Η Ευρώπη είναι ένα Έθνος

Ο Σερ Όσβαλντ Μόσλεϋ (1896-1980) υπήρξε μια κορυφαία μορφή πολιτικού και διανοουμένου του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού, χαρισματικός και δραστήριος , γνωστότερος περισσότερο από το κόμμα του «Βρετανική Ένωση Φασιστών» που ενοποίησε τους Εθνικιστές της Μεγάλης Βρετανίας, τους Άγγλους μελανοχίτωνες. 

Από τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς με τους οποίους ήταν εκλεγμένος βουλευτής, πέρασε στον Επαναστατικό Εθνικισμό, αντικαπιταλιστικό και αντικομουνιστικό. Με την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το κόμμα του τέθηκε εκτός νόμου και ο ίδιος φυλακίστηκε. 

Το 1946, ο Όσβαλντ ίδρυσε το «Εθνικό Κόμμα της Ευρώπης». Το 1951 εγκαταστάθηκε στην Ιρλανδία διότι στην Αγγλία ένιωθε φυλακισμένος. Συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος στο «Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα» με σκοπό την διάδοση του Εθνικισμού. Μέχρι το τέλος της ζωής του παρουσίασε πολύπλευρη εθνικιστική δράση και γνώρισε καταξίωση ακόμα και από τους αντιπάλους του. Στο κείμενο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά στην Ανάκτηση, αναλύονται οι θέσεις του για μια εθνικιστική ενωμένη Ευρώπη, από βιβλίο του που εκδόθηκε μεταπολεμικά.

του Sir Oswald Mosley 

μετάφραση Αλέξης Φωκάς

Το ότι η Ευρώπη αποτελεί ένα Έθνος, είναι μια ιδέα που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί. Είναι απλό, αλλά δεν θα πρέπει γι’ αυτό τον λόγο να απορρίπτεται. Άλλωστε οι πιο επιδραστικές, ριζικές ιδέες είναι απλές. Ρωτήστε ένα παιδί «τι είναι ένα έθνος». Πιθανότατα θα απαντήσει ότι κάθε έθνος έχει μία κυβέρνηση. Και στην πραγματικότητα αυτή είναι η σωστή απάντηση, το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειωθεί σχετικά με το έθνος είναι ότι πρόκειται για μία χώρα που αποτελείται από ανθρώπους με την δική τους κυβέρνηση. Φυσικά θα ακολουθήσουν πολλοί βαθύτεροι προβληματισμοί. Ερωτήματα σχετικά με την γεωγραφία, την φυλή, την ιστορία, που συνέβαλαν στην εξέλιξη αυτού του γεγονότος, στην ύπαρξη δηλαδή ενός λαού με μία κυβέρνηση που συνιστούν έθνος. Αλλά το απλό, καθοριστικό σημείο το οποίο καθορίζει ένα έθνος, είναι ότι έχει μια κυβέρνηση. Γι’ αυτό και το ερώτημα σχετικά με την διαίρεση της σύγχρονης Ευρώπης, αφορά το κατά πόσο θέλουμε ή όχι, μια Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση. 

Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να απαντήσει καταφατικά σε αυτό. Και στο τέλος, για όλους θα γίνει απαραίτητο να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους, σε ποια απάντηση θέλουν να καταλήξουν αναφορικά με αυτό το ερώτημα. Τελικά, ο μόνος τρόπος για να κάνουμε σπουδαία πράγματα, είναι να τα κάνουμε με σπουδαίο τρόπο. Αν συμφωνήσουμε σε μια ζωτική ανάγκη με μια σαφή καθοριστική ιδέα που ο καθένας μπορεί να καταλάβει και η οποία παραπέμπει σε ένα υψηλό ιδανικό, τότε οι άνθρωποι θα ανταποκριθούν αμέσως, κατανοώντας το σχέδιο και αισθανόμενοι την κινητήρια αιτία του καλέσματος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στη ζωή είναι συχνά πιο εύκολο να επιτευχθούν σπουδαία πράγματα από το να επιτευχθούν μικρά. 

Σε μια υπέρτατη στιγμή, όπως στους πολέμους του παρελθόντος, οι λαοί της Ευρώπης ήταν σε θέση να υποβληθούν σε κάθε προσπάθεια και θυσία. Σήμερα υπάρχει μια πραγματική ανάγκη για να προκληθεί το ίδιο ένθερμο πνεύμα για μια αποφασιστική πράξη, όχι της καταστροφής αλλά της δημιουργίας, για ένα έργο όχι της διαίρεσης και του θανάτου, αλλά της ένωσης και της ζωής. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο από μια ιδέα που είναι ξεκάθαρη, και από μια ιδέα που είναι σπουδαία. Η ιδέα του ότι η Ευρώπη αποτελεί ένα Έθνος από μόνη της, μπορεί να ξυπνήσει μια ζωντανή απάντηση των λαών. Εάν είναι βέβαιο ότι οι χώρες της Δύσης θα βρεθούν στις παγκόσμιες αγορές αντιμέτωπες με έναν ανταγωνισμό που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, τότε ποια είναι η λύση; 

Η μόνη δυνατή απάντηση, είναι να απομακρυνθούν από τις παγκόσμιες αγορές προς μια βιώσιμη οικονομία, η οποία είναι αρκετά μεγάλη ώστε να περιέχει τις δικές της βασικές προμήθειες και να δημιουργήσει τις δικές της αγορές. Η μόνη διαθέσιμη είναι η Ευρώπη- Αφρική. Η Νότια Αμερική είναι μια οικονομική εναλλακτική λύση αντί της Αφρικής αλλά κανείς στην Δύση δεν μπορεί να έχει την πολυτέλεια να αφήσει ένα κενό στην Αφρική να συμπληρωθεί από τον κομμουνισμό και, από την άλλη, μια πολύ στενή οικονομική λωρίδα μεταξύ της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής μπορεί να δημιουργήσει πολιτικές δυσκολίες με την Βόρεια Αμερική που είναι προς το συμφέρον ολόκληρης της Δύσης το να αποφευχθούν. Η Νότια Αμερική φαίνεται να είναι μάλλον ένα σημείο συνάντησης για τις οικονομίες και τους πολιτισμούς της Ευρώπης και της Αμερικής εξίσου. Έτσι, η δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής-Αφρικανικής οικονομίας με σημαντική δυναμική, είναι πλέον ζωτικής σημασίας για την ζωή της Ευρώπης. 

Ο πολιτισμός που σκοπεύουμε να δημιουργήσουμε πρέπει να είναι ανθεκτικός και ανθρώπινος. Αυτό σημαίνει ότι οι Μαύροι δεν πρέπει να μπουν κάτω από τους Λευκούς στην Αφρική για να υποστούν εκμετάλλευση σαν μια δεξαμενή φτηνής, κατώτερης εργασίας. Υπάρχει άφθονος χώρος τόσο για τον Λευκό όσο και για τον Μαύρο στην Αφρική, η οποία εξακολουθεί να είναι μια σχετικά «άδεια ήπειρος». Υπάρχει άφθονος χώρος για δύο έθνη, που να έχει το καθένα πρόσβαση στο απαραίτητο πλούτο για μια πλήρη ζωή και ένα υψηλό επίπεδο. Αλλά πρέπει να είναι ξεχωριστά έθνη, αν δεν θέλουμε να επανέλθει η εκμετάλλευση της παλιάς αποικιοκρατίας. Όσες απατηλές εγγυήσεις πολιτικής ελευθερίας και αν ξαναδοθούν στους πολίτες- ακόμα και αν μπορούσε να ξεπεραστεί η αντίσταση του Λευκού πληθυσμού στο να γίνει μια αριθμητική μειοψηφία, και δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί χωρίς την δύναμη την οποία κανείς δεν είναι προετοιμασμένος να χρησιμοποιήσει- οι λιγότερο προηγμένοι λαοί θα γίνονταν πρακτικά δούλοι των πιο προηγμένων, αν ζουν αναμεμιγμένοι. 

Μια ατέλειωτη κληρονομιά φυλετικού μίσους θα είναι το αποτέλεσμα, με αποκορύφωμα μια έκρηξη η οποία θα κατασταλεί με αιματοχυσία. Γι ‘αυτό είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν δύο έθνη στην Αφρική, και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο αναγκαίος χώρος ή ο πλούτος των ενδεχόμενων τροφίμων και των πρώτων υλών δεν υπάρχουν. Και πάλι, αυτό είναι ένα έργο το οποίο δεν αφορά τα αδύναμα μεμονωμένα έθνη της Ευρώπης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πέρα από τη δύναμη και την εξουσία μιας ενωμένης Ευρώπης. Απ’ όπου κι αν εξεταστεί το ζήτημα, επιστρέφουμε στο αρχικό μας ερώτημα: πώς μπορεί κάτι τόσο μεγάλο όσο η Ευρώπη- Αφρική να πραγματοποιηθεί, χωρίς μια Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση; Πώς μπορεί να γίνει αυτό χωρίς Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση διαθέσιμη σε σύντομο χρονικό διάστημα το οποίο είναι σίγουρα πολύ λιγότερο από τα δεκαπέντε χρόνια που τώρα πιστεύεται ότι είναι ακόμη αναγκαία για να δημιουργηθεί η κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά; Και υπάρχει πιο κοντινή ελπίδα από μια Ενωμένη Ευρώπη με μια Ευρωπαϊκή- Αφρικανική οικονομία που θα παρέχει μια λύση για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα έθνη της Δυτικής Ευρώπης; 

Κάτι τόσο μεγάλο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με ταχύτητα, χωρίς πραγματική ενότητα. Και τώρα πραγματική ενότητα σημαίνει: η Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση μιας Ευρώπης που θα συνιστά ένα Έθνος. Πρέπει τώρα να σκεφτούμε, να νιώσουμε, να δράσουμε σαν Ευρωπαίοι!

