Σήμερα 19 Νοεμβρίου του 2015 συμπληρώνονται 57 χρόνια από
τον θάνατο του αγωνιστή της ΕΟΚΑ Κυριάκου Μάτση. Ο Κυριάκος Μάτσης τελείωσε το
δημοτικό σχολείο Παλαιχωρίου και το Γυμνάσιο Αμμοχώστου, όταν αυτό λειτουργούσε
στο Τρίκωμο, όπου είχε μεταστεγαστεί λόγω του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Σπούδασε
γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργαζόταν ως γεωπόνος
στην Αμμόχωστο, όταν άρχισε ο αγώνας. Ξεχώριζε για την αγάπη του προς την
Ελλάδα, τον άνθρωπο και τη γη, αποκαλώντας καταχραστές της γης όσους δεν
καλλιεργούσαν τη γη τους. Αγωνίστηκε σκληρά για τα δίκαια του αγρότη και του
εργάτη μέσα στις τάξεις των οργανώσεών τους, της ΠΕΚ και της ΣΕΚ, των οποίων
υπήρξε ένας από τους ιδρυτές.
Ο πόθος του για απελευθέρωση της Κύπρου
εκδηλώθηκε έντονα κατά τα φοιτητικά του χρόνια με ομιλίες και οργάνωση
αγωνιστικών εκδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη. Διετέλεσε τομεάρχης της ΕΟΚΑ σε περιοχή
της επαρχίας Αμμοχώστου από το 1955, αρχηγός συνδέσμων της ΕΟΚΑ από τον
Αύγουστο του 1955 ως το Φεβρουάριο του 1956, και τομεάρχης Κερύνειας μέχρι το
τέλος του αγώνα. Στις 9 Ιανουαρίου 1956 συνελήφθη και βασανίστηκε άγρια με
ηλεκτροσόκ και άλλες μεθόδους. Επειδή ήταν γνωστή η σχέση του με τον αρχηγό
Διγενή και ο σημαντικός ρόλος του στον αγώνα, τον επισκέφθηκε στο ανακριτήριο
της Ομορφίτας ο ίδιος ο Κυβερνήτης Χάρντιγκ και του πρόσφερε το μυθικό για την
εποχή εκείνη ποσό των 500.000 λιρών, καθώς και φυγάδευσή του για προστασία, αν
αποκάλυπτε πού κρυβόταν ο Διγενής. Οργισμένος ο Μάτσης κτύπησε τη γροθιά του
στο τραπέζι και του απάντησε “Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί
αρετής. Λυπούμαι εξοχότατε, αλλά με προσβάλλετε”.
Ο Κυβερνήτης αποχώρησε
αμέσως. Εκτιμώντας το ήθος του Κυριάκου έδωσε εντολή να σταματήσουν τα
βασανιστήρια που του έκαμναν. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα κρατητήρια
Κοκκινοτριμιθιάς. Εκεί συνέχισε τη δράση του διατηρώντας επαφή με το Διγενή και
συνεχίζοντας, κατόπιν εντολής του, τις συνομιλίες Μακαρίου – Χάρντιγκ για λύση
του Κυπριακού μετά την εξορία του Αρχιεπισκόπου. Οργάνωσε τους συγκρατούμενούς
του, έθεσε σε λειτουργία σχολείο για τους κρατούμενους μαθητές, δημιούργησε
βιβλιοθήκη, έκαμνε ομιλίες και γενικά δημιούργησε συνθήκες που τόνωναν το
αγωνιστικό φρόνημα μέσα στα κρατητήρια. Οργάνωσε με τόση επιτυχία τη διαφώτιση
των Άγγλων στρατιωτών που φρουρούσαν τους κρατουμένους, ώστε αυτοί έκαψαν το
στρατόπεδο τους και οι αρχές υποχρεώθηκαν να τους αντικαταστήσουν. Έθεσε σε
λειτουργία δίκτυο οργάνωσης δραπετεύσεων, το οποίο συνέχισε τη λειτουργία του
και μετά τη δραπέτευση του ιδίου.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956 δραπέτευσε και
ανέλαβε ως τομεάρχης τον τομέα της Κερύνειας, όπου ανέπτυξε πλουσιότατη και
πολύπλευρη δράση. Επικηρύχθηκε με το ποσό των πέντε χιλιάδων λιρών. Στις 19
Νοεμβρίου 1958 περικυκλώθηκε στο κρησφύγετό του και ανατινάχθηκε από τις
δυνάμεις κατοχής. Με τον ένδοξο θάνατό του αναδείχθηκε ως ένα από τα ινδάλματα
του αγώνα. Ό,τι περισώθηκε από το πνευματικό του έργο, αποκαλύπτει τη βαθιά
πνευματικότητά του.
"Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΟΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥΣ"
Τον Νοέμβριο του 1916, Λαός και Στρατός ενωμένοι ξεσηκώθηκαν
στην Αθήνα και πέταξαν τους ξένους εισβολείς στη θάλασσα. Και όχι μόνο αυτό,
αλλά κατόρθωσαν και να πιάσουν αιχμάλωτο τον Γάλλο ναύαρχο, που ήταν επικεφαλής
των δυνάμεων της θρασύτατης επιθετικής ενέργειας. Αυτήν την τελευταία την είχαν
πραγματοποιήσει οι χώρες της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Ententecordiale), Γαλλία
και Αγγλία. Και πρωτεργάτες της λαϊκής άμυνας υπήρξαν οι συσπειρωμένοι γύρω από
τους Βασιλιά Κωνσταντίνο και Ιωάννη Μεταξά Επίστρατοι, δηλαδή οι έφεδροι που
είχαν κληθεί στα όπλα κατά το 1915, προκειμένου να υπερασπιστούν την Πατρίδα
μας ενάντια σε οποιαδήποτε επιβουλή.
