει αυτά, που για κάποιους μονολιθικούς φάνταζαν και φαντάζουν αντίρροπα ...

Ο καθεστωτικός εθνικισμός στην υπηρεσία του Ισραήλ

του Λουκά Σταύρου

Το Ισραήλ για λόγους που αφορούν στην άμυνα του πάντα ήθελε να έχει πρόσβαση στην Κύπρο και να χρησιμοποιεί τον χώρο της ως δικό του στρατηγικό βάθος. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη στα πλαίσια της γειτνίασης των οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ με την ΑΟΖ του Ισραήλ βρήκε την ευκαιρία να ανοίξει τις πύλες της Κύπρου στο Ισραήλ. Χωρίς να ανακοινωθεί κάποια αμυντική συμμαχία με ξεκάθαρους όρους και υποχρεώσεις ο Ισραηλινός στρατός σχεδόν καθημερινά κάνει ασκήσεις στην Κύπρο, σε ξηρά , θάλασσα και αέρα.

Οι κυβερνώντες αφήνουν να νοηθεί προς τους ψηφοφόρους της δεξιάς ότι το Ισραήλ προσφέρει αμυντική ασπίδα στη Κύπρο και οι διάφοροι έμμισθοι κονδυλοφόροι αναπαράγουν αυτόν τον ψίθυρο που κάνει την «εθνικοφροσύνη» να αγάλλεται. Βέβαια δεν είδαμε πουθενά το Ισραήλ να αντιμετωπίζει την Τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ. Οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν ξεκάθαρα την Κύπρο για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων κάτω από άγνωστες και μυστικές δοσοληψίες με τους κυβερνώντες.

Τι είδους ωφελήματα έχουν οι διάφοροι μεσάζοντες στην παράδοση της Κύπρου στο αμυντικό βάθος του Ισραήλ παραμένουν αδιευκρίνιστα. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδος επίσης τόσο επί Τσίπρα όσο και επί Μητσοτάκη δείχνουν να αποδέχονται την Ισραηλινή επέκταση στη Κύπρο καλύπτοντας την ενοχή τους κάτω από αδιευκρίνιστες πληροφορίες περί άξονος Ισραήλ- Κύπρου- Ελλάδος. 

Τι είδους άξονας είναι αυτός και τι προνοεί;

Η απάντηση είναι προφανής. Δεν υπάρχει κανένας άξονας, απλά Κύπρος και Ελλάδα υπακούοντας στα μεγάλα αφεντικά παρέδωσαν την Κύπρο στο Ισραήλ και γενικά στα  Αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα με σκοτεινά ανταλλάγματα. Με αυτή την πραγματικότητα συναινούν τα πλείστα κοινοβουλευτικά κόμματα της Κύπρου.  Ενώ από κανένα κόμμα δεν τέθηκε ούτε μια ερώτηση στη βουλή για το ζήτημα της χρήσης της Κύπρου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.

Ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγεται και το ΕΛΑΜ που με την κραυγαλέα σιγή του δείχνει να συγκατατίθεται στην πρόσδεση της Κύπρου στο άρμα των Αμερικανοσιωνιστικών συμφερόντων. Είναι ξεκάθαρο ότι αναφορικά με το ΕΛΑΜ έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα ανάχωμα της ακροδεξιάς που ο κύριος ρόλος του είναι να υπηρετεί με κάθε τρόπο το κατεστημένο της κυπριακής ολιγαρχίας εκφράζοντας τον καθεστωτικό συστημικό εθνικισμό που θέλει την πατρίδα τσιφλίκι της εκκλησιαστικο-ιδιωτικής ολιγαρχίας και των ξενοκρατικών συνάψεων της. 

Τι σημαίνει όμως η επέκταση του Ισραήλ στη Κύπρο;

Σημαίνει μια δεύτερη κατοχή που θα εξελιχθεί χειρότερη από την τουρκική κατοχή. Σημαίνει επίσης την τελειωτική απομάκρυνση της Κύπρου από την Ελλάδα που θα έχει δραματικές συνέπειες για τον Κυπριακό Ελληνισμό. 

Ted Kaczynski : ένας αμετανόητος εχθρός του τεχνολογικού πολιτισμού

του Κωνσταντίνου Σπέρα

Για παραπάνω από 20 χρόνια έξυπνα κατασκευασμένοι εκρηκτικοί μηχανισμοί στέλνονταν σποραδικά σε υμνητές, αλλά και οπαδούς, της τεχνολογικής ‘’προόδου’’ και  ‘’εξέλιξης’’, ακόμη και σε μικρές εταιρείες υλοτομίας, που δρούσαν ανεξέλεγκτα. 

Ο ‘’δράστης’’ αποκλήθηκε από το F.B.I., UN.A.BOMBER, λόγω της αποστολής βομβών σε πανεπιστημιακούς χώρους, κυρίως σε σχολές προγραμματισμού και άλλων σχετικών με τις νέες τεχνολογίες, καθώς και λόγω μιας αποτυχημένης προσπάθειας βομβιστικής επίθεσης σε αεροπλάνο, στο γενικότερο σχεδιασμό για το σαμποτάζ, όχι μόνο των πανεπιστημιακών φορέων, που προήγαγαν την εκφαινόμενη, ήδη από τότε, αναβαθμισμένη και εκκοσμικευμένη θρησκεία της προόδου, αλλά και γενικότερων δομών του συστήματος. 

