Διαβάζοντας τους Franco Freda & Michael Kuhnen καθώς και το «¡Patria o muerte!»

 «Δεν πρέπει κανείς να διαφωνεί για τη φυλή, δεν πρέπει  να κάνει συγκρίσεις παρά μόνο να κοιτά τον εαυτό του στον καθρέπτη. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, δεν είναι απλά ένα θέμα. Φυλετισμός δεν σημαίνει περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στη δική σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που σε σημαδεύει, με σεβασμό σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, ανώτερους και κατώτερους που το διατάσσουν»

Franco Freda

 γράφει ο Nero Valois

Δεν θα περίμενε ποτέ κανείς σε αυτή την πρωτοφανή ιδεολογική «ξηρασία» που κυριαρχεί, να εκδοθούν στην Ελλάδα μέσα σε δυόμιση μήνες δυο κορυφαία βιβλία και μανιφέστα της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Εθνικοεπαναστατικής (NR) σκέψης και δυο διαδικτυακοί τόμοι μιας εκατό τοις εκατό «Τριτοθεσίτικης» επιθεώρησης. 

Η αναφορά μου είναι στα έργα των Franco Freda, «Η Διάλυση του Συστήματος», εκδόσεις «Λόγχη» & Michael Kuhnen, «Η Δεύτερη Επανάσταση», εκδόσεις «το Αντίδοτο» & η επιθεώρηση των εκδόσεων «Τρίτη Θέση» το γνωστό ««¡Patria o muerte!».  

Δεν θα σταθώ εδώ στην εξαιρετική συμβολή της σ.ο. του «Μαύρου Κρίνου» καθώς και Αυτόνομων συναγωνιστών που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να επιτευχθεί αυτή η πρωτόγνωρη παραγωγή ιδεών. Το σημαντικότερο είναι να υπάρξει συνέχεια και προσήλωση στην διόρθωση και ανάπτυξη αυτού του εντυπωσιακού ξεκινήματος. Αλλού προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να εστιαστεί το ενδιαφέρον για την  εκδοτική αυτή παραγωγή, στο σημείο που αφορά την πρωτογενή μεταφορά των απόψεων και ιδεών μιας ριζοσπαστικής, «φαιοκόκκινης» γραμμής της «Τρίτης Θέσης». 

Εδώ πια δεν μιλάμε για απομονωμένα άρθρα ή μεταφράσεις πρωταγωνιστών του εν λόγω ιδεολογικού ρεύματος, δεν έχουμε να κάνουμε με τις αυθαίρετες ακροδεξιού τύπου αλλοιώσεις, αλλά τα διδάγματα του Εθνικομπολσεβικισμού, Εθνικοσυνδικαλισμού και του «αριστερού» Φασισμού και Εθνικοσοσιαλισμού που προβάλλονται έντονα ειδικά τα τελευταία χρόνια. 

Κυρίως όμως δεν έχουμε να κάνουμε με την αποδοχή της σιγής που η εγχώρια ακροδεξιά πάσης φύσεως επέβαλλε μεταπολεμικά στο ιδεολογικό τοπίο όλων όσων βρίσκονταν εκτός της μαρξιστικής αριστεράς. Το κοινό στοιχείο των εκδόσεων που παρουσιάστηκαν αυτούς τους μήνες είναι η αντί-αστική , αντισυστημική και αντικαπιταλιστική παράδοση ως συστατικό στοιχείο του επαναστατικού εθνικισμού όχι μόνο του 20^ου αιώνα αλλά και στις μέρες μας. 

Αυτό που ενώνει τις ιδέες αυτών των εκδόσεων είναι η ισχυρή πεποίθηση πως μέσα στην εθνική επαναστατική διαδικασία οποιασδήποτε εποχής πρέπει να υπάρχει κεντρικός ρόλος στην σοσιαλιστική απελευθέρωση του έθνους αλλά και να επιδιώκεται η δημιουργία ενός κράτους ή ακόμη καλύτερα της δικής μας Πολιτείας που θα υπηρετεί και θα οδηγεί τον Λαό ως μια Κοινότητα στον δρόμο της ολοκληρωτικής του ανύψωσης σε ιστορικό πρωταγωνιστή της εποχής του. 

Τα πρόσωπα των εκδόσεων με ελάχιστες διάφορες περιγράφουν την σημασία του Εθνικού και Λαϊκού Πολιτειακού συστήματος στην πολιτική και κοινωνική αναγέννηση του Έθνους, ορίζοντας με την αντί-υλιστική και βαθιά πνευματική τους προσέγγιση ένα πεδίο που δεν είναι μια τυπική κοινωνική μηχανική εγκατάσταση αλλά ο κόμβος για την ανατροπή της αστικής αντίληψης από κάθε σημείο της εθνικής ζωής των λαϊκών τάξεων. 

Επιπλέον, οι εκδόσεις αυτές ανοίγουν έναν βαθύτερο διάλογο με όσους σήμερα ασφυκτιούν μέσα στην «βαβέλ» των ατελείωτων ιδεολογικών αοριστιών και προβληματισμών που εξαντλούν την πνευματική κρίση και την απομακρύνουν από την δράση στις σημερινές συνθήκες. Τα κείμενα που φιλοξενούν αυτά τα βιβλία όπως και η επιθεώρηση «¡Patria o muerte!» έχουν ένα σταθερό σφυγμό και ένταση γύρω από θέματα της πολιτικής δράσης που παραμένουν επίκαιρα από την ακροδεξιά έως την ακροαριστερά και πέραν αυτών. 

Χαρακτηρίζονται από προσανατολισμούς γύρω από οντότητες και όχι απλές έννοιες,  όπως το Κράτος, η Επανάσταση, το μαζικό κίνημα, η οικονομία , οι τάξεις, ο πόλεμος, η οργάνωση και το λαϊκό κίνημα, η εθνική ανεξαρτησία και άλλες ακόμα. Η σύνθεση έξω και μακριά από κάθε «ιερό» σχήμα και πρόσωπο και παπαδίστικο σχολαστικισμό είναι το πιο εκρηκτικό στοιχείο και των δυο «Ναζί-Μαοϊκών» έργων που γράφτηκαν μάλιστα μέσα στην ίδια δεκαετία σε Ιταλία πρώτα και στην Γερμανία μετέπειτα αλλά και στην ελληνική επιθεώρηση της «Τρίτης Θέσης» όπου ήδη στους πρώτους δυο τόμους της είναι συντριπτική η παρουσίαση αιρετικών ιδεών που δύσκολα χωράνε σε οποιοδήποτε κλασικό ένδυμα «εθνικισμού».

