Αποκλειστικό: «Πλήρης επιβεβαίωση του Ροζέ Γκαρωντύ για την επιθετικότητα του Σιωνισμού» - άρθρο του Κωνσταντίνου Ποταμιάνου για τον Ροζέ Γκαρωντύ και τον Διεθνή Σιωνισμό

 

Ο Ροζέ Γκαρωντύ (Roger Garaudy, 17 Ιουλίου 1913 - 13 Ιουνίου 2012) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και για πολλά χρόνια ανώτατο στέλεχος και θεωρητικός του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Επί σαράντα χρόνια υπήρξε ο κύριος στοχαστής, θεωρητικός και εκφραστής των θέσεων του ΓΚΚ. 

Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανήκε στην Αντίσταση και πολέμησε στην Αλγερία, όπου συνελήφθη αιχμάλωτος και κρατήθηκε επί 30 μήνες σε στρατόπεδο αιχμαλώτων. Το 1945 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Γαλλικού ΚΚ και το 1956 μέλος του Πολιτικού Γραφείου. 

Στηλίτευσε τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, το 1968. Ως συνέπεια το Κομμουνιστικό Κόμμα τον διέγραψε από τις τάξεις του τον Μάιο του 1970. Το 1996 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής», στο οποίο αρνούνταν ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη όπως μας το παρουσιάζουν. 

Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας και στοιχεία από την έρευνα διαφόρων ιστορικών αναθεωρητών, όπως ο Δρ. Ρομπέρ Φωρισόν, καταρρίπτει επιστημονικά τους ισχυρισμούς περί οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης των Εβραίων από τον Εθνικοσοσιαλισμό και την ύπαρξη θαλάμων αερίων, πάνω στους οποίους χτίστηκε η θεωρία του εβραϊκού ολοκαυτώματος, όπου και βασίστηκε η μεταπολεμική κυριαρχία του Σιωνισμού. 

Το βιβλίο αυτό είχε αποσπάσει επαίνους από το καθεστώς του Ιράν, τον Μουαμάρ Καντάφι (του έδωσε και βραβείο το 2002), τους Σαουδάραβες και τον Νασράλα, αρχηγό της Χεζμπολάχ. Τον κατήγγειλαν δύο αντιρατσιστικές οργανώσεις και το 1998 καταδικάστηκε σε φυλάκιση με αναστολή, στη βάση του νόμου Γκεϊσό. Ο Ροζέ Γκαρωντύ πέθανε στις 13 Ιουνίου 2012 στο Παρίσι. 

Πλήρης επιβεβαίωση του Ροζέ Γκαρωντύ για την επιθετικότητα του Σιωνισμού

Γράφει ο Κων/νος Ποταμιάνος, ιστορικός - συγγραφέας

Όλα σαφώς πλέον δείχνουν  ότι η επίθεση της Χαμάς κατά Ισραηλινών στόχων ήταν εν γνώσει των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ, πράκτορες των οποίων είχαν διεισδύσει στους κόλπους της ισλαμιστικής εξτρεμιστικής οργανώσεως, για να δώσουν κατόπιν την ευκαιρία στις  στρατιωτικές δυνάμεις των Εβραίων να εισβάλουν και να καταλάβουν την περιοχή της Γάζας, την οποία σχεδιάζουν να προσαρτήσουν, εκδιώκοντας φυσικά τους Άραβες (Παλαιστινίους) κατοίκους της και εφαρμόζοντας  την θεωρία του «ζωτικού χώρου» εις βάρος των κατακτητών των παλαιών ελληνικών χωρών της Μέσης Ανατολής. 

Ο Ροζέ Γκαρωντύ κατά την άφιξη  του  στον χώρο των Μυκηνών. 

Πίσω απ’ αυτόν διακρίνεται ελάχιστα η σύζυγός του. 

Μπροστά και στα αριστερά η φιλόλογος Άννα Τζιροπούλου - Ευσταθίου. 

Πίσω ο άνδρας με το μουστάκι είναι  Αιγύπτιος δημοσιογράφος - αν θυμάμαι καλά την ιδιότητά του - και δίπλα του η ξεναγός. 

Πριν από  αρκετά χρόνια ο Γάλλος συγγραφέας Ροζέ Γκαρωντύ  στα βιβλία του είχε προβεί σε αποκαλύψεις και καταγγελίες για  τον καταστροφικό ρόλο του Σιωνισμού στην Μέση Ανατολή και γενικότερα στον κόσμο. Σήμερα για πολλοστή φορά δυστυχώς επαληθεύoνται αυτά τα οποία είχε γράψει. 

Είχα την τύχη να γνωρίσω τον αείμνηστο αντισιωνιστή Γάλλο συγγραφέα Ροζέ Γκαρωντύ, όταν είχε έλθει στην Ελλάδα τον Νοέμβριο  του 1996, συνεργαζόμενος τότε ως διορθωτής στον εθνικιστικό οίκο «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ»  του αειμνήστου Ιωάννη Σχοινά, ο οποίος  εξέδωσε τρία βιβλία του Γάλλου συγγραφέως και  φιλοσόφου. Σε ένα από αυτά τα βιβλία του Ροζέ Γκαρωντύ και ειδικότερα στο οπισθόφυλλο υπάρχει αναφορά στον Νετανιάχου, που πρωτοστατεί και πάλι στην εξόντωση των Παλαιστινίων και επισημαίνεται ότι «το εβραϊκό λόμπυ ασκεί μίαν Ιεράν Εξέτασιν επί του πνεύματος κατονομάζοντας ως αντισημίτη οιονδήποτε αρνείται την πολιτική του πολέμου του Νετανιάχου».

Υπάρχει μία σιωνιστική σχολή σκέψεως, σύμφωνα με την οποία όποιος κατακρίνει τους Εβραίους σε οτιδήποτε κάνουν και επιχειρούν, χαρακτηρίζεται  «αντισημίτης», αντί του ορθού «αντισιωνιστής», που είναι ορθότερος χαρακτηρισμός, αφού όλες οι πολεμικές  και πολιτικές  του Εβραϊκού κινήματος, πηγάζουν από την ιδεολογία του Σιωνισμού, την οποία εμφυτεύουν σε πράκτορες τους ανά τον κόσμο, που ανάγονται σε θέσεις εξουσίας και επιβάλλουν επί των λαών τους τα  διαλυτικά σχέδια του, με κορυφαίο και δυστυχώς μοιραίο παράδειγμα  την ατυχή χώρα μας, την Ελλάδα. 

Από την εποχή του τελευταίου ισχυρού Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’ το κίνημα του Σιωνισμού με επί κεφαλής τον Θεόδωρο Χερτζλ εσκόπευε  στην εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη, στην οποία συγκατετίθετο ο Αβδούλ Χαμίτ να τους την παραχωρήσει, υπό τον όρο της οικονομικής βοηθείας για την αντιμετώπιση των τεραστίων χρεών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρά την στενότατη και φιλική σχέση Θεοδώρου Χερτζλ και Αβδούλ Χαμίτ, ο τελευταίος ανετράπη από τους Νεοτούρκους, που κι αυτοί είχαν στενότατη σχέση με τον Χερτζλ και από τους Σιωνιστές παρεκινήθησαν στην εξόντωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Τα  προβλήματα που δημιουργήθηκαν  από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ  στην περιοχή της Μέσης Ανατολής  το 1948  μέχρι σήμερα είναι άπειρα και δυσεπίλυτα, για να μη πω ανεπίδεκτα λύσεως,  χωρίς την αποφυγή ενός Παγκοσμίου πολέμου. Το Ισραήλ , υιοθετώντας  την πολιτική του ζωτικού χώρου, κατέλαβε την Δυτική όχθη στον πόλεμο του 1967, αλλά προχώρησε και στην κατάληψη των υψωμάτων του Γκολάν  της Συρίας. Είναι γνωστό επίσης ότι προχώρησε τότε και στην κατάληψη της χερσονήσου του  Σινά, από  την οποία απεχώρησε. 

Ασφαλώς θα πρέπει να επισημάνω, αποφεύγοντας την εκτροπή σε άλλο θέμα, ότι στην Παλαιστίνη από τους παναρχαίους χρόνους είχαν εγκατασταθεί Έλληνες και ειδικότερα Κρήτες στην σημερινή περιοχή της μαρτυρικής Γάζας και στην παραλία του σημερινού Ισραήλ  και της Φοινίκης , αλλά και στα ενδότερα. 

Ο Ελληνισμός αυτός ενισχύθηκε κατά τους χρόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του και διατηρήθηκε ακμαίος  κατά την εποχή της Ρωμαιοκρατίας και την εποχή της ελληνικής μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας μέχρι της καταλήψεως της Μέσης Ανατολής από τους Άραβες. Φερ’ειπείν, η Σκυθόπολις ήταν μια πόλις που ανήγε την ίδρυσή της σε Σκύθες που συνόδευαν τον Διόνυσο κατά την εκστρατεία του στην Ασία. Άλλωστε το άλλο όνομά της ήταν Νύσσα.

Τι γράφει  ο Ροζέ Γκαρωντύ για τον Βενιαμίν Νετανιάχου

Έχουν  περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που είχε έλθει ο αείμνηστος πλέον Ροζέ Γκαρωντύ στην Ελλάδα  και συνεργάσθηκε με την «ΝΕΑ ΘΕΣΙ» για την έκδοση τριών βιβλίων  του στα ελληνικά. Αυτά ήσαν τα εξής: «ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ», «ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, Η ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ» και «Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ», ένα βιβλίο αρκετά επίκαιρο, αφού αναφέρεται στην  εκλογή του Βενιαμίν Νετανιάχου  ως πρωθυπουργού της χώρας. 

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι στις 17 Οκτωβρίου 1996 η κυβέρνηση του Ισραήλ εγκαινίασε έναν δρόμο που διέσχιζε τα απαλλοτριωμένα παλαιστινιακά εδάφη για τον κατακτητή. «Τον Ιούνιο του 1997, ένα μεταθανάτιο χειρόγραφο του Μοσέ Νταγιάν, επικυρωμένο από την ίδια του την κόρη, βουλευτίνα στην Κνεσσέτ, απεκάλυπτε ότι το Συριακό Γκολάν εδέχθη εισβολή και προσηρτήθη όχι για λόγους ασφαλείας, αλλά εξ αιτίας μιας σειράς επιθετικών προκλήσεων, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των Ισραηλινών εποίκων που εποφθαλμιούσαν την  συριακή γη…». (Ροζέ Γκαρωντύ «Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ  ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ», Εκδόσεις  «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ», ΜΑΪΟΣ 2001).

