Το πολιτικό τέλος του αυτοχριζόμενου ηγετίσκου της ακροδεξιάς ;

του Wolverine

Η πρόσφατη δήλωση του ηγετίσκου για την ανάληψη πολιτικής ευθύνης (!) σχετικά με την δολοφονία του γνωστού λούμπεν τραγουδοποιού αποτελεί άλλη μια τόσο επικοινωνιακή όσο και ύπουλη κίνηση της αντιφασιστικής ακροδεξιάς παράδοσης. Μιας γκρίζας παράδοσης σαφέστατα ανθελληνικής που δομήθηκε με τα στοιχεία ενός στείρου αλλά και αστείου αντικομμουνισμού και υπηρέτησε τα συμφέροντα της διαπλοκής. Είναι αυτή η ακροδεξιά το υβριδικό πολιτικό μόρφωμα  του Κανελλόπουλου και του Τσουδερού, το αποπαίδι του Βενιζελισμού και της αστικής δεξιάς που ήπιε τσάι με τους Εγγλέζους στο Κάιρο και μύρισε την ναπάλμ στα πεδία των μαχών, αλλά ποτέ δεν θυσίασε κάτι δικό της σε αυτό. Που τράφηκε με τα λεφτά των Αμερικανών από το σχέδιο Μάρσαλ και ντύθηκε με τα ράσα του παπαδαριού όπως ο Μπάλφουρ, ενώ μάσησε με άνεση τα «πακέτα» της πλουτοκρατίας. Είναι η πολιτική απόφυση που ανδρώθηκε στις στοές των μασόνων και στους ορόφους της ΚΥΠ και της ΓΑΔΑ. 

Και βέβαια δεν είναι μόνο η κοινοβουλευτική ακροδεξιά - πολιτικά μετά το 1997 και οργανωτικά μετά το 2003 - που άδραξε την ευκαιρία να γίνει το νέο σκιάχτρο του κομματισμού αλλά και πολλοί άλλοι ακροδεξιοί φελλοί - μέχρι χτες πολιτικές καλτσοδέτες και στενοί συνεργάτες του ηγετίσκου - που έσπευσαν προσφάτως να προβάλλουν τον Νορβηγό τέκτονα και φιλοσιωνιστή Breivik, που πρότειναν πριν ελάχιστο καιρό δημοσίως να ψηφιστεί το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ακολουθώντας πιστά την γραμμή που πρότεινε και η Ν.Δ. (...) που αναπαράγουν όλοι μαζί χρόνια τώρα μια φετιχιστική αντίληψη και κωμική εικόνα για τον Εθνικοσοσιαλισμό. 

Μια εικόνα γεμάτη με ψέμματα και ύβρεις που αναπαράγει τελικά τα ίδια τα επικοινωνιακά όπλα του συστήματος το οποίο δήθεν πολεμούν πάντα μέσα από τους τέσσερις τοίχους και καλυπτόμενοι πίσω από τα φουστάνια του τεκτονικού θιάσου. Είναι λοιπόν η αντιφασιστική ακροδεξιά ένα από τα δυο κεφάλια του τέρατος που ονομάζεται Σιωνιστικό ελληνόφωνο παρακράτος και το οποίο βαδίζει χρόνια τώρα χέρι χέρι με την Καραμανλική δεξιά ενώ βαφτίζει «εθνική υποχρέωση» κάθε υπόκλιση στον Σιωνιστικό παράγοντα. Το άλλο κεφάλι του τέρατος είναι η άκρα αριστερά των ΜΚΟ που δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν βρίσκεται η ακροδεξιά την ίδια στιγμή στην άλλη όχθη, με την ΟΑΚΚΕ για παράδειγμα να δηλώνει δημοσίως ότι πρέπει να πάρουν όπλα οι συμμορίες στην Συρία και την Ο.Κ.Δ.Ε να ζητάει ανοιχτά σύνορα και μελλοντικό αποτέλεσμα την αντικατάσταση του ντόπιου πληθυσμού ενώ και οι δυο τρίβουν τα χέρια τους για την ύπαρξη της άκρας δεξιάς. Φαινομενικά και οι δυο πλευρές είναι εχθρικές η μια προς την άλλη αλλά με κοινά στοιχεία κοινό χρηματοδότη και κοινό στόχο.

