Sidney Robey Leibrandt, ένας ιδιαίτερος πυγμάχος

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Ο Sidney Robey Leibrandt γεννήθηκε στο Potchefstroom στη Νότια Αφρική, στις 25 Ιανουαρίου 1913 από μια οικογένεια Μπόερ, με γερμανική και ιρλανδική καταγωγή. Σπούδασε στο Gray College στο Bloemfontein. Ερασιτέχνης πυγμάχος, παθιάστηκε αμέσως με την πειθαρχία και έγινε ένας λαμπρός αθλητής. Το 1934 εκπροσώπησε τη χώρα του στους “Empire Games” κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία βαρέων βαρών. Συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, μαζί με την Ολυμπιακή ομάδα της Νότιας Αφρικής, παραμένοντας πάντα γοητευμένος από τον εθνικοσοσιαλισμό. 

Πίσω στην πατρίδα του κέρδισε εύκολα τους πέντε πρώτους επαγγελματικούς του αγώνες, προτού κερδίσει τον τίτλο της Νότιας Αφρικής στα ελαφρά βαρέα βάρη στις 31 Ιουλίου 1937, νικώντας τον Jim Pentz στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1938  πήγε στο Βερολίνο για να σπουδάσει στην Ακαδημία Γυμναστικής του Ράιχ. Με το ξέσπασμα του πολέμου αποφάσισε να μείνει στη Γερμανία όπου και κατατάχθηκε στον Γερμανικό Στρατό και έκανε μαθήματα αλεξίπτωτου παίρνοντας τελικά και το δίπλωμα πιλότου για ανεμόπτερο.

Έχοντας έρθει σε επαφή με την “Abwehr” (Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών), ο Leibrandt συμμετείχε στην Επιχείρηση “Weissdorn”, ένα σχέδιο οργάνωσης και πραγματοποίησης πραξικοπήματος στη Νότια Αφρική με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του στρατηγού Smuts, που είχε αναγκάσει τη χώρα να μπει στον πόλεμο στο πλευρό των Αγγλοαμερικανών, παρά τη σθεναρή αντίσταση των Afrikaaner. Η επιχείρηση περιελάμβανε την υποστήριξη του Leibrandt από μια ισχυρή, ανοιχτά φιλογερμανική οργάνωση της Νότιας Αφρικής, την “Ossewabrandwag”, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης υπέρ του Άξονα και μάλιστα όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, μιας “Εθνικοσοσιαλιστικής Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας”. 

Η επιχείρηση βασίστηκε στο γεγονός ότι στη Νότια Αφρική υπήρχε έντονη παρουσία στοιχείων με  φιλογερμανικά αισθήματα μέσα στον πληθυσμό και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών von Ribbentrop, είχε αποφασίσει να ενισχύσει τις δραστηριότητες κατασκοπείας και προπαγάνδας στην περιοχή αυτή. Η επιχείρηση “Weissdorn” ήταν μια σκέψη που είχε νόημα τόσο από πολιτική όσο και από στρατιωτική άποψη. Είναι πράγματι αλήθεια ότι στις επαρχίες του Ακρωτηρίου και στο Natal,  οι Άγγλοι ήταν σε πλειοψηφία, αλλά σε όλη την υπόλοιπη χώρα κυριαρχούσαν οι Afrikaaner, των οποίων τα αντιβρετανικά και φιλογερμανικά αισθήματα ήταν γνωστά σε όλους. Από τη στιγμή που ο Smuts θα έφευγε από την μέση αναμενόταν μια έντονη αντίδραση από τους τελευταίους, δεδομένης και της βάναυσης αφομοιωτικής πολιτικής που ασκούσαν οι Άγγλοι έναντι των Afrikaaner, από την ήττα που υπέστησαν στον Δεύτερο πόλεμο μεταξύ τους.

Υπήρχαν επίσης σημαντικές στρατιωτικές πτυχές, για παράδειγμα το γεγονός ότι οι προμήθειες στις βρετανικές βάσεις στην Αίγυπτο και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, περνούσαν από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και αυτό συνέβαινε μέχρι το 1943. Μια ισχυρή βάση για U-Boats στα λιμάνια της Νότιας Αφρικής, θα είχε καταστήσει δυνατή την πλήρη εξάλειψη των αγγλοαμερικανικών πολεμικών μεταφορών προς και από τον Ινδικό Ωκεανό - κυρίως προς Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία -, καθώς και το ότι θα δημιουργούταν αρνητικές επιπτώσεις για τις Βρετανικές προμήθειες στη Σομαλία και στο Σουδάν. Επίσης η Νότια Αφρική  ήταν μεγάλος παραγωγός χρωμίου, του μετάλλου που είναι απαραίτητο για την κατασκευή κινητήρων αεριωθούμενων αεροσκαφών, καθώς και διέθετε μεγάλα αποθέματα χαλκού, χρυσού και χάλυβα.

Ο Leibrandt, χρησιμοποιώντας την κωδική ονομασία “Walter Kempf”, απέπλευσε από το Paimpol της Βρετάνης, στις 2 Απριλίου 1941, με μια  επιταγμένη  θαλαμηγό αγγλικής κατασκευής, την “Kyloe”. Διοικητής ήταν ο Christian Nissen ο οποίος σε 67 ημέρες έφερε τον Robey στη Νότια Αφρική. Η “Kyloe” έφτασε στο Mitchell's Bay, στις εκβολές του ποταμού Groen, 150 μίλια βόρεια του Κέιπ Τάουν στις 10 Ιουνίου το 1941. Ο Nissen με το γιοτ του, μετά από 110 ημέρες αδιάκοπου ταξιδιού και 14.000 μίλια πλεύσης, έφτασε με ασφάλεια στο λιμάνι της Villa Cisneros στο ισπανικό Μαρόκο. Αρχικά το σημείο απόβασης θα έπρεπε να ήταν ένα άλλο, ο κόλπος του Lambert και ο Leibbrandt  θα έπρεπε να έχει φέρει μαζί του έναν ασυρματιστή, τον Γερμανό υπαξιωματικό Dorner. 

Φαίνεται ότι ήταν ο ίδιος ο Robey που αποφάσισε να αλλάξει σημείο και να βγει μόνος στη στεριά  - μάλλον για λόγους ασφάλειας -  με μια σωσίβια λέμβο που ανατράπηκε τελικά και τον ανάγκασε να κολυμπήσει μέχρι την ακτή, καταφέρνοντας να σώσει πολύ λίγο από τον εξοπλισμό του. Αφού έκρυψε τη βάρκα, ξεκίνησε το ταξίδι με τα πόδια χωρίς φαγητό και νερό. Βοηθούμενος από κάποιους Αfrikaaner και αφού ήλθε πρώτα σε επαφή με κάποιους συντρόφους του, σχημάτισε μαζί τους την ομάδα “Nasional Sosialistiese Rebelle”, η οποία διεξήγαγε μια βίαιη αντιαγγλική εκστρατεία και πραγματοποίησε πολυάριθμες επιθέσεις και δολιοφθορές στην πολεμική προσπάθεια της Νότιας Αφρικής που λειτουργούσε υπέρ των Αγγλοαμερικανών.

Η ομάδα του Leibrandt είχε επίσης επαφές με τους “Ossewabrandwag”, (μια εθνικιστική ομάδα) και δεν αποκλείεται ορισμένες από τις δραστηριότητες του Robey να αφορούσαν και μέλη τους, αλλά ο αρχηγός των “Ossewabrandwag”, ο Johannes Van Rensburg, κατά τη συνάντηση που είχε μαζί του, έδειξε αδιάφορος για τις προτάσεις συνεργασίας. Μετά τον πόλεμο κυκλοφόρησε επίμονα η φήμη ότι ο van Rensburg ήταν στην «λίστα πληρωμών» του Smuts. Ο Leibrandt είχε επίσης επαφές, στους λίγους μήνες δραστηριότητας, με τους “Afrikaaner Broederbond”. 

Ο Leibrandt συνέχισε να αναζητά υποστήριξη κερδίζοντας υποστηρικτές για τον σκοπό του με τους φλογερούς του λόγους αλλά και διεξάγοντας μια ενεργή πολιτική εκστρατεία, κυρίως στο Transvaal και το Oranje Vrystaat. Μέλη της ομάδας του εκπαιδεύτηκαν σε δολιοφθορές, χρήση εκρηκτικών ενώ σχεδίαζαν και πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε αποθήκες όπλων και τράπεζες. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από τους “Stormjaers” των O.B. Ο Robey είχε μια αρχική αντιπαράθεση με την αστυνομία, αλλά κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη. Αμέσως μετά προσφέρθηκε ένα μπόνους 1000 rand για τη σύλληψη του, νεκρός ή ζωντανός.

Ο Leibrandt συνελήφθη τελικά κοντά στην κατοικία του Smuts, έξω από την Πρετόρια με ένα τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή στις 21 Δεκεμβρίου 1941. Εκτός από αυτόν, η αστυνομία συνέλαβε και αρκετούς “Stormjaers”. Η  εφημερίδα “Rand Daily Mail” κυκλοφόρησε έναν ολοσέλιδο με τίτλο: “Η ομάδα Leibrandt καταστράφηκε”. Η δίκη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας εναντίον του Leibrandt ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου 1942 στην Πρετόρια. Κατά τη διάρκεια όλων των ακροάσεων, ο Robey αρνήθηκε να καταθέσει και ισχυρίστηκε ότι ενήργησε "για τον Λαό και τον Führer" και κατά την πρώτη του είσοδο στην αίθουσα του δικαστηρίου χαιρέτησε με το δεξί χέρι ψηλά. 

Η δίκη ολοκληρώθηκε με τη θανατική ποινή, την οποία ο Leibrandt αποδέχτηκε λέγοντας ξεκάθαρα και δυνατά «Χαιρετίζω τον θάνατο». Το περιοδικό “Time” της 22ας Μαρτίου 1943, αναφέρει την απάντηση που έδωσε ο Robey στον δικαστή, όταν διαβάστηκε η ποινή και ο τελευταίος τον ρώτησε αν είχε κάτι να πει: “Ζήτω ο Αδόλφος Χίτλερ, ζήτω η εθνικοσοσιαλιστική Νότια Αφρική. Περίμενα ότι θα πεθάνω αν επέστρεφα και δεν φοβάμαι ότι θα συμβεί αυτό, στο διάολο με το έλεος σας”. Η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη από τον Πρόεδρο Jan Smuts, λόγω του θαυμασμού που έτρεφε για τον πατέρα του Leibrandt, έναν «γενναίο πολεμιστή των Μπόερς» των μεγάλων πολέμων με τους Άγγλους.

Μετά τη νίκη του Εθνικού Κόμματος στις εκλογές του Μαΐου 1948, ένα κόμμα που είχε αντιταχθεί σθεναρά στην είσοδο της Νότιας Αφρικής στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων, ο Robey και όλοι οι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι αμνηστευτήκαν και στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι. Μόλις απελευθερώθηκε, ο Robey παντρεύτηκε το 1949 την  Eda Botha, ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι. Απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Hermann, τον Remer, τον Izan, τον Rayna και τον Meyder Johannes. Αργότερα και  έχοντας πουλήσει το αγρόκτημα του στο Honeydew, μετακόμισε στο Springbok, Namaqualand όπου ξεκίνησε μια νέα επιχείρηση. Το 1949 επέστρεψε επίσης στο παλιό του πάθος, την πυγμαχία και παρά την ηλικία του - 36 ετών πλέον - κέρδισε δύο αγώνες. Αλλά παρέμεινε επίσης και πολιτικά ενεργός. 

Λίγο μετά την απελευθέρωση του ανακοίνωσε την πρόθεση του να δημιουργήσει ένα “αντικομμουνιστικό μέτωπο” για να υποστηρίξει την εθνικιστική κυβέρνηση του Daniel François Malan, αλλά δεν υπήρχαν ακόμη οι κατάλληλες πολιτικές συνθήκες και πιέστηκε να εγκαταλείψει το έργο αυτό, κάτι που έκανε «για να αποφύγει την αμηχανία της εθνικιστικής κυβέρνησης". Χρόνια αργότερα, με τον Hendrik Verwoerd πρωθυπουργό και τον B.J. Ο Vorster – πρώην Stormjaers – υπουργό Δικαιοσύνης, ο Robey επανέφερε το σχέδιο του και ο ίδιος ο Vorster δήλωσε επίσημα ότι στον «αγώνα του ενάντια στον κομμουνισμό, θα δεχόταν βοήθεια από όπου κι αν ερχόταν». 