Απέναντι στην αμερικανοθρεμμένη παραδοσιακή ελληνική ακροδεξιά και στην εξαρτημένη από το Κρεμλίνο ακροαριστερά παρουσιάζεται πια με σταθερότητα σε επίπεδο βιβλίων, αρθρογραφίας, μεταφράσεων, αναλύσεων της επικαιρότητας, μια αυθεντική, σύγχρονη, αυτόνομη ελληνική ιδεολογική γραμμή που εμπνέεται χωρίς τυφλώσεις και μονολιθικότητα από τις κορυφαίες πνευματικά και πολιτικά φωνές της Ευρωπαϊκής και όχι μόνον Εθνικής & Σοσιαλιστικής παράδοσης. 

Το στοίχημα είναι να συμβάλλουν αυτές οι ιδεολογικές ζυμώσεις στο ρίζωμα μιας νέας πολιτικής Εθνικής Αυτονομίας επίκαιρης για τις ανάγκες του δικού μας Έθνους. Σε τελική ανάλυση ας γίνουν αφορμή οι ιστορικές πια εκδόσεις αυτών των τελευταίων μηνών στο να πολλαπλασιαστούν οι πρωτοβουλίες για την πνευματική ενίσχυση μιας νέας γενιάς Ελλήνων που έξω από όλα τα πολιτικά μαγαζιά του συστήματος αλλά και κάθε «χώρου» που θα αναμετρηθούν με την διαμόρφωση ενός νέου ρεύματος ιδεών για την Πατρίδα και το Σοσιαλισμό στον 21^ο αιώνα. 

Καλή ανάγνωση!

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Fasci Rivoluzionario D’ Azione Internazionalista - κάλεσμα προς τους Ιταλούς εργάτες για Δράση υπέρ του Πολέμου!

 «Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πά­ντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυνο εθνικισμό των ενώσεων και των κομμάτων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση»

Otto Strasser

«Όποιος φοβάται τον θάνατο δεν είναι άξιος να ζει»

Μετάφραση - Εισαγωγή: Αργύρης Τιμοθέου

Το κάλεσμα των Fasci d'Azione Internazionalista είναι ένα πολιτικό προγραμματικό μανιφέστο, γραμμένο στις 5 Οκτωβρίου 1914, στο οποίο η χρησιμότητα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επιβεβαιώνεται ως μια απαραίτητη ιστορική στιγμή για την ανάπτυξη των κοινωνιών με την πολιτική - σοσιαλιστική έννοια. Η μαχόμενη προλεταριακή τάξη, υποστηρίζεται πως μέσα από τον πόλεμο θα είχε τεράστια οφέλη, και δεν μπορούσε να χάσει αυτό που αγαπούσε να ορίζει ως το «τρένο της ιστορίας». Αυτό μπορεί να συνδεθεί με τον αριστερό παρεμβατισμό και επίσης με τη Χάρτα του Carnaro, μια Χάρτα πιο ανεπτυγμένη στα θέματα της κοινωνικής ισότητας, που καθοδήγησε τον Gabriele D'Annunzio και Alceste De Ambris. Το μανιφέστο θα έχει την πολιτική του εφαρμογή στις Δέσμες της Επαναστατικής Δράσης. 

Η επιτροπή προώθησης των θέσεων αποτελούνταν από τους:

Decio Bacchi

Michele Bianchi

Ugo Clerici

Filippo Corridoni

Amilcare De Ambris: αδελφός του πιο γνωστού Alceste De Ambris, στελέχους της USI και σύζυγος της Maria Corridoni, αδελφής του Filippo Corridoni, συμμετείχε στην υπεράσπιση της Πάρμα μαζί με τους Arditi del Popolo και τον προλεταριακό θρύλο Filippo Corridoni.

Attilio Deffenu

Aurelio Galassi

Angelo Oliviero Olivetti

Decio Bacchi

Cesare Rossi

Silvio Rossi

Sincero Rugarli

Libero Tancredi, ψευδώνυμο του ατομικιστή αναρχικού Massimo Rocca.

Ενώ η μάχη της Μάρνης μαίνεται στη Γαλλία, στο Μιλάνο στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου διοργανώνονται από τους Φουτουριστές, με επικεφαλής τον Marinetti και τον Boccioni οι πρώτες διαδηλώσεις στους δρόμους κατά της Αυστρίας. Υποστηρίζονται επίσης από τον Filippo Corridoni και τις επαναστατικές αριστερές ομάδες. Στις 5 Οκτωβρίου 1914, τα πρωτοεμφανιζόμενα Fascio κάνουν την πρώτη έκκληση προς τους Ιταλούς εργάτες να τους πείσουν να πολεμήσουν. Η συνάντηση των Φουτουριστών και των ανδρών της άκρας αριστεράς παίρνει σάρκα και οστά και βρίσκει υποστήριξη ακόμη και σε ομάδες εργατών ή σοσιαλιστών. Ακολουθεί το ιστορικό κάλεσμα μανιφέστο των Fasci Rivoluzionario d’ Azione Internazionalista (Επαναστατικές Δέσμες Διεθνιστικής Δράσης).

Η μετάφραση αυτού του ιστορικού ντοκουμέντου είναι μια απάντηση σε όσους διαχρονικά έκρυψαν μέσα σε τόνους λάσπης και ψέματος το αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός πως η ρίζα του Φασιστικού κινήματος υπήρξε ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός και το διεθνές Λαϊκό και Εργατικό κίνημα των αρχών του 20^ου αιώνα. 

Κάθε γραμμή του κειμένου που ακολουθεί αναφέρεται στην επαναστατική και σοσιαλιστική εργατική τάξη της Ευρώπης, μαχητές της οποίας ήταν όλοι οι θρυλικοί υπογράφοντες του κειμένου αυτού που αποτέλεσε το σπάργανο των «Φασιστικών Δεσμών Μάχης» που ίδρυσε λίγο μετά ο Mussolini αφού πρώτα πήρε μέρος και αυτός στις «Επαναστατικές Δέσμες της Διεθνιστικής Δράσης» μετά την δημοσίευση ακριβώς του καλέσματος που ακολουθεί.

Επιπλέον το κείμενο αυτό αποδεικνύει την φοβερή σύμπνοια στο θέμα του πολέμου των πρώτων Φασιστών Σοσιαλιστών με τους Αναρχικούς Παρεμβατιστές με ξεκάθαρη τιμητική αναφορά στον μεγάλο Αναρχικό Πιοτρ Κροπότκιν μέσα στο κείμενο που θα διαβάσετε. 

