Francis Yeats Brown: «Η ευημερία της εργασίας στην Φασιστική Ιταλία»

Άρθρο του Francis Yeats Brown που δημοσιεύτηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1926 στο περιοδικό «Spectator».

Μία Ιταλίδα μάγειρας που γνωρίζω εκφράζει τις απόψεις της για την Πολιτική Οικονομία, κάτι που θα ήταν πλεονέκτημα για πολλούς από τους πολιτικούς μας. Φράσεις όπως «Η παραγωγή είναι η κεφαλή της ευημερίας» διαδίδονται εύκολα από τα χείλη της. Μπορεί να αντικρούσει έναν Κομμουνιστή τόσο άψογα όσο και να σερβίρει ένα πιάτο ριζότο. Δεν είναι κάποιο εξαιρετικό άτομο. Όλες οι τάξεις των Ιταλών είναι πολιτικά και γεωγραφικά μορφωμένες σε ορισμένα στάνταρ που θα έκαναν τους ηγέτες της εργασίας να κοκκινίζουν. Φτάνει μόνο κάποιος να μελετήσει την Corriere della Sera (που παρεπιμπτόντως είναι από τις καλύτερες εφημερίδες στην Ευρώπη) για να εκτιμήσει το πνευματικό υπόβαθρο που κατέχουν ακόμη και οι μη τέλεια μορφωμένοι Ιταλοί. Μέσα από τις έξι σελίδες της, δύο είναι αφιερωμένες σε ξένα νέα από κάθε σημείο του κόσμου. Μόνο τρεις στήλες σε μια σελίδα ασχολούνται με τοπικά ζητήματα: Οι Ιταλοί, είναι περισσότερο κοσμοπολιτικά σκεπτόμενοι από εμάς.

Ως εκ τούτου, σε έναν έξυπνο, ευρύτατα αφυπνισμένο λαό, η νέα βιομηχανική πολιτική του Φασισμού έχει δοκιμαστεί. Μπορεί μια κυβέρνηση άμεσα και συνεχώς να επεμβαίνει στις περίπλοκες μεταρρυθμίσεις της βιομηχανίας; Μπορεί να βοηθήσει τους εργάτες μιας χώρας να βελτιώσουν τις συνθήκες τους μέσω διαιτησίας και να ελέγξουν τα ζητήματα τους μέσα από ένα σύστημα συντεχνιών; Ο Σοσιαλισμός προσφέρθηκε να το κάνει, αλλά απέτυχε. Τώρα ο Φασισμός έχει δημιουργήσει μια άλλη μέθοδο και νοοτροπία πιο ιδεαλιστική, πιο πρακτική, η οποία λειτουργεί ανεξάρτητα από τα θεωρητικά λάθη του. H κυβέρνηση του σενιόρ Μουσολίνι έφερε κοντά άνδρες και αφεντικά μαζί, καθορίζοντας την νομική κατάσταση των διαφόρων εργατικών συνεταιρισμών της Ιταλίας αλλά και των εργαζομένων: Ξεκίνησε έναν πόλεμο ενάντια στη πάλη των τάξεων, που αντικαταστάθηκε από «αγώνα» (καθώς όπως λέει ο Μουσολίνι, η ζωή είναι ένας αγώνας) για αυξημένη παραγωγικότητα και ευημερία στο τόπο. Κανείς δεν πρέπει να είναι αποκλειστικά κάτω από το Φασισμό, αλλά όλοι για το κράτος: Ο σπουδαίος άνδρας πρέπει να βοηθάει τον πτωχό και ο πτωχός να αγαπάει τον σπουδαίο. Ο νέος νόμος του συνδικάτου και ο θεσμός της κοινωνικής πρόνοιας στοχεύει μέσα από τις 69 επαρχίες της Ιταλίας όπου σχεδιάστηκε να δώσει σθεναρή, ίσως αδίστακτη επίδραση σε αυτή την πολιτική. Οι Ρωμαίοι πρέπει να είναι σαν αδέρφια, και ο Οράτιος έχει τη φτέρνα του στο λαιμό του ξένου Άστουρ. 

Η ώρα είναι η κατάλληλη για ένα τέτοιο πείραμα. Ο Σενιόρ Μουσολίνι υπολογίζει ότι στα τελευταία πέντε χρόνια στην Ευρώπη 200.000.000 μέρες εργασίας έχουν χαθεί εξαιτίας βιομηχανικών διαφορών: για να υπολογιστεί αυτή η απώλεια στα 24000,000,000 θα ήτανε αισιόδοξο. Η διάσωση τέτοιας θλιβερής απώλειας, σύμφωνα με την Φασιστική θεωρεία και εξάσκηση, μπορεί να επιτευχθεί με την είσοδο της μάζας των ανθρώπων, σε συνεργασία με τους καπιταλιστές, μέσα σε ένα πλαίσιο του κράτους. Η Δημοκρατία έχει πεθάνει (το γράφω για την Ιταλία φυσικά) γιατί δεν δίνει στον εργάτη κανένα προνόμιο εκτός από τη ψήφο. Ο εργάτης δεν χρειάζεται την ψήφο τόσο πολύ, παρά χρειάζεται καλύτερη πληρωμή και στέγη. Ο Φασισμός στην νέα συνδικαλιστική του φάση φέρνει ενώπιον των εργατικών τάξεων μια εντελώς νέα αντίληψη των δικαιωμάτων, των εξουσιών και των δυνατοτήτων τους. Αυτά τα δικαιώματα και οι εξουσίες βασίζονται και αντλούν την κυριαρχία τους από ένα ισχυρό και ευτυχισμένο κράτος, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε ευτυχία για τους εργάτες. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες ήταν χθες ένα όργανο ταξικού πολέμου και υπερασπιστές άμεσων ιδιωτικών συμφερόντων, πρόκειται να γίνουν κάτι ανώτερο και ευγενέστερο ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