του Αλεξόπουλου Στέλιου.
Τους τελευταίους μήνες το Κεμαλικό καθεστώς της Άγκυρας με συνεχείς επιθέσεις αρμάτων μάχης και ειδικών δυνάμεων και μαζικούς βομβαρδισμούς από αέρος προσπαθεί να εξοντώσει το Εθνικοεπαναστατικό Κουρδικό Κίνημα αντίστασης.
Οι μάχες μαίνονται καθημερινά στα βουνά του Κουρδιστάν , πολλές μονάδες ανταρτών εγκλωβίζονται από τα πολυάριθμα Κεμαλικά στρατεύματα και πέφτουν στον αγώνα μέχρι ενός αρνούμενοι να παραδοθούν.
Ο εξοπλισμός των Τούρκων είναι φυσικά αμερικανικός , η πολιτική κάλυψη αυτής της νέας γενοκτονίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την διεθνή κοινότητα κάτι παραπάνω από εμφανής και η σιωπή στα ελληνικά μέσα μαζικής αποχαύνωσης πλήρης. Κανείς στην κυριολεξία δεν ασχολείται με την νέα επίθεση των Τουρκικών στρατευμάτων , κανείς δεν μιλάει για τις σφαγές γυναικόπαιδων και την πυρπόληση εκατοντάδων χωριών.
Φυσικά δεν περιμένουμε από το καρατζαφέρειο ακροδεξιό μόρφωμα να ασχοληθεί με την σφαγή του Κουρδικού λαού ούτε από την σύγχρονη νεοταξική αριστερά. Και οι δύο πλευρές κρατούν ένοχη σιωπή όλες αυτές τις ημέρες και αυτό σημαίνει πολλά…
Οι Έλληνες λοιπόν ασχολούνται με την Καλομοίρα , το life style , αγωνιούν για την εξέλιξη των τουρκικών σήριαλ του μέγκα τσάνελ , κλαίνε από λύπη επειδή έχασε ο Ολυμπιακός από την Τσέλσι…
Είναι φυσικό αφού μέχρι εκεί φτάνει το σαπισμένο μυαλό τους…και πως θα γινόταν να ήταν αλλιώς άλλωστε αφού η πλειοψηφία τους είναι καλοντυμένοι δούλοι και σκλάβοι του καταναλωτισμού και του the mall , σκλάβοι του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού , των παε και των mc Donald’s.
Από την άλλη πλευρά οι άνδρες αντάρτες και οι γυναίκες αντάρτισσες του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος μάχονται λυσσαλέα και πεθαίνουν με τα όπλα στα χέρια ελεύθεροι και περήφανοι για τον λαό τους και για την Πατρίδα τους. Προδομένοι για άλλη μια φορά από τα τσιράκια των Αμερικανών Μπαρζανί και Ταλαμπανί συνεχίζουν απελπιστικά μόνοι τον αγώνα.
Δεν πεθαίνουν από κόκες , τροχαία , εμφράγματα και διαβήτη όπως κάνουν οι Ευρωπαϊκοί λαοί..
Έχει τεράστια διαφορά να πεθαίνεις ζωσμένος εκρηκτικά μέσα σε μονάδα της Τουρκικής Στρατοχωροφυλακής – και με μερικούς καταπιεστές του κατοχικού στρατού νεκρούς – από το να πεθαίνεις από overdose..
( Φωτογραφία μέλους του PKK στη δίκη Τουρκικού στρατοδικείου )
Επίσης είναι εξίσου ηρωικό να πέφτεις σε μάχη στα όμορφα φαράγγια και δίπλα στα γαλήνια ποτάμια του ηρωικού Κουρδιστάν εκεί που γεννήθηκες , ή ακόμα και να αγωνίζεσαι άοπλος με πολυήμερη απεργία πείνας ή και ένοπλος με σίδερα από τα κάγκελα της φυλακής που σε βύθισαν όπως έκαναν εκατοντάδες αριστεροί Εθνικοεπαναστάτες στις τουρκικές φυλακές συνεχίζοντας την αντίσταση τους ακόμα και όταν οι μπάτσοι της Τουρκίας τους έκαιγαν με εμπρηστικά χημικά και τους έπνιγαν με δακρυγόνα ζωντανούς μέσα στα κελιά των στρατιωτικών φυλακών.