Συντονισμένοι μεταξύ τους με πρωτοβουλία του Κροπότκιν την ίδια εποχή θα γραφτεί το περιβόητο «Μανιφέστο των 16» που είναι κάλεσμα των κορυφαίων Γάλλων Αναρχικών μαζί με τον Κροπότκιν να συμμετάσχουν οι αγωνιστές αντιεξουσιαστές στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, κείμενο που προκάλεσε εκρήξεις στο εσωτερικό του αναρχικού κινήματος εκείνης της εποχής και ακόμα και σήμερα θεωρείται «μαύρη σελίδα» από όλα τα καλόπαιδα της antifa που προσπαθούν να εξαφανίσουν ακόμα και την ιστορία των μεγαλύτερων μορφών της αναρχίας ακριβώς επειδή όλοι τους είχαν τεράστια συμβολή στην ανάπτυξη του εθνικισμού και του πατριωτισμού μέσα στο εργατικό κίνημα σε αντίθεση με τον κοσμοπολιτισμό του Μαρξιστικού Διεθνισμού. 

Για επιβεβαίωση παραθέτουμε τον σύνδεσμο του εν λόγω Μανιφέστο του Κροπότκιν όπως δημοσιεύθηκε στην ελληνική γλώσσα από μια γνωστή αναρχική πηγή: 

https://anarchypress.wordpress.com/2021/02/25/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%AD%CE%BE%CE%B9/amp/

Ο πόλεμος λοιπόν δεν ήταν απλά μια κατάσταση προς αποφυγή αλλά ευκαιρία δράσης για τους επαναστάτες εκτός από τους προδότες, τους ντεφαιτιστές, τους αιώνιους παραμυθάδες της κατάλληλης στιγμής και του δήθεν εσωτερικού μετώπου ανατροπής. Ο Πόλεμος που αφορά την ζωή και την τραγωδία των λαών είναι εκεί που κρίνεται ποιος θα αμυνθεί του Έθνους πιο αποτελεσματικά. Ποιος θα πάρει την ηγεμονία της προάσπισης της μονής λαϊκής περιουσίας που είναι η Χώρα που ζει. Αυτός θα είναι την επόμενη μέρα ο νέος ηγεμόνας. 

Και όμως δυστυχώς για όλους τους δήθεν διανοούμενους της εθνικής δεξιάς, τους αριστερούς φιλελεύθερους του Περισσού και της Κουμουνδούρου, τους «εθνικιστές» των κομματικών προθάλαμων και τους antifa «αντιεξουσιαστές», η ιστορία δεν διαγράφεται, και ναι οι Προλετάριοι έχουν ΠΑΤΡΙΔΑ ! 

Ενάντια στον Marx: αυτό φώναξαν οι μεγάλοι Προυντόν, Κροπότκιν, Σορέλ μαζί με τους Μελανοχίτωνες του Μουσολίνι!   

Η Επιτροπή των Fasci Rivoluzionario d’Azione Internazionalista απευθύνεται προς τους εργάτες της Ιταλίας!

Στην τραγική ώρα που περνάμε, ενώ ο απέραντος πόλεμος γιορτάζει τις αιματηρές του δόξες στην Ευρώπη, ενώ εμφανίζονται οι ίδιοι οι λόγοι του πολιτισμού που κατακλύζονται από το κύμα της ανερχόμενης βαρβαρότητας, εμείς οι αγωνιστές από διάφορα σημεία  της επαναστατικής πλευράς, νιώθουμε το καθήκον να μιλήσουμε με σαφήνεια και ειλικρίνεια, ώστε η σιωπή μας να μην ερμηνευθεί ως συναίνεση ή δειλία τη στιγμή που είναι υπέρτατο συμφέρον και υψηλό καθήκον κάθε επαναστάτη να εκφράσει τις σκέψεις του και να ξεκαθαρίσει τη στάση του απέναντι στα γεγονότα.

Ας μην αναζητήσουμε που θα ήταν μάταιο και αδρανές τη γένεση της μεγάλης τραγωδίας. Αν ως επαναστάτες μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη διεθνή αστική τάξη από κοινού και εις ολόκληρον υπεύθυνη για τη μάστιγα των λαών, από την άλλη θα ήταν ανειλικρινές και ανέντιμο να μην αναγνωρίσουμε μεγάλο μέρος της ευθύνης που ανήκει σε εμάς τους επαναστάτες, στην εργατική τάξη σε διάφορες χώρες, τα πρωτοποριακά της στοιχεία, που έχουν στο πρόγραμμα τους την αποστροφή στον πόλεμο και την καταπολέμηση του μιλιταρισμού, για την ανεπαρκή και αναποτελεσματική δουλειά που γίνεται για να αποτραπούν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί των αστικών κυβερνήσεων και των μιλιταριστικών ελίτ  της Ευρώπης που τα εφαρμόζουν μέσω του πολέμου. 

Οι διεθνιστές εργάτες - θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε χωρίς αμφισημίες - και αποδείχθηκε στη δοκιμασία των γεγονότων, ήταν κάτι παραπάνω από ανίσχυροι να αντιμετωπίσουν τα γεγονότα και να αποτρέψουν το πολεμικό γεγονός. Ενώ οι σύντροφοι της Γαλλίας, του Βελγίου και της Αγγλίας ήξεραν πώς να εκπληρώσουν το καθήκον τους ως σοσιαλιστές μέχρι τέλους, έτοιμοι να ξεκινήσουν με τη διεθνή γενική απεργία το κίνημα της εξέγερσης ενάντια στις πολεμικές επιθέσεις της αστικής τάξης, οι εργάτες  της Γερμανίας και της Αυστρίας, των κρατών που εμφανίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο ως οι αρχιτέκτονες της σκοτεινής συνωμοσίας που επινοήθηκε από τις αναγεννημένες δυνάμεις του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα ενάντια σε κάθε φως πολιτισμού και κάθε στοιχείο προόδου, αντί να αντιταχθούν με την δύναμη των ισχυρών οικονομικών και πολιτικών τους οργανώσεων στην εξαπολυμένη επιθετική μανία των κυβερνήσεών τους, έχουν υποκύψει στο ρεύμα του πιο βάναυσου και άγριου ιμπεριαλισμού, αγνοώντας το καθήκον τους ως σοσιαλιστές, προδότες των ιερών καθηκόντων της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης.

Ούτε μια μάταιη λέξη, ίσως, δεν θα ήταν το όνειρό μας για αδελφοσύνη λαών πέρα ​​από κάθε σύνορο, αν οι Γερμανοί και οι Αυστροουγγροί σοσιαλιστές είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στο άδοξο τελεσίγραφο της αυστριακής κυβέρνησης προς τον μικρό σερβικό λαό, εάν είχαν μεταφέρει την αγωνιώδη κραυγή του Λουξεμβούργου και του Βελγίου, που προσβλήθηκαν για το ιερό δικαίωμά τους στην ελευθερία και την ανεξαρτησία, αν, με μια λέξη, είχαν επιβεβαιώσει τους λόγους του προλεταριακού συμφέροντος και του σοσιαλιστικού πολιτισμού ενάντια στο λάβαρο των κυβερνήσεων τους της στρατιωτικής τυραννίας και του ιμπεριαλισμού.