Ένοχος κρίθηκε για τις επιθέσεις ο Ted Kaczynski, γεννηθείς τον Μάιο του 1942, ο οποίος προτού συλληφθεί τον Απρίλιο του 1996 από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις με την συνδρομή του F.B.I., έξω από την καλύβα του στο Lincoln της Montana των Η.Π.Α., την οποία είχε φτιάξει μόνος του, είχε καταφέρει να αναγκάσει απειλώντας τον αστικό τύπο της εποχής, να δημοσιεύσουν, το 1995, το Μανιφέστο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της».

Theodore J.Kaczynski, Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της, μετ. Σωτήρης Γιαννέλης, εκδ.Έξοδος 

Επηρεασμένος κυρίως από τον ριζοσπάστη φιλόσοφο  Jacques Ellul, τον επαναστάτη στοχαστή Friedrich Nietzsche και αρκετούς άλλους μη ‘’πολιτικά ορθούς’’ διανοούμενους, αλλά και μελετώντας εξονυχιστικά κάθε πλευρά του τεχνολογικού συστήματος και πως επιδρά αυτό στις ανθρώπινες ζωές και συμπεριφορές, άφησε πίσω του ένα κείμενο απεριόριστης σαφήνειας και σημασίας για την κατανόηση της Βιομηχανικής Κοινωνίας!

Μέσα στο κείμενο αυτό, το οποίο συνοπτικά θα παρουσιάσουμε, αναφέρεται στο πως μέσα στην σύγχρονη κοινωνία όπου επικρατούν τα τεχνολογικά μέσα, από τις έμφυτες παρορμήσεις του ανθρώπου που είναι τρείς, δηλαδή: 1) αυτές που ικανοποιούνται με ελάχιστη προσπάθεια, 2) αυτές που ικανοποιούνται με σοβαρή προσπάθεια, 3) αυτές που δεν ικανοποιούνται με όση προσπάθεια και αν καταβληθεί, ισχυροποιούνται μόνο αυτές της 1 και της 3 κατηγορίας. 

Έτσι βλέπουμε ελεύθερη διακίνηση αγαθών και εμπορευμάτων, τα οποία αποτελούν ενός είδους πρωτόγονων Τοτέμ ή μαγικών Φετίχ, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ, για την άμεση ικανοποίηση των αναγκών και ταυτόχρονα μια συνεχή έλλειψη ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ανθρώπου, καθότι η παραγωγή προιόντων και αγαθών είναι συνεχής και ακόμη και ο τρόπος συμπεριφοράς υπάγεται κάτω από τα υφάδια της αγοράς και της μόδας της εποχής, η οποία μεταβάλλεται γοργά ...

Αντίθετα η διαδικασία απόκτησης δύναμης, που είναι μια εγγενής κατάσταση στον άνθρωπο, με σκοπό την αυτάρκεια και την ελευθερία του, βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην παρόρμηση δεύτερης κατηγορίας, σε αυτήν δηλαδή που ικανοποιείται μετά από έντονη και σοβαρή προσπάθεια ... Αυτή η διαδικασία είναι μια νησίδα ελευθερίας τόσο συνειδησιακή όσο και υλική για τον άνθρωπο που την εφαρμόζει. Ο ίδιος ο συγγραφέας μάλιστα εφάρμοσε αυτήν του την αρχή, όταν εγκαταλείποντας την πανεπιστημιακή του θέση, που κατείχε επάξια από νεαρή ηλικία, στο Harvard, κατέφυγε στην πυκνόφυτη περιοχή, όπου θα ζούσε για τις επόμενες δεκαετίες μέχρι την σύλληψή του, μαθαίνοντας να συντηρείται και να επιβιώνει, κυριολεκτικά μόνος του ενάντια στις άγριες δυνάμεις της φύσης.

Βέβαια ο ίδιος ο Kaczynski δεν κατέφυγε ποτέ στην ανάξια και παιδαριώδη αντίληψη της αριστερίζουσας τάσης κάποιων οικολόγων, οι οποίοι δεν κατάλαβαν ποτέ, κατά αυτόν, ότι το τέλος του πολιτισμού δεν θα σήμαινε  μια νέα ‘’χαρούμενη κοινωνία’’, όπως νόμιζαν αυτοί, αλλά μια απότομη και δραματική μείωση του πληθυσμού και απότομη πιθανή έλλειψη ακόμη και των βασικών αγαθών. Επίσης σε αντίθεση με αυτούς και άλλους οπαδούς μιας πιο "αναρχοπριμιτιβιστικής" αντίληψης δεν είχε αυταπάτες πάνω στο τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει στην φύση και να σκληραγωγηθεί, ώστε να απαγγιστρωθεί από τον σύγχρονο κόσμο.

Επιπροσθέτως για αυτόν οι σύγχρονοι θιασώτες του αριστερισμού και του δικαιωματισμού είναι ένα σύνολο ατόμων που ανήκουν κατά κύριο λόγο στην αστική κοινωνία, και μάλιστα στο πιο βολεμένο κομμάτι της, και εμφορούμενοι από χαμηλή αυτοεκτίμηση και άλλα κόμπλεξ (π.χ.κατωτερότητας), προσπαθούν με πρόφαση τα δικαιώματα των πάσης φύσεως και μορφής μειονοτήτων, να τα καλύψουν, μεταφέροντας την προσωπική τους μειονεξία και διάθεση ψευδοεπαναστατικότητας σε επίπεδο πολιτικό και κοινωνικό. Επίσης δεν ξεχνάει την άλλη πλευρά και κατακεραυνώνει καίρια τους συντηρητικούς, οι οποίοι αν και δηλώνουν ενάντιοι, όπως πάντοτε εξάλλου, στην όποια αλλαγή ξερογλύφονται με την όποια ιδέα ‘’ανάπτυξης’’, όταν τους δίνεται στο πιάτο, αποδεικνύοντας πόσο κίβδηλοι είναι οι πάσης υφής υμνητές των "παραδοσιακών αξιών" ...