Ελάχιστοι Έλληνες συμπαραστάθηκαν ολόψυχα στο PKK και στον αγώνα του Κουρδικού Κινήματος Αντίστασης. Από αυτούς που ξεχωρίζουν για την δράση τους είναι ο Κύπριος Θεόφιλος Γεωργιάδης και η Ελευθερία Φουρτουλάκη στην οποία και αναφερθήκαμε παλαιότερα σε αφιέρωμα του ιστολογίου μας.
Με αφορμή τα γεγονότα στο Κουρδιστάν και ως φόρος τιμής στην μνήμη του Έλληνα Αριστερού Εθνικοεπαναστάτη Θεόφιλου Γεωργιάδη αλλά και στους συντρόφους και τις συντρόφισσες του PKK που πολεμούν το βαθύ κράτος της Τουρκίας αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του περιοδικού Άρδην ( http://www.ardin.gr/ ) την ομιλία του Λάζαρου Μαύρου στο 6ο πολιτικό μνημόσυνο του δολοφονηθέντα στις 20 Mαρτίου 1994 , από πράκτορες του τουρκικού κράτους, αγωνιστή εκπροσώπου της Eπιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν , Θεόφιλου Γεωργιάδη :
Στις 10 το βράδυ της Κυριακής, 20ης Μαρτίου 1994 , στην οδό Θουκυδίδη της Αγλαντζιάς, πληρωμένος πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών του τουρκικού κράτους δολοφόνησε , με πέντε πυροβολισμούς πιστολιού , τον εκπρόσωπο της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν Θεόφιλο Γεωργιάδη στο χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου του , έξω από το σπίτι του.
Στο σπίτι τον περίμεναν να επιστρέψει , η αγαπημένη του σύζυγος , η Ελένη, και τα τρία ανήλικα παιδιά τους. Ο Χαράλαμπος, ο Χρήστος κι ο ενός χρόνου Θοδωρής.
Ο Θεόφιλος επέστρεφε από ταξίδι στη Λάρνακα. Από το εκεί αεροδρόμιο είχε παραλάβει τον αφιχθέντα εκείνο το βράδυ, νέο απεσταλμένο του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν ( ERNK ) , το νεαρό Γιάτο Ρός. Τον είχε αφήσει στα γραφεία της Επιτροπής στην οδό Δοϊράνης της Λευκωσίας και γύριζε σπίτι.
Στο έδαφος , όπου έπεσε δολοφονημένος ο Θεόφιλος , οι αστυνομικοί, που ερεύνησαν τον τόπο του εγκλήματος , βρήκαν , βαμμένο από το αίμα του παλικαριού , το τελευταίο, μέχρις εκείνη τη μέρα, τεύχος του περιοδικού ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ , βασικός συντελεστής της έκδοσης του οποίου ήταν ο δολοφονημένος αγωνιστής. Το κρατούσε μαζί με τα κλειδιά του τη στιγμή που κατέβαινε από το αυτοκίνητο και τον πυροβολούσε ο δολοφόνος.
Λίγες ώρες νωρίτερα , το πρωί εκείνης της Κυριακής , ο Θεόφιλος Γεωργιάδης έγραψε και παρέδωσε ένα χειρόγραφο άρθρο του στον δημοσιογράφο Γιώργο Σπανό για να δημοσιευτεί την επόμενη μέρα στην εφημερίδα “Χαραυγή” της Λευκωσίας, με την ευκαιρία της κουρδικής γιορτής του ΝΕΒΡΟΖ της 21ης Μαρτίου.
Στο τελευταίο εκείνο άρθρο του ο Θεόφιλος αποκάλυπτε ξανά τον τρομοκρατικό και δολοφονικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους.
Έγραφε για τις πρωτοφανείς διώξεις που είχαν υποστεί , λίγες μέρες νωρίτερα, στην Τουρκία , οι έξι συλληφθέντες Κούρδοι βουλευτές του Κόμματος Δημοκρατίας ( DEP ) , ο Χατίπ Ντίτσλε, ο Ορχάν Ντογάν , η Λεϊλά Ζανά , ο Αχμέτ Τουρκ, ο Σιρρί Σακίκ και ο Σελίμ Σαττάκ.
