Ο ασυμβίβαστος Φασιστής Roberto Farinacci.
.png)
Εισαγωγικό σημείωμα:
Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa είναι πιο λογικό να πιει νερό από το ίδιο ποτήρι με έναν που έχει λέπρα παρά να κάνει διάλογο με έναν «Φασιστή».
Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa η φρίκη είναι μεγαλύτερη μπροστά σε ένα «απαγορευμένο σύμβολο» που «μολύνει» την δημοκρατία, παρά η εικόνα ενός νέου που καρφώνει την σύριγγα στις φλέβες του μπροστά στην Νομική.
Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa είναι στόχος να χτιστεί το «τείχος της δημοκρατίας» ακόμη και αν αυτό πέσει στο μέλλον πάνω στον ίδιο, παρά να δει κατάματα το ποιος φταίει για την σημερινή δυστοπική κοινωνία.
Αν σήμερα όπου κυριαρχεί ο άκρατος φιλελευθερισμός έχουν κάποιο νόημα οι πολιτικές οριοθετήσεις και έννοιες, ο όρος Φασίστας ή Φασιστής καταλαμβάνει σαφέστατα την κορυφή στον «απαγορευμένο κατάλογο».
Φασίστας για τους κάποιους ήταν ο Χριστόδουλος και ο Ζέρβας, φασίστας ο Πλεύρης και ο Κασιδιάρης, φασίστας ο Μεταξάς και ο Παπαδόπουλος, φασίστας ο Βασιλιάς αλλά και ο Μητσοτάκης!
Με τόσους «φασίστες» γύρω μας αν αυτοί οι κύριοι έχουν δίκιο … τότε πρέπει να νίκησαν οι «Φασίστες» στον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο!
Τελικά ο Φασίστας είναι ο κάθε ένας που απορρίπτει την κληρονομιά της Γαλλικής επανάστασης ή αμφισβητεί το καθεστωτικό μυθιστόρημα και την συστημική προπαγάνδα.
Σίγουρα ο ιμιτασιόν Φα ευλογεί τον Μητσοτάκη ως ηγέτη, ο ιμιτασιόν Φα δεν αναγνωρίζει την υπογραφή του στα άρθρα του ή μέσα στην βουλή προσφωνεί τους δημοκράτες ως «φασίστες» για να ξεπλύνει τάχα την ντροπή ή μήπως και τον σεβαστεί ο Σαμαράς, ο ιμιτασιόν Φα έχει πάρει με την σειρά τις ξένες πρεσβείες και τους ιδιοκτήτες εφημερίδων !
Ο «ψευτοφασιστής» και δεν γνωρίζει τι σημαίνει να σε λένε Φασιστή και νεοφασίστα και δεν ξέρει να φερθεί ως τέτοιος. Διπλό το πρόβλημα αγαπητέ νεοΦασίστα που χάνεις χρόνο για να διαβάσεις.
Από την παιδεραστική κυβερνητική γκρούπα μέχρι την τελευταία queer που αρθρογραφεί στο indymedia για όλα φταίνε οι «κακοί φασίστες» και το κυνήγι μαγισσών καλά κρατεί.
Indymedia 08/2022
Από την άλλη αυτοί που εκπροσωπούν (στην φαντασία τους) τον ελληνικό «Φασισμό» χαιρετάνε με άνεση μέσα στο εφετείο αφού έχουν … υιό καταδρομέα στην Κορώνη, μιλάνε με τον Ψινάκη και την Μπακογιάννη μπροστά και πίσω από τις κάμερες, λαϊκίζουν και σταυροκοπιούνται δίπλα στο ξεπουλημένο ιερατείο και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Ποια η στάση μας, ποιο το καθήκον, τι πρέπει να γίνει θα σκεφτείς και είναι λογικό. Δεν ξέρουμε να σου πούμε στα σίγουρα ψάξε μόνος σου τις απαντήσεις «Φασιστάκο», άνοιξε μόνος σου το μονοπάτι στην γνώση και την αμφισβήτηση.
Μην περιμένεις τίποτα και από κανέναν! Μόνο να θυμάσαι ότι οι «Φασίστες και οι Ναζί» μάλλον είχαν δίκιο όταν μάτωναν και πέθαιναν για ένα Πουκάμισο Μελανό.
Και επειδή μας αρέσουν οι επετειακές αρθρογραφίες (πορεία της Ρώμης 28η Οκτωβρίου 1922) ας δούμε ένα άρθρο ως ένδειξη μνήμης και σεβασμού σε έναν κορυφαίο ριζοσπάστη Φασιστή που κόσμησε το Πουκάμισο με το ίδιο του το αίμα χωρίς πολλές υπεκφυγές και σκέψεις.
Απλά και Φασιστικά, γιατί όχι και Ελληνορωμαϊκά
αν σκεφτεί κανείς ότι αγκάλιασε τον Θάνατο χωρίς Φόβο και σίγουρα με Πάθος όπως
αξίζει να ζούμε όλοι όσοι νιώθουμε στην Μελανή Καρδιά μας τις αιχμηρές Δέσμες της Μάχης.
Αγαπητοί «φασίστες» και νεοφασίστες, ριζοσπάστες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές ο Roberto Farinacci: άλλωστε στην αστικοδημοκρατική μεταπολιτευτική εορταστική επέτειο τους δηλώνουμε Παρόντες - όμως με την σωστή πλευρά της ιστορίας - αν όμως αυτό μας κατατάσσει στους Προδότες η απάντηση είναι μια: Me ne frego!
γράφει ο Έχεμος
Αν ο D’ Annunzio είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Mussolini o Χριστός του Φασισμού τότε ο Farinacci είναι ο Απόστολος Ανδρέας. Εξέφρασε την ριζοσπαστική και αδιάλλακτη πτέρυγα του Φασιστικού Κόμματος που δεν ανεχόταν τις συνδιαλλαγές με τους τρόφιμους του Βατικανού και τις μαριονέτες της Ιταλικής Μοναρχίας. Γεννήθηκε σε συνθήκες φτώχειας και η ταξική του καταγωγή γρήγορα τον έφερε σε επαφή με το προλεταριάτο. Παρά τις φτωχές του επιδόσεις στο σχολείο σύντομα κερδίζει χρήματα από τα μεροκάματα και αργότερα είναι αναντικατάστατος για τους εργαζόμενους στο σιδηρόδρομο.
Η σύντομη επαφή με τον ρεφορμιστικό Σοσιαλισμό τον οδηγεί στον ημιτελή και πρωτόλειο Φασισμό και αναδεικνύεται σε ηγετικό πρόσωπο της πόλης της Cremona. Η πένα του στην δημοσιογραφία θεωρείται εξαιρετική και άκρως επεμβατική για τα επόμενα ταραχώδη χρόνια με ναυαρχίδα την προσωπική του εφημερίδα Cremone Nuova. Στα τέλη του 1915 κατατάσσεται στον στρατό και παίρνει τον βαθμό του δεκανέα καθώς και τιμητική διάκριση. Καθοδηγεί τις πιο δυναμικές φασιστικές ομάδες κρούσης που εξυμνούν τον έρωτα της βίας.
