Απαντώντας στους συκοφάντες του Στρατηγού Ιωαννίδη.

του Wolverine

Το να γράψεις δημοσίως υπέρ του Στρατηγού Ιωαννίδη έχει μεγάλο ρίσκο. Διακινδυνεύεις να γίνεις στόχος της πλειοψηφίας του «εθνικιστικού χώρου» αφού πρόκειται για τον πιο συκοφαντημένο Έλληνα Αξιωματικό. Απέναντι όμως στην ιστορική αλήθεια αυτό εδώ το ιστολόγιο από το μακρινό 2007 έχει αποδείξει ότι ξέρει να προβάλλει μόνο την πραγματικότητα και όχι την λάσπη της αντιφασιστικής άκρας δεξιάς η οποία και ελέγχει πλήρως πρόσωπα, ομάδες και κόμματα.

Τα πράγματα είναι απλά. Ο Στρατηγός Ιωαννίδης εκπροσωπούσε την επαναστατική πτέρυγα της 21^ης Απριλίου καθώς και μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων αξιωματικών και υπαξιωματικών οι οποίοι δεν ήθελαν να δεχτούν τις παλινωδίες του Παπαδόπουλου. Αρνούντο να συμβιβαστούν με τον παλαιό πολιτικό κόσμο και είχαν αντιταχθεί στην φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος.

Ο ίδιος ο Στρατηγός Ιωαννίδης ήτο Αντιδημοκράτης και Φασιστής. Δεν ήταν ένας απλός αντικομμουνιστής στρατιωτικός όπως οι περισσότεροι ηγέτες της 21^ης Απριλίου. Σύμφωνα με τα αρχεία των Αμερικανών ήταν απρόβλεπτος και φανατικός Ενωτικός στο θέμα της Κύπρου. Επίσης για όσους γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα ήταν η ψυχή της ΕΟΚΑ Β’ και ο κύριος πρωταγωνιστής πίσω από τις ένοπλες προσπάθειες για την εξόντωση του Μούσκου.

Πριν αρκετό καιρό ο μπολσεβίκος Μίμης Ανδρουλάκης είχε υποστηρίξει ότι ο Στρατηγός Ιωαννίδης ήταν εβραϊκής καταγωγής. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά εδώ. Φυσικά ο Στρατηγός δεν ζει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ακόμη μια αλητεία εκ μέρους ενός εκπροσώπου του πολιτικού κόσμου. Άλλωστε οι πολιτικάντηδες δεν σέβονται τους ζωντανούς, θα σεβαστούν τους νεκρούς; Γιατί όμως τέτοια λάσπη για έναν άνθρωπο με 5 χρυσά Αριστεία Ανδρείας από τα πεδία των μαχών ο οποίος φυλακίστηκε παράνομα από την Καραμανλική δεξιά και πέθανε τελικά στην φυλακή; Που είναι οι αποδείξεις για όλα όσα του καταλογίζουν;

Δεν είναι όμως μόνο ο Ανδρουλάκης που λέει τα όσα λέει για τον Στρατηγό Ιωαννίδη. Είναι και κάποιος άλλος που αναπαράγει τις ίδιες συκοφαντίες. Δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη ο οποίος σε πρόσφατη εκπομπή του κόμματος ΕΛΑΣΥΝ υποστήριξε την ίδια ακριβώς θεωρία χωρίς ΚΑΜΙΑ απόδειξη για τα λεγόμενα του. Δείτε το βίντεο εδώ μετά το τριακοστό λεπτό. Ακόμη  δεν μπορεί να ξεπεράσει ο «πατριάρχης του εθνικισμού» τον εγκλεισμό του από το καθεστώς της 25^ης Νοεμβρίου …

Αγαπητέ αναγνώστη δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι της άκρας αριστεράς αλλά και της άκρας δεξιάς επιλέγουν το ίδιο ψευδές σενάριο για τον άνθρωπο που ήθελε την πετρελαϊκή ανεξαρτησία της χώρας καθώς και την εξόρυξη ουρανίου. Συκοφαντούν και πολεμούν λυσσαλέα έναν μαχητή που δεν συμβιβάστηκε ποτέ και ήθελε την γενικευμένη πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία. Λασπολογούν και λένε ψέμματα για έναν πρωτεργάτη της 21^ης Απριλίου ο οποίος δεν έβγαλε ποτέ την στρατιωτική στολή και δεν δέχτηκε να φορέσει φράκο και βελάδα.

Δεν θα γράψουμε περισσότερα διότι απλά στα αποκλειστικά άρθρα του «Μαύρου Κρίνου» θα διαβάσεις διαφορετικές απόψεις από όσες αναπαράγουν όλα αυτά τα χρόνια τα παπαγαλάκια των κομμάτων. Με καθαρό μυαλό διάβασε όλες τις παρακάτω αναρτήσεις και βγάλε το δικό σου συμπέρασμα. Βρες μόνος σου την ιστορική αλήθεια και ξεσκέπασε τους ψεύτες!

Σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη: αναζητώντας την αλήθεια πέρα από την παρακμή του "χώρου"

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως" (09-10/2010 τεύχος 85) για τους υπαίτιους της Κυπριακής τραγωδίας και τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη (.pdf)

Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.

Ακόμη μια ιστορική ψευδολογία από τον αρχηγίσκο της «Χρυσής Αυγής» …

Βιβλιοπαρουσίαση: Φασισμός και Εξουσία

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα "αληθινό" κείμενο που περιγράφει την ιστορία του Φασισμού στιγμή προς στιγμή, χωρίς καμία δόση υπερασπίσεως ή κατηγορίας. Όλη η ιστορία αυτού του καταπληκτικού φαινομένου, το οποίο μέχρι ακόμα και στις μέρες μας έγινε συνώνυμο κάθε κακού. Τι είναι όμως ο Φασισμός; Ποίες είναι οι ρίζες του, ποίοι είναι οι εμπνευστές του, ποίοι οι πρωτεργάτες του, ποίοι οι θεωρητικοί. Λαϊκό κίνημα ή δημιούργημα του καπιταλισμού; Επανάστασις ή προσπάθεια συντηρήσεως ορισμένων καταστάσεων; Ένα γλαφυρό κείμενο, που διαβάζεται και απαντά για πρώτη φορά στα Ελληνικά το τι είναι Φασισμός. 

Συγγραφέας: Γεώργιος Κύβελος

Έκδοση: Ελεύθερη Σκέψις (1986)

Σελ.112

             

Η λαθρομετανάστευση ως εργαλείο του καπιταλισμού κατά της ελληνικής εργατικής τάξης

του Δημήτρη Σαββίδη

«Tο Κεφάλαιο τώρα πια δεν απαιτεί μόνον την (σχεδόν) πλήρη απαλλαγή του από την κάθε υποχρέωσή του προς το Κράτος, αλλά αντιθέτως απαιτεί την πλήρη υποταγή του Κράτους στις δικτατορικές απαιτήσεις των αγορών», γράφει ο Αλαίν ντε Μπενουά. Εφαρμογή των ως άνω λεχθέντων του, βρίσκουμε και στις ακολουθούμενες πρακτικές του Κεφαλαιοκρατισμού-Καπιταλισμού ως προς το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Και βέβαια το θέμα των «προσφύγων» που κατά κύματα κατακλύζουν τη Γηραιά Ήπειρο, απασχολεί εδώ και καιρό την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, εκεί όπου διάφοροι ψευτοανθρωπιστές διατείνονται ότι μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών δεν θα πρέπει να θεωρούνται τίποτε το ανησυχητικό για μια ήπειρο πεντακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων.

Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι εάν αυτοί που σήμερα είναι διατεθειμένοι να υποδεχθούν (όχι φυσικά στα σπίτια τους) μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών, θα είναι διατεθειμένοι να το κάνουν και αύριο για ακόμη περισσότερα εκατομμύρια αυτών των εισβολέων. Περιττό να τονίσουμε ότι πολλοί απ’ αυτούς τους διεθνιστές ψευτοανθρωπιστές δεν αυτοχαρακτηρίζονται πια Ευρωπαίοι αλλά «πολίτες του κόσμου», άνευ συνόρων, κρατών και εθνών – λαών. Μια ιδεολογία την οποίαν πρεσβεύουν οι διεθνισμοί όλων των ειδών και όλων των τύπων: ιδεολογικο-πολιτικοί, οικονομικοί, θρησκευτικοί, ψευτοπολιτισμοί και πάει λέγοντας.

Προνόμια και αδιαφορία

Οι ιδεολογίες που διέπονται βέβαια από τη λογική των υπολογισμών, καταλήγουν να ορίζουν και να ανάγουν τα προβλήματα στην αφηρημένη σφαίρα των αριθμών. Είναι μια ιδεολογική μέθοδος που κατά κόρον χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές, μικροί και μεγάλοι, οι οποίοι γνωρίζουν ότι η λαθρομετανάστευση πλουτίζει τους ίδιους και την εν γένει ιδιωτική λησταρχία, επιβαρύνοντας ταυτόχρονα τα κρατικά ταμεία και φορείς, δηλαδή το Έθνος – Λαό. Χρησιμοποιώντας την αρχική «φτώχεια» των λαθρομεταναστών οι ψευτοανθρωπιστές – διεθνιστές δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να τους προορίζουν για φθηνή εργατική δύναμη στην υπηρεσία των ανά χώρα κεφαλαιοκρατών. Έτσι οι λαθρομετανάστες καθίστανται οι εφεδρικές εργατικές στρατιές των καπιταλιστών εις βάρος των εγχώριων εργατικών δυνάμεων.