Λίγες ώρες προτού οι πράκτορες του τουρκικού κράτους δολοφονήσουν και τον ίδιο , ο Θεόφιλος έγραφε στο άρθρο του για τη δολοφονία του Κούρδου βουλευτή Μεχμέτ Σιντζάρ , στην πόλη Μπάτμαν. Ενός ακόμη από τις χιλιάδες δολοφονημένους και αγνοούμενους άνδρες και γυναίκες του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν , από τα όργανα του κεμαλικού κράτους.
( Αρκετοί Ευρωπαίοι συμμετείχαν εθελοντικά στις τάξεις του PKK. Στην φωτογραφία η Γερμανίδα αντάρτισσα Andrea Wolf που έπεσε μαχόμενη στο πλευρό του PKK. )
Όταν ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, οκτώ ήδη χρόνια εθελοντής αγωνιστής στον Κουρδικό Αγώνα, έγραφε το πρωί της Κυριακής , στις 20 Μαρτίου 1994 , εκείνο το άρθρο για τα τελευταία τότε αποτρόπαια πεπραγμένα του τουρκικού κράτους, δεν αγνοούσε ότι και ο ίδιος αποτελούσε στόχο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.
Αγνοούσε μονάχα ότι θα επιχειρούσαν την δολοφονία του εκείνη την ίδια Κυριακή , 20η Μαρτίου 1994 , έξω από το σπίτι του , με τον συγκεκριμένο , πληρωμένο , στυγερό , δολοφόνο.
Γνώριζε ο Θεόφιλος , όπως γνώριζαν και τα άλλα στελέχη της Επιτροπής Αλληλεγγύης, ότι η έμπρακτη συμπαράσταση που προσφερόταν επί χρόνια , από την κυπριακή επιτροπή προς τον αγώνα του κουρδικού λαού, η αλληλεγγύη προς το ηρωϊκό ΡΚΚ και η συνδρομή προς τον ηγέτη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν , ιδίως οι αποτελεσματικές προσπάθειες διεθνοποίησης του κουρδικού στην Ευρώπη , απέδιδαν καρπούς. Και αυτό πολύ ενοχλούσε το αποκρουστικό τουρκικό κράτος.
Το πρώτο διεθνές συνέδριο για το Κουρδικό στις Βρυξέλες , οι διευρυνόμενες προσβάσεις προς τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες για το Κουρδικό , έργο που έφερνε σε πέρας η Κυπριακή Επιτροπή , καταγράφηκαν στην Άγκυρα ως σοβαρότατες απειλές για την πολιτική του βρόμικου πολέμου και της γενοκτονίας που επαναλάμβανε στο Κουρδιστάν το τουρκικό κράτος.
Γνώριζε ακόμη ο Θεόφιλος ότι οι επικεφαλής του στρατοκρατούμενου τουρκικού κράτους και οι επιτελείς του Γραφείου Ειδικού Πολέμου, ενοχλούνταν και ανησυχούσαν , όλως ιδιαιτέρως, από την έμπρακτη ανάπτυξη του εμβρύου της ελληνοκουρδικής αγωνιστικής συμμαχίας. Και τις προοπτικές αγώνα που αυτή μπορούσε να δώσει στον από χρόνια συμβιβασμένο, σε διζωνικές συνθηκολογήσεις , ελληνισμό.
Γνώριζαν πολύ καλά τα ανθρωπόμορφα, στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας , εκείνοι δηλαδή που διέταξαν την εξόντωση του Θεόφιλου Γεωργιάδη , ότι, η σύζευξη των ιδεών εναντίον της συνθηκολόγησης με τα προϊόντα της ήττας του ‘74 στην Κύπρο , η σύζευξη του ιδεολογικού αγώνα ενάντια στη ρατσιστική ομοσπονδία , με τον κλιμακούμενο τότε ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, αποτελούσε άκρως επικίνδυνο, για την Άγκυρα, εκρηκτικό μίγμα.
Και μάλιστα το 1994 που άρχιζε να υλοποιείται η εξαγγελία Αθηνών-Λευκωσίας για το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου. Για όλους αυτούς τους λόγους διέταξαν τη δολοφονία του.
Ως ένα λαμπρό ήρωα , ήρωα των Ελλήνων και των Κούρδων , ήρωα της Ελλάδας , της Κύπρου και του Κουρδιστάν, κηδέψαμε στη Λευκωσία το δολοφονημένο παλικάρι.
