Βιβλιοπαρουσίαση: Alfred Rosenberg "Ο μύθος του 20ου αιώνος" ενότητα Β' «Αγάπη και Τιμή» Εκδόσεις Ρήσος

Βιβλιοπαρουσίαση: Alfred Rosenberg "Ο μύθος του 20ου αιώνος" ενότητα Β' «Αγάπη και Τιμή»  Εκδόσεις Ρήσος 

Τον Μάιο του 2013 ο Χρήστος Νίκας ολοκληρώνει απευθείας από τα Γερμανικά, την μετάφραση την επιμέλεια και τα σχόλια ενός βαρυσήμαντου έργου της Εθνικοσοσιαλιστικής Βιβλιοθήκης. Δεν είναι άλλο από την ενότητα «Αγάπη και Τιμή» που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα Ελληνικά τον Ιούλιο του 2014 από τις εκδόσεις «Ρήσος».

Σε σύντομο χρονικό διάστημα η 1^η έκδοση, η οποία περιλαμβάνει και βιογραφικό σημείωμα για τον Alfred Rosenberg ο οποίος υπήρξε εξέχον μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, εξαντλήθηκε ενώ λίγο καιρό μετά επανακυκλοφόρησε.  Πρόκειται για την 2^η ενότητα (από το βιβλίο «Η Σύγκρουσις των Αξιών») από τις συνολικά 14 οι οποίες υπάρχουν στο κοσμοθεωρητικό έργο του Alfred Rosenberg «Ο Μύθος του 20^ου Αιώνος» (είναι γραμμένο το 1934 και απαγορευμένο από την Καθολική Εκκλησία μέχρι το 1966). Ένας βιβλίο που κάποιοι το χαρακτήρισαν ως την «Βίβλο» του Εθνικοσοσιαλισμού.

Δέκα χρόνια πριν τον Οκτώβριο του 2003 είχε προηγηθεί η μετάφραση της 1^ης ενότητας «Φυλή και Φυλετική Ψυχή» από το ίδιο βιβλίο και είχε κυκλοφορήσει σε μετάφραση του Στέφανου Γκέκα και τις εκδόσεις «Απολλώνιο Φως». Ο Χρήστος Νίκας έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν τα βιβλία «Εβραίοι Ψυχολόγοι» (εκδόσεις Πρωτοβουλία) και το «Νέοθρον Αέλλανον Διάστημον» (εκδόσεις Απολλώνιο Φως) μια πρωτοπόρα μελέτη επί της Ελληνικής Γλώσσης με άξονα την ηχοκραδασμική ισχύ και έμμετρη αρμονία αυτής.

Για επικοινωνία με τον μεταφραστή: xnikas@yahoo.com

[…] Αὐτὸς ὁ ἀσύνδετος μὲ κάθε ἔννοια φυλετικῆς τιμῆς Ἀνθρωπισμὸς ἔχει μεταξὺ ἄλλων ἀνάγει σὲ σεβαστὸ ἐπάγγελμα τὴν ἐξωφρενικὴ κι ἀνήκουστα διεφθαρμένη λογικὴ τοῦ χρηματιστηρίου· τῷ ὄντι αὐτὴ ἡ ὠργανωμένη ἐγκληματικὴ συμμορία μὲ τὰ σμόκιν καὶ τὰ ἡμύψηλα καθορίζει σήμερα, σὲ συνέδρια παγκοσμίου οἰκονομίας καί «εἰδημόνων», σχεδὸν αὐταρχικὰ ἀτελείωτες δεκαετίες ἐλεεινῆς χειρωνακτικῆς ἐργασίας γιὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Στὸν ἀπόηχο αὐτῆς τῆς ἐλευθεροτεκτονικῆς Δημοκρατίας ᾐωρήθη ἐν συνεχείᾳ ὁλόκληρο τὸ μαρξιστικὸ κίνημα, ὅπερ διεστρέβλωσε τὶς ὑγιεῖς ἀρχὲς τῆς διαμαρτυρίας τῆς ἐργατικῆς τάξεως καὶ ἔθεσε στὴν ὑπηρεσία τοῦ χρηματιστηρίου ὅλα τὰ σοσιαλδημοκρατικὰ κόμματα μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἑβραϊκῶν χρημάτων, τῶν ἑβραίων ἡγετῶν καὶ τῆς ἑβραϊκῆς, ἐν μέρει ἀτομικῆς, ἐν μέρει οἰκουμενικῆς «ἰδεολογίας». 

Ὁ βιομηχανικὸς ἐργάτης τοῦ 19ου αἰῶνος, ἐξηπατημένος ἀπ’τὸ πεπρῳμένο του, ξαφνικὰ ἐξεῤῥιζωμένος, ἀπεστερημένος ἀπὸ κάθε μέτρο ὀρθῆς κρίσεως, κατέφυγε στὰ ἑλκυστικὰ κηρύγματα μίας προλεταριακῆς διεθνοῦς, ἐπίστευσε ὅτι μέσῳ τῆς πάλης τῶν τάξεων, ἤτοι μέσῳ τοῦ ἀκρωτηριασμοῦ τοῦ ἑνὸς δευτέρου τοῦ ἰδίου τοῦ σώματός του, θὰ μπορέσῃ νά «ἐλευθερωθῇ», μέθυσε ἀπὸ τὴν ἀποκτηθεῖσα δύναμι καὶ τὸ ἀσβέστωσε ὅλο αὐτὸ μὲ τὸ χρῶμα τοῦ Ἀνθρωπισμοῦ. 

Σήμερα αὐτὴ ἡ παραίσθησις ἔχει διαλυθῇ καὶ ἡ φριχτὴ ἀπάτη τῆς μαρξιστικῆς ἡγεσίας εἰς βάρος ἑνὸς σκληρὰ μαχομένου, ἰσχυροῦ καὶ αὐτοδυνάμου στρώματος ἀνθρώπων ἔχει ἀποκαλυφθῇ. Τὸ παράδοξον, τόσον τῆς Δημοκρατίας ὅσο καὶ τοῦ μαρξιστικοῦ δόγματος, συνίστᾳται στὸ ὅτι ἀμφότερα στὴν πραγματικότητα ἀντιπροσωπεύουν τὴν πλέον κτηνῴδη, ἄτιμη, ὑλιστικὴ κοσμοθεώρησι καὶ καλλιεργοῦν συνειδητὰ ὅλα τὰ ἔνστικτα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ προωθήσουν τὴν ἀποσύνθεσι, ὅμως τὴν ἴδια στιγμὴ ἐπιβεβαιώνουν τὴν φιλανθρωπία τους, τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς καταπεπιεσμένους καὶ τοὺς ἐκμεμεταλλευμένους. 

Πανούργα καὶ σατανικὰ ἐπικαλεῖται ἐδῷ ἡ ψυχικὴ ἱκανότης θυσίας τοῦ Προλεταριάτου, ὥστε νὰ κατασταθῇ αὐτὸ ἐσωτερικῶς ἠθισμένο στοὺς ἡγέτες του. Ἐδῷ βλέπουμε στὸν Μαρξισμὸ τὴν ἰδέα τῆς θυσίας καὶ τῆς «Ἀγάπης» νὰ παίζουν τὸν ἴδιο ῥόλο ὅπως καὶ στὸ ῥωμαϊκὸ σύστημα. Τὸ Αἷμα καὶ ἡ Τιμὴ ἐγελοιοποιήθησαν καὶ διεκωμῳδήθησαν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ Μαρξισμοῦ, μέχρι ὅμως αὐτὲς οἱ ἀνεκρίζωτες ἰδέες νὰ ἐκδηλωθοῦν νομοτελειακὰ στὸ ἐργατικὸ στρῶμα. Τελικὰ σήμερα γείνεται λόγος γιά «Τιμὴ τοῦ Προλεταριάτου». 