Για το Κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, τοπικούς και μη, ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες είναι ίσοι και ίδιοι με ένα εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες. Έτσι οι εργασίες στις οποίες απασχολούνταν αυτό το εκατομμύριο των Ελλήνων, θα δοθούν κανονικότατα σε λαθρο-αλλογενείς, στους οποίους το ελληνόφωνο ανθελληνικό κράτος παρέχει τα πάντα προκειμένου να τους κρατήσει μονίμως στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που δείχνει την πόρτα της εξόδου από τη χώρα σε εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες.

Για την καπιταλιστική ιδεολογία και πολιτική πρακτική «όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι» υπεράνω συνόρων, εθνών και λαών. Κατά συνέπεια έξω από την Ελλάδα οι Έλληνες, μέσα οι ξένοι. Και το ότι οι διάφοροι λαθρο-αλλογενείς που πλημμυρίζουν τα χώρα εκπροσωπούν διαφορετικά εθνικά, πολιτιστικά και βιωματικά στοιχεία και το ότι η επιχειρούμενη καπιταλομαρξιστική παγκόσμια μίξη εθνών και πολιτισμών (ξέχωρα ότι έχει αποτύχει παντού) οδηγεί σε ενδοκρατικές αναταραχές και συγκρούσεις μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, τους καπιταλιστές με τους ομοδόξους τους διεθνιστές μαρξιστές, δεν τους προβληματίζει καθόλου.

Οι κυβερνήτες κόντρα στους λαούς

Ένα ερώτημα που τίθεται όμως (ρητορικό για μας) είναι γιατί το μεγαλύτερο μέρος των «ευρωπαϊκών» κυβερνήσεων επιμένει πεισματικά να δεχθεί στην Ευρώπη όλη την «παγκόσμια φτώχεια», τη στιγμή που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί ούτε θέλουν (αλλά ούτε και μπορούν) να ανεχθούν άλλο πια μια τέτοια αλλαγή της ζωής τους και της εθνοκρατικής τους υπόστασης. Η απάντηση βρίσκεται στο ότι οι κυβερνώντες των ευρωπαϊκών χωρών ως γνήσιοι εκπρόσωποι και υπάλληλοι του παγκοσμίου κεφαλαιοκρατισμού, θεωρούν ότι εθνοτικές, κρατικές και πολιτισμικές διαφορές δεν υπάρχουν αλλά ούτε και πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη Γη.

Εξαίρεση σ’ αυτήν την περί του θέματος θεώρηση αποτελούν κάποιες κυβερνήσεις της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες κατέληξαν τελικά στο συμπέρασμα (στην εποχή μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου) ότι ο δυτικός παλαιός και νέος Φιλελευθερισμός είναι πιο καταστροφικός για τις εθνικές συλλογικές ταυτότητες τους από τον ανύπαρκτο Σοσιαλισμό από τον οποίον όμως ευτυχώς απαλλάχτηκαν. Αντίθετα οι άλλες, δηλαδή οι κυβερνώσες τάξεις της Δυτικής Ευρώπης αλλά και όλου του δυτικοποιημένου πλανήτη, θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ανταλλάξιμοι και ασαφώς αντικαταστατοί από το ένα έθνος στο άλλο.

Για όλους τους παραπάνω ιδεολογικούς και όχι μόνον υπηρέτες του παγκοσμίου Κεφαλαίου και της κοσμοθεώρησής του, η θεμέλια λίθος της ιδεολογίας τους είναι η καθιέρωση ενός ανθρώπου ξεριζωμένου από την πατρώα γη του, του ανθρώπου που μπορεί να είναι παντού και πουθενά πάνω στη γη, του ανθρώπου του απογυμνωμένου απ’ όλα τα εθνοτικά και τ’ άλλα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από άλλους εθνικά ανήκοντες ανθρώπους.

Μοναδικός και ύψιστος στόχος λοιπόν του Καπιταλισμού και όλων των ειδών των διεθνισμών είναι η δημιουργία ενός ουδέτερου ανθρώπου, ενός χωρίς φύλο ανθρώπου, δηλαδή του διεθνικού, του διασυνοριακού, του χωρίς ταυτότητα. Για όλους αυτούς λοιπόν τους κυβερνώντες – υπηρέτες του κεφαλαιοκρατισμού η Ευρώπη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι τίποτε άλλο παρά μια ανοιχτή πεδιάδα, ένας χώρος που πρέπει να οργανωθεί και να διαρθρωθεί σύμφωνα με τις «αρχές των δικαιωμάτων του ανθρώπου», δηλαδή τις αρχές των δικαιωμάτων των ανθρώπων των αποστερημένων από οποιοδήποτε συλλογικό «ανήκειν».

Έτσι, έθνη που παραιτούνται της ιστορικής τους υποχρέωσης να υπάρχουν, δεν μπορούν να αποδεχθούν πως κάποια άλλα έθνη δεν συμμερίζονται αυτές τις αυτοκτονικές τους τάσεις. Αντιθέτως τα υπό αυτοεξαφάνιση έθνη προσπαθούν να επιβάλλουν και σε όλα τα άλλα έθνη ένα «παγκόσμιο κοινόβιο» θεμελιωμένο πάνω στην απογύμνωση των ανθρώπων από κάθε εθνικό χαρακτηριστικό και στην οριστική λήθη της κάθε εθνικής διαφορετικότητας.

Όπως όμως έγραψε και ένας διάσημος ανθρωπολόγος (που κάθε άλλο παρά ως ρατσιστή θα τον προσδιόριζε κανείς) ο Claude Levi-Strauss « η διαφορετικότητα των ανθρώπινων εθνοκοινοτήτων – κοινωνιών σε μεγάλο βαθμό είναι το αποτέλεσμα της επιθυμίας της κάθε εθνότητας να αντισταθεί στην ομογενοποίηση με όλες τις άλλες που της είναι παρακείμενες, δηλαδή στο να ξεχωρίζει διακριτά από αυτές, με άλλα λόγια να είναι ο εθνικός της εαυτός ∙ κι αυτό διότι δεν είναι δυνατόν να αναμιγνύεσαι και να ταυτοποιείσαι με τον «άλλον» και ταυτόχρονα να παραμένεις διαφορετικός ως έθνος».

Σήμερα, σε μια εποχή που υποτίθεται προωθεί και αποδέχεται τη «διαφορετικότητα» αλλά μια διαφορετικότητα χωρίς εθνικές και άλλες διαφορές, ο Levi-Strauss θα θεωρούνταν ύποπτος προώθησης ρατσιστικών ιδεών. Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτός δεν μιλούσε στο όνομα του ρατσισμού αλλά του αντιρατσισμού, θέτοντας το θέμα στη σωστή του βάση.

Eνάντια στα σχέδια τους

Σ’ όλη λοιπόν αυτή την υφιστάμενη αλλά και την εν εξελίξει κατάσταση που δημιουργείται στην «Ευρωπαϊκή Ένωση» με την εισβολή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, η ψευτοευρωπαϊκή ψευτοένωση, τα αφεντικά της και οι κυβερνώντες – υπάλληλοί τους δεν αποτελούν τίποτε άλλο από μια καπιταλιστική ληστοσυμμορία στην υπηρεσία των σχεδίων του παγκοσμίου κεφαλαίου και μια εθνοκτόνα κρεατομηχανή των ευρωπαϊκών εθνών.

Είναι δηλαδή ένας γιγάντιος μηχανισμός που χρησιμοποιώντας τους λαθρομετανάστες ως πολυλειτουργικό αποδομητικό στοιχείο και εργαλείο των εθνικών ευρωπαϊκών κοινοτήτων – κοινωνιών και ως φθηνή εργατική δύναμη προς αντικατάσταση της κάθε εθνικής εγχώριας εργατικής «τάξης», προωθεί τον με γοργά βήματα αφανισμό της Ευρώπης ως φυλετικής, ιστορικής και πολιτιστικής οντότητας.

Το αν θα το πετύχει ή όχι εξαρτάται από τον αγώνα που εμείς ως Έλληνες, Εθνικιστές και Ευρωπαίοι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε προκειμένου να αποτρέψουμε αυτή την καπιταλιστική εις βάρος μας εθνοκτονία. 

πηγή

«Οι άνεμοι των δακρύων» του Bobby Sands

μετάφραση-σχόλια: Άγγελος Δημητρίου

Ο Ιρλανδός αγωνιστής της ελευθερίας Bobby Sands, μέλος του IRA, πέθανε στις 5 Μαΐου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής Μέιζ έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας στην ηλικία των 27 ετών. Αγωνίστηκε για την ελευθερία της πατρίδας του και, μέσα στη φυλακή, για να θεωρηθούν – αυτός και οι συγκρατούμενοί του- πολιτικοί κρατούμενοι με τα αντίστοιχα δικαιώματα.

