Απόσπασμα από το έργο "Imperialismo Pagano"
του Julius Evola
Μετάφραση - Επεξεργασία κειμένου: Kitas
"Ζήσε σαν να επρόκειτο να πεθάνεις αύριο.
Σκέψου σαν να
επρόκειτο να ζούσες αιώνια."
- Ιούλιος Έβολα
Δύναται ο Φασισμός να αποτελέσει την πηγή μίας
αντιευρωπαϊκής ανασυγκροτήσεως; Είναι ο Φασισμός αρκετά ισχυρός σήμερα, ώστε να αναλάβει
τέτοια αποστολή ;
Ο Φασισμός ανήλθε από τα χαμηλά, από συγχυσμένες ανάγκες
και βίαιες δυνάμεις που ελύθησαν από τον ευρωπαϊκό πόλεμο. Ο φασισμός
επεκράτησε επί των συμβιβασμών, επί της ρητορικής, επί των μικροπρεπών
φιλοδοξιών ασήμαντων ανθρώπων. Η πολιτειακή οργάνωση που δημιούργησε είναι
συχνά ανακριβής, ανειδίκευτη, βιαία, αγκυλωμένη και διάτρητη από ασάφειες. Αν κοιτάξουμε, παρόλαυτά, σήμερα γύρω μας και επισημάνουμε
τον θάνατο των δύο μοναδικών κρατών - της Ρωσίας και της Γερμανίας - που είχαν
διατηρήσει υπολείμματα των ιεραρχικών αξιών (διαστρεβλωμένα, ωστόσο, και
υλιστικά), πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Φασισμός είναι η
μεγαλύτερη ελπίδα της Δύσεως. Γιατί καλώς ή κακώς ο Φασισμός έχει αναπτύξει ένα σώμα. Το
σώμα, όμως, αυτό ακόμη στερείται ψυχής. Δεν έχει ακόμη την ανωτέρα δύναμη
(atto) που απαιτείται να τον νομιμοποιήσει, να τον ολοκληρώσει, μα τον κάνει
να ορθοποδήσει ως μία αρχή που αντιτίθεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η υπό
εξέταση ψυχή μπορεί να εκπληρώσει τους σκοπούς αυτούς μόνον εάν ο Φασισμός
καταφέρει να αναστήσει ένα διακριτικό σύστημα μετά-οικονομικής και
μεταπολιτικών αξιών μέσω μίας ριζοσπαστικής, βαθιά εδραιωμένης, απόλυτης
μεταβολής (rivolgimento), ενός άλματος προς τα εμπρός και μακριά από πολιτικές
«ομαλοποίησης» και μπουρζουάδικου συμβιβασμού (imborghesimento) που έχει
αρχίσει να διαποτίζει τον σύγχρονο Φασισμό.
Αλλά ας μην συγχέουμε το ένα με το άλλο. Το έδαφος πάνω στο οποίο ευδοκίμησε ο Φασισμός ήταν οι
νεανικές, αποφασιστικές δυνάμεις, έτοιμες για οτιδήποτε, απρόσβλητες απέναντι
στα κακά του «πολιτισμού». Μέχρι σήμερα αντιπροσωπεύουν τον ζωτικό πυρήνα του
Φασισμού, ενώ αυτοί που ανησυχούν για τη ανάπτυξη μίας «φιλοσοφίας του
φασισμού» και μίας «φασιστικής κουλτούρας», από μόνοι τους αποτελούν
συμπτώματα εκφυλισμού ή σε τελική ανάλυση, απομάκρυνσης από το μονοπάτι που
οδηγεί σε κάτι πραγματικά καινούργιο , σε μία πραγματική επανάσταση (όχι αυτήν
όσον αφορά αυτήν που μπορεί να καταλήξει στο: plus ca change, plus c’ est la
meme chose).
Όχι. Ο φασισμός πρέπει να παραμείνει αντί-φιλοσοφικός.
Αποφασιστικά και ανεπεξέργαστα επίσης. Αντλώντας από τον αγνότερο πυρήνα της
δύναμής του, οφείλει να καθαρίσει την βρώμικη μεμβράνη της ρητορικής, του
συναισθηματισμού, του ηθικισμού και της υποκριτικής ευλάβειας με την οποία η
Δύση έχει επικαλύψει και ανθρωποποιήσει το καθετί. Υπάρχει μία αναντίρρητη
ανάγκη για κάποιον που θα εισβάλλει στον ναό - ίσως ακόμα και ένας βάρβαρος -
και θα εκδιώξει τους διαφθορείς της «πολιτισμένης» Ευρώπης, τους μονοπωλιακούς
κήρυκες του «πνεύματος», του καλού και του κακού, και του θεϊκού, οι οποίοι
συγκεκριμένα γνωρίζουν μόνον την ύλη και ποιες ανθρώπινες λέξεις , φόβος και
δεισιδαιμονίες καταβολιάζουν στην ύλη.
Σε όλα αυτά απαντώ «Αρκετά!». Οι αρνήσεις μου αποσκοπούν στο
να επιτρέψουν σε λίγους άνδρες να ανακαλύψουν ξανά τα μεγάλα μονοπάτια, τον
μεγάλο κίνδυνο, την μεγάλη ενατένιση, και την μεγάλη σιωπή, να αφήσουν να
ξεσπάσει ο άνεμος της ανοικτής θάλασσας – ο άνεμος της ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ –
ώστε να μπορέσει να αναζωογονήσει τους σκλαβωμένους ανθρώπους της Δύσεως.
