Γερμανία : η ψυχή της Ευρώπης.

του Άβαδη.


Η Γερμανία είναι το πιο πολυπληθές έθνος (82.5 – 83 εκατομμύρια κάτοικοι) της σημερινής Ευρώπης. Ως κράτος δημιουργήθηκε το 1871 υπό την σιδηρά ηγεσία του Καγκελάριου Βίσμαρκ (1815 – 1898), αφού η Πρωσσία είχε ενώσει τις περισσότερες από τις γερμανόφωνες περιοχές σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Η Ευρώπη χρωστάει πολλά στην Γερμανία. Η Γερμανία δεν είναι μια απλή χώρα όπως κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.

Ως χώρα αφθονεί από μεγάλα πνεύματα – φιλοσόφους, καλλιτέχνες, πολιτικούς κλπ – σαν τον Χάιντεγκερ, Βάγκνερ, Γκαίτε, Μπαχ, Βίσμαρκ, Χίτλερ, Μάρξ, Σπένγκλερ, Χέγκελ, Νίτσε, Χαουσχόφερ, και τόσους άλλους αθάνατους άνδρες της ιστορίας μας. Η Γερμανία δεν είναι μια απλή χώρα και για έναν άλλο σπουδαίο λόγο. Η ίδια φέρει μια ιστορική αποστολή, αυτή της Ευρωπαϊκής ενοποίησης.


Σε αυτό μου το άρθρο θα προσπαθήσω να εξηγήσω , όσο πιο σύντομα γίνετε για ένα τόσο σημαντικό θέμα, γιατί η Γερμανία είναι η ίδια η Ευρώπη , γιατί η πολιτική έκφραση του Ευρωπαϊσμού θα μπορούσε να φέρει το όνομα «Παγγερμανισμός» και πια είναι η θέση των Ελλήνων Εθνικοεπαναστατών για την Εθνικοσοσιαλιστική Ευρώπη.


Η Γεωπολιτική του Τρίτου Ράιχ.


Το Γερμανικό πνεύμα, πληγωμένο και ντροπιασμένο από μια εξευτελιστική συνθηκολόγηση με τις φιλελεύθερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, τελικά εξεγέρθηκε και το 1933 εξέθρεψε στα γεωγραφικά του σπλάχνα το μεγαλύτερο επαναστατικό πείραμα του 20ου αιώνος : τον Εθνικοσοσιαλισμό. Το πείραμα αυτό δεν επιχειρήθηκε σε καμία άλλη χώρα του κόσμου πλην της Γερμανίας. Ούτε είχε προηγούμενο.

Ο σπόρος του όμως μπορεί να ανιχνευτεί στην ίδια χώρα από τον 19ο κιόλας αιώνα. Μπορεί να ανιχνευθεί στο Πρωσσικό πνεύμα και στον μεγαλοϊδεατισμό του Βίσμαρκ, στο ριζοσπαστικό πνεύμα των γερμανών σοσιαλιστών όπως του Αυγούστου Μπέμπελ, στις ιδέες του Κάρολου Μάρξ και του Ένγκελς, στις γεωπολιτικές βλέψεις του Χαουσχόφερ, στον μυστικισμό των παγγερμανιστών, στην γερμανική διαλεκτική αντίληψη του κόσμου ( ιδεαλιστική – υλιστική ) , στην αναπόληση, την ίδια στιγμή, της μίας «αρχέγονης» πρωτοπατρίδας καθώς και στην ξέφρενη εκβιομηχάνιση και τεχνολογική πρόοδο, την πίστη σε μια ταυτοχρόνως λαϊκή / εργατική και αριστοκρατική ιδέα, καθώς και στο ανήσυχο πνεύμα του ίδιου του γερμανικού λαού.

Το άρθρο αυτό δεν έχει ως σκοπό να αναλύσει το τι ακριβώς ήταν αυτό το πείραμα του 20ου αιώνος, τι είναι ο εθνικοσοσιαλισμός, αλλά να ρίξει φως στο γιατί αυτό το πείραμα έλαβε χώρα στην Γερμανία και πια η γεωπολιτική και πολιτική σπουδαιότητα αυτής της χώρας στο χθες και στο σήμερα για εμάς τους Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές.