«Κρεμόνα, 6 Σεπτεμβρίου 1920. Οι σοσιαλοκομμουνιστές, ήταν εξοργισμένοι. Περπατούσαν κατά ομάδες για να δημιουργήσουν κλίμα απειλής προς τους Φασίστες οι οποίοι είχαν απομονωθεί. Ανέμεναν το βράδυ ώστε με σκοπό να προχωρήσουν στο μεγάλο χτύπημα. Ήταν ενήμεροι ότι το βράδυ, μετά το δείπνο - εννοείται θα βρίσκομαι - στο ενυδρείο. Μερικοί Φασίστες ήρθαν στο σπίτι μου την προγραμματισμένη ώρα του δείπνου και με ικέτευαν να μην βγω, διότι είχαν συνωμοτήσει σημαντικές πράξεις εναντίον μου. Φυσιολογικά εγώ δεν θα μπορούσα - σε τέτοια κατάσταση εννοείται - να δείξω ότι δεν έχω δύναμη στην περίπτωση μου, αλλά το βράδυ, πήγα στο ‘’Ενυδρείο’’ το μπαρ όπου συχνάζω».
Εκπροσωπεί μαζί με άλλους την εθνικοσυνδικαλιστική τάση και όσο αυξάνει η δύναμη του αλλά και η επιρροή του, τόσο αμφισβητεί τον Μπενίτο Μουσολίνι για τις όποιες επιλογές του. Ο Duce δεν μπορεί να τον πολεμήσει αφού έχει υπό την επιρροή του πολλές τοπικές οργανώσεις και εφημερίδες. Στην πορεία της Ρώμης πρωτοστατεί ενώ δίνει διαταγή στους άντρες του στην Cremona να συγκρουστούν με τους καραμπινιέρους και τους βασιλόφρονες. Η ένοπλη συμπλοκή έχει ως αποτέλεσμα μια ντουζίνα μελανοχίτωνες να βρουν τον θάνατο από τα πυρά της άκρας δεξιάς.
Γίνεται γενικός γραμματέας του κόμματος ίσως μια καιροσκοπική επιλογή του Mussolini ώστε να βρει χρόνο να τον ηρεμήσει. Αδίστακτος στην εφόρμηση για την κατάληψη της εξουσίας μέσα από το Φασιστικό «Αντικράτος» σύντομα όμως βρίσκεται αποκλεισμένος από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Οι απειλές ότι θα συλληφθεί για ανταρσία και θα διαγραφεί από το κόμμα δεν τον φοβίζουν. Οι ακτιβιστές είναι στο πλευρό του ενώ η πορεία του θυμίζει τον Ισπανό Hedilla τον Γερμανό Rohm και τον Ουκρανό Bandera.
Δεν μένει όμως στα λόγια και στους τέσσερις τοίχους των κομματικών κτιρίων, λαμβάνει μέρος στον πόλεμο της Αιθιοπίας ενώ χάνει και το δεξί χέρι του αν όχι στην μάχη τότε σε ατύχημα με δυναμίτη. Το 1935 επανέρχεται πλήρως στο κομματικό προσκήνιο και αναλαμβάνει πλήρη δράση ενώ δίνει τον οργανωτικό βηματισμό στην κομματική πολιτοφυλακή. Το 1938 παρά το γεγονός ότι τον απομονώνει τα προηγούμενα χρόνια η ίδια η κομματική ηγεσία είναι ισχυρός όσο ποτέ. Είναι ένας από αυτούς που οδήγησε στην ενίσχυση της Εθνικιστικής Ισπανίας και ζητάει συνεχώς μια στενότερη προσέγγιση της Χιτλερικής Γερμανίας, αλλά και το τσάκισμα του Βατικανού την πλήρη εφαρμογή των φυλετικών νόμων και την εκδίωξη των γνωστών τραπεζιτών.
Εκφράζει την γνήσια φασιστική δύναμη που δεν βλέπει την ιδέα μόνο ως πρόσωπο αλλά ως την συλλογική ταύτιση και νοοτροπία. Το αντισιωνιστικό του βιβλίο La Chiesa e gli Ebrei, δημοσιεύτηκε το 1938. Έγραψε επίσης το Storia della rivoluzione fascista (3 vols., 1940) ανάμεσα σε άλλα. Όταν ο πόλεμος για την Ιταλία δεν πάει καλά δεν διστάζει να δείξει τους ενόχους που δεν είναι άλλοι από τους Αγγλόφιλους του πολεμικού ναυτικού και τους Μασόνους ηγήτορες της μάχης στην ξηρά. Αν και είχε προειδοποιήσει δεν εισακούστηκε και την ώρα της αποπομπής και της σύλληψης του Mussolini δεν συμμαχεί με την ακροδεξιά μοναρχική κλίκα, αλλά στηρίζει την μαγευτική ουτοπία της Πολιτείας του RSI χωρίς να αναλάβει όμως κάποιο αξίωμα.
Μετά την συνάντηση του με τον Χίτλερ προτείνει να αναλάβει την ηγεσία του
Φασισμού προκαλώντας ίλιγγο στις τάξεις των Γερμανών. Σε ενέδρα των
αντιφασιστών παρτιζάνων της ταξιαρχίας «Άντα» συλλαμβάνεται ζωντανός και
βασανίζεται. Την 28η Απριλίου 1945 τουφεκίζεται από ένα παράνομο «λαϊκό»
δικαστήριο που ακόμη και οι κύριοι κατήγοροι του το αμφισβητούν για την
εγκυρότητα του. Θέλουν να τον πυροβολήσουν στην πλάτη αλλά αυτός τελευταία
στιγμή καταφέρνει γυρνάει και πέφτει με την ιαχή «Ζήτω η Ιταλία!». Ένας ακόμη νεκρός
σκεπάζει με το αίμα του την γη της Ιταλίας.
Αννίβας Βελλιάδης: * Προ της θυέλλης: Μεταξάς - Μουσολίνι, Ελληνοϊταλικές σχέσεις 1939 - 1940 * Κατοχή Γερμανική πολιτική διοίκηση στην κατεχόμενη Ελλάδα 1941 - 1944 * Στο περιθώριο της ιστορίας - Γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία προς τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο 1930 - 1939 * Μεταξάς - Χίτλερ: Ελληνογερμανικές σχέσεις στην Μεταξική δικτατορία 1936 - 1941 * Γερμανική λαίλαπα στα Βαλκάνια Ελλάς - Γιουγκοσλαβία Ιανουάριος - Απρίλιος 1941
.png)
Dr William Luther Pierce (11.09.1933 - 23.07.2002) - διαδικτυακή αρχειοθέτηση συνδέσμων -
«Εσείς που με ακούτε τώρα είστε τουλάχιστον εν μέρει
ξύπνιοι. Γι' αυτό σας λέω: σκεφτείτε τι κάνετε στη ζωή σας. Σκεφτείτε την
ευθύνη που έχετε απέναντι στα παιδιά σας και εγγόνια και δισέγγονα …
Σκεφτείτε την ευθύνη που έχετε απέναντι σε όλους αυτούς
που ήρθαν πριν από εσάς και των οποίων οι θυσίες έκαναν τη ζωή σας δυνατή.
Και σκεφτείτε την ευθύνη σας απέναντι στον εαυτό σας, την ευθύνη σας να είστε ο καλύτερος άνθρωπος, ο πιο δίκαιος, ότι μπορείς να είσαι»
Διαδικτυακή αρχειοθέτηση συνδέσμων:
Άρθρο του Dr. Pierce: Οι εβραίοι και το λευκό δουλεμπόριο.
Dr. William Pierce «Στημένη Διεθνής Σκηνοθεσία και Ωμή Πραγματικότης» «Βόρειον Σέλας» (7ο τεύχος - Απρίλιος 2002)
Ο νεαρός Εθνικοσοσιαλιστής Herbert “Quex” Norkus
γράφει ο Διόνυσος Ανδρώνης
Ο Herbert Norkus (26.07.1916 - 24.01.1932) ήταν μέλος της νεολαίας του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς Κομμουνιστές.