Στο ίδιο βιβλίο ο Ροζέ Γκαρωντύ αναφέρει: «Ένα άρθρο της Yediot Aharonot της 4^ης Οκτωβρίου 1996 μάς πληροφορεί ότι ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Ίρβινγκ Μόσκοβιτς (Irving Moscowitz) είναι το αφεντικό του Νετανιάχου, του οποίου εχρηματοδότησε την εκλογική εκστρατεία.

«Είναι», λέει μια Ισραηλινή εφημερίς, «ο πιο μεγάλος χρηματοδότης  των εποίκων της Ιουδαίας-Σαμάρειας και έγινε θρύλος στους εβραϊκούς κύκλους της δεξιάς για την αποτελεσματικότητά του στην απόκτηση των αραβικών σπιτιών. Σύμφωνα με σοβαρές εκτιμήσεις, αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια, επένδυσε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε αυτού του είδους την δραστηριότητα, στην Ιουδαία-Σαμάρεια και στην αραβική συνοικία της παλαιάς πόλεως της Ιερουσαλήμ  μέσω του συνεταιρισμού ‘’Ateret Cohanim’’».

Ο Ροζέ Γκαρωντύ στο προαναφερθέν βιβλίο (Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ, Εκδόσεις «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ») δίδει και ένα άλλο στοιχείο που αποκαλύπτει τις επεκτατικές βλέψεις  του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή. Γράφει: "…ένωσαν στην Βίβλο, εν είδει παραρτήματος, έναν άτλαντα, όπου κάθε στρατιώτης θα μπορεί να βρει έναν χάρτη του μεγάλου Ισραήλ, ο οποίος περιλαμβάνει όχι μόνο την Ιουδαία και την Σαμάρεια, αλλά και την Ιορδανία. Ένας άλλος χάρτης, ονομαζόμενος ‘’η γη που χαρίστηκε από τον Θεό στους Εβραίους’’, έχει για λεζάντα το γνωστό χωρίο που αφορά το ‘’ έδαφος που απλώνεται από τον ποταμό  της Αιγύπτου στον μεγάλο ποταμό Ευφράτη".

Αυτό το πνεύμα έχει διαδοθεί σε όλα τα επίπεδα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Ο μέγας ραββίνος Α. Αβιντάν, ιερωμένος σώματος  του στρατού  με τον βαθμό του συνταγματάρχου, γράφει σε ένα βιβλίο του «Η αγνότης των όπλων στο φως της Χαλάκα»:

«Όσον αφορά την ροή ενός πολέμου ή κατά την διάρκεια ενόπλου καταδιώξεως ή επιδρομής, εάν οι δυνάμεις μας ευρεθούν ενώπιον των πολιτών, για τους οποίους δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μας βλάψουν, αυτοί οι πολίτες, σύμφωνα με την Χαλάκα, μπορούν και μάλιστα  πρέπει να φονευθούν... Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε ένα Άραβα, ακόμη κι αν φαίνεται πολιτισμένος… Στον πόλεμο, όταν τα στρατεύματα μας αρχίσουν μία τελική επίθεση, τους επιτρέπεται και τους επιβάλλεται από την Χαλάκα να σκοτώσουν ακόμη και καλούς πολίτες, δηλαδή πολίτες που παρουσιάζονται ως τέτοιοι».

Η γνωριμία μου με τον Ροζέ Γκαρωντύ

Την εποχή που ήλθε ο Ροζέ  Γκαρωντύ στην Ελλάδα - Νοέμβριος του 1996 - και είχε τις επαφές του με τον αείμνηστο Ιωάννη Σχοινά, εκδότη της «ΝΕΑΣ ΘΕΣΕΩΣ», εγώ συνεργαζόμουν με τον τελευταίο ως  διορθωτής του εκδοτικού οίκου, και κατά συνέπεια, είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Γάλλο συγγραφέα, που ήταν ένας απλός άνθρωπος και ο οποίος αγαπούσε, όπως διεπίστωσα, την Ελλάδα. Μάλιστα, κάποια στιγμή, μέσω μεταφραστή φυσικά, διότι εγώ δεν γνωρίζω Γαλλικά, πιάσαμε κουβέντα  για τον Ελληνισμό της Γαλλίας και ειδικότερα για την σπουδαία ελληνική πόλη της Δύσεως, την  Μασσαλία. 

Ο γράφων στις  Μυκήνες μαζί με τον Ροζέ Γκαρωντύ. Πιο πέρα ο αείμνηστος εκδότης της «ΝΕΑΣ ΘΕΣΕΩΣ» Ιωάννης Σχοινάς. 

Θυμάμαι ότι μου είπε ότι κι  αυτοί είναι Έλληνες, μιλώντας για τον εαυτό του... «Είμαστε ένα κομμάτι της Ελλάδος», μου είχε πει χαρακτηριστικά. Μάλιστα ο Γιάννης ο Σχοινάς, όταν του το  είπα, εξέφρασε την έκπληξή του, την χαρά του και φυσικά την ικανοποίηση του. Είχαμε πάει μάλιστα και εκδρομή στις Μυκήνες, όπου ξεναγήθηκε ο Γάλλος συγγραφέας στον αρχαιολογικό χώρο και είχαμε και εκεί την ευκαιρία να βγάλουμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες. 

Τότε ήταν μαζί μας, πλην του αειμνήστου Ιωάννη Σχοινά και των συνεργατών του, και η εκλιπούσα προ ετών (αρχές του 2019) φιλόλογος Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου. Ήταν επίσης και κάποιος  Αιγύπτιος δημοσιογράφος αν θυμάμαι καλά, έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια. Μάλιστα τότε στην  Αθήνα, όταν  έδωσε συνέντευξη στο ξενοδοχείο «ΑΜΑΛΙΑ» ο Ροζέ Γκαρωντύ, τον συνόδευε ένας Ιρανός, του οποίου τα χαρακτηριστικά ήταν όμοια και απαράλλακτα με εκείνα των Περσών στρατιωτών, που απεικονίζονται στα διασωθέντα  ανάγλυφα  των ερειπίων του ανακτόρου της Περσεπόλεως.

Η έκδοση  των βιβλίων του από την «ΝΕΑ ΘΕΣΗ» προκάλεσε  εμπρηστική επίθεση των αυτοαποκαλούμενων «αναρχικών» κατά του εκδοτικού οίκου στην οδό Ιπποκράτους και μάλιστα μέρα μεσημέρι, ενώ ήταν ανοικτός ο εκδοτικός οίκος και όλοι μας δουλεύαμε. Θυμάμαι ότι η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από  τους καπνούς των βομβών μολότοφ,  που έριξαν και από  τις οποίες  από καθαρή τύχη γλυτώσαμε. Μάλιστα, οι δράστες  σε φυλλάδιο τους, μετά την επίθεση, ανέφεραν περιγραφικά, χωρίς να με κατονομάζουν, ότι ήμουν και εγώ μέσα, παρέχοντας κάποιες πληροφορίες. Φυσικά τέτοιες επιθέσεις κατευθύνονται από κέντρα που θίγονται και ενοχλούνται, όταν επικρίνονται οι  Σιωνιστές…. 

Οι απόψεις  του Γκαρωντύ  για το «Ολοκαύτωμα»  και τον  Σιωνισμό

Ερευνώντας κάποιο τμήμα του αρχείου μου, που ευρίσκεται στα χέρια μου, βρήκα μια συνέντευξη  του Ροζέ Γκαρωντύ, η οποία δημοσιεύεται στο «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» της 24^ης Νοεμβρίου 1996. Τυχαία ασφαλώς δεν βρέθηκε το δημοσίευμα. Θεϊκή χειρ αναμφιβόλως ήθελε να βρεθεί… Θεωρώ λοιπόν  χρήσιμο να παραθέσω κάποια τμήματα της ενδιαφέρουσας αυτής συνεντεύξεως, που αποτυπώνει και παρουσιάζει με σαφή  και χαρακτηριστικό τρόπο  τις θέσεις  του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέως. Ακολουθώ την  ορθογραφία του ονόματος, όπως γράφεται στο δημοσίευμα, παραθέτοντας την ερώτηση που γίνεται και την απάντηση που δίνεται.

« - Πώς είναι δυνατόν, κύριε Γκαροντί, εσείς που μαρτυρήσατε στο πλευρό των Εβραίων, να λέτε πως Ολοκαύτωμα δεν έγινε; Πολλοί λένε πως είστε αντισημίτης.

«Κατηγορία και αυτή! Συγνώμη που γελάω. Όμως... εγώ αντισημίτης; Οι άνθρωποι που το λένε μπερδεύουν τον ιουδαϊσμό, μια θρησκεία που σέβομαι και έχω μελετήσει, με τον σιωνισμό. Μα τον σιωνισμό τον πολεμούν και οι Εβραίοι! Δεν είναι θρησκεία, είναι μια εθνικιστική, σοβινιστική, φυλετική αίρεση, η οποία εκμεταλλεύεται τη  θρησκεία. Αντικαθιστά τον Θεό του Ισραήλ, που είναι και δικός μας Θεός,  με το κράτος του Ισραήλ. Μιλάμε  για ειδωλολατρία! Ο σιωνισμός οδηγεί στον αντισημιτισμό, οδηγεί στο να μισεί ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Εμένα οι Εβραίοι  είναι φίλοι μου, αδέλφια μου… Έχω καθήκον απέναντί τους να παλέψω και τον αντισημιτισμό  και τον σιωνισμό. Ένας από τους καλύτερους φίλους μου είναι ο μεγάλος μουσικός Γεχούντι Μενουχίν. Εκείνος Εβραίος, εγώ Χριστιανός, δεν έχει σημασία. Αρκεί ο σεβασμός στον άνθρωπο….» .

