Τάγματα Εφόδου - S.A. Οι Τελευταίοι Επαναστάτες του Χαράλαμπου Σπηλιάκου (Αναδημοσίευση από το «Απολλώνειο Φως» τεύχος νο50 Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2004)

Τάγματα Εφόδου - S.A. Οι Τελευταίοι Επαναστάτες

του Χαράλαμπου Σπηλιάκου

  

«Σε κάθε φωτιά υπάρχει και ο σπινθήρας, στον Εθνικοσοσιαλισμό υπάρχετε εσείς»

Karl Ernst

Sturm Abteilung: μία λέξη ξεχασμένη στο πέρασμα του χρόνου. Το άκουσμά της, ελπίδα για τους φίλους και τρόμος για τους εχθρούς. Ήταν μέρες σκοτεινές για το άλλοτε υπερήφανο Ράιχ. Η Γερμανία άθλια και γονατισμένη από τις μεταπολεμικές αξιώσεις της Αντάντ, έψαχνε απεγνωσμένα ένα φωτεινό μονοπάτι που θα την οδηγούσε μακριά απ' τον όλεθρο της επερχόμενης καταστροφής. Έξι εκατομμύρια άνεργοι Γερμανοί δυναμίτιζαν την κοινωνική γαλήνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί ανίκανοι να αποτρέψουν την συμμαχική βουλιμία έβλεπαν απαθείς τους Γερμανούς πολίτες να περιφέρονται σε συσσίτια, τους εργάτες να δουλεύουν για τους Γάλλους στην κατεχόμενη ζώνη του Σάαρ, την παραγωγή να φθίνει, τους εβραίους να πλουτίζουν και τους 1.700.000 Γερμανούς νεκρούς του πολέμου να ζητούν δικαίωση. 

Όμως όλα αυτά θα τελείωναν σύντομα. Η αρχή του τέλους της παρακμής, ήταν κοντά. Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου του 1923, στο Μόναχο. Ο Χίτλερ, ο Στράσσερ, ο Ρέμ και άλλοι πραγματοποίησαν το περιβόητο κίνημα του Μονάχου! Το κίνημα παρά τις προσπάθειες του Ρέμ και του Στρατηγού Λούντεντορφ συνετρίβη λόγω της διστακτικότητας του Χίτλερ να αντιμετωπιστεί με κάθε μέσο ο κυβερνητικός στρατός που εστάλη για να το καταπνίξει! Ο Χίτλερ καταδικάστηκε μετά την ήττα και κλείστηκε στις φυλακές Σταντελχάϊμ. Από εκεί θα ξεκινούσε η αντεπίθεση των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών για την εθνική ανάταση της Γερμανίας.

Την ώρα που ο Χίτλερ συγγράφει εντός του κελιού του την ιδεολογική βίβλο του ναζισμού, ο Έρνστ Ρέμ θα κάνει κάτι πολύ ουσιαστικότερο. Συγκεντρώνει χιλιάδες γερμανούς πληγωμένους πατριώτες και πρώην βετεράνους του πολέμου σε μία οργάνωση πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής. Τα ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ, τους φλογερούς μαχητές του δρόμου με τις καφέ στολές, άνδρες κατώτερης κοινωνικής προελεύσεως με ανώτερο όμως ηθικό και άσβεστη πίστη στα οράματα όχι του Χίτλερ, μα του δικού τους αρχηγού, του βετεράνου Λοχαγού Έρνστ Ρεμ. Τα οράματα του Ρέμ ταυτίζονταν με τις απόψεις του Χίτλερ μόνο μέχρι τις αρχές του 1930. Την χρονιά εκείνη ο Χίτλερ με τη βοήθεια των μυστικιστών της Θούλης αποκάλυψε τις αποκρυφιστικές επιδιώξεις του. 

Η απόλυτη λατρεία της Σβάστικας, το αναμάσημα αντεπαναστατικών θεωριών του Ρώσου εμιγκρέ στρατηγού Μπισούπσκι και η ανάμειξη των μύθων της Λεμούριας στην Άρεια μέχρι τότε εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία σε συνδυασμό με τις συμφωνίες και τις υποχωρήσεις της ηγεσίας του NSDAP προς το κεφάλαιο, την εκκλησία, τους αποκρυφιστές και τους Γερμανούς αστούς, ώθησαν τον Ρέμ στην υιοθέτηση μιας πολύ σκληρότερης αντιμετώπισης από πλευράς των SΑ των κεφαλαιοκρατών τύπου Κρουπ, των αριστοκρατών και γενικότερα κάθε λογής αντιδραστικού καταλοίπου της Γερμανικής κοινωνίας. Ο Ρέμ σαν γνήσιος επαναστάτης διαπνεόταν από μία βαθιά σοσιαλιστική πίστη την οποία έδενε άρρηκτα με το όραμα του για μία εθνικά και κοινωνικά δίκαιη κοινωνία ομοφύλων ανθρώπων. Απέρριπτε τον κομμουνισμό λόγω του διεθνισμού του, διακατεχόταν από μία ρομαντική πίστη στις θεωρίες του Μπέρνσταϊν και του Χέγκελ, ενώ αντιμετώπιζε σθεναρά τις μεταφυσικές φαντασιώσεις του Χίμλερ, στηριζόμενος στο στοιχείο του καθαρού λογισμού.