Σε αυτά τα πλαίσια δηλώνει αντίθετος σε όλους αυτούς και ‘’Αναρχικός’’, με την έννοια του ανθρώπου που είναι αριστοκρατικά ενάντια και πέρα από την μάζα των ψεύτικων και των δειλών, αλλά  ταυτόχρονα πέρα από το σύστημα και της δομές του. Όχι όμως, με ημίμετρα και υλικές αποδοχές από αυτό, όπως ονειρεύονται ακόμη και τώρα πολλοί σύγχρονοι ‘’οπαδοί’’ της Aναρχίας, που απλά τσιμπολογούν σαν ύαινες, λόγω μόδας, μια λέξη και μια σημασία που κάποτε υιοθετήθηκε από πρωτοΦασίστες και πρωτοΕθνικοσοσιαλιστές μέχρι και μέλη του πνευματικού κινήματος της ‘’Συντηρητικής Επανάστασης’’, όπως ο Ernst Junger, και τους δικούς μας αριστοκράτη αναρχικό Μικέλη Άβλιχο και τον ‘’αριστερό’’ Εθνικοσοσιαλιστή Γιώργο Βεντούρη, σαν μορφή αντιεξουσιαστικής εξέργεσης ενάντια στον σύγχρονο Κόσμο !

Τέλος έχοντας σκιαγραφήσει τις βασικές αρχές του Μανιφέστου, έχει ενδιαφέρον να ειπωθεί ότι πάνω σε αυτές κινούνται και άλλα έργα του (π.χ. στα υπόλοιπα κείμενα του στο συλλογικό τόμο: Technological Slavery: The collected writings of Theodore J.Kaczynski, a.k.a. ‘’Unabomber’’ και στο  Anti-Tech Revolution: Why and How), στα οποία προσθέτει και τις μορφές πρακτικής και οργανωτικής αντίστασης των πραγματικά Επαναστατημένων Ατόμων  ενάντια στο Τεχνολογικό Σύστημα.  

Επίσης εξίσου ενδιαφέρον έχει ότι τα περισσότερα δημοσιευμένα έργα ή κείμενα του  τα συνέγραψε στην υψίστης ασφάλειας φυλακή στην πόλη Florence του Colorado, όπoυ κρατείται μέχρι σήμερα, όπως και άλλα ανέκδοτα κείμενά του, όπως το αυτοβιογραφικό Truth versus Lies, και άλλα που δυστυχώς πουλήθηκαν σε ιδιώτες, όπως αποφάσισαν οι δικαστικές αρχές παράνομα και ενάντια στην θέλησή του. Ιδιαίτερο δε ενδιαφέρον έχουν οι επιστολές του, στις οποίες περιγράφεται η  όλη σκευωρία των δικηγόρων και της οικογένειας του εναντίον του, καθώς και η επαφή του, εντός της φυλακής, με τους σχεδιαστές και πρωτεργάτες της βομβιστικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους και στην Oklahoma αντίστοιχα: Ramzi Yousef και Timothy McVeigh. 

Η Παράδοση και το Περιθώριο

του Αριδαίου

Μια απορία βλέπω να επανέρχεται συχνά μεταξύ των εθνικιστών. Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να είναι φορείς αυτής της περίφημης Ανανέωσης της Παράδοσης, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Θα προσπαθήσω να απαντήσω.

Η «εθνικοφροσύνη» ταυτισμένη με την δυτικής προέλευσης κλασικιστική εικόνα για την Ελλάδα, αλλά και κυρίως με τον αντιπαραδοσιαρχικό Μοντερνισμό, πάντα απεχθανόταν το γνήσιο Νεοελληνικό "φολκλόρ", το "Volk-ισισμό" μας. Πάλι καλά που ήταν κι εκείνος ο Γκαίτε που ύμνησε τη Δημοτική μας ποίηση ως γνησίως ... Ομηρική! Έπαιζαν μπάλα μόνοι τους λοιπόν. Την εποχή που στα Βαλκάνια του "Ανατολικού Μπλοκ" είχαν πανεπιστημιακές έδρες και μελετούσαν τη λαογραφία τους, εμείς εδώ είχαμε μια Δόμνα Σαμίου στα όρια της περιφρόνησης από το επίσημο ελληνοφοβικό κράτος. Για να μην πω τι έκανε σε όσους έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

Ο Κομμουνισμός του Ανατολικού Μπλοκ, αλλά και αλλού, είχε αυτό το παράδοξο, λειτούργησε σαν Παγετώνας κάτω από τον οποίο οι ρίζες έμειναν θερμές. Ίσως γιατί κατάφερε και απορρόφησε τους ναροντικούς (narod,volk,λαός), ίσως γιατί παντού στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο τα κομμουνιστικά κινήματα ήταν ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικά, εκτός από το ότι οι λαοί αυτοί ήταν αγροτικοί και άρα πιο κοντά στην Λαϊκή Παράδοση, κατά παράβαση του μαρξιστικού ευαγγελίου, που θέλει τις κομμουνιστικές επαναστάσεις υπόθεση των εργατών κι όχι των αγροτών. Ή ο Μαρξ είχε λάθος ή αυτά τα κινήματα ήταν πιότερο "τριτοθεσίτικα" (νεοφασιστικά) παρά  κομμουνιστικά (Κιτσίκης). Η Ευρώπη ανήκει στον Τρίτο Κόσμο (Ντε Μπενουά). Αντίθετα η "ζεστασιά" της δυτικής οικονομικής ακμής μόλυνε τις ρίζες ...