«….Τι θα έλεγε ο Μενουχίν ή οι Εβραίοι συναγωνιστές σας στα στρατόπεδα  συγκέντρωσης αν τους λέγατε πως Ολοκαύτωμα δεν υπήρξε;

«Έχω πίστη στους φίλους μου. Ο Γεχούντι με καταλαβαίνει, συμφωνεί. Γιατί εγώ, όταν λέω ‘’Ολοκαύτωμα’’ δεν υπήρξε, εννοώ ότι στο γεγονός του σφαγιασμού των Εβραίων δεν ταιριάζει η λέξη ‘’Ολοκαύτωμα’’. Και αυτό όχι επειδή δεν ήταν θηριωδία του Χίτλερ η δολοφονία τους, αλλά γιατί ‘’ολοκαύτωμα’’ θα πει εξαφάνιση και του τελευταίου Εβραίου πάνω στη γη… Το θέμα είναι άλλο: τώρα έχουμε εκμετάλλευση ενός ιστορικού γεγονότος για να εξυπηρετήσει σιωνιστικά συμφέροντα. Η λέξη ‘’ολοκαύτωμα’’ δίνει στο γεγονός θεολογική διάσταση. Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων ανάγεται σε θρησκευτικό φαινόμενο κάτι σαν την σταύρωση του Ιησού στον Χριστιανισμό….»

Σε άλλο σημείο της μακροσκελούς συνεντεύξεώς του στο «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (24 Νοεμβρίου 1996)  παρατηρεί ο Γκαρωντύ  επί των  επιβεβλημένων  απόψεων  για το  λεγόμενο «Ολοκαύτωμα»:  « … Ο Χίτλερ προκάλεσε 50.000.000 θανάτους. Οι Σλάβοι, που θυσίασαν 17 εκατομμύρια, γιατί δεν μιλούν για ‘’Ολοκαύτωμα’’; Και ύστερα, κοιτάξτε τις υπερβολές στα νούμερα. Πρόσφατα η  πινακίδα έξω από το Άουσβιτς που έγραφε ‘’Εδώ πέθαναν τέσσερα εκατομμύρια Εβραίοι’’ αντικατεστάθη και μαζί της η αλήθεια αποκατεστάθη! Τώρα  η πινακίδα γράφει ‘’ένα εκατομμύριο Εβραίοι’’. Το νέο νούμερο προέκυψε από μελέτες της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Σημειώστε: μέλη της είναι και πολλοί Εβραίοι ιστορικοί» .

Ο Ροζέ Γκαρωντύ στην ίδια συνέντευξη τονίζει ότι δεν θα πάψει ποτέ να γράφε και να λέγει την αλήθεια: «Κλείστηκα 33 μήνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχα 14 καταδίκες σε θάνατο, αλλά δεν έπαψα ποτέ να μιλώ για την αλήθεια..».

Σε άλλο σημείο  της συνεντεύξεώς του αναφέρεται στον εμπρησμό  της «ΝΕΑΣ ΘΕΣΕΩΣ», μετά την  δημοσιοποίηση  της εκδοτικής συνεργασίας του εν λόγω εκδοτικού οίκου  μαζί του, αλλά και σε άλλο επεισόδιο στην Γαλλία: «Ο ιδιοκτήτης του οίκου που εκδίδει τους ‘’Θεμελιώδεις νόμους της Ισραηλινής πολιτικής’’ στην Γαλλία υπέστη σοβαρότατους τραυματισμούς από ένοπλους σιωνιστές της ομάδας ΒΕΤΑ. Εδώ πάλι κάποιοι έκαψαν το βιβλιοπωλείο του κ. Γιάννη Σχοινά, που έχει τις εκδόσεις ‘’Νέα Θέση’’, από τις οποίες κυκλοφορεί το βιβλίο μου.., Θεωρώ  πως υπάρχει μια διεθνής σιωνιστική οργάνωση που διαθέτει την εξουσία να επιβάλλει σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου την πολιτική του Ισραήλ».

Αγαπητοί μου φίλοι και αγαπητές μου φίλες, κρατήστε στην σκέψη σας αυτήν την τελευταία φράση του αειμνήστου Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέως Ροζέ Γκαρωντύ. Εναντίον αυτής της Σιωνιστικής κυριαρχίας πρέπει και οφείλουμε να αγωνισθούμε σθεναρά και θαρραλέα, χωρίς δισταγμούς και οπισθοχωρήσεις. Ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς...  Διαφορετική επιλογή ή λύση  δεν υπάρχει…

Αυτόνομοι Αθηνών: αντικατοχική πορεία

 

Revuelta Division 250

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ

Για το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εδώ ...

Συλλογικό έργο

Εκδότης: «Λόγχη»

Νοέμβριος 2023

Σελίδες: 344

Πρόλογος: Σταύρος Λιμποβίσης

Επιμέλεια: Άγγελος Δημητρίου 

Τηλεφωνικές παραγγελίες στο 2103611590

www.logxi.com

info@logxi.com

Αν και έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για την γέννηση και την πορεία του NSDAP, υπήρχε ένα κενό το οποιο έρχεται να καλύψει αυτή η έκδοση.

Περιεχόμενα:

Όττο Στράσσερ (1897 – 1974): Παρακμή και Αυτοκρατορία

Μνήμη Όττο Στράσσερ (10.09.1897 – 27.08.1974): Μια βιβλιοκριτική για την ελληνική έκδοση «Όττο Στράσσερ, Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή»

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: απόσπασμα από την ανακοίνωση αποχώρησης του Όττο Στράσσερ και των υποστηρικτών του από το NSDAP και η ίδρυση του «Μαύρου Μετώπου» (4/7/1930)

Στο πνεύμα των SA: Προς έναν Επαναστατικό Εθνικό Σοσιαλισμό!

Όττο Στράσσερ «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο – Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (του Kerry Bolton)

Ο Στράσσερ όπως τον γνώρισα (του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ)

Η Γερμανία Αύριο, Όττο Στράσσερ, 1940

Το μανιφέστο του «Μαύρου Μετώπου»

Ο Όττο Στράσσερ για τους Φασίστες.

Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung – S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Η ιδεολογική διαδρομή του Όττο Στράσσερ

Τα «Τάγματα Εφόδου» και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: τολμώντας να θυμηθούμε την 30η Ιουνίου 1934 και την εσωκομματική τραγωδία των Εθνικοσοσιαλιστών!

Σκέψεις του Όττο Στράσσερ

Σκέψεις για θέματα του Μέλλοντος. Άρθρο του Gregor Strasser

Οι 14 θέσεις της γερμανικής επανάστασης

H άνοδος του Εθνικοσοσιαλισμού

Ο Otto Strasser για τους Μαρξιστές

Η Μητρότητα και η Πολεμική Αρετή αποτελούν κλειδιά για τον Εθνικό Σοσιαλισμό

«Για τη φύση του καπιταλισμού»

«Το καπιταλιστικό σκλαβοπάζαρο»

Η άγνωστη πρόταση του Αδόλφου Χίτλερ στον Γκρέγκορ Στράσσερ να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών

Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός

Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Α)

Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Β)

To Οικονομικό Πρόγραμμα του NSDAP

Ο Γκρέγκορ Στράσσερ για τον Εθνικοσοσιαλισμό

Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP

Το πρόγραμμα των αδελφών Στράσσερ

Επίλογος: η επικαιρική αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού 

Ούτε με τους «χουντικούς» ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

 

του Wolverine

Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού. 

Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς; 

Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε. 

Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια. 

Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης. 

Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.

«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης». 

Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος  να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της. 

Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες. 

Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του  ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του. 

Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση». 

Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας. 

Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών. 

Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών, τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία. 

Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» εδώ.  

(αυτό το άρθρο δεν θα το βρείτε πουθενά αλλού το κρύβουν όλοι και κυρίως οι θαυμαστές της δικτατορίας).

Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας. 

Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση η οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών. 

Καιρός για την ανασυγκρότηση των εθνικιστών και την επαναφορά του επαναστατικού λόγου και έργου

 

γράφει ο Νίκος Ζ.

Σε μία Ευρώπη που μαστίζεται από οικονομικά κ πολιτικά εγκλήματα, με τις χώρες να λεηλατούνται ηθικά και πολιτισμικά από τις λαθραίες ορδές μεταναστών και την παράνομη αποικιοκρατία να γίνεται νόμιμη με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου αλλά και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας τότε η δημιουργία ενός μεγάλου εθνικιστικού κινήματος είναι αναγκαία όχι μόνο για να ενεργοποιηθούν  ομάδες που θα δράσουν ενάντια στην συστημική δολιοφθορά αλλά και για την αφύπνιση της κοινωνίας ώστε να αναγνωρίσει τα ιδανικά που θα πρέπει να αγωνίζεται ενάντια στην παράνομη σιωνιστική κατοχή.

Το εθνικιστικό κίνημα θα πρέπει να ξεχωρίσει σε φάσεις. Στην πρώτη φάση είναι η ιδεολογική κατήχηση των μελών τόσο από άποψη ιστορίας και ιδεολογίας όσο και από άριστη γνώση των θέσεων που πρεσβεύουν  και αρμοδιοτήτων ώστε το κάθε παλαιό μέλος να αποτελεί κινητήριο μοχλό για το νέο. Η σύσφιξη σχέσεων μεταξύ τους να γίνεται πέρα από σεμινάρια ιδεολογίας μέσα από αθλητικούς συλλόγους, κοινωνικούς και πολιτιστικούς ώστε η ομαδικότητα τους να γίνει βάση αγώνα ενάντια σε κάθε έναν που θέλει να τους πολεμήσει.

Στην δεύτερη φάση η οργάνωση ενός μαθητικού εθνικιστικού κινήματος ενάντια στην ιδεοληψία των εθνομηδενιστών που επικρατεί στην παιδεία σήμερα, θα είναι μοχλός ενεργοποίησης νέων μελών που θα κατέχουν άριστα τις ιδέες μας ώστε να τις μεταδώσουν τόσο εντός του εκπαιδευτικού χώρου όσο και στους χώρους που δραστηριοποιούνται. Η οργάνωση ενός φοιτητικού εθνικιστικού κινήματος σήμερα θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις καθώς θα μετέχει άριστα τόσο  στα πολιτικά  όσο και στα κοινωνικά δρώμενα υψώνοντας την φωνή της δυναμικά μέσα από κινητοποιήσεις ενάντια σε καθετί αντεθνικό καθεστωτικό που θίγει τα συμφέροντα του λαού..