Στην κριτική που εξαπέλυσε κατά του 3ου Ράιχ ο Φράντς Νιουμανν στο έργο του «Βεεμώθ» το 1942 γράφει ότι «η γεωπολιτική δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιδεολογία του ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού». Πράγματι, η γεωπολιτική είναι ένα αναγκαίο κακό. Παραμένει όμως κάτι το αναγκαίο από το οποίο δεν μπορεί κανένα κράτος να κρυφτεί. κατά τον πατέρα της γεωπολιτικής, τον Γερμανό Φρειδερίκο Ράτζελ (1844 – 1904) , «γεωπολιτική είναι η γεωγραφία που υπηρετεί τις κυβερνητικές αρχές».


Ο επίσης Γερμανός και γεωπολιτικός σύγχρονος του 3ου Ράιχ , Κάρλ Χαουσχόφερ (1869 – 1946) θεώρησε ότι «η γεωπολιτική πρέπει και θα γίνει η γεωγραφική συνείδηση του κράτους». Δύο είναι οι γεωπολιτικές δεξαμενές σκέψεις που θα μας απασχολήσουνε. Αυτή του Βρετανού Χαλφορντ Μακιντερ (1861 – 1947) και αυτή του Κάρολου Χαουσχόφερ. Στην πορεία του άρθρου θα γίνει επίσης αντιληπτό γιατί εμείς τασσόμαστε με το γεωπολιτικό στρατόπεδο του Χαουσχόφερ ενάντια σε αυτό του Μακίντερ (το οποίο ακολουθούνε πιστά οι φιλοδυτικές δυνάμεις στην χώρα μας).

Karl Haushofer.


Ο Βρετανός Μακίντερ είναι διάσημος κυρίως λόγω της θεωρίας του περί της «καρδιάς της γης» [heartland]. Ο ίδιος είδε στην γεωπολιτική την στρατηγική της κατάκτησης αυτής της «καρδιάς της γης». Η heartland (ή αλλιώς Ευρασία) μαζί με την υπόλοιπη Ασία και Αφρική αποτελούνε κατά τον ίδιο την «Παγκόσμιο Νήσο». Η heartland χαρακτηρίζεται κατά τον Μακίντερ από την απροσιτότητα της προς τη θάλασσα, καθιστώντας την έτσι «το σημαντικότερο φρούριο πάνω στη γη». Στο έργο του «Δημοκρατικές αξίες και Πραγματικότητα» χαρακτηρίζει την Ανατολική Ευρώπη ως το προγεφύρωμα της «καρδιάς της γης», το οποίο αποτελεί και το κλειδί της κατάκτησής της. Αναφέρει σχετικά: «Αυτός που ελέγχει την Ανατολική Ευρώπη, ελέγχει την Καρδιά της γης. Αυτός που ελέγχει την Καρδιά της γης, ελέγχει την Παγκόσμιο Νήσο. Αυτός που ελέγχει την Παγκόσμιο Νήσο, ελέγχει τον κόσμο όλο».

Ο Μακίντερ παρέμεινε πιστά στην θέση του ότι ύψιστο συμφέρον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας είναι να αποτρέψει οποιαδήποτε πιθανή συμμαχία μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Επίσης έπρεπε να αποτραπεί με κάθε μέσο η «κατάκτηση» της Ανατολικής Ευρώπης από οποιαδήποτε από αυτές τις δύο δυνάμεις. Οι Ατλαντικές δυνάμεις μέχρι σήμερα υπηρετούνε πιστά αυτή την ίδια γεωπολιτική στρατηγική. Έτσι γίνεται εμφανές ότι ο Αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός αποτελεί τον θανάσιμο εχθρό της Γερμανίας και της Ρωσίας. Μια ιδέα περί μιας «αιώνιας» διαμάχης μεταξύ των θαλάσσιων και των ηπειρωτικών δυνάμεων, μεταξύ των εμπορικών -ατομικιστικών αξιών των θαλάσσιων χωρών και των κολλεκτιβιστικών αξιών των ηπειρωτικών. Αυτή η ιδέα βρίσκεται και στο επίκεντρο της πολιτικής σκέψης του νέο - ευρασιανισμού και του πατέρα του Αλεξάντρ Ντούγκιν.


