Κυκλοφορεί από την κίνηση Zentropa το Μανιφέστο για την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση του Αλαίν ντε Μπενουά.
Θα το βρείτε στο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο Λόγχη και στις εκδόσεις Πελασγός καθώς από τα γνωστά σημεία διανομής.
Γερμανοί διανοούμενοι και η κρίση της Βαϊμάρης
Σε περιόδους κρίσης - οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής - μπορούν οι διανοούμενοι να αποτελέσουν φάρο στην ομίχλη για τους «απλούς» πολίτες; Και αν μπορούν, θα πρέπει επίσης να το κάνουν; Ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος τους στα πλαίσια της κοινωνίας; Είναι σωστό να περιμένουμε να είναι η κριτική μας συνείδηση; Και τι κάνει το κοινό αντ’ αυτού, μπροστά στους διανοούμενους που αμφισβητούν ένα σύστημα τώρα που πεθαίνει; Τους υψώνει στους βωμούς ενός νέου συστήματος τους προάγει σε προφήτες μιας νέας θρησκείας - είτε τους αρέσει είτε όχι.
Όλα αυτά τα ερωτήματα και αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό από ένα διάσημο απόσπασμα του βιβλίου του H. Kohn, το “Mind of Germany”, αφιερωμένο στους Γερμανούς διανοούμενους και την σχέση τους με τον εθνικοσοσιαλισμό. Δεν είναι και πολύ μικρό και απλό κομμάτι, αντιθέτως, ωστόσο φαίνεται απαραίτητο να το αναπαραγάγουμε στο σύνολό του, ώστε να μην κινδυνεύουμε να παραμορφώσουμε τη σκέψη του συγγραφέα απλοποιώντας την.
Στη συνέχεια θα αναπτύξουμε τους προβληματισμούς μας, παίρνοντας τους από το ενδεχόμενο ιστορικό επίπεδο (η κρίση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η προσέγγιση του ναζισμού στην εξουσία) σε αυτό του γενικού ιστορικο-φιλοσοφικού προβληματισμού, προκειμένου να προσπαθήσουμε να αντλήσουμε μερικά χρήσιμα διδάγματα για το παρόν και να αποδομήσουμε το διάσημο πολιτικά ορθό ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Henning Eichberg, ο αιρετικός φιλόσοφος της «Τρίτης Θέσης».
του Αλεξόπουλου Στέλιου
Γεννιέται τον Δεκέμβρη του ’42 στο Schweidnitz στην Σιλεσία της Ανατολικής Γερμανίας, σύντομα όμως η οικογένεια του μετακινείται στο Αμβούργο και φεύγει από τον κόσμο αυτό σε μια πόλη της Δανίας το Odense τον Απριλίο του 2017. Πολυγραφότατος και εξαιρετικά δραστήριος με 50 βιβλία στο ενεργητικό του, εκατοντάδες άρθρα σε περιοδικά πολλά από αυτά μεταφρασμένα σε 17 γλώσσες. Ειδικός πάνω στην κουλτούρα των σπορ και της μαζικής συμμετοχής σε αυτά καθώς και της ιστορικής προέλευσης του αθλητισμού. Μια άγνωστη μορφή της «Τρίτης Θέσης» για τους εν Ελλάδι συναγωνιστές, ιδιαίτερα δημοφιλής όμως σε αυτούς του εξωτερικού.
Κοινωνιολόγος και ιστορικός, καθηγητής σε πανεπιστήμια της Δανίας και της Γερμανίας μια μορφή που προκαλούσε το σύστημα με τις απόψεις του, αφού χαρακτήριζε δημοσίως τον εαυτό του ως έναν «παγκόσμιο φασίστα που κοιτάει στα αριστερά». Οι εργασίες του για τον εθνικισμό και τον λαό πάντα προκαλούσαν τον σχολιασμό σε στήλες των εφημερίδων και σε κριτικές των περιοδικών, ενώ ο κύριος στόχος για αυτόν είναι η προάσπιση του «εθνοπλουραλισμού» μέσω της «εθνικής ταυτότητας» και η λαϊκή συμμαχία απέναντι στον διεθνή καπιταλισμό.
Οι αναφορές του στον «λαϊκό εθνικισμό» της Βασκικής ΕΤΑ αλλά και του Ιρλανδικού καθολικού IRA, οι απόψεις του για τους Κορσικανούς του FNLC ακόμη και των ομάδων αντίστασης των Ινδιάνων της Αμερικής γίνονται άρθρα σε έντυπα της απέναντι πλευράς που παραχωρούν υπό την πίεση των αναγνωστών σελίδες στους ... μισητούς εχθρούς. Στους όψιμους επικριτές του ως μια άμεση απάντηση υπενθυμίζει την άγνωστη επαφή του «εθνικού σοσιαλιστή» Otto Strasser με τον αναρχικό Rudolf Rocker, οι οποίοι βρήκαν μέσα από τις διαφωνίες τα σημεία επαφής τα οποία μετουσιώθηκαν σε έναν δημόσιο διάλογο. Μολονότι αμφότερες οι πλευρές γνώριζαν ότι οι διαφορές μεταξύ τους ήταν μάλλον αδύνατον να γεφυρωθούν, και ότι καμία πλευρά δεν επρόκειτο να κερδίσει νέους προσήλυτους, η σειρά των συζητήσεων αποτέλεσε μία ενδιαφέρουσα εμπειρία. Οι συναντήσεις αυτές ήταν οι μοναδικές στον χρόνο όπου οι αναρχικοί παρέθεσαν τις απόψεις τους ελεύθερα ενώπιον ενός κοινού που αποτελείτο από εθνικοσοσιαλιστές.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 όταν οι συνομήλικοι του γοητεύονταν κυρίως από τα κηρύγματα της άκρας αριστεράς και την RAF αυτός έδειξε να ακολουθεί έναν δικό του δρόμο. Αρθρογράφος στην θρυλική επιθεώρηση «Nation Europa» αλλά και στα έντυπα Deutscher Studenten - Anzeiger, Deutsche National - Zeitung, Soldatenzeitung και στο Junges Forum. Παρά το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του ειλικρινή αντικομμουνιστή σε μια εποχή που το μίσος για τις ΗΠΑ λόγω του Βιετνάμ φτάνει στην μαζική υστερία, βρίσκει θετικά σημεία στον Μάη του ’68 όπως και οι Ιταλοί «αριστεροί» νεοφασίστες που εναντιώνονται στον γεροντικό ηγετικό πυρήνα του MSI. Ανακαλεί στην επικαιρότητα το σύνθημα «η καταστροφή το πρώτο μας καθήκον» προωθώντας μια διαφορετική εκπροσώπηση του ιδεαλισμού του νεοφασισμού, που γοητεύει κάποιους εκπλήσσει πολλούς και δυσαρεστεί ακόμη περισσότερους.