Ενόσω ήταν φυλακισμένος στην πτέρυγα Η της φυλακής του Μέιζ στη Βόρεια Ιρλανδία, έγραψε πολλά διηγήματα, ποιήματα και ημερολόγια, σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Τα ποιήματα όπως το παρακάτω, γράφονταν σε κυλίνδρους από χαρτιά τουαλέτας ή σε τσιγαρόχαρτα. Ο θάνατός του και αυτός άλλων εννέα απεργών πείνας προκάλεσε ένα νέο κύμα στρατολόγησης και δραστηριότητας του IRA.

Ω! Οι ψυχροί άνεμοι του Μαρτίου θρηνούν

Είναι δύσκολα για την καρδιά του φυλακισμένου

Γιατί θυμίζουν τις παραπονεμένες κραυγές της μητέρας μου

Την οποία πρέπει να αποχωριστώ

Την ακούω να κλαίει μόνη της με λυγμούς

Η θλίψη της με σαρώνει

Και στο σκοτάδι του κελιού της φυλακής μου

Ένα δάκρυ θερμαίνει το μάτι μου.

Ω! Άνεμε γιατί σφυρίζεις κλαίγοντας,

αφού γυρνάς ελεύθερος

Ω! Είναι αυτή η φτωχή καρδιά σου που έσπασε

Και φεύγει μακριά;

‘Η μήπως κουβαλάς τις κραυγές των ανθρώπων που γεννιούνται ανελεύθεροι

Αυτούς που δεν μπορούν να ελέγξουν τίποτα

Και δεν εξουσιάζουν την μοίρα τους;

Ω! Μοναχικοί άνεμοι που περπατάτε το βράδυ

Για να στοιχειώσετε την ψυχή του αμαρτωλού

Λυπηθείτε εμένα, το θλιμμένο παιδί

Που ποτέ δεν θα μεγαλώσει

Λυπηθείτε όσους πονούν

Τον δεσμώτη και τον σκλάβο

Και ψιθυρίστε γλυκά την ανάσα του Θεού

Μέσα στον ταπεινό μου τάφο.

Ω! Ψυχροί άνεμοι του Μαρτίου

που διαπερνάτε το σκοτάδι

Κλαίτε σε βαρείς τόνους

Για τις ψυχές των ανθρώπων

που φέρατε στον Θεό

Αλλά εξακολουθούν να στενάζουν

Ω! Δακρυσμένοι άνεμοι

αυτής της μοναχικής νύχτας

Πονά της μητέρας μου η καρδιά

Ω! Κύριε των πάντων

φύσηξε την ανάσα της ελευθερίας

Για να μην κλαίει πια. 

πηγή

Εξέγερση ενάντια στο μέλλον

του King Ludd

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το δήθεν “περιβαλλοντικό νομοσχέδιο” που ψηφίστηκε τις τελευταίες μέρες, άλλα και για την πλήρη απουσία οικολογικής συνείδησης και φωνής εντός του εθνικιστικού χώρου. Οι εποχές που διανύουμε αν μη τι άλλο διακρίνονται για την ταχύτητα των αλλαγών τους. Αυτό που συχνά πυκνά ονομάζεται πρόοδος δεν είναι κάτι αυθαίρετο και αόριστο, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Είναι το συνεχώς αυξανόμενο άνυσμα της υλιστικής, βιομηχανικής και τεχνολογικής εξέλιξης. Η έννοια της Προόδου της οποίας οι θεμελιώδεις προκείμενες υπόκεινται καθαρά στο υλιστικό πεδίο έχει καταλήξει να είναι η Θρησκεία του σύγχρονου ανθρώπου.

Εκεί που ο άνθρωπος της παράδοσης ορίζει ως σημείο αναφοράς την αρετή η το κατά Φύσιν Ζήν, έχοντας ως πυξίδα και φάρο την ιερότητα ,τον συμβολισμό και τον μύθο του κόσμου που τον περιβάλει, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τίποτε το βαθύτερο και εσωτερικό. Το δικό του σημείο αναφοράς και αξιολόγησης της ζωής παραμένει το "κατά κεφαλήν εισόδημα" το "Α.Ε.Π." και οι ανέσεις που προσφέρονται από τον πολιτισμό της μηχανής , ο οποίος ήλθε για να αντικαταστήσει τον πολιτισμό της Παράδοσης. Στην παραδοσιακή αντίληψη κάθε τι που σήμερα φαντάζει ανούσιο η κοινότυπο έχει έναν εσωτερικό συμβολικό χαρακτήρα.

Ακόμη και οι πλειονότητα των σύγχρονων φυσιολατρών οι οποίοι φαίνεται να είναι σε συνεχή επαφή με την φύση αδυνατεί να βιώσει κάτι περισσότερο από απλή διασκέδαση και ενθουσιασμό όταν επισκέπτεται την ύπαιθρο. Στην ουσία δεν θέλει να την επισκεφτεί θέλει να κυριαρχήσει πάνω της. Πάνω σε αυτό το ζήτημα κάνει μια αναφορά ο Ιταλός παραδοσιακράτης Ιούλιος Έβολα, λέγοντας: «Σε αυτή την βάση, θα πρέπει να προστατέψουμε τα βουνά από την εισβολή των τουριστών, οι οποίοι επιχειρούν να τα κάνουν κτήμα τους με την δημιουργία των δικών τους "πολιτισμένων βάσεων" (base camps). Δεν αναφέρομαι μόνο στην νεολαία, η οποία φέρνει μαζί της στα δικά διαφορά θέρετρα τα αυτοκίνητα της ,τις αστικές συνήθειες (όπως disco και γήπεδα αντισφαίρισης), και η οποία με το συμπλεγματικό και ματαιόδοξο τρόπο παρουσιάζει το φανταχτερό νέο εξοπλισμό που θα χρησιμοποιηθεί για μια ακίνδυνη βόλτα στο δάσος. Αναφέρομαι και σε όσους αμαυρώνουν την ηρεμία και τα καθαρά μέρη με τον υλισμό και την κοινοτοπία, με ανταγωνιστική διάθεση και με μια μανία για οτιδήποτε είναι δύσκολο και ασυνήθιστο, μόνο και μόνο για μια νέα επίδοση. Το όρος απαιτεί αγνότητα και απλότητα. Απαιτεί ασκητισμό!»

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω την θέση που πρέπει να κρατήσουμε μεταξύ των δύο αυτών κοσμοθεωριών αυτόν της παράδοσης και αυτόν της νεωτερικότητας. Χρησιμοποιούμε συχνά την φράση του προαναφερθέντος συγγραφέα: "Εξέγερση ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο" χωρίς Δυστυχώς να εμβαθύνουμε στην ουσία του τι τελικά είναι αυτός ο σύγχρονος κόσμος;

Εκεί έγκειται και κατά την γνώμη μου η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής οικολογικής συνείδησης εντός των εθνικιστών. Ο σύγχρονος άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον ως μια αστείρευτη δεξαμενή υλικών και μέσων. Αντιλαμβάνεται την σχέση του με το περιβάλλον όμοια με αυτή του "αγοραστή και του καταναλωτή" της " προσφοράς και της ζήτησης" και αυτό γιατί, όπως είπα και προηγουμένως, η σύγχρονη αντίληψη της ζωής είναι αμιγώς αποσυμβολιστική και οικονομοκεντρική. Εκτός αυτής της αντίληψης που έχει φωλιάσει μέσα μας ένας δεύτερος ανασταλτικός παράγοντας για την δημιουργία οικολογικής συνείδησης είναι το φαινόμενο της αστικοποίησης. Βλέπουμε ότι οι σύγχρονοι πληθυσμοί μετακινούνται ολοένα και μακρύτερα από την ύπαιθρο σχηματίζοντας τσιμεντένιες αυτοκρατορίες, απρόσωπες και καταθλιπτικές. Βλέπει κανείς την ματαιότητα αυτής της μεταστροφής στα δεκάδες τεχνητά άλση εντός των πόλεων τα οποία γεμίζουν ασφυκτικά με κόσμο που τρέχει για να καθίσει λίγα λεπτά στο γρασίδι να ακουμπήσει τα δέντρα που φύτεψε ο δήμος να αφουγκραστεί τους ήχους της φύσης μακριά από τις επιβλαβείς ηλεκτρονικές ηχητικές συχνότητες της πόλης.  

Τι άθλια ανταλλαγή; θα έλεγε κανείς ... Όταν μέχρι και στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν ακόμα και η Αττική έσφυζε από χλωρίδα και πανίδα και οι κωμοπόλεις ήταν ακόμα σε επαφή με την φύση - ανάλογη με αυτή των χωριών. Ενώ αντιλαμβανόμαστε πως η ροπή προς το φυσικό περιβάλλον είναι καθόλα φυσική, ο άνθρωπος επέλεξε να γίνει αντιρρησίας της ίδιας του της συνείδησης να εγκαταλείψει αυτή την άμεση επαφή χτίζοντας μεγαλουπόλεις με την τραγική ειρωνεία να είναι εμφανής, όταν εντός αυτών δημιουργεί έναν τεχνητό μικρόκοσμο ,αντίγραφο εκείνου του μεγαλειώδους μακρόκοσμου που θυσίασε.