Από το βιβλίο του Μόσλεϋ “The alternative”

πηγή

Όταν η CIA και οι Ροκφέλερ διέδωσαν την μοντέρνα τέχνη

Απόσπασμα από το βιβλίο των Ε. Perucchietti & G. Marletta, 'Το εργοστάσιο της χειραγώγησης' (La fabbrica della manipolazione, Ed. Arianna 2014).

Πηγή: azionetradizionale.com

Μετάφραση-σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης

Η τέχνη συχνά συνοδεύτηκε από τη μόδα. Ο Andy Warhol έκανε διάσημο το μοντέλο και μετά ηθοποιό του φετίχ Edie Sedwick, την ‘εικόνα’ της δεκαετίας του ’60, που έπασχε από νευρική ανορεξία και πέθανε στην ηλικία των 28 χρόνων από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Κυρίαρχη φιγούρα στον κόσμο της Pop Art, ο Warhol, μέσω της μουσικής, του σινεμά και της διαφήμισης, οδήγησε τον πειραματισμό μιας νέας μορφής ‘δημοκρατικής πρωτοπορίας’. Αποτέλεσε επίσης ‘φιγούρα αναφοράς’ για νέους καλλιτέχνες, όπως ο Jean-Michel Basquiat, τον οποίο βοήθησε να αναδειχθεί στον κόσμο της τέχνης, ως εκπρόσωπος του Γκράφιτι. Επίσης, βοήθησε και τον πιο γνωστό Keith Haring. Όμως και οι δύο τελευταίοι πέθαναν νεότατοι, ο πρώτος από υπερβολική δόση ηρωίνης και ο δεύτερος από AIDS.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

«Εγώ ενάντια στον κόσμο»*

του Άγγελου Δημητρίου

Ένα ιχνογράφημα του Τσάρλς Μπουκόβσκι

Ένα κομμάτι από τον Τσάρλς Μπουκόβσκι δεν ενηλικιώθηκε ποτέ. Έμεινε για πάντα - ένα κομμάτι του - το τραυματισμένο παιδί που έζησε την δυστυχία και την κακοποίηση πολύ πρώιμα. «Θα έλεγα πως εκείνο που έμαθα ήταν να μην κλαίω πολύ όταν κάτι πηγαίνει στραβά. Με άλλα λόγια, με σκλήρυνε προετοιμάζοντaς με για όσα ακολούθησαν: την αλητεία, τον δρόμο και όλες τις άσχημες δουλειές και τις αντιξοότητες. Είχα σκληρύνει από πολύ μικρός, όλα όσα συνέβησαν μετά δεν με σόκαραν».

Ο ίδιος, αν όχι κατασκεύασε, τότε σίγουρα συντήρησε και τροφοδότησε τον μύθο που τον ακολουθούσε για την ζωή του. Τον μύθο του περιθωριακού. Είναι αλήθεια ότι αποστράφηκε το πλήθος. Ήταν έξοχος όμως στο να το παρατηρεί και να αντλεί υλικό για τα γραπτά του. Ένιωθε αποξενωμένος και έζησε ως τέτοιος. Ένας μοναχικός παρατηρητής και καταγραφέας καταμεσής των αμερικανικών μεγαλουπόλεων και κυρίως, του Λος Άντζελες. «Το πλήθος ήταν πάντα εκεί, και εγώ ήμουν πάντοτε αλλού, από πολύ νωρίς. Κι αυτό είναι ένα απόλυτο αδιέξοδο[…] Ποτέ δεν ένιωθα ωραία μέσα στο πλήθος».

Το ποτό, η γραφή, η κλασική μουσική στάθηκαν οι μεγάλες παρηγοριές του μπροστά στον φόβο του για την ζωή και τους ανθρώπους, μπροστά στην δυσκολία του να τα αντιμετωπίσει, μπροστά στις καταθλιπτικές και αυτοκτονικές του τάσεις.

Άσκησε οξεία κριτική στον δυτικό πολιτισμό και στον μοντέρνο τρόπο ζωής, καθώς  και στο αμερικανικό όνειρο, στην καταναλωτική κοινωνία, στις κίβδηλες σχέσεις των ανθρώπων. «Με τον εαυτό μου δεν είχα κανένα πρόβλημα, πρόβλημα είχα με εκείνα τα μέρη, με εκείνα τα πρόσωπα, με τις χαμένες, κατεστραμμένες ζωές- τους ανθρώπους που κοίταζαν να τα βγάλουν πέρα με τον πιο φτηνό και εύκολο τρόπο. Ανάμεσα στην Εκκλησία και το κράτος, και τον οικογενειακό τρόπο ζωής, ανάμεσα στο εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό σύστημα, ανάμεσα στην οκτάωρη εργασία και το τραπεζικό σύστημα εκείνοι οι άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί. Το να κλείνω την πόρτα και να μένω σ’ ένα μικρό δωμάτιο ή να κάθομαι σε κάποιο μπαρ τη νύχτα ή τη μέρα ήταν ο δικός μου τρόπος να λέω όχι σε όλα αυτά».

Όμως ποτέ δεν θέλησε να γίνει καθοδηγητής, «να περάσει κάποιο μήνυμα». Εξέφρασε μόνο τον εαυτό του και έδωσε την εικόνα που είχε αυτός ο ίδιος για τα πράγματα. Στην πρώτη του νεότητα συντάχτηκε με τους γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές αν και μετέπειτα θέλησε να αποστασιοποιηθεί από τις νεανικές αυτές επιλογές του. Όπως σημειώνει ο βιογράφος του Barry Miles, «θα ήταν τεράστιο λάθος να προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε την σημασία της σχέσης του Μπουκόβσκι με τον φασισμό και να θεωρήσουμε πως ήταν απλώς ένας τρόπος για να τραβήξει την προσοχή των άλλων». Δεν πίστεψε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αρνήθηκε να συμμετάσχει στο πλευρό της Αμερικής.

Ο κυνικός και ευαίσθητος, αντιφατικός και στωικός Μπουκόβσκι, ο βαθιά ανθρώπινος αλλά και αποστασιοποιημένος, είναι ένας κατεξοχήν πολιτικός και κοινωνικός συγγραφέας, η ζωή και το έργο του αποτελούν σημαντικό αποτύπωμα στην ιστορία της λογοτεχνίας.

*τίτλος κειμένου του Μπουκόβσκι

Περιλαμβάνεται στο βιβλίο ΑΝΥΠΟΤΑΓΗ, εκδόσεις Λόγχη.

Δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2020 στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος

"Λαγός τη φτέρη έσειε, κακό του κεφαλιού του"

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Τον Αύγουστο του 2019 έγραψα στον «Μαύρο Κρίνο» (που αλλού;) ένα άρθρο επικριτικό για τον ακροδεξιό αντιφασίστα Συμιγδαλά και το κόμμα ΕΛΑΣΥΝ. Δείτε το εδώ. Είχε δημιουργήσει ιδιαίτερη αίσθηση (τόσο σε επισκέψεις όσο και σε συζητήσεις) αφού ήταν μια πολιτική αναφορά απέναντι στο κόμμα «κλώνος» της «Χρυσής Αυγής» στο οποίο κορυφαίο ρόλο παίζει σήμερα ο «Πατριάρχης του Εθνικισμού» - όπως τον ονομάζει ο Χατζηγώγος - ο γνωστός Κωνσταντίνος Πλεύρης. Ποτέ δεν υπήρξαμε θετικοί απέναντι στον Γιάννη Λαγό ή στον Κωνσταντίνο Πλεύρη διότι διαφωνούμε μαζί τους τόσο σε πολιτικό και ιδεολογικό αλλά και σε αξιακό επίπεδο. Επίσης δεν το κρύβω ότι παρακολουθώ το ιστολόγιο του κ. Λευτέρη Πανούση στο οποίο ο «διάσημος» διαχειριστής δεν κρύβει την συμπάθεια του για την πολιτική κίνηση του Γιάννη Λαγού ενώ στο παρελθόν είχε δημοσιεύσει και άρθρο του παρόντος ιστολογίου. 

Δεν μου έκανε εντύπωση το νέο που διάβασα εκεί ότι μέσα στο νεοσύστατο κόμμα της ΕΛΑΣΥΝ έχουν ήδη ξεκινήσει οι γκρίνιες και οι αποχωρήσεις. Δεν με εξέπληξαν επίσης οι καταγγελίες του δημοσιογράφου Σπίνου για τα εσωτερικά του κόμματος και τις «βαθυστόχαστες» επιλογές του Mr 25.000 όπως λένε κάποιοι τον Λαγό και υπονοούν τον παχυλό μισθό του ευρωβουλευτή. Όμως ένα άρθρο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής αντιφασιστικής ακροδεξιάς μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Για πολλοστή φορά η ελληνική ακροδεξιά υιοθετεί τα fake news της Αμερικάνικης πρεσβείας σχετικά με την Εθνικοεπαναστατική κυβέρνηση του Ιράν. 