Απορρίπτει συλλήβδην τον ρεφορμιστικό σοσιαλισμό και αναφέρεται στην «αριστερή» τάση του NSDAP των αρχών της δεκαετίας του 1920. Απέναντι στο γόνιμο μίσος των αριστεριστών και το πάθος τους να πολεμήσουν με τα όπλα το σιωνιστικό κράτος της μεταπολεμικής Γερμανίας των τραπεζιτών και των βιομηχάνων δεν βάζει σε καμιά περίπτωση τα μυωπικά γυαλιά της αστικής αντίδρασης, αλλά αφουγκράζεται το δυνατό ουρλιαχτό των «Κόκκινων Λυκανθρώπων» που είναι έτοιμοι να εκδικηθούν για τον χαμό των παππούδων τους και την δυστυχία των πατεράδων τους μέσα από τις συμμαχίες με τους Παλαιστίνιους αντάρτες, τους «αριστερούς» εθνικιστές του IRA ακόμη και μέσα από υπόγειες διασυνδέσεις με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές. Πιστεύει ότι η Γερμανία είναι θύμα τόσο του Σοβιετικού όσο και του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού και είναι καιρός κάποιος να δώσει την αρμόζουσα απάντηση. Στο δικό του νοητικό πεδίο και στα δυο «άκρα» υπάρχουν «εθνικιστές» και «σοσιαλιστές» που δεν έχει τύχει να συναντηθούν, αλλά αν συναντηθούν τότε το εκρηκτικό μίγμα θα είναι πιο ισχυρό από ποτέ …
Κορυφαίος ομιλητής και διανοούμενος της «εθνικοεπαναστατικής» τάσης ή «Τρίτης Θέσης» ο οποίος απέναντι στο καίριο ερώτημα για το μέλλον της Γερμανίας αυτός απάντησε και προπαγάνδισε υπέρ ενός «Τρίτου Δρόμου» προσεγγίζοντας την σκέψη και τα έργα των Otto Strasser, Ernst Niekisch, Karl Otto Paetel, James Connolly. Η κριτική του απέναντι στον νεοφασισμό της εποχής του γρήγορα τον οδηγεί σε μονοπάτια δύσκολα για την εποχή εκείνη αφού η κριτική από πολλούς είναι εύκολη αλλά η δράση από πολλούς απαιτεί κόπο. Επικεντρώνοντας την προσοχή του στις απόψεις και κινήσεις που μάχονται τον ιμπεριαλισμό και τα ιστορικά κινήματα των αποικιών κατορθώνει κάτι που σήμερα δείχνει απίστευτο. Οι ιδέες του να φιλοξενούνται επί σειρά ετών σε αναρχικά έντυπα και εκδόσεις της άκρας αριστεράς.
Εκδίδει το European Solidarist Bulletin με τον Fr. N. Artemov ηγέτη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βαυαρίας και θεωρητικό των Narodnyi Trudovoi Soyuz (NTS) υποστηρικτών των Λευκών Ρώσων αντικαθεστωτικών. Την δεκαετία του ’70 επικεντρώνεται στην «φαιά οικολογία» μια δική μας κρυφή τάση μέσα στο ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα. Προσπάθησε μαζί με άλλους να το αλώσει εκ των έσω με τον «οικοφασισμό» αλλά γρήγορα μέσω των Πρασίνων αυτό μεταλλάχτηκε στο σύνολο του και σήμερα είναι όργανο των πολυεθνικών. Έριξε το βάρος στην ανάγκη για συνεργασία των ακτιβιστών των «άκρων» απέναντι στην απειλή για την πλήρη καταστροφή της φύσης.
Κατάφερνε να δίνει το παρών πέρα από τα δικά μας «ιδεολογικά ύδατα» σε ανοιχτά συνέδρια και συγκεντρώσεις της άκρας αριστεράς και της οικολογίας αφού οι πάντες παραδέχονταν ότι οι απόψεις του ναι μεν είναι «νεοφασιστικές» αλλά έχουν κάτι το «μαγικό» για την σκέψη πολλών που έχουν μια διαφορετική πολιτική αφετηρία. Το ενδιαφέρον του για τον ρομαντισμό και η μελέτη των κορυφαίων μορφών του μέσα από την πανεπιστημιακή προσέγγιση, προσέλκυσε πολλούς φοιτητές και καθηγητές προκαλώντας όμως την οργή των αντιφασιστών για την ευχέρεια του να γεμίζει τα αμφιθέατρα με νεολαίους. Αποτέλεσμα ήταν οι διώξεις σε πανεπιστήμια και η διακοπή των χρηματοδοτήσεων. Τόσο η επαφή του με την Λιβύη του Συνταγματάρχη Qaddafi την εποχή εκείνη αλλά και η τάση των ΜΜΕ να τον χαρακτηρίζουν ως τον «νονό» μιας «φαιοκόκκινης» συμμαχίας προκάλεσε μπαράζ δηλώσεων και απειλών.