Ἂν ἐξαπλωθῇ αὐτὴ ἡ ἰδέα, δὲν ἔχουν ἀκόμα ὅλα χαθῇ, διότι μὲ τὸ νὰ διατηρηθῇ ψηλὰ ἡ ἔννοια τῆς Τιμῆς ἐν γένει, ἡ Γερμανικὴ ἐργατικὴ τάξι κἄποια στιγμὴ θὰ συνειδητοποιήσῃ ἐπίσης ὅτι πρέπει νὰ ἀπαλλαχθῇ ἀπὸ τὴν ἄτιμη μαρξιστικὴ ἡγεσία της γιὰ πάντα. Ἂν ἐν συνεχείᾳ αὐτὴ ἡ ἔννοια τῆς Ταξικῆς Τιμῆς διαμορφωθῇ σὲ ἰδέα Ἐθνικῆς Τιμῆς, τότε ἔτσι θὰ ἔχει κρουσθῇ ὁ πρῶτος κώδων τῆς Γερμανικῆς Ἀπελευθερώσεως. Αὐτὸ ὅμως εἶναι δυνατὸν μόνον ἐφ’ ὅσον ὅλοι οἱ πραγματικὰ ἐργαζόμενοι τοῦ Γερμανικοῦ λαοῦ δημιουργήσουν ἕνα μέτωπο ἐναντίον ὅλων ὅσων ἔχουν ξεπουληθῇ στὴν Οἰκονομία, τὸ κέρδος καὶ τὸ Χρῃματηστήριο, ἀνεξαρτήτως ἂν αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχῃ καλυφθῇ μὲ τὸν μανδύα τῆς Δημοκρατίας, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Διεθνισμοῦ, τοῦ Ἀνθρωπισμοῦ.

Ινδοευρωπαίοι και Πρωτοέλληνες στον ελλαδικό χώρο (2)

Για την είσοδο των πρωτοελληνικών ομάδων έχουν υποστηριχθεί διάφορες θεωρίες τόσο για την διαδρομή που ακολούθησαν, όσο και για την χρονολογία εισόδου τους. Ο J. P. Mallory στο βιβλίο του In Search of the Indoeuropeans – Language, Archaeology and Myth αναφέρει την πεποίθηση κάποιων επιστημόνων που συσχετίζουν την εμφάνιση των μυκηναϊκών βασιλείων με την προηγούμενη εισβολή κάποιου πληθυσμού από τον Βορρά, οποίος μετακινήθηκε νοτιότερα και ο οποίος έφερε το έθιμο της ταφής σε τύμβους, την χρήση του άρματος, ξιφών και της ολόσωμης ασπίδος, καθώς και την ταφή θυσιασμένων αλόγων στους τύμβους. Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ταφικής συνηθείας μας είναι γνωστά και από ευρήματα στην Αλβανία (Pazhok, Vodhine) και στην  Β. Ελλάδα (Σέρβια) και Δ. Ελλάδα (Λευκάδα). 

Η άποψη αυτή υποστηρίχθηκε από τον N. Hammond, ο οποίος στο τρίτομο έργο του «Ιστορία της Μακεδονίας» γράφει πως οι πρόγονοι των ηγεμόνων των Μυκηνών, πρέπει να έζησαν κατά την ύστερη νεολιθική περίοδο στο Ποροντίν της Πελαγονίας και πως τα πρωτοελληνικά φύλα πρέπει να ακολούθησαν δύο διαδρομές για την κάθοδό τους. Η μία ομάδα εξαπλώθηκε δια θαλάσσης από τα παράλια της σημερινής Αλβανίας και διαμέσου του Ιονίου στην Κεντρική και Νότια Ελλάδα, ενώ η άλλη κινήθηκε ακολουθώντας χερσαίους δρόμους, από την αλβανική ενδοχώρα προς νότον. Ο J.P. Mallory αναφέρει επίσης ότι πιο αποδεκτή είναι η άποψη που προτείνει ως χρονολογία ελεύσεως των Πρωτοελλήνων την περίοδο γύρω από το 2200 π.Χ., οπότε συντελείται η μετάβαση από την Πρωτοελλαδική ΙΙ (2650-2200 π.Χ.) στην Πρωτοελλαδική ΙΙΙ (2300-2100 π.Χ. ή 2200/2150-2050/2000 π.Χ.). 

Στοιχεία που υποδεικνύουν την εισβολή ενός νέου λαού, είναι η καταστροφή και εγκατάλειψη θέσεων, η εμφάνιση ενός νέου τύπου οικίας, η λεγόμενη αψιδωτή οικία (μακρόστενο και ορθογώνιο κτίσμα με την μία πλευρά να είναι καμπύλη), οι διάτρητοι πολεμικοί πελέκεις, τα πήλινα αγκυρόμορφα αντικείμενα, και ένας νέος τύπος αγγείων. Κάποιοι υποστηρίζουν πως οι εισβολείς προέρχονταν από την ΒΔ Ανατολία, όπου υπάρχουν αντίστοιχα κεραμικά ευρήματα, ενώ κάποιοι άλλοι την προέλευση από βορειότερη περιοχή των Βαλκανίων, όπου χαρακτηριστικά δείγματα αψιδωτών κτιρίων υπάρχουν στον πολιτισμό Εζερό και στον πολιτισμό Μπάντεν. Αψιδωτά κτίρια, πήλινες «άγκυρες» και πελέκεις έχουν βρεθεί στην Ν. Βουλγαρία, Θράκη και ΒΔ Μικρά Ασία (Τροία), ΒΑ Αιγαίο (Πολιόχνη), Μακεδονία, Α. Θεσσαλία, Α. Στερεά και ΒΑ Πελοπόννησο στην Λέρνα. 

Τα ίχνη καταστροφής στον οικισμό της Λέρνης στην Αργολίδα που χρονολογούνται γύρω στο 2100 π.Χ., αποδίδονται στους Δαναούς οι οποίοι θεωρούνται και η πρώτη ελληνόφωνη ομάδα που καταφθάνει στον ελλαδικό χώρο. Το όνομα των Δαναών ετυμολογείται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα danu: «υγρασία, δροσιά, ποταμός, σταγόνα» (π.χ. Don, Dnjestr, Dnjepr, Ταναός, Ηριδανός, Απιδανός, Δούναβης), και πράγματι ο Δαναός και οι κόρες του σχετίζονται μυθολογικά με την Αργολίδα και την λίμνη της Λέρνης, δίπλα στην οποία βρισκόταν ο προαναφερθείς οικισμός. Σύμφωνα με την μυθολογία κατέστησαν το Άργος «εύυδρον», ενώ στην λίμνη έθαψαν οι Δαναïδες τα κεφάλια των μνηστήρων και εξαδέλφων τους, των γιων του Αιγύπτου. Μαζί με το κύμα των Δαναών πρέπει να κατέφθασε και ένα τμήμα Αβάντων, το όνομα των οποίων επίσης σχετίζεται με το υγρό στοιχείο και προέρχεται από την ρίζα ab- «νερό, ποτάμι». Εγκατεστάθησαν σε περιοχές της Ευβοίας, του Άργους και της Φωκίδος. 

για να διαβάσετε ολόκληρο 

το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Yemen: Footage shows launch of ballistic missile aimed at Riyadh airport

link: Τεχεράνης και Υεμένης γωνία ...

Tattoo Fest- Krypteia Sparring day vol.2

https://propatriafc.wordpress.com/

Ινδοευρωπαίοι και Πρωτοέλληνες στον ελλαδικό χώρο (1)

Το ζήτημα της προελεύσεως των Ελλήνων είναι ένα θέμα, το οποίο φυσιολογικώς έχει απασχολήσει κατά πολύ τον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο». Πολλά άτομα του εν λόγω χώρου παρακινούμενα πολλές φορές από πατριωτισμό αρνούνται να δεχθούν το ενδεχόμενο εισόδου των προγόνων τους στον ελλαδικό χώρο από εξωελλαδικές περιοχές και απορρίπτουν την ύπαρξη των Ινδοευρωπαίων και της καθόδου τμημάτων αυτών, θεωρώντας ίσως πως αυτό θα μείωνε το πατρογονικό δικαίωμά τους πάνω στην ελληνική γη. Παραλλήλως προωθούνται θεωρίες οι οποίες παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος ως ανάδελφο, ως μη έχοντα δηλαδή καμία φυλετική σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, θεωρίες βεβαίως που έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με άλλες που υποστηρίζονται ταυτοχρόνως από τα ίδια άτομα και οι οποίες αποδίδουν ελληνική καταγωγή σε βορειοευρωπαϊκούς, κεντροευρωπαϊκούς ή ανατολικοευρωπαϊκούς λαούς. 