Να γιατί θεωρώ σημαντικό τον Λαϊσμό. Ίσως όντως ο λαός να είναι πιο ολιστική έννοια από το έθνος και το έθνος ίσως όντως κατασκεύασμα. Γιατί στο έθνος συμπεριλαμβάνονται και η πλουτοκρατική ελίτ με το αποκρουστικό της πρόσωπο. Το πρόσωπο της δήθεν αιώνιας νιότης! Ενώ ο λαός γερνάει, όπως είναι φυσιολογικό, και οι γιαγιάδες είναι όντως γιαγιάδες και για αυτό τις αγαπάμε. Καλά την έκανε την Φάουστ(α) ότι την έκανε ο "Μεγάλος" Κωνσταντίνος.

Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να παραμένουν φορείς αυτού του πολιτισμικού Λαϊσμού, λοιπόν, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Ίσως γιατί, εν αγνοία τους τις περισσότερες φορές, είναι συντονισμένοι ήδη με αυτό που έρχεται. Την δύση του εθνοκράτους και την επιστροφή των Μεγάλων Χώρων, με τις πολλές περιφέρειες, περιοχές, επαρχίες, μικρές ιδιαίτερες πατρίδες.

Στο μυαλό τους μέσα αυτό είναι η Πολυπολιτισμικότητα! Λάθος. Αυτό είναι ο Εθνοπλουραλισμός. Η Εθνοπολιτισμική Ποικιλότητα. Να τα βάλουμε σε μια σειρά; Το αντίστοιχο της Βιοποικιλότητας της Φύσης στις ανθρώπινες κοινωνίες ΔΕΝ είναι η Πολυπολιτισμικότητα. Η Πολυπολιτισμικότητα είναι το αντίστοιχο της υβριδικής (ή και μεταλλαγμένης) Μονοκαλλιέργειας. Το αντίστοιχο της Βιοποικοιλότητας είναι η Εθνοποικιλότητα. Η Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων. Τα Μιλιέτ των Οθωμανών, δυστυχώς, ήταν ένα είδος υπαρκτής Εθνοποικιλότητας. Οπότε αν προσθέσουμε την ροπή της προς τον εκφυλισμό της υπερσεξουαλικοποίησης και της φιλολογίας των φύλων θα βρούμε κι άλλες ομοιότητες ... Ο ευνουχισμός είναι πανάρχαια παράδοση, όχι μοντέρνα.

Να πώς εξηγείται το πώς καταφέρνουν οι αναρχικοί να ανανεώνουν την Παράδοση πιο καλαίσθητα από το απύθμενο κιτς του "μην παραχαράσσετε την ιστορία...". Όταν οι αριστεροί άκουγαν Ξυλούρη, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και τους υπολοίπους, οι εθνικιστές μιλούσαν για άπλυτους κι άλλες βλακείες. Να πώς εξηγείται το πώς στοχαστές σαν τον Ντούγκιν είναι για πολλούς εθνικιστές αντιφασίστας, ενώ από τους αντιφασίστες θεωρείται φασίστας! Όταν θα ξανά ανοίξει η αυλαία μετά τη Μεταβατική Περίοδο το σκηνικό θα είναι αλλαγμένο.

Το νεοελληνικό κράτος είναι αποικία. Αποικία του Μοντερνισμού. Ένα από τα πιο μοντέρνα κράτη που ιδρύθηκε ποτέ. Ο λαός του όμως ποτέ δεν υπήρξε γνησίως μοντέρνος και το χάσμα αυτό μετουσιώθηκε πρώτα σε Πολιτισμική/Υπαρξιακή Αγωνία που έδωσε αριστουργήματα και στην συνέχεια, αφού εξαντλήθηκε, σε εσωτερικό κενό. Σε Παρακμή. Και ήταν ο παραδοσιακός "αριστερός", ο πατριώτης, πριν η "Αριστερά" ασπαστεί πλήρως την Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης και την ατζέντα του Πολιτιστικού Μαρξισμού, με την ροπή του προς την "θυματοποίηση" που εξέφρασε καλύτερα αυτήν την Αγωνία ενός Λαού που πεθαίνει.

Ο Μοντερνισμός όμως τελειώνει. Δίνει τη θέση του στο μεταμοντέρνο Νέο-Μεσαιωνισμό. Η πρόταση για παράταση ζωής της Νεωτερικότητας με την βοήθεια ενός κλασικού τύπου Φασισμού ή μάλλον ενός πινοσετικού τύπου δεν είναι παρά το αποκρουστικό πρόσωπο της αιώνιας νιότης της Φάουστ(ας). Ο σημερινός ρατσισμός των ελίτ εναντίον του Λαού είναι μετεξέλιξη του παλιού ρατσισμού της αποικιοκρατίας. Ο κλασικός σοβινιστικός εθνικιστής ταυτιζόμενος με το νεοελληνικό κράτος άθελά του έγινε οπαδός των αφεντικών του. Μέχρι τα χθες τουλάχιστον. Γιατί οι μαγνητικοί πόλοι αρχίζουν και αντιστρέφονται ...