Με τον θάνατο του έγινε ένας ακόμη Μάρτυρας για τους συναγωνιστές του και η ζωή του μεταφέρθηκε σε νουβέλα με το όνομα Heini Völker καθώς και σε ταινία με τεράστια επιτυχία.
Στα πρώτα του χρόνια ασχολήθηκε με το πιάνο και τα σκίτσα, ο πατέρας του υπήρξε βετεράνος πολέμου και αρχικά στήριζε την άκρα αριστερά. Εναντιώθηκε στις απόψεις του γιου του αλλά στο τέλος συμμετείχε στο NSDAP και έγινε μέλος του κόμματος.
Σε μια ενέδρα με μέλη του KPD ο νεολαίος του Εθνικοσοσιαλισμού πέφτει νεκρός όταν δέχεται έξι μαχαιριές. Σχολεία και δρόμοι, κτίρια και πλατείες πήραν το όνομα του μετά το θάνατο του.
Το σημείο ταφής του γρήγορα έγινε ορόσημο για τους υποστηρικτές των «Φαιοχιτώνων» ενώ οι σύντροφοι του δεν παρέλειπαν να περνούν επιδεικτικά από τις «κόκκινες» γειτονιές στην επέτειο του θανάτου του.
Όταν δεν υπήρχαν κοινές δράσεις Εθνικοσοσιαλιστών και Κομμουνιστών σε διαμαρτυρίες και απεργίες ή προσκλήσεις για δημόσιες ομιλίες εκατέρωθεν, τα όπλα και οι γροθιές μαζί με τα ποτήρια μπύρας και τα καρεκλοπόδαρα είχαν τον πρώτο λόγο.
Στο βιβλίο η κομμουνιστική νεολαία περιγράφεται ως εθισμένη στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά αλλά και σε κυκλώματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης μικρών κοριτσιών που είχαν βρεθεί λόγω της φτώχειας στους δρόμους.
Σε αντιδιαστολή η Εθνικοσοσιαλιστική νεολαία εμφανίζεται ως πειθαρχημένη δύναμη με ηθικό, ενώ στο τέλος του βιβλίου δεν παραλείπονται και κάποιες νότες μεταφυσικής προσέγγισης του θανάτου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Karl -Aloys Schenzinger.
Εκδόσεις Auda
Isarn, Τουλούζη,
2008, σελίδες 266
Αυτό το μυθιστόρημα γράφτηκε στα Γερμανικά το 1932 και
μεταφράστηκε στα Γαλλικά το 2008.
"Ο Heini Völker είναι ένας νεαρός Βερολινέζος, γιος ενός άνεργου κομμουνιστή εργάτη, ο οποίος είναι επίσης αλκοολικός και βίαιος. Ακολουθώντας τη συμβουλή ενός φίλου του πατέρα του, επαγγελματία στελέχους του KPD, πήρε μέρος σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση για την κομμουνιστική νεολαία. Ένα βράδυ, εξοργισμένος από τη συμπεριφορά και τις κοροϊδίες αυτών των συντρόφων με τους οποίους σίγουρα δεν νιώθει κοντά, ξεκινά μόνος του μέσα στο δάσος και φτάνει τυχαία μπροστά σε μια άλλη καλοκαιρινή κατασκήνωση, αυτή της Εθνικοσοσιαλιστικής κομματικής νεολαίας. Παρασύρεται αμέσως από το ύφος, την πειθαρχία και τα τραγούδια αυτών των νέων που δεν γνωρίζει.
Επιστρέφοντας στο Βερολίνο, θα βρει την Hitlerjugend και θα ασχοληθεί εκεί με την δράση της. Αλλά χωρίς να υπολογίζει στην αντίθεση του πατέρα του και των Κομμουνιστών που κυριαρχούν σε αυτήν την εργατική συνοικία του Βερολίνου. Επιπλέον, οι νέοι της HJ είναι επιφυλακτικοί με αυτόν τον γιο ενός κομμουνιστή, τον οποίο έχουν δει επιπλέον να κάνει παρέα με τους νεαρούς κομμουνιστές. Ένα βράδυ, ο Heini αποτρέπει μέσω πληροφοριών μια επίθεση από τους κομμουνιστές εναντίον ενός τοπικού παραρτήματος της HJ. Χάρη σε αυτόν αποφεύγεται η σφαγή.
Ο Heini έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων συντρόφων του. Ένα βράδυ, εξοργισμένη από τον αλκοολικό σύζυγο της, η μητέρα του Heini αυτοκτονεί αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Ο Heini νοσηλεύεται. Στο νοσοκομείο δέχεται δύο επισκέπτες: τον πατέρα του και έναν υπεύθυνο της Hitlerjugend. Αυτό κλονίζει βαθύτατα τις πεποιθήσεις του άνεργου κομμουνιστή, ο οποίος καταλαβαίνει ότι το NSDAP δεν είναι μια «ένοπλη πτέρυγα του Κεφαλαίου», ούτε ένα «αντεργατικό κίνημα», αλλά ότι παλεύει για όλους τους Γερμανούς.
Μετά την έξοδο του από το νοσοκομείο, ο Heini μπορεί επιτέλους να συμμετάσχει ελεύθερα στους κύκλους της νεολαίας. Γρήγορα όμως συνειδητοποιεί ότι όλοι οι σύντροφοι του δεν είναι απαραιτήτως πρότυπα για τους ακτιβιστές. Στη συνέχεια θα βάλει τον εαυτό του μπροστά, θα προσπαθήσει να είναι ένας υποδειγματικός αγωνιστής, κάτι που του χάρισε το παρατσούκλι «Quex» (υδράργυρος). Μια μέρα, ενώ μοίραζε φυλλάδια στη γειτονιά του, τον κυνήγησε ένας όχλος νεαρών κομμουνιστών.
Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης, ο κομμουνιστής ηγέτης φίλος του πατέρα του εντυπωσιάζεται επίσης από την αφοσίωση του “Quex” και προσπαθεί να τον σώσει, δείχνοντας στους συντρόφους του να σπεύσουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Αλλά είναι πολύ αργά. Ο νεαρός ακτιβιστής μαχαιρώνεται σε ενέδρα".
link: Στη μνήμη του επαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel.
Τα “14 Εγκλήματα μιας Αυτοκρατορίας”, το βιβλίο των συγκλονιστικών αποκαλύψεων για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Βρετανοί στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του αντάρτικου αγώνα της ΕΟΚΑ 1955 - 1959 πλέον είναι διαθέσιμο και σε ηλεκτρονική μορφή (e - book)
Το βιβλίο της Δημοσιογράφου - Νομικού - Εγκληματολόγου, Ελίνας Σταματίου, καταγράφει μέσα από μαρτυρίες και ντοκουμέντα που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όλη την αλήθεια πίσω από τον φρικτό θάνατο 14 αγωνιστών της ΕΟΚΑ που την επίμαχη περίοδο συνελήφθησαν από τις αποικιοκρατικές αρχές και ανακρινόμενοι βασανίστηκαν μέχρι θανάτου από Βρετανούς αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών.
Η συγγραφέας αφιέρωσε τρία ολόκληρα χρόνια ερευνώντας τις 14 υποθέσεις, φέροντας μέσα από το βιβλίο της, στο φως, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν τότε από το αποικιοκρατικό καθεστώς στην Κύπρο.