Οι Ιρανοί αποτελούν τον φάρο της παγκόσμιας Αντισιωνιστικής αντίστασης και εξοπλίζουν όλους αυτούς που μάχονται τον Διεθνή Σιωνισμό. Είναι αυτοί που υπερασπίζονται με συμμαχίες και αποστολές συμβούλων και όπλων τα καθεστώτα εκείνα που αρνούνται να υποταχθούν στο Διεθνές Κεφάλαιο. Είναι οι ίδιοι που έδωσαν εντολή στους Ιρακινούς Σιίτες να προστατέψουν ιερούς ναούς της Χριστιανοσύνης στο Ιράκ και στην Συρία. Είναι οι ίδιοι που δεν κάνουν διακρίσεις όταν στρατολογούν αγρότες, εργάτες, νεολαίους και τους στέλνουν να πολεμήσουν την λαίλαπα του ISIS. Και όμως ο Γιάννης Λαγός χωρίς να απευθυνθεί πρώτα στην Ιρανική πρεσβεία, χωρίς να ψάξει αν πρόκειται για άλλη μια εκστρατεία παραπληροφόρησης έσπευσε να καταδικάσει μια κυβέρνηση που βάλλεται από παντού επειδή δεν υποκύπτει στις ορέξεις των τραπεζιτών και των γερακιών του Λευκού Οίκου. 

Οι άνανδροι δολοφόνοι του Στρατηγού Soleimani χρησιμοποιούν χιλιάδες «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» για να πλήξουν την συνοχή και την ενότητα ενός υπερήφανου έθνους το οποίο όχι μόνο δεν υποκύπτει στο εμπάργκο και τις διεθνείς πιέσεις αλλά έχει καταφέρει να ενισχύσει τις εστίες αντίστασης στον Λίβανο, την Συρία, την Υεμένη, το Ιράκ και αλλού δημιουργώντας τον Άξονα της Αντίστασης. Αφού λοιπόν ο Λαγός εξαπέλυσε μια επίθεση απέναντι σε ένα καθεστώς επαναστατικό κατέθεσε επιστολή στο σύνολο των Ευρωβουλευτών καθώς και ερώτηση στην Κομισιόν σχετικά με δήθεν διωγμούς (!) που δέχονται οι χριστιανοί στο Ιράν. Τις ίδιες κατηγορίες είχαν σπεύσει να υιοθετήσουν και στο διαδίκτυο οι κύκλοι του Ιερώνυμου με τον τελευταίο να μην έχει στείλει ούτε το ελάχιστο δείγμα αλληλεγγύης στον Συριακό λαό όταν οι κανίβαλοι του ISIS έσφαζαν επί 9 χρόνια Χριστιανούς στην χώρα των Assad. 

Έχουμε λοιπόν το γεγονός ότι ένας έλληνας ευρωβουλευτής ζητάει σήμερα από τους νεομαρξιστές και τους καπιταλιστές της Ε.Ε. την καταδίκη των Ιρανών στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Της γνωστής καραμέλας που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοσιωνιστές και τα τσιράκια τους για να εισβάλλουν σε χώρες και να αρπάξουν από αρχαιολογικούς θησαυρούς μέχρι και το πετρέλαιο. Έτσι λοιπόν οι συνεργάτες του Συμιγδαλά πριν ανακαλύψουν «εγκλήματα» και στο Ιράν καλό είναι να θυμηθούν πόσοι πέθαναν από τις τακτικές και τις επιχειρήσεις των επικυρίαρχων της Wall Street. Πόσοι σκοτώνονται κάθε μέρα από τις δυνάμεις εισβολής για τους οποίους καμιά Ε.Ε. και κανένα κόμμα δεν έβγαλε μιλιά ποτέ και πουθενά. Ας κοιτάξει λοιπόν καλύτερα τα εσωτερικά του κόμματος του ο Λαγός και ας αφήσει στην ησυχία του την ηγεσία ενός έθνους που πρωτοπορεί στον αγώνα για Λαϊκή Κυριαρχία και Εθνική Ανεξαρτησία. Πάντοτε θα εμφανίζονται στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ πρόσωπα τα οποία θα έχουν από πίσω την προβολή και την ενίσχυση της CIA. Και πάντα θα υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της άκρας δεξιάς που διαχρονικά στηρίζουν τον αμερικάνικο παράγοντα στην αποικία που ονομάζεται Ελλάς. Αυτή είναι και η διαφορά μας με την ακροδεξιά. 

Ότι εμείς ως Εθνικοσοσιαλιστές, Αντιδημοκράτες και «αριστεροί» Φασίστες ποτέ δεν καλοδεχτήκαμε την αμερικάνικη κυριαρχία στην χώρα. Ποτέ δεν υπολογίσαμε ως σύμμαχο τους εγκληματίες καπιταλιστές οι οποίοι εξαπολύουν επιθέσεις σε όλο τον κόσμο για την επίτευξη των παγκόσμιων σχεδίων εξουσίας. Εμείς έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με τους υπαλληλίσκους του Λάνγκλεϊ και τους εμπρηστές του Αμβούργου, της Δρέσδης και του Πειραιά. Εμείς δεν έχουμε χάσουμε τίποτα και δηλώνουμε παρών στο κάλεσμα για την συντριβή του Σιωνιστικού τέρατος. Εμάς τα όνειρα μας είναι πιο κοντά στον λαό του Ιράν που έχει καταταχθεί κατά χιλιάδες στις Λαϊκές Πολιτοφυλακές και παλεύει για ένα καλύτερο αύριο ενώ ονειρεύεται την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ παρά με τους γραβατωμένους ακροδεξιούς αντιφασίστες οι οποίοι έχουν το θράσος να καπηλεύονται ιδέες και σύμβολα και την ίδια στιγμή να καλοπερνάνε με χρήματα από δικούς μας φόρους. 

Άλλοι επιλέγουν να στέκονται σούζα μπροστά στους εμπόρους των εθνών και άλλοι νιώθουν αλληλέγγυοι με τους μαχητές της Αντίστασης. Όλα είναι θέμα επιλογών. Θα έρθει όμως η ώρα που κάποιοι θα απολογηθούν για τις κινήσεις τους μέσα στο χαμαιτυπείο της καπιταλιστικής Ε.Ε. και για την εξυπηρέτηση που έκαναν και πάλι στους τοποτηρητές της Αμερικανοσιωνιστικής εξουσίας. 

Ο Gabriele Adinolfi στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και την Ελεύθερη Τηλεόραση - μέρος πρώτο

Η Ελεύθερη Τηλεόραση την Τρίτη 7 Απριλίου φιλοξένησε  τον Gabriele Adinolfi, έναν από τους ιδρυτές της Εθνικοεπαναστατικής Terza Posizione.  Ο Ιταλός συγγραφέας εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών της Casa Pound και ιδρυτής του μεταπολιτικού ινστιτούτου Polaris μίλησε στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και απάντησε σε ερωτήσεις τηλεθεατών.

Για να δείτε την εκπομπή πατήστε εδώ

πηγή

Ο Kai Murros για την υπερπληθυσμό, τον πόλεμο και την Ηθική

Μετάφραση: Τίτος

"Ο ερχόμενος πόλεμος δεν πρόκειται να αποτελέσει ηθικό πρόβλημα. Ο ερχόμενος πόλεμος θα είναι ένα απλό τεχνικό πρόβλημα. Και μόλις λύσουμε το τεχνικό πρόβλημα, θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πόλεμο απόλυτης καταστροφής σε όλες τις γωνιές της Γης, όπως κρίνουμε σκόπιμο. Μπορούμε να αναλάβουμε την πρωτοβουλία οπουδήποτε, οποτεδήποτε και ενάντια σε όποιον θέλουμε - και να παραμείνουμε στην επίθεση μέχρι να εξοντωθεί ο εχθρός. Για εμάς ο πόλεμος είναι το λογικό αποκορύφωμα της εξέλιξης. Για εμάς η πολιτική είναι δευτερεύουσα στον πόλεμο. Για εμάς η πολιτική είναι απλώς ένα προοίμιο του πολέμου. Όλα τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας μπορούν και θα λυθούν μέσα από τον πόλεμο.

Ο κόσμος αντιμετωπίζει κατακλυσμικές αλλαγές καθώς οι τεκτονικές πλάκες των φυλών και των πολιτισμών συγκρούονται - ο υπερπληθυσμός κάνει τον κόσμο πολύ μικρό για όλους μας. Οι ατελείωτες δευτερεύουσες συγκρούσεις που έχουν κάψει τον πλανήτη για δεκαετίες θα εξελιχθούν σε γιγαντιαίους γενοκτονικούς πολέμους γύρω από τον ζωτικό χώρο και τους πόρους που στηρίζουν τη ζωή - νερό, τρόφιμα, αναπνεύσιμο αέρα και ενέργεια. Οι κοινωνίες θα πέσουν, το χάος θα κυριαρχήσει και ο πολιτισμός θα καταρρεύσει - αφήνοντας τα περισσότερα μέρη του πλανήτη σε αγριότητα.

Η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις του μέλλοντος με τη συστηματική διεξαγωγή πολέμων με ριζοσπαστικούς περιβαλλοντικούς, οικολογικούς και εθνοτικούς στόχους. Θα ελέγξουμε τη χιονοστιβάδα των εχθρικών υπερπληθυσμών θα αποδεκατίσουμε τις αρπακτικές μεταναστεύσεις εναντίον της Ευρώπης - όλες οι απειλές κατά της Ευρώπης θα εξαλειφθούν. Θα χτυπήσουμε τον υπερπληθυσμό στην πηγή του!"

– Kai Murros

(Ένα ενδεικτικό απόσπασμα από μια εκτενέστερη ομιλία του κ. Murros, η οποία υπογραμμίζει πολλές από τις απόψεις του, οι οποίες είναι αρκετά ευθυγραμμισμένες με την "New Resistance" και την "Open Revolt". Οι διαφορές είναι ελάχιστες σε σύγκριση με τον κοινότατο σημαντικό στόχο της υπεράσπισης και της απελευθέρωσης Της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Διασποράς από την παγκοσμιοποίηση, τον διεθνή καπιταλισμό και τα σκυλιά  τους. Ελπίζουμε να παρουσιάσουμε περισσότερα από τα έργα του στο εγγύς μέλλον.)