Η κριτική του για το κράτος ήταν πέρα από τα συνηθισμένα για τον εθνικιστικό «χώρο» προκαλώντας αντιδράσεις στην άκρα δεξιά αφού τονίζει ότι τεχνητή δομή της κρατικής εξουσίας μέσω της τεχνολογίας καταπιέζει την εθνική κουλτούρα του λαού. Τα βιβλία του δεν κυκλοφορούν στην χώρα μας, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του πολλοί διαφώνησαν με τις απόψεις του και τις επιλογές του. Κανείς όμως δεν αμφισβήτησε το πνεύμα του και κυρίως το θάρρος του να εκφράζει τις όποιες απόψεις του δημοσίως.
Μαζί με τους Michael Kühnen και
Horst Mahler ο Henning
Eichberg συμπληρώνει την τριάδα αυτών που «βαφτίστηκαν» με τον μαρξισμό αλλά
τελικά ακολούθησαν την θρησκεία του «Φασισμού»!
Ο ασυμβίβαστος Φασιστής Roberto Farinacci.
.png)
Εισαγωγικό σημείωμα:
Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa είναι πιο λογικό να πιει νερό από το ίδιο ποτήρι με έναν που έχει λέπρα παρά να κάνει διάλογο με έναν «Φασιστή».
Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa η φρίκη είναι μεγαλύτερη μπροστά σε ένα «απαγορευμένο σύμβολο» που «μολύνει» την δημοκρατία, παρά η εικόνα ενός νέου που καρφώνει την σύριγγα στις φλέβες του μπροστά στην Νομική.
Για τον αστοδημοκράτη και τον antifa είναι στόχος να χτιστεί το «τείχος της δημοκρατίας» ακόμη και αν αυτό πέσει στο μέλλον πάνω στον ίδιο, παρά να δει κατάματα το ποιος φταίει για την σημερινή δυστοπική κοινωνία.
Αν σήμερα όπου κυριαρχεί ο άκρατος φιλελευθερισμός έχουν κάποιο νόημα οι πολιτικές οριοθετήσεις και έννοιες, ο όρος Φασίστας ή Φασιστής καταλαμβάνει σαφέστατα την κορυφή στον «απαγορευμένο κατάλογο».
Φασίστας για τους κάποιους ήταν ο Χριστόδουλος και ο Ζέρβας, φασίστας ο Πλεύρης και ο Κασιδιάρης, φασίστας ο Μεταξάς και ο Παπαδόπουλος, φασίστας ο Βασιλιάς αλλά και ο Μητσοτάκης!
Με τόσους «φασίστες» γύρω μας αν αυτοί οι κύριοι έχουν δίκιο … τότε πρέπει να νίκησαν οι «Φασίστες» στον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο!
Τελικά ο Φασίστας είναι ο κάθε ένας που απορρίπτει την κληρονομιά της Γαλλικής επανάστασης ή αμφισβητεί το καθεστωτικό μυθιστόρημα και την συστημική προπαγάνδα.
Σίγουρα ο ιμιτασιόν Φα ευλογεί τον Μητσοτάκη ως ηγέτη, ο ιμιτασιόν Φα δεν αναγνωρίζει την υπογραφή του στα άρθρα του ή μέσα στην βουλή προσφωνεί τους δημοκράτες ως «φασίστες» για να ξεπλύνει τάχα την ντροπή ή μήπως και τον σεβαστεί ο Σαμαράς, ο ιμιτασιόν Φα έχει πάρει με την σειρά τις ξένες πρεσβείες και τους ιδιοκτήτες εφημερίδων !
Ο «ψευτοφασιστής» και δεν γνωρίζει τι σημαίνει να σε λένε Φασιστή και νεοφασίστα και δεν ξέρει να φερθεί ως τέτοιος. Διπλό το πρόβλημα αγαπητέ νεοΦασίστα που χάνεις χρόνο για να διαβάσεις.
Από την παιδεραστική κυβερνητική γκρούπα μέχρι την τελευταία queer που αρθρογραφεί στο indymedia για όλα φταίνε οι «κακοί φασίστες» και το κυνήγι μαγισσών καλά κρατεί.
Indymedia 08/2022
Από την άλλη αυτοί που εκπροσωπούν (στην φαντασία τους) τον ελληνικό «Φασισμό» χαιρετάνε με άνεση μέσα στο εφετείο αφού έχουν … υιό καταδρομέα στην Κορώνη, μιλάνε με τον Ψινάκη και την Μπακογιάννη μπροστά και πίσω από τις κάμερες, λαϊκίζουν και σταυροκοπιούνται δίπλα στο ξεπουλημένο ιερατείο και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Ποια η στάση μας, ποιο το καθήκον, τι πρέπει να γίνει θα σκεφτείς και είναι λογικό. Δεν ξέρουμε να σου πούμε στα σίγουρα ψάξε μόνος σου τις απαντήσεις «Φασιστάκο», άνοιξε μόνος σου το μονοπάτι στην γνώση και την αμφισβήτηση.
Μην περιμένεις τίποτα και από κανέναν! Μόνο να θυμάσαι ότι οι «Φασίστες και οι Ναζί» μάλλον είχαν δίκιο όταν μάτωναν και πέθαιναν για ένα Πουκάμισο Μελανό.
