Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Ante Pavelić, ο Poglavnik της Κροατίας

 

«Το μαχαίρι, το περίστροφο, το πολυβόλο και η ωρολογιακή βόμβα. Αυτά είναι τα ινδάλματα, είναι οι καμπάνες που θα αναγγείλουν την αυγή και την ανάσταση»

του Wolverine

Ξεκίνησε την καριέρα του ως δικηγόρος και πολιτικός καθώς και μέλος του «κόμματος της δικαιοσύνης», με στόχο την ανεξαρτησία και την επέκταση της Κροατίας. Η συνεισφορά του στην προώθηση της πολιτικής βίας για την επίτευξη του κύριου σκοπού υπήρξε μέγιστη, μέσα από την συνεχή και έντονη δράση με στόχο την ολοκληρωτική επικράτηση. Η εξορία και η καταδίκη του σε θάνατο από τις αρχές του βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας δεν τον πτόησαν στο ελάχιστο. Βρήκε βοήθεια και συνδρομή αρχικά στην Φασιστική Ιταλία όπου και ίδρυσε την ακτιβιστική οργάνωση Ustaše με παραρτήματα σε διάφορες χώρες και με την συνοδεία σημαντικών προπαγανδιστικών εκδόσεων. Το σύμβολο των Ούστασε ήταν ένα κεφαλαίο μπλε γράμμα «U» μέσα σε ένα έμβλημα εκρηγνυόμενης χειροβομβίδας. 

Η ιδεολογία του κινήματος ήταν ένας συνδυασμός Φασισμού, Καθολικισμού και Κροατικού εθνικισμού. Η Ούστασε υποστήριζε τη δημιουργία μιας Μεγάλης Κροατίας και πέραν του ποταμού Δρίνου, που θα εκτεινόταν μέχρι τα όρια του Βελιγραδίου. Το κίνημα ήταν αντίθετο με την κοινοβουλευτική δημοκρατία επειδή είναι «διεφθαρμένη» και με τον Μαρξισμό και τον Μπολσεβικισμό για τις παρεμβάσεις τους στην οικογενειακή ζωή και την οικονομία και για τον υλισμό τους. Η Ούστασε θεωρούσε τα ανταγωνιστικά πολιτικά κόμματα και τα εκλεγμένα κοινοβούλια επιβλαβή για τα δικά της συμφέροντα. Από οικονομική άποψη η Ούστασε υποστήριζε τη δημιουργία μιας κορπορατιστικής οικονομίας. Προσάρμοσαν την δομή του αγώνα της στο Φασιστικό μοντέλο και μετά το ’33 και την επικράτηση του Χιτλερισμού πρόσθεσαν τον βίαιο αντισημιτισμό. 

Το κύριο σλόγκαν της οργάνωσης ήταν το «Za dom Spremni» που σημαίνει «έτοιμοι για την πατρίδα». Οι ενέργειες που περιλάμβαναν βομβιστικές επιθέσεις και αιματηρές ενέδρες υπήρξαν το κύριο χαρακτηριστικό της ένοπλης κινηματικής δράσης. Οι διεθνείς πιέσεις του εξωτερικού οδήγησαν στην 18μηνη φυλάκιση του στην Ιταλία. Μετά την πλήρη επικράτηση του Άξονα στην Γιουγκοσλαβία και την συνάντηση του με τον Χίτλερ ονομάστηκε ανώτατος ηγέτης - Poglavnik - και άρχισε να διοικεί την ανεξάρτητη Κροατία αν και καθόλη την περίοδο η εξουσία του επισκιάστηκε από την πλήρη κυριαρχία της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και της Φασιστικής Ιταλίας. 

Η πολιτική εκτοπισμού και η αποθέωση της βίας με κάθε μέσο κυρίως ενάντια σε Σέρβους Ρομά και Εβραίους υπήρξε το κύριο χαρακτηριστικό της εξουσίας του η οποία μέχρι σήμερα αποτελεί την βασική κατηγορία για τους επικριτές του και όσους τον πολέμησαν. Απέναντι στις δολοπλοκίες των στενών συνεργατών του που ήθελαν να πουλήσουν το όραμα για ανεξαρτησία και να παραδοθούν στις μασονικές πλουτοκρατικές δυνάμεις απάντησε σκληρά και βίαια και έστειλε στο απόσπασμα τα πρόσωπα που σχεδίαζαν πίσω από την πλάτη του την ανατροπή του. Να σημειωθεί ότι όλες οι πλευρές αναγνώρισαν την υψηλή μαχητική αξία των Κροατών πολεμιστών στο Ανατολικό Μέτωπο όπου και κέρδισαν σημαντικές διακρίσεις στα πεδία των μαχών. 