Ο Kai Murros (γεννημένος το 1969) είναι Φινλανδός διανοούμενος και Εθνικό-Επαναστάτης από το Ελσίνκι, γνωστός εκτός της χώρας χάρις στο βιβλίο του "Επανάσταση: Και πώς να την κάνουμε σε μια σύγχρονη κοινωνία". Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι μεταξύ 1990 και 1999, με ειδίκευση στην ιστορία και τις ανατολικές γλώσσες. Η διατριβή του Masters of Arts αφορούσε τη σταδιακή αλλαγή του Κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού από μια οργάνωση ανταρτών σε  επαγγελματικό στρατό. Έγινε γνωστός στην εθνική τηλεόραση και το ραδιόφωνο χάρις στις "προβλέψεις" του ότι μετά την επανάσταση, οι γκλομπαλιστές προδότες του έθνους, ιδιαίτερα οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι πολιτικοί στη Φινλανδία, θα σταλούν σε στρατόπεδα φυλακίσεως ως εχθροί του λαού.

Σημείωση: η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» δεν είναι απαραίτητο ότι συμμερίζεται απόλυτα όλες τις θέσεις που εκφράζονται σε αυτό το κείμενο ή ότι σχετίζεται με τις "οργανώσεις" που το φιλοξενούν στην σελίδα τους. 

πηγή

Ελευθερία: Μια Κινηματική Πρόκληση

του Άγγελου Δημητρίου

Δεν είναι μόνο η υπαρκτική ελευθερία που πρέπει να μας απασχολεί, ή η ελευθερία σε μεταφυσικό και φιλοσοφικό επίπεδο. Στην κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα το στοίχημα για την ελευθερία είναι εξίσου σημαντικό και ορισμένες φορές αγγίζει παραμέτρους της ίδιας μας της επιβίωσης. Από τον σύγχρονο κόσμο και τα ιδεολογικά του ρεύματα έχουμε να πάρουμε κάποια πράγματα αναφορικά με ακολουθητέες μεθόδους δράσης. Πολύ περισσότερο, καθώς οι παραστάσεις γίνονται όλο και πιο περιοριστικές, αν όχι ασφυκτικές.

Αν στρέφουμε συχνά το βλέμμα στην λειτουργία των προνεωτερικών κοινωνιών, δεν είναι για την ανάκληση φαντασμάτων, δεν είναι για να εξιδανικεύσουμε ή να δώσουμε υπόσταση στο παρελθόν, το οποίο έτσι κι αλλιώς είχε τα μειονεκτήματα και τις παθογένειές του και έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν είναι για να προβάλλουμε στο παρόν ένα πλαστό κοσμοείδωλο.

Είναι διότι η συνισταμένη των κοινωνιών αυτών, μέσα από τις διαφοροποιήσεις, τις αντιλήψεις, τις συμπεριφορές και τα στερεότυπα πάνω στα οποία αναπτύχθηκαν, εναρμονίζεται στην ουσία της με την φυσική και φυσιολογική ροπή του ανθρώπου. Η ουσία τους δηλαδή ανταποκρινόταν σε ένα οντολογικό και ανθρωπολογικό υπόβαθρο υγιές.

Γνωρίζουμε ότι η τομή του μοντερνισμού στην Ιστορία, αποκρυστάλλωσε την ατομικότητα, έφερε την αυτονόμησή της και οδήγησε- στην ύστερη φάση- στην ισχυροποίησή της, μέχρι του σημείου να χτιστεί μια αυταπάτη παντοδυναμίας της.

Σήμερα, καθώς πολλοί συμφωνούν στο πέρασμα της ανθρωπότητας, και κυρίως της Δύσης, σε μια μετανεωτερική φάση, το άτομο σταδιακά καλείται να έρθει αντιμέτωπο με τα αδιέξοδα που γέννησαν οι επιλογές του, με την οντολογική μοναξιά του.

Είναι γνωστό ότι ο νεωτερικός άνθρωπος στάθηκε έντονα στο θέμα της εκζήτησης ατομικής ελευθερίας. Το αίτημα αυτό προσδιόρισε τον χαρακτήρα των θεσμών, την σύσταση και λειτουργία των συλλογικοτήτων, και πέρα από την πολιτική, πέρασε στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Έγινε ένα καινούριο αυτονόητο. Η μετανεωτερικότητα φτάνοντας τα ίδια τα δεδομένα της μοντέρνας πραγματικότητας στα ακραία τους όρια, επέφερε έναν κατακερματισμό στο άτομο και από την άλλη συνέτεινε στην ανάδυση των κάθε είδους κοινωνικών μειονοτήτων και υποομάδων, που και σήμερα βλέπουμε να επιδιώκουν την θωράκισή τους με την κάρπωση όλο και περισσότερων δικαιωμάτων. Αυτές στάθηκαν οι οριακές εκφράσεις του ζητήματος της ελευθερίας στον σύγχρονο κόσμο.

Ο σύγχρονος ριζοσπαστικός εθνικισμός, με βάση τα παραπάνω,  έχει να επιβιώσει και να εκφραστεί σε αυτό το περιβάλλον. Αυτή είναι η εποχή του. Μια εποχή που δεν την επέλεξε και δεν την μορφοποίησε ο ίδιος. Έτσι το καλύτερο που μπορεί να γίνει χωρίς να κλείνονται τα μάτια στην πραγματικότητα, είναι να αντληθούν τα στοιχεία του παρόντος που μπορούν να αποδειχθούν ωφέλιμα. Σίγουρα ο εθνικισμός δεν μπορεί να απεμπολήσει το οργανικό του δεδομένο που είναι η πρόταξη της συλλογικότητας, της κοινότητας. Δεν μπορεί να χάσει την κοινωνική του αναφορά.

Ταυτόχρονα όμως, με γνώμονα τις δικές του καταβολές και την κληρονομία του, μπορεί να επεξεργαστεί το ζήτημα της ελευθερίας διεκδικώντας ζωτικό χώρο εντός της κατεστημένης συνθήκης. Όχι της εθνικής ελευθερίας μόνο. Αλλά της ελευθερίας που κατανέμεται στην μεταμοντέρνα πραγματικότητα, κομματιασμένη μέσα στις κοινωνίες, διαμοιρασμένη στις κάθε είδους κοινωνικές ομαδοποιήσεις. Έχει δηλαδή να κοπιάσει για την ανάσχεση της ετερονομίας, του ετεροκαθορισμού, που πλήττει τον πυρήνα της υπόστασής του. Μια διπλή προοπτική είναι αφενός μεν να διατηρήσει το φορτίο των ιδεών και των ιδανικών του, να διατηρήσει την εσωτερική του συνοχή και τις ορίζουσες γραμμές της υπόστασής του, και αφετέρου σε εξωτερικό επίπεδο να εκμεταλλευτεί την περιρρέουσα πολυδιάσπαση προκειμένου να αντλήσει νέες δυνάμεις και δυνατότητες.

Με δυο λόγια, να πολεμήσει τον μοντέρνο κόσμο, με τα ίδια του τα όπλα.

Η σημερινή ανάπτυξη των εθνικιστών και των κινημάτων τους σε άξονες διαφορετικούς από εκείνους του παρελθόντος, ίσως αποτελεί ένα ενθαρρυντικό δείγμα ωριμότητας και της ισχύος εκείνης που έχει να κάνει με την προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες.

Ο σκεπτικισμός  απέναντι στον αρχηγισμό και στις αυτόκλητες αυθεντίες, η περιστολή των αντιδράσεων του θυμικού και η επένδυση σε στοιχεία εκλογικευμένα, η αποδυνάμωση της άτεγκτης ιεραρχίας και η απόδοση οριζόντιων μορφών συνεργασίας, ο παραγκωνισμός των κλασσικών τρόπων άσκησης πολιτικής, συνιστούν βήματα ελπιδοφόρα μέσα στο ζοφερό περιβάλλον, αποδεικνύουν μια τάση ανανέωσης όσων  οι παλαιότεροι θεωρούσαν δεδομένα.

Οι εθνικιστές οφείλουν να αποδείξουν ότι αντέχουν την ελευθερία, ανθίστανται στην χειραγώγηση και είναι ικανοί  να θέτουν δημιουργικούς στόχους με το να αφουγκράζονται το παρόν. Έχουν την ευκαιρία να μεταμορφώσουν την δυσκολία σε πλεονέκτημα.

πηγή

Το ένζυμο - νέο τεύχος Άνοιξη 2020

πηγή

Eduard Limonov: αποχαιρετισμός σε έναν παράξενο άνθρωπο

του Μιχάλη Τυρίμου

Στις 17 Μαρτίου του 2020 κόπηκε το νήμα της ζωής για έναν Άνθρωπο παράξενο όσο και μοναδικό, τον Έντουαρντ Λιμόνοβ, επιφανή Ρώσο Συγγραφέα, Ποιητή και ριζοσπάστη Ιδεολόγο, έναν εκ των βασικότερων Πνευματικών και Πολιτικών Ηγετών του Επαναστατικού Εθνικομπολσεβικικού Κινήματος.

Γεννηθείς το 1943 στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ο πατέρας του άνηκε ως στρατιωτικός αξιωματούχος στην μυστική κρατική ασφάλεια της Ε.Σ.Σ.Δ., την διαβόητη N.K.V.D. Από πολύ μικρή ηλικία αφοσιώθηκε στην Τέχνη και την Λογοτεχνία, γράφοντας πληθώρα ποιημάτων και ενασχολούμενος ενεργά με την δημοσιογραφική δραστηριότητα. Απειλούμενος από το απολυταρχικό σοβιετικό καθεστώς για τις ριζοσπαστικές πολιτικές του Ιδέες, θα αυτοεξοριστεί το 1974 μαζί με την τότε σύζυγό του και θα μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και θα εγκατασταθεί μετέπειτα με έδρα την πόλη της Νέας Υόρκης. 