Το 1962 ίδρυσε το “Anti-Kommunistiese Beskermingsfront” και τύπωσε μια σειρά από φυλλάδια με τίτλο “Ontwaak Suid-Afrika”. Το 1961 δημοσίευσε μια αυτοβιογραφία με τίτλο “Geen Genade”, η οποία αργότερα ανατυπώθηκε πάλι. Πέθανε την 1η Αυγούστου 1966. Το 1983 ο συγγραφέας Hans Strydom έγραψε ένα βιβλίο για αυτόν, με τίτλο "For Volk and Führer", το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε τηλεοπτική ταινία, "The Fourth Reich".

L.C.C.

 

Μουσταφά Μπαντρεντίν, ο αρχικομάντο του Λιβάνου. Οκτώ χρόνια από το θάνατο του.

γράφει ο Α.Π.

Στις 26 Φεβρουαρίου 2014, με τη Συρία να καίγεται στη φωτιά του εμφυλίου, ένα κομβόι οχημάτων γεμάτο από τζιχαντιστές του Μετώπου αλ-Νούσρα, του παραρτήματος της Αλ Κάιντα στη Συρία, εξοπλισμένοι με όπλα που τους παρείχε η Δύση μέσω Τουρκίας, περνούσαν από την αλ-Οτέιμπα για να πάνε στη Γούτα, ανατολικά της Δαμασκού. Ξαφνικά, δέκα αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, τοποθετημένοι προσεκτικά στις δύο άκρες του δρόμου, εκρήγνυνται συντονισμένα ο ένας μετά τον άλλο σε διάστημα ενός λεπτού, και το κομβόι των τζιχαντιστών αποδεκατίζεται. 

Στη συνέχεια, καλά κρυμμένοι μαχητές της Χεζμπολάχ εμφανίζονται και αποτελειώνουν με χειροβομβίδες ό,τι είχε επιζήσει από τις εκρήξεις. Οι τζιχαντιστές είχαν χάσει μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά 170 μαχητές και όλο τους τον οπλισμό και τα οχήματα, σε μια επιχείρηση που πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι ανέκοψε την προέλαση των τζιχαντιστών και έγειρε την πλάστιγγα του πολέμου στο κυβερνείο της Δαμασκού υπέρ της συριακής κυβέρνησης.

Τον Αύγουστο του 2013 δύο εκρήξεις στη Βηρυτό είχαν προκαλέσει απώλειες στη Χεζμπολάχ, και ήταν προφανές ότι για αυτές ευθύνονταν τζιχαντιστές της αλ-Νούσρα που κατείχαν περιοχές της Συρίας κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο. Τον επόμενο Μάρτιο, μια μονάδα ειδικών δυνάμεων της Χεζμπολάχ επέδραμε στην περιοχή από την οποία είχαν σταλεί οι βόμβες, ένα προπύργιο της αλ-Νούσρα στη Συρία, και χωρίς να χάσει ούτε έναν άνδρα εξουδετέρωσε τους υπεύθυνους των επιθέσεων. Ο αξιωματικός του αμερικανικού FBI, Αλί Σουφάν, θα έγραφε αργότερα, στο βιβλίο του "Anatomy of Terror" ότι αυτές οι επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την αμερικανική επιχείρηση δολοφονίας του Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν, και οι κομάντος της Χεζμπολάχ δεν ήταν λιγότερο καλά εκπαιδευμένοι από τους Αμερικανούς SEALs.

Ήταν Αύγουστος του 1983, και στο στρατόπεδο εκπαίδευσης της Χεζμπολάχ στην κοιλάδα Μπεκάα του ανατολικού Λιβάνου, οι νεοσύλλεκτοι που είχαν μόλις τελειώσει την εκπαίδευση τους έκαναν μια ιδιότυπη τελετή αποφοίτησης. Ο εκπαιδευτής και οι μαθητές του σχεδίασαν να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στα εκρηκτικά οργανώνοντας μια εικονική ενέδρα. Ξεχώρισαν ένα φορτηγό που έμπαινε στο στρατόπεδο και το περικύκλωσαν κρυφά, ανατινάζοντας μια βόμβα για να ρίξουν ένα δέντρο μπροστά από το όχημα, και πυροβολώντας με τα όπλα τους καθώς επιτέθηκαν. Δύο Σύροι που επέβαιναν στο φορτηγό κρύφτηκαν τρομαγμένοι κάτω από το σασί. Όμως ο συνοδηγός, ένας Λιβανέζος με αρρενωπή εμφάνιση που ακόμα δεν είχε κλείσει τα εικοσιπέντε του χρόνια, βγήκε ήρεμα από το όχημα και κοίταξε τη σκηνή. Οι μαχητές τον αναγνώρισαν αμέσως ως Μουσταφά Μπαντρεντίν, μια θρυλική φιγούρα στην Μπεκάα, από την εποχή που ανήκε στην επίλεκτη "Δύναμη 17" των κομάντος της παλαιστινιακής Φατάχ. 

Ο εκπαιδευτής πλησίασε τον Μπαντρεντίν, γελώντας εγκάρδια με τον χαμό που είχε καταφέρει να κάνει αυτός και οι άντρες του και χαιρόταν για την αναστάτωση των δύο Σύρων, που βγήκαν από κάτω από το όχημα τρομαγμένοι και γεμάτοι λάσπη. Ο Μπαντρεντίν, βλέποντας τον εκπαιδευτή - και δεν τον είχε δει για πρώτη φορά - σημείωσε τα «στενά ασιατικά μάτια του που δείχνουν ευφυΐα και πονηριά» και το «κοκαλιάρικο δυνατό σώμα του… γεμάτο ενέργεια». Πίνοντας τσάι, ο Μπαντρεντίν και ο εκπαιδευτής συζήτησαν τα νέα από τη Μέση Ανατολή: ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ συνεχιζόταν χωρίς να φαίνεται τέλος στον ορίζοντα και οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι είχαν μόλις στείλει μια ειρηνευτική δύναμη από στρατιώτες τους στον Λίβανο, ο οποίος από το προηγούμενο καλοκαίρι κατεχόταν σε μεγάλο τμήμα του από το Ισραήλ. Ήταν η αρχή μιας διαρκούς φιλίας. Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο εκπαιδευτής θα γινόταν κουνιάδος του Μπαντρεντίν όταν παντρεύτηκε τη 15χρονη τότε αδελφή του, Άσμα. Το όνομα του εκπαιδευτή ήταν Imad Mughniyeh, και ήταν ο διοικητής του στρατιωτικού σκέλους της Χεζμπολάχ.

Ο Μπαντρεντίν, όπως και ο Mughniyeh, καταγόταν από τη σιιτική κοινότητα του Νότιου Λιβάνου. Είχαν γνωριστεί στην εφηβεία τους, όταν αμφότεροι συμμετείχαν στην επίλεκτη μονάδα ειδικών δυνάμεων της Φατάχ, τη "Δύναμη 17", που ήταν η σωματοφυλακή του Γιασέρ Αραφάτ. Το 1982, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο για να εκδιώξει τον Αραφάτ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τόσο ο Mughniyeh όσο και ο Μπαντρεντίν πολέμησαν τους Ισραηλινούς. Σύμφωνα με τον Βρετανό δημοσιογράφο Ρόμπερτ Φισκ στο βιβλίο του για τον Λίβανο "Pity the Nation" αλλά και τον Ισραηλινό στρατηγό Σιμόν Σαπίρα (σύμβουλο του Νετανιάχου), η ημερομηνία της 8ης Ιουνίου 1982, δύο ημέρες μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο, όταν 50 σιίτες μαχητές υπό τον Μπαντρεντίν, που πολεμούσαν ακόμα κάτω από τη γενική ομπρέλα της PLO, έστησαν ενέδρα σε ένα κομβόι τεθωρακισμένων των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στο Khalde νότια της Βηρυτού, θεωρείται από τη Χεζμπολάχ ως ο ιδρυτικός μύθος της «Ισλαμικής Αντίστασης στον Λίβανο», του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης. 

Σε αυτή τη μάχη, η οποία καθυστέρησε την ισραηλινή προέλαση προς τη Βηρυτό για έξι ημέρες, ο μελλοντικός στρατιωτικός ηγέτης της Χεζμπολάχ Μουστάφα Μπαντρεντίν έγινε διάσημος ως ικανός διοικητής. Σύμφωνα με τον Σαπίρα, οι ελαφρά οπλισμένοι σιίτες μαχητές κατάφεραν να καταλάβουν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο όχημα εκείνη την ημέρα και το παρέλασαν στην προωθημένη επιχειρησιακή βάση των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης στο Μπάαλμπεκ, στον Ανατολικό Λίβανο.

Ο Φισκ γράφει: "Κάτω στο Khalde, ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο είχε διαμορφωθεί. Οι σιίτες πολιτοφύλακες έτρεχαν ξυπόλητοι με τα πόδια προς τα ισραηλινά πυρά για να εκτοξεύσουν χειροβομβίδες στα ισραηλινά τεθωρακισμένα, στην πραγματικότητα κινούμενοι σε απόσταση έξι μέτρων από τα τανκς για να ανοίξουν πυρ εναντίον τους. Μερικοί από τους σιίτες μαχητές είχαν σκίσει κομμάτια από τα πουκάμισά τους και τα τύλιξαν γύρω από τα κεφάλια τους ως ζώνες μαρτυρίου, όπως είχαν αρχίσει να κάνουν οι Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης πριν από ένα χρόνο, όταν πραγματοποίησαν τις πρώτες τους μαζικές επιθέσεις κατά των Ιρακινών στον πόλεμο του Κόλπου, χίλια μίλια ανατολικά από τον Λίβανο. Όταν πυρπόλησαν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο όχημα, οι ένοπλοι ενθαρρύνθηκαν να προχωρήσουν περαιτέρω. 

Κανείς μας, νομίζω, δεν συνειδητοποίησε την κρίσιμη σημασία των γεγονότων του Khalde εκείνο το βράδυ. Οι Λιβανέζοι Σιίτες μάθαιναν τις αρχές του μαρτυρίου και τις έκαναν πράξη. Ποτέ πριν δεν είχαμε δει αυτούς τους άντρες να φορούν κεφαλόδεσμους σαν αυτό. Πιστεύαμε ότι ήταν μια ακόμα ιδιοτροπία μιας πολιτοφυλακής, αλλά δεν ήταν. Ήταν η αρχή ενός θρύλου που περιείχε επίσης ένα έντονο στοιχείο αλήθειας. Οι Σιίτες ήταν πλέον η αντίσταση του Λιβάνου, εθνικιστές αναμφίβολα αλλά και εμπνευσμένοι από τη θρησκεία τους. Το κόμμα του Θεού - στα αραβικά, η Χεζμπολάχ - ήταν στις παραλίες του Khalde εκείνο το βράδυ."

Ο Μπαντρεντίν και ο Mughniyeh θα παραλάμβαναν μέρος του οπλοστασίου της PLO με συριακή βοήθεια μετά την εκδίωξη του Αραφάτ από τη Βηρυτό, ενώ το υπόλοιπο οπλοστάσιό τους θα παρεχόταν από το Ιράν, καθώς και από ό,τι λάφυρο έπαιρναν από τις επιδρομές κατά των Ισραηλινών. Οι επιδρομές αυτές θα συνεχίζονταν ως το 2000 και θα ανάγκαζαν το Ισραήλ να αποχωρήσει νικημένο από τον Νότιο Λίβανο. Ο Mughniyeh ήταν ο γενικός στρατιωτικός επικεφαλής όλων των επιχειρήσεων της Χεζμπολάχ, ενώ ο Μπαντρεντίν θα αναλάμβανε τον ρόλο του επικεφαλής εκπαιδευτή των ειδικών δυνάμεων της οργάνωσης - τον ρόλο που είχε πριν ο Mughniyeh, όταν είχε συναντήσει τον Μπαντρεντίν δίπλα στο λασπωμένο φορτηγό στην "τελετή αποφοίτησης" της Μπεκάα. 

Το 1998, υπό άκρα μυστικότητα, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο κάτω από το σιιτικό τέμενος Sayyida Zainab στη Δαμασκό, τέσσερα άτομα συναντήθηκαν σε ένα στρογγυλό τραπέζι, που έμελλε να αλλάξουν την πορεία της Μέσης Ανατολής. Στην κορυφή καθόταν ο Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα. Δεξιά και αριστερά του οι στρατιωτικοί ηγέτες της οργάνωσης, Mughniyeh και Μπαντρεντίν. Και απέναντι από τον Νασράλα καθόταν ο νέος διοικητής της επίλεκτης Δύναμης Κουντς των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί. Συζήτησαν πώς θα αναβαθμιζόταν το οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ και πώς θα έφευγαν οι Ισραηλινοί από τον Λίβανο.