Γιατί δεν μπορεί κανείς να παραπονιέται και για την Βανδέα και για την δικτατορία της πολυπολιτισμικής ομογενοποίησης. Το ισοπεδωτικό εθνοκράτος έκανε σε επίπεδο εθνικών επικρατειών ότι σήμερα κάνει η παγκοσμιοποίηση σε ευρύτερη κλίμακα. Η επιστροφή του ταυτοτισμού στην δυτική Ευρώπη και κυρίως στις λατινόφωνες χώρες (με το Κέλτικο υπόστρωμα) γίνεται παράλληλα με την επιστροφή του εθνοτικού τοπικισμού και την άρνηση της "κατασκευής" του έθνους-κράτους. Δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του και μια πρόταση Λατινικού Ιμπέριουμ.

Αυτά βέβαια στην Δύση όπου τα κράτη έφτιαξαν τα έθνη. Εμείς είμαστε ανατολικοευρωπαίοι. Εδώ τα έθνη έφτιαξαν τα κράτη. Εκτός από την Τουρκία. Εμείς βέβαια έχουμε κι άλλη μία ιδιαιτερότητα: όχι απλά είμαστε το μοναδικό έθνος της Ευρώπης που δεν ελευθέρωσε την πρωτεύουσα του και δεν αποκαταστάθηκε στα φυσικά του σύνορα, αλλά είμαστε και το μόνο έθνος - όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τουλάχιστον - που δεν ελευθέρωσε την ψυχή του. Είμαστε δέσμιοι αλλότριων δογμάτων, του Μοντερνισμού συμπεριλαμβανομένου. Επίσης αυτή η περίφημη εθνοαποδόμηση που στην Ελλάδα λειτουργεί ανθελληνικά, στις γειτονικές μας χώρες λειτουργεί φιλελληνικά, αν όχι ελληνολατρικά! Και είναι η ίδια η μονολιθική, η σοβινιστική εκδοχή (η κυρίαρχη εκδοχή) του νεοελληνικού εθνικισμού που διαπράττει αυτοχειρία σε σχέση με αυτήν την επιστροφή της ελληνοκεντρικής συνείδησης σε πολλούς γείτονες. Είναι η απόρριψη του ερωτευμένου που γεννάει το μίσος. Δεν θελήσαμε να "ελληνοποιήσουμε" Αλβανούς και Σκοπιανούς και τώρα μας εποικίζει το Πακιστάν, αλλά αδυνατούμε να δούμε τη σύνδεση.

Να γιατί θεωρώ επιτακτική την ανάγκη τόσο για την δημιουργία "Γκραμσιανού" εθνικισμού. Ένα Συνειδητό Λαϊκό Εθνικό Πολιτισμικό Πόλο. Κι αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται ανταγωνιστικό σε σχέση με τα διάφορα δόγματα και τάσεις του εθνικισμού. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μίζερης αλληλοφαγωμάρας. Οι antifa είναι χίλιες φράξιες ενωμένες κάτω από τη κοινή μιαρή σημαία του μίσους για κάθε τι το ελληνικό, ευρωπαϊκό, ινδοευρωπαϊκό και άριο. Ο Εθνικισμός ή θα μάθει από την Αριστερά ή θα παραμείνει σε ένα κακώς εννοούμενο Περιθώριο. Το περιθώριο του ετεροκαθορισμού. Γιατί το συνειδητό περιθώριο είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είναι τα ποιμενικά που κινούνται περιμετρικά του κοπαδιού. Είναι η Εμπροσθοφυλακή.

Όσο και για μια αυτουπέρβαση ως προς την αυτοεικόνα μας σε δύο επίπεδα. Ένα το ιδεολογικό. Να πάψουμε να βλέπουμε αριστερούς και δεξιούς, αναρχικούς και φασίστες. Αλλού βρίσκεται η τομή. Πατρίδα ή Διεθνισμός/Κοσμοπολιτισμός. Σε τι διαφέρουν δηλαδή οι Δαπίτες από τους antifa εκτός από το dress code; Εμείς είμαστε οι Άπλυτοι, αυτοί είναι οι ξεπλυμένοι και οι ξεπουλημένοι.

Δύο η εθνογεωγραφία. Είμαστε απομονωμένοι ως Λάος όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας. Ίσως όπως την εποχή της Άλωσης. Μοιάζουν άλλωστε καταπληκτικά οι δύο εποχές και ως προς αλλά δεδομένα. Από εκεί λοιπόν πρέπει να το πιάσουμε. Από εκεί που το άφησαν οι ύστατοι υπερασπιστές του Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Η απάντηση λοιπόν στον νεο-οθωμανισμο δεν μπορεί να είναι ο νέο-φαναριωτισμός, αυτό σημαίνει νέο-ραγιαδισμός για τον Λαό. Επανίδρυση! Επανελληνισμός! Αλλά και Νέο Βυζαντινισμός! Χρειαζόμαστε έναν δικό μας Αναγεννησιακό Νέο Βυζαντινισμό που να μας ενώνει, να μας συμπυκνώνει, αλλά και να μας καθιστά πόλο έλξης.  Άρα χρειαζόμαστε έναν Ορατό Πόλο. Ένα Πολιτισμικό Κέντρο. Ένα  Ελληνό-Ορθόδοξο Πατριαρχείο - και σε δογματικό επίπεδο, όπου η κάθε λέξη έχει το νόημα της ... - κι όχι απλά μια αυτοκέφαλη αρχιεπισκοπή Αθηνών και πάσης Ελλάδος άμα λάχει ναούμε. Αυτό είναι σαν το ΚΚΕ που δεν είναι ελληνικό, αλλά της Ελλάδος!