Εκεί θα αναπτύξει επαφές και θα αλληλεπιδράσει με στελέχη του τροτσκιστικού «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος» των Η.Π.Α., που λόγω των κομμουνιστικών του καταβολών καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου αποτελεί κορυφαίο στόχο του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.). Ο ίδιος ο Λιμόνοβ θα υποστεί διεξοδική παρακολούθηση και συχνές παρενοχλήσεις από τις αμερικανικές κρατικές αρχές, ιδιαίτερα από το F.B.I.. Το 1980 θα αφήσει πίσω του την Αμερική και θα μετακομίσει στο Παρίσι, μένοντας μετέπειτα στην Γαλλία για παραπάνω από μία δεκαετία.

Το 1991 θα επιστρέψει στην Πατρική Γη της Ρωσίας, ιδρύοντας μαζί με πλήθος άλλων διακεκριμένων Ιδεολόγων και πνευματικών προσωπικοτήτων το «Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα», ένα πρωτοπόρο πολιτικό Κίνημα με μία ριζοσπαστική Ιδεολογική ταυτότητα, η οποία συνδύαζε αρμονικά τα ευγενή πατριωτικά στοιχεία του Εθνικισμού με το αντικαπιταλιστικό φρόνημα του κλασσικού Ρωσικού σοσιαλισμού, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε και εκφράστηκε κατά τον περασμένο Αιώνα. 

To Κίνημα των Εθνικομπολσεβίκων κατόρθωσε να αποκτήσει μία αξιοπρόσεκτη επιρροή στους κόλπους της Ρωσικής Κοινωνίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους ριζοσπαστικούς και αντικομφορμιστικούς κύκλους της Νεολαίας, οι οποίοι και αποτέλεσαν εν συνεχεία τη μαχητική του εμπροσθοφυλακή και την πηγή του κινηματικού δυναμισμού. Η Ιδεολογία του συμπυκνωνόταν σε ένα συγκριτικό αμάλγαμα των αντιφιλελεύθερων τοποθετήσεων της παραδοσιακής Αριστεράς και της φλογερής φιλοπατρίας της βαθύτατα αντικομμουνιστικής και Εθνικιστικής μετασοβιετικής Ρωσικής Δεξιάς. Όλα αυτά συναντιόντουσαν αποτελεσματικά σε ένα πολυσύνθετο ιδεολογικό οικοδόμημα που εξύψωνε από την μία την ανυπέρβλητη Αξία του Έθνους και της Πατρίδας και από άλλη την συνένωση της γνήσιας Λαϊκής Κυριαρχίας και της αυθεντικής Κοινωνικής Δικαιοσύνης.

Πράγματι, η άνοδος και η απήχηση του Εθνικού Μπολσεβικικού Κόμματος και των Ιδεών που αυτό πρέσβευε και προασπιζόταν καταφατικά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και τα πρώτα χρόνια της Νέας Χιλιετίας. Εξαιτίας της πρωτοφανούς αυτής δυναμικότητας και ακμής, θα αρχίσει τότε μία εκστρατεία πολεμικής από το διεφθαρμένο σύστημα κατά τόσο του Λιμόνοβ προσωπικά όσο και εναντίον σύσσωμου του Εθνικομπολσεβικικού Κινήματος, περιλαμβάνοντας συκοφαντίες, δυσφήμηση, συλλήψεις και φυλακίσεις, η οποία θα κορυφωθεί με την πλήρη απαγόρευση του Εθνικού Μπολσεβικικού Κόμματος από το Ρωσικό Κράτος το 2007 ως «εξτρεμιστική οργάνωση». 

Κατά τον εγκλεισμό του στα κελιά των φυλακών ως πολιτικός κρατούμενος, ο Λιμόνοβ ανέπτυξε, όπως και στα πρώτα στάδια του θυελλώδους βίου του, εκτενέστατο δημιουργικό έργο, γράφοντας δεκάδες ιδεολογικά κείμενα και βιβλία. Είναι αξιοσημείωτο πως η γραφή του είχε επηρεαστεί σημαντικά από ένα ευρύ φάσμα εξεχουσών μορφών της Πνευματικής Δημιουργίας, εκτεινόμενο από τον μεγάλο Ρώσο Ποιητή και πρωτεργάτη του Φουτουριστικού Κινήματος στις Τέχνες Βελιμίρ Χλέμπνικωφ μέχρι τον αθάνατο Ιάπωνα Εθνικιστή Συγγραφέα και Επαναστάτη Γιούκιο Μισίμα.

Αυτός λοιπόν ήταν ο Έντουαρντ Λιμόνοβ, ένας άνθρωπος του οποίου η ταραχώδης ζωή, η καινοτόμος ιδεολογική τοποθέτηση και η ακτιβιστική πολιτική δραστηριότητα έγραψε με ανεξίτηλα γράμματα το όνομά του στις σελίδες της σύγχρονης Ρωσικής, αλλά και παγκόσμιας Ιστορίας. Αναμφισβήτητα, ο Λιμόνοβ υπήρξε ένας αληθινός Επαναστάτης τόσο της Σκέψης όσο και της Δράσης, ένας ριζοσπαστικός Ιδαλγός και Οραματιστής ενός Καινούργιου Μεγάλου Σκοπού, μακριά από κάθε κατεστημένη αρχή και παρελθοντική θεώρηση. Προάγγελος και Πρωτοπόρος μίας Νέας Ιδέας, με ρίζες αδιάσπαστες στην Λαϊκή Πατριωτική Παράδοση και κλώνους που απλώνονται γόνιμα στον μαχητικό Αγώνα κατά της τυραννίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, κατά της ληστρικής οικονομικής ασυδοσίας, κατά συλλήβδην του καπιταλιστικού συστήματος και της πολιτικοκοινωνικής του αποφυάδας, τουτέστιν του φιλελευθερισμού. 

Για αυτό και ο θάνατός του συνιστά αναμφίβολα μία μεγάλη απώλεια για το παγκόσμιο Εθνικιστικό και Σοσιαλιστικό Κίνημα. Όμως η πνευματική σπορά και το δημιουργικό έργο που άφησε πίσω του ο Λιμόνοβ υπερβαίνει κατά πολύ την οργανική περίοδο της φθαρτής και εφήμερης ανθρώπινης ύπαρξης, και θα αποτελέσει το θεμέλιο για το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα του Μέλλοντος, που θα κληθεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των Νέων Καιρών που έρχονται.

Σύντροφε και Συναγωνιστή Λιμόνοβ, η Μνήμη σου θα παραμείνει άσβεστη στις Καρδιές μας, όσο σε αυτές κατοικεί αγνή πάντοτε η Πίστη στα Ιδεώδη της Πατρίδας, του Λαού και του πραγματικού Σοσιαλισμού. Το Πνεύμα σου ας παραστέκει στους Εθνικούς και Κοινωνικούς Αγώνες του Αύριο, από τα οδοφράγματα ενάντια στις κρατικές δυνάμεις καταστολής μέχρι τις πνευματικές ζυμώσεις των Νέων Μαχητών της Ιδέας. Στο πένθιμο ανάκρουσμα του ύστατου Αποχαιρετισμού, οι αιματοβαμμένες Μαυροκόκκινες Σημαίες θα κλίνουν ευλαβικά προς Τιμήν ενός αείμνηστου Νεκρού, καθώς θα ταξιδεύει στα ουράνια πεδία της αιώνιας Αθανασίας. Από εκεί ψηλά ας φωτίζει σαν Άστρο την Πορεία μας, τον Δρόμο των Αγωνιστών που βαστούν στα χέρια τους τα δοξασμένα Λαϊκοεθνικιστικά Λάβαρα, τα τιμημένα Σύμβολα της Τρίτης Μεγάλης Ιδεολογίας της Ιστορίας!

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΛΙΜΟΝΟΒ - ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Η τραγική περίπτωση του Γιατρού Τσιρώνη ή πως το Κράτος δολοφονεί

του Κωνσταντίνου Σπέρα

Η «εκκεντρικότητα» κάποιων προσώπων και συμβάντων μας κάνει πολλές φορές να ακυρώνουμε την σημασία που έχουν αυτά όχι μόνο για την ιστορική εξέλιξη και σημασία μιας εποχής αλλά πιο ειδικά για την μορφή που παίρνουν οι δομές εξουσίας που υπάρχουν και διαμορφώνονται μέσα στα σπάργανα της. Μια τέτοια ‘εκκεντρικότητα’ ήταν και ο sui generis Εθνικιστής Βασίλης Τσιρώνης. 

Ο Βασίλης Τσιρώνης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1929 στην Αθήνα από οικογένεια Ελλήνων προσφύγων από την Μικρά Ασία. Το 1947 με πολύ κόπο, προσωπικό αγώνα και παρά την θέληση του στρατιωτικού πατέρα του, περνάει στην Ιατρική  Σχολή Αθηνών. Το 1958 ενώ τα σημάδια του εμφυλίου ήταν ακόμη νωπά στην Ελληνική Κοινωνία στέλνεται στον Άη Στράτη ως γιατρός του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού όπου εκεί προκαλεί την μήνη του Κατεστημένου με τις αποκαλύψεις που πραγματοποιεί για τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτικών κρατουμένων. 