Σε σιγή , υπό συνθήκες αυστηράς πειθαρχίας , άκαμπτου
αυτοελέγχου , σοβαρότητος και αυστηρότητος, με την ζωηρή και επίμονη των
ατόμων, εμείς στην Ιταλία πρέπει να δημιουργήσουμε μία ελίτ στην οποία θα
αναβιώσει και πάλι η σοφία. Με την λέξη «σοφία» εννοώ την δύναμη (virtus) που
δεν επιτρέπει στον εαυτό της να μιλήσει, που ξεπηδά από μία ερμητική και
Πυθαγόρεια σιωπή, που αποκτά υπόσταση μέσω της υποταγής των αισθήσεων και της
ψυχής, και κάνει αντιληπτή την ύπαρξή της όχι μέσω επιχειρημάτων και βιβλίων,
αλλά μέσω δυναμικών πράξεων. Πρέπει να δραστηριοποιηθούμε ξανά σε ένα ανανεωμένο,
πνευματοποιημένο, πικρό συναίσθημα (sensazione) για τον κόσμο, όχι ως μία
φιλοσοφική αντίληψη, αλλά ως κάτι που δονείται στον ρυθμό του ίδιου του αίματός
μας: ένα συναίσθημα για τον κόσμο ως δύναμη, όπως ο εύστροφος και ελεύθερα
ρυθμικός χορός του Σίβα, όπως μία θυσιαστική πράξη (Veda). Το συναίσθημα αυτό θα
αναθρέψει δυνατές, σκληρές, ενεργητικές, ηλιακές Μεσογειακές προσωπικότητες.
Προσωπικότητες που δημιουργήθηκαν από δύναμη και τελικά
μόνον από δύναμη. Προσωπικότητες που είναι εμποτισμένες με μία αίσθηση
ελευθερίας και ευγενείας , για την κοσμική προοπτική (respiro cosmico) των
οποίων πολλά έχουν τραυλίσει, μα λίγα έχουν κατανοήσει οι «νεκροί» της Ευρώπης.
Η σύγχρονη επιστήμη είναι βέβηλη, δημοκρατική και υλιστική. Πάντοτε σχετική
και περιορισμένη στις αλήθειες της, σκλάβος στα φαινόμενα και στους ακατανόητους
νόμους, παραμένει βουβή σε σχέση με την δυσκολονόητη πραγματικότητα του
ανθρώπου. Προκειμένου να την απομυθοποιήσουμε πρέπει να επαναφέρουμε στην
καινούργια ελίτ μία ιερή επιστήμη, μία επιστήμη που είναι εσωτερική , κρυφή και
δίδει αφορμή για μυήσεις, μία επιστήμη αυτό-εκπλήρωσης και ενός αυτοσεβασμού
πού αντλεί τις απόκρυφες δυνάμεις που κυβερνούν την ύπαρξή μας και τις
υποτάσσει ούτως, ώστε να επιτρέπει στους ανθρώπους να αναγεννώνται στην πράξη
(και όχι μυθικά) ως όντα ανώτερα των νόμων του σώματος, του χώρου και του
χρόνου.
Έτσι θα είναι, λοιπόν, η φυλή των ηγετών. Αόρατοι ηγέτες που
δεν κροταλίζουν και δεν επιδεικνύονται, αλλά δρουν ακαταμάχητα και είναι ικανοί
για τα πάντα. Θα υπάρξει έτσι ένα κέντρο σε μία Ευρώπη που το έχει χάσει. Το πρόβλημα της ιεραρχίας μπορεί να διευθετηθεί μόνον με την
δημιουργία ηγετών, ένα αυστηρά ατομικό και εσωτερικό πρόβλημα, αντικρούον σε
έξωθεν λύσεις. Ιεραρχία μπορεί να υπάρξει μόνον όταν υπάρξουν ηγέτες και όχι το
αντίθετο. Η αυτοκρατορία δεν δύναται να κτισθεί επί οικονομικών,
στρατιωτικών, βιομηχανικών, ακόμη και «ιδεαλιστικών» θεμελίων. Το imperium
είναι υπερβατικό , σύμφωνα με την Ιρανική και την Ρωμαϊκή αντίληψη. Μπορεί να
επιτευχθεί μόνον από αυτούς που έχουν την δύναμη να μεταμορφώσουν τις μικροπρεπείς
ζωές των μικρόψυχων ανθρώπων και των ταπεινών ορέξεων τους, των πατριωτισμών,
των «αξιών», «απαξιών» και των θεών τους.
Αυτό το κατανοούσαν οι αρχαίοι θεοποιώντας τους αυτοκράτορές
τους, συνενώνοντας το βασιλικό αξίωμα με την πνευματικό. ¨Έχουν μάθει αυτό το
μάθημα οι νεαροί βάρβαροι που έχουν τολμήσει να αναστήσουν τον αετό και τους
δεσμούς; Έχουν κατανοήσει ότι δεν υπάρχει κάτι εναλλακτικό , ότι
αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μεταλλάξουν ην επανάστασή τους στο πρώτο φως που
θα διαπεράσει την λεπτή ομίχλη της Ευρωπαϊκής παρακμής; Από το να ισοδυναμούν με κάτι παραπάνω από ένα μικρό
απρόοπτο ενός μικρού έθνους, θα μπορούσαν να φυτεύσουν τον σπόρο για μία
αναγέννηση της Ρώμης σε ολόκληρο τον κόσμο , τον σπόρο της αληθινής
παλινορθώσεως.
-wzor.jpg)
