Την ίδια ημέρα (13.12) που το Γενικό Επιτελείο Στρατού της Συρίας ανακοίνωνε την απελευθέρωση του Χαλεπίου η καθεστωτική ΕΡΤ1 δεν είχε παρά να προβάλλει τους τζιχαντιστές ουαχαμπίτες!
Στο μέτωπο της Ουκρανίας τα εγγόνια των μαχητών της Ustaša ...
του Κ.Υ.
Το 1915 μια ομάδα πολιτικών μεταναστών από την Αυστροουγγαρία,
κυρίως Κροάτες μερικοί Σέρβοι και Σλοβένοι, ενώθηκαν σε μια Γιουγκοσλαβική
Επιτροπή, που είχε βλέψεις να δημιουργήσει
την Νότια Σλαβική στον απόηχο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Το είδαν αυτό
το σχέδιο ως έναν τρόπο αντίστασης στο ενδεχόμενο να παραχωρηθεί η Δαλματία
στην Ιταλία λόγω της την συνθήκης του Λονδίνου (1915). Ένα εθνικό συμβούλιο διαδέχτηκε την επιτροπή
η οποία το 1918 έστειλε
αντιπροσωπεία στον Σέρβο Μονάρχη για να του προσφέρει την ενοποίηση σε ένα
κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων.
Ο αρχηγός του Κροατικού Αγροτικού
Κόμματος, Stjepan Radic, προειδοποίησε κατά την αναχώρηση τους για το Βελιγράδι
ότι το Συμβούλιο δεν είχε καμία νομιμότητα.
Όμως, το Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, ανακήρυξε την 1η
Δεκεμβρίου 1918 την ίδρυση του. Οι Κροάτες ήταν, εξαρχής, σε πολιτικά μειονεκτική θέση λόγω της κεντρικής
πολιτικής δομής του βασιλείου η οποία θεωρήθηκε ότι ευνοούσε την Σερβική πλειοψηφία. Η πολιτική κατάσταση
στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων ήταν βίαιη. Το 1927, το
Ανεξάρτητο Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο αντιπροσώπευε τους Σέρβους της Κροατίας,
αντιστάθηκε στην συγκεντρωτική πολιτική του Βασιλιά Αλέξανδρου.
Στις 20 Ιουνίου
1928, ο Stjepan Radić και τέσσερεις
άλλοι βουλευτές της Κροατίας πυροβολήθηκαν, ενώ βρισκόντουσαν στο κοινοβούλιο
του Βελιγραδίου από ένα μέλος του Σερβικού Λαϊκού Ριζοσπαστικού Κόμματος. Τρεις
από τους βουλευτές, συμπεριλαμβανομένου του Radić, έχασαν τη ζωή τους. Η οργή
απείλησε να αποσταθεροποιήσει το Βασίλειο. Τον Ιανουάριο του 1929, ο Βασιλιάς
Αλέξανδρος εγκαθίδρυσε βασιλική
δικτατορία, σύμφωνα με την οποία απαγορεύτηκε η μειοψηφούσα πολιτική
δραστηριότητα και μετονόμασε το κράτος
ως το «Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας».
Η καταστολή και οι συνεχείς διώξειςτων Κροατών εθνικιστών είχαν ως συνέπεια
τηναύξηση της υποστήριξης προς τον Κροάτη εθνικιστή, Άντε Πάβελιτς, ο οποίος
συμμετείχε στο Γιουγκοσλαβικό κοινοβούλιο καιείχε εμπλακεί στην δολοφονία του Αλέξανδρου το 1934. Εξορίστηκε στην
Ιταλία και κέρδισε την υποστήριξη για το όραμα του,την απελευθέρωση της Κροατίας από τον Σερβικό
έλεγχο και την αναγέννηση της Κροατίας. Ενώ διέμεναν στην Ιταλία, ο Pavelić και άλλοι Κροάτες εξόριστοι ιδρύσαν
την οργάνωση Ustaša …
Η «Νέα Δεξιά» γεννήθηκε στις ταραχές του ΄68. Τότε που οι
νέοι της γαλλικής Δεξιάς, (με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου) δηλαδή οι
Εθνικιστές, φλέρταραν με την επανάσταση, μια επανάσταση ενάντια στην ιδεολογική
κυριαρχία της Αριστεράς.
Τότε που η ρήξη
με την ιδεολογικο-πολιτική ακινησία του γαλλικού εθνικιστικού («Δεξιού») χώρου
της εποχής προέβαλε επιτακτική. Τότε που ο Codreanu, o Jose Antonio, οι
λογοτέχνες του εθνικιστικού «ρομαντικού» ρεύματος όπως ο Drieu la Rochelle, o
Celine και πολλοί άλλοι, άρχιζαν να αποτελούν τους οδοδείκτες της εξόδου των
Γάλλων Εθνικιστών (και όχι μόνον), από τον ιδεολογικο-πολιτικό λήθαργο στον
οποίον είχε περιπέσει ο εθνικιστικός «χώρος», αδρανοποιητικά επαναπαυμένος στο
νανούρισμα των αναμνήσεων, των καταστάσεων και των προσώπων του γαλλικού
εθνικισμού της εποχής του μεσοπολέμου.
Όπως σημειώνεται στον υπότιτλο του
βιβλίου, η Νέα Δεξιά είναι ένα “κίνημα ιδεών εθνικιστικής ανατροπής”. Από τα
τέλη της δεκαετίας του ‘60 μέχρι και τις ημέρες μας, απετέλεσε μία ιδεολογική
ασφυξιογόνο μάσκα για το ευρύτερο πατριωτικό κίνημα. Με τις ιδέες της, την
πολεμική της, τα επιχειρηματά της, έδωσε νέα ώθηση στον ιδεολογικό πόλεμο. Σε
αυτό το βιβλίομπορείτε να διαβάσετε
τους κυριώτερους σταθμούς αυτής της προσπάθειας και μία βιογραφική παρουσίαση
των σημαντικότερων συντελεστών της.
“Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε
πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε:
μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή
ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης. Η Χρυσή
Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας.