Στο φέρετρό του ακουμπήσαμε μια ξεχωριστή γαλανόλευκη. Είχε ξεθωριάσει ανεμίζοντας για χρόνια στον ιστό των Φυλακισμένων Μνημάτων των Δεκατριών Αθανάτων Ηρώων της ΕΟΚΑ : Του Καραολή και Δημητρίου. Του Ζάκου , του Μιχαήλ και του Πατάτσου. Του Κουτσόφτα, του Μαυρομμάτη και του Παναγίδη. Του Μάρκου Δράκου, του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη, του Λένα και του Κυριάκου Μάτση.
Και δώσαμε ιερή υπόσχεση να συνεχίσουμε, με όλες μας τις δυνάμεις τον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου, για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν.
Πριν λίγες μέρες, τη Δευτέρα, 20 Μαρτίου 2000 , σύραμε ξανά τα βήματά στο Μνήμα του Ήρωα Θεόφιλου για το έκτο ετήσιό του Τρισάγιο.
Ο μικρός Θοδωρής , ο τρίτος γιος του, εφτά ήδη χρονών, μαθητής πλέον στην πρώτη δημοτικού όπου έμαθε να γράφει , του άφησε ανάμεσα στα λουλούδια και στα στεφάνια , το πρώτο γράμμα της αγάπης του.
Κι εμείς;
Βουβοί και δακρυσμένοι , διστάσαμε ν’ ανοίξουμε το στόμα μας.
-Πώς λες σε έναν Ήρωα Θεόφιλο ότι από ελληνικά χέρια παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος ο ηγέτης του Κουρδικού Απελευθερωτικού Αγώνα, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν , στο Ναϊρόμπι της Κένυας ;
- Πώς λες σε έναν Έλληνα Ήρωα της ελληνοκουρδικής αγωνιστικής συμμαχίας, ότι Έλληνες παρέδωσαν τον αρχηγό της Κουρδικής Εθνεγερσίας στους νεοσουλτάνους της Άγκυρας ;
- Ποιος από μας , στ’ αλήθεια , έχει το κουράγιο να σταθεί μπροστά στο Μνήμα του Θεόφιλου και να του πει τα καθέκαστα ;
Τους τελευταίους μήνες το Κεμαλικό καθεστώς της Άγκυρας με συνεχείς επιθέσεις αρμάτων μάχης και ειδικών δυνάμεων και μαζικούς βομβαρδισμούς από αέρος προσπαθεί να εξοντώσει το Εθνικοεπαναστατικό Κουρδικό Κίνημα αντίστασης.
Οι μάχες μαίνονται καθημερινά στα βουνά του Κουρδιστάν , πολλές μονάδες ανταρτών εγκλωβίζονται από τα πολυάριθμα Κεμαλικά στρατεύματα και πέφτουν στον αγώνα μέχρι ενός αρνούμενοι να παραδοθούν.
Ο εξοπλισμός των Τούρκων είναι φυσικά αμερικανικός , η πολιτική κάλυψη αυτής της νέας γενοκτονίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την διεθνή κοινότητα κάτι παραπάνω από εμφανής και η σιωπή στα ελληνικά μέσα μαζικής αποχαύνωσης πλήρης. Κανείς στην κυριολεξία δεν ασχολείται με την νέα επίθεση των Τουρκικών στρατευμάτων , κανείς δεν μιλάει για τις σφαγές γυναικόπαιδων και την πυρπόληση εκατοντάδων χωριών.
Φυσικά δεν περιμένουμε από το καρατζαφέρειο ακροδεξιό μόρφωμα να ασχοληθεί με την σφαγή του Κουρδικού λαού ούτε από την σύγχρονη νεοταξική αριστερά. Και οι δύο πλευρές κρατούν ένοχη σιωπή όλες αυτές τις ημέρες και αυτό σημαίνει πολλά…
Οι Έλληνες λοιπόν ασχολούνται με την Καλομοίρα , το life style , αγωνιούν για την εξέλιξη των τουρκικών σήριαλ του μέγκα τσάνελ , κλαίνε από λύπη επειδή έχασε ο Ολυμπιακός από την Τσέλσι…
Είναι φυσικό αφού μέχρι εκεί φτάνει το σαπισμένο μυαλό τους…και πως θα γινόταν να ήταν αλλιώς άλλωστε αφού η πλειοψηφία τους είναι καλοντυμένοι δούλοι και σκλάβοι του καταναλωτισμού και του the mall , σκλάβοι του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού , των παε και των mc Donald’s.