Για τον μέγα Γερμανό γεωπολιτικό, Χαουσχόφερ, ο Βρετανικός ιμπεριαλισμός αποτελούσε την μεγαλύτερη απειλή για την χώρα του. Μάλιστα σε ένα από τα βιβλία του δέσποζε ένας χάρτης όπου ένα χταπόδι εξαπλωνόταν από την Βρετανία σε κάθε γωνιά της γης. Ο Χαουσχόφερ πίστευε ότι προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο Βρετανικός και ο νέο - εμφανιζόμενος Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, η δημιουργία ενός ενιαίου γεωπολιτικού μπλοκ με τις δυνάμεις της Ευρασίας (Ρωσία , Ιαπωνία) ήταν αναγκαία.


Πίστευε ότι σε ένα τέτοιο μπλοκ η Γερμανία θα έπαιζε τον καθοριστικό ρόλο. Ο Χαουσχόφερ υπήρξε πνευματικός πατέρας για τον Ρούντολφ Ές, καθώς κρατούσε επίσης επαφές και με τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ. Μετά την άνοδο στην εξουσία το 1933 του NSDAP, ο Χαουσχόφερ έγινε καθηγητής της Γεωγραφίας Αμύνης στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου έδρευε επίσης και το Ίδρυμα της Γεωπολιτικής, του ιδίου. Το 1934 θα στεφτεί από τον Χίτλερ πρόεδρος της Γερμανικής Ακαδημίας. Οι ιδέες του θα επηρεάσουν την κυβερνητική σκέψη αν και δυστυχώς στο τέλος θα εγκαταλειφτούν με το «αυτοκτονικό» και παράλογο σπάσιμο του συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότωφ και με την επίθεση στη Σοβιετική Ένωση. Ο Χαουσχόφερ θα χάσει κάθε σχέση με το καθεστώς όταν τελικά ο Ρούντολφ Ές θα συλληφθεί το 1941 από τους Βρετανούς. Θα επιβεβαιώσει την υιοθέτηση ενός αντιδραστικού και μη εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος από την δεξιά πτέρυγα του κόμματος όταν θα βρεθεί τελικά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου.


Ελλάδα και Γερμανία.


Κατά τον έλληνα ιστορικό Δημήτρη Κιτσίκη , στην Ελλάδα ήδη από τον καιρό πριν την επανάσταση για την Ανεξαρτησία υπήρχαν δύο πολιτικές παρατάξεις στη χώρα. Η Δυτική και η Ανατολική. Οι ανήκοντες στην πρώτη υποστήριζαν την πρόσδεση της χώρας με την Μεγάλη Βρετανία, θεωρώντας ότι η Βρετανία ήταν η μόνη δυνατή να εξασφαλίσει πραγματικά τα συμφέροντα της Ελλάδος στην περιοχή. Αυτή η στάση εκφράστηκε, κατά τον έλληνα ιστορικό, με τον Βενιζέλο και με την μετέπειτα μεταπολεμική Ελλάδα. Από την άλλη οι ανήκοντες στην Ανατολική παράταξη, υποστήριζαν την πρόσδεση της Ελλάδος με την Γερμανία και την Ρωσία.

Γράφει συγκεκριμένα : Η Γερμανία, στα τέλη του ΙΘ’ αιώνος, είπε όχι στην γαλλοαγγλική Δύση και αμφισβήτησε ότι ο γερμανικός πολιτισμός ανήκε στην Δύση, καθιστώντας το Βερολίνο φυσικό προστάτη της Ανατολικής Παρατάξεως στην Ελλάδα. […] Με την ήττα δε της Γερμανίας, το 1918, αλλά και το 1945 , δεν απέμενε στην πρώην ελληνική Ανατολική Παράταξη παρά να ενσωματωθεί πλήρως στην Δυτική Παράταξη. [Δημήτρης Κιτσίκης: Το Βυζαντινό πρότυπο διακυβερνήσεως και το τέλος του Κοινοβουλευτισμού]. Ο ίδιος καταλήγει ότι τελικά και αυτοί οι υποστηρικτές της Ανατολικής Παρατάξεως στο τέλος πέρασαν με το μέρος της Δυτικής Παράταξης.


Εδώ θα ξαναγυρίσουμε λίγο στον νέο - ευρασιανιστή Αλέξανδρο Ντούγκιν. Ο Ντούγκιν, για όσους τον γνωρίζουν, θα ξέρουν ότι εξασκεί τεράστια επιρροή στο σημερινό πολιτικό σύστημα στη Ρωσία.