Και αυτή την στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα
δημοκρατικά κόμματα”
Ο Νίκος Παρασκευόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ 12/2016
“Ξέρω ότι θα προκαλέσω και τους φίλους και τους εχθρούς αλλά
το Μνημόνιο διαστρεβλώνει δυστυχώς την κρίση αλλά και τον τρόπο με τον οποίο
τοποθετούνται οι πολιτικοί. Διότι πρέπει να τοποθετηθούνε απέναντι στις
πραγματικές τους ευθύνες κι όχι να πλέκουν είτε έναν μύθο για το τι θα συμβεί
στο μέλλον. Διότι σε τελευταία ανάλυση θα σας πω κάτι. Κύριε Μηλιέ, θέλετε το ΚΚΕ, μάλιστα, ωραία,
πάρτε το. Αλλά γιατί όχι μετά όμως μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μην τη δεχτούμε
να υποστηρίξει - όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως συνέβη
χθες στη Νορβηγία - να υποστηρίξει μια
συντηρητική συμμαχία. Άρα έχουμε μπροστά να ξάσουμε πολύ μαλλί”
Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου του ΣΚΑΙ 09/2013
«Το αμφισβητώ ότι πρέπει να τοποθετούμε δεξιά τη Χρυσή Αυγή. Είναι ένα εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα και είναι ένα ζήτημα αν ο εθνικοσοσιαλισμός ανήκει στη δεξιά. Βασικό συστατικό της δεξιάς είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας. Όποιος δεν υπερασπίζεται την ελευθερία, δεν μπορεί εννοιολογικά να εντάσσεται στη δεξιά. Δεν είμαι και βέβαιος ότι θα περιέγραφαν τους εαυτούς τους ως δεξιούς»
Ο Μάκης Βορίδης της ΝΔ 09/2013
του Wolverine
Τα επικοινωνιακά παιχνίδια
του κατοχικού συστήματος συνεχίζονται ακόμη και στο όνομα της «εθνικής ενότητας».
Προσφάτως μερίδα του πολιτικού κόσμου ξεχνάει άμεσα τις φαινομενικές διαφορές
που υποτίθεται ότι έχουν μεταξύ τους, και εμφανίζεται από κοινού στην νήσο Ρω. Δίπλα
στον τραγελαφικό Πάνο Καμμένο που έχει ανάγκη το βεστιάριο του
υπουργείου αμύνης, οι γνωστοί τρόφιμοι του κοινοβουλευτισμού που αρέσκονται στα
επικοινωνιακά παιχνίδια και στους χαριεντισμούς με τους πάντες αρκεί όλοι μαζί να
δηλώνουν πίστη στην αστική δημοκρατία. Από το «εναντίον όλων» της Χρυσής Αυγής
στο «μαζί με όλους» αφού πάνε τα χρόνια τα παλιά που ο «μπακάλης» του «εθνικισμού»
έταζε να ακονίσει μαχαίρια στα πεζοδρόμια (στίχοι από εμβατήριο των «Ταγμάτων Εφόδου») και σήμερα για το μόνο που είναι ικανός δεν είναι άλλο από την
κατανάλωση εις υγεία των κορόιδων φυσικά.
Την ίδια στιγμή που η
Κάρπαθος μετατρέπεται σε Νατοϊκή βάση και ο ουρανός της χώρας μας γεμίζει με
Ισραηλινά αεροσκάφη - με ευθύνη της στρατιωτικής ηγεσίας - η οποία έχει
καταντήσει εδώ και χρόνια υπηρέτρια των Καταριανών και των H.A.E. καμηλιέρηδων - πετρελαιάδων
και σφαγέων του Συριακού λαού, οι «ταρτούφοι» της άκρας αριστεράς και της άκρας
δεξιάς «αγωνίζονται» να «σώσουν» την Πατρίδα. Βέβαια στην προσπάθεια να την «σώσουν»
το πιο πιθανό είναι να την αποτελειώσουν με μια ακόμη εθνική τραγωδία πιθανότατα
στην Θράκη στο άμεσο μέλλον, για αυτό άλλωστε θέλουν μελλοντικά μια συστημική ακροδεξιά
με υψηλά ποσοστά σε περίπτωση ανάγκης ενός εξουσιαστικού «μπαλαντέρ».
Η «Χρυσή Αυγή» μετά την
υπόθεση Φύσσα κατάντησε ένα πολιτικό πτώμα πάνω στο οποίο έγιναν και τα «σαράντα»
και τα «τρίχρονα». Το σύστημα επιλέγει σήμερα να την βγάλει από τον πολιτικό της τάφο (στον οποίο την έριξε η ηγεσία της και ο συνοδηγός του Ρουπακιά) και να της δώσει
και πάλι «επικοινωνιακό αίμα» (βλέπε Underworld) μέσα από τις φλέβες του Καρατζαφέρη και
του φανατικού αντιφασιστή πρώην στρατιωτικού και φίλου του ΝΑΤΟκ. Μυλωνάκη για
τον οποίο διαβάστε εδώ από την σελίδα μάλιστα μιας αστείας εφημερίδας που μέχρι
πριν λίγο καιρό όμως στήριζε τον Μιχαλολιάκο! Ποιος όμως φιλοξενεί τις δηλώσεις του
Μιχαλολιάκου; Το κόμμα του πρώην νεοδημοκράτη Καρατζαφέρη ενός «γητευτή» της σάπιας
ακροδεξιάς, ήταν αυτό που αποτέλεσε τον κορμό της 1ης μνημονιακής
πολιτικής σε καιρούς κατάρρευσης του αστικού πολιτικού κόσμου. Ο άνθρωπος που έστελνε
αντιπροσώπους στην Ιουδαϊκή «Χάνουκα» και κρίσιμος στυλοβάτης των κομματικών εκστρατειών
για τα αντιλαϊκά μέτρα, αυτός που άνοιγε στην κυριολεξία τα πολυτελή σπίτια του
για να φιλοξενήσει δωρεάν τους γύπες των Βρυξελλών! Γνωστός λοιπόν ο οικοδεσπότης του
Μιχαλολιάκου και γεμάτος ανθελληνικό ποινικό μητρώο αυτός και το κόμμα του.
Όμως
ο «μπακάλης» του «εθνικισμού» μπροστά στην αυτοπροβολή δεν λογαριάζει τίποτα,
και ζαλισμένος από τα ευρώ ανέχεται τα «δεξιά» δημοσιογραφικά χέρια του
Καρατζαφέρη να τον «ανακρίνουν» σε πρόσφατη συνέντευξη. Βλέποντας κάποιος το βίντεο αναγνωρίζει
ότι αρχίζουν τα χείλια του να κουράζονται από τις επαναλαμβανόμενες δημόσιες δηλώσεις
μετανοίας. Κορυφαία στιγμή η ομολογία (15.18) για συνεργασία με την ακροαριστερή
αντιφασίστρια φεμινίστρια Ζωή Κωνσταντοπούλου και η πλήρης στροφή σε όλα τα
θέματα μέσα από τους γνωστούς «χαμηλούς τόνους» που τόσο απολαμβάνει ο γενικός
γραμματέας, αυτός ο «μπολσεβίκος» στην ψυχή που γελάει αυτάρεσκα με την αφέλεια
της λαϊκής κομματικής βάσης.