Από την άλλη πλευρά οι άνδρες αντάρτες και οι γυναίκες αντάρτισσες του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος μάχονται λυσσαλέα και πεθαίνουν με τα όπλα στα χέρια ελεύθεροι και περήφανοι για τον λαό τους και για την Πατρίδα τους. Προδομένοι για άλλη μια φορά από τα τσιράκια των Αμερικανών Μπαρζανί και Ταλαμπανί συνεχίζουν απελπιστικά μόνοι τον αγώνα.
Δεν πεθαίνουν από κόκες , τροχαία , εμφράγματα και διαβήτη όπως κάνουν οι Ευρωπαϊκοί λαοί..
Έχει τεράστια διαφορά να πεθαίνεις ζωσμένος εκρηκτικά μέσα σε μονάδα της Τουρκικής Στρατοχωροφυλακής – και με μερικούς καταπιεστές του κατοχικού στρατού νεκρούς – από το να πεθαίνεις από overdose..
( Φωτογραφία μέλους του PKK στη δίκη Τουρκικού στρατοδικείου )
Επίσης είναι εξίσου ηρωικό να πέφτεις σε μάχη στα όμορφα φαράγγια και δίπλα στα γαλήνια ποτάμια του ηρωικού Κουρδιστάν εκεί που γεννήθηκες , ή ακόμα και να αγωνίζεσαι άοπλος με πολυήμερη απεργία πείνας ή και ένοπλος με σίδερα από τα κάγκελα της φυλακής που σε βύθισαν όπως έκαναν εκατοντάδες αριστεροί Εθνικοεπαναστάτες στις τουρκικές φυλακές συνεχίζοντας την αντίσταση τους ακόμα και όταν οι μπάτσοι της Τουρκίας τους έκαιγαν με εμπρηστικά χημικά και τους έπνιγαν με δακρυγόνα ζωντανούς μέσα στα κελιά των στρατιωτικών φυλακών.
Ελάχιστοι Έλληνες συμπαραστάθηκαν ολόψυχα στο PKK και στον αγώνα του Κουρδικού Κινήματος Αντίστασης. Από αυτούς που ξεχωρίζουν για την δράση τους είναι ο Κύπριος Θεόφιλος Γεωργιάδης και η Ελευθερία Φουρτουλάκη στην οποία και αναφερθήκαμε παλαιότερα σε αφιέρωμα του ιστολογίου μας.
Με αφορμή τα γεγονότα στο Κουρδιστάν και ως φόρος τιμής στην μνήμη του Έλληνα Αριστερού Εθνικοεπαναστάτη Θεόφιλου Γεωργιάδη αλλά και στους συντρόφους και τις συντρόφισσες του PKK που πολεμούν το βαθύ κράτος της Τουρκίας αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του περιοδικού Άρδην ( http://www.ardin.gr/ ) την ομιλία του Λάζαρου Μαύρου στο 6ο πολιτικό μνημόσυνο του δολοφονηθέντα στις 20 Mαρτίου 1994 , από πράκτορες του τουρκικού κράτους, αγωνιστή εκπροσώπου της Eπιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν , Θεόφιλου Γεωργιάδη :
Στις 10 το βράδυ της Κυριακής, 20ης Μαρτίου 1994 , στην οδό Θουκυδίδη της Αγλαντζιάς, πληρωμένος πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών του τουρκικού κράτους δολοφόνησε , με πέντε πυροβολισμούς πιστολιού , τον εκπρόσωπο της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν Θεόφιλο Γεωργιάδη στο χώρο στάθμευσης του αυτοκινήτου του , έξω από το σπίτι του.
Στο σπίτι τον περίμεναν να επιστρέψει , η αγαπημένη του σύζυγος , η Ελένη, και τα τρία ανήλικα παιδιά τους. Ο Χαράλαμπος, ο Χρήστος κι ο ενός χρόνου Θοδωρής.
Ο Θεόφιλος επέστρεφε από ταξίδι στη Λάρνακα. Από το εκεί αεροδρόμιο είχε παραλάβει τον αφιχθέντα εκείνο το βράδυ, νέο απεσταλμένο του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν ( ERNK ) , το νεαρό Γιάτο Ρός. Τον είχε αφήσει στα γραφεία της Επιτροπής στην οδό Δοϊράνης της Λευκωσίας και γύριζε σπίτι.