Οι αντιλήψεις αυτές είτε προέρχονται από ανιδιοτελή ή από ιδιοτελή κίνητρα, γεγονός είναι πως παρουσιάζουν μία σύγχυση στον τρόπο σκέψεως και στην αντίληψη περί της ουσίας της ελληνικότητος. Ανύπαρκτες τεχνολογικές ανακαλύψεις ή ηθικές και κοινωνικές αντιλήψεις χρεώνονται στους προγόνους μας, στην προσπάθεια να αποδειχθεί με κάθε τρόπο η προέλευση της συγχρόνου ευρωπαϊκής κοινωνίας και των συγχρόνων αντιλήψεων και ανακαλύψεων από αυτούς. Μίας κοινωνίας που βρίσκεται σε καθοδική πορεία και ενός συνόλου αντιλήψεων που θα γίνονταν σίγουρα αντικείμενα χλευασμού από τους δικούς μας προπάτορες, αλλά και από αυτούς των υπολοίπων ευρωπαϊκών εθνών. 

Επίσης επιστημονικά και στρατιωτικά επιτεύγματα αποδίδονται συλλήβδην σε όλους τους Έλληνες, ως να ήταν στο σύνολό τους επιστήμονες, εφευρέτες, φιλόσοφοι ή ικανοί στρατιωτικοί, φανερώνοντας τον ισοπεδωτικό, εξισωτικό και αντιαριστοκρατικό χαρακτήρα αυτού του τύπου εθνικισμού, ο οποίος εξυψώνει το σύνολο ( το οποίο και μετατρέπει σε μάζα) στην θέση που κατέχει μία μειοψηφία αρίστων. Ενός τύπου εθνικισμού που αγνοεί πως ανισότητες υπάρχουν και εντός των εθνών, καθώς κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και καταλαμβάνει την θέση που του αναλογεί στην κοινωνική διαστρωμάτωση· μία θέση που του δίνει την δυνατότητα να αναπτύξει πλήρως την προσωπικότητά του και τις δυνατότητές του, καθιστάμενος έτσι λειτουργικό και οργανικό τμήμα της κοινότητός του. 

Ενός εθνικιστικού χώρου που επικαλείται συνεχώς τον Πλάτωνα, αλλά που ξεχνά την αντιστοιχία των τριών τάξεων της Πλατωνικής πολιτείας, των τελείων φυλάκων, των επίκουρων φυλάκων και των δημιουργών με τα τρία τμήματα της ψυχής: του λογιστικού, του θυμοειδούς και του επιθυμητικού. Ενός «καταγωγικού εθνικισμού» όπως θα έλεγε και ο Ιούλιος Έβολα, ο οποίος αντί να μάχεται  για το πέρασμα από τον κόσμο του αστού (όπου κυριαρχεί το επιθυμητικό) σε έναν ανώτερο όπου θα κυριαρχεί ο νους συντονίζοντας τις άλλες δύο λειτουργίες, οδηγεί τελικώς στην ισοπέδωση. 

για να διαβάσετε ολόκληρο 

το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος: Ρόμπερτ Χάουαρντ- "Μπραν Μακ Μορν"

πηγή

Μνήμη Corneliu Zelea Codreanu: Η σύλληψη, η φυλάκιση και η δίκη του Codreanu και των άλλων «αναρχικών συνομωτών»

Τον Οκτώβριο του 1923, ο Ρουμάνος εθνικιστής Corneliu Zelea Codreanu προδομένος από έναν από τους συνεργάτες του, συλλαμβάνεται και δικάζεται. Είχαν προηγηθεί τον Δεκέμβριο του 1922, μεγάλες διαδηλώσεις φοιτητών εναντίον της πρόθεσης της κυβέρνησης να χορηγήσει υπηκοότητα στους Εβραίους της Ρουμανίας, ενώ τον Μάρτιο του 1923 ο Codreanu μαζί με τον καθηγητή και πολιτικό Alexandru C. Cuza (Κούζα) ιδρύουν την Εθνικο-Χριστιανική Λίγκα Άμυνας (Liga Apărării Naţional Creştine). 

Πρωτύτερα, ο Codreanu, μετά από έρευνα που είχε κάνει, είχε ανακαλύψει ότι οι ηγέτες των Ρουμάνων Κομμουνιστών εργατών δεν ήταν ούτε Ρουμάνοι, ούτε εργάτες. Στο Ιάσιο, το «εργατικό κίνημα» είχε επικεφαλής τον Δρ Ghelerter μαζί με τους Gheler, Spiegler και Schreiber. Στην πρωτεύουσα, το Βουκουρέστι, οι ηγέτες ήταν η Ana Pauker και ο Ilie Moscovici. Όλοι τους ήταν Εβραίοι. 

Συνειδητοποιώντας τι συνέβη πριν από μερικά χρόνια στη Ρωσία, όπου ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της μπολσεβίκικης επανάστασης ήταν Εβραίοι, θεώρησε ότι η πατρίδα του η Ρουμανία, ήταν σε κίνδυνο να πέσει στα χέρια των Εβραίων κομμουνιστών, οι οποίοι θα κατέστρεφαν τα πάντα στη Ρουμανία. Λέει ο ίδιος: «Αν αυτοί νικήσουν θα έχουμε τουλάχιστον Ρουμάνους εργάτες να διοικούν την Ρουμανία; Θα είναι οι Ρουμάνοι εργάτες κυρίαρχοι της χώρας; Όχι! Η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει θα μας βρει σκλάβους μιας από τις πιο βρώμικες τυραννίες: της Ταλμουδικής, εβραϊκής τυραννίας»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Η επίδραση του Νίτσε στην Ελλάδα "Τέχνη" και "Διόνυσος", Βλαστός και Καζαντζάκης

Συγγραφή: · Δημήτρης Ν. Λαμπρέλλης 
Έκδοση: Μάιος 2009 από "Εκδόσεις Παπαζήση" 
Σελ.:306

Το αντικείμενο πραγμάτευσης της συγκεκριμένης μελέτης είναι ο ελληνικός νιτσεϊσμός. Στο πλαίσιό της εξετάζονται θεμελιώδεις όψεις της πρόσληψης του Νίτσε στην Ελλάδα, όπως είναι η περίπτωση των περιοδικών "Τέχνη" και "Διόνυσος", καθώς επίσης και αυτές των Π. Βλαστού και Ν. Καζαντζάκη. Πιο διακριβωμένα, η ίδια πάντοτε μελέτη καταλήγει στα εξής συμπεράσματα: Ο νιτσεϊσμός των δύο περιοδικών λαμβάνει τη μορφή του εθνικισμού και του κοινωνικού ανισοτισμού, ακόμη και του κοινωνικού δαρβινισμού στην περίπτωση του συνεργάτη της "Τέχνης", του Π. Νιρβάνα. Ο νιτσεϊσμός του Βλαστού εμφανίζεται ως σκληρός κοινωνικός -φυλετικός ρατσισμός και ως ευγονική, γνωρίζει δε, όπως και ο νιτσεισμός της "Τέχνης" και του "Διονύσου", τον έπαινο και το θαυμασμό του Κ. Παλαμά. Ο νιτσεϊσμός του Καζαντζάκη διακρίνεται από μεγάλο βάθος και αδιάλειπτη συνέχεια: σημείο εκκίνησής του είναι η διατριβή του συγγραφέα για τον Νίτσε, επόμενος σταθμός του είναι ο θαυμασμός του ιδίου για τον Μουσολίνι και τον Φράνκο, και σημείο κατάληξής του είναι η συνεργασία του με τη "Νεολαία" του καθεστώτος Μεταξά. 

Propatria Fight Club Athens

https://propatriafc.wordpress.com/

Σαρδόνιο χαμόγελο...

Book Review: Revolutionary Fascism - Erik Norling

Περιοδικό Ανάκτηση Τεύχος Πέμπτο: Κυκλοφορεί στα πρακτορεία τύπου Αθηνών και Πειραιώς!

http://www.anaktisi-mag.gr/

Η "Ανάκτηση" είναι το μοναδικό εθνικιστικό περιοδικό που κυκλοφορεί σήμερα και τα περισσότερα εκ των άρθρων της είναι πρωτοποριακά. Φιλοδοξούμε να δώσουμε μία εικόνα του ελληνικού και ευρωπαϊκού εθνικισμού πέρα από τα καθιερωμένα. Στις σελίδες του περιοδικού θα βρείτε άρθρα για μορφές του ελληνικού και ευρωπαϊκού κινήματος αλλά και για ιστορικά γεγονότα, άγνωστα ως επί το πλείστον.