Πρόσφατα οι βρετανικές εφημερίδες «Guardian» και «The Observer» δημοσίευσαν εκτενή αφιερώματα στο βιβλίο και στα όσα συγκλονιστικά αποκαλύπτονται σε αυτό, δημοσιεύματα που αναδημοσιεύθηκαν από ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο.
Οι ενδιαφερόμενοι αναγνώστες σε Ελλάδα και εξωτερικό μπορούν να αγοράσουν το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή από τις πλατφόρμες Apple Books, Vivlio, Tolino, Kobo στην τιμή των 5,49 ευρώ.
Βρείτε το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή ΕΔΩ.
Απέναντι στην καταιγίδα που έρχεται (άρθρο του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη)
Απέναντι σε μια νεολαία που το trap γίνεται τρόπος ζωής και δωδεκάχρονα παιδιά φτάνουν στο σημείο να βάζουν θηλιά στο λαιμό τους, απέναντι σε μια νεολαία που την κατευθύνουν κομματάρχες και πολυεθνικές, απέναντι σε μια νεολαία που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής σε κάλπικους - ισμούς και αφηγήματα του συστήματος και της κατανάλωσης, ξεχωρίζουν κάποιες πύρινες φωνές της νεολαίας.
Της δικής μας νεολαίας που τολμάει να δηλώσει ότι είναι ανυπότακτη απέναντι σε φθονερούς διώκτες και ανθελληνικούς κρατικούς φορείς, της δικής μας νεολαίας που ψάχνει να βρει την αλήθεια μέσα από δυσεύρετα ή απαγορευμένα βιβλία.
Της Σιδηράς Νεολαίας που τολμάει να υπερασπιστεί Ιδέες και να τις κάνει πράξη στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στην θητεία, στον χώρο εργασίας και στα στέκια χωρίς να υπολογίζει αν θα τους πουν κάποιοι ότι είναι «φασίστες» ή «νεοναζί».
Ο λόγος λοιπόν για μια ακόμη φορά στον Κωνσταντίνο Θ. Παπαδογιάννη έναν Πολιτικό Στρατιώτη με μεγάλη αναγνωρισιμότητα και προσφορά εντός και εκτός διαδικτύου, για τον οποίο είχαμε αναφερθεί αρχικά εδώ ενώ η συνέντευξη του την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ δημιούργησε θετικές εντυπώσεις και ρεκόρ αναγνωσιμότητας.
Τον ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή για μια ακόμη φορά.
Οι σύγχρονοι αφηγητές ενός παμπάλαιου έργου διαμάχης
και υποδούλωσης, αποφάσισαν το τέλος της θερινής «χαλάρωσης» και σιγά σιγά και με
την πτώση της θερμοκρασίας είναι ευκαιρία να μπουν ξανά οι σιτιζόμενοι ιθαγενείς
του χώρου που λέγεται Ελλάδα πίσω στα κελιά τους. Τα κελιά φέτος θα είναι
πολυτελείας και άρτια δομημένα, σε σχέση με τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια που
υπήρχαν εμφανή τρωτά σημεία και οι γνωστοί άγνωστοι μεταξύ αγνώστων έκαναν την
όποια ατομική ή συλλογική αντίσταση μπορούσαν.
Ο συνολικός όμως τρόμος του θανάτου που θα επιβληθεί
τον χειμώνα που θα διανύσουμε, έχει πολλά σχέδια και πολλούς πρόθυμους υπηρέτες
για να υλοποιηθούν ένα προς ένα. Αυτή η παγκόσμια Ταλμουδική συμμορία, όντας
πάνοπλη έχει σκοπό να ποδοπατήσει με κάθε τρόπο την αξιοπρέπεια των λαών της
Ευρώπης, ώστε να είναι όλα έτοιμα για την εγκαθίδρυση των μηχανισμών της
τέταρτης βιομηχανικής «επανάστασης».
Ας δούμε λοιπόν τώρα ποιοι είναι αυτοί οι μηχανισμοί
και τι μπορεί πραγματικά ο Έλληνας και κατά επέκταση ο Λευκός άνθρωπος να κάνει
για να αποφύγει την ολοκληρωτική συντριβή της υπάρξεως του. Η κατευθυνόμενη «πανδημία»
και οι πιέσεις για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό όλων των Ευρωπαίων πολιτών, θα
συνεχιστούν αλλά πιστεύω όχι με την ίδια θέρμη των περασμένων χειμώνων. Θα
είναι η εφεδρική τους θέση, διότι ήδη έχουμε εισέλθει στα «βαθιά και θολά νερά»
της νέας παγκόσμιας εποχής με τον κλιματικό, ενεργειακό και σύντομα
επισιτιστικό κίνδυνο.
Οι διακοπές ρεύματος, η απαγόρευση κυκλοφορίας οχημάτων
και η μείωση των εναέριων πτήσεων θα γίνουν μία αυξανόμενη γενική εικόνα, όπου
ο σύγχρονος μαζάνθρωπος της συμφοράς και της «προόδου» θα δεχτεί χωρίς πολλά
πολλά. Ήδη στην Ιταλία, αλλά δυστυχώς ακόμα και στην χώρα μας η βρώση εντόμων,
όπως ακρίδων και σκουληκιών είναι η νέα επερχόμενη μόδα που θα στοχεύσει εκεί
που ακριβώς πρέπει, ώστε να ξεφτιλιστεί όσο δεν παίρνει και ο τελευταίος ραγιάς
αυτού του άκρως αντιφασιστικού δημοκρατικού κρατιδίου.
Οι αρρώστιες που θα προκύψουν από αυτές τις τροφές, αλλά και άλλες εργοστασιακές συσκευασμένες των πολυεθνικών θα βάλουν την ταφόπλακα στην ήδη σκλαβωμένη κοινωνία. Η έως τώρα αυξημένη θνητότητα μετά την τρίτη και τέταρτη δόση των εμβολίων κατά του κορονοϊού, δεν κατάφεραν όπως φάνηκε να αποπροσανατολίσουν έστω και λίγο το πλήθος του λαού μας από την απάτη και την υπέρμετρη και απύθμενη βλακεία και ύπνωση που τον διακατέχει.
Αξίζει όμως εδώ να αναφερθεί πώς υπάρχουν και οι
φωτεινές εξαιρέσεις αυτών των καιρών, όπως οι χιλιάδες υγειονομικοί σε αναστολή
και αμέσως μετά όλοι οι ανεμβολίαστοι και μη εργαζόμενοι που με πείσμα και
σεβασμό στο δικαίωμα της επιλογής, πάνε πρακτικά κόντρα στο νοσηρό μέλλον που
ίσως να έφτασε ήδη.
Δεν ξεχνάμε το παρακάτω νέο για την Χρυσάνθη που δολοφονήθηκε από τους ίδιους που δολοφόνησαν και τον Ιάσωνα έξω από την βουλή:
«Η
νεαρή οδοντίατρος είχε οδηγηθεί σε οικονομική ασφυξία και επαγγελματική
περιθωριοποίηση μετά από το τιμωρητικό μέτρο του Υπ. Υγείας. Σοκ έχει
προκαλέσει η είδηση ότι στα θύματα της καταστροφική διαχείρισης της πανδημίας
της κυβέρνησης Μητσοτάκη, προστέθηκε μια νεαρή υγειονομικός, η οποία βρισκόταν
σε αναστολή, ως αποτέλεσμα της εκδικητικής πρακτικής του υπουργείου Υγείας σε
όσους δεν δέχτηκαν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Σύμφωνα με τις αναρτήσεις των
διαμαρτυρόμενων υγειονομικών, μια 36χρονη οδοντίατρος, η οποία έμεινε για
περισσότερο από έναν χρόνο εκτός επαγγελματικού στίβου επειδή δεν δεχόταν να
εμβολιαστεί, βρέθηκε σε αδιέξοδο και οικονομική ασφυξία, με αποτέλεσμα να πάρει
την απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή της».