Μια διευκρίνηση σε αυτό το σημείο· το κατεστημένο της εποχής, για κακή τύχη πολλών σύγχρονων ακροδεξιών, δεν κυνηγούσε μόνο Κομμουνιστές και αριστερών πεποιθήσεων άτομα ούτε είχε σκοπό να δώσει δικαίωση στις όντως διαπραγμένες αδικίες και εγκλήματα του Ε.Α.Μ.-ΕΛ.Α.Σ., αλλά αντίθετα εξυπηρετούσε, με χυδαίο τρόπο, τα ψυχροπολεμικά συμφέροντα των Η.Π.Α. όπως αντίστοιχα  οι ‘’αγνοί αγωνιστές της αριστεράς’’  της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι ίδιοι που επιτελούσαν αυτές τις διώξεις έπεσαν με λύσσα πάνω στους αγωνιστές των συλλαλητηρίων της Αθήνας υπέρ του Κυπριακού Αγώνα και αργότερα διαπόμπευσαν με περισσή αλητεία τους αγωνιστές Εθνικιστές της Εισβολής της Βουλής το 1964!

Επανερχόμενοι όμως στον Τσιρώνη μετά από αυτή του την πρωτοβουλία αρχίζει μια περίοδος διώξεων και φυλακίσεων που θα τον ακολουθούν για πολλά χρόνια και ιδιαίτερα την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Λόγω αυτής της άσχημης  για αυτόν κατάστασης καταφεύγει μέσω καλοσχεδιασμένης και πρωτότυπης αεροπειρατείας το 1969 στην Χοτζική Αλβανία και από εκεί μεταφέρεται με αίτημα του στην Σουηδία,  αλλά κλείνεται, παρά την θέλησή του και άδικα, στις εκεί φυλακές. Εκεί μετονομάζει το πολιτικό σχηματισμό που είχε δημιουργήσει από το 1962 με το χαρακτηριστικό όνομα «Κόμμα των Αδεσμεύτων»,  σε «Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο», με δύο παρακλάδια ένα Πατριωτικό - ‘Αστικό’ το «Ε.Α.Κ.»(Εθνικό Αστικό Κόμμα) και ένα Εθνικομπολσεβικικό το «Ε.Κ.Ε.»(Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα). Το κόμμα αυτό υποστήριζε μια Τρίτη Θέση στην παγκόσμια πολιτική σκηνή μακριά τόσο από την Ουάσινγκτον όσο και από την Μόσχα, μια διεθνή πολιτική που προσπαθούσαν να ακολουθούσαν αρκετές χώρες εκείνη την εποχή (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αίγυπτος του Νάσσερ). 

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα κατά την Μεταπολίτευση δημοσιεύει το ιδεολογικό του Μανιφέστο με τίτλο «Το Γαλάζιο Βιβλίο του Τσιρώνη», κατά αναλογία του «Κόκκινου Βιβλίου» του Μάο. Μέσα σε αυτό το βιβλίο ορίζει τον Κόσμο ως μια αντιμαχία τριών πόλων: α) των «Μαύρων», όπως όρισε τις Ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ρωσίας, οι οποίες πρεσβεύουν την οικονομική εκμετάλλευση, β) των «Κόκκινων», μη ξεπουλημένων όπως οι Ρώσοι στον Ιμπεριαλισμό, σε αυτή την κατηγορία ανήκει η Κίνα του Μάο, που έχει σαν αρχή την κοινοκτημοσύνη των αγαθών και τέλος γ) οι «Λευκοί», οι Πατριώτες που έχουν σκοπό  ούτε άνισα ούτε ίσα αλλά δίκαια να μοιράσουν τα υλικά αγαθά.

Σε αυτό το παιχνίδι η Κίνα θα μπορούσε κατά τον Τσιρώνη να οδηγήσει τον αγώνα κατά του «Μαύρου» Ιμπεριαλισμού, αν δεν ήθελε τον συμβιβασμό μαζί του με αποτέλεσμα να προδίδει τον αγώνα των «Λευκών» Πατριωτών. Εξάλλου υπό συνθήκες η επαναστατική προοπτική του Μάο με την περίεργη εθνική και κομμουνιστική της προέκταση θα μπορούσε να αποτελέσει προέκταση και προσανατολισμό του Αγώνα των «Λευκών» στο Μέλλον.

Παρά ταύτα δεν χάνει την πεποίθησή του ότι μόνο «οι Εθνικιστές «Λευκοί», ο Λευκός κι όχι ο Κόκκινος Αγώνας, είναι η αγωνιστική προφυλακή της αντιιμπεριαλιστικής Ελλάδας και Ανθρωπότητας! Οι Λευκοί είναι το πρώτο Χαράκωμα !»(σελ.32). Ο Τσιρώνης σιγά σιγά με τις κραυγαλέα αντιθετικές για την εποχή του θέσεις, κέρδισε το μίσος και την συμπάθεια πολλών τόσο στη αριστερά όσο και στη δεξιά. Μα το σημαντικότερο λόγω της δράσης των οπαδών του με εμπρηστικές επιθέσεις κατά διάφορων στόχων και τις επιθέσεις του κατά του διαπλεκόμενου ειδησεογραφικού συγκροτήματος Λαμπράκη άρχισε να τραβάει τα βλέμματα του Κράτους και των υπηρεσιών πάνω του ξανά. Έτσι δόθηκε εντολή για την σύλληψη του την οποία και απέφυγε με την χρήση όπλου το οποίο έστρεψε κατά των αστυνομικών δυνάμεων και έτσι από τον Δεκέμβρη του 1977 μέχρι το βράδυ της 11ης Ιουλίου του 1978 έμεινε ταμπουρωμένος στο διαμέρισμά του στο Παλαιό Φάληρο, το οποίο και ανακήρυξε ανεξάρτητο Κράτος, μάλιστα σε εμπόλεμη κατάσταση με το υφιστάμενο !!

Στις 11 Ιουλίου του 1978 ειδικές μονάδες της αστυνομίας τελικά κατάφεραν και εισέβαλλαν στο διαμέρισμά του και τον δολοφόνησαν, αργότερα διαδόθηκε ότι ... «αυτοκτόνησε». Ενώ δεν δόθηκαν άλλες εξηγήσεις ή λεπτομέρειες. Το παράδειγμα του αλλόκοτου αυτού συμβάντος δείχνει πως η «κατάσταση εξαίρεσης», όπου το «αστικό δίκαιο» αυτοαναιρείται και επεμβαίνει χυδαία και αυθαίρετα στην καθημερινή ζωή -  ζήτημα που πραγματεύτηκε κάποτε ο Σμιτ και  συνέχισε να απασχολεί διανοητές σαν τον Αγκάμπεν, δεν είναι κάτι που πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους ειδικά σε μια εποχή που το απρόσωπο και αντεθνικό Κράτος παρανομεί και σαν στυγνό τέρας σε περιορίζει και περιμένει να σε κατασπαράξει. Επίσης μας δείχνει πως μπορεί ο καθένας μας μέσα στην ζωή του με την ανάλογη θέληση να δημιουργήσει Προσωρινές  ή όχι Αυτόνομες Ζώνες αντίστασης ενάντια στην Εξουσία.  

Πανδημία κορωναϊού και ατζέντα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης

«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». ( Άμλετ)

Στις 11 Μαρτίου 2020, η γερμανική (αριστερή) ιστοσελίδα "Neue Rheinische Zeitung NRhZ" επέστησε την προσοχή (άρθρο "Two Corona Mosaic Stones") σε μια δημοσίευση της γερμανικής κυβέρνησης τον Ιανουάριο του 2013: "Πληροφορίες από τη γερμανική κυβέρνηση - Έκθεση για την ανάλυση κινδύνου στην πολιτική προστασία 2012 "(έντυπο 17/12051 της 3ης Ιανουαρίου 2013). Σε αυτό, μπορούν να φανούν τρομακτικές ομοιότητες με αυτό που συμβαίνει σήμερα - ιδιαίτερα αναφέροντας ρητώς τον «κοροναϊό του SARS (CoV)». Το σενάριο που παρουσιάστηκε, στο οποίο περιγράφονται η εξάπλωση, η πορεία, η διάρκεια, η θνησιμότητα κ.λπ., φτάνει στο σημείο να απαιτεί ένα δραστικό περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων.

Το σενάριο αναφέρει σχετικά:

"Οι αρμόδιες αρχές, πρωτίστως οι αρχές δημόσιας υγείας και πρωτίστως οι υπεύθυνοι για τη δημόσια υγεία πρέπει να λάβουν μέτρα για την πρόληψη των μεταδοτικών ασθενειών. Το IfSG [Infektionsschutzgesetz / ο γερμανικός νόμος για την προστασία από τη μόλυνση] επιτρέπει, μεταξύ άλλων, περιορισμούς των θεμελιωδών δικαιωμάτων (§16 IfSG), όπως το δικαίωμα απαραβίαστου της οικίας (άρθρο 13 παράγραφος 1 GG). Στο πλαίσιο των αναγκαίων προστατευτικών μέτρων μπορεί επίσης να περιοριστεί το θεμελιώδες δικαίωμα της προσωπικής ελευθερίας (άρθρο 2 παράγραφος 2 εδάφιο 2 GG) και η ελευθερία του συνέρχεσθαι (άρθρο 8 GG) (§ 16 παράγραφοι 5 έως 8 και § 28 IfSG). Εκτός από αυτά τα μέτρα που πρέπει να παραγγείλει απευθείας ο υπεύθυνος δημόσιας υγείας, το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Υγείας μπορεί να διατάξει με νομοθετική διάταξη ότι απειλούμενα τμήματα του πληθυσμού πρέπει να συμμετέχουν σε προστατευτικούς εμβολιασμούς ή άλλα μέτρα ειδικής προφύλαξης (άρθρο 20 παράγραφος 6) IfSG), βάσει των οποίων μπορεί να περιοριστεί το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα (άρθρο 2, παράγραφος 2, φράση 1 GG) ". 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί.