Έχοντας υπόψη τους δύο βασικούς πυλώνες που καθιστούν τον μέσο σύγχρονο άνθρωπο παντελώς αποκομμένο από την οικολογία θα προσπαθήσουμε να δείξουμε πως αυτοί οδηγούν στην καταλήστευση της εναπομένουσας φύσης. Αφού πλέον τα ποτάμια δεν είναι θεοί, στα δάση δεν υπάρχουν πνεύματα και τα βουνά είναι το καταλληλότερο σημείο να χτιστούν οδικές οδοί που θα οδηγούν και τον απλό, αδαή τουρίστα στην κορυφή. Δεν υπάρχει κάνεις λόγος για τον σύγχρονο άνθρωπο να μην εκμεταλλευτεί την φύση προς ίδιον όφελος δεν υπάρχει εντός της τίποτα το θεϊκό τίποτε το ανώτερο και συμβολικό μόνο ύλη προς εκμετάλλευση. Η έννοια της συνύπαρξης φαντάζει έωλη, πλέον το σύνθημα που κυριαρχεί είναι "ύπαρξη με κάθε τίμημα!".  Και ακριβώς αυτό είναι που εφαρμόζεται ή τουλάχιστον προσπαθεί να εφαρμοστεί σε πολλά σημεία της Ελληνικής Υπαίθρου.

Ο στυγνός εκμεταλλευτής, ο βλάσφημος καταπατητής, που τόσους αιώνες στον βωμό της εκβιομηχάνισης καταπατά εκτάσεις γης, ανεγείρει τουριστικά θέρετρα σε ιερά βουνά, βασανίζει με τον χειρότερο τρόπο τα ζώα που προορίζονται για βρώση, εμφανίζεται ως απελευθερωτής και σωτήρας της φύσης που όπως λέει ‘’χρειάζεται χείρα σωτηρίας’’ Εμφανίζεται με χυδαίο τρόπο μπροστά σε χωριά, κοινότητες και περιοχές της υπαίθρου που αποτελούν τους μόνους που ζουν πλησιέστερα στο φυσικό περιβάλλον και τους αυτοπροσδιορίζεται ως σωτήρας! Με δημοκρατικά ψηφίσματα δίνει το πράσινο φως σε ιδιωτικές εταιρίες ανεμογεννητριών σε εταιρίες εξόρυξης υδρογονανθράκων και πάσης φύσεως ιδιωτικών επενδυτών που έχοντας το κατάλληλο κεφάλαιο θα μπορούν να επιβουλεύονται το φυσικό περιβάλλον. Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια γίνονται ιδιωτικές και κρατικές επεμβάσεις στο περιβάλλον άλλα το επερχόμενο νομοσχέδιο έρχεται για να διευκολύνει ακόμη περισσότερο την καταλήστευση.

Πόσο αστείο και χυδαίο ταυτόχρονα ακούγεται το ότι δημιουργούν εγκαταστάσεις φιλικές προς το περιβάλλον ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ το περιβάλλον! Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι η "New Age" οικολογική συνείδηση των ιδιωτικών κολοσσών δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα "προϊόν " το οποίο πουλάει! Φυσικά δεν γίνεται λόγος για τα υπαρξιακά ζητήματα που θα θέσουν τον άνθρωπο εντός και σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον, παρά μόνο για επενδυτικά Project  που απλά θα ‘’παχύνουν’’ τους τραπεζικούς λογαριασμούς των κατόχων τους στο βωμό πάντοτε της "Oικολογίας".

Ο πολιτισμός της μηχανής που με χυδαίο τρόπο έθεσε εκτός του Φυσικού Γίγνεσθαι τον Άνθρωπο, κάνοντάς τον να μοιάζει με Θεό και Αφέντη χάριν της μηχανής και του ατσαλιού, έρχεται με τα ίδια μέσα να επαναφέρει την Τάξη. Δημιούργησε το πρόβλημα και έπειτα ‘’πουλάει’’ την λύση. Και ενώ όλα αυτά λαμβάνουν χώρα ο εθνικιστικός χώρος βρίσκεται εν υπνώσει. Καθώς φαίνεται δεν έχει αντιληφθεί πως ο σύγχρονος κόσμος είναι τόσο βαθιά ριζωμένος εντός της συνείδησης του, που ενώ νομίζει ότι έρχεται σε ρήξη μαζί του, στην πραγματικότητα είναι παθητικός δέκτης των συνεπειών του. Είναι στο χέρι μας να αναδείξουμε τις λύσεις και τις διεξόδους πάντα με οδηγό την Παράδοση. Καμία λύση δεν θα βρεθεί εκ των μέσων που δημιούργησαν το πρόβλημα.

Απαιτείται εδώ και τώρα επαναστατική σκέψη η οποία θα μας οδηγήσει στα ενδότερα και ουσιαστικά ζητήματα που πρέπει να επαναξιολογήσουμε. Κλείνοντας θα παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα φιλοσόφων σχετικά με το ζήτημα που αναλύθηκε αποσκοπώντας να λειτουργήσουν σε συνδυασμό με το κυρίως κείμενο, τροφή για σκέψη.

«Αν ήταν δυνατόν να καταργηθούν οι μηχανές και να αποκατασταθούν οι παλιές τέχνες με όλα τα στοιχεία επιδεξιότητας και αξιοπρέπειας που ενέχουν, το «εργατικό πρόβλημα» θα έπαυε να υφίσταται. Αυτό αληθεύει ακόμα και για τις καθαρά υπηρετικές λειτουργίες ή για τις λίγο-πολύ ποσοτικές ασχολίες, απλώς γιατί οι μηχανές είναι οι ίδιες απάνθρωπες και αντι-πνευματικές. Οι μηχανές σκοτώνουν όχι μόνο την ψυχή του εργάτη, αλλά την ψυχή καθεαυτή, και γι’ αυτό επίσης την ψυχή του εκμεταλλευτή. Η συνύπαρξη εκμεταλλευτή και εργάτη είναι αδιαχώριστη από τη μηχανοποίηση. Οι τέχνες, λόγω της ανθρώπινης και πνευματικής ποιότητάς τους, προφυλάσσουν από αυτήν την χονδροειδή λύση. Η μηχανοποίηση του κόσμου, τελικά, σημαίνει τον θρίαμβο του υπολογιστικού και πανούργου σιδηρού εμπορίου. Είναι η νίκη του μέταλλου πάνω στο ξύλο, της ύλης πάνω στον άνθρωπο, της πονηριάς πάνω στην ευφυΐα.»

-ΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΥΛΕΣ

FRITHJOF SCHUON.

«Αν θέλετε να βάλετε κάποιον νέο στο σωστό μονοπάτι της παιδείας, προσέξτε να μη του ταράξετε την απλοϊκή, τη γεμάτη εμπιστοσύνη και ταυτόχρονα προσωπική, άμεση σχέση του με τη φύση. Σ’ αυτόν το νέο πρέπει το δάσος και ο βράχος, η θύελλα, το αρπαχτικό πουλί, το κάθε λουλούδι, η πεταλούδα, το λιβάδι, η βουνοπλαγιά να του μιλάνε στη γλώσσα τους. Πρέπει να ξαναβλέπει σ’ αυτά τον ίδιο τον εαυτό του σαν σε αναρίθμητους κατοπτρισμούς και αντιφεγγίσματα, σε μια δίνη από ρευστές εκφάνσεις. Έτσι , στη μεγάλη αλληγορία της φύσης θα διαισθανθεί , ασύνειδα, τη μεταφυσική ενότητα όλων των όντων και ταυτόχρονα θα «ακουμπήσει» κι ο ίδιος στην ακατάλυτη συνέχεια και στην αναγκαιότητά τους. Πόσοι όμως νέοι άνθρωποι μπόρεσαν κι ανδρώθηκαν έχοντας τόσο άμεση, σχεδόν προσωπική σχέση με τη φύση ; Οι υπόλοιποι υποχρεώνονται πολύ νωρίς να μάθουν μια άλλη αλήθεια : πώς να υποδουλώνουν τη φύση.»

ΝΙΤΣΕ

(Απόσπασμα διάλεξης του ως καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας το 1872).

«Υπό το πρίσμα των αρχαίων Ελλήνων είναι ύβρις η σημερινή στάση μας έναντι της φύσης το πως την καταδυναστεύουμε με την βοήθεια της μηχανής και της αδίστακτης εφευρετικότητας των τεχνικών και των μηχανικών.»

ΝΙΤΣΕ, Η Γενεαλογία της Ηθικής.