Έτσι ο πόλεμος είναι σήμερα μια τραγική πραγματικότητα της οποίας δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι θεατές χωρίς να προδώσουμε την ίδια την αιτία της επανάστασης, χωρίς να αρνηθούμε τις σοσιαλιστικές αρχές μας που μιλούν στους λαούς στο όνομα του πολιτισμού και της ελευθερίας. Και τότε είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε εάν τα πιο ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης των διαφόρων χωρών, εάν η αιτία της κοινωνικής επανάστασης, προστατεύονται καλύτερα από τη στάση αυστηρής ουδετερότητας που επιθυμεί για την Ιταλία το επίσημο Σοσιαλιστικό Κόμμα, πλήρως εναρμονισμένο με τα κληρικαλιστικά στοιχεία και προς όφελος των Γερμανικών όπλων ή από την επέμβαση των κρατών που αντιπροσωπεύουν την υπόθεση της ελευθερίας και της ειρήνης στην Ευρώπη: υπέρ της Γαλλίας, της κοιτίδας εκατό επαναστάσεων, της Αγγλίας, φρουρά κάθε πολιτικής ελευθερίας, του γενναίου και ηρωικού Βελγίου. 

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι αμφίβολη για εμάς τους επαναστάτες που πιστοί στη διδασκαλία των μεγάλων μας δασκάλων πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια των εθνικών επαναστάσεων χωρίς πρώτα να τα έχουμε φτάσει, επομένως η ταξική πάλη είναι μια μάταιη φόρμουλα, όχι μια πρακτική και γόνιμη δύναμη όπου κάθε λαός δεν ενσωματώνεται στα φυσικά του όρια γλώσσας και φυλής μέχρι να  λυθεί οριστικά το ζήτημα των εθνικοτήτων, και να υπάρξει το ιστορικό κλίμα που είναι απαραίτητο για την ομαλή ανάπτυξη του ταξικού κινήματος, για την πρόοδο και τον θρίαμβο των ίδιων των ιδεών του διεθνισμού. Ο θρίαμβος του αυστρο-γερμανικού μπλοκ θα ήταν στην Ευρώπη ο ανανεωμένος θρίαμβος της Ιεράς Συμμαχίας, η ενίσχυση της αιτίας της αντίδρασης και του μιλιταρισμού ενάντια σε αυτήν της επανάστασης, με μια λέξη η επιμονή και η εδραίωση αυτών των δυνάμεων του Μιλιταρισμού και της Φεουδαρχίας. 

Η διατήρηση όσων δημιούργησαν την τεράστια καταστροφή του σήμερα, που θα δημιουργήσει άλλους πολέμους αύριο, άλλο πένθος και άλλα ερείπια για τους εργάτες που θα τους σταματήσει στην ανοδική πορεία για την κατάκτηση της δικής τους οικονομικής χειραφέτησης. Οι μεγάλες ιστορικές αντιθέσεις δεν επιλύονται με την ιδεολογική άρνηση τους, αλλά με την πρακτική υπέρβαση των όρων τους: ο πόλεμος δεν διεξάγεται με τη μηρυκαστική φόρμουλα ή με την αντίθεση του με στείρες λεκτικές αρνήσεις, αλλά με την εξάλειψη των γενεσιουργών αιτιών του, με τη μείωση των παραγόντων της ισχύος του επιτυχώς.

Οι ουδέτεροι μέχρι τέλους φαίνονται σήμερα να είναι αληθινοί φίλοι του πολέμου. Εμείς, μαχόμενοι δίπλα στους επαναστάτες της Γαλλίας, της Ρωσίας, του Βελγίου και της Αγγλίας για την υπόθεση της ελευθερίας και του πολιτισμού ενάντια σε αυτόν του αυταρχισμού και του τευτονικού μιλιταρισμού, για τη λογική ενάντια στη βία, για την Ευρωπαϊκή επανάσταση ενάντια στο τρελό και εγκληματικό όνειρο της εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας - μεσαιωνικό όραμα που μας οδηγεί πίσω στον Μεσαίωνα - πιστεύουμε ότι κάνουμε το πιο χρήσιμο έργο που μπορεί να γίνει σήμερα υπέρ της Ευρωπαϊκής ειρήνης, για την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, για την ανασύσταση της εργατικής Διεθνούς στις νέες βάσεις της συστηματικής αποστροφής, που επιδιώκεται με κάθε μέσο, ​​σε κάθε πόλεμο που δεν είναι πόλεμος καταπιεσμένων εναντίον καταπιεστών, εκμεταλλευόμενων εναντίον εκμεταλλευτών.

Εργάτες,

Τα γεγονότα πιέζουν. Η Ιταλία, μαζί με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία των λαών, θα έκανε την έκβαση του πολέμου πιο γρήγορη και αποφασιστική, μετριάζοντας τις τεράστιες καταστροφές. Η ένοπλη ουδετερότητα δεν γλιτώνει από τις σοβαρές συνέπειες που φέρνει ο πόλεμος στη χώρα μας και ταυτόχρονα δεν μας προστατεύει από τον κίνδυνο του πολέμου: δίνει μάλλον στην κυβέρνηση, με την κινητοποίηση του στρατού, τη δυνατότητα να μας ακινητοποιήσει αύριο με όποιον πόλεμο θα ήθελε να κηρύξει, ακόμη και ενάντια στις αρχές του πολιτισμού και των δικών μας συμφερόντων, και επιπλέον - που θα ήταν ακόμα χειρότερο - το μέσο να μας καλύψει με ντροπή, με έναν βδελυρό εκβιασμό κάνοντας τη μη παρέμβασή μας να μοιάζει με τιμή. Η επιβολή του πολέμου ενάντια στο αυστρο-γερμανικό μπλοκ σήμερα είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποτρέψει την Ιταλία από το να επιστρέψει ασυναίσθητη στην ζωή της αύριο.