Σήμερα, πολλά χρόνια μετά το θάνατο των Mughniyeh και του Μπαντρεντίν, τα μόνα πράγματα που ξέρουμε για αυτούς είναι όσα έχει διαρρεύσει γι’ αυτούς η Χεζμπολάχ. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται ή γράφονται γι’ αυτούς εξακολουθούν να βρίσκονται στη σφαίρα της φήμης ή του αστικού μύθου. Οι δύο δαιμόνιοι Λιβανέζοι ήταν υπαίτιοι για μια από τις πιο ατιμωτικές αποτυχίες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών στον εικοστό πρώτο αιώνα. Τον Ιούνιο του 1985 τρεις ένοπλοι Λιβανέζοι στο αεροδρόμιο του Ελληνικού έκαναν αεροπειρατεία στην πτήση 847 της αμερικανικής Trans World Airlines που εκτελούσε στάση κατά το δρομολόγιο Κάιρο-Σαν Ντιέγκο. 

Σε μια επιχείρηση που διήρκεσε δεκαέξι ημέρες και πήρε το όνομα «αεροπειρατεία των τριών ηπείρων» οι τρεις Λιβανέζοι ανάγκασαν τον πιλότο να κατευθύνει το αεροσκάφος πρώτα στο Αλγέρι και μετά στη Βηρυτό, όπου απελευθέρωσαν τους ομήρους (μεταξύ αυτών και τον Ντέμη Ρούσο) όταν το Ισραήλ ικανοποίησε το αίτημα τους να απελευθερώσει 766 Παλαιστίνιους και Λιβανέζους κρατουμένους. Ο επικεφαλής των αεροπειρατών, Μοχάμεντ Αλί Χαμάντι, μέλος της Χεζμπολάχ, συνελήφθη στην τότε Δυτική Γερμανία το 1987, και παρέμεινε στις φυλακές για δεκαοκτώ χρόνια περιμένοντας έκδοση του στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή για τον φόνο του Αμερικανού ναύτη Ρόμπερτ Στέθεμ κατά τη διάρκεια της αεροπειρατείας. 

Τον Νοέμβριο του 2005 κέρδισε τις εκλογές στη Γερμανία το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ, ένα κόμμα που προεκλογικά είχε διακηρύξει ότι ως κυβέρνηση θα συμπορευόταν στενά με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Η ηγεσία της Χεζμπολάχ θεώρησε ότι η εξέλιξη αυτή έθετε τη ζωή του Χαμάντι σε κίνδυνο, καθώς πιθανόν άνοιγε το παράθυρο έκδοσής του στις ΗΠΑ, κάτι που ως τότε η Γερμανία είχε αποφύγει. Υπήρχαν πληροφορίες ότι ο Πρόεδρος Μπους, στην επικείμενη συνάντηση του με τη νεοεκλεγείσα καγκελάριο Μέρκελ στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 2006 θα ζητούσε από το γερμανικό κράτος την έκδοση του Χαμάντι. Ο Μπαντρεντίν τότε έδρασε ταχύτατα. Στις 25 Νοεμβρίου 2005, ένα απόσπασμα επίλεκτων μαχητών της Χεζμπολάχ πέρασε από τη Συρία στο βορειοδυτικό Ιράκ και απήγαγε τη Γερμανίδα Σουζάνε Όστχοφ, που ζούσε για χρόνια στην περιοχή με την ιδιότητα της αρχαιολόγου, αλλά που η αντικατασκοπεία της Χεζμπολάχ γνώριζε ότι ήταν πρακτόρισσα της BND της γερμανικής εξωτερικής μυστικής υπηρεσίας. 

Στις αρχές Δεκεμβρίου, ένας υψηλόβαθμος Γερμανός κρατικός αξιωματούχος εθεάθη στη Δαμασκό, προφανώς για διαπραγματεύσεις με τη συριακή κυβέρνηση και τη Χεζμπολάχ για την απελευθέρωση της Όστχοφ. Επίσημα, οι απαγωγείς ζήτησαν από τη Γερμανία το ποσό των 5 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά όταν στις 18 Δεκεμβρίου απελευθέρωσαν την Όστχοφ, το γερμανικό κοινό και όλος ο κόσμος έμαθε ότι την ίδια μέρα αποφυλακιζόταν από τις γερμανικές φυλακές ο Χαμάντι! Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ήταν μέσα στα επίσημα αιτήματα των απαγωγέων, όλοι όμως κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο: η «γερακίσια» φιλοαμερικανική-αντιτρομοκρατική ρητορεία των Χριστιανοδημοκρατών είχε γελοιοποιηθεί, και η Μέρκελ πήγε τον άλλο μήνα στον Μπους με άδεια χέρια. Χωρίς τον Χαμάντι, ο οποίος επέστρεψε ελεύθερος και θριαμβευτικά στον Λίβανο και σήμερα ηγείται της πιο επίλεκτης μονάδας ειδικών αποστολών της Χεζμπολάχ, της «Δύναμης Ραντουάν», που ονομάζεται έτσι από το πολεμικό ψευδώνυμο του Mughniyeh.

Αυτή τη Δύναμη Ραντουάν τη διοικούσε ο ίδιος ο Μπαντρεντίν από το 2008 ως το 2016, δηλαδή από τη δολοφονία του φίλου και κουνιάδου του, Mughniyeh (σε κοινή επιχείρηση CIA και Μοσάντ στη Δαμασκό) ως τον δικό του θάνατο στη Συρία το 2016. Είναι η μονάδα που ειδικεύεται σε επιθετικές επιχειρήσεις και μάχη εντός αστικού ιστού, και έπαιξε κομβικό ρόλο στην απελευθέρωση μεγάλων πόλεων στον πόλεμο της Συρίας, με σημαντικότερο το Χαλέπι, όπου η Χεζμπολάχ υπό τις οδηγίες του Μπαντρεντίν, και το πεζικό του συριακού στρατού, αποτέλεσαν τη δύναμη κρούσης στο έδαφος, με την ρωσική αεροπορία να υποστηρίζει από αέρος την απελευθέρωση της πόλης και την εκδίωξη των τζιχαντιστών της Αλ-Νούσρα και του ISIS. 

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Π. Καρβουνόπουλο (militaire) ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τασσάς παρατήρησε ότι η Χεζμπολάχ έχει ένα από τα πιο απαιτητικά προγράμματα εκπαίδευσης για τους ειδικοδυναμίτες της, και μόνο το 8% των εκπαιδευόμενων περνά τα τεστ και ανέρχεται σε μέλος της μονάδας Ραντουάν, σε αντίθεση, όπως λέει, με την επίσης πολύ απαιτητική Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων, όπου το 20% των εκπαιδευόμενων ειδικοδυναμιτών επιτυγχάνει. Αυτή είναι η κληρονομιά του Μουσταφά Μπαντρεντίν, του αρχικομάντο του Λιβάνου και της Μέσης Ανατολής, που σκοτώθηκε πολεμώντας στη Συρία σαν σήμερα, πριν οκτώ χρόνια, στις 12 Μαΐου 2016.

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Γενιά για το εργατικό σωματείο «4Ε»

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Γενιά για το εργατικό σωματείο «4Ε»

Πέρα από τις εκλογικές διαδικασίες και την έντονη ψηφοθηρία που επηρεάζουν σε βάθος τις συνειδήσεις και τις κινήσεις, τα τελευταία χρόνια στον «χώρο» ξεχωρίζουν κάποιες ποιοτικές πρωτοβουλίες. 

Μια από αυτές είναι η δημιουργία εργατικού σωματείου με την ονομασία «4Ε». Γεγονός που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις μέσω δημοσιευμάτων και συγκεντρώσεων. 

Αν μη  τι άλλο μια σύντομη συνέντευξη με τον Ανδρέα Γενιά του «Ιερού Λόχου» κρίνεται απαραίτητη για όσους θέλουν να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με τις εξελίξεις.

Τι είναι η 4Ε;

Η 4Ε Εθνική Εργατοϋπαλληλική Ένωση Ελλάδας, είναι το μοναδικό πανελλήνιο Εθνικό Πανεργατικό σωματείο. Δεν γνωρίζω πραγματικά εάν υπήρξε ποτέ άλλοτε στην ιστορία ένα ανάλογο πανελλήνιο σωματείο.

Πως ξεκίνησε η προσπάθεια;

Η όλη προσπάθεια είναι του πολιτικού φορέα Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος που έχω την τιμή να είμαι πρόεδρος. Ως Ιερός Λόχος εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργούσαμε το εργατικό τομέα με την ονομασία 4Ε. Όμως από την στιγμή που θελήσαμε να εκφραστούμε πολιτικά, ήταν αυτονόητο για εμάς να δημιουργήσουμε την 4Ε ως επίσημο εργατικό σωματείο.

Δηλαδή το εργατικό σωματείο 4Ε είναι κομματοποιημένο;

Δεν θα το έλεγα με την στενή έννοια του όρου "κομματοποιημένο". Το 4Ε είναι ένα εργατικό σωματείο που απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και μπορούν είτε να ενταχθούν είτε να ζητήσουν βοήθεια για τα εργατικά ζητήματα τους. 

Εμείς ποτέ δεν θα ρωτήσουμε τι ψηφίζει ο καθένας που θα μας ζητήσει βοήθεια και ούτε μας ενδιαφέρει. Όμως το 4Ε ανήκει στον Ιερό Λόχο και εκφράζει την Ιδεολογία του Κινήματος μας που είναι τόσο αντικομμουνιστική όσο και αντικαπιταλιστική.

Πως πιστεύετε ότι θα βοηθήσετε τους Έλληνες εργαζόμενους γενικότερα;

Καταρχάς ο Έλληνας εργαζόμενος βιώνει  τον εργασιακό μεσαίωνα. Από αρχή των μνημονίων μέχρι και σήμερα έχουν συρρικνωθεί τα δικαιώματα του και έχει μετατραπεί σε σύγχρονο σκλάβο της πλουτοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση των τοκογλύφων με τις δοτές κυβερνήσεις μαριονέτες φτωχοποίησαν τον Ελληνικό Λαό για να εξυπηρετήσουν τις πολυεθνικές εταιρείες, τα τραστ και τους χορηγούς των κομμάτων τους. 

Με όπλο τους τον φόβο της ανεργίας και των απολύσεων εξανάγκασαν τους Έλληνες εργαζόμενους οι πλουτοκράτες να δεχθούν μειώσεις μισθών και αντεργατικές συμβάσεις και μέτρα. Στον αντίποδα αυτού οι προδότες του Έλληνα Εργαζόμενου οι αριστεροί της Εκάλης, συναινούν με την αθρόα εισβολή φτηνών εργατικών χεριών από αλλοδαπές χώρες, με αποτέλεσμα όχι μόνο η χώρα να μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών αλλά και να οπλίζουν τα χέρια των καπιταλιστών με ακόμα ένα επιχείρημα κατά των Ελλήνων.

Δυστυχώς η όλη κατάσταση στα εργασιακά ζητήματα όλο και επιδεινώνετε εις βάρος φυσικά των πιο αδυνάτων. Σε όλο αυτόν τον κυκεώνα των αντεργατικών μέτρων η μόνη λύση είναι η μαζική αντίσταση και η ανυπακοή του Έθνους στις ανθελληνικές απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζιτών και των εγχώριων μαριονετών τους.

Ως 4Ε με κάθε νομιμότητα αφενός θα προασπίσουμε τα νόμιμα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων και αφετέρου θα σταθούμε στο πλάι τους στα εργατικά και κοινωνικά προβλήματα. 

Και λέω και κοινωνικά προβλήματα γιατί το 4Ε στοχεύει να δραστηριοποιείται και να προσφέρει στα μέλη του παροχές που απορρέουν από την δύναμη που μας δίνει η εγγραφή των πολλών νέων μελών. Φυσικά αρωγός στην προσπάθεια του 4Ε είναι το Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος.

Υπήρξαν αντιδράσεις για την δημιουργία του 4Ε και αν ναι από ποιους;

Η αντίδραση του αριστερού χώρου ήταν αναμενόμενη. Από ανακοινώσεις του Μέρα 25 μέχρι και συγκεντρώσεις και ανακοινώσεις των «αναρχικών».

Πραγματικά παρακολουθούμε τον πόνο που βγάζουν και γελάμε. Βλέπεις δεν είναι και λίγο να έρχεται κάποιος και να απομυθοποιεί τους δήθεν φιλεργατικούς και φιλολαϊκούς αγώνες της αριστεράς. Όμως δεν είναι η αριστερά ο μόνος μας εχθρός. 

Το 4Ε είναι ίσως το μοναδικός φορέας που έχει εχθρούς, τους αριστερούς λόγω ιδεολογίας, τους καπιταλιστές λόγω συμφερόντων και τους δήθεν πατριώτες νεοεθνικιστές λόγω νοοτροπίας! Δυστυχώς είναι κάποιοι που βλέπουν ότι ο Ιερός Λόχος σε λιγότερο από ένα χρόνο ζωής ως πολιτικός φορέας (ως σύλλογος από το 2012) δημιούργησε αυτό που δεν σκέφτηκαν να κάνουν αυτοί.