Και επειδή μας αρέσουν οι επετειακές αρθρογραφίες (πορεία της Ρώμης 28η Οκτωβρίου 1922) ας δούμε ένα άρθρο ως ένδειξη μνήμης και σεβασμού σε έναν κορυφαίο ριζοσπάστη Φασιστή που κόσμησε το Πουκάμισο με το ίδιο του το αίμα χωρίς πολλές υπεκφυγές και σκέψεις.
Απλά και Φασιστικά, γιατί όχι και Ελληνορωμαϊκά
αν σκεφτεί κανείς ότι αγκάλιασε τον Θάνατο χωρίς Φόβο και σίγουρα με Πάθος όπως
αξίζει να ζούμε όλοι όσοι νιώθουμε στην Μελανή Καρδιά μας τις αιχμηρές Δέσμες της Μάχης.
Αγαπητοί «φασίστες» και νεοφασίστες, ριζοσπάστες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές ο Roberto Farinacci: άλλωστε στην αστικοδημοκρατική μεταπολιτευτική εορταστική επέτειο τους δηλώνουμε Παρόντες - όμως με την σωστή πλευρά της ιστορίας - αν όμως αυτό μας κατατάσσει στους Προδότες η απάντηση είναι μια: Me ne frego!
γράφει ο Έχεμος
Αν ο D’ Annunzio είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Mussolini o Χριστός του Φασισμού τότε ο Farinacci είναι ο Απόστολος Ανδρέας. Εξέφρασε την ριζοσπαστική και αδιάλλακτη πτέρυγα του Φασιστικού Κόμματος που δεν ανεχόταν τις συνδιαλλαγές με τους τρόφιμους του Βατικανού και τις μαριονέτες της Ιταλικής Μοναρχίας. Γεννήθηκε σε συνθήκες φτώχειας και η ταξική του καταγωγή γρήγορα τον έφερε σε επαφή με το προλεταριάτο. Παρά τις φτωχές του επιδόσεις στο σχολείο σύντομα κερδίζει χρήματα από τα μεροκάματα και αργότερα είναι αναντικατάστατος για τους εργαζόμενους στο σιδηρόδρομο.
Η σύντομη επαφή με τον ρεφορμιστικό Σοσιαλισμό τον οδηγεί στον ημιτελή και πρωτόλειο Φασισμό και αναδεικνύεται σε ηγετικό πρόσωπο της πόλης της Cremona. Η πένα του στην δημοσιογραφία θεωρείται εξαιρετική και άκρως επεμβατική για τα επόμενα ταραχώδη χρόνια με ναυαρχίδα την προσωπική του εφημερίδα Cremone Nuova. Στα τέλη του 1915 κατατάσσεται στον στρατό και παίρνει τον βαθμό του δεκανέα καθώς και τιμητική διάκριση. Καθοδηγεί τις πιο δυναμικές φασιστικές ομάδες κρούσης που εξυμνούν τον έρωτα της βίας.
«Κρεμόνα, 6 Σεπτεμβρίου 1920. Οι σοσιαλοκομμουνιστές, ήταν εξοργισμένοι. Περπατούσαν κατά ομάδες για να δημιουργήσουν κλίμα απειλής προς τους Φασίστες οι οποίοι είχαν απομονωθεί. Ανέμεναν το βράδυ ώστε με σκοπό να προχωρήσουν στο μεγάλο χτύπημα. Ήταν ενήμεροι ότι το βράδυ, μετά το δείπνο - εννοείται θα βρίσκομαι - στο ενυδρείο. Μερικοί Φασίστες ήρθαν στο σπίτι μου την προγραμματισμένη ώρα του δείπνου και με ικέτευαν να μην βγω, διότι είχαν συνωμοτήσει σημαντικές πράξεις εναντίον μου. Φυσιολογικά εγώ δεν θα μπορούσα - σε τέτοια κατάσταση εννοείται - να δείξω ότι δεν έχω δύναμη στην περίπτωση μου, αλλά το βράδυ, πήγα στο ‘’Ενυδρείο’’ το μπαρ όπου συχνάζω».
Εκπροσωπεί μαζί με άλλους την εθνικοσυνδικαλιστική τάση και όσο αυξάνει η δύναμη του αλλά και η επιρροή του, τόσο αμφισβητεί τον Μπενίτο Μουσολίνι για τις όποιες επιλογές του. Ο Duce δεν μπορεί να τον πολεμήσει αφού έχει υπό την επιρροή του πολλές τοπικές οργανώσεις και εφημερίδες. Στην πορεία της Ρώμης πρωτοστατεί ενώ δίνει διαταγή στους άντρες του στην Cremona να συγκρουστούν με τους καραμπινιέρους και τους βασιλόφρονες. Η ένοπλη συμπλοκή έχει ως αποτέλεσμα μια ντουζίνα μελανοχίτωνες να βρουν τον θάνατο από τα πυρά της άκρας δεξιάς.
Γίνεται γενικός γραμματέας του κόμματος ίσως μια καιροσκοπική επιλογή του Mussolini ώστε να βρει χρόνο να τον ηρεμήσει. Αδίστακτος στην εφόρμηση για την κατάληψη της εξουσίας μέσα από το Φασιστικό «Αντικράτος» σύντομα όμως βρίσκεται αποκλεισμένος από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Οι απειλές ότι θα συλληφθεί για ανταρσία και θα διαγραφεί από το κόμμα δεν τον φοβίζουν. Οι ακτιβιστές είναι στο πλευρό του ενώ η πορεία του θυμίζει τον Ισπανό Hedilla τον Γερμανό Rohm και τον Ουκρανό Bandera.