Εμείς οι επαναστάτες δεν έχουμε κανένα συμφέρον να διατηρήσουμε, δεν έχουμε λόγο να εξαπατήσουμε τον λαό. Ας μιλήσουμε επίσης για ουδετερότητα για τα κόμματα που πρέπει να διαφυλάξουν τιμές, μισθούς, πολιτικά αξιώματα, τυφλούς ή ενδιαφερόμενους υποστηρικτές μιας μεγάλης εθνικής δειλίας και μιας μεγάλης ιστορικής ύβρεως, συμμάχους με τη δυναστική και κληρικαλιστική πολιτική και συνεργούς των σφαγέων και των λεηλατών. Εμείς οι επαναστάτες θέλουμε να ξαναρχίσει η παράδοση των μεγάλων πνευμάτων και των μεγάλων καρδιών που άκουσαν τις φωνές του ανθρώπινου μέλλοντος και προέβλεπαν το πεπρωμένο των λαών. Το να μην συνεργάζεσαι για να κερδίσεις τους καλύτερους σημαίνει να βοηθάς τους χειρότερους. Οι επαναστάτες δεν πρέπει να έχουν αμφιβολίες για την επιλογή. 

Ο σκοπός μας είναι αυτός του Amilcare Cipriani, του Kropotkine, του James Guillaume, του Vaillant, αυτός της Ευρωπαϊκής επανάστασης ενάντια στη βαρβαρότητα, τον αυταρχισμό, τον μιλιταρισμό, τη Γερμανική φεουδαρχία και την καθολική απάτη της Αυστρίας. Ο καθένας εκπληρώνει το καθήκον του μέχρι το τέλος και με κάθε τρόπο. Όλες οι ζωντανές δυνάμεις του κόσμου, όλοι όσοι επιθυμούν στην εργαζόμενη ανθρωπότητα ένα καλύτερο μέλλον και αγωνίζονται για τον θρίαμβο της εργατικής υπόθεσης και της κοινωνικής επανάστασης, για την αδελφότητα των λαών και το τέλος όλων των πολέμων, πρέπει να βγουν στο πεδίο  αποφασιστικά. Πρέπει να αναγκάσουμε την κυβέρνηση να σταματήσει να μας ατιμάζει ή να κρύβεται και από τώρα να διαχωρίσουμε τις ευθύνες και να προετοιμαστούμε για δράση.

Μιλάνο, 5 Οκτωβρίου 1914

link: «Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης

Πριν εισβάλλει η Τουρκία … εθνικολαϊκή αφύπνιση !

 

γράφει ο Ιάσωνας Δράγος

«Η Ελλάδα στήριξε όλη την μεταπολιτευτική της ειρήνη με την Τουρκία πάνω σε μια εγγύηση, αυτή των Αμερικανών που ελέγχουν πολιτικά και τα δυο κράτη. Η εποχή αυτή τελειώνει. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγγυηθούν καμία ασφάλεια και αποτροπή πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία για την Πατρίδα μας. Οι μύθοι τελειώνουν, τα παραμύθια το ίδιο. Ο λαός μας και η ιερή Πατρώα Γη θα κινδυνεύσουν και κανένας από τους ισχυρούς για τους δικούς τους λόγους για άλλη μια φορά δεν θα ενδιαφερθεί για την προστασία μας. Μόνο από αυτή την σκοπιά μπορούμε πια να ερμηνεύουμε τις μελλοντικές ενέργειες της Τουρκίας σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο. Το αστικό σύστημα τα επόμενα χρόνια θα αποδειχθεί ακόμα περισσότερο ανίκανο και εχθρικό για την ύπαρξη και την επιβίωση του έθνους. Τα πνευματικά μάτια μας πρέπει να ανοίξουν για να προετοιμαστούμε. Η τελική συρρίκνωση του Ελληνισμού πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία. Ας είμαστε λιγότερο φανατισμένοι πια με το τι περνάει μόνο ο βασανισμένος Ουκρανός ή ο δήθεν αγανακτισμένος Ρώσος και ας σκεφτούμε τα παιδιά μας, το χώμα μας και το πεπρωμένο μας»

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το άρθρο μου που δημοσίευσε ο «Μαύρος Κρίνος» στις αρχές Μαρτίου 2022, λίγο μετά την έναρξη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, με τον τίτλο «Η Τουρκία μπροστά στον νέο παγκόσμιο διπολισμό & η γιγάντωση της απειλής προς την Ελλάδα». 

Ομολογώ πως είναι ανατριχιαστικό το πόσο γρήγορα οι απόψεις που εκθέτω εκεί όχι απλά επιβεβαιώθηκαν αλλά τείνουν να φανούν και αισιόδοξες αν λάβουμε υπόψη τον βαθμό κλιμάκωσης της Τουρκικής επιθετικότητας προς την Ελλάδα αυτούς τους μήνες. Εδώ πια δεν μιλάμε για ζητήματα που αφορούν την υφαλοκρηπίδα, το προσφυγικό ή την Κυπριακή ΑΟΖ. Ανοιχτά σύσσωμη η Τουρκική άρχουσα τάξη και όχι μόνο ο Ερντογάν, μέσα από διαδηλώσεις όλων των κομμάτων του Τουρκικού συστήματος ζητάνε την αποστρατιωτικοποίηση των μεγάλων ελληνικών νησιών από το Βόρειο Αιγαίο ως τα Δωδεκάνησα ζητώντας άμεσα να τεθεί θέμα κυριαρχίας σε αυτά! Η κατάρρευση της οικονομίας της Τουρκίας δεν στέκεται εμπόδιο σε μια φυγή προς τα εμπρός σε ένα νέο αφήγημα που δεν είναι πλέον μοναδικό προϊόν της νέο - Οθωμανικής φαντασίας του Τούρκου Προέδρου αλλά επιλογή συγκράτησης της Τουρκικής κοινωνίας κάτω από τον κρατικό μηχανισμό με όραμα νέα εδάφη ακόμα και αν χρειαστεί σε πλήρη σύγκρουση με την Δύση γιατί πλάι τους βρίσκεται ο άλλος πόλος της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης: η Σινο-Ρωσική συμμαχία.

Η υποτελής στους Αμερικανούς αστική τάξη της χώρας και όλο το σύστημα της, προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό πως ο Ερντογάν μπλοφάρει επειδή πέφτει στις δημοσκοπήσεις πριν από τις εκλογές του 2023. Προσπαθεί να πείσει πως τρόμαξε την Τουρκία η παρουσία του Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον και αλλά τέτοια τραγικά. Κρυμμένοι πίσω από την  Ουάσινγκτον και την διαλυμένη ΕΕ, με μια Ρωσία εδώ και χρόνια πιστή συνεργάτιδα της Τουρκίας, οι Έλληνες κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι ετοιμάζονται για εκλογές σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Διπλωματικοί κύκλοι του συστήματος παραδέχονται σε δηλώσεις τους στις εφημερίδες πως η Τουρκία μελετημένα ετοιμάζει την επόμενη κίνηση της να καταθέσει στον ΟΗΕ την λίστα των ελληνικών νησιών για τα οποία τίθεται θέμα κυριαρχίας ετοιμάζοντας έτσι διπλωματικό άλλοθι για την δημιουργία επεισοδίου ή σειράς θερμών επεισοδίων με την Ελλάδα. Και όμως όλο το σύστημα συζητάει για εκλογές, τουρισμό και τις δήθεν διάφορες των κομμάτων στο ποιος θα διαχειρίζονταν διαφορετικά την κρίση της ακρίβειας, την ασφάλεια των πανεπιστημίων και τα σκάνδαλα που όλοι μαζί έκαναν και βρώμισε η χώρα.