Στην τρίτη φάση οι δράσεις με αυτοοργανώσεις σε δήμους και γειτονιές θα γίνει πόλος έλξης πολλών κατοίκων που θέλουν την αυτονομία τους και ενάντια σε κάθε έναν παράνομο μετανάστη που τις διεκδικεί. Η κινητοποίηση και καταγγελία των κακώς κειμένων του κάθε δήμου με δυναμικό παρεμβατισμό των εθνικιστών μελών τόσο με γραπτή καταγγελία όσο και με λαϊκή κινητοποίηση στον δρόμο θα έχει ως σκοπό να επιστρέψουν και πάλι οι γειτονιές στα χέρια των Ελλήνων ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τις βεβηλώσουν.

Στην τελευταία φάση η οργάνωση του εθνικιστικού κινήματος σε μάχιμο πολιτικό φορέα ώστε να μετέχει σε εκλογικές διαδικασίες με δυναμικό εθνικιστικό παρεμβατισμό τόσο σε εργατικά συνδικάτα όσο και σε πολιτικές  ομάδες ώστε να ξεκινήσει σαν βάση του αγώνα η ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου που επικρατεί σήμερα.

Κυκλοφορεί προσεχώς από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ

Η επικαιρική αναγκαιότητα του σοσιαλισμού

Σοσιαλισμός πρωτίστως σημαίνει ανθρωποκεντρισμός. Αναφέρεται ωστόσο σε ένα ανθρωποκεντρισμό πέρα από την υλιστική μονοτροπία μαρξιστικών και φιλελευθέρων θεωριών που θέλουν τον άνθρωπο ξέχωρα από τις οντολογικές του δυνατότητες, αποκομμένο από την γη και την φυλή, με διεστραμμένο και αλλοτριωμένο πρόσωπο.

Ο σοσιαλισμός θέλει ακριβώς να καταξιώσει το ίδιο το πρόσωπο, τις υπαρκτικές του ιδιαιτερότητες, πάντα μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας με τον Άλλον, της συντροφικότητας, της συγκρότησης της λαϊκής κοινότητας.

Έτσι, ο σοσιαλισμός αυτός συνυφαίνεται αρμονικά με τον εθνικισμό, αναδεικνύει τις δυνατότητες ενός λαού και αφού χρησιμοποιεί την οικονομία σαν ένα απλό μέσο προς την συλλογική αναμόρφωση, δεν έχει παρά να πετύχει και στον τομέα αυτόν, τον οικονομικό δηλαδή, αβίαστα και θα λέγαμε, νομοτελειακά.

Πρώτα λοιπόν τίθεται το ανθρώπινο πρόσωπο ως προτεραιότητα. Το ανθρώπινο πρόσωπο μέσα στην υγιή κοινότητα της πατρίδας του. Το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν παρασιτεί αλλά εργάζεται και παράγει ατομικό και κοινωνικό πλούτο.

Όταν τοποθετήσουμε την οικονομία και τον οικονομισμό σε δεύτερη μοίρα, όταν τεθούν διαφορετικές προτεραιότητες, τότε και η ίδια η οικονομία θα ανθίσει με έναν τρόπο ολότελα φυσικό και αυτοδύναμο.

Επομένως ο εθνικισμός χρειάζεται την Αριστερά ως ζωτικό παραπλήρωμα, προκειμένου να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη, να προαχθεί η παραγωγική εργασία, να εφαρμοστεί η αναδιανομή του πλούτου, να γίνει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής όπου αυτό είναι αναγκαίο.

Με άλλα λόγια είναι ανάγκη διαχρονική να κοινωνικοποιηθεί ο πλούτος, να ποδηγετηθεί μέχρι εξαφάνισης το παρασιτικό κεφάλαιο και να επανασυντονιστούν σε νέες φιλολαϊκές βάσεις οι τρόποι με τους οποίους παράγεται ο πλούτος και κατανέμεται έπειτα δίκαια και αναλογικά.

Σήμερα, το καπιταλιστικό παράδειγμα είναι το μόνο που υπερισχύει σε όλη σχεδόν την υφήλιο. Και όσοι δεν έζησαν κάποιο άλλο πρότυπο που δεν καταδυναστεύει τον άνθρωπο μοιάζει να μην φαντάζονται καν ότι μπορεί να διανοιχθεί άλλος δρόμος.

Κι όμως, υπάρχουν παραδείγματα από τον παρελθόν, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά που δίνουν δύναμη και ελπίδα για ένα ανθρωπινότερο μέλλον.

Άγγελος Δημητρίου

Josué Estébanez: φωνάζει «ελευθερία!» επί 16 χρόνια.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου από το Kultura Europa

Καταδικάστηκε άδικα για τα γεγονότα του 2007, πήρε μόλις πέρυσι την πρώτη του άδεια ως ανταμοιβή της καλής συμπεριφοράς, που του επέτρεψε να φύγει από το σωφρονιστικό κατάστημα για πέντε ημέρες. Ο Josué Estébanez de la Hija, ένας Ισπανός νεαρός εθνικιστής που γεννήθηκε το 1984 και που τα τελευταία 16 χρόνια πληρώνει με την ελευθερία του επειδή γλίτωσε από ένα λιντσάρισμα. Πολλοί στη χώρα μας - κυρίως νέοι -  δεν γνωρίζουν τα γεγονότα που οδήγησαν στη φυλάκιση του Josué, ο οποίος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 26 ετών και 6 μηνών συνολικά.

Πάμε όμως με τη σειρά να ξαναθυμίσουμε τι έγινε τότε. Είναι Νοέμβριος του 2007 και το σημείο αναφοράς πολλών από τους εθνικιστές της Μαδρίτης, είναι το εθνικιστικό κίνημα “Democracia Nacional”, που ιδρύθηκε το 1995 συλλέγοντας την ιστορική κληρονομιά άλλων ριζοσπαστικών κινημάτων. Παρά την αποτυχία που σημειώθηκε στις κάλπες στις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, η δραστηριότητα του DN στους δρόμους της πόλης είναι αδιάκοπη. Στο πλαίσιο μιας ενεργητικής αντιμεταναστευτικής εκστρατείας που διεξάγεται με άλλες ομάδες, έχει προγραμματιστεί μια συγκέντρωση για την Κυριακή 11 του μήνα στη γειτονιά Usera, μια συνοικία που έχει ήδη υποβαθμιστεί εδώ και χρόνια καθώς είναι και αγαπημένος προορισμός για την αγορά ουσιών από τους τοξικομανείς της πρωτεύουσας. Οι ακτιβιστές ριζοσπάστες  στην πραγματικότητα θέλουν να διαμαρτυρηθούν για τη νέα εισβολή, αυτή τη φορά ασιατικής καταγωγής, που καταστρέφει την περιοχή εδώ και αρκετό καιρό.

Προβλέποντας μαζική συμμετοχή στην πρωτοβουλία αυτή της DN, οι ντόπιοι αντιφασίστες αποφασίζουν να οργανώσουν μια αντισυγκέντρωση με το ακρωνύμιο του “Coordinadora Antifascista Madrid”. Οι αντιφάδες οργανώθηκαν για να φυλάξουν τις γραμμές του μετρό που οδηγούσαν στον τόπο της εθνικιστικής διαδήλωσης, με στόχο να εντοπίσουν και να στοχοποιήσουν τους εθνικιστές της πρωτοβουλίας αυτής. Ο ίδιος ο Josué ταξιδεύει σε ένα από τα βαγόνια της γραμμής M-3. Το αγόρι με καταγωγή από το Galdacáno, έναν μικρό δήμο στη Χώρα των Βάσκων, είναι πρώην στρατιώτης σε κατάσταση εφεδρείας, όπου είχε υπηρετήσει στο “Regimiento de Infanteria in memorial del rey n°1”, από τα πιο παλαιά στρατιωτικά σώματα της χώρας και εκείνη την ημέρα αποφασίζει  να λάβει μέρος στην εκδήλωση. Έχοντας φτάσει στη στάση Legazpi, ο Josué βλέπει μια μεγάλη ομάδα μελών της αριστερής κολεκτίβας να ανεβαίνουν και αποφασίζει να προετοιμαστεί για το χειρότερο.

Βγάζει ένα μαχαίρι από την τσέπη του με τρόπο διακριτικό και περιμένει να εξελιχθεί η κατάσταση. Οι αντιφασίστες, αφού τον είχαν ήδη εντοπίσει λίγο πριν από το άνοιγμα των θυρών του βαγονιού, πιθανόν από ένα φούτερ γνωστής εθνικιστικής μάρκας “Three stroke” που φορούσε,  αρχίζουν να κινούνται δείχνοντας τον νεαρό με τις φόρμες που τους κοιτάζει ψύχραιμα, ακουμπώντας σε ένα από τα στηρίγματα του τρένου και το οπλισμένο χέρι του πίσω από την πλάτη. Πολλοί άρχισαν αμέσως να βγάζουν όπλα διαφόρων ειδών και να φορούν σιδερογροθιές. Ένας από αυτούς, προφανώς ενθαρρυμένος από κάποιους «συντρόφους» και πεπεισμένος ότι βρήκε μια εύκολη λεία για να επιδείξει την τόλμη του, πλησιάζει τον Josué. Ο τελευταίος διατηρεί τρομερή ψυχραιμία και μετά από μερικές λεκτικές ανταλλαγές, πρόσωπο με πρόσωπο, αποφασίζει να ενεργήσει πρώτος και να μην δώσει χρόνο στον αντιφασίστα να δώσει το πρώτο χτύπημα. 

Του καταφέρνει αμέσως ένα αστραπιαίο χτύπημα που χτυπά στην καρδιά τον Carlos Palomino. Πολλοί από τους δικούς του δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν αμέσως τι έχει συμβεί και ενώ κάποιοι σέρνουν τον Palomino έξω από το βαγόνι, άλλοι υποχωρώντας προς τα έξω, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξαναπερικυκλώσουν τον Josué που συνέχιζε να είναι αποκλεισμένος. Οι αντιφασίστες αρχίζουν αμέσως να του πετούν διάφορα αντικείμενα και προσπαθούν να του επιτεθούν πάλι σωματικά. Ένας από αυτούς συγκεκριμένα, με ένα στιλέτο στα χέρια προσπαθεί να επιτεθεί από πίσω στον νεαρό εθνικιστή, ο οποίος καταφέρνει αμέσως να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί με ένα χτύπημα δικό του.