Καθόλου τυχαία λοιπόν η δήλωση του ηγετίσκου και στην πραγματικότητα του διαδόχου του Πλεύρη στην ιστορική και βρώμικη πορεία της ελληνόφωνης ακροδεξιάς. Αυτή η «αλεπού» ξέρει πολύ καλά πως η επικοινωνιακή και πολιτική αυτοχειρία - μετά από εντολή των γνωστών αφεντικών και μάλιστα μόλις μερικές μέρες πριν τις εκλογές - θα ωφελήσει μόνο τον ίδιο και θα καταστρέψει την νομική υπόθεση δεκάδων άλλων στην υπόθεση της δολοφονίας. Από την στιγμή που οι κυβιστήσεις υπέρ της Ε.Ε. και της παραμονής στο ευρώ δεν ταράζουν τόσο όσο περίμενε ο ίδιος την εκλογική άνοδο - και σε καμιά περίπτωση κοινωνική - λόγω των συνθηκών έρχεται ως από μηχανής θεός ο ίδιος ο ηγετίσκος να ξεχρεώσει και πάλι άλλο ένα επικοινωνιακό συμβόλαιο και να παίξει τον ρόλο στο πολιτικό στερέωμα. Η συνδιαλλαγή με την αστική τάξη και την εξουσία θα πρέπει να θεωρείται αν όχι δεδομένη αρκετά πιθανή, ενώ να σημειωθεί ότι αυτός ο φαιδρός αδιαφορεί προκλητικά και πλήρως για τους 70 που βρίσκονται στις φυλακές, «παίζει» όλη την ημέρα σε γνωστά αντιφασιστικά κανάλια και ραδιόφωνα και προωθεί τον προβοκατόρικο ρόλο του συστήματος. 

Τα κροκοδείλια δάκρυα για παρερμήνευση τάχα των δηλώσεων δεν πείθουν φυσικά κανέναν όσο και αν προσπαθεί μέσα από δημοσιογραφικά θεωρεία πρώην βουλευτών του Καρατζαφέρη και εκπομπές αντιφασιστών δημοσιογράφων παλιάτσων να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Έχει πάρει εγγυήσεις για ότι και αν κάνει αυτές τις ημέρες αλλά βλέπει τα φαντασιακά οράματα της εσωκομματικής απειλής - λόγω της διαμάχης για την καρέκλα και όχι για ιδεολογικούς λόγους - να τον περιβάλλουν με απειλή περισσότερο από ποτέ. Τουτέστιν ένας ακόμη λόγος για να προχωρήσει σε μια κίνηση πανικού (;) ή να φύγει και μάλιστα γρήγορα από την έξοδο κινδύνου τους συστήματος (…) δεν είναι η παρά η ίδια η ασθενής φύση του εν λόγω προσώπου που αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Από την μια νομίζει ότι συσπειρώνει με τις γελοίες δηλώσεις τους αφελείς χειροκροτητές που μοιάζουν με τον Ρουπακιά στην σκέψη (…) και από την άλλη ρίχνει για άλλη μια φορά νερό στον μύλο της άκρας αριστεράς παραμονή της «επετείου» της δολοφονίας του «μάρτυρα» της αριστεράς ώστε να ταράξει το πολιτικό σκηνικό και να ρίξει τα ποσοστά (;) προς εξυπηρέτηση συμφερόντων. 

Μια δολοφονία που ξεκίνησε από προσωπικές διαφορές και επεκτάθηκε στο πολιτικό υπήρξε το βούτυρο στο ψωμί του καθεστώτος Σαμαρά για καταστολή και απαγόρευση συμβόλων και ιδεών. Μια δολοφονία που πληρώθηκε με δυο νεκρούς εθνικιστές λίγο μετά, τους οποίους αρκετοί θυμούνται, αλλά ελάχιστοι αναρωτιούνται γιατί δεν ειπώθηκε ποτέ ξανά κάτι για τους δολοφόνους. Δεν είναι βέβαια και απίθανο η νέα «αυτοχειρία» με κομβικό σημείο τα σκηνικά στον Μελιγαλά πριν λίγο καιρό - σύνδεσμος εδώ - να έχει να κάνει  με το άγχος του ηγετίσκου να διατηρήσει τα κεκτημένα μέσα στο κόμμα μπροστά στην επικοινωνιακή επέλαση του δελφίνου διαδόχου που διεκδικεί με μανία την ηγεσία του κομματικού απολιθώματος το οποίο τα τελευταία χρόνια μεταλλάσετε με γοργούς ρυθμούς στο νέο ΛΑ.Ο.Σ. και σε μια ακόμη εφεδρεία της εξουσίας.