Από την άλλη μεριά ο «δελφίνος» Κασιδιάρης προσπαθεί
να χτίσει - μέσα από το κανάλι του μνημονιακού Καρατζαφέρη φυσικά - ένα «αγωνιστικό»
προφίλ πριν την τελική έκδοση της δικαστικής απόφασης η οποία θα εκπλήξει
πολλούς … και θα «παγώσει» όλους αυτούς που ονειρεύονται να κατακτήσουν τον «θρόνο»
του «Μανιάτη» κομματικού «χαλίφη». Το ξέπλυμα και η νέα ενεργοποίηση της αστικής
αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» στο παρελθόν από τον Τράγκα και σήμερα από τον
Καρατζαφέρη (τον οποίο καθύβριζαν επί σειρά ετών για τις σχέσεις του με τον
Διεθνή Σιωνισμό, ενώ και οι ίδιοι τιμούν τον Σιωνιστή Trump) δεν είναι ένα καθόλου τυχαίο γεγονός
αφού η γενοκτονική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη μια δήθεν «φασιστική απειλή»
ώστε να συνεχιστεί το θέατρο σκιών εις βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Ακόμη και αν
κοκορεύεται η «Χρυσή Αυγή» για τα διψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις ο
ιθύνοντες του εν λόγω κομματικού μορφώματος ξεχνούν ότι η κοινωνική δυναμική τους
είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, ενώ ο «αρχηγός» τυγχάνει της μεγαλύτερης αποδοκιμασίας
στις δημοσκοπήσεις για τους πολιτικούς αρχηγούς. Γεγονός που αποδεικνύει στην
πράξη ότι και χίλιες κωλοτούμπες να συνεχίσουν να κάνουν στο τσίρκο του
θηριοδαμαστή του καναλιού ΑΡΤ στην συνείδηση του λαού μας θα παραμείνουν ως μια
ακόμη καθεστωτική επιλογή και μια παρέα που μοίραζε δηλώσεις μετανοίας και ούρλιαζε για πίστη στην δημοκρατία μπροστά στους
ανακριτές του φιλοσιωνιστή Σαμαρά …
υ.γ. Όλοι όσοι πέρασαν από
τα υψηλά κλιμάκια του Μιχαλολιάκου παραμένουν πολιτικά αφελείς και ανίκανοι να
αντιμετωπίσουν τις ραδιουργίες της ακροδεξιάς, αφού και οι ίδιοι σκέφτονται και
φέρονται ως ακροδεξιοί σε όλα τα ζητήματα. Έτσι λοιπόν το εξώφυλλο της «Εφημερίδας
των Συντακτών» με τις αποκαλύψεις και τα «βέλη» του Χρήστου Ρήγα μας οδηγεί στο
παρακάτω συμπέρασμα:
Οι Έλληνες
Εθνικιστές/Εθνικοσοσιαλιστές/Πατριώτες δεν έχουν ανάγκη την αντιφασιστική φυλλάδα
"Εφημερίδα των Συντακτών" για να «αποκαθηλώσουν» τον «μπολσεβίκο» Μιχαλολιάκο
και το σινάφι του. Τους «χρυσαυγίτες» τους έχει ήδη κρίνει η ιστορία και το
αίμα των μελών τους από την δεκαετία του '80 και μέχρι σήμερα. Οι μόνοι που
οφείλουν και μπορούν να κρίνουν αυστηρά την "Χρυσή Αυγή" και την
ηγεσία της είναι όσοι Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες πέρασαν από κει και
αποχώρησαν, αφού δεν ανέχτηκαν την ανήθικη «ηθική» και την ιδεολογική προδοσία της
«πινακοθήκης των ηλιθίων». Όχι όμως οι ακροδεξιοί που ανέχονται την φιλική και δημοκρατική
παρέα του δημοσιοκάφρου, καθώς και το ειρωνικό γελάκι του αναγνώστη αριστεριστή
...
Ο Αντονέν Αρτώ (Antonin Artaud), υπήρξε ποιητής ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, σκηνογράφος, ενδυματολόγος και μέγιστος θεωρητικός του θεάτρου. Έγραψε θεατρικά έργα, σενάρια, δοκίμια για το θέατρο και την δραματολογία, κριτικές, ποιήματα, μανιφέστα και (απίστευτα πολλές) επιστολές με ή χωρίς παραλήπτη, ενώ υπήρξε ο εμπνευστής και δημιουργός του «Θεάτρου της Σκληρότητας» (Théâtre de la cruauté). Γεννημένος το 1896 στην Μασσαλία από Γάλλο πάτερα εφοπλιστή, και Ελληνίδα μητέρα από την Σμύρνη. Μικρός ακόμη τον απασχολεί η ποίηση, ενώ ήδη από τα δεκαέξι του χρόνια αρχίζει να παρουσιάζει συμπτώματα σοβαρού νευρικού κλονισμού, με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί τρεις φορές σε ψυχιατρικές κλινικές, αρχίζοντας έτσι το προσωπικό του μαρτύριο, από το οποίο μάχεται να λυτρωθεί μέχρι το τέλος της ζωής του. «Γεννήθηκα μ’ ένα κορμί βασανισμένο, παραποιημένο όπως το τεράστιο βουνό», γράφει χαρακτηριστικά.
Μετά την αρχική του θεραπεία, το 1920 εγκαθίσταται στο Παρίσι και αναλαμβάνει την γραμματεία του περιοδικού «Αύριο» (Demain). Εκεί γνωρίζει τον Αντρέ Μπρετόν, ο οποίος θα τον εισαγάγει στον Σουρεαλισμό, γίνεται τακτικός συνεργάτης του περιοδικού La Revolution Surrealiste (Η Σουρεαλιστική επανάσταση) και ταυτόχρονα δημοσιεύει ποιητικές συλλογές. Η απέχθεια του προς τον μαρξισμό και τον υλισμό, και οι βαθύτατες μεταφυσικές του ανησυχίες θα τον οδηγήσουν πολύ γρήγορα μακριά από την υλιστική και τυχοδιωκτική αντίληψη των σουρεαλιστών. Γράφει χαρακτηριστικά «Μα τι να την κάνω εγώ όλη την Επανάσταση του κόσμου αν ξέρω ότι παραμένω αιώνια δυστυχισμένος και άθλιος μες στην καρδιά της ίδιας μου της λειψανοθήκης». Από το σημείο αυτό στρέφεται στο θέατρο, από το οποίο θα σημαδευτεί και ταυτόχρονα θα σημαδέψει με την σκέψη και το όραμα του....