Ο ίδιος πολιτικά αυτοχαρακτηρίζεται ως Εθνικομπολσεβίκος , ενώ αρκετοί πολιτικοί του αντίπαλοι τον χαρακτηρίζουν ως νεοφασίστα , κάτι που ίσως να μην απέχει πολύ από την αλήθεια.


Ο Ντούγκιν, ο σημαντικότερος ίσως Ρώσος γεωπολιτικός στην Ρωσία θεωρεί ότι η γεωπολιτική διαμάχη μεταξύ των θαλάσσιων δυνάμεων και των ηπειρωτικών δεν είναι κάτι που μπορεί επιπόλαια να χαρακτηριστεί ως ενδοιμπεριαλιστική διαμάχη κλπ. Είναι μια αλληλένδετη κατάσταση μεταξύ των ιδεών και της γεωγραφικής θέσης αυτών των χωρών που καθορίζουν όχι μόνο τη στάση τους απέναντι στις άλλες χώρες αλλά και την εσωτερική τους κατάσταση. Οι θαλάσσιες χώρες, έτσι, κατά τον Ρώσο γεωπολιτικό, έχουνε μια φυσική ροπή προς το εμπόριο και τον ατομικισμό, καθώς και προς έναν ψυχρό «πραγματισμό», ενώ από την άλλη οι ηπειρωτικές χώρες διαπνέονται από έναν μη - ορθολογιστικό, αρκετές φορές, ρομαντισμό, κοινωνικό και αδελφικό πνεύμα. Επίσης οι δεύτερες πιστεύουνε αρκετά και στην έννοια της δικαιοσύνης ( θεϊκής ή ανθρώπινης ).


Ένα ισχυρό Ευρασιανικό μπλοκ είναι εφικτό σήμερα υπό τον άξονα «Βερολίνο – Παρίσι – Μόσχα». Αυτό το μπλοκ είναι μοιραίο να βρεθεί αντιμέτωπο στο Ατλαντικό μπλοκ της «Ουάσινγκτον – Λονδίνου – Τελ Αβιβ». Αυτό διότι τα συμφέροντα του πρώτου δεν είναι συμβατά με τα συμφέροντα του δεύτερου μπλοκ.


Την στιγμή που στην Ελλάδα οι «εθνικιστικές» ηγεσίες προσπαθούνε πάλι να μαντρώσουνε το κίνημα σε ασφαλή για το σύστημα κόμματα και οργανώσεις , κατευθύνοντάς το προς δεξιές αστικές «λύσεις» , οι Γερμανοί εθνικιστές ριζοσπαστικοποιούνται ακλουθώντας ένα πρόγραμμα φωτιά δείχνοντας έτσι το δρόμο για ακόμη μια φορά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.


Ο Εθνικισμός στην Γερμανία σήμερα.


Ένα είναι σίγουρο. Ο Γερμανικός εθνικισμός δεν έχει καμία σχέση με τον ελληνικό. Ακόμη και όταν αυτός εμφανίζεται περιστασιακά με την ταμπέλα του «επαναστάτη», υπεράνω της δεξιάς και της αριστεράς , του «λαϊκού» εθνικισμού, της «ρήξης και ανατροπής» κλπ.

Ας δούμε κάποιες από τις θέσεις του NPD (Nationaldemokratische Partei Deutschlands), ενός κόμματος το οποίο πιάνει ποσοστά στις εκλογές παρόμοια με αυτά του ΛΑ.ΟΣ. εδώ:

Το NPD είναι κόμμα αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό. Τάσσεται υπέρ της συνολικής ανατροπής του καπιταλισμού, αν και δεν είναι κόμμα μαρξιστικό. Θεωρεί ότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας αποτελούσε ένα πολύ καλύτερο καθεστώς από το καθεστώς της Δυτικής Γερμανίας. Το NPD δεν φοβάται να κάνει κριτική στο Τρίτο Ράιχ και τους ηγέτες του, αγκαλιάζοντας πολλές από τις ιδέες της αριστερής πτέρυγας.