Μετά την παράδοση της Γερμανίας ο ηγέτης της Κροατίας έδωσε μια διαταγή να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων οι δυνάμεις του, όμως η παράδοση ήταν μονόδρομος η οποία και κατέληξε σε ένα όργιο βίας και βασανιστηρίων από την μεριά των κομμουνιστών ανταρτών με ευθύνη των αγγλικών δυνάμεων. Η Μάχη της Πολιάνα, μεταξύ μιας μικτής φάλαγγας Γερμανών και Ούστασε και μιας δύναμης Παρτιζάνων, ήταν η τελευταία μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αφού ο αγώνας είχε χαθεί και με την πλήρη διάλυση των στρατιωτικών μονάδων ο Κροάτης ηγέτης πέταξε αρχικά στην Αυστρία και μετά στην Αργεντινή του «Τριτοδρομίτη» Juan Peron όπου βρήκε άσυλο και ασφάλεια. 

Το 1957 ακολούθησε μια απόπειρα δολοφονίας του με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του. Αποτέλεσμα αυτού επήλθε ο θάνατος του στις 28 Δεκεμβρίου του 1959 στο έδαφος της Ισπανίας του Φράνκο όπου και έζησε τα τελευταία του χρόνια σε μυστική τοποθεσία, αφού πρώτα είχε βρει καταφύγιο στην Παραγουάη και την Χιλή. Οι Κροάτες εθνικιστές δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τον Ante Pavelić.

Η Φασιστική Μιλίτσια της Κροατίας Ustaše: τα πρώτα βήματα

Στο μέτωπο της Ουκρανίας τα εγγόνια των μαχητών της Ustaša ...

του Κ.Υ.

Το 1915 μια ομάδα πολιτικών μεταναστών από την Αυστροουγγαρία, κυρίως Κροάτες μερικοί Σέρβοι και Σλοβένοι, ενώθηκαν σε μια Γιουγκοσλαβική Επιτροπή, που είχε βλέψεις να δημιουργήσει  την Νότια Σλαβική στον απόηχο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Το είδαν αυτό το σχέδιο ως έναν τρόπο αντίστασης στο ενδεχόμενο να παραχωρηθεί η Δαλματία στην Ιταλία λόγω της την συνθήκης του Λονδίνου (1915). Ένα εθνικό συμβούλιο  διαδέχτηκε  την επιτροπή  η οποία  το 1918 έστειλε αντιπροσωπεία στον Σέρβο Μονάρχη για να του προσφέρει την ενοποίηση σε ένα κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων. 

Ο αρχηγός του Κροατικού Αγροτικού Κόμματος, Stjepan Radic, προειδοποίησε κατά την αναχώρηση τους για το Βελιγράδι ότι το Συμβούλιο δεν είχε καμία  νομιμότητα. Όμως, το Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, ανακήρυξε την 1η Δεκεμβρίου 1918 την ίδρυση του. Οι Κροάτες ήταν, εξαρχής, σε  πολιτικά μειονεκτική θέση λόγω της κεντρικής πολιτικής δομής του βασιλείου η οποία θεωρήθηκε ότι ευνοούσε  την Σερβική πλειοψηφία. Η πολιτική κατάσταση στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων ήταν βίαιη. Το 1927, το Ανεξάρτητο Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο αντιπροσώπευε τους Σέρβους της Κροατίας, αντιστάθηκε στην συγκεντρωτική πολιτική του Βασιλιά Αλέξανδρου. 

Στις 20 Ιουνίου 1928, ο Stjepan Radić  και τέσσερεις άλλοι βουλευτές της Κροατίας πυροβολήθηκαν, ενώ βρισκόντουσαν στο κοινοβούλιο του Βελιγραδίου από ένα μέλος του Σερβικού Λαϊκού Ριζοσπαστικού Κόμματος. Τρεις από τους βουλευτές, συμπεριλαμβανομένου του Radić, έχασαν τη ζωή τους. Η οργή απείλησε να αποσταθεροποιήσει το Βασίλειο. Τον Ιανουάριο του 1929, ο Βασιλιάς Αλέξανδρος εγκαθίδρυσε βασιλική δικτατορία, σύμφωνα με την οποία απαγορεύτηκε η μειοψηφούσα πολιτική δραστηριότητα  και μετονόμασε το κράτος ως το «Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας». 