Την 14η Οκτωβρίου, εθνική αργία για τους Ουκρανούς, το κίνημα Azovστο Κίεβο ίδρυσε ένα νέο κόμμα. OAndriyBiletsky, ιδρυτής και αρχηγός
του Συντάγματος Azov, άνευ
αντιρρήσεων κατέλαβε την θέση του προέδρου του κόμματος. Ανάμεσα σε άλλα γνωστά
ονόματα του Ουκρανικού κινήματος ο ArseniyBilodub, τραγουδιστής της διάσημης μπάντας SokyraPeruna. Το νέο κόμμα έρχεται
να προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες δομές του κινήματος Azov, ένας πολιτικός βραχίονας για την μάχη
προς την νέα Ουκρανική τάξη. Σε σχετικό βίντεο προβλήθηκε η ιστορία του
κινήματος Azov…
Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησαν μέλη και φίλοι της Ελληνικής Δράσης την παρουσίαση – ομιλία για τις αμβλώσεις και την υπογεννητικότητα. Το πρόβλημα των αμβλώσεων και το ποσοστό της υπογεννητικότητας αποτελούν από τις πιο σοβαρές απειλές για την ύπαρξη του Έθνους μας και γενικότερα για όλη την Ευρώπη. Συγκεκριμένα το ζήτημα των αμβλώσεων αποτελεί αντικείμενο της κοινωνιολογίας, της θρησκείας, των ιατρικών επιστημών και της νομοθεσίας. Ακολούθησε συζήτηση και τοποθετήσεις των παρευρισκόμενων. Να τονίσουμε την συνεργασία μας με την συλλογικότητα του PROPATRIA που την Κυριακή 4/12/2016 παρουσίασε το θέμα στην Αθήνα.
Η 13η Ορεινή Μεραρχία των SS (ή αλλιώς SS Handschar), υπήρξε μια μεραρχία
πεζικού των Waffen SS, ειδικευόμενη στις μάχες σε ορεινό γεωγραφικό τοπίο απ' όπου
παίρνει και τοόνομα της. Τον Μάρτιο του 1944 είχε αρχίσει να διεξάγει επιχειρήσειςενάντια στους παρτιζάνους του παιδεραστή και μπολσεβίκου
Τίτο στα εδάφη του που ήταν υπό την διοίκηση του Κροάτη Φασιστή ηγέτη Άντε
Πάβελιτς. Στα εδάφη κυριαρχίας του Ανεξάρτητου Κροατικού Κράτους - NDH -
Nezavisna Država Hrvatska. Ένα κράτος το οποίο ιδρύθηκε με την υποστήριξη της
Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανικής κυβέρνησης καθώς και της Φασιστικής Ιταλίας και
περιελάμβανε τα εδάφη της σημερινής Κροατίας, της Βοσνίας και μερικών Σερβικών
εδαφών στα οποία κατοικούσαν Κροατικοί κυρίως πληθυσμοί. Ο σχηματισμός της 13ης Ορεινής Μεραρχίας σηματοδότησε την εξέλιξη των
Waffen SS σε πολυεθνική στρατιωτική δύναμη και ένοπλο βραχίονα του NSDAP
(παράλληλα με τις δομέςτης Wehrmacht
και της Luftwaffe του γερμανικού Ράιχ).
Τα πρώτα βήματα
Το Δεκέμβριο του 1942 ο SS - Reichsfuhrer Χάινριχ Χίμλερ και ο στρατηγός
Gottlob Berger υπεύθυνος για την στρατολόγηση των SS προσεγγίζουν τον Χίτλερ
με ένα σχέδιο να δημιουργήσουν μια Βοσνιακή μεραρχία. Ο ίδιος ο Χίμλερ εμπνεύστηκε την ίδρυση της μεραρχίας από τις επιτυχίες και την
φήμη των βοσνιακών συνταγμάτων πεζικού της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας στον
'Α Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς και από την προσπάθεια να ανανεώσει την παλιά
παράδοση του Αυστροουγγρικού στρατεύματος μέσω μιας Βοσνιακής Μουσουλμανικής
μεραρχίας. Ο Χίτλερ επίσημα ενέκρινε την δημιουργία του σχηματισμού στα μέσα
Φεβρουαρίου του 1943 και ο Χίμλερ διόρισε τον Artur Phieps, πρώην διοικητή της
7ηςΕθελοντικής Ορεινής
Μεραρχίας των SS "Prinz Eugen'' ως τον επικεφαλή.
Στρατολόγηση
Στις 18 Φεβρουαρίου 1943 ο Phieps ταξίδεψε στο Ζάγκρεμπ για να
ξεκινήσουν οι πρώτες επίσημες διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης της NDH
και του Γερμανού πρέσβη Siegfried
Kasche. Υπήρξαν εμφανείς διαφορές σχετικά με την οργάνωση της 13ης
Μεραρχίας. Ενώ ο Πάβελιτς και η Κροατική κυβέρνηση πρότειναν να ονομαστεί ο
σχηματισμός ''Μεραρχία των SS Ustaša''
αποτελώντας μία Κροατική μονάδα με 3 συντάγματα τα οποία θα έφεραν τις
ονομασίες Bosna, Krajina and Una αντίστοιχα. Αυτή η πρόταση αντιστοιχούσε στις
ανησυχίες του Πάβελιτς και του Γερμανού πρέσβη ότι μια αμιγώς Μουσουλμανική
μεραρχία θα υποστήριζε ενδεχόμενη προσπάθεια για Βοσνιακή ανεξαρτησία.