Ο ελληνικός λαός εξουθενωμένος από την καταστροφική ακρίβεια και την κερδοσκοπία που προστατεύεται συστημικά, βρίσκεται μουδιασμένος να παρακολουθεί τις εξωτερικές εξελίξεις. Η καθεστωτική αλλά και η δήθεν αντικαθεστωτική αριστερά κλασσικά με σημαία τα ταξικά και κοινωνικά θέματα κάνει γαργάρα την πρωτοφανή διόγκωση της πολεμικής απειλής που έχει συσσωρευτεί στα σύνορα μας. Δίνουν και παίρνουν οι πορείες για τα πανεπιστήμια αλλά κανείς δεν ζητάει κινητοποιήσεις λαϊκές με εθνικό χαρακτήρα και με συνθήματα καταγγελίας της κυβέρνησης, των συμμάχων της αλλά και της Ρωσίας για τον φιλοτουρκισμό και την ενδοτικότητα στις ορέξεις του Σουλτάνου. Στην ακροδεξιά αλλά και σε μεγάλο μέρος του όποιου «εθνικιστικού χώρου» ακόμα τακτοποιούν τις θέσεις υπεράσπισης της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία με ικανοποίηση για την «αντινατοική και αυτοκρατορική» νίκη του Πούτιν. Κατάθλιψη παντού, ενώ το έθνος και ο λαός απλά παίρνουν τον ρόλο του θεατή για την μοίρα που τους επιφυλάσσει το πολύ κοντινό αύριο. 

Ας μην γελιόμαστε. Είναι πολύ πιθανό μετά την Ουκρανία η Ελλάδα να αποτελέσει το δεύτερο πολεμικό επεισόδιο της παγκόσμιας ανακατανομής εξουσίας μεταξύ των δυο νέων μπλοκ Δύσης και Ανατολής. Με εξαίρεση ίσως την Γαλλία μέσα στην Ευρώπη δεν υπάρχει χώρα που να ενδιαφέρεται να συνδέσει την Ελληνο-τουρκική κρίση με την ευρύτερη στρατηγική Ουάσινγκτον, Μόσχας και Πεκίνου να μονιμοποιήσουν εστίες πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ τους στην Ανατολική και Νότιοανατολική Ευρώπη. Ακόμα και οι πιο σοβαροί διεθνείς αναλυτές και γεωπολιτικοί σήμερα βλέπουν μόνο γύρω από την Ουκρανία έως και την Φινλανδία το μέτωπο κρίσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας (Κίνας επίσης) χάνοντας από τον φακό τους τον ρόλο της Τουρκικής ιστορικής ρήξης με το Δυτικό συμμαχικό μεταπολεμικό πλαίσιο που επέρχεται ραγδαίως με φόντο ένα πόλεμο αδιευκρίνιστης κλίμακας με την Ελλάδα.

Η Ελλάδα έχει ένα δρόμο να περπατήσει μόνον και αυτός είναι ο δρόμος της προετοιμασίας, πνευματικά, οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά, για την επερχόμενη στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας σε άγνωστο χρόνο. Ο δρόμος αυτός δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς να μπει στην εξίσωση ο λαϊκός παράγοντας, η αφύπνιση  του και ο εθνικός συναγερμός όλων των Ελλήνων για το ενδεχόμενο αυτό. Το αστικό σύστημα απεχθάνεται όπως και σε κάθε ιστορική συγκυρία που παρουσιάζεται μια εθνική κρίση να ενημερώσει και να κινητοποιήσει τον λαό, προσπαθώντας να τον ναρκώσει με τις θεωρίες ότι μεριμνούμε εμείς για εσάς διπλωματικά και στρατιωτικά. Σε αυτή την βάση έζησε ο ελληνισμός τις πιο μεγάλες τραγωδίες και προδοσίες του. Και σε αυτή την βάση το ντόπιο σύστημα θα τον ξαναπροδώσει αφού πρώτα τον οδηγήσει σε μια ακόμα τραγωδία.

Οι εξελίξεις είναι τέτοιες που δεν αφορούν το αν θα πάρει πρωτοβουλίες λαϊκής ενημέρωσης και παρέμβασης ο εθνικιστικός χώρος που αποδείχθηκε διαλυμένος και διαιρεμένος όσο ποτέ και μάλιστα πρόσφατα. Οι εξελίξεις από την σκοπιά της παρέμβασης αφορούν όσους νιώθουν εθνικοεπαναστάτες, ριζοσπάστες εθνικιστές, αριστεροί πατριώτες, πατριώτες αντιεξουσιαστές, απλοί πατριώτες που κανένας χώρος δεν τους εκφράζει. Πρέπει να πέσουν τα ιδεολογικά τείχη που επιβάλλει το σύστημα και όσοι αγωνιούν για την ζωή και το μέλλον των Εστιών να συναντηθούν, σε γειτονιές, σε χώρους εργασίας, σε χώρους σπουδών, στο διαδίκτυο, σε εγχειρήματα, επιτροπές και πρωτοβουλίες εθνικής και λαϊκής αφύπνισης μπροστά στην απειλή επιβίωσης του Έθνους. Θα έρθουν γεγονότα που θα κρίνουν τις ιδεολογίες όλων αλλά θα γεννήσουν και νέες πρωτόγνωρες συνθέσεις με βάση την αδιαχώριστη ενότητα του εθνικού και κοινωνικού ζητήματος της Πατρίδας μας.

Βιβλιοπαρουσίαση: «Κοινοβουλευτισμός ή Φασισμός» του Ludwig Bernhard από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» - μαζί με μια επιστολή του μεταφραστή προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο που τον ωθεί στην Φασιστική λύση.

facebook

ekdoseis.antidoto@gmail.com

Εισαγωγή του εκδότη Γιώργου Δημητρούλια

Το μικρό αυτό βιβλίο έχει μεγάλη σπουδαιότητα για ποικίλους λόγους. Αρχικά είναι μια κριτική του Ιταλικού Φασισμού από έναν καθηγητή όπως ο Ludwig Bernhard, ο οποίος διάκειται θετικά υπέρ των αυταρχικών λύσεων και όπως θα διαβάσουμε στο βιογραφικό του υποστηρίζει την Εθνικοσοσιαλιστική πρόταση στην Γερμανία. 