Η καταστολή και οι συνεχείς διώξεις  των Κροατών εθνικιστών είχαν ως συνέπεια την  αύξηση της υποστήριξης προς  τον Κροάτη εθνικιστή, Άντε Πάβελιτς, ο οποίος συμμετείχε στο Γιουγκοσλαβικό κοινοβούλιο και  είχε εμπλακεί στην δολοφονία του Αλέξανδρου το 1934. Εξορίστηκε στην Ιταλία και κέρδισε την υποστήριξη για το όραμα του,  την απελευθέρωση της Κροατίας από τον Σερβικό έλεγχο και την αναγέννηση της Κροατίας. Ενώ διέμεναν στην Ιταλία, ο  Pavelić και άλλοι Κροάτες εξόριστοι ιδρύσαν την οργάνωση Ustaša …

Λίγα λόγια για την 13η Κροατική Ορεινή Μεραρχία των SS (μέρος πρώτο)

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Όταν η «Χρυσή Αυγή» στήριζε τον αγώνα της Κροατικής Ustaše (τεύχος 63 - σελίδες 38/39/40 της 29ης Μαΐου 1991)

Λίγα λόγια για την 13η Κροατική Ορεινή Μεραρχία των SS (μέρος πρώτο)

του Phocian

13η Ορεινή Μεραρχία των SS (1^η Κροατική)

Η 13η Ορεινή Μεραρχία των SS (ή αλλιώς SS Handschar), υπήρξε μια μεραρχία πεζικού των Waffen SS, ειδικευόμενη στις μάχες σε ορεινό γεωγραφικό τοπίο απ' όπου παίρνει και το  όνομα της. Τον Μάρτιο του 1944 είχε αρχίσει να διεξάγει επιχειρήσεις  ενάντια στους παρτιζάνους του παιδεραστή και μπολσεβίκου Τίτο στα εδάφη του που ήταν υπό την διοίκηση του Κροάτη Φασιστή ηγέτη Άντε Πάβελιτς. Στα εδάφη κυριαρχίας του Ανεξάρτητου Κροατικού Κράτους - NDH - Nezavisna Država Hrvatska. Ένα κράτος το οποίο ιδρύθηκε με την υποστήριξη της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανικής κυβέρνησης καθώς και της Φασιστικής Ιταλίας και περιελάμβανε τα εδάφη της σημερινής Κροατίας, της Βοσνίας και μερικών Σερβικών εδαφών στα οποία κατοικούσαν Κροατικοί κυρίως πληθυσμοί. Ο σχηματισμός της 13ης Ορεινής Μεραρχίας σηματοδότησε την εξέλιξη των Waffen SS σε πολυεθνική στρατιωτική δύναμη και ένοπλο βραχίονα του NSDAP (παράλληλα με τις δομές  της Wehrmacht και της Luftwaffe του γερμανικού Ράιχ).

Τα πρώτα βήματα

Το Δεκέμβριο του 1942 ο SS - Reichsfuhrer Χάινριχ Χίμλερ και ο στρατηγός Gottlob Berger υπεύθυνος για την στρατολόγηση των SS προσεγγίζουν τον Χίτλερ με ένα σχέδιο να δημιουργήσουν μια Βοσνιακή μεραρχία. Ο ίδιος ο Χίμλερ εμπνεύστηκε την ίδρυση της μεραρχίας από τις επιτυχίες και την φήμη των βοσνιακών συνταγμάτων πεζικού της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας στον 'Α Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς και από την προσπάθεια να ανανεώσει την παλιά παράδοση του Αυστροουγγρικού στρατεύματος μέσω μιας Βοσνιακής Μουσουλμανικής μεραρχίας. Ο Χίτλερ επίσημα ενέκρινε την δημιουργία του σχηματισμού στα μέσα Φεβρουαρίου του 1943 και ο Χίμλερ διόρισε τον Artur Phieps, πρώην διοικητή της 7^ης Εθελοντικής Ορεινής Μεραρχίας των SS "Prinz Eugen'' ως τον επικεφαλή.