Φτάνοντας σε συμβιβασμό
λοιπόν η 13η Μεραρχία περιελάμβανε και το όνομα ''Κροατική'' και επίσης ανατέθηκαν στην διοικητική της
αλυσίδα Κροάτες καθολικοί υπαξιωματικοί και αξιωματικοί. Τον Απρίλιο του 1943 ο
Μεγάλος Μουφτής Ιεροσολύμων MohammedAminal- Husseiniπροσκεκλημένος του διοικητή Berger στο Βερολίνο φτάνει
στο Σαράγεβο για να υποστηρίξει την ένταξη Μουσουλμάνων Βόσνιων στον
σχηματισμό…
Το περιοδικό «To Αντίδοτο»είναι μία αξιέπαινη προσπάθεια
Συναγωνιστών από την πόλη της Καλαμάτας (Ελληνική Δράση) στα πλαίσια της συνεργασίας,
αλλά και της προσπάθειας για την διάδοση των εθνικιστικών και πατριωτικών ιδεών.
Στις σελίδες του θα βρείτε ενδιαφέροντα θέματα όπως συνεντεύξεις, αλλά και
ιστορικά και ιδεολογικά θέματα.
"Ένα ξεχωριστό βιβλίο που απαρνείται την πεπατημένη γραφή και τα κοινά θέματα έρχεται να κεντρίσει την φαντασία και να οδηγήσει τους αναγνώστες του σε ένα εξαιρετικό πάντρεμα μύθων, δοξασιών και αρχαίων τελετουργιών."
Ένας πολυεθνικός κολοσσός, που διοικείται από μια κάστα μυημένων, κατέχει στις περισσότερες αγορές της υφηλίου μονοπωλιακές επιχειρήσεις που δεν τολμά κανείς να αμφισβητήσει και απεργάζεται την υποδούλωση της ανθρωπότητας κάτω από ένα νεο-φεουδαρχικό καθεστώς απόλυτου ελέγχου και υπακοής των ανθρώπων.
Η Αριάδνη είναι μια κοπέλα που εργάζεται για την εταιρία. Έχει μεγαλώσει χωρίς γονείς και υποφέρει από ένα κενό μνήμης που απ' όσο γνωρίζει προήλθε από τροχαίο. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική και όταν αρχίζει να την ανακαλύπτει, η ζωή της μπαίνει σε ανεξέλεγκτη κι επικίνδυνη τροχιά. Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τα πάντα και προστατεύεται καλά από όσους προσπαθούν να το αφαιρέσουν. Καθώς αυτό σιγα-σιγά τραβιέται, η αλήθεια αποδεικνύεται ιδιαίτερα δυσάρεστη.
Μια ομάδα επαναστατών, με κοινό παρελθόν και αρχηγό τον Αλέξανδρο, μάχονται ενάντια στην τυραννία, και ο αγώνας τους απλώνεται στους δρόμους και στις θάλασσες μιας άλλης Ελλάδας, όπου εταιρικοί συνωμότες, μυστικές σέχτες, γαλαζοαίματοι, αστυνομικοί, οργανωμένοι μαφιόζοι αλλά και καθημερινοί άνθρωποι εμπλέκονται σ' ένα θρίλερ διαρκούς αγωνίας και ανατροπών.
Ένα μυθιστόρημα με έντονη και ρεαλιστική δράση, μυστήριο, ερωτισμό, χιούμορ, διαλόγους ηθικής αναζήτησης, αλλά και βαθιές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, γραμμένο με θεατρικούς διαλόγους, που διαβάζεται ευχάριστα για δεύτερη και τρίτη φορά με αμείωτο ενδιαφέρον και αγωνία.
Ιδιαίτερη
θέση στην ιστορία των Φασισμών, του Εθνικοσοσιαλισμού και των Εθνικών
δικτατοριών στην Ευρώπη κατέχει ο Ρουμανικός εθνικισμός , όπως εκδηλώθηκε ως
κίνημα από τις αρχές του προηγουμένου αιώνα και μέχρι την περίοδο του Δευτέρου
Παγκοσμίου Πολέμου. Και αυτό γιατί εμφανίζεται οργανωμένος πολύ πριν ο Μουσολίνι
ή ο Χίτλερ προχωρήσουν στην ίδρυση κινημάτων και διότι επηρεάζεται από
διαφορετικούς παράγοντες ή από τους ίδιους, αλλά με τρόπο διαφορετικό. Στη
χρονική αυτή πρωτοπορία συνέβαλαν η ισχυρή παρουσία Εβραίων στην Ρουμανία και η
έκρηξη της Οκτωβριανής Επαναστάσεως το 1917 με επακόλουθο την άμεση απειλή της
ίδιας της κρατικής υποστάσεως της Ρουμανίας τόσο εξαιτίας της ρωσικής
μειονότητας στην Μολδαβία όσο και της άμεσης γειτνίασης της με την νεαρά τότε
ΕΣΣΔ, που διευκόλυνε την ταχεία διάδοση των επικίνδυνων διεθνιστικών ιδεωδών
της παγκοσμίου κομμουνιστικής επανάστασης.
Ήδη το 1910
ο Codreanu και οι συναγωνιστές του ορκίζονται στο δάσος της Dubrina ότι θα
αντισταθούν σε μία σοβιετική εισβολή, σε μία εποχή που ο Χίτλερ ήταν ακόμη
στρατιώτης, ο Μουσολίνι σοσιαλιστής, ο Mosley συντηρητικός και ο Maurras
προσπαθούσε να διαδώσει την αξία του «ολοκληρωμένου εθνικισμού» στην
ριζοσπαστική δεξιά Action Francaise
. Φορείς των διεθνιστικών και κομμουνιστικών ιδεών αυτών ήταν εκείνη την εποχή
στην Ρουμανία και οι Εβραίοι κάτοικοί της, οι οποίοι, ως είθισται, μολονότι
αποτελούσαν μειοψηφία, ήλεγχαν το εμπόριο και τα ελεύθερα επαγγέλματα Το 1907
οι Ρουμάνοι γεωργοί μίας εβραϊκής γεωργικής ιδιοκτησίας εξηγέρθησαν με
επακόλουθο την επέμβαση το στρατού και την δολοφονία 10.000 Ρουμάνων αγροτών.
Την εξέγερση τούτη υπεστήριξαν διάφοροι εθνικιστές διανοούμενοι, ανάμεσά τους ο
A.C.Cuza, ο επονομαζόμενος «Ρουμάνος Drumont», καθηγητής πολιτικής οικονομίας
στο Πανεπιστήμιο του Ιασίου, ο ιστορικός Iorga και ο Ίων Zelea Codreanu ,
πατέρας του Κορνήλιου Codreanu.