Δεν μένει όμως στα λόγια και στους τέσσερις τοίχους των κομματικών κτιρίων, λαμβάνει μέρος στον πόλεμο της Αιθιοπίας ενώ χάνει και το δεξί χέρι του αν όχι στην μάχη τότε σε ατύχημα με δυναμίτη. Το 1935 επανέρχεται πλήρως στο κομματικό προσκήνιο και αναλαμβάνει πλήρη δράση ενώ δίνει τον οργανωτικό βηματισμό στην κομματική πολιτοφυλακή. Το 1938 παρά το γεγονός ότι τον απομονώνει τα προηγούμενα χρόνια η ίδια η κομματική ηγεσία είναι ισχυρός όσο ποτέ. Είναι ένας από αυτούς που οδήγησε στην ενίσχυση της Εθνικιστικής Ισπανίας και ζητάει συνεχώς μια στενότερη προσέγγιση της Χιτλερικής Γερμανίας, αλλά και το τσάκισμα του Βατικανού την πλήρη εφαρμογή των φυλετικών νόμων και την εκδίωξη των γνωστών τραπεζιτών.
Εκφράζει την γνήσια φασιστική δύναμη που δεν βλέπει την ιδέα μόνο ως πρόσωπο αλλά ως την συλλογική ταύτιση και νοοτροπία. Το αντισιωνιστικό του βιβλίο La Chiesa e gli Ebrei, δημοσιεύτηκε το 1938. Έγραψε επίσης το Storia della rivoluzione fascista (3 vols., 1940) ανάμεσα σε άλλα. Όταν ο πόλεμος για την Ιταλία δεν πάει καλά δεν διστάζει να δείξει τους ενόχους που δεν είναι άλλοι από τους Αγγλόφιλους του πολεμικού ναυτικού και τους Μασόνους ηγήτορες της μάχης στην ξηρά. Αν και είχε προειδοποιήσει δεν εισακούστηκε και την ώρα της αποπομπής και της σύλληψης του Mussolini δεν συμμαχεί με την ακροδεξιά μοναρχική κλίκα, αλλά στηρίζει την μαγευτική ουτοπία της Πολιτείας του RSI χωρίς να αναλάβει όμως κάποιο αξίωμα.
Μετά την συνάντηση του με τον Χίτλερ προτείνει να αναλάβει την ηγεσία του
Φασισμού προκαλώντας ίλιγγο στις τάξεις των Γερμανών. Σε ενέδρα των
αντιφασιστών παρτιζάνων της ταξιαρχίας «Άντα» συλλαμβάνεται ζωντανός και
βασανίζεται. Την 28η Απριλίου 1945 τουφεκίζεται από ένα παράνομο «λαϊκό»
δικαστήριο που ακόμη και οι κύριοι κατήγοροι του το αμφισβητούν για την
εγκυρότητα του. Θέλουν να τον πυροβολήσουν στην πλάτη αλλά αυτός τελευταία
στιγμή καταφέρνει γυρνάει και πέφτει με την ιαχή «Ζήτω η Ιταλία!». Ένας ακόμη νεκρός
σκεπάζει με το αίμα του την γη της Ιταλίας.
Αννίβας Βελλιάδης: * Προ της θυέλλης: Μεταξάς - Μουσολίνι, Ελληνοϊταλικές σχέσεις 1939 - 1940 * Κατοχή Γερμανική πολιτική διοίκηση στην κατεχόμενη Ελλάδα 1941 - 1944 * Στο περιθώριο της ιστορίας - Γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία προς τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο 1930 - 1939 * Μεταξάς - Χίτλερ: Ελληνογερμανικές σχέσεις στην Μεταξική δικτατορία 1936 - 1941 * Γερμανική λαίλαπα στα Βαλκάνια Ελλάς - Γιουγκοσλαβία Ιανουάριος - Απρίλιος 1941
.png)
Dr William Luther Pierce (11.09.1933 - 23.07.2002) - διαδικτυακή αρχειοθέτηση συνδέσμων -
«Εσείς που με ακούτε τώρα είστε τουλάχιστον εν μέρει
ξύπνιοι. Γι' αυτό σας λέω: σκεφτείτε τι κάνετε στη ζωή σας. Σκεφτείτε την
ευθύνη που έχετε απέναντι στα παιδιά σας και εγγόνια και δισέγγονα …
Σκεφτείτε την ευθύνη που έχετε απέναντι σε όλους αυτούς
που ήρθαν πριν από εσάς και των οποίων οι θυσίες έκαναν τη ζωή σας δυνατή.
Και σκεφτείτε την ευθύνη σας απέναντι στον εαυτό σας, την ευθύνη σας να είστε ο καλύτερος άνθρωπος, ο πιο δίκαιος, ότι μπορείς να είσαι»
Διαδικτυακή αρχειοθέτηση συνδέσμων:
Άρθρο του Dr. Pierce: Οι εβραίοι και το λευκό δουλεμπόριο.
Dr. William Pierce «Στημένη Διεθνής Σκηνοθεσία και Ωμή Πραγματικότης» «Βόρειον Σέλας» (7ο τεύχος - Απρίλιος 2002)
Ο νεαρός Εθνικοσοσιαλιστής Herbert “Quex” Norkus
γράφει ο Διόνυσος Ανδρώνης
Ο Herbert Norkus (26.07.1916 - 24.01.1932) ήταν μέλος της νεολαίας του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς Κομμουνιστές.
Με τον θάνατο του έγινε ένας ακόμη Μάρτυρας για τους συναγωνιστές του και η ζωή του μεταφέρθηκε σε νουβέλα με το όνομα Heini Völker καθώς και σε ταινία με τεράστια επιτυχία.