Δυστυχώς η νοοτροπία στον χώρο τουλάχιστον για μια θλιβερή πλειοψηφία δεν είναι να στηρίζουν κάτι υγιές αλλά να το πολεμούν. Ευτυχώς όχι όλοι. Όμως αν σκεφτεί κανείς ότι το 4Ε έχει περισσότερη προβολή από τα «αριστερά» ιστολόγια από ότι τα του χώρου, ε αυτό κάτι σημαίνει.

Ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις σας;

Βασικός μας στόχος είναι να δημιουργήσουμε Εργατικούς αντιπροσώπους σε κάθε πόλη. Με συντονισμό και σύνεση να προσεγγίσουμε τους Έλληνες εργαζόμενους, να τους στηρίξουμε ουσιαστικά ώστε να μην είναι μόνοι τους απέναντι στο τέρας του καπιταλισμού αφενός και αφετέρου να μην προδίδονται τα συμφέροντα τους από τους αριστερούς "εργατοπατέρες".

Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;

Το 4Ε είναι μια πρωτοποριακή και συνάμα άκρως εθνική κίνηση. Κάθε Εθνικιστικό Κίνημα, για να είναι πραγματικά κίνημα, πρέπει να σκύβει στα προβλήματα του Λαού του και όχι να είναι ξένο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για το "πως θα πάρουμε την Πόλη" όταν έχουμε χάσει την Πατρίδα που ζούμε! Προβλήματα όπως η υπογεννητικότητα έχουν άμεση σχέση με τα εργασιακά ζητήματα.

Για εμάς στον Ιερό Λόχο η αξιοπρεπή και ασφαλή εργασία με τους ανάλογους μισθούς είναι θεμελιώδη αρχή για κάθε κράτος που θέλει να κάνει εθνική πολιτική. Το ιερό τρίπτυχο Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια αναβαθμίζεται  σε τετράπτυχο με την αξία "Εργασία". 

Καλούμε λοιπόν όλους όσους θέλουν να αλλάξουν αυτό που δεν τους αρέσει να ενταχθούν στο 4Ε για να μην ζούμε άλλο σαν δούλοι μέσα στην ίδια μας την Πατρίδα!

Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία.

Το κορυφαίο έργο του "σκοτεινού" Ιταλού φιλοσόφου Julius Evola (https://logxi.com/)

 

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Το βιβλίο του Ιουλίου Έβολα, είναι έργο φιλοσοφικό, αντιδραστικό και ταυτόχρονα επαναστατικό, το οποίο χαρακτηρίζεται, όπως άλλωστε όλα τα κείμενα του μεγάλου Ιταλού φιλοσόφου, από μια σκοτεινότητα.

Τα νοήματα του είναι δυσδιάκριτα καθώς αποτελούν προϊόντα σκέψης βαθιάς, και φιλοσοφικής αναζήτησης η οποία χάνεται στα βάθη της απαρχής του ανθρώπου.

Η «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο» αποτελεί το κορυφαίο έργο του Evola, τη δημιουργία της ζωής του, και ουσιαστικά είναι η κατάθεση ψυχής και σκέψης του φιλόσοφου μέσα στον θυελλώδη 20ο αιώνα, στον οποίο έζησε και εν πολλοίς επηρέασε την φιλοσοφική του σκέψη. 

Κεντρικός άξονας της σκέψης του Έβολα είναι η έννοια της αρχαίας ευρωπαϊκής παράδοσης, την οποία όμως καταφέρει να συνδέσει με τον ανατολικό μυστικισμό και το ρωμαϊκό imperium.

Αν και έχει χαρακτηριστεί ως ο φιλόσοφος του Φασισμού, αποτελεί γεγονός πως επέκρινε το Φασιστικό καθεστώς για την μετριοπάθεια του, τον συμβιβασμό του και τον εναγκαλισμό του με την Καθολική Εκκλησία.

Και αυτό γιατί το έργο του Έβολα σημαδεύτηκε όσο κανενός άλλου φιλοσόφου, από μια αλληλοπεριχώρηση της πολιτικής και της μεταφυσικής, και στο έργο του γίνεται μια δυσνόητη σύνδεση του παγανισμού, της μεσαιωνικής χριστιανικής αντίληψης, και του ανατολικού μυστικισμού της θρησκείας και των φιλοσοφικών συστημάτων.

Ο Έβολα θεωρεί τον σύγχρονο κόσμο ως μια προσποίηση της ηθικής κατάπτωσης και της παρακμής του ανθρώπου, και αυτό γιατί με την επικράτηση της οικονομίας και της τεχνοκρατίας ως απόλυτων αξιών, ο ανθρώπινος πολιτισμός χάνοντας την μεταφυσική και πνευματική-ηρωική του υπόσταση μοιραία θα καταρρεύσει, παρασύροντας μαζί του τον ίδιο τον άνθρωπο.

Κατά τον Έβολα ο σύγχρονος κόσμος με την κυριαρχία του επιστημονισμού, της οικονομοκρατίας και της κουλτούρας του τεχνοπωλείου μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μια επαναστατική και ταυτόχρονα δημιουργική επιστροφή στην έννοια της Παράδοσης και του ηρωικού πνεύματος.

Συνέντευξη του Έλληνα μαχητή της Azov «Πόντοc» στον Ανέστη Θεοφίλου για τον «Μαύρο Κρίνο»

 

Η παρούσα συνέντευξη δεν αποσκοπεί ούτε στην αγιοποίηση ούτε και στην δαιμονοποίηση προσώπων. Αντιθέτως, προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια στοιχεία τα οποία ή έχουν αποσιωπηθεί ή παραχαραχθεί για ετερόκλητα συμφέροντα.

Αυτό που πρέπει να μας κάνει να κινητοποιηθούμε συνειδησιακά είναι πως κάποιοι Έλληνες συνεχίζουν μέχρι σήμερα την παράδοση του πολεμιστή, όπως ο Θωμάς Μπούας που ως στρατιωτικός των Γάλλων αναφέρθηκε στην ελληνική λεγεώνα με την ομηρική φράση «Στα όπλα ίτε παίδες Ελλήνων» αλλά και ο Θωμάς Μπουρτζάλας ο οποίος και πολέμησε τον μπολσεβικισμό εκτός ελληνικών συνόρων.

Στην ουσία αυτό που θα αναδείξει αυτή η συνέντευξη είναι πως το εθνικό κράτος απειλείται μέσα στο πρελούδιο της παγκοσμιοποίησης τόσο από την Ουάσιγκτον όσο και από τη Μόσχα. Σε αυτή την στημένη αναμέτρηση μεταξύ των παιδιών της Γιάλτας οι εθνικοεπαναστάτες, οι τριτοθεσίτες και οι εθνικοσοσιαλιστές απαντούν με γνώμονα την ανεξαρτησία της Ευρώπης.

Ο Carl Schmit το 1933 είχε μιλήσει για το λεγόμενο διεθνές ευρωπαϊκό δίκαιο το οποίο και πιστοποιεί την Ευρώπη ως τον τρίτο γεωπολιτικό πόλο, οπότε κάποιοι Έλληνες συμμετέχουν στην υπόθεση αυτή πολεμώντας στις δυνάμεις του AZOV.

 Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την στιγμή που δημιουργήθηκε ο πολιτικοστρατιωτικός σχηματισμός Azov. Στις τάξεις του βρίσκει ο ερευνητής οπαδούς ομάδων, φοιτητές και εργάτες που αγωνίζονται όλοι μαζί για την Πατρώα Γη.

Σε Βερολίνο, Βαρσοβία, Παρίσι και φυσικά στο Κίεβο εμφανίζονται γκράφιτι εις μνήμην των πεσόντων μαχητών. Στις τάξεις του πολεμικού σχηματισμού κατατάσσονται απλοί Πατριώτες, Εθνικοσοσιαλιστές και νεοφασίστες που εναντιώνονται στην Ρωσική εισβολή ενώ οι προσπάθειες της κεντρικής εξουσίας να τους διασπάσει και να τους αποδυναμώσει αποτυγχάνουν λόγω της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας που αναπτύσσεται μέσα στο «καμίνι» του πολέμου.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι δυνάμεις του Azov ενισχύονται σε εξοπλισμό μάχης από ιδιωτικές πρωτοβουλίες και όχι από την στρατιωτική βοήθεια του εξωτερικού. 

 Αδελφέ και συναγωνιστή σε καλωσορίζουμε στο ιστολόγιο του «Μαύρου Κρίνου» ο οποίος από την αρχή του πολέμου είχε ταχθεί στο πλευρό των Ουκρανών Πατριωτών, Εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών οι οποίοι πολεμούν την εναλλακτική πλευρά της παγκοσμιοποίησης η οποία ακούει στο όνομα «Πουτινική Ρωσία». 

Μια Ρωσία Σεργιανική, νεοκαπιταλιστική και στην ουσία νεομπολσεβικική εφόσον συντηρεί το σκληρό πρόσωπο της ΕΣΣΔ μεταλλάσσοντας την κομματική νομενκλατούρα με ολιγάρχες της ενέργειας και της συνεχιζόμενης μαφίας.

1.      Ως πρώτο ερώτημα θα θέλαμε να μας απαντήσεις το τι σε έκανε να καταταγείς στο σύνταγμα AZOV το οποίο είναι ξεκάθαρα εθνικοσοσιαλιστικό και επαναστατικό. Ο λόγος ήταν η αναζήτηση της περιπέτειας ή ένας βαθύτερος ιδεολογικός σκοπός;

Καλώς σας βρήκα και εγώ. Καταρχήν μπήκα στην 3η Ταξιαρχία εφόδου που είναι κομμάτι του AZOV. Πάντα αναζητούσα την περιπέτεια σαν άνθρωπος αλλά ο λόγος που κατατάχθηκα στο AZOV είναι ξεκάθαρα ιδεολογικός.

2.      Υπήρχαν και άλλοι Έλληνες στο πλευρό των Ουκρανών;

Υπάρχουνε και άλλοι Έλληνες όμως είναι λίγοι, μιλάμε και για Έλληνες πολίτες εκτός Ουκρανίας όμως και για ομογενείς από την Μαριούπολη. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι ιδεολογικά εθνικoσοσιαλιστές και οι υπόλοιποι είναι Έλληνες ομογενείς όπως είπαμε κυρίως πατριώτες και εθνικιστές που απλώς πολεμούν τον εισβολέα.

3.      Οι Ουκρανοί συναγωνιστές τι άποψη έχουν για την Ελλάδα;

Γενικώς, υπήρχε η διάθεση στους Ουκρανούς πολεμιστές και πολίτες να μας ρωτάνε από που είμαστε και τι θέλουμε εδώ. Στην πραγματικότητα ήθελαν να γνωρίζουν τους λόγους που πολεμούμε στο μέτωπο. Όταν λάμβαναν την απάντηση πως είμαι Έλληνας υπήρχε έντονος θαυμασμός και έκπληξη. 

Γενικά οι Ουκρανοί σύμφωνα με τους ίδιους, τρέφουν έναν έντονο θαυμασμό για την ελληνική ιστορία. Αν και δεν γνωρίζουν όλη την ιστορία του ελληνισμού της Ταυρίδος όσοι είναι γνώστες ένοιωθαν ένα δέσιμο μεταξύ Ελλάδος και Ουκρανίας. Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν έχει αναγνωριστεί η ελληνική μειονότητα. Πέρα από ψευδές το συγκεκριμένο γεγονός, ήταν καθαρά στα πλαίσια του πολέμου του Ντονμπάς γύρω από την περιφρούρηση του ουκρανικού κράτους, όπου οι αποσχιστές του LNR - DPR επιδίωξαν απόσχιση ότι επιδιώκουν στην Θράκη οι Τούρκοι.

Κατά τα άλλα δεν στοχοποιήθηκε ποτέ η ελληνική μειονότητα. Μάλιστα στην Οδησσό υπάρχει ελληνική πλατεία προς τιμήν του ελληνισμού της Μαύρης Θάλασσας. Επίσης, Ουκρανοί εθνικιστές του Pravi Sector (Δεξιός Τομέας) τίμησαν τον Γιώργο Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη με πορεία στο Κίεβο.

4.       Στην Ελλάδα έπαιζε πολύ η είδηση πως το AZOV έχει προβεί σε βιαιοπραγίες απέναντι στην ελληνική μειονότητα της Μαριούπολης, τι απαντάς σε αυτόν τον ισχυρισμό ως Έλληνας εθελοντής;

Ξεκάθαρα ρωσική προπαγάνδα δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτό το γεγονός. Άλλωστε το AZOV δεν έχει λόγους να κινηθεί εναντίον των μειονοτήτων και όπως προείπαμε πολεμούσαν και αρκετοί Έλληνες.