Η
σημαντικότερη χρονολογία για τον ρουμανικό εθνικισμό δεν συμπίπτει με την
έκρηξη ή με τον τερματισμό του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά τοποθετείται στο
1923, έτος της σκανδαλώδους παραχωρήσεως πολιτικών δικαιωμάτων στους Εβραίους
της Ρουμανίας με την αναθεώρηση του άρθρου 7 του Συντάγματος, σύμφωνα με το
οποίο οι 2.000.000 Εβραίοι που κατοικούσαν τότε στην Ρουμανία αποκτούσαν την
ρουμανική υπηκοότητα και επισήμως πλέον την πρόσβαση στην δημόσια και πολιτική
ζωή της Ρουμανίας. Οι θυελλώδεις αντιδράσεις στα Πανεπιστήμια, σε ορισμένες
σχολές των οποίων οι Εβραίοι αποτελούσαν την πλειοψηφία, σηματοδοτούν την
έναρξη του Φοιτητικού Κινήματος εναντίον της αναθεωρήσεως. Οι φιλελεύθεροι
της κυβερνήσεως αντέδρασαν δυναμικά μέσω του στρατού, ο οποίος κτύπησε τους
φοιτητές, οι αρχές προέβησαν σε συλλήψεις, ενώ κατήργησαν τις φοιτητικές εστίες
και τις υποτροφίες, με αποτέλεσμα οι φοιτητές να επιστρέψουν στα μαθήματά τους,
έχοντας, όμως, προηγηθεί έξη μήνες κινητοποιήσεων και αγώνων ( ο νους μας
τρέχει στο ψευδεπίγραφο «φοιτητικό κίνημα» των κομματόσκυλων , των βολεμένων
και των ιδιοτελών αγωνιστών των προστατευμένων από το πανεπιστημιακό άσυλο
αμφιθεάτρων της μεταπολιτευτικής αηδίας). Ο Codreanu ήδη από το 1920 είχε
δημιουργήσει τον «Εθνικό Χριστιανικό Σοσιαλισμό» στο Ιάσιο, όπου σπούδαζε
Νομική και κατάφερε, παρά τις διώξεις εκ μέρους της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου
του Ιασίου, να γίνει πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών της Νομικής Σχολής.
Η κίνηση
του, όμως, δεν έτυχε ιδιαίτερης απήχησης. Από το 1923 μέχρι το 1927 συνδεόταν
την Λίγκα της Εθνικής Χριστιανικής Αμύνης (LANC), της οποίας προΐστατο ο
καθηγητής Cuza. Η Λίγκα της Εθνικής Χριστιανικής Αμύνης είχε στις τάξεις της
έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό μορφωμένων ανθρώπων, ίσως την ελίτ των
διανοουμένων της Ρουμανίας. Τέτοια σύνθεση την καθιστούσε αξιόλογη ποιοτικά
μεν, αποστερούσε, όμως, την οιαδήποτε δυνατότητα τουλάχιστον επιρροής στις
μάζες. Οι σχέσεις του Codreanu με το την LANC είχαν διαταραχθεί από το 1923,
όταν είχε συλληφθεί και φυλακισθεί με την κατηγορία της απειλής ότι θα σκότωνε
«προδότες» και το 1925 με την κατηγορία της δολοφονίας. Το 1927,
λοιπόν, απεφάσισε να αποχωρήσει από την Λίγκα της Εθνικής Χριστιανικής Αμύνης.
«Σήμερα στις 27 Ιουνίου 1927 στις 10 το βράδυ ιδρύεται υπό την ηγεσία μου η
«Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ». Όποιος πιστεύει δίχως ιδιοτέλεια, ας ενωθεί με
τις τάξεις μας. Όποιος αμφιβάλλει, ας μείνει στην άκρη». Κάλεσε συναγωνιστές
του από όλη την Ρουμανία και ζήτησε από το καθηγητή Cuza να τους απαλλάξει από
τον όρκο που είχαν δώσει με την ένταξη τους στην Λίγκα της Εθνικής Χριστιανικής
Αμύνης. Ο Cuza τους απάλλαξε και με πατρικό τόνο τους συμβούλεψε για τις
παγίδες της πολιτικής. «Έπειτα έσφιξε το χέρι του με όλους μας και φύγαμε.
Σκεφτήκαμε ότι ήταν σωστό που πράξαμε έτσι και ότι αυτός ήταν ο τιμημένος
τρόπος που μας επέβαλε η αξιοπρέπειά μας ως πολεμιστές.[…]
Αφήνοντας
τον αισθανθήκαμε πόσο μόνοι ήμαστε, μόνοι όπως σε μία έρημο, και ετοιμαζόμασταν
να χαράξουμε τον δρόμο μας στην ζωή με τις δικές μας δυνάμεις» Το 1930 ο
Capitan , όπως τον προσφωνούσαν οι συναγωνιστές του, ιδρύει το μαχητικό τμήμα
της Λεγεώνας, την «Σιδηρά Φρουρά» (Garda de Fier). Η Λεγεώνα
μπήκε δυναμικά στην πολιτική ζωή της Ρουμανίας και θεωρήθηκε το μοναδικό
εθνικιστικό κίνημα που συγκέντρωσε τόσο μίσος από όλες τις πολιτικές
παρατάξεις. Εν μέσω διώξεων μελών της για δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων και
μετά την πρώτη απαγόρευση της Λεγεώνας από την ρουμανική αντίδραση , ο Codreanu
αναλαμβάνει τον έλεγχο του πολιτικού σχηματισμού «Όλα για την Πατρίδα» (Totul
pentru patria) , τον οποίον είχε δημιουργήσει ο στρατηγός Catacuzina και
παρεχώρησε όλη την εξουσία στον Capitan. Τούτο συνέβη τον Νοέμβριο του 1938.
Είχε προηγηθεί η έκδοση επτά εφημερίδων από την Φρουρά, η απαγόρευση της, μία
φορά μάλιστα από τον εθνικιστή Iorga, και η άρση της απαγορεύσεως της δις από
τα δικαστήρια με τελική την απαγόρευσή της από τον φιλελεύθερο πολιτικό Duca, ο
οποίος δολοφονήθηκε από Λεγεωνάριους ως εκδίκηση για τους εκατοντάδες
συλληφθέντες και έξη δολοφονηθέντων Λεγεωνάριων. Την δολοφονία ακολούθησαν
συλλήψεις, δίκες, και η περίοδος της τρομοκρατίας εναντίον των Λεγεωνάριων, οι
οποίοι έφτασαν τους 18.000! Τελικώς η Φρουρά επανήλθε στην νομιμότητα. Από την
περίοδο της τρομοκρατίας καθιερώθηκε το σύμβολο της Φρουράς με τις τρείς
κάθετες γραμμές και τις τρείς οριζόντιες, που συμβολίζουν τα κάγκελα της
φυλακής.
