Γιόζεφ Γκαίμπελς: «Αγαπητέ φίλε της αριστεράς…» Πρώτη δημοσίευση «Nationalsozialismus oder Bolschewismus?», NS Briefe (25 Οκτωβρ.1925).

Αγαπητέ φίλε της αριστεράς,

Όχι για λόγους αβροφροσύνης, αλλά ευθέως και χωρίς επιφυλάξεις ομολογώ ότι σε συμπαθώ, εισ’ εντάξει άνθρωπος! Χτες τ’ απόγευμα θα μπορούσα να κάτσω και να συζητάω για ώρες μαζί σου μπροστά στις χιλιάδες λαού της συγκέντρωσής μας που άκουγαν, γιατί είχα την αίσθηση πως το κεντρικό ζήτημα των ομοιοτήτων και των διαφορών μας παρουσιαζόταν δημόσια μπροστά στους Γερμανούς εργάτες τους οποίους σε τελική ανάλυση αφορά. Και από την ίδια αυτή αίσθηση ξεκινώντας σου γράφω τώρα αυτές τις αράδες.Έχεις αντιληφθεί καθαρά ποιο είναι το όλο ζήτημα. Συμφωνούμε πάνω στα αίτια. Κανείς έντιμα σκεπτόμενος άνθρωπος σήμερα δεν θ’ αρνιόταν το δίκιο των εργατικών κινημάτων. Αυτό που έχει σημασία είναι η πραγματοποίηση και η διατύπωση του τελικού σκοπού αυτών των κινημάτων. Γεννημένα από την ανάγκη και την δυστυχία, βρίσκονται σήμερα μπροστά μας ως ζώσες μαρτυρίες της διαίρεσης και της ανημποριάς μας, της έλλειψης εθνικού θάρρους και θέλησης για μέλλον. Δεν χρειάζεται πια να συζητάμε αν το αίτημα του Γερμανού υπαλλήλου για κοινωνική αποζημίωση δικαιολογείται ή όχι, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να συζητάμε αν μπορεί και αν πρέπει να ζήσει ή όχι η στερημένη τα πολιτικά δικαιώματα της, τέταρτη τάξη.

Εθνικός ή διεθνικός δρόμος και στόχος; αυτό είναι το ζήτημα. Και οι δυο μας αγωνιζόμαστε ειλικρινά και αποφασιστικά για ελευθερία και μόνο ελευθερία, θέλουμε να πραγματοποιηθεί τελικά ειρήνη και η ομόνοια – για τον κόσμο όλο εσύ, για τον γερμανικό λαό εγώ. Ότι αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι δυνατή στο υπάρχον σύστημα ειν’ εντελώς ξεκάθαρο και προφανές και στους δυο μας. Το να μιλάμε για ηρεμία σήμερα σημαίνει να κάνουμε κατοικία μας το κοιμητήριο, το να είμαστε ειρηνικοί κάτω από αυτή την κυβέρνηση σημαίνει να γίνουμε πατσιφιστές και άνανδροι. Εσύ κι εγώ γνωρίζουμε ότι μια κυβέρνηση, ένα ψευδολόγο σύστημα, ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από βαθύτερη, ενδόμυχη ψευτιά, θα ανατραπεί, ότι επομένως πρέπει να θυσιαστούμε, να παλέψουμε για ένα νέο κράτος. (…) Ως εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε.

Δεν χρειάζεται να σου τονίσω ότι για μένα ο λαός και το έθνος δεν σημαίνουν ό,τι σημαίνουν για τον καθώς πρέπει φαφλατά με τη χρυσή καδένα του ρολογιού πάνω στην καμαρωτή κοιλιά του, που επαναλαμβάνει ανούσια τις ξεθυμασμένες φράσεις του Στρέζερμαν και του Hergt σαν φωνογράφος. Λαός, δηλαδή εμείς, εσύ κι εγώ, είναι οι χιλιάδες που χτες στέκονταν όλο αυτιά μπροστά μας, τα εκατομμύρια που έχουν το ίδιο πνεύμα και το ίδιο αίμα μ’ εμάς. Έθνος είναι η οργανική ενότητα των εκατομμυρίων σε μια κοινότητα βασισμένη στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Η επιθυμία του έθνους είναι ζωντανή στον λαό. Πρώτος στόχος είναι να θεμελιώσουμε το έθνος ως κοινότητα πάνω στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Ο δεύτερος στόχος προκύπτει αναγκαία από τον πρώτο και εναρμονίζεται μαζί του: η ελευθερία του έθνους. Γι’ αυτή την ελευθερία ο λαός θα χρειαστεί και θα ωθηθεί να παλέψει όταν θα έχει γίνει έθνος. Αυτός είναι ο δρόμος μας.

Τίποτα το καινούργιο, τίποτα το παράξενο για όσους γνωρίζουν την παλιά ιστορική αιτιώδη αλυσίδα. Η ιστορία των λαών δεν είναι τίποτ’ άλλο από το αποτέλεσμα της βούλησης να οικοδομηθεί το έθνος, καθώς και της δυναμικής πορείας των εθνών προς την ελευθερία. Ουδέποτε ένας λαός λυτρώθηκε από έναν άλλο λαό, είτε από την καλοσύνη, την αγάπη ή την φιλανθρωπία κάποιων άλλων, κέρδισε πάντα τη λύτρωση μόνο με τη δική του βούληση να ειν’ ελεύθερος, μια βούληση που βρήκε τη συμπαράσταση ενός γειτονικού λαού μόνο όταν η βούληση για δύναμη και ζωή ήταν κοινή και στις δύο πλευρές...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