5.      Πολεμούν Ρώσοι εθελοντές στο πλευρό των Ουκρανών;

Υπάρχουν Ρώσοι που πολεμούν στο πλευρό των Ουκρανών και κατά κύριο λόγο μιλάμε για Ρώσους εθνικιστές (πραγματικούς) οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν το καθεστώς Πούτιν αν υπολογίσουμε πως χιλιάδες Ρώσοι εθνικιστές βρίσκονται στα ρωσικά κελιά ή και δολοφονηθήκαν,

6.      Σε ποια περιοχή της Ουκρανίας δραστηριοποιήθηκες και σε τι επιχειρήσεις συμμετείχες; 

Για μεγάλο διάστημα ήμουν στο Κίεβο ως έφεδρος και έλαβα μέρος σε διάφορες αμυντικές επιχειρήσεις  στην περιοχή, όπως στην επάνδρωση χαρακωμάτων και στην αμυντική δραστηριότητα από επιθέσεις Ρώσων.

7.      Περιέγραψε μας λίγο τις συνθήκες που επικρατούσαν στο μέτωπο.

Όπως λέγαμε με τους συναγωνιστές το μέτωπο είναι κρεατομηχανή, τόσο για εμάς όσο και για τους εισβολείς. Το δικό μας μειονέκτημα ήταν η έλλειψη πυροβολικού, αεράμυνας και βαρέων όπλων π. χ. τεθωρακισμένα οχήματα. Αυτό μας καθιστούσε ευάλωτους στις συνεχόμενες ρωσικές επιθέσεις με πυροβολικό, όπλα καμπύλης τροχιάς, αεροπορίας και προφανώς των drones που έχουν γίνει ο εφιάλτης όλων στο πεδίο της μάχης.

Η τακτική της Ρωσίας είναι ίδια με τον Β’ ΠΠ δηλαδή αυτή της καμένης γης σε συνδυασμό με τις επιθέσεις αυτοκτονίας δηλαδή με μονάδες πεζών τμημάτων με ελάχιστη υποστήριξη τεθωρακισμένων οχημάτων και η κίνηση αυτών σε ανοιχτό πεδίο μετατρέπει την επίθεση τους σε παγίδα θανάτου.

Μία συνηθισμένη τακτική των Ρώσων είναι να χρησιμοποιούν πρώην φυλακισμένους και ανεκπαίδευτους επίστρατους . Στην ουσία αυτό γινόταν για να εξαντλήσουν τα πυρομαχικά του ουκρανικού στρατού και τέλος να πραγματοποιήσουν επίθεση με τα πιο καλά στρατιωτικά τμήματα στις αμυντικές θέσεις των Ουκρανών που διακρινόντουσαν ελλείψεις. Άλλος ένας αντικειμενικός σκοπός των Ρώσων ήταν η αποναρκοθετικοποίηση χρησιμοποιώντας τα πρώτα κύματα. 

8.      Η Ουκρανική κυβέρνηση θεωρείς πως είναι μια από τα ίδια με τους λοιπούς παγκοσμιοποιητές ή έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων;

Σίγουρα έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, επί 2,5 χρόνια στηρίζει την αντίσταση του ουκρανικού έθνους απέναντι στην δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη και ενώ θα μπορούσαν να συνθηκολογήσουν με την Ρωσία δεν το έπραξαν διότι το ουκρανικό έθνος θέλει απόλυτη απεξάρτηση από την Ρωσία διότι γνωρίζουν τι σημαίνει συνθηκολόγηση.

Συνεπώς με αυτά τα δεδομένα θεωρώ πως η ουκρανική κυβέρνηση δεν είναι μια από τα ίδια με τους λοιπούς παγκοσμιοποιητές. Παρόλα αυτά δεν σημαίνει πως στηρίζω απόλυτα την ουκρανική κυβέρνηση, αυτό που πρέπει όμως να προβληματίσει τους πάντες πέρα από προτιμήσεις είναι το κάλεσμα των Αμερικανών στην ουκρανική κυβέρνηση να σταματήσει τις επιθέσεις σε πετρελαιοαποθήκες της Ρωσίας. Γιατί άραγε; Διότι η Αμερική στην ουσία επιδιώκει να συνθηκολογήσει με την Ρωσία για το χρήμα. 

9.      Ο Ουκρανικός στρατός έχει ελπίδες αποτροπής απέναντι στον ρωσικό στρατό;

Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει ο ουκρανικός στρατός ελπίδες αποτροπής είναι με την ενίσχυση της Δύσης μέσω εξοπλιστικών προγραμμάτων. Κατά τα άλλα ο ουκρανικός στρατός και λαός έχουν τρομερό ηθικό για να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσίας.

10.  Σε τι οφείλεται η υποστήριξη μέρους του ελληνικού πατριωτικού/εθνικιστικού χώρου στην νέο-ολιγαρχία της Πουτινικής Ρωσίας;

Καταρχήν γνωρίζουμε πως η Ρωσία από το 2014 και έπειτα χρηματοδοτεί ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη. Αυτό αποσκοπεί στην εισχώρηση της ρωσικής πολιτικής στην Ευρώπη και στην δημιουργία μιας αντιδυτικής πολιτικής και εν συνεχεία μιας αποσύνθεσης της. Μέσω αυτού έχει δημιουργηθεί η εικόνα πως η Ρωσία είναι ένα ηθικό παραδοσιακό και πατριωτικό κράτος δημιουργώντας την αίσθηση ενός ομόδοξου και ομόθρησκου με εμάς κράτους την στιγμή που στην Ρωσία υπάρχουν 8.000 τζαμιά ενώ ταυτόχρονα διακρίνεται από έντονο πολυπολιτισμό.

Επίσης η Ρωσία κατέχει την πρωτιά στην Ευρώπη σε εκτρώσεις και σε φορείς  του Aids. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το καθεστώς Πούτιν αποτελούν την πραγματικότητα της σχιζοειδούς Ρωσίας η οποία κατά Oswald Spengler διαθέτει δύο πρόσωπα. Επίσης ένα κράτος που στέλνει ορδές Ασιατών με σκοπό να σφάξουν λευκούς Ουκρανούς μόνο φιλικό προς την Ευρώπη δεν μπορεί να είναι.

11.  Θεωρείς πως οι Ουκρανοί πολεμιστές με την ετοιμότητα τους και την ριζοσπαστικοποίηση τους έχουν να διδάξουν κάτι σε εμάς και αν ναι τι είναι αυτό;

Έχουν να μας διδάξουν πάρα πολλά και να μου επιτραπεί να ξεκινήσω από το Maidan, το 2014. Μιλάμε για έναν εθνικιστικό χώρο, όπως τον ουκρανικό, με έντονη δράση όχι όμως με στρατιωτικό σκέλος. 

Στην πλατεία Maidan οι Ουκρανοί εθνικιστές μας έδειξαν την ετοιμότητα τους καθώς και την θέληση τους να πολεμήσουν για τις ιδέες τους αλλά και για το έθνος τους, ενώ κρατούσαν ψεύτικες ασπίδες  δεχόντουσαν τα πυρά της Berkut και ενώ μετρούσαν δεκάδες νεκρούς αυτό αντί να τους φοβίσει και να τους σταματήσει τους έδωσε την δύναμη να μετατρέψουν μια διαμαρτυρία σε επανάσταση, καταφέρνοντας να ρίξουν τον εντολοδόχο της Μόσχας Γιανουκόβιτς επιχειρώντας την ανεξαρτησία της Ουκρανίας από την ρωσική σφαίρα επιρροής.

Αντιθέτως στην ελληνική πραγματικότητα και ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραχώρησε όνομα και εθνότητα στο κρατίδιο των Σκοπίων, ο εθνικιστικός χώρος ξεκίνησε τις συγκεντρώσεις ως όφειλε, αλλά παρέδωσε τα όπλα λόγω μερικών προληπτικών συλλήψεων και χημικών από τις δυνάμεις καταστολής.

Συνεπώς, ο εθνικιστικός χώρος εν Ελλάδι πρέπει να παραδειγματιστεί από τους Ουκρανούς συναγωνιστές και την εθελοθυσία τους που θυμίζει Έλληνες μιας άλλης εποχής. Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει δεν είναι άλλο από το εξής: πως τα απλά λαϊκά παιδιά με τις ασπίδες στο Κίεβο το 2014 σήμερα είναι επίλεκτοι στρατιώτες στο Σύνταγμα AZOV δημιουργώντας έναν σύγχρονο ηρωισμό σε μια περίοδο αντιηρωϊκή και με στρατιωτική παρουσία και δράση που σίγουρα θα διδάσκεται στις επόμενες γενιές.

12.  Το δικό σου μήνυμα ποιο είναι με βάση την εμπειρία σου;

Με βάση την εμπειρία μου αλλά και την ιδεολογική μου άποψη, οι Έλληνες εθνικιστές πρέπει να αντιγράψουν το Ουκρανικό πρότυπο οπότε κατά την γνώμη μου ο εθνικιστικός χώρος οφείλει να οργανωθεί να εκπαιδευτεί στρατιωτικά, σε νευραλγικά ζήτημα όπως πρώτες βοήθειες μάχης το οποίο θα τους καθιστά πιο έτοιμους για τις μέρες που έρχονται.

Τέλος, πρέπει να τονωθεί η ιδεολογική ταυτότητα του χώρου μας μέσο πολιτιστικών δρώμενων δηλαδή μουσικών συναυλιών αλλά και ανάγνωσης ιδεολογικών βιβλίων όπως και διοργάνωσης αθλητικών δραστηριοτήτων αλλά και εξορμήσεων στην φύση.

Δύσκολα θα μάθουμε τι συνέβη στη Μόσχα το άλλο βράδυ (https://www.anaktisi-mag.gr/)

 

του Gabriele Adinolfi

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Οι φανατικοί δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι ήταν η CIA που χτύπησε, ή η Μοσάντ, ή οι Ουκρανοί, ή οι Ρώσοι (εσωτερικές δουλειές), ή οι Τούρκοι, ανάλογα με τις ατομικές αμβλείες προκαταλήψεις. Δεν θα χανόμουν σε διαμάχες μεταξύ κοτετσιών, αλλά θα προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι δυνατό στην παρούσα κατάσταση.

Μια μέρα, καθώς αναδύονται τα στοιχεία, θα μπορέσουμε ίσως να καταλάβουμε καλύτερα τι ήταν, αλλά στο μεταξύ το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαβάσουμε τα μηνύματα που προκύπτουν.

Το πιο εκπληκτικό είναι ότι η «πολιτική» εκδοχή του Κρεμλίνου δεν συμπίπτει καθόλου με αυτή των ρωσικών υπηρεσιών, της FSB. Οι πρώτοι συνεχίζουν να υποδηλώνουν την ουκρανική εμπλοκή, οι δεύτεροι στην πραγματικότητα, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, το αρνούνται. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο ένας ή ο άλλος έχει δίκιο, κάτι που είναι δευτερεύον όπως και η προέλευση οποιασδήποτε σφαγής σε σχέση με την πολιτική διαχείρισή της.

Μέχρι τώρα, η FSB κατείχε την μπάλα στο παιχνίδι. Κανείς, εκτός από αυτούς, δεν ήταν παρών στα βασανιστήρια και τις ομολογίες των μελών του «καταδρομέα». Από όσο γνωρίζουμε, θα μπορούσαν να είναι και ψευδείς ή ανυπόστατες ομολογίες. Τίποτα δεν εμπόδισε τις ρωσικές υπηρεσίες να κάνουν τους ένοχους, πραγματικούς ή κατονομαζόμενους, να πουν αυτό που ήθελαν. Αλλά προέκυψε μια εκδοχή που δεν ήταν τόσο αξιόπιστη όσο και σε αντίθεση με το Κρεμλίνο.

Κάτι που μπορεί να φαίνεται παράξενο σε όλους εκείνους που, είτε το εκθειάζουν ή το φοβούνται, έχουν μια απολυταρχική ιδέα για το ρωσικό καθεστώς που στην πραγματικότητα είναι καρπός της δεσποτικής ανατολίτικης μεσολάβησης ενός εσωτερικού πλουραλισμού που αρθρώνεται σε ατελείωτους εσωτερικούς πολέμους.