Η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμη, παρά το γεγονός ότι στο μεταξύ έχουν παρέμβει οι σεκιουριτάδες του μετρό και προσπαθούν να καταπνίξουν την τραγική πλέον κατάσταση. Οι αντιφασίστες συνεχίζουν να πετούν αντικείμενα και να εντείνουν τις προσπάθειές τους να επιτεθούν σωματικά στον Estébanez.  Ο ίδιος δείχνει τεράστια ψυχραιμία, πιθανόν και λόγω της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Εκμεταλλευόμενος έναν πυροσβεστήρα, αποφασίζει να τον ενεργοποιήσει για να δημιουργήσει ένα προπέτασμα καπνού και να εγκαταλείψει γρήγορα το βαγόνι, αποφεύγοντας στην κυριολεξία την σφαγή από μέλη της αντιφασιστικής συμμορίας. Συγκλονισμένος από ότι είχε συμβεί και έχοντας επίγνωση της κατάστασης, ότι μόλις ξέφυγε, παραδόθηκε σε περιπολικό της αστυνομίας και ενώ οι αστυνομικοί τον συλλάμβαναν, έφτασαν κάποιοι αριστεροί και τον χτύπησαν στο πρόσωπο, κινδυνεύοντας να χάσει ένα μάτι.

Μετά το τέλος της σωματικής σύγκρουσης, ξεκινά μια νέα μάχη και τα ΜΜΕ βγάζουν τίτλους με συγκλονιστικές φράσεις που παραποιούν την πραγματικότητα των γεγονότων και μιλούν για μια βάναυση, χωρίς κίνητρα και σκόπιμη δολοφονία από έναν φασίστα  εναντίον ενός ανυπεράσπιστου «νεαρού αντισυστημικού». Ο Josué στάλθηκε αμέσως στη φυλακή για προληπτική κράτηση εν αναμονή μιας δίκης που κορυφώθηκε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2009. Το δικαστήριο, απορρίπτοντας όλα τα αιτήματα των δικηγόρων του Estébanez για αυτοάμυνα, τον καταδίκασε σε κάθειρξη 19 ετών για την εκούσια δολοφονία του Carlos Palomino και 7 χρόνια και 6 μήνες για την απόπειρα ανθρωποκτονίας ενός εκ των φίλων του θύματος, καθώς και μεγάλα χρηματικά ποσά για την αποζημίωση ενός τραυματία τρίτου αντιφασίστα και των συγγενών του θύματος.

Το δικαστήριο της Μαδρίτης στην πραγματικότητα ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχαν λόγοι για τους οποίους ο Ισπανός εθνικιστής θα έπρεπε να υποθέσει ότι κινδυνεύει από επικείμενη επίθεση και σαν να μην έφτανε αυτό, υπογραμμίζει τη διάκριση στις πράξεις του λόγω ιδεολογικού μίσους, κρίνοντας για πρώτη φορά στο ισπανικό δίκαιο, την επιβαρυντική περίσταση που προβλέπεται στο άρθρο 22.4 του Ποινικού Κώδικα. Αυτό που βαραίνει περαιτέρω την τιμωρία είναι η αύξηση της ενοχής που οφείλεται, σύμφωνα με τους δικαστές, στη στρατιωτική προετοιμασία που είχε οδηγήσει τον Josué να χτυπήσει τον αριστερό, στρέφοντας τη λεπίδα προς τα κάτω και γενικά βλέποντας προσεκτικά το βίντεο, ο τρόπος που κινείτο και κρατούσε το μαχαίρι, θεωρήθηκε ... πολύ επαγγελματικός! 

Μετά την ποινή ο εθνικιστής μεταφέρθηκε σε στρατιωτική φυλακή όπου παρέμεινε για ένα χρόνο, εναλλάσσοντας την παραμονή του στις εγκαταστάσεις με κοινωνική εργασία. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σωφρονιστικό κατάστημα στο Cadice, στα νοτιοδυτικά της Ισπανίας, περίπου 1000 χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια του. Μετά από προσπάθεια των αγαπημένων του προσώπων, μεταφέρθηκε στη συνέχεια σε μια φυλακή στη Βόρεια Ισπανία, όπου αφιερώθηκε στη διαχείριση ενός εργαστηρίου κεραμικής και στην επίβλεψη των αθλητικών δραστηριοτήτων του κέντρου κράτησης. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ο Josué υποβλήθηκε σε πολύ σκληρά περιοριστικά μέτρα που τον εμπόδισαν να λαμβάνει βιβλία και υλικό που θεωρούνταν πολιτικό και περιόριζαν τις ευκαιρίες συνάντησης μόνο στα μέλη της οικογένειας. Μόλις πέρυσι, 15 χρόνια μετά τα γεγονότα του μετρό της Μαδρίτης, ο Josué έλαβε για πρώτη φορά άδεια μπόνους πέντε ημερών.

Εν ολίγοις, η ιστορία του Josué δεν μπορεί  να μας αφήνει αδιάφορους, παρά τον καιρό που έχει περάσει και τις εποχές που ζούμε, γεμάτες μόνο νωθρότητα και απαθή μηδενισμό. Δεν μπορεί παρά να μας κάνει να νιώθουμε ιδανικά και συναισθηματικά συνδεδεμένοι με έναν νέο εθνικιστή, που είδε τα νιάτα του να ξεριζώνονται για τις δικές του ιδέες, που είδε την ελευθερία του να θυσιάζεται στις αίθουσες ενός δημοκρατικού δικαστηρίου, για να υπερασπιστεί τη ζωή του. Το βίντεο αυτών των λεπτών, ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να μην αγγίξει την καρδιά εκείνων που πηγαίνοντας σε μια συγκέντρωση στην πόλη τους, δεν αναρωτήθηκαν τουλάχιστον μια φορά εάν, σε παρόμοια κατάσταση, θα είχαν το θάρρος να θυσιάσουν όλα αυτά για να μη χαμηλώσουν το κεφάλι. 

Ωστόσο πολύ λίγοι (ευτυχώς) έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με ένα τέτοιο σταυροδρόμι και για όλους εμάς που δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να απαντήσουμε με εύκολες λέξεις που προφέρονται στα τραπέζια ενός μπαρ και μιας καφετέριας, δεν μένει τίποτα να κάνουμε παρά να συνεχίσουμε να φωνάζουμε κάθε φορά στις 11 Νοεμβρίου περισσότερο από ποτέ, «¡Josué Libertad!» και λέγοντας την ιστορία, επαναβεβαιώνουμε καθημερινά ότι η υπεράσπιση της ζωής μας δεν είναι έγκλημα.

Γαλλία, Φεβρουάριος του 1934: Εθνικιστές και Κομμουνιστές ενάντια στην κομματική πολιτική (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

«Οι ηγέτες ανακατεύτηκαν μεταξύ τους όπως έκαναν οι στρατιώτες. Γιατί οι στρατιώτες Clérence, ανακατεύτηκαν σε εκείνη την πλατεία. Είδα κομμουνιστές δίπλα σε ακτιβιστές της ακροδεξιάς. Τους κοιτούσαν, τους παρατηρούσαν προβληματισμένους, με μια παράξενη επιθυμία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Για πολύ λίγο, δεν συναντήθηκαν σε ένα ταραχώδες μείγμα όλα τα αρώματα της Γαλλίας. Καταλαβαίνεις, Clérence; Τρέξε στους νέους κομμουνιστές, υπέδειξε τους τον κοινό εχθρό όλων των νέων, τον παλιό διεφθαρμένο ριζοσπαστισμό». 

Αυτό, ο Drieu La Rochelle ένας από τους Γάλλους συγγραφείς του «Φασιστικού Ρομαντισμού», γράφει στο έργο του “Gilles”, που κυκλοφόρησε το 1939 από τις εκδόσεις Gallimard και λογοκρίθηκε από την κυβέρνηση της Τρίτης Δημοκρατίας. 

Ήταν 6 Φεβρουαρίου 1934 στο Παρίσι στην Place de la Concorde, για πρώτη φορά σε μια μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στο έμβλημα της κομματικής πολιτικής, το Palais-Bourbon (Παλάτι των Βουλευτών) και ενάντια στην κυβέρνηση του ριζοσπάστη - σοσιαλιστή Daladier, που οι ακτιβιστές της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς ενώθηκαν. 

Ήταν όλοι εκεί, οι «Camelots du Roi’, οι ακτιβιστές της Action Francais (του μοναρχικού-παραδοσιακού κινήματος του Charles Maurras), άλλοι εθνικιστές μικρότερων κινημάτων και οι νέοι εργάτες της «κόκκινης ζώνης», μέλη των Jeunesses Patriotes και κομμουνιστές αγωνιστές, πρώην αγωνιστές και άνεργοι, όλοι μαζί στους δρόμους.

Μια περίεργη λαοθάλασσα σαράντα χιλιάδων διαδηλωτών που βαδίζουν ενάντια στο σύμβολο της εξουσίας, τραγουδώντας τη “Μασσαλιώτισσα” οι μεν και την Internationale οι δε, κυματίζοντας την τρίχρωμη και την κόκκινη σημαία, φωνάζοντας «Ζήτω η Γαλλία» οι πρώτοι , και «Οι Σοβιετικοί παντού» οι δεύτεροι, «θάνατος στους κλέφτες του καθεστώτος» όλοι μαζί! 

Για μερικά χρόνια η Γαλλία ταραζόταν από ένα από τα πιο συγκλονιστικά σκάνδαλα στην ιστορία της, την «υπόθεση Stavisky», που είχε εμπλέξει και παρασύρει δεκάδες πολιτικούς, τραπεζίτες, δικαστές και δημοσιογράφους. 

Ο Sergio Alexandre Stavisky, ένας επιτυχημένος χρηματιστής με εγκληματικό παρελθόν, χάρη στις πολιτικές του διασυνδέσεις και τις φιλίες που δημιουργήθηκαν με το κοινοβουλευτικό περιβάλλον της Τρίτης Δημοκρατίας, κατάφερε να εγγυηθεί την ατιμωρησία για τις παράνομες διακινήσεις του, οι οποίες κυμαινόταν από την πώληση ναρκωτικών ουσιών μέχρι χρηματικές απάτες, τον έλεγχο του τζόγου και άλλα. 