του Τίτου

Κάποιοι μίλησαν για το επερχόμενο Κράχ της δυτικής και κατά συνέπεια παγκόσμιας οικονομίας εδώ και πολύ καιρό. Το ζήτημα δεν είναι η Κυριαρχία στην Παγκόσμια Οικονομία, αλλά η Κυριαρχία στο Παγκόσμιο Νησί. Οι γεωπολιτικές θεωρίες των Μακίντερ, Χαουζχόφερ, Ντούγκιν κτλ είναι λίγο ή πολύ  γνωστές. Το Νησί του Κόσμου είναι η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική μαζί.  Όποιος ελέγχει το Νησί του Κόσμου ελέγχει τον Κόσμο. Δύο τρόποι υπάρχουν για να ελέγξει κανείς το Νησί του Κόσμου. Ή να ελέγχει την Καρδιά του Κόσμου ( Heartland) που είναι πάνω κάτω η Ρωσία με τις γύρω χώρες, κυρίως της Κεντρικής Ασίας ή να ελέγχει τον Δακτύλιο του Κόσμου (Rimland). Μια έκταση γης περιμετρικά της Καρδιάς του Κόσμου. Από την Ευρώπη ως την Ινδοκίνα μέσω του Βοσπόρου, της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Ινδίας χονδρικά.

Λίγη σημασία έχει αν το επερχόμενο Κράχ θα το φέρει ο ιός ή αν ιός εφευρέθηκε για να προλάβει το Κράχ και να λειτουργήσει ως ένα είδος ελεγχόμενης κατεδάφισης της Παγκόσμιας Φιλελεύθερης, Χαοτικής Οικονομίας Καζίνο. Ή ποιος τελικά από όλους τους παγκόσμιους παίχτες αμόλησε αυτόν τον ιό. Εκείνο που έχει σημασία είναι, ότι μέχρι να τελειώσει αυτή η Κρίση και μέχρι να βγούμε από την Καραντίνα, ποιος θα ελέγχει Το Νησί του Κόσμου. Δηλαδή Τον Δακτύλιο του Κόσμου, διότι η Καρδιά είδαμε ότι είναι η Ρωσία. Ακόμα και στην περίπτωση που η "πανδημία" αυτή να είναι όντως φυσικό φαινόμενο οι εξελίξεις έχουν ήδη δρομολογηθεί και η μετά τον κορονοΐο εποχή θα πολύ διαφορετική.

Άρα μιλάμε και για επιστροφή της πολιτικής και της γεωπολιτικής, της γεωστρατηγικής, της γεωπολιτισμικότητας, της δημογραφίας και του μιλιταρισμού έναντι του οικονομοκεντρισμού.  Καθώς και της Σύγκρουσης των Πολιτισμών του Χάντιγκτον. Ένα πέρασμα από την Μονοπολική Οικονομοκεντρική Παγκοσμιοποίηση στην Γεωπολιτική Πολυπολικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Και μια δυνητική Επιστροφή στο Έθνος Κράτος της Εθνικής Ανεξαρτησίας - Λαϊκής Κυριαρχίας εντός της Δύσης. Αυτήν την τελευταία είναι που θέλουν να την προλάβουν και να την αποτρέψουν.

Διότι Επιστροφή στην Εθνική Κυριαρχία, αυτό που είπαν sovranismo (κυριαρχισμός) στην Ιταλία, θα σημάνει και διάθεση εκ μέρους κάποιων χωρών να αναζητήσουν αλλού, εκτός Δύσης συμμάχους. Η περίπτωση π.χ. της Ιταλίας, αλλά και δυνητικά  της Ελλάδας, στο απίθανο εκείνο ενδεχόμενο να υπήρχε μια αληθινή εθνική κυβέρνηση που να εξυπηρετεί τα αληθινά συμφέροντα του ελληνικού λαού, την επαύριο τόσο των Μνημονίων, όσο και της Καραντίνας. Κι όλοι θυμόμαστε τι έγινε την τελευταία φορά που υπήρχαν φήμες πως μια ελληνική κυβέρνηση αναζήτησε στήριξη εκτός Δύσης...

Η επιστροφή στο Έθνος Κράτος σε μας (θα) είναι η παρωδία που σχεδόν πάντα ήταν, όλο και περισσότερο μετά την Επανάσταση. Βαζάλος ενός Υψηλού Επικυρίαρχου. Διότι αν πριν για να βγούμε από την Κρίση και για να ανακτήσουμε μια κάποια Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία απαιτούνταν πιο ευέλικτη διπλωματία, αλλά Μένανε Ευρώ(πη), φανταστείτε τι θα απαιτείται μετά την Κατάρρευση που έρχεται! Και πού Μένουμε;

Είναι η Καραντίνα γεωπολιτικό Μνημόνιο;

Είναι "η πανδημία" όπλο υβριδικού πολέμου;

Παράλληλα ο εποικισμός συνεχίζεται και εντείνεται...

Λίγες σκέψεις σχετικά με "Το Ιμπέριουμ", "Την Αυτοκρατορία":

Ταυτίζεται το αμερικανικό Ιμπέριουμ* με "Το Ιμπέριουμ", "Την Αυτοκρατορία"; Οπωσδήποτε ειδικά μετά τους δυο νικηφόρους Παγκόσμιους Πολέμους καθώς και την έκβαση του Ψυχρού υπήρξε μια όλο και μεγαλύτερη αλληλοεπικάλυψη. Ταυτίζονται όμως; Στον βαθμό που οι Αμερικανοί πατριώτες συνειδητοποιούν ότι τα συμφέροντα του δικού τους Ιμπέριουμ  δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τα συμφέροντα "Της Αυτοκρατορίας" και στον βαθμό που οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται ότι τα συμφέροντα τους βρίσκονται σε μια κάποια Αναδίπλωση, μια  Επιστροφή στον Απομονωτισμό και τον Προστατευτισμό, μιας μορφής διάσταση, ένα "διαζύγιο" λαμβάνει χώρα. Διότι μπορείς να ελέγξεις όλες τις "Αμερικές" και να είσαι ισχυρός για αυτό. Το Δόγμα Μονρόε. Αλλά για να ελέγχεις Το Νησί του Κόσμου από την Αμερικανική ήπειρο πρέπει πάντα να έχεις την Ναυτική Υπεροπλία, άρα δεν επιτρέπεται η αναδίπλωση.

Είναι Η Αυτοκρατορία τόσο ευάλωτη ώστε να καταρρεύσει ή να ακολουθήσει έστω την Ατλαντική Αναδίπλωση; Δεν το νομίζω. Η Αυτοκρατορία δεν έχει πατρίδα. Σήμερα οι ΗΠΑ, αύριο η Κίνα, δεν έχει σημασία. Εκείνο που μοιάζει σίγουρο είναι ότι "Η Αυτοκρατορία" δεν είναι η Ρωσία. Κι αντί για Πολυπολικότητα τίποτα δεν αποκλείει ένα νέο διπολισμό μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας με τον Τρίτο Δρόμο να είναι και πάλι τα ΕθνικοΑπελευθερωτικά / ΕθνικοΕπαναστατικά Κινήματα. Αυτή τη φορά όχι απαραίτητα ή όχι μόνο του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου.

Ενώ λοιπόν ο πυρήνας της Καρδιάς του Κόσμου είναι η Ρωσία, ο Δακτύλιος του Κόσμου χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία. Ποικιλομορφία όμως που μια επιστροφή στα Έθνη -Κράτη, και ακριβώς επειδή κάθε μικρό Έθνος Κράτος είναι αδύναμο από μόνο του, η αναζήτηση ευρύτερων σχημάτων, συνενώσεις κρατών, οδηγεί στους Πόλους. Ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Η Ευρώπη, η Ρωσία (Ευρασία), η Κίνα, ο Αραβικός Κόσμος γύρω από την Αίγυπτο, ο Ιρανοσιϊτικός Κόσμος, η Ινδία είναι πόλος από μόνος της  και η Ιαπωνία όπως η Ινδία. Κι άλλοι φυσικά, αλλά αν  οι περισσότεροι από αυτούς καταφέρουν και συνεννοηθούν είναι πανίσχυροι και ελέγχουν το Νησί του Κόσμου Πολυπολικά.

Τι θα μπορούσε να είναι μια βόμβα στα θεμέλια μιας τέτοιας συνεννόησης - διαδικασίας; Πού θα μπορούσε να εδράζεται "Η Αυτοκρατορία" για να ελέγξει Τον Δακτύλιο, αφού δεν ελέγχει την Καρδιά; Το ουχαμπιστικό, σαλαφιστικό Ισλάμ - το Χαλιφάτο - είναι βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, της Ρωσίας, της Ινδίας, της Κίνας, του Ιράν και του Κοσμικού Αραβισμού μαζί. Δεν είναι απαραίτητο βραχυπρόθεσμα ή και μεσοπρόθεσμα να αποτελέσει ενιαίο Κράτος - Πόλο. Υπάρχει και η Σαουδαραβία άλλωστε, το πλέον σκοταδιστικό καθεστώς του πλανήτη για το οποίο σπάνια ακούμε οτιδήποτε από τους κατά τα άλλα λαλίστατους δικαιωματιστές.  Αρκεί να επικρατεί το Χάος. Όπως στο Αφγανιστάν εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Η Ευρώπη βέβαια ανήκει λιγότερο στον εαυτό της από όσο για παράδειγμα ανήκει η Ινδία στον δικό της, παρά το φαινομενικό χάσμα στην ποιότητα ζωής.