Κάϊ Μοῦρος - Περὶ μίσους

Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας γίνεται πολὺς λόγος περὶ ἐγκλημάτων μίσους. Ὑπάρχει μία ὁλόκληρη νομοθεσία περὶ ἐγκλημάτων μίσους. Ὅλοι φαίνεται ὅτι ἀνησυχοῦν γιὰ τὸ μῖσος. Τὸ μῖσος φαίνεται ὅτι εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας. Ὅμως τὸ μῖσος εἶναι καλό. Τὸ μῖσος προσδίδει νόημα στὴν ζωή μας. Τὸ μῖσος μᾶς δίνει ἕνα λόγο ὑπάρξεως· ἕναν στόχο γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε· μία ταυτότητα. Τὸ μῖσος εἶναι ἐνέργεια, καθαρὴ ἐνέργεια, ποὺ μᾶς ἔδωσε ἡ ἴδια ἡ Μητέρα Φύση. Τὸ μῖσος μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διακρίνουμε τὸ ψέμα καὶ τὴν προσποίηση, καὶ μᾶς βοηθεῖ νὰ ἐπικεντρωθοῦμε σὲ ὅ,τι εἶναι οὐσιαστικό. 

Τὸ μῖσος εἶναι «δημοκρατικό». Ἀκόμη καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ ἰσχυροὶ δὲν μποροῦν νὰ μισοῦν περισσότερο ἀπὸ τοὺς δούλους καὶ τοὺς ὑποτελεῖς τους. Συντόμως δὲ τὸ μῖσος θὰ εἶναι ὅ,τι θὰ μᾶς ἔχει ἀπομείνει. Τὸ μῖσος ἀπελευθερώνει. Δίχως τὸ μῖσος γιὰ τὴν δουλεία δὲν μπορεῖς νὰ σπάσεις τὰ δεσμά σου. Δίχως τὸ μῖσος γιὰ τὴν ἀδικία δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει δικαιοσύνη. Τὰ μεγαλύτερα ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους προῆλθαν ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ ἀπὸ τὴν ἱκανότητά του νὰ ἐλέγχει τὸ μῖσος. Τὸ μῖσος ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὰ ζῶα. Τὰ ζῶα δὲν μισοῦν· οἱ ἄνθρωποι ὅμως μισοῦν. Οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μισοῦν ἐπὶ δεκαετίες, καὶ μερικὲς φορὲς γιὰ ὁλόκληρη τὴν ζωή τους. Μποροῦμε ἀκόμη καὶ νὰ κληροδοτήσουμε τὸ μῖσος μας στὰ παιδιά μας καὶ ἔτσι τὸ μῖσος νὰ διατηρεῖται ἐπὶ αἰῶνες. 

Τὸ μῖσος εἶναι ἔνδειξη ἀφηρημένης διανοίας. Μόνο οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μισοῦν ἀνθρώπους ποὺ ποτέ τους δὲν εἶδαν ἤ δὲν εἶχαν οὐδέποτε συναντήσει, καὶ μόνο οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ μισοῦν ἔννοιες καὶ διαδικασίες. Πῶς μποροῦμε νὰ ξέρουμε τί εἶναι ἡ ἀγάπη ἄν ἀρνηθοῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ κατανοήσουμε τὸ μῖσος; Ἡ ἀγάπη καὶ τὸ μῖσος εἶναι δύο πλευρὲς τοῦ ἰδίου νομίσματος. Χωρὶς τὸ μῖσος εἴμαστε μισοὶ ἄνθρωποι. Γιὰ νὰ εἴμαστε πλήρεις χρειαζόμαστε τὸ μῖσος. Μονάχα οἱ ἀνόητοι ὁμιλοῦν ἀτελείωτα περὶ ἀγάπης, ἀλλὰ ξεχνοῦν τὸ μῖσος. Τὸ μῖσος μᾶς ξεχωρίζει ἀπὸ τὶς πράες καὶ πειθήνιες μᾶζες. 

Μὴν φοβᾶσθετὸ μῖσος, μὴν τὸ ἀρνεῖσθε καὶ μὴν τὸ ἀπορρίπτετε. Ἀποδεχθεῖτε τὸ μῖσος, ἐναγκαλισθεῖτε το, μάθετε νὰ τὸ γνωρίζετε καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιεῖτε. Τὸ μῖσος εἶναι τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ὅπλο, μιὰ κρυμμένη πηγὴ τῆς δύναμής σας. Μὴν τὸ ἀποποιεῖσθε. Ὅ,τι φοβᾶται περισσότερο στὸν κόσμο ἡ φιλελεύθερη ἰθύνουσα τάξη εἶναι ἡ ἱκανότητά μας νὰ μισοῦμε, ἐπειδὴ τὸ μῖσος μας μιὰ μέρα θὰ εἶναι ἡ πιὸ ἐπαναστατικὴ δύναμη στὸν πλανήτη. Τὸ μῖσος μας μπορεῖ νὰ καταστρέψει καὶ νὰ δημιουργήσει αὐτοκρατορίες!

(Σ.Σ. ευχαριστίες για την μετάφραση)

Ο Τόμας Καρλάιλ και η έννοια του χαρισματικού ηγέτη

Οι καταβολές της ιδέας που θέλει ορισμένους «ξεχωριστούς ανθρώπους», οι οποίοι εμπνεόμενοι από ένα «θείο πνεύμα» μπορούν να κατευθύνουν την ανθρώπινη ιστορία στα πέρατα των ενοράσεών τους, ανάγονται στα προνεωτερικά χρόνια. Ενδεικτικό παράδειγμα ενός τέτοιου διανοητή, που έγραψε κατά την ιστορική περίοδο της Αντιμεταρρύθμισης, είναι ο Ισπανός εκπρόσωπος του φιλοσοφικού ρεύματος του κονσεπτισμού, Μπαλτάσαρ Γκρασιάν (1601-1658). Αναφέρομαι στην περίπτωση του Γκρασιάν γιατί υπήρξε ένας από τους διανοητές που, προκειμένου να περιγράψουν τους «ξεχωριστούς άντρες» της ιστορίας, χρησιμοποίησε τον όρο «ήρωες[1]». Ο ίδιος όρος χρησιμοποιήθηκε από μεταγενέστερους διανοητές. Ακόμη και από νεορομαντικούς διανοητές της εποχής του μεσοπολέμου, όπως ο Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937)[2]. Ωστόσο, σε αυτό το άρθρο θα σταθώ στον Τόμας Καρλάιλ (1795-1881).

Ο Καρλάιλ αποτέλεσε την πλέον ενδεικτική περίπτωση του πως έγινε αντιληπτός ο ιστορικός ρόλος του «ξεχωριστού ανθρώπου» στους διανοητές του Ρομαντισμού. Σύμφωνα με τον Zeev Sternhell, κανείς Βρετανός του 19ου αιώνα δεν υπέστη στο ίδιο μέτρο με τον Καρλάιλ την επιρροή του Φίχτε, του Γκαίτε και του Νοβάλις, καθώς και του γερμανικού Ρομαντισμού γενικότερα[3]. Έχοντας υιοθετήσει την φιλοσοφική σκέψη του ρομαντικού ιδεαλισμού, ο Καρλάιλ θεώρησε ότι όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί είναι ορατά σύμβολα μιας «εσωτερικής πραγματικότητας» του κόσμου. Αυτή η «εσωτερική πραγματικότητα», σύμφωνα με τον Καρλάιλ, εκφράζει μια αλήθεια των πραγμάτων η οποία βασίζεται σε μια θεία ιεράρχηση. Ο ανθρώπινος βίος, προκειμένου να είναι ουσιαστικός, οφείλει να σεβαστεί αυτή την ένθεη ιεράρχηση και να βασιστεί επάνω της. Αν το πετύχει, θα δημιουργήσει συνθήκες Τάξης στον κόσμο της καθημερινότητας[4].

Ωστόσο, για τον Καρλάιλ, ο Διαφωτισμός και τα ιστορικά του προανακρούσματα διασάλευσαν την, εγκαθιδρυμένη στην ανθρώπινη ιστορία, Τάξη. Ο Sternhell σημειώνει πως τα σημαντικότερα δοκίμια του Καρλάιλ πραγματεύονται την άρνηση της δημοκρατίας, την περιφρόνηση της αριστοκρατίας που είχε εξαγοραστεί από το χρήμα των αστών, το μίσος για την αμερικανική δημοκρατία, την απέχθεια για τον υλισμό και την εκβιομηχάνιση, καθώς και την πίστη ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι εκ φύσεως δούλοι[5]. Απέναντι στον εξισωτισμό της νεωτερικότητας, ο Καρλάιλ υποστήριξε ότι στέκεται το διαχρονικό πρότυπο του «οδηγού της ιστορίας». Ορισμένοι «ξεχωριστοί άνθρωποι», τους οποίους ο Καρλάιλ ονόμασε «ήρωες», έχουν την έμφυτη ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις αρχές της εσωτερικής τάξης του κόσμου. Και το πεπρωμένο τους είναι να την διασφαλίσουν. Αλλά και οι κοινωνίες, στην φυσική τους κατάσταση, αναζητούν αυτούς τους ηγέτες. Οι «ήρωες» είναι στοιχεία της ίδιας της ύπαρξης των κοινωνιών[6]. Και η λατρεία των «ηρώων», η ίδια η ψυχή των κοινωνικών σχέσεων[7].