Ας αφήσουμε λοιπόν την κλάψα κι ας διεκδικήσουμε την Κληρονομιά μας. Ξεκινώντας από τα απλά. Από τον καθημερινό μας πολιτισμό. Πού όταν θα μας ξαναγίνει βίωμα θα τον ανανεώνουμε ανεπαίσθητα πια. Θα αναβλύζει! Μέχρι τότε θα τρώμε την σκόνη των εθνομηδενιστών. Πρέπει λοιπόν να επανασυνδεθούμε οργανικά όχι μόνο με την Μεγάλη αλλά και κυρίως με την μικρή μας Πατρίδα, την ιδιαίτερη, την τοπική. Γιατί από κει πηγάζουν οι Παραδόσεις μας. Αυτό είναι που δίνει ακόμα προβάδισμα στους "αριστερούς", παρά τον εθνομηδενισμό τους. Γιατί αρνούνται την Μεγάλη Πατρίδα, όχι την ιδιαίτερη κι έτσι καλύπτουν και την εσωτερική ανάγκη του ριζώματος. Εκείνοι που αρνούνται και τις δύο καταλήγουν ή παρακμιακοί, πρεζάκια, "σχιζομητροπολιτάνοι" ή κοσμοπολίτες που μάλιστα εκεί που πηγαίνουν αναπόφευκτα είναι Έλληνες!

Ενώ εμείς συχνά ταυτιζόμαστε με την Μεγάλη μας Πατρίδα ή την Ρομαντική Ιδέα που έχουμε για αυτήν - και καλά κάνουμε - αλλά περιφρονούμε την ταπεινή μας λαογραφία. Γιατί αυτή μας θυμίζει πως με όλους τους γειτονικούς μας λαούς, των εχθρών μας συμπεριλαμβανομένων, είμαστε συγγενείς! Κι αυτό είναι κομβικό να το συνειδητοποιήσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Με τον εαυτό μας! Να συμφιλιωθούμε ακόμα και με την ιδέα των δίγλωσσων, των "αλλόφωνων" Ελλήνων. Να συνειδητοποιήσουμε πως, οι μουσικές μας, για παράδειγμα, είναι ίδιες σε κάθε τόπο με των γειτόνων κι όμως εμείς έχουμε αυτό το κάτι που μετουσιώνει το τοπικό τόσο σε Πανελλήνιο όσο και σε Οικουμενικό! Τον Ελληνισμό μας!

Εδώ να κάνω μία διευκρίνιση. Δεν γίνεται λόγος για την κοσμοπολίτικη αντίληψη περί Ελληνισμού, όπου με το ζόρι κάθε άσχετος που δήθεν μετέχει της Ελληνικής Παιδείας είναι Έλληνας. Αλλά το ότι υπάρχουν ελληνογενείς πληθυσμοί από την Κάτω Ιταλία/ Μεγάλη Ελλάδα ως τον Πόντο και από την Κριμαία και την Ουκρανία ως τον Λίβανο και την Συρία δεν είναι υπόθεση κοσμοπολιτισμού, αλλά ακριβώς έκφανση αυτής της διαλεκτικής μεταξύ της Μικρής μα ιδιαίτερης τοπικότητας και της Μεγάλης μας Πατρίδας. Αλλά τα σύνορα του νεοελληνικού κράτους, αλλά τα σύνορα του Πανελληνίου. Αυτή τη Μετά Βυζαντινή λαογεωγραφία ονομάζω Νεοβυζαντινισμό.

Ελπίζω να κατάφερα να δώσω μια εξήγηση.

Υ.Γ.

Και μετά προχωράμε και στα αμιγώς πολιτικά και γεωπολιτικά ζητήματα. Ως προς τα οποία δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Ο δρόμος του Πινοσέτ θα είναι για μας ότι και ο δρόμος των Ενωτικών. Παταγώδης αποτυχία και οσμανικός προάγγελος. Για την Ε.Ε. και όλη την Δύση είμαστε ανταλλάξιμοι. Ευρώμπατσοι περιπολούν τα βόρεια σύνορα μας, έτοιμοι από καιρό για την μέρα που θα μας πετάξουν έξω και από την Σένγκεν, αφήνοντας μας με τους νεοεποίκους!

Αν λοιπόν δεν θέλουμε να απορροφηθούμε από τον νέο οθωμανισμό ο Τρίτο-Τέταρτος Δρόμος του Εθνικό Επαναστατικού Λαϊκού Πατριωτικού Κοινωνισμού είναι μονόδρομος. Ένας συνδυασμός Συντηρητικής Επανάστασης και Εθνικού Κοινωνισμού και Κοινοτισμού. Το παράδειγμα του Ιράν. Η μαχητική αγωνιστική αντιπρόταση στον νέο οθωμανισμό δεν μπορεί να είναι η συνέχεια των καταναλωτικών ψευδαισθήσεων, αλλά ένα διαφορετικό Έθνος-Κράτος, χωρίς τους κομπλεξισμούς του παρελθόντος στο εσωτερικό και η Ελληνιστική, η Νέο-Βυζαντινή, η Καθ'ημάς Ανατολή ως ολοκληρωμένη αντι-πρόταση στο εξωτερικό. Κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει συνειδητά να τεθούμε στο αυτοπροσδιοριστικό περιθώριο (που όμως ανοίγει περάσματα) - Ακρίτες - πριν μας πετάξουν για τα καλά στον Καιάδα τους. Γιατί τότε ο ίδιος δρόμος σε μικρότερη κλίμακα θα έχει για υπόδειγμα τη Χεζμπολάχ.

Έρρωσθε!

Τεν Τεν, η αλήθεια πίσω από ένα σκίτσο ...