Αυτή η τοποθέτηση του βέβαια στάθηκε αφορμή να κατηγορηθεί από μερικούς αστικοποιημένους δήθεν Εθνικοσοσιαλιστές ως υλιστής και μηδενιστής. Γιατί η Ρεμική θεώρηση ότι η δράση είναι το παν, ο τελικός σκοπός είναι το τίποτα, φάνταζε ακατανόητη και καταστροφική για τα συμβιβασμένα μυαλά των ψευδοεπαναστατών της ακροδεξιάς, αλλά και για το μυαλό ψυχωτικών ατόμων με την πίστη στον αλάνθαστο σκοπό, όπως ήταν ο Χίμλερ. Όλα αυτά έκαναν τη σύγκρουση του Ρέμ με την ναζιστική ηγεσία πλέον βέβαιη. Το καθεστώς για να αντιμετωπίσει την επαναστατική ορμή των 2 εκατομμυρίων μελών των Ταγμάτων Εφόδου, που πλέον είχαν άρτια στρατιωτική εκπαίδευση, αποφασίζει να δημιουργήσει τα S.S. ως μία δύναμη αντίβαρου προς τα S.Α. και να τα πλαισιώσει με άτομα δοσμένα ολόψυχα στην αντιεπαναστατική απολυτότητα και τις μεταφυσικές ή μυστικιστικές θεωρήσεις μίας μικρής ομάδας του NSDAP. Αρχηγό της νέας παραστρατιωτικής οργάνωσης διόρισε τον Χάινριχ Χίμλερ, έναν κοντό ανθρωπάκο με έντονες ψυχολογικές διαταραχές ο οποίος πίστευε μέχρι θανάτου στον λόγο του Αδόλφου Χίτλερ τον οποίο θεωρούσε ως Θεό του!

Ο Ρέμ και τα Τάγματα Εφόδου του βρέθηκαν λοιπόν σύντομα αντιμέτωποι με την μυστικιστική αδελφότητα των Ιπποτών της Μαύρης Τάξης, δηλαδή των S.S. Ο αγώνας ξεκίνησε με την αντιμετώπιση της εκστρατείας λάσπης μέσω της εφημερίδας «Η Επίθεση» (Der Angriff) κατηγορώντας ανοικτά τον Ρέμ και αρκετά άλλα υψηλόβαθμα στελέχη των SA ως ομοφυλόφιλους! Η κατηγορία φάνταζε παρανοϊκή γιατί ήταν γνωστό σε όλους ότι ο Ρέμ απεχθανόταν τους ομοφυλόφιλους και το είχε αποδείξει διατάσσοντας εκατοντάδες επιθέσεις εναντίον τους από άνδρες των SA. Όμως τα ψεύδη έγιναν πιστευτά. Τότε ο Ρέμ αποφάσισε να αντιδράσει στην εκστρατεία εξόντωσης του από τα S.S. και να επιβάλλει βιαίως την δεύτερη επανάσταση. 

Τα λόγια του ξεκάθαρα, αντάξια ενός ΑΝΔΡΑ και ενός ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ: «Εάν οι κύριοι της μεγαλοαστικής τάξης νομίζουν πως με την εκλογή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην εξουσία ολοκληρώθηκε ο μετασχηματισμός της κοινωνίας, απατώνται οικτρά. Τώρα ήρθε η ώρα για την πραγματοποίηση της δεύτερης επανάστασης». Τα λόγια του ενθουσιάζουν τους λαϊκούς αγωνιστές των Ταγμάτων Εφόδου που τον χειροκρότησαν θερμά. Στα μάτια τους πλέον ήταν ο μοναδικός που θα έφερνε την κοινωνική δικαίωση και την ανάκτηση του ζωτικού χώρου της φυλής. Ο Χίτλερ υποσχόταν μόνο το δεύτερο, ο Ρέμ όμως και τα δύο. Τα λόγια του Ρέμ έφτασαν γρήγορα στα αυτιά του Χίτλερ απ' τον Βίκτωρα Λούτσε, υποδιοικητή των S.Α. και παθολογικό αντίζηλο του Ρέμ. Η ηγεσία του NSDAP θα αντιδρούσε αμέσως! Καταλάβαινε ότι τα πάντα θα τελείωναν πλέον γι' αυτήν, εάν δεν ξεμπέρδευε τάχιστα με τα S.Α. και τον Ρέμ, νιώθοντας ότι απειλείται η ανοχή που είχε από το μεγαλοαστικό κατεστημένο, εναντίον των συμφερόντων των οποίων στρεφόταν ο σοσιαλεπαναστατικός λόγος του Ρέμ.