Οι «ήρωες» του Καρλάιλ είναι απεσταλμένοι του Θεού και μόνον αυτοί, από όλους τους ανθρώπους, βρίσκονται σε απευθείας επαφή με την εσωτερική πραγματικότητα του Σύμπαντος[8]. Αποστολή των «ηρώων» είναι να οδηγούν τον κόσμο σε έναν βίο εναρμονισμένο με την θεία αλήθεια. Κατά το παρελθόν οι «ήρωες» μπορεί να ονομάζονταν θεοί, όπως ο Όντιν, προφήτες, όπως ο Μωάμεθ, ιερείς, όπως ο Λούθηρος, ή ποιητές, όπως ο Σαίξπηρ. Η ιδιότητα δεν έχει σημασία. Είτε είναι προφήτης, είτε ποιητής, κάθε ήρωας, παντού και πάντοτε, στέλνεται σε εμάς για να μας αποκαλύψει [9]τον ιστορικό προορισμό, που είναι συμβατός με το «θείο μυστήριο[10]». 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ...

Propatria Podcast 15 - Συνέντευξη με συναγωνιστή της κοινότητας ΚΙΝΗΜΑ

Τα καλύτερα έρχονται και θα είναι τυπωμένα

πηγή

Carl Schmitt και Ernst Jünger

Μια αλληλογραφία

Αθανάσιος Καΐσης

Εκδόσεις Σάκκουλα Α.Ε.

2001

26 σελίδες

Το αποσυντιθέμενο πτώμα της αντιφασιστικής ακροδεξιάς

του Wolverine

Για την αστική ακροδεξιά και τα παρακλάδια της έχουν γραφτεί από την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» δεκάδες άρθρα και αναλύσεις και τα οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.Τα τελευταία νέα δεν προκαλούν καμιά έκπληξη αφού πάντα η ακροδεξιά, ο καρκίνος στο σώμα του ριζοσπαστικού εθνικισμού, δεν έχει αλλάξει χαρακτηριστικά τόσο σε πολιτικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο. 

Αναφέρομαι φυσικά στην πρόταση του Λαγού να διαγραφεί από την ΕΛΑΣΥΝ ο γνωστός αντιφασίστας Συμιγδαλάς. Όταν τεθούν οι βάσεις για τάχα ένα «νέο ξεκίνημα» εκ μέρους των «πατριωτών» δεν αργούν να έρθουν οι εμφύλιοι μέσα στα κομματικά πλαίσια, οι καταγγελίες και οι αποχωρήσεις. Αρέσκονται οι «γαλανόλευκοι σωτήρες» στο να αλληλοφαγώνονται για τις θέσεις, το παραδάκι και τις διασυνδέσεις. Έτσι λοιπόν και αυτή την φορά την αφορμή για τις εξελίξεις έδωσε το νέο άρθρο του Συμιγδαλά στην «Ελεύθερη Ώρα» και στο οποίο ο εν λόγω έκλεινε το μάτι στον Μητσοτάκη για δεύτερη φορά. Είχε προηγηθεί φυσικά ένα εμετικό άρθρο για το οποίο είχαμε κάνει λόγο εδώ. 

Είχαμε ξεκαθαρίσει τις απόψεις μας αρκετό καιρό πριν με σειρά άρθρων όπως αυτό εδώ και εδώ. Είχαμε ξεσκεπάσει τον φιλικό προς τις ΗΠΑ λόγο του Λαγού εδώ. Φυσικά δεν διαθέτουμε ικανότητες στην μαντεία για να προβλέψουμε τις εντάσεις μεταξύ των γραβατωμένων στελεχών της άκρας δεξιάς. Η συνταγή όμως είναι γνωστή τουλάχιστον στην αρχή. Εκμετάλλευση της αγωνίας χιλιάδων εθνικιστών, στήσιμο ενός πρόχειρου  μαγαζιού «ιδεών» και τελικός στόχος φυσικά  η συμμετοχή στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι χωρίς καμιά ιδεολογία χωρίς την νεολαία χωρίς μια πρόταση ζωής. Χωρίς καμιά δυναμική για το μέλλον. Ότι ακριβώς έπραξε και ο Λαγός με το νέο του κόμμα και φυσικά κάτω από την προστασία του Πλεύρη ο οποίος δεν έχει βγάλει μιλιά ενάντια στην Καραμανλική δεξιά αφού ο γιος του σιτίζεται στο μαντρί του Μητσοτάκη. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά ακόμη για τον «Πατριάρχη του Εθνικισμού» αλλά θα καταντούσε κάτι παραπάνω από κουραστικό. 

Δεν γνωρίζω αν η διαγραφή του Συμιγδαλά θα προκαλέσει και την οριστική ρήξη με τον Πλεύρη αλλά σίγουρα θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν θα επιλέξει ο Λαγός την πλήρη σύγκρουση. Σαφέστατα για πολλοστή φορά βγαίνουν ζημιωμένοι όλοι αυτοί οι αφελείς πατριώτες και εθνικιστές οι οποίοι πίστεψαν ότι με τις παλιές και δοκιμασμένες συνταγές του Μιχαλολιάκου θα μπορούσαν να εκπροσωπήσουν κάτι το διαφορετικό με την ταμπέλα ΕΛΑΣΥΝ. Όσα κεριά όμως και αν κρατήσει ο Λαγός, όσο ορθόδοξος και αν προσπαθεί να εμφανιστεί μπροστά στις κάμερες, όσες αντιφασιστικές δηλώσεις και να κάνει, ένα είναι σίγουρο. Ότι ο χρόνος του τελειώνει και αυτό θα φανεί αμέσως μετά την τελική απόφαση του αστικού δικαστηρίου στο οποίο τον έσυρε η σχέση του με το κόμμα του Μιχαλολιάκου. 

Εμείς καλούμε τους αγνούς συναγωνιστές που παρασύρθηκαν από τα κόμματα της άκρας δεξιάς να εγκαταλείψουν άμεσα τους «ρήτορες» της «εθνικοφροσύνης» και να πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις. Τέλος ας μην ξεχνάμε ποιοι είναι αυτοί οι «εθνικιστές» που στήριξαν τα μέτρα καταστολής του κατοχικού καθεστώτος αφού πρόκειται για σαλτιμπάγκους ολκής οι οποίοι μεταλλάσσονται ανάλογα με τις περιστάσεις. Το λιγότερο που τους αξίζει είναι η περιφρόνηση.  

Νέα έκδοση: Φρ. Νίτσε «Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου. Εκλογή απ’ τα κατάλοιπα περί αρχαίου δράματος (1864-1875)»

Νέα έκδοση: Φρ. Νίτσε «Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου. Εκλογή απ’ τα κατάλοιπα περί αρχαίου δράματος (1864-1875)». (Προλογικά-Μετάφραση-Σχόλια: Βαγγέλης Δουβαλέρης, Φιλολογική Επιμέλεια-Σχόλια: Ήρκος Ρ. Αποστολίδης)

«Τέχνη, και τίποτα πέρ᾽ απ᾽ την Τέχνη!», γράφει ο Νίτσε, «το μεγάλο κίνητρο για ζωή, η μεγάλη πλανεύτρα της ζωής, το μεγάλο τονωτικό της ζωής. Τέχνη, η μόνη υπέρτατη αντι-δύναμη προς κάθε βούληση για απάρνηση της ζωής, Τέχνη η κατεξοχήν αντιχριστιανική, αντιβουδιστική, αντιμηδενιστική δύναμη». Μιλώντας για κάθε μορφή τέχνης και το φαινόμενο των αυτονόμων τεχνών σαν «θλιβερή κακοήθεια της εποχής μας», μας μεταφέρει στην αρχαία Αθήνα και δείχνει πως «οι Έλληνες μας φανέρωσαν όλες τις ανώτερες ενορμήσεις τους υψώνοντας σε ιδεώδες το όργιο».

Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στις 30 Απριλίου και μπορείτε να το παραγγείλετε από όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία, καθώς και τηλεφωνικά από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας. 

Δωρεάν «Η τεχνική του πραξικοπήματος» (ebook) του Κούρτσιο Μαλαπάρτε

Διαβάστε σχετικά εδώ και κατεβάστε εδώ

Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι (Propatria)

https://propatriafc.wordpress.com/

Από τις τροφοσυλλεκτικές μέχρι τις κυνηγητικές και κτηνοτροφικές κοινωνίες οι άνθρωποι εντάσσονταν σε αγέλες που αργότερα θα εξελιχθούν σε κοινότητες. Κοντολογίς αυτές οι κοινότητες με την πάροδο των χρόνων και την βοήθεια της τεχνολογίας μετατράπηκαν σε χωριά, πόλεις και πατρίδες. Βασική προϋπόθεση για να είσαι μέλος κάποιας κοινότητας, κοινά στοιχεία ήταν οι δεσμοί αίματος και τα ίδια χαρακτηριστικά και ενδιαφέροντα. Κυρίαρχα ένστικτα, πρώτον αγάπη και αλληλεγγύη για την οικογένεια και για τα μέλη της κοινότητας. Δεύτερον, αγώνας για επιβίωση, επιβίωση απέναντι σε καιρικές συνθήκες αλλά και απέναντι σε επιθέσεις από αντίπαλες κοινότητες.