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Πολλά έχουμε διαβάσει και άλλα τόσα έχουμε ακούσει από τους δημοκράτες κουλτουριάρηδες για την τέχνη γενικά. Και επιμελώς κρύβουν πάντα πολλές αλήθειες για την αληθινή καταγωγή ή τους λόγους δημιουργίας διαφόρων ειδών τέχνης. Και αυτό γίνεται διότι κάποια αριστουργήματα είτε μουσικά είτε συγγραφικά είτε άλλα γενικά, δεν είναι “πολιτικά ορθά”, με λίγα λόγια δεν ακολουθούν το σύστημα.

Ένα από τα θύματα αυτά είναι και ο Herge ο δημιουργός του Τεν Τεν. Και για την ακρίβεια το θύμα είναι το ίδιο το σκίτσο του. Η τεράστια επιτυχία του παγκοσμίως δεν θα μπορούσε να επιτρέψει στο καθεστώς να γνωρίζει ο κόσμος την πραγματική καταγωγή του Τεν Τεν και για ποιους λόγους ο Herge τον δημιούργησε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο George Remi, κατά τον κόσμο Herge, γεννήθηκε στις Βρυξέλλες από πατέρα Βαλλώνο και μητέρα Φλαμανδή. Είχε μέσα του το ταλέντο του σκίτσου απλά δεν είχε την δυνατότητα να το κάνει επάγγελμα. Νέος, δούλευε περιστασιακά σε διάφορα περιοδικά αλλά με σχεδόν μηδενική επιτυχία. «Όλα τα οφείλω σε έναν ηγούμενο, τον ηγούμενο Norbert Wallez», λέει μετά από χρόνια ο Herge. Ο συγκεκριμένος ηγούμενος ήταν και ιδιοκτήτης μιας καθολικής εφημερίδος της « Le ΧΧ siècle», που αργότερα ο Ηerge το έφτιαξε πιο καλλιτεχνικό σε «Le vingtieme Siecle». Ο Wallez πίστεψε πάρα πολύ στον νεαρό George με αποτέλεσμα να τον βοηθήσει να αναδείξει το μεγάλο του ταλέντο στα σκίτσα και έγινε αναντικατάστατος στην εφημερίδα. 

Πολύ φίλος του Herge και σχεδόν γεννημένοι μαζί, ήταν ο Βαλλόνος, Leon Degrelle, καθολικός , ο οποίος εκείνα τα χρόνια ασχολούταν με τον προσκοπισμό και ερασιτεχνικά με τις ανταποκρίσεις διαφόρων άρθρων από κοντινά ταξίδια. Τότε παρουσιάστηκε μια ευκαιρία για την μικρή εφημερίδα για ένα θέμα που αφορούσε το μακρινό Μεξικό. Εκείνον τον καιρό στο Μεξικό, υπήρχε ένα σκληρό κομμουνιστικό καθεστώς, με δικτάτορα τον αιμοσταγή Calles, ο οποίος κυνηγούσε και εξόντωνε τους χριστιανούς.

Φυσικά υπήρξε και η αντίδραση από κάποιους καθολικούς οι οποίοι πήραν τα βουνά προσπαθώντας να σωθούν αλλά και να ελευθερώσουν τους συμπολίτες τους. Το κίνημα αυτό είναι γνωστό ως “ Cristeros”. Ο Degrelle αποφάσισε να πάει εκεί και να ζήσει από κοντά την περιπέτεια αυτή. Ο ηγούμενος διεθυντής της εφημερίδος πέταξε από την χαρά του μόλις του το πρότεινε, αφού καμιά εφημερίδα δεν είχε πάει στην Αμερική εκείνα τα χρόνια. Μάλιστα θα ταξίδευε και με ψεύτικη ταυτοτητα αφού θα πήγαινε σε ένα κράτος που υπήρχε εμφύλιος πόλεμος και τα ρίσκα ήταν μεγάλα.Τα έξοδα τα κάλυψε η ίδια η εφημερίδα μαζί με κάποια χρήματα που έστειλε η ιταλική “avvenire d’ Italia” για να κάνει ρεπορτάζ και για λογαριασμό της.

Η άφιξη του νεαρού Leon στο Μεξικό ξεκίνησε με περιπέτεις αφού τα πράγματα δεν ήταν εύκολα εκεί. Έζησε με τους Cristeros, είδε άγριες καταστάσεις, αφού ο αιμοσταγής δικτάτορας λάτρευε να κρεμάει τους χριστιανούς σε τηλεγραφικούς στύλους εκατοντάδων χιλιομέτρων και άλλα τέτοια φρικτά. Ο νεαρός ανταποκριτής ταυτόχρονα μάζευε και διάφορα κόμικς από την περιοχή, όπου έβρισκε, με γραφικά και φολκοριστικά σκίτσα, αφού θυμόταν πάντα τον καλό του φίλο και σχεδιαστή Herge, διότι με αυτόν τον τρόπο θα του έδινε έμπνευση.

Από εκεί λοιπόν πετάχτηκε ο Τεν Τεν, που ο καλός φίλος George θέλησε να φτιάξει έναν “αδερφό” του Leon, όπως τον φανταζότανε ο σχεδιαστής και να βάλει δίπλα του έναν ... Μιλού! Και γιατί ένα φοξ τεριέ; Ο ίδιος ο καλιτέχνης αρνήθηκε για πολλά χρόνια, ειδικά μετά το 1945, να πει γιατί ένα τέτοιο σκυλάκι. Αργότερα γράφτηκε ότι το σκυλάκι το εμπνέυστηκε από μια φωτογραφία του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, όπου απεικόνιζε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών με τον δεκανέα τους και στην αγκαλιά τους είχαν ένα λευκό φοξ τεριέ, κάτι σαν μασκότ.Τώρα για ποιον λόγο αρνήθηκε να πει, ας αφήσουμε λίγο την φαντασία μας να καλπάσει για το ποιος ήτανε αυτός ο δεκανέας σε χαράκωμα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τα ερωτηματά μας θα λυθούν.