Στρατολόγηση

Στις 18 Φεβρουαρίου 1943 ο Phieps ταξίδεψε στο Ζάγκρεμπ για να ξεκινήσουν οι πρώτες επίσημες διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης της NDH και του Γερμανού πρέσβη  Siegfried Kasche. Υπήρξαν εμφανείς διαφορές σχετικά με την οργάνωση της 13^ης Μεραρχίας. Ενώ ο Πάβελιτς και η Κροατική κυβέρνηση πρότειναν να ονομαστεί ο σχηματισμός ''Μεραρχία των SS Ustaša'' αποτελώντας μία Κροατική μονάδα με 3 συντάγματα τα οποία θα έφεραν τις ονομασίες Bosna, Krajina and Una αντίστοιχα. Αυτή η πρόταση αντιστοιχούσε στις ανησυχίες του Πάβελιτς και του Γερμανού πρέσβη ότι μια αμιγώς Μουσουλμανική μεραρχία θα υποστήριζε ενδεχόμενη προσπάθεια για Βοσνιακή ανεξαρτησία.

Φτάνοντας σε συμβιβασμό λοιπόν η 13^η Μεραρχία περιελάμβανε και το όνομα ''Κροατική''  και επίσης ανατέθηκαν στην διοικητική της αλυσίδα Κροάτες καθολικοί υπαξιωματικοί και αξιωματικοί. Τον Απρίλιο του 1943 ο Μεγάλος Μουφτής Ιεροσολύμων Mohammed Amin al - Husseini προσκεκλημένος του διοικητή Berger στο Βερολίνο φτάνει στο Σαράγεβο για να υποστηρίξει την ένταξη Μουσουλμάνων Βόσνιων στον σχηματισμό…

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Όταν η «Χρυσή Αυγή» στήριζε τον αγώνα της Κροατικής Ustaše (τεύχος 63 - σελίδες 38/39/40 της 29ης Μαΐου 1991)

Ἡ Οἰκουμενικότητα τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ.

Περιοδικό Μάχες & Στρατιώτες Όγδοο Τεύχος Απρίλιος 2012: Αντικομμουνιστική Αντίσταση Στην Ανατολική Ευρώπη 1944 - 1960

Αθήνα 2012 ...

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Όταν η «Χρυσή Αυγή» στήριζε τον αγώνα της Κροατικής Ustaše (τεύχος 63 - σελίδες 38/39/40 της 29ης Μαΐου 1991)

Σημείωμα της συντακτικής ομάδας: 

Η ιστορία και η πορεία μέσα στον χρόνο της Κροατικής Ustaše, oι διώξεις και οι φυλακίσεις των Βούλγαρων αντικομουνιστών από τους παρτιζάνους, η σύνθεση και δράση στα Βαλκάνια  της Αλβανικής 21^ης και Βοσνιακής 13^ης  Μεραρχίας - με χιλιάδες εθελοντές στο πλευρό του Άξονος - καθώς και η σχέση Χιτλερισμού - Κεμαλισμού είναι μόνο μερικά από τα θέματα που ο «χώρος» δεν τολμάει να αγγίξει τόσο σε πληροφοριακό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο.

Συνέπεια αυτής της εθελοντικής «τύφλωσης» είναι η άγνοια της ιστορίας για τα παρασκήνια του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου. Οι δημοσιεύσεις των επόμενων ημερών - με την βοήθεια συντρόφων τους οποίους και ευχαριστούμε - θα έχουν ως  στόχο να προκαλέσουν τον αναγνώστη να ερευνήσει την ιστορική αλλά και ιδεολογική "terra incognita" του Φασισμού/Εθνικοσοσιαλισμού στο επίπεδο της πολιτικοστρατιωτικής ιστορίας χωρίς όμως τους παραμορφωτικούς φακούς της ακροδεξιάς και του σοβινισμού.

Πρώτη στάση λοιπόν το δημοσίευμα της «Χρυσής Αυγής» από το επίσημο περιοδικό της (τεύχος 63 - σελίδες 38/39/40 της 29^ης Μαΐου 1991), για τους Κροάτες αλλά και μια πρώτη αναφορά στην Ustaše σε μια εποχή που δεν υπήρχαν - ακόμη - οι γονυκλισίες των «εθνικιστών» στους Σέρβους κομμουνιστές και στους ακροδεξιούς αντιφασίστες μοναρχικούς. 

Σε μια ιστορική καμπή που το πάθος για την λευτεριά απέναντι στον μπολσεβικισμό, αγνοούσε τα σχέδια του παπαδαριού και της Μόσχας και έδινε την ιστορική σκυτάλη στα εγγόνια του Άντε Πάβελιτς, τα οποία και τίμησαν τις ιστορικές και ιδεολογικές ρίζες των παππούδων τους και των πατεράδων τους.

(*κλικάρετε στις εικόνες για μεγέθυνση)

και σε μορφή αρχείου .pdf εδώ