Κλασικές περιπτώσεις καπιταλιστών αρπακτικών που υπάρχουν έντονα και σήμερα. Παρά τους πολυάριθμους φακέλους που είχαν συσσωρευτεί πάνω του, ο Stavisky φαινόταν απαράβατος. Το ανάποδο θα ήταν περίεργο.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

«Υπάρχει Πολιτική Λύση»: μία κριτική για το Stregoneria Politica

 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Μαυρομετωπίτης

«Stregoneria Politica» (Πολιτική Μαγεία) είναι ο τίτλος του «εγχειριδίου μη συμβατικής πολιτικής επικοινωνίας» του Guido Taietti. Μεταφράζεται σε «πολιτική μαγεία» και μπορεί κανείς να διακρίνει το γιατί επιλέχθηκε αυτός ο τίτλος. Μπορεί να φαίνεται πως δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο, και πως το να κάνεις πολιτική ήταν πάντα κάτι το ακατάστατο, ανεξάρτητα από το σύστημα διακυβέρνησης που χρησιμοποιείται, αλλά η έλευση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έκανε την πολιτική σφαίρα  ακόμα πιο μπερδεμένη και σαστισμένη. Πλήθος κομμάτων και προσώπων συναγωνίζονται θορυβωδώς για προσοχή. 

Πώς μπορεί μια μικρή πολιτική οργάνωση, όπως ένα εθνικιστικό κίνημα, να δώσει νόημα σε αυτόν τον παράξενο κόσμο και πώς να χρησιμοποιήσει αυτή τη «μαγεία» για τους δικούς της σκοπούς; Το βιβλίο του Taietti έχει σκοπό να απαντήσει στις παραπάνω ερωτήσεις.

link: Για την Εθνικοεπαναστατική Αυτονομία: "Νοσταλγοί του Μέλλοντος" (download)

Ο Guido Taietti ασχολείται με τον «δεξιό» ιταλικό ακτιβισμό για σχεδόν δύο δεκαετίες και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην πολιτική επικοινωνία από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Φυσικά, το βιβλίο του είναι γεμάτο με αναφορές και ανέκδοτα για την ιταλική πολιτική και την ιταλική ιστορία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ένα βιβλίο γραμμένο μόνο για παίκτες της ιταλικής πολιτικής σκακιέρας. Σχεδόν όλα όσα αναφέρει ο Taietti και οι συμβουλές του σχετικά με τη στρατηγική και την τακτική είναι σχετικές με τον οποιονδήποτε και οπουδήποτε. Συγκεκριμένα, οι «δεξιοί» σε όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να ωφεληθούν πάρα πολύ από την εισαγωγή σε ορισμένες από τις έννοιες του Taietti.

Ένας από τους πυλώνες των θέσεων του Taietti είναι ότι «το δεξιό» πρέπει να είναι ριζοσπαστικό. Πρέπει να είναι επαναστατικό. Είναι ανένδοτος με το ότι η καταστρατήγηση που προκαλεί ο «συντηρητισμός» στη δεξιά πολιτική της Ιταλίας έχει καταστροφικές συνέπειες. Στην Ιταλία υπάρχει ένα αρκετά στέρεο θεμέλιο γνήσιας «τρίτης θέσης», εθνικισμού και αντισυστημικού αισθήματος. Ωστόσο, ο συντηρητισμός αγγλοσαξονικού στυλ έχει εισχωρήσει στο ιταλικό έδαφος τελευταία και προκαλεί σημαντική ζημιά. Για τον Taietti, ο συντηρητισμός είναι σχεδόν αδιάκριτος από τον φιλελευθερισμό στον οποίο υποτίθεται ότι αντιτίθεται.

Οι φιλελεύθεροι είναι υπέρ της μαζικής μετανάστευσης για ηθικούς λόγους, όπως η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων του τρίτου κόσμου αφήνοντάς τους να έρθουν να ζήσουν στον πρώτο κόσμο και ο «τερματισμός του ρατσισμού» μέσω της δημιουργίας πολυφυλετικών κοινωνιών όπου όλοι θα τα πάνε ευχάριστα μεταξύ τους. Οι συντηρητικοί είναι υπέρ της μαζικής μετανάστευσης για οικονομικούς λόγους. Όσο οι μετανάστες έρχονται «νόμιμα», οι συντηρητικοί δεν φέρουν πραγματικά καμία αντίρρηση. Αυτό αποδεικνύεται με κρυστάλλινη διαύγεια από την κυβέρνηση της Giorgia Meloni και τη νέα της στάση σχετικά με τη μετανάστευση. 

Προκειμένου να καλύψει «κενά στην αγορά εργασίας», η λεγόμενη ακροδεξιά κυβέρνηση της Μελόνι έχει εκπονήσει σχέδια για την υποδοχή 425.000 μεταναστών μέσα στα επόμενα χρόνια. Φυσικά, δεδομένου ότι αυτοί οι μετανάστες μπορούν και θα απαιτήσουν να επιτραπεί στις οικογένειές τους να τους συνοδεύσουν, ο πραγματικός αριθμός των αλλοδαπών που είναι διατεθειμένη να αφήσει η Meloni να εισέλθουν στην Ιταλία είναι στην πραγματικότητα πιο κοντά στο ένα εκατομμύριο. Γνωρίζουμε εκ πείρας ότι αυτοί οι μετανάστες εργάτες και οι οικογένειές τους δεν θα ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους και δεν θα επιστρέψουν στο σπίτι τους όταν τελειώσουν οι όποιες δουλειές τους έφεραν να κάνουν. Έρχονται για να μείνουν.

Η Μελόνι χρησιμοποίησε την εισβολή μεταναστών στην Ιταλία για να υποστηρίξει την εκστρατεία της, και με τυπικά συντηρητικό τρόπο εστίασε στις οικογενειακές και καθολικές αξίες, πράγμα που ήταν αρκετό για να χαρακτηριστεί ακροδεξιά από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Σίγουρα δεν είναι ριζοσπαστική επαναστάτρια. Βλέπουμε την ίδια κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι συντηρητικοί, τελικά, υπηρετούν το κατεστημένο και το status-quo. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Taietti συνιστά στους «πραγματικούς δεξιούς» να σταματήσουν να σκέφτονται και να ενεργούν σαν συντηρητικοί.

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Τι πρέπει να κάνει η ριζοσπαστική δεξιά σύμφωνα με τον Taietti: «η βάση της μη συμβατικής πολιτικής επικοινωνίας είναι η κατασκευή μίας ομάδας στρατιωτών που ξέρουν πώς να πολεμούν μόνοι τους[…] που να επιτίθενται με κάθε ευκαιρία.» Ο Taeitti κατατάσσει τον πολιτικό άνθρωπο σε τέσσερις κατηγορίες:

1. Ο καταναλωτής: Ο ψηφοφόρος ή καταναλωτής είναι πολιτικά παθητικός πολίτης που λαμβάνει αποφάσεις κρίνοντας από ένα ή δύο ζητήματα και ψηφίζει το κόμμα που αισθάνεται σωστό με βάση το πως αυτό αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα. Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε «normie».

2. Ο υποστηρικτής: Αυτός είναι υποστηρικτής ή οπαδός. Είναι ελάχιστα πολιτικά ενεργός αλλά τουλάχιστον συμμετέχει. Μοιράζεται μία ανάρτηση ή ένα άρθρο για την υποστήριξη ενός κόμματος. Έχει ορισμένες πολιτικές ή ιδεολογικές προτιμήσεις και είναι σε θέση να τις υπερασπιστεί.

3. Ο αγωνιστής: Ο αγωνιστής ή καλύτερα ακτιβιστής είναι εκείνος που φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο ενεργού πολιτικής συμμετοχής. Δεν μοιράζεται μόνο αναρτήσεις και άρθρα αλλά δημιουργεί τα δικά του. Γνωρίζει τις θέσεις του κόμματος και ξέρει να τις υποστηρίξει και να τις υπερασπιστεί απέναντι στους επικριτές.

4. Το μέλος του Κόμματος/Ο Αρχηγός του Κόμματος: Παρόμοιο με την ιδιότητα του αγωνιστή, με την διαφορά ότι το μέλος του κόμματος συνήθως ενδιαφέρεται να κάνει καριέρα στην πολιτική και παραμένει προσκολλημένο στο κόμμα παρά τις οπισθοδρομήσεις ή τις αντιφάσεις του. Αυτή η φιγούρα δεν είναι πάντα απαραίτητη και μπορεί να είναι ακόμη και επιβλαβής για μία πολιτική οργάνωση.

Για τις ριζοσπαστικές ομάδες - την Casa Pound, για παράδειγμα - ο αγωνιστής είναι ο πιο σημαντικός. Ο Taietti κάνει συχνά σύγκριση με στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα είναι σαν ένας μεγάλος αυτοκρατορικός στρατός. Έχουν χρήματα και πόρους. Έχουν τάξεις και τμήματα: πεζοί, ιππείς, γιατροί, ανιχνευτές, μηχανικοί, στρατηγοί, κ.λπ. Ένας μικρός πολιτικός σχηματισμός μοιάζει περισσότερο με αντάρτικο στρατό. Ο Taietti συγκρίνει τους ριζοσπάστες με τους αντάρτες που πολεμούν στη ζούγκλα. Κάθε αγωνιστής πρέπει να είναι στρατιώτης, αλλά πρέπει επίσης να είναι γιατρός, μηχανικός, να είναι ικανός να πολεμά με λίγους πόρους και να χρησιμοποιεί εφευρετικά τους πόρους που έχει στη διάθεσή του. 