Παράλληλα
με την Λεγεώνα και την Φρουρά έδρασαν λιγότερο σημαντικές ομάδες και κόμματα,
όπως η «Εθνικοχριστιανική Λεγεώνα» του Cuza, η οποία είχε ως σύμβολό της τον
αγκυλωτό σταυρό και ενώθηκε το 1935 με μία μικρότερη εθνικιστική οργάνωση και
σχημάτισε το «Εθνικοχριστιανικό Κόμμα», στο συνέδριο του οποίου το 1936
παρέστησαν 200.000 άτομα, εκ των οποίων 30.000 ανήκαν στο παραστρατιωτικό τμήμα
των «λογχοφόρων». Παρά την μαζικότητα, δεν κατάφεραν να αποκτήσουν σημαντική
δυναμική. Υπήρχε το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα» με αρχηγό τον συνταγματάρχη
Tatarescu, η ομάδα «Σβάστικα της Φωτιάς» (Svastica de foc) ιδρυθείσα υπό του
δικηγόρου Enqilian και η προβοκατόρικη «Σταυροφορία του Ρουμανισμού» με αρχηγό
τον πρώην Λεγεωνάριο Stelescu, ο οποίος δολοφονήθηκε από ομάδα Λεγεωνάριων. Ο
βασιλιάς Κάρολος είχε δημιουργήσει την νεολαιίστικη οργάνωση «Φρουρά της
Πατρίδος», η οποία ένωνε τις νεολαίες όλων των κομμάτων και δεν κατάφερε ποτέ
να αποτελέσει σημαντικό πόλο και να ανταγωνισθεί τις νεολαίες άλλων καθεστώτων.
Η Λεγεώνα
είχε δομηθεί στην ισχυρή και χαρισματική προσωπικότητα του Codreanu, δίχως αυτό
να σημαίνει ότι έλειπαν οι σημαντικοί, ικανοί και αποφασισμένοι άνδρες από τις
τάξεις της. Ένας από αυτούς ήταν ο Ίων Mota , δεξί χέρι του Codreanu. Η πρώτη
τους επαφή έγινε όταν ο Ίων αναμείχθηκε ενεργά με το φοιτητικό κίνημα του 1923.
Εκπροσώπησε την Λεγεώνα στην πρώτη σοβαρή προσπάθεια να οργανωθούν τα φασιστικά
και τα εθνικιστικά κινήματα σε πανευρωπαϊκή βάση στο Συνέδριο του Montreaux τον
Δεκέμβριο του 1934. Στο συνέδριο αυτό ο Mota ανέπτυξε την θέση ότι οι διεθνείς
σχέσεις μεταξύ των κρατών δεν στηρίζονται σε νομικές αφαιρέσεις, αλλά στην βάση
των κυρίαρχων πολιτικών πραγματικοτήτων, με άλλα λόγια διατύπωνε την θέση της
realpolitik, της κατεύθυνσης, δηλαδή, ενός κράτους προς αύξηση της ισχύος του
σε διεθνές επίπεδο, ενίοτε με οποιοδήποτε μέσον. Στο ίδιο
συνέδριο πρότεινε την επίκαιρη ιδέα της δημιουργίας εθνικιστικών ομάδων σκέψεως
προκειμένου να αποφευχθούν οι συγκρούσεις των ευρωπαϊκών εθνών εξαιτίας παλαιών
αντιπαλοτήτων και στείρων διεκδικήσεων, ενώ πρότεινε την σταδιακή ενοποίηση των
φασιστικών χωρών υπό την σκέπη της Ρώμης. Γνωστός, όμως, στην Ιστορία έμεινε με
τον θάνατό του στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο στην περιοχή Majadahonda, κοντά
στην Μαδρίτη. Ο Mota ανήκε στο σώμα των 10.000 μελών της Λεγεώνας, οι οποίοι
εθελοντικά συμμετείχαν στον ισπανικό εμφύλιο στο πλευρό των εθνικιστών του J.A.
Primo de Rivera, και σκοτώθηκε με τον λεγεωνάριο Marin στις 13-1-1937.
Στις
εκλογές του Δεκεμβρίου του 1937 ο συνδυασμός « totul pentru tara» συγκέντρωσε
το 16% των ψήφων και ήλθε δεύτερο κόμμα με 66 έδρες. Επειδή δεν συγκέντρωσε
κάποιο κόμμα ικανοποιητικό εκλογικό ποσοστό, ο βασιλιάς της Ρουμανίας Κάρολος
Β’ κάλεσε τους Cuza και Goga να σχηματίσουν κυβέρνηση. Μολονότι εθνικιστές και
αντισημίτες, αντιμετώπισαν εχθρικά την Φρουρά, αλλά η τύχη τους δεν ήταν και η
καλύτερη. Εξαιτίας των πιέσεων που άσκησαν εναντίον τους οι Εβραίοι και
δεδομένης της επιρροής τους στον βασιλιά και μέσω της Εβραίας ερωμένης του
Magda Lupescu, ο Κάρολος διέλυσε την κυβέρνηση Cuza-Goga και επέβαλε δικτατορία
σε συνεργασία με τον Ρουμάνο πατριάρχη τον Φεβρουάριο του 1938. Στην
δικτατορική κυβέρνηση υπουργική θέση στο υπουργείο Αμύνης πήρε ο συμπαθών την
Φρουρά στρατηγός Antonescu, πρόσωπο που έπαιξε καταλυτικό και πρωταγωνιστικό
ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις στην εσωτερική και την εξωτερική πολιτική της
Ρουμανίας. Ένα άλλο σημαντικό για τις εξελίξεις πρόσωπο ήταν ο υπουργός
εσωτερικών Calinescu, δεξί χέρι του βασιλέως και βασικός μοχλός δημιουργίας του
βασιλικού δικτατορικού καθεστώτος, . Ο βασιλιάς ίδρυσε το «Μέτωπο Εθνικής
Ανανεώσεως» στο οποίο ενταχθήκαν υποχρεωτικά όλα τα κόμματα, καθιέρωσε τον
ρωμαϊκό χαιρετισμό και τις στολές στα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, τα οποία
επέλεγε και διόριζε ο ίδιος.