Στα πρώτα του χρόνια ασχολήθηκε με το πιάνο και τα σκίτσα, ο πατέρας του υπήρξε βετεράνος πολέμου και αρχικά στήριζε την άκρα αριστερά. Εναντιώθηκε στις απόψεις του γιου του αλλά στο τέλος συμμετείχε στο NSDAP και έγινε μέλος του κόμματος.
Σε μια ενέδρα με μέλη του KPD ο νεολαίος του Εθνικοσοσιαλισμού πέφτει νεκρός όταν δέχεται έξι μαχαιριές. Σχολεία και δρόμοι, κτίρια και πλατείες πήραν το όνομα του μετά το θάνατο του.
Το σημείο ταφής του γρήγορα έγινε ορόσημο για τους υποστηρικτές των «Φαιοχιτώνων» ενώ οι σύντροφοι του δεν παρέλειπαν να περνούν επιδεικτικά από τις «κόκκινες» γειτονιές στην επέτειο του θανάτου του.
Όταν δεν υπήρχαν κοινές δράσεις Εθνικοσοσιαλιστών και Κομμουνιστών σε διαμαρτυρίες και απεργίες ή προσκλήσεις για δημόσιες ομιλίες εκατέρωθεν, τα όπλα και οι γροθιές μαζί με τα ποτήρια μπύρας και τα καρεκλοπόδαρα είχαν τον πρώτο λόγο.
Στο βιβλίο η κομμουνιστική νεολαία περιγράφεται ως εθισμένη στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά αλλά και σε κυκλώματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης μικρών κοριτσιών που είχαν βρεθεί λόγω της φτώχειας στους δρόμους.
Σε αντιδιαστολή η Εθνικοσοσιαλιστική νεολαία εμφανίζεται ως πειθαρχημένη δύναμη με ηθικό, ενώ στο τέλος του βιβλίου δεν παραλείπονται και κάποιες νότες μεταφυσικής προσέγγισης του θανάτου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Karl -Aloys Schenzinger.
Εκδόσεις Auda
Isarn, Τουλούζη,
2008, σελίδες 266
Αυτό το μυθιστόρημα γράφτηκε στα Γερμανικά το 1932 και
μεταφράστηκε στα Γαλλικά το 2008.
"Ο Heini Völker είναι ένας νεαρός Βερολινέζος, γιος ενός άνεργου κομμουνιστή εργάτη, ο οποίος είναι επίσης αλκοολικός και βίαιος. Ακολουθώντας τη συμβουλή ενός φίλου του πατέρα του, επαγγελματία στελέχους του KPD, πήρε μέρος σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση για την κομμουνιστική νεολαία. Ένα βράδυ, εξοργισμένος από τη συμπεριφορά και τις κοροϊδίες αυτών των συντρόφων με τους οποίους σίγουρα δεν νιώθει κοντά, ξεκινά μόνος του μέσα στο δάσος και φτάνει τυχαία μπροστά σε μια άλλη καλοκαιρινή κατασκήνωση, αυτή της Εθνικοσοσιαλιστικής κομματικής νεολαίας. Παρασύρεται αμέσως από το ύφος, την πειθαρχία και τα τραγούδια αυτών των νέων που δεν γνωρίζει.
Επιστρέφοντας στο Βερολίνο, θα βρει την Hitlerjugend και θα ασχοληθεί εκεί με την δράση της. Αλλά χωρίς να υπολογίζει στην αντίθεση του πατέρα του και των Κομμουνιστών που κυριαρχούν σε αυτήν την εργατική συνοικία του Βερολίνου. Επιπλέον, οι νέοι της HJ είναι επιφυλακτικοί με αυτόν τον γιο ενός κομμουνιστή, τον οποίο έχουν δει επιπλέον να κάνει παρέα με τους νεαρούς κομμουνιστές. Ένα βράδυ, ο Heini αποτρέπει μέσω πληροφοριών μια επίθεση από τους κομμουνιστές εναντίον ενός τοπικού παραρτήματος της HJ. Χάρη σε αυτόν αποφεύγεται η σφαγή.
Ο Heini έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων συντρόφων του. Ένα βράδυ, εξοργισμένη από τον αλκοολικό σύζυγο της, η μητέρα του Heini αυτοκτονεί αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό. Ο Heini νοσηλεύεται. Στο νοσοκομείο δέχεται δύο επισκέπτες: τον πατέρα του και έναν υπεύθυνο της Hitlerjugend. Αυτό κλονίζει βαθύτατα τις πεποιθήσεις του άνεργου κομμουνιστή, ο οποίος καταλαβαίνει ότι το NSDAP δεν είναι μια «ένοπλη πτέρυγα του Κεφαλαίου», ούτε ένα «αντεργατικό κίνημα», αλλά ότι παλεύει για όλους τους Γερμανούς.
Μετά την έξοδο του από το νοσοκομείο, ο Heini μπορεί επιτέλους να συμμετάσχει ελεύθερα στους κύκλους της νεολαίας. Γρήγορα όμως συνειδητοποιεί ότι όλοι οι σύντροφοι του δεν είναι απαραιτήτως πρότυπα για τους ακτιβιστές. Στη συνέχεια θα βάλει τον εαυτό του μπροστά, θα προσπαθήσει να είναι ένας υποδειγματικός αγωνιστής, κάτι που του χάρισε το παρατσούκλι «Quex» (υδράργυρος). Μια μέρα, ενώ μοίραζε φυλλάδια στη γειτονιά του, τον κυνήγησε ένας όχλος νεαρών κομμουνιστών.
Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης, ο κομμουνιστής ηγέτης φίλος του πατέρα του εντυπωσιάζεται επίσης από την αφοσίωση του “Quex” και προσπαθεί να τον σώσει, δείχνοντας στους συντρόφους του να σπεύσουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Αλλά είναι πολύ αργά. Ο νεαρός ακτιβιστής μαχαιρώνεται σε ενέδρα".
link: Στη μνήμη του επαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel.
Τα “14 Εγκλήματα μιας Αυτοκρατορίας”, το βιβλίο των συγκλονιστικών αποκαλύψεων για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Βρετανοί στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του αντάρτικου αγώνα της ΕΟΚΑ 1955 - 1959 πλέον είναι διαθέσιμο και σε ηλεκτρονική μορφή (e - book)
Το βιβλίο της Δημοσιογράφου - Νομικού - Εγκληματολόγου, Ελίνας Σταματίου, καταγράφει μέσα από μαρτυρίες και ντοκουμέντα που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όλη την αλήθεια πίσω από τον φρικτό θάνατο 14 αγωνιστών της ΕΟΚΑ που την επίμαχη περίοδο συνελήφθησαν από τις αποικιοκρατικές αρχές και ανακρινόμενοι βασανίστηκαν μέχρι θανάτου από Βρετανούς αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών.
Η συγγραφέας αφιέρωσε τρία ολόκληρα χρόνια ερευνώντας τις 14 υποθέσεις, φέροντας μέσα από το βιβλίο της, στο φως, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν τότε από το αποικιοκρατικό καθεστώς στην Κύπρο.
Πρόσφατα οι βρετανικές εφημερίδες «Guardian» και «The Observer» δημοσίευσαν εκτενή αφιερώματα στο βιβλίο και στα όσα συγκλονιστικά αποκαλύπτονται σε αυτό, δημοσιεύματα που αναδημοσιεύθηκαν από ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο.
Οι ενδιαφερόμενοι αναγνώστες σε Ελλάδα και εξωτερικό μπορούν να αγοράσουν το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή από τις πλατφόρμες Apple Books, Vivlio, Tolino, Kobo στην τιμή των 5,49 ευρώ.
Βρείτε το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή ΕΔΩ.
Απέναντι στην καταιγίδα που έρχεται (άρθρο του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη)
Απέναντι σε μια νεολαία που το trap γίνεται τρόπος ζωής και δωδεκάχρονα παιδιά φτάνουν στο σημείο να βάζουν θηλιά στο λαιμό τους, απέναντι σε μια νεολαία που την κατευθύνουν κομματάρχες και πολυεθνικές, απέναντι σε μια νεολαία που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής σε κάλπικους - ισμούς και αφηγήματα του συστήματος και της κατανάλωσης, ξεχωρίζουν κάποιες πύρινες φωνές της νεολαίας.
Της δικής μας νεολαίας που τολμάει να δηλώσει ότι είναι ανυπότακτη απέναντι σε φθονερούς διώκτες και ανθελληνικούς κρατικούς φορείς, της δικής μας νεολαίας που ψάχνει να βρει την αλήθεια μέσα από δυσεύρετα ή απαγορευμένα βιβλία.
Της Σιδηράς Νεολαίας που τολμάει να υπερασπιστεί Ιδέες και να τις κάνει πράξη στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και στην θητεία, στον χώρο εργασίας και στα στέκια χωρίς να υπολογίζει αν θα τους πουν κάποιοι ότι είναι «φασίστες» ή «νεοναζί».
Ο λόγος λοιπόν για μια ακόμη φορά στον Κωνσταντίνο Θ. Παπαδογιάννη έναν Πολιτικό Στρατιώτη με μεγάλη αναγνωρισιμότητα και προσφορά εντός και εκτός διαδικτύου, για τον οποίο είχαμε αναφερθεί αρχικά εδώ ενώ η συνέντευξη του την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ δημιούργησε θετικές εντυπώσεις και ρεκόρ αναγνωσιμότητας.
Τον ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή για μια ακόμη φορά.
Οι σύγχρονοι αφηγητές ενός παμπάλαιου έργου διαμάχης
και υποδούλωσης, αποφάσισαν το τέλος της θερινής «χαλάρωσης» και σιγά σιγά και με
την πτώση της θερμοκρασίας είναι ευκαιρία να μπουν ξανά οι σιτιζόμενοι ιθαγενείς
του χώρου που λέγεται Ελλάδα πίσω στα κελιά τους. Τα κελιά φέτος θα είναι
πολυτελείας και άρτια δομημένα, σε σχέση με τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια που
υπήρχαν εμφανή τρωτά σημεία και οι γνωστοί άγνωστοι μεταξύ αγνώστων έκαναν την
όποια ατομική ή συλλογική αντίσταση μπορούσαν.
Ο συνολικός όμως τρόμος του θανάτου που θα επιβληθεί
τον χειμώνα που θα διανύσουμε, έχει πολλά σχέδια και πολλούς πρόθυμους υπηρέτες
για να υλοποιηθούν ένα προς ένα. Αυτή η παγκόσμια Ταλμουδική συμμορία, όντας
πάνοπλη έχει σκοπό να ποδοπατήσει με κάθε τρόπο την αξιοπρέπεια των λαών της
Ευρώπης, ώστε να είναι όλα έτοιμα για την εγκαθίδρυση των μηχανισμών της
τέταρτης βιομηχανικής «επανάστασης».