Ερχόμαστε στο σήμερα.  Κοινότητα Propatria. Για την ομαλή λειτουργία της χρειάζονται άνθρωποι – συναγωνιστές – σύντροφοι, αγώνας και δράσεις για επιβίωση.  Έχοντας κατανοήσει ορισμένες καταστάσεις, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ο χαρακτήρας του αγώνα μας αναμφίβολα πρέπει να είναι ο ριζοσπαστικός εθνικισμός. Έχουμε απορρίψει  την ιδεολογική και πολιτική νοοτροπία, συμπεριφορά και στερεότυπα που διέπει τους κύκλους μας δηλαδή τον λαϊκό εθνικισμό, πόσο μάλλον τον κοινοβουλευτικό. Τα πρόσφατα γεγονότα του κοινοβουλευτικού εθνικισμού μας έδειξαν τέτοια παραδείγματα. 

Ο φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα είχε πει το εξής "στις ανατροπές και επαναστάσεις δεν υπάρχουν συμφωνίες και  παραχωρήσεις, αν κάνεις παραχωρήσεις σήμερα  αύριο κινδυνεύεις να συμπαρασυρθείς και να χαθείς". Πάνω σε αυτό δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Ζούμε στην εποχή του υλισμού και του καταναλωτισμού. Η εποχή  αυτή απαιτεί μαζανθρώπους, ανθρώπους χωρίς ταυτότητα και προσωπικότητα. Αναζητούμε συντρόφους όχι των συγκεντρώσεων, όχι των συλλαλητηρίων και της μάζας αλλά συντρόφους που να βρίσκονται πέρα από αυτά. 

Συντρόφους να υπερασπίζονται τις απόψεις και τις ιδέες αλλά και τακτικές ακόμα και αν βρίσκονται μόνοι σε αυτό το μονοπάτι. Άτομα με σκέψη, αντίληψη υπευθυνότητα και πάνω από όλα σοβαρότητα και πειθαρχία. Είναι αναγκαιότητα πλέον να δημιουργηθεί μια κοινότητα μάχης, μια κοινότητα πολεμιστών. Για να υλοποιηθεί μια τέτοια κοινότητα χρειάζονται ιδέες και δράσεις. Λέγεται πολλές φορές ότι πρέπει να αλλάξει ο πολιτισμός και ο κόσμος. Η αλλαγή αυτή νοηματοδοτείται όταν καταφέρει να αλλάξει ο άνθρωπος. 

Στην ισλαμική παράδοση και συγκεκριμένα στην Τζιχάντ γίνεται λόγος για τον Μικρό και Μεγάλο Πόλεμο. Για να κάνεις πόλεμο με τον εχθρό, πρώτα πρέπει να έρθεις σε ρήξη με τον ίδιο σου τον εαυτό. Επομένως πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες του φόβου και της δειλίας, να δημιουργήσουμε εσωτερικά μια πνευματική ανάταση και ανόρθωση, χαρακτήρα με σωστή κατεύθυνση και προσανατολισμό, σχεδιασμό και προγραμματισμό. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Από τον Benoist & Ratzinger: ταυτότητα και αυτοκρατορική ματιά στα χρόνια της γραφειοκρατικής ΕΕ!

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

«Ένας ευρωπαίος επαναστάτης πρέπει να θεωρεί  σαν μια υπόθεση εργασίας ένα πιθανό επαναστατικό ένοπλο αγώνα ενάντια στον Αμερικανό κατακτητή...Όποιος φοβάται μια τέτοια  υπόθεση δεν είναι επαναστάτης, δεν είναι ούτε καν  Ευρωπαίος εθνικιστής. Όταν θέλουμε  να γίνει αυτό , χρειάζονται και τα μέσα. Όταν  θέλουμε την Ευρώπη μας, χρειάζονται όλα τα μέσα για να την βοηθήσουμε. Είναι ανάγκη να βάλουμε στην στην ατζέντα μας μια δράση τύπου Βιετνάμ  στην Ευρώπη...»

Τον προηγούμενο αιώνα και κυρίως την δεκαετία του 60, υπήρχαν κάποιοι που ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για την Ευρώπη. Ένας από αυτούς ήταν  ο  Jean Thiriart, ο ιδρυτής της Jeune Europe. Την δεκαετία του '70, ένα από τα σλόγκαν που κυριαρχούσαν στις τάξεις των ευρωπαίων εθνικιστών, ήταν το μοιραίο: «Ευρώπη Έθνος Επανάσταση», ενώ την δεκαετία του 80, γραφόταν στους τοίχους  το: «Ούτε Σοβιέτ, ούτε Κόκα Κόλα, Ευρώπη ενωμένη σε ένα έθνος». Ενώ σήμερα υπάρχει μια άνθηση των αντιευρωπαϊκών κυριαρχικών, (sovranisti) υποστηρικτών της επιστροφής στα εθνικά κράτη. Κοιτώντας λοιπόν  πρώτα πίσω και μετά μπροστά, πρέπει να αναρωτηθούμε πάνω σε ποια ιδέα πρέπει να τοποθετήσουμε την Ευρώπη, ποια ιδέα να ξεσκονίσουμε και να εκμοντερνήσουμε!

Είναι νόμιμο να εστιάζουμε τα πάντα στον Τραμπισμό και τον Πουτινισμό, ή είναι καλύτερα να προσπαθούμε να επεξεργαστούμε και να δουλέψουμε  (όπως πάντα) νέες ιδέες; Το 1995, ο Alain de Benoist δημοσίευσε μια εργασία με τίτλο: «Η εσωτερική αυτοκρατορία», μέσα στην οποία μιλούσε για μια άλλη Ευρώπη. Αναλύοντας την ιστορία της ηπείρου μας, τόνιζε ότι  «η αυτοκρατορία ήταν το μοναδικό εναλλακτικό μοντέλο που η Ευρώπη έχει παράξει σε σύγκριση με το εθνικό κράτος».

Να λοιπόν η αυτοκρατορία, που δεν είναι και μία λέξη μοδάτη σήμερα! Βασικά προφέρεται με δυσπιστία, μα κατά κύριο λόγο έχει αρνητική έννοια. Συνεχίζει και επιμένει όμως ο de Benoist, ότι: «αν το σκεφτούμε καλύτερα η ίδια η ιδέα της τρέχουσας δημιουργίας της Ευρώπης είναι περισσότερο χρεωμένη στο αυτοκρατορικό μοντέλο παρά σε αυτό του έθνους κράτους. Η αναγνώριση της πολλαπλότητας των πηγών δικαίου, η επιβεβαίωση της αρχής της επικουρικότητας, η διάκριση μεταξύ εθνικότητας και ιθαγένειας, η εγγραφή εθνικών χώρων σε έναν δικαστικό χώρο που τους υπερβαίνει, είναι όλα τα στοιχεία που λαμβάνονται από τη μεγάλη επεξεργασία της έννοιας του αυτοκρατορίας, δημιουργημένο στην ήπειρό μας από τη Ρώμη έως τον 19o αιώνα».

Παραδόξως με αυτήν την σκέψη δείχνει να συμφωνεί αρκετά και ο Γερμανός κοινωνιολόγος Ulrich Beck που το 2010 γράφει  μαζί με τον Edgar Grande ότι: “Η Ευρώπη πρέπει να νοείται σαν μια αυτοκρατορία ... η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να συνεχιστεί με επιτυχία μόνο εάν η Ευρώπη εγκαταλείψει σκόπιμα τη μορφή -κράτος και να αναλάβει τον χαρακτήρα μιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας“. (“Political Theory of the European Union”).

Ο de Benoist όμως εξηγεί καλύτερα: "Η αυτοκρατορία δεν είναι μια περιοχή, αλλά μια ιδέα ή μια αρχή, μια ανώτερη αρχή που χρησιμεύει ως σύνδεσμος μεταξύ των λαών. Η αυτοκρατορία δεν μπορεί να μετατραπεί σε ένα μεγάλο έθνος χωρίς να αποσυντεθεί, για το απλό γεγονός ότι, σύμφωνα με την αρχή που την  κινεί, κανένα έθνος δεν μπορεί να αναλάβει ή να ασκήσει ηγετικό ρόλο, αν δεν ξεπεράσει τα όρια  πάνω από τα ιδιαίτερα συμφέροντά του".

Προσοχή όμως στο βασικό σημείο του de Benoist: «"Η αυτοκρατορία μπορεί να υπάρξει μόνο αν κινηθεί από παθιασμένο  πνεύμα. Χωρίς αυτό, δεν θα είναι παρά ένα δημιούργημα  βίας,  που λέγεται ιμπεριαλισμός . Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα υπερπολιτικό, υπερεθνικό, πνευματικό στοιχείο. Η αυτοκρατορία είναι ιερή και η ενότητα της αυτοκρατορίας δεν είναι μηχανική τεχνική ενότητα, αλλά μια σύνθετη, οργανική ενότητα που ξεπερνά τα κράτη».