Για τον Taietti, αυτό σημαίνει ότι κάθε πολιτικός οργανισμός θα πρέπει να «εκπαιδεύει» τα μέλη του να διαχέουν τα μηνύματα του με σαφήνεια και αποτελεσματικότητα. Εξίσου ή ακόμη μεγαλύτερης σημασίας, είναι ότι τα μέλη πρέπει επίσης να μάθουν να «επιτίθενται» και να «βομβαρδίζουν» με κριτική τις αναρτήσεις των αντιπάλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτός είναι ο μόνος σοβαρός τρόπος επιβίωσης στην πολιτική. Στην Αγγλόσφαιρα, ειδικά στο διαδίκτυο, συχνά φαίνεται ότι το «περιεχόμενο» είναι απλώς ένα κομμάτι ψυχαγωγίας. Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καταναλωτή, υποστηρικτή και αγωνιστή. Διάσπαρτα άτομα ακολουθούν λογαριασμούς χωρίς ιδιαίτερο λόγο πέρα από το να τους αρέσει το «περιεχόμενο». Η Αγγλόσφαιρα θα έπρεπε να γίνει λίγο πιο σοβαρή και να διαμορφώνει το ήθος του στρατευόμενου. Δεν κάνουμε αυτό που κάνουμε για διασκέδαση, και αν αυτό είναι το μόνο που θέλει ή περιμένει κάποιος, τότε αυτό το άτομο δεν είναι στην πραγματικότητα μέρος του κινήματος. Αυτό το άτομο είναι καταναλωτής και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο.

Πώς θα δημιουργηθούν αγωνιστές; Τα χρόνια συνεργασίας του Taietti με την Casa Pound παρέχουν τις καλύτερες συμβουλές. Μια μικρή πολιτική οργάνωση δεν πρέπει να βασίζεται μόνο στις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρέπει να υπάρχει ένα σκηνικό και στην πραγματική ζωή, ένα επιτελείο και μία αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο. Μια ριζοσπαστική δεξιά οργάνωση που χτίζει ένα επιτελείο θα πρέπει να φροντίσει να είναι κάτι περισσότερο από έναν απλό χώρο γραφείου με μερικούς υπολογιστές και εκτυπωτές. Θα πρέπει να έχει μια βιβλιοθήκη, έναν χώρο αναψυχής και ένα γυμναστήριο. Εδώ σφίγγονται οι δεσμοί συναναστροφής, εδώ οι ιδέες διευκρινίζονται και οι επικοινωνιακές δεξιότητες ακονίζονται. 

Στην ηπειρωτική Ευρώπη, χώροι όπως αυτοί είναι κάτι αρκετά διαδεδομένο. Κάτι τέτοιο βοηθά τη λειτουργία ενός κινήματος σε ένα κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα που ένα μικρό κόμμα μπορεί να συμμετάσχει στις εκλογές αλλά χωρίς να επιτύχει την πλειοψηφία των ψήφων που του δίνει την δυνατότητα να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Σε μέρη όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, χώρες που κυριαρχούνται από δύο μόνο κόμματα που έχουν λίγο πολύ ίδια άποψη σε πολλά θέματα, η δημιουργία αυτού του τύπου τοπικών δομών εξυπηρετεί περισσότερο έναν κοινωνικό σκοπό, αλλά ακόμη και σε απολιθωμένα μονοκομματικά κράτη οι στρατηγικές της «πολιτικής μαγείας» μπορούν να φανούν αποτελεσματικές.

Ωστόσο, ο Taietti σπεύδει να μας ενημερώσει ότι ο ρόλος του «αγωνιστή» πρέπει να εναρμονίζεται με την τρέχουσα εποχή, και στις μέρες μας είναι ο «υποστηρικτής» που είναι, κατά καιρούς, πιο ζωτικός για την επιτυχία ενός μικρού πολιτικού παράγοντα. Τα πεπαλαιωμένα κόμματα είχαν ανάγκη για ακτιβιστές με ιδεολογικά κίνητρα. Τα πολιτικά κόμματα της δεκαετίας του '90, όπως το «Forza Italia» του Μπερλουσκόνι, δεν είχαν σχεδόν καμία ανάγκη για ακτιβιστές, γιατί αυτοί με τον ιδεαλισμό και την ιδεολογία τους, θα έμπαιναν μόνο εμπόδιο στους επικεφαλείς των κομμάτων και στις φιλοδοξίες τους. Το πολιτικό κόμμα του 21ου αιώνα χρειάζεται κάτι διαφορετικό. Ο Taietti το αποκαλεί «κόμμα δικτύου». 

Με βάση αυτή τη λογική, και οι τέσσερις κατατάξεις (καταναλωτής, υποστηρικτής, ακτιβιστής, ηγέτης) συνδέονται μεταξύ τους με μία εσωτερική σχέση. Ο αρχηγός του κόμματος επικοινωνεί απευθείας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και στη συνέχεια, λόγω της εν λόγω σχέσης, το μήνυμα του αρχηγού διαδίδεται μέσω των ακτιβιστών στον περιστασιακό υποστηρικτή και, τέλος, στα μάτια και τα αυτιά του ψηφοφόρου. Με αυτόν τον τρόπο, το μήνυμα τροποποιείται και προσαρμόζεται για όποιο και αν είναι το κοινό-στόχος. Ο Taietti χρησιμοποιεί την άνοδο του Matteo Salvini ως παράδειγμα του πώς αυτό λειτουργεί στην πράξη. Τα πλεονεκτήματα είναι προφανή: διάδοση του μηνύματος, εξάλειψη της ανάγκης για προβολή στα κύρια μέσα ενημέρωσης και χαμηλού κόστους δαπάνες.

ΨΑΡΕΜΑ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ

Ο Guido Taietti προβάλλει μια άλλη έννοια σημαντικής αξίας: ψάρεμα για ψηφοφόρους και υποστηρικτές που ήδη υπάρχουν αντί για προσπάθεια να πείσουμε ανθρώπους να γίνουν ψηφοφόροι ή υποστηρικτές. Αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη συμβουλή για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ριζοσπάστες και αντιφρονούντες. Σημαίνει επαναπροσανατολισμό του στόχου του μηνύματος. Υπάρχουν αμέτρητοι απογοητευμένοι ψηφοφόροι εκεί έξω, έτοιμοι και περιμένουν να σχηματίσουν μια σταθερή βάση για εναλλακτικά κόμματα. Ίσως υπάρχουν ακόμη και απογοητευμένοι «αριστεροί», ευκατάστατοι φιλελεύθεροι που ζουν σε ευχάριστες γειτονιές, οι οποίες έχουν καταστεί εξαθλιωμένες και επικίνδυνες χάρη σε ορισμένες μεταναστευτικές πολιτικές, για παράδειγμα. Δεν είναι τόσο θέμα προσθήκης στους δικούς μας αριθμούς όσο είναι θέμα αφαίρεσης από τους αριθμούς των άλλων μερών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μία καλή «εικόνα» και η ύπαρξη ενός μηνύματος που μπορεί να προσαρμοστεί σε συγκεκριμένους στόχους είναι απαραίτητα.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ - ΟΧΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΟΥΣ

Στα πρώτα κεφάλαια του Stregoneria Politica ο Taietti περιγράφει εν συντομία τη μεγαλύτερη ωφέλεια που έχει η δημιουργία προβλημάτων έναντι της προσπάθειας επίλυσης τους. Αυτή είναι μια από τις πιο ελκυστικές ιδέες για τους ριζοσπάστες. Συχνά κολλάμε με τα ανυπέρβλητα εμπόδια και αποθαρρυνόμαστε όλο και περισσότερο λόγω προβλημάτων που φαίνεται να μην έχουν αντιμετώπιση. Με μια μετατόπιση της σκέψης προς το ριζοσπαστικό και επαναστατικό, ο αντιφρονών μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η δουλειά του δεν είναι να λύνει τα προβλήματα που δημιουργεί το κατεστημένο. Η δουλειά του είναι να δημιουργεί προβλήματα στο κατεστημένο.

Ένα τέλειο παράδειγμα είναι αυτό που έγινε πρόσφατα στην Ισπανία. Αφού η ισπανική γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο πρόεδρος του Ποδοσφαιρικού Διοικητικού Οργανισμού της Ισπανίας αγκαλιάστηκε από μία από τις παίκτριες και σε μια στιγμή ευφορίας μοιράστηκαν ένα φιλή στα χείλη. Κανείς, ούτε καν η παίκτρια, δεν φάνηκε να το σκέφτηκε πολύ. Μάλιστα, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν το φιλί μέσα σε γέλια και χαμόγελα. Οι φεμινίστριες της Ισπανίας όμως έγιναν έξω φρενών. Μέσα σε λίγες μέρες, κατάφεραν να αναμορφώσουν την πραγματικότητα και μετέτρεψαν αυτό που ήταν απλώς ένα «ανέκδοτο» (σύμφωνα με τα όσα δήλωσε η ίδια η ποδοσφαιρίστρια) σε διεθνές σκάνδαλο. Η ιστορία μετατράπηκε από μια ανάλαφρη στιγμή η οποία οδήγησε σε ένα σύντομο φιλί, σε μια σεξουαλική επίθεση. 

Τα φώτα της δημοσιότητας απομακρύνθηκαν από τις παίκτριες που πέτυχαν μία πραγματικά σπουδαία νίκη στο γήπεδο. Η χαρά της νίκης αντικαταστάθηκε από πικρία, αντεγκλήσεις, μίσος και εκβιασμούς. Οι φεμινίστριες εκμεταλλεύτηκαν αυτή την ευκαιρία για να δημιουργήσουν ένα πρόβλημα εκεί όπου δεν υπήρχε κανένα ενώ ακόμη επεκτάθηκαν στη «διαφορά μισθών» που υπάρχει ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες ποδοσφαιριστές. Κοινωνικά και πολιτιστικά, τα φεμινιστικά κινήματα της Ισπανίας πέτυχαν άλλη μια «νίκη» κάνοντας αυτό που κάνουν πάντα: γκρίνια και παράπονα. Ωστόσο, στον πολιτικό στίβο δεν καταφέρνουν τίποτα. Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, το αριστερό-φεμινιστικό πολιτικό κόμμα που ονομάζεται Sumar σημείωσε τα χειρότερα αποτελέσματα από τους βασικούς 4 διεκδικητές (Partido Popular, PSOE, Vox και Sumar). Κανείς δεν ψηφίζει τις φεμινίστριες, ωστόσο έχουν τεράστια δύναμη γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να λύσουν προβλήματα. Τα δημιουργούν και μετά τα χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.