Σε αυτά τα δυο πρόσωπα αφιερώνω το άρθρο αυτό.
Πείνα, εξαθλίωση, εμβόλια, σκουλήκια θα κατακλύσουν την
Αγία μας Γη. Εμείς σε όλα αυτά τα επερχόμενα τι θα κάνουμε; Ρητορικό το ερώτημα
για όσους δεν μπορώ να γνωρίζω! Για μένα λοιπόν και όσους δεν δέχτηκαν να
θυματοποιηθούν και να τα παρατήσουν, έχω να πω πώς όλα τώρα αρχίζουν. Ως
μονάδες, ως ομάδες, ως συλλογικότητες και φορείς μπορεί ο καθένας από εμάς να
δώσει τον δικό του αγώνα για το μέλλον των παιδιών του, της Φυλής και και της
Παράδοσης. Για σχεδόν τρία χρόνια είμαστε οι διωκόμενοι
και θα παραμείνουμε όρθιοι όποιον διωγμό και να υποστούμε.
Αρκεί να είμαστε άξιοι να σταθούμε ενώπιον Θεού, Ηρώων και Εθνομαρτύρων όταν έρθει εκείνη η Ιερή στιγμή και να ξέρουμε ότι κάναμε το σωστό και ας μην τα καταφέρουμε. Αρκεί η συνείδηση μας να είναι ενεργή, μήπως και μείνει τίποτα όρθιο. Μέχρι την Τελική Νίκη του Ελληνισμού και των Ιδεωδών της Πατρίδος, της Ορθοδοξίας και της Οικογένειάς μας.
Καμία υποχώρηση και κανένας συμβιβασμός!
Ζήτω η Αιωνία Ελλάς!
Το έπος του Azovstal III - oι αφηγήσεις των μαχητών Tork και Vishnya
Η αφήγηση του μαχητή του Azov, «Tork».
Στο Azovstal μπήκα στις 15 Απριλίου όταν ο τομέας μας κατόρθωσε να διασπάσει τις γραμμές του εχθρού και εισήλθε στο εργοστάσιο. Προηγουμένως εκτελούσαμε αποστολές παντού στην πόλη. Ήμουν ήδη τραυματίας πριν φθάσω στο Azovstal και έτσι δεν ανήκα στους υπερασπιστές του.
Από τη στιγμή που φθάσαμε εκεί, κανείς δεν μπορούσε να
βγει. Πραγματοποιούσαμε αντιαεροπορικές αντεπιθέσεις, ενώ το πυροβολικό του
εχθρικού ναυτικού είχε σταματήσει να βομβαρδίζει την πόλη και τα προάστια της
και οι δυνάμεις του εχθρού εστίαζαν πλέον αποκλειστικά στο εργοστάσιο.
Ακολουθούσαμε τις οδηγίες και αυτό τράβηξε καταιγισμό πυρών του εχθρού πάνω
μας, από το πεζικό, τα μηχανοκίνητα, τα μαχητικά αεροσκάφη και τα πολεμικά
σκάφη, καθώς ο εχθρός προσπαθούσε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της πόλης. Εάν
είχαμε μεγαλύτερη εμπειρία για πόλεμο αυτής της ισχύος, θα μπορούσαμε να είχαμε
αντέξει περισσότερο. Απλά μας έλειπε η πολεμική εμπειρία.
Οι προμήθειες μας σε τρόφιμα και νερό ήταν εξαιρετικά
περιορισμένες. Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε για να τις διατηρήσουμε. Ελπίζαμε
για ενισχύσεις και περιμέναμε να έλθουν κάποιοι άνδρες που είχαν υπηρετήσει στο
Τάγμα μας παλαιότερα. Αυτοί δεν φοβούνταν να αντιμετωπίσουν σε μάχη τους
εχθρούς για να σπάσουν τις γραμμές τους και να εισέλθουν στο εργοστάσιο. Το
μόνο πρόβλημα ήταν πως είτε η Γενική Διοίκηση δεν γνώριζε τι να κάνει είτε
κανείς δεν άκουγε την συμβουλή του Redis. Αποφάσισαν να μην στείλουν ενισχύσεις
γιατί δεν υπήρχε αεράμυνα. Αργότερα πλέον δεν θέλαμε εμείς να έλθουν και να
ενωθούν μαζί μας. Συνειδητοποιήσαμε πως εάν κάτι πήγαινε στραβά, και αυτοί θα
σφαγιάζονταν γιατί η Μαριούπολη ήταν τελείως περικυκλωμένη. Το ξεμπλοκάρισμα
(deblocking) είχε σχεδιασθεί καλά και ο Redis τους το είπε, αλλά αυτοί έδωσαν
το ΟΚ για αποστολή ενισχύσεων πολύ αργά και στην συνέχεια αναγκαστικά την
ανακάλεσαν.
Πολλοί από μας πέθαναν στην Μαριούπολη. Τουλάχιστον
ένας στους τρεις μαχητές του Azov. Δεν έχω πληροφορίες για τις άλλες μονάδες.
Οι απώλειες τους ίσως είναι βαρύτερες γιατί δεν είχαν την κατάλληλη εκπαίδευση
και την εμπειρία. Δεν έχω στοιχεία για θανάτους αμάχων και πολιτών, επίσης.
Αυτό που έγινε στην Μαριούπολη ήταν η γενοκτονία του Ουκρανικού λαού. Θυμάμαι
πως προσπαθούσα να βγάλω τους πολίτες έξω από τα κτίρια και τους έκρυβα στα
υπόγεια γιατί όλες οι κατοικίες ξεθεμελιώνονταν με τα βαρύτερα όπλα: βόμβες,
πυροβολικό, πυραύλους. Ολόκληρη η δύναμη πυρός του εχθρού έβαλλε αδιακρίτως
εναντίον στρατιωτικών θέσεων και μπλοκ πολυκατοικιών.
Κρατήσαμε την πόλη σχεδόν για δύο μήνες. Μετά από αυτό, όλοι μας μετακινηθήκαμε στο Azovstal και κρατήσαμε το τελευταίο Οχυρό. Σε γενικές γραμμές, πολεμούσαμε εναντίον ενός γιγαντιαίου εχθρικού πολεμικού σχηματισμού για τρεις μήνες. Στις 15 Απριλίου λάβαμε την εντολή να εκκενώσουμε τους τραυματίες οι οποίοι θα μεταφέρονταν στο Νοβοαζόβσκ, από την επόμενη ημέρα, 16 Απριλίου. Όσοι ήταν μάχιμοι και χωρίς τραυματισμούς θα στέλνονταν στο κέντρο κράτησης της Ολενίβκα. Εκεί μας υποσχέθηκαν ότι θα μας αντιμετώπιζαν ανθρώπινα, χωρίς βασανιστήρια, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Γενεύης. Και τους πιστέψαμε …
Στις 16 Μαΐου μεταφέρθηκα έξω από το Azovstal μαζί με
άλλους βαριά τραυματισμένους στρατιώτες. Με μετέφεραν υποτίθεται προς την έξοδο
του εργοστασίου, μόνο που δεν υπήρχε έξοδος. Δεν υπήρχαν πλέον ούτε τοίχοι,
ούτε πόρτες, ούτε διάδρομοι. Έως το απόγευμα είχαν μεταφέρει έξω μόνο 50
τραυματίες. Μας έβαζαν σε λεωφορεία που είχαν μετασκευασθεί σε οχήματα
εκκένωσης, με 9 θέσεις το καθένα και σε αρκετά ασθενοφόρα. Ένα για κάθε
τραυματία. Μας φόρτωναν στα νοσοκομειακά ράντζα και μας μετέφεραν στο
Νοβοαζόφσκ.