Στα καθημάς  θεωρώ εντελώς απίθανο να μπορέσει στην Ελλάδα να διαμορφωθεί εγκαίρως κίνημα ικανό να πείσει τους Έλληνες πού βρίσκεται το συμφέρον μας. Η οικονομική και όχι μόνο κατοχή και ο εποικισμός θα συνεχιστούν και θα ενταθούν. Το Χαλιφάτο εξυπηρετεί δυνητικά "Την Αυτοκρατορία" καλύτερα από οτιδήποτε. Ως ο Μόνιμος Δακτύλιος του Νησιού της Γης. Η Νέο-Οθωμανία είναι η εκδοχή του Χαλιφάτου γύρω από τον Βόσπορο, την Μικρά Ασία και τον Αίμο. Η Ελλάδα προορίζεται να επιστρέψει τουλάχιστον νοτίως του Ολύμπου ("μια μικρή οθωμανική επαρχία") ή εναλλακτικά αν θέλει να κρατήσει την τρέχουσα εδαφική επικράτεια να είναι κατάσπαρτη με "ισλαμοεποίκους" δυνητικούς πεμπτοφαλαγγίτες, αν όχι και Στρατός Κατοχής.

Υπάρχει μάλιστα το ενδεχόμενο μια τέτοια Ελλάδα, πλήρως υποταγμένη σε αυτήν την Νέα Τάξη Πραγμάτων, να τύχει και ευνοϊκής μεταχείρισης. Η Χώρα, όχι ο Λαός! Η Χώρα μπορεί και να γίνει Παγκόσμιο Κέντρο Διεθνών Οργανισμών. Ο νατιβισμός όμως θα παταχθεί και θα περιθωριοποιηθεί. Ο Ελληνισμός μάλιστα ως Πολιτισμός δεν αποκλείεται να προβληθεί μέσω της Μαύρης Αθηνάς ... Από την οποία όποιος θέλει να ξεφύγει, θα μπορεί να επιλέξει εναλλακτικά το Ισλάμ. Ισλαμοποίηση για όσους προτιμούν την Ράτσα και αφρικανοποίηση για όσους προτιμούν τον "ελληνισμό", καθότι  οι μουσουλμάνοι θα εξαιρούνται από την υποχρεωτική  φυλετική πρόσμιξη (interbreeding).

Και σε αυτόν τον σχεδιασμό νογώ πως συμπεριλαμβάνεται και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, αν όχι όλη. Όταν λοιπόν εφιστούμε την προσοχή στον ισλαμικό εποικισμό καλό είναι να θυμόμαστε και την «αρχοντοπουτάνα τον Καλλέργη». Νομίζω πως μια Εθνική Πρωτοπορία έχει ήδη συνειδητοποιήσει ποιά είναι Τα Μετερίζια του Μέλλοντος μας.

Να είστε καλά!

* Εδώ με την έννοια του Πόλου. Διότι ένα Έθνος Κράτος  τέτοιων διαστάσεων δεν είναι απλά ένα Έθνος Κράτος  όπως π.χ. η Ελλάδα, αλλά ήδη ένας ενιαίος χώρος όπως επιδιώκει να γίνει η Ευρώπη και είναι ήδη η Κίνα και η Ινδία στο εσωτερικό της οποίας υπάρχει μια ποικιλομορφία ίσως και μεγαλύτερη αυτής της Ευρώπης.

Κατάσταση Εξαίρεσης ή Φεουδαρχικοποίηση της Αυτοκρατορίας και Πολλαπλασιασμός των Συνόρων με περαιτέρω συγχώνευση Πρώτου και Τρίτου Κόσμου;

του Τίτου

Το «μένουμε σπίτι» αργά ή γρήγορα θα πρέπει να τελειώσει γιατί δεν είναι διαχειρίσιμο σε βάθος χρόνου από την ίδια την ελίτ που το επιβάλει. Η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, δεν φαίνεται πιθανή. Έτσι όταν θα βγούμε από τα σπίτια μας θα δεχτούμε με ανακούφιση, πέρα από τα καθεαυτά εθνικά σύνορα και τα τελωνεία, τα διόδια και τα checkpoints παντού! Ώστε περιοχές ολόκληρες, ή ειδικές πληθυσμιακές κατηγορίες, να μπορούν να μπαίνουν σε καραντίνα ανά δήμο, νόμο κτλ. Όπως οι "πρόσφυγες" στους οικισμούς εγκατάστασης έτσι και όλοι μας λίγο ή πολύ. Το μοντέλο της Κίνας. Ή για τους λάτρεις της ιστορίας η ρωμαϊκή κατοχή της Μακεδονίας.

Και σε βάθος χρόνου από την μια η νέα (μεγάλο)μεσαία τάξη των υπερνομάδων της Παγκοσμιοποίησης και από την άλλη οι μάζες των νέοκολίγων που ούτως ή άλλως θα γινόμασταν. Λόγω των οικονομικών εξελίξεων ειδικά όσοι πεισματάρηδες «Τα Καράβια Μας Καίμε και Μένουμε Ελλάδα πάση θυσία». Με κάποιους από μας, από ανάγκη επιβίωσης, προσαρμογή στα δεδομένα, αλλά και από ιδιοσυγκρασία, να υιοθετούμε το μοντέλο του ημινομαδισμού π.χ. συνδυασμός εργασίας στην πόλη για την χρηματοδότηση του βίου και Επιστροφή στην Ύπαιθρο για την επιδίωξη της πρωτογενούς αυτάρκειας, της ποιότητας ζωής και της ζωντανής, οργανικής πνευματικής σχέσης με την Γη των Προγόνων μας.

Η Αυτοκρατορία φεουδαρχοποιείται και, όντας μπροστά, αναπροσαρμόζεται και αναβαθμίζεται. Τρόπον τινά βρισκόμαστε στην εποχή του Διοκλητιανού, όχι τόσο ή όχι μόνο σε ότι αφορά τους διωγμούς (ούτως ή άλλως η θρησκεία που φαίνεται να κυριαρχεί, δεν μοιάζει να έχει σχέση με τον Αήττητο Ήλιο αλλά στην καλύτερη με την Μεγάλη Μητέρα, ενώ τίποτα δεν αποκλείει την θεσμοθέτηση νέας θρησκείας στα επόμενα χρόνια), όσο σε σχέση με την Αποκατάσταση της Τάξης στην Πολιτεία και στον Κόσμο Urbis et Orbis.

Αν και ίσως να είναι πολύ νωρίς για οριστικά συμπεράσματα και ασφαλείς προβλέψεις, εμείς, παρόλο που  έχουμε ήδη αργήσει πολύ, ποτέ δεν είναι αργά και θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα εκάστοτε δεδομένα - Καβαλώντας την Τίγρη - προκειμένου να συνεχίζουμε τον Αγώνα.

Πολλές καταστάσεις εκείνων των φαινομενικά μακρινών εποχών, μαζί με σύγχρονα φαινόμενα όπως το DIY, είναι που θα επανέλθουν, εκτός από τον Στωικισμό και τον Νεοπλατωνισμό, την Φεουδαρχία και ίσως τα Αρματολίκια και τα Καπετανάτα (ο Νταηφάς), ο Κοινοτισμός, η Κολληγιά, οι αχρήματες ανταλλαγές οικιακών προϊόντων, τα Σταυραδέρφια αλλά και η Αλληγορία των Παραμυθιών...

Να Είστε Καλά!

Η δολοφονία του Francois Duprat

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Στις 18 Μαρτίου 1978, δολοφονήθηκε ο Francois Duprat, ιστορικός, πολιτόλογος και πολιτικός της εθνικοεπαναστατικής γαλλικής δεξιάς. Το αυτοκίνητό του μεταμορφώθηκε σε μια άμορφη μάζα, από την έκρηξη, έξω από το σπίτι του, που προκάλεσε μια βόμβα την οποία είχαν τοποθετήσει άγνωστοι. Ήταν ο άνθρωπος που με κάποιες έρευνες που είχε κάνει, είχε ανακινήσει κάποια γενικά ύποπτα περιστατικά που από πίσω κρυβόταν η γαλλική κυβέρνηση. Το πιο σημαντικό από αυτά ήταν την σχέση που είχε η Mossad, με την εξέγερση του περίφημου Μάη του 68 στο Παρίσι. Μια είδηση που είχε δημιουργήσει πολύ θόρυβο εκείνη την εποχή κσι ειδικότερα στις κυβερνήσεις της Γαλλίας, Γερμανίας και ΗΠΑ. 

Η δολοφονία του Duprat ήταν έργο των μυστικών υπηρεσιών ή κάποιων που προστατευόταν από αυτούς και επρόκειτο για μια ενέργεια άψογα εκτελεσμένη αν θεωρήσουμε ότι αφορούσε έναν πολιτικό ακτιβιστή αρκετά νέο, 37 χρονών. Στην Γαλλία εκείνη την εποχή υπήρχαν οι Sac (ένα είδος μυστικής αστυνομίας με απεριόριστη εξουσία), οι οποίοι χτυπούσαν σε πολλαπλές κατευθύνσεις: σε όποιον ενοχλεί την γκωλική πλειοψηφία αλλά και πιο ειδικά μετά το περάσμα από τον De Gaulle στον Pompidou, τους αντιπάλους της τράπεζας Rothschild και της Γαλλικής gladio (σε αυτήν την οργάνωση υπήρχαν πολλοί αριστεροί που σύμφωνα με τον Duprat είχαν σχέση με την Mossad). 

Περίπου ενάμιση χρόνο πριν είχε δολοφονηθεί ο Γερμανός συνταγματάρχης Joachim Peiper, ο οποίος κάηκε ζωντανός στο εξοχικό του σπίτι του στην Γαλλία. Είμαστε πλέον στα χρόνια της ένοπλης τρομοκρατίας που προστατευόταν από τα Γαλλικά κέντρα ισχύος. Είναι μια δολοφονία που έγινε 2 μέρες πιο μετά από την απαγωγή Aldo Moro στην Ιταλία, μια ενέργεια εκτελεσμένη από την σούπερ οργάνωση Hyperion του Παρισίου, μια οργάνωση που αποτελούνταν από ισχυρά πρόσωπα της εποχής ... 

πηγή