Ας δούμε λοιπόν τώρα ποιοι είναι αυτοί οι μηχανισμοί
και τι μπορεί πραγματικά ο Έλληνας και κατά επέκταση ο Λευκός άνθρωπος να κάνει
για να αποφύγει την ολοκληρωτική συντριβή της υπάρξεως του. Η κατευθυνόμενη «πανδημία»
και οι πιέσεις για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό όλων των Ευρωπαίων πολιτών, θα
συνεχιστούν αλλά πιστεύω όχι με την ίδια θέρμη των περασμένων χειμώνων. Θα
είναι η εφεδρική τους θέση, διότι ήδη έχουμε εισέλθει στα «βαθιά και θολά νερά»
της νέας παγκόσμιας εποχής με τον κλιματικό, ενεργειακό και σύντομα
επισιτιστικό κίνδυνο.
Οι διακοπές ρεύματος, η απαγόρευση κυκλοφορίας οχημάτων
και η μείωση των εναέριων πτήσεων θα γίνουν μία αυξανόμενη γενική εικόνα, όπου
ο σύγχρονος μαζάνθρωπος της συμφοράς και της «προόδου» θα δεχτεί χωρίς πολλά
πολλά. Ήδη στην Ιταλία, αλλά δυστυχώς ακόμα και στην χώρα μας η βρώση εντόμων,
όπως ακρίδων και σκουληκιών είναι η νέα επερχόμενη μόδα που θα στοχεύσει εκεί
που ακριβώς πρέπει, ώστε να ξεφτιλιστεί όσο δεν παίρνει και ο τελευταίος ραγιάς
αυτού του άκρως αντιφασιστικού δημοκρατικού κρατιδίου.
Οι αρρώστιες που θα προκύψουν από αυτές τις τροφές, αλλά και άλλες εργοστασιακές συσκευασμένες των πολυεθνικών θα βάλουν την ταφόπλακα στην ήδη σκλαβωμένη κοινωνία. Η έως τώρα αυξημένη θνητότητα μετά την τρίτη και τέταρτη δόση των εμβολίων κατά του κορονοϊού, δεν κατάφεραν όπως φάνηκε να αποπροσανατολίσουν έστω και λίγο το πλήθος του λαού μας από την απάτη και την υπέρμετρη και απύθμενη βλακεία και ύπνωση που τον διακατέχει.
Αξίζει όμως εδώ να αναφερθεί πώς υπάρχουν και οι
φωτεινές εξαιρέσεις αυτών των καιρών, όπως οι χιλιάδες υγειονομικοί σε αναστολή
και αμέσως μετά όλοι οι ανεμβολίαστοι και μη εργαζόμενοι που με πείσμα και
σεβασμό στο δικαίωμα της επιλογής, πάνε πρακτικά κόντρα στο νοσηρό μέλλον που
ίσως να έφτασε ήδη.
Δεν ξεχνάμε το παρακάτω νέο για την Χρυσάνθη που δολοφονήθηκε από τους ίδιους που δολοφόνησαν και τον Ιάσωνα έξω από την βουλή:
«Η
νεαρή οδοντίατρος είχε οδηγηθεί σε οικονομική ασφυξία και επαγγελματική
περιθωριοποίηση μετά από το τιμωρητικό μέτρο του Υπ. Υγείας. Σοκ έχει
προκαλέσει η είδηση ότι στα θύματα της καταστροφική διαχείρισης της πανδημίας
της κυβέρνησης Μητσοτάκη, προστέθηκε μια νεαρή υγειονομικός, η οποία βρισκόταν
σε αναστολή, ως αποτέλεσμα της εκδικητικής πρακτικής του υπουργείου Υγείας σε
όσους δεν δέχτηκαν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Σύμφωνα με τις αναρτήσεις των
διαμαρτυρόμενων υγειονομικών, μια 36χρονη οδοντίατρος, η οποία έμεινε για
περισσότερο από έναν χρόνο εκτός επαγγελματικού στίβου επειδή δεν δεχόταν να
εμβολιαστεί, βρέθηκε σε αδιέξοδο και οικονομική ασφυξία, με αποτέλεσμα να πάρει
την απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή της».
Σε αυτά τα δυο πρόσωπα αφιερώνω το άρθρο αυτό.
Πείνα, εξαθλίωση, εμβόλια, σκουλήκια θα κατακλύσουν την
Αγία μας Γη. Εμείς σε όλα αυτά τα επερχόμενα τι θα κάνουμε; Ρητορικό το ερώτημα
για όσους δεν μπορώ να γνωρίζω! Για μένα λοιπόν και όσους δεν δέχτηκαν να
θυματοποιηθούν και να τα παρατήσουν, έχω να πω πώς όλα τώρα αρχίζουν. Ως
μονάδες, ως ομάδες, ως συλλογικότητες και φορείς μπορεί ο καθένας από εμάς να
δώσει τον δικό του αγώνα για το μέλλον των παιδιών του, της Φυλής και και της
Παράδοσης. Για σχεδόν τρία χρόνια είμαστε οι διωκόμενοι
και θα παραμείνουμε όρθιοι όποιον διωγμό και να υποστούμε.
Αρκεί να είμαστε άξιοι να σταθούμε ενώπιον Θεού, Ηρώων και Εθνομαρτύρων όταν έρθει εκείνη η Ιερή στιγμή και να ξέρουμε ότι κάναμε το σωστό και ας μην τα καταφέρουμε. Αρκεί η συνείδηση μας να είναι ενεργή, μήπως και μείνει τίποτα όρθιο. Μέχρι την Τελική Νίκη του Ελληνισμού και των Ιδεωδών της Πατρίδος, της Ορθοδοξίας και της Οικογένειάς μας.
Καμία υποχώρηση και κανένας συμβιβασμός!
Ζήτω η Αιωνία Ελλάς!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