To Νοβοαζόφσκ ήταν μια ατελείωτη ανάκριση. Μας ρωτούσαν
συνεχώς: «Γιατί πολεμάτε; Ποιους πολεμάτε; Γιατί ήρθατε εδώ;» Όταν τους είπα
πως είμαι από την Μαριούπολη, άλλαξαν την ερώτηση: « Γιατί πυροβολούσες τους
συμπολίτες σου;» Απάντησα: «Εσείς επιτεθήκατε στο σπίτι μου, και έτσι έπρεπε να
αμυνθώ». Στις ανακρίσεις όταν έβλεπαν κάποιον με ρολόι, ή αλυσίδα, ή βέρα ή
κινητό, ορμούσαν κατά πάνω του τα έπαιρναν και τα έβαζαν στις τσέπες τους.
Είχαν όλοι Android κινητά. Ακόμα και όταν τα κινητά μας ήταν κλειδωμένα με
κωδικούς τα βούταγαν. Μας φέρονταν όπως φέρονται σε έναν εχθρό αλλά δεν μας
σκότωσαν.
Φθάσαμε στο Νοβοαζόφσκ το βράδυ, κατά τις 22.00. Μας
έδωσαν κάτι να φάμε και μας είπαν: «Κοιμηθείτε τώρα, γιατί αύριο θα έχετε
μεγάλο ταξίδι». Δεν είχαμε ιδέα που μας πήγαιναν αλλά στο μεταξύ είχαμε
συνειδητοποιήσει πως δεν έπρεπε να πιστεύουμε τίποτα από όσα υπόσχονταν για
βοήθεια, ιατρική περίθαλψη ή πολύ περισσότερο ανταλλαγή.
Το πρωί μάθαμε πως θα μας πήγαιναν στο Ντονέτσκ. Εκεί δεχθήκαμε μια πρώτη, στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη. Άλλαζαν επιδέσμους στα τραύματά μας κάθε τρεις ημέρες αλλά δεν προέβαιναν σε εγχειρήσεις εάν δεν περνούσαν πρώτα δύο ή τρεις εβδομάδες, και αυτό όταν διαπίστωναν πως οι πληγές είχαν αρχίσει να κακοφορμίζουν ... Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου οπότε αποφάσιζαν να τον εγχειρίσουν. Δεν ήθελαν να τους πεθάνει για να μην υπάρξει διεθνής κατακραυγή. Αυτό ήταν η γενική εντολή που είχαν από ψηλά, να χειρουργούν μόνο όσους εμφάνιζαν γάγγραινα για να μην σαπίσουν. Και τότε απλώς έκοβαν το μέλος που είχε γάγγραινα. Δεν υπήρχε δηλαδή χειρουργείο όπως το γνωρίζουμε. «Εγχείριζαν» μόνο όσους εμφάνιζαν γάγγραινα. Δηλαδή απλώς τους έκοβαν το μέλος. Δεν υπήρχε εγχείριση όπως την αντιλαμβανόμαστε.
Μας έβαλαν μετά σε κάποιο κέντρο ιατρικής φροντίδας το
οποίο δεν είχε ούτε γιατρούς και νοσηλευτές ούτε κάποιο είδος ανθρωπιστικής
περίθαλψης. Ούτε και οι ίδιοι όμως είχαν μέσα, γιατρούς και υγειονομικό υλικό
για δική τους χρήση. Όταν ζητήσαμε τον Ερυθρό Σταυρό ή κάποια ανθρωπιστική
οργάνωση μας είπαν να το βουλώσουμε. «Και ποιος από αυτούς νοιάζεται αν ζείτε ή
αν πεθαίνετε; Κανένας δεν έρχεται εδώ. Συνεχώς παρακαλούμε τη Ρωσία να στείλει
ανθρωπιστική βοήθεια για σας»
Μας έδιναν τρία νοσοκομειακά γεύματα την ημέρα. Αυτό
ήταν η μόνη βελτίωση. Είχαμε και πόσιμο νερό, το οποίο το έβραζαν και μας το
έφερναν, αν και δεν έφθανε ούτε για αυτούς, διότι νερό επιτρέπεται να έχουν
μόνο για 20 λεπτά την ημέρα. Και αυτό όχι κάθε μέρα. Και κατηγορούσαν την
Ουκρανική κυβέρνηση γι’ αυτήν την κατάσταση: «Γιατί δεν σκάψατε ένα κανάλι;
Είσαστε κοντά στα ρωσικά σύνορα ποιο είναι το πρόβλημα;» Συνεχώς κατηγορούσαν
την Ουκρανία για το θέμα αυτό.
Αν με ρωτήσετε εάν η συμπεριφορά τους ήταν απάνθρωπη,
αυτό είναι σχετικό. Κάποιος διοικητής τους που συνήθιζε να μεθάει, ερχόταν πότε
- πότε και μας χαστούκιζε δυνατά ή τρυπούσε μια πληγή με βελόνα. Δεν δίναμε
σημασία στην ψυχολογική πίεση που μας εξασκούσαν. Ήταν δεδομένη, αλλά και δεν
προσπάθησαν να μας σκοτώσουν.
Αξιωματικοί τους από διάφορες υπηρεσίες εμφανίζονταν
στις ανακρίσεις και έκαναν ένα σωρό ερωτήσεις, χωρίς να τηρούνται πρακτικά (off
the record). Εμφανίστηκε και η Ρωσική Ανακριτική Επιτροπή. Μας ρωτούσαν για τον
πόλεμο και την υπηρεσία μας στο Azov. «Πόσο διάστημα είστε στρατιώτες;» Ήθελαν
να μάθουν για συγκεκριμένα άτομα, για όσους υμνούσαν τα μέσα είτε για τους
ανώτερους διοικητές.
Όλοι ενδιαφέρονταν για τον Διοικητή μας τον Redis, τον
αναπληρωτή Διοικητή Kalina και τον Διοικητή Tavr . Αυτοί οι αξιωματικοί τους
προκαλούσαν τεράστιο ενδιαφέρον. Προσπάθησαν να τους ενοχοποιήσουν «συνδέοντας»
τους με μας, λέγοντα πως μας δίδασκαν πως πρέπει να εξολοθρεύσουμε το Ρωσικό
έθνος. Είπα: «Δεν υπήρχε αυτό που λέτε. Αυτό που έλεγαν ήταν, πως εάν κάποιος,
όποιος και να είναι αυτός, εισβάλλει στην πατρίδα μας εμείς θα την
υπερασπιστούμε.» Τότε με πίεζαν αρκετά προσποιούμενοι πως είχαν φωτογραφικά
ντοκουμέντα και ντοκουμέντα σε βίντεο. «Δείξτε μου τα βίντεο. Εάν δω τον διοικητή
μου ή κάποιον άλλον της διοίκησης να τα λέει αυτά θα συμφωνήσω μαζί σας.» Με έβριζαν
και έλεγαν: «Θα σου το δείξω αύριο και μετά θα σου κόψω τη γλώσσα γιατί λες
ψέματα!» Φυσικά ποτέ δεν μου έδειξαν βίντεο απλά γιατί δεν υπάρχει τέτοιο
βίντεο. Γελάω όταν σκέφτομαι πως δεν υπήρξε κανένας τόσο χαζός που να πιστέψει
τα ψέματά τους και να φοβηθεί.