για να διαβάσετε το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Κάποιες σκέψεις εν΄όψει εκλογών

 

γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Οι ευρωεκλογές πλησιάζουν. Το δημοκρατικό «πανηγύρι» ξαναρχίζει. Και πέρα από τα όσα κωμικοτραγικά βλέπουμε με τους διάφορους φαιδρούς υποψήφιους (από την Ελεονόρα Μελέτη που κατά δήλωση της κάνει καλές...πίπες μέχρι τον Κασσελάκη που ανακοίνωσε ότι η βάφτιση του ήταν ένα θαύμα) και το γέλιο που αυτοί προκαλούν, κάποιοι από εμάς μπαίνουμε στο κόπο να κάνουμε βαθύτερες σκέψεις:

- Καμιά δύναμη του πολιτικού συστήματος, από την Άκρα Αριστέρα μέχρι την Άκρα Δεξιά, δεν τάσσεται υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για όλες τις πολιτικές παρατάξεις (και δη για τις ήδη κοινοβουλευτικές) έξοδος από την ΕΕ συνεπάγεται αδιέξοδο και οικονομική καταστροφή. Για τους εχέφρονες βέβαια αδιέξοδο και οικονομική καταστροφή είναι η παραμονή στην χρηματοπιστωτική «ευρω»-φυλακή της κεφαλαιοκρατίας που όχι μόνο αφαιμάζει οικονομικά τον Λαό και την Πατρίδα μας, αλλά με τις άθλιες μεταναστευτικές και κοινωνικές νομοθεσίες της οδηγεί σε αποδόμηση και σαπίλα του κοινωνικού ιστού - της ανθρώπινης προσωπικότητας (ΛΟΑΤΚΙ, κοινωνικό φύλο, ανθρώπινα δικαιώματα) αλλά και σε βιολογική καταστροφή του ελληνικού πληθυσμού.

- Καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος, από την Άκρα Αριστερά μέχρι την Άκρα Δεξιά, δεν τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ΝΑΤΟ. Για όλες τις πολιτικές παρατάξεις (και δη για τις ήδη κοινοβουλευτικές) η έξοδος από το ΝΑΤΟ είναι ο μεγάλος τους τρόμος καθώς θα προκαλέσει την οργή των Δυτικών αφεντικών τους. Ακόμη και το ΚΚΕ ή οι διάφορες αριστερές εξω κοινοβουλευτικές οργανώσεις, όταν μιλάνε κατά του ΝΑΤΟ, μένουν απλώς σε μία ακίνδυνη ψευτο-επαναστατική φρασεολόγια, αφού εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι σε όλα τα καίρια γεγονότα γεωστρατηγικής σημασίας τάσσονται με το πλευρό των δυτικών πλουτοκρατιών. (Πόσοι αριστεροί υποστήριξαν το Ιράν στα πρόσφατα γεγονότα; Πόσοι αριστεροί υποστήριξαν έμπρακτα και σε θεωρητικό επίπεδο τον εθνικό-αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα της Συρίας του Άσαντ; Πόσοι αριστεροί υποστήριξαν τον Καντάφι, τον Χουσείν, τους Χούτι και πάσης φύσεως άλλα εθνικά αντιϊμπεριαλιστικά κινήματα;).

Κατά συνέπεια, όπως προκύπτει από τα παραπάνω, καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος δεν αμφισβητεί την ηγεμονία των ΗΠΑ και της Δύσης. Καμία πολιτική δύναμη δεν απειλεί τον ιμπεριαλισμό και την κυριαρχία του μονοπωλιακού - πολυεθνικού - χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που εδρεύει κατά κύριο λόγο στην Δύση. Και φυσικά, καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος, δεν εκπροσωπεί την αλλαγή συμμαχιών και προσανατολισμού για την χώρα μας. Μεγάλος ωφελούμενος, μεταξύ άλλων, το Ισραήλ που θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την Ελλάδα ως υποβοήθημα για τα συμφέροντα του στην Ανατολική Μεσόγειο και θα συνεχίσει να γενοκτονεί ανενόχλητο τους Παλαιστίνιους. Καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος δεν υποστηρίζει τον δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού Λαού! (Μιλάμε πάντα για την ουσία και όχι για τις ψευτο - επαναστατικές φρασεολογίες!).

- Κάμια δύναμη του πολιτικού συστήματος, από την Άκρα Αριστερά μέχρι την Άκρα Δεξιά, δεν υποστηρίζει την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και του τρόπου διαχείρισης της παραγωγής. Δεν θα αναφερθούμε καν στους Ακροδεξιούς φελλούς που εκσπερματώνουν με τον καπιταλισμό και την ελεύθερη οικονομία. Αναγουλιάζουμε και μόνο αναλογιζόμενοι αυτά τα αποβράσματα και τις ανοησίες που λένε. Από την άλλη πλευρά, η αντικαπιταλιστική ρητορική της Αριστεράς, (και μιλάμε για το ΚΚΕ και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) περιορίζεται σε μία ειρηνική διαχείριση των διαμαρτυριών του Λαού, σε μία προβατοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος, που επί της ουσίας ή κατευθύνει σε συστημικές ατραπούς ή κουκουλώνει τον θυμό και την διάθεση για αλλαγή. Ποιος ξεχνάει τα ΚΝΑΤ και την προστασία στο Κοινοβούλιο που παρείχε το ΚΚΕ το 2011; Ποιός δεν βλέπει τις ακίνδυνες απεργίες που γίνονται κάθε χρόνο χωρίς άλλο αποτέλεσμα εκτός από την-για λίγες ώρες- παράλυση της εύρυθμης αστικής ζωής; 

Πέρα από αυτό, οι κομμουνιστικές - ακροαριστερές οργανώσεις αρκούνται σε μία διαρκή προσπάθεια για αυτοεπιβεβαίωση και αναπαραγωγή της επιρροής τους απέναντι σε ένα καθυστερημένο κομματικό κοινό που μένει πάντα ίδιο και σταθερό. Μόνο ατέρμονη θεωρητικολογία και δογματισμός. Καμία προσπάθεια χάραξης επαναστατικών στρατηγικών και μορφών πάλης προσαρμοσμένες στα σύγχρονα δεδομένα. Για όλους αυτούς ο σοσιαλισμός είναι κάτι στατικό, ο Μάρξ ένα ευαγγέλιο, δεν κατανοούν τις σύγχρονες ανάγκες, δεν αντιλαμβάνονται τα σύγχρονα δεδομένα. Φυσικά αυτό έχει σαν συνέπεια, αυτές οι δυνάμεις της πολιτικής παράλυσης, να λειτουργούν σαν βαρίδια που καταστρέφουν κάθε επαναστατική συνείδηση και εξυπηρετούν πλήρως το Σύστημα και την καπιταλιστική κυριαρχία.

- Καμία δύναμη του πολιτικού συστήματος, από την Άκρα Αριστέρα ως την Άκρα Δεξιά, δεν εκπροσωπεί την δόμηση - ανάπτυξη νέου τύπου κοινωνίας. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις αφομοιώνουν πλήρως τα κυρίαρχα αφηγήματα και τις κυρίαρχες κοινωνικές συνθήκες που έχει διαμορφώσει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός και ο μεταμοντερνισμός. Ο «φιλελεύθερος ατομοκεντρισμός», η «ρευστότητα του φύλου», τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ο «νεοφεμινισμός», το ναρκισσιστικό-καταναλωτικό lifestyle, η ηδονοθηρία και η σεξουαλικοποίηση, καλύπτουν όλο το εύρος της κοινωνικής ζωής ιδίως στις νεότερες ηλίκιες. Κανένα πολιτικό κίνημα δεν επιχειρεί την παρέμβαση στην ζωή των ανθρώπων -κυρίως της νεολαίας- για την διαμόρφωση κατάλληλης ηθικής, σοσιαλιστικής, πατριωτικής συνείδησης. Η διαμόρφωση τέτοιου τύπου σύνειδησης είναι απαραίτητη αν θέλουμε να οδηγηθούμε με επιτυχία σε επαναστατικές διαδικασίες. 

Η Αριστέρα (πλήν απειροελαχίστων εξαιρέσεων) έχει εγκολπωθεί πλήρως την μεταμοντέρνα διαστροφή και την παράνοια του «δικαιωματισμού» ενώ από την άλλη η Δεξιά (και εδώ εννοούμε κόμματα ή οργανώσεις που αυτοπροσδιορίζονται ως Ακροδεξιά - Εθνικιστικά και όχι την φιλελεύθερη συμμορία της ΝΔ) είτε αποδέχεται βασικά σημεία αυτής της τρέλας, είτε λειαίνει όλο και περισσότερο τις θέσεις της, μη απειλώντας έτσι την κυρίαρχη κοινωνική ιδιοσυστασία, είτε απλά αρκείται σε παρεμβάσεις φορμαλιστικού - νομοθετικού χαρακτήρα που δεν μπορούν να αλλάξουν εκ θεμελίων την «σαπισμένη ψυχή» της τωρινής κοινωνίας. Είναι απαραίτητο εδώ να προστεθεί και ο παράγοντας της αισθητικής (ένας ακόμη κλάδος της ανθρώπινης συνείδησης) ο οποίος είναι αρκετά σημαντικός και δεν πρέπει να αγνοείται από τα επαναστατικά κινήματα.

Εν τέλει, καμία πολιτική δύναμη, δεν αντιπροσωπεύει την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΡΗΞΗ με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Κανένας από τους πολιτευομένους δεν απειλεί το κυρίαρχο status quo και τις άθλιες συνθήκες ζωής που αυτό έχει επιφέρει. Από την Άκρα Αριστέρα μέχρι την Άκρα Δεξιά δεν υπάρχει, αυτή την στιγμή, στα ψηφοδέλτια ουδεμία πραγματικά επαναστατική, ριζοσπαστική, αντισυστημική πολιτική οργάνωση. Όλες εξυπηρετούν πλήρως την κυριαρχία του καθεστώτος σε όλους τους τομείς: πολιτική, οικονομία, κοινωνία, ηθική! Και φυσικά πάντα κοιτάμε την ουσία και όχι το περιτύλιγμα και το φαίνεσθαι. Στις εκλογές λοιπόν ψηφίστε ότι θέλετε, ότι θεωρείτε πως μπορεί να εμφανίσει περισσότερο τα τρωτά σημεία του συστήματος. Αν δεν θέλετε μην ψηφίσετε και καθόλου. Χρέος δικό μας όμως, χρέος των ΕΘΝΙΚΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ είναι η δημιουργία ενός πραγματικά επαναστατικού, λαϊκού, αντισυστημικού κινήματος που θα πολεμάει όλα αυτά που οι άλλοι αποδέχονται: τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τις προεκτάσεις του, τουτέστιν την παγκοσμιοποίηση και τις δομές της, την κοινωνική και βιολογική σαπίλα του ανθρωπίνου είδους.

Εκεί αποσκοπούμε, όχι σε ψηφοδέλτια και κάλπες. Δεν έχουμε φετίχ με τους αστικούς θεσμούς, πολλώ δε μάλλον εφόσον είμαστε εχθροί του αστικού κράτους. Και να είστε σίγουροι πως η ζύμωση ενός τέτοιου κινήματος δεν θα αργήσει να γίνει. Οι εξελίξεις τρέχουν και είναι αρκετά επώδυνες για τον Λαό που σύντομα θα σκιρτήσει. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε ενεργοί, δραστήριοι, αισιόδοξοι, παθιασμένοι και να μένουμε μακριά από τις Σειρήνες του Συστήματος. Μακριά από εμάς κάθε παραίτηση! Η Φλόγα, η Λύσσα και η Συνείδηση είναι αυτά που μας οδηγούν... και η Επανάσταση, η Ρήξη και η Ανατροπή θα φθάσουν με την σειρά τους! Φτάνει μονάχα να είμαστε εκεί για να δώσουμε την ώθηση, όταν θα πρέπει!

Για τον Μαρίνο και όσους άλλους Συντρόφους «έφυγαν» …

Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί η συμπλήρωση σήμερα, 1η Μαΐου 2024, 19 ετών από τον θάνατο ενός Εκλεκτού Συντρόφου και Φίλου, του Μαρίνου Χατζηκυριάκου, ύστερα από τροχαίο ατύχημα (ήταν συνεπιβάτης στο πίσω κάθισμα). 

Η στιγμή θανάτου συνέπιπτε χρονικά με το μεταίχμιο ανάμεσα στην Ανάσταση του Μεγάλου Σαββάτου και την Κυριακή της Λαμπρής. 

Η επετειακή ενθύμηση του τραγικού γεγονότος του χαμού του Μαρίνου με ώθησε στο να σκεφτώ κάποια πράγματα γύρω από την έννοια του θανάτου, ορισμένα εκ των οποίων θα προσπαθήσω να αποτυπώσω στο περιορισμένο χώρο ενός κειμένου. 

διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

 

Αυτόνομη Εθνικιστική Αυτοέκδοση του Βασίλη εκ Ξυπετής: τεύχος #0 «Οι Χαμένοι»

Η παραπάνω Αυτόνομη Εθνικιστική Αυτοέκδοση του Βασίλη εκ Ξυπετής, τεύχος #0 με τον τίτλο «Οι Χαμένοι» θυμίζει παλιές καλές εποχές με τις σειρές κόμικς στην «Αντεπίθεση» της «Χρυσής Αυγής», κυρίως όμως το εμβληματικό έργο του Χ.Κ. το γνωστό «Σκιές στο Λυκαυγές». 