Τότε διεξαγόταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος
και οι Επίστρατοι, το ωραιότερο και τιμιότερο κομμάτι του Ελληνικού Λαού,
επιδίωκαν την ουδετερότητα της χώρας μας - έστω και αν, ενδομύχως, αισθάνονταν
συμπάθεια για τη Γερμανία, η οποία, σχεδόν αμέσως μετά την κατά το 1914 έναρξη
των εχθροπραξιών είχε εκδηλώσει την πρόθεσή της να ευνοήσει την ένωση της
Βορείου Ηπείρου με το Βασίλειο της Ελλάδος. Η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου
είχε επιτευχθεί, με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, τον Μάιο του 1914 και διεθνώς
αναγνωριστεί κατά τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου. Και στις αρχές του 1916, υπό τη
σιωπηρή συγκατάνευση του Ράιχ και των συμμάχων του, οι περιφέρειες του
Αργυροκάστρου και της Κορυτσάς ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα
Βορειοηπειρώτες βουλευτές να έλθουν στην πρωτεύουσά μας και να πάρουν μέρος
στις εργασίες της Α΄συνόδου της ΚΑ΄ περιόδου της Βουλής των Ελλήνων.
Η
ενσωμάτωση αυτή της Βορείου Ηπείρου βέβαια ακυρώθηκε πρώτα «προσωρινώς», πριν
ακόμα από τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου, λόγω της αντίδρασης των Δυνάμεων
της Ententecordiale,και οριστικώς λόγω της ματαίωσης της ελληνοϊταλικής μυστικής
συμφωνίας που υπογράφηκε στο Παρίσι, τον Ιούλιο του 1919, από τους Ελευθέριο
Βενιζέλο και Tommaso Tittoni. Και οπωσδήποτε αξίζει στο σημείο αυτό όχι απλώς
να αναφερθεί, αλλά να τονιστεί ότι η μη υλοποίηση της συμφωνίας
Βενιζέλου - Tittoni οφείλεται σε δημοσιοποίηση του περιεχομένου της από
«παράγοντα» η ταυτότητα του οποίου μυστηριωδώς και αινιγματικώς παραμένει,
μέχρι σήμερα, άγνωστη ...
Ειρήνη, Εθνική Δικαίωση και διατήρηση της Παράδοσης: Τα
ζητούμενα των Επιστράτων
Τώρα πάντως μπορεί να γίνει σαφές το τι ζητούσαν οι Έλληνες
Επίστρατοι: Αποφυγή εμπλοκής της χώρας μας σε νέες πολεμικές περιπέτειες,
δεδομένου ότι δεν είχε περάσει πολύς καιρός αφότου είχαν λήξει οι νικηφόρες
βαλκανικές συγκρούσεις των ετών 1912-1913 ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην
ανεξάρτητη Ελλάδα ή, τουλάχιστον, διάσωση της αυτονομίας της· και τέλος
διατήρηση της παραδοσιακής φυσιογνωμίας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το
τελευταίο εμπεριέχει σημασία ιδιαίτερη. Οι Επίστρατοι προέρχονταν από τα
κοινωνικά στρώματα που αποκαλούνται «μεσαία». Ήταν, με άλλα λόγια, άνθρωποι που
ζούσαν ευπρεπώς αλλά με τον ιδρώτα του προσώπου τους και τον κόπο των χεριών
τους· δεν ήταν, δηλαδή, τεμπέληδες είτε πλούσιοι που τα «είχανε βρει έτοιμα» ή
φτωχοί που αποστρέφονταν την εργασία. Αυτοί ήταν και παραμένουν ό,τι υγιέστερο
διαθέτει μία χώρα - και ειδικά η δική μας. Θέλετε απόδειξη; Σήμερα τα μεσαία
κοινωνικά στρώματα έχουν εξουθενωθεί/εξοντωθεί και η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια
των αεριτζήδων και αετονύχηδων με αποτέλεσμα να επικρατεί η κατάσταση την οποία
εμείς βιώνουμε κατά τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρό.
Οι Επίστρατοι, βέβαια,
κατηγορούνται ακόμα και σήμερα (από καθεστωτικούς παράγοντες εξυπακούεται) ως
βίαιοι, βάναυσοι, «φονιάδες». Ε, και λοιπόν; Και έτσι να έχουν τα πράγματα, τι
έγινε; Στην ουσία, πράγματι, οι Επίστρατοι έκαναν επανάσταση, ακριβώς για να
προλάβουν την επικράτηση καταστάσεων όπως η τωρινή. Γίνεται επανάσταση χωρίς
συγκρούσεις, χωρίς θύματα; Άλλωστε ο ίδιος ο Πλάτων είχε τονίσει ότι σημασία
δεν έχει ο φόνος αυτός καθ’ αυτός αλλά η αιτία του φόνου: «Είναι γελοίο,
Σωκράτη, να πιστεύεις πως έχει σημασία εάν ο σκοτωμένος είναι ξένος ή συγγενής
μας· το μόνο που έχει σημασία είναι το κατά πόσον ο φονιάς σκότωσε δίκαια ή
άδικα». (Πλάτωνος, Ευθύφρων, IVb.) Και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός άλλωστε είχε εμφαντικώς
ζητήσει να «κατασφαγούν» και μάλιστα μπροστά Του οι εχθροί Του που δεν έστεργαν
να αποδεχτούν τη βασιλεία Του. (Κατά Λουκάν, ιθ΄, 27.) Προς τι λοιπόν
κατηγορούνται οι Επίστρατοι για θανατώσεις κ.λπ.; Στην πραγματικότητα, για ένα
και μόνο μπορεί να κατηγορηθούν: επειδή δεν υπερίσχυσαν οριστικώς. Όπως,
πράγματι, και πάλι από τους Αρχαίους Χρόνους είχε δεόντως επισημανθεί, κάθε
καθεστώς «θεσπίζει νόμους τέτοιους, ώστε να εξυπηρετείται το δικό του συμφέρον»
(Πλάτωνος, Πολιτεία, 338e). Σήμερα έχουμε πλουτοκρατικού χαρακτήρα δημοκρατικό
καθεστώς στην Ελλάδα, άρα οι Επίστρατοι ήταν «οι κακοί»....