Μας υπόσχονταν πως εάν συνεργαζόμασταν θα είχαμε
μεγαλύτερες πιθανότητες για ανταλλαγή. Υπήρχαν και τακτικοί ανακριτές που
κρατούσαν τα πρακτικά των ανακρίσεων και μετά εξαφανίζονταν. Ολίγιστοι.
Ανθρωπάκια.
Πρώτα μας είπαν πως μας ετοιμάζουν για ανταλλαγή τις επόμενες δύο ή τρεις ημέρες, σε μια ή δύο εβδομάδες. Όταν πέρασε ένας μήνας προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι πήγε στραβά. Πόσο δύσκολο είναι στον σημερινό κόσμο να κανονιστεί μια ανταλλαγή κρατουμένων; Ένοιωθα ένοχος για τους συντρόφους μου που είχαν φέρει όλο το βάρος της επίθεσης στην Μαριούπολη. ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑΝ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΔΕΝ ΛΙΠΟΤΑΚΤΗΣΑΝ. Αντιστάθηκαν και πολλοί σκοτώθηκαν.
Γιατί δεν στάθηκε δυνατόν τρίτες χώρες να διευκολύνουν την ανταλλαγή εκ μέρους της Ουκρανίας; Γιατί δεν είχε κάνει η Ουκρανία τις κατάλληλες προς τούτο συμφωνίες; Υπήρχαν μαχητές αιχμάλωτοι από την Μαριούπολη που έπρεπε να ανταλλαχθούν αμέσως και να επιστρέψουν στην υπηρεσία. Για κάποιους λόγους αυτό δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε. Υπήρχαν μαχητές μας από την Μαριούπολη, αιχμάλωτοι, που άξιζαν και έπρεπε να απελευθερωθούν αμέσως για να επιστρέψουν στην μάχιμη υπηρεσία. Αυτό δεν έγινε.
Υπήρξαν στιγμές απόγνωσης, φυσικά, γιατί περιμέναμε για
κάτι που δεν συνέβαινε. Οι ελπίδες μας εξανεμίζονταν. Η ανταλλαγή που έλαβε πιθανότατα
χώρα ήταν η πρώτη και η μόνη, και αυτό είναι ντροπή. Περιμέναμε να
απελευθερωθούν πρώτα οι τραυματίες και μετά οι αρτιμελείς και οι υγιείς μαχητές
κατά ομάδες. Οι αναφορές στα κοινωνικά δίκτυα αραιώνουν. Θέλω περισσότερη
δημοσιότητα και για τους αιχμαλώτους και για τους πεσόντες.
Εγώ επιβίωσα γιατί δεν έχασα ποτέ τις ελπίδες μου για
μια κανονική, ειρηνική ζωή. Είναι καιρός να φτιάξω οικογένεια. Είμαι 27 αλλά δεν είχα ασχοληθεί πριν με το
θέμα. Στην αιχμαλωσία αμφιταλαντευόμουν: είχα τους πόνους στο πόδι, το γεγονός
πως ήμουν φυλακισμένος και παντελή έλλειψη επικοινωνίας και πρόσβασης σε
πληροφορίες. Δεν ήξερα αν είχε «πέσει» το Χάρκοβο και εάν η Πολωνία είχε
καταλάβει την δυτική Ουκρανία όπως έλεγε η Ρωσική προπαγάνδα. Στην αιχμαλωσία
συνειδητοποιείς πως αυτά είναι ψέματα κατά 99% αλλά και δεν είσαι και ποτέ
απόλυτα σίγουρος. Μια αμφιβολία πάντα την έχεις.
Μια εβδομάδα μετά την ανταλλαγή ξανασυνάντησα την
αρραβωνιαστικιά μου. Ως τότε μας μετέφεραν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Τους
γονείς μου τους είδα ένα μήνα μετά. Περνούν πολύ δύσκολα. Πριν εγκαταλείψουν
την πόλη μας, είχαν περάσει πολύ καιρό στο υπόγειο και η γιαγιά μου έχασε το
πόδι της από κρυοπαγήματα! Αναγκάστηκαν να την ακρωτηριάσουν. Το εξοχικό τους,
το διαμέρισμα τους, όλα χάθηκαν. Θα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή.
Τώρα βρίσκομαι σε κέντρο αποκατάστασης. Οι γιατροί
πρέπει να αποφασίσουν τι θα γίνει με το πόδι μου. Πιστεύω πως θα μπορέσω να
ξεκινήσω μια κανονική ζωή. Έχω τους γονείς μου, τους γονείς της
αρραβωνιαστικιάς μου, και την οικογένεια που θέλω να δημιουργήσω. Πρέπει να βρω
καταφύγιο και να μπορέσω να τους παρέχω τα απαραίτητα προς το ζην. Δεν υπάρχουν
εγγυήσεις πως θα φροντίσει η κυβέρνηση για όλα αυτά. Θα πρέπει να τα καταφέρω
μόνος μου, πράγμα αδύνατον δεδομένων των σημερινών καταστάσεων που βιώνω. Έτσι
η πρώτη σκέψη μου είναι πάντα οι γονείς μου. Η δική μου καλοπέραση μπορεί να
περιμένει.
Η αφήγηση του μαχητή του Azov, Vishnya: «Περικυκλωμένοι από την αρχή μέχρι το τέλος από τρεις εχθρικές γραμμές είχαμε ελάχιστες ελπίδες για ενισχύσεις». Πετάξαμε με αεροπλάνο στην Μαριούπολη για να βοηθήσουμε τους άνδρες μας να κρατήσουν την πόλη. Ο φίλος μου και εγώ εθελοντές. Γνωρίζαμε τους κινδύνους και κατανοούσαμε πλήρως την κατάσταση. Ένα Τάγμα μόνο του απέναντι σε δύο εχθρικές στρατιές 14.000 ανδρών.
Στις 28 Μαρτίου έφθασα στην Μαριούπολη. Θυμάμαι την
ημέρα αυτή για πάντα. Πολλοί εξεπλάγησαν που με είδαν. Τους είπα πως είναι
αδέρφια μου και γι’ αυτό ήρθα να σταθώ δίπλα τους. Πως ήταν τότε η Μαριούπολη;
Ένα πτώμα κείτονταν σε έναν πάγκο δεν υπήρχε κανείς να το πάρει από εκεί και
μια μητέρα περνούσε δίπλα σπρώχνοντας το καροτσάκι του μωρού. Πολλά πτώματα
ήταν διάσπαρτα στο πάρκο και παιδιά έπαιζαν δίπλα χωρίς καν να τα έχουν δει.