Στο έδαφος , όπου έπεσε δολοφονημένος ο Θεόφιλος , οι αστυνομικοί, που ερεύνησαν τον τόπο του εγκλήματος , βρήκαν , βαμμένο από το αίμα του παλικαριού , το τελευταίο, μέχρις εκείνη τη μέρα, τεύχος του περιοδικού ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ , βασικός συντελεστής της έκδοσης του οποίου ήταν ο δολοφονημένος αγωνιστής. Το κρατούσε μαζί με τα κλειδιά του τη στιγμή που κατέβαινε από το αυτοκίνητο και τον πυροβολούσε ο δολοφόνος.
Λίγες ώρες νωρίτερα , το πρωί εκείνης της Κυριακής , ο Θεόφιλος Γεωργιάδης έγραψε και παρέδωσε ένα χειρόγραφο άρθρο του στον δημοσιογράφο Γιώργο Σπανό για να δημοσιευτεί την επόμενη μέρα στην εφημερίδα “Χαραυγή” της Λευκωσίας, με την ευκαιρία της κουρδικής γιορτής του ΝΕΒΡΟΖ της 21ης Μαρτίου.
Στο τελευταίο εκείνο άρθρο του ο Θεόφιλος αποκάλυπτε ξανά τον τρομοκρατικό και δολοφονικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους.
Έγραφε για τις πρωτοφανείς διώξεις που είχαν υποστεί , λίγες μέρες νωρίτερα, στην Τουρκία , οι έξι συλληφθέντες Κούρδοι βουλευτές του Κόμματος Δημοκρατίας ( DEP ) , ο Χατίπ Ντίτσλε, ο Ορχάν Ντογάν , η Λεϊλά Ζανά , ο Αχμέτ Τουρκ, ο Σιρρί Σακίκ και ο Σελίμ Σαττάκ.
Λίγες ώρες προτού οι πράκτορες του τουρκικού κράτους δολοφονήσουν και τον ίδιο , ο Θεόφιλος έγραφε στο άρθρο του για τη δολοφονία του Κούρδου βουλευτή Μεχμέτ Σιντζάρ , στην πόλη Μπάτμαν. Ενός ακόμη από τις χιλιάδες δολοφονημένους και αγνοούμενους άνδρες και γυναίκες του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν , από τα όργανα του κεμαλικού κράτους.
( Αρκετοί Ευρωπαίοι συμμετείχαν εθελοντικά στις τάξεις του PKK. Στην φωτογραφία η Γερμανίδα αντάρτισσα Andrea Wolf που έπεσε μαχόμενη στο πλευρό του PKK. )
Όταν ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, οκτώ ήδη χρόνια εθελοντής αγωνιστής στον Κουρδικό Αγώνα, έγραφε το πρωί της Κυριακής , στις 20 Μαρτίου 1994 , εκείνο το άρθρο για τα τελευταία τότε αποτρόπαια πεπραγμένα του τουρκικού κράτους, δεν αγνοούσε ότι και ο ίδιος αποτελούσε στόχο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.
Αγνοούσε μονάχα ότι θα επιχειρούσαν την δολοφονία του εκείνη την ίδια Κυριακή , 20η Μαρτίου 1994 , έξω από το σπίτι του , με τον συγκεκριμένο , πληρωμένο , στυγερό , δολοφόνο.
Γνώριζε ο Θεόφιλος , όπως γνώριζαν και τα άλλα στελέχη της Επιτροπής Αλληλεγγύης, ότι η έμπρακτη συμπαράσταση που προσφερόταν επί χρόνια , από την κυπριακή επιτροπή προς τον αγώνα του κουρδικού λαού, η αλληλεγγύη προς το ηρωϊκό ΡΚΚ και η συνδρομή προς τον ηγέτη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν , ιδίως οι αποτελεσματικές προσπάθειες διεθνοποίησης του κουρδικού στην Ευρώπη , απέδιδαν καρπούς. Και αυτό πολύ ενοχλούσε το αποκρουστικό τουρκικό κράτος.