Η «Κοινοβουλευτική Δικτατορία» και τα διδάγματα του σήμερα
Και όσον, όμως, αφορά τη μη οριστική κατίσχυσή τους οι
Επίστρατοι δεν μπορεί να θεωρηθούν οι κύριοι υπεύθυνοι. Όταν οι Αγγλογάλλοι,
την άνοιξη του 1917, ξαναέφτασαν στην Αθήνα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος δεν
ακολούθησε τη συμβουλή του Μεταξά, να αποχωρήσει στο κέντρο της Πελοποννήσου,
στην Τρίπολη, και από εκεί να οργανώσει λαϊκή αντίσταση κατά των εισβολέων,
αλλά προτίμησε να αποχωρήσει από την Ελλάδα. Επιβλήθηκε τότε στον τόπο μας
«δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα» που στηριζόταν αποκλειστικά στα όπλα των
ξένων. Το τι τράβηξε ο κόσμος τότε είναι αδύνατον, ακόμα και σήμερα, να το
φανταστεί κανείς. Βέβαια, ήδη από τα Νοεμβριανά του 1916 η Νότια Ελλάδα,
πυρήνας και μήτρα του Ελληνικού κόσμου, είχαν υποβληθεί σε αποκλεισμό
ασφυκτικό. Τρόφιμα δεν έρχονταν στον τόπο μας, φάρμακα δεν υπήρχαν, επιδημίες
θέριζαν τον πληθυσμό και όσοι παρόλα αυτά δυστροπούσαν και δεν ήθελαν να
δεχτούν την κυριαρχία των φιλελεύθερων και δημοκρατικών, δηλαδή πλουτοκρατικών
δυνάμεων, σκοτώνονταν ομαδικώς με πολυβολισμούς ή και κανονιοβολισμούς. Είναι
απερίγραπτο το τι τράβηξαν τότε οι πληθυσμοί της Νότιας Ελλάδας. Και πάλι όμως δεν
υπέκυψαν… Όταν τον Νοέμβριο του 1920 έγιναν εκλογές, οι πρώην Επίστρατοι, με
ένα αυθόρμητο σύστημα leaderless resistance (: ακέφαλης αντίστασης), που μόνο
τώρα, τον 21ο αιώνα επιχειρούν να ξαναναστήσουνε οι αντικαθεστωτικοί
Αμερικανοί, συνεννοήθηκαν στα κρυφά πόρτα -με - πόρτα, πήγανε ήσυχα στις κάλπες
και ρίξανε την ψήφο τους υπέρ του βασιλιά Κωνσταντίνου και των οπαδών του.
Και
όταν αυτοί οι τελευταίοι, μετά τη νίκη τους, παρά τις υποσχέσεις που είχανε
δώσει προεκλογικώς, θέλησαν να συνεχίσουν τον χωρίς νόημα και ελπίδα πόλεμο στη
Μικρά Ασία, αυτοί, οι Επίστρατοι, αντίθετα προς τη θέληση και την ιδεολογία
τους, στρατεύθηκαν ξανά και πήγαν να πολεμήσουν εκεί όπου τους έστελναν. Και
μετά την Καταστροφή του 1922, ήταν ξανά έτοιμοι να δώσουν μάχη για τον βασιλιά
τους και την κοινωνία που ήθελαν να παγιωθεί στην Πατρίδα μας, αλλά η θανατική
εκτέλεση των Έξι στο Γουδί σε συνδυασμό με τον πρόωρο θάνατο του Κωνσταντίνου
στην εξορία τους στέρησε από τη φυσική τους ηγεσία και τους αποδυνάμωσε σε
βαθμό περίπου καθοριστικό … Ο Αγώνας των Επιστράτων, όμως, φέρνει σε εμάς, τους
νεότερους ένα μήνυμα: Κανένα Κράτος δεν ευσταθεί, εάν στις δομές του
εισχωρήσουν ο πλούτος και η φτώχεια. Και αυτό, επειδή ο (πολύς) πλούτος
δημιουργεί καλοπερασάκηδες και τεμπέληδες, ενώ η (μεγάλη) φτώχεια ανελευθερία
και φαυλότητα. Έτσι, και οι πολύ πλούσιοι και οι πολύ φτωχοί έχουν την
αχαλίνωτη τάση να προξενούν πολιτικές αναστατώσεις … κάτι που πλήρως
επαληθεύεται ακριβώς στις μέρες μας.
Το Κράτος, όπως είπαμε κιόλας στην αρχή,
είναι σε κατάσταση ευστάθειας, μόνο εάν στις δομές του επικρατούν τα μεσαία
κοινωνικά στρώματα - και μόνον αυτά. Όσο περίεργο και αν φαίνεται, αυτό ακριβώς
το μήνυμα των Επιστράτων μάς το έστειλε πρώτος ο Πλάτων (Πολιτεία, 421e - 422a).