Η νέα αυτή προσπάθεια από τα χέρια ενός άξιου εκπροσώπου της εργατικής τάξης και ακόλουθου του «εργατίστικου πνεύματος του εθνικοσοσιαλισμού» αξίζει σίγουρα της προσοχής μας. 

Το τεύχος #0 είναι μια πρώτη προσπάθεια από μια σειρά που θα ακολουθήσει και θα διανεμηθεί για αρχή χέρι με χέρι μέσω των Αυτόνομων Συναγωνιστών. 

Στις 16 σελίδες της έκδοσης που θα κυκλοφορεί ανά τρίμηνο, ο συναγωνιστής εκφράζει το πηγαίο ταλέντο του και μέσα από τις μορφές που παρουσιάζονται περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας νεαρός Έλληνας εργάτης και εθνικιστής στην σημερινή καπιταλομαρξιστική αστικοδημοκρατική Ελλάδα. 

Πέρα από τις καθεστωτικές νόρμες της καθημερινότητας το κεντρικό πρόσωπο μεταβαίνει στον κόσμο της ριζοσπαστικοποίησης με τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η μοιραία απόφαση του δηλαδή το να «περάσει τον Ρουβίκωνα». 

Ένα αξιόλογο έντυπο από έναν «αιρετικό» συναγωνιστή ο οποίος συμβάλλει με την σειρά του στην διάδοση των εθνικοεπαναστατικών ιδεών στα πλαίσια της οπτικής τέχνης.

«Ναι, αλλά ο Κασιδιάρης μπήκε άδικα στην φυλακή…»

γράφει ο Μυρμιδών

Μετά την τριχοτόμηση της Χρυσής Αυγής την περίοδο 2019-2020 αφενός μέσω της δημιουργίας της "Ε.ΛΑ.ΣΥΝ." (Εθνικής Λαϊκής Συνείδησης) και αφετέρου μέσω της δημιουργίας των "Ελλήνων Γ.Τ.Π." (Έλληνες Για Την Πατρίδα) μετέπειτα "Εθνικό Κόμμα Έλληνες", όλοι οι "εθνικιστές" θεώρησαν δεδομένο ότι υπό την ηγεσία του Ηλία Κασιδιάρη ο χώρος δεν θα μπορούσε να διασπαστεί περαιτέρω, κι όμως μέσα σε λίγα μόνο χρόνια διαπιστώθηκε όχι μόνο ότι ο χώρος μπορεί τω όντι να διαιρεθεί περαιτέρω, αλλά και ότι δύναται να καταστήσει πολύ πιο σοβαρή και αξιοπρεπή την περίπτωση της Χρυσής Αυγής, παρ' όλο που και η τελευταία έπραξε πολλά λάθη σε πολλαπλά επίπεδα.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης μη έχοντας ίχνος ώριμης πολιτικής σκέψης έσπευσε να τελέσει σπασμωδικές κινήσεις μόνο και μόνο για το θεαθήναι, την ίδια ώρα που το σύστημα δεν χρειαζόταν καν να βυσσοδομήσει κάποιο σχέδιο εναντίον του, διότι απλούστατα εκτίθετο ο ίδιος και όσοι επέλεξε. Παρά την ρητή πρόβλεψη των «τροπολογιών Βορίδη», ο "αλάνθαστος ηγέτης" Ηλίας Κασιδιάρης στην αρχή διατυμπάνιζε σαν κυριολεκτικά καλός «δημαγωγός» ότι θα μετείχε κανονικά ως πρόεδρος του κόμματος στις εκλογές, διότι η τροπολογία δεν θα επηρέαζε το κόμμα των «Ελλήνων» στις εκλογές του Μαΐου του 2023 και λίγο αργότερα με τον ίδιο ξαφνικό τρόπο που ανακοίνωσε την παραχώρηση του κόμματος στον γνωστό Αντιεισαγγελέα και την προσχώρησή του προαναφερθέντος κόμματος στο ΕΑΝ, αποφάσισε (μυστηριωδώς) την αναίρεση των επιλογών του δίχως την παραμικρή εξήγηση ούτε για το πως προέκυψε αυτή η επιλογή εξ αρχής, ούτε για το πως έληξε εξίσου αιφνιδίως.

Μετά το φαιδρό παραπλανητικό τέχνασμα με τον λεγόμενο Συνδυασμό του κόμματος των Ελλήνων ως Ανεξαρτήτων Υποψηφίων με σκοπό να στηρίξει ο Ηλίας Κασιδιάρης πλαγίως άλλα κόμματα και κυρίως τους «Σπαρτιάτες», ο μέγας αυτός ηγετίσκος και οι «Σπαρτιάτες» εν τέλει τέθηκαν στο στόχαστρο από μόνοι τους δίχως καν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να πράξει ουσιαστικά το παραμικρό! Με άλλα λόγια, η Νέα Δημοκρατία γέλασε τελευταία και το πιθανότερο είναι να επωφεληθεί και η ίδια εξ απόψεως εδρών από την πιθανώς βέβαιη και επικείμενη έκπτωση των Βουλευτών των «Σπαρτιατών» από το Εκλογοδικείο.

Οι «Σπαρτιάτες» ως τυπικά κοινοβουλευτικό κόμμα είχαν μία μοναδική ευκαιρία, παρά τις αδυναμίες τους και τις αντίξοες περιστάσεις, να φτιάξουν ένα σοβαρό και αξιοπρεπές εθνικίζων αν όχι εθνικιστικό κόμμα, αλλά η προσωπολαγνεία και η ένδεια ιδεολογικής κατάρτισης, αγωνιστικής διάθεσης και οργανωτικής πρωτοβουλίας αποτέλεσε γι'αυτούς πλέον την χαριστική βολή οδηγώντας για ακόμη μία φορά τον χώρο εκτεθειμένο, περιθωριοποιημένο, στοχοποιημένο και γελοιοποιημένο.

Με τούτα και με εκείνα λοιπόν ο χώρος οδηγήθηκε σε μία νέα ακόμη διάσπαση αίσχιστου είδους. Από την μία στελέχη των "Εθνικού Κόμματος Έλληνες" μεταπήδησαν στον Φίλιππο Καμπούρη, ο οποίος έσπευσε να αναβιώσει την "δόξα" και "αίγλη" του "ΛΑ.Ο.Σ.". Υπόψιν βέβαια ότι δεν ήταν λίγα τα στελέχη του στενού περιβάλλοντος του Κασιδιάρη, τα οποία προ ολίγων μόνο μηνών εξύβριζαν τον πρόεδρο του εν λόγω κόμματος ως υποψήφιο περιφερειάρχη, αλλά πιθανώς τόσο αυτοί όσο και οι υπόλοιποι για τους οποίους θα γίνει αναφορά στην συνέχεια να ήθελαν να σκορπιστούν κατόπιν νέου "σχεδίου" προκειμένου να διοχετεύσουν στοχευμένα την ψήφο των προσωπολατρικών Κασιδιαρικών και να ασκήσει έτσι ο Κασιδιάρης εκ νέου επιρροή σε όποιο κόμμα λάβει το κοινό του.

Μετά την περίπτωση Καμπούρη, ορισμένα άλλα στελέχη του εν λόγω μορφώματος μετακινήθηκαν προς τους "Πατριώτες" του Εμφιετζόγλου, ο οποίος παραδόξως ήταν πιθανότατα ο κύριος λόγος για τον οποίο ανατράπηκε σε δεύτερο χρόνο η συνεργασία Κανελλόπουλου μέσω του «ΕΑΝ» και του «Εθνικού Κόμματος-Έλληνες».

Τέλος, υπάρχει και η τραγελαφική περίπτωση του δηλωμένου "καπιταλιστή" Τέρρυ Χατζηιερεμία ως προέδρου των "Συντηρητικών", ο οποίος ήταν από τους μεγαλύτερους οπαδούς του ηγετίσκου Ηλία Κασιδιάρη και είναι απορίας άξιον σε έναν βαθμό πως κατάφερε και εγκρίθηκε το κόμμα του από τον Άρειο Πάγο. Βέβαια υπόψιν ότι εν αντιθέσει με τους άλλους 2 συνδυασμούς που είχαν μία κάποια προϊστορία και άρα πιθανότατα δεν θα βρεθούν στο στόχαστρο των δικαστικών αρχών, το πιθανότερο είναι το Εκλογοδικείο και ο Άρειος Πάγος κατ'επέκταση να θέσουν το κόμμα των «Συντηρητικών» στο στόχαστρο, αν ο Χατζηηρεμίας αρχίσει και αυτός το εκθείασμα προς το "είδωλό" του, αν και εφόσον αποκτήσει κάποια κοινοβουλευτική ή αυτοδιοικητική εκπροσώπηση. Αυτό ας μείνει για τα «πρακτικά»…

Αυτό, το οποίο αγνόησε και αγνοεί επιδεικτικά ο χώρος στην περίπτωση των «Σπαρτιατών» και του «Εθνικού Κόμματος-Έλληνες» του φίλαυτου Κασιδιάρη είναι ότι δεν μπορεί κανείς με τέτοια τεχνάσματα βρεφικής εμπνεύσεως να στηθεί ένα σοβαρό εθνικιστικό κίνημα με αρχές και αξίες, πολλώ δε μάλλον με συγκροτημένο και καταρτισμένο ιδεολογικό λόγο ενάντια στο μαρξιστοφιλελεύθερο κατεστημένο. Ουσιαστικά τέτοια (από)κόμματα τύπου «Σπαρτιάτες» λειτουργούν προσωρινά για την εντυπωσιοθηρία και μόνο προκειμένου άτομα δυστυχώς σαν τον τελειωμένο ηγετίσκο του εθνικιστικού χώρου να ικανοποιήσουν την φιλαυτία του και να συντηρήσει το εκλογικό, πλην φανατικό τους κοινό αγνοώντας όμως στο ενδιάμεσο ότι ο ιδεολογικός χώρος διαλύεται και η Ελλάδα χάνεται οικονομικά, κοινωνικά και φυλετικά! 

Μέχρι να το συνειδητοποιήσει αυτό όμως ο ματαιόδοξος και προσωπολάγνος όχλος του εν λόγω ηγετίσκου, ο κατά τα άλλα καυχώμενος ως "γνήσιος" και "ανόθευτος" εθνικιστικός χώρος εν Ελλάδι θα έχει μεταλλαχθεί και τελικώς καταντήσει ένα κακέκτυπο των πολλών άλλων "συμβιβασμένων", κατά δήλωσή του ίδιου, εθνικιστικών κομμάτων της Ευρώπης, τα οποία μέχρι πρότινος στηλίτευε, αν όχι καταδίκαζε...

Τραγική ειρωνία ή ποιητική νέμεσις;

Ο Γκρέγκορ Στράσσερ και το NSDAP. Μια αποτίμηση των ετών 1927-1932

γράφει ο Α.Π.

Το πρόγραμμα του NSDAP ήταν πολύ προσεκτικό στη διατύπωση «σοσιαλιστικών» αιτημάτων. Εξάλλου, οι συντάκτες του - ο Άντον Ντρέξλερ, ο Γκότφριντ Φέντερ και ο Αδόλφος Χίτλερ - δεν μπορούσαν να αποφύγουν να συμπεριλάβουν ορισμένα σημεία στα οποία οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να βλέπουν αιτήματα που τους ήταν γνωστά ως «εργατικά αιτήματα». 

Το σημείο 7 («Απαιτούμε από το κράτος να αναλάβει να διασφαλίζει πρωτίστως την ικανότητα εργασίας και διαβίωσης των πολιτών») θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παράφραση του αιτήματος για το δικαίωμα στην εργασία. Ωστόσο, το σημείο 11 έπρεπε να ακούγεται ιδιαίτερα «σοσιαλιστικό» καθώς απαιτούσε: «Κατάργηση των εισοδημάτων που δεν προέρχονται από την εργασία» ακουγόταν ακριβώς όπως η αρχή των εργατικών κομμάτων: «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Ωστόσο, αμέσως ακολουθεί η δεύτερη πρόταση του σημείου 11: «Σπάσιμο της δουλείας του τόκου», και αυτή ήταν μια θολή απαίτηση, ήταν μια απαίτηση με την οποία ένας εργαζόμενος δεν μπορούσε να συνδέσει καμία πραγματική ιδέα, αλλά ακόμη περισσότερο οι ανεξάρτητοι τεχνίτες, οι καταστηματάρχες, οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, οι αγρότες κ.λπ. 

Το σημείο 12 απευθυνόταν κυρίως στους εργαζόμενους: «Απαιτούμε την πλήρη κατάσχεση όλων των κερδών που συσσωρεύτηκαν μέσω κερδοσκοπίας κατά τη διάρκεια του πολέμου», καθώς και τα ακόλουθα σημεία: «Απαιτούμε την εθνικοποίηση όλων των (προηγουμένως) ήδη κοινωνικοποιημένων (τραστ) εταιρειών» (σημείο 13), «Απαιτούμε την αναδιανομή των κερδών των μεγάλων εταιριών» (σημείο 14) «Απαιτούμε γενναιόδωρη διεύρυνση των συνταξιοδοτικών παροχών» (σημείο 15). 