Λόγω της
πιεστικής καταστάσεως που άρχιζε να δημιουργείται από το ψευδοφασιστικό
καθεστώς του Καρόλου και ενόψει του αναμενόμενης εκστρατείας εναντίον του, ο
Codreanu για λόγους προστασίας των μελών του διέλυσε την Φρουρά. Πραγματικά, ο
Codreanu κατηγορείται για την σύνταξη απειλητικής επιστολής κατά του Iorga,
συλλαμβάνεται στις 17 Απριλίου του 1938, σύρεται σε δίκη από στρατοδικείο και
τελικώς καταδικάζεται σε δεκαετή φυλάκιση με καταναγκαστικά έργα, παρόλη την
δημόσια υποστήριξη από τον στρατηγό Antonescu. Στις 29 προς 30 Νοεμβρίου 1938
δολοφονείται δια στραγγαλισμού σε δάσος. Λίγους μήνες αργότερα Λεγεωνάριοι
δολοφόνησαν τον Calinescu. Τον
Codreanu διαδέχτηκε ο Horia Sima και παρόλο το λουτρό αίματος που εξαπέλυσε η
βασιλική δικτατορία το 1939 για άλλη μία φορά εναντίον των Λεγεωνάριων με
πρόσχημα την από μέρους τους προετοιμασίας κινήματος κατά του καθεστώτος, ο
βασιλιάς-δικτάτορας έδωσε αμνηστία τον Απρίλιο του 1940, Ο λόγος ήταν ότι ήθελε
να εδραιώσει την εξουσία του. Οι Λεγεωνάριοι και ο Sima , από την άλλη, δέχθηκαν
την συνεργασία με το καθεστώς ενόψει του σοβιετικού κινδύνου. Η λυκοφιλία,
ωστόσο, δεν κράτησε και πολύ, διότι τον Αύγουστο του 1940 η δικτατορία
παρεχώρησε ρουμανικά εδάφη στην Ουγγαρία (περιοχή Siebenbuergen), την Βουλγαρία
(νότια Δοβρουτσά) και την Σοβιετική Ένωση (Βεσσαραβία και Βόρεια Βουκοβίνα).
Στις 3 Αυγούστου οι Λεγεωνάριοι επαναστατούν, επικρατούν στις επαρχίες, αλλά
αποτυγχάνουν να ελέγξουν ολόκληρο το Βουκουρέστι. Ο βασιλιάς Κάρολος
εγκαταλείπει την χώρα του (συνήθης τακτική των γαλαζοαίματων…) και αναλαμβάνει
την εξουσία πρίγκιπας Μιχαήλ, ουσιαστικά όμως, ο Antonescu, ο οποίος ιδρύει την
«Πολιτεία των Εθνικο Λεγεωνάριων». Και πάλι ο Sima και οι Λεγεωνάριοι
συμμετέχουν στην κυβέρνηση, επικρατεί, όμως, έντονη καχυποψία από μέρος των
στρατιωτικών στελεχών της κυβέρνησης προς τους Λεγεωνάριους, ενώ οι τελευταίοι
αποσκοπούν στην αποκάθαρση της κυβέρνησης από τα στοιχεία των αντιδραστικών
στρατιωτικών και των αστών.
Στις 21
Ιανουαρίου η Λεγεώνα προχωρεί σε καινούργιο ένοπλο κίνημα και ο Sima ζητά από
τον Antonescu να παραδώσει την εξουσία. Οι μάχες με τον στρατό διήρκεσαν δύο
ημέρες, μεγάλος αριθμός Λεγεωνάριων σκοτώθηκαν και δολοφονήθηκαν, το κίνημα
αποτυγχάνει , ο Antonescu διαλύει την «Πολιτεία των Εθνικολεγεωνάριων» και
ιδρύει την «Εθνικοκοινωνική Πολιτεία». Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή.
Στήριξη του Αντονέσκου από τον Χίτλερ, φυγάδευση Λεγεωνάριων από SS στην
Γερμανία και εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως υπό σχετικά καλές
συνθήκες κρατήσεως, διάλυση της συμμαχίας Γερμανίας-Ρουμανίας, προσπάθεια
δημιουργίας εξόριστης ρουμανικής αντικομμουνιστικής κυβέρνησης με στελέχη της
Λεγεώνας, ανατροπή του Antonescu από τον βασιλέα Μιχαήλ και τα παλαιά κόμματα
στις 23 Αύγουστου 1944, εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Ρουμανία στις
31 Αυγούστου, επιβολή λαϊκής δημοκρατίας. Η επιρροή
του ρουμανικού εθνικισμού στις δυτικές χώρες υπήρξε, δυστυχώς, μικρή και η
δράση του παρέμεινε για πολλά χρόνια ελάχιστα γνωστή. Αυτό που τον διέκρινε από
τα υπόλοιπα κινήματα της Ευρώπης ήταν η αυθεντική επαφή των εθνικιστών με τα
λαϊκά και τα αγροτικά στρώματα σε όλη την διάρκεια της πολιτικής δραστηριότητάς
τους και η ευθεία ρήξη και σύγκρουση με το καθεστώς, ακόμη και όταν αυτό
προσπάθησε να εκφρασθεί δια της μιμήσεως φασιστικών προτύπων έχοντας ως
ιδεολογικό υπόβαθρο μία βαθιά αντιδραστική «εθνική» ιδεολογία. Ο συμβιβασμός
του ιταλικού φασισμού με το παλάτι και το Βατικανό και οι πικρές διαπιστώσεις
του Αδόλφου Χίτλερ στην πολιτική διαθήκη του σχετικά με κάποιες πολιτικές
επιλογές του αποτελούν κτυπητά παραδείγματα. Ας μην μιλήσουμε για την εθελούσια
διάλυση όλων σχεδόν των εθνικιστικών, φιλοφασιστικών και
φιλοεθνικοσοσιαλιστικών οργανώσεων της Ελλάδος του Μεσοπολέμου μετά την κήρυξη
της φιλοβασιλικής ακροδεξιάς δικτατορίας του Μεταξά…
Δεσπόζουσα
θέση έως μονοπώλιο στην ιστορία του ρουμανικού εθνικισμού κατέχει η Λεγεώνα. Ο
δε Codreanu παρέμεινε ζωντανός στην μνήμη του ρουμανικού λαού σε τέτοιον βαθμό,
ώστε η ρουμανική ελληνορθόδοξη εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο!!! Όταν στις 30
Νοεμβρίου του 1940 μεταφέρθηκαν τα οστά του σε μαυσωλείο, στην μεταφορά
παρευρέθησαν περίπου 155.000 Ρουμάνοι.
-wzor.jpg)