Και επίσης η Αρχαία Ρώμη μας στέλνει μήνυμα, τη σημασία του οποίου
ασυναισθήτως αλλά πλήρως κατάλαβαν επίσης οι Επίστρατοί μας:
Salus reipublica esuprema lexesto (= η σωτηρία της Πατρίδας αποτελεί τον υπέρτατο
νόμο). Αυτή είναι η μόνη εν προκειμένω αλήθεια ... Και όλα τα άλλα είναι μόνο
για τους απλουστέρους, δηλαδή τους αφελείς, όπως εμφαντικώς κάθε τόσο
επαναλάμβανε ο καημένος ο Δημήτριος Γούναρης ...
πηγή Εκπομπή σχετικά με το ίδιο θέμα της 19ης Νοεμβρίου 2015
Την 16η Νοεμβρίου στην πόλη της Καλαμάτας έλαβε
μέρος μια παρέμβαση ενάντια στο ISIS το οποίο είναι δημιούργημα της Ισραηλινής Mossad και εκτελεστικό όργανο του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας. Δεκάδες Σύντροφοι έδωσαν το παρών ενώ μοιράστηκε κείμενο σε εκατοντάδες συμπολίτες μας οι οποίοι και αντάλλαξαν απόψεις για τα γεγονότα του Παρισιού με τους Αυτόνομους
Συντρόφους και τα μέλη της "Ελληνικής Δράσης" που βρέθηκαν στο κέντρο
της πόλης.
Να σημειωθεί ότι κοντά στο σημείο που πραγματοποιήθηκε η ενημέρωση υπάρχει προξενείο της Γαλλίας. Defend Europe!
για να κατεβάσετε το κείμενο στον σύνδεσμο εδώ ...
Στις 6 Μαρτίου 2011 ο συνταγματάρχης Καντάφι έδωσε μια
προφητική συνέντευξη στη «Le Monde du Dimanche»: «Θέλω να γίνει κατανοητό πως
σε περίπτωση αποσταθεροποίησης της Λιβύης θα ακολουθήσει χάος. Την κατάσταση θα
την πάρουν στα χέρια τους οι οπαδοί του Μπιν Λάντεν και οι ένοπλες φράξιες. Θα
ακολουθήσει κύμα μετανάστευσης και χιλιάδες μετανάστες θα πλημμυρίσουν την
Ευρώπη. Θα βρεθείτε με τον μουλά Ομάρ (του Αφγανιστάν) στο κατώφλι σας»
Το ψέμα και η πλάνη είναι συνώνυμα της ντόπιας «εθνικοφροσύνης»
που στέκεται άτολμη και ανίκανη, μια άβουλη μάζα απέναντι στις προκλήσεις των
καιρών. Μιας πλέμπας που πίσω από τα κουστούμια και τα κοινοβουλευτικά έδρανα
πασχίζει να κρύψει τα ξύγκια της καλοπέρασης κάτω από τα πουκάμισα Lewisκαι
τα σημάδια στα χέρια από το μελάνι της δήλωσης. Εδώ και χρόνια παίρνει μαζί της
στην άβυσσο της λήθης ψυχές και σώματα που πίστεψαν στο δηλητήριο της αντιφασιστικής
ακροδεξιάς, και έγιναν όλοι μαζί λογάδες και αγγελιοφόροι του ψεύδους. Θέλει χρόνο
και κόπο για να αποκρούσεις την λόγχη της παραπληροφόρησης η οποία ψάχνει να σε
«κεντήσει» με μαεστρία στα πλευρά.
Ασπίδα σε αυτή την επέλαση της πλάνης δεν
είναι άλλη παρά η Εθνικοεπαναστατική Αυτονομία που στέκει εκεί ανάμεσα στην
έρημο της κατήφειας και της υποταγής ένας μικρός τόπος για ανασυγκρότηση και
επανεκκίνηση. Μια διαχρονική αξία και στάση ζωής ουσιαστική που αποκρούει τον σεκταρισμό
και την διχόνοια, αρρώστιες που συνεχίζουν να έρπουν δυστυχώς ακόμη και έξω από
τα κομματικά ψυχιατρεία και βρίσκουν καταφύγιο σε φετιχιστές ταγούς και
προβληματικούς εμποράκηδες.
Σε έναν αγώνα που δείχνει χαμένος (;) οφείλεις να
πάρεις μέρος αφού όπως έγραψαν κάποιοι «τρελοί» κάποτε «τα τείχη έπεσαν οι
καρδιές μας όμως όχι». ΕΣΥ λοιπόν πρέπει να διαλέξεις τον τρόπο αντίστασης και όχι οι
τυχάρπαστοι για λογαριασμό σου. Το οφείλεις στους Αγέννητους και τους Νεκρούς. Σε
αυτούς που έφυγαν και ήρθαν. Σε εκείνους τους νέους που έπεσαν στις στέπες της Ασίας
και κάηκαν στα ερείπια του Βερολίνου. Σε αυτούς που ένα παγωμένο πρωινό του
Οκτώβρη άφησαν την Πατρίδα και πήραν το τρένο για τα Ανατολικά ώστε να νιώσουν
αλλού την πνοή της Ευρώπης και να αποφύγουν να ρίξουν την ματιά τους στους ανατολίτες
επιδρομείς του Λονδίνου. Σε αυτούς που εκείνο το Μαύρο Σύμβολο της Αχίλλειας
υπερηφάνειας και της Μακεδονικής γραμμής αίματος φαντάζει σαν άστρο και Οδηγός
στο Σκοτάδι της πλουτοκρατικής δημοκρατίας. Η μόνη ατραπός, το μόνο μονοπάτι
για να περάσεις απέναντι και να αποφύγεις με το ελάχιστο κόστος τα συντρίμμια της
Βαβέλ τα οποία στέκουν 70 χρόνια μετά απειλητικά πάνω από τα κεφάλια της ανθρωπότητας.