Θεωρεί ως πνευματικούς του τον Γιούνγκερ , τον Νήκις , τον Στράσσερ , ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Είναι κόμμα εθνικιστικό και ταυτοχρόνως Πανευρωπαϊκό , και όχι με την γελοία έννοια που έχει δοθεί στον όρο «πανευρωπαϊσμό» εδώ, του στυλ: «θέλουμε ενωμένη ευρώπη, αλλά όλοι οι γείτονές μας είναι μογγόλοι, γύφτοι και τούρκοι». Το NPD μάχεται για μια συμμαχία με την Ρωσία ως την μόνη λύση για να ανάσταση του γερμανικού έθνους, της Ευρώπης και του κόσμου όλου από τη σημερινή παρακμή. Επίσης βλέπει στην Τουρκία μια πιθανή ίσως σύμμαχο, αν όχι, προσβλέπει σε μια ουδέτερη Τουρκία και σε μια στάση παρόμοια με αυτή που κράτησε η χώρα στο 2ο Παγκόσμιο (σε αντίθεση με το αγγλοσαξονικό προτεκτοράτο «Ελλάς»).


Είναι αλήθεια ότι και στην Γερμανία σήμερα δεν είναι όλα μέλι γάλα. Υπάρχουν και εκεί οι εσωτερικές αντιθέσεις στο εθνικιστικό κίνημα, υπάρχουν οι δεξιές τάσεις που παλεύουν να στρέψουν το κίνημα σε ασφαλή μονοπάτια για το σύστημα. Ελπίζουμε όμως, λόγω και της τεράστιας ιδεολογικής ζύμωσης που συντελείτε στους κόλπους του κινήματος στη Γερμανία, να επικρατήσουν στο τέλος οι θέσεις των πραγματικών ριζοσπαστών εθνικιστών.

Το γερμανικό κίνημα δείχνει ότι έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος. Είθε να επιβεβαιωθούμε.


Γράφει στο έργο του «Πρωσσισμός και Σοσιαλισμός» ο Όσβαλντ Σπένγκλερ για την προδοσία της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας στο γερμανικό σοσιαλιστικό κίνημα στις αρχές του 20ου αιώνος:

«το κόμμα του Αυγούστου Μπέμπελ χαρακτηριζόταν από την αγωνιστική του ποιότητα η οποία το έκανε να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα σοσιαλιστικά κόμματα των άλλων χωρών: το κροτάλισμα του βηματισμού των εργατικών ταγμάτων, η ατάραχη αποφασιστικότητα, η καλή πειθαρχία, καθώς και το θάρρος να πεθάνεις για μια ανώτερη αρχή. Όμως η ψυχή του κόμματος εξέπνευσε όταν οι λαμπροί ηγέτες του χθες παραδόθηκαν στον εχθρό πάλι του χθες, τον αντιδραστικό φιλισταϊσμό».


Οι Εθνικιστικές ηγεσίες στη χώρα μας προσπαθούνε να μας πείσουν ότι πλέον δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον κοινοβουλευτικό. Επίσης, μας λένε , πρέπει να κάνουμε κάποιες αναγκαίες πολιτικές υποχωρήσεις καθώς αυτό το αποκαλούνε , καυχιόντας , πολιτικό ρεαλισμό. Ο καιρός δεν θα αργήσει να δείξει αυτό που πραγματικά είναι: «αντιδραστικοί φιλισταίοι».


Εμείς , αντιθέτως, σκοπεύουμε να δείξουμε «το πρόσωπο και όχι την μάσκα», για να χρησιμοποιήσω και μια δημοφιλή φράση του Τρότσκι. Σταθερό πιστεύω μας είναι ότι πραγματική αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο πάνω στα ερείπια αυτού του κόσμου.


Η μετριότητα , ο κομφορμισμός , ο μικροαστισμός του «πατριώτη» του κοινοβουλίου δεν μας εκφράζει. Εμείς είμαστε οπαδοί της μεγάλης πολιτικής , των μεγάλων ανδρών που μπορούνε και γράφουνε ιστορία. Πιστεύουμε επίσης ότι το κοινοβούλιο και όλοι οι απατεώνες που στεγάζει , κάποια στιγμή , όχι τόσο μακρινή , θα ανήκει και αυτό παρά μόνο σε μουσεία και στις βιβλιοθήκες, ως αντικείμενο σπουδής μιας ξεπερασμένης εποχής.


Η ανασυγκρότηση του Γερμανικού Ράιχ θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην αναγέννηση της Ευρώπης : IMPERIVM EVROPA.