Εν Έτει 2000 (του Φαίδρου Μπαρλά)

Όταν μεγάλωσε, έμαθε

πως ο πατέρας του

ήταν κι αυτός,

«τη νύχτα εκείνη»,

στο Πολυτεχνείο.

Η θεία του η Λιλή,

ο θείος του ο Μιχάλης,

ήταν κι αυτοί,

«τη νύχτα εκείνη»,

στο Πολυτεχνείο.

Όλοι οι γνωστοί του μπαμπά,

όλες οι γνωστές της μαμάς,

ήταν κι αυτοί,

«τη νύχτα εκείνη»,

στο Πολυτεχνείο…

Τώρα, κάθε πρωί,

καθώς κατηφορίζει την οδό Πατησίων

κι αντικρύζει την καγκελλόπορτα

την κλεισμένη «εις μνήμην».

στριφογυρίζει στο νου του

η ίδια απορία:

«Πώς διάβολο χώρεσαν

όλοι αυτοί εδώ μέσα;…»

Pierre Drieu La Rochelle: «Για μένα ο Φασισμός ήταν σοσιαλισμός»

“Ένας λαός που δεν έχει παρά μόνο την αίσθηση της καλοπέρασης, δεν προετοιμάζεται για τίποτα από αυτό που είναι η ζωή, η αληθινή ζωή. Δεν ήταν οι δάσκαλοι ούτε οι καθηγητές μας, οι οποίοι μπορούσαν να μας μάθουν τι είναι η ζωή. Μας μιλούσαν για την πρόοδο, για την αιώνια ειρήνη, για την καλοπέραση όλης της ανθρωπότητας. Αλλά, η ζωή σε αυτό τον πλανήτη, δεν είναι αυτή: είναι οι σεισμοί, τα παλιρροϊκά κύματα, οι κυκλώνες, οι καταιγίδες, οι πυρκαγιές, οι επιδημίες, οι κοινωνικές – οικογενειακές δυσκολίες κ.λπ. Η ζωή δεν μπορεί να είναι ήρεμη και άνετη από τη γέννηση ενός ανθρώπου μέχρι το θάνατο- διαφορετικά θα έμοιαζε με θάνατο (Drieu,» Τα Αδέσποτα σκυλιά «1944).

«Η Ευρώπη δεν μπορεί να ζει χωρίς τις πατρίδες και, βεβαίως θα πέθαινε εάν σκοτώνοντας τες κατέστρεφε τα δικά της όργανα, αλλά και οι πατρίδες δεν μπορούν πια να ζουν χωρίς την Ευρώπη. Είναι γεννημένες από την Ευρώπη, πρέπει να επιστρέψουν στην Ευρώπη. Την έχουν καταστρέψει κατά καιρούς από την θαυμάσια ανάπτυξη τους, όπως τα παιδιά που έχουν χειραφετηθεί σκληρά από τη μητέρα τους για να εκμεταλλευθούν το μερίδιο του πεπρωμένου τους, αλλά σήμερα πρέπει να καταφύγουμε και να αναζωογονηθούμε από αυτή… Τελειώνει η ανοιξιάτικη εποχή των πόλεων και των πατρίδων, των πριγκιπάτων και των βασιλείων: Και επιστρέφει η θερινή εποχή των αυτοκρατοριών. Μετά την Αθήνα, είναι η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου ή του Καίσαρα.» (Drieu, «Ο Γάλλος της Ευρώπης», άρθρο γραμμένο το 1941)

«Δεν είμαι ένας γνήσιος πατριώτης, ένας σκυθρωπός εθνικιστής. Δεν είμαι παρά ένας Γάλλος, ένας Ευρωπαίος. Εξέτασα από τη μια και από την άλλη όλες τις πιθανές λύσεις για να έρθω στην Ευρώπη: Ήμουν πάντα ενάντια στην εχθρότητα τη γαλλογερμανική καθώς είναι ένα από τα βασικά εμπόδια στην Ευρώπη. Μιλούσα πάντα ελεύθερα και σκληρά στους Γερμανούς. Τους εξηγούσα ότι δεν καταλάβαιναν τίποτα για την ευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση που θα μπορούσε να δικαιολογήσει και να αλλάξει τις επιθέσεις τους και τις κατακτήσεις τους. Ήθελα, υπό την κατοχή και υπό την πίεση του πολέμου και των αναγκών του, ο λαός της Γαλλίας, να επιβεβαιώσει τη δυναμικότητα του και την προσωπικότητα του από μια άμεση σοσιαλιστική επανάσταση. Για μένα, ο φασισμός, ήταν ο σοσιαλισμός, η μόνη πιθανότητα του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού (…). Ήθελα η συνεργασία να ήταν μια αντίσταση, αλλά μια κοινωνική αντίσταση.» (Εφημερίδα, 1945)

πηγή

Propatria Fight Club: φωτογραφίες από την 4ήμερη διοργάνωση

πηγή

Σταμάτης Μαμούτος και Σπύρος Δημητρίου για το ΕΝΩΤΙΚΟ κίνημα της Κύπρου.

Τὸ πλοῖο τῶν ἠλιθίων - τοῦ Ted Kaczynski (Unabomber)

«Τρέμω ἀπὸ τὸ κρῦο», εἶπε ἕνας ῥωμαλέος ναυτικός. «Αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο ταξίδι ποὺ ἔχω βρεθεῖ. Τὸ κατάστρωμα εἶναι γλιστερὸ ἀπὸ τὸν πάγο. Ὅταν εἶμαι στὸ παρατηρητήριο ὁ ἀέρας περνᾶ τὸ πανωφόρι μου σὰν μαχαῖρι. Κάθε φορὰ ποὺ δένω τὸ πανὶ τῆς πλώρης τὰ δάχτυλά μου πάνε νὰ παγώσουν. Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ παίρνω μόνο πέντε πενιχρὰ σελίνια τὸ μήνα». «Νομίζεις ὅτι ἐσύ μόνον τήν ἔχεις ἄσχημα;», εἶπε μιὰ γυναῖκα ἐπιβάτης. «Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κοιμηθῶ τὸ βράδυ ἀπὸ τὸ κρῦο. Οἱ κυρίες σὲ αὐτὸ τὸ πλοῖο δὲν παίρνουν ὅσες κουβέρτες παίρνουν οἱ ἄντρες. Αὐτὸ δὲν εἶναι δίκαιο». 

Ἕνας μεξικανὸς ναύτης παρεμβαίνει στὴν συζήτηση. «Ἐγὼ παίρνω μόνο τὸν μισὸ μισθὸ ἀπὸ ὅτι παίρνουν οἱ ἄγγλοι ναῦτες. Χρειαζόμαστε ἀρκετὴ ποσότητα φαγητοῦ γιὰ νὰ εἴμαστε ζεστοὶ σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα καὶ δὲν παίρνω τὸ μερίδιό μου. Οἱ Ἄγγλοι παίρνουν περισσότερο. Καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι οἱ ἀξιωματικοὶ μοῦ δίνουν διαταγὲς στὰ ἀγγλικὰ ἀντὶ στὰ ἱσπανικά». 

«Ἐγὼ ἔχω περισσότερους λόγους νὰ διαμαρτύρομαι ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλο», εἶπε ἕνας Ἰνδιάνος ναύτης. «Ἂν τὰ χλωμὰ πρόσωπα δὲν μοῦ εἶχαν κλέψει τὴν προγονική μου γῆ, δὲ θὰ ἦμουν κἄν σὲ αὐτὸ τὸ πλοῖο μέσα στὰ παγόβουνα καὶ τοὺς ἀρκτικοὺς ἀνέμους. Θὰ ἦμουν σὲ ἕνα κανὸ καὶ θὰ κωπηλατούσα σὲ μιὰ ὡραία γαλήνια λίμνη. Μοῦ ἀξίζει ἀποζημίωση. Τουλάχιστον ὁ καπετάνιος πρέπει νὰ μὲ ἀφήσει νὰ παίζω ζάρια γιὰ νὰ βγάζω μερικὰ λεφτά». 