Αυτονομία είναι να πάρεις την τύχη στα χέρια σου και να ετοιμαστείς για την
Τελική Μάχη που έρχεται.
Εμείς είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945, και όχι οι
ευτραφείς παλιάτσοι που φλυαρούν σε τέσσερις τοίχους, που στοιχίζονται στα
περιστύλια της βουλής με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να τους συντροφεύει μπροστά στο
φακό των δημοσιοκάφρων, ενώ πουλάνε κομματικούς φανφαρονισμούς με το κιλό.
Εσείς είστε η σπορά των ηττημένων του 1945, όλοι εσείς που
διαβάζετε αυτές τις γραμμές και ξέρετε ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας, και
ξέρετε ακόμη καλύτερα ότι δεν έχουμε να απολογηθούμε για τίποτα και σε κανέναν,
ποτέ και πουθενά!
Αυτοί είναι η Σπορά των Ηττημένων του 1945: ο φοιτητής
και η φοιτήτρια που το βράδυ διαβάζει και το πρωί εργάζεται με το φως να
αντανακλά στον Κέλτικο που έχει κρεμάσει ψηλά στο δωμάτιο, ο εργάτης και ο
αγρότης με τα σημάδια του μόχθου στα χέρια αλλά και την άδεια τσέπη, ο άνεργος
που σκέφτεται πως θα τα βγάλει πέρα σήμερα αλλά βρίσκει τις απαντήσεις στον
Έβολα και στον Σελίν, ο οικογενειάρχης που μισεί την δημοκρατική σήψη και δρα
κάθε μέρα πέρα από τα όρια της νομιμότητας αφού έχει να θρέψει στόματα, ο
πιτσιρικάς σκίνχεντ που δεν φοβάται να φτύσει την αστική σήψη και να προκαλέσει
πανικό.
Μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση του καθεστώτος δεν έχεις παρά να
παραμείνεις Πιστός στην Ιδέα και Πολιτικός Στρατιώτης όποιες και αν είναι οι
εξελίξεις. Γνωρίζεις πλέον πολύ καλά και ποιοι έπαιξαν θέατρο εις βάρος σου και
ποιοι στάθηκαν δίπλα ως Συναγωνιστές και Συμμαχητές. Οι αυταπάτες έχουν πια τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια
και είναι στο χέρι σου αν θα συνεχίσεις να προσφέρεις ή απλά θα γκρινιάξεις
για μια ακόμη φορά. Υπάρχει και η επιλογή να συνεχίσεις να ανέχεσαι τις καινούργιες
μαριονέττες του συστήματος που έρχονται - συντόμως - θα αντικαταστήσουν τις παλιές
και «φθαρμένες» επιλογές. Μπροστά σου θα παρουσιαστούν ως νέοι και μοντέρνοι, γιατί
όχι και «ακραίοι» κάποιες φορές, ως «τσαμπουκάδες» και έτοιμοι να κερδίσουν νέα
ποσοστά και να πλύνουν τις αμαρτίες τους για μια ακόμη φορά στο αίμα των Συντρόφων μας όπως έπραξαν πολλές φορές στο παρελθόν. Αγνόησε τους πριν να
είναι αργά, πολέμησε τους διότι δεν είναι απλά ρουφιάνοι αλλά και ριψάσπιδες
που έπεσαν σαν κοράκια στις ελπίδες των Ελλήνων, ροκάνισαν το κρατικό χρήμα,
κλείνοντας με ταχυδακτυλουργικό τρόπο τα στόματα και την σκέψη, όμοιοι με τους μπολσεβίκους
σε όλα, τόσο αχόρταγα που ακόμη και ο παχύσαρκος Πάγκαλος θα φοβόταν αν τους έβλεπε
να παραγγέλνουν με μιας ολόκληρο τον κατάλογο στο εστιατόριο του ναού της δημοκρατίας!
Ύψωσε το Λάβαρο της Ψυχής σου γιατί εσύ είσαι η Σπορά
εκείνων που αγνόησαν τους τοίχους εκτελέσεων και τις αγχόνες, τον εξευτελισμό
και τις εξορίες στην Σιβηρία, την απομόνωση και τον κατατρεγμό. Εσύ - και όχι
οι κρατικοδίαιτοι κοινοβουλευτικοί θίασοι - έχεις στα χέρια σου την Σημαία της Επανάστασης
να φωτίζει τα Μάτια και τον Νου σου, ενώ δεν κρύβεις ότι κάθε Δωρικός Χαιρετισμός
είναι και μια ακόμη μαχαιριά στην αδυσώπητη «μόρα» του κοινοβουλευτισμού. Αν
αφουγκραστείς το κοχύλι και το μυστικό που κρύβει μέσα του μπροστά σου το
πεπρωμένο που σε καλεί να υπερασπιστείς μόνος και μετά πολλών, τις Αξίες εκείνες
που παραμένουν αστείρευτη λάβα στις Ψυχές μας και Λόγχη στον Οφθαλμό της εξουσίας.
Πάψε λοιπόν να αναρωτιέσαι το πώς και το γιατί, προχώρα
σε αυτό που νομίζεις πια σωστό, και ατένισε κάθε πρωί την Χαμογελαστή
Νεκροκεφαλή που σου γνέφει να πράξεις το αυτονόητο για τους Ομοίους και την Ράτσα
που 70 χρόνια μετά όχι μόνο δεν έχασε αλλά δείχνει να αρπάζει και πάλι την
πρόκληση για αντίσταση και ηρωισμό. Και αν στην χώρα αυτή τα πάντα σου
φαίνονται χαμένα να θυμάσαι ότι μια Σπίθα αρκεί για να αρπάξουν τα πάντα Φωτιά,
και μόνο μέσα από αυτή θα Αναγεννηθούμε ως Έλληνες και Εθνικοσοσιαλιστές!