Και σε αυτό το σημείο λοιπόν έρχεται μια ερώτηση που αξίζει πολλά εκατομμύρια! Τι λείπει στη σημερινή Ευρώπη για να αναζητήσει μια αληθινή και βαθιά, ακόμη και «αυτοκρατορική» ενότητα με την έννοια που διατυπώθηκε παραπάνω; Μας απαντά αφοπλιστικά ο de Benoist: «Λείπει το βασικότερο: η πολιτική κυριαρχία, η πραγματική εφαρμογή της αρχής της επικουρικότητας και η παρουσία μιας δυνατής πνευματικής αρχής».

Πράγματα δύσκολα να τα σκεφτούν οι τύποι σαν τον Draghi τον Juncker και οι υπόλοιποι εγκληματίες. Τρίτη λύση δυστυχώς δεν υπάρχει ... tertium non datur. Η Ευρώπη είτε θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της  και τα αρχέτυπο της είτε όχι! Η αυτοκρατορία είναι μόνο μια ιδέα που μπορεί να  εφαρμοστεί με πολλούς άλλους τρόπους στους σύγχρονους καιρούς (ο de Benoist μιλά για μια δημοκρατική αυτοκρατορία, σε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη που αποτελείται από λαούς και όχι έθνη). Ας αναρωτηθούμε λοιπόν για αυτό, ποιες είναι οι ιδέες  πάνω στις οποίες βρίσκεται η Ευρώπη σήμερα, ποια αρχέτυπα την προκαλούν; Στην ουσία, ποια είναι η κοινή ταυτότητα των πολλών κοινοτήτων, των πολλών λαών που απαρτίζουν αυτήν την ήπειρο την τόσο διαφορετική και τόσο ποικιλόμορφη, διαφοροποίηση που  έχει κάνει τη δύναμή της για τόσους αιώνες;

Ακόμη και ο καρδινάλιος Ratzinger, πριν γίνει Πάπας είχε δοκιμάσει να δώσει κάποιες απαντήσεις στο βιβλίο του: “Europa, i suoi fondamenti oggi e domani”, (Η Ευρώπη, τα θεμέλια της σήμερα και αύριο). Ο Ράτζιγκερ έγραψε μεταξύ άλλων «Η Ευρώπη, ακριβώς στο αποκορύφωμα της επιτυχίας της φαίνεται να έχει αδειάσει από μέσα, παραλυμένη με κάποια έννοια από μια κρίση στο κυκλοφορικό της σύστημα, μια κρίση που βάζει σε κίνδυνο την ζωή της,  την οποία ζωή της στηρίζει  σαν να λέμε σε μεταμοσχεύσεις, οι οποίες  μπορούν μόνο να εξαλείψουν την ταυτότητά της».

Φυσικά ο  Βενέδικτος ΙΣΤ, πιστός στην αποστολή του και στα πιστεύω του , καλούσε μια επιστροφή στην ταυτότητα και στις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης που όμως, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι οι μόνες που έδωσαν πνευματική ζωή στην ήπειρό μας, με το τεράστιο παρελθόν αλλά και με το θλιβερό και ανυπόφορο μέλλον ... εκτός αν γίνουμε επαναστάτες!

«Λοξίας διανοητής» και οι νεορομαντικοί της γενιάς του 1890

Σε μια σχετικά πρόσφατη μελέτη που εστιάζει στην πολιτική σκέψη και την ζωή του Ίωνος Δραγούμη (1878-1920), από τις πρώτες κιόλας σελίδες του εισαγωγικού κειμένου χρησιμοποιείται ο όρος «λοξίας»[1]. Πρόκειται για έναν όρο που ο συγγραφέας της εισαγωγής εξηγεί ότι περιγράφει πολιτικούς διανοητές, τους οποίους χαρακτηρίζει μια πολύ ιδιαίτερη μοναχικότητα. Ο Δραγούμης αντιμετωπίζεται ως ένας από αυτούς. Ως κάποιος, δηλαδή, που προτείνει ένα εντελώς ιδιότυπο σύνολο ιδεών, επεξεργασμένο κι οργανωμένο σε μια ιδιαίτερη κοσμοθεώρηση για τις ανθρώπινες υποθέσεις[2], το οποίο παρέχει μια νέα θέαση για τη σχέση της κοινωνίας με το Πολιτικό [3]. Μάλιστα, την περιγραφή του «λοξία» συνοδεύει η πεποίθηση πως η αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει στους όποιους αντιπάλους αυτή η νέα πρόταση, μπορεί να φθάσει έως και τη φυσική εξόντωση[4] του «λοξία» διανοητή. Υπερβολική ή μη, αυτή είναι η συνηθισμένη αντιμετώπιση του Δραγούμη από τους περισσότερους μελετητές του[5]. Αναπόφευκτα, λοιπόν, η αποδοχή ή η απόρριψη της συγκεκριμένης αντιμετώπισης αποτελεί ένα ενδιαφέρον ζήτημα.

Ενδεχομένως, μια καλή αρχή προκειμένου να εξετασθεί αυτό το ζήτημα να είναι η ιστορική παρατήρηση του θέματος από δυο οπτικές γωνίες. Συνήθως όσοι αποδέχονται την «λοξή» ιδιαιτερότητα της πολιτικής σκέψης του Δραγούμη, εντάσσουν την ανάγνωση της περίπτωσής του στο κάδρο των ελληνικών ιστορικών δρώμενων της εποχής κατά την οποία έδρασε ως διανοητής και πολιτικός. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αν εξετασθεί ως περίπτωση του ελληνικού, διανοητικού και πολιτικού, γίγνεσθαι της εποχής του, ο Δραγούμης μπορεί να θεωρηθεί ως μέρος μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, που υιοθέτησαν έναν παρόμοιο διανοητικό προσανατολισμό. Δεν είμαι σίγουρος, όμως, αν μπορούμε να μιλάμε για κάποιον «λοξία», όπως συνήθως αντιμετωπίζεται.

Ασφαλώς συγκρίνοντας τις ιδέες, τα κείμενα και τις συμπεριφορές του Δραγούμη με εκείνες άλλων διανοητών που ακολούθησαν, σε γενικές γραμμές, έναν κοινό προσανατολισμό με αυτόν, είναι εύκολο να εντοπιστούν ορισμένες καθαρά προσωπικές του ιδιαιτερότητες. Ωστόσο, δεν υπήρξε απομονωμένος και άνευ ομοϊδεατών ή φιλικών συνομιλητών, ώστε να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός του «λοξία». Ο Περικλής Γιαννόπουλος[6], ο Κωστής Παλαμάς[7], ο Άγγελος Σικελιανός[8], ο Νίκος Καζαντζάκης[9] καθώς και άλλοι Έλληνες συγγραφείς της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου υιοθέτησαν παρόμοιες αρχές. Η Κλεοπάτρα Λεονταρίτου, εστιάζοντας στον Καζαντζάκη[10], έχει εξηγήσει αναλυτικά πως το διανοητικό αυτό ρεύμα είχε την ρίζα του στην θεωρία του Ρομαντισμού και αποτέλεσε μια νεορομαντική ιδεαλιστική αντίδραση στην επικράτηση του φιλελεύθερου ορθολογισμού, κατά τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα.

Αναμφίβολα, η ύπαρξη του συγκεκριμένου νεορομαντικού ρεύματος στην Ελλάδα του fin de siècle και των αρχών του 20ου αιώνα δεν συνεπάγεται ότι μπορεί να γίνει λόγος για μια απόλυτη ταύτιση προσεγγίσεων από τους εκφραστές του. Ούτε και προκάλεσε την γέννηση ενός οργανωμένου πολιτικού ή κοινωνικού κινήματος. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η περίπτωση του Δραγούμη εντάσσεται σε ένα πλαίσιο Ελλήνων διανοητών, με μάλλον μικρή πολιτική επιρροή αλλά και σαφώς μεγαλύτερη αναγνωστική δημοφιλία, που στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο οι προβληματισμοί τους βασίστηκαν σε κάποιες κοινές ιδεολογικές αφετηρίες[11].

Συνεπώς, κρίνω πως δύναται να ελεγχθεί η προσέγγιση που εμμένει στην ιδιαίτερη μοναδικότητα της περίπτωσής του Δραγούμη. Η αμφιβολία για την ορθότητα αυτής της προσέγγισης γίνεται πιο ισχυρή αν εξεταστεί η περίπτωση του Δραγούμη και από μια δεύτερη ιστορική οπτική. Εκείνη που έχει να κάνει με το ευρωπαϊκό ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ...

Wild Alley - La Scelta (official video)

Ο Gabriele Adinolfi στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και την Ελεύθερη Τηλεόραση - μέρος δεύτερο

Η Ελεύθερη Τηλεόραση την Τρίτη 14 Απριλίου φιλοξένησε  τον Gabriele Adinolfi, έναν από τους ιδρυτές της Εθνικοεπαναστατικής Terza Posizione.  Ο Ιταλός συγγραφέας εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών της Casa Pound και ιδρυτής του μεταπολιτικού ινστιτούτου Polaris μίλησε στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και απάντησε σε ερωτήσεις τηλεθεατών.

Για να δείτε την εκπομπή πατήστε εδώ

πηγή 

Ο Gabriele Adinolfi στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και τηνΕλεύθερη Τηλεόραση - μέρος πρώτο