Το πρώτο διεθνές συνέδριο για το Κουρδικό στις Βρυξέλες , οι διευρυνόμενες προσβάσεις προς τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες για το Κουρδικό , έργο που έφερνε σε πέρας η Κυπριακή Επιτροπή , καταγράφηκαν στην Άγκυρα ως σοβαρότατες απειλές για την πολιτική του βρόμικου πολέμου και της γενοκτονίας που επαναλάμβανε στο Κουρδιστάν το τουρκικό κράτος.
Γνώριζε ακόμη ο Θεόφιλος ότι οι επικεφαλής του στρατοκρατούμενου τουρκικού κράτους και οι επιτελείς του Γραφείου Ειδικού Πολέμου, ενοχλούνταν και ανησυχούσαν , όλως ιδιαιτέρως, από την έμπρακτη ανάπτυξη του εμβρύου της ελληνοκουρδικής αγωνιστικής συμμαχίας. Και τις προοπτικές αγώνα που αυτή μπορούσε να δώσει στον από χρόνια συμβιβασμένο, σε διζωνικές συνθηκολογήσεις , ελληνισμό.
Γνώριζαν πολύ καλά τα ανθρωπόμορφα, στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας , εκείνοι δηλαδή που διέταξαν την εξόντωση του Θεόφιλου Γεωργιάδη , ότι, η σύζευξη των ιδεών εναντίον της συνθηκολόγησης με τα προϊόντα της ήττας του ‘74 στην Κύπρο , η σύζευξη του ιδεολογικού αγώνα ενάντια στη ρατσιστική ομοσπονδία , με τον κλιμακούμενο τότε ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, αποτελούσε άκρως επικίνδυνο, για την Άγκυρα, εκρηκτικό μίγμα.
Και μάλιστα το 1994 που άρχιζε να υλοποιείται η εξαγγελία Αθηνών-Λευκωσίας για το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου. Για όλους αυτούς τους λόγους διέταξαν τη δολοφονία του.
Ως ένα λαμπρό ήρωα , ήρωα των Ελλήνων και των Κούρδων , ήρωα της Ελλάδας , της Κύπρου και του Κουρδιστάν, κηδέψαμε στη Λευκωσία το δολοφονημένο παλικάρι.
Στο φέρετρό του ακουμπήσαμε μια ξεχωριστή γαλανόλευκη. Είχε ξεθωριάσει ανεμίζοντας για χρόνια στον ιστό των Φυλακισμένων Μνημάτων των Δεκατριών Αθανάτων Ηρώων της ΕΟΚΑ : Του Καραολή και Δημητρίου. Του Ζάκου , του Μιχαήλ και του Πατάτσου. Του Κουτσόφτα, του Μαυρομμάτη και του Παναγίδη. Του Μάρκου Δράκου, του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη, του Λένα και του Κυριάκου Μάτση.
Και δώσαμε ιερή υπόσχεση να συνεχίσουμε, με όλες μας τις δυνάμεις τον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου, για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν.
Πριν λίγες μέρες, τη Δευτέρα, 20 Μαρτίου 2000 , σύραμε ξανά τα βήματά στο Μνήμα του Ήρωα Θεόφιλου για το έκτο ετήσιό του Τρισάγιο.
Ο μικρός Θοδωρής , ο τρίτος γιος του, εφτά ήδη χρονών, μαθητής πλέον στην πρώτη δημοτικού όπου έμαθε να γράφει , του άφησε ανάμεσα στα λουλούδια και στα στεφάνια , το πρώτο γράμμα της αγάπης του.
Κι εμείς;
Βουβοί και δακρυσμένοι , διστάσαμε ν’ ανοίξουμε το στόμα μας.
-Πώς λες σε έναν Ήρωα Θεόφιλο ότι από ελληνικά χέρια παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος ο ηγέτης του Κουρδικού Απελευθερωτικού Αγώνα, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν , στο Ναϊρόμπι της Κένυας ;
- Πώς λες σε έναν Έλληνα Ήρωα της ελληνοκουρδικής αγωνιστικής συμμαχίας, ότι Έλληνες παρέδωσαν τον αρχηγό της Κουρδικής Εθνεγερσίας στους νεοσουλτάνους της Άγκυρας ;
- Ποιος από μας , στ’ αλήθεια , έχει το κουράγιο να σταθεί μπροστά στο Μνήμα του Θεόφιλου και να του πει τα καθέκαστα ;
Eνα φωτορεπορτάζ για την ζωή των ανταρτών του PΚΚ :
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/co ... 8030703635
.png)
-wzor.jpg)