Ὁ λοστρόμος τότε φώναξε: «Χτὲς ὁ πρῶτος ἀξιωματικὸς μὲ ἀποκάλεσε «πούστη» μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ παίρνω πίπες. Ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ παίρνω πίπες χωρὶς νὰ μοῦ ἀποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς». «Δὲν εἶναι μόνο οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν κακὴ μεταχείριση σ’ αὐτὸ τὸ πλοῖο…», παρενέβη μιὰ φιλόζωη ἀπὸ τοὺς ἐπιβάτες, μὲ φωνὴ τρεμάμενη ἀπὸ ἀγανάκτηση, «…γιατὶ τὴν τελευταία ἐβδομάδα εἶδα τὸν δεύτερο ἀξιωματικὰ νὰ κλοτσᾶ τὸν σκῦλο τοῦ πλοίου δύο φορές».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Robert Howard - Ο τελευταίος Λευκός άνθρωπος (.pdf)

για το .pdf εδώ

Ο τελευταίος λευκός άνθρωπος» είναι ένα απ’ τα πρώτα διηγήματα του Robert Erwin Howard, ενός συγγραφέα που έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό από τα «ηρωικής φαντασίας» διηγήματά του, στα οποία συχνά διαφαίνονται μυθολογήματα και αρχέτυπα της Άριας Ευρωπαϊκής παράδοσής μας.

«Ο τελευταίος λευκός άνθρωπος» είναι γραμμένο το 1920 και είναι μέρος την ανθολογίας «weird tales». Ο αναγνώστης διαβάζοντάς το θα διαπιστώσει ότι το κείμενο δεν είναι καθόλου προσαρμοσμένο στις μόδες της ισοπέδωσης και των πολυφυλετικών προτάσεων. Ο κατευθυντήριος ιδεολογικός άξονας αυτού του διηγήματος είναι το «πολιτικά μη ορθόν» (και μη αποδεκτό), δηλαδή το φυλετικό. Με το προφητικό βλέμμα του ποιητή, ο Howard προκαταβάλλει ένα φαινόμενο που λίγοι στην εποχή του είχαν την πνευματική οξύνοια να διακρίνουν στο λυκόφως ενός μέλλοντος, που τώρα όμως προσλαμβάνει τα ευδιάκριτα χαρακτηριστικά ενός ανησυχητικού (εάν όχι και τρομακτικού) παρόντος. Το διήγημά του φαίνεται να προειδοποιεί για την αφύσικη και παραμορφωτική εξέλιξη του εθνικο – φυλετικού τοπίου που εμείς οι Ευρωπαίοι ήδη βιώνουμε αρκετά.

Ήδη στην Ελλάδα είναι αδύνατον να υπολογιστεί η πλημμυρίδα των λαθροεποίκων που την κατακλύζουν καθημερινά όλο και περισσότεροι. Είναι χρήσιμο επίσης να υπενθυμίσουμε την ύπαρξη μιας τρομακτικής δημογραφικής διαφοράς ως προς την αύξηση του πληθυσμού ανάμεσα στην Ευρώπη και τις άλλες ηπείρους, κυρίως την Αφρική και την Ασία που την ενδιαφέρουν άμεσα. Έθνη τα οποία υφίστανται την επίθεση, την παραμόρφωση και στο τέλος την εξαφάνιση από εθνικές δυνάμεις των οποίων η εχθρότητα προέρχεται από την εθνο – θρησκευτικο – ιδεολογική τους «εμπάθεια» (καλλιεργούμενη και κατευθυνόμενη εναντίον μας από τον «περιούσιο λαό» και τους συν αυτώ και απ’ τον παγκόσμιο θρησκευτικο – πολιτικό γιαχωβαδισμό όλων των ειδών). Ας μην έχουν όμως αυταπάτες. Εμείς δεν θα δεχτούμε ποτέ να υποστούμε αυτόν τον προδιαγεγραμμένο εθνικο – θρησκευτικό και πολιτιστικό αφανισμό.

Μέσα λοιπόν από αυτές εδώ τις σελίδες, γεννιέται η προαίσθηση μιας επικείμενης δύσης της φυλής: μολυσμένη απ’ όλα τα «παραισθησιογόνα» του καπιταλιστικού υλισμού, κατεστραμμένη απ’ όλα τα «ναρκωτικά» του αμερικανόμορφου καταναλωτισμού, η φυλή μας δείχνει ανίκανη να αντιδράσει στην επιθετικότητα των άλλων φυλών, (πάντοτε καθοδηγούμενων και προωθούμενων απ’ όλων των θρησκευτικο – ιδεολογικών ειδών, υπηκόων του Γιαχβέ).

Ας αναλογιστούμε επίσης το ευνόητο κάλεσμα των τελευταίων γραμμών αυτού του διηγήματος. Ένα κάλεσμα για μια υποχρεωτική απαραίτητη επανάσταση και αντίσταση από μέρους μας ενάντια στον ξεριζωμό: του τρόπου ζωής και ύπαρξής μας, της μορφής του πολιτισμού μας, του γένους μας και της φυλής μας. Όπως όλες οι φυλές, η φυλή μας είναι ο χώρος, η πολιτιστική μας κληρονομιά που φυλάττει και υπερασπίζεται τα στοιχεία της παράδοσής μας, της πνευματικής και ηθικής μας φυσιογνωμίας. Όντας «προβολή» του πνεύματος, το αίμα είναι πνεύμα. 

Αφήνοντας να εκφυλιστεί το πρώτο, σημαίνει ότι θα αφήσουμε να καταστραφεί το τωρινό είναι μας, θέτοντας ταυτόχρονα υπό αμφισβήτηση την ανάπτυξη και την προοπτική ενός μελλοντικού συλλογικού είναι. Να δεχτούμε δηλαδή μοιρολατρικά την εξολόθρευσή μας εγκαταλείποντας τη μάχη, ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία θα εντείνεται η πόλωση των σε αντιπαράθεση δυνάμεων, πρώτα ιδεατών και μετά υλικών. Αντιπαράθεση κατά την οποία θα επικρατήσει και θα επιβληθεί εκείνος ο οποίος, τιμώντας το μυστήριο του αίματός του, θα υπηρετήσει την ψυχή της φυλής του. 

πηγή

Κύκλος Ιδεάπολις

πηγή

Issam Zahreddine: Αθάνατος!

Βιβλιοπαρουσίαση: Μυθολογικά - Γιώργος Μεταξάς

Ποιήματα

Εκδόσεις Ερωδιός

Σελίδες 55

Έτος έκδοσης: 2015

Η φυλή ως γεννήτωρ ιδεών (Β' μέρος)

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Στην Γερμανία η πιο σοβαρή και συμπαγής προσπάθεια να ιδρυθεί μία τέτοια ελίτ συνίσταται στο προαναφερθέν σώμα των S.S. Είναι ενδιαφέρον το ότι ο Χάινριχ Χίμλερ, επικεφαλής αυτού του σώματος το οποίο δύναται να αποκληθεί και «Φρουρά και Τάγμα της Εθνικοσοσιαλιστικής Επαναστάσεως», είναι ταυτόχρονα και επικεφαλής της Μυστικής Κρατικής Αστυνομίας (Gestapo) και ότι άλλοι αξιωματικοί υπό τις διαταγές του έχουν παρόμοιες θέσεις. Σημειωτέον ο Χίμλερ και όλο το Σώμα του είναι υπόλογοι απευθείας και αποκλειστικά στον Χίτλερ. Αυτό που αντλούμε από αυτά τα στοιχεία, είναι η αναγκαιότητα να προχωρήσει η αντίληψη περί «αστυνομίας» πέρα από το στενό πλαίσιο που χαρακτήριζε το παλιό δημοκρατικό και θετικιστικό Κράτος, όπου η αστυνομία είχε να αντιμετωπίσει απλώς παραβάτες και στην χειρότερη περίπτωση ανατρεπτικούς υπό την πιο στενή και άμεση έννοια της λέξεως. 