Οι «δεξιοί» μπορούν να μάθουν πολλά από αυτό. Σκεφτείτε την πρόσφατη viral καμπάνια στο Twitter για την απαγόρευση του ADL. Η έκκληση για απαγόρευση αυτής της υποκριτικής και απατηλής οργάνωσης προέκυψε χάρη σε μερικούς χρήστες του Twitter που επεσήμαναν το πλήθος των άθλιων πράξεων του ADL στο παρελθόν. Σύντομα όλο αυτό μετατράπηκε σε hashtag που εμφάνισε σχεδόν 300.000 δημοσιεύσεις μέσα σε λίγες μέρες. Ο Έλον Μασκ άρχισε να απαντά σε αρκετές αναρτήσεις που έφεραν το hashtag, αποδοκιμάζοντας τον μαφιόζικο εκβιασμό που χρησιμοποιεί η ADL για να υπονομεύσει τα κέρδη της εφαρμογής του. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, υπάρχει η φήμη ότι ο Μασκ πρόκειται να μηνύσει την Anti Defamation League για ειρωνεία, συκοφάντιση και δυσφήμιση. 

Και όμως, όπως συμβαίνει συχνά, αρκετές φωνές της «δεξιάς» άρχισαν να εμποδίζουν την προσπάθεια απόδοσης δικαιοσύνης στην υπόθεση του ADL. «Τι πρόκειται να καταφέρουμε;», «Μας αφαιρεί την προσοχή από άλλα θέματα», «Το να διαμαρτύρεσαι για ψευδή κατηγορία αντισημιτισμού εξακολουθεί να νομιμοποιεί την ιδέα ότι ο αντισημιτισμός είναι κάποιου είδους έγκλημα», «Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον Musk», «Η μήνυση δεν μπορεί να ευδοκιμήσει». Et cetera, et cetera. Έτσι μερικοί πιστεύουν ότι «θα λυθούν τ προβλήματα». Νομίζουν ότι θα ήταν καλύτερο η «δεξιά» να καθίσει πίσω και να αρκεστεί στο να αφήσει τον Έλον Μασκ (ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι με το μέρος μας ούτε είναι κάποιος που να εμπιστευόμαστε) και το ADL να έρθουν σε απολογισμό. Αφήστε τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο και μια ισχυρή οργάνωση εβραϊκών συμφερόντων να το ξεπεράσουν μεταξύ τους.

ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΚΕΨΗ

Το υπόλοιπο βιβλίο του Taietti εμβαθύνει σε θέματα όπως η στρατηγική χρήση της «παραπληροφόρησης» και του «τρολαρίσματος». Είναι ένα είδος κανόνων για τους ριζοσπάστες, προσαρμοσμένων στην εποχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του Διαδικτύου. Μερικά από τα θέματα  είναι πολύ οικεία στους «δεξιούς» αναγνώστες: η άνοδος και η πτώση της Alt Right, η στρατηγική του Steve Bannon κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2016, κ.λπ. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, τα καλύτερα μέρη του βιβλίου είναι αυτά που αφορούν την ιταλική οπτική του Taietti. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, υπάρχει μια μακρόχρονη παράδοση γνήσιας «δεξιάς» σκέψης και ακτιβισμού στο Bel Paese από την οποία η αγγλόφωνη «δεξιά» μπορεί να μάθει.

Αν διαβάσει κάποιος το εγχειρίδιο του Taietti θα συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν πολιτικές λύσεις. Μπορεί να υπάρχουν λιγότερες ή και καθόλου εκλογικές λύσεις (και αυτό μπορεί να είναι μόνο προσωρινό), αλλά ο Taietti τονίζει ότι η άσκηση πολιτικής υπερβαίνει κατά πολύ τις εκλογές που γίνονται κάθε 2 έως 5 χρόνια. Για όσους από εμάς είναι σοβαρό το τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε, οι εκλογές είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό. Η ριζοσπαστική επαναστατική νοοτροπία έχει σκοπό να αλλάξει την κουλτούρα, να αλλάξει τα συστήματα και ο Taietti πιστεύει ότι υπάρχουν τρόποι για να πετύχει αυτό. Οι γνώστες της ιταλικής γλώσσας μπορούν να διαβάσουν μόνοι τους ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι παίρνοντας στα χέρια τους το βιβλίο του Taietti όπου κι αν πωλείται. Ευτυχώς, το Stregoneria Politica θα μεταφραστεί σύντομα στα αγγλικά».

Πηγή: https://counter-currents.com/2023/09/there-is-a-political-solution/

Εθνικιστική Νεολαία Θεσσαλίας: για τον Γιώργο και τον Μάνο

 

Για τον Αραβικό κόσμο

 

του Α.Π.

Ο αραβικός κόσμος δεν διέφερε από άλλες περιοχές του πλανήτη σε ό,τι αφορά τις συντριπτικές συνέπειες που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, δηλαδή την ανάδυση του "μονοπολικού" κόσμου: υποτάχθηκε στην συντριπτικά ανώτερη ισχύ των ΗΠΑ όταν δεν αιματοκυλίστηκε άμεσα από αυτή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία).

Έφτασε στο έσχατο σημείο υποταγής και υποτέλειας στην περίοδο του συριακού εμφυλίου, όταν δύο μόνο κράτη της περιοχής, το Ιράν και η Συρία, είχαν απομείνει απέναντι στο νταβατζιλίκι (συγγνώμη, δεν βρίσκω άλλη λέξη καλύτερη) του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην περιοχή. 

Έγραψε ντροπιαστικές σελίδες, τις ντροπιαστικότερες της ιστορίας του, όταν οι σουνιτικές Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΑΕ, χρηματοδότησαν και όπλισαν τις αποτρόπαιες δυνάμεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού κατά της συριακής κυβέρνησης και του συριακού λαού. Τότε, στο πλάι όλων όσων διαμέλιζαν τη Συρία για χάρη της ισραηλιτικής ξεγνοιασιάς και της αμερικανικής γεωπολιτικής είχε σταθεί-προς δική της ντροπή-και η επίσης σουνιτική Χαμάς.

Το κύμα όμως έχει γυρίσει. Και όπως ήταν επόμενο, η διαφαινόμενη επανασυμφιλίωση του αραβικού κόσμου έχει σκυλιάσει την άλλη πλευρά, της οποίας το τελευταίο χαρτί παίχτηκε πέρυσι, με την ψευδοφεμινιστική εκστρατεία δήθεν στο όνομα της απελευθέρωσης των γυναικών του Ιράν (έμεινε μόνο το ταιριαστά γελοίο βραβείο "Ζαχάροφ" της ΕΕ για εκείνη την αποτυχημένη εκστρατεία αποσταθεροποίησης).

Στην έπαρση και την αλαζονεία που τους χάρισαν 30 χρόνια όπου έκαναν ό,τι ήθελαν, ΗΠΑ και Ισραήλ ξέχασαν κάτι για τον αραβικό κόσμο: Στη μεγάλη του πλειοψηφία (πλην Τουρκίας και Ιράν) ενώνεται από μία γλώσσα: η ποίηση του, η λογοτεχνία του, η δημοσιογραφία του, η δημόσια σφαίρα του, η κουλτούρα του, δεν σταματάει στα σύνορα ενός έθνους-κράτους. Αν είναι διαιρεμένος θρησκευτικά από το σχίσμα σουνιτικού και σιιτικού Ισλάμ, έχει μια lingua franca, σε αντίθεση με την Ευρώπη, που δεν έφτασε ποτέ ούτε κοντά. 

Lingua franca έχει και η Λατινική Αμερική. Και αυτό ήταν πάντα όπλο που την έκανε σκληρό καρύδι. Γιατί εκεί που η γλώσσα είναι ενιαία, δεν χρειάζεται κανένας αφηρημένος και συνήθως νερόβραστος "διεθνισμός": οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και οι εξελίξεις σε ένα κράτος μεταδίδονται πολύ πιο εύκολα σε ένα άλλο.

Ακούμε πάρα πολλά για το "Ισλάμ" και τον "Ισλαμισμό" ως παράγοντα, αλλά τίποτε για την αραβική γλώσσα. Όχι τυχαία. Δεν συμφέρει, βλέπετε: το σχίσμα Σιϊτών-Σουνιτών εξυπηρέτησε πλήρως τους σχεδιασμούς ΗΠΑ και Ισραήλ. Τα αραβικά όμως δεν προσφέρουν κανένα ανάλογα χρησιμοποιήσιμο σχίσμα. Αντίθετα, είναι εύφλεκτη γλώσσα-γλώσσα εύφλεκτης ενότητας-όταν το κύμα γυρίσει.

Η Κολομβία, κάποτε αμερικάνικη αποικία της χειρίστης υποστάθμης, που πέταξε έξω τους διπλωμάτες του Ισραήλ, μπορεί να διέφερε σε πάρα πολλά από την "απείθαρχη" στις ΗΠΑ και γείτονά της Βενεζουέλα, μιλούσε όμως πάντα την ίδια γλώσσα. 

Ο Χοσέ Μαρτί είχε ήδη δει τι δυναμική έδινε αυτό για την αντιαποικιοκρατική δυναμική αντίστασης της ηπείρου από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τα μυριάδες προβλήματα του αραβικού κόσμου δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι διαθέτει ένα ανάλογο-και ειρηνικό στη φύση του-όπλο.

Ανακοίνωση της Casa Pound

Ανακοίνωση της Casa Pound

Οι μαχητές της Casa Pound Italia που συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν χωρίς αιτία στα κελιά κατά την άφιξη τους στο αεροδρόμιο της Αθήνας την 31^η Οκτωβρίου, αφέθηκαν ελεύθεροι και επαναπατρίστηκαν.

«Συνεχίζουμε να θεωρούμε το μέτρο που ελήφθη ως παράλογο και δυσανάλογο, επειδή συνδέεται ειδικά με την προσπάθεια να αποτραπεί η εκδήλωση μνήμης δυο νέων που δολοφονήθηκαν. Γνωρίζουμε καλά ότι παρά τον καταναγκασμό να μας περιορίσουν, η δικαιοσύνη είναι με το μέρος και για τον λόγο αυτό θα μηνύσουμε τις ελληνικές αρχές που μας υπέβαλλαν σε κράτηση για περισσότερες από 48 ώρες. Ωστόσο θυμηθήκαμε και θα θυμόμαστε τον Μανώλη και τον Γιώργο και δεν θα σταματήσουμε ποτέ, παρά τις βάρβαρες απόπειρες καταστολής»