«…Το ρεύμα συμπάθειας στη χώρα ήταν εκπληκτικό: δεν
πιστεύω να πέρασε πολλές φορές από
τη ρουμανική γη , ένα λαϊκό ρεύμα
περισσότερο ομόψυχο από αυτό. Αλλά ο
Σύνδεσμος δεν πήγαινε καλά , από έλλειψη οργάνωσης και σχεδίου δράσης . Σ΄ αυτό το μεγάλο ρεύμα ,
προστέθηκε επιπλέον ο κίνδυνος της διείσδυσης
στις δομές του κινήματος,
αμφιλεγόμενων και επικίνδυνων στοιχείων. Ένα κίνημα δεν κινδυνεύει
από τη καταστροφή εξ αιτίας εξωτερικών
εχθρών καταστρέφεται εξ αιτίας εσωτερικών εχθρών. Από τους ανθρώπους, μόνο ένας στο εκατομμύριο πεθαίνει από εξωτερικές αιτίες, στις ράγες
του τραίνου, στις ρόδες του αυτοκινήτου, από σφαίρα ή από πνιγμό. Οι
περισσότεροι πεθαίνουν από εσωτερικές
τοξίνες: πεθαίνουν δηλητηριασμένοι. Τώρα σε συνέχεια των δικών που έλαβαν χώρα
στο Βουκουρέστι , στη Φωξάνη και το Σεβερίν, όποιος ήθελε να μπει στο κίνημα
μπήκε.
Μερικοί ήρθαν για να διαπράξουν απάτες: εισπράξεις των συνδρομών,
πώληση εντύπων, δανεικά κλπ. Οπουδήποτε και αν έκαναν την εμφάνισή τους
εξέθεταν το κίνημα. Άλλοι είχαν έλθει για να
δημιουργήσουν μια πολιτική θέση και είχαν αρχίσει ήδη να πολεμούν μεταξύ
τους, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο και να πιάνονται στα χέρια μεταξύ τους, για
τις διευθυντικές θέσεις, βουλευτικά αξιώματα
κλπ. Κάποιοι άλλοιήσαν καλόπιστοιαλλά
ανεκπαίδευτοιστη πειθαρχία: δεν
έδειχναν τη παραμικρή διάθεσηνα
υπακούσουν στους αρχηγούς και στις δοθείσεςοδηγίες αλλά ήθελαν να φλυαρούν επ'άπειρο για κάθε θέμα και να δουλεύει ο καθένας με το τρόπο του. Άλλοι, και αυτοί καλόπιστοι δεν ήσαν
επιδεκτικοίστη ένταξη. Υπάρχουν υπέροχα
στοιχεία, που όμως διαθέτουν μια νοητική δομή τέτοια, που δεν τους επιτρέπει να
ενταχθούν σε δεδομένα σχήματα αλλά από τη στιγμή που τελικά εντάσσονται,
καταστρέφουν τα πάντα. Άλλοι είναι γεννημένοι συνωμότες όπου κι αν διεισδύσουν,
με τη μέθοδο των ψιθυριστών,υπονομεύουν
μυστικάτην αρμονία της οργάνωσης και τη
καταστρέφουν.
Μια άλλη κατηγορία αποτελείται από εκείνους που
διακατέχονται από μια έμμονη ιδέα:
ειλικρινά πιστεύουν ότι έχουν βρει το κλειδί για όλες τις λύσεις, και
προσπαθούν να σε πείσουν για την αποτελεσματικότητα του. Άλλοι υποφέρουν από
την ασθένεια της δημοσιογραφίας! Θέλουν με κάθε τίμημα να γίνουν διευθυντές εφημερίδων ή τουλάχιστον να δουν το όνομά τους τυπωμένο στο τέλος ενός άρθρου. Άλλοι ακόμα έχουν ένα τέτοιο
τρόπο δημόσιας συμπεριφοράς ώστε όπου και αν εμφανίζονται, θέτουν σε κίνδυνο
τον αγώνα και καταστρέφουν τη φήμη που απολαμβάνει η οργάνωση άλλοι τέλος
πληρώνονται ειδικά για να σχεδιάζουν
ίντριγκες, να κατασκοπεύουν και να υπονομεύουν κάθε ευγενική απόπειρα δράσης.
Πόση φροντίδα, πόση προσοχή οφείλει συνεπώς να
επιδεικνύει ο αρχηγός ενός κινήματος στη
προσπάθεια του να εκτιμήσει σωστά όλους όσους
θέλουν να υπηρετήσουν κάτω από τις διαταγές του! Πως πρέπει να τους
εκπαιδεύσει και πόσο ακούραστη επιτήρηση πρέπει να ασκεί πάνω τους! Δίχως αυτά
το κίνημα είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο. Τώρα ο Καθηγητής Κούζα ήταν απόλυτα
ξένος με όλα αυτά τα πράγματα. Το σύνθημά του ‘’στο Σύνδεσμο μπαίνει όποιος
θέλει και μένει όποιος μπορεί’’ όφειλε να οδηγήσει σε μια πραγματική καταστροφή.