Το νέο ολοκληρωτικό Κράτος αποτελεί έναν οργανισμό, ο οποίος πρέπει όχι μόνο να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια σε πραγματικές πληγές, αλλά επίσης ενάντια σε κάθε ύπουλη διείσδυση, ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να τον αποδυναμώσει και να διευκολύνει την δράση μικροβίων και τοξινών. Αυτό που χρειάζεται, ως προς αυτήν την άποψη, είναι μία δράση η οποία δεν είναι απλώς αμυντική, αλλά επίσης προληπτική και αντεπιθετική. Στο πλαίσιο αυτό οι αποστολές που γίνονται εμφανείς δεν έχουν να κάνουν τόσο με κάποια παράγραφο του ποινικού ή άλλου κώδικα. Μάλλον απαιτούν μία επιδέξια δράση επίβλεψης και προστασίας η οποία θεωρεί το ηθικό και το πνευματικό ως πολύ σημαντικά και έχει την φύση μίας Ιεράς Εξετάσεως υπό την καλύτερη έννοια, περισσότερο από ότι έχει την φύση της «αστυνομίας», εξαιτίας της επιγνώσεως ότι η αληθινή δύναμη της επαναστάσεως έγκειται στο όραμα του κόσμου και στις μεγάλες θεμελιώδεις ιδέες της και επίσης της επιγνώσεως ότι η αλλοίωσή ή η αποδυνάμωσή τους θα ανήγγειλε μίαν αναπόδραστη παρακμή του κομματικού-πολιτικού οργανισμού υπό την στενή έννοια του όρου. Σε αυτό το πεδίο επίσης, είναι εμφανές ότι τίποτε δεν θα ήταν πιο θανατηφόρο και αναποτελεσματικό από την γραφειοκρατία, τίποτε δεν θα ήταν πιο ουσιαστικό από μία λεπτή ευαισθησία, μία φυλετική ευαισθησία, ένα ένστικτο ικανό να αναπτυχθεί ακόμη και σε περιοχές που συνορεύουν με το απόκρυφο.

Αφού η προσοχή μας δικαίως επιστήθηκε στο έγγραφο που είναι γνωστό ως «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχει η πολυτέλεια της καθοιονδήποτε τρόπου υποεκτίμησης των δυσκολιών της αποστολής δημιουργίας στοιχείων, τα οποία τουλάχιστον μπορούν να είναι ίσα ως προς τις ικανότητές τους με τους μυστικούς ηγέτες της παγκόσμιας ανατροπής και τα οποία θα γνωρίζουν όλα τα μέσα τους. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μας αυτό, μπορούμε να δούμε ποια σημασία πρέπει να έχει η ιδέα μίας φυλετικής-πνευματικής ελίτ, ιδέα στην οποία αφιερώσαμε τις προηγούμενες σκέψεις μας. Καθώς εξελίσσεται θα μπορούσε να της επιτραπεί να αναπτυχθεί πέρα από το απλώς εθνικό πεδίο, πέρα ακόμη και από αυτό ενός οργανισμού όπως η περίφημη Υπηρεσία Πληροφοριών, εκτελώντας αποστολές οι οποίες καθώς είναι επί του παρόντος περιορισμένες στον εθνικό τομέα τους, παραμένουν μόνο δυνατότητες ακόμη και σε αυτά τα ίδια τα Εθνικοσοσιαλιστικά S.S. 

Κατά αυτόν τον τρόπο δηλαδή είναι δυνατό να οδηγηθούμε στην ιδέα ενός Στρατιωτικού Τάγματος, υπό την αρχαία, μεσαιωνική έννοια, το οποίο είναι επίσης πνευματικό και δομημένο έτσι ώστε να υπερασπίζεται την παράδοση και να επιτίθεται στον εχθρό σε όλες τις μορφές του, ορατές και αόρατες, οπουδήποτε βρίσκεται και οποιαδήποτε μεταμφίεση και αν προσλάβει, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική ακόμη και επιστημονική: εν ολίγοις το θετικό αντίστοιχο της αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει την παγκόσμια συνομωσία και το διεθνές ανατρεπτικό μετώπο.

Φυσιολογικά, πριν εισέλθουμε σε αυτό το στάδιο θα χρειαστεί μία μακρά περίοδος εκπαιδεύσεως, επιλογής και εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και κοινωνικής οργανώσεως της εν λόγω ελίτ. Σε αυτό το στάδιο, εντούτοις, το κυριότερο είναι να αποκτήσουμε επίγνωση των απαιτήσεων και να καταγράψουμε την εξής αρχή: να προχωρήσουμε πέρα από το γενικό, πολιτικό, προπαγανδιστικό, λαϊκιστικό στάδιο της φυλετικής επίγνωσης · να φτάσουμε στο εποικοδομητικό, σοβαρό, διαφοροποιητικό και επιμορφωτικό στάδιο εγκαθιδρύοντας κατάλληλους οργανισμούς και αναθέτοντας συγκεκριμένες ευθύνες σε εκείνους οι οποίοι κατέχουν ιστορική καλή τύχη και κατάλληλα προσόντα. Να προχωρήσουμέ πέρα από απλά λόγια και θεωρίες, σε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως σχολή μελλοντικών ηγετών.

ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΒΟΛΑ

πηγή

Julius Evola:The World’s Most Right-Wing Thinker

Η φυλή ως γεννήτωρ ιδεών (Α' μέρος)

Το παρακάτω άρθρο του Βαρόνου Ιουλίου Έβολα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Regime Fascista τον Μάιο του 1939 υπό τον τίτλο «La Razza quale Costruttrice dei Capi».

 Η ΦΥΛΗ ΩΣ ΓΕΝΝΗΤΩΡ ΗΓΕΤΩΝ

  

Στο προηγούμενο άρθρο μας στο Diorama αναρωτηθήκαμε για το αν εκτός από τις γενικές εφαρμογές της φυλετικής και εθνικής υγιεινής και φυσικά την υπεράσπιση της γενετικής κληρονομιάς μας ενάντια στην επιμειξία και τον υβριδισμό, το δόγμα της φυλής θα έπρεπε να περιοριστεί στο να είναι ένα ζήτημα «διδασκαλίας» ή αν στην χώρα μας θα έπρεπε αργά ή γρήγορα να γίνει η βάση μίας αληθινής «μορφώσεως»,με ειδικές αποστολές πνευματικής και πολιτικής φύσεως σχετικές με μία συγκεκριμένη φυλετική αριστοκρατία. Με άλλα λόγια πρέπει να εξεταστεί το αν, δεδομένων παρομοίων αναγκών, θα έπρεπε να επιχειρήσουμε στην πατρίδα μας σχέδια παρόμοια με αυτά του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού, ο οποίος παρότι αποτελεί πιο πρόσφατη εξέλιξη από τον Ιταλικό Φασισμό έχει προσλάβει ήδη συμπαγή μορφή, όπως η ίδρυση της Σχολής Αδόλφος Χίτλερ, των δοκίμων του Τάγματος του Όρντενσμπουργκ, των σωμάτων S.S. και των σχολών τους για ηγέτες, και της εθνικής Politische Hermehunganstante. Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα Γερμανικά ιδρύματα δείχνουν μία σαφή πρόθεση διενέργειας πολιτικής επιλογής, στην οποία οι φυλετικές προϋποθέσεις πρέπει να έχουν ένα θεμελιώδη ρόλο και την αξία μίας πραγματικής διαπλαστικής δυνάμεως.

Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΗΓΕΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Γενικώς πρέπει να αναγνωριστεί ότι το πρόβλημα της μελλοντικής άρχουσας τάξεως είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά για τα κινήματα παλινορθωτικής φύσεως: μπορεί να αναβληθεί κατά τα πρώτα στάδια του αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας και την εδραίωση ενάντια σε εξωτερικούς εχθρούς, σε μία δεύτερη φάση όμως πρέπει να αντιμετωπιστεί ώστε να διαιωνιστεί και να σταθεροποιηθεί εκείνος ο οργανισμός τον οποίον δημιούργησε η εκδήλωση των «ανδρών του πεπρωμένου».Μακράν από το να περιορισθεί στην ακαδημαϊκή σφαίρα ή να εξαντληθεί εντός πολιτισμικών ή προπαγανδιστικών μορφών, το δόγμα της φυλής θα πρέπει ως εκ τούτου να συνεισφέρει στην επίτευξη ενός τέτοιου σκοπού. Φυσικά εδώ είναι προαπαιτούμενο το γεγονός ότι, ένα τέτοιο δόγμα γίνεται αντιληπτό σφαιρικώς και ως εκ τούτου δεν είναι περιορισμένο στην ανθρωπολογική και βιολογική σφαίρα («φυλετισμός του πρώτου βαθμού»), αλλά θεωρεί την φυλή ως μία πραγματικότητα της ψυχής, του χαρακτήρος και του τρόπου ζωής και τελικά ως «όψη του κόσμου» και ως φυλή του πνεύματος («φυλετισμός του δεύτερου και τρίτου βαθμού»).