Το σημείο 17 («Απαιτούμε μια αγροτική μεταρρύθμιση προσαρμοσμένη στις εθνικές μας ανάγκες, δημιουργία νόμου για την ελεύθερη απαλλοτρίωση της γης για φιλανθρωπικούς σκοπούς») ήταν δανεισμένο επίσης από τα προγράμματα των εργατικών κομμάτων και απευθυνόταν κυρίως στους εργάτες γης και τους φτωχούς αγρότες. Ωστόσο, γρήγορα έγινε σαφές ότι τα επιχειρήματα του Χίτλερ και αυτά τα σημεία του προγράμματος δεν ήταν αρκετά και ότι - ειδικά στις βιομηχανικές περιοχές και τα "κόκκινα οχυρά" - έπρεπε να καταφύγει κανείς σε ισχυρότερα μέσα και συνθήματα αν ήθελε να κερδίσει την υποστήριξη των εργατών. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο ότι στην περιοχή του Ρουρ συγκεκριμένα, η ναζιστική κοινωνική δημαγωγία στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 ξεπέρασε κατά πολύ αυτό που ήταν συνηθισμένο στο Μόναχο. 

Ξεχώρισαν ιδιαίτερα οι Γκρέγκορ Στράσσερ και Γιόζεφ Γκέμπελς. Ο Στράσσερ πήρε τις πιο ριζοσπαστικές θέσεις. Για παράδειγμα, τον Ιούλιο του 1927 σε ένα άρθρο «Στόχοι και τρόποι» ανέφερε τα εξής: «Είμαστε σοσιαλιστές, είμαστε εχθροί, θανάσιμοι εχθροί του σημερινού καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος με την εκμετάλλευση των οικονομικά αδύναμων, με τις άδικες αμοιβές του, με την ανήθικη αποτίμηση των ανθρώπων με βάση τον πλούτο και το χρήμα αντί για την ευθύνη και την απόδοση, και είμαστε αποφασισμένοι να καταστρέψουμε αυτό το σύστημα με κάθε κόστος!»

Τέτοιες διακηρύξεις ήταν αρκετές για να εγείρουν αμφιβολίες μεταξύ διαφόρων επιχειρηματιών σχετικά με την αξιοπιστία και τη χρησιμότητα των Ναζί, αλλά όχι για να εντυπωσιάσουν τους ταξικά συνειδητοποιημένους κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες εργάτες. Το κρίσιμο ερώτημα, το οποίο οι ηγέτες των Ναζί απέφευγαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δεν μπόρεσαν να αποφύγουν μακροπρόθεσμα, ήταν η πρακτική θέση του NSDAP στην ταξική πάλη μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, η συμπεριφορά του απέναντι στα συνδικάτα, τις συλλογικές διαπραγματευτικές διαφορές, και κατά τη διάρκεια απεργιών. Ενώ το NSDAP είχε παραμείνει σχετικά αδρανές σε αυτά τα ζητήματα πριν το 1929, με την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κατέστη απαραίτητο να ενταθεί η «μάχη για η ψυχή του γερμανικού λαού» και να δημιουργηθούν εθνικοσοσιαλιστικοί συνδικαλιστικοί φορείς. 

Αυτό ήταν επίσης προς το συμφέρον των επιχειρηματιών, οι οποίοι θα μπορούσαν να περιμένουν από ένα ναζιστικό πυρήνα μέσα στα εργοστάσια να παράσχει ένα «εθνικό» αντίβαρο ενάντια στα σοσιαλδημοκρατικά και τα κομμουνιστικά συνδικάτα, έναν πυρήνα ο οποίος θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για απεργοσπαστικές δραστηριότητες εάν ήταν απαραίτητο. Το 1929, υπό την πίεση διάφορων ηγετών του NSDAP προερχόμενων από τις βιομηχανικά ανεπτυγμένες περιοχές της Γερμανίας, μια ειδική συνεδρίαση της κομματικής διάσκεψης της Νυρεμβέργης του NSDAP αποφάσισε να προχωρήσει στην επέκταση της οργάνωσης των κομματικών συνδικάτων.

Μετά το εκλογικό πισωγύρισμα του NSDAP στις εκλογές του Νοεμβρίου 1932 (από 37% έπεσε στο 33% και δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση, έστω συνεργασίας), ο Γκρέγκορ Στράσσερ εξέφρασε την άποψη ότι το κόμμα θα πρέπει να μετακινηθεί από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση χωρίς να επιμείνει στην ανάληψη της θέσης του καγκελαρίου ως κατηγορηματική προϋπόθεση. Το εξήγησε αυτό στον Χίτλερ με ξεκάθαρους όρους. 

Ο Χίτλερ το ερμήνευσε αυτό ως πρόκληση για την εξουσία του και αντέδρασε πολύ αρνητικά. Σύμφωνα με τον Γκέμπελς, ο Χίτλερ ήθελε να αφαιρέσει από τον Στράσσερ κάθε εξουσία, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Όντας οργανωτικός διευθυντής του Ράιχ, ο Στράσσερ έχαιρε μεγάλου σεβασμού στη βάση του κόμματος. Εθεωρείτο επίσης από τους Γερμανούς βιομηχάνους ως ένας από τους λίγους εθνικοσοσιαλιστές με τους οποίους θα μπορούσε κανείς να συνεργαστεί.

Την παραμονή της πρώτης συνεδρίασης του Ράιχσταγκ, ο Χίτλερ έδωσε εντολή στους βουλευτές του NSDAP να υιοθετήσουν σκληρή γραμμή, υποστηρίζοντας ότι «ποτέ ένα μεγάλο κίνημα δεν νίκησε ακολουθώντας το δρόμο του συμβιβασμού». Ο Στράσσερ, από την πλευρά του, κάλεσε τους κρατικούς επιθεωρητές του NSDAP και υποστήριξε ότι ο Χίτλερ δεν ακολουθούσε μια «σαφή γραμμή» από τον Αύγουστο του 1932, εκτός από το ότι «ήθελε να γίνει καγκελάριος με κάθε κόστος». Δεδομένου ότι δεν υπήρχε καμία ρεαλιστική πιθανότητα να συμβεί αυτό εκείνη τη στιγμή (Νοέμβριος 1932), ο Χίτλερ διακινδύνευε την αποσύνθεση και την παρακμή του κινήματος. 

Υπήρχαν δύο τρόποι για να επιτευχθεί η άνοδος του κόμματος στην εξουσία, υποστήριξε ο Στράσσερ. Η νόμιμη – οπότε ο Χίτλερ θα έπρεπε να είχε αποδεχθεί τη θέση του αντικαγκελάριου και να προσπαθήσει να τη χρησιμοποιήσει ως πολιτικό μοχλό. Και η παράνομη – η οποία θα συνεπαγόταν την προσπάθεια βίαιης κατάληψης της εξουσίας μέσω των SS και των SA. Θα ακολουθούσε τον Φύρερ του σε οποιοδήποτε μονοπάτι, είπε ο Στράσσερ, αλλά δεν ήταν πλέον διατεθειμένος να περιμένει επ' αόριστον.

Αφού έλαβε τις πληροφορίες αυτής της συνάντησης, ο Χίτλερ συναντήθηκε με τους κρατικούς επιθεωρητές στη σουίτα του ξενοδοχείου του για να αντικρούσει τα επιχειρήματα που προέβαλε ο Στράσσερ. Το να γίνει αντικαγκελάριος, είπε, θα οδηγούσε γρήγορα σε θεμελιώδεις διαφορές με τον Πάπεν, ο οποίος θα είχε απορρίψει οποιαδήποτε πρωτοβουλία από την πλευρά του (του Χίτλερ) και έτσι θα έδειχνε ότι ο Χίτλερ ήταν ανίκανος να κυβερνήσει. «Αρνούμαι να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο και εξακολουθώ να περιμένω μέχρι να μου προσφερθεί η καγκελαρία», δήλωσε ο Χίτλερ. «Η μέρα θα έρθει, και πιθανώς νωρίτερα από ό, τι νομίζουμε». 

Ακόμη λιγότερο ελπιδοφόρος ήταν ο παράνομος δρόμος προς την εξουσία, τόνισε, δεδομένου ότι ο Χίντενμπουργκ και ο Πάπεν δεν θα δίσταζαν να εκδώσουν διατάγματα που θα επέτρεπαν στον στρατό να πυροβολήσει κατά των συγκεντρώσεων των εθνικοσοσιαλιστών. Συγκεντρώνοντας όλες τις δυνάμεις πειθούς και μελοδράματος, ο Χίτλερ κατάφερε να εξασφαλίσει την πίστη των κρατικών επιθεωρητών. Πίσω από τα παρασκήνια, μια άλλη συνωμοσία εξυφαινόταν. Έχοντας επίγνωση της θέσης του Στράσσερ, ο στρατηγός Σλάιχερ, πρώην υπουργός Άμυνας υπό τον Πάπεν και νυν καγκελάριος του Ράιχ, προσπάθησε για λίγο να συσπειρώσει τις μετριοπαθείς δυνάμεις στο NSDAP υπό τον Στράσσερ για σχηματισμό κυβέρνησης. Σύστησε τον Στράσσερ στον Χίντενμπουργκ και ο τελευταίος είπε ότι ήταν δεκτικός στην ιδέα. Αλλά ο Στράσσερ απέτυχε να κερδίσει την υποστήριξη των συναγωνιστών του. Το σχέδιο του Σλάιχερ απέτυχε.

Ο Χίτλερ έμαθε για τη μυστική συνάντηση του Στράσσερ με τον Χίντενμπουργκ και είδε τους φόβους του για συνωμοσία να επιβεβαιώνονται. Βρίσκοντας εαυτόν σε πολύ δύσκολη θέση, ο Στράσσερ παραιτήθηκε από όλες τις θέσεις του κόμματός του, εγκατέλειψε την έδρα του στο Ράιχσταγκ και υποσχέθηκε να μείνει μακριά από τον πολιτικό ακτιβισμό για δύο χρόνια. Ήταν εντελώς απομονωμένος. Στις 30 Ιουνίου 1934 («η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών») για την ακρίβεια, ο Χίτλερ θα σκότωνε τον Στράσσερ.

Τα χρόνια από το 1927 ως το 1932 ο Στράσσερ εκπροσωπούσε την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα εντός της κορυφής του NSDAP (ενώ ο αδερφός του Όττο, ο Στένες και άλλοι εκπροσωπούσαν μάλλον την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα της βάσης). Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των εθνικοσοσιαλιστικών συνδικάτων (NSBO) που πολλές φορές απήργησαν από κοινού με τους κομμουνιστές (ειδικά το 1931-32), αλλά ήρθε σε ρήξη με τον Χίτλερ μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1932, γιατί θεωρούσε ότι οι Γερμανοί βιομήχανοι δεν θα δέχονταν ποτέ να δώσουν στον Χίτλερ τη θέση του καγκελαρίου, και πρότεινε είτε το συμβιβασμό με τη θέση του αντικαγκελάριου είτε τον παράνομο αγώνα. (Στον υπολογισμό του αυτόν ο Στράσσερ έπεσε έξω, καθώς τον Ιανουάριο του 1933 οι Γερμανοί βιομήχανοι τελικά δέχτηκαν να δώσουν στον Χίτλερ την καγκελαρία).

Σήμερα, σύμφωνα με την εκτίμηση του τμήματος των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών στο κρατίδιο της Θουριγγίας, οι «εθνικο-επαναστατικές» πολιτικές θεωρίες του Γκρέγκορ Στράσσερ και του μικρότερου αδελφού του Όττο, όπως και οι ιδέες του Ερνστ Ρεμ, ασκούν σημαντική επιρροή στις ιδέες αρκετών σύγχρονων εθνικοσοσιαλιστών. Υπήρχε για πολύ καιρό ένα ισχυρό στρασσερικό ρεύμα εντός του NPD, του οποίου η φαινομενική κοινωνική κριτική και η σοσιαλιστική ρητορική, με πρότυπο τους αδελφούς Στράσσερ, αντηχούν ιδιαίτερα στην ανατολική Γερμανία, όπου οι συνέπειες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού μετά το 1990 (μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία, παραγκωνισμός των ανατολικών εργατών στην αγορά εργασίας) κάνουν τους πολίτες των ανατολικών κρατιδίων πιο ευεπίφορους σε αντικαπιταλιστικές και συνάμα εθνικιστικές ιδέες από ότι στη δυτική Γερμανία.

Les Colonnes de l'Eternite -- False Faces, False Tongues