Σε μια οργάνωση δεν μπαίνει "όποιος θέλει" μπαίνει αυτός που πρέπει
και παραμένει όποιος είναι και για όσο διάστημα είναι, ένας έντιμος,
δραστήριος, πειθαρχημένος , πιστός άνθρωπος. Μόλις είχαν περάσει λίγοι μήνες
και ο φτωχός Σύνδεσμος είχε καταντήσει μια
φωλιά από ίντριγκες , μια πραγματική κόλαση.
Η εντύπωση που σχημάτισα
τότε και την οποία διατηρώ και σήμερα είναι η ακόλουθη: Όταν σε μια οργάνωση εμφανίζονται παρόμοιες ενδείξεις
καρκίνου αυτές πρέπει να αμέσως να περιορίζονται και στη συνέχεια να
εκριζώνονται με τη μέγιστη ενέργεια. Αν δεν μπορούν να περιοριστούν και
επεκτείνονται όπως ο καρκίνος σ' ολόκληρο τον οργανισμό του κινήματος , η
υπόθεση χάνεται , το μέλλον και η αποστολή της οργάνωσης υπονομεύονται. Θα
πεθάνει η θα σέρνει τις ημέρες της μεταξύ ζωής και θανάτου δίχως να υλοποιεί το
παραμικρό.
Οι προσπάθειές μας να πείσουμε το καθηγητή Cuza να
εξυγιάνει τη κατάσταση απέτυχαν επειδή από τη μία πλευρά δεν γνώριζε όλες αυτές
τις βασικές αρχές της διεύθυνσης ενός κινήματος και από την άλλη οι ίντριγκες είχαν απομονώσει ακόμη και μας και είχαν αρχίσει
να παραλύουν κι αυτή ακόμα την δύναμή
μας για επέμβαση. Εμείς, η ομάδα του Βουκουρεστίου , βλέποντας όλα αυτά και
επίσης βλέποντας τις απέλπιδες επιθέσεις, τα κύματα της ίντριγκας που έπεφταν
συνεχώς πάνω μας και δημιουργούσαν εμπόδια ανάμεσα σε εμάς και τον καθηγητή Cuza,
πήγαμε στο σπίτι του, και του ορκιστήκαμε ξανά πίστη, παρακαλώντας τον να έχει
εμπιστοσύνη σε μας , επειδή είχαμε κάνει κάθε τι το δυνατό για να διορθώσουμε το κίνημα.
Η προσπάθεια υπήρξε μάταια, γιατί πίστευε ότι εμείς
βλέπαμε τα πράγματα που είχαν να κάνουν με την οργάνωση, τη δράση και ακόμη και
τη δογματική βάση του κινήματος με τρόπο πολύ διαφορετικό από το δικό του: εμείς
ξεκινούσαμε από την ιδέα του ανθρώπου νοούμενου σαν ηθική αξία και όχι σαν
αριθμητική αξία, εκλογική, δημοκρατική. Αυτός όμως πίστευε, ότι υποστηρίζαμε
τις ιδέες αυτές, γιατί ήμασταν τα θύματα της παραπληροφόρησης …»
«Κάποιοι τον αποκαλούν
μαρξισμό. Εγώ τον αποκαλώ ιουδαϊσμό»
- Ραβίνος StephenSamuelWise
Ο ραβίνος StephenSamuelWise (March
17, 1874 - April
19, 1949), γνωστός και ως «Κόκκινος Ραβίνος», ήταν ένας σημαντικός Εβραίος
ηγέτης στις Ηνωμένες Πολιτείες για 4 περίπου δεκαετίες (1910-1940). Με το
ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου , ο Wiseκατείχε
σημαίνουσα θέση στον οργανωμένο εβραϊσμό στις Η.Π.Α. Ως μέλος του κλειστού
κύκλου του Προέδρου Wilson
(“braintrust”), συνέβαλε στη
δημιουργία της Σιωνιστικής Διακήρυξης Μπαλφούρ (BalfourDeclaration)
που έθεσε τις βάσεις για τη μετέπειτα
ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Τα έτη 1918 και 1919 ο Wiseευρίσκετο
στις Βερσαλλίες ως μέλος της Σιωνιστικής
αντιπροσωπείας. Το 1922 ίδρυσε το «Εβραϊκό
Ινστιτούτο της Θρησκείας» (JewishInstituteofReligion) στη Νέα Υόρκη, το οποίο εξελίχτηκε σε
ηγετικό φιλοσιωνιστικό σχολείο ραβίνων στις Η.Π.Α. Η πιο εξέχουσα θέση που
κατείχε ο Wise
ήταν αυτή του Προέδρου του Παγκοσμίου Εβραϊκού Κογκρέσου από το 1936 μέχρι τον
θάνατο του το 1949.
Φίλος της Σοβιετικής
Ένωσης.
Το προσωνύμιο «Ο Κόκκινος Ραβίνος» δόθηκε στον Wiseγια
την ισχυρή υποστήριξή του προς την ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών ΄20 και
’30.
Μποϋκοτάζ στη Γερμανία - Πιέσεις για έναρξη πολέμου.
Ο Wiseήταν
στενός φίλος του Rooseveltκαι ένας από τους βασικούς υπαιτίους της κήρυξης του παγκοσμίου εβραϊκού μποϋκοτάζ στην
Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία το 1933. Από τη θέση του ως ηγετικού στελέχους και
βασικού εκπροσώπου του Αμερικανικού εβραϊσμού,
παρότρυνε συνεχώς τον Roosevelt να έρθει σε ευθεία
αντιπαράθεση με τη Γερμανία, καλλιεργώντας έτσι κλίμα πολεμικής σύγκρουσης με
το Τρίτο Ράιχ. Επίσης, του άσκησε έντονες πιέσεις να εφαρμόσει τις αυστηρότερες ποινές στη
Γερμανία μετά το τέλος του πολέμου.