Στις 30 Ιουνίου 1934 τα S.S. συλλαμβάνουν αιφνιδίως τα κυριότερα στελέχη των Ταγμάτων Εφόδου, στο Μόναχο γίνονται σκληρές μάχες μεταξύ των S.Α. και των S.S., μα όλα είχαν ήδη χαθεί. Τα S.S. είχαν ήδη συλλάβει τον Ρέμ, τον Στάϊνχουμπερ, τον Βόλφ και πολλούς άλλους ανώτατους αξιωματούχους των Ταγμάτων Εφόδου. Ο θάνατος τους ήταν βέβαιος και τα εκτελεστικά αποσπάσματα των S.S. πολύ εργατικά. Μέχρι την 1η Ιουλίου η επίθεση των S.S. εξάλειψε κάθε αντίδραση των Ταγμάτων Εφόδου. Η Νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών ήταν το κύκνειο άσμα του Ρέμ και των S.Α., μα παράλληλα ήταν και η αρχή του τέλους για τον Εθνικοσοσιαλισμό που πλέον ήταν στα χέρια των επιγόνων της Εταιρείας της Θούλης και δέσμιος της σύμπραξης καπιταλιστικών, ακροδεξιών και αντεπαναστατικών στοιχείων. Η επανάσταση ήταν πλέον υπό τον έλεγχο του Χίμλερ και των μυστικιστικών και αντιδραστικών κύκλων του NSDAP και η Γερμανία θα πλήρωνε τις λάθος επιλογές της οδυνηρά. 

Ασφαλώς και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι «επιφανείς» μορφές του NSDAP όπως ο Χίμλερ ή ο Γκαίριγκ έσπευσαν να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς μόλις βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κατάρρευση του Γ' Ράιχ, ασχέτως αποτελέσματος, προδίδοντας τα Εθνικοσοσιαλιστικά ιδανικά ή άλλοι όπως ο Μπάλντουρ Φον Σίραχ έσπευσαν να εγκαταλείψουν τους πομπώδεις τίτλους τους μόλις το καθήκον τους κάλεσε στο μέτωπο, καθήκον το οποίο ο Ρέμ και οι σύντροφοι του όχι μόνο δεν αποποιήθηκαν, αντίθετα σε κάθε περίσταση και εμπρός σε κάθε αντιξοότητα τα Τάγματα Εφόδου ήταν αυτά που όρθωσαν τα λάβαρα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος και δια πυρός και σιδήρου επέβαλλαν τον Χίτλερ και τις εθνικές και κοινωνικές ιδέες του στη Γερμανία.

Όπως προέβλεψε και ο αρχιερέας του μυστικιστικού ναζισμού Ντήτριχ Έκκαρτ: «Ακολουθείστε τον Χίτλερ: Θα χορέψει αλλά εγώ είμαι αυτός που θα έχει διαλέξει τη μουσική, τον έχω μυήσει στο μυστικό δόγμα, έχω ανοίξει τα κέντρα του, ώστε να μπορεί να οραματίζεται, και του έχω δώσει τα μέσα για να επικοινωνεί με τις Δυνάμεις. Μη θρηνείτε για μένα, θα έχω επηρεάσει το μέλλον σας πολύ περισσότερο από κάθε άλλο γερμανό». 

Οι αντεπαναστάτες μυστικιστές του κύκλου του Χίμλερ και της Ακροδεξιάς καταδίκασαν την Γερμανία σε μία νέα ήττα, τον εθνικοσοσιαλισμό στην ανυποληψία και την οικουμένη στα χέρια της σιωνιστικής πλουτοκρατίας του κεφαλαίου, αρνούμενοι τον πραγματικά επαναστατικό προσανατολισμό του Ρέμ και των S.Α. Η δεύτερη επανάσταση όμως δεν πέθανε, ζει μέσα στις καρδιές όλων των πραγματικών εθνικοσοσιαλιστών, ζει μέσα απ' τα λόγια του νεκρού ήρωα των S.Α. Χόρστ Βέσσελ «Die Fahne Hoch...». Ψηλά τη Σημαία λοιπόν, τη σημαία της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Φυλής και του Αίματος!