Παρόλα αυτά κάνει μια βαθιά ανάλυση στον ώριμο πλέον Φασισμό, όπως αυτός αναπτύσσεται από τον Μπενίτο Μουσσολίνι που θαυμάζει και υποστηρίζει ότι τα επιτεύγματα που έχει ο Φασισμός την εποχή αυτή οφείλονται στην προσωπικότητα του και με την έλλειψη του είναι μοιραίο να καταρρεύσει.

Η επιστολή του μεταφραστή και δικηγόρου Δημήτρη Βασιλείου δείχνει αφενός την προσωπολατρία που είναι και ο σοβαρότερος παράγοντας που επηρεάζει την Ελληνική πολιτική διαχρονικά, ακόμα και σήμερα. Αφετέρου η διαστρέβλωση της Ελληνικής ιστορίας από αληθινά γεγονότα του παρελθόντος που συνειδητά αποκρύπτονται. 

Έτσι αυτοί που θεωρούνται δημοκράτες πολιτικοί, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Νικόλαος Πλαστήρας, ήταν θαυμαστές του Μουσσολίνι και του Χίτλερ, ο Ιωάννης Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός μετά τον θάνατο του Κ. Δεμερτζή που ήταν μέχρι τότε πρωθυπουργός παίρνοντας ψήφο εμπιστοσύνης μέσα στην Βουλή και από τους Βασιλικούς και από τους Βενιζελικούς βουλευτές, αλλά κατηγορείται ως δικτάτωρ.

Πρόσθεσα ένα συνοπτικό αλλά εξαιρετικό και απόλυτα τεκμηριωμένο κείμενο που αλίευσα στο διαδίκτυο με τίτλο: «Οι φασίστες Ελευθέριος Βενιζέλος και Νικόλαος Πλαστήρας και οι δικτατορίες τους», ένα βιογραφικό σημείωμα του Ludwig Bernhard που έγραψε ο  Steven McClellan υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και αυτή τη στιγμή γράφει τη διατριβή του, μια ιστορία της ανόδου και της πτώσης, και στη συνέχεια της αναγέννησης της Verein für Sozialpolitik (Σύνδεσμος Κοινωνικής Πολιτικής) μεταξύ 1872 και 1955 και ακολουθεί το κείμενο από το βιβλιαράκι με την επιστολή του μεταφραστή, η οποία ωθεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε μια απολυταρχική λύση, έναν τύπο Ελληνικού Φασισμού, πριν το κείμενο του Μπέρνχαρντ.

Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση»: το δεύτερο μέρος από το ομότιτλο βιβλίο, Γερμανία, 1979.

πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος

μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς

Μετά την έκδοση της χρονιάς που δεν είναι άλλη από το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» (εκδόσεις «Λόγχη» του Franco Freda) - το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ - έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμε το δεύτερο μέρος του ομότιτλου βιβλίου του Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση». 

Ένα βιβλίο - σταθμός αφού είναι από τα πιο σημαντικά έργα μετά το ’45 το οποίο γράφτηκε στην απομόνωση της φυλακής και ο τίτλος θυμίζει τα επαναστατικά σχέδια του Ernst Röhm των «Ταγμάτων Εφόδου». 

Το «λαϊκό και αιρετικό έργο» του Michael Kühnen ενός ανθρώπου που από τα δεκατέσσερα έτη της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την αληθινή πολιτική και αρκετά γρήγορα από Μαοϊκός εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου, κατέληξε να είναι οργανωτής και ακτιβιστής του ρεύματος των εθνικοεπαναστατών που ονομάστηκαν και «nazi-maoists». 

Ο θαυμασμός του για τον Mussolini και την Φασιστική Επανάσταση, τον οδήγησε αρχικά στην μελέτη του Χιτλερισμού και τελικά στην ενίσχυση του Στρασσερισμού. Απώτερος σκοπός η αναγέννηση και η εδραίωση του Εθνικοσοσιαλισμού στην μεταπολεμική Γερμανία.  Με το μανιφέστο αυτό προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ιδέα μέσα από μια εκρηκτική σύνθεση, να αποκαταστήσει την επαναστατική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού και να απαντήσει στην τρομοκρατία του συστήματος. 

Χαρακτηρίστηκε το βιβλίο αυτό ως «ένα από τα πιο επικίνδυνα βιβλία για την δημοκρατία» και κατασχέθηκε από τις διωκτικές αρχές όταν ήταν ακόμη σε μορφή χειρόγραφου πριν καν κυκλοφορήσει!  Οι κατηγορίες εκ μέρους του καθεστώτος ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για την νομική ιστορία της χώρας, αφού ο συγγραφέας κατηγορήθηκε επειδή διάβαζε ένα χειρόγραφο έργο που δεν είχε προλάβει καν να το εκδώσει. 

Ένα αντίγραφο σώθηκε από την μανία των αρχών και σήμερα με την συνδρομή των Αυτόνομων συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε.

Η κύρια πραγματεία ενός εκ των πρωτεργατών της «Εθνικής Αυτονομίας» δεν είχε ως στόχο την αντιπαράθεση αλλά την ανασυγκρότηση του κινήματος απέναντι στις προκλήσεις των καιρών την εποχή εκείνη. 

Μια έκδοση που επηρέασε χιλιάδες συναγωνιστές αφού δεν ήταν ένα απλό πρόγραμμα, αλλά ένας οδηγός δράσης. Μια προσπάθεια να υπάρξει έντονη πολεμική απέναντι στους «αντιδραστικούς, τους Τέκτονες και τους υπηρέτες των Σιωνιστών που έχουν φωλιάσει στο δικό μας στρατόπεδο» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. 

Μια ακόμη «φαιοκόκκινη» έκδοση είναι γεγονός!

facebook 

Πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

  ekdoseis.antidoto@gmail.com   

Σημεία διάθεσης:

-         Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Πελασγός»

-         Μπορείτε να το βρείτε στις εκδόσεις «Λόγχη»

και στα βιβλιοπωλεία 

«Αριστοτέλειο» της Θεσσαλονίκης και «Ελληνικόν» του Βόλου

Σελίδες 116

τιμή 14 ευρώ

Οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες που θα στείλουν email στην ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων «το Αντίδοτο» ekdoseis.antidoto@gmail.com  

ή 

θα επικοινωνήσουν εντός και εκτός του διαδικτύου με τα μέλη της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» θα το λάβουν με ΔΩΡΕΑΝ τα ταχυδρομικά έξοδα.

Μητρόπολη - Βόρεια - Κεντρικά - Νότια έχει δικά μας παιδιά: Άναρχοι* - Αυτόνομοι - Αντιδημοκράτες - Έλληνες μέχρι τέλους!