Επιρροή
Ο StephenWise,
αποκαλούμενος και ως ο «Πατέρας του Σιωνισμού στην Αμερική», περιγράφεται ως ο
«ισχυρότερος Αμερικανοεβραίος της εποχής του». Ο Roosevelt, αναφερόμενος κάποτε
στους Wise, SamuelRosenman, και NahumGoldman, τους χαρακτήρισε ως τους "Τρείς Σοφούς της Σιών". Εκτός από
τη προπαγάνδα του υπέρ του Σιωνισμού και
τον ύπουλο ρόλο του στη προώθηση της ιδέας του πολέμου κατά της Γερμανίας, ο Wise - ως ένας από τους μεγαλύτερους Σιωνιστές παγκοσμίως - βοήθησε σημαντικά στη
δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.
«Ο Μαρξισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκορύφωση της
αστικής σκέψης. Η μέγιστη συγκέντρωση του κεφαλαίου για έναν κόσμο παρασίτων,
που διδάχτηκαν από έναν αλκοολικό ραββινικό προφήτη: τον Κάρολο Μαρξ»
Ο συννεφιασμένος καιρός στην Νότια Πελοπόννησο το
Σάββατο 31/10 έδειχνε ότι συμμετείχε ακόμη και η φύση στην Αυτόνομη εκδήλωση μνήμης για την άνανδρη δολοφονία 2 νεολαίων Εθνικιστών που έπεσαν
νεκροί από τα πυρά του παρακράτους. Η μνήμη όμως για εμάς δεν είναι μια αφηρημένη
έννοια αλλά βρίσκει το νόημα της όταν οι Συναγωνιστές και οι Συναγωνίστριες
συνεχίζουν να προασπίζονται Ιδέες και Αξίες και να θυμούνται αυτούς που έφυγαν.
Από πολύ νωρίς η ομάδα περιφρούρησης
συγκεντρώθηκε στην Πλατεία της 23ης Μαρτίου κοντά στο κέντρο της πόλης
και στήθηκαν τα πρώτα πανό, ενώ από την μικροφωνική ακούγονταν συνθήματα τόσο ενάντια
στους παλιάτσους της καθεστωτικής αριστεράς όσο και στο παρακράτος που τους συντηρεί.
Καθώς το σκοτάδι έπαιρνε την θέση του Φωτός και οι φλόγες των καντηλιών φώτιζαν
τα 2 πρόσωπα της μαύρης κορνίζας πολλοί απλοί περαστικοί - κυρίως νεολαίοι - έσπευσαν να δηλώσουν τον σεβασμό τους προς τους νεκρούς σταματώντας μπροστά στο
μνημείο της πόλης και συλλογιζόμενοι το γεγονός της 1ης Νοεμβρίου
2013.
Οι Μαυροκόκκινες Σημαίες με τα Αέναο Σύμβολο της Φυλής και η Γαλανόλευκη
έδινε το σύνθημα για ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα απέναντι στους χρήσιμους
ηλίθιους του συστήματος οι οποίοι δεν τόλμησαν να ξεμυτίσουν για αρκετή ώρα
πριν εξασφαλίσουν την πλήρη προστασία των ένστολων πραιτοριανών. Ανεπιτυχής κάθε
προσπάθεια των «ανθρωπιστών με την επιλεκτική ευαισθησία» να προκαλέσουν το
παραμικρό στην συγκέντρωση αυτή αφού οι 150 παρευρισκόμενοι -
νεολαίοι επί το πλείστον - έστειλαν το κατάλληλο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
Τόσο
προς τους «ισλαμοτροτσκιστές» όσο και προς τους αντιφασίστες δεξιούς όταν και
οι 2 αυτές πλευρές έβλεπαν από απόσταση ασφαλείας την πορεία των Αυτόνομων
Εθνικιστών/Εθνικοσοσιαλιστών - πίσω φυσικά από τις πλάτες των μπάτσων και με
έκδηλη την κατήφεια στα πρόσωπα τους - να περνάει στις λαϊκές γειτονιές της πόλης
φωνάζοντας δυναμικά συνθήματα τόσο ενάντια στους δολοφόνους παρακρατικούς όσο
και ενάντια στους μισθοφόρους της κυβέρνησης. Μετά την λήξη της πορείας
ακολούθησε προσκλητήριο νεκρών και ο εθνικός ύμνος ενώ κάηκε συμβολικά και μια σημαία
γνωστού αριστερίστικου κόμματος.
Τέλος να τονιστεί πως η Αυτόνομη εκδήλωση και ενωτική
πορεία μνήμης της 31ης Οκτωβρίου στην πόλη της Καλαμάταςυπήρξε η μεγαλύτερη
σε παλμό και αριθμό όχι μόνο για την Πελοπόννησο αλλά και για ολόκληρη την
Ελλάδα, γεγονός που αποδεικνύει στην πράξη ότι οι Πολιτικοί Στρατιώτες ξέρουν
να αποφεύγουν τις κομματικές αυταπάτες και τους πολιτικάντηδες και να δρουν μόνο
για την προώθηση της Ιδεολογίας καθώς για την απόδοση τιμής.
Συνεχίζουμε Αυτόνομα και Ελεύθερα, Εθνικά και Σοσιαλιστικά σε
κάθε γειτονιά και πόλη έως την Τελική Νίκη και μέχρι οι παρακρατικοί δολοφόνοι
των 2 Εθνικιστών να τιμωρηθούν παραδειγματικά όχι από την αστική δικαιοσύνη αλλά
από όλους αυτούς που υπερασπίζονται τον Ελληνισμό!
-wzor.jpg)