Κάθε είδους αδιάκριτη εθνική αλλοίωση είναι, αφενός συνέπεια μίας εκφυλισμένης εσωτερικής ευαισθησίας και της τυραννίας των υλιστικών, ατομικιστικών και συναισθηματικών απόψεων και αφετέρου η αιτία του περαιτέρω εκφυλισμού λαών και πολιτισμών · αυτό πρέπει να λαμβάνεται σταθερά υπ’ όψιν .Για αυτόν τον λόγο ακριβείς θεωρήσεις «φυλετισμού του πρώτου βαθμού» δεν θα έπρεπε να παραμεληθούν στην δημιουργία μιας νέας άρχουσας τάξεως και παρούσης της καταστάσεως, προπαντός στην Ιταλία, δεν είναι αδύνατο φυσικά χαρακτηριστικά ασυνήθιστα για μία δεδομένη φυλή να συνοδεύονται από ψυχικά χαρακτηριστικά ανήκοντα σε μία διαφορετική φυλή. Εντούτοις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός ότι, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η έρευνα και η συνεπακόλουθη επιλογή έχουν περιορισθεί σε μία σφαίρα καθορισμένη από την αντιστοιχία στον φυλετικό σωματικό τύπο τον οποίο θεωρούμε υψηλότερο, συγκεκριμένα τον Βόρειο Άριο, είναι πιο πιθανό να βρούμε τις αντίστοιχες πνευματικές ποιότητες από ότι θα βρίσκαμε μέσω τυχαίας έρευνας, η οποία θα αγνοούσε την φυλετική σωματική τυπολογία και αυτό, το ίσως θαμμένο, αλλά απίθανο να εξαφανισθεί εντελώς σημάδι μίας κληρονομικότητος και μίας καταγωγής, το οποίο μία σχετική φυλετική καθαρότητα συναπαρτίζει υπό μία φυσική και ανθρωπολογική έννοια. Και ούτε τα πλεονεκτήματα των αποτελεσμάτων της ένδοξης δράσεως και των ορατών υποδειγμάτων μπορούν να αγνοηθούν, κάθε φορά που οι ηγέτες έχουν μίαν ιδιαίτερη αρρενωπή παρουσία · είναι κατά την κοινή αντίληψη της εκφράσεως μάλλον «εύ-γενείς» παρά μικροί, διοπτροφόροι, ασθενικοί, φυλετικά σύμμεικτοι άνθρωποι. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Oswald Spengler: είναι δυνατή η επίτευξη της παγκόσμιας ειρήνης;

Το ερώτημα για το αν είναι δυνατή ή όχι η επίτευξη παγκόσμιας ειρήνης, μπορεί να απαντηθεί μόνο από κάποιον γνώστη στης Παγκόσμιας Ιστορίας. Το να έχεις γνώση της ιστορίας αυτής ωστόσο, συνεπάγεται και το να γνωρίζεις το πώς ήταν και θα είναι ο άνθρωπος. Υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά –ακατανόητη από πολλούς- ανάμεσα στη μορφή που θα έχει η ιστορία του μέλλοντος και στο πως θα ήθελε κάποιος αυτή να είναι. Η ειρήνη συνιστά επιθυμία, ο πόλεμος είναι γεγονός και η Ιστορία ποτέ δεν έχει λάβει υπόψη, τις ανθρώπινες επιθυμίες και εξιδανικεύσεις.

Η πολεμική εξέλιξη της Ιστορίας

Η ζωή είναι ένας αγώνας, μία πάλη που περιλαμβάνει φυτά, ζώα και ανθρώπους. Είναι πάλη μεταξύ κοινωνικών τάξεων, ανθρώπων και εθνών, λαμβάνοντας ενδεχομένως οικονομική, κοινωνική , πολιτική και στρατηγική μορφή. Είναι η πάλη για δύναμη με την οποία θα επικρατήσει η βούληση κάποιου, η πάλη για εκμετάλλευση προνομιών ή προώθηση της γνώμης για την έννοια του πρόσφορου ή του δικαίου. Όταν όλα τα μέσα αποτυγχάνουν η διέξοδος βρίσκεται στο ύψιστο αυτών, τη βία. Ένα άτομο που ασκεί βία μπορεί να χαρακτηριστεί ως εγκληματίας, μία τάξη να χαρακτηρισθεί επαναστατική ή προδοτική, ένας λαός αιμοσταγής. Όποιος και να είναι ο χαρακτηρισμός όμως, τα γεγονότα δεν αλλάζουν. Ο σύγχρονος παγκόσμιος κομμουνισμός ονομάζει τους πολέμους του  «εξεγέρσεις», ιμπεριαλιστικά έθνη περιγράφουν τις δικές του επαναστάσεις ως «κατευνασμούς εξεγέρσεων ξένων λαών». Και αν ο κόσμος υπήρχε ως ενωμένο κράτος, οι πόλεμοι επίσης θα αναφέρονταν ως «εξεγέρσεις». Εν προκειμένω, οι αντιθέσεις αυτές είναι καθαρά λεκτικές.

Οι λαοί που επιλέγουν τον ειρηνισμό, πεθαίνουν

Η συζήτηση για παγκόσμια ειρήνη γίνεται την εποχή μας μεταξύ λευκών λαών και όχι μεταξύ πληθυσμιακά περισσοτέρων πολυάριθμων εγχρώμων λαών. Γεγονός άκρως επικίνδυνο. Όταν μεμονωμένοι στοχαστές και ιδεαλιστές μιλούν για ειρήνη, όπως συμβαίνει από αμνημονεύτων χρόνων, οι επιπτώσεις είναι αμελητέες. Όταν όμως ολόκληροι λαοί γίνονται πασιφιστές, αυτό είναι δείγμα γήρατος. Οι ισχυροί και αδέσμευτοι λαοί δεν είναι πασιφιστές. Η υιοθέτηση τέτοιων ειρηνιστικών  θέσεων από έναν λαό, αποτελεί  ουσιαστικά εγκατάλειψη του μέλλοντός του, καθότι τα ειρηνιστικά ιδεώδη  προκαλούν μια στάσιμη, ανίατη κατάσταση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές ύπαρξης.

Το μέλλον για τους λευκούς λαούς

Όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται θα υπάρχουν πόλεμοι. Σε περίπτωση που οι λευκοί λαοί κουραστούν από τον αυτούς, ώστε οι κυβερνήσεις τους να μην μπορούν να τους διεξάγουν, η γη θα πέσει αναπόφευκτα θύμα του έγχρωμου ανθρώπου, όπως και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπέκυψε στους Τεύτονες. Ο πασιφισμός είναι η άνευ όρων παράδοση δύναμης, στους δυναμικούς ανά τον κόσμο μη πασιφιστές. Ανάμεσα στους τελευταίους πάντα θα υπάρχουν λευκοί άνθρωποι, εξερευνητές, κατακτητές ,ηγετικές φυσιογνωμίες , των οποίων οι ακόλουθοι θα αυξάνονται σε κάθε τους  επιτυχία. Αν μία επανάσταση εναντίων των λευκών προκύψει στην Ασία, αναρίθμητοι λευκοί θα την ακολουθήσουν απλώς και μόνο επειδή κουράστηκαν από τον ειρηνικό τρόπο ζωής. Ο πασιφισμός θα παραμένει κάτι ιδεατό, ο πόλεμος όμως είναι ένα γεγονός. Αν οι λευκές φυλές αποφασίσουν να μην διεξαγάγουν ξανά πόλεμο, οι έγχρωμοι, ωστόσο, θα δράσουν διαφορετικά και θα γίνουν οι κυρίαρχοι του κόσμου.