Λίγη ώρα αργότερα είχα κιόλας το πρώτο τραύμα μου! Όταν
ένοιωσα κάπως καλύτερα, επέστρεψα στη μάχη. Στη συνέχεια ξανατραυματίστηκα στον
καρπό από ένα θραύσμα χειροβομβίδας. Μετά πέρασα σε πνευματική κατάσταση
«αθανασίας» και δεν με φόβιζε πια τίποτα. Είδα πολλούς να σκοτώνονται μπροστά
στα μάτια μου μέσα στο εργοστάσιο. Οι βομβαρδισμοί ήταν ανελέητοι, αλλά τα
μαχητικά αεροσκάφη ήταν το χειρότερο. Χρησιμοποιούσαν κάθε μέσον που είχαν στο
οπλοστάσιό τους εναντίον μας. Δεν έμεναν άλλες σκέψεις παρά μόνο η σκέψη του
ποιος θα είναι ο επόμενος. Με τον καιρό, το συνηθίσαμε. Έχασα 4 φίλους μου. Ο
θάνατος του ορκισμένου αδερφού μου, του Serhii , με συγκλόνισε. Ήταν ποιητής.
Δεν ετάφη ποτέ. Έπρεπε να τον αφήσουμε πίσω στο Azovstal, άταφο.
Μια φορά ένας πύραυλος που δεν εξερράγη, σκότωσε
αρκετούς από μας. Δεν μπορούσαμε να βρούμε τα πτώματα κάτω από τα χαλάσματα και
έπρεπε να συμβιώσουμε με την μυρωδιά για δύο εβδομάδες. Κάποιες φορές
κατορθώναμε να «ελευθερώσουμε» ορισμένα και να τα μεταφέρουμε αλλού, αλλά όχι
όλους. Δεν είχαμε και που να τους βάλουμε, και έτσι τους πηγαίναμε έξω. Είναι
σκληρό, αλλά αυτό ήταν. Είχαμε λίγα τρόφιμα, νερό, και ιατροφαρμακευτικό υλικό,
αλλά λιγόστευαν. Δεν υπήρχε σταθερός ανεφοδιασμός. Κάποιες άλλες φορές δεν
είχαμε τίποτα. Οι ακρωτηριασμοί ήταν συνεχείς. Οι γιατροί δούλευαν πάνω από το
όριο των δυνατοτήτων τους, χωρίς εξοπλισμό, φάρμακα και υλικά.
Το να ζω με το τραύμα μου αποδείχθηκε η χειρότερη εμπειρία. Τραυματίστηκα δύο εβδομάδες πριν μας πάρουν. Είχα δύο διαμπερή τραύματα από σφαίρες στα πόδια μου. Ακόμα δεν μπορώ να περπατήσω και είμαι υπό θεραπεία. Όταν ο εχθρός κατέλαβε το αεροδιάδρομο προσγείωσης των ελικοπτέρων, είχαμε κάποιες ελάχιστες ελπίδες πως θα έρχονταν ενισχύσεις. Είμαστε περικυκλωμένοι από τρεις εχθρικές γραμμές έως το τέλος. Όμως δεν απελπιζόμαστε και τραγουδούσαμε για να ανεβάζουμε το ηθικό μας. Τα ορκισμένα αδέρφια μου έδιναν δύναμη. Ότι συνέβαινε ήταν μέρος της δουλειάς μας και έτσι το εκλαμβάναμε.
Κανείς μας δεν ήθελε την εκκένωση και δεν πιστεύαμε ότι
ο Redis θα την διέταζε. Όταν ήλθε η εντολή, διχαστήκαμε. Διστακτικά στην αρχή,
εγώ το αποδέχθηκα. Η διαταγή είναι διαταγή. Οι διαταγές πρέπει να τηρούνται.
Υπήρξε μια στιγμή που ήθελα να σκοτωθώ. Ζύγιζα το όπλο μου στο χέρι μου και
σκεφτόμουν τι θα έκαναν στους αιχμαλώτους πολέμου, ειδικότερα στους μαχητές του
Azov αλλά μετά σκέφτηκα πως οι αυτοκτονίες είναι για τους δειλούς. Είδα άλλους
να αυτοκτονούν. Τελικά ηρέμησα και αποδέχθηκα την εκκένωση και ήμουν περήφανος
που είχα Διοικητή μου τον Redis. Το σημαντικότερο ήταν να ακολουθώ τις εντολές
μέχρι κεραίας. Εάν ο Redis επιστρέψει, θα επικρατήσουμε. Αν και θα
επικρατήσουμε σε κάθε περίπτωση.
Μετά την Μαριούπολη μας πήγαν σε νοσοκομείο στο
Νοβοαζόφσκ, και μετά στο Νοσοκομείο 15 στο Ντονέτσκ. Εμένα πλέον με μετέφεραν
σε νοσοκομειακό ράντζο. Ο στόχος τους ήταν να μας κρατήσουν σταθερούς και
ζωντανούς. Δεν ήθελαν να πεθάνουμε στα χέρια τους, αν και υπήρξαν αρκετοί από
αυτούς που γρύλιζαν: «Γιατί να βοηθήσουμε αυτούς τους Ναζί;» Υπήρξαν όμως και ακέραιοι
άνθρωποι που πράγματι μας βοηθούσαν.
Η τροφή ήταν ελάχιστη στην αιχμαλωσία. Δηλαδή ήταν ότι πρέπει για να χάσουμε δεκάδες κιλά. Όταν πήγα στο Azovstal ήμουν 97 κιλά. Επιστρέφοντας από το Ντονέτσκ 60. Ο Ερυθρός Σταυρός μας επισκέφθηκε μία φορά. Μας ανέκρινε το «Υπουργείο Εσωτερικών» της λεγόμενης «DPR» πάντοτε εκφράζοντας την απέχθεια του για την Ουκρανική γλώσσα. Μας ρωτούσαν: «Τι σκατά είναι η γλώσσα σας;» περισσότερο για να μας ταπεινώνουν, επίσης ετοιμάζονταν να με χτυπήσουν με γκλομπ, αλλά γαύγιζαν περισσότερο από όσο δάγκωναν.
Με ρώτησαν: «Τι σημαίνει αυτό το τατουάζ;» Απάντησα πως είναι ο Πρίγκηπας Δανιήλ της Γαλικίας. Ένας βασιλιάς του 13ου αιώνα στη Γαλικία που τώρα είναι περιοχή της Ουκρανίας. Ήθελαν να ομολογήσουμε πως δολοφονούσαμε αμάχους αλλά επέμενα πως ουδέποτε θα άνοιγα πυρ εναντίον άοπλων ανθρώπων. Προσπαθούσαν να μας εκφοβίσουν, να μας τρομάξουν, ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΡΟΜΑΞΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΕΠΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ AZOVSTAL; Σκεφτόμουν πως μπορεί να με εκτελούσαν γιατί δεν ήμουν στις τρεις πρώτες λίστες. Όμως είχα και μια κρυφή ελπίδα πως ίσως με αντάλλασσαν. Ήθελαν να ομολογήσουμε πως δολοφονούσαμε πολίτες
Αποκομμένος από τον κόσμο, ιδέα δεν είχα τι συνέβαινε
έξω. Μια φορά μας είπαν στις 3 το πρωί: «Μαζέψτε τα πράγματά σας. Φεύγετε». Δεν
γνωρίζαμε για πού. Νομίζαμε πως θα μας πήγαιναν στο κέντρο κράτησης στην
Ολενίβκα όπου κρατούσαν και τους άλλους, πως είχαν οργανώσει άλλο ένα show για την τηλεόραση. Όμως το ταξίδι
ήταν μεγάλο και άρχισα να σκέφτομαι πως από στιγμή σε στιγμή μπορεί και να
πέσει πάνω μας κάποιος πύραυλος Grad. Τελικά επέστρεψα στην πατρίδα και νόμιζα
πως ονειρεύομαι. Τώρα περιμένουμε και τους άλλους να επιστρέψουν. Όταν θα γίνω πάλι
μάχιμος θα επιστρέψω στις μάχες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