Γεώργιος Καστριώτης: Οι υπερασπισταί του Μεσολογγίου τον θεωρούσαν τόσο δικό τους ώστε σε ένα από τα κανονιοστάσια τους είχαν δώσει το όνομα Σκεντέρμπεης, τρίτο κατά σειρά μετά από εκείνα των Δρακούλη και Κανάρη.

Φωτογραφίες που λάβαμε από Αυτόνομους συναγωνιστές τους οποίους και ευχαριστούμε:

Αυτόνομοι - Θεσσαλονίκη

Χανιά - καταστροφή εθνομηδενιστικού υλικού

Λαμία - συνθήματα από Αυτόνομους για τον συναγωνιστή Νίκο Τσάμη που έφυγε νωρίς ... γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις

Defend Greece: Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και στην επαρχία άμεση αλληλεγγύη σε Ουκρανούς πρόσφυγες που έπεσαν θύματα του πολέμου!

Οι συναγωνίστριες ενάντια στην παρακρατική antifa!

Ρούχα σε άριστη κατάσταση από Αυτόνομους σε έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους πολυτέκνων της χώρας στην μνήμη του συναγωνιστή Κ.Μ.

Αυτόνομοι - Χαλάνδρι

Αναγραφή συνθημάτων από Αυτόνομους συναγωνιστές στον Κορυδαλλό

Μοίρασμα εκατοντάδων φυλλαδίων ενάντια στις αμβλώσεις σε Πάτρα - Τρίπολη - Καλαμάτα (σε εκκλησίες και ιατρεία γυναικολόγων η εν λόγω κίνηση έχει διαφορετική βαρύτητα με δεδομένο το γεγονός ότι τόσο οι υπηρέτες του Ιπποκράτη όσο και αυτοί του Θεού ... στην πλειοψηφία τους σιωπούν απέναντι στην επίσημη κρατική γενοκτονία)

* Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος - Μία εισαγωγή στον Ernst Jünger

Μνήμη Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί & σχόλιο συναγωνίστριας για ένα βιβλίο που ελάχιστοι τόλμησαν να προβάλλουν

 

Ο Στρατηγός Soleimani έλεγε: «Δήλωσε την ανάγκη σου προς το Θεό, ώστε να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Υπάρχουν πολλοί πόνοι που, αν κοιτάξεις προσεκτικά, η σωτηρία μας κρύβεται μέσα τους και υπάρχουν πολλά γεγονότα στη ζωή μας την έκβαση των οποίων πρέπει να αφήνουνε στα χέρια του Θεού,  γνωρίζοντας ότι σε Εκείνον βρίσκεται η δική μας ευλογία»

Μάθημα ζωής και Πίστης από έναν χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο, που γνωρίσαμε κάποιοι μετά τον θάνατο του … !   

E. Κ.

Με αφορμή την τριακοστή τρίτη επέτειο αποβίωσης του Ιμάμη Χομεϊνί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το ειδικό τεύχος για την ζωή και τα έργα του.

Μπορείτε να το διαβάσετε σε ψηφιακή έκδοση εδώ

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε σε καθεστωτικό μέσο:

Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις (IDF) έχουν αφιχθεί, από την Κυριακή 29 Μαΐου, στη Κύπρο για να συμμετέχουν στην ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ 2022» που θα διαρκέσει πέντε ημέρες, μέχρι την Πέμπτη 2 Ιουνίου. Η άσκηση εντάσσεται στα πλαίσια της αμυντικής συνεργασίας Κύπρου-Ισραήλ που τα τελευταία χρόνια εκτείνεται και στο πεδίο των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με φόντο τόσο τον χερσαίο όσο και τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο πέριξ της Κύπρου. Η άσκηση “Chariots of Fire”, διάρκειας 4 εβδομάδων εκ μέρους των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων εντάσσει τη Κύπρο στους σχεδιασμούς της κατά το πενταήμερο του «Αγαπήνωρος».

 έτος στρατιωτικά drills που αφορούν στη δράση του IDF σε σενάρια παρατεταμένης σύγκρουσης σε εχθρικό περιβάλλον (prolonged conflict in hostile terrain) και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων δύο βασικές παραμέτρους: 

• Προσαρμογή σε συνθήκες μάχης εντός εχθρικού περιβάλλοντος ή γραμμών του εχθρού και διαχείριση συνθηκών κρίσης που προέκυψαν (τραυματισμοί, εκκένωση δυνάμεων, κοκ) και 

• Εκπαίδευση στη λογιστική και διοικητική υποστήριξη ενός τέτοιου περιβάλλοντος μάχης όπου τα στρατεύματα θα πρέπει να δεχθούν εφόδια από αεροπορικές ρίψεις

Σε αυτό το πλαίσιο η ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ» περιλαμβάνει διακλαδικά αντικείμενα όπως η εγγύς υποστήριξη μάχης με επιθετικά ελικόπτερα ή η κατεύθυνση πυρών από αυτά, η μεταφορά τραυματιών με τέτοια σε συνθήκες διαχείρισης κρίσης καθώς και η ρίψη στρατιωτικού υλικού υποστήριξης χερσαίων δυνάμεων με εναέρια μέσα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κύπρος ως πεδίο (τερέν) στρατιωτικών επιχειρήσεων για το Ισραήλ προσομοιάζει -με ρεαλιστικούς όρους- δύο βασικά σενάρια για τον IDF.  Σύμφωνα με τα Ισραηλινά ΜΜΕ και την «Jerusalem Post», «την μάχη με την σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου εντός λιβανικής επικράτειας άρα εξ’ ορισμού σε άγνωστο έδαφος -προοπτική που εξυπηρετεί η Κύπρος λόγω εγγύτητας β. τις συνθήκες μάχης του IDF σε διασυνοριακές συγκρούσεις (Λίβανος, Συρία, Γάζα) όπου εναλλάσσονται ως επιχειρησιακά πεδία ορεινοί όγκοι μεσαίων και υψηλότερων υψομέτρων, κατοικημένοι τόποι (urban warfare) κι ανοικτό πεδίο. Το Τρόοδος ομοιάζει με το όρος Hermon, τόσο κλιματολογικά όσο και -ανά σημεία- υψομετρικά, κατεξοχήν πεδίο δυνητικής δράσης του IDF στα Υψίπεδα του Γκολάν και στο νευραλγικό σημείο του «τριεθνούς» μεταξύ Λιβάνου και Συρίας όπου δραστηριοποιείται η οργάνωση Χεζμπολάχ». 

Και πριν λίγο καιρό στην Παλαιστίνη οι Σιωνιστές ...