μετάφραση Αλέξης Φωκάς / Ανάκτηση #1

Black Front - Hail the Fallen

Domenico Leccisi: ένας ακόμα Φασίστας της αριστεράς (III)

Οι πολιτικές εκλογές, δεν έδωσαν κάποια λύση στο πολιτικό αδιέξοδο. Η Κυβέρνηση De Gasperi, συνέχισε να κυβερνά μέχρι τις 16 Ιουλίου 1953 και μετά άλλαξε πάλι αύξοντα αριθμό.[1] Στις 28 Ιουλίου 1953 ο Πρωθυπουργός ζήτησε από το Κοινοβούλιο ψήφο εμπιστοσύνης, η απροθυμία όμως ήταν γενική και το MSI αρνήθηκε να στηρίξει μια ακόμα κυβέρνηση De Gasperi [2].Έτσι στις 17 Αυγούστου 1953 δόθηκε η ευκαιρία σε  ένα άλλο Χριστιανοδημοκράτη  να δοκιμάσει τη τύχη του. Τον Pella [3] Βραχύβια όπως και οι προηγούμενες, η κυβέρνηση Pella δεν άντεξε ούτε 6 μήνες [4] .

Τον Ιανουάριο λίγες ημέρες πριν από τη παραίτηση της Κυβέρνησης πραγματοποιήθηκε στο Viareggio το IV Συνέδριο του MSI στη διάρκεια του οποίου εξελέγη Εθνικός Γραμματέας ο Arturo Michelini. (στη θέση του De Marsanich). Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, ο καινούριος Γραμματέας δεν διέθετε ένα Φασιστικό παρελθόν και το 1943 είχε κρατήσει διακριτικές αποστάσεις από τη Δημοκρατία του Σαλό παραμένοντας στη Ρώμη  μέχρι το τέλος. Η εκλογή του υπήρξε ο θρίαμβος των μετριοπαθών συντηρητικών δυνάμεων. Η αλλαγή αυτή δεν έγινε δίχως αντιδράσεις διαμαρτυρίες και αντιπαραθέσεις. Από κοινού Rauti, Nicosia και Erra, που αντιπροσώπευαν τους νέους έδωσαν μάχη για να επαναφέρουν το κίνημα στις προηγούμενες αδιάλλακτες θέσεις, αξίωσαν τη κριτική αναθεώρηση του Φασισμού κάτω από το φως των των Εβολιανών διδαχών και προσεγγίσεων ειδικά των "Orientamenti" που από το 1950 διαδίδονταν μέσα από τις σελίδες του "Imperium"[8]. 

Η οξεία κριτική συνεχίστηκε και μετά το συνέδριο, η ηγεσία κατηγορήθηκε ότι είχε χάσει κάθε επαναστατική προοπτική, ότι ο Michelini οι φιλοαστοί και οι πρόθυμοι χρηματοδότες του Κινήματος βιάζονταν να γίνουν συνδιαχειριστές και συμμέτοχοι της εξουσίας με αντάλλαγμα την υποταγή του κινήματος. Απέναντι στη νέα ηγεσία η με επικεφαλής τους Pino Rauti, Clemente Graziani και Sergio Baldassini, η Εβολιανή ομάδα "τα παιδιά του ήλιου"[9] όπως οι συντηρητικοί τα αποκαλούσαν με σκωπτική διάθεση, συσπειρώθηκε στο σχήμα του Ordine Nuovo[10], κρατώντας για την ώρα στάση αναμονής χωρίς να αποκλείουν το ενδεχόμενο της διάσπασης.[11]

Στις 10 Φεβρουαρίου 1954 ορκίστηκε η Κυβέρνηση του Χριστιανοδημοκράτη Mario Scelba[12]. Το πρόβλημα των Ιταλογιουγκοσλαβικών διαφορών ήταν πρώτο στην επικαιρότητα και η Κυβέρνηση έπρεπε να επικυρώσει ουσιαστικά προειλημμένες αποφάσεις στέλνοντας τους εκπροσώπους της στο Λονδίνο. Την δύσκολη αυτή στιγμή το Κίνημα έδειξε αποφασισμένο να συνταχθεί πίσω από τη Κυβέρνηση αναθεωρώντας προηγούμενες δεσμευτικές αποφάσεις του. Ο Βουλευτής Domenico Leccisi αρνήθηκε κατηγορηματικά να συμπράξει σε αυτό που θεωρούσε εθνική μειοδοσία.[13] Η Γραμματεία προσπάθησε να τον συνετίσει απειλώντας τον με διαγραφή[14] Ο Βουλευτής δεν υποχώρησε. Έτσι από τις 7 Μαΐου 1954 ο Βουλευτής Domenico Leccisi έπαψε να ανήκει στη δύναμη του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος και πέρασε στη λεγόμενη μικτή ομάδα του Κοινοβουλίου[15] Στις 5 Οκτωβρίου 1954 υπογράφηκε τελικά στο Λονδίνο το Memorandum d’intesa [16] που έλυνε οριστικά το πρόβλημα της Τεργέστης. Στις 26 Οκτωβρίου οι Ιταλοί στρατιώτες μπήκαν στη Τεργέστη και παρέλαβαν από τους συμμάχους τη λεγομένη ζώνη Α [17] 

Τον Δεκέμβριο για μια ακόμη φορά ανακινήθηκε  το θέμα της τύχης του λειψάνου του Μουσολίνι, αυτή την φορά από το παλιό συνεργάτη και εξ αγχιστείας συγγενή του Mussolini, Vanni Teodorani[22]. Σε μια προσπάθεια να πιέσει την Κυβέρνηση μπήκε επικεφαλής μιας εκστρατείας συλλογής υπογραφών διεκδικώντας το αυτονόητο. Πρωτοβουλία περισσότερο συμβολική παρά με πρακτική αξία. Η Κυβέρνηση Scelba παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τις 6 Ιουλίου 1955[23] .Την διαδέχτηκε η 1^η Κυβέρνηση Antonio Segni [24] τρικομματική όπως και η προηγούμενη. Το V Συνέδριο του MSI, πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο[25]. Ο  Michelini  επανεκλέχθηκε  στην Γραμματεία του Κινήματος με λιγότερο ενθουσιασμό αλλά αυτή τη φορά με την υποστήριξη του Almirante. Η πολιτική Michelini εξακολούθησε να προσκαλεί δυσαρέσκεια πράγμα που οδήγησε σε δυσάρεστες καταστάσεις. Ο   Pino Rauti, και οι γύρω από αυτόν αποχώρησαν τελικά από το  MSI.[26]

Η Κυβέρνηση του Mario Scelba παρέμεινε στην εξουσία μέχρι 6 Ιουλίου 1955 στη συνέχεια ανέλαβε η 1^η  Κυβέρνηση  του Antonio Segni . O Segni  ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Χριστιανοδημοκρατίας. Πανεπιστημιακός Καθηγητής , είχε καλύψει διάφορες υπουργικές θέσεις σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις αρχή κάνοντας από τη 3η Κυβέρνηση Bonomi τον Δεκέμβριο του 1944.[27] Η κυβέρνησή του ήταν μια  τρικομματική κυβέρνηση με τη συνεργασία Χριστιανοδημοκρατών Σοσιαλδημοκρατών και Φιλελεύθερων.  Επί κυβερνήσεώς του υπογράφηκαν στις 25 Μαρτίου 1957 τα σύμφωνα της Ρώμης που έβαζαν τις βάσεις της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας[28]  της οποίας η Ιταλία ήταν συνιδρυτής.

Με δεδομένα τα προβλήματα που δημιουργούσαν οι κυβερνήσεις συνεργασίας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Giovanni Gronchi αυτή τη φορά στράφηκε προς τη  λύση μιας μονοκομματικής (Προεδρικής) Κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών που ανεξάρτητα από τις απόψεις των κομμάτων και των κοινοβουλευτικών ομάδων και  με τους λιγότερους δυνατόν κλυδωνισμούς θα οδηγούσε τη χώρα στις  προγραμματισμένες πολιτικές εκλογές του 1958. Στις 15 Μαρτίου ο Χριστιανοδημοκράτης Adone Zoli έλαβε την προεδρική εντολή σχηματισμού της καινούριας Κυβέρνησης.  Στις 19 Μαΐου 1957 η κυβέρνηση Segni  παραιτήθηκε ύστερα από μια περίοδο διακυβέρνησης  σχεδόν δύο χρόνων και πέρασε στην ιστορία σαν μια από τις 10 μακροβιότερες κυβερνήσεις της Ιταλικής Δημοκρατίας μέχρι και σήμερα [29]. 

πηγή