Βέβαια δεν φτάνει να βρεις όνομα και σκίτσο της φιγούρας, Για να ολοκληρωθεί πρέπει να τον ντύσεις και να του φτιάξεις τα τα μαλλιά . Έτσι ο ηρωάς μας ντύθηκε με παντελόνι στυλ γκολφ, σαν και αυτό που φορούσε ο Leon στην καθημερινότητα του σαν πολίτης. Κια μάλιστα όταν ρωτήθηκε γιατί είχε αυτή την ενδυμασία, ο Leon απάντησε: « ήθελα να είμαι ντυμένος με έναν τροπο δικό μου και παράξενα κομψό, με αποτέλεσμα να φοράω το παντελόνι του γκολφ, χωρίς να έχω παίξει ποτέ στην ζωή μου γκολφ».Και τελειοποιώντας την εμφάνιση, ήρθε το τσουλούφι πάντα σηκωμένο ψηλά σαν σημαία όπου ήταν και το σήμα κατατεθέν του ήρωα μας.

Και αυτό το εμπνεύστηκε από το ίδιο πρόσωπο και ειδικότερα από μια προσωπογραφία που ο ίδιος ο Herge είχε κάνει με κάρβουνο στον εικοσάχρονο τότε φίλο του Leon. Οι αναλυτές αργότερα που μελέτησαν τον Τεν Τεν, εντυπωσιάστηκαν από την ομοιότητα του πορτραίτου και του Τεν Τεν. Έτσι το τσουλούφι ολοκλήρωσε την εικόνα του ήρωα μας και τον έκανε μοναδικό ανάμεσα από πολλούς.

Mετά την λήξη του Πολέμου το 1945, οι δημοκρατικές δυνάμεις των Συμμάχων ξεκίνησαν μια εκστρατεία τιμωρίας των αντιπάλων τους, περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτήν και άτομα συγγενικά όλων αυτών που κάποτε τόλμησαν απλά να έχουν έναν πατέρα , αδερφό η παππού που πολέμησε για κάποιον σκοπό. Το ίδιο έγινε και σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας αφού στόχοι έγιναν καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοι, συγγραφείς αλλά και άνθρωποι επαγγελματίες απλοί.

Ο Herge ήταν ένας από αυτούς και η οικογένεια του αλλά και ο ίδιος κατηγορήθηκε για ναζί και φυλακίστηκαν. Μετά από κάποιο διάστημα ελευθερώθηκε και συνέχισε το έργο του ξεδιπλώνοντας το τεράστιο ταλέντο του, κάνοντας τον Τεν Τεν να σημειώσει μεγάλη επιτυχία σε όλον τον κόσμο πουλώντας εκατομμύρια τεύχη σε πολλές γλώσσες.

Ο Λεόν Ντεγκρέλ που μετά τον πόλεμο ζούσε στην Ισπανία, δεν "ενόχλησε" ποτέ τον παιδικό του φίλο, καταλαβαίνοντας ότι θα έπεφταν επάνω του και θα τον κατέστρεφαν. Έτσι δεν υπήρξε καμιά επαφή πλέον. Στην τελευταία του συνέντευξη ο Herge, το 1975, σε έναν Βέλγο δημοσιογράφο είπε ότι, ο ήρωας του ο Τεν Τεν, είναι ο Λεόν Ντεγκρέλ και κάποιες περιπέτειες της ζωής του. 

Πολλά από τα σκίτσα του δημιουργού, μετά τον θανατό του εμφανίστηκαν στην δημοσιότητα και αρκετός κόσμο είδε κάποιες "αλλαγές" παράξενες από τις πρωτότυπες ιστορίες. Έχουν αντικατασταθεί κάποιοι πρωταγωνιστές διότι κατά το σύστημα δεν ήταν πολιτικά ορθόν να εμφανίζονται έτσι. Μάλιστα η πρώτη περιπέτεια του ηρώα μας, το " Ο Τεν Τεν στην χώρα των μπολσεβίκων", δεν έχει μεταφραστεί παρά σε ελάχιστες γλώσσες και φυσικά όχι στα ελληνικά... Γιατί άραγε; Και φυσικά τα αρωστημένα μυαλά κυρίως των αριστερών της δεκαετίας του 1970, διέδιδαν ότι ο Τεν Τεν είναι γκέι και άλλοι ότι είναι ανώμαλος και παιδεραστής. Ουδέν σχόλιο.

Την όλη αλήθεια που επιμελώς κρύβουν, ο Λεόν Ντεγκρελ την περιγράφει με τρόπο μοναδικό και με αποδεικτικά στοιχεία, στο βιβλίο του: "Ο συντροφός μου ο Τεν Τεν", που έχει κυκλοφορήσει αρκετό καιρό πριν - όχι στα ελληνικά - και έχει δημιουργήσει έναν θόρυβο. Ας ελπίσουμε οι δημοκράτες να καταλάβουν ότι η τέχνη δεν φιμώνεται με κανένα τρόπο. Αλλά μέχρι τότε, απολαύστε τις περιπέτειες του νεαρού Βέλγου και αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη διότι το έχουμε όλοι ανάγκη.

Υ.Γ. το βιβλίο για τον Τεν Τεν , υπάρχει στα Γαλλικά και στα Ιταλικά.